(က)
သစ္ခက္သစ္ကိုင္းမ်ားမွာ ေျမကိုထိလုမတတ္ အိက်ေနၾက၏။ ျမက္ပင္ရိုင္းမ်ားမွာ လူတရပ္မရိွတရိွေပါက္ေနၾက၏။ “ ဦးကေသးဖိုး ” သည္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္၏ေရွ ့မွဦးေဆါင္ကာ သြားေနေလသည္။ က်ေနာ့္ေရွ ့က “ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး ” ဆြဲဖယ္ထားခဲ့သည့္ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မၾကာခဏ လာၿပီးရိုက္၏။ ေတာနက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေရွ ့ကသြားေန သူႏွင့္ ခြါၿပီးမလိုက္ရဲ။ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ား၊ သစ္ကိုင္းမ်ားကို သတိႏွင့္ဆြဲဖယ္ရင္း ေအာက္ေျခကိုလည္း ဂရုစုိက္ၿပီးၾကည့္ေနရ၏။ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ေတာထဲသို ့တိုး၀င္လာၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေခြ်းမ်ားရႊဲနစ္ေနေတာ့၏။
“ ဒုတ္ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္ ”
ေသနတ္သံ ေျခာက္ခ်က္၊ အသံခပ္အုပ္အုုပ္ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရ၏။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲစိုးရိမ္သြားရ၏။ “ ဦးကေသးဖိုး ” သည္ ေနရာတြင္ပင္ရပ္ကာ နားစြင့္ေနဟန္ရိွေလသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးသည္လည္း ေရာက္ရာ ေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနလိုက္ၾက၏။
“ တလိုင္းကရင္ဖက္ကပါ၊ အေ၀းႀကီးကပါ…၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ”
ဦးကေသးဖိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေရွ ့ကိုဆက္တိုးသြားေလသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ေတာထဲသို ့တိုး၀င္သြားေနစဥ္ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားႀကဲပါးသြားသည့္ ကုန္းျမင့္တခုကိုတက္လာၾကရ၏။ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားမွာ ပိုၿပီးထူထပ္လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ တေနရာအေရာက္တြင္ ေရွ ့ကသြားေနသူႏွစ္ေယာက္၏ ေတာတိုးသံရပ္သြားေလသည္။
“ ေရာက္ၿပီ၊ အဲဒါ- က်ေနာ့္တဲပဲ ”
က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းၿပီးရပ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ေရွ ့တြင္ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ေျမကြက္လပ္ရိွေန ၿပီး၊ ေျမကြက္လပ္အစပ္တြင္ ျမင့္မားသည့္ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ရိွေန၏။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးမွာ ေပါင္မုန္ ့ကို ဓါးႏွင့္လွီးခ်ထားသလို တိတိပပ ေထာင္လ်က္သားအုပ္မိုးေနေလသည္။
က်ေနာ္က ဦးကေသးဖိုးညႊန္ျပရာ ကြက္လပ္အစပ္ကို အားစိုက္ၿပီးၾကည့္သည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုအခါၾကမွသာ၊ ေက်ာက္ေတာင္ေျခရင္း ၿခံဳပင္မ်ားၾကားတြင္ တိုး၀င္ပုန္းကြယ္ေနသည့္ တဲကေလးတလံုးကို ေတြ ့ရေလသည္။ တဲကေလးကို ေတြ ့ရသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သြားရ၏။
