(၁၀)
အေမွာင္တြင္းမွ သံသရာ
ထုိအခါမွစ၍ သူႏွင့္ မီးရထားရဲမ်ား၊ ဂါတ္ဗုိလ္မ်ား ေဖာ္ေရြစြာ ျပံဳးကာ ရယ္ကာ ဆက္ဆံေနသည္ ကို ေတြ႔ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ မိမိႏွင့္ မည္သိုု႔မွ် မပတ္သက္သလုိ ေနႏုိင္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ရသည္။
သူသည္ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ပ်က္စီးေနသည့္ တင္တင္၊ မေအးသြယ္တုိ႔ႏွင့္လည္း ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေပါင္းသင္းေနရသည္။
ရံဖန္ရံခါတြင္ မိ္န္းမမႈေပြသူ ရဲသားတဦးဦး၊ ဂါတ္ဗိုလ္တဦးဦးက သူ႔ အနားမွ မခြာဘဲ စကားစရွာၿပီး ေျပာဆို ရယ္ေမာေနလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ထုိ ရယ္သံေမာသံ ေျပာဆိုသံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ထုိအခါ၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ လွည့္မၾကည့္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူ႔ ေရွ႔မွ ျဖတ္သြားသည္။
က်ေနာ္ ထုိသို႔ ျပဳမူသည္ကုိ သူသည္လည္း စိတ္ထိခိုက္ကာ မ်က္ႏွာကေလး သိမ္ငယ္ေနျပန္သည္။
ထုိေန႔မ်ိဳးတြင္ကား က်ေနာ္သည္ သူရွိရာသိုု႔ မသြားေတာ့။
“သူ ့ကို မလုပ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ၊ ဒါဟာ ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ သူလဲ ေရျဖစ္ေတာ့ ဒီေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ေမွ်ာရမွာေပါ့၊ ဒီလုိမွဘဲ သူတုိ႔ မငတ္ေအာင္ ေနႏုိင္မယ္၊ သူ႔ အေမတြက္ ေဆးဝယ္ႏုိင္မယ္၊ ခု သိပ္မၾကာေသးဘူး၊ သူ႔ နားေပၚမွာ နားေတာင္းကေလး ျဖစ္လာဘီ၊ သူ အဝတ္အစားကေလးေတြလဲ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ဝတ္လာႏုိင္ဘီ၊ သူ လုပ္တာ မွန္ပါတယ္၊ လုပ္ရမွာဘဲေပါ့”
က်ေနာ္ကား ဂါတ္တဲြေနာက္ဖက္ ဝရံတာတြင္ ထြက္ရပ္ရင္း ထုိ အေတြးမ်ားကုိသာ ထပ္ကာ ျပန္ကာေတြးေနရ၏။ အရာရာကို ဦးေႏွာက္ အေလးေပးကာ ပုိင္းျဖတ္ေနရ၏။
“ရဲေတြကုိ ပိုက္ဆံေပးစရာရွိရင္ မွန္မွန္ေပးေနာ္၊ ေငြေတာ့ေရွာ့မေပးနဲ႔” ဟု က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားသာရုံ ေျပာကာမျပတ္ သတိေပးေနတတ္သည္။
ထုိအခါမ်ားတြင္ သူသည္ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ေမးေနသည္ကုိ သိကာ သူ႔မ်က္လုံး အရည္လဲ့လာလာ က်ေနာ္႔ ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေခါငး္ကုိတခ်က္ ဆတ္ကနဲညိတ္သည္။
“တေခါက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ”
“တဆယ္”
သူ႔ အသံမွာလည္း တုိးသက္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ရီရီထဲဝယ္ သူ႔ ကို ျပန္၍ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။ သူသည္ အဝတ္အစားသစ္မ်ားျဖင့္ ပို၍ ေတာက္ပလာသည္။ က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးသည့္ အက်ီၤႏွင့္ ထမီမွာ သူႏွင့္ ပို၍လုိက္ဖက္ေနသည္ဟု ရင္ထဲတြင္ အတုိင္းမရွိ ၾကည္ႏူးလာျပန္သည္။က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ကုိ အားကုိးကာ ထုိင္ခုံအေပၚ၌ ေထာက္ထားသည့္ သူ႔ လက္အေပၚသုိ႔ က်ေနာ္႔ လက္ျဖင့္ ဖိကာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
