ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚက ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္

(က)
ဘဘ…ငါ့ေျမးဆီကို စာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားက တခါတေလမွာ ငါ့ေျမးဆီကို စာေရးအုန္းမွလို ့ ေတြးမိတာေတာ့အမွန္ပဲ ငါ့ေျမး။ ငါ့ေျမးကေတာ့ ဘဘဆီက စာကိုေမွ်ာ္ေကာင္းေမွ်ာ္ေနမလား။
ဒီတခါ ငါ့ေျမးဆီကို စာေရးဖို ့စားပဲြမွာထိုင္ေတာ့ ငါ့ေျမးဆီက ေရးပို ့ခဲ့ဖူးတဲ့စာကေလးတေစါင္ကို သြားေတြးမိတယ္။ အဲဒီ စာထဲမွာ…“ ဘဘရယ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္၊ ကဗ်ာေလးတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ ”…ဆိုတဲ့ ငါ့ေျမးရဲ ့လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေရးလိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းေလးကို ဘဘသြားေတြးမိလို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတခါေတာ့ ‘ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ’ အေၾကာင္း ငါ့ေျမးဆီကို ဘဘ စာေရးၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ငါ့ေျမးေရ….။


ကဗ်ာေလးအေၾကာင္းမေျပာခင္ ဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး ဘဘတေယာက္ထဲ၊ ျပတင္းေပါက္မွာ သြားရပ္လိုက္၊ အိပ္ယါထဲ ၀င္လွဲလို္က္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ ့ေတာ္ေတာ့္ကို “ စိတ္ ” အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာကို ႀကိဳၿပီးေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ဘဘရဲ ့စိတ္ကုိ ဆြဲဆန္ ့လိုက္တယ္ေလ။ ဘဘတေယါက္ထဲ ရက္အေတာ္မ်ားမ်ား အေတြးေတြျဖန္ ့က်က္၊ အေတြးေတြ ခုတ္ျဖတ္၊ အေတြးေတြ ဆက္စပ္လုပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဒီေလာက္အလုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာေလးအေၾကာင္းကို တေယါက္ထဲခံစား၊ စဥ္းစားလို ့မေက်နပ္ႏိူင္လို ့ ဘဘနဲ့ရင္းႏွီးတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြတခ်ဳိ ့နဲ ့လည္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၊ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ေဟာ…အခု ဆိုရင္ ကဗ်ာအာရုံကိုင္းညႊတ္ေနတဲ့ ငါ့ေျမးကိုေတာင္မွ ဒီကဗ်ာေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေနမိၿပီ။ ကဲ..။ ဘဘ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာ ေတာ့မယ္။ ငါ့ေျမး ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္။ ကဗ်ာရဲ ့ေခါင္းစဥ္က “ ပ်ံလႊားငွက္မ်ား ” ..တဲ့။

ပ်ံလႊားငွက္မ်ား

မိုးေရာက္ေတာ့
ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ၿပီလဲ
သူတို ့ေတာင္ပံခတ္ပ်ံပံု သူတို ့ေတာင္ပံျဖန္ ့၀ဲပံု
အားက်မိေအာက္္ေမ့မိပါရဲ ့
တစ္ခ်ိန္လံုး ပ်ံလိုက္၀ဲလိုက္နားလိုက္နဲ ့
သူတို ့ဘာအစာေတြစားၾကမလဲ
သူတို ့အိပ္တန္းဘယ္မွာလဲ။


ဒါကေတာ့ “ ပ်ံလႊားငွက္ကေလး ” ကဗ်ာရဲ ့ပထမကဗ်ာပိုဒ္ေပါ့ ငါ့ေျမး။ ငါ့ေျမးလည္း ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြကို ေတြ ့ဖူးမွာ ပါပဲ။ ဘဘအဖို ့ေတာ့ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး၊ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေမ်ာသြားမိတယ္။ ေအာ္…“ သူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုး ” ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ ကဗ်ာပိုင္ရွင္ကဗ်ာဆရာကို ေလးစားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဘလည္း ငယ္စဥ္တုန္းက အဲဒီပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြနဲ ့ ႏွံျပည္စုတ္ငွက္ကေလးေတြကို တျခားငွက္ေတြထက္ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့မိဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားငွက္ေတြထက္ ပိုၿပီး သနားၾကင္နာစိတ္ ျဖစ္ခဲ့မိဖူးတယ္။
ငါ့ေျမးလည္းသိမွာပါ။ ပ်ံလႊားငွက္တို ့ႏွံျပည္စုတ္ငွက္တို ့ဆိုတဲ့ ငွက္ကေလးေတြဟာ၊ တျခားငွက္အမ်ဳိးအစားထက္ပိုၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေသးေကြးၾကတယ္မို ့လား။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀ေပးအသိအရ သူတို ့မွာ တေနရာထဲမွာ အၾကာႀကီးၿငိမ္ၿပီးေနေလ့ မရိွတာရယ္၊ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဗ်ာမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ သူတို ့ကို ဘဘကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ ့ သနားမိတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မိုးေတြေလေတြမ်ား က်ၿပီလားဆိုရင္ သူတို ့တေတြဘယ္ေလာက္အထိ ထိတ္လန္ ့တုန္လႈပ္ေနၾကမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘဘကသာ တျခားငွက္သတၱ၀ါေတြနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး သနားေနတာပါ။ သူတို ့ကေတာ့ သန္မာျဖတ္လတ္တဲ့ေနရာမွာ ၾသခ်ယူရမယ္။ ၀ီရိယလည္း ရိွတယ္။ သတိလည္း ရိွၾကတယ္ကြဲ ့။
ဒီကဗ်ာမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြက္ိုၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာဆရာက ဘဘလိုပဲ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနတာေတြ ့ရတယ္။ မိုး ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ပါလိမ့္တဲ့။ မွန္တာေပါ့။ သူတို ့က အေကာင္ေသးေသးေလးေတြ ေလ။ ဒီလို ခႏၶာကိုယ္မ်ဳိးက မိုးဦးက်အခ်ိန္ ေလထဲမိုးထဲအခိ်န္မေရြး လြင့္ပါသြားႏိုင္တာပဲ။ တေႏြလံုး မနားမေနပ်ံကာလႊားကာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ အခုေတာ့ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ သူတို ့ဘယ္လိုမ်ား အစာရွာစားၾကပါလိမ့္။ သူတို ့ေနတဲ့ အိပ္တန္းနဲ ့အသိုက္အၿမံဳေတြကေရာ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ခိုင္ခိုင္ခ့ံခံ့မွ ရိွပါရဲ ့လား။ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္ကိုဆက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါဦးငါ့ေျမး ။

