ဟိုတုန္းက
မင္းက ပန္းရိုင္းပြင့္သစ္ဆိုရင္
အခုအခ်ိန္မွာ
ငါလည္း ပန္းရိုင္းပြင့္ဖူးတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ေနျပန္တယ္။
မိုးမခ်ဳပ္ခင္
အိမ္ျပန္တတ္တဲ့ င့ါဝိဥာဥ္မ်ားသည္ပင္လ်င္
ေရပြက္သံၾကားတိုင္း
ငါးစာေအာက္ေမ့ၿပီး ေျပးခဲ့ရတဲ့ ညီအစ္ကို မသိတသိကာလမ်ား။
လက္ခေမာင္းမခတ္ခ်င္ပါဘူး
အလံကို အျမင့္ဆံုးျမွင့္တင္တယ္ဆိုတာ
ငါလို လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့
အိမ္အျပန္မခက္တဲ့ မနက္ခင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ခဲ့ရ။
ကဗ်ာကို ကဗ်ာလိုမစပ္ခ်င္ေပမယ့္
ဘဝကိုၾကေတာ့
ကဗ်ာလို ငါ ခ်ေရးရင္းနဲ႔ ေၾကမြသြားေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္မ်ား။
မဖတ္ခ်င္ဘူး
ခ်စ္သူ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါ လန္းဆန္းခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ
ငါတို႔ရဲ့
အတိမ္အနက္က ဝါးေထာက္လို႔မရႏိုင္ ဆင္းငုတ္လို႔မထိႏိုင္ ေက်ာက္ခ်လို႔ မမီႏိုင္။
မတုန္လႈပ္စရာကို
တုန္လႈပ္ေနမိတယ္
ပံုအပ္လိုက္တာေတြလည္း
အမ်ားႀကီး
သြန္ခ်လိုက္တာေတြလည္း
တပံုတပင္
ရာဇဝင္မွာ
ငါလည္း ဘာမွမဟုတ္
မင္းလည္း
ငုတ္တုတ္က ေရွ႕မတိုး တတိုး။
ေအာ္ ရက္ရက္စက္စက္
ပက္ပက္စက္စက္
ငါတို႔ အရာအားလံုး
တိုထိ တို႔တိ။
ၾကားခဲ့ရတယ္
ၾကားေနရတယ္ ၾကားရဦးမယ္
ဒါေပမယ့္
ငါတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ရင္ၾကားေစ့လို႔မရေလာက္ေအာင္ မႈန္ဝါးခဲ့ၾကရတယ္။
လေရာင္ေတြ
ေျခသံဖြဖြ
ငါတို႔ဆီ
ခ်ဥ္းကပ္လာေနျပန္ၿပီလား
အတိတ္ဟာ ငါတို႔နဲ႔
မေဝးေအာင္ေနၾကရလိမ့္မယ္ ခ်စ္သူ။ ။
ၿငိမ္းေဝ
၂၃၊ ၃၊ ၂၀၁၃။
မနက္ ၇:၁၅။
ပုလဲကြန္ဒို၊
ရန္ကုန္
No comments:
Post a Comment