ေႏြဦးတခုက်ဆံုးျခင္း

(က)
ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္တလံုး
သိပ္မျမင့္တဲ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚက အိမ္တလံုး
အမိုးေအာက္မွာ ျပတင္းေပါက္တခု----။



ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဆြဲပိတ္ဖို ့လႈပ္ရွားလိုက္္တဲ့ က်မရဲ ့လက္ေတြဟာ တ၀က္တပ်က္မွာတင္ ရပ္သြားရပါတယ္။ ဒီ ေလာက္လွတဲ့ျမင္ကြင္းတခုကို က်မဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ ့မွ မ်က္ကြယ္ျပဳလို ့မရႏိုင္ပါဘူး။ လက္တဖက္က ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ ေပၚတင္ျပီး ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ အလိုလိုမွီၿပီး ရပ္လိုက္မိပါတယ္။
အခုဆိုရင္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုေတာ့ အေသအခ်ာပိတ္ထားလိုက္ၿပီးပါၿပီ။ ဒီေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚက အိမ္တလံုးထဲမွာ က်မက လြဲျပီး ဘယ္သူမွလည္းမရွိပါဘူး။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းထဲက အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး ေတာထဲသြားတဲ့သူကသြား၊ ရထားလမ္းသစ္ဆီ သြားတဲ့သူကသြား။ က်မကေတာ့ က်န္းမားေရးမေကာင္းလို ့ဒီမွာတေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာ၊ ဒီလိုအထီးက်န္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မ ဘယ္လိုခံစားပူေလာင္ရတယ္ဆိုတာ က်မကလြဲၿပီး ဘယ္သူသိႏိုင္မွာတဲ့တုန္း။ ေျပာၾကတာပဲ----။ “ပက္စတာညက္“ ကလည္းေျပာ တာပဲ။“အက္ခ္မာေတာ္ဗာ“ ကဆိုရင္ ပိုၿပီးေျပာတာပဲ။ “စဗက္ထေရဗာေရ------နင့္ဘ၀ဟာ ငါတို ့ထင္ထားတာထက္ပိုၿပီး ခက္ခဲၾကမ္း တမ္းေနတယ္ဆိုတာ“ ငါတို ့သိပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို သူတို ့အားလံုးက်မကို ေျပာခဲ့တာပဲ။
အထူးသျဖင့္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မတကယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ သတိရေနမိတာကေတာ့ က်မရဲ ့“အခ်စ္ဆံုးရန္သူ“ပါ ပဲ။ သူ ့ကို က်မသတိရတယ္ဆိုတာ သာမာန္သတိရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အရိုးခ်င္းထိမိခိုက္မိလို ့ နာက်င္ရတဲ့ နာက်င္မႈမ်ိဳးထက္ပို တဲ့ သတိရျခင္းမ်ိဳးပါ။ သူနဲ ့ပါတ္သက္ရင္ သူ ့အေပၚ “ပက္စတာညက္“ က မွတ္ခ်က္ျပဳထားတဲ့ စကားတခြန္းထဲနဲ ့တင္ က်မမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲလို ့မဆံုးခဲ့ဘူး။ “ပက္စတာညက္ “ကသူ ့ကို “ခြန္အားေတြ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးေနတဲ့လူတေယာက္“ လို ့မွတ္ ခ်က္ျပဳခဲ့တာ။ ေအာင္မယ္ေလးေလး----။ သူ ့ခြန္အားမ်ိဳးလား----။ မရွိဘူး။ ဘယ္သူ ့မွာမွမရွိဘူး။ သူ ့ခြန္အားမ်ိဳးက သူလိုပုဂၢိဳလ္္မ်ိဳး ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္နဲ ့မွ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ႏိုင္တာ။ သူလိုလူပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ ့ႏွလံုးသားနဲ ့မွ ကြက္တိျဖစ္ႏိုင္တာ။ တခါတေလသူက လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းၿပီး ကဗ်ာရြတ္ေနတုန္း ေနေရာင္ျခည္ေတြတုန္းအသြားတာမ်ိဳး ၊ႏွင္းေတြမဲမဲႀကဳတ္သြားတာမ်ိဳး က်မေတြ ့ခဲ့ရဖူး တယ္။ တကယ့္ကိုအံ့ၾသစရာ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုမွ က်မမခ်စ္ခင္ မစြဲမက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ က်မဟာ လူျဖစ္ရက်ိဳးဘယ္နပ္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မို ့သူကက်မရဲ ့အခ်စ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်မရဲ ့“ရန္သ“ူ ။ မာယ ာေကာ္စကီး----။ ဆိုဗဲီယက္ယူနီယံ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္ သမားထုႀကီးရဲ ့ မီးရွဴးတန္ေဆာင္။ “ လီနင္“ ရဲ ့အားအကိုးရဆံုး ၀ါဒျဖန္ ့ခ်ိေရးမွဴးႀကီး ။
ကဗ်ာဆရာ “မာယာေတာ္စကီး“ နဲ့ က်မ၊ မၾကာခင္မွာေတြ ့ဆံုဖို ့ရွိပါတယ္။ သူ ့ကို က်မသြားေတြ ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီး
ေတာ့ သူ ့ဆီကို က်မ ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္သြားရမယ္ဆိုတာကိုလည္းသိတယ္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ က်မရဲ ့စိတ္ေတြဟာ လြတ္ လပ္ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ သူနဲ ့့ေတြ ့ရင္္ ဘာေတြေျပာၾကမလဲ ။ ဘာေတြေဆြးေႏြးမလဲ ။ သူကေတာ့က်မကို ေတြ ့ခ်င္မွေတြ ့ခ်င္ပါ့မ လား။ သူ ့ကိုက်မက “အခ်စ္ဆံုးရန္သူ“ လို ့သံုးႏႈန္းခဲ့တာကိုေရာ သူဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ။
အခန္းတံခါးကို အေသအခ်ာပိတ္လိုက္သလို ျပတင္းေပါက္ကိုလည္း အေသအခ်ာပိတ္ဖို ့ က်မစဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ တမ္း ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္ဖို ့လုပ္ေတာ့ က်မလက္ေတြဟာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာတင္ ရပ္သြားရပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္က တဆင့္ျမင္ေနရတဲ ့ျမင္ကြင္းက က်မလက္ကို ဟန္ ့တားထားလိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ လူသြားလမ္းကေလး လို ျပာလဲ့လဲ့ေတာင္တန္းႀကီးလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး သစ္လြင္လန္းဆတ္တဲ့စိတ္နဲ့ “မာယာေကာ္စကီး“ ဆီက္ို သြားသင့္တဲ့ အေၾကာင္း ဒီျမင္ကြင္းကသတိေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါနဲ ့ပဲ ျပတင္းေပါက္တံခါးကို မပိတ္ေတာ့ပဲ အိပ္ခန္းအလယ္ဖက္ကို က်မေလွ်ာက္လာခဲ့ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးေျခခံုပုေလးေပၚတက္ျပီၤးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႀကိဳးကြင္းတခုက က်မကိုငံု ့ၾကည့္ျပီး ၿပံဳး ျပေနတာေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။



