ေႏတည

( ၁၇ )

ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ေနေသာ ေဝ႔ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပတင္းဝမွ ဝင္လာသည့္ လေရာင္ ျခည္မွ်င္တန္းမ်ားျဖင့္ ထိေတြ႔ၿပီး ေတာက္ပသြားေနသည္။ ဝင္လုဆဲဆဲ လေရာင္ျခည္မ်ားမွာ မိွန္ေဖ်ာ့ေနၿပီ။ အရုဏ္ပုိင္း၌တုိက္ခတ္ေသာ ေလေျပထဲတြင္ တဖက္ျခံမွ သင္းျမေသာ စပယ္ရန႔ံမ်ား ပါလာေနဆဲပင္။


က်ေနာ္သည္သူမၾကည့္မီ မ်က္လုံးကုိျပန္၍ မွိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ေဝသည္ သူ႔ ကုိယ္ကုိက်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းလူးလိွမ့္ၿပီး တေစာင္းလွည့္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္သူ႔ လက္တဖက္ကုိ က်ေနာ္႔ ပခုံးစြန္းေပၚသုိ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းတင္လ်က္ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး လႈပ္ႏုိးေနသည္။ ပူေႏြးေသာအေတြ႔၊ ႏူးညံ႔ေသာအေတြ႔တုိ႔ျဖင့္ သူ႔လက္ကေလးမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ပခုံးသားထဲဝယ္ နစ္ျမဳပ္္ေနလ်က္။ သူ႔ အသံသည္ ဤအခန္းကုိေရာ၊ က်ေနာ့္္ ကုိေရာ၊ သူ႔ကုိသူေရာ ႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့သုိ႔ ပ်ံလြင့္ေနေတာ့သည္။

“ ကုိကုိ- ကုိကုိ”ဟု သူ၏ တုိးတုိးညင္ညင္ ေခၚေနသံသည္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးကာလ၏ အဆုံးသတ္ပုိင္း အခ်ိန္တုိကေလးမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီဟု တပ္လွန္႔သံ ျဖစ္ေနသည္။
ဤအသံမွာ ေနာက္ဆုံုးၾကားရေသာအသံ။

ဤအသံသည္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲမွ လူးလွိမ့္ တက္ေျပးလာၿပီး ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲသုိ႔ ျပန္၍ ဆင္းေျပး သြားၾကေတာ့မည့္ လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ား၏ သဲေသာင္ျပင္ကမ္းကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနသံႏွင့္တူေနသည္။
လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဖူးစ သဲျပင္ေပၚသုိ႔လာ၍ လႊမ္းသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္ကုိ ထိခတ္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္ထဲသို႔ တဖန္ ျပန္၍ ေဆာ့ျမဴးေျပးဆင္းသြားျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ေျပး လာၾကျပန္ၿပီး ပင္လယ္ကမ္းနဖူးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ထိခတ္ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ သည္အႀကိမ္လာျခင္း ကား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္။ ေနာက္တႀကိမ္တဖန္ သူ႔ အသံကုိ ၾကားရရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
လႈိင္းငယ္တို႔သည္ သဲျပင္ေသာင္စကုိ ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္လာ၍ ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီးေနာက္ မျမင္စြမ္းႏုိင္ေအာင္္ က်ယ္ေျပာလွေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲအတိုင္း အဆုံးအစ မရွိေတာ့သည္အထိ ေျပးသြားလ်က္။
ပင္လယ္ကမ္ေျခသည္လည္း သူ႔ မူရင္းေနရာ၌ မရွိေတာ့ဘဲ အေဝးႀကီးဆီသုိ႔ ထြက္ေျပး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။

မိုးလင္းေတာ့မည္။ ခဲြခြာ ၾကရေတာ့မည္။ ေနာက္တဖန္ေဝႏွင့္ ျပန္၍ဆုုံေတြ႔ရန္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာကုိ တဖန္ ျမင္ေတြ႔ရန္ ေဝ႔အသံကုိ တဖန္ျပန္၍ ၾကားႏုိင္ရန္ ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းမွန္သမွ်မွာ ဆုံးခန္းတုိင္ခဲ့ပါၿပီ။

