ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚက ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္

(က)
ဘဘ…ငါ့ေျမးဆီကို စာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားက တခါတေလမွာ ငါ့ေျမးဆီကို စာေရးအုန္းမွလို ့ ေတြးမိတာေတာ့အမွန္ပဲ ငါ့ေျမး။ ငါ့ေျမးကေတာ့ ဘဘဆီက စာကိုေမွ်ာ္ေကာင္းေမွ်ာ္ေနမလား။
ဒီတခါ ငါ့ေျမးဆီကို စာေရးဖို ့စားပဲြမွာထိုင္ေတာ့ ငါ့ေျမးဆီက ေရးပို ့ခဲ့ဖူးတဲ့စာကေလးတေစါင္ကို သြားေတြးမိတယ္။ အဲဒီ စာထဲမွာ…“ ဘဘရယ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္၊ ကဗ်ာေလးတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ ”…ဆိုတဲ့ ငါ့ေျမးရဲ ့လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေရးလိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းေလးကို ဘဘသြားေတြးမိလို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတခါေတာ့ ‘ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ’ အေၾကာင္း ငါ့ေျမးဆီကို ဘဘ စာေရးၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ငါ့ေျမးေရ….။


ကဗ်ာေလးအေၾကာင္းမေျပာခင္ ဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး ဘဘတေယာက္ထဲ၊ ျပတင္းေပါက္မွာ သြားရပ္လိုက္၊ အိပ္ယါထဲ ၀င္လွဲလို္က္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ ့ေတာ္ေတာ့္ကို “ စိတ္ ” အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာကို ႀကိဳၿပီးေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ဘဘရဲ ့စိတ္ကုိ ဆြဲဆန္ ့လိုက္တယ္ေလ။ ဘဘတေယါက္ထဲ ရက္အေတာ္မ်ားမ်ား အေတြးေတြျဖန္ ့က်က္၊ အေတြးေတြ ခုတ္ျဖတ္၊ အေတြးေတြ ဆက္စပ္လုပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဒီေလာက္အလုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာေလးအေၾကာင္းကို တေယါက္ထဲခံစား၊ စဥ္းစားလို ့မေက်နပ္ႏိူင္လို ့ ဘဘနဲ့ရင္းႏွီးတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြတခ်ဳိ ့နဲ ့လည္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၊ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ေဟာ…အခု ဆိုရင္ ကဗ်ာအာရုံကိုင္းညႊတ္ေနတဲ့ ငါ့ေျမးကိုေတာင္မွ ဒီကဗ်ာေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေနမိၿပီ။ ကဲ..။ ဘဘ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာ ေတာ့မယ္။ ငါ့ေျမး ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္။ ကဗ်ာရဲ ့ေခါင္းစဥ္က “ ပ်ံလႊားငွက္မ်ား ” ..တဲ့။

ပ်ံလႊားငွက္မ်ား

မိုးေရာက္ေတာ့
ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ၿပီလဲ
သူတို ့ေတာင္ပံခတ္ပ်ံပံု သူတို ့ေတာင္ပံျဖန္ ့၀ဲပံု
အားက်မိေအာက္္ေမ့မိပါရဲ ့
တစ္ခ်ိန္လံုး ပ်ံလိုက္၀ဲလိုက္နားလိုက္နဲ ့
သူတို ့ဘာအစာေတြစားၾကမလဲ
သူတို ့အိပ္တန္းဘယ္မွာလဲ။


ဒါကေတာ့ “ ပ်ံလႊားငွက္ကေလး ” ကဗ်ာရဲ ့ပထမကဗ်ာပိုဒ္ေပါ့ ငါ့ေျမး။ ငါ့ေျမးလည္း ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြကို ေတြ ့ဖူးမွာ ပါပဲ။ ဘဘအဖို ့ေတာ့ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး၊ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေမ်ာသြားမိတယ္။ ေအာ္…“ သူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုး ” ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ ကဗ်ာပိုင္ရွင္ကဗ်ာဆရာကို ေလးစားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဘလည္း ငယ္စဥ္တုန္းက အဲဒီပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြနဲ ့ ႏွံျပည္စုတ္ငွက္ကေလးေတြကို တျခားငွက္ေတြထက္ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့မိဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားငွက္ေတြထက္ ပိုၿပီး သနားၾကင္နာစိတ္ ျဖစ္ခဲ့မိဖူးတယ္။
ငါ့ေျမးလည္းသိမွာပါ။ ပ်ံလႊားငွက္တို ့ႏွံျပည္စုတ္ငွက္တို ့ဆိုတဲ့ ငွက္ကေလးေတြဟာ၊ တျခားငွက္အမ်ဳိးအစားထက္ပိုၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေသးေကြးၾကတယ္မို ့လား။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀ေပးအသိအရ သူတို ့မွာ တေနရာထဲမွာ အၾကာႀကီးၿငိမ္ၿပီးေနေလ့ မရိွတာရယ္၊ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဗ်ာမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ သူတို ့ကို ဘဘကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ ့ သနားမိတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မိုးေတြေလေတြမ်ား က်ၿပီလားဆိုရင္ သူတို ့တေတြဘယ္ေလာက္အထိ ထိတ္လန္ ့တုန္လႈပ္ေနၾကမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘဘကသာ တျခားငွက္သတၱ၀ါေတြနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး သနားေနတာပါ။ သူတို ့ကေတာ့ သန္မာျဖတ္လတ္တဲ့ေနရာမွာ ၾသခ်ယူရမယ္။ ၀ီရိယလည္း ရိွတယ္။ သတိလည္း ရိွၾကတယ္ကြဲ ့။
ဒီကဗ်ာမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြက္ိုၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာဆရာက ဘဘလိုပဲ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ မိုး ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ပါလိမ့္တဲ့။ မွန္တာေပါ့။ သူတို ့က အေကာင္ေသးေသးေလးေတြ ေလ။ ဒီလို ခႏၶာကိုယ္မ်ဳိးက မိုးဦးက်အခ်ိန္ ေလထဲမိုးထဲအခိ်န္မေရြး လြင့္ပါသြားႏိုင္တာပဲ။ တေႏြလံုး မနားမေနပ်ံကာလႊားကာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ အခုေတာ့ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ သူတို ့ဘယ္လိုမ်ား အစာရွာစားၾကပါလိမ့္။ သူတို ့ေနတဲ့ အိပ္တန္းနဲ ့အသိုက္အၿမံဳေတြကေရာ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ခိုင္ခိုင္ခ့ံခံ့မွ ရိွပါရဲ ့လား။ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္ကိုဆက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါဦးငါ့ေျမး ။

