ပိေတာက္အသစ္ ရင္ခုန္သံအသစ္နဲ ့ႏွစ္သစ္

(က)

ျမန္မာ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ကဗ်ာသမိုင္းရဲ့ အခ်ိဳးအေကြ ့တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ခ်ိဳးေကြ ့သြားနိဳင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့့ ကဗ်ာမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီကဗ်ာက ခင္းလိုုက္ေဖါက္လိုက္တဲ့ လမ္းသစ္အတိုင္း ေနာက္ပိုင္းကဗ်ာေတြက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကတဲ့သေဘာကို က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ ဒီကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာနဲ ့အေၾကာင္းအရာဟာ သူ ့အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့လံုးဝမတူေတာ့ပဲ အစဥ္အလာေဟာင္းက ရုန္းထြက္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာသစ္အမ်ိဳးအစားသေဘာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အဲသလို ခ်ိဳးနိဳင္ေကြ ့နိဳင္တဲ့ ေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္မွာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာရပ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္္ျဖစ္ဖို ့ဆိုတာကလည္း အတတ္ပညာတခုတည္း ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာတခုတည္း သစ္လို ့ေျပာင္းလို ့ခ်ိဳးလို ့ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အတတ္ပညာေကာ အေၾကာင္းအရာပါ ေျပာင္းလဲရတဲ့လကၡဏာ ရွိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ အကာနဲ ့အႏွစ္ သို ့မဟုတ္ ထုနဲ ့ေစါက္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ေျပာင္းရတာမ်ိဳးလို ့လည္း ေျပာနိဳင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျပာင္းလဲ ခ်ိဳးေကြ ့လုိက္တယ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးမွာ သူ ့အေၾကာင္းအရာနဲ ့သူ ့အတတ္ပညာဟာ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနတာကို အေသအခ်ာေတြ ့လိုက္ရတဲ့အခ်က္ကလည္္း တကယ့္ကို ထူးျခားေလးနက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ကဗ်ာေတြလို အေၾကာင္းအရာသစ္ေပမယ့္ အတတ္ပညာကေဟာင္းေနျပန္တာမ်ိဳး၊ တခါ အတတ္ပညာက သစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာက ေဟာင္းေနတာမ်ိဳး။ အဲသလို ‘ပန္းအိုးနဲ ့ပန္း↓ မကိုက္ညီ မလိုက္ဖက္တာမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့လံုးဝမတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြလည္းရွိေနတဲ့ ဒီလိုကဗ်ာအမ်ိဳးအစားမ်ိဳးဟာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ပြင့္ေအာင္ ဖြင့္နိဳင္တဲ့ ဖြင့္နိဳင္စြမ္းတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ“ေဇာ္ဂ်ီ↔ ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္နဲ ့အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို ေလ့လာၾကည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ၁၉၂၈ခုႏွစ္မွာ ေရးပါတယ္။ တကၠသိုလ္က ပညာတတ္ လူငယ္ တခ်ိဳ ့အေနာက္တိုင္းစာေပရဲ့ ေရးပံုဖြဲ ့ပံု ခံစားပံုေတြကိိုထိေတြ ့ခံစားရင္းက ျမန္မာကဗ်ာနဲ ့အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို စရနယ္ၿပီး ကဗ်ာအသစ္စမ္းသပ္ပံုေဖၚဖို ့လုပ္ၾကရင္းက “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ ့နိဳင္လိုက္တာပဲလို ့ယူဆမိပါတယ္။ စရနယ္တယ္လို ့က်ေနာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို ျမန္မာကဗ်ာနဲ ့ေရာစပ္တဲ့အခါ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူကူးခ်တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားဟန္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳကို အေနာက္တိုင္းအတတ္ပညာနဲ ့တကယ့္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေရာၿပီးနယ္ၿပီး စရနယ္ၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ေရးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ “အရိုးကို အရြက္မဖံုးေစတဲ့နည္း↔ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကိုေရးလိုက္တာပါ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ ့လိုက္တဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ ့ေခတ္ၿပိဳင္ အထူးသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ ့အေတာင္တူငွက္မ်ားလို ့ဆိုရမယ့္ တကၠသိုလ္ ပညာတတ္ လူငယ္တခ်ိဳ ့ကလည္း အေနာက္တိုင္းကဗ်ာ အေရးအဖြဲ ့နဲ ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္ထဲ စမ္းသပ္ကိုင္းကူးလာေနၾကပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ ့ ဆရာ “မင္းသုဝဏ္↔ ပါပဲ။ဒီလူငယ္ေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္လိုမွ စိတ္အာသီသ မက်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္ေျမေတြဆီ ေျခဆန္ ့လက္ဆန္ ့လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပမာ အိမ္မွာေမြးတဲ့ ေၾကာင္၊ ဘဲ၊ အစရွိတဲ့ သတၱဝါေလးေတြကအစ ေခါင္းေပါင္းစ၊ ေရလွိဳင္း၊ လတာျပင္၊ ျမက္ရိပ္သမား အစရွိတဲ့ ေလာကအဂၤါရပ္နယ္ပယ္ထဲက အရာဝတၳဳအသီးသီးဆီကို အေတြးအျမင္ခ်ဲ ့ထြင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက အေနာက္တိုင္းမွာ ေရာ္မန္တိက ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ “ယိစ္↔တို ့ “ကိစ္↔တို ့“ဘိုင္ရြန္↔တို ့ရဲ့ ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သဘာဝေလာကထဲ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဝင္ၾက ႏွိဳက္ၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။ သူတို ့ဆီက နည္းကို ယူသံုးတာပါပဲ။ ဒီလို ရင္ခုန္မွဳအသစ္ကို လူငယ္ေတြ ခံစားလာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးတာပါ။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ဟုိယခင္တုန္းကေတာ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက “ကံ့ေကာ္ပန္း↔ေလာက္ အေလးအနက္မထားခဲ့ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရာသီႏွစ္ကူး တန္ခူးလဘြဲ ့ကဗ်ာေတြမွာ တစ္ရာသီထဲ ပြင့္တာခ်င္းအတူတူ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက ပိေတာက္ပန္းကိုခ်န္လွပ္ၿပီး ကံေကာ္ပန္းကိုပဲ အျမဲတန္းလိုလို ထည့္ဖြဲ ့သြားၾကတာ ေတြ ့ရပါတယ္။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းႀကီးတခုလံုးေလာက္နီးနီး ပိေတာက္ပန္းကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္မခုန္နိဳင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀) ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ပိေတာက္ပန္းရနံ ့ကို ရွဴရွိဳက္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ ဂႏၵာရုံအား မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။ ျမန္မာကဗ်ာထဲမွာ ေသာ္ကပန္းကအစ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းအထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုၾကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသ၊ိ ဘယ္ကဗ်ာထဲမွာမွ မေတြ ့ၾကရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ ့ရသေလာက္ပဲလို ့ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ၾကကာမွသာ “စံုနံသာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့↔ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့↔ေလးခ်ိဳးကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္တို ့ေတြ ့ၾကရေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ခံ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဦးေက်ာ့ရဲ့ေက်းဇူးနဲ ့အေမ့ခံရက်ိဳးနပ္တယ္လို ့ေတာင္ ဆိုရမလားပါပဲ။ ဦးေက်ာ့က သူ ့ကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို “ပန္းတကာတို ့ရဲ့ဘုရင္↔ ျဖစ္တယ္လို ့ေတာင္မွ ေနရာေပးဖြဲ ့ဆိုလိုက္ပါတယ္။

