ရြာတဲ့မိုးနဲ ့ခံတဲ့အိုး

ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု” ဆိုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုတေယာက္ဖန္တီးၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကို စကားေျပာတဲ့သေဘာပဲေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာက အစစ္ကိုတုပရတဲ့ အနဳပညာပစၥည္းပါ။

လူ ့ဘဝအစစ္အမွန္ကေနၿပီး ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားတဲ့ ဘဝရဲ့ အရိပ္၊ ကိုယ္ပြါးတခုပါပဲ။ ဒါကို ကဗ်ာဆရာက အတုကို အတုမွန္းမသိရေအာင္ အစစ္လိုပဲ ခံစားလက္ခံလာရေအာင္၊ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ့ရင္ထဲ အနက္ရွိဳင္းဆံုးအထိေရာက္ေအာင္ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်ေတြသံုးၿပီး တင္စားခ်က္ေတြသံုးၿပီး ေျပာတဲ့နည္းပါ။ ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာက အစြန္းေတြကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္နိဳင္ေလ ကဗ်ာက ပိုၿပီးရသေျမာက္ ထိခ်က္ျပင္းေလေလပါပဲ။
အစြန္းေတြက္ို ေျပာပါဆိုရင္ အလြန္အက်ဴးထိန္ဝွက္လြန္းတာမ်ိဳး နဲ ့အလြန္ရုိးအလြန္းတာမ်ိဳးေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒါေတြကို ကဗ်ာဆရာက အပိုအလိုမရွိ၊ တနည္းအားျဖင့္မဇၥ်ိမ ပဋိပဋာက်ေအာင္ဖြဲ ့ရင္ အဲဒီကဗ်ာဟာ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္လာရမွာပါပဲ။

က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရယ္လို ့ေပၚေပါက္လာတာ ၁၉၇၀ ေလာက္ကစၿပီးေရတြက္မယ္ဆိုရင္ ႏွစ္(၃၀)ေက်ာ္ပါၿပီ။ ခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚလြန္ဆိုတာေတြလည္း ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကဳံႀကိဳက္လို ့ေျပာစရာေလးတခုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာေအာင္သင္းနဲ ့လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ(RFA) တို ့ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းလုပ္တဲ့အခါ ဆရာေအာင္သင္းကေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္တဲ့စကားေျပာခဲ့တာရွိပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ သူက ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ အေျခအျမစ္မခိုင္တဲ့ စာေပေရပြက္ကေလးတခုသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ သြယ္ဝုိက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ ေရပြက္ကေလးတပြက္မွ်သာျဖစ္တာမို ့မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥအေလာင္းအစားလုပ္မလားဆိုတဲ့အထိေျပာပါတယ္။ဒါကိုၾကားေတာ့ က်ေနာ္ျပံဳးမိတယ္။ သူက ဒီလိုေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္သမွ် မဂဇင္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြခ်ည္း ေနရာယူစိုးမိုးေနတာ သူမသိဘူးနဲ ့တူပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာက အသက္ဝင္လွဳပ္ရွားလာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ လူလားေျမာက္ေနၿပီပဲ။ က်ေနာ္က သူ ့ရဲ့အျမင္ကို မေျပာဖို ့ကန္ ့ကြက္တဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ ့အျမင္ကို ပဲ သေဘာမတူတာပါ။ ေအးေလ ဒါကေတာ့ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲၾကတဲ့သေဘာေပါ့။ က်ေနာ္တို ့လွပစြာ ျငင္းခုန္ၾကရမွာေပါ့။

အခုဆိုရင္ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီးေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုင္ရာလကၡဏာရပ္ေတြလည္း အေတာ္အတန္ျပည့္စံုသေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ေျပာခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဒီအထဲက က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတဲ့လကၡဏာတခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ ့ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံကို ေဖၚျပတဲ့လကၡဏာပါပဲ။ “ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံ”ံ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ဆရာဒဂုန္တာရာ က စတင္သံုးစြဲလိုက္တာပါ။ ဒီလကၡဏာကို ထင္ထင္ရွားရွားသက္ေသျပနိဳင္တဲ့ကဗ်ာ တပုဒ္ကို က်ေနာ္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္အသားမြဲၾကံလို ့ဒီကဗ်ာဟာ ဘယ္မွာေဖၚျပခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေရးတဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ ကြန္စစ္ေကာင္း ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္အေသအခ်ာေျပာနိဳင္ပါတယ္။

ဖဲဝိုင္း

အျပင္ဖက္မွာ
ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနၾကတာလား
ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလား
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။
ကုလားဖန္ထိုးတယ္၊ ဖဲခ်ပ္ေဝတယ္
တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
အလိုရမၼက္
တဏွာ
မနာလိုမွဳ။

ဆက္ၿပီးပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
မုသာဝါဒ
အဆိပ္
ဓါးေျမွာင္။

အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြၾကားတယ္
သူတို ့ေကာက္ခ်င္သလို
အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ယူတယ္။
ဘုရားရွိခိုးသံ ဂါထာရြတ္သံေတြၾကားတယ္
သူတို ့ေကာက္ခ်င္သလို
အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူတယ္။

သီခ်င္းဆိုတဲ့လူက ဆိုတယ္
ဒူးႏွံ ့တဲ့လူက ႏွံ ့တယ္
ဖဲခ်ပ္ကို ဆက္ၿပီးပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
ေလာဘ၊ ေမာဟ
ေမာဟ၊ ေလာဘ။

ဂ်ိဳကာမ်ား ပါလာလို ့ကေတာ့
ျပံဳးလို ့ေပ်ာ္လို ့
သူတို ့ကိုယ္က်င့္တရားေတြ အားလံုးကို
အဲဒီ ဂ်ိဳကာခ်ပ္ထဲ အတင္းထုိးထည့္
လိုသလို အသံုးျပဳနိဳင္ဖို ့
နံေဘးလူ မသိေအာင္ ၾကံလို ့စည္လို ့။

ကေလးေတြ စာေအာ္က်က္သံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး၊
ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။

ေလခၽြန္တဲ့သူက ခၽြန္တယ္
ရြဲ ့ျပံဳး ျပံဳးတဲ့သူက ျပံဳးတယ္
ေတာက္ေခါက္တဲ့လူက ေခါက္တယ္၊
တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ရုိက္ၾကည့္တယ္
အတၱ။
ေနာက္တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ရုိက္ၾကည့္တယ္
ေဒါသ။

ညဥ့္္နက္သထက္ နက္လာၿပီ
ၾကည့္ၿပီးသား ဖဲခ်ပ္ေတြကိုပဲ
အရသာခံၿပီး
ျပန္ပြတ္ၾကည့္ေနၾကျပန္တယ္
အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ
မေစၦရ၊ ေဒါသ၊ အတၱ။ ၊

ကြန္စစ္ေကာင္း

က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ကြယ္လြန္သူ စာဆိုႀကီး ဆရာ တင္မိုး ကလည္း ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ“ဖဲသံုးခ်ပ္” ဆိုတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ အခု ကြန္စစ္ေကာင္း ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ ့ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းတူပါတယ္။ ေစတနာလည္း ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူတဲ့အခ်က္က ဆရာတင္မိုးက “ေခတ္စမ္းလြန္ဟန္” နဲ ့ေရးၿပီး ဆရာကြန္စစ္ေကာင္းကေတာ့ “ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟန္” နဲ ့ေရးတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
“ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာမွာ ဖဲထိုင္ရုိုက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားမ်ားရဲ့ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေရးထားပါတယ္။ ဒါေတြကို အလိုရမၼက္၊ တဏွာ၊ မနာလိုမွဳ၊ မုသာဝါဒ၊ အဆိပ္၊ ဓါးေျမွာင္၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ ့ခ်ဳပ္ၿပီး ေဖၚျပထားတာ ေတြ ့ၾကရမွာပါ။ တခုမွ ေကာင္းတာမပါပါဘူး။
ဒီလို မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ မိုးမႊန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အျပင္ဖက္က ကေလးေတြရဲ့ အျပဳအမူ၊ ဓေလ့စရုိက္၊ သေဘာသဘာဝ၊ လိုအပ္ခ်က္..ဒါေတြက္ို သူတို ့ဂရုမျပဳအားေတာ့ပါဘးူ။ လက္ခံခံစား နားလည္နိဳင္စြမ္း မရွိနိဳင္ေတာ့ပါဘူ။ ဘုရားရွိခိုးသံ၊ ဂါထာရြတ္သံ၊ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြကိုလည္း သူတို ့ေကာက္ခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္နဲ ့ေကာက္ယူၿပီး သံေဝဂမရ တရားမရနိဳင္ၾကပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားရတာကိုေတာင္မွ သူတို ့အတြက္ အႏၱရာယ္ တစံုတရာက်ေရာက္ေတာ့မယ့္လကၡဏာအျဖစ္ သူတို ့သတိျပဳနိဳင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဝွက္ဖဲ၊ ေအာက္ဖဲ၊ ဂိ်ဳကာဖဲ အစရွိတဲ့ လွ်ိဳ ့ဝွက္ေကာက္က်စ္တဲ့နည္းနဲ ့တဦးအေပၚတဦး လက္ဦးမွဳရယူၿပီး ၿပိဳင္ဖက္ေတြ၊ ဇာတ္တူသားေတြကို နင္းဖို ့ေခ်ဖို ့တခုထဲကိုပဲ သဲသဲမဲမဲ စဥ္းစားေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း “ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာမွာ ေတြ ့ၾကရမွာပါ။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့က “ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာကိုဖတ္ေနရင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ေခတ္ျပိဳင္ဘဝထဲမွာ “ဖဲဝိုင္း” ထဲက ဖဲထိုင္ရိုုက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားေတြရဲ့ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားအတိုင္း တေသြမတိမ္းရွိတဲ့ တထပ္ထဲက်တဲ့ လူေတြကို ေျပးျမင္ရေတာ့တာေပါ့။ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျဖဴစင္မွ်တေရး အစရွိတဲ့ ေလာကပါလတရားဟူသမွ်ကို ေဘးခ်ိပ္ၿပီး တျခားလူမေျပာနဲ ့ဇာတ္တူသားစားဖို ့ကိုေတာင္ ဝန္မေလးတတ္ၾကတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတဲ့အသိ က်ေနာ္တို ့ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရာက္လာရေတာ့တာေပါ့။
ဆရာ ကြန္စစ္ေကာင္း ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့အေပၚ ကဗ်ာမိုးေရေတြ ရြာခ်ေပးလိုုက္တာပါပဲ။ ေခတ္ျပိဳင္ရင္ခုန္သံတခ်ိဳ ့ကို ကဗ်ာနဲ ့ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့ကသာ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ေတြးေခၚခံစားနိဳင္မွဳေရအိုးနဲ ့ခံယူၿပီး ကဗ်ာမိုးေရ ကဗ်ာရသကို ေဖၚယူခပ္သံုးနိဳင္ၾကရမွာပါ။
ဒါပါပဲ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ရဲ့ အတိမ္အနက္ အထိမ္အဝွက္ကို က်ေနာ္တို ့ရဲ့ေခတ္ျပိဳင္အေျခအေနမ်ုားနဲ ့ႏွိဳင္ယွဥ္ခံစားၿပီး က်ေနာ္တို ့ရဲ့ အေတြးလက္တံ ရွည္ရင္ရွည္သေလာက္ ကဗ်ာ့ရသကို ခံစားန္ိဳင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာဝါသနာအိုးမ်ားအဖို ့“ရြာတဲ့မိုးနဲ ့ခံတဲ့အိုး” အေပၚမူတည္ၿပီး ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားရဲ့ ရာဝဇင္ေရး အခန္းက႑ကို မွန္ကန္စြာ နားလည္နိဳင္ၾကလိမ့္မယ္လို ့ေတာ့ က်ေနာ္ယူဆမိပါတယ္။ ။

ၿငိမ္းေဝ

ဗံုးႀကဲၿပီးေနာက္ ငါးမိနစ္

က်ေနာ္က ျမိဳ ့မွာေမြး ၿမိဳ ့မွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူပါ။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ေက်းလက္က ရြာတရြာကို ညအိပ္ညေန သြားဖူးတာဆိုလို ့အသက္(၂၀)ေက်ာ္မွပါ။ ဒါေတာင္မွ ေဝးလံေခါင္သီတဲ ့ေက်းလက္မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ ့နဲ ့နီးတဲ့ေက်းလက္ကိုေျပာတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ေလ့လာမွဳကလည္းနဳံခ်ာေတာ့ ေက်းလက္ေဒသအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားမွဳ နည္းခဲ့တယ္။

အသက္(၂၁) ႏွစ္က်ေတာ့ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ား ထန္းေတာႀကီးဆိုတဲ့ရြာကို မူလတန္းျပဆရာအျဖစ္သြားရပါတယ္။ အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းတာက အဲဒီအခါၾကျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က ေက်းလက္မွေက်းလက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေက်းလက္ခေရဇီျဖစ္လာျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခါၾကျပန္ေတာ့လည္း ေက်းလက္ကို အင္မတန္သာယာတဲ့၊ ျဖဴစင္ရုိးသားသူေတြသာ ေနထိုင္တဲ့ ေဒသရပ္ဝန္းျဖစ္တယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ခံစားမွဳက ကဲ့ယူလို ့ရခဲ့တာ။ က်ေနာ့္ အာရုံခံစားမွဳ ယက္သဲ့ထဲမွာ ေက်းလက္ေဒသက တကယ့္လူမွဳဘဝေတြကို ပါေအာင္ ကဲ့မယူနိဳင္ျပန္ဘူးဗ်။ ယမ္းေငြ ့ေတြ၊ ကူပါကယ္ပါတစာစာေအာ္သံေတြ၊ မီးေလာင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြဟာ ျမန္မာ့ေက်းလက္ရဲ့ တကယ့္လက္ေတြ ့ပါတိတ္အဆင္ေတြပဲဗ်။ ဥပမာ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတာ က်ေနာ့္အဖို ့ေတာ့ ပံုျပင္တခုလိုပဲ ထင္ခဲ့တာ။ က်ေနာ့္နားထဲ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ေနဖူးတဲ့ စလင္းၿမိဳ ့ေလး သူပုန္ေတြဝင္စီးလို ့ၾကားရတဲ့ေသနတ္သံေတြကို ျပန္ၿပီးမၾကားနိဳင္ခဲ့ဘူးဗ်။ အဲဒီေသနတ္သံေတြ အခုထက္ထိအသံမစဲ နိဳင္တာ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို စာအုပ္ေတြေပးဖတ္၊ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး က်ေနာ္ စာေပသမားျဖစ္လာဖို ့ ကူညီၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ့ေနာင္ေတာ္မ်ားရဲ့ အကူအညီနဲ ့စာအုပ္ေတြထဲက ေသနတ္သံေတြကိုေတာ့ ခတ္ေဝးေဝးက က်ေနာ္ၾကားစျပဳၿပီဆိုပါေတာ့။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ မာနယ္ပေလာကိုေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အသက္ (၄၀)ေက်ာ္ေပါ့။ ဒါနဲ ့ပဲ က်ေနာ့္သေဘာနဲ ့က်ေနာ္ ေရွ ့တန္းကို ခဏခဏ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တုန္လွဳပ္ခဲ့ရတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္တခုလံုး ေသြးေခ်ာင္းစီးေနတာပဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာၾကီးကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းေတြ ့ရေတာ့တာပဲ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ၾကျဖတ္ၾကရလို ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေသခဲ့ၿပီဆိုတာ ခန္ ့မွန္းၿပီးေျပာဖို ့ေတာင္ခက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ စစ္ကိုမုန္းတယ္။ စစ္ကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က စစ္ရဲ့သားေကာင္ျဖစ္ေနတာကို ဘြားကနဲသြားေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ စာေတြေရးမိၿပီေပါ့။ “ဒံုသမိေခ်ာင္းေပၚက ၾကယ္နီ” “ဒံုသမိေခ်ာင္းကမ္း ငရဲခန္းမ်ား” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ ကြင္းဆင္းသတင္းေထာက္။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အပါတ္္စဥ္က်ေနာ္အသံလႊင့္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ စုေတာ့တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာက အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္က စစ္ကိုဖန္တီးၾကသူေတြ၊ စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးဆိုတဲ့စကားကို နည္းနည္းေလးမွ မၾကားခ်င္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ အလြယ္တကူ ရွာလို ့ရနိဳင္ပါ့မလဲ။ မလိမ့္တပါတ္လုပ္ၿပီး စာေပကင္ေပတိုင္ေရွ ့က ေျခသံေဖ်ာက္ၿပီးေလွ်ာက္လာနိုင္တဲ့ကဗ်ာဆိုတာကလည္း ရွားမွ ရွား။ ဒီေတာ့ နိဳင္ငံရပ္ျခားစစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ လိုက္ရွာရျပန္တာေပါ့။

ကဲ အခ်ီးေတြ၊ နိဒါန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။ဒီကေန ့ေတာ့ နိဳင္ငံရပ္ျခား စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ကဗ်ာဆရာ “မီေရာဆလပ္ ေဟာလုဗ္” ရဲ့ ကဗ်ာပါ။ “ေမာင္သစ္မင္း” ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား စိတ္ေၾကနပ္ေကာင္းပါရဲ့။

ဗံုးႀကဲၿပီးေနာက္ ငါးမိနစ္

ပီလ္ဆင္ၿမိဳ ့မွာ
ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဘူတာရုံလမ္း
တစ္အိမ္လံုးမွာ
က်န္ခဲ့သမွ် ဒါပဲျဖစ္တဲ့ ေလွကားအတိုင္း
တတိယထပ္ကို တက္သြား
သူ ့အခန္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့
လံုးဝ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ
ေလွကားစြန္းမွ ေငးရပ္ေနမိ။

ဒီေနရာဟာျဖင့္
ကမၻာေလာကႀကီး ဆံုးတဲ့အရပ္ပဲ
ဒါနဲ ့
သူ ့တံခါးသူ ေသခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္
သူ ့မီးဖိုေခ်ာင္ဆီက
ဆီရီယပ္*
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီဘာရန္ကို
တေယာက္ေယာက္ ခိုးယူမွာစိုးလို ့
ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္
ၿပီးေတာ့ သူ ထိုင္ခ်လိုုက္ကာ
ေစါင့္ဆိုင္းေနေလရဲ့
အိမ္ႀကီး ျပန္ထလာဖို ့
သူ ့ေယာက်ၤား ျပာပံုထဲက ျပန္ထလာဖို ့
သူ ့ကေလးေတြရဲ့ ေျခလက္ေတြ ေနရာတက်ျပန္တပ္မိဖို ့။

မနက္ၾကေတာ့
သူ ့ကို လူေတြ ေတြ ့ၾကရတယ္
ေက်ာက္တံုးလို ၿငိမ္သက္လို ့
စာကေလးေတြက သူ ့လက္ကို ဆိတ္လို ့။ ။

*ဆီရီယပ္ - သေဘာၤပဲ့တာရာ
*အယ္ဒီဘာရန္ - ေရာဟနီတာရာ

ေမာင္သစ္မင္း

ကိုးကား။ ။ေမာင္သစ္မင္း ရဲ့ ‘သံုးေယာက္ေကာင္းကင္‛ ကဗ်ာစာအုပ္မွ

ကိဆကတ

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မွဳမရွိေသးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုက အခုလိုအသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ကို ဖိစီးထားေနတုန္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ခရီးသြားျခင္းဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာပါ၊ က်ေနာ္ကသာ မတင္းတိမ္နိဳင္ေပမယ့္ ေဘးလူတခ်ိဳ ့ရဲ့အျမင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ခရီးေတာ္ေတာ္သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမလားပဲ။ မွတ္မွတ္ရရသြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးေတြထဲမွာ ပဲခူးကေနၿပီး ေတာင္ႀကီး၊ အင္းေလးကိုခရီးထြက္ခဲ့ဖူးတာ၊ က်ိဳက္ထီးရုိးနဲ ့ေရႊစက္ေတာ္ဘုရား သြားခဲ့ဖူးတာ၊ ဟုိ ေတာင္ေျခတေနရာကေနၿပီး အေရွ ့ရုိးမေတာင္ႀကီးရဲ့ေၾကာေပၚမွာ ေျခလ်င္ခရီး (၁၀) ရက္ေလာက္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတာ၊ ဖါးအံ ဘီးလင္း ကိ်ဳုက္ထို သထံု နဲ ့ဖါပြန္ၿမိဳ ့နယ္ေတြရဲ့ ေတာေတြေတာင္ေတြထဲ တခါသြားရင္ (၂)လေလာက္နဲ ့(၃)ႀကိမ္ေလာက္ ေျခလ်င္သြားခဲ့ဖူးတာ(ဒီတုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာပဲအိပ္စက္ခဲ့) ၊ ၿပီးေတာ့ ဥေရာပနိဳင္ငံတနိဳင္ငံကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သြားခဲ့ဖူးတာ။ ဒီခရီးစဥ္ေတြမွာ က်ေနာ္ ကဗ်ာေတြ ၊ စကားေျပေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးခဲ့တယ္။

ဥပမာအေနနဲ ့ေျပာရရင္ ပထမအႀကိမ္ ေဒါနေတာင္ေပၚခရီးအေပၚမူတည္ၿပီး ေၾကာင္းေရ (၄၀၀)ေက်ာ္ရွိတဲ့ “မိမိကိုယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္စိုက္ပိ်ဳးျခင္း” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ရခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖါးအံ ဘီးလင္း အစရွိတဲ့ နအဖစစ္တပ္ေတြနဲ ့ မိမိဖက္က ေျပာက္က်ားတပ္ေတြ လိမ္ယွက္ေနတဲ့ ေရွ ့တန္းကိုသြားေတာ့ “ပဥၥလက္ေတာင္တန္း” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ေရးနိဳင္ခဲ့တယ္။ တခါ ဥေရာပခရီးစဥ္မွာၾကေတာ့ “ဥေရာပ မဲဇာ” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ ေရးခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဧရာဝတီ၊ ေခတ္ၿပိဳင္၊ မဇိၥ်မ နဲ ့အၿခား မဂဇင္း၊ ့ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဆိုလိုတာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္သာ ခရီးသြားရတာကို အားရတင္းတိမ္ျခင္းမရွိေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္ခဲ့တဲ့သေဘာျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခရီးသြားရတာကို တကယ့္ကိုမတင္းတိမ္နိဳင္ေသးဘူး။

အခုေတာ့ အသက္အရြယ္ကလည္းရလာ ဘဝအေျခအေနကလည္း ခရီးသြားဖို ့အေျခအေန မဖန္တီးနိဳင္ဘူးဆိုေတာ့ ခရီးသြားခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵကိုေျပေပ်ာက္လို ေျပေပ်ာက္ျငား ခရီးသြားစာအုပ္တခ်ိဳ ့ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့တာေပါ့။ တခါ ခရီးသြားစာအုပ္ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ခရီးသြားစာအုပ္တိုင္းေတာ့မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္က ရသနဲ ့ေရးတဲ့ ခရီးသြားစာအုပ္ေတြကိုပဲ ေရြးၿပီးဖတ္တာပါ။ ဒီေတာ့ အခုက်ေနာ္ဖတ္ေနတာ ဆရာေမာင္သာနိဳးဘာသာျပန္တဲ့ “ကဗ်ာ ခရီးသည္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း
(၃၀၀)ေက်ာ္က ဂ်ပန္ဟိုကၠဳ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဗသွ်ိဳး ရဲ့ ကဗ်ာ စကားေျပေရာထားတဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးပါ။ ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္အထပ္ထပ္အခါခါဖတ္ဖူးခဲ့ပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဖတ္လို ့ကို မတင္းတိမ္နိဳင္ဘူး။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ ပထမအခ်က္က ဗသွ်ိဳးဟာ ခရီးအင္မတန္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္တာရယ္ သူက ခရီးသြားမွတ္တမ္းကို ရသဟန္နဲ ့ေရးထားလို ့ပါ။ ေအာ္…ၿပီးေတာ့ သူက သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ကို အင္မတန္ျမတ္နိဳးတြယ္တာလြန္းသူ ျဖစ္ေနလို ့ပါ။ သူ ့ဘဝေႏွာင္းပိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ေရာက္ေလရာမွာ ငွက္ေပ်ာရြက္တဲထိုးၿပီး အင္မတန္ လြတ္လပ္ ႏွိမ့္ခ် ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနသြားခဲ့တာမို ့သူ ့နာမည္ကို ငွက္ေပ်ာရြက္တဲ လို ့အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဗသွ်ိဳး လို ့ေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။

ဒီကေန ့ ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ထဲက စာပိုဒ္တပိုဒ္နဲ ့ကဗ်ာတခိိ်ဳ ့ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဝမွ်ခံစားဖို ့တင္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္လိုပဲ ႏွစ္သက္နိဳင္ၾကေကာင္းပါရဲ့။ ပထမတုန္းကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို တအုပ္လံုးရုိက္ၿပီး တင္မလို ့ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ၾကေတာ့ ကိုယ္လိုရာေျပာရင္းက တပိုဒ္ခ်င္းဆီ တင္သြားတာက ပိုေကာင္းမယ္လို ့ယူဆၿပီး အခုလို ေရြးၿပီးတင္ေပးလိုုက္တာပါ။



