အရိပ္တခုႏွင့္ ကခုန္ျခင္း

(၁)

ေရအိုင္ႀကီးေဘးက လူသြားလမ္းကေလးေပၚမွာ ေမပယ္လ္ရြက္ေၾကြေတြ ၀ါခ်င္တိုင္း၀ါေရႊလ်က္ရိွ၏။ ေဆာင္း၀င္လာခဲ့ၿပီ။ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြစျပဳၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေမပယ္လ္ရြက္ေၾကြေတြဟာ လူသြားလမ္းေဘးနဲ႔လမ္းေပၚမွာ ေရႊမႈန္ေရႊစေတြ ႀကဲခ်ထားသလို ေႂကြက်ေနၾက၏။ လူသြားလမ္းႏွင့္ ကိုက္ (၅၀) မွ်အကြာတြင္ ကားလမ္းတခုရိွ၏။ ကားလမ္းမွာ ေရအုိင္ ႀကီးကို ၀ိုင္းပတ္ေဖာက္လုပ္ထားသည့္ ကားလမ္းျဖစ္၏။ လူသြားလမ္းကေလးသည္ ေရအုိင္ႀကီးေဘးမွ အပန္းေျဖ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရန္ ေဖာက္ထားေသာ လမ္းကေလး ျဖစ္ေလသည္။



လူသြားလမ္းကေလးေပၚကတဆင့္ ကန္ေရျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ေလးတြဲ႔ေနခဲ့ၾက၏။ လြန္ခဲ့သည့္ညက သူသည္ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မနက္မိုးလင္းခါနီးသည္အထိ သူ႔မွာအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ေရာင္နီသန္းခ်ိန္တြင္မူ ေရအုိင္ေဘးက လူသြားလမ္းကေလးေပၚ သူေရာက္လာခဲ့၏။ တနာရီနီးပါးမွ် သူလမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူ႔ အေတြးမ်ားမွာ တညလံုး တမနက္ခင္းလံုး သူ႔ကို၊ သူ႔ႏွလံုးသားကို နင္းေခ်ထားခဲ့ၾက၏။ ေနေရာင္ျခည္ တေစာင္းထုိးက်ေနသည့္ ေမပယ္လ္ပင္ တပင္ေဘးတြင္ သူရပ္လုိက္သည္။ မလွမ္းမကမ္းက ကန္ေရျပင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုအခါ ကမၻာေက်ာ္ ဂ်ပန္ဟိုကၠဴကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိ သူသတိရသြား၏။ ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာႀကီး “ဗသွ်ဳိး” ရဲ႕အထင္ရွားဆံုး ကဗ်ာတပုဒ္။

တိတ္ဆိတ္ေရကန္အိုအတြင္း
ဖားတေကာင္ ခုန္ဆင္း
ေရပြက္သံၾကား
ၿပီးေတာ့ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြား…။

ယခုအခ်ိန္တြင္မေတာ့ “ သူ႔ဘ၀ေရကန္အိုအတြင္း ဖားတေကာင္ခုန္ဆင္းလို႔ ေရပြက္သံၾကားရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး” နဲ႔ ႀကံဳေနရ သလိုပါလားလို႔ သူေတြးမိသည္။ ေရပြက္သံမ်ားထဲတြင္ အမ်ဳိးအမည္ ခြဲျခားရခက္ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားရသလိုရိွ၏။ အေသအခ်ာနားစိုက္ေထာင္ေသာအခါ ထိုအသံမ်ားမွာ သူႏွင့္ေ၀းသြားၾက၏။ နားအာ႐ံုကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေသာအခါ ထူးဆန္းသည့္ အသံမ်ားက သူႏွင့္ နီးလာၾကျပန္သည္။

