လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ လူတေယာက္မွ်မရိွ။ ထို ့ေၾကာင့္ နားေအးပါးေအးႏွင့္စားပြဲတြင္ ထိုင္ၿပီးအနားယူလိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးသည္။ လမ္းႏွင့္ေ၀းသည့္အတြင္းဖက္ ေခ်ာင္က်က်စားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္၏။ လၻက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မိ္သားစု၀င္တဦး တေယာက္၏ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ်မေတြ ့ရ။ သူတို ့ကိုမေတြ ့ရေသာ္လည္း္ ကိစၥမရိွပါ။ က်ေနာ္က လၻက္ရည္ေသာက္ရန္ လာျခင္းမဟုတ္။ လၻက္ရည္စားပဲြတြင္ ထုိင္ရံုမွ်သာလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ၾကာမွ ဆိုင္အတြင္းဖက္ဆီက ေျခသံၾကားရၿပီး “ ကိုေအးခက္ ” ကိုက်ေနာ္ေတြ ့ရသည္။ ကုိေအးခက္က က်ေနာ့္ကို တခ်က္ၿပံဳးျပကာ၊ အတြင္းခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားခဲ့၏။ သူက က်ေနာ့္ကို “ ဘာသံုးေဆာင္ခ်င္ပါသလဲ ” ဟုပင္ မေမး။ ဆိုင္ထဲ၀င္လာကတည္းက မည္သည့္အသံမွ်မျပဳပဲ တဦးတည္း စားပြဲတြင္၀င္ထိုင္ေနသူ က်ေနာ့္ကို “ ကိုေအးခက္ ” က သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ သူက က်ေနာ့္ကို ဘာမွ်မေမး ။
ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ရိွေသာအခါ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္တို့့္အဖြဲ ့ေရာက္လာၾက၏။ က်ေနာ္ရိွရာစားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္ၾက၏။ သူတို ့အားလံုး ေခြ်းတလံုးလံုး၊ သံတလံုးလံုး…။
“ ဘယ္လိုလည္း အလုပ္ၿပီးသြားၾကၿပီလား၊ အေျခအေနေကာင္းရဲ ့လား၊ က်ဳပ္မွာေတာ့ တျပားမွမရိွဘူး ”
“ အလုပ္ကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အဘက လၻက္ရည္ဖိုးတခြက္စာပဲေပးတယ္၊ က်ဳပ္တို ့လည္း ထင္းေတြအားလံုး ခြဲေပးၿပီးမွ သြားေတာင္းတာ မွားသြားတယ္။ မၿပီးခင္သြားေတာငး္ရင္ ႏွစ္ခြက္ဖိုးေလာက္ေတာ့ ရႏိူင္တယ္ ”
“ ဒါျဖင့္ က်ဳပ္တို ့မဲခ်ရဦးမွာေပါ့ ”
“ မခ်နဲ ့၊ တခြက္ထဲမွာၿပီး၊ ေရေႏြးေရာၿပီး ေလးေယာက္စလံုးေသာက္မယ္ ”
“ ဟာ ဒါေတာ့သေဘာမတူဘူး၊ မေသာက္ရရင္ ေနပေစ၊ ေသာက္ရရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းပဲေသာက္မယ္ ”
သို ့ႏွင့္က်ေနာ္တို ့ေလးေယာက္၊ (၁)ဘတ္ေစ့ကို ေခါင္းပန္းလွန္ၾက၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ “ ကိုေသာင္းလိႈင္ ” က “ ေခါင္း ” ခ်ည္းပဲက်ကာ အႏိူင္ရသြား၏။ ထို ့ေၾကာင့္ လၻက္ရည္တခြက္မွာလိုက္၏။ “ ကိုေအးခက္ ” က ၊ လၻက္ရည္တခြက္ကို ကိုေသာင္းလိႈင္၏ေရွ ့တြင္ လာခ်ေပးသြားေလသည္။
ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ ဆိုင္ထဲသို ့လူတခ်ဳိ ့၀င္လာၾက၏။ ေရွ ့ဆံုးက အသက္(၅၀)ခန္ ့အရြယ္္ပုဂၢဳိလ္တဦး ေခါငး္ေဆာင္ ကာ လူ(၆)ေယာက္ စားပဲြတြင္၀င္ထိုင္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့တသိုက္ ဆုိ္င္ထဲ၀င္လာစဥ္တုန္းက ေအးတိေအးစက္ရိွလွသည့္ ဆိုင္ရွင္ မိသားစုမွာ က်ေနာ္တို ့ေနာက္မွ၀င္လာသည့္ လူအုုပ္၏အသံကိုၾကားေသာအခါ၊ ပ်ာယါခတ္ကုန္ၾက၏။ ေရေႏြးအိုး ခ်သူကခ်၊ စားပြဲခံု သုပ္သူကသုပ္ လုပ္ၾက၏။
“ ဟဲေတာ္…၊ ေခြးကေလးကလွလိုက္တာ၊ ဒါ…ဆရာဦးလွေဖ ေခၚလာတဲ့ေခြးကေလးဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မယ္၊ ၾကည့္ပါအုန္း၊ ကုလားထို္င္ေပၚအက်အနတက္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္တာ ”
ဆိုင္ရွင္ “ မၿပံဳး ” က၊ ေျပာေျပာဆိုဆို မုန္ ့ေျခာက္တခုကိုယူကာ၊ ေခြးကေလး၏ ေခါင္းနားတြင္ ခ်ေပးလိုက္၏။
“ မလုပ္နဲ ့မၿပံဳး၊ ဒီေကာင္က မၿပံဳးတို ့မုန္ ့ေတြစားမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ့အတြက္္ မုန္ ့သပ္သပ္၀ယ္ထားေပးရတယ္၊ သိပ္ကိုႀကီးက်ယ္တာ ”
ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မ်က္ေစ့မိွတ္ၿပီးမွိ္န္းေနသည့္ ေခြးကေလး။ အေမြးထူထူမ်ားၾကားမွ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္၏။ မုန္ ့ ေျခာက္ကို တခ်က္နမ္းၾကည့္၏။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္၏။ သူ ့ပံုသ႑န္မွာ မုန္ ့ေျခာက္ကို စားစရာဟူ၍ပင္ အသိအမွတ္ျပဳပံုမရပါ။
“ ကဲ၊ ငါမေျပာဘူးလား..၊ ေဟ့…ေမာင္ထြန္းေမာင္လုပ္ကြာ၊ ဒီေကာင့္မုန္ ့တခုေလာက္ ခ်ေကြ်းလိုက္ပါ၊ ထၿပီး နမ္းၾကည့္ပံု ေထာက္ရင္ ဆာေနၿပီနဲ ့တူပါတယ္ ”
“ ေအာင္မေလး၊ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာေနာ္၊ ဆရာရယ္၊ သူမ်ားေတြ ဒီေခြးကေလးအေၾကာင္းေျပာေနတာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ရိွၿပီ၊ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္မွန္း အခုမွပဲ ယံုရေတာ့့တယ္ ”
“ ဟဲ့ဟဲ့၊ မေဌးရဲ ့နင့္မုန္ ့ဖိုး ငါေပးပါ့မယ့္၊ လႊင့္ေတာ့မျပစ္လိုက္နဲ ့၊ သူက ထိရံုပဲထိတာပါ၊ အလကားျဖစ္ပါဦးမယ္္ ”
“ အလကားမျဖစ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ သူမစားေတာ့လည္း စားတဲ့သူရိွရင္ ေကြ်းရမွာေပါ့…ဟဲ..ဟဲ ”
မေဌးက ဦးလွေဖႏွင့္ စကားေျပာရင္းက က်ေနာ္တို ့စားပြဲ၀ိုင္းဆီ မ်က္လံုးေဒါင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုးက မ်က္လံုးမ်ားကို အသါအယါျပန္ရုပ္ထားလိုက္ၾက၏။
“ ေအာ္…ကိုၿငိမ္းေ၀တို ့၊ ေသာက္ၿပီးၾကၿပီလား၊ လုပ္ေလ၊ က်ေနာ္ တိုက္မွာေပါ့ ”
“ ဟာ…၊ ရပါတယ္ဆရာရယ္၊ ေန..ေနပါ၊ က်ေနာ္တို ့ေသာက္ၿပီးပါၿပီ ”
ၿပံဳးေနေသာ က်ေနာ္တို ့မ်က္ႏွာမ်ား အလိုလို ဘရိတ္အုပ္မိသြားရ၏။ လူေလးေယာက္ထဲက မဲက်လို ့လၻက္ရည္ေသာက္ ခြင့္ ရသူက လာတဲ့လာဒ္ကိုဆီးၿပီး ပိတ္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး “ ကိုေသာင္းလိႈင္ ” ကို ႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာပို ့လိုက္ၾက၏။