သူသည္လည္း လက္ကုိ ျပန္မရုပ္သိမ္းဘဲ ၿငိမ္သက္ေန၏။ အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ သူ႔ ထံမွ ေပါင္ဒါရန႔ံ၊ ေဒါနပန္း ရန႔႔ံ၊ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီရန႔ံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မ်ား၌ ထုံယစ္လာေနရျပန္သည္။
“ပုိက္ဆံေတာ့ သူတုိ႔မယူဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ျငင္းျငင္း ယူေအာင္ေပးေနာ္၊ ပုိက္ဆံမယူရင္ ထန္းညက္လဲ မတင္နဲ႔ေပါ့”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားတုိးေရႊ႔လုိက္၏။
“သူတုိ႔နဲ႔ စလုိက္စေရာလဲ ေနရမွာေပါ့ကြယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနရမယ္ဆုိတဲ့ အတုိင္းအတာေတာ့ ရွိရမွာေပါ့၊ သူ႔ စည္းကိုယ္စည္းရွိရမယ္၊ သူတုိ႔ထဲမွာ ကိုထြန္းတင္တုိ႔လုိ ကိုပ်ားတုိ႔လို ကိုေလာ္လီ တုိ႔လုိ တကယ့္ လူရုိးလူေကာင္းေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ထြန္းေမာင္ တုိ႔လုိ လူယုတ္မာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ဆက္ဆံေရးမွာ လုိအပ္တာေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပါ့၊ ခု ကိုေျပာေနတာ ကုိ သဝန္တုိလုိ႔ ေျပာေနတာလုိ႔မ်ား မင္း ေတြးေနသလား၊ အင္း…. သဝန္တုိတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ကြယ္၊ မင္းကို ကုိ ခ်စ္တာကိုး၊ တေန႔က်ရင္ ကို အတည္တက်ယူမယ့္ မိန္းကေလးကိုး၊ သဝန္တုိ တယ္ဆုိရင္လဲ ကို မွန္ပါတယ္၊ ကို အခု ေျပာေနတာေတြဟာ အမွန္ေတာ့ အမွန္ေတြဘဲမႈတ္လား၊ ေျပာသင့္တာေတြဘဲ မႈတ္လား၊ ကဲ…ကဲ…ဒီ အေၾကာင္း ေျပာေနရတာ ေမာပါတယ္၊ ဒီျပင္အေၾကာင္း ေျပာၾကစို႔ကြယ္၊ ေန႔တုိင္း ဒါခ်ည့္ ေျပာေနရတာ ေမာဘီ”
သူသည္ ပင့္သက္ကုိ ေလးေလးတဲြ႔ တဲြ႔ ခ်ေနသည္။
ေခါင္းကို ငုံ႔လုိက္သည္။
“သူမ်ား မေအးသြယ္လို ေစ်းမဆစ္တတ္ဖူး၊ တင္တင္လုိလဲ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ မတင္ဘူး၊ ပုိက္ဆံေပးစရာရွိရင္ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလုိက္တာဘဲ၊ ကို႔ ဖုိ႔ တျပားမွ က်န္က်န္ …မက်န္က်န္… ၊ ဒါမွ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္၊ စိတ္ခ်ကြယ္”
ထုိစကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ တုိးေဝွ႔ ဝင္ေရာက္လာကာ အသားကို ေဖာက္ကာ စိမ့္ဆင္း သြားေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး စကားမ်ားစြာ ေျပာရန္ ရွိေသာ္လည္း ေျပာရမည့္စကားမ်ားကို ခ်ဳပ္တည္းထားကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္ကား သူ႔ အနား၌ တိတ္တဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနရျခင္းကို ၾကည္ႏူးေနခဲ့သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔ခင္းဖက္ အျပန္ခရီးတြင္ ပင္းေခ်ာင္းသုိ႔ မေရာက္မီ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားတြင္သြားထုိင္ေလ့ မရွိ။
သြားထုိင္မိလွ်င္လည္း ပင္းေခ်ာင္းႏွင့္နီးကပ္လာခ်ိန္၌ သူေၾကာက္ရံ႔ြ တုန္လႈပ္ေနပုံကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ႏိုင္ဖြယ္မရွိ။