ဟိုကၠဴ ကဗ်ာထဲက “ေရကန္အို”၊ “ဖားတေကာင္” ႏွင့္ “ေရပြက္သံ” တို႔သည္ နိမိတ္ပံုမ်ားျဖစ္သည္ဟု ယူဆ၏။ “ေရကန္အို” သည္ “ဘ၀” ျဖစ္သည္။ “ဖားတေကာင္” သည္ “ပေယာဂ” ျဖစ္သည္။ “ေရပြက္သံ” သည္ “ဂယက္” ျဖစ္၏။ ဘ၀တည္း ဟူေသာ ေရကန္အိုအတြင္း ေရပြက္သံတည္းဟူေသာ ဂယက္႐ိုက္ခတ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကရ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေရကန္ အိုမွာ တခဏအၾကာတြင္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သည္လိုေတြးမိသည့္အခါ သူ႔မွာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္ကို ေျဖေလွ်ာ့လို႔ရလာ၏။

အိမ္ေရွ႔ၿခံ၀န္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာ ၀င္လာခဲ့သည္။ တံခါးမႀကီးကိုဖြင့္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲသို႔၀င္မည္အျပဳတြင္ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားလာရ၏။ ဓာတ္ျပားႏွင့္ဖြင့္ေနသည့္ သီခ်င္းသံျဖစ္သည္။ တီးလံုးသက္သက္ သီခ်င္းသံျဖစ္သည္။ တီးလံုး သက္သက္သီခ်င္းသံကို ၾကားရသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာခြန္အားမ်ား သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြင္း စီး၀င္လာၾက၏။ ဧည့္ခန္း ထဲတြင္ သူ႔ခ်စ္သူသည္ တေယာက္တည္း က,ေနလိမ့္မည္ကို သူသိသည္။ ဧည့္ခန္းေပါက္၀တြင္ရပ္ကာ သူ႔ခ်စ္သူကို ၾကည့္သည္။ သူ႔ခ်စ္သူသည္ သူ႔ကိုမၾကည့္။ နံနက္ခင္း က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလည္းျဖစ္၊ ကကြက္တခုလည္းျဖစ္သည့္ အက ေလ့က်င့္ခန္းကို စိတ္ပါလက္ပါ ကလ်က္ရိွသည့္ သူ႔ခ်စ္သူ။ ပထမေတာ့ သူသည္လည္း သူ႔ခ်စ္သူဆီေလွ်ာက္သြား ကာ အတူတြဲၿပီး ကဖို႔စဥ္းစားမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ေရႊ႕လို႔မရဘဲ ျဖစ္ေန၏။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္မူ သူသည္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ အရိပ္တခုႏွင့္ ကခုန္ေနခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဧည့္ခန္း၀တြင္ပင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနခဲ့ ေလသည္။

(၂)

ဗံုးခိုက်င္းအေပါက္၀တြင္ မီးခိုးမႈိင္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဆို႔လ်က္ရိွ၏။ ေနာက္ေစ့ေပၚ လက္ႏွစ္ဘက္ ေနာက္ျပန္ယွက္တင္ကာ ဗံုးခိုက်င္းထဲမွ ထြက္သည္။ သူ႔ေရွ႔ကတန္းစီၿပီး သြားေနသည့္ စစ္သားမ်ားသည္ ွမီးခိုးမိႈင္းမ်ားၾကားတြင္ ျမဳပ္၀င္လွ်က္ရိွ၏။ ဗံုးခိုက်င္းထိပ္တြင္ ရပ္မိေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္ကို မသိမသာအကဲခတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္အခိုက္မွာပင္ ဂ်ာမန္လို မပီမသ ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ အမိန္႔ေပးသံကို သူၾကားလိုက္ရ၏။