တစ္ေဆာင္းလံုး တစ္ေႏြလံုး
တို ့ေခါင္းေပၚမွာ
ဆူပါမင္းဟန္ပန္ဖမ္းပ်ံ၀ဲေနတဲ့ေကာင္ေလးေတြ
ဓာတ္ႀကိဳးတန္းမွာ နားတဲ့အခါ
ေနဘက္ကို အားလံုးမ်က္ႏွာမူၾကလို ့
အဲ…မိုးအံု ့တဲ့ေန ့ကေတာ့
လွည့္ခ်င္ရာလွည့္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ။



(ခ)
ကဗ်ာဆရာ ‘ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ’ ဟာ ၊ ‘ ပ်ံလႊားငွက္ကေလး ’ ေတြအေၾကာင္း ဘယ္လိုရည္ရြယ္ၿပီး ဖြဲ ့ဆိုခဲ့တာလဲ။ ဘဘ လည္း အရမ္းသိခ်င္တယ္။ ပထမကဗ်ာပိုဒ္မွာ၊ ကဗ်ာဆရာ အထူးျပဳၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာ မပါေသးတာကို အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီးသိထားေတာ့ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္လည္းျဖစ္၊ ေနက္ဆံုးကဗ်ာပိုဒ္လည္းျဖစ္တဲ့ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ၾကေတာ့ ဘဘအဖို ့ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ ့ဆက္ဖတ္ရတာေပါ့။ ဖတ္သာဖတ္ရတာပါ ငါ့ေျမးရယ္…။ ကဗ်ာဆိုတာက တပုဒ္လံုးၿခံဳၿပီးမွ ကဗ်ာဆရာေျပာခ်င္ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ(၀ါ)ဒႆန ကို စဥ္းစားလို ့ရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္တယ္မို ့လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာေတာ့ ဘဘသိခ်င္တဲ့အခ်က္ ပါေကာင္းပါမွာ ပဲ ဆိုတဲ့အသိနဲ ့ ဆက္ၿပီးဖတ္တယ္။ အမွန္ပဲငါ့ေျမးေရ..။ ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာက သူေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ကို အျပည့္အ၀ ေပးလိုက္ၿပီ ငါ့ေျမး ။
ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္မွာ တေႏြလံုး၊ တေဆာင္းတြင္းလံုး၊ မနားမေန လႈပ္ခတ္ပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ကေလးေတြ၊ ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚ မွာ ေနဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးမွနားၾကတဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြတဲ့…။ မိုးအံု ့တဲ့ေန ့မွာၾကေတာ့ လွည့္ခ်င္ရာလွည့္ၾက ေတာ့တာ ပဲဗ်ာ…. ဆိုၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္တယ္ေလ။
ဘဘမွာေလ…။ ဒီ-ဒုတိယကဗ်ာပိုဒ္ကို အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တယ္ ငါ့ေျမး။ ေရးေရးေလး အေတြးေပါက္ တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ အဲဒီအေတြးႀကိဳးစကို အဆံုးအထိပါလာေအာင္ တေျဖးေျဖး ဆြဲယူခဲ့ရတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ငါ့ေျမး ။ ဘဘတို ့ရဲ ့ျမန္မာစကားပံုမွာ “ ဥၾသတေကာင္ေၾကာင့္နဲ ့ေတာ့ ေႏြမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ” ဆိုတဲ့စကား ငါ့ေျမးၾကားဖူးမွာပါ။ ဒီေနရာ မွာလည္း “ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္နဲ ့ေတာ့ ေႏြမျဖစ္္ႏိူင္ဘူး ” ဆိုတဲ့ သိုးေဆါင္းစကားပံုကို ဘဘသတိျပဳမိတယ္။
မွန္တာေပါ့။ လူေတြရဲ ့ျမင္ကြင္းမွာ၊ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးတေကာင္တေလ ေရာက္လာရုံနဲ ့ေတာ့ “ ေႏြ ” ေရာက္မလာႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ၊ ဘဘတို ့ဆီက ဥၾသငွက္ေတြလိုပဲ ေႏြဦးၾကမွ ျမင္ရအသံၾကားရတဲ့ ငွက္မ်ဳိး။ ေႏြႀကိဳေတးဆို၊ ေႏြဦးေပ်ာ္ ငွက္မ်ဳိးေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြ၊ ေနဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူ ၿပီး ဓါတ္ႀကိဳးတန္းမွာ၊ တေကာင္တေလလာနားရာက ၊ ေနာက္ထပ္တေကာင္ ၊ ၿပီးေတာ့ေနာက္ထပ္တေကာင္…။ ဒီလိုနဲ ့ပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေရာက္လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေႏြဦးဟာ ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္ႏိုင္ပဲ မုခ်ကိုပဲေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင္မို ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ ေႏြဦးကိုႀကိဳဖို ့ ဓါတ္ႀကိဳးတန္မွာ နားေနၾကတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ မိုးအံု ့တဲ့တေန ့ကို ႀကံဳ ၾကရျပန္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ငါ့ေျမး ။
မိုးေတြ မဲမဲအုပ္အုပ္ညိဳ ့လာၿပီဆိုရင္၊ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုး မဲေမွာင္အုံ ့ဆိုင္းၿပီး ေနထြက္ရာအရပ္ကို မွန္းဆလို ့မရ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြဟာ ဓါတ္ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ အေရွ ့ဖက္ေနထြက္ရာအရပ္ဟာ ဘယ္ဖက္မွာရိွတယ္ ဆိုတာ မသိႏိူင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆူဆူညံညံလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကၿပီး တခ်ဳိ ့က အေရွ ့၊ တခ်ဳိ ့ကေနာက္၊ တခ်ဳိ ့က ေတာင္၊ တခ်ဳိ ့ကေျမာက္၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာ လွည့္္မိၾကေတာ့တာပဲေပါ.့။ ေနထြက္ရာအရပ္ဟာ ဘယ္မွာလဲ…။ ေႏြဦး အေရာက္ ေနာက္ၾကေတာ့မွာပဲ။
ငါ့ေျမးေရ…။ ဆရာ ‘ ေအာင္ပြင့္ ’ ရဲ ့ ‘ ပ်ံလႊားငွက္မ်ား ’ ကဗ်ာဟာ၊ ဘဘတို ့အားလံုးကို ရည္ညြန္းလိုက္တာပါ။ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္လြန္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ ့ ‘ ဂမ ၻီရဥာဏ္ ’ ကို ဘဘ တကယ္ပဲ အံ့ၾသတယ္။ ျမင္တတ္ ေျပာတတ္လိုက္တာ ကြယ္။ ဘဘျဖင့္ တုန္လႈပ္သြားရေလာက္ေအာင္ကို ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဘဘတို ့ဟာ ေႏြဦးကိုႀကိဳၾကရမွာေပါ့။ ဘဘ တို ့ဟာ ပ်ံလႊားငွက္ ကေလးေတြ၊ ( ဥၾသငွက္ကေလးေတြလည္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ )။ ေနထြက္ရာဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၾကရမွာေပါ့။ တေကာင္မက ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္…ၿပီးေတာ့အေထာင္အေသာင္း…။ အေရွ ့ဖက္ကေနလံုးႀကီးကို တူးဆြၾကရမွာေပါ့။ ေႏြဦး ကိုဖြင့္လွစ္ၾကရမွာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ …။ မိုးအံု ့တဲ့အခါ၊ မိုးေမွာင္က်တဲ့အခါ၊ ( ဒါလည္း မလြဲမေသြႀကံဳတတ္၊ ေတြ ့ရတတ္တဲ့သဘာ၀ ) ဘဘတို ့ဦးတည္ထား တဲ့ဖက္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မ်က္ႏွာမူႏိူင္ဖို ့၊ မူတက္ဖို ့တကယ္ကို လိုအပ္တာေပါ့။ အေရးႀကီးတာက မွန္ကန္တဲ့ဖက္၊ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းကို ကမ္းမေမွက္ဖို ့အေရးႀကီးတာေပါ့။
ကဲ-ဒါပါပဲ…ငါ့ေျမး ။ ဘဘကေတာ့ ငါ့ေျမးကို ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း စာေရးၿပီးေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဘဘလည္း ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုေက်နပ္သြားၿပီ။ ဒီတခါ ငါ့ေျမးဆီ စာေရးရတာ ဘဘျဖင့္ တကယ့္ကိုအားရေက်နပ္မိတယ္ငါ့ေျမး ။ ငါ့ေျမးတေယာက္ တျခားပ်ံလႊားငွက္ကေလးေတြနဲ ့အတူ ေနထြက္ရာအရပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေႏြဦးကို ႀကိဳဆိုႏိူင္ပါေစလို ့ ဘဘ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေ၀ဖန္ေရး၀တၳဳမ်ား