ပင္းေခ်ာင္းႏွင့္ နီးကပ္လာလွ်င္ တဂ်ဳံးးဂံ်ဳး ခုတ္ေမာင္းလာသည့္ ရထားႀကီး၏တဲြမ်ားမွာ လူသံသူသံ ၿငိမ္သက္ လာသည္။ ေမွာင္ခုိသူမ်ားသည္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ အားကုိးမဲ့စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ စကား တလုံုးမွ် မေျပာ။ အသံမရွိ။ မည္သူမွ် သက္ျပငး္လည္း မခ်။ သူတုိ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ သူတုိ႔ စိတ္အေဆာက္အဦး မ်ား၏ တံခါးေပါက္မ်ား ျဖစ္ၾက သျဖင့္ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚ ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာ အစုစုသည္ သူတို ့ မ်က္လုံးမ်ားေပၚ၌ ထင္ရွားစြာ လာ၍ ဟပ္ေနၾကသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ကား ညိဳညိဳသည္ လူက ေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနေသာ္လည္း သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေၾကာက္ရြံ႔မႈတုန္လႈပ္မႈမ်ားျဖင့္ အၿငိမ္မေန ပ်ာယာခတ္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ပလက္ေဖါင္းေပၚ၌ တန္းစီရပ္ေနၾကေသာ ရဲသားမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရလွ်င္ သူသည္ အသက္ ရွဴႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
ပင္းေခ်ာင္း၌ ရွာေဖြေရးမ်ား ဖမ္းဆီး ထားလွ်င္ မေအးသြယ္၊ တင္တင္ တုိ႔ကဲသုိ႔၊ မေအးေရႊ တုိ႔ကဲသုိ႔ မိန္းကေလးမ်ားသည္ သူတုိ႔ ပစၥည္းမ်ားျပန္ရေရးအတြက္ သူတုိ႔ ကိုယ္ခႏၵာမ်ားကုိ စြန္႔က်ဲလွဴဒါန္းရန္ ရထားေပၚမွ ဆင္းေနရစ္ခဲ့ၾက၏။
တင္တင္ကား ဘယ္ဆီက ဘယ္လုိရလုိက္မွန္းမသိသည့္ ကိုယ္ဝန္တခုလည္း အျမတ္ရေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ ကိုယ္ဝန္မွာ မသိ မသာ ကေလးမွ်သာ ရွိေသး၏။
ပင္းေခ်ာင္း၌ရထားႀကီး အခြံခ်ညး္သက္သက္ လွိမ္႔ထြက္လာေသာအခါ….က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတခု၏ တေနရာ၌ ရပ္ကာ ပင္းေခ်ာင္းဘူတာကုိ ေက်ာေပးလုိက္ပါလာခဲ့သည္။ စိတ္အာရုံအျမင္၌မူ ဆင္းေနရစ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အရွက္ ကမ္းကုန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ၊ အဆိီျပန္ေနေသာ၊ နီျမန္းေနေသာ သားသမင္ကဲ့သုိ႔ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ မ်က္လုံးကေလးမ်ားရွိေသာ…. ထုိမ်က္ႏွာမ်ားသည္ တဝဲဝဲ ပါလာေနၾက၏။
ပ်က္စီးတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။
မိန္းကေလးတေယာက္ ပ်က္စီးတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။
ဤ သူဆင္းရဲမကေလးမ်ားကား ပ်က္စီးေနၾကၿပီလား။
က်ေနာ္႔ အျမင္အေတြးမ်ားကား “အေျခအေနကေပးေသာအေတြ႔အေၾကဳံ၊ ထုိအေတြ႔အၾကံဳ၏ မူလဇစ္ျမစ္ကို သစၥာတရားျဖင့္ခဲြစိတ္ ရွာေဖြလုိက္ေသာေၾကာင့္” ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။
ဤ မိန္းကေလးမ်ားကို ပ်က္စီးေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားဟု က်ေနာ္ မျမင္ႏုိင္။
