ဥေရာပမဲဇာ

“နမ့္စြယ္ေခ်ာင္း”မွသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ“ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္” သို ့ (၁)

ခရီးသည္မ်ားနားေနေဆာင္၏ မွန္ကာႀကီးမ်ားကတဆင့္ ေလဆိပ္ကြင္းထဲကိုျမင္ေနရသည္၊ ကြင္းထဲ၌ ဂ်က္ေလယာဥ္ ငယ္ တစင္းဆိုက္ထား၏၊ လာအိုေလေၾကာင္းမွျဖစ္သည္။ တစင္းထဲရပ္ထားသျဖင့္ ထိုေလယာဥ္ျဖင့္ပင္ က်ေနာ္လိုက္ပါရလိမ့္မည္ ဟုခန္ ့မွန္းမိသည္။
ဗီယက္က်န္းေလဆိပ္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းငယ္ငယ္ကေလးပဲဟု စိတ္ထဲကထင္သည္။ ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္မ်ား ခ်ိန္တြယ္ စစ္ေဆးရန္ႏွင့္ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးအေပါက္၀တို ့မွာ နားေနေဆာင္၏ ေဘးတြင္ကပ္လွ်က္ရွိေနသည္။ ခရီးသည္မ်ားမွာလည္း လူ ႏွစ္ဆယ္ခန္႕ပင္ရွိသည္။ ဗီယက္က်န္းေလဆိပ္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းငယ္ငယ္ကေလးပဲဟု ထင္မိိသည့္အေတြးမွာ တိက်မွန္ကန္ေကာင္း ရဲ့ဟု ယတိျပတ္က်ေနာ္မေျပာႏိုင္ပါ။ရန္ကုန္မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ျပီးမွ စဥ္းစားျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ တိုင္ေအာင္က်ေနာ္သည္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ေရာက္ဖူးသူမဟုတ္ပါ။ တခါတရံ ပဲခူးမွ ရန္ကုန္သို ့အသြား ကားလမ္းေပၚကတဆင့္ လ်ပ္တျပက္လွမ္းျမင္ရ ျခင္းႏွင့္ ရုပ္ရွင္ကားတခ်ိဳ ့၊ သတင္းစာတခ်ိဳ ့တြင္သာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို ့ ျပင္ဆိုက္ထားသည့္ ေလယာဥ္ကိုလည္း ႀကီးသည္ငယ္သည္ဟူ၍ တိတိက်က် က်ေနာ္မေျပာႏိုင္္ေသးပါ။ က်ေနာ္သည္ ေလယာဥ္စီးဖူးဖို ့ေ၀းစြ။ ေလယာဥ္တစီး၏ အနီးသို ့ပင္ကပ္၍ မၾကည့္ခဲ့ဘူးပါ။ သို ့ေသာ္လာအိုႏိုင္ငံမွာ ဖြံ ့ျဖိဳးမႈေႏွးေကြးသည့္ ႏိုင္ငံတခုျဖစ္သျဖင့္ ေလဆိပ္၏အေနအထားကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲက အလိုလို အထင္ေသးေနမိျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမည္။
ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္ျပဳေသာအခါ က်ေနာ္က လက္ဆြဲေသတၱာငယ္ကိုဆြဲကာ လူအုပ္ထဲ၀င္ေရာလိုက္သည္။ “ကိုမ်ိဳးျမင့္” ကက်ေနာ့္ပုခံုးကို ကိုင္ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္သိကၽြမ္းရသည္မွာ မၾကာေသး။ ပထမတေခါက္ ေခတၱခဏ သံုးရက္မွ် လာေနစဥ္ ပန္းခ်ီဆရာ “ကိုေမာင္ဟန္” မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ သူသည္လာအိုတြင္ အလုပ္္လာလုပ္ေနသူဟု သိခဲ့ရသည္။ ယခုတေခါက္ တြင္မူ က်ေနာ္တေယာက္တည္းေရာက္လာသျဖင့္ ေလဆိပ္ဆင္းသည့္ကိစၥကို သူကပဲ လိုက္ပို ့ကူညီျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ့ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေလယာဥ္ဆီေလွ်ာက္လာေနစဥ္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ တလွပ္လွပ္ခံစားလာရသည္။ ထိုစဥ္က ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သည္္ အင္မတန္ခံစားရခက္ေသာ တခါဘူးမွ် မခံစားဘူးေသးေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ခံစားရသမွ်ကို အသိႏွင့္မထိန္းခ်ဳပ္ပဲ လႊတ္ ေပးလိုက္လွ်င္ ရူးသြပ္သြားလုမတတ္ လြတ္ထြက္သြားမလားဟုပင္ထင္မိသည္။
ယခုအခါက်ေနာ္သည္ ေလယာဥ္တစင္းေပၚတက္ေတာ့မည္။ ထိုေလယာဥ္ျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္္ငံ “ဒြန္ေမာင္း”ေလဆိပ္ကိုေရာက္ မည္။ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးကာ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ “ကိုပင္ေဟဂင္”ေလဆိပ္ကိုေရာက္မည္။ ထိုမွတဆင့္ “ေနာ္ေ၀း” ႏိုင္ငံကို ေရာက္မည္။ က်ေနာ္၏ ေျမပံုခရီးစဥ္မွာ သည္ဗီယက္က်န္းေလဆိပ္မွပင္ လက္ေတြ ့စတင္မည္ျဖစ္သည္္။