တစ္ေဆာင္းလံုး တစ္ေႏြလံုး
တို ့ေခါင္းေပၚမွာ
ဆူပါမင္းဟန္ပန္ဖမ္းပ်ံ၀ဲေနတဲ့ေကာင္ေလးေတြ
ဓာတ္ႀကိဳးတန္းမွာ နားတဲ့အခါ
ေနဘက္ကို အားလံုးမ်က္ႏွာမူၾကလို ့
အဲ…မိုးအံု ့တဲ့ေန ့ကေတာ့
လွည့္ခ်င္ရာလွည့္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ။



(ခ)
ကဗ်ာဆရာ ‘ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ’ ဟာ ၊ ‘ ပ်ံလႊားငွက္ကေလး ’ ေတြအေၾကာင္း ဘယ္လိုရည္ရြယ္ၿပီး ဖြဲ ့ဆိုခဲ့တာလဲ။ ဘဘ လည္း အရမ္းသိခ်င္တယ္။ ပထမကဗ်ာပိုဒ္မွာ၊ ကဗ်ာဆရာ အထူးျပဳၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာ မပါေသးတာကို အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီးသိထားေတာ့ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္လည္းျဖစ္၊ ေနက္ဆံုးကဗ်ာပိုဒ္လည္းျဖစ္တဲ့ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ၾကေတာ့ ဘဘအဖို ့ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ ့ဆက္ဖတ္ရတာေပါ့။ ဖတ္သာဖတ္ရတာပါ ငါ့ေျမးရယ္…။ ကဗ်ာဆိုတာက တပုဒ္လံုးၿခံဳၿပီးမွ ကဗ်ာဆရာေျပာခ်င္ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ(၀ါ)ဒႆန ကို စဥ္းစားလို ့ရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္တယ္မို ့လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာေတာ့ ဘဘသိခ်င္တဲ့အခ်က္ ပါေကာင္းပါမွာ ပဲ ဆိုတဲ့အသိနဲ ့ ဆက္ၿပီးဖတ္တယ္။ အမွန္ပဲငါ့ေျမးေရ..။ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာက သူေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ကို အျပည့္အ၀ ေပးလိုက္ၿပီ ငါ့ေျမး ။
ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာ တေႏြလံုး၊ တေဆာင္းတြင္းလံုး၊ မနားမေန လႈပ္ခတ္ပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ကေလးေတြ၊ ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚ မွာ ေနဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးမွနားၾကတဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြတဲ့…။ မိုးအံု ့တဲ့ေန ့မွာၾကေတာ့ လွည့္ခ်င္ရာလွည့္ၾက ေတာ့တာ ပဲဗ်ာ…. ဆိုၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္တယ္ေလ။
ဘဘမွာေလ…။ ဒီ-ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္ကို အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တယ္ ငါ့ေျမး။ ေရးေရးေလး အေတြးေပါက္ တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ အဲဒီအေတြးႀကိဳးစကို အဆံုးအထိပါလာေအာင္ တေျဖးေျဖး ဆြဲယူခဲ့ရတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ငါ့ေျမး ။ ဘဘတို ့ရဲ ့ျမန္မာစကားပံုမွာ “ ဥၾသတေကာင္ေၾကာင့္နဲ ့ေတာ့ ေႏြမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ” ဆိုတဲ့စကား ငါ့ေျမးၾကားဖူးမွာပါ။ ဒီေနရာ မွာလည္း “ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္နဲ ့ေတာ့ ေႏြမျဖစ္္ႏိူင္ဘူး ” ဆိုတဲ့ သိုးေဆါင္းစကားပံုကို ဘဘသတိျပဳမိတယ္။
မွန္တာေပါ့။ လူေတြရဲ ့ျမင္ကြင္းမွာ၊ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္တေလ ေရာက္လာရုံနဲ ့ေတာ့ “ ေႏြ ” ေရာက္မလာႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ၊ ဘဘတို ့ဆီက ဥၾသငွက္ေတြလိုပဲ ေႏြဦးၾကမွ ျမင္ရအသံၾကားရတဲ့ ငွက္မ်ဳိး။ ေႏြႀကိဳေတးဆို၊ ေႏြဦးေပ်ာ္ ငွက္မ်ဳိးေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ၊ ေနဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူ ၿပီး ဓါတ္ႀကိဳးတန္းမွာ၊ တေကာင္တေလလာနားရာက ၊ ေနာက္ထပ္တေကာင္ ၊ ၿပီးေတာ့ေနာက္ထပ္တေကာင္…။ ဒီလိုနဲ ့ပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေရာက္လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေႏြဦးဟာ ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္ႏိုင္ပဲ မုခ်ကိုပဲေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင္မို ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ ေႏြဦးကိုႀကိဳဖို ့ ဓါတ္ႀကိဳးတန္မွာ နားေနၾကတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ မိုးအံု ့တဲ့တေန ့ကို ႀကံဳ ၾကရျပန္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ငါ့ေျမး ။
မိုးေတြ မဲမဲအုပ္အုပ္ညိဳ ့လာၿပီဆိုရင္၊ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး မဲေမွာင္အုံ ့ဆိုင္းၿပီး ေနထြက္ရာအရပ္ကို မွန္းဆလို ့မရ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ အေရွ ့ဖက္ေနထြက္ရာအရပ္ဟာ ဘယ္ဖက္မွာရိွတယ္ ဆိုတာ မသိႏိူင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆူဆူညံညံလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကၿပီး တခ်ဳိ ့က အေရွ ့၊ တခ်ဳိ ့ကေနာက္၊ တခ်ဳိ ့က ေတာင္၊ တခ်ဳိ ့ကေျမာက္၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာ လွည့္္မိၾကေတာ့တာပဲေပါ.့။ ေနထြက္ရာအရပ္ဟာ ဘယ္မွာလဲ…။ ေႏြဦး အေရာက္ ေနာက္ၾကေတာ့မွာပဲ။
ငါ့ေျမးေရ…။ ဆရာ ‘ ေအာင္ပြင့္ ’ ရဲ ့ ‘ ပ်ံလႊားငွက္မ်ား ’ ကဗ်ာဟာ၊ ဘဘတို ့အားလံုးကို ရည္ညြန္းလိုက္တာပါ။ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္လြန္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ ့ ‘ ဂမ ၻီရဥာဏ္ ’ ကို ဘဘ တကယ္ပဲ အံ့ၾသတယ္။ ျမင္တတ္ ေျပာတတ္လိုက္တာ ကြယ္။ ဘဘျဖင့္ တုန္လႈပ္သြားရေလာက္ေအာင္ကို ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဘဘတို ့ဟာ ေႏြဦးကိုႀကိဳၾကရမွာေပါ့။ ဘဘ တို ့ဟာ ပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြ၊ ( ဥၾသငွက္ကေလးေတြလည္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ )။ ေနထြက္ရာဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၾကရမွာေပါ့။ တေကာင္မက ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္…ၿပီးေတာ့အေထာင္အေသာင္း…။ အေရွ ့ဖက္ကေနလံုးႀကီးကို တူးဆြၾကရမွာေပါ့။ ေႏြဦး ကိုဖြင့္လွစ္ၾကရမွာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ …။ မိုးအံု ့တဲ့အခါ၊ မိုးေမွာင္က်တဲ့အခါ၊ ( ဒါလည္း မလြဲမေသြႀကံဳတတ္၊ ေတြ ့ရတတ္တဲ့သဘာ၀ ) ဘဘတို ့ဦးတည္ထား တဲ့ဖက္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မ်က္ႏွာမူႏိူင္ဖို ့၊ မူတက္ဖို ့တကယ္ကို လိုအပ္တာေပါ့။ အေရးႀကီးတာက မွန္ကန္တဲ့ဖက္၊ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းကို ကမ္းမေမွက္ဖို ့အေရးႀကီးတာေပါ့။
ကဲ-ဒါပါပဲ…ငါ့ေျမး ။ ဘဘကေတာ့ ငါ့ေျမးကို ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း စာေရးၿပီးေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဘဘလည္း ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုေက်နပ္သြားၿပီ။ ဒီတခါ ငါ့ေျမးဆီ စာေရးရတာ ဘဘျဖင့္ တကယ့္ကိုအားရေက်နပ္မိတယ္ငါ့ေျမး ။ ငါ့ေျမးတေယာက္ တျခားပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြနဲ ့အတူ ေနထြက္ရာအရပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေႏြဦးကို ႀကိဳဆိုႏိူင္ပါေစလို ့ ဘဘ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။