တခါတရံ၌ လူစုမိၾကေသာအခါ တင္တင္၏ ကိုယ္ဝန္ကို လက္သည္ရွာေဖြၾကရင္း က်ေနာ္တုိ႔သည္ လူ႔ဘုံ ေလာက၏ အေပၚယံမွ ရယ္စရာမ်ားကုိသာ ရွပ္ၾကည့္ၾကကာ တကယ္ရယ္ခ်င္သည္ မဟုတ္ဘဲ ရယ္ေမာခဲ့ၾက၏။
“တင္တင္တုိ႔ကေတာ့ နမူနာဘဲ၊ သူမ်ားေတြ လင္မရွိဘဲဗုိုက္ေပၚလာရင္ ဖ်တ္ခ်ရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔၊ တင္တင္ က်ေတာ့ ျပႆနာရွင္းလုိက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္လြယ္သလဲ၊ ေခၽြးခံ အက်ၤီ ဗုိက္က်ယ္သီးကေလးေတြ တလုံးပီး တလုံး ျဖဳတ္လုိက္တာဘဲ ဘယ္ေဝေနယ်သတၱဝါေတြကိုမွ ဒုကၡ မေပးေတာ့ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ေနလုိက္တာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ၾကည့္မေနရက္ဖူးမႈတ္လား၊ တရားခံေတြ႔ေအာင္ ရွာၾကရမယ္”
ရယ္စရာမ်ားကုိ ရွာၾကံေျပာတတ္သည့္ ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုေမာင္ရီသည္ ဂါတ္တဲြထဲတြင္ ရထား ခုတ္ေမာင္းေနစဥ္၌ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လုိက္ၿပီး ေမွာင္ခုိကုန္သည္ ဦးေပၚလာႀကီးကုိ လက္ညိဳးထုိးျပေနသည္။
ဦးေပၚလာသည္ လူႀကီးပီပီ ရွက္ရွက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီးနီျမန္းလာကာ ျပံဳးေနခဲ့သည္။
“တရားခံ ဦးေပၚလာ…၊ ဒါ ေမာင္မင္းႀကီးဘဲ ျဖစ္ရမယ္၊ က်ေနာ္ အခုိင္အမာ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ၊ မယုံရင္ တင္တင့္ ခေလးေမြးလာတာ ေစာင့္ၾကည့္၊ ဦးေပၚလာနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူေနရမယ္၊ သြားမပါဘူးေလ…. သြားဖုံးကေလး တျမံဳ႔ျမံဳ႔နဲ႔”
“ဒီဆရာေလး လက္ခ်က္ေနမွာေပါ့၊ တီဘီစီေတြဟာ လက္ေကာ ေျခေကာ အားလုံးေကာ သြက္ၾကတာ” ဦးေပၚလာသည္ တဟဲဟဲရယ္ရင္း က်ေနာ္႔ အေပၚလႊဲခ်ေနျပန္သည္။
“ဟုတ္တယ္…. တီဘီစီကေလး ေမြးလာမွာ” ဟု ကိုေရႊေယာက္သည္လည္း က်ေနာ္႔ ကို လက္ညိႈး ထုိးေျပာရင္း… တေသာေသာရယ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ကား ဤျပက္လုံးမ်ားမွာ ပဲြအက်ဆုံးျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သူက ခင္ဗ်ားတု႔ိ အခ်င္းခ်င္းေတြမွ ပုိပီးေစတနာထားတာ၊ မယုံရင္ တင္တင္ ေမြးလာတာ ေစာင့္ၾကည့္ ကိုေရႊေယာက္ ဆံပင္လုိ နီက်င္က်င္ တြန္႔ ေကာက္ေကာက္ ကေလးေနရမယ္”
“ေအးဗ်ာ အနဲနဲ႔ အမ်ားဆုိတာေတာ့ ပါမွာေပါ့၊ က်ေနာ္ ေရႊေယာက္လဲ ေယာက္မိခ်င္ ေယာက္မိမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟဲ…ဟဲ…အခုမွ သူေတာ္ေကာင္းေတြ လုပ္မေနၾကပါနဲ႔၊ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တရားခံဟာက်ေနာ္တုိ႔အထဲက မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဟာ ရဲသားေတြလက္ခ်က္ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ၊ ဒီေကာင္မေလးက သူတုိ႔နဲ႔ ပုိပီး နီးနီးစပ္စပ္ေနတာ”
“ဟာ … ဒါေတာ့ မွားတယ္ဗ်ိဳ႔၊ ဒီ ဃရာဝါသကိစၥထဲ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ဆဲြထဲ့့ရတာလဲဗ်ာ”
ကိုေမာင္ရီသည္ အလံကုိ ယမ္းျပေနရင္း တေသာေသာ ရယ္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ စိတ္၌လည္း တင္တင့္ အေၾကာင္းမွာ ျဖစ္ရုုိးျဖစ္စဥ္ ကေလးအျဖစ္ျဖင့္္ ေပါ့ေပါ့ဆဆကဲ့သို႔သာ ေတြးေနခဲ့သည္။