ေလဆိပ္ခန္းမမွအထြက္ ေလယာဥ္ဆီသို႕မေရာက္ခင္ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းက ဒူးမ်ားညြတ္က် လုမတတ္ တုန္လႈပ္ေနေသးသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ အသံမ်ိဳးစံုဆူညံလာကာ မူးမူးေ၀ေ၀ျဖစ္လာရသည္။ ညာဖက္လက္ထဲက လက္ဆြဲေသတၱာသည္ ပါလာသည္ဟုမထင္ေတာ့။
တခ်ိန္ထဲမွာပင္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ၌ “မေဒ၀ီ”ကို ျမင္သည္။ သားသမီးမ်ားကို ျမင္သည္။ က်ေနာ္သည္္ ကမၻာႀကီး၏ ေျမာက္၀န္္ရိုးစြန္းႏွင့္ အနီးဆံုးႏိုင္္ငံ တခုသို ့ထြက္ခြာလာျပီျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ မေဒ၀ီႏွင့္သားသမီးမ်ားကို က်ေနာ္စြန္ ့ခြာ သြားေနျခင္းမဟုတ္။ နယ္စပ္ေဒသကို စြန္ ့ခြာသြားေနျခင္းမဟုတ္။ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူမ်ားကို စြန္႕ခြာသြားေနျခင္းမဟုတ္။ က်ေနာ္၏ခရီးမွာ အသြားတေၾကာင္းတည္းသာရွိသည့္ လမ္းခရီးမဟုတ္။
ေထာင္ထားသည့္ ေလွကားမွတဆင့္ ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ေပၚတန္းစီျပီး တက္ၾကရသည္။ အေပါက္၀တြင္ ေလယာဥ္ မယ္္ႏွစ္ဦး။ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ားကို ျပရသည္။ က်ေနာ္သည္ရုတ္တရက္ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ရပ္ကာ ကိုမ်ိဳးျမင့္ရွိရာ ေလဆိပ္အ ေဆာက္အဦးဆီကို ရုပ္ရွင္ေတြထဲကဇာတ္လိုက္လို လက္တခ်က္ေ၀ွ ့ရမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ျပီးမွ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္အတြင္း သို ့၀င္ခဲ့သည္။ လူသြားလမ္းေပၚကတဆင့္ ထိုင္ခံုနံပါတ္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ က်ေနာ္ထိုင္မည့္ထိုင္ခံုမွာ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ရွိသ ျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ ျပီးေတာ့က်ေနာ့္ေဘးက ထိုင္ခံုတြင္ ခရီးသည္မရွိ။
ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္္။ သို ့ေသာ္ ေလယာဥ္အေတာင္ပံက ကြယ္ေနသ ျဖင့္ ေလဆိပ္၏တပိုင္းတစကိုသာ ျမင္ရသည္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္လည္း ေလဆိပ္မွ ျပန္သြားေလာက္္ျပီ။ ေနရာယူၿပီးဆယ္မိနစ္ခန္ ့အၾကာ တြင္ ဓါတ္ခြက္သံပါသည့္ အသံခ်ဲ ့စက္မွတဆင့္ ေလယာဥ္ထြက္ခြာေတာ့ မည့္အေၾကာင္း ေလယာဥ္မယ္တဦး၏ အသံကိုၾကားရ သည္၊ ခါးပတ္ပတ္ဖို ့ႏိႈးေဆာ္သည္္။ က်ေနာ္က ခံုတလံုးေက်ာ္က ခရီးသည္ အမ်ိဳးသားႀကီးလုပ္သလို လုပ္ၾကည့္္ရင္းျဖင့္ ခါးပတ္ပတ္ျခင္းအမႈ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ျပီ။
ေလယာဥ္ကေျပးလမ္းတြင္ေနရာယူကာ စက္ရွိန္ျမွင့္လိုက္သည္။ အမ်ိဳးအမည္မသိ အေဆာက္အဦးမ်ား ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ေနာက္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းပိုင္း တခ်က္ေမာ့ကာ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္ႀကီးတခုလံုး ေလထဲသို ့ၾကြတက္လာခဲ့သည္။ ခပ္ေမာ့ေမာ့အေနအထားျဖင့္ တခဏမွ်ရွိေနျပီးေနာက္ ေနသားတက်ျဖစ္ကာ တိမ္ထုထဲ၀င္မိသြားသည္။ ေအာက္ဖက္တြင္ လယ္ကြက္မ်ား၊ အိမ္မ်ားကို မျမင္ရတခ်က္၊ ျမင္ရတခ်က္ ရွိေနေသးသည္။ က်ေနာ္သည္ ေနာက္္မွီတြင္ေခါင္းတင္ကာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ျပီး စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရျပန္သည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ လူသြားလမ္းေလးေပၚက တဆင့္ ေလယာဥ္ မယ္တဦးက တစံုတခုလွမ္းေပးေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ဘူးကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္္ေတာ့ အသား ညွပ္ေပါင္မုန္ ့တခုကိုေတြ ့သည္။ ေနာက္ထပ္ျပီး အခ်ိဳရည္ တဘူးေပးျပန္သည္။