ကိဆကတ

ငါ ျမင္ေတြ ့ခဲ့ၿပီးသမွ် ကုန္းနဲ ့ေရ အလွတို ့ဟာ မ်ားလွၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆကတ ဆိပ္ကမ္းက အေရွ ့ေျမာက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးမိုင္ေလာက္မွာရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ကိဆကတ ေရအိုင္ကုိ ျမင္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့လည္း ငါ့ရင္ေတြ ခုန္မိေသးေတာ့တယ္။ တို ့ဟာ ေတာင္ေတြေက်ာ္၊ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ဆင္း၊ သဲကႏၱာရထဲ ရုန္းကန္ရင္း ခရီးႏွင္လာခဲ့ၾကတာ ေနဝင္လုလုအခ်ိန္ ခရီးဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ပင္လယ္ထဲက ေလျပင္းတိုက္ခတ္လာသမို ့သဲေတြ ထၾကြကာ မုိးသဲကလည္းရြာျပန္ေတာ့ ခ်ိဳးကအိေတာင္ ကို မျမင္နိဳင္ေခ်ဘူး။ ကိုယ့္ေရွ ့မွာ တည္ေနတဲ့အလွေတြကို စိတ္ကူးနဲ ့ျမင္ေယာင္ကာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ စမ္းဝါးသြားရတာကလည္း အရသာတမ်ိဳးပါပဲ။ မိုးစင္သြားရင္ ပိုလွတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရမွာပဲလို ့လည္း ေတြးမိတယ္။ တံငါသည္ရဲ့ သက္ငယ္တဲကေလးထဲ တိုးဝင္ခဲ့ကာ မိုးအတိတ္ကို ေစါင့္ေနမိရဲ့။
ေနာက္ေန ့မနက္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ တိမ္စင္ၿပီး၊ ေနထြက္လာကာ ထိန္ထိန္ၿငီးၿငီး ထြန္းပေနတဲ့အခါ ငါတို ့ေလွနဲ ့ေရအိုင္ထဲ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ပထမဆံုး နိဳးအင္ကၽြန္းကေလးမွာဝင္၊ ဆရာေတာ္ နိုဳးအင္ သံုးႏွစ္ ဧကစာက်င့္ခဲ့ရာ တဲပ်က္ကေလးကို သြားၾကည့္။ တဖက္ ကၽြန္းဆီဆိုုက္ျပန္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္အိုႀကီးတပင္ေတြ ့ရတယ္။ ဆာအိဂ်ိဳးက

ပန္းပြင့္ေတြေပၚ ေလွာ္ခတ္သြား
တံငါသည္တို ့ရဲ့ ေလွမ်ား။

လို ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ခဲ့တာ သူ ့ကိုေပါ့။ အပင္ႀကီးက ကဗ်ာဆရာကို အထိမ္အမွတ္ျပဳေနရဲ့။
အိုင္စြန္းမွာ ဘုရင္မ ဂ်င္ဂူရဲ့ သခ်ိၤဳင္းလို ့ဆိုၾကတဲ့ သခ်ၤိဳင္းေတာ္တခု ရွိတယ္။ အနားက ဝတ္ေက်ာင္းကို ကန္ မန္ဂ်ဴ-ဂ်ိ(ဒီတက္ ဒီက်) ပုလဲဝတ္ေက်ာင္းလို ့ေခၚတယ္။ ဒီေဒသကို ဘုရင္မႀကီးေရာက္ခဲ့တယ္လို ့အရင္က မၾကားဖူးဘူး။ (သူ ့ကို ဒီမွာျမွဳပ္တယ္ဆိုတာ) ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား သံသယ ဝင္ေနမိတယ္။
ဝတ္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ့္ ခန္းမမွာထိုင္တဲ့ကာ တရုပ္ကပ္ေတြကို မတင္လိပ္လိုုက္တဲ့အခါမေတာ့ ကိဆေရအိုင္ရဲ့ ရွဳခင္းတရပ္လံုးဟာ ေရွ ့မွာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ေတာင္ဖက္မွာက မိုးေကာင္းကင္ကို တိုင္ေထာက္ထားတဲ့အလား ခ်ိဳးကအိေတာင္၊ သူ ့ပံုရိပ္က ေရအိုင္ထဲမွာ ထင္ဟပ္ေနရဲ့။ အေနာက္ဆီမွာ လမ္းကို အုယမူယ နယ္စပ္အထိျမင္ရတယ္။ အေရွ ့ဘက္မွာေတာ့ ကန္ေဘာင္ရုိးတေလ်ာက္ လမ္းဟာ ဆက္သြားၿပီး အေဝး အကိတ ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ပင္လယ္က ေျမာက္ဘက္မွာ ပင္လယ္လွိဳင္းတို ့ေရအိုင္ထဲဝင္ရာအရပ္ကို သွ်ိဳးေဂါရွိ (ဒီေရလမ္း) လို ့ေခၚတယ္။
ကိဆကတေရအိုင္ဟာ အလ်ားႏွစ္မိုင္ အနံႏွစ္မိုင္ထက္ မပိုတတ္ေပမယ့္ မတ္ဆုရွိမ ကို သတိရေစေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တူေတာ့မတူၾကဘူး။ မတ္ဆုရွိမ က ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးအလွ၊ ကိဆကတ ရဲ့ အသြင္က ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနဟန္မ်ိဳး၊ စိတ္ဆင္းရဲေနသူတဦးရဲ့ စိတ္ဒုကၡအထီးက်န္ဘဝ။

ကိဆကတ မွာ
မိုးရထဲက ေဆရွိႏြယ္
ပိုးပင္ရဲ့ ပန္းပြင့္

ေဆရွိ(တရုပ္-ဆီရွိ) ဆိုတာ ေၾကကြဲဟန္သြင္နဲ ့အလွထူးသူရယ္လို ့ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တရုပ္မင္းသမီးးတစ္ဦးပါ။ ။ဘာသာျပန္သူ)

သွ်ိဳးေဂါရွိ ကမ္းေျခ
ေအးျမ ေရစပ္ လူးလာေန
ေျခတံရွည္ ႀကိဳးၾကာ။

သွ်ိဳးေဂါရွိ ပြဲေတာ္
ဘာကိုမ်ား စားၾကပါလိမ့္
အထူးအစားအစာ။
ေဆာရ

(သူတို ့တဲေလးမွာ ဝရန္တာမရွိလို ့သဲေပၚျပင္ခ်ပ္ခင္းကာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ တံငါမိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး ေရးလိုုက္ပံုရတဲ့ကဗ်ာ။ ။ ဘာသာျပန္သူ)

တံငါတို ့ဘဝ
သဲေပၚ ပ်ဥ္္ခ်ပ္ေလး ခင္းလို ့
ညေန ေအးျမျမ။

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ အသိုုက္ဖြဲ ့ထားတဲ့ ဝံငွက္ေမာင္ႏွံကို ျမင္ရတဲ့အခါ...

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ အသိုက္
လွိဳင္းတို ့နဲ ့စစ္ရပ္ထားေရာ့ ထင့္
ပင္လယ္ သိမ္းငွက္တို ့။
ေဆာရ

(အထက္က နိဳအင္ကၽြန္းအေၾကာင္း ေရးရာမွာ ဗသွ်ိဳး ကိုးကားခဲ့တဲ့ ဆာအိဂ်ိဳး ရဲ့ ကဗ်ာအျပည့္အစံုက ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကိဆကတ ရဲ့
ခ်ယ္ရီပင္ဟာ လွိဳင္းေတြနဲ ့
ဖံုးလႊမ္းေနေတာ့တယ္
ပန္းပြင့္ေတြေပၚ ေလွာ္ခတ္သြား
တံငါသည္တို ့ရဲ့ ေလွမ်ား။ ။ဘာသာျပန္သူ)

(ဆရာ ေမာင္သာနိဳး ဘာသာျပန္တဲ့ ဟိုကၠဳ ကဗ်ာခရီးသည္ ဗသွ်ိဳး စာအုပ္မွ ကူးယူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည ဝတၳဳ ရွင္းတမ္း

လြန္ခဲ့တဲ့ (၆) လေလာက္က ခ်စ္ခင္ရသူ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာေလး ညိမ္းညိဳ နဲ ့က်ေနာ္ ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြအေၾကာင္း စကားစပ္မိခဲ့ၾကပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တို ့ထက္ သက္တမ္းတဝက္မက ငယ္ရြယ္သူျဖစ္တာရယ္…၊ ျပည္တြင္းမွာ ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ထပ္မံထုတ္ေဝခြင့္မရနိဳင္ရုံတင္မက သူ ့နာမည္ေတာင္ ေဖၚျပခြင့္မရနိဳင္တဲ့အေျခအေနမွာ (ကို)ညိမ္းညိဳတို ့လို လူငယ္ေတြ ၊ ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြကို နာမည္သာၾကားဖူးေတာ့တာ ဝမ္းနည္းဖို ့ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒီလိုစကားစပ္မိၾကရင္းက က်ေနာ္က ေႏြတည အေၾကာင္းေျပာမိေတာ့တာေပါ့။ ေႏြတည ရဲ့ ေမွာ္ဝင္ရသ ကို က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့မိတယ္။ညိမ္းညိဳကလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ဖို ့တိုက္တြန္းတယ္။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့စာ ေကာင္းေကာင္းမရုိက္တတ္ေသးတာရယ္..၊ သူမ်ားရုိက္ရင္လည္း စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္မွာေသခ်ာတာရယ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ဒီဝတၳဳကို မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီမွာတင္ ညိမ္းညိဳ က သူ ကူညီျပီးစာရုိက္ေပးပါ့မယ္၊တင္ျဖစ္ေအာင္တင္ပါဆိုတာနဲ ့ ေႏြတည ပထမပိုင္း၊ဒုတိယပိုင္း (၂) ပိုင္းကုိ စကင္ဖတ္ၿပီး ဆရာေလးညိမ္းညိဳဆီ ပို ့ခဲ့တယ္။ ေႏြတည ပထမပိုင္းနဲ ့ဒုတိယပိုင္း က ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညိမ္းညိဳေလးက စာရုိက္ေပးခဲ့တာပါ။

ေႏြတည ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာတင္ေတာ့ ကိုတင္မင္းထက္ နဲ ့လည္း မိတ္ေဆြျဖစ္လာရတယ္။ သူက ေႏြတည ကို အပိုငး္ (၁၁) အထိ ရုိက္တင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေႏြတည ခေရဇီတဦး…။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို ေႏြတည ပထမအၾကိမ္ထုတ္စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံုနဲ ့ေႏြတည ကို ရွဳမဝမဂဇင္းမွာ အခန္းဆက္ လစဥ္ေဖၚျပခဲ့စဥ္က ေနာက္ဆံုးနိဂံုးပိုင္းမွာ ေဖၚျပတဲ့ ည မွဳန္ရီရီေအာက္က ရထားဘူတာရုံ ျမင္ကြင္းပန္းခ်ီကား ေတြကို ကိုတင္မင္းထက္ က အားတက္သေရာပို ့ေပးကူညီခဲ့တာပါ။

မွတ္တမ္းတင္ရမယ့္သူေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ခဏျပန္လာေနတဲ့ တူမေလး လည္းပါပါတယ္။ သူကေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြဝတၳဳ တတိယပိုင္းကစျပီး ေနာက္ဆံုးပိုင္းအစ အထိ ၊သူတေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံ ရုိက္ေပးခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ကေတာ့ ရုိက္ၿပီးသားစာမူေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္စစ္ ျပန္ဖတ္လုပ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲ..ေနာက္ဆံုးတပိုင္းၾကေတာ့ တူမေလးနဲ ့က်ေနာ္ အျငင္းအခုန္လုပ္ျပီးမွ သူ ခြင့္မျပဳပဲ သူမသိေအာင္ အဲဒီေနာက္ဆံုးပိုင္းအမ်ားစုကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စာရုိက္ျပီးမွ တင္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အားတင္းၿပီးမွ ဒီ နိဂုံးပိုင္းကို စာရုိက္ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရမယ့္သူေတြကေတာ့ ကြန္းမင့္ေတြ ဝင္ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြ ေႏြတည ပရိႆဒ္မ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္းမင့္ဝင္မေရးေပမယ့္ ႏွဳတ္နဲ ့ဝင္ၿပီးအားေပးၾကသူေတြကိုလည္း က်ေနာ္ေက်းွွဇူးတင္တယ္။

အခု ေႏြတည ဝတၳုဳကို အစအဆံုး က်ေနာ္တင္နိဳင္ခဲ့ပါၿပီ။ စာလံုးအက်အေပါက္အမွားအယြင္းမ်ားနဲ ့အျခားအမွားအယြင္းကိစၥမ်ားရွိခဲ့ရင္ က်ေနာ့္တာဝန္သာျဖစ္ပါတယ္။ နားလည္ခြင့္လႊတ္ဖို ့ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ခ်စ္ရဲေဘာ္ေလး ကိုတင္မင္းထက္ က ပီဒီအက္ဖ္ဖိုင္လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ လံုးခ်င္းစာအုပ္အေနနဲ ့တင္ထားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ျဖစ္လာရေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ထပ္ၿပီး နည္းလမ္းရွာရပါလိမ့္ဦးမယ္။
ေႏြတည ဝတၳဳ ရွင္းတမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။

အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ၿငိမ္းေဝ

ေႏြတည

နိဂုံးမ်ားရဲ့ နိဂုံး

ဘူတာနံေဘး ကုကၠိဳပင္မ်ားေအာက္တြင္ ေဝ ႏွင့္သမီးေလးေပ်ာက္ကြယ္လုလုအခ်ိန္တြင္ အျခားကမၻာသ ့ို ့ဆက္၍ ခုတ္ေမါင္းေတာ့မည့္ ရထားသည္ ေျဖးေျဖးေလးေလး ေရြ ့ရွားလိုက္ေလသည္။

ဤဘူတာကေလးမွ မီးေရာင္မ်ားသည္ တေျဖးေျဖးေဝးကြာလာလ်က္ ေနာက္ဖက္တြင္ မွိန္ေပ်ာက္က်န္ရစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ရထားသည္ မဲေမွာင္ေသာညကို ျဖတ္သန္း၍ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ရထား၏ ျပတင္းဝမွ မေရြ ့လ်ားေသး။

အျပင္ဖက္ မဲေမွာင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ အနက္ထည္ႀကီးထဲဝယ္ တလက္လက္ အဆုပ္အခိုင္လိုုက္ ေတာက္ပေနၾကေသာ ၾကယ္ဖူးၾကယ္ပြင့္ငယ္မ်ားကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ ဤ ၾကယ္ဖူးၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား၏ အလွအပ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းပံုထက္ က်ေနာ့္သမီးေလး စပယ္ခို္င္ အဆရာေထာင္ပိုမ္ို၍ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေလသည္။

‘ေဝ သည္ သမီးေလး ခိုင္စပယ္ အား ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပဲ့ျပင္နိဳင္ပါေစသတည္း‛ ဟု က်ေနာ္ ေၾကကြဲလွစြာ ဆို ့နင့္လွစြာ ဆုေတာင္းေနပါသည္….ေဝ။ ။

ၿပီးပါၿပီ။

နိဳင္ဝင္းေဆြ

ေႏြတည

နိဂုံးပိုင္းမွ အဆက္...

က်ေနာ္သည္ စိတ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္လွစြာျဖင့္ ေနာက္မွီအေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္မွီလုိက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေရွ႔ဖက္၌ ၿမိဳ႔၏မီးေရာင္တန္းမ်ား၌ ေကာင္းကင္ျပင္သုိ႔ထုိးတက္ေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္ေတြ႔ရေလသည္။ အေဝးျပအလံတုိင္ကုိ ေက်ာ္လြန္လွ်င္ မီးရထားသည္ စက္ရွိန္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး၌ မေရာက္ခ်င္ေသာဘူတာ၏ေရွ႔တြင္ ရထားသည္ ကိုယ္ရွိ္န္သတ္ၿပီး ရပ္တန္႔လုိက္ေတာ့သည္။


တဲြေပၚမွခရီးသည္မ်ား တုိးေဝွ႔ ဆင္းသက္သြားၾကသံ၊ ထုိ႔ေနာက္တြဲေပၚသို႔ လူအမ်ား တုိ႔ေဝွ႔တက္ေနသံ၊ ပစၥည္းမ်ားမေရႊ႔သံ၊ ေခၚသံဆူသံ၊ ေဈးေရာင္းခ်သံ၊ အသံ ေပါင္းစုံသည္ ဤဘူတာေရွ႔၌ ျဖစ္ေပၚေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ဘူတာစႀကၤ ံကုိၾကည့္ုလိုုလာျပန္သည္။ရထားျပတင္းမွ ကုိယ္ကိုညြတ္ၿပီး ေခါင္းကုိအျပင္ထုတ္၍ ၾကည့္လုိက္မိျပန္ေလသည္။
ေဟမန္မွထြက္လာၿပီး ေဝႏွင့္ က်ေနာ္ထုိင္ခဲ့ရာ ေထာင့္ဖက္မွ ထို္င္ခုံတြင္ဟုိစဥ္ကလုိပင္ အေမွာင္ ဘက္ျခမ္း၌ သမီးေလးအတြက္ စိတၱဇျဖစ္လ်က္ ေငးေမာ ထုိင္ေနခဲ့သည္။ထုိအခါက ေဝ႔မ်က္လုံးထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ေနသည္။ထို ့ေနာက္ ဤ ၇-၃၅ ရထားေပၚတြင္ပင္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ တိုးေဝွ ့တက္ေရာက္လာၾကကာ အိမ္သာေထာင့္ အေပါက္ဝ၌ အေမွာင္ရိပ္တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ရထားထြက္ေသာအခါ ေဝသည္ သူ ့ကိုယ္ကေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ က်စ္ၿပီးတိုးဝင္လ်က္ သမီးကေလးကို တမ္းးတမ္းတတျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
ယခုလည္း ဘူတာရုံစၾကၤန္ေပၚမွ နာရီႀကီးသည္ အိမ္ေျမွာင္တေကာင္ ထခုန္သလို လက္တံရွည္တခု ဆပ္ကနဲေရြ ့လ်ားသြားေလသည္။ ေနာက္ ႏွစ္မိနစ္အတြင္း ရထားထြက္ခြါေတာ့မည္။ စၾကၤန္မွ မီးေရာင္မ်ားသည္ ရထားတြဲမ်ားကို လာ၍ဟပ္ေနသည္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတျခမ္းမွာ တြဲအျပင္ဘက္၌ရွိေနဆဲ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘူတာစၾကၤန္၏ အလယ္ေပါက္မွ မီးေရာင္ေအာက္သို ့အျပင္ဘက္မွ ကေလးခ်ီထားေသာ မိန္းမတဦး အေရးတႀကီးေျပးတက္လာသည္။ သူသည္ ဤ ၇-၃၅ ရထားကို အမွီလိုက္ရန္ အေရးႀကီးလာပံု၊ ခရီးေဝးမွ အေျပးလာရပံုရသည္။

အျပာနဳေရာင္ ႏြမ္းေၾကေနေသာထမိန္ကို ေျခသလံုးသားေပၚေအာင္ ဝတ္ထား၍ ႏြမ္းၿပီး ဝါရင့္ေရာင္သန္းေနေသာ အကၤ်ီ၏ ပခံုးစေပၚတြင္ တဘက္စုတ္ကေလးတထည္ကို တင္ထားၿပီး တပတ္လွ်ိဳဆံထံုးမွာ ေျပက်ခမန္း ပြေယာင္းေနလ်က္ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ခေလးကေလးတဦးကို ခ်ီထားသည္။ သူေျပးဝင္လာပံုမွာ တြဲေပါက္ဝမွေန ၾကည့္ေသာအခါ မပီမသ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကဲ့သို ့ပင္ အေဝးဆီ၌ မီးေရာင္ေအာက္ဝယ္ မကြဲမျပားျဖစ္ေနသည္။
သူသည္ ရထားအလည္ တြဲဘက္ကို ဦးတည္ေျပးလႊားလာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုး၊ အာရုံမွန္သမွ်မွာ ေၾကကြဲမွဳအေပါင္း ျပည့္သိပ္လာရေလၿပီ။ သူကား ေဝျဖစ္ေနသည္။ တိုက္ဆိုင္လွစြာ ေဝႏွင့္မွ လာေတြ ့ေနပါသည္။ မိမိ၏ ဇနီးေဟာင္း ေဝ။ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကြဲကြာခဲ့ၿပီးသည့္ ေဝ။ အတိတ္၏ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားထဲတြင္ မွဳန္ေရးေရးပ်ပ် ထင္ေနေသာေဝ။

ပန္းခ်ီကားခ်ပ္၏စုတ္ခ်က္မ်ားမွာ ၾကည့္ေငးေနရင္းမွာပင္ ပီသလာေနသည္။

ေဝ့မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ကေလးမွာ ယခင္ကအတိုင္းပင္။ အသားေရာင္မွာမူ နည္းနည္းညိဳသြားသည္။ ဆံပင္ေပၚမွ လိွဳင္းတြန္္ ့အလိပ္ႀကီးမွာ မရွိေတာ့။ သူ ့နားတြင္ရွိသည့္ ေက်ာက္အျပာနားဆြဲအစား နားကပ္ကေလးတရံမွ စိန္ေရာင္အေသြးေက်ာက္သည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခဏမွ်လက္သြားသည္။ မို ့ေနေသာ ပါးတို ့မွာ ေျပေလ်ာက်သြားၿပီ။ ပါးေပၚ၌ တပိုင္းတစ ေခၽြးစြန္းကြက္ေနေသာ သနပ္ခါးေရႀကဲလိမ္းထားပံုသည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ တေျဖးေျဖးေပၚလာသည္။
ယခုတဖန္ ျပန္လည္ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ ေဝမွာ စပါးသယ္အလုပ္သမေလး မခင္ေဝ ျပန္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ မခင္ေဝ၏ အလွတရားတို ့မွာ မူရင္းအတိုင္း ျပန္၍ ေပၚလာေနေပၿပီ။ယခု ေဝ့မ်က္ႏွာမွာ ေသာက ဒုကၡဒဏ္ခ်က္မ်ား အဖန္ဖန္ခံခဲ့ရၿပီး၍ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနပံုမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးမ်ားမွာ မရွိေတာ့။ အျပံဳးရိပ္ အျပံဳးေရာင္ကေလးမွ်ပင္ မျမင္ေတြ ့ရေတာ့။

က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကို တြဲအတြင္းသို ့ျပန္သြင္းၿပီး အေမွာင္ဘက္သို ့တိုးေရႊ ့လ်က္ ၿငိမ္သက္ေနလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေဝသည္ က်ေနာ္စီးရာ တြဲေရွ ့သို ့ေရာက္လာေနသည္။ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကေလး၏မ်က္ႏွာမွာ ရႊင္လန္းေနလ်က္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ႏွာတံ၊ ပါးစပ္၊ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုး၊ သြင္ျပင္အေပါင္းသည္ ေဝ၏ကိုယ္စား ရုပ္တုကေလးတခုကဲ့သို ့ပင္ေဝႏွင့္္ တပံုစံတည္းတူေနသည္။ကေလး၏ ညစ္ေနေသာ ဂါဝန္ကေလးမွာ ေဝ ့ခါးေပၚတြင္ ဝဲေနသည္။

ဤကေလးႏွင့္ သမီးကေလး စပယ္ခိုင္ကို ခြဲ၍မရ။သမီးေလး စပယ္ခိုင္ပင္ ေျမႀကီးထဲမွ ခြဲထြက္၍ထလာသလား။
မိမိ၏အေသြးတို ့ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ သမီးေလး စပယ္ခိုင္။

က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ဘက္သို ့တိုးေရႊ ့လိုုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တိုကေလးတြင္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးမွာ ထိန္းမရနိဳင္ေအာင္ သြက္သြက္ခါမွ် လွဳပ္ရွားေနသည္။ မျမင္နိဳင္စြမ္းေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားသည္ သမီးေလးစပယ္ခိုင္အမွတ္ျဖင့္ ယခု ေဝ့သမီးေလးအေပၚ၌ တင္းၾကပ္စြာ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ ့ေနၿပီ။
ေဝသည္ သူ၏ တတိယ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ပင္ ျမဲေနသလား။ ဤသမီးကေလး၏ဖခင္သည္ မည္သူနည္း။ ယခုေဝသည္ အိမ္ေထာင္ကင္းမဲ့ လြတ္လပ္ေနသလား။ ဤသမီးေလးတြင္ ဖခင္စံုလင္ ရွိေသးရဲ့လား။ သူ ့ဖခင္သည္ သမီးေလးကို ခ်စ္နိဳင္ရဲ့လား။ ေဝ့ကိုေရာ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေပါင္းသင္းပါရဲ့လား။ ဤအရာတို ့သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ အေတြးမ်ားျဖစ္၏။ ထို အေတြးစအေပါင္းကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ပယ္ထားရမည္။

ထိုစဥ္တြင္ ေဝသည္ အလယ္တြဲအေပါက္ဝသို ့ေရာက္လာၿပီး တြဲလက္ကိုင္ကို ဆြဲ၍တက္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ တြဲေပါက္ဝမွ ခရီးသည္မ်ားကို တိုးေဝွ ့ၿပီး တြဲအလယ္ဘက္သို ့ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ဤတြဲကိုမွ ေဝသည္ ေရြးတက္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ကံၾကမၼာတို ့သည္ ေဝႏွင့္က်ေနာ့္အား ျပန္လည္ဆံုေတြ ့ေစရန္ ဖန္ဆင္းေပးေနသလား။ က်ေနာ္သည္ တြဲေထာင့္၌မလွဳပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ေဝသည္တြဲအလယ္ အေမွာင္ထဲတြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ေလသည္။

“ေမေမ ကားႀကီးစီးမယ္ေနာ္”ဟု ခေလး၏ေျပာလုိက္သံသည္ ၾကားထဲတြင္ျခားထားေသာ လူအမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ၾကားရေလသည္။