(ခ)
သစ္ရြက္ေျခာက္ပံုေပၚ
ေ၀့ကာ၀ဲကာ၊ နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ
ေၾကြက်လာေနၾကတဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
က်မ
ၾကည့္ေနမိတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က
သူ ့ပန္းခ်ီကားကို
အျပီးသတ္ ေနာက္ဆံုးစုတ္တခ်က္ပက္တင္လိုက္ျပီးတဲ့အခါ
ျမင္ရတဲ ့ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပမာပါပဲ----။

က်မဘ၀မွာအကန္ ့ႏွစ္ကန္ ့ရွိပါတယ္။ အပူအေအးႏွစ္ကန္ ့ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ အေမွာင္နဲ ့အလင္းႏွစ္ကန္ ့လို ့ေျပာရင္ လည္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကန္ ့က ငယ္စဥ္ဘ၀ကစျပီး “အက္ဖရြန္ “နဲ ့အိမ္ေထာင္က်၊ ၿပီးေတာ့ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးရား“ ရဲ ့ ေႏြည မ်ားမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ကာလမ်ား။ ေနာက္ထပ္တကန့္ ကေတာ့ အမိေျမရုရွကို ျပန္လာခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ “မာယာေကာ္ စကီး“ေသဆံုးတာကို ၾကားရတဲ့အခ်ိန္အထိကတကန္ ့။ ဒီအကန့္ ႏွစ္ကန္ ့ဟာ အကာေရာ၊ အႏွစ္ပါမတူၾကတဲ့ က်မဘ၀ရဲ ့အကန့္ ႏွစ္ကန့္ပါပဲ။
ရယ္စရာေကာင္းတာေလးတခု ေျပာၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ က်မက က်မရဲ ့ဘ၀ကို အပူနဲ ့အေအး၊ အလင္းနဲ ့အေမွာင္ ဆိုျပီး အကန္ ့ႏွစ္ကန္ ့ရွိတယ္လို ့ယူဆထားေပမယ့္ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ က်မနဲ ့ “ပက္စတာညက္“ ကိုရုရွႏိုင္ငံရဲ ့ အနက္ရႈိုင္းဆံုး ရင္ခုန္သံကို ေရးဖြဲ ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ႏွစ္ေယာက္ဆိုျပီး ညႊန္းၾကတယ္ဆိုပဲ ။ ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဘေလာ့“ ေျပာတဲ့ “ေၾကာက္မက္ဖြယ္ႏွစ္ကာလမ်ား“ အတြင္း “ပက္စတာညက္ “နဲ ့က်မကရုရွႏိုင္ငံရဲ “့တန္ဖိုး“ကိုကဗ်ာေရးဖြဲ ့မွတ္တမ္းျပဳႏိုင္ၾက တယ္ဆိုပဲ-----။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ အံ့ၾသစရာလည္းေကာင္းမေနေပဘူးလား။
ထားပါေတာ့----။ က်မဟာ ေမာ္စကို တကၠသိုလ္က အႏုပညာပါေမာကၡတဦးရဲ ့သမီး။ စႏၵယားဆရာမ တဦးရဲ ့သမီး။ ဒီအ ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထဲနဲ ့တင္ က်မကို ကဗ်ာဆရာမတဦးျဖစ္လာတာဟာ မဆန္းၾကယ္လွပါဘူးလို ့ ဆိုၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ဒီလိုမထင္ပါဘူး။ ရုရွႏိုင္ငံႀကီးရဲ ့ထူးျခားတဲ့ သမိုင္းေရးအျဖစ္အပ်က္ေတြက တြန္းပို ့ခဲ့လို ့သာ က်မဟာ ကဗ်ာဆရာမျဖစ္လာခဲ့ တာပါ။ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
၁၉၁၂ခု၊ က်မအသက္(၁၇)ႏွစ္မွာ ၊ “ဆာဂ်ီအဖရြန္“ နဲ ့လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၁၄ခု၊ အိမ္ေထာင္သက္ (၂)ႏွစ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေထာင္္ကြဲခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ “က“ရွပ္ျဖဴ “ေတြနဲ ့လက္တြဲျပီး “ဇာဘုရင္“ ဖက္ကရပ္တည္ခဲ့တာရယ္၊ က်မမေပ်ာ္ပိုက္ တဲ့အရပ္မွာ ေနထိုင္ရတာရယ္ေၾကာင့္ သူနဲ ့က်မလမ္းခြဲခဲ့ၾကရတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ “ရွပ္ျဖဴ “ေတြ ကိုဆန္ ့က်င္ျပီး “ကြန္ျမဴနစ္ “ေတြကို က်မေထာက္ခံတဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မဘယ္သူ ့ကိုမွ မေထာက္ခံပါဘူး။ “ဇာဘုရင္“ နဲ ့ “ကြန္ျမဴနစ္ “ကို က်မဘယ္တုန္းကမွ မေထာက္ခံခဲ့ပါဘူး။ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ အဲ့ဒီအရာႏွစ္ခုဟာ အတူတူပဲလို ့ေတာင္မွ ယူဆေနမိခဲ့သလား ဆိုတာ ကိုလည္း မသဲကြဲလွပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ “ဆာဂ်ီ “က “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား“ ကို ျပည္ေျပးအျဖစ္နဲ ့ထြက္ခြာတဲ့ အခါ သူ ့ေနာက္ကို က်မ မလိုက္ခဲ့ဘူး။ “ေမာ္စကို“ ကို က်မတေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်မအထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
“ေမာ္စကို“ ရဲ ့“ေဆာင္းဦးကာလ“ က က်မကို တြန္းေဆာင့္လိုက္သလို တုန္လႈပ္ရျပန္တယ္။ ဟိုမွာ အစိုးရ မိဘမဲ့ေဂဟာ တခုမွာ ထားခဲ့ရတဲ ့က်မရဲ ့ “သမီးငယ္“ ကမရွိေတာ့ဘူးတဲဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္၊ ေမာ္စကိုမွာ အငတ္ေဘးႀကီး က်ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ “သမီးငယ္“ ဟာအစာအဟာရျပတ္ျပီး ဆံုးခဲ့ရျပီတဲ့ ။ ဒီသတင္းကိုၾကားရေတာ့ ေမာ္စကိုျမိဳ ့ရဲ ့လမ္းမေတြေပၚမွာ ေန ့ရယ္ ညရယ္ လို ့က်မသတိမထားမိပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာလမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့မိတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုျဖစ္တာ ၁၉၁၇ခု၊ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ ေရး ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ (၂)ႏွစ္အၾကာ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလိုနဲ ့(၅)ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ က်မေလလြင့္ခဲ့တာေပါ့ ။ က်မဟာ သစ္ရြက္တရြက္လို ေလထဲမွာ ၀ဲေနခဲ့တာ သတိရလို ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိတဲ့အခါေတာ့ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား “ႏိုင္ငံ ဖက္ကို ဦးတည္တဲ့ကားတစီးေပၚမွာ က်မေရာက္ေနခဲ့တာ ေတြရေတာ့တယ္။ သစ္ရြက္ေၾကြေပါင္းမ်ားစြာ အစုလိုက္အပံုလိုက္ ေၾကြ က်ေနတဲ့ အဲ့ဒီ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ “မွာ “ဆာဂ်ီ “ဆိုတဲ့ သစ္ရြက္တရြက္လည္း ရွိေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လားေလ။
(ဂ)
“ဆာဂ်ီအဖရြန္ “တေယာက္ အသက္ထင္ရွားရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း “အီရင္ဘတ္ “ကက်မကို သတင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက “အီရင္ဘတ္“ ဟာ “ပါရီက်ဆံုးခန္း“ ၀တၳဳႀကီးကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္ “ဆာဂ်ီ “န ဲ ့သူနဲ့ကအဆက္သြယ္မျပတ္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒါနဲ ့ပဲ “ဆာဂ်ီ“ ရွိရာ က်မလိုက္လာခဲ့တယ္ေပါ့။

