တိရစာၦန္ရံုထိန္းရဲ႕ မယား သို ့မဟုတ္ သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္

(က)
“မဟာပူရိသ၀ါဒ” နဲ ့ “မဟာဣတၳိယ၀ါဒ” အေၾကာင္းကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ေတာ့ က်ေနာ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပူရိသပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတၳိယပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္က တရားလြန္အခြင့္အေရးယူတဲ့ ကိစၥဟူသမွ် က်ေနာ္ကေတာ့ မႏွစ္ သက္ပါဘူး။


၀န္ခံရမွာတခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ လူသားရဲ ့သမိုင္းမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒဟာ အလြန္မတန္သက္တမ္းရွည္ၾကာ ထြန္းကား ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း မဟာဣတၳိယ၀ါဒ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္လည္း ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဟာပူရိသ ၀ါဒ ထြန္းကားတာ သက္တမ္းရွည္ၾကာလြန္းေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒရဲ႕မတရားလြန္ကဲတဲ့ကိစၥတခ်ဳိ႕ဟာ တရားတဲ့ ကိစၥေတြအျဖစ္ အသားက်လာခဲ့ၾကၿပီး လူမ်ားစုႀကီးကမသိစိတ္နဲ႔လက္ခံလာၾကရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာပဲေပါ့။
မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုးေနလာႏုိင္တဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ လူေတြအလုပ္တာ၀န္ခြဲေ၀လုပ္ကိုင္ လာတဲ့ေခတ္ရဲ ့တြန္းအားေတြအမ်ားႀကီး ပါႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ခႏၶာေဗဒအရ “ ဖို ” က “ မ ” ထက္ပိုၿပီး ခြန္အားရိွတဲ့ သေဘာမို ့ မိသားစုတစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူအုပ္စုတစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မ ဟာ ဖို ေလာက္ အေရးမပါ အရာ မေျမာက္တဲ့သေဘာ သက္၀င္လာခဲ့ၿပီး မဟာဖို၀ါဒ ၊ မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာ ခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ အဲဒီေခတ္ရဲ ႕အေျခခံဖို၀ါဒဆိုင္ရာ မူ တခု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဖို နဲ ့ မ အခြင့္အေရး ႏႈိင္းယွဥ္မႈ အရ ဖို က မ ထက္ အခြင့္အေရး အဆမတန္ ရယူခဲ့ပါေတာ့တယ္။ လူ ့ သမိုင္းမွာေတာ့ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ဟာ မဟာပူရိသ၀ါဒ အထြန္းကားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(ခ)
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို ဆန္ ့က်င္ေ၀ဖန္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ ့အခြင့္အေရးကိစၥ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုလာၾကတဲ့အေျခအေနဟာ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးၾကားရတဲ့သေဘာရိွပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အေျခအေနမေပးေသးတဲ့ ျပည္တြင္းမွာ မဟုတ္ဘဲ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးအင္အားစုအတြင္းမွာ အခုလိုေျပာဆို လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာဆိုေဆြးေႏြးလာၾကတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ မေန ့တေန ့ကဆိုရင္ စီမံလုပ္ကိုင္ခြင့္ဆိုင္ရာ အခန္းက႑ ေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ရာခိုင္ႏႈန္းအတိအက်သတ္မွတ္ရာထား တာ၀န္ေပး သင့္ မသင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အရာကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတာကို ၾကားရပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ဟာ မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာလြန္းစြာ အေပၚစီးရယူႏိူင္ခဲ့လို ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ အလူးအလိမ့္ ခံစားရတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးထုႀကီး အတြက္ က်ေနာ္တို ့ တေတြ စာနာ ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာစြာ ေနရာ ယူလာခဲ့လို ့ ဖိႏွိပ္ခံၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြက မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို ဆန္ ့က်င္ေ၀ဖန္ၾကရာမွာ ခံစားခ်က္ကိုေရွ ့တန္း မတင္ဘဲ တရား အေပၚမွာပဲ အေျခခံၿပီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသင့္တယ္လို ့ ယူဆမိတယ္။
ခံစားခ်က္ကို အေျခခံရင္ တရား ကို ပြန္းပဲ့သြားႏိုင္ေစတာမို ့တရားနဲ ့ကင္းကြာတဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ တရားနဲ ့ ဆန္႔က်င္ ဖက္ျဖစ္ၾကတဲ့အျမင္ ေတြ ရိွလာတတ္ပါတယ္။ အစြန္းတဘက္ကိုေ၀ဖန္ရင္း တျခားအစြန္းတဘက္ ေခ်ာက္ထဲက်သြားႏိူင္ ပါတယ္။ မဟာ ပူရိသ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္ရင္း မဟာဣတၳိယ၀ါဒ ႏြံထဲဆင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို ့သတိခ်ပ္ရပါမယ္။
လူ ့သမိုင္းမွာ ပူရိသ၀ါဒ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတၳိယ၀ါဒ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္၀ါဒ၊ ဘယ္စနစ္၊ ဘယ္သတ္မွတ္ခ်က္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ တရား အေပၚ အေျခခံၾကရပါမယ္။ တရားမွ်တမႈ၊ သဘာ၀က်မႈေတြကို အေျခခံထား စဥ္းစားၾကရပါမယ္။
(ဂ)
မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ လူ ့သမုိင္းမွာ ဘယ္၀ါဒမွ လိုက္မမီႏုိင္ေလာက္ေအာင္၊ ထြန္းကားလာခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ မဟာဖို
၀ါဒဟာ လူ ့သမိုင္းမွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုးထြန္းကားတဲ့၀ါဒ၊ ခြန္အားအႀကီးဆံုး၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု လက္ရွိကာလ အထိ ထြန္းကားလ်က္ရိွတဲ့၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္လက္ထြန္းကားေနဦးမလဲ။
မဟာပူရိသ၀ါဒ ေအာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အလူးအလိမ့္ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ခံစားရတာကို ခံစားရတယ္လို ့မထင္မွတ္ရ ေလာက္ေအာင္ကို ျပင္းထန္ျငင္သာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အျပင္းအထန္ခံစားခဲ့ရတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ လည္း တပံု တပင္ႀကီး ရိွပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ “ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာသ္ ” ကေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ကို ကဗ်ာနဲ ့ေဖၚျပၿပီး ကမၻာအမ်ဳိးသမီးထုေရွ႕က ေရွ႕ ေနလိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အမ်ဳိးသားေတြရဲ ့အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ လစ္လ်ဴရႈ မႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို သူက ကဗ်ာစပ္ၿပီး ေဖၚျပခဲ့တယ္။ ဖိႏွိပ္ခံရသူ၊ လစ္လ်ဴခံရသူ၊ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာနဲ ့ ေဖၚျပခဲ့တယ္။ သူ ့ရင္ထဲက အန္ထြက္က်လာ တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ၀န္ခံခ်က္ ( Confessional )ဟာ တိက်လြန္း၊ စည္းလံုးလြန္း၊ ေပၚလြင္လြန္းလို ့စာဖတ္သူေတြ အသက္ရွဴမ၀ ေလာက္ေအာင္၊ ရင္တမမျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ခံစားခ်က္ေတြလိႈင္းထန္ခဲ့ၾကရပါတယ္္။ သူ ့ကဗ်ာေတြ ထဲမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ ဖိစည္းမႈကို တြန္းလွန္ဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့ စိန္ေခၚသံေတြ ဟိန္းဟိန္းညံေနခဲ့ပါတယ္။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ ကဗ်ာထဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ နိမိတ္ပံုေတြဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သစ္လြင္ေနတာ၊ တိက်ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ဘ၀အေပၚ သူဘယ္ေလာက္ ခံစားမႈေတြနင့္သီးေနသလဲ ဆိုရင္ သူက အင္မတန္ေအးျမခ်မ္းၿငိမ္းေစတဲ့ “ လ ” ကိုေတာင္မွ “ ဥေသ ” ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုမ်ဳိး သံုးတတ္ပါတယ္။ ပူရိသ နဲ႔ ဣတၳိယ ကို အရွင္ နဲ ့ အေသ သေဘာအထိ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ျပင္ပမွာရိွတဲ့ ဗဟိဒၶေလာက၊ ဗဟိဒၶဥတု၊ ဗဟိဒၶ မိုးေလ၀သအေျခ အေနထက္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲက၊ သူ ့အတြင္းနက္နက္ထဲက အဇတၳေလာက၊ အဇတၳမိုးေလ၀သ ကိုပဲ ေရးဖြဲ ့ပါတယ္။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ကဗ်ာထဲမွာ “ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့မိန္းမ ” “ေယာကၤ်ားေတြကို အာခံတဲ့မိန္းမ” တခါ တေလမွာ သူဟာ သူ ့ကိုယ္သူ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀စစ္စစ္ကို ပို္င္ဆိုင္သူဆိုတာမ်ဳိး၊ ဘယ္ေယာကၤ်ားကိုမွ အားကိုးဖို ့မလိုတဲ့ “ပကတိ သန္ ့ရွင္းတဲ့မိန္းမ” “ေယာကၤ်ားအညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းတဲ့မိန္းမ”ဆိုတာမ်ဳိးေတြေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို (Confessional)ဆန္တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)၀န္းက်င္ကပါ။
ဒီလိုနဲ ့ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတဲ့ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဟာ အသက္ (၃၁)ႏွစ္မွာပဲ ဖခင္နဲ ့ကင္းကြာေနတဲ့ လူမမယ္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက၊ ဓာတ္ေငြ ့ပိုက္ကိုရွဴကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ လိုက္ပါ တယ္။ သူဟာ ၁၉၆၃ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၁)ရက္ေန ့မွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
(ဃ)
က်ေနာ္ကေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို အျပင္းအထန္ေ၀ဖန္ဆန္ ့က်င္ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ ဣတၳိယ၀ါဒ ကို ထူေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မ်ဳိးမွာ ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းရတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အဖို ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီလိုႀကိဳးပမ္း ၾကသူေတြကိုလည္း ေလးစား၊ ေလးနက္မိပါတယ္။
မဟာပူရိသ၀ါဒ က ဘယ္ေလာက္အထိ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္သလဲဆိုတာကေတာ့ သက္ေသျပစရာေတြ တပံုတပင္ရိွပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားတဲ့ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့အျဖစ္က အဲဒီ တပံုတပင္ႀကီးထဲက တခုပါ။ ကဗ်ာရႈးသြပ္သူတဦးအေနနဲ ့မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ဖိစီးမႈျပယုဒ္ကို ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ရဲ ့ဘ၀နဲ ့ ေဖၚျပခြင့္ရလို ့လည္း ေက်နပ္မိပါတယ္။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ က တင္စားေျပာဆိုသြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုး နာက်ည္းေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းတဲ့ “တိရစာၦန္ရံုထိန္းရဲ႕့ မယား” “ သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္ ” ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး မ်ဳိးရဲ ့ ဘ၀မ်ဳိး၊ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကို က်ေနာ္တို ့ မၾကားရက္ မျမင္ရက္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။
ဒီစိတ္ေစတနာကိုအရင္းခံၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္နဲ ့က်ေနာ္ မိိတ္ဆက္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာထဲက သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္ရဲ ့ မုန္တိုင္းဆန္လွတဲ့ေအာ္သံဟစ္သံေတြကို စာဖတ္သူမ်ား မလြဲမေသြ ၾကားၾကရပါလိမ့္မယ္။

တိရစာၦရံုထိန္းရဲ႕မယား
လိုအပ္ရင္
က်မ တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ေနႏိုင္တယ္
ငါးရွဥ့္တေကာင္လို တကိုယ္လုံးေအးစက္
မ်က္လႊာမရိွ။
ေသေနတဲ့ ေရကန္လို
အေမွာင္ဟာ က်မကို ၀န္းရံထားတယ္။
မည္းျပာေရာင္
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မက္မန္းသီးတလံုး။
က်မ ႏွလံုးသားထဲက ဘာေလျမွဳပ္မွ မထြက္ဘူး။
က်မမွာ အဆုတ္မရိွဘူး။
က်မဟာ ရုပ္ဆိုးတယ္။
က်မရဲ ့၀မ္းဗိုက္ဟာ ပိုးသားေျခစြပ္ရွည္တဘက္
အဲဒီထဲမွာ က်မ ညီမေတြရဲ႕ဦးေခါင္းေတြ၊
အၿမီးေတြ ပုပ္ပြေနတယ္။
ၾကည့္၊ အားေကာင္းတဲ့ အရည္ေတြထဲမွာ
အဲဒီဦးေခါင္းေတြ၊ အၿမီးေတြ
အေၾကြေစ့ေတြလို အရည္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
ပင့္ကူလို ေမးရိုးေတြ၊ တေအာင့္လွစ္ျပတဲ့
ေက်ာရိုးေတြ
အင္ဂ်င္နီယာရဲ႕ဘလူးပရင့္(တ္) ပံုစံေပၚက
အျဖဴေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြလိုပဲ။
အကယ္၍ က်မ နည္းနည္းလႈပ္လုိက္မယ္ဆိုရင္
ေဟာဒီ ပန္းႏုေရာင္နဲ ့ခရမ္းေရာင္စပ္ ပလတ္စတစ္
အူအိတ္ဟာ
ကေလးကစားစရာ ခေလာက္လို
“ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ” ျမည္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း တြန္းေ၀ွ ့တြန္းတိုက္သံေတြ
ကြ်တ္ထြက္လာတဲ့ သြားေတြ သြားေတြလို။
ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကို ရွင္ ဘယ္သိမလဲ
က်မရဲ႕ ၀၀တုတ္တုတ္ ၀က္ႀကီးငဲ့၊
က်မရဲ႕ ျခင္ဆီလို အခ်စ္ႀကီး၊
နံရံကိုပဲ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ လူႀကီးငဲ့။
ႏို ့တိုက္သတၱ၀ါငယ္ ေလွာင္ရံုထဲက
စိုထိုင္းထုိုင္းေလေသထဲမွာ
မီးကြ်မ္းထားသလို ေျခသည္းခ်ိတ္ေတြနဲ ့
တြဲေလာင္းခိုၾကတဲ့
၀ံပုေလြဦးေခါင္း သစ္သီးစားလင္းႏို ့ေတြနဲ ့
ရွင္ က်မကို ပိုးပန္းခဲ့တယ္။
သဲပံုထဲမွာ ေမွးအိပ္ေနတဲ့ သင္းေခြခ်ပ္
၀က္တေကာင္လို ညစ္ညမ္း၊ အေမြးအမွ်င္လည္းမရိွ။
ၾကြက္ျဖဴေတြဟာ ပင္အပ္ထိပ္ဖ်ားက ေကာင္းကင္တမန္ေတြလို
ထာ၀ရအထိ ပြားခ်င္တိုင္းပြားေနလိုက္ၾကတာ
ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ ့မႈသက္သက္ေၾကာင့္ပဲ။
ေခြ်းေစးရႊဲနစ္ အိပ္ရာခင္းေတြထဲ လံုးေထြးရင္း
က်မ သတိရရေနတာက
မုဆိုးပိုင္း ပိုင္းထားတဲ့ ယုန္ေတြ။
ဓာတ္စာကားခ်ပ္ေတြကို ရွင္စစ္ေဆးၿပီး
က်မကို ေခၚထုတ္သြားတယ္
အသင္း၀င္မ်ား ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ
စပါးႀကီးေျမြနဲ ့ ေဆာ့ကစားခိုင္းတယ္။
က်မကိုယ္က်မ
သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သီးပင္လို
ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။
ရွင့္ရဲ ့သမၼာက်မ္းစာထဲ က်မ ၀င္ခဲ့တယ္။
ရွင့္ရဲ ့ သမၼာက်မ္းလာ အာ့(က္) သေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့တယ္၊
ဆံပင္တုနဲ ့ ဖေယာင္းနားရြက္နဲ ့ အမြန္အျမတ္ထားအပ္တဲ့
ဘာဘြန္းေမ်ာက္နဲ ့အတူ၊
မွန္ဘူးနံရံေတြကို ကုတ္ကပ္တြယ္တက္တဲ့
လက္ေခ်ာင္းရွစ္ေခ်ာင္းရိွတဲ့ လက္တဘက္လို
၀က္၀ံေမြးရွည္ရွည္ ငွက္သားစားပင့္ကူနဲ ့အတူ။
က်မစိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္မရတာဟာ
မီးခတ္ေက်ာက္လို ေလွာင္အိမ္ေတြ
မီးပြင့္လင္းပ ေစခဲ့တဲ့ ရွင္ က်မကို ပိုးပန္းခဲ့ျခင္းပဲ။
ရွင့္ရဲ ့ခ်ဳိႏွစ္ေခ်ာင္းပါတဲ့ ႀကံ့ဟာ
ပါးစပ္တေပါက္ကို ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္
ဘြတ္ဖိနပ္ခြာလို ညစ္ေပလို ့
ေဆးရံုသံုး လက္ေဆးေၾကြခြက္လို ႀကီးမားလို ့
က်မရဲ ့သၾကားခဲေလးရယူဖို ့၊
ဒင္းရဲ ့ ႏြံပုပ္ခံတြင္းနံ ့ဟာ
က်မကို တေတာင္ဆစ္အထိ
လက္အိတ္ေတြလို စြပ္ခဲ့တယ္။
ပက္က်ိေတြဟာ ပန္းသီးနက္ေတြလို
အနမ္းတျပြတ္ျပြတ္ေပးလို ့။
ညတိုင္းပဲ အခု က်မ
ၾကာပြတ္နဲ ့ကို နင္းရိုက္တယ္
သူတို ့ရဲ႕သံတိုင္ေတြေပၚကေန
ၾကာပြတ္နဲ ့ တင္းၾကမ္းရိုက္ပစ္တယ္
လူ၀ံေတြ၊ ဇီးကြက္ေတြ၊ ၀က္၀ံေတြ၊ သိုးေတြ။
ဒါေတာင္ က်မ
ဘယ္တညမွ်
အိပ္ရတယ္လို ့ မရိွဘူးရွင့္ … ။

ကိုးကား။ ။ ေဇယ်ာလင္း ရဲ႕ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ဘ၀၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ကဗ်ာ စာအုပ္။