တဲကေလးထဲသို ့ေခါင္းငံု ့ၿပီး၀င္လိုက္ေသာအခါ၊ တဲအတြင္းဖက္၌ က်ေနာ္ထင္ထားသလို ေမွာင္၍မေနပဲ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ခါးလယ္မရိွတရိွ အျမင့္ရိွသည့္ ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚ မတို္င္ပင္ရပဲ ကိုယ္စီကိုယ္ဌ တံုးလံုးလွဲလိုက္ၾက၏။ ယခုအခါ က်ေနာ္တို ့သည္ ေတာပုန္းႀကီး “ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ လွ်ဳိ ့၀ွက္တဲကေလးသို ့ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။ တဲ၏ေခါင္းရင္းဖက္တြင္ ျပတင္းေပါက္တခု ေဖါက္ထားသျဖင့္ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္သည့္ေလကို က်ေနာ္ရူရိႈက္မိ၏။ တဲကေလးမွာ အင္ဖက္မိုး၊အင္ဖက္ကာတဲကေလးျဖစ္၏။ လူသံုးေယာက္စာမွ် ေခ်ာင္ခ်ိစြာအိပ္စက္လဲေလ်ာင္း ႏိူင္သည့္ၾကမ္းခင္း။ က်ေနာ္က လဲေလ်ာင္းေနရင္းက တဲကေလးကို အကဲခတ္ေနမိေလသည္။
“ ဦးကေသးဖိုး၊ ဒီတဲကေလးမွာလာေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ”
“ ေလးႏွစ္ ”
“ ထမင္းစားေတာ့ေကာ ”
“ ရြာက မိန္းမပို ့ေပးတယ္၊ တဲအထိလာမပို ့ရဘူး၊ ဒံုသမိေခ်ာင္းေဘးမွာ သြားယူတယ္၊ တခါတေလ အခက္အခဲရိွရင္ ႏွွစ္ရက္သံုးရက္၊ ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီးေနတယ္ ”
“ မိန္းမကိုလည္း ဒီတဲကိုမလာရဘူးလား ”
“ လာရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ေခၚ ခဲတယ္၊ ကေလးေတြတေယာက္မွ မသိရဘူး၊ ရြာသားကိုေတာ့ ဘယ္ေခၚမလဲ ”
“ ဒါျဖင့္ တစိမ္းထဲကဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ ့တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးပဲ ဒီကိုေရာက္ဖူးတာေပါ့ ”
“ မဟုတ္ဘူး၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ ့ေရာက္ဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကရဲေဘာ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တပ္မဟာမွဴးက ခိုင္းလိုက္လို ့ ေရာက္လာတဲ့ရဲ ေဘာ္ႏွစ္ေယာက္၊ ညမအိပ္ဖူး ”
“ ဦးကေသးဖိုးကိုယ္တိုင္က သူတို ့ကိုဒီကိုေခၚလာတာလား ”
“ ဟုတ္တယ္၊ တျခားေနရာမွာ သူတို ့နဲ ့စကားမေျပာခ်င္ဘူး၊ အစတုန္းကေတာ့ တဲမွာ တညအိပ္ၾကဖို ့ပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းက စက္နဲ ့ျပန္ေခၚလို ့ ျပန္ၾကတာ၊ ဘာျပဳလို ့လည္း၊ က်ေနာ့္ကို စိတ္မခ်လို ့လား ”
“ ဟာ…မဟုတ္တာပဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေမးေနတာက စိ္တ္၀င္စားလို ့ေမးၾကည့္တာပါ၊ ဦးကေသးဖိုးကို က်ေနာ္က ဘာလို ့စိတ္မခ်ရမွာလဲဗ် ”
ဦးကေသးဖိုးဆီက ခပ္တိုးတိုးရယ္သံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ဦးကေသးဖိုးႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာေနစဥ္ တဲကေလး၏ ပတ္၀န္းက်င္တခြင္လံုး အိပ္တန္းတက္ငွက္္ျမည္သံမ်ား ဆူညံစြာၾကားလာရေလသည္။ အေမွာင္ထုသည္ က်ေနာ္တို ့ရိွရာ တဲကေလးကို သူ ့ရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းဘို ့ ႀကိဳးစားေနေလသည္။
(ခ)
“ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ တဲကေလးတြင္ ႏွစ္ရက္မွ်က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့၏။ ထိုႏွစ္ရက္အတြင္း က်ေနာ္ရရိွထားသည့္သတင္း အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေဒသႏၱရဗဟုသုတမ်ား၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို မွတ္စုစာအုပ္ထဲ စနစ္တက် ေရးသြင္းမွတ္သားေနခဲ့၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဦးကေသးဖိုး၏ဇနီးျဖစ္သူမွာ၊ ေက်ာက္ျဖာရြာတြင္ စခန္းခ်ထားသည့္ န၀တစစ္တပ္-စခန္းတြင္ ထမင္းခ်က္လုပ္အားေပး ေနရသည့္ရက္ႏွင့္တိုးသျဖင့္ ညစာထမင္းတနပ္လပ္ခဲ့ရေသး၏။ သို ့ေသာ္ ထိုေန ့မနက္ပိုင္းက ဒံုသမိေခ်ာင္းထဲ ပုဇြန္ဆင္းငုတ္ၿပီး ရလာသည့္ ေက်ာက္ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး ေလးငါးေကာင္ကို တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေခ်ာင္းေဘးမွာတြင္ မီးကင္ၿပီး ယူလာေပးေသာေၾကာင့္ ညစာ လပ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ အာဟာရမျပတ္ခဲ့ပါ။
ေတာပုန္းႀကီး ဦးကေသးဖိုး၏တဲကေလးမွာ ဒံုသမိေခ်ာင္း၏အေနာက္ဖက္၊ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ ေက်ာက္ျဖာရြာအၾကား တြင္ရိွ၏။ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ တနာရီခြဲခရီးရိွၿပီး ေက်ာက္ျဖာရြာႏွင့္မူ နာရီ၀က္ခရီးရိွေလသည္။ နအဖစစ္တပ္ တပ္မ၉၉ လက္ေအာက္ခံ၊ ခ.လ.ရ ( ၈၄)၊ တပ္ခြဲ (၃) သည္ တလိုင္းကရင္ရြာတြင္ စခန္းခ်ၿပီး ေက်ာက္ျဖာရြာတြင္မူ ခ.လ.ရ (၃၀၂)၊ တပ္ခြဲ ( ၃) တပ္ခ် ထားေလသည္။ ထိုတပ္ခြဲမ်ားမွာ ေကာ့ကရိတ္၊ ဖါးပြန္ေႏြရာသီသံုး ကားလမ္းလံုၿခံဳေရးကိုတာ၀န္ယူၾကရ၏။
“ ဦးကေသးဖိုး ” သည္၊ ေက်ာက္ျဖာရြာသားျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ သူသည္ ရြာတြင္မေနပဲ သည္တဲကေလးတြင္ ပုန္းေအာင္းေန ထိုင္ခဲ့သည္မွာ (၄)ႏွစ္ရိွၿပီ။ သူသည္ သည္နယ္တ၀ိုက္၌ နာမည္ေက်ာ္ မိုင္းေထာင္၀ိဇၹာတဦးျဖစ္၏။ တႏွစ္လွ်င္အနည္းဆံုး နအဖ စစ္ကား (၅)စီးမွ် မိုင္းေထာင္ဖ်က္ဆီးႏိူ္င္စြမ္းရိွသူ၊ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္တဦးျဖစ္၏။ န၀တစစ္တပ္မ်ားသည္ “ ဦးကေသးဖိုး ” ကို အေသရရ ၊ အရွင္ရရ ဖမ္းဆီးခ်င္ၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဦးကေသးဖိုး ” ၊ ေတာပုုန္းႀကီးဘ၀ႏွင့္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ အမည္မွာ ကရင္နာမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာလို “ ျမင္းပုေလး ” ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ နာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ သူသည္ (၅၄)ႏွစ္ ရိွၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ သြက္လက္မာေက်ာလွ၏။ အထူးသျဖင့္ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေတြ ့အႀကံဳရင့္က်က္သူ တဦး၏ အရိပ္အေငြ ့မ်ားျပည့္ႏွက္လ်က္ရိွေလသည္။
“ ဆရာေလး၊ ေရခ်ဳိးသြားၾကမလား ”
တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး၊ ဦးကေသးဖိုးႏွင့္က်ေနာ္ ဒံုသမိေခ်ာင္းဆီဆင္းခ်လာခဲ့ၾက၏။ ေနေစါင္းေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒံုသမိေခ်ာင္း ေရျပင္မွာ တ၀က္ေမွာင္ တ၀က္လင္းလ်က္ရိွ၏။ တဖက္ကမ္း ကမ္းပါးယံမွာ အေမွာင္ထုအတြင္းက်ေရာက္လ်က္ရိွ၏။ ဒံုသမိေခ်ာင္း မွာ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းျဖစ္သျဖင့္ ေရျပင္မွာက်ဥ္း၏။ ေႏြရာသီျဖစ္သျဖင့္ ေရနည္း၏။
