ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ

                                                       (က)

“ပန္းေဝေဝ” စာအုပ္အငွါးဆိုင္ေလးထဲတြင္ လူရွင္းေနသည္။ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံက ဆိုင္ထဲတြင္သာ ေဝ့ေနသည္။ စာအုပ္ငွါးသူ မရွိ၊ ဧည့္သည္မရွိသျဖင့္ ကိုေဌးၿမိဳင္က ကုလားထိုင္တစ္လံုးတြင္ စာထိုင္ဖတ္ေနသည္။

“ အကိုႀကီး ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ပါရေစခင္ဗ် ”

ဆိုင္ေပါက္ဝတြင္ စစ္သားတစ္ေယါက္ကို ေတြ ့သည္။ စစ္ဝတ္စံုက ႏြမ္းေၾကလ်က္။ ေနေလာင္ထားသည့္အသားအေရမွာ သိသိသာသာ ညိွဳးေနသည္။ အသက္ (၂၀)ေက်ာ္ခန္ ့။ ပခံုးေပၚတြင္ ခေရတစ္ပြင့္။

“ က်ေနာ္တို႔က ဟိုဖက္ ရထားဂုံးေစါင့္အိမ္ေလးမွာ ခဏ လာေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြပါ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေသာက္ေရအိုးကအစ မရွိေသးလို႔ ”

ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္နိဳင္စြမ္း မရွိေသးပါ

                                                                 (၁)

          က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီးတင္မိုး၏ ကဗ်ာမ်ားထဲက ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ကို အထူးတလည္ စြဲလန္းႏွစ္သက္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ယင္းကဗ်ာရွည္ကို လံုးခ်င္းကဗ်ာစာအုပ္အျဖစ္ ထြက္ရွိနိဳင္လ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္ နည္းဟု ေတြးခဲ့ဖူး၏။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ယင္းကဗ်ာရွည္ကို လံုးခ်င္းစာအုပ္အျဖစ္ ဖတ္ရွဳလိုက္ခ်င္သည့္ဆႏ ျပင္းျပခဲ့၏။

          ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆရာတင္မိုး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို စီစဥ္ထုတ္ေဝခြင့္ က်ေနာ္ ရခဲ့သည္။ ဆရာတင္မိုးကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္(၁၉၉၉) ကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို ့ညွိႏွိဳင္းစဥ္အခ်ိန္က က်ေနာ္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္စြဲလန္းေနခဲ့သည့္ ယင္းကဗ်ာရွည္ကိုပင္ လံုးခ်င္းထုတ္ရလ်င္ မေကာင္းဘူးလားဟု ထုတ္ေဝသူကို တိုက္တြန္းခဲ့၏။ ထုတ္ေဝသူက လက္မခံသည့္အတြက္ က်ေနာ့္ဆႏမွာ မျပည့္နိဳင္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ “တင္မိုးကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္(၁၉၉၉)” အျဖစ္ႏွင့္သာ က်ေနာ့္မွာ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ရ၏။

         

ေဖာ္ေဝး သစ္ပင္

ျမန္မာေခတ္ေပၚကဗ်ာ ဇာတ္ခံုေပၚ ပထမဦးဆံုး တက္ေရာက္လာခြင့္ ရသူေတြထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ေဖၚေဝး ဟာ ေရွ႕ဆံုးမ်ားရဲ့ ေရွ႕ဆံုးက လူေပါ့။ သူ ကြယ္လြန္တာ ၁၉၇၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၃ ရက္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၂ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳေလးနက္ဖို ့စဥ္းစားတဲ့အခါ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ခင္ေအာင္ေအး ေရးဖြဲ ့တဲ့ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာတင္ၿပီး ေလးနက္ဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ေဖၚေဝး က်ေနာ္တို႕နဲ႔အတူ ရွိေနတုန္းပဲဆိုတာ သက္ေသတည္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဒီ “ ေဖၚေဝး သစ္ပင္” ကဗ်ာကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ခြင့္ျပဳတဲ့ (ကို) ခင္ေအာင္ေအးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။
ၿငိမ္းေဝ



                      

ေလဆန္မွာ ျမွားတန္းလန္းနဲ႔ ပ်ံသန္းရဲတဲ့ ငွက္

(၁)

            တရားရုံး အျပင္ဘက္တြင္ မိုးရိပ္မ်ား မွိဳင္းေနသည္။

          လူေတြ မစည္ကားအပ္သည့္ေနရာျဖစ္သည္ဟု အဆိုရွိေသာ္လည္း တရားရုံး ရုံးဝန္းထဲတြင္ လူေတြ ဟုိတစု သည္တစု ေတြ႔ေနရသည္။ မနက္(၈)နာရီထိုးေတာ့ ရုံးဝန္းထဲတြင္ လူေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္။ လူတခ်ိဳ႕က တရားရုံး အဖီစြန္းေအာက္တြင္ ရပ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ကမူ ရုံးဝန္းထဲက သစ္ပင္မ်ားေအာက္ ေစ်းဆိုင္တန္းေဘး တြင္ ရပ္သူကရပ္ ထိုင္သူကထိုင္။ တရားရုံး ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕က ရံုးခန္းထဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။

          

လေရာင္ေအာက္က ေခြးအမ်ား

(က)
စစ္ေတာင္းျမစ္ရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုး တဖက္ကမ္းထိပ္။ က်ိန္ေတာေျမာင္သုႆန္ ကုန္းေပၚတြင္ လေရာင္မ်ား ဖြဲဖြဲဆုပ္ဆုပ္က်ေနေလသည္၊ စစ္ေတာင္းျမစ္အတြင္း ခုန္ဆင္းခ်လာသည့္လမင္းသည္ လအစင္းငယ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ပြါးထုတ္ လိုက္၏။ လေရာင္တခ်ိဳ႕မွာ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ေန၏။၀ါးတ႐ိုက္ခန္႔ မရွိတရွိ ကမ္ပါးယံေအာက္တြင္မူ အေမွာင္ရိပ္သန္းေနေလသည္။

ႏွစ္ေလးဆယ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲ ဇာတ္ေကာင္မ်ား

(က)

          ၿပီးခဲ့တဲ့လပိုင္းေလာက္က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတခိ်ဳ ့နဲ ့သတင္းဌါနတခ်ိဳ ့ဆီကရတဲ့သတင္းအရဆိုရင္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ“နိဳင္ဝင္းေဆြ” ရဲ့ ဝတၳဳတခ်ိဳ ့ကို ျပန္လည္ထုတ္ေဝခြင့္ ရေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္ပါတယ္။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ (၂)ခုအတြင္း ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ဝတၳဳေတြ ျပန္လည္ထုတ္ေဝခြင့္မေျပာနဲ ့သူ ့နံမည္ကိုေတာင္မွ ေဖၚျပခြင့္မရခဲ့တဲ့အေနအထားမွာ ဒီလိုသတင္းမ်ိဳးကိုၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ တကယ့္ကို မင္သက္မိခဲ့တာပါ။

ပါမင့္နင့္ လေရာင္

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္တုန္းက

ေတာအုပ္တစ္ခုထဲ

မ်က္ေစ့လည္ဖူးတယ္။

ေတာအုပ္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့

က်ေနာ့္ ေၾကာေပၚမွာ လေရာင္ေတြ ေတာင္းျပည့္ေတာင္းလွ်ံ

အိမ္ၾကေတာ့

က်ေနာ့္ အခန္းကေလးထဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ

လေရာင္ေတြ သြန္ခ်

ငံု႔ၾကည့္ရင္း ငိုင္ေန

မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ္ ေတြ႔တယ္။

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္တုန္းက

အိမ္ေျပးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္

(ကမၻာေပၚက ခံစားမွဳလြန္ကဲလြန္းတဲ့ လူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ

ငယ္စဥ္က အိမ္ေျပးျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္ဆိုတာကို အားက်လို႔)

ေသာင္ျပင္က်ယ္ႀကီးတခုရဲ့ေဘး

ကိုယ္ထည္ကို ေရလွိဳင္းေလးေတြ ေျပးလာရုိက္ခတ္ေနတာ က်ေနာ္ ခံစား

ဧရာဝတီ ရက္မွန္သေဘာၤႀကီးေပၚက ကေလးတစ္ေယာက္

ေဝးကြာလာခဲ့တဲ့ ေသာင္ျပင္ႀကီးေပၚမွာ ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းေအာ္ေခၚေနတဲ့ က်ေနာ့္ စိတ္ေတြ

ဒီတုန္းက

ေရထဲက အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ ေပါင္းစည္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လေရာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး

က်ေနာ္

အသံမထြက္ပဲ ေအာ္ငိုလိုက္္မိတယ္။

က်ေနာ့္လေရာင္ေတြက

ညမွာ မေတြ႔ရဘူး

ေန႔မွာ မေတြ႔ရဘူး

အျပင္မွာ မရွိဘူး။

က်ေနာ္ ထပ္ေျပာၾကည့္မယ္။

က်ေနာ့္ လေရာင္ေတြက

ေန႔မွာ မေတြ႔ရဘူး

ညမွာ မေတြ႔ရဘူး

အျပင္မွာ မရွိဘူး။ ။

ၿငိမ္းေဝ

၄၊၇၊၂၀၁၀

(သရုပ္ေဖၚပံုက အက္ဗတ္ မြန္႔ခ္ ရဲ့ လေရာင္ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ပါတယ္။)

သၾကားတစ္ပုဂံ၊ ဓါတ္ဗူးတစ္လံုး ႏွင့္ ျဖာတစ္ခ်ပ္

(က)

က်ေနာ္တို ့လူသိုုက္ကို ေရႊကြယ္ရြာသူႀကီးကိုယ္တိုင္ ရြာျပင္ထြက္ ႀကိဳခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူလိုက္ပါလာသည့္ တလိုင္းကရင္ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္က လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ကတဆင့္ ေရႊကြယ္ရြာသူႀကီးထံ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားခဲ့သျဖင့္ အခုလို ရြာျပင္ထြက္ၿပီး ႀကိဳဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို ့ျပင္ မာနယ္ပေလာဗဟိုဌါနခ်ဳပ္ အသံလႊင့္ဌါနမွ သတင္းေထာက္တစ္ဦးလည္း လိုက္ပါလာသည္ဆိုသည့္သတင္းေၾကာင့္ အခုလို ရြာသူႀကီးကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္တန္ရာ သည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။

ငါ ရွိေနတာ လ,ေရာင္ေတြေၾကာင့္

ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ လေရာင္ေတြ လင္းပေနတဲ့အခိုက္

ငါ့ကိုငါ ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။

ေတြ႕ရွိတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာပဲ

ငါ ရွိေနေၾကာင္း ေသခ်ာခဲ့တာေပါ့။

ငါဟာ

လေရာင္ေတြကို

မုန္းတယ္။

ဘာျပဳလို႔လည္းဆိုေတာ့

လေရာင္ေတြက

ငါ့ကို ဖြင့္ျပ

လေရာင္ေတြက

ငါ့ကို ေရးျပ

လေရာင္ေတြက

ငါ့ကို လက္ညိွဳးထိုးျပ။

ငါဟာ 

ငါရွိေနေၾကာင္း

လေရာင္ေတြ ရွိေနေသးလို႔သာ

သိေနခဲ့တာ။

ဒါေၾကာင့္မို႔

လေရာင္ေတြကို

ရန္သူမရွိတဲ့ အမုန္းမ်ိဳးနဲ႔ မုန္းမိေပါ့။

တသက္လံုးပဲ..ဆိုပါေတာ့ေလ။

ၿငိမ္းေဝ

၂၊၇၊၂၀၁၀