မီးခိုးမိႈင္းမ်ားၾကားတြင္ ၿပိဳလဲလ်က္ရိွေသာ အရာ၀တၱဳတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရ၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနေသာ အေဆာက္အဦး တခုကိုလည္း မသဲမကြဲေတြ႔ရ၏။ ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးေနသည့္ အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရ၏။ သူသည္ သူ႔ေရွ႔က ေလွ်ာက္ေနသူမ်ားနည္းတူ တျခားဂ်ာမန္စစ္သံု႔ပန္း အုပ္စုတစုႏွင့္ သြားေရာလိုက္၏။ သူတို႔အနားသို႔ ကားတစင္း ထိုးဆိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ကားေပၚသို႔ တေယာက္ခ်င္းစီ တက္ၾကရ၏။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရထားသူႏွင့္ ဖ်ားနာေနသူမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေဖးမကာ ကားေပၚတက္ၾက၏။ သူတို႔စီးလာေသာကားသည္ စစ္ပြဲၿပီးကာစ စစ္ေျမျပင္တခုကိုျဖတ္ၿပီး ေမာင္းခ်လာ ေလသည္။ အေ၀းဆီက အေျမာက္သံမ်ားၾကားရ၏။ လက္နက္ငယ္ ပစ္ခတ္သံ တေဖာက္ေဖာက္ကိုလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းက ၾကားရ၏။ သူသည္ ယခုအခါ မဟာမိတ္စစ္တပ္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးခံရသည့္ ဂ်ာမန္စစ္သံု႔ပန္းတဦး ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။

(၃)

လက္ခုပ္သံမ်ားမွာ အေျမာက္သံ၊ ေသနတ္သံမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ မီးခိုးမိႈင္းမ်ားကို သူရႈရႈိက္မိ၏။ ေခၽြးနံ႔ဖုန္နံ႔မ်ားကို သူရႈမိ၏။ ဂ်ာမန္လိုမပီမသ အမိန္႔ေပးေနသည့္ အသံမ်ားကို သူၾကားလာရ၏။ ၿပီးေတာ့ ကားတစီးဘီးလိမ့္သည့္ အသံ။ ၿပီးေတာ့…။

သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို တစံုတေယာက္က ဆုပ္ကိုင္လာသည့္အခါ သူ႔မွာ အိပ္မက္တခုထဲမွ လန္႔ႏိုးလာသလို ျဖစ္သြားရ၏။ သူ႔ေရွ႕့တြင္ လူတေယာက္ရပ္ေန၏။ ထိုသူသည္ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ၿပံဳးရႊင္စြာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုအခါၾကမွ သူသည္ စင္ျမင့္တခုေပၚ ေရာက္ေနသည္ကို ျပန္လည္သတိျပဳမိသြားရ၏။ ယခုအခါ သူသည္ သူ၏ ေမြးရပ္ေျမ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔တြင္ ေရာက္ေနေလသည္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမအတြင္း ဂုဏ္ျပဳပြဲအခမ္းအနားတခုတြင္ ေရာက္ေန၏။ သူႏွင့္ ပိုလန္ သမၼတႀကီး “လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” တို႔ႏွစ္ဦး၊ “ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔ေတာ္သား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆု” ကို လက္ခံယူၾကရန္ ေရာက္ရိွေန ၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ပိုလန္သမၼတႀကီး “လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” ကို သူသည္ ယခုမွလူခ်င္းေတြ႔ျမင္ဖူး၏။ ယခင္က အင္တာနက္ အီးေမးလ္မွ တဆင့္သာ စကားေျပာခဲ့၊ ဆက္သြယ္ခဲ့ဖူး၏။ “လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” သည္ သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ေဘးတြင္ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ ရပ္ေန၏။ သံုးေယာက္သား စကားေျပာခြက္ေရွ႕တြင္ တန္းစီၿပီးရပ္ေနၾက၏။ စင္ျမင့္၏ ေရွ႕့ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္လ်က္ရိွေလသည္။