က်ေနာ္တို ့သည္ ထိုေန ့က “ ထူးရာစိုး ” လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထြက္ႏိုင္ၾက။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးလွေဖ “ ဘန္ေကာက္ ” မွ ယူလာသည့္ ေခြးကေလး “ ဘိုျဖဴ ” ကို ပဲြက်ေနခဲ့ၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ မထီေလးစားမ်က္လံုးမ်ား၊ အေနအထိုင္ သန္ ့ျပန္ ့မႈမ်ား၊ အယုအယ ႀကိဳက္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္တို ့အားလံုး တအံ့တၾသႏွင့္ သေဘာက်ေနခဲ့ၾက၏။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္ က်ေနာ္တို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း ေနာက္ဆံုးေရာက္လာသည့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ အစစအရာရာ ႀကီးက်ယ္ သန္ ့ျပန္ ့လြန္းသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ သတင္းမွာ “ မာနယ္ပေလာ ” ဒီမိုကေရစီ ရပ္ကြက္အတြင္း တမဟုတ္ခ်ည္း ပ်ံ ့ႏွံ ့လာ ေလသည္။
(ခ)
ကိုၿငိမ္းေ၀ ဘယ္လဲ၊ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြ ဘာေတြနဲ ့”
စက္ေလွေပၚက ဆင္းလာသည့္ “ ကိုေဌး၀င္း ” က၊ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ေအာ္၊ ဒီစက္ေလွ ျပန္တက္မွာပဲမို ့လား၊ ဟိုမွာ…ထိုး၀ါးလူေဆးရံုမွာ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္ႀကီး ေဆးရံုတက္ေနရတယ္ေလဗ်ာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တာ၊ မသက္သာလို ့ထိုး၀ါးလူကိုပို ့ထားရတာ (၄)ရက္ရိွၿပီ၊ အဲဒါ ထမင္းထုပ္တို ့ေဆးလိပ္တို ့သြားပို ့မလို ့ ”
“ ခင္ဗ်ားဟာက၊ ထမင္းထုပ္ကို ခ်ဳိင့္ေတြဘာေတြနဲ ့လုပ္စမ္းပါဗ်ာ၊ စခန္းမွာ ခ်ဳိင့္ေလးဘာေလးရိွတဲ့သူ ရိွမွာပါ။ အခု - ကိုေသာင္းလိႈင္ အေျခအေန၊ သက္သာရဲ ့လား ”
“ အင္း - သက္ေတာ့သက္သာပါၿပီ၊ ထမင္းထုပ္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ဟိုၾကေတာ့ ေျဖစားၿပီး ပလပ္စတစ္ထုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ရံုပဲေပါ့။ ရဲေဘာ္ပဲဗ်ာ ခ်ဳိင့္ဆိုရင္ ေဆးေန ေၾကာေနရရင္ၾကာပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားကေရာ၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ ”
“ ေအာ္…၊ ဦးလွေဖက ဘိုျဖဴအတြက္၊ ေသာ္လည္းထမွာ မုန္ ့၀ယ္ခိုင္းလို ့ သြား၀ယ္လာတာေလ၊ မုန္ ့ထုပ္က ေစ်းႀကီးလိုက္ တာဗ်ာ ..တကယ္ပဲ၊ စက္ေလွအသြားအျပန္ခထက္ေတာင္ ပိုႀကီးေသးတယ္၊ ေပးလိုက္တဲ့ပိုက္ဆံကုန္သြားလို ့ ဘိုျဖဴအတြက္ ၀ယ္လာတဲ့ မုန္ ့ထုပ္ကိုေဖါက္ၿပီးစားခ်င္လိုက္တာ..ဟဲ..ဟဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘိုျဖဴ ့ကို မနာလိုေတာင္ျဖစ္မိတယ္ ”
“ ဆာရင္လည္း ေဖါက္စားပစ္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးလွေဖကလည္း နားလည္မွာပါ ”
“ ေအာင္မယ္ေလး…၊ မလုပ္ပါနဲ ့ကိုၿငိမ္းေ၀ရယ္၊ ဆရာက သူ ့ေကာင္ကို အရမ္းအလိုလိုက္တာဗ်၊ ဟင္းဆိုရင္လည္း သူ ့ အတြက္ သပ္သပ္ခ်က္ရ၊ ျပဳတ္ရတာ၊ သူ ့အတြက္ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းကို ဘယ္သူမွ မစားရဘူးတဲ့၊ စားခ်င္ရင္ သူ ့ကိုေျပာ၊ သူ သပ္သပ္၀ယ္ေကြ်းမယ္တဲ့၊ အခုလည္း ဒီမုန္ ့ကိုမ်ား ေဖါက္စားမိရင္…ဟဲဟဲ…၊ ကိုၿငိမ္းေ၀ကလည္း သိရဲ ့သားနဲ ့ ”
ကိုေဌး၀င္းႏွင့္ အခ်ီအခ်စကားေျပာၿပီးေနာက္၊စက္ေလွေပၚ လိုက္ပါလာသည့္အထိ “ ဘိုျဖဴ ့” အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေတြးလာခဲ့သည္။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္၊ က်ေနာ္ေတြ ့ဖူးသမွ် “ ေခြး ” မ်ားထဲတြင္ အထူးျခားဆံုး အလွဆံုးျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္၀န္ခံသည္။ လိမၼာပါးနပ္မႈမွာလည္း အံ့ၾသယူရေလာက္ေအာင္ျဖစ္၏။ သူ ့တကိုယ္လံုးမွာ အေမြးျဖဴမ်ား ရွည္လ်ားတြန္ ့လိမ္စြာ ဖံုးအုပ္ေနသျဖင့္၊ နား၊ မ်က္လံုး ေျခေထာက္မ်ားကိုပင္ မေတြ ့ရ။ သူူသည္ လူေတြကိုေၾကာက္လန္ ့ျခင္းမရိွ။ လူတိုင္း၏ လက္ေပၚသို ့ေတြေ၀တြန္ ့ ဆုပ္ျခင္းမရိွ ခုန္ကူးလိုက္ပါတတ္၏။ သို ့ေသာ္ သူသည္ ဖံု၊ သဲမ်ားေပက်ံေနလွ်င္မႈ မေနတတ္။ ေျမနီလမ္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ မလိုက္တတ္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဦးလွေဖသြားရာေနာက္ ဘိုျဖဴကို တေယာက္တလက္ လက္ေျပာင္းခ်ီပိုးကာ၊ ေခၚယူသြားၾကရ၏။ ေန ့စဥ္ ေရခ်ဳိး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုပ္ လုပ္ေပးရ၏။ ပါးနပ္လိမၼာလြန္းလွသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္တို ့အားလံုး သေဘာက်ေနခဲ့ ၾက၏။ တခါတရံ “ ဘိုျဖဴ ” သည္၊ ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈ ့ေနတတ္သည့္ ကေလးမ်ားကိုမူ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဟာင္တတ္၊ ဟန္လုပ္တက္၏။ သို ့ေသာ္ ဖန္ဖီျခင္း၊ ကိုက္ျခင္းမ်ားကို မလုပ္တတ္။
“ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားလြန္းသျဖင့္ သူ ့အေၾကာင္း၊ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးရလွ်င္ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိေသး သည္။ သို ့ေသာ္ ဘယ္ကစၿပီး၊ ဘယ္လိုအဆံုးသပ္ရမည္ကို က်ေနာ္ မေတြးတတ္။ သည့္ထက္အခိ်န္နည္းနည္းယူလွ်င္မူ “ ဘိုျဖဴ ” အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ေရးျဖစ္လာေလမလားဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမွာမူ က်ေနာ့္တြင္ အမွန္တကယ္ရိွခဲ့ပါသည္။
(ဂ)
“ ဘိုျဖဴ ” ကိုမေတြ ့ရသည္မွာ တပါတ္ခန္ ့ရိွေရာ့မည္။ “ ဦးလွေဖ ” ဆြမ္းသြပ္ပြဲလုပ္စဥ္က “ ဘိုျဖဴ ” ကို ေတြ ့ရၿပီးေနာက္၊ ဦးလွေဖ၏အိမ္ဖက္သို ့ က်ေနာ္လည္းမေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ဘိုျဖဴသည္လည္း က်ေနာ္တို ့ဖက္သို ့ေရာက္လာျခင္း မရိွဟုထင္ရ၏။
ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးလွေဖ ေသဆံုးသြားသျဖင့္၊ ဦးလွေဖႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ မိခင္ဌာနအသီးသီး သို ့ ျပန္ရန္စီစဥ္ခဲ့ၾကရ၏။ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးတည္းသာ အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ ေခတၱေနရစ္ခဲ့၏။ မည္သူမွ် မေနၾကလွ်င္မူ ဦးလွေဖေနသည့္အိမ္ကို မူလပိုင္ရွင္ “ ဇာတ္ဆရာ စိိန္၀င္းၿမိဳင္ ” က ျပန္လည္ရယူမည္ဟု သိရေလသည္။