ေတြ ့ဆံုဖို ့
စီစဥ္ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ျပီးမွ
က်မေရာက္လာခဲ့မိတယ္။
ဒီကိုေရာက္လာေတာ့
က်မရဲ ့ဆံပင္ေတြ မြဲေျခာက္ေနၾကျပီ။
ေႏြဦးကို က်မလွမ္းဆုတ္လိုက္မိတယ္။
ျပီးေတာ့
ရွင္က က်မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အျမင့္မားဆံုးတည္ေဆာက္ထားခဲ့တာပဲ။

“ဆာဂ်ီ“ နဲ ့က်မ “ပရပ္ “မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး အတူေနခဲ့ၾကတာလည္းမွန္တယ္။ ဆာဂ်ီ က က်မကို ေႏြးေထြးမႈမေပးခဲ့တာ လည္း မွန္တယ္၊ စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းခဲ့တာလည္းမွန္တယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ေ၀းခဲ့ရတာလဲမွန္တယ္။ က်မရဲ ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္နဲ ့ ကင္းကြာခဲ့တာလည္းမွန္တယ္။ တခါတရံမွာ ဘာမွစားစရာမရွိေတာ့ ေဇာင္းထဲက“ ျမင္းပိိန္တေကာင္“ ကို သတ္ စားခဲ့ၾကတာလည္းမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္္ကီးယား“ ႏိုင္ငံရဲ ့ျမိဳ ့ေတာ္ “ပရပ္ “မွာေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို က်မ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “ဆာဂ်ီ “နဲ ့အတူ ေနခြင့္ရခဲ့ တာ စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ခြင့္ ရွိခဲ့တာ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ အဲဒီ ဘ၀တကန္ ့အတြင္းမွာ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့တယ္။ ေၾကနပ္ခဲ့တယ္။ “ေႏြဦး“ ေတြတခုျပီးတခု က်မႏွလံုးသားထဲ ေကာက္ထည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ “ေႏြဦး “တခုမွ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရတယ္လို ့ကို မရွိခဲ့ပါဘူး။

(ဃ)
မီးပံုထဲမွာ
ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို ့
က်မကို
သူကသင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီမီးပံုထဲကိုပဲ
က်မကို သူကပစ္ခ်ခဲ့တယ္။
ျပီးေတာ့မွ
ေရခဲျပင္ေလွကားထစ္ေပၚမွာ
က်မကို စြန္ ့ပစ္ထားခဲ့တယ္။

အခ်စ္ရယ္
မင္းက
က်မအတြက္
ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့ျပီးျပီလဲဆိုတာ
က်မသိပါတယ္။
အခ်စ္ရယ္
မင္းအတြက္
က်မ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း က်မသိပါတယ္။

“ပရပ္ “မွာ “ဆာဂ်ီ “မရွိတဲ့ေန ့ေတြ-------။ က်မအဖို ့ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ “ဆာဂ်ီ “ဟာ “ေမာ္စကို “ကို က်မ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ သူဟာ ဇာဘုရင့္လူအျဖစ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံ သစၥာခံတဦးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူ သြားခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ “ဟာ ပေဒသရာဇ္၀ါဒီအျဖစ္ကေနျပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ“ မရွိေတာ့တဲ့ အခါၾက မွ “ဆာဂ်ီ “နဲ ့သူ၊ မၾကာခဏ ျငင္းခဲ့ခုန္ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေတြးမိေတာ့တယ္။ ဆာဂ်ီ က ပေဒသရာဇ္စနစ္နဲ ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ ဟာ မတူၾကဘူးတဲ့ေလ။ အေရာင္ေရာ၊ အနံ ့ပါမတူဘူးတဲ့။ ဒီတုန္းက ပေဒသရာဇ္၀ါဒီအျဖစ္ကေနၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီအျဖစ္ ကူးေျပာင္းေတာ့မယ့္ “ဆာဂ်ီ “ကို က်မမရိပ္မိခဲ့ဘူး။
“ဆာဂ်ီ“ ကက်မကို အသိမေပးပဲ “ေမာ္စကို“ ကိုျပန္သြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း “ဆာဂ်ီ“မရွိတဲ့ “ပရပ္“မွာ က်မ မေနႏိုင္ေတာ့ျပန္ ဘူး။“ ပရပ္ “ရဲ ့အုတ္စီလမ္းမ်ားေပၚမွာ က်မတေယ ာက္ထဲလမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ“ ကက်မကို တေယာက္ထဲထားပစ္ခဲ့ျပီးေနာက္ တႏွစ္အၾကာမွာ က်မလည္း “ေမာ္စကို “ကိုလိုက္လာခဲ့ရျပန္တာေပါ့။
ေမာ္စကိုၾကရင္ “ဆာဂ်ီ“ ကိုေတြ ့ေအာင္ရွာျပီး က်မ-----ဘ၀တခုျပန္စရပါလိမ့္ဦးမယ္။

(င)
က်မရဲ ့ျမစ္
စီးရစ္ေခြဆဲ------။
ၿပီးေတာ့
မင္းရဲ ့ျမစ္
စီးရစ္ေခြဆဲ------။
က်မရဲ ့မင္းရဲ ့လက္ကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိတ္ဆက္လို ့မရ
ဒါမွမဟုတ္
ဆည္းဆာတခုက
အျခားဆည္းဆာတခုကို ဖမ္းဆုပ္ခ်ိတ္ဆက္လို ့မရသလိုမ်ိဳး------။