စံုနံ ့သာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့ရဲ့လက္ထက္မွာ ပန္းတကာတို ့ရဲ့ဘုရင္အျဖစ္ လူရာသူရာဝင္လာရတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ဟာ သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိရုပ္အျဖစ္ တဆင့္တက္ ထူးကဲလာတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြ ့လာရပါတယ္။ ဒီလို သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိဘဝေရာက္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးလိုက္သူကေတာ့ ေခတ္ဆန္းစာဆိုႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါပဲ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ ့တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းရဲ့အလွနဲ ့အနံ ့ေလာက္တင္ရပ္မေနပဲ ပိေတာက္ပန္းကို သက္မဲ့ကေနၿပီးသက္ရွိ ေလာကီသားတဦးအေနနဲ ့တုိက္ရုိက္ေရးဖြဲ ့လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးဖြဲ ့တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို အေၾကာင္းအရာအရနဲ ့အတတ္ပညာအရ ႏွစ္ခုစလံုး သစ္ေအာင္ ဖြဲ ့တာေတြ ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္ဆန္းကဗ်ာေခတ္တခုရဲ့ လမ္းမေဟာ္ကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

(ခ)

ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ေနာင္အခါ “သင္ခန္းစာတန္းဝင္ကဗ်ာ↔တပုဒ္ျဖစ္လာေစမယ့္ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ ့စဥ္က ဆရာက အသက္ (၂၀)ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။၁၉၂၈ တကၠသိုလ္ဘီေအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀)ေက်ာ္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ တကံ့ေကာ္ထဲေကာ္ၿပီး ကံ့ေကာ္ပန္းမွ ကံ့ေကာ္ပန္းျဖစ္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာသစ္ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ွီက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို ပန္းဘြဲ ့အသစ္စပ္ဆိုဖို ့တမင္ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပဲလို ့ ယူဆလို ့ရေကာင္းရနိဳင္ပါတယ္။ ကဗ်ာအသစ္ကို ပန္းအသစ္နဲ ့ေဖၚျပခ်င္တဲ့သေဘာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ပန္းအသစ္ကိုေတာ့ ေရြးၿပီးၿပီ။ ယခင့္ယခင္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ပန္းဘြဲ ့ေရးသလို ပန္းရဲ့အလွ ပန္းရဲ့ရနံ ့၊ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းေလာက္အထိ ျမင္လို ့ထိေတြ ့လို ့ရတဲ့ အဆင္းကိုသာဖြဲ ့တဲ့ ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာမ်ိဳး ေရးလို ့ေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ကဗ်ာသစ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပန္းဘြဲ ့အသစ္ျဖစ္ဖို ့ဆိုရင္ ရင္ခုန္သံလည္းသစ္ဖို ့လိုတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းရဲ့အဆင္းကိုဖြဲ ့တာထက္ ပန္းရဲ့အခ်င္းကို အဆင့္တဆင့္တိုးၿပီးဖြဲ ့မွ ျဖစ္မယ္လို ့ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ အသက္မဲ့တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို “သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမိို ့↔ ဆိုတဲ့ စာတေၾကာင္းထဲနဲ ့ အဝိညာဏအေနအထားကေနၿပီး ဝိညာဏအေနအထားအထိ ပိေတာက္ပန္းကို တင္စားဖြဲ ့ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာထဲမွာ အသက္မဲ့ရာကေန အသက္ရွိတဲအမိ်ဳးအစားျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို ဖတ္တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းကို သနားစရာ ခ်စ္ခင္စရာ ဂရုဏာသက္စရာ အသက္ရွိတဲ့ပန္းကေလးအျဖစ္ ရင္ခုန္မွဳအသစ္နဲ ့ခ်ဥ္းကပ္သြားမိ ေစပါေတာ့တယ္။ပန္းကေလးကလွလိုက္တာ ေမႊးလုိက္တာဆိုတာေလာက္နဲ ့ရပ္မေနေတာာ့ပဲ ကိုယ္နဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္ခံစားယူရတဲ့ သက္ရွိပန္းကေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ္ရဲ့ ရင္ခုန္သံအသစ္ကို က်ေနာ္တို ့ေကာင္းေကာင္းခံစားလို ့ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အေၾကာင္းအရာအသစ္ ကို က်ေနာ္ ေျပာတာပါ။

ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ့အခ်က္ရွိပါေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ပံုသ႑ာန္အသစ္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ကို လူေတြ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ခံစားနားလည္နိဳင္ဖို ့ဆိုရင္ လူေတြနဲ ့လက္ေတြ ့က်က် ထိကပ္နီးစပ္တဲ့ “ဟန္နဲ ့သ႑ာန္↔ရွိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ သည္ေတာ့ကာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူေရွ ့ကေလ်ာက္လာေနတဲ့ အနဳပညာရွင္ ရုပ္ေသးဆရာ “ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွ↔ကို သတ္ိထားမိဟန္တူပါတယ္။ လူေတြနဲ ့အကၽြမ္းတဝင္ရွိလာေနတဲ့ သံခ်ိဳဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွရဲ့ သံခ်ိဳကဗ်ာေတြကို သတိထားမိဟန္တူတယ္။ ရုပ္ေသးဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွက ရုပ္ေသးဆရာအျဖစ္နဲ ့လူထုထဲဆင္းတဲ့အခါ လူေတြရဲ့နားထဲ အလြယ္တကူနဲ ့အဆင္ေျပေျပ နားဝင္ေစတဲ့ ခ်ိဳလည္းခ်ိဳ ျမလည္းျမ တယ္လို ့ဆိုနိဳင္တဲ့ သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သတိျပဳမိဟန္တူပါတယ္။ သည္လိုနဲ ့ပဲ ပိေတာက္ပန္းကို လူေတြ စာနာစိတ္ျဖစ္လာေအာင္ သံခ်ိဳစပ္နည္းကိုသံုးၿပီး ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာကို ေရးပါေတာ့တယ္။ တခါ ဒီေလာက္နဲ ့ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္သစ္ဘယ္ျဖစ္နိဳင္ဦးမွာလဲ။ သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာ ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ကဗ်ာဆရာေတြ သူလိုငါလို ေရးနိဳင္တဲ့အေနအထားမွာရွိတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာက ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာကို ေျခေတြလက္ေတြတပ္တဲ့အခါ လူေတြနဲ ့လည္း ပိုၿပီးနီးစပ္ေစမယ္၊ ကဗ်ာ့မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကိုလည္း ပိုၿပီးခ်ဲ ့ထြင္လိုက္ရာေရာက္ေစဖို ့လူေတြေန ့စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ “စကားေျပာစာဟန္↔ကို ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြအျဖစ္အသံုးျပဳပါေတာ့တယ္။ လူေတြေန ့စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ လူထုသံုးစကားေျပာေလသံကို ယူသံုးလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္း ၿပီးရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပဲ ဆိုတဲ့ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာတီထြင္မွဳကို ဆရာက ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အဖြင့္နိဒါန္းပါဒျဖစ္တဲ့ “မခူခ်င္စမ္းပါနဲ ့↔ ဆိုတဲ့ ပါဒ တခုထဲနဲ ့ ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္တခုလံုးကို ဂယက္လွိဳင္းေတြ တဝုန္းဝုန္းရုိက္ခတ္လိုုက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျမန္မာကဗ်ာအမ်ားစုႀကီးဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာက ခင္းေပးေဖါက္ေပးတဲ့လမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ေလ်ာက္လွမ္းလာလိုက္တာ “ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္↔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေခတ္တခု ထူေထာင္နိဳင္တဲ့အထိ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ရဲ့တံခါးကို ဆြဲဖြင့္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ဟာ ရင္ခုန္သံအသစ္နဲ ့ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကို ခူးယူနိဳင္ခြင့္ရ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာလည္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ ေခတ္စမ္းေခတ္တခုလံုးု ပိေတာက္ပြင့္သစ္ရနံ ့ေတြ ေမႊးျမနိဳင္ခဲ့တယ္လို ့ယူဆနိဳင္ပါတယ္။ ။

ၿငိမ္းေဝ
ကိုးကား။ ။ (၁) ျမန္မာစာေပညြန္ ့ေပါင္းက်မ္း (ပ+ဒု)
(၂) ေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္
(၃) ျမန္မာစာ မိတ္ဖြဲ ့(တိုက္စိုး၊ မင္းယုေဝ)




အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ရန္စာမ်ားထားရန္ေနရာ.