က်ေနာ္နဲ ့ ျမင္းမ်ား

(က)
ေႏြေခါင္ေခါင္ ကတၱရာလမ္းေပၚ တခြပ္ခြပ္နဲ ့ၾကားရတဲ့ ျမင္းလွည္းျမင္းခြါသံကို က်ေနာ္မၾကားရက္ဘူး။ အဲဒီ ျမင္းခြါသံကို တခါတရံနားထဲမွာ ျပန္နားေထာင္မိရင္ ျမင္းလွည္းေရွ ့က တုံ ့ဆိုင္းဆိုင္းနဲ ့ေျပးေနတဲ့ျမင္းကို မ်က္ေစ့ထဲမွာျမင္ၿပီး တံေတြးၿမိဳခ်လု မတတ္ ရင္ထဲမွာတင္းၾကပ္သြားရတယ္။ နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္း၊ ျမင္း၀မ္းဗိုက္ကိုပါတ္တဲ့ သားေရႀကိဳးတ၀ိုက္မွာ ေခြ်းေတြရႊဲနစ္လ်က္၊ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ တံု ့ဆိုင္းဆိုင္းနဲ ့ မလႈပ္တလႈပ္ေျပးေနတဲ့ “ ျမင္း ” ရဲ ့ရုပ္ပံုလႊာကို က်ေနာ္မျမင္ရက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျမင္းရဲ ့ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးေဘးမွာ ေဘးဘီကိုမျမင္ရေအာင္ကာထားတဲ့ မ်က္လံုးကာႏွစ္ခု။ တခုပဲစိတ္ထဲမွာ ေျဖလို ့ရတာရိွတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ ျမင္းခြါေအာက္မွာ သံခြါကိုသံနဲ ့ရိုက္ၿပီး ကပ္ထားေပးလို ့သာပဲေပါ့။ ႏိူ ့မို ့ရင္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ျမင္းခြါေတြပြန္းပဲ့ က်ဳိးေၾကကုန္မယ္။
က်ေနာ္ဟာ ေျမလတ္က ၿမိဳ ့ကေလးတၿမိဳ ့မွာ ေမြးခဲ့ႀကီးျပင္းခဲ့သူပါ။ ျမင္းလွည္းနဲ ့က်ေနာ္ ေန ့တိုင္းဆံုေနၾကပါ။ အထူး သျဖင့္ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ က်ေနာ့္ဖခင္က ျမင္းႏွစ္ေကာင္ကိုေမြးၿပီး ျမင္းလွည္းေထာင္ခဲ့ဖူးလို ့ ျမငး္လွည္းနဲ ့က်ေနာ္ တကယ့္ကို အၾကြမ္းတ၀င္ေပါ့။ က်ေနာ့္ဖခင္က တိရစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ျဖစ္ေလေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ၿမိဳ ့ကေလးနဲ ့၊ တျခားရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ျမင္းေတြ၊ ႏြားေတြကို ေဆးလိုက္ကုတဲ့အခါ၊ အိမ္ကျမင္းလွည္းနဲ ့ပဲ သြားတတ္ပါတယ္။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတဲ့လူတေယာက္လည္း ရိွတယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာက က်ေနာ့္ဖခင္သြားလိုရာ လိုက္ပို ့ၿပီးရင္ ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဂိတ္ထိုးၿပီး ျမင္းလွည္းအငွါးေမာင္းပါတယ္။ ရတဲ့ ပိုက္ဆံသူပဲယူပါတယ္။ ဒီတုန္းက အိမ္ေနာက္ေဖးျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းႏွစ္ေကာင္ကို တခါတရံ က်ေနာ္ေက်ာင္းရပါတယ္။ စီးလည္းစီးပါတယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ ျမင္းေတြရဲ ့ဘ၀ကို က်ေနာ္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
တေန ့မွာ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ အိမ္သားေတြ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာမေကာင္း ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္မိခင္ က တျခားအိမ္မွာသြားငိုေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ျမင္းႏွစ္ေကာင္အနက္က အသက္ႀကီးတဲ့ျမင္း၊ ေသဆံုးသြား လို ့ျဖစ္္ပါတယ္။ ဘာျပဳလို ့ေသတာလဲလို ့ ဖခင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အေမာဆို ့ႏွလံုးကြဲၿပီးေသသြားတာလို ့ ေျဖပါတယ္။ ျမင္းလွည္း ဆရာႀကီး “ ဦးၾသ ” က စလင္းနဲ ့ဆင္ျဖဴကြ်န္း (၆)မိုင္ခရီးကို အဲဒီေန ့က ႏွစ္ေခါက္ေျပးသတဲ့။ “ ဦးၾသ ” လည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး တေန ့လံုးငိုပါတယ္။ ဖခင္ကေတာ့ ဒီလိုစိတ္မေကာင္းစရာမ်ဳိး ေနာက္ထပ္မႀကံဳခ်င္ဘူးဆိုၿပီး အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ႀကီးတဲ့အထိ ျမင္းေတြကို မေမြးေတာ့ပါဘူး။ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို က်ေနာ္လည္းသေဘာတူပါတယ္။ ျမင္းလွည္းစီးတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ျမင္းရဲ ့ေၾကာေပၚ၊ တင္ပါးေပၚ က်က်သြားတဲ့ၾကာပြတ္သံ တရႊမ္းရႊမ္းကိုၾကားရင္ က်ေနာ့္ေၾကာဟာလည္း အလိုလိုမသိမသါ ေကာ့လုိက္မိတာမ်ဳိး၊ ျမင္းရဲ ့မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကိုအုပ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးကာႏွစ္ခုကို မခ်င့္မရဲနဲ ့ေျပးေျပးၿပီး ဆြဲဖယ္လိုက္ခ်င္တာမ်ဳိး က်ေနာ္မခံစားရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့မိသားစု ပဲခူးကိုေျပာင္းေရႊ ့လာခဲ့ၾကရလို ့ က်ေနာ္လည္းပဲ “ ျမင္း ” ေတြနဲ ့ ေ၀းသထက္ေ၀းခဲ့ရပါတယ္။
(ခ)
၂၀၀၇-ဇြန္လပိုင္းထဲမွာ လြတ္လပ္္တဲ့အာရွအသံက အသံလႊင့္တဲ့သတင္းတပုဒ္ကို အမွတ္မထင္နားေထာင္ရင္း ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ “ ျမင္း ” ေတြကို ရုတ္တရက္ ျပန္ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ သတင္းထဲမွာက အစိုးရက အခြန္တိုးေကာက္တာခံရလို ့ ဒုကၡနဲ ့ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျမင္းလွည္းသမားတဦးနဲ ့ အေမးအေျဖလုပ္တဲ့ သတင္းပါ။ ေအာင္လံျမိဳ ့က ျမင္းလွည္းဆရာက အခြန္ေတြတိုး ေကာက္တာခံရလို ့ ၀င္ေငြေလ်ာ့သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သတင္းဌါနက ၀င္ေငြေလ်ာ့ရင္ ကာမိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို ့ ေမးေတာ့၊ မိသားစုစားတာေတာ့ ေလ်ာ့လို ့မျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ျမင္းစာကိုေတာ့ ေလ်ာ့ရေတာ့မွာေပါ့လို ့ ေျဖပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဒီသတင္းကိုၾကားရတဲ့အခါ၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ “ ျမင္း ” ေတြအတြက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ “ ျမင္း ” ေတြကို ေန ့တိုင္းလိုလိုေတြးၿပီး စိတ္ပူမိတယ္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ “ ျမင္း ” ေတြအတြက္ ခက္ရခ်ည္ရဲ ့လို ့ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ “ ျမင္း ” ေတြဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ “ ျမင္း ” ေတြကိုၾကည့္ၿပီး၊ “ ျမင္း ” ေတြရဲ ့ဘ၀ကိုေတြးၿပီး၊ ရင္ထဲမွာ တေျမ့ေျမ့နဲ ့ခံစားရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဟာ၊ “ ျမင္း ” နဲ ့ပါတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့ ေၾကကြဲ ရပါေတာ့တယ္။

