မင္းနဲ႔ငါ ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ လေရာင္ေအာက္က ေရအိုင္မ်ား

ငါ
ရြာထိပ္မွာ
ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့အသိုက္ကို
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တုန္းက
မင္းက မင္းတက္ရပ္ခဲ့တဲ့သစ္ရြက္ကို
ခိုစီးေနခဲ့တာပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ
ငါလည္း သိုက္ၿမံဳေဝး ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး
မင္းလည္းပဲ အငံုဘဝနဲ႔ ပြင့္ခဲ့တဲ့ ေနၾကာပန္းခင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ငါတို႔
မပြင့္ပဲ
ေမႊးခဲ့ၾကရတာ
အနီးကေလးနဲ႔ တိုင္ပတ္ၿပီး ေျပးခဲ့ၾကရတာ
မငိုပဲ
လြမ္းခဲ့ၾကရတာ။

ငါက
ဘဝကို ခတ္မႈန္မႈန္ ဝါးတားတား
စုတ္ခ်က္မ်ားသည္ကား ေရေပၚပစ္တင္လိုက္ေသာ အိုးျခမ္းပဲ့ပမာ။

ငါလည္း ဒဏ္ရာ မနက္တနက္
မင္းလည္း ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္နဲ႔
ငါျဖင့္
ငါတို႔ရဲ့ မနက္ခင္းမ်ားကို
ညဥ့္နက္တဲ့အထိ တခါမွ ေခါက္မသိမ္းမိ
ဆည္းဆာမ်ားကိုလည္း တခါမွ ငံု႕မနန္းမိ။

ဒါနဲ႔မ်ား
လေရာင္ေတြ လက္ခိ်ဳးေရ
လေရာင္ေတြ ေကာက္သင္းေကာက္
လေရာင္ေတြ အပ္ဖ်ားနဲ႔ေထာက္။

အခုေတာ့
ငါ ပုခက္ေပၚက ခုန္ခ်ခ်င္ေနျပန္ၿပီ။

ၿငိမ္းေဝ
၂၂၊ ၃၊ ၂၀၁၃။ ည ဆယ္နာရီ ဆယ္မိနစ္
ပုလဲကြန္ဒို၊ ရန္ကုန္။