ရထားထြက္ခြါရန္ ေၾကညာသံသည္ ပလက္ေဖါင္းစႀကၤန္တြင္ ပ် ့ံလြင့္လာေလသည္။ ရထားသည္ အသက္ရွဴမြန္းၾကပ္ေနေသာ ဤဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြာေလသည္။ ပလက္ေဖါင္းမီးေရာင္မ်ား တေရြ ့ေရြ ့ေနာက္ဘက္သို ့ေရြ ့သြားေနသည္။ မီးေရာင္တခုသည္ က်ေနာ့္နံေဘး ခံုအားေပၚသို ့က်ေရာက္လာသည္။ ေဝသည္ အေမွာင္ထဲမွ လွမ္ၿပီး ခံုအားကို ျမင္လိုက္ကာ လူၾကားထဲမွတိုးေဝွ ့ၿပီး လာေနသည္။ ရထားထြက္ခြာေနသျဖင့္ သူ ့ကိုယ္ကေလးမွာ ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေထာင့္ဖက္ အေမွာင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီး သူ ့ကိုလွမ္းေငး၍ၾကည့္ေနသည္။သူသည္ ခံုစြန္းထိပ္တြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ေလသည္။

“က်မ ခေလးနဲ ့မိုလို ့ဒီေနရာမယ္ ထိုင္ပါရေစရွင္၊ လက္ဆြဲအိပ္ကေလး နည္းနည္းဆြဲယူေပးပါ၊ က်မ ေရွ ့တဘူတာေက်ာ္မယ္ဆင္းမွာပါ၊ ေမွာင္လိုက္တာေနာ္ မီးသီးေတြကၽြမ္းေနတာဘဲ”

ေဝ၏အသံသည္ က်ေနာ့္ေရွ ့နားဝယ္ ပ်ံဝဲေနသည္။ ထိုအသံကို မၾကားခဲ့ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုးထဲတြင္ ဂယက္လွိဳင္းရုိက္လ်က္ မွတ္မိေနသည္။ ဤအသံျဖင့္ပင္ တအိပ္ယာထဲ၌ စကားတိုးတိုးေျပာခဲ့ရဖူး၏။ ဤအသံကိုၾကားခဲ့ရသည့္အႀကိမ္ေပါင္းမွာ ကုေဋကုဋာမ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ ့တြက္ရမည္။ ထိုအသံသည္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို တင္းၾကပ္စြာရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ ့ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကို မလွဳပ္ရွားပဲ လက္ဆြဲအိပ္ကို လွမ္းယူလုိက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပလက္ေဖါင္းမီးေရာင္မ်ားမွာ ေနာက္ဖက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သျဖင့္ ဤေနရာမ်ားတဝိုက္တြင္ အေမွာင္ရိပ္လႊမ္းေနသည္။ သူသည္ ခံုအား၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ ့သမီးေလးကို က်ေနာ္ႏွင့္သူ ့ၾကား၌ခ်၍ သူႏွင့္က်ေနာ့္ကို တားဆီးျဖတ္သားထားသည္။

“သမီးေလး ခဏထိုင္အံုးေနာ္”

သူသည္ က်ေနာ့္အသက္ရွဴသံကို မွတ္မိသြားနိဳင္သည္။ အေမွာင္ထဲ၌တိုးက်စ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကိုယ္ဟန္ကို မွတ္မိသြားနိဳင္သည္။ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိလိုက္လ်င္ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကို ဇြတ္ဖက္ထားၿပီး ငိုယိုကာ သူ ့ကို က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ စြန္ ့ပစ္သြားရသည္ကို ဇြတ္ေမးျမန္းၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္မွ မခြဲခြာတမ္း တြယ္ကပ္လိုက္လာေတာ့မည္။ သူ ့ကို သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္ခဲ့ပါေတာ့ဟု ေျပာလိမ့္မည္။

ရထားသည္ ၿမိဳ ့အစြန္ကိုေက်ာ္လာၿပီး ေကြ ့ႀကီးအတိုင္း ေတာင္ေျခဘက္သို ့ေခါင္းကို လွည့္ေကြ ့ကာ ေႏြည၏အေမွာင္ထုထဲဝယ္ေျပးေနသည္။ေတာင္၏အထက္ ေကာင္းကင္နက္ေမွာင္ထဲတြင္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားအဆုပ္လိုက္အခိုင္လိုက္ ေတာက္ပေနသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ၾကယ္ေရာင္ျခည္မ်ားသည္ အနားတြင္ကပ္ထိုင္ေနေသာ ေဝ့ကိုယ္ကေလးကို ဝိုးတဝါးမွ် ျမင္ရရုံကေလးျဖစ္ေအာင္ ထြန္းညိွေပးေနသလုိပင္။
ကေလး၏လက္တဖက္သည္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚသို ့လာတင္ထားသည္။ ထိုအခါတြင္ စိတ္လွဳပ္ရွားလွစြာျဖင့္ ကေလး၏လက္ကေလးကို က်ေနာ္သည္ မသိမသာ တုန္ယင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။ ‘သမီးေလး‛ ဟု ေခၚလိုက္ခ်င္ေသာဆႏၵ၊ ကေလးအား ေပြ ့ဖက္နမ္းရွဳံ ့လိုေသာဆႏၵ၊ ကေလးအား မိမိ၏သမီးေလးစပယ္ခိုင္ဟု မွတ္ယူလုိေသာဆႏၵ၊ ဤကေလးအား မိမိ၏သမီးေလးပင္ျဖစ္ေနေစလိုေသာဆႏၵ၊ ဆႏၵအေပါင္းသည္ အဆိပ္တက္ေနသလို က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးတြင္ တရိပ္ရိပ္မႊန္းေနသည္။ ေဝသည္ အေမွာင္ထဲ၌ တဖက္မွေန၍ ကေလး၏ပါးကေလးတဖက္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေဝ၏ အသက္ရွဴသံကို ဤရထားဆူညံေနစဥ္တြင္ မၾကားနိဳင္သည္ အမွန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားေနရသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးေနသည္။ ထို ့ေနာက္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ အသစ္တဖန္ေတြ ့ဆံု ဆံုစည္းလာသည့္ ေမာင္ႏွံဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ထင္ေနျပန္သည္။ ဤအထင္တို ၊ ့ဤအေတြးတို ၊ ဤအျဖစ္အပ်က္တို ့သည္ အိပ္မက္မည္မွ်ဆံပါသနည္း။ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အိပ္မက္ေပဘဲ ေဝ။

ကေလးသည္ သူ ့အေမကို ေမာ့ၾကည့္လိုုက္ၿပီး ေမ…ေမ…ေမ..ဟု မပီကလာေခၚလိုက္သံကို ဤခုံတန္းကေလးေပၚ၌အလြန္သာယာ ညင္းညံ့စြာ၊ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ၊ အလြန္သာယာ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းစြာ ၾကားေနရသည္။

“ေမ ရွိတယ္ေလ ဘာလဲ သမီးေလး ေျပာေလ”

ထိုအသံသည္ ေမတၱာအေပါင္းကိုဖြဲ ့ဆိုေသာ ေတးဂီတသံျဖစ္ေန၏။ “ေမေမရွိတယ္ေလ သားရဲ့”ဟု ေဟမန္၏ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ထဲရွိ လူမမာတဲကေလးေပၚတြင္ ေဝ၏ ရယ္သံတဝက္ျဖင့္ေျပာခဲ့ေသာအသံအတိုင္းပင္။
ရထားသည္ ေကြ ့ႀကီး၏အဆံုးသတ္ တံတားရွည္ႀကီးေပၚတြင္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ ျမည္သံျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနသည္။ေဝ့ အသံမွာ ထိုအသံေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ကေလးသည္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွ သူ ့လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္ၿပီး သူ ့အေမကို အားကုန္ဖက္ထားေနသည္။

ေဝ သည္ ကေလးကို ျပန္ဖက္ထားလ်က္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လွစြာ၊ ၾကည္ႏုဳးစဖြယ္ ရယ္ေန၍ ထိုရယ္သံမွာ ဤခံုတန္းတဝိုက္ကို ဖံုးလႊမ္းရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ ေဝ့ ရယ္သံမွာ ဟိုစဥ္က ရယ္သံအတိုင္း။ ထိုအခ်ိန္၌ ေဝ ႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား၌ ဆက္သြယ္မွဳျပတ္ေတာက္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအေပါင္းသည္ တခုႏွင့္တခု အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ဆက္ေန၏။

ဤတံတား၏ေအာက္မွ ေခ်ာင္းသည္ ျမစ္ထဲသို ့စီးဝင္ၿပီး ယခုအခါတြင္ ပုံျပင္တခုထဲ၌ ပါဝင္ခဲ့သည္ဟု ေတြးရေတာ့မည္ျဖစ္သည့္ ေဝ ၏ ေၾကာ္တဲဆိုင္ေရွ ့ေရာက္သြားကာ ေဝ ႏွင့္က်ေနာ္တို ့မသိက်ိဳးက်င္ ျပန္၍ေတြ ့ဆံုေနၾကျပန္ၿပီဟု သဲျပင္ေသာင္စကို ေျပာျပလိမ့္မည္။
ရထားသည္ တံတားေအာက္မွ လြတ္ကင္းလာေနသည္။ ေဝ သည္ သူ ့သမီးေလးကို ေပြ ့လိုက္၏။

“ဘာလဲ သမီး ဘာျပဳလို ့လဲ၊ သမီးေၾကာက္လို ့လား၊ ေဟာ တံတားကို ေက်ာ္ပီးဘီ သမီးရဲ့၊ ထိုင္ ခဏေလးထိုင္ေနအံုးေနာ္၊ ေမ ခ်ီလာခဲ့ရတာ အေဝးႀကီး၊ ေဟမန္က ခ်ီလာရတာ ေညာင္းေနဘီ၊ ထိုင္ေနအံုးမွေပါ့၊ သမီးက လိမ္မာပါတယ္ကြယ္၊ ေနာ္…ေနာ္”

ကေလးကို ေပြ ့ခ်ီထားသည့္ လက္ေမါင္းမွာ က်ေနာ့္လက္ေမါင္းကို တခ်က္တခ်က္ ထိထိေနသည္။

“မင္းဆာတယ္ေမ၊ မင္းစားခ်င္တယ္ေမ၊ မီး မင္းဆာတယ္ေမ”
“သမီးကလဲကြယ္ အိမ္ ေရာက္ေတာ့မွာဘဲ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စားေပါ့၊ လမ္းမယ္ မပူရဘူးလို ့ေမ ေျပာထားတယ္မွဳတ့္လား၊ လိမ္မာရဲ့သားနဲ ့သမီးရယ္၊ ေဟာ ေရွ ့ကိုၾကည့္စမ္း၊ မီးေရာင္ လွမ္းျမင္ရေတာ့မွာဘဲကြယ္၊ သမီးက လိမ္မာပါတယ္ေနာ္ ”

“ခင္ေဝ သမီးေလးတေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္၊ ခေလးမရွိေတာ့ ခင္ေဝ့ကို ပစ္သြားမွာ ေၾကာက္ေနရတာဘဲ၊ ခေလးရွိမွ သူ ပစ္မသြားနိဳင္ေတာ့မွာ” ဟု အတိတ္ကာလ၊ ေဝးကြာလွၿပီျဖစ္ေသာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ခဲ့ၿပီးေသာ အတိတ္ကာလဆီမွ ေဝ ၏ ကေလးဆံေသာအေတြး၊ ကေလးဆံေသာ စကားသံမ်ားကို ျဖတ္ကနဲ က်ေနာ္ သတိရ ၾကားေယာင္ေလသည္။ ထိုစဥ္က ေဝ့ အေတြးမွာ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး မခင္ေဝ၏ အေတြး။ ယခုမူ မထင္မွတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို ့သည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကၿပီးလ်က္၊ ေဝ ႏွင့္က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာလာၾကၿပီးၿပီ။ ယခု ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဤခံုတန္းေပၚ၌ ေဝ မသိဘဲႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ ့ေနရျပန္ၿပီ။

ခပ္ေဝးေဝးျပျပတြင္ ေနာက္တဘူတာမွ မီးေရာင္မ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ မီးရထားသည္ မီးေရာင္ႏွင့္တစထက္တစ တိုးေရႊ ့နီးကပ္သြားေနေလၿပီ။
ရထားသည္ အျပင္အလံတိုင္ကိုလြန္ၿပီး သံလမ္းပိြဳင့္အဆက္မွ ေက်ာ္ျဖတ္ျပန္ေသာအခါ ယိမ္းထိုးလွဳပ္ခါသြားေလသည္။ ေဝ၏ ကိုယ္လံုးကေလးမွာ ရထားလွဳပ္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ႏွင့္ ထိကပ္သြား၏။ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ အေတြ ့အထိအာရုံမ်ား ၿငိတြယ္ျဖစ္ေပၚသြားျပန္သည္။ ယခုမူ ဤအထိအေတြ ့အာရုံတို ့မွာ တပ္မက္ဖြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကကြဲဘြယ္ျဖစ္ေနသည္။
ဤၾကားဘူတာ၌ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုးဆိုက္ရပ္နားလိုက္ေလသည္။ ဘူတာစၾကၤန္၏ မီးေရာင္မ်ားသည္ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေရွ ့မွ ျဖတ္သန္းသြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ တြဲ၏ေထာင့္သို ့ ပို၍တုိးကပ္လိုက္သည္။ ထိုမီးေရာင္မ်ားသည္ ေဝႏွင့္ကေလး၏ တကိုယ္လံုးတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။
ကေလး၏ပါးကို ပြတ္သပ္ေနေသာ ေဝ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကည္နဳးစဖြယ္အၿပံဳးရိပ္မ်ား လွပစြာ ရွက္ျဖာသန္းေနသည္။ ေဝ့ မ်က္လံုးမ်ား၏ ေတာက္ပေသာအလွမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေဝ ့မ်က္ေတာင္ ေကာ့စင္းစင္းတို ့သည္ ေမွးရွက္ေနသည္။ ေဝ ့ပါးေပၚမွ အနီေစြးေရာင္သည္ ျပန္လည္ထင္ေပၚေနသည္။ ေဝသည္ ဟိုစဥ္က ေဝပင္ ျပန္ျဖစ္ေနသည္။

ယခု ေဝ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဘင္ဆံေသာ အတုအေယာင္ဟန္ပန္မ်ားမွာ မရွိေတာ့။ မာနေတာက္ပမွဳမွာ မရွိေတာ့။
ယခု ေဝ သည္ စပါးသယ္အလုပ္သမေလး ေဝ အျဖစ္ျဖင့္ ရုိးသားတည္ၿငိမ္လွစြာ ၊ မာနတရား ကင္းမဲ့လွစြာ၊ ညိွဳးမွိန္လွစြာ၊ အားနည္းေဖ်ာ့ေတာ့လွစြာ ျပန္၍လွေနျပန္သည္။
ေဝ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ မိခင္၏ ေမတၱာမ်ားကို ျမင္ေနရ၏။ မိခင္ေမတၱာ စိမ့္စမ္းေရမ်ားသည္ ေဝ ့မ်က္လံုးမ်ားမွ စီးဆင္းျဖတ္သန္းေနျပန္သည္။ သူ သူ ့သမီးေလးကို ငံု ့ၾကည့္ေနဟန္မွာ အလွဆံုးပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။

ေရွ ့ဘူတာ၌ ေဝ ဆင္း ေနရစ္ခဲ့ေတာ့မည္။ ေရွ ့ဘူတာ၌ သူ ့ကမၻာကေလး ရွိေနေလသလား။ က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ကို ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ခ်င္ေနသည္။
ရထားသည္ အထက္ပိြဳင့္ လမ္းခြဲကိုေက်ာ္ေနၿပီး ေဝ ့လက္ေမါင္းသား ေႏြးေႏြးအိအိမွာ ရထားယိမ္းခါသျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လာ၍ထိကပ္ျပန္သည္။

“မီး ၊ မီး မင္းဆာတယ္၊ မီး မင္းစားခ်င္တယ္ ေမ”

ကေလး၏ ပူဆာသံကေလးမွာ သနားစဖြယ္ ငိုမဲ့သံျဖစ္ေပၚေနသည္။

“ေရာက္ပါေတာ့မယ္ သမီးရယ္ေနာ္၊ ခဏကေလး ေစါင့္ေနလိုုက္အံုး၊ ေမ စိတ္ညစ္လာဘီ ဒုကၡဘဲ”

က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုးသားထဲ၌ ကရုဏာ ေမတၱာရိပ္မ်ား ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည္။ ေဝ ့သမီးေလးမွာ မုန္ ့ပဲသြားရည္စာ မပူတတ္ရွာေသာ ထမင္းမွ်သာ ပူတတ္ရွာေသာ ကေလးျဖစ္ေနသည္။ သူတို ့သည္ ေဟမန္မွ ေန ့ခင္းပိုင္းေလာက္မွ ထြက္လာကတည္းက မည္သည့္အစာကိုမွ် စားခဲ့ၾကပံု မရေသး။ ေဝ့ ဘဝမွာ ဘယ္သို ့ ဘယ္အေျချဖင့္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရပါသနည္း။

ထို ့ေနာက္ အေဝးဆီတြင္ မီးေရာင္မွိန္ျပျပမ်ား ေကာင္းကင္ျပင္သို ့ထိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ မီးေရာင္မ်ားသည္ ရထားရွိရာဘက္သို ့ေျပးလႊားလာေနသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းတြင္ပင္ ေဝ ဆင္းသက္ေတာ့မည့္ဘူတာသို ့ဆိုုက္ေရာက္ေတာ့မည္။ ဤေၾကကြဲဖြယ္ရာ အိပ္မက္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာ အိပ္ယာမွ နိဳးလိုက္လ်င္ ပ်က္ျပယ္သြားေတာ့မည္။
ေဝ ဆင္းသက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။
ထို ့ေနာက္ ေဝ့ အား ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလတြင္မွ တဖန္ျပန္လည္၍ ေတြ ့ဆံုနိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။

က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကို ငံု ့ထားလိုုက္ကာ သက္ျပင္းခ်ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဝ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ ့သမီးေလးမ်က္ႏွာမွ ခြာေသးဘဲ ကေလး၏ပခံုးကို ကိုင္လွဳပ္ၿပီး တခုခုေျပာေန၏။

“ထူးေလ ၊ ရွင္လို ့ထူးစမ္းေနာ္၊ ကဲ ေခၚမယ္၊ သမီးေလး၊ ရွင္လို ့ထူးေလ၊ ထူးကြယ္၊ လိမၼာသားနဲ ့၊ ရွင္လို ့ထူး၊ ျပန္ေခၚမယ္ေနာ္၊ ကဲ သမီးေလး”
ကေလးသည္ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့ေမေမ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
“သမီးေလး”
“ဆင္”
“ရွင္လို ့ပီေအာင္ ထူးေလ၊ ျပန္ေခၚမယ္၊ သမီးေလး”
“ဆင္”
“သိပ္လိမၼာတာဘဲ၊ ေမ့သမီးေလးက သိပ္လိမၼာတာဘဲ”

ေဝ ၏ သာယာရႊင္ျပစြာ ရယ္ေမာလိုက္သံမွာ ၾကည္နဴးစဖြယ္ျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါ၌ ေဝ သည္ သာယာၾကည္နဳးခ်မ္းေျမ့ေန၏။ ေရွ ့ဘူတာမွ မီးေရာင္သည္ ပို၍နီးကပ္လာေနသည္။ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ အဆံုးသပ္သြားေတာ့မည္။ က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ကို ႏွဳတ္ဆက္ရန္ စိတ္လွဳပ္ရွားလွစြာ၊ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ ေတြးေနသည္။ ယခုအခါ၌ က်ေနာ္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား မနိဳင္မနင္း ထိန္းခ်ဳပ္ေနရေလသည္။ ဤနည္းျဖင့္ အေဟာင္းအျမင္းမ်ားကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ဆက္စပ္လိုက္ေတာ့မည္။

“ခိုင္စပယ္ေလး”
“ဆင္”
“ေမ့ သမီး ခိုင္စပယ္ေလး”
“ဆင္”

က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ထဲ၌ လွဳပ္ရွားမွဳျပင္းထန္လွစြာျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေဝ့ဘက္သို ့ကိုယ္ကို တိုးညြတ္လိုက္၏။ ကေလးႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ ထိသြားသည္။ ေဝ့ မ်က္ႏွာကို အေမွာင္ထဲတြင္ အလြန္နီးကပ္လွစြာ ကပ္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေဝ့ ပါးေပၚမွ သင္းျမျမ သနပ္ခါးရနံ ့မွာ စိတ္ႏွလံုးအာရုံကို ပိုမို တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနေစသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ ေဝ ၏ ရယ္ေမာေနသံမွာ ရႊင္ျပေနသည္။ ေဝ့ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္ထင္၏။ အေမွာင္ထဲ၌ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိသြားလိမ့္မည္။

ေဝ သည္ က်ေနာ္တို ့၏သမီးေလး စပယ္ခိုင္ ၊ က်ေနာ္ မွည့္ေခၚခဲ့သည့္ စပယ္ခိုင္ နာမည္ကိုယူ၍ သူ ့သမီးေလးကို ခိုင္စပယ္ ဟုေခၚထား၏။

ေဝ သည္ စပယ္ခိုင္ ေလးကို အစဥ္ တမ္းတေနမည္။ စပယ္ခိုင္ ၏ ေဖေဖ ကို ေမ့မည္မဟုတ္။ စပယ္ခိုင္၏ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေနခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလကို ျပန္၍ တမ္းတေနမည္။ ယခု သူ ့သမီးေလးကိုပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ရသည့္ခေလး အျဖစ္ ‘ခိုင္စပယ္‛ ဟု သူ ့စိတ္ထဲမွ စြဲမွတ္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္အေပၚ၌ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေငြ ့မျပယ္နိဳင္ေသး။ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း ျပယ္နိဳင္မည္မဟုတ္။
သို ့ေသာ္ သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကား၌ မည္သည့္ အခ်ိန္ကာလတြင္မွ ျပန္၍ ဆက္စပ္ရနိဳင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္ အတိတ္ကာလဆီမွ အစြန္းအထင္းကြက္တို ့သည္ က်ေနာ့္ဆႏၵ စိတ္တို ့ကို တားဆီးထားေနေလသည္။
ယခုအခါ၌ ကိုယ့္ဘဝသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီ ေဝ။ ဤအခ်ိန္မ်ား ျမန္ျမန္ကုန္ဆံုးပါေစေတာ့ဟု က်ေနာ္သည္ အားအင္ကုန္ခန္းစြာျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

“သမီးေလး”
“ဆင္”
“ခိုင္စပယ္ေလးက သိပ္လိမၼာတာဘဲ”
“ဆင္”
“အို ေခၚတာမဟုတ္ေသးဘူးေလ”

ေဝ က ထပ္၍ ရယ္ေမာေနၿပီး ကေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရထားသည္ အျပင္ အလံတိုင္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အတြင္းပိြဳင့္လမ္းခြဲသို ့ေရာက္လုနီးေနေပၿပီ။ သူသည္ မတ္မတ္ထရပ္ၿပီး ကေလးကို ခါးထစ္တြင္ ခ်ီလိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့တဘက္ႏြမ္းကေလး ပခံုးေပၚ ေကာက္တင္လိုက္ေလသည္။ ထို ့ေနာက္ ခံုတဖက္မွ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ က်မဆင္းရမယ့္ဘူတာကို ေရာက္ပါၿပီ”

ေဝ က သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လွမ္း၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္သံမွာ ဆူညံသံမ်ားအၾကားမွ ညင္သာစြာ တိုးေဝွ ့ထြက္ေပၚလာသည္။
ထို ့ေနာက္ ေဝ သည္ ခံုတန္းလ်ားမွ တဖက္သို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး အေမွာင္ထဲဝယ္ မွန္းဆ၍ပင္ မျမင္နိဳင္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ ရထားသည္ ဘူတာပိြဳင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနၿပီး ဘူတာမီးေရာင္ေအာက္သို ့ရဲရဲစူးစူး တိုးဝင္ရပ္တန္ ့လိုုက္သည္။
က်ေနာ့္ေရွ ့တြဲ အလယ္ေပါက္မွ ေဝ သည္ ကေလးကိုခ်ီလ်က္ သြက္လက္ျဖတ္လတ္စြာ ဆင္းသက္လိုုက္၏။ ပလက္ေဖါင္း မီးေရာင္မ်ားသည္ ေဝ ့ကို ထြန္းညွိျပေပးေန၏။

ခေလးကေလးကို ခါးေစါင္းတင္ ခ်ီမထားလ်က္၊ တဘက္ႏြမ္းကေလးကို ပခံုးတြင္ ရစ္ပတ္ထားလ်က္၊ အျပာေရာင္ထမီအေဟာင္းကို တိုတို ဝတ္ထားလ်က္၊ အက်ၤီအႏြမ္းကေလး၏ လက္ေမါင္းစတို ့ကို လိပ္ေခါက္တင္ထားေသာ ေဝ ၏ ကိုယ္ကေလးကို ေနာက္မွ က်ေနာ္သည္ ေငးေမာၾကည့္ေန၏။

ထိုခဏ၌ ေဝ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါေစဟု က်ေနာ္သည္ စိတ္ကို အေလာင္းအစားျပဳ၍ ဆုေတာင္းေနသည္။ ေဝ လွည့္ၾကည့္လိုက္လ်င္ ပလက္ေဖါင္း မီးေရာင္ေအာက္သို ့ ထြက္ျပဴေနေသာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ ေဝ သည္ ျပန္၍ေျပးလာၿပီး ရထားေပၚသို ့ဇြတ္ျပန္၍ တြယ္ကပ္တက္လာေတာ့မည္။ ထိုအခါ၌ကား သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကား၌ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအေပါင္းကို မည္သည့္အရာကမွ် မည္သူကမွ် ဟန္ ့တားနိဳင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ျပန္၍ ဆက္စပ္ကုန္ေတာ့မည္။ ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါေစေတာ့။

ေနာက္တပိုင္းကို ဆက္ဖတ္ပါရန္...