(၁)
၁၉၇၈-ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္က ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္၌ လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး လိႈ္င္းဂယက္တခု ထခဲ့ဖူးသည္။ လူထုအက်ဳိးၿပဳ စာေပအယူအဆကို ဦးထိပ္ထားၾကသည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာစာေရးဆရာမ်ားပင္လွ်င္ ထိုုလက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရးလိႈင္း၏ ျပင္းထန္ေသာဂယက္မ်ား အထိပါးခံခဲ့ၾကရ၏။ ဥပမာ…ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ဒဂုန္တာရာ..အစရိွသူ္တိို ့ျဖစ္ၾက ၏။
“လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” ၏ အဘိဓမၼာေၾကာရိုးမွာ၊ ‘လူတန္းစားတိုက္ပြဲ’ ကိုအေျခခံထားေသာ္လည္း၊ ထိုအဆင့္တြင္ ရပ္မေနပဲ၊ ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ ’ံ ေရြးခ်ယ္ပံု ေရြးခ်ယ္္နည္းအထိ တဆင့္တက္လာခဲ့ၾက၏။၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေတြးအေခၚ’ တပ္ဆင္ထားသည့္ ‘ဇာတ္ေကာင’္ မ်ဳိးကိုသာ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ’ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေရးသားရန္ ေတာင္းဆိုၾကေလသည္။ ထိုအခါ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အေျခမခံပဲ၊ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ အထက္တန္းစား လူ တန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့သည့္၀တၳဳမ်ားမွာ ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းသည့္ ၀တၳဳမ်ားအျဖစ္ ‘စာေပဇလုပ္တိုက္’ ျခင္း ခံၾကရေလသည္။


၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္က “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” စာအုပ္တအုပ္ထြက္လာခဲ့ဖူး၏။ ထိုစာအုပ္မွာ စာေရးသူ တဦးတေယာက္တည္းကေရးသည့္ စာအုပ္မဟုဟ္ပဲ၊ စာေရးဆရာ (၁၀)ဦးခန္ ့က၊ တဦးခ်င္းအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးသံုးဦး တြဲ၍လည္းေကာင္း၊ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားထားသည့္စာအုပ္ျဖစ္၏။ ယင္း..စာအုပ္မွာ၊ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္ျဖစ္ေလ သည္။
“မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္တြင္၊ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ရိွသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ၀တၳဳကိုေ၀ဖန္သည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။ ေဆာင္းပါး၏ အဓိက ဆိုလိုရင္း မွာ …၊၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံု လိႈင္းတံပိုးမ်ားထၾကြေနစဥ္ကာလအတြင္း ဒဂုန္တာရာသည္ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ထိုစဥ္အခ်ိန္က၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမၤီးထုကို ေစၚကားသလိုျဖစ္ခဲ့သည္ဟူေသာ ေ၀ဖန္္ေရးျဖစ္၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳမွာ၊ ဓနရွင္ ေပါက္စလူတန္းစား ‘ေမ’ ဟူေသာ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေကာင္တဦးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားသည့္ ၀တၳဳျဖစ္၏။ “လူတန္းစား တိုက္ပြဲ အေျခခံ ၊ ပစၥည္းမဲ့ဇာတ္ေကာင္စံ ” အယူအဆကို အေျခခံထားသည့္ “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရး” ႀကိမ္လံုးမွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ေၾကာေပၚ ၌၀ဲေနခဲ့ေလသည္။