“ ဦးလွေဖ ” ေသဆံုးသည့္သတင္းကို ၾကားရသည့္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ ဘိုျဖဴ ” ကိုခ်က္ခ်င္းသတိရသြား၏။ ၀န္ႀကီးဦးလွေဖ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ကံၾကာမၼာသည္ မည္သို ့ျဖစ္လာႏိူင္သနည္း။
“ ဘိုျဖဴ ” ကို တပါတ္ခန္ ့မေတြ ့မျမင္ရသျဖင့္ “ ထူးရာစိုး လၻက္ရည္ဆိုင္ ” ပိုင္ရွင္မိသားစုႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို ့အားလံုး “ ဘိုျဖဴ ” အေၾကာင္းကိုသာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း စကားစပ္မိေနၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” ကို မည္သူက ထိန္းသိမ္းေကြ်းေမြးျပဳစုေနသလဲ။ ဘိုျဖဴ သည္ မုန္ ့ေကာင္းေကာင္း၊ အေနအထိုင္ေကာင္းေကာင္းမွ စားရေနရပါဦးမလား။ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္ အေျခမလွေတာ့သည့္ အတြက္၊ တျခားေခြးအေဖၚမ်ားရိွရာ “ ဇာတ္ဆရာ စိိန္၀င္းၿမိဳင္ ” ၏ တန္းလ်ားသို ့ေျပာင္းေရႊ ့သြားခဲ့ၿပီလား..။ ထိုသို ့လည္း မျဖစ္ ႏိူင္ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ “ ေခြး ” တေကာင္မွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း တျခား “ ေခြး ” မ်ားႏွင့္တူသည့္ “ ေခြး ” မဟုတ္။ တျခား “ ေခြး ” မ်ား ကလည္း “ ဘိုျဖဴ ” ကို “ ေခြး ” တေကာင္အျဖစ္ ျပန္လည္အသိအမွတ္ျပဳ ဆက္ဆံၾကလိမ့္မည္မထင္။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္သာ မလြဲမေသြ ရိွေနေပလိမ့္ဦးမည္ဟု က်ေနာ္သိ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ အေျခအေနကို သိႏိူင္ရန္ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏အလာကိုသာ ေစါင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကရ၏။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္မူ “ ထူးရာစိုးလၻက္ရည္ဆိုင္ ” သို ့ ရက္အတန္ၾကာသည္အထိ ေရာက္မလာခဲ့။
(ဃ)
“ ဟိုမွာ…ဘိုျဖဴမို ့လား ”
“ ဘိုျဖဴ” လို ့ထင္ရႏိူင္ဖြယ္ရိွသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ။
“ ဟုတ္ရဲ ့လားကြာ၊ မင္းကလဲ..ဘိုျဖဴက ”
“ ဟုတ္မွ သိတ္ဟုတ္ေပါ့ ကိုၿငိမ္းရာ၊ ဒါပါနဲ ့ဆို ဒီအတို္င္း သူ ့ကိုေတြ ့တာ-က်ဳပ္- ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ က်ဳပ္လည္း ပထမ စေတြ ့တုန္းက ဘိုျဖဴမွ ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့တကယ္ထင္မိေသးတယ္၊ သူမ်ားေျပာလို ့ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ ဘိုျဖဴျဖစ္ေနတာဗ်ား၊ ေဟာ…၊ ဘိုျဖဴ…ဘိုျဖဴ ”
ရွည္လ်ားသည့္အေမြးမ်ား ညိဳမဲညစ္ပတ္လ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေနရာတခ်ဳိ ့တြင္ အေမြးမ်ားႀကဲပါးလ်က္ ေညာင္ နာနာႏွင့္ရပ္ေနသည့္ ေခြးတေကာင္။ သူ ့ကို “ ဘိုျဖဴ ” ဟု က်ေနာ္မမွတ္မိ။ က်ေနာ့္စိိတ္အထင္တြင္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ေရာဂါတခုခုရ ေနသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ဲမ်ားတကိုယ္လံုးေပါက္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌါနခ်ဳပ္ရံုး၀န္းေပါက္၀တြင္ ေပၿပီးရပ္ေန၏။ က်ေနာ္တို ့ကို ရန္လုပ္မည္အထင္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ လူတို္င္းကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္ ့မႈကင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံေမာ့ၾကည့္ခဲ့ သည့္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ယၡဳအခါ မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလွ်က္ရိွေန၏။
“ ကဲ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္ေရ…၊ စားဖိုေဆါင္က ထမင္းနည္းနည္းသြားေတာင္းၿပီး၊ ဘိုျဖဴကိုေကြ်းၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဆာေနတဲ့ပံုပဲ၊ ဒီလိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီေကာင့္ကိုၾကည့္ထား၊ က်ဳပ္ ထမင္းသြားယူမယ္ ”
စားဖိုေဆါင္က ျပန္လာေတာ့ ကိုေသာင္းလိႈင္သည္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို ေရခ်ဳိးေပးဖို ့ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ရဲေဘာ္တခ်ဳိ ့ က်ေနာ္တို ့အနားသို ့၀ိုင္းလာၾက၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုေသာင္းလိႈ္င္က မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္၊ ဘိုျဖဴကို ဆပ္ျပာတိုက္ ေရခ်ဳိးေပးၾက၏။ ဘီးတေခ်ာင္းႏွင့္ ဘိုျဖဴ ့ကိုဖီးသင္ေပးၾက၏။ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့အခ်ိန္ယူကာ ေရးမိုးခ်ဳိးေပးၿပီးေသာအခါ “ ဘိုျဖဴ ” ကို၊ စားဖိုေဆါင္ေဘး၊ ဆန္ဂိုေဒါင္ေအာက္တြင္ ဂံုးနီအိပ္တလံုးခင္းၿပီး ေနရာခ်ထားလို္က္ၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းလိႈင္၏လက္ထဲတြင္ တအင္းအင္း၊ တဟင္းဟင္းျငီးုျငဴရင္း က်ေနာ္တို ့ျပဳသမွ် ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳပဲ ၿငိမ္ခံေနခဲ့၏။ ေရခ်ဳိးၿပီး လို ့ အေမြးမ်ားေရေျပာင္ေအာင္ သုပ္ၿပီးေသာအခါ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ထမင္းၾကမ္းခဲမ်ားကို အငမ္းမရစားေလေတာ့သည္။ လည္ေခ်ာင္း နင္သျဖင့္ ခဏခဏရပ္ၿပီးေတာ့ ဆက္စားရ၏။
ထိုေန ့ညက (၁၀)နာရီခန္ ့အခ်ိန္ “ ေနာ္တ ” ႏွင့္ “ ေခြးအိပ္ေတာင္ ” “ ဆင္ျဖဴေတာင္ ” ဖက္ဆီက လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ား သဲ့သဲ့မွ်ၾကားေနခဲ့ရေလသည္။
(င)
“ ခက္တာပဲ၊ ဘိုျဖဴက ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ အရင္ဆိုရင္ ေပ်ာက္သြားရင္ တရက္ႏွစ္ရက္ပဲ၊ အခု…ေလးရက္ရိွၿပီ၊ ျပန္မလာဘူး..၊ သူ ့ကို တကူးတကန္ ့လိုက္ရွာခ်ိန္လည္း မရိွဘူး၊ ခက္တာပဲ ”