ေႏြတည

( ၁၈ ) နိဂုံးပိုင္း

ဆည္းဆာမွာ ေဖ်ာ့မွိန္ သြားေလသည္။ အေနာက္ဖက္ေတာင္ေၾကာ၊ သစ္ေတာႏွင့္လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အေပၚဝယ္ ေတာက္ပေနေသာဆည္းဆာ၏ အနီေစြးေစြး ေရာင္ျခည္မ်ားကုိ တစတစရုပ္သိမ္းသြားသည္။ အရာရာကုိ အေမွာင္ရိပ္မ်ားသည္ ဝါးမ်ိဳပစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လွေသာဆည္းဆာမွာ အလ်င္းကြယ္ပသြားကာ ေႏြေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ၏ ညေပါင္းေျမာက္ျမားစြာအနက္ထဲမွ တခုေသာ ေႏြ၏ညတညကား ဆုိက္ေရာက္လာေနေတာ့သည္။


ရထားေပၚတြင္ မီးပြင့္မ်ားလက္လာေသာ္လည္း က်ေနာ္ထုိင္ေနရာ တဲြအလယ္ ထုိ္င္ခုံမ်ားဘက္မွ မီးသီးႏွစ္ခု ကၽြမ္းေနသျဖင့္ ထုိေနရာ၌ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ရစ္ပတ္ေနလ်က္ပင္။ ထုိအေမွာင္ထဲမွပင္ က်ေနာ္သည္ မျမင္ရေတာ့သည့္ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ စိတ္ျဖင့္မွန္းဆၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ လႈပ္ရွားလႈိင္းထေနသည္။
က်ေနာ္သည္ တဖက္ခုံအား အေပၚသို႔ လက္ဆဲြအိတ္ကို ပစ္တင္လုိက္သည့္ခဏ၌ အေမ႔ အတြက္ ေသာက တစြန္းတစ စိတ္ႏွလံုးသားထဲ ဝင္လာေနျပန္သည္။

အေမ ေနမေကာင္း၊
သား အျမန္ ျပန္လာပါ။

မေန႔ကပင္ ထုိေၾကးနန္းဆုိက္ေရာက္လာခဲ့၍ က်ေနာ္လည္းမွီရာရထားျဖင့္ အျမန္ုဆံုးၿမိဳင္ႀကီးသို႔ေျပးလာေနၿပီ။ အဖြားကုိပင္ မသၿဂိဟ္ဘဲႏွင့္ ျပန္သြား၊ အလုပ္မွထြက္၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိဖ်က္ဆီး စြန္႔ခြာပစ္လုိက္ခ်ိန္မွစၿပီး အဆက္အသြယ္ အားလုံးျပတ္ေတာက္ကုန္ကာ အေမႏွင့္ တႀကိမ္မွျပန္၍ မေတြ႔ရေတာ့။ အေမကား က်အရြယ္ျဖစ္၍ တရိရိ အုိမင္းေနရွာေလၿပီ။ ယခုအေမ႔ကုိ အသက္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ မွီမွမွီႏုိင္ပါ့မလားဟု က်ေနာ္သည္ စုိးရိမ္ေန၏။ အေမႏွင့္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ျပန္၍ ေတြ႔ခ်င္ေသးသည္။ ခေလးဘဝ တုန္းကလုိ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းကုိ ဝွက္ထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ သတၱဝါမွန္လွ်င္ ေသခ်ိန္ေရာက္ပါက ေသဆုံးရ မည္ပင္တကား။ ငယ္သည္ ႀကီးသည္မဟူ ေသျခင္းတရားကုိကား လြန္ဆန္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါတကား။

က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ထဲ၌“ေဟမန္” ဟု မွန္းဆရသည့္ ဘက္ကုိလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိကာ ထုိအခါတြင္ သမီးေလးကုိ အမွတ္ရတမ္းတေနသည္။ ဤမွာဘက္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးႏွင့္ သစ္ေတာႀကီးကို ေက်ာ္လြန္လုိက္လွ်င္ ေဟမန္သုိ႔ေရာက္ပါ လိမ့္မည္။ခ်စ္ဇနီးႏွင့္ အတူ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေသာ ေဟမန္။ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ္လည္း တူႏွစ္ကုိယ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ခဲ့ေသာေဟမန္။ သမီးေလး၏ဇာတိ ေဟမန္။ သမီးကေလး ေနရစ္ခဲ့ေသာ ေဟမန္။

ေနာက္မိနစ္ ၂၀။ ၇ - ၃၅ နာရီတြင္ ဤရထားကား ေဝတုိ႔ၿမိဳ႔သို႔ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဝတုိ႔ ၿမိဳ႔၌ ရထားသည္ ငါးမိနစ္မွ် ရပ္နားေပလိမ့္မည္။
ဘူတာရုံ၏ ေနာက္ဖက္ စက္ေခါင္းရုံအနီးမွျဖတ္သန္း သြားသည့္ လမ္းကေလးကုိ က်ေနာ္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဆုိ႔နင့္ စြာျဖင့္သတိရေနပါသည္။ မုိးဖဲြ႔ကေလးမ်ား မႈန္ေနသည့္ တညဝယ္ က်ေနာ္သည္ေဝအလာကုိ ထုိလမ္းမွ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ဘူးသည္။ ထိုညကခ်စ္စဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးစဖြယ္၊ ေပ်ာ္ျမဴးစဖြယ္ ေကာင္းပုံမ်ိဳးကုိ ေနာက္ထပ္တဖန္ျပန္လည္ျဖစ္ပြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
ထုိ႔ေနာက္ စပါးစက္ႀကီးသို႔ သြားရာ အေမွာင္ ၾကားလမ္းေျမွာင္ကေလး။ စပါးစက္။ ေဝ၏ မိသားစု ေနခဲ့သည့္အလုပ္သမားတန္းလ်ား။ ေခ်ာင္း။ လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလး။ ေမွာင္ရီရီထဲဝယ္ ထိုလက္ရမ္းမဲ့ တံတားကေလးေပၚ၌ ေဝႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သည္တုုိ႔ကို ေတြးေန၊ အမွတ္ရေန၊ တသေနျပန္သည္။
ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ထြက္ခြာ လာသည့္ေန႔။ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးကုိလည္း က်ေနာ္သည္ သတိရေနျပန္သည္။

ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမွေနာက္ဆုံး ထြက္ခြာလာၿပီး ကတည္းက ေဝႏွင့္ က်ေနာ္႔ ၾကားထဲဝယ္ မုန္းတုိင္းတခု တုိးေဝွ႔လာစ ျပဳေလသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ ခဲြခြာသြားရလိမ့္မည္ဟု မည္သူ ႀကိဳတင္တြက္ဆႏုိင္ပါမည္နည္း။ သုိ႔ေသာ္အခ်ိန္၊ အေျခအေန၊ ပတ္ဝန္းက်င္တုိ႔သည္ သက္ရွိသက္မဲ့တုိ႔အား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာင္းလဲေစလ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစတစ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားကာ ေနာက္ဆုံးအရွိန္ကုိ မထိ္န္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳကဲြ ပ်က္စီးရေတာ့သည္။ ေဝ႔ကို စြန္႔ပယ္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဤမွာဘက္ ငါးႏွစ္တာ အခ်ိန္၌ တႀကိမ္တခါ တခဏကေလးမွ်ပင္ ေဝႏွင့္ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔ရျခငး္ မရွိေတာ့။

အိပ္ေထာင္ပ်က္ျပားခါစ ကာလကမူ “ေဝသည္ တငုိငိုတရီရီျဖင့္ က်ေနာ္႔ကို လုိက္လံစုံစမ္းေနသည္။ အေမ႔ထံ ၿမိဳ႔ႀကီးသုိ႔လည္း သြားေရာက္ၿပီး စုံစမ္းခုိင္းေနသည္ဆုိေသာ သတင္းမ်ားသည္ တိတ္တဆိတ္ က်ေနာ္ ရွိရာသုိ႔ပ်႔ံလြင့္လာေနသည္။ “မ်က္ႏွာခ်င္း ခဏကေလး ျပန္ဆုံခြင့္ရရင္ေက်နပ္ပါဘီ၊ သူဘာၿပဳလို႔က်မကုိပစ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာျပရုံကေလးေျပာျပရင္ ေက်နပ္ပါဘီ” ဟု အေမ႔ ကို ေဝငိုယို ေျပာခဲ့သည့္ စကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ ေရာက္လာ ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ေဝ႔ သတင္းအတုိအစတုိ႔သည္ ခဏတာ ငုပ္လ်ိဳ႔း ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပန္ၿပီး ေနာက္မွ ေဝအိမ္ေထာင္သစ္တခု ထူေထာင္လုိက္ၿပီဟူေသာ သတင္းတခုေရာက္လာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ကာလတြင္ ထုိအိမ္ေထာင္ႏွင့္ တဖန္ကဲြကြာ ပ်က္ျပားသြားၿပီး ေဝတတိယအိမ္ေထာင္ ထူလုိက္ျပန္ၿပီဆုိသည့္ သတင္းေရာက္လာသည္။ ယခုကား သူ႔ သတင္းကုိ မၾကား ႏုိ္င္ေတာ့။ သူဘယ္ဆီေရာက္ေနၿပီဆုိသည္ကုိလည္း မသိႏုိင္ေတာ့။ ဤ အခန္းတုိ႔မွာ ကျပၿပီးခဲ့ေသာ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွ အခန္းက႑တုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။

ေဟမန္မွ ထြက္ခြာ လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔သည္ မုန္တုိင္းရွိရာဘက္သုိ႔ ေကြ႔ခ်ိဳးလာခဲ့မိေလၿပီ ထင္၏။ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္႔ၾကား၌ ထုိမုန္တိုင္းသည္ ညင္သာစြာ ေဝွ႔တုိးေနရာမွ တစထက္တစ ထန္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္္သည္ တဖက္အစြန္းဆီသို႔ လြင့္စဥ္ေျပးသြားခဲ့ရေလသည္။
အလုပ္ႏွင့္ အားလုံးကုိ စြန္႔ပယ္လာရေသာ ေနာက္ဆုံးေန႔၊ စိုက္ပ်ိဳးစ ငွက္ေပ်ာဥယာဥ္အတြင္း၊ အုတ္နီခဲ လမ္းေျမွာင္ကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္႔ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ဝန္ေလးတခုခ်ည္ေႏွာင္ ဒရြတ္ဆဲြလာရသကဲ့သုိ႔ေလးပင္ေနသည္။ လူမေနေတာ့ေသာျခံကို ေသာ့ခတ္ ေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္လက္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနကာ အလုပ္ ထြက္စာသည္ပင္ လြတ္က်သြားခမန္း ျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္ထြက္ခြင့္မက်မီ ၾကားရက္ကာလမ်ား၌ လစာမဲ့ ခြင့္ရက္ရွည္အျဖစ္ ေပးထားပါရန္ ေလွ်ာက္လႊာသည္လည္း လြတ္က်ခမန္းပင္။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ အၾကာ၌ေဝ ျပန္လာမည္။ ေဝသည္ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းၿပီး နားမလည္ႏိုင္စြာ ေတြ၍ ရပ္တန္႔ေနမည္။ ေဝသည္စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ နံေဘး ပတ္ဝန္း က်င္၌ လုိက္လံစုံစမ္း၍မရေတာ့သည့္အဆုံး ရုံးသုိ႔ လုိက္သြားၿပီး စံုစမ္းေတာ့မည္။
ရုံးမွ က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြတဦးက ေဝ႔လက္ထဲ ေသာ့ေပးအပ္လုိ္က္ၿပီး “အလုပ္က ထြက္သြားတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သြား မွာလဲမသိဘူး၊ တရုံးလုံး ဝိုင္းတားတာ လဲမရဘူး” ဟု ေျပာလုိက္လိမ့္မည္။ ထုိအခါတြင္ ပထမ၌ ေဝသည္ မယုံႏုိင္စြာ ေငးေမာေနလိမ့္မည္။ အိမ္ျပန္ေျပးလာၿပီး သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေတာ့မည္။ဤအိမ္ကေလးေပၚဝယ္ ေဝ တပ္မက္ေသာ ပစၥည္း ပစၥယ၊ က်ေနာ့္ အဝတ္အစား ေသတၱာမွတပါး၊ ေျခရာမပ်က္လက္ရာမပ်က္ အေပ်ာက္အရွ အေလ်ာ့ တခုမွ်မရွိဘဲ ေတြ႔လိမ့္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဝသည္ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထြက္ခြာသြားေလမည္ကို ေဝ႔ဖာသာ သိလာ လိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ကား က်ေနာ္႔ ႏွလုံးသားျပင္ထက္ဝယ္ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ရသည့္မီးေတာက္ မီးလွ်ံ မ်ားသည္ သူ႔ကုိ ကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္းသြားပါလိမ့္မည္။

ရုံးမွ ဝုိင္းဝန္းကန္႔ကြက္ တားဆီးေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ အလုပ္ထြက္စာလက္ခံထားၿပီးလစာမဲ့ ခြင့္ရက္ရွည္ကုိ ေပးလုိက္ရေလသည္။
ေန႔လည္ ရထားစီးရန္အတြက္ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေထာင္းေရး၏ ပ်က္ယြင္းမႈကာလ အစပိုင္းကေရာက္ရွိခဲ့ရာ ၿမိဳင္ႀကီးဘူတာသုိ႔ တဖန္ေရာက္ရျပန္သည္။
ၿမိဳင္ႀကီးမွရထားထြက္လာခ်ိန္ဝယ္ က်ေနာ္သည္ ရထား၏တံခါးဝ၌ ရပ္ေတြပါ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ မီးရထားသည္ ေတာင္ကုန္းကုိ ေကြ႔၍ ၿမိဳ႔ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာဆင္း ေျပးသြားၿပီး စပယ္ျခံမ်ားကုိ ျဖတ္လ်က္ ကုန္းေပၚပိုင္းအထက္မွ ျဖတ္သန္းသြားေလသည္။ သီတာျမသားမွ ျဖတ္သန္းသြားေလသည္။ သီတာျမသားမွ က်ေနာ္ႏွင့္ေဝ တုိ႔ေနခဲ့ရာ အုတ္ၾကြပ္မုိး အိမ္ကေလးႏွင့္ အိမ္ေရွ႔ စိမ္းစိုေသာ ငွက္ေပ်ာျခံကေလးကုိ ေနာက္ဆုံးအျဖစ္ ေငးၾကည့္ခဲ့သည္။.

ျမစ္သည္ သြားရာလမ္းမွ ေသြဖယ္ၿပီး ေကြ႔ တခုတြင္ ျဖတ္က်ိိဳးၿပီး အျခား ျမစ္ေၾကာင္းတခုကုိ ဖန္ဆင္း သြားေလၿပီ။ နံနက္က ေဝ႔ကုိေပြ႔ဖက္ခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့သည္တုိ႔မွာ ေန႔လည္ႏွင့္မပတ္သက္ေတာ့။ နံနက္သည္ အတိတ္ကာလျဖစ္သြားေလၿပီ။
နံနက္ႏွင့္ ေန ့လည္ကို သံကန္႔လန႔္ကာ တခုျဖင့္ ပုိင္းျခားဆီးတားလုိက္ေလသည္။
ထိုေနာက္ အခိ်န္ကာလေပါငး္ မ်ားစြာသည္ ၾကားထဲ၌ ျခားသြားခဲ့ေလၿပီ။ ငါးႏွစ္တာအခ်ိန္ ၾကာေညာင္း လာေသာအခါ အတိတ္သည္ ေမွးမိွန္ မႈန္ဝါးေသာ အိမ္မက္အတြင္း၌ ခဏတျဖဳတ္ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည့္ ပန္းခ်ီကားေဟာင္း တခ်ပ္ အလားျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္ညၾကည့္နာရီကုိ ငု႔ံၾကည့္ေနမိသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ မီးစုန္းမ်ားသည္ ၄-၃၃ ရွိသြားၿပီဟု ညြန္ျပေနသည္။ ေနာက္ ႏွစ္မိနစ္အတြင္းတြင္ ထုိဘူတာသုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မည္။ ၇. ၃၅ အခ်ိန္တြင္ ဤရထားသည္ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္စတင္ ဆုံစည္းရာ၊ ေဟမန္မွ ေနာက္ဆုံးစီးနင္းလာခဲ့ရာ ဘူတာသုိ႔ ဆုိက္ရပ္ေတာ့မည္။

က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးမွာ ထိန္းထား၍မရႏိုင္ေအာင္ ေၾကြကဲြလာေနသည္။ ေဝႏွင့္က်ေနာ္ ေဟမန္မွ ထြက္လာၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္စႀကၤ ံကိုေနာက္ထပ္တဖန္ မျမင္ေတြ႔လုိေတာ့ေပ။ ဘူတာကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပါသည္။ အိပ္လုိ႔ေကာ ရႏုိင္ပါ့မလား ေဝ။

(ေနာက္တပိုင္းကိုဆက္ၿပီးဖတ္ပါခင္ဗ်ား...)

ေႏြတညရဲ့ ရင္ခုန္သံလွိဳင္းဂယက္မ်ားကုိ စုစည္းျခင္း

ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ ေႏြတည ဝတၳဳအေပၚ အေမရိကမွာေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမႀကီး (ေဒၚ)ၾကည္ေအး က၊သူ ့အေနနဲ ့ ဒီဝတၳဳကို ရုတ္တရက္မခ်ီးက်ဴးခ်င္ေသးဘူး၊ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ ဒီဝတၳဳဟာ နိဳင္ဝင္းေဆြ ကိုယ္တိုင္ေရးဝတၳဳ ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေသခ်ာေသးလို ့ျဖစ္တယ္၊ျပင္သစ္ဝတၳဳတခ်ိဳ ့နဲ ့တူေနသလားလို ့ဆိုၿပီး ဆရာဒဂုန္တာရာဆီကို လွမ္းေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

ေနာက္ထပ္…စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ကလည္း အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ သူ ့အေနနဲ ့ျမန္မာဝတၳဳထဲမွာ ေႏြတည ကို အႀကိဳက္ဆံုးျမန္မာဝတၳဳတပုဒ္ျဖစ္တယ္လို ့သေဘာထားေပးခဲ့ဖူးတယ္။

တခါ..ဒီဝတၳဳကို ျပည္တြင္းမွာထပ္မံထုတ္ေဝဖို ့ခက္ခဲေနလို ့က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ အပိုင္းလိုက္ စာရိုက္ၿပီးတင္ေတာ့လည္း မိတ္ေဆြတခိ်ုဳ ့ က သူတို ့အျမင္၊သူတို ့ခံစားခ်က္တခ်ိဳ ့ကို ဝင္ၿပီးေရးခဲ့ၾကပါတယ္။
အခုဆိုရင္…ေႏြတည ရဲ့ေနာက္ဆံုးတခန္း (၁၈) ကိုပဲ တင္ဖို ့က်န္ပါေတာ့တယ္။

ဒီေနာက္ဆံုးတခန္းကို တင္တဲ့အခါ
က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ မၾကာခဏလာၿပီး ေႏြတည အေပၚ သေဘာထားေပးခဲ့ၾကတဲ့
ေအာက္ပါခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊တျခား..ခ်စ္မိတ္ေဆြ မည္သူမဆို
မိမိတို ့ရဲ့ အျမင္၊ခံစားခ်က္၊ယူဆခ်က္တခ်ဳိ ့ကို ဝင္ေရးေပးၾကဖို ့ႀကိဳတင္ေတာင္းဆိုအပ္ပါတယ္။

ေႏြတည ေနာက္ဆံုးအခန္းေဖၚျပၿပီးတဲ့အခါ
“ေႏြတညရဲ့ ရင္ခုန္သံ လိွဳင္းဂယက္မ်ား”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သီးသန္ ့တစုတေဝးတည္း ေဖၚျပသြားခ်င္ပါတယ္။
ေနာင္အခါ ေႏြတည ဝတၳဳ (ျပည္တြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ျပည္ပမွာပဲျဖစ္ျဖစ္) ထုတ္ေဝျဖစ္ခဲ့ရင္
ဒီ ခံစားမွဳ စာစုမ်ားကို တပါတည္းထည့္သြင္းေဖၚျပနိဳင္ဖို ့ရည္ရြယ္ၿပီး အခုလို ေတာင္းဆိုရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အကူအညီေပးၾကလိမ့္မယ္လို ့က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ႈဦးဇင္းတိကၡ
ခင္မင္းေဇာ္
မမသီရိ
ဆရာ ခင္လြန္း
ကိုေအာင္
ျပည့္စံု
အိုင္လြယ္ပန္
တင္မင္းထက္
မယ္ကိုး
Wai
Vista
Khin Lay
ကိုျပာ
ညီေဇ
မိုးခ်ိဳသင္း
ကိုေက်ာ္နိုင္
ငယ္နိဳင္
မီးမီးခ်စ္
သူမ
Sint
Thetmar
Anon
Ko Ko


ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့နိဳင္ၾကပါေစ…
ၿငိမ္းေဝ

ေႏြတည

(အခန္း ၁၇ အဆက္)
ယခုလည္း သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ “ဒီမ်က္လုံးႀကီး ဖြင့္စမ္းပါ”ဟု တိုးတုိး ေျပာၿပီးရယ္ေနလ်က္။
ထိုရယ္ေမာရႊင္ပ်သံ ကေလးသည္ ဤ အိပ္ခန္းကေလးကုိ သာယာခ်မ္းေျမ့မႈအေပါင္းျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေပးေနသည္္။ သူသည္ပါးခ်င္းထိကပ္ထားရာမွ ခြာလုိက္ျပန္လ်က္ က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႏွာတံျဖင့္ မထိတထိ ဖိကပ္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေႏြးေထြးေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ထိကပ္ထားျပန္သည္။


ယခုလည္းက်ေနာ္သည္ ဆုံးျဖတ္ထားသမွ်ကုိ ပစ္ပယ္လုိက္ၿပီး သူ႔ ကုိအလုံးစုံ ဖြင့္ေျပာလုိက္ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ရင္ျပင္ထဲတြင္ ျပည့္သိပ္လာေနျပန္သည္။ ထုိဆႏၵမ်ားကုိ ေတာင့္၍တင္း၍ ရပ္ခံထား၏။ ဤအခ်ိန္ကေလး၌ ခဲြၾကရေတာ့မည္ ဟူေသာ အသိသည္ စိတ္ႏွလုံးကို ႏႈိးဆြေပးထားေနသည္။ တင္းထားသမွ် စိတ္မ်ားကုိ အဆံုုးစြန္အထိ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရမည္ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဤအခ်ိန္ကေလး၌ သူ႔အသံကုိ မၾကားႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနလုိက္လွ်င္မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။
ေနာက္ဆုံး၌ တင္းခံေနသမွ်ကုိ ရုတ္တရက္ ေျဖခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိယ္လုံးက်စ္က်စ္ကေလးကို အတင္းအက်ပ္ဆုံးေပြ႔ဖက္လုိက္ေတာ့သည္။ အရုပ္ကေလးလုိ ဖ်စ္ညစ္ပစ္လုိက္ေလသည္။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အသက္ရွဳမရေတာ့ေအာင္ပင္ မြန္းက်ပ္ေနသည္။ သူ႔ပါးကုိ အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္၊ အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ နမ္းပစ္လုိက္သည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္႔ ကုိ အတင္းအက်ပ္ျပန္ဖက္ထားသည္။ ေဝ႔ အသက္ရွဳသံမွာ ေမာပန္းလာသည္။ လေရာင္ျခည္ထဲတြင္ ေဝ႔မ်က္လုံးမ်ားမွ အရည္လဲ႔ရႊန္းေတာက္ပလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးမွာ နီေထြးေနသည္။ ထုိအခါတြင္ ဝမ္းနည္း ေဆြးေျမ့စိတ္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔တကုိယ္လုံးကုို အစိမ့္စိမ့္ ဝါးမ်ိဳေနသည္။

“ကိုကုိ၊ ကုိကို၊ လႊတ္အုံးကြယ္၊ နဲနဲ ေရွာ့ေပးပါအုံး၊ ေဝမေနတတ္ေတာ့ဘူ၊ အသက္ရွဳလုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး”
က်ေနာ္သည္ ျဖည္းျဖည္း ေျဖေလွ်ာ့ လႊတ္လုိက္သည္။ လႈိင္းလိပ္အိေနေသာ သူ႔ဆံပင္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ပါးျပင္ကုိ ပြတ္တုိက္ေနဆဲ။ သူ႔အသက္ရွဴေငြ႔သည္ က်ေနာ္႔ ပါးျပင္ကုိျဖတ္သန္းေနဆဲ။ ေႏြးအိေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသည္ ထိကပ္ထားဆဲ။
သုို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ အာရုံခံစားစိတ္သည္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုး၌ အလ်င္းမရွိႏုိင္ေတာ့ပါ။ ယခုအခါ၌ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈအေပါင္း၊ သူ႔ကုိအလုံးစုံ ဖြင့္လွစ္ ေျပာပစ္လုိက္ေတာ့မည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ၿမိဳင္ႀကီးမွလည္းေကာင္း၊ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ အသိ အေပါင္းအသင္း ရွိသမွ်ေနရာ အေပါငး္မွလည္းေကာင္း၊ ခုိးေျပးသလုိ ထြက္ေျပး သြား ေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ဘဝသစ္တခုကို တဖန္ဖန္ဆင္းယူမည္။ ဤအတိတ္၏ အမဲစက္အေပါင္းကုိ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ကုိ က်ေနာ္႔ အနားေလးေတာင္ အေဝးထက္ပုိ၍ ခြာခြင့္ျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္။