က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ဒံုသမိေခ်ာင္းတြင္ ေရခ်ဳိးေနစဥ္ ေတာအုပ္္မ်ားကိုေက်ာ္ကာ ေသနတ္သံသံုးေလးခ်က္ အေ၀းဆီမွ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေသနတ္သံမ်ားမွာ ခတ္အုပ္အုပ္အသံျဖစ္၏။ သာယာဧခ်မ္းလွသည့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို အံတုဖို ့ႀကိဳးစား သည့္ မရဏ ေခၚသံမ်ားပင္ျဖစ္၏။
ေနာက္ထပ္တရက္အေက်ာ္တြင္။ တလိုင္းကရင္ရြာဖက္သို ့ ခရီးထြက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုင္းေတာ၊ ကြင္းစပ္ ေတာအုပ္၊ ေခ်ာင္းေဘးအစရိွသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ညအိပ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ေတာပုန္းႀကီး ဦးကေသးဖိုး၏ လွ်ဳိ ့၀ွက္တဲကေလးကို လြမ္းေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေရခ်ဳိးၿပီး၍ ေရစိုအ၀တ္လည္းေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်းငွက္သံမ်ားရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေနေရာင္ျခည္မွာ လ်င္ျမန္စြာေနာက္ဆုပ္သြားေလသည္။ ေနမ၀င္ခင္ တဲသို ့ခတ္သုတ္သုတ္ ျပန္တက္လာခဲ့ၾကရ၏။ တဲကေလးသို ့ေရာက္လာေသာ အခါ ၀ိုင္းစက္၀င္းပသည့္ လမင္းႀကီးမွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ထိပ္ေပၚတြင္ ေမးတင္လ်က္ရိွေနေလသည္။ ။
သစ္ခက္သစ္ကိုင္းမ်ားမွာ ေျမကိုထိလုမတတ္ အိက်ေနၾက၏။ ျမက္ပင္ရိုင္းမ်ားမွာ လူတရပ္မရိွတရိွေပါက္ေနၾက၏။ “ ဦးကေသးဖိုး ” သည္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္၏ေရွ ့မွဦးေဆါင္ကာ သြားေနေလသည္။ က်ေနာ့္ေရွ ့က “ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး ” ဆြဲဖယ္ထားခဲ့သည့္ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မၾကာခဏ လာၿပီးရိုက္၏။ ေတာနက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေရွ ့ကသြားေန သူႏွင့္ ခြါၿပီးမလိုက္ရဲ။ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ား၊ သစ္ကိုင္းမ်ားကို သတိႏွင့္ဆြဲဖယ္ရင္း ေအာက္ေျခကိုလည္း ဂရုစုိက္ၿပီးၾကည့္ေနရ၏။ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ေတာထဲသို ့တိုး၀င္လာၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေခြ်းမ်ားရႊဲနစ္ေနေတာ့၏။
“ ဒုတ္ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္ ”
ေသနတ္သံ ေျခာက္ခ်က္၊ အသံခပ္အုပ္အုုပ္ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရ၏။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲစိုးရိမ္သြားရ၏။ “ ဦးကေသးဖိုး ” သည္ ေနရာတြင္ပင္ရပ္ကာ နားစြင့္ေနဟန္ရိွေလသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးသည္လည္း ေရာက္ရာ ေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနလိုက္ၾက၏။
“ တလိုင္းကရင္ဖက္ကပါ၊ အေ၀းႀကီးကပါ…၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ”
ဦးကေသးဖိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေရွ ့ကိုဆက္တိုးသြားေလသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ေတာထဲသို ့တိုး၀င္သြားေနစဥ္ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားႀကဲပါးသြားသည့္ ကုန္းျမင့္တခုကိုတက္လာၾကရ၏။ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားမွာ ပိုၿပီးထူထပ္လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ တေနရာအေရာက္တြင္ ေရွ ့ကသြားေနသူႏွစ္ေယာက္၏ ေတာတိုးသံရပ္သြားေလသည္။
“ ေရာက္ၿပီ၊ အဲဒါ- က်ေနာ့္တဲပဲ ”
က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းၿပီးရပ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ေရွ ့တြင္ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ေျမကြက္လပ္ရိွေန ၿပီး၊ ေျမကြက္လပ္အစပ္တြင္ ျမင့္မားသည့္ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ရိွေန၏။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးမွာ ေပါင္မုန္ ့ကို ဓါးႏွင့္လွီးခ်ထားသလို တိတိပပ ေထာင္လ်က္သားအုပ္မိုးေနေလသည္။
က်ေနာ္က ဦးကေသးဖိုးညႊန္ျပရာ ကြက္လပ္အစပ္ကို အားစိုက္ၿပီးၾကည့္သည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုအခါၾကမွသာ၊ ေက်ာက္ေတာင္ေျခရင္း ၿခံဳပင္မ်ားၾကားတြင္ တိုး၀င္ပုန္းကြယ္ေနသည့္ တဲကေလးတလံုးကို ေတြ ့ရေလသည္။ တဲကေလးကို ေတြ ့ရသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သြားရ၏။
တဲကေလးထဲသို ့ေခါင္းငံု ့ၿပီး၀င္လိုက္ေသာအခါ၊ တဲအတြင္းဖက္၌ က်ေနာ္ထင္ထားသလို ေမွာင္၍မေနပဲ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ခါးလယ္မရိွတရိွ အျမင့္ရိွသည့္ ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚ မတို္င္ပင္ရပဲ ကိုယ္စီကိုယ္ဌ တံုးလံုးလွဲလိုက္ၾက၏။ ယခုအခါ က်ေနာ္တို ့သည္ ေတာပုန္းႀကီး “ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ လွ်ဳိ ့၀ွက္တဲကေလးသို ့ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။ တဲ၏ေခါင္းရင္းဖက္တြင္ ျပတင္းေပါက္တခု ေဖါက္ထားသျဖင့္ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္သည့္ေလကို က်ေနာ္ရူရိႈက္မိ၏။ တဲကေလးမွာ အင္ဖက္မိုး၊အင္ဖက္ကာတဲကေလးျဖစ္၏။ လူသံုးေယာက္စာမွ် ေခ်ာင္ခ်ိစြာအိပ္စက္လဲေလ်ာင္း ႏိူင္သည့္ၾကမ္းခင္း။ က်ေနာ္က လဲေလ်ာင္းေနရင္းက တဲကေလးကို အကဲခတ္ေနမိေလသည္။
“ ဦးကေသးဖိုး၊ ဒီတဲကေလးမွာလာေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ”
“ ေလးႏွစ္ ”
“ ထမင္းစားေတာ့ေကာ ”
“ ရြာက မိန္းမပို ့ေပးတယ္၊ တဲအထိလာမပို ့ရဘူး၊ ဒံုသမိေခ်ာင္းေဘးမွာ သြားယူတယ္၊ တခါတေလ အခက္အခဲရိွရင္ ႏွွစ္ရက္သံုးရက္၊ ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီးေနတယ္ ”
“ မိန္းမကိုလည္း ဒီတဲကိုမလာရဘူးလား ”
“ လာရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ေခၚ ခဲတယ္၊ ကေလးေတြတေယာက္မွ မသိရဘူး၊ ရြာသားကိုေတာ့ ဘယ္ေခၚမလဲ ”
“ ဒါျဖင့္ တစိမ္းထဲကဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ ့တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးပဲ ဒီကိုေရာက္ဖူးတာေပါ့ ”