“ အိုဗ်ာ…ခင္ဗ်ားကလည္း၊ ဒီေလာက္ လူေတြဗ်ာမ်ားေနရတဲ့ၾကားက၊ ဒီေကာင့္ကိုမ်ား စိတ္ပူေနရေသးတယ္၊ ဟိုမွာ ခင္ဗ်ားစတူဒီယိုက ပစၥည္းေတြ၊ လွည္းနဲ ့တင္လာေနၿပီ၊ ဟိုဖက္ကူးဖို ့စက္ေလွေစါင့္ေနတယ္၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဌါနခ်ဳပ္ကပစၥည္းေတြနဲ ့ ဟိုဖက္ကမ္းကို အရင္ကူးႏွင့္ရမယ္၊ ဒီမယ္…ကိုၿငိမ္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္ တခရီးထဲျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ၊ သြားမယ္ ကိုၿငိမ္းေရ…၊ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ ”
“ ကိုေသာင္းလိႈ္င္ ” က၊ ၀န္စည္စလွယ္မ်ား တပိုးတနင့္သယ္ပိုးကာ၊ ေသာင္ရင္းျဖစ္ကမ္းသို ့ ဆင္းခ်သြား၏။ က်ေနာ္အဖို ့ သူႏွင့္လမ္းခြဲရမည္ကို ႀကိဳသိထားသည့္တိုင္ တကယ္ခြဲရသည့္အခါ ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနမိသည္။
ေတာ္လွန္ေရး ဌါနခ်ဳပ္စခန္း “ မာနယ္ပေလာ ” ကို၊ ရန္သူ န၀တ စစ္တပ္ႏွင့္ ဒီေကဘီေအတပ္မ်ား ၀ိုင္းရံစစ္ဆင္ေနသျဖင့္၊ က်ေနာ္တို ့သည္ အုပ္စုမ်ားဖြဲ ့ကာ၊ ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္း၊ ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္သို ့ ကူးၾကရ၏။ က်ေနာ္တို ့ ကို ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးကူးရန္ ေကအမ္ယူက ႏိူးေဆာ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚခံစစ္စည္းေၾကာင္းမွ ေသနတ္မေဖါက္ပဲ ျပန္ဆင္းလာေနၾကသည့္ ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားကို တဖြဲဖြဲေတြ ့ေနရ၏။ သူတို ့က ငါတို ့ကရင္အခ်င္းခ်င္း ေသနတ္မေဖါက္ခ်င္ဘူးဟု ဆိုကာ ေတာင္ေပၚမွဆင္း လာၾကေလသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေရႊဗဟိုစည္ စတူဒီယိုအဖြဲ ့၀င္ (၅)ေယါက္မွာ၊ ေသာင္ရင္း ျမစ္ကမ္းနဖူးသို ့ပစၥည္းမ်ားကို တႏူိင္တပိုင္ ထမ္းပိုး၍ သယ္ပို ့ၾက၏။ လွည္းျဖင့္တို္က္၍လည္းသယ္ပို ့ ၾက၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲတြင္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား အစုန္ အဆန္သြားလာ ရႈပ္ေထြးေနေလသည္။ ပဒိုမန္းရွာ၏ ဇနီးျဖစ္သူ “ အေနာ ” ၏အကူအညီျဖင့္ စက္ေလွတစီးငွါးကာ မ်က္ေစာင္းထုိး ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ယူခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္တြင္ ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယို ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ရဲေဘာ္(၅) ေယာက္ကို ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့အလွ်င္အျမန္ ေရာက္ရိွ သြားေစဖို ့ ႏွစ္ရက္မွ် မနားမေန အလုပ္လုပ္ခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ လူ (၆)ေယာက္မွ် ႀကိဳးျဖင့္၀ါးလံုး လွ်ိဳထမ္းယူမွရႏိူင္သည့္ တရုတ္နီမီးစက္ႀကီးကို ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့ေရာက္ရန္ အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရ၏။
ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းေတာင္ေျခေတာစပ္၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယိုပစၥည္းမ်ားကို ျဖစ္သလိုစုပံု ထားရိွကာ ၊ တျခား ကရင္ရဲေဘာ္ေလးတဦးကို အေဖၚျပဳလွ်က္ တညမွ် က်ေနာ္အိပ္စက္ခဲ့ရ၏။
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေသာင္စပ္တြင္ မိုးကာစတခုကိုခင္းလွ်က္ အိပ္ယါ၀င္ဖို ့ရာ ျပင္ဆင္လွ်က္ရိွစဥ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ ကံၾကမၼာကို ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိေသး၏။ ထိုညက လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားကို မာနယ္ပေလာ၏ ပတ္၀န္းက်င္ အသီးသီးမွ မိုးခ်ိန္းသံမ်ား ပမာအတိ္ုင္း သား ၾကားေနရေလသည္။
(စ)
“ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ ့ဆံုလိုက္သည့္ေနရာမွာ ထိုင္းႏိူင္ငံနယ္စပ္ “ ေဖြးေပါလူရြာ ” တြင္ျဖစ္သည္။
“ ပေဟလူရြာ ” ဖက္မွ ေခ်ာင္းတခုကိုအကူး “ ေဖြးေပါလူရြာ ” ထိပ္တြင္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။သူ ့ တကိုယ္လံုး အေမြးမ်ားႀကဲပါးလွ်က္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္လွီလ်က္္။ ဘိုျဖဴသည္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သယ္ပိုး သြားလာေနေသာ လူအုပ္ၾကားတြင္ အယိုင္ယိုင္အလဲလဲ လိုက္လာလ်က္ရိွ၏။ သူ ့ကို ဘယ္သူက ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္း “ ေဖြးေပါ လူရြာ ” ေရာက္ေအာင္သယ္ယူလာခဲ့ၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ သို ့မဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္က ႀကံဳရာ စက္ေလွေပၚခုန္တက္ကာ၊ ႀကံဳရာစစ္ေျပးဒုကၡသယ္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ဒီအထိေရာက္ေအာင္လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္ေလာဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။ သို ့ ေသာ္ က်ေနာ့္မွာ ဘိုျဖဴကို က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေစါင့္ေရွာက္ေခၚယူရန္အေျခအေနမေပး။ က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ ေခ်ာင္းေဘး၊ သစ္ပင္ ရိပ္၊ လမ္းေဘးတြင္ တညၿပီးတညအိပ္ကာ၊ အသက္လု၍ ေျပးလႊားသြားလာေနရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဘိုျဖဴႏွင့္က်ေနာ္ အၿပီးတိုင္လမ္းခြဲခဲ့ၾကရ၏။ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘိုျဖဴ ကို က်ေနာ္မေတြ ့ရေတာ့ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ ဘ၀ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းကိုလည္း က်ေနာ္မရေတာ့ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္အထိ မေတြ ့၊ မႀကံဳရေတာ့သည့္တိုင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို စြဲထင္ေနမိဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမည္။ ။
ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ၾကာမွ ဆိုင္အတြင္းဖက္ဆီက ေျခသံၾကားရၿပီး “ ကိုေအးခက္ ” ကိုက်ေနာ္ေတြ ့ရသည္။ ကုိေအးခက္က က်ေနာ့္ကို တခ်က္ၿပံဳးျပကာ၊ အတြင္းခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားခဲ့၏။ သူက က်ေနာ့္ကို “ ဘာသံုးေဆာင္ခ်င္ပါသလဲ ” ဟုပင္ မေမး။ ဆိုင္ထဲ၀င္လာကတည္းက မည္သည့္အသံမွ်မျပဳပဲ တဦးတည္း စားပြဲတြင္၀င္ထိုင္ေနသူ က်ေနာ့္ကို “ ကိုေအးခက္ ” က သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ သူက က်ေနာ့္ကို ဘာမွ်မေမး ။
ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ရိွေသာအခါ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္တို့့္အဖြဲ ့ေရာက္လာၾက၏။ က်ေနာ္ရိွရာစားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္ၾက၏။ သူတို ့အားလံုး ေခြ်းတလံုးလံုး၊ သံတလံုးလံုး…။
“ ဘယ္လိုလည္း အလုပ္ၿပီးသြားၾကၿပီလား၊ အေျခအေနေကာင္းရဲ ့လား၊ က်ဳပ္မွာေတာ့ တျပားမွမရိွဘူး ”
“ အလုပ္ကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အဘက လၻက္ရည္ဖိုးတခြက္စာပဲေပးတယ္၊ က်ဳပ္တို ့လည္း ထင္းေတြအားလံုး ခြဲေပးၿပီးမွ သြားေတာင္းတာ မွားသြားတယ္။ မၿပီးခင္သြားေတာငး္ရင္ ႏွစ္ခြက္ဖိုးေလာက္ေတာ့ ရႏိူင္တယ္ ”
“ ဒါျဖင့္ က်ဳပ္တို ့မဲခ်ရဦးမွာေပါ့ ”
“ မခ်နဲ ့၊ တခြက္ထဲမွာၿပီး၊ ေရေႏြးေရာၿပီး ေလးေယာက္စလံုးေသာက္မယ္ ”
“ ဟာ ဒါေတာ့သေဘာမတူဘူး၊ မေသာက္ရရင္ ေနပေစ၊ ေသာက္ရရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းပဲေသာက္မယ္ ”
သို ့ႏွင့္က်ေနာ္တို ့ေလးေယာက္၊ (၁)ဘတ္ေစ့ကို ေခါင္းပန္းလွန္ၾက၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ “ ကိုေသာင္းလိႈင္ ” က “ ေခါင္း ” ခ်ည္းပဲက်ကာ အႏိူင္ရသြား၏။ ထို ့ေၾကာင့္ လၻက္ရည္တခြက္မွာလိုက္၏။ “ ကိုေအးခက္ ” က ၊ လၻက္ရည္တခြက္ကို ကိုေသာင္းလိႈင္၏ေရွ ့တြင္ လာခ်ေပးသြားေလသည္။
ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ ဆိုင္ထဲသို ့လူတခ်ဳိ ့၀င္လာၾက၏။ ေရွ ့ဆံုးက အသက္(၅၀)ခန္ ့အရြယ္္ပုဂၢဳိလ္တဦး ေခါငး္ေဆာင္ ကာ လူ(၆)ေယာက္ စားပဲြတြင္၀င္ထိုင္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့တသိုက္ ဆုိ္င္ထဲ၀င္လာစဥ္တုန္းက ေအးတိေအးစက္ရိွလွသည့္ ဆိုင္ရွင္ မိသားစုမွာ က်ေနာ္တို ့ေနာက္မွ၀င္လာသည့္ လူအုုပ္၏အသံကိုၾကားေသာအခါ၊ ပ်ာယါခတ္ကုန္ၾက၏။ ေရေႏြးအိုး ခ်သူကခ်၊ စားပြဲခံု သုပ္သူကသုပ္ လုပ္ၾက၏။
“ ဟဲေတာ္…၊ ေခြးကေလးကလွလိုက္တာ၊ ဒါ…ဆရာဦးလွေဖ ေခၚလာတဲ့ေခြးကေလးဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မယ္၊ ၾကည့္ပါအုန္း၊ ကုလားထို္င္ေပၚအက်အနတက္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္တာ ”
ဆိုင္ရွင္ “ မၿပံဳး ” က၊ ေျပာေျပာဆိုဆို မုန္ ့ေျခာက္တခုကိုယူကာ၊ ေခြးကေလး၏ ေခါင္းနားတြင္ ခ်ေပးလိုက္၏။
“ မလုပ္နဲ ့မၿပံဳး၊ ဒီေကာင္က မၿပံဳးတို ့မုန္ ့ေတြစားမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ့အတြက္္ မုန္ ့သပ္သပ္၀ယ္ထားေပးရတယ္၊ သိပ္ကိုႀကီးက်ယ္တာ ”
ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မ်က္ေစ့မိွတ္ၿပီးမွိ္န္းေနသည့္ ေခြးကေလး။ အေမြးထူထူမ်ားၾကားမွ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္၏။ မုန္ ့ ေျခာက္ကို တခ်က္နမ္းၾကည့္၏။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္၏။ သူ ့ပံုသ႑န္မွာ မုန္ ့ေျခာက္ကို စားစရာဟူ၍ပင္ အသိအမွတ္ျပဳပံုမရပါ။
“ ကဲ၊ ငါမေျပာဘူးလား..၊ ေဟ့…ေမာင္ထြန္းေမာင္လုပ္ကြာ၊ ဒီေကာင့္မုန္ ့တခုေလာက္ ခ်ေကြ်းလိုက္ပါ၊ ထၿပီး နမ္းၾကည့္ပံု ေထာက္ရင္ ဆာေနၿပီနဲ ့တူပါတယ္ ”
“ ေအာင္မေလး၊ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာေနာ္၊ ဆရာရယ္၊ သူမ်ားေတြ ဒီေခြးကေလးအေၾကာင္းေျပာေနတာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ရိွၿပီ၊ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္မွန္း အခုမွပဲ ယံုရေတာ့့တယ္ ”
“ ဟဲ့ဟဲ့၊ မေဌးရဲ ့နင့္မုန္ ့ဖိုး ငါေပးပါ့မယ့္၊ လႊင့္ေတာ့မျပစ္လိုက္နဲ ့၊ သူက ထိရံုပဲထိတာပါ၊ အလကားျဖစ္ပါဦးမယ္္ ”
“ အလကားမျဖစ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ သူမစားေတာ့လည္း စားတဲ့သူရိွရင္ ေကြ်းရမွာေပါ့…ဟဲ..ဟဲ ”
မေဌးက ဦးလွေဖႏွင့္ စကားေျပာရင္းက က်ေနာ္တို ့စားပြဲ၀ိုင္းဆီ မ်က္လံုးေဒါင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုးက မ်က္လံုးမ်ားကို အသါအယါျပန္ရုပ္ထားလိုက္ၾက၏။
“ ေအာ္…ကိုၿငိမ္းေ၀တို ့၊ ေသာက္ၿပီးၾကၿပီလား၊ လုပ္ေလ၊ က်ေနာ္ တိုက္မွာေပါ့ ”
“ ဟာ…၊ ရပါတယ္ဆရာရယ္၊ ေန..ေနပါ၊ က်ေနာ္တို ့ေသာက္ၿပီးပါၿပီ ”
ၿပံဳးေနေသာ က်ေနာ္တို ့မ်က္ႏွာမ်ား အလိုလို ဘရိတ္အုပ္မိသြားရ၏။ လူေလးေယာက္ထဲက မဲက်လို ့လၻက္ရည္ေသာက္ ခြင့္ ရသူက လာတဲ့လာဒ္ကိုဆီးၿပီး ပိတ္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး “ ကိုေသာင္းလိႈင္ ” ကို ႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာပို ့လိုက္ၾက၏။
က်ေနာ္တို ့သည္ ထိုေန ့က “ ထူးရာစိုး ” လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထြက္ႏိုင္ၾက။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးလွေဖ “ ဘန္ေကာက္ ” မွ ယူလာသည့္ ေခြးကေလး “ ဘိုျဖဴ ” ကို ပဲြက်ေနခဲ့ၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ မထီေလးစားမ်က္လံုးမ်ား၊ အေနအထိုင္ သန္ ့ျပန္ ့မႈမ်ား၊ အယုအယ ႀကိဳက္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္တို ့အားလံုး တအံ့တၾသႏွင့္ သေဘာက်ေနခဲ့ၾက၏။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္ က်ေနာ္တို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း ေနာက္ဆံုးေရာက္လာသည့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ အစစအရာရာ ႀကီးက်ယ္ သန္ ့ျပန္ ့လြန္းသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ သတင္းမွာ “ မာနယ္ပေလာ ” ဒီမိုကေရစီ ရပ္ကြက္အတြင္း တမဟုတ္ခ်ည္း ပ်ံ ့ႏွံ ့လာ ေလသည္။