သမၼတႀကီး “ လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ ” က စကားေျပာခြက္ေရွ႔တြင္ရပ္ကာ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေလသည္။ သူ႔စကားထဲ၌ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးျဖစ္သည့္တိုင္ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔တြင္ေမြးဖြားခဲ့သူ “သူ႔” အေၾကာင္း ထည့္ေျပာခဲ့၏။ သူေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ကဗ်ာ စာအုပ္မ်ား၊ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား၊ ျပဇာတ္မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း စီကာပတ္ကံုး ေျပာေနေလသည္။ “သူ႔” လို ပုဂၢဳိလ္္မ်ဳိးကို “ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔ေတာ္သား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆု” ခ်ီးုျမႇင့္ခြင့္ရျခင္းျဖင့္ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔သားမ်ားတြင္မက၊ ပိုလန္ျပည္သူေတြအားလံုး ဂုဏ္ယူဖြယ္ေကာင္းသည့္အေၾကာင္း ေျပာ၏။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔စိတ္ရင္း ေစတနာမ်ား ျမင့္မား လာေစေရးအတြက္ “သူ” ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ စာအုပ္စာေပမ်ားကို တန္းစီၿပီး ေျပာေနခဲ့၏။

သူသည္ ပိုလန္ သမၼတႀကီး၏စကားကို မၾကားတခ်က္၊ ၾကားတခ်က္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ လူထုပရိသတ္ႀကီးကို ျမင္တခ်က္၊ မျမင္တခ်က္ျဖစ္ေန၏။ သူ႔နားထဲတြင္ ဖိနပ္သံမ်ား၊ ေသနတ္က်ည္ ေမာင္းထုိးသံမ်ား၊ နာဇီ စၾကာတံဆိပ္ အလံမ်ား၊ မီးခိုးမိႈ္င္းမ်ားကို အတိုင္းသား ၾကားေနျမင္ေနရ၏။

ညမွာ မာန္နတ္ေရာက္လာၿပီး
သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။
ငါ့ရဲ႕အ႐ိုးျပာေတြနဲ႔
သူ႔သြားေတြကို တိုက္ခၽြတ္တယ္။
မာန္နတ္
ငါတို႔
သူ႔အံသြားေတြၾကား
တြားတက္ၿပီး ၀င္ၾကရလိမ့္။

လက္ခုပ္သံမ်ားစဲေတာ့ သူနဲ႔သမၼတႀကီး “လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” တို႔ႏွစ္ဦး စင္ျမင့္ေပၚက ယွဥ္တြဲၿပီး ဆင္းလာၾက၏။ သတင္း ေထာက္ေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးၾကသူေတြ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးရိွရာ ေျပးလာၾကေလသည္။

ထို႔ေန႔က ပိုလန္အသံလႊင့္ဌာနမွတဆင့္ သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕့နာမည္ေက်ာ္ “မာန္နတ္” ကဗ်ာကို ရြတ္ဆို ထုတ္လႊင့္ခဲ့ေလသည္။

(၄)

စာရြက္တရြက္ေပၚတြင္ လုိအပ္သည့္အခ်က္အလက္မ်ား ျဖည့္ၿပီးေသာအခါ သူသည္ တျခားလူငယ္မ်ားနည္းတူ ဆံပင္ညွပ္ ဆရာ၏ေရွ႕တြင္ သြားထိုင္လိုက္၏။ ဆံပင္ညွပ္ဆရာက သူ႔ဆံပင္မ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းညွပ္ခ်ေလသည္။ ဆံပင္ညွပ္ေန ရင္းက အခန္းအျပင္ဘက္က စစ္ဖိနပ္သံမ်ားကို နားစြင့္ေနမိသည္။ သူ႔ရင္ထဲ၌ မည္သည့္ခံစားမႈမ်ွမရိွ။ ဂ်ာမန္ တမ်ဳိးသားလံုး အမ်ဳိးအမည္မသိရသည့္ ကမၻာႀကီးတခုအတြင္း တိုး၀င္သြားေနၾကသလို ျဖစ္ေန၏။ သူသည္ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးျဖစ္၏။ ဂ်ာမန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္၏။ ဂ်ာမန္တမ်ဳိးသားလံုး လိုက္ပါလာေနသည့္ ေရစီးေၾကာင္းႀကီးအတြင္း သူသည္လည္း ေမ်ာပါလာေန၏။ သူ႔ေျခသူ႔လက္မ်ား လႈပ္ရွားရျခင္းမရိွဘဲ သူ႔အလိုလို ေမ်ာပါလာေနျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား ဆိုသည္ကိုပင္ သူ႔ကိုယ္သူမသိ။

ထိုစဥ္က သူသည္ စစ္ထဲ၀င္ရျခင္းကို ဂုဏ္ယူရမည္လား၊ ၀မ္းသာရမည္လား သူမစဥ္းစား။ အျခား ဂ်ာမန္လူမ်ားစုႀကီး နည္းတူ စစ္ထဲ၀င္ဖို႔ကိုပဲ စဥ္းစား၏။ သို႔မဟုတ္ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားအားလံုးက သူ႔ကိုစစ္ထဲ၀င္ဖို႔ရန္ တြန္းပို႔ေန ခဲ့သလား…။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟစ္တလာအေပၚ သူဘယ္လို ခံစားနားလည္ထားသည္ကိုလည္း မေတြးမိ။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟစ္တလာ ဆင္ႏႊဲေနသည့္ စစ္ႀကီးအေပၚ တရားသည္ မတရားသည္၊ ႏိုင္မည္ ရႈံးမည္ အစရိွသည့္ အေျခခံျပႆနာမ်ား ကိုလည္း သူမစဥ္းစား။ သူသည္ ဂ်ာမန္လူငယ္တဦး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဂ်ာမန္တမ်ဳိးသားလံုး စစ္တုိက္ေနၾကသည္။ သူသည္ စစ္ထဲ၀င္ရန္မွတပါး အျခား သူမစဥ္းစား။ ယုတ္စြအဆံုး စစ္ထဲသို႔၀င္ခဲ့ရသည့္တိုင္ သည္စစ္ပြဲအတြင္း စိတ္ပါ၀င္ စားျခင္း၊ စိတ္အား ထက္သန္ျခင္း ရိွမရိွဆိုသည္ကိုပင္ သူ႔ကိုယ္သူမေ၀ဖန္ခဲ့။

သည္လိုႏွင့္ သူသည္ စစ္ထဲသို႔၀င္ခဲ့၏။ ဟစ္တလာ၏ လူငယ့္လက္႐ံုးတပ္ဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ခဲ့၏။ စစ္ထဲ၀င္ၿပီးေနာက္ (၆) လ အၾကာတြင္မူ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု၊ အေမရိကန္တပ္မ်ား၏လက္တြင္းသို႔ စစ္သံု႔ပန္းအျဖစ္ က်ေရာက္ခဲ့၏။ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ႀကီးလည္း ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ဂ်ာမန္တို႔စစ္ရႈံးခဲ့ၾက၏။

(၅)

ထိုေန႔က သူ႔ထံသို႔ တကမၻာလံုးက ေၾကးနန္းစာမ်ား၊ အင္တာနက္ အီးေမးလ္မွတဆင့္ စာမ်ား၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္မႈမ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾက၏။ သူ႔အတြက္ လူတိုင္းက ဂုဏ္ယူၾက၏။ သူ႔နာမည္မွာ ဂ်ာမနီနယ္စပ္မ်ဥ္းကိုေက်ာ္ကာ တကမၻာလံုးသို႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။

သူသည္ “ႏိုဗဲလ္ဆု ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔” က ေၾကညာသည့္ ေၾကညာခ်က္ကို မၾကားခဲ့ရ။ သူ႔ထံေပးပို႔ေသာ ေၾကးနန္းစာ အရသာ သူဖတ္ခဲ့ရ၏။ ယခုအခါ သူသည္ ဤကမၻာေပၚ၌ အျမင့္မားဆံုး “စာေပႏိုဗဲလ္ဆု”ကို ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရၿပီ။ သူသည္ သည့္အတြက္ ၀မ္းသာရမည္လား။ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားထိုက္ရဲ႔လား။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပႏိုဗဲလ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာမ်ား၊ ၀တၳဳမ်ားကို တကမၻာလံုးတြင္ရိွေသာ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုက ဘာသာျပန္ေဖာ္ျပလာၾက၏။ သူ႔အေၾကာင္းကို ကမၻာႀကီးက ပိုမိုသိရိွခြင့္ ရလာၾက၏။ သူ႔စာေပမ်ားကို သုေတသနျပဳသူမ်ား၊ စာတန္းေရးသူ၊ ဘြဲ႔ယူသူမ်ားက သူ႔ထံစာျဖင့္ ဆက္သြယ္ၾက၏။ လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းၾက၏။ ကမၻာ့နာမည္ႀကီး တကၠသိုလ္တခ်ဳိ ႔က သူ႔ကိုဖိတ္ၾကားကာ သူ႔စာေပမ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာပို႔ခ်ေစခဲ့ၾက၏။