ျပည့္တန္ဆာမကေလးမ်ားသည္ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကုိ သူတုိိ႔ ဝမ္းေရးအတြက္ အလုပ္တခုအျဖစ္ျဖင့္ ရုိးသားစြာ လုပ္ကုိင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေတြးလာမိသည္။
တခါတရံတြင္မူ “ညိဳညိဳသည္လည္း ေမွာင္ခုိသမ၊ တင္တင္ လုိမိန္းကေလး၊ ထုိမွ ဖါျဖစ္သြားလွ်င္” စသည့္ အေတြးမ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ ရင္၌ တင္းက်ပ္ ေလးလံစြာျဖင့္ ေတြးေတာ လာေနရျပန္သည္။
ကိုေမာင္ရီကား ထုိသုိ ့က်ေနာ္ မရယ္မျပံဳး ျဖစ္ေနသည္ကုိ မႏွစ္သက္တတ္ေပ။
သူသည္ ဂါတ္တဲြေပၚတြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္၌ က်ေနာ္႔ လည္ပင္းကုိ ဖက္ထားရင္း သူ႔ ခံယူထားခ်က္မ်ားကုိ တဟားဟား ရယ္သံေနွာကာ ေျပာေနတတ္သည္။
“ရင္ေမာင္ရာ…. မင္းကုိ ငါၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဘုရားအေလာင္းကေလးကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိဳေနရသလုိဘဲ၊ဟဲ…ဟဲ…၊ ရင္ေမာင္ရ သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ မွတ္ထားကြ၊ ငတ္တာဘဲ၊ ငတ္တယ္၊ ေအး…. မင္းက ေမွာင္ခုိေတြ တင္လာရင္ စိတ္ညစ္လာေကာ၊ ဒါကုိ စိတ္ညစ္စရာလုိ႔ မွတ္ေနရင္ ဒီအခိ်န္ ဒီကာလမွာ ရဲေဘာ္ဟာ ေဖါက္ျပန္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ဘဲ၊ ဒါကုိ ရဲေဘာ္တုိ႔ ငါတုိ႔အတြက္ စိတ္ညစ္ရာကေန ေငြေတြ ေရႊေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိ္ရမယ္…ခံယူလာတတ္ရမယ္…. က်င့္သုံးလာတတ္ရမယ္၊ လခ်ီးတဲ့….ဟား..ဟား..၊ ေဟ့.ရင္ေမာင္ရ ငါသာ တီဘီစီဆုိရင္ ကားဝယ္စီးပလုိက္တာေပါ့ကြာ၊ ဆန္းသလား….။
“မွတ္ထားေဟ့၊ တားျမစ္ကုန္ေတြ ရွိေနတုန္းမို႔သာ ငါတုိ႔တေတြ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းေနၾကတာ၊ ေတာ္ၾကာ မရွိေတာ့ဘူးဆုိမွ ငါတို႔ ေနာင္တရၾကမွာ၊ အဲဒီက်ေတာ့မွ လက္မွတ္မဲ့ ခရီးသည္ကေလးေတြဆီက တမူးေတာင္းစားရ တပဲေတာင္းစားရ၊ ရဲေဘာ္ရာ မေဝးလွေတာ့တဲ့ အနာဂါတ္ကာလမွာ ဒီေမွာင္ခုိကုန္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ေတြးၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ထိခုိက္စရာ ေကာင္းလုိက္္ပါ့မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကကဲြဖို႔ ေကာင္းလုိက္ၾကမလဲ၊ ဒီ အေၾကာင္းသာ ၿမိဳ႔လုင္ သိ္န္းလြင္ႀကီး သိရင္ ဝတၳဳတပုဒ္ေရးမွာ၊ အဲဒီငေပါႀကီးအက္(စ) စီလုပ္ရတာ ထမင္းမဝေတာ့လုိ႔ တဖက္တလမ္းက စာေရးဆရာလုပ္မယ္ဆုိပီး ဗလာစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ စာေတြ ထေရးေနတယ္ဆုိတာ မင္းမၾကားမိဘူးလား၊ ဒီေကာင္ႀကီး ခုဆုိ ဝတၳဳေတြ အုပ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ဖတ္ဘူးေနဘီကြ”