“ ကုိကုိ၊ ထကြယ္၊ ေလးနာရီေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီမႈတ္လား၊ ကုိကုိ တမင္ျမဳံေနတာ၊ လူညစ္ပတ္ႀကီး၊ မေကာင္းဘူး” ဟုေဝ၏ ေျပာေနသံမွာ ခ်ိဳလြင္ေနလ်က္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား၏ အေတြ႔မွာ ေႏြးေနလ်က္။
သူ႔ ကုိယ္လုံးကေလး၏ အေတြ႔မွာ အိစက္ေနလ်က္။
သူ႔ အသက္ရွဴသံမွာ စြဲမက္ဖြယ္ရာ ဖုိလႈိက္ေမာသံ၊ ျမွဴခ်ိဳသံပါေနလ်က္။
သူသည္ ေဖာင္းမုိ႔ေနေသာ ပါးျဖင့္ က်ေနာ့္ပါးကုိတင္းက်ပ္စြာ ထိကပ္ထားေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္ေနျမဲပင္။ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားမႈ အလ်င္းမျပဳေသး။ ဤအတိုင္းပင္ အခ်ိန္အေပါင္းမွာ ရပ္တန္႔ နားေနေစခ်င္သည္။ အခ်ိန္ကား တားဆီး၍ ရႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္ေပ။

ယခုအခ်ိန္မွာ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခဲြခြာၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိိန္ျဖစ္သည္ကုိ ေဝသည္ အလ်င္းမသိ၊ မရိပ္မိေသးေပ။ ဤကဲ့သုိ႔ ဤနည္းျဖင့္ ညင္သာလွစြာ၊ ေအးၿငိမ္းလွစြာ၊ စကားတလုံးမွ် အေျခအတင္ မေျပာၾကဘဲအလြန္လွပစြာ သူႏွင့္ က်ေနာ္ကဲြကြာရလိမ့္မည္ဟူ၍ ေဝသည္ ဘယ္စဥ္အခါကမွ် ေတြးေတာခဲ့မည္မဟုတ္။ ဤသို႔ မခဲြခြာရရန္သူ႔၌ ခုခံ ကာကြယ္ခြင့္ကေလးမွ်ပင္မရွိ။ အေၾကာင္းျပ ေတာင္းပန္ခြင့္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ၊ အသနားခံယူခြင့္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ။
မည္မွ်ေလာက္ ေအးစက္ တည္ၿငိမ္တိက်မွန္ကန္ပါသနည္း။ ဤအိမ္ေထာင္ေရး တရားခုံရုံးသည္ ထုေခ်ခြင့္ျပဳသည့္ တရားခုံရုံးမဟုတ္။ ကလိ္န္ဥာဏ္ဆင္၍ လွည့္စားခြင့္ျပဳသည့္ တရားခုံရုံးမဟုတ္။
သူ႔ ကုိ ကားဆိပ္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီး က်ေနာ္ ျပန္လာ၊ အိမ္တံခါးပိတ္၊ အလုပ္ထြက္စာတင္၊ ဤၿမိဳ ့ၾကီးမွ တခါတည္းအၿပီးအပုိင္ ထြက္သြား။

“ ဒီမ်က္လုံးက တမင္မွိတ္ထားတာ၊ ဖြင့္စမ္းပါ ဆုိမွဘဲ ကုိကုိ မေကာင္းေတာ့ဘူးကြယ္”

သူ႔လက္ျဖင့္ က်ေနာ့္ မ်က္ခြံကုိ ကုိင္ၿပီး ဆဲြဖြင့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ခ်ိဳလြင္ေသာ တီးတုိးရယ္သံသည္ ဤေနာက္ဆုံး အိပ္ခန္းကေလးကုိ သာယာစြာ ရစ္ပတ္ေနသည္။
ဤေနာက္ဆုံး စကၠန္႔အခ်ိန္ကေလးမွာ ကုန္ဆုံးေနၿပီ။
ဤအခ်ိန္ကေလး အတြင္းဝယ္ ေဒါသစိတ္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြ ေဆြးေျမ့စိတ္၊ ရင္ထုမနာ ေဒါမနႆ ေစတသိတ္္၊ ခ်စ္စိတ္၊ ေမတၱာ၊ သံေယာဇဥ္စိတ္အားလုံးသည္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားေပၚဝယ္ ေရာေမႊျဖစ္ေပၚလ်က္။ ထုိျဖစ္ေပၚမႈေၾကာင့္ပင္ နာက်င္ထုံထုိင္းေနပါၿပီ။

