ဖိနပ္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္သည္ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားအနက္ ဖိနပ္ကို တျခားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားထက္ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စား၏။ ငယ္စဥ္က နာရီ၊ အက်ႌ၊ ေဖာင္တိန္၊ ဦးထုပ္မ်ားကို ဖိနပ္ထက္ပိုၿပီး ခံုမင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ ဖိနပ္ကသာ ပိုၿပီး လႊမ္းမိုးေနတတ္၏။ ဖိနပ္ကို ပိုၿပီးအေလးအနက္ထားမိ၏။ ဥပမာ ငယ္စဥ္ဘ၀ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တဦးႏွင့္ ကစားရင္း ရန္ျဖစ္သည့္အခါ ထိုသူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးက `ဖိနပ္နဲ႔ ပါး႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ရန္စကားေျပာသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္က `တုတ္ႏွင့္ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအရာ၀တၳဳ တခုခုႏွင့္ ႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ေမးသည္ထက္ `ဖိနပ္ႏွင့္ အ႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ေမးသည္ကို ပိုၿပီး ခံစားနာက်င္မိ၏။

တခါတရံ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲတြင္ မည္သူက စြန္႔ပစ္ထားခဲ့မွန္းမသိသည့္ ဖိနပ္အေဟာင္းမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ မိဘမ်ားက ၿခံ၀န္း အျပင္သို႔ ကမန္းကတန္းလႊင့္ပစ္တတ္၏။ အိမ္ထဲသို႔ စေနနံ မ၀င္ေကာင္းဟု ေျပာတတ္သည့္ မိခင္၏စကားကို ေတြးမိသည္။ စေနနံခ်င္းတူပါလ်က္ ဦးထုပ္၊ ထီးႏွင့္ နာရီမ်ားထက္ ဖိနပ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ပိုၿပီး ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္တတ္ပါလိမ့္ဟု ေမးခြန္း ထုတ္မိ၏။ လူေတြက `ဖိနပ္´ကို တျခားလူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တတန္းစားတည္း သေဘာမထားၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ `ဖိနပ္´ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့၊ ေလးနက္ေနခဲ့ ေလသလားမသိ။
ငယ္စဥ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး `ဖိနပ္´ကို အႏႈတ္လကၡဏာသေဘာႏွင့္ လက္ခံလာခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ ၂၀
၀န္းက်င္တြင္ သေဘာထားတခ်ဳိ႕ေျပာင္းလဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့၏၊ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားကို တစံုတရာ ေျပာင္းလဲေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သည့္ `ဖိနပ္´မွာ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ `ဖိနပ္´ေတာ့ မဟုတ္။ ဒိန္းမတ္ ပံုျပင္ဆရာ `အင္ဒါဆင္း´၏ `ပံုျပင္လာ´ဖိနပ္တရံပင္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူ၏ေရွ႕တြင္ ေျခေထာက္ေတြ မည္မွ်ပင္ နာက်င္ရသည္ျဖစ္ေစ တန္ခိုးရွိသည့္ ဖိနပ္ကေလးကိုစီးၿပီး ကခုန္ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ရလွ်င္ ေက်နပ္ေနတတ္သည့္ ေရသူမေလးပံုျပင္ထဲမွ `တန္ခိုးရွိ ဖိနပ္ကေလး တရံ´ကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း သတိရေနတတ္၏။ `ဖိနပ္´ကို အဆင့္အတန္းနိမ့္က်သည့္ အရာ၀တၳဳ တခုအျဖစ္မွ တျခားေတြးေတာဖြယ္ အရာ၀တၳဳအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းလက္ခံလိုက္မိ၏။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က သတိမထားမိဘဲ အလိုလို နက္႐ိႈင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားမိသည့္ `ပံုျပင္လာ ဖိနပ္´ ကေလးအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္တရံကို ေတြ႔ရျပန္၏။ ယင္းဖိနပ္တရံမွာလည္း အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ ဖိနပ္တရံ မဟုတ္ျပန္ေပ။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ထဲက `ဖိနပ္´တရံ ျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီကား၏ လက္ရာရွင္မွာ မည္သူမည္၀ါရယ္ဟု ခြဲျခား မမွတ္မိေတာ့သည့္တိုင္ ပန္းခ်ီကားထဲက `ဖိနပ္´တရံကိုမူ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း မ်က္ေစ့ထဲ၌ ျပန္လည္ျမင္ေနမိ၏။ ပန္းခ်ီကားထဲက ဖိနပ္တရံမွာ `ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးတရံ´ျဖစ္၏။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးတဖက္မွာ တေစာင္းလဲလ်က္ ရွိၿပီး ထိုလဲေနသည့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေယာက္်ားဖိနပ္တဖက္က ပိေနသည့္ ပန္းခ်ီကားပံု ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီကား၏ အမည္မွာ `အေဖက ပန္းနာသည္၊ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္´ဟု ေပးထား၏။ ထိုပန္ခ်ီကားထဲက `ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ကေလး တရံ´ကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြးအမွ်င္တန္းလ်က္ ေၾကကြဲေနခဲ့ဖူး၏။ ရက္မ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ၊ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ထဲက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးအေၾကာင္း လူတကာကို လိုက္ေျပာလို႔မဆံုးေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ဖူးေလသည္။