(ခ)
ကိုၿငိမ္းေ၀ ဘယ္လဲ၊ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြ ဘာေတြနဲ ့”
စက္ေလွေပၚက ဆင္းလာသည့္ “ ကိုေဌး၀င္း ” က၊ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ေအာ္၊ ဒီစက္ေလွ ျပန္တက္မွာပဲမို ့လား၊ ဟိုမွာ…ထိုး၀ါးလူေဆးရံုမွာ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္ႀကီး ေဆးရံုတက္ေနရတယ္ေလဗ်ာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တာ၊ မသက္သာလို ့ထိုး၀ါးလူကိုပို ့ထားရတာ (၄)ရက္ရိွၿပီ၊ အဲဒါ ထမင္းထုပ္တို ့ေဆးလိပ္တို ့သြားပို ့မလို ့ ”
“ ခင္ဗ်ားဟာက၊ ထမင္းထုပ္ကို ခ်ဳိင့္ေတြဘာေတြနဲ ့လုပ္စမ္းပါဗ်ာ၊ စခန္းမွာ ခ်ဳိင့္ေလးဘာေလးရိွတဲ့သူ ရိွမွာပါ။ အခု - ကိုေသာင္းလိႈင္ အေျခအေန၊ သက္သာရဲ ့လား ”
“ အင္း - သက္ေတာ့သက္သာပါၿပီ၊ ထမင္းထုပ္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ဟိုၾကေတာ့ ေျဖစားၿပီး ပလပ္စတစ္ထုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ရံုပဲေပါ့။ ရဲေဘာ္ပဲဗ်ာ ခ်ဳိင့္ဆိုရင္ ေဆးေန ေၾကာေနရရင္ၾကာပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားကေရာ၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ ”
“ ေအာ္…၊ ဦးလွေဖက ဘိုျဖဴအတြက္၊ ေသာ္လည္းထမွာ မုန္ ့၀ယ္ခိုင္းလို ့ သြား၀ယ္လာတာေလ၊ မုန္ ့ထုပ္က ေစ်းႀကီးလိုက္ တာဗ်ာ ..တကယ္ပဲ၊ စက္ေလွအသြားအျပန္ခထက္ေတာင္ ပိုႀကီးေသးတယ္၊ ေပးလိုက္တဲ့ပိုက္ဆံကုန္သြားလို ့ ဘိုျဖဴအတြက္ ၀ယ္လာတဲ့ မုန္ ့ထုပ္ကိုေဖါက္ၿပီးစားခ်င္လိုက္တာ..ဟဲ..ဟဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘိုျဖဴ ့ကို မနာလိုေတာင္ျဖစ္မိတယ္ ”
“ ဆာရင္လည္း ေဖါက္စားပစ္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးလွေဖကလည္း နားလည္မွာပါ ”
“ ေအာင္မယ္ေလး…၊ မလုပ္ပါနဲ ့ကိုၿငိမ္းေ၀ရယ္၊ ဆရာက သူ ့ေကာင္ကို အရမ္းအလိုလိုက္တာဗ်၊ ဟင္းဆိုရင္လည္း သူ ့ အတြက္ သပ္သပ္ခ်က္ရ၊ ျပဳတ္ရတာ၊ သူ ့အတြက္ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းကို ဘယ္သူမွ မစားရဘူးတဲ့၊ စားခ်င္ရင္ သူ ့ကိုေျပာ၊ သူ သပ္သပ္၀ယ္ေကြ်းမယ္တဲ့၊ အခုလည္း ဒီမုန္ ့ကိုမ်ား ေဖါက္စားမိရင္…ဟဲဟဲ…၊ ကိုၿငိမ္းေ၀ကလည္း သိရဲ ့သားနဲ ့ ”
ကိုေဌး၀င္းႏွင့္ အခ်ီအခ်စကားေျပာၿပီးေနာက္၊စက္ေလွေပၚ လိုက္ပါလာသည့္အထိ “ ဘိုျဖဴ ့” အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေတြးလာခဲ့သည္။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္၊ က်ေနာ္ေတြ ့ဖူးသမွ် “ ေခြး ” မ်ားထဲတြင္ အထူးျခားဆံုး အလွဆံုးျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္၀န္ခံသည္။ လိမၼာပါးနပ္မႈမွာလည္း အံ့ၾသယူရေလာက္ေအာင္ျဖစ္၏။ သူ ့တကိုယ္လံုးမွာ အေမြးျဖဴမ်ား ရွည္လ်ားတြန္ ့လိမ္စြာ ဖံုးအုပ္ေနသျဖင့္၊ နား၊ မ်က္လံုး ေျခေထာက္မ်ားကိုပင္ မေတြ ့ရ။ သူူသည္ လူေတြကိုေၾကာက္လန္ ့ျခင္းမရိွ။ လူတိုင္း၏ လက္ေပၚသို ့ေတြေ၀တြန္ ့ ဆုပ္ျခင္းမရိွ ခုန္ကူးလိုက္ပါတတ္၏။ သို ့ေသာ္ သူသည္ ဖံု၊ သဲမ်ားေပက်ံေနလွ်င္မႈ မေနတတ္။ ေျမနီလမ္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ မလိုက္တတ္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဦးလွေဖသြားရာေနာက္ ဘိုျဖဴကို တေယာက္တလက္ လက္ေျပာင္းခ်ီပိုးကာ၊ ေခၚယူသြားၾကရ၏။ ေန ့စဥ္ ေရခ်ဳိး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုပ္ လုပ္ေပးရ၏။ ပါးနပ္လိမၼာလြန္းလွသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္တို ့အားလံုး သေဘာက်ေနခဲ့ ၾက၏။ တခါတရံ “ ဘိုျဖဴ ” သည္၊ ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈ ့ေနတတ္သည့္ ကေလးမ်ားကိုမူ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဟာင္တတ္၊ ဟန္လုပ္တက္၏။ သို ့ေသာ္ ဖန္ဖီျခင္း၊ ကိုက္ျခင္းမ်ားကို မလုပ္တတ္။
“ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားလြန္းသျဖင့္ သူ ့အေၾကာင္း၊ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးရလွ်င္ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိေသး သည္။ သို ့ေသာ္ ဘယ္ကစၿပီး၊ ဘယ္လိုအဆံုးသပ္ရမည္ကို က်ေနာ္ မေတြးတတ္။ သည့္ထက္အခိ်န္နည္းနည္းယူလွ်င္မူ “ ဘိုျဖဴ ” အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ေရးျဖစ္လာေလမလားဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမွာမူ က်ေနာ့္တြင္ အမွန္တကယ္ရိွခဲ့ပါသည္။
(ဂ)
“ ဘိုျဖဴ ” ကိုမေတြ ့ရသည္မွာ တပါတ္ခန္ ့ရိွေရာ့မည္။ “ ဦးလွေဖ ” ဆြမ္းသြပ္ပြဲလုပ္စဥ္က “ ဘိုျဖဴ ” ကို ေတြ ့ရၿပီးေနာက္၊ ဦးလွေဖ၏အိမ္ဖက္သို ့ က်ေနာ္လည္းမေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ဘိုျဖဴသည္လည္း က်ေနာ္တို ့ဖက္သို ့ေရာက္လာျခင္း မရိွဟုထင္ရ၏။
ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးလွေဖ ေသဆံုးသြားသျဖင့္၊ ဦးလွေဖႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ မိခင္ဌာနအသီးသီး သို ့ ျပန္ရန္စီစဥ္ခဲ့ၾကရ၏။ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးတည္းသာ အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ ေခတၱေနရစ္ခဲ့၏။ မည္သူမွ် မေနၾကလွ်င္မူ ဦးလွေဖေနသည့္အိမ္ကို မူလပိုင္ရွင္ “ ဇာတ္ဆရာ စိိန္၀င္းၿမိဳင္ ” က ျပန္လည္ရယူမည္ဟု သိရေလသည္။
“ ဦးလွေဖ ” ေသဆံုးသည့္သတင္းကို ၾကားရသည့္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ ဘိုျဖဴ ” ကိုခ်က္ခ်င္းသတိရသြား၏။ ၀န္ႀကီးဦးလွေဖ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ကံၾကာမၼာသည္ မည္သို ့ျဖစ္လာႏိူင္သနည္း။