အေတာ္ၾကာ၍ ကုိေမာင္ရီ၏ စကားမ်ား အဆုံးသတ္သြားလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေနာက္ဖက္ ဝရံတာသို႔ ထြက္ရပ္ကာ က်ေနာ္၏ အေစာက ရယ္ေမာလုိစိတ္မ်ား အားလုံးသည္လည္း ၾကက္သန္း ၾကက္ေလွးေပ်ာက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ခုိ အရႈပ္အေထြးမ်ားၾကား၌ ၿငိတြယ္ကာ ပါေနရသူအျဖစ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကုိ ျပန္၍ျမင္ေနရသည္။ ညိဳညိဳကိုယ္တုိင္ ေမွာင္ခုိသူ ျဖစ္လာခဲ့ကာ သူ႔ ကုိ မတားဆီး ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ အျခားသူမ်ားကုိ မဖမ္းဆီး လုိေတာ့သည့္ စိတ္မ်ားမွာ တခ်ိန္ထက္ တခ်ိန္ ပုိ၍ ရင့္မာလာေနခဲ့သည္။ ညိဳညိဳ႔ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး အျခား ေမွာင္ခုိသမားမ်ားသည္လည္း ပုိ၍ အတင့္ရဲလာေနၾက၏။
ဤအရႈပ္အေထြးမ်ားမွာ တခုႏွင့္တခု လိန္ရွက္လာၾကကာ ရႈပ္ေထြးသည္ထက္ ပို၍ရႈပ္ေထြးလာေနသည္။
ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ သူတုိ႔တေတြသံကုန္တဲြ တတဲဲြ ေပၚ၌ ထန္းလ်က္မ်ားတင္ၿပီး လုိက္ပါေနၾကသည္ကုိ က်ေနာ္လည္း သတိမထားမိခဲ့။
ေနပူျပင္းသည့္ တေန႔လည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘူတာတြင္ ရထားရပ္စဥ္၊ က်ေနာ္ ဂါတ္တြဲေပၚတြင္ တုံးလုံးလဲွေနစဥ္၊ သူတုိ႔ အုပ္စုသည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို သယ္လာၾကၿပီး သံကုန္တဲြေပၚသို႔ တင္ၾက၏။ ခရီးသည္မ်ား မေရာက္ေသး။
က်ေနာ္ေတြ႔ျမင္ေနရသျဖင့္ သူတုိ႔ကို မတင္ၾကပါရန္ ေတာင္းပန္သည္။ သူတုိ႔သည္ ဆက္၍ တင္ျမဲ တင္သည္။
ထုိေန႔က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ရထား ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ သူတုိ႔သည္ သံကုန္တဲြ၏ တံခါးရြက္ ေလခုို ေလဝင္ေစရန္ ဖြင့္ၿပီး ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားအေပၚ၌ ထုိင္ကာ လုိက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။္
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းႏွင့္ အင္ေတာက်ယ္အၾကား တေနရာ၌ ရထားေဆာင့္္သျဖင့္ သူတုိ႔ ကေရာ္ကမယ္ ဖြင့္ထားသည့္ သံတံခါးရြက္သည္ ဝုန္းကနဲ ပစ္ရိုက္လုိက္၏။ အေပါက္အနီးရွိ ကုိးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ မိန္းကေလး နဖူးကုိ ရုိက္မိကာ ခေလးမကေလးလဲက်သြားသည္။ သူ႔ ဖခင္သည္ ခေလး မကေလးကုိ ရင္ခြင္အတြင္း၌ ေပြ႔ၿပီး ႏွာႏွပ္ေနသည္။
သံတံခါးရုိက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဂါတ္ဗုိလ္သည္ ထြက္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ လမ္းခုလတ္၌ ရထားကို ဘရိတ္ဆဲြအုပ္ကာ ရပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
ရဲမ်ားအကူအညီျဖင့္ သူ တုိ႔ကုိ စစ္ေဆးရသည္္။ ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားကုိ ပစ္ခ်၊ လူမ်ားကုိ ဆင္းခုိင္းၿပီး ရထားႀကီးကို အလံသုတ္သုတ္ျပကာ ထြက္လာရသည္။
သူတို႔ လူ တဆယ့္ ငါးေယာက္မွ်သည္ သံလမ္းနံေဘး ကန္ေဘာင္ႀကီးအေပၚ၌ တန္းစီရပ္ေနၾက၏။ က်ေနာ္ တုိ႔ကိုရြ႔ံရွာ စက္ဆုတ္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ ဒဏ္ရာရေနသည့္ ခေလးမကေလးကို ေပြ ့ခ်ီထားသည့္ ဖခင္၏ မ်က္လုံးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္။ ရထားထြက္လာေသာအခါ သူသည္ က်ေနာ္႔ နံမည္ေခၚၿပီး လွမ္းဆဲေနခဲ့၏။
“ေဟ႔…. မေအ=ရင္ေမာင္….၊ဒုိ႔လဲ လူေတြပါကြ၊ မေအး =ရ၊ ဒုိ႔က်ေတာ့ မတင္ရဘူးလားကြ၊ မင္းတုိ႔ တရားတယ္ေဟ႔၊ သိပ္တရားတဲ့လူေတြ၊ ငါ=မသားေတြ၊ ဒုိ႔ ကို ဒီလို ႏွိပ္စက္ႏိုင္ေအာင္ က်န္းမာၾကပါေစဗ်ာ ခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ….ၾကံတိုင္း ေအာင္လုိ႔ ေဆာင္တုိင္းေျမာက္ၾကပါေစ၊ လုိရာဆုနဲ႔ တလုံးတဝထဲ ျပည့္စုံႏုိင္ၾကပါေစ၊ သာဓုုဗ်ာ… သာဓုဗ်ာ…သာဓုဗ်ာ”
ထုိအသံသည္ က်ေနာ္႔ ေနာက္မွ အရိပ္ကဲ့သုိ႔ ေျပးလုိက္လာေနသည္။
သူတုိ႔ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္၏ အျမင္မွတ္စိတ္ အာရုံ၌ကား သူတုိ႔ ကန္ေဘာင္ႀကီးနံေဘး၌ စုရပ္ေနပုံပါလာေနသည္။ သူတို႔ ေက်ာဘက္၌ သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚသုိ႔ အရိပ္ထုိးေနေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးသည္ အုပ္ဆုိင္းေန၏။ ကန္ေအာက္၌ စိမ္းျပာေနေသာ ကန္ေရျပင္သည္ ေအးျမကာ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္ေနသည္။
သူတုိ႔ကား လမ္းခုလတ္္၌ မသန္းစြမ္းေတာ့ေသာ ကိုယ္ခႏၵာမ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ကာ၊ ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားကုိ ထမ္းပိုးကာ လူနာတေယာက္ကို ေပြ႔ယူကာ ဘယ္ဆီသုိ႔ သြားၾကမည္နည္း။
ရထားတစင္းလုံးမွ လူမ်ားသည္ သူတုိ႔ကို ထြက္ၾကည့္ ေနၾက၏။ ကိုေရႊေယာက္ သားကေလး သုံးေယာက္၏ မ်က္လုံးအိမ္မ်ား၌ လူသားတုိ႔၏ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပိတ္ဖုံးလာေနၾကသည္ကို ေနာက္တဲြမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ညိဳညိသည္လည္း က်ေနာ္႔ကို လွမ္းၾကည့္ေန၏။
“သူတုိ႔လဲ လူေတြဘဲဗ်ာ၊ လူေတြဘဲ မႈတ္လား”
က်ေနာ္႔ ႏွလုံးသားမ်ားသည္လည္း က်ေနာ္႔ ဦးေႏွာက္မ်ားကုိ ထုုုိေမးခြန္းမ်ား ခြနး္ဆင့္ခြန္းဆင့္ ေမးျမန္းေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြခုံတခုေပၚ၌ ကုိယ္ကို ပစ္လွဲ ထုိင္ေနမိ၏။
“ဒီလုိလုပ္မွဘဲ ရင္ေမာင္ေရ ့…ဒီလုိမလုပ္ရင္လဲ မရေတာ့ဘူး” ဟု ဂါတ္ဗုိလိ ကိုေမာင္ကိုႀကီး က က်ေနာ္႔ကို လွမ္းေျပာေနသည္။
ဤသုိ႔ျ႔ပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းသာလွ်င္ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းရာ၌ အမွန္ဆုံးျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သုံးသပ္ေနမိ၏။
စစ္စစ္ ျပႆနာတခုကုိ ေျဖရွင္းရာ၌ က်ေနာ္သည္ ေမတၱာတရားျဖင့္သာလွ်င္ သိမ္ေမြ႔စြာ ေျဖးရွင္းလုိသူ၊ က်ေနာ္သည္ လူသားအခ်င္းခ်င္း၏ ေမတၱာတရားကို အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္သူ။
ထုိေန႔က က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလုံး မၾကည္လင္ေတာ့သျဖင့္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ မဆင္းေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ လုိက္ပါလာခဲ့၏။ လက္မွတ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေမွာင္ခုိကုန္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း မရွာေဖြမစစ္ေဆးႏုိင္ေတာ့ေပ။ တန္ဆာမဲ့ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ ကံထရုိက္ဘူတာကေလးမ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားတင္ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ စစ္ေဆးၿပီး တန္္ဆာမလုပ္ေပး။ ညေနခင္းမ်ား၌ ညိဳညိဳတုိ႔တဲြသို႔ ကူးသြားေလ႔ရွိေသာ္လည္း ထုိညေနကမူ မသြားေတာ့ေပ။