“ ေဟာ ေလးနာရီေတာင္ ထုိးသြားဘီကုိုကုိ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းလာသံေတာင္ ၾကားေနဘီ” ဟု သူသည္ ေျပာေန၏။ “ထေတာ့ကြယ္၊ ေဝဒီတခါ ဟိုမယ္ ေဖာက္သည္ ေပးခဲ့မယ္။ ျမတ္ခ်င္သမွ်ျမတ္ေပါ့၊ ဟုိမယ္ ႏွစ္ရက္ဘဲေနၿပီး ျပန္ခဲ့မယ္၊ ကိုကုိနဲ႔ မခဲြခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုကုိနဲ႔ ခဲြေနရတဲ့ရက္ေတြ မနဲေတာ့ဘူးေနာ္၊ ေဝ သြားေတာင္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္၊ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲ၊ ေတာ္ဘီ၊ ဒီတေခါက္ အေမ႔အတြက္လဲ စိတ္ေအးရပီဘဲ၊ အိမ္မယ္ဘဲ မခြာဘဲ အိ္မ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ပီးေရာင္းေတာ့မယ္၊ ထေတာ့ကြယ္”

သူ႔ဝမ္းနည္းရိပ္ ဝမ္းနည္းေငြ႔ သန္းေနေသာ၊ တုန္ယင္လႈိက္လွဲေနေသာ အသံကေလးမွာ ဤ အိမ္ခန္းကုိ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့ပင္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္မ်ား ရွက္သန္းေနသည္။ ေမတၱာစစ္စစ္တုိ႔၏ အခုိးအရိပ္မ်ားသည္လည္း သူ႔မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ ျဖတ္သန္းေနျပန္သည္။ ေဝသည္ သူ႔အလိုလိုပင္ ေနာင္တတရား ရေနၿပီထင္၏။ ယခုလေရာင္ရိပ္ရိပ္ထဲတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနသည့္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာမွာ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလးမခင္ေဝ၏ မ်က္ႏွာေသာ္လည္းေကာင္း သမီးေလး စပယ္ခုိင္ႏွင့္ ခဲြခြာၿပီး ေဟမန္မွလာခဲ့စဥ္က ေဝ၏မ်က္ႏွာကေလးအျဖစ္သုိ႔ လည္းေကာင္း ျပန္၍ ျဖစ္ေနသည္။
ဖြင့္ေျပာေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အခ်ိန္၌ပင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ မ်ိဳသိပ္ထားသည့္ အက်ိတ္အခဲ အစိုင္အခဲမ်ား၊ နာက်ည္းမႈမ်ား ျပန္၍ ေပၚလာေလသည္။ အမဲစက္မ်ားအတြက္ ရ႔ြံရွာစက္ဆုပ္စိတ္အဆိပ္သည္ ထုိအခ်ိ္န္တြင္ က်ေနာ့္ တကုိယ္လုံးကို တဖ်င္းဖ်င္း ရစ္ပတ္ေနသည္။ ေပ်ာ့ညံ႔ေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာ၊ မျပတ္သားေသာ၊ အားေလ်ာ့ေသာ က်ေနာ့္စိတ္ အေပါင္းကို ထုိစိတ္တုိ႔သည္ ေဘးသို႔ ျပတ္ေတာင္းစြာ လႊင့္ဖယ္ ထုတ္ပစ္ေလသည္။ ဘယ္မွ် ရြ႔ံရွာဖြယ္ေကာင္းသည့္ ျပစ္မႈနည္း၊ ထုိျပစ္မႈအားက်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ထားသူအား ဘာေၾကာင့္ မိမိသည္ ဤမွ် ေမတၱာထားေနရသနည္း။
အားလုံးကုိ ရုန္းကန္ ဆန္တက္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သြားေလသည္။ စိတ္ထဲ၌ အသက္ေသသည္အထိ ေၾကကဲြရသည္ပင္ ျဖစ္ပါေစေတာ့၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း အတိအက် လုိက္နာရမည္။

က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ေနာက္ဆုံးတႀကိမ္ ထပ္၍ ေပြ႔ညွစ္ပစ္လုိက္ၿပီး ေျဖလႊတ္လုိက္လ်က္ စက္ရုပ္တခုကဲ႔သို႔ အိပ္ရာမွ ထလုိက္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမင္းလွည္းလည္း အိမ္ျခံေရွ႔ အေပါက္ဝမွ ၾကာပြတ္ရိုက္ၿပီး အခ်က္ေပးေနသည္.။ ထုိေနာက္အိမ္ထဲမွ အထည္ထုပ္မ်ားကို တင္လိုက္ၿပီး ျမင္းလွည္းသည္ကုန္းေပၚပုိင္းမွ အဆင္း အေကြ႔ ဖက္သို႔ ျဖည္းျဖည္း ေႏွးေႏွး ဆင္းသက္သြားေလသည္။
ျမင္းလွည္းထြက္ခြာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ ေဟမန္၏နံနက္ဆည္းဆာအလွမ်ားကုိ ျပန္လည္ တမ္းတေနသည္။ ျမစ္ျပင္ထက္ဝယ္ ႏွင္းမႈန္မ်ား ရစ္ကိန္းေနတတ္သည့္ ေဟမန္။ ယခုၿမိဳင္ႀကီးသည္ မလႈပ္မရွက္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပင္။ ျမင္းလွည္းသည္ ကားဂိတ္ဖက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႔ေနလ်က္ ျမင္းခြာသံ တခ်က္ၾကားတုိင္း အိမ္မွ တလွမ္းကြာလာေနခဲ့ၿပီကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာပင္ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္၍ ေတြးေန၏။ ထုိအခါတြင္ ျမင္းလွည္းကုိ အိမ္ဘက္ ျပန္ေမာင္းႏွင္သြားေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကို က်ေနာ္သည္ ပင္ပန္းလွစြာ ေခ်ဖ်က္ေနရသည္။

လြန္ခဲ့သည့္တည၊ သူ႔ကုိ သတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ တညက သတ္ပစ္မိလွ်င္ ယခုလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈျဖင့္ ၾကံဳေတြ႔ရမည္မဟုတ္။ ယခုကား ေဝ႔ ကိုအျခားတပါးေသာ ေယာက်္ား တဦးႏွင့္တဲြယွဥ္ အိပ္စက္ရန္ က်ေနာ္သည္ လုိက္ပို႔ေနလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။
ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမွ ေဟမန္သုိ႔ ေျပာင္းရန္ ျမင္းလွည္းျဖင့္ထြက္လာခဲ့စဥ္က ျမင္းလွည္းေပၚမွ သူ လိမ့္က်ၿပီး တခါတည္းေသလြန္သြားခဲ့လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္းနည္း။ ထုိစဥ္ကဆုိလွ်င္ သူသည္ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည့္ မခင္ေဝသာလွ်င္ ျဖစ္လ်က္ ထုိစဥ္က ေသလမ္းျဖင့္ ခဲြခြာခဲ့ရလွ်င္ ယခုထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သက္သာေပမည္။

ျမင္းလွည္း ျဖတ္သန္းေနစဥ္ လမ္းေဘး ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ဝင္လုဆဲဆဲမွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လေရာင္သည္ တဖက္ေဘးမွ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ အိပ္ရာမွ ထေျပးလာခဲ့ရသျဖင့္ သူသည္ မျပင္ဆင္ရေသးဘဲ ပကတိရုိးသားျဖဴစင္ေသာအလွမ်ားႏွင့္ မခင္ေဝပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ထမီမွာ ကပုိကရုုိျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အိပ္ရာထဲမွ ထလာခဲ့ေသာ တြန္႔ေၾကေနသည့္ အက္်ီကုိ ဆဲြဆန္႔ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ မပီမသအျပဳံးရိပ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဤ အခ်ိန္၌ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးမ်ားသည္ ျမင္းခြာတခ်က္လွမ္းလုိက္တိုင္း တင္းက်ပ္လာေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္သည္ မာနအေပါင္းကုိ ေျဖေလ်ာ့လုိက္ၿပီး ျမငး္လွည္းကုိ ေနာ္က္ျပန္၍ ေမာင္းခုိင္း ခ်င္ေသာ ဆႏၵ ေပၚလာေနျပန္သည္။

“ ေဝဟုိမယ္ႏွစ္ရက္ဘဲ ေနမယ္ေနာ္ကုိုကို။ ေဝမရွိရင္ ကုိကို စားေရးေသာက္ေရး ဒုကၡေရာက္ေနရတာဘဲ၊ စီးပြားေရး ေလာဘတုိက္ေနမိတာ ကုိကို႔ကို ဒုကၡ ေပးသလုိဘဲေနာ္၊ ကုိကိုစားဖို႔ငါးသေလာက္ေပါင္းယူလာခဲ့မယ္၊ သဘက္ခါျပန္လာမွာ၊ ဟိုကကုန္ မယူလာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ဘီကြယ္၊ ကိုကို နဲနဲပိန္သြားသလားလို႔၊ ေဝမရွိတုန္းမ်ား ဖ်ားေနရင္ဒုကၡ၊ ေဝ႔ကို ကုိကိုသတိမရဘူးလား”
သူတုိးတုိးေျပာလုိက္သံသည္ တင္းခံမာေက်ာေနသမွ် တုိ႔ကုိ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေနသလုိျဖစ္ေနသည္။.
“ မရပါဘူး”
“ဘာ ကုိကုိ”
“ေအာ္…. သတိမရပါဘူးေဝ”
“ဟင္…”
“ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကုိယ့္ အတြက္ ေနသားတက် ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ေနေနက်ျဖစ္ေနၿပီေဝ၊ ကုိယ္တုိ႔ဟာ ညားစ ဇနီးေမာင္ႏွံမွ မဟုတ္ေတာ့တာဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေဝ႔ကို ကုိယ္က ဧည့္သည္လုိသေဘာထားေနတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီလိုမွသေဘာ မထားႏိုင္ရင္လဲ၊ ဒီလုိေနလုိ႔ ဘယ္ရႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေဝ ကသုံးရက္ေလာက္လာေနၿပီး ျပန္သြားလုိက္၊ အခုေနအခါမယ္ ဒါကိုအသစ္အဆန္းလုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဖူးေလ၊ အိမ္ေထာင္တခုရဲ႔ အဓိက အက်ဆုံး မ႑ိဳင္ဟာ စီးပြားေရးဘဲမႈတ္လား။ စီးပြားေရးလူအျမင္ တင့္တယ္ေအာင္ ဘယ္နည္းနဲ့ျဖစ္ျဖစ္ စီးပြားေရးဘဲ လုပ္ရမယ္မႈတ္လား၊ “ဧည့္သည္ ျဖစ္၍၊ အိမ္အုိးပစ္ခြာ၊ မေနသာပါ၊ သူ႔ရြာသူ႔ထံ ျပန္ေပတာဘဲ” ဆုိသလုိေပါ့ေလ”

ေဝသည္ သူ႔ကုိယ္ကုိ ပုိ၍ တုိးညြတ္လိုက္ကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း မ်က္ႏွာမွာ မိႈင္းညိႈ႔လာေနသည္။
“ ဒါျဖင့္ ျမင္းလွည္းျပန္ေမာင္းခုိင္းေတာ့မယ္ ကိုကုိ”
ျမင္းလွည္းသည္ေနာက္ဆုံးတြင္ အေၾကာင္းအရာအေပါင္း၏ အဆုံးသတ္ရာေဒသျဖစ္မည့္ ကားဂိတ္ဖက္သုိ႔ ေကြ႔ခ်ိဳး ဝင္လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ မဟတဟ မပြင့္မလင္း တခ်က္ ရယ္လုိက္၏။ ထုိရယ္သံထဲ၌ ရ႔ြံမုန္းမႈ။ ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုပ္မႈ အေပါင္းသည္ ျပည့္သိပ္ပါရွိသြားေနသည္။ ထုိအထဲတြင္ ေၾကကဲြြမႈ ဆုိ႔နစ္မႈမ်ားပါ ေရာေႏွာေနျပန္သည္။

“အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူးေဝရာ၊ မင္းအခု ရက္ပုိင္းမယ္ ရုဳးမ်ားရုဳးေနသလား”

က်ေနာ္သည္ ရယ္သံႏွင့္ဆက္တုိက္ေျပာလုိက္ေလသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္သည္ ကားဂိတ္၌ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုုိက္ၿပီး ကားလဲွမုိးေပၚသို႔ အထည္ထုပ္မ်ား တင္ေပးေနသည္။ ေဝသည္ ကားေပၚသို႔တက္သြားၿပီး ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ေရာေႏွာေနေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ကားနံေဘးမွ သူရွိရာဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ ကုိယ္သြားေတာ့မယ္ေဝ”ဟု တုိုးတုိးႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
သည္တခါက်ေနာ့္ ႏႈတ္ဆက္သံမွာ အတုိးသက္ဆုံး၊ အညင္သာဆုံးႏွင့္ ေဝ႔အေပၚထားရွိသမွ် ေမတၱာအေပါင္း၏ ႏူးည႔ံသိမ္ေမ႔ြမႈ၊ နက္နဲမႈဲအေပါင္းကို ေဖာ္ျပေနသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ကုိကုိ”ဟု သူ၏ ခ်ိဳျမေသာ ႏႈတ္ဆက္သံမွာ ျပတ္ေတာက္ကုန္ၿပီးသည့္ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးအေပါင္းကုိ ေနာက္ဆုံးျပန္၍ဆက္ရန္ အားအင္ကုန္ခန္း ႏြမ္းနယ္စြာေျမွာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာ ႀကိဳးပမ္းလုိက္မႈတခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။

ဤစကၠန္႔တုိ႔မွာ ေနာက္ဆုံး စကၠန္႔မ်ားျဖစ္၏။ အခုိင္အျမဲတည္ေဆာက္ခဲ့ဘူးသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးတခု၏ ေနာက္ဆုံး၏ ေနာက္ဆုံုးအခိ်န္ျဖစ္ေသာ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ စကၠန္႔မ်ားျဖစ္ေလသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ေဝႏွင့္ ေဝးသြားခဲ့ရပါၿပီ။ သည္တခါ အျဖစ္အပ်က္ကား အိပ္မက္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ အိမ္ေထာင္းေရးမွာ ေနာက္ဆုံး၌ အရွိန္ကုိ ျပန္၍ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳကဲြပ်က္စီးသြားခဲ့ေလၿပီ။

နိဳင္၀င္းေဆြ

( အခန္း ၁၈ နိဂံုးပိုင္းကို ေမွ်ာ္...)

ကဗ်ာ

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ေက်ာင္းဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆိုလိုတာက အစိုးရခန္ ့မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာ၊ စပါးနဲ ့ဒါမွမဟုတ္ေက်ာင္းသားမိဘေတြစုေပးတဲ့ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာ၊ ေစတနာ အထက္တန္းညေက်ာင္းဆရာ၊တြဲဖက္ အလယ္တန္းျပဆရာ၊ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္အစံုမက္ႀကီးစံုမက္ၿပီး တန္ဘိုးအထားးဆံုး ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာဘဝ၊ ဒီလိုေက်ာင္းဆရာအမိ်ဳးမ်ိဳးရဲ့ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။အခုလည္း နိဳင္ငံျပင္ပ အထက္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းမွ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အထက္တန္းျပေက်ာင္းဆရာ..။ က်ေနာ္နဲ ့ေက်ာင္းဆရာဘဝနဲ ့က ကံၾကမၼာက ဘယ္လိုျဖတ္ျဖတ္ ေရစက္က ျပတ္သြားတယ္ရယ္လို ့ကိုမရွိပါဘူး။
ဒီလို ေက်ာင္းဆရာဘဝေတြက္ုိ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ က်ေနာ္က သင္ၾကားသူအျဖစ္ထက္ သင္ယူသူအျဖစ္ကို ပိုၿပီးေလးနက္ခဲ့မိတယ္။ ဥပမာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၃၀)ေက်ာ္ေလာက္က ဟိုး ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားက ရြာတရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီကပဲ က်ေနာ္ ပ်ိဳးႏွဳတ္၊ထယ္ထိုး သင္ယူခဲ့ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ဘဝေတြကို က်ေနာ့္မွာ မွတ္လို ့သားလို ့ကို မကုန္နိဳင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြအတြက္ စပါးရိတ္ရင္း ပိုးထိလို ့ဆံုးပါးသြားရတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းဆရာ ထမင္းခ်ိဳင့္ အတြက္ ေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးရွာရင္း ေရနစ္ေသဆံုးရတဲ့ေက်ာင္းသား၊ အို..ေျပာရရင္ ကုန္နိဳင္ဘြယ္ေတာင္မရွိတဲ့ ဘဝေတြ..အလွေတြ..နာက်င္ခံစားရမွဳေတြ...။

ဒီကေန ့က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာေလးတပုဒ္ လက္ေဆာင္အေနနဲ ့တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ရဲ့ ရင္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္သြားရေလာက္ေအာင္ ခံစားမွဳေပးနိဳင္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိုင္တဲ့ ကဗ်ာေလး။ဖတ္ၾကည့္ပါ။၁၉၉၉၊ နိဳ၀င္ဘာလထုတ္ သရဖူမဂဇင္းမွာပါတဲ့ ဆရာ ေနမ်ိဳး ရဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

အစ္ကို

တစ္ေန ့က်ေတာ့
စာသင္ခန္းထဲမွ ဆရာမက
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ထခိုင္းၿပီး
ေမးခြန္တစ္ခု ေမးတယ္
မင္းႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ တဲ့။
ေက်ာင္းသားေလးက ထရပ္ၿပီး
ဆရာမကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ၿပီးမွ ေလသံ တိုးတိုးေလးနဲ ့ ေျဖျပလိုက္ရဲ့။
(နားေထာင္စမ္းပါ)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနတဲ့
ေကာင္ကေလးတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။
ဆရာမက တအံ့တၾသနဲ ့
ေက်ာင္းသားေလးကို ၾကည့္ကာ
ဘာျဖစ္လို ့လဲသားတဲ့၊ ထပ္ၿပီး ေမးလိုုက္ေပါ့။
ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးက
အရည္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုကို ပုတ္ခတ္ၿပီး
ဦးေခါင္းကို ငုံ ့ကာ
ဆရာမ ၾကားနိဳင္ရုံ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ့ ညီမေလးက ေျခေထာက္တစ္ဖက္ မသန္ဘူးဆရာမတဲ့…။ ။

ေနမ်ိဳး
၁၉၉၉၊ နိဳဝင္ဘာ၊ သရဖူ

ေႏတည

( ၁၇ )

ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ေနေသာ ေဝ႔ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပတင္းဝမွ ဝင္လာသည့္ လေရာင္ ျခည္မွ်င္တန္းမ်ားျဖင့္ ထိေတြ႔ၿပီး ေတာက္ပသြားေနသည္။ ဝင္လုဆဲဆဲ လေရာင္ျခည္မ်ားမွာ မိွန္ေဖ်ာ့ေနၿပီ။ အရုဏ္ပုိင္း၌တုိက္ခတ္ေသာ ေလေျပထဲတြင္ တဖက္ျခံမွ သင္းျမေသာ စပယ္ရန႔ံမ်ား ပါလာေနဆဲပင္။


က်ေနာ္သည္သူမၾကည့္မီ မ်က္လုံးကုိျပန္၍ မွိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ေဝသည္ သူ႔ ကုိယ္ကုိက်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းလူးလိွမ့္ၿပီး တေစာင္းလွည့္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္သူ႔ လက္တဖက္ကုိ က်ေနာ္႔ ပခုံးစြန္းေပၚသုိ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းတင္လ်က္ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး လႈပ္ႏုိးေနသည္။ ပူေႏြးေသာအေတြ႔၊ ႏူးညံ႔ေသာအေတြ႔တုိ႔ျဖင့္ သူ႔လက္ကေလးမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ပခုံးသားထဲဝယ္ နစ္ျမဳပ္္ေနလ်က္။ သူ႔ အသံသည္ ဤအခန္းကုိေရာ၊ က်ေနာ့္္ ကုိေရာ၊ သူ႔ကုိသူေရာ ႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့သုိ႔ ပ်ံလြင့္ေနေတာ့သည္။

“ ကုိကုိ- ကုိကုိ”ဟု သူ၏ တုိးတုိးညင္ညင္ ေခၚေနသံသည္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးကာလ၏ အဆုံးသတ္ပုိင္း အခ်ိန္တုိကေလးမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီဟု တပ္လွန္႔သံ ျဖစ္ေနသည္။
ဤအသံမွာ ေနာက္ဆုံုးၾကားရေသာအသံ။

ဤအသံသည္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲမွ လူးလွိမ့္ တက္ေျပးလာၿပီး ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲသုိ႔ ျပန္၍ ဆင္းေျပး သြားၾကေတာ့မည့္ လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ား၏ သဲေသာင္ျပင္ကမ္းကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနသံႏွင့္တူေနသည္။
လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဖူးစ သဲျပင္ေပၚသုိ႔လာ၍ လႊမ္းသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္ကုိ ထိခတ္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္ထဲသို႔ တဖန္ ျပန္၍ ေဆာ့ျမဴးေျပးဆင္းသြားျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ေျပး လာၾကျပန္ၿပီး ပင္လယ္ကမ္းနဖူးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ထိခတ္ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ သည္အႀကိမ္လာျခင္း ကား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္။ ေနာက္တႀကိမ္တဖန္ သူ႔ အသံကုိ ၾကားရရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
လႈိင္းငယ္တို႔သည္ သဲျပင္ေသာင္စကုိ ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္လာ၍ ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီးေနာက္ မျမင္စြမ္းႏုိင္ေအာင္္ က်ယ္ေျပာလွေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲအတိုင္း အဆုံးအစ မရွိေတာ့သည္အထိ ေျပးသြားလ်က္။
ပင္လယ္ကမ္ေျခသည္လည္း သူ႔ မူရင္းေနရာ၌ မရွိေတာ့ဘဲ အေဝးႀကီးဆီသုိ႔ ထြက္ေျပး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။

မိုးလင္းေတာ့မည္။ ခဲြခြာ ၾကရေတာ့မည္။ ေနာက္တဖန္ေဝႏွင့္ ျပန္၍ဆုုံေတြ႔ရန္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာကုိ တဖန္ ျမင္ေတြ႔ရန္ ေဝ႔အသံကုိ တဖန္ျပန္၍ ၾကားႏုိင္ရန္ ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းမွန္သမွ်မွာ ဆုံးခန္းတုိင္ခဲ့ပါၿပီ။

“ ကုိကုိ၊ ထကြယ္၊ ေလးနာရီေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီမႈတ္လား၊ ကုိကုိ တမင္ျမဳံေနတာ၊ လူညစ္ပတ္ႀကီး၊ မေကာင္းဘူး” ဟုေဝ၏ ေျပာေနသံမွာ ခ်ိဳလြင္ေနလ်က္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား၏ အေတြ႔မွာ ေႏြးေနလ်က္။
သူ႔ ကုိယ္လုံးကေလး၏ အေတြ႔မွာ အိစက္ေနလ်က္။
သူ႔ အသက္ရွဴသံမွာ စြဲမက္ဖြယ္ရာ ဖုိလႈိက္ေမာသံ၊ ျမွဴခ်ိဳသံပါေနလ်က္။
သူသည္ ေဖာင္းမုိ႔ေနေသာ ပါးျဖင့္ က်ေနာ့္ပါးကုိတင္းက်ပ္စြာ ထိကပ္ထားေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္ေနျမဲပင္။ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားမႈ အလ်င္းမျပဳေသး။ ဤအတိုင္းပင္ အခ်ိန္အေပါင္းမွာ ရပ္တန္႔ နားေနေစခ်င္သည္။ အခ်ိန္ကား တားဆီး၍ ရႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္ေပ။

ယခုအခ်ိန္မွာ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခဲြခြာၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိိန္ျဖစ္သည္ကုိ ေဝသည္ အလ်င္းမသိ၊ မရိပ္မိေသးေပ။ ဤကဲ့သုိ႔ ဤနည္းျဖင့္ ညင္သာလွစြာ၊ ေအးၿငိမ္းလွစြာ၊ စကားတလုံးမွ် အေျခအတင္ မေျပာၾကဘဲအလြန္လွပစြာ သူႏွင့္ က်ေနာ္ကဲြကြာရလိမ့္မည္ဟူ၍ ေဝသည္ ဘယ္စဥ္အခါကမွ် ေတြးေတာခဲ့မည္မဟုတ္။ ဤသို႔ မခဲြခြာရရန္သူ႔၌ ခုခံ ကာကြယ္ခြင့္ကေလးမွ်ပင္မရွိ။ အေၾကာင္းျပ ေတာင္းပန္ခြင့္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ၊ အသနားခံယူခြင့္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ။
မည္မွ်ေလာက္ ေအးစက္ တည္ၿငိမ္တိက်မွန္ကန္ပါသနည္း။ ဤအိမ္ေထာင္ေရး တရားခုံရုံးသည္ ထုေခ်ခြင့္ျပဳသည့္ တရားခုံရုံးမဟုတ္။ ကလိ္န္ဥာဏ္ဆင္၍ လွည့္စားခြင့္ျပဳသည့္ တရားခုံရုံးမဟုတ္။
သူ႔ ကုိ ကားဆိပ္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီး က်ေနာ္ ျပန္လာ၊ အိမ္တံခါးပိတ္၊ အလုပ္ထြက္စာတင္၊ ဤၿမိဳ ့ၾကီးမွ တခါတည္းအၿပီးအပုိင္ ထြက္သြား။

“ ဒီမ်က္လုံးက တမင္မွိတ္ထားတာ၊ ဖြင့္စမ္းပါ ဆုိမွဘဲ ကုိကုိ မေကာင္းေတာ့ဘူးကြယ္”