(၂)
ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္မွာ၊ ၀တၳဳ (၁၀)ပုဒ္ကို စုစည္းထားသည့္ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထြက္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စာေပေလာကအတြင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားလွသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ၀တၳဳအတတ္ပညာ ဆန္းသစ္မႈကို စာဖတ္သူတိုင္းက ခ်ီးမြမ္းၾက၏။
‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္တြင္၊ စာေရးဆရာႀကီး (၁၀)ဦး ေရးသားခဲ့သည့္ ႏိူင္ငံေက်ာ္၀တၳဳ(၁၀)ပုဒ္ အေပၚ ၊ ဆရာျမသန္းတင့္က ထပ္မံစ်ာန္၀င္စား ကြန္ ့ျမဴးကာ၊ ၀တၳဳတို (၁၀)ပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ေရးသည့္ ထူးျခားေလးနက္သည့္ ၀တၳဳတို စု စာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ…စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲက ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသည့္ အဓိကဇာတ္ေကာင္က၊ အသက္မေသပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသည့္ လူတေယာက္အျဖစ္၊ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ကိုလာေရာက္ေတြ ့ဆံုသည့္ စိတ္ကူးပံုဖြဲ ့ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာႀကီး ‘မင္းေဆြ’သည္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသူကို သူ၏‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲတြင္ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ရာ၌ “မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္၊ သို ့မဟုတ္ လူထုလမ္းစဥ္ႏွင့္ကင္းကြာေနသည့္ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား” အျဖစ္ဖြဲ ့ဆိုခဲ့သည္ကို၊ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ကိုယ္တိုင္က၊ ဆရာျမသန္းတင့္ထံ အသက္ရွင္လွ်က္ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ရင္ဖြင့္တင္ျပလာသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးအျဖစ္ ဆရာျမသန္းတင့္က၊ ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။တနည္းအား ျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳကို အေတြးအေခၚအရ ေ၀ဖန္လိုရင္းရိွ၏။ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မွာ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား၊ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္တဦးအေနႏွင့္ ၀တၳဳကိုအဆံုးသတ္ ထားသည္ကို ေက်နပ္အားရႏူိင္ဟန္မတူ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ သူျဖစ္ေစလိုေသာ၊ သူထုဆစ္လိုေသာ၊ သူယံုၾကည္ ေသာ၊ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အယူအဆကို အဓိကဇာတ္ေကာင္‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ မွတဆင့္ တင္ျပႏိူင္ရန္ႀကိဳးစားရင္း….‘ဓါး’ ၀တၳဳကို၊ စစ္မွန္ သည့္ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အေျခခံ၀တၳဳအဆင့္အထိ ဆြဲတင္ဘို ့ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုလည္း၊ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳနည္းတူ ေ၀ဖန္ဖို ့ႀကိဳးစားသည္ကို ေတြ ့ ရ၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’သည္ ‘ေမ’၀တၳဳတြင္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ လူလတ္တန္းစားဇာတ္ေကာင္ ‘ေမ’ကို အဓိကဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ထားၿပီး ေရး၏။‘ေမ’၏လူလတ္တန္းစား အက်င့္စရိုက္ကို ေဖာ္ျပ၏။ ေနာက္ဆံုး ‘ေမ’ကို ‘အေကာင္းကိုရွာ၏၊ အေကာင္းကား မေတြ ့’ ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ေရး၏။ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ သည္ ‘ေမ’ကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ နိဂံုးခ်ဳပ္သလို မခ်ဳပ္ခ်င္။ ‘ေမ’ကို ပ်က္စီးသြားသည့္ လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္အျဖစ္မွ၊ တိုးတက္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္အေနႏွင့္သာ ျမင္ခ်င္၏။ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ေမ’၀တၳဳထဲက ‘ေမ’မွ တဆင့္၊ သူေျပာဆိုခ်င္သည့္ အယူအဆကို တဆင့္ေျပာခိုင္းခဲ့၏။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။

(၃)
စာေပနယ္ပယ္၌သာမဟုတ္၊ မည္သည့္နယ္ပယ္တြင္မဆို ‘ေ၀ဖန္ေရး’ သည္ လိုအပ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ‘မူ’ အားျဖင့္ပင္လွ်င္ လက္ခံႀကိဳဆိုၾကရမည္သာျဖစ္၏။
ဆရာျမသန္းတင့္သည္၊ ႏိူင္ငံေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး (၁၀)ပုဒ္ကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးနည္းနာမွာ ယဥ္ေက်း၏။ ပရိယါယ္ၾကြယ္၏။ လွပဆန္းသစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္ေနသည္ကို ေ၀ဖန္ေနသည္ဟူ၍ပင္္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္းရိွ၏။
၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကလည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံအုပ္စုက ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဖူး ၏။ သို ့ေသာ္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စုသည္ မယဥ္ေက်း။ အတံုးအတစ္ဆန္၏။ တရားေသျဖစ္၏။ပံုစံခြက္ျဖစ္၏။ ယခု ဆရာျမသန္း တင့္သည္လည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ သည္တခါ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးမွာ ယဥ္ေက်း၏။နည္း နာဆန္းသစ္၏။ အကြက္သေဘာျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စု၏ ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ဆရာျမသန္းတင့္၏‘ေမ’၀တၳဳအေပၚ ေ၀ဖန္ေရး ႏွစ္ခုမွာ မတူၾက။
က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ႀကိဳဆိုအပ္သည့္ကိစၥဟု အထက္တြင္ဆိုခဲ့ၿပီ။ သို ့ေသာ္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ မ်ား မွန္၏ မမွန္၏၊ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ ဆိုသည္ကိုမူ စာဖတ္သူမ်ားအဖို ့ လြတ္လပ္စြာ ထပ္မံေ၀ဖန္စမ္းစစ္ၿပီးမွသာ လက္ခံၾကရမည္သာျဖစ္ေလသည္။

ကားဂိတ္

ဒီေနရာကို ဘယ္သူမ်ားစိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ေရာက္လာခဲ့ဖူးသလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အင္မတန္ အေရအတြက္နည္းပါးပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္တေလမွ်ပင္ ေရာက္လာဖူးျခင္းမရိွေသးဘူးလို ့ပဲ ေျပာႏိူင္မယ္ထင္ပါ တယ္။ ဟုတ္တယ္--- ။ ဒီေနရာကို ဘယ္သူမ်ား စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ ေရာက္လာႏူိင္ၾကမလဲ။

ဒီေနရာကို ေရာက္လာေလ့ရိွၾကသူေတြဟာ၊ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ႏိူင္သလဲ။ ဒီေနရာမွာလည္း ေငြေၾကးျပည့္စံုခ်မ္းသာ တဲ့သူေတြေတာ့ ေရာက္လာႏူိင္ဘို ့မရိွႏူိင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အေရအတြက္ အင္မတန္နည္းတဲ့ ေငြေၾကး ျပည့္စံုသူေတြဟာ ဒီေနရာကို ေရာက္လာႏိူင္လိမ့္မယ္။ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြဟာ သူတို ့ရဲ ့ကိုယ္ပုိင္ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ ့သာ ခရီးသြားလာၾကမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆင္းရဲသားနဲ ့လူလတ္တန္းစားမ်ားပဲ ဒီေနရာကို ေရာက္လာၾကေလ့ ရိွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
“ ဒီေနရာ ” လို ့ညႊန္းတဲ့ေနရာကေတာ့ “ ကားဂိတ္ ” တခုကို က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ မွန္ပါတယ္။ “ ကားဂိတ္ ” ကို ဘယ္သူ ေတြ ေရာက္လာေလ့ရိွသလဲ။ ေရာက္လာေလ့ရိွသူမ်ားဟာလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ေရာက္လာခဲ့ၾကသလား။
က်ေနာ္လည္းပဲ “ ကားဂိတ္ ” ကို ေရာက္ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာခဲ့ၿပီမို ့ “ ကားဂိတ္ ” ေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္ဆိုတာ မမွတ္မိႏိူ္င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ခဲ့ရ သလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုစဥ္းစားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွေမ့လိုမရႏိူင္ေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။
တခါကေတာ့ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့၊ ကားဂိတ္မွာ လူစည္ေနတဲ့ ညေနရံုးဆင္း၊ ရံုးတက္အခ်ိန္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ကားေစါင့္ၿပီး၊ တေနရာရာကိုသြားဖို ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန ့ညေန ေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့ “ အေဖ့ ” ကို ေစါင့္ႀကိဳဖို ့ေရာက္ခဲ့တာပါ။ “ အေဖ ” ဟာ က်ေနာ္တို ့မိသားစုနဲ ့ခြဲၿပီး ေနခဲ့ ရတာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ အေဖ့ ” ရုပ္ပံုလႊာကို မွန္းဆၾကည့္မိတယ္။ အေဖဟာ ဆံပင္ေတြျဖဴကုန္ၿပီလား။ “ အေဖ ” ဟာ အရင္ကထက္ အိုစာသြားၿပီလား။ အေဖ့အရပ္ဟာ အရင္ကထက္ နိမ့္သြားၿပီလား။ အရင္တုန္းကလိုပဲ ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ ့စကားေတြေျပာတတ္ေသးရဲ ့လား။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ “ အေဖ ” ဘာေတြ ေတြးေနခဲ့သလဲ။ ဒီလိုနဲ ့မေရရာ မေသခ်ာတဲ့၊ တည္ၿငိမ္မႈမရိွပဲ ေနရာအႏွံ ့ေျပးလႊားေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ ကားဂိတ္မွာ အခ်ိန္အၾကာ ႀကီးရပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ရပ္ေစါင့္ရတာၾကာလို ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ လူမထုိင္ပဲ လပ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးက ခံုတန္းအစြန္းမွာသြားထုိင္လိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး ကား(၂)စင္း ဆိုက္လာၿပီးသည့္အထိ “ အေဖ ” ကေတာ့ ပါမလာေသးပါဘူး။
ကားတစင္းထုိးဆိုက္တဲ့အခါ လူေတြအားလံုးလိုလို ေခါင္းေတြေထာင္ၿပီးလွမ္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အာရံုေျပာင္းတဲ့အေနနဲ ့လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာရိွတဲ့ လူတခ်ဳိ ့ရဲ ့မ်က္ႏွာေတြကို လိုက္ ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ သူတို ့တေတြရဲ ့ရင္ထဲက ႏွလံုးသားႀကိဳးညိွသံကို ခိုးၿပီးနားေထာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ ့မလွမ္းမကမ္း ဘန္ဒါပင္ ေလးရဲ ့ေအာက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္မိန္းခေလးကို က်ေနာ္ေတြ ့ပါတယ္။ သူ ့ပခံုးေပၚ၊ သူ ့ဆံပင္ေတြေပၚမွာ ျပာတခ်ဳိ ့ကပ္ေန ပါတယ္။ အုတ္ခဲခုထားတဲ့သြပ္ျပားေပၚ၊ မီးက်ီးခဲမ်ားေပၚတန္းစီၿပီး တင္ထားတဲ့ေျပာင္းဖူးေတြကို မီးညွပ္နဲ ့လိုက္ၿပီး ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္၊ ယပ္ေတာင္နဲ ့ယပ္ခတ္ၿပီး မီၤးရိွန္မေသေအာင္ လုပ္ရတဲ့သူ ့မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနရွာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားတစင္းဆိုက္လာ တဲ့အခါ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သယ္ေလးဟာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ကားဆီလွမ္းေမွ်ာ္ၿပီးၾကည့္ပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူေတြထဲက တေယာက္ေယာက္မ်ား သူ ့ဆီကိုတန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာေလမလား။ က်ေနာ္လည္းပဲ ကားေပၚကလူေတြထဲမွာ “ အေဖ ” မ်ား ပါလာေလမလား ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္ပါတယ္။ လူအုပ္ကြဲသြားတဲ့အထိ “ အေဖ့ ”ကို က်ေနာ္မေတြ ့ရပါဘူး။ ေျပာင္းဖူး ဖုတ္သယ္ေလးဆီကိုလည္း ဘယ္သူမွေလွ်ာက္လာတာ မေတြ ့ရပါဘူး။
ဘန္ဒါပင္နဲ ့မလွမ္းမကမ္းမွာ ကြမ္းယါဆိုင္တဆိုင္ရိွပါတယ္။ ကြမ္းယါဆိုင္ဆိုေပမယ့္ တျခား စံုစီနဖါမ်ဳိးစံု ၾကပ္သိပ္ ေနေအာင္ခ်ိပ္တြဲၿပီး ေရာင္းေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ကြမ္းယါဆိုင္ေဘးမွာ ခံုတန္းတခုခ်ထားၿပီး၊ ခံုတန္းေပၚမွာက်ေတာ့၊ လူ တေယာက္ဟာ လူမွန္းသူမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ မူးၿပီးအိပ္ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ကြမ္းယါဆို္င္ပိုင္ရွင္က ခဏ ခဏ သူ ့ကို ေအာ္ေငါက္ၿပီး ႏွင္ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေနရာေရႊ ့မသြားပါဘူး။ မူးၿပီး ခံုတန္းေပၚက ခဏ-ခဏျပဳတ္က်လည္း သူကေတာ့ ခံုတန္းေပၚအားယူၿပီး ျပန္အိပ္ႏူိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ။ အျမင္မေတာ္တဲ့လူတခ်ဳိ ့က သူ ့ရဲ ့မလံုမလဲ ပုဆိုးစကို ဆြဲဖံုးေပး သြားၾကပါတယ္။
ကားလမ္းေဘး၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚက “ အိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလးတေကာင္ ” ကိုလည္း က်ေနာ္ေတြ ့ပါတယ္။ သူဟာ ကားဂိတ္မွာ တေယာက္ ေယာက္ကိုလာႀကိဳတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တေနရာရာကိုခရီးထြက္ဖို ့ ကားလာေစါင့္တာ ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။ သူ ့ကို ဒီကားဂိတ္တ၀ိုက္ မွာ မၾကာခဏ က်ေနာ္ေတြ ့ခဲ့ဖူးတာပဲ။ သူ ့ကို က်ေနာ္ၾကည့္ေနတာ ေတြ ့သြားဟန္တူပါတယ္။ ---- က်ေနာ့္ကို တခ်က္ စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခို ့တရို ့ၿပံဳးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လွည့္ၿပီး ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာ လြဲသြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ သူ ့ဖက္ကိုလွည့္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို တဖက္ကိုျပန္ၿပီး လွည့္လိုက္ရ ပါတယ္။သူနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး လံုးလံုးလ်ားလ်ား စိတ္မပါသလို၊ စိတ္မ၀င္စားသလို အေနအထားမ်ဳိးနဲ့ လည္းေနျပလိုက္ရပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီအိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလးဟာ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့ တဖက္ကိုျပန္ လွည့္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကားတစင္းဆိုက္လာတဲ့အခါ၊ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္းက၊ က်ေနာ္နဲ ့ေက်ာင္းေနဖက္၊ အခုေတာ့ မူလတန္းျပဆရာမလုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့ရပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကားေပၚကဆင္း လာေတာ့ သူ ့ဆီကိုသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို ့က်ေနာ္စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ့္ေရွ ့ကိုေလွ်ာက္လာေနတဲ့အတြက္ ထိုင္ေနရာကပဲ သူ ့ကိုေစါင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ရဲ ့လက္ထဲမွာ ခ်င္းေတာင္းကေလးတခု ပါလာပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ ့ကိုေရာက္လာသည့္တိုင္ ေဒၚႏွင္းပြင့္က က်ေနာ့္ကိုမျမင္ပါဘူး။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ကတဆင့္ ၿမိဳ ့လယ္ က စာသင္ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ လုပ္ခဲ့ရတဲ့၊ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေက်ာင္းဆရာမတဖက္ကလုပ္၊ ညေစ်း တန္းမွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ဖို ့ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ၿပီး ေနလိုက္မိပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ရဲ ့လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ကန္စြန္းရြက္ခတ္ႏြမ္းႏြမ္းတစည္း၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖူး တျခမ္းကို က်ေနာ္ေတြ ့ရပါတယ္။ သူဟာ လမ္းေဘးမွာ အထင္အရွားႀကီးထုိင္ၿပီး သူ ့ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လံုး၀ကိုပဲ မေတြ ့ပါဘူး။ သူ ့မ်က္လံုးေတြ၊ သူ ့စိတ္ေတြဟာ ကားဂိတ္မွာရိွဟန္ မတူပါဘူး။ သူနဲ ့အနီးကပ္ရိွေနဟန္ မတူပါဘူး။
ကားဂိတ္မွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ (၂)နာရီနီးပါး ရိွလာခဲ့ၿပီ။ ခရီးသည္ကားေတြလည္း အလာႀကဲသြားခဲ့ၿပီ။ အက်ဥ္း ေထာင္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အိမ္ကုိျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ “ အေဖ ” ကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ကားဂိတ္မွာ “ အေဖ့ ” ကို ေစါင့္ ေမွ်ာ္ရင္းနဲ ့ ကားဂိတ္တခုရဲ ့အခင္းအက်င္း၊ ကားဂိတ္မွာေတြ ့ရျမင္ရတဲ့လူေတြကို ထိုင္ၾကည့္၊ ထိုင္ေတြးရင္းက ေနေစါင္းလာတဲ့ အခါ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္လာပါတယ္။ “ အေဖ ” ကေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ျပန္တဲ့အထိ “ ကားဂိတ္ ” ကို ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ “ အေဖ ” နဲ ့က်ေနာ္တို ့မိသားစုဟာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ခြဲၿပီး ေနခဲ့ရသည့္တိုင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ အေဖ ” ဟာ အိမ္မွာပဲ ရိွေနတယ္လို ့ခံစားရပါတယ္။ လူခ်င္းခြဲေနၾကရေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့မိသားစုဟာ အေဖနဲ ့စိမ္းမသြားၾကပါဘူး။ တခါ --- “ ကားဂိတ္ ” မွာရိွတဲ့လူေတြ၊ ေတြ ့ခဲ့ရတဲ့လူေတြကိုလည္း က်ေနာ္ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သယ္မိန္းခေလး၊ အိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလး၊ ေက်ာင္းဆရာ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ၊ ခံုတန္းေပၚက အရက္မူးသမား --- ။ သူတို ့အေၾကာင္းစဥ္းစား ေတာ့လည္း အားလံုးအတြက္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းခဲ့ရပါဘူး။ သူတို ့အားလံုးဟာ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ ့ဘာမွ မျခားနားပါဘူး။ ဒီလို လူေတြအားလံုးရဲ ့ၾကားမွာ က်ေနာ္တို ့တေတြ မျမင္ႏိူင္တဲ့ “ ေမတၱာ ” ၊ ဒါမွမဟုတ္ “ သံေယာဇဥ္ ” ၊ ဒါမွမဟုတ္ “ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ” လို ့ဆိုႏိူင္တဲ့ “ ခ်ည္သားႀကိဳးမွ်င္ ” တေခ်ာင္းဟာ၊ က်ေနာ္တို ့တေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ဆန္ ့က်င္ကြဲထြက္ မသြားရေအာင္ ပုထီးေစ့ေတြလို သီကံုးထားသလားလို ့ေတာင္မွ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေတြမီးထြန္းထားၾကပါၿပီ။ “ အေဖ ” ေရာက္မလာတဲ့အေၾကာင္း “ အေမ ” နဲ ့ “ ညီေလး ” ကို ေျပာျပၿပီး၊ အိပ္ယါဆီကိုပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ပံုထဲက မွတ္စုစာအုပ္တအုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ ့ကို လွန္ေလွာၿပီးမွ ကဗ်ာဆရာ “ စည္သူၿငိမ္း ” ရဲ ့ ကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္ဖက္ေနမိပါတယ္။ ကဗ်ာကို ဆံုးေအာင္ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခါ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တုန္ခါလ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကားဂိတ္