ၿမိဳ ့ႀကီး၌ ကိုခင္ထြန္းႀကီးစီးသြားသည့္ရထား ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ တေယာက္တည္း တံတားႀကီးဘက္သို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး တညလံုးပင္ ေတြးေတာလ်က္ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာခ်သည္။ ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ေျပာင္းလဲနိဳင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ခိုင္ၿမဲ စြဲၿမဲေနသည္။ အရုဏ္လာမွ က်ေနာ္သည္ အေမ့အိမ္ဘက္သို ့ျပန္သြားခဲ့ၿပီး အဖြား သၿဂိဳလ္ၿပီးသည္အထိ မေစါင့္ေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျပဳမူရန္ၿမိဳင္ႀကီးသို ့ျပန္ေျပးခဲ့၏။ ၿမိဳင္ႀကီးသို ့ညေနခင္းပိုင္း ေရာက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းစားပြဲတြင္ထိုင္လ်က္ အလုပ္ထြက္စာကို ေကာက္္ေရးခဲ့ေလသည္။ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ ျပန္၍ေတြ ့ဆံုရန္ မရွိေတာ့ဟူ၍ ထင္ခဲ့ေလသည္။
ထိုသို ့ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဝႏွင့္က်ေနာ္ကား ေရစက္ၾကြင္းက်န္ေနေသးလ်က္ပင္။ အလုပ္ထြက္စာေရးေန၍ တပိုင္းတဝက္အေရာက္တြင္ ၿခံေရွ ့သို ့ေဝေရာက္လာသည္။ ေဝသည္ တပတ္ျပန္လွည့္လာခဲ့ျပန္ေလသည္။ ပင္လယ္၏ကမ္းေျခက္ုိ ႏွဳတ္ဆက္ရန္ လွိဳင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ တေက်ာ့ျပန္၍ လူးလွိမ့္တက္လာျပန္ေလသည္။ ထို ့ေနာက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေသာင္ျပင္ေပၚသို ့တဖန္ျပန္၍ လႊမ္းမိုးျပန္ေလသည္။


ထိိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေဝသည္ အိမ္ေရွ ့၌ ဆုိ္က္ရပ္ေသာ ျမင္းလွည္းေပၚမွ အိမ္ဘက္သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေလသည္။
“ ကုိကုိေရ ကိုကုိေရ ” ဟု သူသည္ လွမ္းေအာ္ၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းသက္ေနသည္။“ ဒီမယ္ ကုန္ေတြ လာခ်ကူူေပးပါအုံး၊ ဧည့္သည္ လာတာေလ၊ ဘာေငးေနရတာလဲ ”

သူ၏ရယ္ေမာလုိက္သံမွာပ်ံ ့လြင့္ လာျပန္သည္။ ခဏမွ် က်ေနာ္သည္ ေငးေမာေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ေရးလက္စ တန္းလန္းအလုပ္ထြက္စာကုိ သိမ္းေဆြႀကီး၏ စာသိမ္းထားရာ စာပဲြအံဆဲြကုိ ျဖည္းျဖည္း ဆဲြဖြင့္ၿပီး အေပၚမွ ထပ္ထည့္လုိက္ၿပီး ေသာ့ကုိ ျပန္ခတ္လုိက္သည္။
သည္အခါတြင္ကား ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အမွန္ပင္။ သည္တႀကိမ္ သူျပန္္ေရာက္လာသည္မွာ အိမ္မက္ထဲတြင္ ေရာက္၍လာသကဲ့သုိ႔ က်ေနာ္သည္လည္း အိပ္မက္တခုကို ကေယာင္ကတမ္း မက္ေနသကဲ့သို႔။
က်ေနာ္သည္ စာပဲြထိပ္မွ ထရပ္လုိက္္ၿပီး ျခံဝမွ သူကုိလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေဝေနေသာ၊ လွေနေသာအျပံဳး၊ ျမင္းလွည္းနံေဘးမွ သူရပ္ေနၿပီး လက္ယပ္လွမ္းေခၚေနပုံကုိ အိပ္မက္ထဲ၌ ျမင္ေတြ႔ေနရသကဲ့သုိပင္။

“ လာပါဆုိမွဘဲကြယ္၊ ေငးေနလုိက္တာ”
သူႏွင့္က်ေနာ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကဲြကြာလာခဲ့ၿပီးသလုိပင္ ထုိအခိုက္၌ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ၌ ထင္ေနသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ မည္သုိ႔မွ် မပတ္သက္ေတာ့။ သူသည္ ဤက်ေနာ္႔အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေနသည့္ လမ္းေပၚမွ မိန္းမတဦးမွ်သာျဖစ္၏။မေန႔တေန႔ကပင္ သူသည္ တည၌ ပဲြၾကည့္အၿပီး နံနက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ မုီးမလင္းေသးမီေမွာင္ရိပ္လမ္းကုိ ျဖတ္ကာ သူ႔အေမအိမ္သုိ႔ အိပ္စက္ရန္ သြားခဲ့ေသးသည္။ သူ႔ အေမအိမ္တြင္ ထုိသူႏွင့္ သုံးရက္မွ်အတူ အိပ္ခဲ့ေသးသည္။ သိမ္းေဆြႀကီးရွိရာ ဘူတာ၏ ကုန္တဲြမ်ားၾကားတြင္ လူတေယာက္ႏွင့္ ေနရာအရွာ သြားခဲ့ေသးသည္။ ခု သူသည္ ၿမိဳင္ႀကီးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ႏွစ္ရက္တန္သည္ သုံးရက္တန္သည္ အိပ္စက္ရန္ လာေနသည္။