သူ႔လက္ျဖင့္ က်ေနာ့္ မ်က္ခြံကုိ ကုိင္ၿပီး ဆဲြဖြင့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ခ်ိဳလြင္ေသာ တီးတုိးရယ္သံသည္ ဤေနာက္ဆုံး အိပ္ခန္းကေလးကုိ သာယာစြာ ရစ္ပတ္ေနသည္။
ဤေနာက္ဆုံး စကၠန္႔အခ်ိန္ကေလးမွာ ကုန္ဆုံးေနၿပီ။
ဤအခ်ိန္ကေလး အတြင္းဝယ္ ေဒါသစိတ္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြ ေဆြးေျမ့စိတ္၊ ရင္ထုမနာ ေဒါမနႆ ေစတသိတ္္၊ ခ်စ္စိတ္၊ ေမတၱာ၊ သံေယာဇဥ္စိတ္အားလုံးသည္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားေပၚဝယ္ ေရာေမႊျဖစ္ေပၚလ်က္။ ထုိျဖစ္ေပၚမႈေၾကာင့္ပင္ နာက်င္ထုံထုိင္းေနပါၿပီ။

ၿမိဳ ့ႀကီး၌ ကိုခင္ထြန္းႀကီးစီးသြားသည့္ရထား ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ တေယာက္တည္း တံတားႀကီးဘက္သို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး တညလံုးပင္ ေတြးေတာလ်က္ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာခ်သည္။ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ေျပာင္းလဲနိဳင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ခိုင္ၿမဲ စြဲၿမဲေနသည္။ အရုဏ္လာမွ က်ေနာ္သည္ အေမ့အိမ္ဘက္သို ့ျပန္သြားခဲ့ၿပီး အဖြား သၿဂိဳလ္ၿပီးသည္အထိ မေစါင့္ေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျပဳမူရန္ၿမိဳင္ႀကီးသို ့ျပန္ေျပးခဲ့၏။ ၿမိဳင္ႀကီးသို ့ညေနခင္းပိုင္း ေရာက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းစားပြဲတြင္ထိုင္လ်က္ အလုပ္ထြက္စာကို ေကာက္္ေရးခဲ့ေလသည္။ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ ျပန္၍ေတြ ့ဆံုရန္ မရွိေတာ့ဟူ၍ ထင္ခဲ့ေလသည္။
ထိုသို ့ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဝႏွင့္က်ေနာ္ကား ေရစက္ၾကြင္းက်န္ေနေသးလ်က္ပင္။ အလုပ္ထြက္စာေရးေန၍ တပိုင္းတဝက္အေရာက္တြင္ ၿခံေရွ ့သို ့ေဝေရာက္လာသည္။ ေဝသည္ တပတ္ျပန္လွည့္လာခဲ့ျပန္ေလသည္။ ပင္လယ္၏ကမ္းေျခက္ုိ ႏွဳတ္ဆက္ရန္ လွိဳင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ တေက်ာ့ျပန္၍ လူးလွိမ့္တက္လာျပန္ေလသည္။ ထို ့ေနာက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေသာင္ျပင္ေပၚသို ့တဖန္ျပန္၍ လႊမ္းမိုးျပန္ေလသည္။


ထိိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေဝသည္ အိမ္ေရွ ့၌ ဆုိ္က္ရပ္ေသာ ျမင္းလွည္းေပၚမွ အိမ္ဘက္သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေလသည္။
“ ကုိကုိေရ ကိုကုိေရ ” ဟု သူသည္ လွမ္းေအာ္ၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းသက္ေနသည္။“ ဒီမယ္ ကုန္ေတြ လာခ်ကူူေပးပါအုံး၊ ဧည့္သည္ လာတာေလ၊ ဘာေငးေနရတာလဲ ”

သူ၏ရယ္ေမာလုိက္သံမွာပ်ံ ့လြင့္ လာျပန္သည္။ ခဏမွ် က်ေနာ္သည္ ေငးေမာေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ေရးလက္စ တန္းလန္းအလုပ္ထြက္စာကုိ သိမ္းေဆြႀကီး၏ စာသိမ္းထားရာ စာပဲြအံဆဲြကုိ ျဖည္းျဖည္း ဆဲြဖြင့္ၿပီး အေပၚမွ ထပ္ထည့္လုိက္ၿပီး ေသာ့ကုိ ျပန္ခတ္လုိက္သည္။
သည္အခါတြင္ကား ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အမွန္ပင္။ သည္တႀကိမ္ သူျပန္္ေရာက္လာသည္မွာ အိမ္မက္ထဲတြင္ ေရာက္၍လာသကဲ့သုိ႔ က်ေနာ္သည္လည္း အိပ္မက္တခုကို ကေယာင္ကတမ္း မက္ေနသကဲ့သို႔။
က်ေနာ္သည္ စာပဲြထိပ္မွ ထရပ္လုိက္္ၿပီး ျခံဝမွ သူကုိလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေဝေနေသာ၊ လွေနေသာအျပံဳး၊ ျမင္းလွည္းနံေဘးမွ သူရပ္ေနၿပီး လက္ယပ္လွမ္းေခၚေနပုံကုိ အိပ္မက္ထဲ၌ ျမင္ေတြ႔ေနရသကဲ့သုိပင္။

“ လာပါဆုိမွဘဲကြယ္၊ ေငးေနလုိက္တာ”
သူႏွင့္က်ေနာ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကဲြကြာလာခဲ့ၿပီးသလုိပင္ ထုိအခိုက္၌ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ၌ ထင္ေနသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ မည္သုိ႔မွ် မပတ္သက္ေတာ့။ သူသည္ ဤက်ေနာ္႔အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေနသည့္ လမ္းေပၚမွ မိန္းမတဦးမွ်သာျဖစ္၏။မေန႔တေန႔ကပင္ သူသည္ တည၌ ပဲြၾကည့္အၿပီး နံနက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ မုီးမလင္းေသးမီေမွာင္ရိပ္လမ္းကုိ ျဖတ္ကာ သူ႔အေမအိမ္သုိ႔ အိပ္စက္ရန္ သြားခဲ့ေသးသည္။ သူ႔ အေမအိမ္တြင္ ထုိသူႏွင့္ သုံးရက္မွ်အတူ အိပ္ခဲ့ေသးသည္။ သိမ္းေဆြႀကီးရွိရာ ဘူတာ၏ ကုန္တဲြမ်ားၾကားတြင္ လူတေယာက္ႏွင့္ ေနရာအရွာ သြားခဲ့ေသးသည္။ ခု သူသည္ ၿမိဳင္ႀကီးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ႏွစ္ရက္တန္သည္ သုံးရက္တန္သည္ အိပ္စက္ရန္ လာေနသည္။

ၿမိဳ႔သစ္ကေလးတြင္ ေနစဥ္ကသာဤအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ၿပီးယခုလုိ ျပန္ျမင္လုိက္ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ေျပးထြက္သြားၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ အပုိင္းပုိင္း အထစ္ထစ္ ခုတ္သတ္ပစ္လိမ့္မည္။
ယခုမူ ေဒါသမရွိေတာ့သလုိပင္္ က်ေနာ္သည္ တည္ၿငိမ္ေန၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္ကား မပတ္သက္ေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူသည္က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေဝမဟုတ္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ ထံမွ အခြင့္အေရးသုိ႔မဟုတ္ ေငြေၾကးကုိ ရယူလုိၿပီး သူ႔ကုိုလာ၍ ေပးအပ္အေရာင္းအဝယ္ ျပဳေနသူ မိ္န္းမတဦး၊ သူႏွင့္မိမိသည္ မည္သုိ႔မွ် ပတ္သက္ေတာ့သည္မဟုတ္၊ သူ႔ဖာသာျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မိမိႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မဆုိင္ေတာ့ဟု က်ေနာ္သည္ ေတြးေတာေန၏။
“ လာေလ ” ဟုသူက ေခၚလုိက္ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ စာပြဲမွ ေျဖးေျဖးေလးေလး ထလုိက္ၿပီး အိမ္နိမ့္ကေလး၏ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလးေလးလံလံ ဆင္းသက္သြားသည္။
ေႏြ၏ ညေနဆည္းဆာသည္ က်ေနာ့္ ငွက္ေပ်ာ ဥယ်ာဥ္ကေလးျခံဝႏွင့္ျခံေရွ႔ သီတာျမသားအေပၚတြင္ က်ေနသည္။ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ကေလး၏ အလယ္ အုတ္ခဲနီလမ္းမွ က်ေနာ္ျဖည္းေလးစြာ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အခုိက္တြင္ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ထာဝစဥ္ေတာက္ပပြင့္လန္းေနတတ္ေသာ အျပဳံးမ်ားမွာ မွိ္န္ေဖ်ာ့လာေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ျခံေရွ႔ဝင္းဝ သူ႔ေရွ႔၌ရပ္လုိက္လွ်က္ “ ကုိယ္ေခါင္းေတြ သိပ္မူးေနလုိ႔ေဝ ” ဟု တုိးသက္ညင္္သာစြာေျပာလုိက္ေလသည္။
သူသည္ ျမင္းလွည္းသမားအကူအညီယူၿပီး ငပိ ငေျခာက္ ျခင္းမ်ားကုိ အိမ္ေရွ႔သုိ႔သယ္ယူေနသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ျမင္းလွည္းသမားအား ေငြေပး ေခ်ေနၿပီး “ မနက္က်ရင္ ေစာေစာလာခဲ့ေနာ္ ဦးေလး၊ ငါးနာရီခဲြ ေလာက္လာခဲ့ပါ ” ဟု ေျပာေနသံမွာ ခ်ိဳလြင္ေနလ်က္။
ျမင္းလွည္းသည္ ျခံဝမွ သီတာျမသား၏ အေကြ႔ဘက္သို႔ ေမာင္းႏွင္ေျပးသြားသည္။ ျမင္းခြာသံမ်ားသည္ ျခံေရွ႔၌ႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့သုိ႔ပင္ ေမ႔က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။

ေဝသည္ က်ေနာ္ရပ္ေနရာျခံဝ ဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ငါးပိျခင္းမ်ားသယ္ရသျဖင့္ေဝ႔နဖူးျပင္၌ ေခၽြးဥ ကေလးမ်ား စီရီေနသည္။ သူ႔ကုိယ္မွ ေခၽြး၏ရနံ႔သည္ ထုိအခ်ိန္၌ ျခံဝတြင္စုိထုိင္းလ်က္ ရွိေနသည္။
ထုိအခုိက္အတန္႔ ကေလး၌ က်ေနာ္သည္ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ သူ႔ကုိ တခါကလိုက္အေခၚ သူစပါးသယ္ေနခဲ့သည္ ကုိအမွတ္ရသြားသည္။ ထုိအခါကလည္း သူ႔ တြင္ဤကဲ့သုိ႔ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စုိထုိင္းေနလ်က္ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ေခၽြးမ်ားေၾကာင့္ လန္းဆန္းေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဟမန္တြင္ ေဈးေရာင္းေနစဥ္က သူေဈးကုန္မ်ားကုိ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ႏွင့္ သယ္သည္ကုိ အမွတ္ရျပန္သည္။

သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိေမာ့္ၾကည့္္ၿပီး “ ကုိကုိေနမေကာင္းလုိ႔လား ” ဟုတုိးတုိးေမးလုိက္သံမွာ ေဟမန္တြင္ နာမက်န္းစဥ္က ေမးလုိက္သံႏွင့္ မျခား။
“ ေကာင္းပါတယ္ ေဝ၊ ေခါင္းထဲကနဲနဲမူးတာပါ ” ဟု က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
လမ္းကေလးထဲတြင္သူသည္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ကပ္လ်က္ အိမ္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႔ကုိယ္ကေလးမွာ က်ေနာ့္ ကိုတုိးေဝွ႔ေနသည္။ သူသည္က်ေနာ့္ လက္ကုိ ေသြးစမ္းၾကည့္ရန္ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။

“ မင္းနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ခဲြၾကရေတာ့မယ္ေဝ၊ ကုိယ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ျပင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ မင္းက မင္းလမ္း မင္းသြား၊ ကုိုယ္လဲ ကုိယ့္လမ္း ကုိသြား၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ခဲြရေတာ့မယ္ဆုိတာေတ့ာ ကုိယ္မေျပာႏုိင္ဘူး ေဝ ” ဟုေျပာလိုက္ လုိေသာဆႏၵေပၚလာသည္။
ထုိသုိ႔ ဖြင့္လွစ္ေျပာလုိက္လွ်င္ အေျခအေနမွာ မထိ္န္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကဲြသြားႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူက ဖက္၍ငိုယိုေတာင္းပန္။ အမွားဝန္ခံလုိက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း မလုိက္နာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့ညံ႔စြာ အရွဳံးေပးပစ္ခ်င္ ေပးပစ္လိမ့္မည္။ မိမိကုိယ္ကုိ စိတ္မခ်၊ မိမိ၏ ေပ်ာ့ည႔ံေသာစိတ္ႏွလုံးသားကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္။

“ဒါျဖင့္ ေဝေနာက္တေခါက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသြားေသးဘူးကုိကုိ၊ ေတာ္ၾကာကုိကုိတေယာက္ထဲ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနရင္ဒုကၡ၊ ဒီတခါအထည္ကခ်ည့္သုံးရာေက်ာ္ေက်ာ္ ျမတ္တယ္ ကုိကုိ၊ ေတာဘက္ ဆင္းေရာင္းတာ၊ ဒီကေရွ႔ ေတာေတြဖက္မယ္ေဖာက္သည္ ရထားလုိ႔ျမန္ပါဘီ၊ ဟုိမယ္ၾကာလွရင္ သုံးရက္ဘဲ၊ ဟုတ္တယ္ေလာဘကုိ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေလ်ာ့ထားအုံးမွဘဲ၊ ဒီမယ္ ကုိကုိတေယာက္ထဲ ကုိယ့္ ဖာသာခ်က္စား၊ ကုိုယ့္ ဖာသာ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေနရတာ ေဝသနားလာဘီ”

ဤစကားမ်ားမွာမူေဝသည္ သူ႔ ေစတနာ အရင္းအတုိင္းေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္္ေတြးေနမိသည္။ ေဟမန္တြင္နာမက်န္းစဥ္က ေဝသည္ မိခင္တဦးႏွင့္မျခားေသာ ေမတၱာျဖင့္ ျပဳစုခဲ့သည္ကုိ ျပန္အမွတ္ရေနသည္။ အေလးအေပါ့ သြားသည့္ကိစၥကပါ မက်န္ေအာင္ သူသည္ ျပဳစုခဲ့သည္ကုိ သတိရၿပီး ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနသည္။

“ မလုိပါဘူး ေဝ၊ ကုိယ္ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဝ ဒီမယ္ သုံးရက္ေလာက္ ေရာင္းရင္ တင္လာတဲ့ကုန္ ကုန္မယ္မဟုတ္လား၊ အလုပ္လုပ္စရာ ရွိတာသာလုပ္ပါ၊ ကုိယ္တုိ႔က ညားစ လင္မယားမွ မဟုတ္ေတာ့တာဘဲ ေဝ ”
“ ကုိကုိတခုခုျဖစ္ေနသလုိဘဲ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ ေဝသြားေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကုိကိုဘဲ ရက္ေတြေရႊ႔ေရႊ႔ ခုိင္းတယ္ ”
“ ကုိယ္ အမွန္ေျပာတာပါ၊ ကုိယ္တုိ႔အတြက္ အဓိက ထားရမွာက စီးပြားေရးဘဲ မႈတ္လား၊ ေဝေျပာေနက် စကားေလ၊ စီးပြားေရးမရွိရင္ လူလူခ်င္း အႏိွမ္ခံသတၱဝါျဖစ္ေနရတယ္ ဆုိတာ၊ ေဝ႔ မိသားစုကုိ လူအထင္ေသးခံေနရတာ စီးပြားေရး ေၾကာင့္ ဆုိ ေဝ၊ ကုိယ့္အေမက ေဝ႔ကုိ အထင္ေသးတာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ဘဲဆုိ”
“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိကုိတခုခုေျပာင္းလဲေနပါဘီ”
“ ဒါေတာ့ကုိယ္မေျပာင္းလဲတတ္တဲ့လူဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေအာင္ ေပါင္းလာခဲ့ပီဘဲ၊ ေဝ သိပါတယ္”

ေဝက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တခုခုရွာေဖြေနသလုိ ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္္ တတ္ႏိုင္လွ်င္က်ေနာ္သည္ အခါတုိင္းက အတုိင္းရယ္စရာ တခုခုေျပာၿပီး လြတ္လပ္ ရႊင္လန္းစြာ ရယ္ေမာပစ္ဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ေတြးေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ရယ္၍ကား မရႏုိင္ေပ၊ က်ေနာ္သည္ လက္ႏွစ္္ဖက္ျဖင့္ နားထင္ကုိ ႏွိပ္ထားလ်က္ အိမ္ေရွ႔ တန္းလ်ားတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္ရသည္.။

ဤညေနႏွင့္ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံးဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ မေျပေလွ်ာ့သြားရန္ မည္ကဲ့သုိ႔ ေတာင့္ခံ ထားရပါမည္နည္း။ ဤရက္မ်ား၌ တခုခုျဖစ္ေတာ့မည္ထင္ခဲ့သည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာက အံခဲက်ိတ္မွိတ္ထားသမွ်တုိ႔ ရုတ္တရက္ စုျပဳံေပါက္ကဲြသြားမည္ကုိ စုိးရိမ္သည္။ ညအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္၌ သူ႔ကုိ ေသြးေအးေအးျဖင့္ သတ္ပစ္ခ်င္ သတ္ပစ္မိလိမ့္မည္.။ သို႔မဟုတ္ျပႆနာမ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေျဖရွင္းလုိက္ၿပီး က်ေနာ္သည္ တဖန္စိတ္အား ေလွ်ာ့ျပန္လ်က္ ဤငရဲတြင္း အိမ္ေထာင္ေရး၌ သံသရာျပန္လည္ခ်င္ လည္ေနမည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေလးရက္ အခ်ိန္မွာ သုိသုိသိပ္သိပ္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ျဖင့္ပင္ ယခင္ရက္ေပါင္း မ်ားစြာက အတိုင္း အလြန္ညင္သာစြာ ေအးၿငိမ္းစြာျဖင့္္ ကုန္ုဆုံးလုိက္လာေနသည္.။
ထုိေလးရက္တာကာလ၌ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပါက္ကဲြေတာ့မည္ ကဲ့သို အႀကိမ္ႀကိမ္က်ေနာ္ အရွံဳးေပးေတာ့ မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ္လည္း ထိ္န္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ထုိေလးရက္တာ ကာလ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ စကၠန္႔ႏွင့္ ဖြဲ႔တြက္၍ မွတ္မိေနသည္။ သူ ေျပာခဲ့သည့္စကား၊ သူ႔လႈပ္ရွားမႈ၊ သူျပဳံးလုိ္က္သည့္အျပံဳးမ်ား အားလုံးကုိပင္ စိတ္ထဲ၌ စဲြထင္မွတ္မိေနသည္ဟု ထင္ရေလသည္။

မေန႕ညေနကမူ က်ေနာ္ ျပတင္းဝတြင္ ရပ္ေနစဥ္၌သူသည္ လူေနေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္ ဤအိမ္ကေလး၏ ဧည့္ခန္း ၾကမ္းျပင္ကုိ ဖေယာင္းတုုိက္ေနသည္။ မနက္ဖက္သြားရန္ အတြက္ သူအထည္မ်ား ဝယ္ယူခဲ့ၿပီးလ်က္ ငပ္ိ၊ ငါးေျခာက္မ်ား အားလုံး ေရာင္းခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ။
သူသည္ တေခါက္ျပန္လာၿပီး ျပန္သြားေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ ရုပ္ရွင္တကားၾကည့္ေလ႔ ရွိသည့္အတုိင္း “ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္ရေအာင္ကုိိုကို” ဟု ၾကမ္းတုိက္ေနရာမွ လွမ္းေျပာခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းယမ္းခါလုိက္လ်က္ “ကုိယ္ေခါင္းမူးေနတုန္းဘဲ”ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။
ေဝသည္ ၾကမ္းတုိက္အဝတ္ကို လက္မွကုိင္ၿပီး ျပတင္းဝအနားသုိ႔လာရပ္ေလသည္။အခါတိုင္းကဲ့သို ့ရုပ္ရွင္မျပဘူးဟုဆိုသျဖင့္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ေကာက္မွိဳင္းညိဳ ့သြားသည္။

“ကိုကို တကယ္ေခါင္းမူးေနတာလား ေဝမနက္ျဖန္ကာသြားဘို ့ကားကိုေတာင္ ခ်ိန္းခဲ့ပီးဘီ၊ ဒုကၡဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ ေဖါက္သည္ေပးခဲ့ရမွာဆိုေတာ့ ႏွစ္ရက္ပဲ ေနမွာပါ ကိုကို” ဟုေျပာရင္း သူသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေမါ့ၾကည့္ေနသည္။ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ ေဝ့မ်က္လံုးမ်ားမွာ ဆည္းဆာေနျခည္ေအာက္တြင္ အရည္ရႊန္းလဲ့ ေတာက္ပေနသည္။
“ေဝ မနက္ျဖန္သြားေတာ့မွာဘဲ၊ ေအးေလ သြားေပါ့”
“မသြားရေသးဘူးလား၊ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာနဲ ့ကြယ္၊ ေဝ သြားခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ စိတ္မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး၊ ကိုကို ေနခ်င္ေသးရင္ ေနအံုးမယ္ေလ”
“ကို ဘယ္လိုေျပာမိလို ့လဲ ေဝ”

သူသည္ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းတဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိကပ္ခမန္းတိုးကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနသည္။ အတြင္း၌ ဖံုးဖိကြယ္ဝွက္ထားသမွ်ကို ေဝ ေတြ ့ျမင္သြားၿပီဟု ထင္ရသည္။ အလင္းေရာင္ပ်ပ်၌ သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ ပြင့္ဟေနလ်က္ သူ ့ပါးကေလးမွာ နီေထြးေနကာ သူ ့နဖူးျပင္စပ္၌ ဆံညြန္ ့ကေလးမ်ား လွပစြာ က်ေနသည္။ သူသည္ အစဥ္အၿမဲ လွပေနတတ္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္အရုပ္ကေလးတခုလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။

“ကိုကို စကားေျပာတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနဘီေနာ္၊ ကိုကို တခုခု ျဖစ္ေနပါဘီ၊ ေဝ ့ကို ေျပာစမ္းကြယ္၊ ကိုကို ဘာျဖစ္ေနသလဲ ေဝ့ကိုေျပာစမ္း၊ ေဝ အခုလိုသြားလာေနတာ ကိုကိုမႀကိဳက္ေတာ့ဘူးလား၊ ကိုကို မႀကိဳုက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေဝ သြားကို မသြားေတာ့ပါဘူး၊ကိုကို အဲဒီလို အံုေႏြးေႏြးႀကီးလုပ္ေနတာ သိတ္ဆိုးတာ၊ ေျပာစရာရွိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာမွဳတ္ဘူး၊ အခု ေဝ ေပါင္ခဲ့တဲ့ေရႊေတြလဲ အကုန္ျပန္ေရြးပီးဘီ၊ အေမ့အိမ္ေဆာက္နိဳင္ေအာင္လဲ လုပ္ေပးပီးဘီ၊ ေငြ နဲနဲပါးပါးလဲ စုေဆာင္းမိ အေျခတြယ္ထားပီးဘီ၊ အမွန္ေတာ့ ေဝ ကိုကို ့တေယာက္ထဲ ထားရစ္ခဲ့ပီး သြားသာ သြားရတာ သိပ္စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ကဲ…ဘယ္လိုလဲ ေျပာေလ”

ထိုအခါ၌သူ ့ကို က်ေနာ့္ရင္ထဲ ခံစားေနရမွဳမ်ား အားလံုးဖြင့္၍ ေျပာခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ားေပၚေပါက္လာေနသည္။ သူ ့ကို ကုန္အေရာင္းအဝယ္မသြားပါႏွင့္ဟု တားလိုုက္ခ်င္၏။သို ့ေသာ္ ထိုစိတ္ထိုဆႏၵတို ့ကို ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ခ်ိဳးႏိွမ္ပစ္ရေတာ့သည္။
ယခုအခါတြင္မွ ထိုကဲ့သို ့ဆက္လက္ေနထိုင္လ်င္လည္း ၿပီးခဲ့ေသာ အမွားအယြင္းတို ့သည္ သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကားဝယ္ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ အစဥ္အၿမဲ ၾကား၌ ျခားေနေတာ့မည္။ ေနာင္အခါ၌ သံသယတို ့ျဖင့္ ထာဝစဥ္ရွဳပ္ေထြး စိတ္မခ်မ္းသာရေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတခုသာလ်င္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ မွားခဲ့ၿပီးေသာ အမွားဆိုသည္မွာ ျပန္လွည့္ၾကည့္ အခ်ိန္မွန္သမွ် ေနာက္ျပန္ဆြဲ၍ရနိဳင္သည္မဟုတ္။ စြန္းမိေသာ အမဲကြက္မွာ စြန္းထင္းေနၿမဲသာ ရွိမည္။ ဤအမဲစက္သည္ အိမ္ေထာင္ေရး၌ အစဥ္သျဖင့္ ရြံရွာဖြယ္ရာအျဖစ္ ထာဝစဥ္ေနာက္ျပန္ ျမင္ေနရလိမ့္မည္။