ျမင္း

ေျပးေနက်အတိုင္းေျပးေပးေနတာပါပဲ
ဒါကိုပဲ
ျမင္းလွည္းဆရာက ထံုးစံအတိုင္း
အသားလြတ္က်ာပြတ္နဲ ့ရိုက္တယ္
ျမင္း ခါးေကာ့သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ေက်ာ နာသြားတယ္။
မိန္းမနဲ ့စိတ္ဆိုးလာလည္း
ျမင္းကိုပဲ ရိုက္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့ေက်ာ နာသြားတယ္
အရက္ဖိုးမရေသးလို ့ စိတ္တိုလာလည္း
ျမင္းကိုပဲ ရိုက္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့ေက်ာ နာသြားတယ္
ျမင္းက ဒါ ၀႗္ေၾကြးလားလို ့ေတြးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ေလာကဓံလားလို ့ေတြးတယ္
ျမင္းက ဘယ္လိုလူေတြထဲ
ငါေရာက္ေနတာလဲလို ့ ေတြးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္လိုသတၱ၀ါေတြထဲ
ငါေရာက္ေနတာလဲလို ့ ေတြးတယ္
ျမင္းက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဆီ
ထြက္ေျပးခ်င္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြဆီ
ထြက္ေျပးခ်င္တယ္
ျမင္းက ျမက္ဆာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းဆာတယ္
ေျပးၿမဲေျပးေနရတာပဲ။
လမ္းေလွ်ာက္ၿမဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာပဲ
ျမင္းက အိုင္းစတို္င္းကို မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က အိုင္းစတိုင္းကို စိတ္မ၀င္စားဘူး
ျမင္းက ထီးကိုမသ္ိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကို ထီးကိုမခ်စ္ဘူး
ျမင္းက ေဒၚလာေပါင္ကို မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က ေဒၚလာေပါင္ကို မယံုၾကည္ဘူး
ျမင္းက တက္က်မ္းကို မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က တက္က်မ္းကို မဖတ္ဘူး
ျမင္းဆိုတာ
ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ ့ေနရရံုသက္သက္ပဲလား
ခရီးသည္လွည္းကိုဆြဲေပးရံုသက္သက္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ပဲလား
ျမင္းက ပိုၿပီးေမာလာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုၿပီးေမာလာတယ္
ျမင္းက သူ ့တင္းကုပ္ဆီ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့အိမ္ဆီ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။
ဒီျမင္း
ေပကပ္ကပ္လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတာနဲ ့တစ္ၿပိဳင္နက္
ျမင္းလွည္းဆရာက
ျမင္းရဲ ့ေက်ာျပင္ကို
သူ ့က်ာပြတ္နဲ ့ အဆက္မျပတ္ရို္က္ေနေတာ့တယ္
ကြ်န္ေတာ့ ေက်ာျပင္လည္း
အဆက္မျပတ္ နာက်င္ေနေတာ့တယ္။ ။

ကြန္စစ္ေကာင္း

ေနာက္ထပ္ၿပီး ျမင္းနဲ ့ပါတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ရျပန္ပါတယ္။