ၿမိဳ႔သစ္ကေလးတြင္ ေနစဥ္ကသာဤအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ၿပီးယခုလုိ ျပန္ျမင္လုိက္ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ေျပးထြက္သြားၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ အပုိင္းပုိင္း အထစ္ထစ္ ခုတ္သတ္ပစ္လိမ့္မည္။
ယခုမူ ေဒါသမရွိေတာ့သလုိပင္္ က်ေနာ္သည္ တည္ၿငိမ္ေန၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္ကား မပတ္သက္ေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူသည္က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေဝမဟုတ္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ ထံမွ အခြင့္အေရးသုိ႔မဟုတ္ ေငြေၾကးကုိ ရယူလုိၿပီး သူ႔ကုိုလာ၍ ေပးအပ္အေရာင္းအဝယ္ ျပဳေနသူ မိ္န္းမတဦး၊ သူႏွင့္မိမိသည္ မည္သုိ႔မွ် ပတ္သက္ေတာ့သည္မဟုတ္၊ သူ႔ဖာသာျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မိမိႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မဆုိင္ေတာ့ဟု က်ေနာ္သည္ ေတြးေတာေန၏။
“ လာေလ ” ဟုသူက ေခၚလုိက္ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ စာပြဲမွ ေျဖးေျဖးေလးေလး ထလုိက္ၿပီး အိမ္နိမ့္ကေလး၏ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလးေလးလံလံ ဆင္းသက္သြားသည္။
ေႏြ၏ ညေနဆည္းဆာသည္ က်ေနာ့္ ငွက္ေပ်ာ ဥယ်ာဥ္ကေလးျခံဝႏွင့္ျခံေရွ႔ သီတာျမသားအေပၚတြင္ က်ေနသည္။ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ကေလး၏ အလယ္ အုတ္ခဲနီလမ္းမွ က်ေနာ္ျဖည္းေလးစြာ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အခုိက္တြင္ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ထာဝစဥ္ေတာက္ပပြင့္လန္းေနတတ္ေသာ အျပဳံးမ်ားမွာ မွိ္န္ေဖ်ာ့လာေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ျခံေရွ႔ဝင္းဝ သူ႔ေရွ႔၌ရပ္လုိက္လွ်က္ “ ကုိယ္ေခါင္းေတြ သိပ္မူးေနလုိ႔ေဝ ” ဟု တုိးသက္ညင္္သာစြာေျပာလုိက္ေလသည္။
သူသည္ ျမင္းလွည္းသမားအကူအညီယူၿပီး ငပိ ငေျခာက္ ျခင္းမ်ားကုိ အိမ္ေရွ႔သုိ႔သယ္ယူေနသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ျမင္းလွည္းသမားအား ေငြေပး ေခ်ေနၿပီး “ မနက္က်ရင္ ေစာေစာလာခဲ့ေနာ္ ဦးေလး၊ ငါးနာရီခဲြ ေလာက္လာခဲ့ပါ ” ဟု ေျပာေနသံမွာ ခ်ိဳလြင္ေနလ်က္။
ျမင္းလွည္းသည္ ျခံဝမွ သီတာျမသား၏ အေကြ႔ဘက္သို႔ ေမာင္းႏွင္ေျပးသြားသည္။ ျမင္းခြာသံမ်ားသည္ ျခံေရွ႔၌ႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့သုိ႔ပင္ ေမ႔က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။

ေဝသည္ က်ေနာ္ရပ္ေနရာျခံဝ ဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ငါးပိျခင္းမ်ားသယ္ရသျဖင့္ေဝ႔နဖူးျပင္၌ ေခၽြးဥ ကေလးမ်ား စီရီေနသည္။ သူ႔ကုိယ္မွ ေခၽြး၏ရနံ႔သည္ ထုိအခ်ိန္၌ ျခံဝတြင္စုိထုိင္းလ်က္ ရွိေနသည္။
ထုိအခုိက္အတန္႔ ကေလး၌ က်ေနာ္သည္ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ သူ႔ကုိ တခါကလိုက္အေခၚ သူစပါးသယ္ေနခဲ့သည္ ကုိအမွတ္ရသြားသည္။ ထုိအခါကလည္း သူ႔ တြင္ဤကဲ့သုိ႔ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စုိထုိင္းေနလ်က္ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ေခၽြးမ်ားေၾကာင့္ လန္းဆန္းေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဟမန္တြင္ ေဈးေရာင္းေနစဥ္က သူေဈးကုန္မ်ားကုိ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ႏွင့္ သယ္သည္ကုိ အမွတ္ရျပန္သည္။

သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိေမာ့္ၾကည့္္ၿပီး “ ကုိကုိေနမေကာင္းလုိ႔လား ” ဟုတုိးတုိးေမးလုိက္သံမွာ ေဟမန္တြင္ နာမက်န္းစဥ္က ေမးလုိက္သံႏွင့္ မျခား။
“ ေကာင္းပါတယ္ ေဝ၊ ေခါင္းထဲကနဲနဲမူးတာပါ ” ဟု က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
လမ္းကေလးထဲတြင္သူသည္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ကပ္လ်က္ အိမ္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႔ကုိယ္ကေလးမွာ က်ေနာ့္ ကိုတုိးေဝွ႔ေနသည္။ သူသည္က်ေနာ့္ လက္ကုိ ေသြးစမ္းၾကည့္ရန္ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။

“ မင္းနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ခဲြၾကရေတာ့မယ္ေဝ၊ ကုိယ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ျပင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ မင္းက မင္းလမ္း မင္းသြား၊ ကုိုယ္လဲ ကုိယ့္လမ္း ကုိသြား၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ခဲြရေတာ့မယ္ဆုိတာေတ့ာ ကုိယ္မေျပာႏုိင္ဘူး ေဝ ” ဟုေျပာလိုက္ လုိေသာဆႏၵေပၚလာသည္။
ထုိသုိ႔ ဖြင့္လွစ္ေျပာလုိက္လွ်င္ အေျခအေနမွာ မထိ္န္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကဲြသြားႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူက ဖက္၍ငိုယိုေတာင္းပန္။ အမွားဝန္ခံလုိက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း မလုိက္နာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့ညံ႔စြာ အရွဳံးေပးပစ္ခ်င္ ေပးပစ္လိမ့္မည္။ မိမိကုိယ္ကုိ စိတ္မခ်၊ မိမိ၏ ေပ်ာ့ည႔ံေသာစိတ္ႏွလုံးသားကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္။

“ဒါျဖင့္ ေဝေနာက္တေခါက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသြားေသးဘူးကုိကုိ၊ ေတာ္ၾကာကုိကုိတေယာက္ထဲ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနရင္ဒုကၡ၊ ဒီတခါအထည္ကခ်ည့္သုံးရာေက်ာ္ေက်ာ္ ျမတ္တယ္ ကုိကုိ၊ ေတာဘက္ ဆင္းေရာင္းတာ၊ ဒီကေရွ႔ ေတာေတြဖက္မယ္ေဖာက္သည္ ရထားလုိ႔ျမန္ပါဘီ၊ ဟုိမယ္ၾကာလွရင္ သုံးရက္ဘဲ၊ ဟုတ္တယ္ေလာဘကုိ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေလ်ာ့ထားအုံးမွဘဲ၊ ဒီမယ္ ကုိကုိတေယာက္ထဲ ကုိယ့္ ဖာသာခ်က္စား၊ ကုိုယ့္ ဖာသာ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေနရတာ ေဝသနားလာဘီ”

ဤစကားမ်ားမွာမူေဝသည္ သူ႔ ေစတနာ အရင္းအတုိင္းေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္္ေတြးေနမိသည္။ ေဟမန္တြင္နာမက်န္းစဥ္က ေဝသည္ မိခင္တဦးႏွင့္မျခားေသာ ေမတၱာျဖင့္ ျပဳစုခဲ့သည္ကုိ ျပန္အမွတ္ရေနသည္။ အေလးအေပါ့ သြားသည့္ကိစၥကပါ မက်န္ေအာင္ သူသည္ ျပဳစုခဲ့သည္ကုိ သတိရၿပီး ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနသည္။

