၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေ၀ဖန္ေရး၀တၳဳမ်ား

(၁)
၁၉၇၈-ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္က ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္၌ လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး လိႈ္င္းဂယက္တခု ထခဲ့ဖူးသည္။ လူထုအက်ဳိးၿပဳ စာေပအယူအဆကို ဦးထိပ္ထားၾကသည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာစာေရးဆရာမ်ားပင္လွ်င္ ထိုုလက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရးလိႈင္း၏ ျပင္းထန္ေသာဂယက္မ်ား အထိပါးခံခဲ့ၾကရ၏။ ဥပမာ…ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ဒဂုန္တာရာ..အစရိွသူ္တိို ့ျဖစ္ၾက ၏။
“လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” ၏ အဘိဓမၼာေၾကာရိုးမွာ၊ ‘လူတန္းစားတိုက္ပြဲ’ ကိုအေျခခံထားေသာ္လည္း၊ ထိုအဆင့္တြင္ ရပ္မေနပဲ၊ ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ ’ံ ေရြးခ်ယ္ပံု ေရြးခ်ယ္္နည္းအထိ တဆင့္တက္လာခဲ့ၾက၏။၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေတြးအေခၚ’ တပ္ဆင္ထားသည့္ ‘ဇာတ္ေကာင’္ မ်ဳိးကိုသာ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ’ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေရးသားရန္ ေတာင္းဆိုၾကေလသည္။ ထိုအခါ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အေျခမခံပဲ၊ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ အထက္တန္းစား လူ တန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့သည့္၀တၳဳမ်ားမွာ ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းသည့္ ၀တၳဳမ်ားအျဖစ္ ‘စာေပဇလုပ္တိုက္’ ျခင္း ခံၾကရေလသည္။


၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္က “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” စာအုပ္တအုပ္ထြက္လာခဲ့ဖူး၏။ ထိုစာအုပ္မွာ စာေရးသူ တဦးတေယာက္တည္းကေရးသည့္ စာအုပ္မဟုဟ္ပဲ၊ စာေရးဆရာ (၁၀)ဦးခန္ ့က၊ တဦးခ်င္းအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးသံုးဦး တြဲ၍လည္းေကာင္း၊ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားထားသည့္စာအုပ္ျဖစ္၏။ ယင္း..စာအုပ္မွာ၊ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္ျဖစ္ေလ သည္။
“မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္တြင္၊ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ရိွသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ၀တၳဳကိုေ၀ဖန္သည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။ ေဆာင္းပါး၏ အဓိက ဆိုလိုရင္း မွာ …၊၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံု လိႈင္းတံပိုးမ်ားထၾကြေနစဥ္ကာလအတြင္း ဒဂုန္တာရာသည္ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ထိုစဥ္အခ်ိန္က၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမၤီးထုကို ေစၚကားသလိုျဖစ္ခဲ့သည္ဟူေသာ ေ၀ဖန္္ေရးျဖစ္၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳမွာ၊ ဓနရွင္ ေပါက္စလူတန္းစား ‘ေမ’ ဟူေသာ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေကာင္တဦးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားသည့္ ၀တၳဳျဖစ္၏။ “လူတန္းစား တိုက္ပြဲ အေျခခံ ၊ ပစၥည္းမဲ့ဇာတ္ေကာင္စံ ” အယူအဆကို အေျခခံထားသည့္ “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရး” ႀကိမ္လံုးမွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ေၾကာေပၚ ၌၀ဲေနခဲ့ေလသည္။

(၂)
ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္မွာ၊ ၀တၳဳ (၁၀)ပုဒ္ကို စုစည္းထားသည့္ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထြက္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စာေပေလာကအတြင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားလွသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ၀တၳဳအတတ္ပညာ ဆန္းသစ္မႈကို စာဖတ္သူတိုင္းက ခ်ီးမြမ္းၾက၏။
‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္တြင္၊ စာေရးဆရာႀကီး (၁၀)ဦး ေရးသားခဲ့သည့္ ႏိူင္ငံေက်ာ္၀တၳဳ(၁၀)ပုဒ္ အေပၚ ၊ ဆရာျမသန္းတင့္က ထပ္မံစ်ာန္၀င္စား ကြန္ ့ျမဴးကာ၊ ၀တၳဳတို (၁၀)ပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ေရးသည့္ ထူးျခားေလးနက္သည့္ ၀တၳဳတို စု စာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ…စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲက ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသည့္ အဓိကဇာတ္ေကာင္က၊ အသက္မေသပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသည့္ လူတေယာက္အျဖစ္၊ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ကိုလာေရာက္ေတြ ့ဆံုသည့္ စိတ္ကူးပံုဖြဲ ့ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာႀကီး ‘မင္းေဆြ’သည္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသူကို သူ၏‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲတြင္ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ရာ၌ “မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္၊ သို ့မဟုတ္ လူထုလမ္းစဥ္ႏွင့္ကင္းကြာေနသည့္ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား” အျဖစ္ဖြဲ ့ဆိုခဲ့သည္ကို၊ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ကိုယ္တိုင္က၊ ဆရာျမသန္းတင့္ထံ အသက္ရွင္လွ်က္ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ရင္ဖြင့္တင္ျပလာသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးအျဖစ္ ဆရာျမသန္းတင့္က၊ ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။တနည္းအား ျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳကို အေတြးအေခၚအရ ေ၀ဖန္လိုရင္းရိွ၏။ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မွာ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား၊ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္တဦးအေနႏွင့္ ၀တၳဳကိုအဆံုးသတ္ ထားသည္ကို ေက်နပ္အားရႏူိင္ဟန္မတူ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ သူျဖစ္ေစလိုေသာ၊ သူထုဆစ္လိုေသာ၊ သူယံုၾကည္ ေသာ၊ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အယူအဆကို အဓိကဇာတ္ေကာင္‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ မွတဆင့္ တင္ျပႏိူင္ရန္ႀကိဳးစားရင္း….‘ဓါး’ ၀တၳဳကို၊ စစ္မွန္ သည့္ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အေျခခံ၀တၳဳအဆင့္အထိ ဆြဲတင္ဘို ့ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုလည္း၊ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳနည္းတူ ေ၀ဖန္ဖို ့ႀကိဳးစားသည္ကို ေတြ ့ ရ၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’သည္ ‘ေမ’၀တၳဳတြင္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ လူလတ္တန္းစားဇာတ္ေကာင္ ‘ေမ’ကို အဓိကဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ထားၿပီး ေရး၏။‘ေမ’၏လူလတ္တန္းစား အက်င့္စရိုက္ကို ေဖာ္ျပ၏။ ေနာက္ဆံုး ‘ေမ’ကို ‘အေကာင္းကိုရွာ၏၊ အေကာင္းကား မေတြ ့’ ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ေရး၏။ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ သည္ ‘ေမ’ကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ နိဂံုးခ်ဳပ္သလို မခ်ဳပ္ခ်င္။ ‘ေမ’ကို ပ်က္စီးသြားသည့္ လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္အျဖစ္မွ၊ တိုးတက္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္အေနႏွင့္သာ ျမင္ခ်င္၏။ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ေမ’၀တၳဳထဲက ‘ေမ’မွ တဆင့္၊ သူေျပာဆိုခ်င္သည့္ အယူအဆကို တဆင့္ေျပာခိုင္းခဲ့၏။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။

(၃)
စာေပနယ္ပယ္၌သာမဟုတ္၊ မည္သည့္နယ္ပယ္တြင္မဆို ‘ေ၀ဖန္ေရး’ သည္ လိုအပ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ‘မူ’ အားျဖင့္ပင္လွ်င္ လက္ခံႀကိဳဆိုၾကရမည္သာျဖစ္၏။
ဆရာျမသန္းတင့္သည္၊ ႏိူင္ငံေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး (၁၀)ပုဒ္ကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးနည္းနာမွာ ယဥ္ေက်း၏။ ပရိယါယ္ၾကြယ္၏။ လွပဆန္းသစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္ေနသည္ကို ေ၀ဖန္ေနသည္ဟူ၍ပင္္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္းရိွ၏။
၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကလည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံအုပ္စုက ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဖူး ၏။ သို ့ေသာ္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စုသည္ မယဥ္ေက်း။ အတံုးအတစ္ဆန္၏။ တရားေသျဖစ္၏။ပံုစံခြက္ျဖစ္၏။ ယခု ဆရာျမသန္း တင့္သည္လည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ သည္တခါ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးမွာ ယဥ္ေက်း၏။နည္း နာဆန္းသစ္၏။ အကြက္သေဘာျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စု၏ ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ဆရာျမသန္းတင့္၏‘ေမ’၀တၳဳအေပၚ ေ၀ဖန္ေရး ႏွစ္ခုမွာ မတူၾက။
က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ႀကိဳဆိုအပ္သည့္ကိစၥဟု အထက္တြင္ဆိုခဲ့ၿပီ။ သို ့ေသာ္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ မ်ား မွန္၏ မမွန္၏၊ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ ဆိုသည္ကိုမူ စာဖတ္သူမ်ားအဖို ့ လြတ္လပ္စြာ ထပ္မံေ၀ဖန္စမ္းစစ္ၿပီးမွသာ လက္ခံၾကရမည္သာျဖစ္ေလသည္။