က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ရီရီထဲတြင္ သူ ့လက္ဖဝါးကေလးတဖက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျဖစ္ညွစ္လိုုက္မိေလသည္။ ဟိုစဥ္က စပါးသယ္အလုပ္သမေလး ခင္ေဝ၏လက္မွာ အသားမာဘုမ်ားပင္ျဖစ္ေန၍ ၾကမ္းေထာ္ေနၿပီး ယခု မခင္ေဝ၏ လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးမွ်င္ကေလးမ်ားသည္ နုညက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးျပင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ သူ ့ကိုခိုးေျပးလာသည့္ညက မိုးစက္မိုးမွဳန္မ်ားထဲတြင္ သူ ့လက္ၾကမ္းကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာအခါဝယ္ အေတြ ့အာရုံအားျဖင့္ ေႏြးေထြးေနၿပီး ယခုကား ထိုေႏြးေထြးမွဳ အေတြ ့အာရုံအစား ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္ေဆြးေျမ့ဖြယ္ရာမ်ားသာ ေပၚေပါက္ေနသည္။
သို ့ေသာ္ ထိုညကကဲ့သို ့ေဝ့ အသက္ရွဴသံမ်ားမွာမူ ေမာလ်ေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေျပာေလကိုကို၊ ကိုကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္၊ ကိုကိုဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲဟင္”ဟု သူ ့စကားေျပာေနသံသည္ ဤျပတင္းဝ၌ဆြတ္ပ်ံ ့ဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ သူ ့မ်ုက္လံုးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္သိပ္လာေနသည္ကိုပင္ ျမင္ရသည္။
“ကိုယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေဝ၊ မင္းစိတ္ထင္လို ့ပါ”
“မဟုတ္ဖူး၊ မဟုတ္ပါဘူး ကိုကို ဖြင့္ေျပာစမ္းပါ၊ ေဝ တို ့ၿမိဳင္ႀကီးကိုေရာက္လာရတာ မွားဘီထင္တယ္၊ သိပ္မွားဘီထင္တယ္”
“ဘယ္မွားမလဲ ၊ ကိုယ္တို ့စီးပြါးေရး ဘယ္ေလာက္တက္ေနပလဲ၊ ေဝ့ အေမ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္သြားရတာ ျမိဳင္ႀကီးကို ေျပာင္းလာရလို ့မို ့လား၊ ကိုယ္ ေခါင္းမူးေနလို ့ပါ၊ေတြ ့ေလရာေတြ ေရွာက္ေတြးမေနစမ္းပါနဲ ့ေဝ”

သူ ့မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား ဖိတ္စင္က်လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ျပတင္းဝတြင္ နားထင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႏွိပ္ထားလိုက္သည္။ ဤအခ်ိန္မ်ား ျမန္ျမန္ ကုန္ဆံုးေစခ်င္သည္။ ဤစိတ္ႏွလံုး ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အခ်ိန္မ်ား ျမန္စြာ ဆံုးခန္းတိုင္ပါေစေတာ့။

အခန္း(၁၇) ေနာက္တပိုင္းကို …ေမွ်ာ္

မုန္တိုင္းထဲက တစ္ရက္ဧပရယ္မွာ

တရက္ ဧပရယ္ရဲ့ ညဥ့္ဦးယံကေလးမွာေပါ့
သူ ့ရဲ့ ေငြေရာင္ေဖါင္းၾကြစာလံုးေလးနဲ ့
ညရဲ့….
ရင္ခုန္သံ တံခါးမကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေလရဲ့။

အဲဒီညရဲ့
ရယ္ေမာ လွဳပ္ခတ္သံေလးေတြက
လွလိုုက္တာ
မနက္ဖန္ဟာ ငါတို ့အတြက္
မက္ေမာတြယ္တာစရာဆိုလို ့
ဒီလို ညကေလးပါပဲ။

‘က်ေနာ္ေလ လူျဖစ္သြားၿပီ‛
သူ ့ရင္မွာ စူးနစ္ေနတဲ့
ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့ ‘၈၈‛ ဟာ
သူ ့ကိုယ္မွာ
က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ
က်ေနာ္တို ့
(သို ့မဟုတ္)
ေတာ္လွန္ေရးထဲက
အနဳပညာ ျမတ္နိဳးတပ္မက္တြယ္တာသူ
အနဳပညာခ်စ္သူအေပါင္းရဲ့
ႏွလံုးသားျမစ္ထဲမွာ
နစ္က်န္ရစ္ေလရဲ့…။

တစ္ရက္ ဧပရယ္ရဲ့ ညဥ့္ဦးယံကေလးမွာေပါ့
က်ေနာ့္ရဲ့
သူ ့ရဲ့
က်ေနာ္တို ့
(သို ့မဟုတ္)
ေတာ္လွန္ေရးထဲက
အနဳပညာ ျမတ္နိဳးတပ္မက္တြယ္တာသူတို ့ရဲ့
ကိုယ္မွာ…
ရယ္ေမာလွဳပ္ခတ္သံကေလးေတြကို
ျမွဳပ္ႏွံလို ့
မုန္တိုင္းထဲကို ျဖတ္ထြက္သြားၾကေလရဲ့။ ။

တိုက္ေအာင္
(၁ ၊ ၄ ၊ ၉၁ ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြ၏ ကေလာင္ေငြရတုေန ့အမွတ္တရ ခံစားသည္။)

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ မာနယ္ပေလာမွာရွိတဲ့ ကဗ်ာေရးသူ (၁၈)ေယာက္က ‘ဝီရ ေကာင္းကင္‛ ဆိုၿပီးအမည္ေပးထားတဲ့ ဖေယာင္းပံုႏွိပ္လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမွာ ကဗ်ာ ဝင္ၿပီးေရးၾကပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီကို (ကို)ေဒါင္းနီက ဆြဲေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က လက္ေရးနဲ ့ဝင္ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ဒီစာအုပ္မွာ ကဗ်ာဆရာ (ကို)တိုက္ေအာင္ကလည္း ဒီကဗ်ာကို ဝင္ေရးေပးခဲ့တယ္။ အခု သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူကြယ္လြန္တာ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။တေလာေလးတုန္းက မိတ္ေဆြကိုေက်ာ္နိဳင္က ကိုတိုက္ေအာင္ရဲ့ကဗ်ာရွိရင္ တင္ေပးပါဆိုတာနဲ ့ၿပီးေတာ့ဒီကဗ်ာကလည္း ဆရာနိဳင္ကို ရည္ညႊန္းၿပီးမွေရးထားတဲ့ကဗ်ာျဖစ္လို ့့အမွတ္တရအေနနဲ ့ က်ေနာ္ ဒီကေန ့တင္လိုက္တာပါ။ အခုေတာ့လည္း ကဗ်ာဆရာ တိုက္ေအာင္ နဲ ့ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ သူတို ့ႏွစ္ဦးစလံုး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို ့က်ေနာ္ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေႏြတည

ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ ေႏြတညဝတၳဳကို က်ေနာ္ တခန္းခ်င္းတင္ေပးခဲ့တာ အခန္း(၁၆) ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။တကယ့္ကို စံုမက္ရူးသြပ္တဲ့ ခ်စ္မက္စိတ္နဲ ့ဒီဝတၳဳကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့တာပါ။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုတင္မင္းထက္ရဲ့ အစစအကုူအညီေပး ေျမွာက္ေပးတြန္းေပးတာမ်ိဳးကလည္း က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အားေဆးတခုပါပဲ။)

ဒီဝတၳဳက အခန္း(၁၈)ခန္းပဲ ပါတာဆိုေတာ့ အခုဆိုရင္ (၂)ခန္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒီ(၂)ခန္းကလည္း နည္းနည္းေတာ့ရွည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြ အရွိန္သိပ္မပ်က္ရေအာင္ တတ္နိဳင္သမွ် ျမန္္ျမန္တင္နိဳင္ေအာင္ က်ေနာ္တို ့ႀကိဳးစားၾကမွာပါ။

က်ေနာ္ ဒီလိုစဥ္းစားထားတာရွိပါတယ္။

ဒီဝတၳဳရဲ့ေနာက္ဆံုးအခန္းကိုေဖၚျပတဲ့အခါ ဒီဝတၳဳအတြက္ ဝိုင္းဝန္းအကူေပးခဲ့ၾကသူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဝတၳဳ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ေပးေနတုန္း ကြန္းမန္ ့လာေပးသြားၾကသူေတြ ျဖစ္နိဳင္မယ္ဆိုရင္ ဒီဝတၳဳအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္နည္းနည္းစီေတာ့ေပးၾကဖို ့ ႀကိဳတင္ၿပီးေမတၱာရပ္ခံထားခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ..ဒီဝတၳဳမွာ ကိုကိုနဲ ့ခင္ေဝ ဘယ္သူ ့မွာအျပစ္ရွိသလဲ၊ခင္ေဝနဲ ့ကိုကို ့ကို ေပါင္းေပးသင့္ မသင့္ ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

ဒါပါပဲ။မၾကာခဏ အခုလို ဝင္ဝင္ၿပီး လွ်ာရွည္မိတဲ့ က်ေနာ့္ကို အျမင္မ်ားကပ္ေနမလားပဲ။ အားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ဖို ့က်ေနာ္ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။


အခန္း ( ၁၆ )

“မင္းကုိ ကုိယ္ေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ဒီကို မင္းလာမယ္ဆုိၿပီး တမင္ေစာင့္ေနတာ၊ လာကြာ၊ ဒုိ႔ မိုးအလင္း ဆိုင္ဘက္ ေရွာက္ၾကရေအာင္၊ ဒီေန႔ည စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကုိယ္မနက္ျဖန္ အလုပ္ျပန္ဝင္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အေစာဆုံးရထားနဲ႔ လုိ္က္ရမယ္”

ခင္ထြန္းႀကီးသည္ ျခံဝတြင္ ေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔ျခင္း က်ေနာ့္ပခုံးကုိ ကုိင္လႈပ္ေနသည္။ ျခံထဲ၌မူ အဖြားဆုံးသျဖင့္ ဓာတ္မီးမ်ား လင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းညိွထားသည္။ မင္းသမီးတလက္အၿငိမ့္သီခ်င္းဆုိသံ ဆုိင္းသံမ်ားသည္ ျခံဝဘက္သုိ႔ လွ်ံထြက္လာေနသည္။
အဖြားဆုံးၿပီးဟု ေၾကးနန္း ရလွ်င္ရျခင္း က်ေနာ္လည္းၿမိဳင္ႀကီးမွ ေျပးလႊားလာခဲ့သည္။ ကုိခင္ထြန္းႀကီး ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခုိက္တြင္ ေဝ႔အေမငယ္စဥ္က အၿငိမ့္ကခဲ့သည္ဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ ေျပးလႊားဆက္စပ္ အမွတ္ ရေနျပန္ေတာ့သည္။ ဤရက္ပုိင္းအတြင္း၌ကား က်ေနာ့္အေတြးမ်ားမွာ ေဝႏွင့္ပတ္သက္၍သာ ေနေတာ့သည္။ ေဝႏွင့္ပတ္သက္၍ မေတြးမိေအာင္ မည္သုိ႔ ေနေန မရ။ ခုလုိ ခရီးထြက္လာရျခင္းသည္ပင္ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစသည္။ေနရာတခု၌ အတည္တက် ၿငိမ္မေနခ်င္ေတာ့။

“က်ေနာ္လဲ အခု နေလးတင္ ေရာက္လာတာ၊ အေမ႔ ကုိႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရရုံေလးဘဲ ရွိေေသးတယ္၊ သြားမယ္္ေလ၊ က်ေနာ့္တုိ႔ မုိးအလင္းဘက္ မေရာက္တာလဲ ၾကာလွၿပီ”

စင္စစ္တြင္ ဤအေမ႔ျခံသုိ႔မေရာက္ခဲ့သည္မွာပင္ ၾကာရွည္လွေလၿပီ။ ေဝႏွင့္ တေခါက္လာလည္ၿပီးကတည္းက မေရာက္ေတာ့။ ယခု ေဝႏွင့္ခဲြခြာရခါနီးမွ ေရာက္လာ ရျပန္သည္ဟုထင္ေန၏။ ယခုေဝႏွင့္ ခဲြခြာနီးအခ်ိ္န္ဟုု က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးထဲမွ ပဲ႔တင္ထပ္ရြတ္ဆုိေနသည္။
ကုိခင္ထြန္းႀကီးကုိ ျပံဳး ႏႈတ္ဆက္ရန္ သတိရေသာ္လည္း မျပဳံးႏိုင္ေတာ့ေပ။ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ဤမွ် နာက်င္ေနပါလ်က္ အဘယ္နည္းျဖင့္ မ်က္ႏွာက ျပံဳးႏုိင္မည္နည္း။ ကုိခင္ထြန္းႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဓာတ္မီးတုိင္ က်ဲက်ဲမွ်သာ ရွိေသာ လမ္းအတုိင္းေလးကန္စြာ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။
ဓာတ္မီးတိုင္ ေအာက္မွ မႈန္ဝါးဝါး အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ယခုလုိပင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကုိ ထုိအခါတြင္ ေတြးေနမိျပန္သည္။
ဤအတိုုင္းပင္ ေဝ႔ ကုိ ခုိးသည့္ညကလည္း သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဘူတာေနာက္ဖက္ကမ္းေျမွာင္ ေမွာင္ရိပ္ရိပ္တြင္ မိုးသားတဖဲြ႔ဖဲြ႔က်ေနဆဲ၌ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိၾက၏။ စင္စစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ကုန္ခမ္းခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္က ထိုအိမ္ေထာင္ဦး အစညမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ မေမ႔ႏုိင္ဘြယ္ေသာ ညတညပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေသသည့္ုတိ္ုင္ေအာင္ တမ္းတသတိရမည့္ ညတညပင္ ျဖစ္ေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ကုိခင္ထြန္းႀကီးဆီမွ စာတိုကေလးတေစာင္ရၿပီး ကုိခင္ထြန္းႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ အလ်င္းျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။
ကုိခင္ထြန္း၏ ေနာက္ဖက္မွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လုိက္ေနရင္း ထုိစာတိုကေလးတေစာင္ကုိ အမွတ္ရေနကာ က်ေနာ္သည္ အစအဆုံးျပန္လည္၍ ေရရြတ္ၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္အခါကထုိစာကေလးတေစာင္မွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဘြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ ေမ႔ေမ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေသးအဖဲြ႔ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အခ်ိ္န္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ထုိစာကေလးကုိ ေမ႔ေမ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္္ျဖစ္သြားရန္ ေဖ်ာက္ေပးထားသည္။
ထုိ႔ အတူပင္ သိမ္းေဆြႀကီးဆီမွ စာကုိလည္း အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလွ်င္ ေမ႔ေပ်ာက္သြားႏုိင္မည္ ထင္မိျပန္ေလသည္။
က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ သိမ္းေဆြစာ၏ ေနာက္ကြယ္မွအရိပ္အစြန္းတုိ႔သည္ ဂယက္ရုိက္ေန၏။ ၿမိဳ႔င္ႀကီးဘူတာရုံမွ အျဖစ္အပ်က္။
ယခုအခါတြင္ ေဝ႔ ကုိ ခ်စ္သည့္ စိတ္သည္လည္း မိမိ၏ေပ်ာ့ညံ႔ ေသာ စိတ္ႏွလုံးသားထဲဝယ္ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြဘြယ္ရာ အျမစ္တြယ္ေနေသးဆဲ ျဖစ္သည္ကုိလည္း သိိေနပါသည္။ ယခုအခါ၌ မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ မျပတ္မသား မပီမသ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားသာလွ်င္ ေရာေထြးေနသည္။ ဤအတုိင္းမွိတ္က်ိတ္မ်ိဳသိပ္ ထားလုိက္ၿပီး ေဝ႔ကုိ တဖန္ျပန္၍ ျပဳျပင္လုိက္လွ်င္ ၾကာေသာ္ ဤေမွာက္ေမွာက္မွားမွား အျဖစ္အပ်က္အေပါင္းကုိ က်ေနာ္ ေမ႔ သြားႏုိင္မည္ဟု ထင္ေနျပန္သည္။ သိမ္းေဆြ၏စာသည္ အလ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားၿပီး သာယာခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ အိမ္ေထာင္ေရး ကခု အသစ္တဖန္ ျဖစ္လာႏုိင္ဦးမည္ဟု ထင္ေနသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ယွဥ္ေလွ်ာက္ေနရင္း ကုိခင္ထြန္းသည္ ေခါင္းကုိငုံ႔ထား၏။ သူလည္း တခုခုကုိ ေတြးရင္း နစ္ေမ်ာသလုိပင္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ကင္းကြာ သြားေသာ လမ္း၌ျပန္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ေဈးေထာင့္ဘက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ သူသည္ ေခါင္းကုိ ျပန္ေမာ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကုိလွည့္ၾကည့္ေလသည္။

“ မင္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလဲ” ဟုသူကေမးသည္။
“က်ေနာ္လဲ မနက္ျဖန္ျပန္မွာဘဲ ကုိခင္ထြန္း ခြင့္တုိ႔ ဘာတုိ႔ေတာင္ ယူလာခဲ့တာ မဟုတ္ဖူး၊ လစ္ေျပးလာခဲ့တာ”
“ဒုိ႔ က ႏွစ္ေယာက္စလုံး သုတ္သုတ္ခ်ည္းပါဘဲလား၊ ဒုိ႔ ျပန္မေတြ႔ၾကရတာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီေနာ္ ကုိကုိ”
“ခုနစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ”
“မင္း အရက္ျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိ”
“ျဖတ္ပစ္တာၾကာၿပီ၊ အိမ္ေထာင္က်ကထဲက ျဖတ္လုိက္တာဘဲ”
“ဒါနဲ႔ အေရႊဆုံးသြားတာ မင္း မသိေသးဘူးေနာ္ ကုိကုိ။ သထုံမွာဘဲ ဆုံးရွာတယ္၊ သုံးလေလာက္ ရွိသြားၿပီ”

ေဈးေရွ့ဘက္ အေရာက္၌ ထုိစကားကုိ ခပ္တုိုးတုိးေျပာေလသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ လမ္းေလွ်ာက္ပုိ၍ ေလးပင္ ေႏွးေကြးသြားၾကေလသည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေဈးလမ္းထိပ္တြင္ ေႏြည၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေလေျပေအးမ်ား သုတ္ျဖဴး လာေနသည္။ ေလတို႔သည္ ခပ္ေဝးေဝးဘက္မွ ျမစ္ျပင္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္တုိက္ခတ္လာၾက၏။ ဤလမ္း၌ ျမစ္ျပင္မွ ေလမ်ား တုိက္ခတ္ လာေနသည္ကား မည္သည့္အခါတြင္မဆုိ တုိက္ခတ္ ေနပါမည္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ယခုလုိ ေႏြညမ်ားတြင္ ကုိခင္ထြန္း၊ သိမ္းေဆြတို႔ႏွင့္ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက၏။ ထုိအခါက ကုိခင္ထြန္းမွာ ေနာက္ေျပာင္တတ္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သည္။ ယခု ကုိခင္ထြန္း၌ကား ထုိေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈမ်ား ရွိပုံမရေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ မေရႊကို တမ္းတသတိရေန၏။ ကုိခင္ထြန္္းႀကီးႏွင့္အေၾကာင္းပါေသာအခါ မေရႊသည္ သုံးခုလပ္မွ် ျဖစ္ေလသည္။ မေရႊသည္လည္း ေျပာင္ေနာက္ေပ်ာ္ရႊင္တတ္၏။ ေဝႏွင့္က်ေနာ့္ ကုိ ဖူးစာစုံဖက္ေပးသူမွာ မေရႊျဖစ္ေလသည္။ ေဝ႔ကုိ ခုိးစညက မေရႊ၏ျပံဳးစပ္စပ္မ်က္ႏွာကုိ သတိရေနျပန္သည္။
ယခုလည္း ေဝသာ မေရႊလုိ ကြယ္လြန္သြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းကဲြကြာသြားရလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာဘြယ္ရာ ျဖစ္လိမ့္ဦးမည္ဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ရွင္ကဲြ႔ကဲြၾကရေသာ အျဖစ္ထက္ေသကဲြ ကဲြဲရေသာအျဖစ္မွာ ေျဖသာေပသည္။ က်ေနာ္သည္ မေတြးခ်င္ေတာ့ေသာ ေဝႏွင့္ပတ္သက္သမွ်တို႔ကိုသာ ေတြးေနမိ၍ အမွတ္မရခ်င္ေသာ ေဝႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ တုိ႔ကုိသာ အမွတ္ရေနသည္။
ဘူတာရုံတြင္ေနခဲ့ရေသာ ေဝ႔မိတ္ေဆြႏွင့္ အေဖၚ တဦးသည္ ေနာက္ရက္၌ က်ေနာ့္ အိမ္ကေလးသို႔ လာ၍ လည္ပတ္သြားခဲ့ေသးသည္။ အိမ္ေပၚတြင္ သူတုိ႔၏ ဟားတုိက္ ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္ အိမ္ကေလးမွာ ဂုဏ္သိကၡာအေပါင္းက်ဆင္းသြားခဲ့ရေသးသည္။ စကား ေပါ့ေပ့ါရွပ္ရွပ္ ေျပာဆုိသံ၊ ေပါ့ေပါ့ရွပ္ရွပ္ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ အိ္မ္ေထာင္ကေလး၏ သာယာခ်မ္းေျမ႔မႈုတို႔ကုိ အစအဆုံး ဖ်တ္ဆီးလုိက္သကဲ့သို႔ပင္။ သုိ႔ေသာ္ထုိညေနက က်ေနာ္သည္ ဟန္မပ်က္ ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ ကၠုေျႏၵမပ်က္ စကားဝင္ေျပာခဲ့ေသး၏။ ေနဝင္ခ်ိန္တြင္မွ သူတုိ႔ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။

“တံတားႀကီးဘက္ သြားထုိင္ၾကရေအာင္ကြာ၊ ဒို႔ ဟုိတုန္းက ထုိင္ေနက်ေနရာကုိ မေရာက္ေတာ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားဘီ”

က်ေနာ္တို႔သည္ ေဈးေထာင့္ နာရီစင္ႀကီး ေအာက္မွျဖတ္ေက်ာ္ရင္းေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ၿမိဳ႔ႀကီးေဈးမွာ ညအခါတြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ လေရာင္၊ ၾကယ္ေရာင္ ဓာတ္မီးအေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ေဈးမွာလင္းေနသည္။

“က်ေနာ္တုိ႔ဟုိတုန္းက ဒီမယ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ အမွတ္ရတယ္”
“အဲဒီတုန္းကေတာ့ သိပ္လြတ္လပ္တာ ေပ်ာ္တာဘဲေလ၊ ေသာကဆိုတာ ဘာမွန္းကုိ မသိၾကရေသးဘူးမႈတ္လား ကုိကုိ”
“ဟုတ္တယ္၊ ေသာကဆုိတာဘာမွန္း မသိၾကရေသးဘူး”

က်ေနာ္သည္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ က်ေနာ့္ အိမ္ေထာင္းေရးကုိ၊ အိမ္ေထာင္းေရး၏ ျပင္းထန္ေသာ မုန္တုိင္းလႈိင္းဂယက္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ကုိခင္ထြန္းႀကီးအား ေျပာျပခ်င္ေနသည္။ ရင္ထဲတင္းက်ပ္ခံေနရသည္တုိ႔ကုိ ထုိကဲ့သုို႔ ဖြင့္အန္ပစ္လုိက္ရလွ်င္ သက္သာ ေျပေပ်ာက္သြားမည္ထင္သည္။
ေနာက္ဆုံးေဝကုန္ေရာင္းမသြားမီ အိမ္၌ေနခဲ့ေသာ ငါးရက္မွာွ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ထားရေသာ၊ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ ထားရေသာ၊ အံခဲက်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ေနရေသာ ငါးရက္ပင္။
ဤငါးရက္တာအတြင္း၌ ေဝ႔ကုိ သတ္ပစ္ရန္ပင္ တည၌က်ေနာ္သည္ ၾကံစည္ခဲ့ေသးလ်က္၊ စိတ္ကုိ မနည္းျပန္၍ ျပဳျပင္တည့္မတ္ယူခဲ့ရသည္။ဤငါးရက္အတြင္း၌ ပြင့္အန္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔႔ အဖန္ဖန္္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ သူ႔ ကုိထုတ္၍ ေမးလုိက္လွ်င္ သူကေျဖးရွင္းစရာ အေၾကာင္းတခုခုရွာျပၿပီး လုိက္၍ ထုိေျဖရွင္းမႈကုိ လက္ခံယုံၾကည္ၿပီးအိမ္ေထာင္ကေလး၏ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းကုိ ရွင္းလင္းႏုိင္ခဲ့လွ်င္ိ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟူ၍လည္း ေတြးမိျပန္ပါသည္။
သူကုန္ေရာင္းအၿပီး သြားေတာ့မည့္ညက ရုပ္ရွင္ရုံမွ အျပန္သီတာျမသား၏ တံတားထိပ္ အေကြ႔၌သူေျပာခဲ့သည့္ စကားကုိ က်ေနာ္သည္ စိတ္ထဲတြင္ ျပန္၍ သတိရျပန္သည္။

“ေဝ သမီးေလးတေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္တယ္ ကုိကုိရယ္၊ ေဝ႔ သမီးေလးကုိ သိပ္သတိရတာဘဲ၊ သမီးေလးရွိရင္ အခုဆုိ အခါလည္ဘဲေနာ္ကုိကုိ၊ အိပ္ေပၚမယ္ ဆဲြမႏုိင္ေအာင္ ေဖေဖ ေမေမ ေခၚတတ္ေနမွာဘဲ” ဟု ေဝက ေနာက္ဆုံးစကားအျဖစ္ျဖင့္ တမ္းတခဲ့သည္။

ေဈး၏တဖက္ထိပ္မွ မယ္ဒလင္တီးၿပီး သီခ်င္းေအာ္ ဆုိ၍ လူငယ္တစုသည္ နာရီစင္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး လာေနသည္။ သူတုိ႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကုို အေဝးမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။

“ ဒုိ႔ုတုန္းကလဲ သိမ္းေဆြႀကီးက ဘာဂ်ာ မႈတ္ၿပီး ဒီၤလုိေလွ်ာက္ခဲ့တာဘဲ” ဟု ကုိခင္ထြန္းက ေျပာၿပီး တခုခုကုိသတိရသြားသလုိ ရယ္လုိက္ေလသည္။