“ မလုိပါဘူး ေဝ၊ ကုိယ္ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဝ ဒီမယ္ သုံးရက္ေလာက္ ေရာင္းရင္ တင္လာတဲ့ကုန္ ကုန္မယ္မဟုတ္လား၊ အလုပ္လုပ္စရာ ရွိတာသာလုပ္ပါ၊ ကုိယ္တုိ႔က ညားစ လင္မယားမွ မဟုတ္ေတာ့တာဘဲ ေဝ ”
“ ကုိကုိတခုခုျဖစ္ေနသလုိဘဲ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ ေဝသြားေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကုိကိုဘဲ ရက္ေတြေရႊ႔ေရႊ႔ ခုိင္းတယ္ ”
“ ကုိယ္ အမွန္ေျပာတာပါ၊ ကုိယ္တုိ႔အတြက္ အဓိက ထားရမွာက စီးပြားေရးဘဲ မႈတ္လား၊ ေဝေျပာေနက် စကားေလ၊ စီးပြားေရးမရွိရင္ လူလူခ်င္း အႏိွမ္ခံသတၱဝါျဖစ္ေနရတယ္ ဆုိတာ၊ ေဝ႔ မိသားစုကုိ လူအထင္ေသးခံေနရတာ စီးပြားေရး ေၾကာင့္ ဆုိ ေဝ၊ ကုိယ့္အေမက ေဝ႔ကုိ အထင္ေသးတာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ဘဲဆုိ”
“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိကုိတခုခုေျပာင္းလဲေနပါဘီ”
“ ဒါေတာ့ကုိယ္မေျပာင္းလဲတတ္တဲ့လူဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေအာင္ ေပါင္းလာခဲ့ပီဘဲ၊ ေဝ သိပါတယ္”

ေဝက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တခုခုရွာေဖြေနသလုိ ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္္ တတ္ႏိုင္လွ်င္က်ေနာ္သည္ အခါတုိင္းက အတုိင္းရယ္စရာ တခုခုေျပာၿပီး လြတ္လပ္ ရႊင္လန္းစြာ ရယ္ေမာပစ္ဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ေတြးေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ရယ္၍ကား မရႏုိင္ေပ၊ က်ေနာ္သည္ လက္ႏွစ္္ဖက္ျဖင့္ နားထင္ကုိ ႏွိပ္ထားလ်က္ အိမ္ေရွ႔ တန္းလ်ားတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္ရသည္.။

ဤညေနႏွင့္ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံးဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ မေျပေလွ်ာ့သြားရန္ မည္ကဲ့သုိ႔ ေတာင့္ခံ ထားရပါမည္နည္း။ ဤရက္မ်ား၌ တခုခုျဖစ္ေတာ့မည္ထင္ခဲ့သည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာက အံခဲက်ိတ္မွိတ္ထားသမွ်တုိ႔ ရုတ္တရက္ စုျပဳံေပါက္ကဲြသြားမည္ကုိ စုိးရိမ္သည္။ ညအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္၌ သူ႔ကုိ ေသြးေအးေအးျဖင့္ သတ္ပစ္ခ်င္ သတ္ပစ္မိလိမ့္မည္.။ သို႔မဟုတ္ျပႆနာမ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေျဖရွင္းလုိက္ၿပီး က်ေနာ္သည္ တဖန္စိတ္အား ေလွ်ာ့ျပန္လ်က္ ဤငရဲတြင္း အိမ္ေထာင္ေရး၌ သံသရာျပန္လည္ခ်င္ လည္ေနမည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေလးရက္ အခ်ိန္မွာ သုိသုိသိပ္သိပ္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ျဖင့္ပင္ ယခင္ရက္ေပါင္း မ်ားစြာက အတိုင္း အလြန္ညင္သာစြာ ေအးၿငိမ္းစြာျဖင့္္ ကုန္ုဆုံးလုိက္လာေနသည္.။
ထုိေလးရက္တာကာလ၌ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပါက္ကဲြေတာ့မည္ ကဲ့သို အႀကိမ္ႀကိမ္က်ေနာ္ အရွံဳးေပးေတာ့ မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ္လည္း ထိ္န္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ထုိေလးရက္တာ ကာလ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ စကၠန္႔ႏွင့္ ဖြဲ႔တြက္၍ မွတ္မိေနသည္။ သူ ေျပာခဲ့သည့္စကား၊ သူ႔လႈပ္ရွားမႈ၊ သူျပဳံးလုိ္က္သည့္အျပံဳးမ်ား အားလုံးကုိပင္ စိတ္ထဲ၌ စဲြထင္မွတ္မိေနသည္ဟု ထင္ရေလသည္။