ေလယာဥ္မယ္ကေလးမွာ အသက္(၂၅)ႏွစ္ခန္ ့ရွိမည္ထင္သည္။ သူက စကတ္လိုလို၊ ထမီလိုလိုကို ခပ္တိုတို ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ခါးပတ္ပတ္ျပီး ၀တ္ထားသည္။ ထမီက အစိမ္းရင့္ေရာင္၊ အက်ႋကရင္ေစ့လည္ေထာင္အျဖဴ။ က်ေနာ္တို ့ဆီက ေက်ာင္းဆရာမေလး တဦးႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းေဒါက္္ျမင့္ဖိနပ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္္သြားစဥ္ သူက ခရီးသည္မ်ားကို ေခါင္းၿငိမ့္ၿပံဳးျပလုပ္ျပတတ္သည္။ တရုတ္ရုပ္ရွင္ကားတခုထဲက ကေခ်သည္တဦး ေခါင္းၿငိမ့္ခါးခ်ိဳးလုပ္ျပ သည္္ကို က်ေနာ္သြားျပီးသတိရလိုက္သည္။
ဘူးကေလးထဲက မုန္ ့ကိုစား၊ အခိ်ဳရည္တဘူးကုန္ေအာင္ေသာက္ျပီးေသာအခါ ေရွ ့ထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာက သားေရအိတ္ ကေလးကိုဆြဲကာ မုန္ ့ဘူးခြံ၊ အခ်ိဳရည္ဘူးခြံတို ့ကို သိမ္းလိုက္သည္။ နာရီိကုိၾကည့္ေတာ့ ထိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ (၁၃း၀၀)ရွိျပီ။ တနာရီ အတြင္း ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ နာရီကို အခ်ိန္မေျပာင္္းပဲ သည္အတိုင္းထားလိုက္သည္။ အာရွတိုက္ သား ခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္ ့ပဲရွိမည္ထင္သည္။ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္က သန့္ျပန္ ့သည္။
ဗိုက္ထဲတြင္ အစာ၀င္သြားျပီျဖစ္သျဖင့္ လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိေနေသာ စိတ္မွာ တစံုတရာ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ျပီ။ ေလယာဥ္ကိုယ္ ထည္ႀကီးတခုလံုး ေလထဲတြင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင္ ့ေမာင္းႏွင္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္ ့မႈသည္လည္း ေလ်ာ့ပါးသြားျပီ ျဖစ္ သည္။ ထိုင္ခံုေနာက္မွီတြင္ ေခါင္းတင္လိုက္ေသာအခါ နမ့္စြယ္ရြာကေလးက က်ေနာ့္အေတြးထဲ ခုန္၀င္လာေလေတာ့သည္။

( ၁၉၉၅-ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲတြင္ “မာနယ္ပေလာ” ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္ကို နအဖစစ္တပ္မ်ား သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္က ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ၿမိဳ႕အနီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္စပ္ႏွင့္ နီးသည့္ “နမ့္စြယ္” ရြာတြင္ ခိုလႈံခဲ့ရသည္။ ဇြန္လထဲတြင္ “ေနာ္ေ၀း” ႏိုင္ငံသို႕ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ျဖင့္ ခရီးထြက္ရသည္။ နဂိုရ္ကတည္းက ခရီးသြားစာေပမ်ားကို ႏွစ္သက္ခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္၏ “ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္” ကို “ဥေရာပမဲဇာ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ားခြဲလ်က္ အခန္းဆက္ခရီးသြားေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့၏။ ယင္းေဆာင္းပါးမ်ားကို လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ ဗဟိုျပန္ၾကားေရဌါနမွ တလတႀကိမ္၊ တခါတရံ အဆင္ေျပ သလို ထုတ္ေ၀သည့္ “ေရစီးသံ” ဂ်ာနယ္တြင္ (၂)ႏွစ္ၾကာ အခန္းဆက္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့၏။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ Blog မွာ၊ ဒီကေန႕ကစၿပီး အပါတ္စဥ္ေဖၚျပေပးသြားမွာပါ။ )