(က)
တယ္လီဖံုးျမည္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ရာက လန့္ႏိူးလာခဲ့သည္။
သည္အိမ္ထဲတြင္ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းက တယ္လီဖံုးထားရာေနရာႏွင့္ အနီးဆံုး။ ထို ့ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ပင္ အိပ္ယာမွ ထကာ အခန္းအျပင္ဖက္၊ စၾကၤန္လမ္းေပၚထြက္ရပ္လိုက္ရသည္။ တယ္လီဖံုးကို ပခက္ေပၚက ဆြဲယူၿပီးနားေထာင္သည္။
“ကိုၿငိမ္းေ၀။ ခင္ဗ်ား ဥေရာပမွာ လေရာင္မရိွဘူးလို ့ေျပာတယ္ မဟုတ္္လား ”
“ဗ်ာ”
က်ေနာ့္နားထဲတြင္ တျခားၿဂိ ဳလ္တခုက ၿဂိ ဳလ္သားတဦးရဲ ့အသံကိုၾကားလိုက္ရသလို တအံ့တၾသျဖစ္သြားရ၏။
“ေအာ္…ခင္ဗ်ားက ေအာ္စလိုကို ေရာက္ကတည္းက ဥေရာပမွာ လေရာင္တကယ္ရွားတယ္၊ လေရာင္ကိုလံုး၀မေတြ ့ရ ဘူးလို ့ ခဏခဏေျပာတယ္မို ့လား”
တဖက္မွ ေျပာေနသူမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ ( ေဒါင္းညိဳ ) ၏အသံမွန္း က်ေနာ္မွတ္မိသြားရသည္။
“ေအာ္…ေအာ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္္တယ္ေလ၊ အဲဒါဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားအခု အခန္းအျပင္ဖက္ထြက္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ၊ ထြက္ဆိုအခုထြက္္ၾကည့္ေနာ္၊ အျပင္ဖက္မွာ လသာေနတာ စာထိုင္ဖက္လို ့ေတာင္ရမယ္ထင္တယ္၊ ကဲ…ဥေရာပမွာလည္း လေရာင္ေတြရိွတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားယံုၿပီလား၊ ဒါပဲေနာ္ က်ဳပ္ေတာ့အိပ္ေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားကို ဒီအေၾကာင္းေျပာခ်င္လို ့ ဖံုးဆက္လိုက္တာ ဘိုင္…ဘိုင္…”
ပထမေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္အ္ခ်ဥ္ေပါက္သြား၏။ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့ ည(၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ၾကမွမ်ား ဖံုးဆက္ၿပီးေျပာရမလားဟု စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့စကားထဲတြင္္ “လေရာင္” မ်ားအေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရေသာအခါ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ား ရုတ္တရပ္ျပဴးက်ယ္သြားရ၏။
ကမန္းကတန္း ည၀တ္အကၤ်ီအ၀တ္အစားမ်ားကိုခြ်တ္ကာ၊ ကိုယ္ၾကပ္အသားကပ္အက်ၤီႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို လည္းရသည္။ အေပၚမွအကၤ်ီလက္ရွည္ႏွင့္ ရိွဳးေဘာင္းဘီကို၀တ္သည္။ ဂ်ာကင္အေႏြးထည္ကို ၀တ္သည္။ အေပၚဆံုးက အေႏြးထည္သကၠလပ္ ကုတ္အကၤ်ီရွည္ကို ၀တ္ရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ လည္စီး၊ သိုးေမြးဦးထုပ္။
အေဆာင္တံခါးမႀကီးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္ရပ္လိုက္ေတာ့ လေရာင္မ်ားက က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာေပၚ ၿပိဳၾကလာ၏။ လမ္းမေပၚကိုၾကည့္သည္။ လမ္းတဖက္က အေဆာက္အဦးမ်ားကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ ကားလမ္းတဖက္တခ်က္စီတြင္ တန္းစီၿပီး ျငိမ္ကုတ္ေနၾကသည့္ ကားမ်ားကိုၾကည့္သည္။ လေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္ျမင္ေနရသည္။ အ၀ါေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ နီညိဳေရာင္။
(ခ)