“ ဘိုျဖဴ ” ကို တပါတ္ခန္ ့မေတြ ့မျမင္ရသျဖင့္ “ ထူးရာစိုး လၻက္ရည္ဆိုင္ ” ပိုင္ရွင္မိသားစုႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို ့အားလံုး “ ဘိုျဖဴ ” အေၾကာင္းကိုသာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း စကားစပ္မိေနၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” ကို မည္သူက ထိန္းသိမ္းေကြ်းေမြးျပဳစုေနသလဲ။ ဘိုျဖဴ သည္ မုန္ ့ေကာင္းေကာင္း၊ အေနအထိုင္ေကာင္းေကာင္းမွ စားရေနရပါဦးမလား။ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္ အေျခမလွေတာ့သည့္ အတြက္၊ တျခားေခြးအေဖၚမ်ားရိွရာ “ ဇာတ္ဆရာ စိိန္၀င္းၿမိဳင္ ” ၏ တန္းလ်ားသို ့ေျပာင္းေရႊ ့သြားခဲ့ၿပီလား..။ ထိုသို ့လည္း မျဖစ္ ႏိူင္ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ “ ေခြး ” တေကာင္မွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း တျခား “ ေခြး ” မ်ားႏွင့္တူသည့္ “ ေခြး ” မဟုတ္။ တျခား “ ေခြး ” မ်ား ကလည္း “ ဘိုျဖဴ ” ကို “ ေခြး ” တေကာင္အျဖစ္ ျပန္လည္အသိအမွတ္ျပဳ ဆက္ဆံၾကလိမ့္မည္မထင္။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ဦးလွေဖ၏အိမ္တြင္သာ မလြဲမေသြ ရိွေနေပလိမ့္ဦးမည္ဟု က်ေနာ္သိ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ အေျခအေနကို သိႏိူင္ရန္ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ “ ဘိုျဖဴ ” ၏အလာကိုသာ ေစါင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကရ၏။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္မူ “ ထူးရာစိုးလၻက္ရည္ဆိုင္ ” သို ့ ရက္အတန္ၾကာသည္အထိ ေရာက္မလာခဲ့။
(ဃ)
“ ဟိုမွာ…ဘိုျဖဴမို ့လား ”
“ ဘိုျဖဴ” လို ့ထင္ရႏိူင္ဖြယ္ရိွသည့္ “ ဘိုျဖဴ ” ။
“ ဟုတ္ရဲ ့လားကြာ၊ မင္းကလဲ..ဘိုျဖဴက ”
“ ဟုတ္မွ သိတ္ဟုတ္ေပါ့ ကိုၿငိမ္းရာ၊ ဒါပါနဲ ့ဆို ဒီအတို္င္း သူ ့ကိုေတြ ့တာ-က်ဳပ္- ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ က်ဳပ္လည္း ပထမ စေတြ ့တုန္းက ဘိုျဖဴမွ ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့တကယ္ထင္မိေသးတယ္၊ သူမ်ားေျပာလို ့ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ ဘိုျဖဴျဖစ္ေနတာဗ်ား၊ ေဟာ…၊ ဘိုျဖဴ…ဘိုျဖဴ ”
ရွည္လ်ားသည့္အေမြးမ်ား ညိဳမဲညစ္ပတ္လ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေနရာတခ်ဳိ ့တြင္ အေမြးမ်ားႀကဲပါးလ်က္ ေညာင္ နာနာႏွင့္ရပ္ေနသည့္ ေခြးတေကာင္။ သူ ့ကို “ ဘိုျဖဴ ” ဟု က်ေနာ္မမွတ္မိ။ က်ေနာ့္စိိတ္အထင္တြင္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ေရာဂါတခုခုရ ေနသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ဲမ်ားတကိုယ္လံုးေပါက္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
“ ဘိုျဖဴ ” သည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌါနခ်ဳပ္ရံုး၀န္းေပါက္၀တြင္ ေပၿပီးရပ္ေန၏။ က်ေနာ္တို ့ကို ရန္လုပ္မည္အထင္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ လူတို္င္းကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္ ့မႈကင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံေမာ့ၾကည့္ခဲ့ သည့္ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ယၡဳအခါ မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလွ်က္ရိွေန၏။
“ ကဲ၊ ကိုေသာင္းလိႈင္ေရ…၊ စားဖိုေဆါင္က ထမင္းနည္းနည္းသြားေတာင္းၿပီး၊ ဘိုျဖဴကိုေကြ်းၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဆာေနတဲ့ပံုပဲ၊ ဒီလိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီေကာင့္ကိုၾကည့္ထား၊ က်ဳပ္ ထမင္းသြားယူမယ္ ”
စားဖိုေဆါင္က ျပန္လာေတာ့ ကိုေသာင္းလိႈင္သည္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို ေရခ်ဳိးေပးဖို ့ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ရဲေဘာ္တခ်ဳိ ့ က်ေနာ္တို ့အနားသို ့၀ိုင္းလာၾက၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုေသာင္းလိႈ္င္က မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္၊ ဘိုျဖဴကို ဆပ္ျပာတိုက္ ေရခ်ဳိးေပးၾက၏။ ဘီးတေခ်ာင္းႏွင့္ ဘိုျဖဴ ့ကိုဖီးသင္ေပးၾက၏။ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့အခ်ိန္ယူကာ ေရးမိုးခ်ဳိးေပးၿပီးေသာအခါ “ ဘိုျဖဴ ” ကို၊ စားဖိုေဆါင္ေဘး၊ ဆန္ဂိုေဒါင္ေအာက္တြင္ ဂံုးနီအိပ္တလံုးခင္းၿပီး ေနရာခ်ထားလို္က္ၾက၏။ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းလိႈင္၏လက္ထဲတြင္ တအင္းအင္း၊ တဟင္းဟင္းျငီးုျငဴရင္း က်ေနာ္တို ့ျပဳသမွ် ျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳပဲ ၿငိမ္ခံေနခဲ့၏။ ေရခ်ဳိးၿပီး လို ့ အေမြးမ်ားေရေျပာင္ေအာင္ သုပ္ၿပီးေသာအခါ “ ဘိုျဖဴ ” သည္ ထမင္းၾကမ္းခဲမ်ားကို အငမ္းမရစားေလေတာ့သည္။ လည္ေခ်ာင္း နင္သျဖင့္ ခဏခဏရပ္ၿပီးေတာ့ ဆက္စားရ၏။
ထိုေန ့ညက (၁၀)နာရီခန္ ့အခ်ိန္ “ ေနာ္တ ” ႏွင့္ “ ေခြးအိပ္ေတာင္ ” “ ဆင္ျဖဴေတာင္ ” ဖက္ဆီက လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ား သဲ့သဲ့မွ်ၾကားေနခဲ့ရေလသည္။
(င)
“ ခက္တာပဲ၊ ဘိုျဖဴက ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ အရင္ဆိုရင္ ေပ်ာက္သြားရင္ တရက္ႏွစ္ရက္ပဲ၊ အခု…ေလးရက္ရိွၿပီ၊ ျပန္မလာဘူး..၊ သူ ့ကို တကူးတကန္ ့လိုက္ရွာခ်ိန္လည္း မရိွဘူး၊ ခက္တာပဲ ”
“ အိုဗ်ာ…ခင္ဗ်ားကလည္း၊ ဒီေလာက္ လူေတြဗ်ာမ်ားေနရတဲ့ၾကားက၊ ဒီေကာင့္ကိုမ်ား စိတ္ပူေနရေသးတယ္၊ ဟိုမွာ ခင္ဗ်ားစတူဒီယိုက ပစၥည္းေတြ၊ လွည္းနဲ ့တင္လာေနၿပီ၊ ဟိုဖက္ကူးဖို ့စက္ေလွေစါင့္ေနတယ္၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဌါနခ်ဳပ္ကပစၥည္းေတြနဲ ့ ဟိုဖက္ကမ္းကို အရင္ကူးႏွင့္ရမယ္၊ ဒီမယ္…ကိုၿငိမ္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္ တခရီးထဲျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ၊ သြားမယ္ ကိုၿငိမ္းေရ…၊ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ ”
