အက္စစ္လေရာင္ႏွင့္ အက်ဥ္းေထာင္အိပ္မက္မ်ား

(၁)
ေဟာဒီမွာ
ေတာရိုင္းေနၾကာေတြရိွတယ။္
ေဟာဒီမွာ
ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြရိွတယ္။
ငါႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့
ေတာစံပယ္ပန္းေတြ
ေ၀တဲ့ ေၾကြတဲ့လမ္းကေလးရိွတယ္။
ေဟာဟိုက
“ေဘာေနာ္ေလးေတာင္” ထိပ္ေပၚမွာ
သိကၡာရိွတိမ္တခ်ဳိ႕
လက္နဲ႕လွမ္းတို႕လို႕ရသတဲ့။
မဟာဆန္တဲ့ျမဴခိုးမ်ား
ခါးမွာစည္းသတဲ့။

ဟိုမွာ
ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ
မင္းဆီကို
ငါ့ကိုယ္စား
ဦးတည္ၿပီး ပ်ံသန္းသြားေနၾက။

ဟိုး အေ၀းဆီမွာ
ေငြမင္ရည္စည္းေၾကာင္း ျမစ္စစ္ေတာင္းဟာ
ရန္သူ႕လက္ထဲမွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ လူးလိွမ့္လို႕ေနခဲ့။

“ထြီးပါး၀ီးက်ဳိးေတာင္” ထိပ္မွာ
ညရဲ႕ လွတန္ေဆာင္ဟာ
လေရာင္ အတံုးအခဲေတြ
၀ုန္းကနဲ
ဗံုးႀကဲသလိုႀကဲခ်ခဲ့။

ည
အိပ္မက္ထဲမွာ
ငါ့ဆီကို
မင္းလာတဲ့အခါ
ကဗ်ာေတြ ယူခဲ့ပါ။
မင္းျပန္တဲ့အခါ
ကဗ်ာေတြ သယ္သြားပါ။
အဲဒီညမွာ
မင္းနဲ႕ငါ ကဗ်ာအတူရြတ္ၿပီး
ကမၻာႀကီးကို တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာခဲ့ၾက။

ေဟာဒီေတာင္ၾကားထဲ
စံပယ္ပန္းေတြ အဆုပ္လိုက္ႀကဲ
ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴေတြ အုပ္လိုက္၀ဲ
ႏွင္းပြင့္ ႏွင္းခဲ တဖြဲဖြဲက်
ဒံုးယိမ္းကတဲ့ည
ဂီတအသစ္နဲ႕ အခ်စ္ႀကီးခ်စ္ရတဲ့ဘ၀
စစ္ႀကီးျဖစ္ေနတာေတာင္ ေမ့သြားတဲ့တခဏ။

ငါ
ဘ၀မွာ
ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ
လွပစြာ မြဲႀကံ
တင္းခံခဲ့သူ။
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းဆံု” က
ေဟာဒီ
“ထူးရာစိုး” လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ
ငါ့ရဲ႕
ၿမိဳ႕ျပမွ ရခဲ့ေသာ
ေၾကာရိုးေပ်ာ့ေရာဂါ
မၾကာခဏ ကုသဘို ့ႀကိဳးစားခဲ့သူ
တခါတေလ
“အမွားေတြကို အမွားေတြ” နဲ႕ တိုက္မိခဲ့သူ
“ေရွ႕က သြားရဲေပမယ့္
ေနာက္က မလိုက္ရဲ” ခဲ့သူ။

တခါတေလ
ဆရာ “ဗန္းေမာ္” ကို လြမ္းသ
“ေဖၚေ၀း” ကို တမ္းတ
သူတို႕
ဖက္ဆစ္အေပၚ အာဃာတႀကီးမားၾက။
သူတို႕ကို
“ပူသွ်ကင္” က
“သဘာ၀ရဲ႕ ေၾကကြဲလင္ပါသား” တဲ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
အိပ္မက္တခု လူထုေ၀ဒနာ
ကဗ်ာအသစ္ အက္စစ္လေရာင္
အက်ဥ္းေထာင္ထဲ
ေနရဲ တိုးရဲ ျဖတ္ေက်ာ္ရဲေပါ့။

(၂)
ေဟာ ...
“မာမာေအး” က
“ဒီည ကဗ်ာေရးပါဦး” လို႕
ဆိုျပေနျပန္ၿပီ
မေဒ၀ီ။ ။

၁၊ ၂၊ ၁၉၉၃
( ဒီကဗ်ာကေတာ့ အခုဆိုရင္ ၁၄ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေဆြးေျမ႕မႈကေတာ့ ဒီကေန႕အထိ မေဆြးေျမ႕ႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ )