အိုစစ္မင္ ဒယ္လ္စတန္းရဲ့ကဗ်ာမ်ား

နားက

သိမ္ေမြ႔စြာ ရြက္ျဖန္႔ နားစြင့္

ျပဴးက်ယ္စြ မ်က္လံုးမ်ားက ဘာမွမေတြ႔

သန္းေခါင္ငွက္ေတြရဲ့ လႈိင္သံေပါက္ သံၿပိဳင္ေတးသံက

တိတ္ဆိတ္မႈထဲ လြင့္ေမ်ာလာ။

ငါဟာ

သဘာဝတရားလို ျဖဴစင္

နိဗာန္ဘံုလို ရုိးသား

ငါ့ရဲ့ လြတ္လပ္မႈကေတာ့

သန္းေခါင္ငွက္ရဲ့ အသံလို တိုးလ်က္ မႈန္ဝါး ...။

ကင္းဗတ္စတခုထက္ပိုၿပီး မြဲေျခာက္တဲ့့ ေကာင္းကင္နဲ႔

အထုပတၱိမဲ့ လကို ငါ ျမင္

ဗလာနတၳိ...

ငါ

မင္းရဲ့ ဆန္းျပား ဖ်ားနာေနတဲ့ကမၻာႀကီးနဲ႔

ဆက္သြယ္ထားခဲ့။

Hearing stretches a sensitive sail,

Widened eyes grow empty

and the hollow choir of midnight birds

floats across the silence.

I am poor as nature,

simple as the heavens,

and my freedom is as ghostly

as the voices of the midnight birds.

I see the lifeless moon

and a sky deader than canvas;

emptiness, I accept

your strange and sickly world!

စာ ၁၉၊ ပုဒ္ ၉