“ဂ်ဴး” ရဲ ့ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” စာအုပ္ကိုဖတ္ရေတာ့၊ ၁၉၉၆-ခုႏွစ္တုန္းက၊ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့တြင္ႀကံဳခဲ့ ရသည့္အျဖစ္ကို က်ေနာ္သတိျပန္ရလာခဲ့သည္။ လေရာင္ႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ က်ေနာ္၏ ရူးသြတ္မႈတခု…။ က်ေနာ္က လေရာင္မ်ား ကိုခ်စ္သည္။ လေရာင္မ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္တက္သူ။ လေရာင္တမ္းမက္သူ။ သို ့ေသာ္ ေအာ္စလိုသို ့ေရာက္ကတည္းက (၄)လ နီးပါး ၾကာသည္အထိ လေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္မေတြ ့ခဲ့ရ။ သို ့မဟုတ္ မႀကံဳခဲ့ရ။ ထို ့ေၾကာင့္ “လေရာင္ တုံးတုံးအအ ျဖစ္လြန္းသည့္ ဥေရာပ” ဟု က်ေနာ္က ၿငီးျငဴ၏။ ၿငီးျငဴဖန္မ်ားေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြႀကီး “ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္”က နားၾကားျပင္းကပ္ဟန္ တူပါသည္။ လေရာင္မ်ား အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ၀န္းပလြန္းသည့္ညတညတြင္ ၊ က်ေနာ့္ကို ဖံုးဆက္ၿပီး၊ ဥေရာပလမ္းေရာင္မ်ား ႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုမိတ္ဆက္ေပးခဲ့၏။ သူက တယ္လီဖံုးဆက္ၿပီးေျပာသည့္အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ သန္းေခါင္လြဲအခ်ိန္။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ့္မွာ သူ ့ကိုေက်းဇူးတင္လို ့မဆံုးခဲ့။ ဥေရာပလေရာင္မ်ားေအာက္တြင္၊ တနာရီနီးပါးမွ် က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ဖူး၏။
ယခုအခါ “ဂ်ဴး” က၊ “ည” ႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ခံစားျပရာတြင္ (ဂ်ဴးက-ပန္းခ်ိီကားမ်ားကို ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္ကြက္ဖန္တီးၿပီးမွ၊ တနည္းအားျဖင့္ ၀တၱဳအျဖစ္ ဖန္တီးၿပီးမွ၊ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွတဆင့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ခံစားျပ ျခင္းျဖစ္သည္။) က်ေနာ္က- ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး ၏ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္းခ်ီကား ႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ ၀ထၱုုဳတိုေလးကို ဖတ္ရေတာ့၊ “ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္” ၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ပထမည ဥေရာပလေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္ ထြက္ၾကည့္ၿပီး၊ ေနာက္တေန့ည ဘုရင့္နန္းေတာ္ေရွ ့၊ ကာရိုဟန္လမ္းမႀကီးေပၚ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကိုထပ္ၿပီး သတိရလာခဲ့ ရျပန္သည္။
ကာရိုဟန္လမ္းမႀကီးေပၚ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ည(၉)နာရီေက်ာ္ရိွၿပီျဖစ္သည္။ အေအးဓါတ္သိပ္သည္းလာၿပီျဖစ္သည့္ အတြက္၊ လမ္းမေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား ႀကဲပါးလ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ္က နန္းေတာ္ႀကီးကို ေၾကာခိုင္းကာ၊ ဗဟိုရထား ဘူတာရံုႀကီးဖက္ကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ လမ္း၏ဘယ္ဖက္အျခမ္းက ေလွ်ာက္လာေနသျဖင့္ က်ေနာ္ေတြ ့ခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္လြန္းေနသည့္ “ေကာ္ဖီဆိုင္” ကေလးကို တည့္တည့္တိုးမည္ျဖစ္သည္။ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးေဘးကို ေရာက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ ေရာင္စံုမီးသီးမ်ားထြန္းထားသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးကို အနီးကပ္ေတြ ့ရေတာ့၏။ ေကာ္ဖီဆို္င္ ကေလးမွာ လမ္းေဘးတြင္ စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားခ်ထားၿပီး၊ လူတခ်ဳိ ့၀ိုင္းထိုင္ေနၾက၏။ လမ္းေဘးလူသြားစၾကၤန္ႏွင့္ နီးေသာ္လည္း ခါးတ၀ိုက္မရိွတရိွ ၿခံကေလးကာထား၏။ ေရာင္စံုမီးသီးမ်ားမွာ အလင္းေရာင္မ်ား ၿပိဳးျပက္လြန္းျခင္းမရိွ။ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထို္င္ေန သူမ်ားသည္ပင္လွ်င္ မီးေရာင္ေအာက္၌ မႈန္တိမႈန္၀ါး။ က်ေနာ္က သည္လိုမီၤးေရာင္ မႈန္ျပျပလုပ္ထားသည္ကိုအားမရသျဖင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ရဲေဘာ္ႀကီး “ကိုမြန္းေအာင္” ကို ( ေတးသံရွင္ မြန္းေအာင္) ေမးၾကည့္မိ၏။ ထိုအခါ “ကိုမြန္းေအာင္” ၏အေျဖစကား က က်ေနာ့္အသိညဏ္ကို ရုတ္တရပ္လင္းလက္သြားေစခဲ့၏။ “ခင္ဗ်ားကလည္း ဆိုင္ခင္းထားတာကိုယ္၌က လမ္းေဘး၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ အျပင္ဖက္၊ မ်က္ႏွာစာေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ၿခံကာထားတာကလြဲၿပီး ဘာအမိုးအကာမွမရိွဘူး။ အဲဒါ လသာတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ေသာက္တဲ့လူ ပိုၿပီးမ်ားတယ္။ သဘာ၀လေရာင္ကို မထိခိုက္ရေအာင္ တမင္တကာ မီးသီးမီးေရာင္ေတြကို မိွန္ထားတာဗ် ” ဟု ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာခဲ့၏။ သူ ့စကားကိုေတြးမိၿပီး၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုေက်ာ္ကာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးသည္ က်ေနာ့္ကို သေဘာက်စြာ ၿပံဳးျပလွ်က္ငုံၾကည့္ေနေလသည္။
ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးကို လြန္လာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး” ရဲ ့ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေတြးလာမိသည္။ အထူး သျဖင့္ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္္းခ်ီကားႏွင့္ “ဆိုက္ပရပ္ပင္မ်ားႏွင့္ ရြာကေလး ” ပန္းခ်ီကားႏွစ္ခုကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္၏။ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္းခ်ီကားတြင္ “လေရာင္” ကို အမိအရဖမ္းယူေရးဆြဲထားႏူိင္သျဖင့္ က်ေနာ္သေဘာက်၏။ “ဆိုက္ပရပ္ပင္မ်ားႏွင့္ ရြာကေလး ” ပန္းခ်ီကားတြင္မူ၊ ဆိုက္ပရပ္စ္ပင္မ်ားကို မီးေလာင္ေနေသာ မၤီးေတာက္တခုပမာ ေရးဆြဲထားသျဖင့္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ စိတ္ေလာင္ၿမိဳက္မႈကို ထင္ဟပ္သည္ဟုယူဆကာ ႏွစ္သက္ေနခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။
(ဂ)
“ဂ်ဴး” ရဲ ့“ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” စာအုပ္မွာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ (၁၄) ဦး၏ပန္းခ်ီကား (၁၄)ခုအေပၚမူတည္ၿပီးမွ ၀တၱဳ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ ့ကာ ၊ ခံစားေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ပန္းခ်ီကား (၁၂) ခ်ပ္ကိုမူ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲမွာပင္ အတိအလင္း ခံစားျပခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ ေနာက္ဆံုးပန္းခ်ီကား (၂)ခ်ပ္ကိုမူ “ဂ်ဴး” က၊ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္အတြင္းက၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ “အဇ်တၳခံစားမႈ“” ကိုသာေဖၚျပျခင္းအားျဖင့္ ယင္းပန္းခ်ီကား(၂)ခ်ပ္ကို အတိ္အလင္းထည့္မေရးပဲ ထားခဲ့၏။`