`ပံုျပင္လာဖိနပ္´၊ `ပန္းခ်ီကားထဲက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္´တို႔မွာ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ ဖိနပ္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ သို႔ေပသည့္ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသကဲ့သို႔ စိတ္၀င္စား ၿငိတြယ္ခဲ့ရ၏။ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိေသာ ဖိနပ္တရံကိုမူ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကာမွ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ ထိုဖိနပ္တရံမွာ ကၽြန္ေတာ့္သား သံုးေယာက္စီးရန္ အိမ္ရွင္မကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ေပးထားသည့္ ဖိနပ္ျဖစ္သည္။ ကတၱီပါသဲႀကိဳးတပ္ သားေရဖိနပ္ တရံျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္မွ ထြက္ကာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ တမိသားစုလံုး၏ စား၀တ္ေနေရးကိစၥကို အိမ္ရွင္မက ေစ်းေတာင္းေခါင္း႐ြက္ၿပီး တာ၀န္ယူေနရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ တႏွစ္ႀကီး တႏွစ္ငယ္ ျဖစ္ၾကသည့္ သားသံုးေယာက္မွာ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ မတိမ္းမယိမ္း သေဘာျဖစ္ သျဖင့္ အိမ္ရွင္မက သားသံုးေယာက္ စလံုး စီးႏိုင္သည့္ အေနေတာ္ ဖိနပ္တရံကို ၀ယ္၏။ ႐ြာထဲတြင္ အလႉပြဲလမ္းရွိလွ်င္ သားသံုးေယာက္ တလွည့္စီ စီးၿပီး ပြဲ၀င္ရန္ စည္းကမ္းခ်က္ခ်၏။ တေန႔ သားသံုးေယာက္စလံုး ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲလုပ္၏။ ထိုအခါ သားသံုးေယာက္စလံုးက ဆရာပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲ သြားခ်င္ၾက ၏။ မိဘႏွစ္ပါးမသိေအာင္ အိမ္ထရံအကြယ္တြင္ အိုးျခမ္းပဲ့ေျမႇာက္ၿပီး မဲခ်ၾက၏။ အိမ္ရွင္မက မၾကားဟန္ျပဳကာ ဟင္း႐ြက္ခူး သြားဦးမည္ဟုဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္က မသိဟန္ေဆာင္ကာ စာကိုသာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္၏။ ထိုေန႔ညက သားသံုးေယာက္စလံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည့္အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ `ဖိနပ္တရံ´ကို ထိုင္ၾကည့္ကာ ေသရာပါမတတ္ ခံစားခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ သားသံုးေယာက္ပိုင္ `ဘံုဆိုင္ ဖိနပ္တရံ´ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့။
အသက္အ႐ြယ္ရလာေသာအခါ `ပံုျပင္လာ ဖိနပ္´၊ `ပန္းခ်ီကားထဲက ဖိနပ္´ႏွင့္ `သားသံုးေယာက္ပိုင္ ဘံုဆိုင္ဖိနပ္´ တို႔အျပင္ စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ရ၊ ေတြ႔ရေသာ ဖိနပ္မ်ားကိုလည္း စိတ္ထဲ၌ စြဲလန္းေအာက္ေမ့ တတ္လာခဲ့၏။ တခါတြင္မူ ဂ်ာမဏီျပည္တြင္ နာဇီဟစ္တလာ လက္ပါးေစမ်ားက လူေတြကို အဆိပ္ခန္းအတြင္း သြင္းကာ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္စဥ္ ေသဆံုးသူမ်ား ခ်န္ရစ္က်န္ရစ္သည့္ ဖိနပ္ပံုႀကီးတပံုကို စာအုပ္တအုပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္ေတြ႔ရ၏။ အဆိပ္ခန္း အတြင္း ၀င္ခဲ့ၾကရသည့္ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္မ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကကြဲရ၏။ ထို႔နည္းတူ ႐ုရွားႏိုင္ငံ ဇာဘုရင့္နန္းေတာ္ကို
၀ိုင္း၀န္းဆႏၵျပၾကသည့္ ႐ုရွားျပည္သူမ်ားကို နန္းေတာ္ေစာင့္တပ္သားမ်ားက ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းအၿပီး အိုဒက္ဆာ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚက လူေသအေလာင္းမ်ား၊ ဦးထုပ္မ်ားၾကားထဲတြင္ ဖိနပ္မ်ားဖ႐ိုဖရဲက်န္ရစ္သည့္ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရ၏။ ထို `အိုဒက္ဆာေလွကားေပၚက ဖိနပ္မ်ား´သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမ့မရႏိုင္သည့္ ဖိနပ္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့၏။
ယခုအခါ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ … လမ္းေဘးတေနရာ၌ သဲႀကိဳးျပတ္ ဖိနပ္တဖက္ သို႔မဟုတ္ ႏြမ္းရိစုတ္ျပတ္ေနသည့္ ဖိနပ္တရံကိုျဖစ္ေစ ဖိနပ္အေကာင္းတရံကိုပင္ျဖစ္ေစ ေတြ႔မိလွ်င္ လမ္းကိုေျဖာင့္ေအာင္မသြားႏိုင္ပဲ ထိုလမ္းေဘးက ဖိနပ္ကိုသာ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့မိ၏။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ ေနမိေလေတာ့၏။
(ဒီအက္ေဆးကေတာ့ ၂၀၀၆-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတုန္းက ဧရာ၀တီအင္တာနက္မဂၢဇင္းမ်ား ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ေငြၾကာယံဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတုိက္ကို၊ စစ္အစိုးရစစ္တပ္ေတြ စီးနင္း၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၿပီး၊ စစ္သားေတြ ေက်ာင္းတိုက္ထဲက ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားတဲ့အခါ၊ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ဖ႐ိုဖရဲက်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရလို႔၊ ဒီအက္ေဆးေလးကို ျပန္ထုတ္ၾကည့္မိရင္းက ဒီကေန႔ အဲဒီ အက္ေဆးေလးကိုပဲ တင္လိုက္တာပါ။)