မေန႕ညေနကမူ က်ေနာ္ ျပတင္းဝတြင္ ရပ္ေနစဥ္၌သူသည္ လူေနေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္ ဤအိမ္ကေလး၏ ဧည့္ခန္း ၾကမ္းျပင္ကုိ ဖေယာင္းတုုိက္ေနသည္။ မနက္ဖက္သြားရန္ အတြက္ သူအထည္မ်ား ဝယ္ယူခဲ့ၿပီးလ်က္ ငပ္ိ၊ ငါးေျခာက္မ်ား အားလုံး ေရာင္းခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ။
သူသည္ တေခါက္ျပန္လာၿပီး ျပန္သြားေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ ရုပ္ရွင္တကားၾကည့္ေလ႔ ရွိသည့္အတုိင္း “ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္ရေအာင္ကုိိုကို” ဟု ၾကမ္းတုိက္ေနရာမွ လွမ္းေျပာခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းယမ္းခါလုိက္လ်က္ “ကုိယ္ေခါင္းမူးေနတုန္းဘဲ”ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။
ေဝသည္ ၾကမ္းတုိက္အဝတ္ကို လက္မွကုိင္ၿပီး ျပတင္းဝအနားသုိ႔လာရပ္ေလသည္။အခါတိုင္းကဲ့သို ့ရုပ္ရွင္မျပဘူးဟုဆိုသျဖင့္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ေကာက္မွိဳင္းညိဳ ့သြားသည္။

“ကိုကို တကယ္ေခါင္းမူးေနတာလား ေဝမနက္ျဖန္ကာသြားဘို ့ကားကိုေတာင္ ခ်ိန္းခဲ့ပီးဘီ၊ ဒုကၡဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ ေဖါက္သည္ေပးခဲ့ရမွာဆိုေတာ့ ႏွစ္ရက္ပဲ ေနမွာပါ ကိုကို” ဟုေျပာရင္း သူသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေမါ့ၾကည့္ေနသည္။ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ ေဝ့မ်က္လံုးမ်ားမွာ ဆည္းဆာေနျခည္ေအာက္တြင္ အရည္ရႊန္းလဲ့ ေတာက္ပေနသည္။
“ေဝ မနက္ျဖန္သြားေတာ့မွာဘဲ၊ ေအးေလ သြားေပါ့”
“မသြားရေသးဘူးလား၊ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာနဲ ့ကြယ္၊ ေဝ သြားခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ စိတ္မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး၊ ကိုကို ေနခ်င္ေသးရင္ ေနအံုးမယ္ေလ”
“ကို ဘယ္လိုေျပာမိလို ့လဲ ေဝ”

သူသည္ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းတဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိကပ္ခမန္းတိုးကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနသည္။ အတြင္း၌ ဖံုးဖိကြယ္ဝွက္ထားသမွ်ကို ေဝ ေတြ ့ျမင္သြားၿပီဟု ထင္ရသည္။ အလင္းေရာင္ပ်ပ်၌ သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ ပြင့္ဟေနလ်က္ သူ ့ပါးကေလးမွာ နီေထြးေနကာ သူ ့နဖူးျပင္စပ္၌ ဆံညြန္ ့ကေလးမ်ား လွပစြာ က်ေနသည္။ သူသည္ အစဥ္အၿမဲ လွပေနတတ္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္အရုပ္ကေလးတခုလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။

“ကိုကို စကားေျပာတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနဘီေနာ္၊ ကိုကို တခုခု ျဖစ္ေနပါဘီ၊ ေဝ ့ကို ေျပာစမ္းကြယ္၊ ကိုကို ဘာျဖစ္ေနသလဲ ေဝ့ကိုေျပာစမ္း၊ ေဝ အခုလိုသြားလာေနတာ ကိုကိုမႀကိဳက္ေတာ့ဘူးလား၊ ကိုကို မႀကိဳုက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေဝ သြားကို မသြားေတာ့ပါဘူး၊ကိုကို အဲဒီလို အံုေႏြးေႏြးႀကီးလုပ္ေနတာ သိတ္ဆိုးတာ၊ ေျပာစရာရွိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာမွဳတ္ဘူး၊ အခု ေဝ ေပါင္ခဲ့တဲ့ေရႊေတြလဲ အကုန္ျပန္ေရြးပီးဘီ၊ အေမ့အိမ္ေဆာက္နိဳင္ေအာင္လဲ လုပ္ေပးပီးဘီ၊ ေငြ နဲနဲပါးပါးလဲ စုေဆာင္းမိ အေျခတြယ္ထားပီးဘီ၊ အမွန္ေတာ့ ေဝ ကိုကို ့တေယာက္ထဲ ထားရစ္ခဲ့ပီး သြားသာ သြားရတာ သိပ္စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ကဲ…ဘယ္လိုလဲ ေျပာေလ”