က်ေနာ့္အဖို ့ “ဂ်ဴး” တီထြင္ဖန္တီးထားသည့္ ဇာတ္္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို စိတ္၀င္စားျခင္းမရိွလွပါ။ “ဂ်ဴး” ေပးခ်င္သည့္ အခ်က္အလက္ကလည္း ယင္းဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ႏွင့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ဟန္မတူပါ။ “ဂ်ဴး”သည္ “ ည ”မ်ားကို ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သူဘယ္လိုခံစားၿပီး စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း ခံစားႏွစ္သက္ေစလိုသည့္ ဆႏၵႏွင့္သာ သည္စာအုပ္ကို ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကမ ၻာေက်ာ္ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး “ကူရိုဆာ၀ါ ”က၊ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး ၏ “တံတားေပၚက မိန္းမပ်ဳိ” ပန္းခ်ီကားကို ပိတ္ကား ေပၚတြင္ထိုးျပကာ၊ ယင္းပန္းခ်ီကားထဲကအတိုင္း လူမ်ားအသက္ရွင္သြားလာလႈပ္ရွားလာသည့္ ရိုက္ခ်က္ကို ဖန္တီးကူးယူသြားခဲ့ဖူး ၏။ “ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး” ၏ ပိတ္ကားေပၚက ပန္းခ်ီကားထဲသို ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္သြားသကဲ့သို ့ စိတ္လႈပ္ရွားေမ်ာပါသြားခဲ့ ဖူး၏။
“ဂ်ဴး” ၏ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” မွာ ၊ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ညမ်ား” အျဖစ္ကူးအေျပာင္း ေရာက္ရိွ လာႏိုင္ခဲ့သည္ကိုမူ စာအုပ္ကိုဆံုးေအာင္ ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိ္န္ၾကမွသာ မိမိကိုယ္မိမိ သတိျပဳမိေလေတာ့၏။
တယ္လီဖံုးျမည္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ရာက လန့္ႏိူးလာခဲ့သည္။
သည္အိမ္ထဲတြင္ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းက တယ္လီဖံုးထားရာေနရာႏွင့္ အနီးဆံုး။ ထို ့ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ပင္ အိပ္ယာမွ ထကာ အခန္းအျပင္ဖက္၊ စၾကၤန္လမ္းေပၚထြက္ရပ္လိုက္ရသည္။ တယ္လီဖံုးကို ပခက္ေပၚက ဆြဲယူၿပီးနားေထာင္သည္။
“ကိုၿငိမ္းေ၀။ ခင္ဗ်ား ဥေရာပမွာ လေရာင္မရိွဘူးလို ့ေျပာတယ္ မဟုတ္္လား ”
“ဗ်ာ”
က်ေနာ့္နားထဲတြင္ တျခားၿဂိ ဳလ္တခုက ၿဂိ ဳလ္သားတဦးရဲ ့အသံကိုၾကားလိုက္ရသလို တအံ့တၾသျဖစ္သြားရ၏။
“ေအာ္…ခင္ဗ်ားက ေအာ္စလိုကို ေရာက္ကတည္းက ဥေရာပမွာ လေရာင္တကယ္ရွားတယ္၊ လေရာင္ကိုလံုး၀မေတြ ့ရ ဘူးလို ့ ခဏခဏေျပာတယ္မို ့လား”
တဖက္မွ ေျပာေနသူမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ ( ေဒါင္းညိဳ ) ၏အသံမွန္း က်ေနာ္မွတ္မိသြားရသည္။
“ေအာ္…ေအာ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္္တယ္ေလ၊ အဲဒါဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားအခု အခန္းအျပင္ဖက္ထြက္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ၊ ထြက္ဆိုအခုထြက္္ၾကည့္ေနာ္၊ အျပင္ဖက္မွာ လသာေနတာ စာထိုင္ဖက္လို ့ေတာင္ရမယ္ထင္တယ္၊ ကဲ…ဥေရာပမွာလည္း လေရာင္ေတြရိွတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားယံုၿပီလား၊ ဒါပဲေနာ္ က်ဳပ္ေတာ့အိပ္ေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားကို ဒီအေၾကာင္းေျပာခ်င္လို ့ ဖံုးဆက္လိုက္တာ ဘိုင္…ဘိုင္…”
ပထမေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္အ္ခ်ဥ္ေပါက္သြား၏။ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့ ည(၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ၾကမွမ်ား ဖံုးဆက္ၿပီးေျပာရမလားဟု စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့စကားထဲတြင္္ “လေရာင္” မ်ားအေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရေသာအခါ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ား ရုတ္တရပ္ျပဴးက်ယ္သြားရ၏။
ကမန္းကတန္း ည၀တ္အကၤ်ီအ၀တ္အစားမ်ားကိုခြ်တ္ကာ၊ ကိုယ္ၾကပ္အသားကပ္အက်ၤီႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို လည္းရသည္။ အေပၚမွအကၤ်ီလက္ရွည္ႏွင့္ ရိွဳးေဘာင္းဘီကို၀တ္သည္။ ဂ်ာကင္အေႏြးထည္ကို ၀တ္သည္။ အေပၚဆံုးက အေႏြးထည္သကၠလပ္ ကုတ္အကၤ်ီရွည္ကို ၀တ္ရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ လည္စီး၊ သိုးေမြးဦးထုပ္။
အေဆာင္တံခါးမႀကီးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္ရပ္လိုက္ေတာ့ လေရာင္မ်ားက က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာေပၚ ၿပိဳၾကလာ၏။ လမ္းမေပၚကိုၾကည့္သည္။ လမ္းတဖက္က အေဆာက္အဦးမ်ားကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ ကားလမ္းတဖက္တခ်က္စီတြင္ တန္းစီၿပီး ျငိမ္ကုတ္ေနၾကသည့္ ကားမ်ားကိုၾကည့္သည္။ လေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္ျမင္ေနရသည္။ အ၀ါေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ နီညိဳေရာင္။
(ခ)
“ဂ်ဴး” ရဲ ့ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” စာအုပ္ကိုဖတ္ရေတာ့၊ ၁၉၉၆-ခုႏွစ္တုန္းက၊ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့တြင္ႀကံဳခဲ့ ရသည့္အျဖစ္ကို က်ေနာ္သတိျပန္ရလာခဲ့သည္။ လေရာင္ႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ က်ေနာ္၏ ရူးသြတ္မႈတခု…။ က်ေနာ္က လေရာင္မ်ား ကိုခ်စ္သည္။ လေရာင္မ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္တက္သူ။ လေရာင္တမ္းမက္သူ။ သို ့ေသာ္ ေအာ္စလိုသို ့ေရာက္ကတည္းက (၄)လ နီးပါး ၾကာသည္အထိ လေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္မေတြ ့ခဲ့ရ။ သို ့မဟုတ္ မႀကံဳခဲ့ရ။ ထို ့ေၾကာင့္ “လေရာင္ တုံးတုံးအအ ျဖစ္လြန္းသည့္ ဥေရာပ” ဟု က်ေနာ္က ၿငီးျငဴ၏။ ၿငီးျငဴဖန္မ်ားေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြႀကီး “ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္”က နားၾကားျပင္းကပ္ဟန္ တူပါသည္။ လေရာင္မ်ား အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ၀န္းပလြန္းသည့္ညတညတြင္ ၊ က်ေနာ့္ကို ဖံုးဆက္ၿပီး၊ ဥေရာပလမ္းေရာင္မ်ား ႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုမိတ္ဆက္ေပးခဲ့၏။ သူက တယ္လီဖံုးဆက္ၿပီးေျပာသည့္အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ သန္းေခါင္လြဲအခ်ိန္။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ့္မွာ သူ ့ကိုေက်းဇူးတင္လို ့မဆံုးခဲ့။ ဥေရာပလေရာင္မ်ားေအာက္တြင္၊ တနာရီနီးပါးမွ် က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ဖူး၏။