ၿမိဳ႔သစ္မွ ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ၌ ညိဳညိဳသည္ ရထားသံခါးဝတြင္ ထြက္ရပ္ၿပီး က်ေနာ္ရွိရာ ဂါတ္တဲြသုိ႔ လည္ပင္း တရွည္ရွည္ျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ သူသည္ ေမွာင္ေမွာင္ရီရီ၌ အေဝးကပင္ လွမ္းၿပီး မသိ မသာ ျပံဳးျပေန၏။ သူက သူရွိရာ သုိ႔ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္႔ ကို လာေစလုိသည္ သိေသာ္လညး္ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ မဆင္းခ်င္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။္္္္္္္္္္္္္္္္္္္
ဆဒၵဳံေခ်ာင္းသုိ႔ ရထားဝင္ေရာက္ဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ ေတာင္တြင္းႀကီး အဝင္၌ ေရွာင္တခင္လက္မွတ္ စစ္ေဆးမည္ ကိုေၾကာက္သျဖင့္ လက္မွတ္မဲ့မ်ားႏွင့္ ေမွာင္ခုိ သမားမ်ားသည္ သူတုိ႔တဲြေပၚမွ ေျပးဆင္းလာၾကၿပီး က်ေနာ္ လက္မွတ္ေရာင္းရာ ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ လက္မွတ္မ်ား (ဆဒၵဳံမွ ေတာင္တြင္းႀကီး ျပားသုံးဆယ္) လာယူၾကသည္။ သူတုိ႔ထဲ၌ ညိဳညိဳလည္း ပါသည္။ ညိဳညိဳသည္ က်ေနာ့္ ကို စကားေျပာရန္ရွိသျဖင့္ လက္မွတ္ကို ေနာက္မွယူသည္။
ဤအခ်ိန္ကား အေမွာင္စုိးလာသျဖင့္ ေမွာင္ခုိ ပစၥည္းမ်ား ဝွက္ရန္ လြယ္ကူခ်ိန္ အျခားဘူတာ ဖမ္းဆီးေရးမ်ားမွ လြန္ေျမာက္္လာခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ေမွာင္ရီရီထဲ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာ ကေလးမွာလည္း ရႊင္လန္းေတာက္ပစြာ ျပဳံးရယ္ထားႏုိုင္သည္။ က်ေနာ္႔ ကို ၾကည့္ေနၾကေသာ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရႊန္းျပက္ေနၾကသည္။
“သူ လာမလားလုိ႔ ….နတ္ ေမာက္ တုနး္က သေမာသီးသုတ္ဝယ္ပီးေစာင့္ေနတာ၊ သူ မလာတာနဲ႔ အကုန္စားပလုိက္ရတာဘဲ၊ ဘာျပဳလုိ႔ မလာတာလဲ”
သူသည္ အသံကို ခပ္တုိးတုိးျပဳကာ ေမးေနသည္။
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေပၚတြင္ ေန႔စဲြတံဆိပ္ တုံးကို ျဖည္းျဖည္းႏွိပ္ေနသည္။
“ခ်စ္တယ္ကြယ္” ဟု ေျပာေနမိသည္္။
“ေတာ္စမ္း ပါ၊ ေမးတာေတ့ာ မေျပာဘူး၊ ကဲ လက္မွတ္ သုတ္သုတ္ေပးစမ္းပါ၊ ေတာ္ၾကာ ရထားထြက္သြားမယ္”
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေပးရင္း လက္မွတ္ကို မလႊတ္ေပးဘဲ သူ ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားေနသည္။
ဂါတ္ဗိုလ္ ကိုေမာင္ကိုက ဂါတ္တြဲေပၚမွ “ေဟ့ သုတ္သုတ္လုပ္၊ ဒီကိုလာခဲ့ပါလားကြ၊ ဒီမွာေရာင္း↔ဟု လွမ္းေအာ္ၿပီး ေနာက္ေနသည္။
သူသည္ က်ေနာ့္လက္ထဲမွလက္မွတ္ကို ဆတ္ကနဲဆြဲလုလိုက္ၿပီး သူ ့တြဲသို ့ေျပးသြားသည္။
ရထားထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ညိဳညိဳတို ့ကို အကာအကြယ္ေပးေသာခ်စ္စရာလွပသည့္ အေမွာင္သည္လည္း ပို၍နက္ရွိဳင္းလွပစြာ ေမွာင္လာေနသည္။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
အပိုင္း (၁၁)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္....။
No comments:
Post a Comment