သည္လို ကမၻာ့ယဥ္ေက်းမႈနယ္၊ ပညာေရးနယ္ပယ္တခုလံုးက သူ႔အေပၚ အေလးအနက္ထား ၀န္းရံႀကိဳဆိုေနၾကသည့္ အခ်ိန္အတြင္း သူသည္ အထီးက်န္ဆန္မႈကို တေန႔တျခား ပိုမိုခံစားလာရ၏။ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ေနထုိင္ရင္း အေဖာ္မဲ့သလို ျဖစ္လာရ၏။ သူ႔ဘ၀ သူ႔အတိတ္ သူငယ္စဥ္က သူ႔ျဖတ္သန္းမႈ တစိပ္တေဒသက သူ႔ကိုအရိပ္မည္းတခုလို ၿခိ္မ္းေျခာက္ေန ခဲ့၏။ လူေတြက သူ႔အေပၚ ပိုမိုဂ႐ုစိုက္လာေနၾကသည့္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အရိပ္မည္းႀကီးမွာ ပိုမိုႀကီးမားလာခဲ့၏။ ေရွ႔တိုး လာခဲ့၏။ သူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔ေနာက္မွလိုက္ပါလာေနသည့္ အရိပ္မည္းႀကီးႏွင့္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ လမ္းခြဲႏိုင္မည္ ဆိုသည္ကို သူမသိ။

သူႏွင့္ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲခဲ့သူ “ကေခ်သည္ ခ်စ္သူ” သည္ သူ႔အေပၚ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ၾကင္နာခဲ့၏။ တကမၻာ လံုးက သူ႔အေပၚစိတ္၀င္တစား ေလးစားဂုဏ္ျပဳေနၾကသည့္အခ်ိန္၌ သူ႔ခ်စ္သူ “ကေခ်သည္” ဇနီး၏ရင္ခြင္သည္ သူ႔အတြက္ အလံုၿခံဳဆံုး ခိုေအာင္းေနထိုင္ရာ အရပ္ျဖစ္ခဲ့၏။ သူ႔ခ်စ္သူသည္ သူ႔ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနသည့္ “အရိပ္ မည္းႀကီး” ကို သူ႔အနားသို႔ကပ္မလာႏိုင္ေအာင္ ထူးဆန္းသည့္စိတ္တန္ခိုးမ်ားျဖင့္ ကာဆီးေပးထားသည္ဟု သူယံုၾကည္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူ႔ခ်စ္သူ “ကေခ်သည္” ဇနီး၏ရင္ခြင္ထဲမွတဆင့္ “အရိပ္မည္းႀကီး” တခုကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့ရ ေလသည္။

(၆)

လက္ထဲကစာရြက္ကို စားပြဲေပၚျပန္တင္ၿပီးသည့္တိုင္ သူ႔လက္မ်ားမွာ မသိမသာ တုန္ရင္လ်က္ရိွေနေသး၏။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္တခုမွာ ယခုေတာ့ သူ႔ထံသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီျုဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဟစ္တလာရဲ႕ လူငယ့္လက္႐ံုးတပ္ဖြဲ႔မွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကို အတိအလင္း၀န္ခံဖို႔ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါ တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားရထားတဲ့ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႕ေတာ္သား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆုကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ျပန္လည္ အပ္ႏွံေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ တြဲၿပီးရထားတဲ့ အဲဒီ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႕ေတာ္သား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆုကို က်ေနာ့္သေဘာနဲ႔က်ေနာ္ ျပန္လည္အပ္ႏွံရပါလိမ့္မယ္” သူ႔နားထဲတြင္ ပိုလန္သမၼတေဟာင္း
“လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” ရဲ႕ စကားသံမ်ားကို ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီးေျပာေနသလို ၾကားေနရ၏။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ယခုအခါ သူ႔ေရွ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ “ဂန္တာဂရပ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ႏိုဗဲလ္ဆုနဲ႔မထိုက္တန္ပါဘူး၊ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႕ေတာ္သား ဂုဏ္ထူးေဆာာင္ဆုရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူရထားတဲ့ ဘယ္ဆုမဆို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ အားလံုးျပန္လည္အပ္ႏွံသင့္ပါတယ္”ဟု ကမၻာႀကီးရဲ႕ ေထာင့္တေနရာက လွမ္းေအာ္ေျပာေနၾကသည့္ အသံမ်ား။ သူ႔အဖို႔တုန္လႈပ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရိွပါ။ သည္လို ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ကိစၥကို သူသည္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္လာတာမို႔ သူ႔ အဖို႔စိတ္ထိခိုက္စရာ စိုးစဥ္းမွ်မရိွ။ သူသည္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ “အရိပ္မည္းႀကီး” တခုႏွင့္ ကခုန္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ယခုအခါ ထို “အရိပ္မည္းႀကီး” ကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္ရွားဖို႔ရာ အခ်ိန္က်ေရာက္ ခဲ့ၿပီ။ သူမေသခင္ ယခုလို အခြင့္အေရး ႀကံဳရသည့္ အတြက္ပင္ သူေက်နပ္ေနမိ၏။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အခိုင္အမာခ်ၿပီးေသာအခါ၊ စားပြဲေပၚတြင္ စာတေစာင္ သူေရး၏။ ဒန္းဇစ္ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ႏွင့္ သမၼတေဟာင္း “လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ” တို႔ထံ စာတေစာင္စီ ေရး၏။ အမွန္စင္စစ္ သည္စာႏွစ္ေစာင္မွာ ယင္းပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးထံ ေရးပို႔သည့္စာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔သမဂၢႀကီးတခုလံုးထံ ၀န္ခံေတာင္းပန္သည့္ စာတေစာင္သာျဖစ္သည္ဟု သူသေဘာ ထား၏။ ကမၻာႀကီးသည္ သူ႔အားခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လားဟု သူေတာင့္တမိေလသည္။

(၇)

ဧည့္ခန္းထဲသို႔၀င္လာေနစဥ္ သူ႔ခ်စ္သူ “ကေခ်သည္” ဇနီးက သူ႔အား အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ယခုေတာ့ အရာ အားလံုး ရွင္းလင္းျပတ္သားသြားခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ အတူတြဲၿပီး ကခုန္ခဲ့ရသည့္ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ မိေဒြးေတာ္ အရိပ္မည္းႀကီးႏွင့္ ထာ၀ရလမ္းခြဲႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဘ၀ ေရကန္အိုအတြင္း ဖားတေကာင္ခုန္ဆင္းလို႔ ၾကားလိုက္ရသည့္ ေရပြက္ သံမ်ားမွာလည္း ယခုအခါ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီ။

သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ ခန္းမအလယ္တြင္ရပ္ကာ သူ႔ဘ၀ သူ႔အတိတ္ သူ႔အရိပ္မ်ားအေၾကာင္း ျပန္လည္တူးဆြ ေနမိျပန္ ေလသည္။ သည္တခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘ၀ သူ႔အတိတ္မ်ားထဲ၌ “အရိပ္မည္းႀကီး” မရိွေတာ့သည္ကိုလည္း ထူးဆန္းစြာ သူသတိျပဳမိလာေလ၏။ ။

စာေပႏုိဗဲလ္ဆုရွင္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဂန္တာဂရပ္” ၏ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကိုးကား။ ။ Gunter Grass း Selected Poems

(ဧရာ၀တီအြန္လိုင္းတြင္ တင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။)