“ ကိုေသာင္းလိႈ္င္ ” က၊ ၀န္စည္စလွယ္မ်ား တပိုးတနင့္သယ္ပိုးကာ၊ ေသာင္ရင္းျဖစ္ကမ္းသို ့ ဆင္းခ်သြား၏။ က်ေနာ္အဖို ့ သူႏွင့္လမ္းခြဲရမည္ကို ႀကိဳသိထားသည့္တိုင္ တကယ္ခြဲရသည့္အခါ ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနမိသည္။
ေတာ္လွန္ေရး ဌါနခ်ဳပ္စခန္း “ မာနယ္ပေလာ ” ကို၊ ရန္သူ န၀တ စစ္တပ္ႏွင့္ ဒီေကဘီေအတပ္မ်ား ၀ိုင္းရံစစ္ဆင္ေနသျဖင့္၊ က်ေနာ္တို ့သည္ အုပ္စုမ်ားဖြဲ ့ကာ၊ ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္း၊ ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္သို ့ ကူးၾကရ၏။ က်ေနာ္တို ့ ကို ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးကူးရန္ ေကအမ္ယူက ႏိူးေဆာ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚခံစစ္စည္းေၾကာင္းမွ ေသနတ္မေဖါက္ပဲ ျပန္ဆင္းလာေနၾကသည့္ ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားကို တဖြဲဖြဲေတြ ့ေနရ၏။ သူတို ့က ငါတို ့ကရင္အခ်င္းခ်င္း ေသနတ္မေဖါက္ခ်င္ဘူးဟု ဆိုကာ ေတာင္ေပၚမွဆင္း လာၾကေလသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေရႊဗဟိုစည္ စတူဒီယိုအဖြဲ ့၀င္ (၅)ေယါက္မွာ၊ ေသာင္ရင္း ျမစ္ကမ္းနဖူးသို ့ပစၥည္းမ်ားကို တႏူိင္တပိုင္ ထမ္းပိုး၍ သယ္ပို ့ၾက၏။ လွည္းျဖင့္တို္က္၍လည္းသယ္ပို ့ ၾက၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲတြင္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား အစုန္ အဆန္သြားလာ ရႈပ္ေထြးေနေလသည္။ ပဒိုမန္းရွာ၏ ဇနီးျဖစ္သူ “ အေနာ ” ၏အကူအညီျဖင့္ စက္ေလွတစီးငွါးကာ မ်က္ေစာင္းထုိး ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ယူခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္တြင္ ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယို ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ရဲေဘာ္(၅) ေယာက္ကို ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့အလွ်င္အျမန္ ေရာက္ရိွ သြားေစဖို ့ ႏွစ္ရက္မွ် မနားမေန အလုပ္လုပ္ခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ လူ (၆)ေယာက္မွ် ႀကိဳးျဖင့္၀ါးလံုး လွ်ိဳထမ္းယူမွရႏိူင္သည့္ တရုတ္နီမီးစက္ႀကီးကို ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းသို ့ေရာက္ရန္ အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရ၏။
ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္းေတာင္ေျခေတာစပ္၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယိုပစၥည္းမ်ားကို ျဖစ္သလိုစုပံု ထားရိွကာ ၊ တျခား ကရင္ရဲေဘာ္ေလးတဦးကို အေဖၚျပဳလွ်က္ တညမွ် က်ေနာ္အိပ္စက္ခဲ့ရ၏။
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေသာင္စပ္တြင္ မိုးကာစတခုကိုခင္းလွ်က္ အိပ္ယါ၀င္ဖို ့ရာ ျပင္ဆင္လွ်က္ရိွစဥ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ ကံၾကမၼာကို ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိေသး၏။ ထိုညက လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားကို မာနယ္ပေလာ၏ ပတ္၀န္းက်င္ အသီးသီးမွ မိုးခ်ိန္းသံမ်ား ပမာအတိ္ုင္း သား ၾကားေနရေလသည္။
(စ)
“ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ ့ဆံုလိုက္သည့္ေနရာမွာ ထိုင္းႏိူင္ငံနယ္စပ္ “ ေဖြးေပါလူရြာ ” တြင္ျဖစ္သည္။
“ ပေဟလူရြာ ” ဖက္မွ ေခ်ာင္းတခုကိုအကူး “ ေဖြးေပါလူရြာ ” ထိပ္တြင္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။သူ ့ တကိုယ္လံုး အေမြးမ်ားႀကဲပါးလွ်က္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္လွီလ်က္္။ ဘိုျဖဴသည္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သယ္ပိုး သြားလာေနေသာ လူအုပ္ၾကားတြင္ အယိုင္ယိုင္အလဲလဲ လိုက္လာလ်က္ရိွ၏။ သူ ့ကို ဘယ္သူက ထိုင္းႏိူင္ငံဖက္ကမ္း “ ေဖြးေပါ လူရြာ ” ေရာက္ေအာင္သယ္ယူလာခဲ့ၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ သို ့မဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္က ႀကံဳရာ စက္ေလွေပၚခုန္တက္ကာ၊ ႀကံဳရာစစ္ေျပးဒုကၡသယ္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ဒီအထိေရာက္ေအာင္လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္ေလာဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။ သို ့ ေသာ္ က်ေနာ့္မွာ ဘိုျဖဴကို က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေစါင့္ေရွာက္ေခၚယူရန္အေျခအေနမေပး။ က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ ေခ်ာင္းေဘး၊ သစ္ပင္ ရိပ္၊ လမ္းေဘးတြင္ တညၿပီးတညအိပ္ကာ၊ အသက္လု၍ ေျပးလႊားသြားလာေနရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဘိုျဖဴႏွင့္က်ေနာ္ အၿပီးတိုင္လမ္းခြဲခဲ့ၾကရ၏။ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘိုျဖဴ ကို က်ေနာ္မေတြ ့ရေတာ့ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” ၏ ဘ၀ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းကိုလည္း က်ေနာ္မရေတာ့ပါ။ “ ဘိုျဖဴ ” မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္အထိ မေတြ ့၊ မႀကံဳရေတာ့သည့္တိုင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ “ ဘိုျဖဴ ” ကို စြဲထင္ေနမိဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမည္။ ။
ဘိုျဖဴကို ဖတ္ျပီး က်ြန္မအေမ အျမဲ ဆံုးမတတ္တဲ႔ စကားေလး သြားသတိရ မိတယ္။ "သားသမီးကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ဘဝကို ေဒါင္လိုက္က်က် ျပားလိုက္က်က် ေနတတ္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ ေပးရမယ္တဲ႔"။ တကယ္လို႔ ဦးလွေဖသာ ဘိုျဖဴကို သာမာန္ေခြးေတြလို ေနတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပးခဲ႔ရင္ ဘိုျဖဴ အဲေလာက္ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ReplyDelete