ယခုအခါ “ဂ်ဴး” က၊ “ည” ႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ခံစားျပရာတြင္ (ဂ်ဴးက-ပန္းခ်ိီကားမ်ားကို ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္ကြက္ဖန္တီးၿပီးမွ၊ တနည္းအားျဖင့္ ၀တၱဳအျဖစ္ ဖန္တီးၿပီးမွ၊ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွတဆင့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ခံစားျပ ျခင္းျဖစ္သည္။) က်ေနာ္က- ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး ၏ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္းခ်ီကား ႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ ၀ထၱုုဳတိုေလးကို ဖတ္ရေတာ့၊ “ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္” ၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ပထမည ဥေရာပလေရာင္မ်ားကို က်ေနာ္ ထြက္ၾကည့္ၿပီး၊ ေနာက္တေန့ည ဘုရင့္နန္းေတာ္ေရွ ့၊ ကာရိုဟန္လမ္းမႀကီးေပၚ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကိုထပ္ၿပီး သတိရလာခဲ့ ရျပန္သည္။
ကာရိုဟန္လမ္းမႀကီးေပၚ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ည(၉)နာရီေက်ာ္ရိွၿပီျဖစ္သည္။ အေအးဓါတ္သိပ္သည္းလာၿပီျဖစ္သည့္ အတြက္၊ လမ္းမေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား ႀကဲပါးလ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ္က နန္းေတာ္ႀကီးကို ေၾကာခိုင္းကာ၊ ဗဟိုရထား ဘူတာရံုႀကီးဖက္ကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ လမ္း၏ဘယ္ဖက္အျခမ္းက ေလွ်ာက္လာေနသျဖင့္ က်ေနာ္ေတြ ့ခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္လြန္းေနသည့္ “ေကာ္ဖီဆိုင္” ကေလးကို တည့္တည့္တိုးမည္ျဖစ္သည္။ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးေဘးကို ေရာက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ ေရာင္စံုမီးသီးမ်ားထြန္းထားသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးကို အနီးကပ္ေတြ ့ရေတာ့၏။ ေကာ္ဖီဆို္င္ ကေလးမွာ လမ္းေဘးတြင္ စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားခ်ထားၿပီး၊ လူတခ်ဳိ ့၀ိုင္းထိုင္ေနၾက၏။ လမ္းေဘးလူသြားစၾကၤန္ႏွင့္ နီးေသာ္လည္း ခါးတ၀ိုက္မရိွတရိွ ၿခံကေလးကာထား၏။ ေရာင္စံုမီးသီးမ်ားမွာ အလင္းေရာင္မ်ား ၿပိဳးျပက္လြန္းျခင္းမရိွ။ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထို္င္ေန သူမ်ားသည္ပင္လွ်င္ မီးေရာင္ေအာက္၌ မႈန္တိမႈန္၀ါး။ က်ေနာ္က သည္လိုမီၤးေရာင္ မႈန္ျပျပလုပ္ထားသည္ကိုအားမရသျဖင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ရဲေဘာ္ႀကီး “ကိုမြန္းေအာင္” ကို ( ေတးသံရွင္ မြန္းေအာင္) ေမးၾကည့္မိ၏။ ထိုအခါ “ကိုမြန္းေအာင္” ၏အေျဖစကား က က်ေနာ့္အသိညဏ္ကို ရုတ္တရပ္လင္းလက္သြားေစခဲ့၏။ “ခင္ဗ်ားကလည္း ဆိုင္ခင္းထားတာကိုယ္၌က လမ္းေဘး၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ အျပင္ဖက္၊ မ်က္ႏွာစာေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ၿခံကာထားတာကလြဲၿပီး ဘာအမိုးအကာမွမရိွဘူး။ အဲဒါ လသာတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ေသာက္တဲ့လူ ပိုၿပီးမ်ားတယ္။ သဘာ၀လေရာင္ကို မထိခိုက္ရေအာင္ တမင္တကာ မီးသီးမီးေရာင္ေတြကို မိွန္ထားတာဗ် ” ဟု ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာခဲ့၏။ သူ ့စကားကိုေတြးမိၿပီး၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုေက်ာ္ကာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးသည္ က်ေနာ့္ကို သေဘာက်စြာ ၿပံဳးျပလွ်က္ငုံၾကည့္ေနေလသည္။
ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးကို လြန္လာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး” ရဲ ့ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေတြးလာမိသည္။ အထူး သျဖင့္ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္္းခ်ီကားႏွင့္ “ဆိုက္ပရပ္ပင္မ်ားႏွင့္ ရြာကေလး ” ပန္းခ်ီကားႏွစ္ခုကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္၏။ “ညအခ်ိန္ကေဖးဆိုင္ မ်က္ႏွာစာ” ပန္းခ်ီကားတြင္ “လေရာင္” ကို အမိအရဖမ္းယူေရးဆြဲထားႏူိင္သျဖင့္ က်ေနာ္သေဘာက်၏။ “ဆိုက္ပရပ္ပင္မ်ားႏွင့္ ရြာကေလး ” ပန္းခ်ီကားတြင္မူ၊ ဆိုက္ပရပ္စ္ပင္မ်ားကို မီးေလာင္ေနေသာ မၤီးေတာက္တခုပမာ ေရးဆြဲထားသျဖင့္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ စိတ္ေလာင္ၿမိဳက္မႈကို ထင္ဟပ္သည္ဟုယူဆကာ ႏွစ္သက္ေနခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။
(ဂ)
“ဂ်ဴး” ရဲ ့“ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” စာအုပ္မွာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ (၁၄) ဦး၏ပန္းခ်ီကား (၁၄)ခုအေပၚမူတည္ၿပီးမွ ၀တၱဳ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ ့ကာ ၊ ခံစားေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ပန္းခ်ီကား (၁၂) ခ်ပ္ကိုမူ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲမွာပင္ အတိအလင္း ခံစားျပခဲ့ေသာ္ျငားလည္း၊ ေနာက္ဆံုးပန္းခ်ီကား (၂)ခ်ပ္ကိုမူ “ဂ်ဴး” က၊ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္အတြင္းက၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ “အဇ်တၳခံစားမႈ“” ကိုသာေဖၚျပျခင္းအားျဖင့္ ယင္းပန္းခ်ီကား(၂)ခ်ပ္ကို အတိ္အလင္းထည့္မေရးပဲ ထားခဲ့၏။`
က်ေနာ့္အဖို ့ “ဂ်ဴး” တီထြင္ဖန္တီးထားသည့္ ဇာတ္္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို စိတ္၀င္စားျခင္းမရိွလွပါ။ “ဂ်ဴး” ေပးခ်င္သည့္ အခ်က္အလက္ကလည္း ယင္းဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ႏွင့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ဟန္မတူပါ။ “ဂ်ဴး”သည္ “ ည ”မ်ားကို ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သူဘယ္လိုခံစားၿပီး စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း ခံစားႏွစ္သက္ေစလိုသည့္ ဆႏၵႏွင့္သာ သည္စာအုပ္ကို ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကမ ၻာေက်ာ္ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး “ကူရိုဆာ၀ါ ”က၊ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး ၏ “တံတားေပၚက မိန္းမပ်ဳိ” ပန္းခ်ီကားကို ပိတ္ကား ေပၚတြင္ထိုးျပကာ၊ ယင္းပန္းခ်ီကားထဲကအတိုင္း လူမ်ားအသက္ရွင္သြားလာလႈပ္ရွားလာသည့္ ရိုက္ခ်က္ကို ဖန္တီးကူးယူသြားခဲ့ဖူး ၏။ “ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး” ၏ ပိတ္ကားေပၚက ပန္းခ်ီကားထဲသို ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္သြားသကဲ့သို ့ စိတ္လႈပ္ရွားေမ်ာပါသြားခဲ့ ဖူး၏။
“ဂ်ဴး” ၏ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ ့ညေတြ” မွာ ၊ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ညမ်ား” အျဖစ္ကူးအေျပာင္း ေရာက္ရိွ လာႏိုင္ခဲ့သည္ကိုမူ စာအုပ္ကိုဆံုးေအာင္ ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိ္န္ၾကမွသာ မိမိကိုယ္မိမိ သတိျပဳမိေလေတာ့၏။
ကုိျငိမ္းေ၀ အစ္ကိုေျပာမွပဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ဒီ၀တၳဳကိုၾကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႕ရဲ့ presentation ကို ေရေရလည္ နားမလည္ခဲ့ဖူး။ အစ္ကိုေရ မပါတဲ့ပန္းခ်ီကား ၂ ခ်ပ္ကို ဘယ္မွာၾကည့္လို႕ရမလဲဗ်ာ
ReplyDelete