ထိုအခါ၌သူ ့ကို က်ေနာ့္ရင္ထဲ ခံစားေနရမွဳမ်ား အားလံုးဖြင့္၍ ေျပာခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ားေပၚေပါက္လာေနသည္။ သူ ့ကို ကုန္အေရာင္းအဝယ္မသြားပါႏွင့္ဟု တားလိုုက္ခ်င္၏။သို ့ေသာ္ ထိုစိတ္ထိုဆႏၵတို ့ကို ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ခ်ိဳးႏိွမ္ပစ္ရေတာ့သည္။
ယခုအခါတြင္မွ ထိုကဲ့သို ့ဆက္လက္ေနထိုင္လ်င္လည္း ၿပီးခဲ့ေသာ အမွားအယြင္းတို ့သည္ သူႏွင့္က်ေနာ့္ၾကားဝယ္ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ အစဥ္အၿမဲ ၾကား၌ ျခားေနေတာ့မည္။ ေနာင္အခါ၌ သံသယတို ့ျဖင့္ ထာဝစဥ္ရွဳပ္ေထြး စိတ္မခ်မ္းသာရေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတခုသာလ်င္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ မွားခဲ့ၿပီးေသာ အမွားဆိုသည္မွာ ျပန္လွည့္ၾကည့္ အခ်ိန္မွန္သမွ် ေနာက္ျပန္ဆြဲ၍ရနိဳင္သည္မဟုတ္။ စြန္းမိေသာ အမဲကြက္မွာ စြန္းထင္းေနၿမဲသာ ရွိမည္။ ဤအမဲစက္သည္ အိမ္ေထာင္ေရး၌ အစဥ္သျဖင့္ ရြံရွာဖြယ္ရာအျဖစ္ ထာဝစဥ္ေနာက္ျပန္ ျမင္ေနရလိမ့္မည္။

က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ရီရီထဲတြင္ သူ ့လက္ဖဝါးကေလးတဖက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျဖစ္ညွစ္လိုုက္မိေလသည္။ ဟိုစဥ္က စပါးသယ္အလုပ္သမေလး ခင္ေဝ၏လက္မွာ အသားမာဘုမ်ားပင္ျဖစ္ေန၍ ၾကမ္းေထာ္ေနၿပီး ယခု မခင္ေဝ၏ လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးမွ်င္ကေလးမ်ားသည္ နုညက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးျပင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ သူ ့ကိုခိုးေျပးလာသည့္ညက မိုးစက္မိုးမွဳန္မ်ားထဲတြင္ သူ ့လက္ၾကမ္းကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာအခါဝယ္ အေတြ ့အာရုံအားျဖင့္ ေႏြးေထြးေနၿပီး ယခုကား ထိုေႏြးေထြးမွဳ အေတြ ့အာရုံအစား ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္ေဆြးေျမ့ဖြယ္ရာမ်ားသာ ေပၚေပါက္ေနသည္။
သို ့ေသာ္ ထိုညကကဲ့သို ့ေဝ့ အသက္ရွဴသံမ်ားမွာမူ ေမာလ်ေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေျပာေလကိုကို၊ ကိုကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္၊ ကိုကိုဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲဟင္”ဟု သူ ့စကားေျပာေနသံသည္ ဤျပတင္းဝ၌ဆြတ္ပ်ံ ့ဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ သူ ့မ်ုက္လံုးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္သိပ္လာေနသည္ကိုပင္ ျမင္ရသည္။
“ကိုယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေဝ၊ မင္းစိတ္ထင္လို ့ပါ”
“မဟုတ္ဖူး၊ မဟုတ္ပါဘူး ကိုကို ဖြင့္ေျပာစမ္းပါ၊ ေဝ တို ့ၿမိဳင္ႀကီးကိုေရာက္လာရတာ မွားဘီထင္တယ္၊ သိပ္မွားဘီထင္တယ္”
“ဘယ္မွားမလဲ ၊ ကိုယ္တို ့စီးပြါးေရး ဘယ္ေလာက္တက္ေနပလဲ၊ ေဝ့ အေမ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္သြားရတာ ျမိဳင္ႀကီးကို ေျပာင္းလာရလို ့မို ့လား၊ ကိုယ္ ေခါင္းမူးေနလို ့ပါ၊ေတြ ့ေလရာေတြ ေရွာက္ေတြးမေနစမ္းပါနဲ ့ေဝ”

သူ ့မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား ဖိတ္စင္က်လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ျပတင္းဝတြင္ နားထင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႏွိပ္ထားလိုက္သည္။ ဤအခ်ိန္မ်ား ျမန္ျမန္ ကုန္ဆံုးေစခ်င္သည္။ ဤစိတ္ႏွလံုး ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အခ်ိန္မ်ား ျမန္စြာ ဆံုးခန္းတိုင္ပါေစေတာ့။

အခန္း(၁၇) ေနာက္တပိုင္းကို …ေမွ်ာ္