က်ေနာ္ကမူ ဤေဈးသို႔ ၿမိဳ႔ႀကီးတြင္ ေဝႏွင့္ဆယ့္ငါးရက္လာလည္ေနစဥ္က ေန႔တိုင္း လာခဲ့သည္ကုိ အမွတ္ရ၊ ေဝ႔ကုိ စက္ဘီးတိုးမိၿပီး ေဝက ခေလးကေလး တေယာက္ ကဲ့သို႔ပင္ ငုိခဲ့သည္တုိ႔ကုိ သတိရေနေတာ့သည္။ ေဝ႔ ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့၍ပင္မရဘဲ ရယ္ရအခက္ စိတ္ဆုိးရအခက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိအခါကမူ ေဝသည္ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး မခင္ေဝသာ ျဖစ္သည္။ ဤလမ္းမႀကီး ေပၚ၌ ေဝ၏ ကေလးဆံစြာ ငိုသံမွာ လူရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုမူထုိအျဖစ္အပ်က္ အေပါင္းမွာ မက္ခဲ့ၿပီးေသာ အိမ္မက္ေဟာင္းကေလး တခုမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

“မေန႔က ႀကီးႀကီးကေျပာတယ္၊ မင္းရာထူးက်တာႀကီးႀကီးတုိ႔ ဘာမွမသိရဘူးဆုိပါလားကုိကုိ၊ မင္းေဟမန္ လုိုက္ေနတယ္ဆို၊ ကုိယ္လဲ ဘာမွကုိမသိရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္မွ သိမ္းေဆြႀကီးစာလွမ္းေရးလုိ႔သိရတာ၊ သိမ္းေဆြႀကီးကုိ သတိ ရတယ္ကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီး ဘာဂ်ာသံကုိသတိရတယ္၊ ဒုိ႔တုန္းကလဲ ဒီအခ်ိန္လမ္းတာႏွံ႔ ေအာင္ ပတ္ေနၾကတာဘဲ၊ ကုိယ္မုိးအလင္း လဖက္ရည္ဆုိင္ဖက္သြားခ်င္တာက ဟုိတုန္းကလုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စိတ္ဆႏၵမ်ား ျပန္ေပၚလာမလားလုိ႔၊ ဒုိ႔ခေလးတုန္းက မုဆုိးဖုိႀကီးုဆိုလုိ႔ဘယ္လုိသတၱဝါႀကီးလဲလို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ၾကတာမင္းသတိရေသးလား၊ အခုေတာ့မုုဆိုးဖုိႀကီးဆုိတာ ဇာတ္ထဲက မင္းသားေတြကုိင္တဲ့ ေလးကုိင္းလုိ္လုိ လူလုိလိုဟာဘဲလုိ႔ ကုိယ္ေတာ့သိလာတယ္”

သူသည္ ေဈးလမ္း၏ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ကတၱရာ အခင္းေပၚ၌ က်ေနသည့္ သူ႔အရိပ္ အရပ္ရွည္ရွည္ ခါးေကြးေကြးကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေလသည္။

“ ဟုတ္တယ္ မေျပာခဲ့ဘူး၊ အေမတို႔ စိတ္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔၊ လုံးလုံး မတတ္သာ ေတာ့မွဘဲ အသိ ေပးေတာ့မယ္ လုိ႔ဘဲ ကုိခင္ထြန္း”
“မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရင့္ေဝက ေမာင္ရင့္ မိဖေတြဆီ လုိက္မေနခ်င္ပါဘူးလုိ႔ ငိုၿပီးေျပာလုိ႔ မႈတ္လားကြာ၊ မင္းေဟမန္မယ္ ဘူးသီးအေၾကာ္ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရာင္းခဲ့ေသးတယ္ဆုိ”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ ေဟမန္မယ္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရေသးတယ္၊ ဟုိမယ္ သမီးေလးတေယာက္ေတာင္မွရေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဖတ္မတင္ရွာဘူးဗ်ာ”
“ေတာ္ကြာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကုိ မေျပာနဲ့၊ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ့္ စကားမ်ိဳးဘဲ ကုိယ္ေတာ့ၾကားခ်င္တယ္၊ ဒီေန႔ည ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတဲ့ညမွာ အလဲအကြဲ မူးပစ္လုိက္ ေပ်ာ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ စကားကေတာ့ တနည္းမဟုတ္တနည္းေျပာလာမိၾကမွာဘဲထင္တယ္၊ ဒုိ႔က ဟုိတုန္းက ဒုိ႔နဲ ့သိပ္သိသိသာသာ ကြာေနၿပီကုိ ကုိကို၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကုိ ေရွာင္လုိ႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဖူးထင္တယ္”
“ေရွာင္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဟုတ္လား ကုိုခင္ထြန္း”
“ ဟုုတ္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ ကုိခင္ထြန္းႀကီး၊ ေရွာင္လုိ႔မရဘူး၊ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္အခုေတာင္ ခင္ဗ်ားကုိ စိတ္မခ်မ္းသာစရာစကားေျပာေတာ့မလုိ႔ စဥ္းစားေနဘီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ ပါးစပ္ကလဲဖြင့္မေျပာခ်င္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ အထဲမယ္အသက္ အႀကီးဆုံးဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျမဲတမ္း ပုဏားတုိင္လုပ္ခဲ့ၾကတာ အမွတ္ရတယ္”
“ေအးပါေလ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာေတာ့မယ့္ စကားကုိသိၿပီးသေလာက္ဘဲ၊ မင္းကုိယ္နဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေျပာခ်င္တဲ့ စကား၊ သိပ္လွ်ိဳ႔ဝွက္ရမယ့္ စကားမ်ိဳးမႈတ္လား၊ တံတားေပၚမယ္ သြားထုိင္ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္၊ လလဲသာပါတယ္”

ျမစ္ကူးတံတားႀကီးကုိ လေရာင္ေအာက္တြင္လွမ္း၍ ျမင္ရေလသည္။ တံတားႀကီးဘက္အတက္ကုိ တက္ေနစဥ္၌ ျမစ္ေရလႈိင္းသံသဲ႔သဲ႔ ကုိၾကားရစ ျပဳလာသည္။ တံတားႀကီးသည္ လေရာင္မႈန္မႈန္ေအာက္တြင္ ေအးၿငိမ္းၿငိမ္သက္ေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ တန္းတားႀကီး၏ လက္ရန္းမ်ား ေပၚတြင္ဟုိစဥ္ကထုိင္ၾကသည့္အတုိင္းပင္ ျမစ္ေရကုိ မ်က္ႏွာျပဳ၍ ထိုင္လုိက္ၾကေလသည္။
ေရသားျပင္၏လႈိင္းတြန္႔ကေလးမ်ားသည္ လေရာင္ ေအာက္တြင္ ေနရာမွမေရြ႔ မလွ်ား ၿငိမ္သက္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။ျမစ္ေရျပင္ထက္တြင္ ေဆာင္းၾကြင္းေဆာင္းက်န္ ႏွင္းမ်ား ဆုိင္းေနသည္မွာ ေၾကကဲြဘြယ္ရာတခုကို ျပန္လည္သတိရ ေနသည္ႏွင့္တူေနသည္။ဤညင္သာစြာ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ေရ အတုိင္း ေမွ်ာလုိက္သြားလွ်င္ ဤျမစ္ေကြ႔ တေနရာရွိ ေဟမန္၏ သဲေသာင္စ သို႔ ေရာက္သြားလိမ့္မည္။ ဤျမစ္ေရတုိ႔သည္ က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာ္တဲေဟာင္းကေလးရွိသည့္ သဲေသာင္ျပင္ နံေဘးသို႔ ေရာက္သြားလိမ့္မည္။
တခုခု အမွတ္ရလုိက္လွ်င္ ေဝႏွင့္သာ ပတ္သက္ေနေတာ့သည္။ ေနရာတကာ၌ ေဝ႔ အသံႏွင့္ မကင္းလြတ္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေတာက္ပေသာအျပဳံးႏွင့္ ကင္းေဝးမည့္ ေနရာကားမရွိႏုိင္။
ေဝကား ယခုေနာက္ဆုံး အေခါက္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ထြက္သြားခဲ့သည္မွာ ဆယ္ရက္မွ်ရွိေနပါၿပီ။ ေဝသည္ သာယာေသာ အသုိက္အျမံဳ၏ အျပင္ဘက္သုိ႔လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းသြားေနပါသည္။ ခုအခ်ိန္၌ ဒိဗၺစကၡဳျဖင့္ ေဝဘယ္ဆီတြင္ ေနသည္၊ ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ လွမ္း၍ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။
အေမ႔ အိမ္တြင္ လာေနသည့္ ဆယ့္ငါးရက္တာ အခ်ိန္အတြင္း တညေန၌ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဤတံတားုႀကီးေပၚသို႔ လာ၍ ထုိင္ခဲ့ၾကဘူးေလသည္။ ထုိအခါက ျမစ္ေရျပင္ေပၚတြင္ ထင္ေနေသာ ညေနဆည္းဆာသည္ ေဝ႔မ်က္ႏွာလုိပင္ လွပေန၍ ေဝ႔ မ်က္ႏာွသည္လည္း ဤျမစ္ျပင္ထက္ဝယ္ ထင္ဟပ္ေနေသာ ညေနဆည္းဆာကဲ့သို႔ပင္ လွေနသည္။ ေဝက “ကုိ ကုိတုိ႔ အေမနဲ့ခင္ေဝ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး၊စိတ္ညစ္လွပါဘီ၊ ျပန္ပါရေစေတာ့” ဟု ငုိယိုခမန္းေျပာခဲ့၍ ထုိစဥ္ကေဝ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ငုိလုိက္ေတာ့မည့္အတုုိင္း ညႈိးေလ်ာ္ေနသည္။

“ကဲ ကုိကုိ မင္းေျပာခ်င္တာ ခင္ေဝ႔ အေၾကာငး္ဘဲထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ကုိခင္ထြန္းက ေမးေနသည္။
“ ဟုတ္ပါတယ္”
“ဘယ္လုိလဲ ေျပာေလ ဘာလဲ”
“ က်ေနာ္ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမယ္ ေနတုန္းက ခင္ဗ်ားစာတုိ ကေလးတေစာင္ ေရးလုိက္တာ အမွတ္ရေသးသလား၊ အဲဒါ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေတာင္းပန္မလုိ႔၊ ထားပါေတာ့ေလ၊ အခုၿပီးခဲ့တဲ့ အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က သိမ္းေဆြႀကီးဆီက စာတေစာင္ရတာကုိလဲ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာမလုိ႔”
“ကုိယ္ေပးတဲ့ စာနဲ့ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ကုိယ္က ဘယ္ေတ့ာမွ မေမ႔ဘူး ကုိကုိ၊ ဟုိတုန္းကတဲက တေန႔က်ရင္ မငး္နားလည္လာပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ေတာ့ ေတြးထား တြက္ထားၿပီးသားဘဲ၊ မင္းက ေကာင္မေလးကုိ တကယ္ခ်စ္တာဆုိတာလဲ ကုိယ္တုိ႔ သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔အိမ္ေထာင္ေရးကို ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္လုိ႔ ကုိယ္ေရးတာ၊ ဟုိတုန္းက အေျခအေနကေတာ့ အေျခအေနဟာ ၾကည့္မေကာင္းတာ ကေလးဘဲရွိေသးတာဘဲ ကုိကုို၊ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္မေရးမိတာ တခုက မင့္ေဝကုိ သူ႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မထားမိဖုိ႔၊ သူ႔ အေမဆီက အတုျမင္လို႔ အတတ္သင္သြားမွာကုိ သတိမေပးမိတာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သတိေပးစကားမ်ိဳးဟိုတုန္းက ကုိယ္ေျပာခဲ့မိ ဘူးတယ္ေတာ့ထင္တယ္၊ တခါတရံ က်ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ကာကြယ္မူဟာ ေပါ့ေပါ့ဆဆကေလး ရယ္စရာ ေမာစရာကေလးေလာက္ ထင္တတ္တာ သိပ္ဆိုးတယ္၊ ကုိယ္ အဲဒီ သတိေပးစကားကုိ ေျပာတုန္းက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ရယ္စရာ ေမာစရာကေလးေလာက္ထားၿပီး ေျပာမိတယ္ထင္တယ္၊ မင္းေဝကုိ ခုိးတဲ့ ညကလဲ မွတ္မိေသးလား၊ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီစာမ်ိဳးတေစာင္ ေရးရတာဟာ လူသတ္မႈတမႈေလာက္ကုိ ဆင္ျခင္ႏႈိင္းစာၿပီးမွ ေရးရတယ္ ကုိကုိ၊ ဒုိ႔ ကႏွစ္ကုိယ့္တစိတ္လုိ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔လဲ ကိုယ္ အဲဒီေလာက္ ေရးဝံ႔တာဘဲ၊ ဒါေတာင္မွ အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးဆခဲ့ရတယ္၊ေအး သိမ္းေဆြႀကီး စာအေၾကာင္း မင္း ကုိယ့္ကုိ ေျပာေတာ့မလုိ႔လား၊ သူလဲ ဒီလိုဘဲ၊ မင္းဆီ သူပုိ႔ လုိက္တဲ့ စာကုိ ေကာ္ပီကုိုယ့္ဆီ ပုိ႔လုိက္တယ္၊ ရွင္းလင္းခ်က္ တခုလဲ ေရးလုုိက္ေသးတယ္၊ အဲဒီ စာအေၾကာင္းနဲ ့ပတ္သက္ရင္ မင္းထက္ ကုိယ္က ပုိသိတယ္”
“က်ေနာ္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ ကုိခင္ထြန္း”
“ေျပာဘုိ႔ခက္သားဘဲကြာ၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆိုေတာ့ မင္းဟာငါ မဟုတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ မင္းေဝကုိ ခ်စ္တာနဲ ့ကုိယ္္မေရႊကုိ ခ်စ္တာနဲ ့တူတာမွမႈတ္ဘဲ ”
“က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ေတာ့ တခုထဲဘဲ ရွိတယ္ထင္တယ္၊ က်ေနာ္္ သူ႔ကုိစြန္႔ပစ္လုိက္ရမွာဘဲ၊ ဒါဘဲမႈတ္လား၊ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ရမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အားနဲေနသလုိဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကစြန္႔ပစ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္လုိ႔ တခြန္းေျပာလုိက္ရင္ က်ေနာ္ တိတိက်က် ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္မွာဘဲ ”
“ ကုိယ္တုိ႔ ဒီစကားမ်ိဳး မေျပာရဘူးဆုိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ ”

သူ၏ ညည္းညဴေနသံသည္ ျမစ္ေရမ်ား တံတားတုိင္ကုိ တုိးေဝွ႔ ေနသံမ်ားထဲ၌ ေရာေႏွာေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ထုိအခိ်န္၌ က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ကုိစြန္႔ပယ္ပစ္ရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ခုိင္ခိုင္မာမာ ခ်ေနသည္။

“ ဟုတ္တယ္ ဒါဘဲရွိတယ္၊ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ စြန္႔ပစ္မယ္ဗ်ာ၊ သူနဲ ့မ်က္ႏွာခ်င္းကုိ ျပန္မဆုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီကေရာက္ၿပီးရင္ လုပ္စရာရွိတာ အကုန္လုပ္ပစ္မယ္။ ဒီေန႔ ညတြင္းခ်င္းဘဲ ျပန္မယ္”
“ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးပလားကုိကုိ”
“ ဟုတ္တယ္၊ စဥ္းစားၿပီးၿပီ”
“ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ခက္သားဘဲ”
“ ဒါေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မွာလဲ က်ေနာ္႔မွာလဲ က်ေနာ့္ မာနကေတာ့ ရွိရအုံးမွာဘဲေပါ့ ကုိခင္ထြန္း”

ကုိခင္ထြန္းသည္ က်ေနာ္႔ ပခုံးေပၚသို႔လက္တဖက္ကုိ တင္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္္ က်ေနာ္႔ မ်က္ႏွာကုိ ငု႔ံၾကည့္ေနသည္။

“ကုိယ္ ဒီေန႔ ညရထားနဲ ့ဘဲ ျပန္မယ္၊ အခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မရေတာ့ဘူးထင္တယ္၊ မင္းကုိ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပစ္ခဲ့မွာဘဲ။ အရင္ ငါးရက္က မင့္ေဝ ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ကုိကုိ၊ အဲဒါကုိ ေျပာမလုိ႔ဘဲ” ဟု သူသည္ ေျပာေန၏။

က်ေနာ္ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ေျပာင္းၿပီး မၾကာမီသူသည္လည္း သထုံသုိ႔ေျပာင္းေရႊ ႔ သြားရေလသည္။ သထံု၌ မေရႊ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လကမွ သူသည္ ျပန္၍ ေျပာင္းေရႊ ႔လာရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးရက္ကမူ သူသည္ ပဲြေဈးတန္းမွသံလမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။
သူသည္ ေဝ႔ကုိတခါမွ် ျပန္မေတြ႔ဘူးေသး၊ ေဝေရာက္ေနသည္ဟူ၍လည္း မၾကားမိေသး။ ထုိညကမူ သံလမ္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္လမ္းမွ လေရာင္ရိပ္ရိပ္တြင္ ေဝႏွင့္အတူ လူတေယာက္ကပဲြခင္းဘက္မွ ေလွ်ာက္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ ေလေတာ့သည္။ ညႏွစ္နာရီအခ်ိန္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ တဦးႏွင့္တဦး ကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္လ်က္ လမ္း၏ အေမွာင္ရိပ္ဘက္မွ ကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာသည္။ အမ်ိဳးသားမွာ ေလာ္ရီကားပုိင္ရွင္တဦး ျဖစ္၍ ကားသမားသည္ ေဝ႔ အေမအိမ္တြင္ သုံးရက္ သုံးညမွ် တည္းခုိသြားခဲ့၏။ ေဝ႔ အေမႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး စပ္ဟပ္ ေတာ္သည္ဟု ေဘးပတ္ဝန္းက်င္၌ အေၾကာင္းျပခ်က္ျပဳထားသည္။
ကိုခင္ထြန္းသည္ ထုိစကားမ်ားကုိ အလြန္ေအးေအး ၿငိမ္သက္စြာ တလုံးခ်င္းေျပာေနသည္။ဤအျဖစ္အပ်က္ အေပါင္းမွာ က်ေနာ္႔ တာဝန္ခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟူ၍ ကိုခင္ထြန္းသည္ အျပစ္တင္ေန၏။ က်ေနာ္က အလုိ လုိက္လြန္းေသာေၾကာင့္သာ ကေလးမေလး ထုိသုိ႔ ျဖစ္ရရွာသည္ဟု ဆုိ၏။ ဤအေျခအေန ဤပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးသို႔ေရာက္လွ်င္ မည္သည့္မိန္းမမဆုိ ဤအတိုင္းျဖစ္ပ်က္ရမည္ဆုိ၏။
ရင္ထဲတြင္ ေဒါသ။ နာက်ည္းမႈတခုမွ မျဖစ္ေတာ့ဟု ထင္ေနရေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထုံက်ဥ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါ၌ ဤထက္အဆတရာဆုိးဝါးေသာေဝ၏ ေဖါက္ျပန္မႈတို႔ကုိ ေျပာျပေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ လႈပ္ရွားေတာ့မည္ မဟုတ္။ ယခုေဝ၏ အေျခအေနကား ေဖါက္ျပန္မႈတြင္ အဆုံးသို႔ စြန္းေနေပၿပီ။ ဤအခါတြင္ကား ေဝ႔ ဘက္မွ ေလွ်ာက္လဲကာကြယ္၍ ရႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ ေတြးရသည္မွာ ဝမ္းနည္းဘြယ္ရာ ျဖစ္ေနပါသည္။
“ က်ေနာ္တုိ႔သြားၾကရေအာင္ ကုိခင္ထြန္း” ဟု က်ေနာ္သည္ အသံမွန္မွန္ေအးေအး တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ သံလက္ရန္းမ်ား ေပၚမွဆင္းလုိက္ၾကၿပီး တံတားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ည၏ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေရလႈိင္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေနသည့္ ျမစ္ေရျပင္မွာ စီးျမဲအတုိင္း ၿငိမ္သက္ ကၠုေျႏၵရစြာပင္ စီးေနေပသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုိခင္ထြန္းႏွင့္ ယွဥ္မိေအာင္ ေလွ်ာက္လုိက္ေလသည္။

“ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကုိ ေက်းဇူး သိပ္တင္ပါတယ္ ကုိခင္ထြန္း၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္မတင္မက်ျဖစ္ေနသမွ်ေတြ အားလုံးရွင္းလင္းသြားၿပီ၊ က်ေနာ္ အကုန္ သိသြားၿပီ၊ ေဝ ေဖါက္ျပန္ ပ်က္စီးေနဘီ ဆုိတာ အရင္း အတိုင္း သိသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အခု စိတ္ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းၿငိမ္းၿငိမ္းနဲ႔ ေတြးေနတယ္၊ ေဝ႔ ကုိစြန္႔ခြာသြားဘုိ႔ရယ္ မသြားဘုိ႔ရယ္ ဒီႏွစ္ခုအနက္ တခုခုဘဲ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မယ္ လမ္းဆုံ ေရာက္ေနၿပီ၊ အေစာက သူ႔ ကုိပစ္သြားဘို႔ ေတြးခဲ့ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမယ္ တမ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီ၊ အခု တကယ္တမ္းခဲြၾကဘုိ႔ ေတြးေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ တြယ္တာတယ္ဆုိတာ တုိင္းတာလုိက္သလုိဘဲသိလာတယ္။
သူနဲ႔က်ေနာ္ေပါင္းလာတာ ခုနစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေနာ္ ကုိခင္ထြန္း၊ ေဟမန္မယ္ေနခဲ့ရတဲ့ တႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကေလးကုိမေမ႔ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ စြန္႔ပစ္သြားရင္ ဒီစာရိတၱအေျခအေနအတုိင္းဆုိရင္ ေနာက္တဆင့္ ဖာအတန္းအစားေလာက္ကုိျဖစ္ဖုိ႔ က်န္ေတာ့တာဘဲ၊ အဲဒီ အေျခအေနေတာ့ က်ေနာ္႔ ကြယ္ရာမယ္ မေရာက္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ျပန္ထိန္းသိမ္းမယ္ဗ်ာ၊ ျပန္ျပဳျပင္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ က်ေနာ္အခုေတြးေနတယ္။ အိမ္ေထာင္မွဳဘုရားတည္ဆိုတာက္ို က်ေနာ္အခုမွသေဘာေပါက္တယ္၊ နက္နက္နဲနဲ သေဘာေပါက္လာတာ ကို ေျပာတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ မွား ယြင္းလာခဲ့ၾကသလဲ”

ကိုခင္ထြန္းသည္ တံတားထိပ္၌ ရပ္တန္႔လုိက္ေလသည္။

“ ကုိယ္ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္၊ မေရႊဟာ သုံးခုလပ္ေနာ္၊ ေနာက္ေၾကာင္းသိပ္ရွင္းလွတာေတာ့ မႈတ္ဖူး၊ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္နဲ ့အိမ္္ေထာင္က်ၿပီး သူေသသြားတဲ့ အထိ ကမၻာေပၚမယ္ကုိ အက်င့္စာရိတၱအေကာင္းဆုံး မိန္းမတေယာက္လုိ႔ ကုိယ္ေတာ့ ယူဆ လုိက္တယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒိျပင္ မိန္းမေတြလို အနည္းဆုံး စိတ္ကူးကေလးနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲံ သေဘာေတာင္မွ မေရႊမယ္ မရွိေတာ့လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ကုိယ္လဲမင္းလုိဘဲ သိတဲ႔ လူဘဲကုိကုို။ ေအးလူ႔ ဘဝ သက္တမ္းတာ အတုိကေလး၊ လူ႔ သက္တမ္း အတုိကေလးမွာ ကုိယ္စိတ္ ခ်မ္းသာႏိုင္ဘုိ႔တခုထဲကုိဘဲ ၾကည့္ၿပီး ဆုံုးျဖတ္ လုပ္ကုိင္ရမယ္၊ မင္းဆုံးျဖတ္ခ်င္သလုိ ဆုံးျဖတ္၊ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္တာသာ အမွန္ဆုံးျဖစ္မွာဘဲ၊ ေဝကုိခဲြဘုိ႔ စြန္႔ပစ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရင္လဲ အမွားေတြကုိ အမွားေတြမွန္းသိထားၿပီး စိတ္ထဲက လုံးလုံး ေဖ်ာက္ပယ္ထားႏုိင္ရမယ္၊ ဒုိ႔မိုးအလင္းဘက္ေတာင္ သြားခ်ိန္မရေတာ့ဘူးထင္တယ္ကုိကုိ၊ ဘူတာဘက္ေလွ်ာက္ရေအာင္၊ ရထားခ်ိန္နီးလာဘီထင္တယ္”

ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဤတံတားႀကီးဘက္မွ ၿငိမ္သက္စြာ၊ ေျဖးေလးစြာ ေလွ်ာက္လာၾက ေလသည္။ ဘူတာရုံဘက္သြားသည့္ လမ္းတုိ႔မွာ ဟုိစဥ္ကကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ေျပာင္းလဲေနၾက ေလၿပီ။က်ဳံးေဟာင္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ၿမိဳ႔ႀကီး၏ မီးေရာင္ထိန္ထိ္န္နီေနသည့္ ဘူတာရုံကုိ လွမ္းျမင္ရ ေလသည္။ ေျမျပင္မွ မီးေရာင္မ်ားသည္ ေအးၿငိမ္းေသာ ေကာင္းကင္ အဇဋာ နက္ျပာထဲသို႔ ထြင္းေဖါက္ တုိးဝင္ သြားရန္ ႀကိဳးပမ္း ေနၾကသည္။