ျမင္း၀ါေလး

မခ်စ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့
ျမင္းတစ္ေကာင္မို ့ လွည္းဆြဲရမယ္
မသနားလို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့
ျမင္းရွာတဲ့လုပ္အားကို ျမင္းအတြက္သံုးစရာမလို
“ ျမင္းေဇာင္းေကာင္းေကာင္းမလို
အစာအသင့္အတင့္ေကြ်းရင္ ေက်နပ္ေနတာပဲ။
ျမင္းဆိုတာ ခံႏိုင္ရည္ရိွတယ္
တစ္ေနကုန္ ေျပးလည္း မပင္ပန္းဘူး
ပူလည္းျဖစ္တယ္ ေအးလည္းျဖစ္တယ္
လမ္းၾကမ္းလည္း သံခြာရိွတယ္
တကယ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္
ျမင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ေတာ့ ဆက္ခိုင္းရမယ္
ပတ္၀န္းက်င္ကို မျမင္ေအာင္ မ်က္လံုးကို ဖံုးထားတယ္
၀န္မ်ားမ်ားဆြဲေအာင္ နာနာရို္က္ရမယ္တဲ့
ႀကိဳးဆြဲရင္ရပ္ တုတ္တို ့ရင္ေျပး
ေသသြားရင္ေတာင္
အၿမီးေလးကို ျခင္ရို္က္တံအျဖစ္ အျမတ္တႏိုး သံုးဦးမွာတဲ့
ျမင္းကေတာ့ ျမင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါေတြမသိပါဘူး
ဆြဲစရာ ၀န္မရိွလို ့ ျမက္ခင္းေတြထဲ လႊတ္ေပးတဲ့ေန ့ကေပါ့
ေပ်ာ္လြန္းလို ့ ေျပးေနလိုက္တာ
ဟီသံေတြမ်ား အ၀ါေရာင္သန္းလို ့ ။ ။
စိုးမိုးယံ



(ဂ)
“ ျမင္း ” ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္က က်ေနာ့္ကို “ ျမင္း ” ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးေစတယ္။ “ ျမင္း ” ေတြရဲ ့ ခြါသံကိုျပန္ၿပီး ၾကားေစတယ္။ အစာေလွ်ာ့ေကြ်းရေတာ့မွာေပါ့လို ့ေျပာတဲ့ ျမင္းလွည္းဆရာရဲ ့အသံကို က်နာ္ မၾကားရက္ဖူး။ ႏွလံုးကြဲၿပီးေသသြားတဲ့ “ ျမင္း ” တေကာင္ရဲ ့ေဘးမွာ က်ေနာ္ရပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။
“ ျမင္း ” ဟာ တကယ္ပဲ ၀န္တင္လွည္းကိုဆြဲဖို ့ သက္သက္ျဖစ္လာတဲ့ “ ျဖစ္တည္မႈတခု ” မ်ားလား။ ျမင္းရွာလို ့ရတဲ့ ပိုက္ဆံျဖစ္ေပမယ့္ ျမင္းစာကိုေတာ့ ေလွ်ာ့ေကြ်းရလိမ့္မယ္လို ့၊ ျမင္းလွည္းဆရာကို ဘယ္သူကမ်ား အတင္းအဓမၼေျပာခိုင္းခဲ့ တာလဲ။
ကဗ်ာတပုဒ္မွာ “ ဆြဲစရာ ၀န္မရိွလို ့၊ ျမက္ခင္းေတြထဲ လႊတ္ေပးတဲ့ေန ့ကေပါ့၊ ေပ်ာ္လြန္းလို ့ေျပးေနလိုက္တာ၊ ဟီသံေတြ မ်ား အ၀ါေရာင္သန္းလို ့…” ဆိုၿပီး ဖတ္ရတယ္။ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း တခ်က္ေလာက္ “ ဟီ ” ၾကည့္ရရင္ ေကာင္း မလား။ က်ေနာ့္ “ ဟီသံ ” ေတြဟာ အ၀ါေရာင္သန္းမွ သန္းပါ့မလား။ ဒီိလိုနဲ ့ ျမင္းေတြအေၾကာင္း အေတြးလြန္ခဲ့ရင္းက ညတညမွာ အိပ္မက္ထဲ ျမင္းေတြကို ထည့္မက္မိတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိပ္မက္ကႏိူးေတာ့၊ က်ေနာ့္ေၾကာျပင္ဟာ က်ိန္းစပ္လို ့ေနပါ ေတာ့တယ္။ ။



ကိုးကား။ ။ စံပယ္ျဖဴ၊ ဇူလိူင္ ၂၀၀၇

မေဟသီ၊ ဇြန္ ၂၀၀၆