ေျမပံုသံုးခ်ပ္

(က)
က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက ပံုဆြဲ၀ါသနာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပံုတူဆြဲတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္နဲ႔၀ါသနာတူခ်င္း ျဖစ္သည့္တိုင္ က်ေနာ့္ ကို မွီေအာင္ဆြဲႏိူင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း မရိွပါဘူး။ ပဥၥမတန္းကေန အထက္တန္းေရာက္တဲ့အထိ၊ ပထ၀ီဘာသာအခ်ိန္ၾကလို ့ ေျမပံုဆြဲၾက ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်ေနာ့္ကိုပဲ ေျမပံုဆြဲခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးမွာ စာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ဆြဲထားတဲ့ ေျမပံုကိုမွ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက လိုက္္ဆြဲၾကရပါတယ္။



ဒီလိုငယ္စဥ္က ေျမပံုေတြကိုဆြဲတဲ့အခါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကမၻာ့ေျမပံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာ့ေျမပံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာေရာက္ရင္ ဘယ္လုိေကြ႕ရေကာက္ရမယ္၊ ဘယ္တိုက္ႀကီးေတြက ဘယ္လိုပံုပန္းရိွတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္ႀကီးေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ သဲကႏၱာရေတြ၊ ၿမိဳ ့ႀကီးေတြအထိ မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အလြတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ ေျမပံုေတြထဲမွာ က်ေနာ္စိိတ္အ၀င္စားဆံုးကေတာ့ တြင္းထြက္ရတနာမ်ားတည္ရိွ၊ ထြက္ရိွတဲ့ေနရာေတြကိို ဆြဲရျပဳရတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ ငါႀကီးလာရင္ အဲဒီေနရာေတြကို သြားျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေျမပံုေတြရဲ ့ဆြဲေဆာင္မႈေနာက္ကို က်ေနာ္ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ရတနာတြင္းရိွတဲ့ေနရာကိုမွလည္း မသြားႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။ လက္လႈပ္မွပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀က ရတနာတြင္း ရိွတဲ့ေဒသေတြဆီ သြားခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
ႀကီးလာေတာ့ ေျမပံုေတြထဲကတဆင့္သိရတဲ့ ရတနာတြင္းေတြဆီ ေျခဦးမလွည့္ႏိူင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အိမ္ကေလးထဲမွာ ေျမပံု ေတြ၀ယ္ၿပီး ခ်ိပ္ပါတယ္။ အလုပ္အားတဲ့အခါ အပမ္းေျဖတဲ့အေနနဲ ့ ေျမပံုကားခ်ပ္ေတြကိုခ်ၿပီး ၾကည့္တတ္ ပါတယ္။ သားေတြသမီးေတြရလာေတာ့လည္း ေျမပံုကားခ်ပ္ေတြနဲ႔က်ေနာ္ မကင္းကြာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္တြင္မက သားသမီးေတြကိုပါ ေျမပံုကားခ်ပ္ေဘး သြားရပ္ခိုင္းၿပီး ေျမပံုထဲက သိသင့္သိထိုက္တယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို မွတ္သားေစပါတယ္။ တခါတေလ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတတ္လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္အက်င့္ကို ဇနီးျဖစ္သူက ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါတယ္။ ေတာ့္ဖာသာ ေျမပံုေရာဂါထရင္ ထပါ၊ သားသမီးေတြကိုေတာ့ ေတာ္ရံုသင့္ရံုပဲခိုင္းပါ၊ ဒီေလာက္ႀကီး မႏိွပ္စက္ပါနဲ႔…လို႔ဆိုမွပဲ ကိုယ့္အရိွန္ကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး ဘရိတ္အုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
အခု…အသက္(၆၀)နီးလာၿပီ။ ဘ၀အက်ဳိးေပးမေကာင္းလို႔ မိသားစုနဲ႔ေ၀းၿပီး ခြဲေနရေပမယ့္ ေျမပံုေတြနဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီကေန႔အထိ ႏွစ္ပါးဂေဟဆက္ထားတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးမွာ ေျမပံုေတြခ်ိပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္မိသားစုေလး ရိွေနတဲ့ေနရာကအစ၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ေတြ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနတဲ့ အီရတ္ႏိူင္ငံ “ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕” အဆံုး ခဏခဏ လိုက္ၾကည့္ေနရတုန္းပါပဲ။
တေန ့ကေတာ့ ေျမပံုေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို အမွတ္မထင္ က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတပုဒ္ကိုပါ ျပန္ၿပီးသတိရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကလည္း ေျမပံုေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ အလိုလိုမွ ေျမပံုရူးသြပ္သူက်ေနာ့္မွာ ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြအေၾကာင္းဖတ္ရ ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး၊ အဲဒီကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္စလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာကူးမွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြကို စိတ္ကူး နဲ႔ ပံုေဖၚၾကည့္ပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၿပီး အထပ္ထပ္အခါ စဥ္းစားပါတယ္။
က်ေနာ္ေတြ ့ထားတဲ့ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြဟာ၊ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ ရတနာေျမေဒသေတြကို ညႊန္ျပတဲ့ ေျမပံုေတြလိုပဲ၊ လမ္းျပေျမပံုေတြျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ လူေတြကို သုခနဲ႔ေတြ႕ေစမယ့္ေျမပံု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡနဲ႔ေတြ႕ ေစမယ့္ လမ္းျပေျမပံု…ဒီသေဘာပါပဲ။ တသက္လံုး ႏွစ္(၅၀) ေလာက္ ေျမပံုေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးလာခဲ့တဲ့က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာထဲမွာေတြ႕ ရတဲ့ “ ေျမပံု ” ေတြကိုေတြ႕ကာမွပဲ အေတြးတခ်ဳိ႕ကြန္႔ ျမဴးလင္းလက္လာပါတယ္။





ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္

ကမ ၻာမွာ
စစ္ပြဲႏွစ္ပြဲ ၿပီးသြားတယ္
ငါတို႔ မၿပီးေသးဘူး။

“ စစ္ျဖစ္ေတာ့မွာလား ”
သတင္းေထာက္မ်ား ေမးေတာ့
“ ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔လဲ ”
ေဂ်ာ့ဂ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ ေျဖတယ္။

ငါတို႔ရဲ႕ဟာသကလည္း ထို႔အတူ
ဘယ္အရာနဲ႔လဲ။

ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္
အားလံုးေသကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ။

ဒါကေတာ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေလး “ စိုင္း၀င္းျမင့္ ” ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက “ ေျမပံု ” ပါပဲ။ သူကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာ ထဲမွာ ပါတဲ့ “ လမ္းျပ ” ေျမပံုဟာ လူေတြကို “ ဒုကၡ ” ေတြဆီ လမ္းညႊန္တဲ့ေျမပံုျဖစ္ပါသတဲ့။


အမႊာေကာင္းကင္

မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အမႊာေကာင္းကင္ႏွစ္ခု။
တခုက ကမ ၻာေျမရဲ႕အေပၚမွာ။
ၾကယ္ေတြျပည့္ႏွက္
ဘုရားဖူးလမ္းညႊန္ေျမပံု။
ေသခ်ာတိက်တဲ့လမ္း။

ေနာက္တခုက ေျမႀကီးေအာက္မွာ။
နက္ေမွာင္ေလးလံတဲ့ေကာင္းကင္
ရတနာေတြအျပည့္
ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေျမပံု
ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္မႈ။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ ခ်က္ကဗ်ာဆရာ “ ၀ပ္လ္ဒ္ မာရာ ” ရဲ႕ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္ (၂)ႏူိင္ငံ ကတၱီပါလမ္းမခြဲခင္တုန္းက၊ ၿပီးေတာ့ “ ကတၱီပါေတာ္လွန္ေရး ” မေအာင္ျမင္ခင္တုန္းက ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္လူမ်ဳိးေတြ မိေဒြးေတာ္တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဘယ္လိုေျမပံုမ်ဳိးကို ေရြးၾကမလဲဆိုတဲ့သေဘာ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ စာေပစီစစ္ ေရးရဲ႕ မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ႏိူင္ေအာင္၊ “ သေကၤတ ” အဖြဲ႕ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္ လူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္လိုလမ္းျပေျမပံုမ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသလဲ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြ ေျမပံုအေ႐ြးမွန္လို႔ အာဏာ႐ွင္လမ္းေၾကာင္းေပၚက၊ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ခ်ီတက္လာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ထဲက “ ေျမပံုသံုးခ်ပ္ ” ကိုဖတ္ရေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ တဘ၀လံုးယွဥ္ၿပီး ေျမပံုေတြနဲ႔ ရူးသြပ္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အေတြးတခ်ဳိ႕လင္းလက္ၿပီး၊ ေအာ္…ငါဟာျဖင့္ ေျမပံုေတြ မေရမတြက္ႏိူင္ေအာင္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးေပမယ့္ “ ေျမပံုေတြ ရဲ႕ တကယ့္သေဘာသဘာ၀ ” ကို မဆုပ္ကိုင္ႏိူင္ခဲ့ပါလားလို႔ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ရပါတယ္။
တသက္လံုး ေျမပံုေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ ေျမပံုေတြရဲ႕ အေကြးအရစ္၊ အမို႔အေမာက္၊ ျမစ္နာမည္ ေတာင္နာမည္၊ ၿမိဳ႕နာမည္ေလာက္ကိုပဲၾကည့္ၿပီး၊ ႏူိင္ငံေတြဘယ္လိုေပၚေပါက္လာရတယ္၊ ျမစ္ေတြဘာေၾကာင့္ေကာသြားရတယ္၊ သဲကႏ ၱာရေတြဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတယ္ဆိုတဲ့ လက္တဆံုးႏိႈ္က္ၿပီး ေတြးသင့္တဲ့အထိ ေရာက္မလာႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းျပေျမပံုေတြ ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ဘယ္လိုပါတ္သက္ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။
တကယ့္ေတာ့ လမ္းျပေျမပံုတိုင္းဟာ နက္နဲတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြရိွေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ ၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ “လမ္းျပေျမပံု” အေ႐ြးမမွားဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။



ကိုးကား။ ။ (၁) နားနားၿပီးေျပာ ( စိုင္း၀င္းျမင့္ )
(၂) CHILD OF EUROPE
( A . NEW ANTHOLOGY OF EAST EUROPEAN POETRY )