က်မက အခုလို ေျပာဆိုတုန္ ့ျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ “က်မလား-----။က်မကိုနိဗၺာန္ဘံုနဲ ့ စာေရးျခင္းအလုပ္ႏွစ္ခုအနက္ တခုခုကိုေရြး ပါလို ့ဆိုခ်င္တာလား။ ဒါဆိုရင္က်မက နိဗၺာန္ဘံုကို ျငင္းတယ္“ ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တုန္ ့ျပန္ေျပာဆိုခဲ့ဖူးတာ။ အခုေတာ့ နိဗၺာန္ဘံုလည္းဆံုးရႈံး၊ စာေရးျခင္းအလုပ္လည္း စြန္ ့လႊတ္ရေတာ့မယ္။
“ဆာဂ်ီ “ကိုက်မ အသဲအသန္လိုက္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ“ ဆာဂ်ီ “က လူ ့ျပည္မွာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ “ကို သူတို ့က မယံု ၾကည္ၾကဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ “ကို သူတို ့တေတြ သတ္ပစ္လိုက္ၾကျပီ။ “ဆာဂ်ီ “ကိုသူတို ့အဆံုးစီရင္ျပီးၾကသည့္တိုင္ က်မကို သူတို ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မရဲ ့ေနာက္ထပ္ သမီးေလးကိုလည္း ဖမ္းထားၾကပါတယ္။
ေမာ္စကို ျမိဳ ့ႀကီးထဲမွာ က်မဟာ အထီးက်န္ျဖစ္ျပန္ေတာ့တာေပါ့ ။ လူေတြဟာ က်မကိုေတြ ့ရင္ သရဲ သဘက္တေကာင္ ကို ေရွာင္သလို ေရွာင္သြားၾကတယ္။ တစိမ္းတရံစာ လူေတြကေတာ့ က်မနဲ ့မလွမ္းမကမး္မွာ ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ ဟာ စကားမေျပာပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဒီတုန္းက အဲဒီမ်က္ႏွာစိမး္ေတြဟာ က်မရဲ ့အရိပ္ထက္ပိုၿပီး က်မေနာက္ကလိုက္္ေန ႏိုင္ၾကတယ္လို ့ယူဆမိတယ္ ။ က်မအလင္းေရာင္ထဲမွာ ေနေတာ့လည္း အဒီလူေတြက က်မကို ျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ၀င္ရပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း က်မကို သူတို ့ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္သတင္းစကားတခုက က်မဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မမွာ ခြန္အားဟူသမွ် လံုးပါးပါးရေတာ့တာေပါ့။ “ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ္စကီး ကိုယ့္္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားျပီ“တဲ့။က်မရဲ ့ခ်စ္သူ “ဆာဂ်ီအဖရြန္“မရွိ ေတာ့ဘူး။ က်မအေလးနက္ဆံုး အခ်စ္ဆံုးရန္သူ မာယာေကာ္စကီး မရွိေတာ့ဘူး။

က်မ
အမွန္တရားကို သိတယ္။
တျခား အမွန္တရားအားလံုးကိုေတာ့ က်မစြန္ ့ပစ္လိုက္ၿပီ။
ကမၻာေပၚမွာ
ဘယ္လူသားမွ
ရုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ဘို ့ရာ မလိုအပ္ပါဘူး။
ၾကည့္္စမ္း
အဲဒီ
ညေနဆည္းဆာေပါ့
ၾကည့္စမ္း
အဲဒါ ညနဲ ့အနီးကပ္ဆံုးေပါ့။
ကဗ်ာဆရာေတြ
ခ်စ္သူေတြ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ
သင္တ္ို ့ ဘာေတြေျပာၾကဆိုၾကဦးမွာလဲ-------။

(စ)

၁၉၄၁ ခု၊ ေႏြဦး-----။ “ရယ္လာဘူခါ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း-----။“ ဆိုက္ေဗးရီးယားမဲဇာ-----။
ေခြးေျခပုေလး ေပၚကို က်မတက္လိုက္ပါတယ္။ ထုတ္တန္းမွာ တြဲေလာင္းခ်ထားတဲ့ ႀကိဳးကြင္းကို ယူၿပီး လည္တိုင္မွာ စြပ္လိုက္္ပါတယ္။ ခန္းဆီးတခုရဲ ့ဟိုမွာဖက္မွာ ရွိတဲ့“ မာယာေကာ္စကီး“ဆီကို က်မသြားေတာ့မယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတာအုပ္ကေလးဆီက္ုိ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။
ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေႏြဦးတခုက်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီဆိုတာ က်မအေသအခ်ာသိလိုက္ပါၿပီ။

ကိုးကား။ ။ 1. SELECTED POEM OF MARINA TSVETAYEVA
2. SELECTED POEM ; OSIP MANDELSTAM