“ မဟုတ္ဘူး၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ ့ေရာက္ဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကရဲေဘာ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တပ္မဟာမွဴးက ခိုင္းလိုက္လို ့ ေရာက္လာတဲ့ရဲ ေဘာ္ႏွစ္ေယာက္၊ ညမအိပ္ဖူး ”
“ ဦးကေသးဖိုးကိုယ္တိုင္က သူတို ့ကိုဒီကိုေခၚလာတာလား ”
“ ဟုတ္တယ္၊ တျခားေနရာမွာ သူတို ့နဲ ့စကားမေျပာခ်င္ဘူး၊ အစတုန္းကေတာ့ တဲမွာ တညအိပ္ၾကဖို ့ပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းက စက္နဲ ့ျပန္ေခၚလို ့ ျပန္ၾကတာ၊ ဘာျပဳလို ့လည္း၊ က်ေနာ့္ကို စိတ္မခ်လို ့လား ”
“ ဟာ…မဟုတ္တာပဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေမးေနတာက စိ္တ္၀င္စားလို ့ေမးၾကည့္တာပါ၊ ဦးကေသးဖိုးကို က်ေနာ္က ဘာလို ့စိတ္မခ်ရမွာလဲဗ် ”
ဦးကေသးဖိုးဆီက ခပ္တိုးတိုးရယ္သံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ဦးကေသးဖိုးႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာေနစဥ္ တဲကေလး၏ ပတ္၀န္းက်င္တခြင္လံုး အိပ္တန္းတက္ငွက္္ျမည္သံမ်ား ဆူညံစြာၾကားလာရေလသည္။ အေမွာင္ထုသည္ က်ေနာ္တို ့ရိွရာ တဲကေလးကို သူ ့ရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းဘို ့ ႀကိဳးစားေနေလသည္။
(ခ)
“ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ တဲကေလးတြင္ ႏွစ္ရက္မွ်က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့၏။ ထိုႏွစ္ရက္အတြင္း က်ေနာ္ရရိွထားသည့္သတင္း အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေဒသႏၱရဗဟုသုတမ်ား၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို မွတ္စုစာအုပ္ထဲ စနစ္တက် ေရးသြင္းမွတ္သားေနခဲ့၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဦးကေသးဖိုး၏ဇနီးျဖစ္သူမွာ၊ ေက်ာက္ျဖာရြာတြင္ စခန္းခ်ထားသည့္ န၀တစစ္တပ္-စခန္းတြင္ ထမင္းခ်က္လုပ္အားေပး ေနရသည့္ရက္ႏွင့္တိုးသျဖင့္ ညစာထမင္းတနပ္လပ္ခဲ့ရေသး၏။ သို ့ေသာ္ ထိုေန ့မနက္ပိုင္းက ဒံုသမိေခ်ာင္းထဲ ပုဇြန္ဆင္းငုတ္ၿပီး ရလာသည့္ ေက်ာက္ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး ေလးငါးေကာင္ကို တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေခ်ာင္းေဘးမွာတြင္ မီးကင္ၿပီး ယူလာေပးေသာေၾကာင့္ ညစာ လပ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ အာဟာရမျပတ္ခဲ့ပါ။
ေတာပုန္းႀကီး ဦးကေသးဖိုး၏တဲကေလးမွာ ဒံုသမိေခ်ာင္း၏အေနာက္ဖက္၊ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ ေက်ာက္ျဖာရြာအၾကား တြင္ရိွ၏။ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ တနာရီခြဲခရီးရိွၿပီး ေက်ာက္ျဖာရြာႏွင့္မူ နာရီ၀က္ခရီးရိွေလသည္။ နအဖစစ္တပ္ တပ္မ၉၉ လက္ေအာက္ခံ၊ ခ.လ.ရ ( ၈၄)၊ တပ္ခြဲ (၃) သည္ တလိုင္းကရင္ရြာတြင္ စခန္းခ်ၿပီး ေက်ာက္ျဖာရြာတြင္မူ ခ.လ.ရ (၃၀၂)၊ တပ္ခြဲ ( ၃) တပ္ခ် ထားေလသည္။ ထိုတပ္ခြဲမ်ားမွာ ေကာ့ကရိတ္၊ ဖါးပြန္ေႏြရာသီသံုး ကားလမ္းလံုၿခံဳေရးကိုတာ၀န္ယူၾကရ၏။
“ ဦးကေသးဖိုး ” သည္၊ ေက်ာက္ျဖာရြာသားျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ သူသည္ ရြာတြင္မေနပဲ သည္တဲကေလးတြင္ ပုန္းေအာင္းေန ထိုင္ခဲ့သည္မွာ (၄)ႏွစ္ရိွၿပီ။ သူသည္ သည္နယ္တ၀ိုက္၌ နာမည္ေက်ာ္ မိုင္းေထာင္၀ိဇၹာတဦးျဖစ္၏။ တႏွစ္လွ်င္အနည္းဆံုး နအဖ စစ္ကား (၅)စီးမွ် မိုင္းေထာင္ဖ်က္ဆီးႏိူ္င္စြမ္းရိွသူ၊ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္တဦးျဖစ္၏။ န၀တစစ္တပ္မ်ားသည္ “ ဦးကေသးဖိုး ” ကို အေသရရ ၊ အရွင္ရရ ဖမ္းဆီးခ်င္ၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဦးကေသးဖိုး ” ၊ ေတာပုုန္းႀကီးဘ၀ႏွင့္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ဦးကေသးဖိုး ” ၏ အမည္မွာ ကရင္နာမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာလို “ ျမင္းပုေလး ” ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ နာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ သူသည္ (၅၄)ႏွစ္ ရိွၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ သြက္လက္မာေက်ာလွ၏။ အထူးသျဖင့္ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေတြ ့အႀကံဳရင့္က်က္သူ တဦး၏ အရိပ္အေငြ ့မ်ားျပည့္ႏွက္လ်က္ရိွေလသည္။
“ ဆရာေလး၊ ေရခ်ဳိးသြားၾကမလား ”
တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး၊ ဦးကေသးဖိုးႏွင့္က်ေနာ္ ဒံုသမိေခ်ာင္းဆီဆင္းခ်လာခဲ့ၾက၏။ ေနေစါင္းေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒံုသမိေခ်ာင္း ေရျပင္မွာ တ၀က္ေမွာင္ တ၀က္လင္းလ်က္ရိွ၏။ တဖက္ကမ္း ကမ္းပါးယံမွာ အေမွာင္ထုအတြင္းက်ေရာက္လ်က္ရိွ၏။ ဒံုသမိေခ်ာင္း မွာ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းျဖစ္သျဖင့္ ေရျပင္မွာက်ဥ္း၏။ ေႏြရာသီျဖစ္သျဖင့္ ေရနည္း၏။
က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ဒံုသမိေခ်ာင္းတြင္ ေရခ်ဳိးေနစဥ္ ေတာအုပ္္မ်ားကိုေက်ာ္ကာ ေသနတ္သံသံုးေလးခ်က္ အေ၀းဆီမွ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေသနတ္သံမ်ားမွာ ခတ္အုပ္အုပ္အသံျဖစ္၏။ သာယာဧခ်မ္းလွသည့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို အံတုဖို ့ႀကိဳးစား သည့္ မရဏ ေခၚသံမ်ားပင္ျဖစ္၏။
ေနာက္ထပ္တရက္အေက်ာ္တြင္။ တလိုင္းကရင္ရြာဖက္သို ့ ခရီးထြက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုင္းေတာ၊ ကြင္းစပ္ ေတာအုပ္၊ ေခ်ာင္းေဘးအစရိွသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ညအိပ္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ေတာပုန္းႀကီး ဦးကေသးဖိုး၏ လွ်ဳိ ့၀ွက္တဲကေလးကို လြမ္းေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။
ေရခ်ဳိးၿပီး၍ ေရစိုအ၀တ္လည္းေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်းငွက္သံမ်ားရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေနေရာင္ျခည္မွာ လ်င္ျမန္စြာေနာက္ဆုပ္သြားေလသည္။ ေနမ၀င္ခင္ တဲသို ့ခတ္သုတ္သုတ္ ျပန္တက္လာခဲ့ၾကရ၏။ တဲကေလးသို ့ေရာက္လာေသာ အခါ ၀ိုင္းစက္၀င္းပသည့္ လမင္းႀကီးမွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ထိပ္ေပၚတြင္ ေမးတင္လ်က္ရိွေနေလသည္။ ။
No comments:
Post a Comment