တိတ္ဆိတ္ေနလို ့ မရဘူး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တန္းလန္း ဖြားလ်ားနဲ ့
ဘဲငန္းမ်ား အရပ္ရွည္ၿပိဳင္ၾက
မုန္ ့ဟင္းခါး၊ ကြမ္းယါ
လက္ဖက္ရည္၊ ေဆးလိပ္နဲ ့စံုစီနဖါ
ခ်ည္သားေကာင္းေကာင္း သီထားလို ့သာေပါ့
ေခြးေျခပုေလးမ်ားေပၚ
သစ္ပင္မ်ားေအာက္
ရင္တမမနဲ ့ စိတ္ေတြမြမြေၾကမွာ စိုးရတယ္။

စည္သူၿငိမ္း
မေဟသီ ၊ ၂၀၀၅ ၊ မတ္လ
( “ ေခတ္ေပၚ ” ကဗ်ာေတြကို ခံစားနားလည္ရခက္တယ္ဆိုတဲ့ တူေမာင္ “ ေခတ္ဦးထြန္း ” သို ့)

ဖိနပ္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္သည္ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားအနက္ ဖိနပ္ကို တျခားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားထက္ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စား၏။ ငယ္စဥ္က နာရီ၊ အက်ႌ၊ ေဖာင္တိန္၊ ဦးထုပ္မ်ားကို ဖိနပ္ထက္ပိုၿပီး ခံုမင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ ဖိနပ္ကသာ ပိုၿပီး လႊမ္းမိုးေနတတ္၏။ ဖိနပ္ကို ပိုၿပီးအေလးအနက္ထားမိ၏။ ဥပမာ ငယ္စဥ္ဘ၀ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တဦးႏွင့္ ကစားရင္း ရန္ျဖစ္သည့္အခါ ထိုသူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးက `ဖိနပ္နဲ႔ ပါး႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ရန္စကားေျပာသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္က `တုတ္ႏွင့္ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအရာ၀တၳဳ တခုခုႏွင့္ ႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ေမးသည္ထက္ `ဖိနပ္ႏွင့္ အ႐ိုက္ခံခ်င္လို႔လား´ဟု ေမးသည္ကို ပိုၿပီး ခံစားနာက်င္မိ၏။

တခါတရံ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲတြင္ မည္သူက စြန္႔ပစ္ထားခဲ့မွန္းမသိသည့္ ဖိနပ္အေဟာင္းမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ မိဘမ်ားက ၿခံ၀န္း အျပင္သို႔ ကမန္းကတန္းလႊင့္ပစ္တတ္၏။ အိမ္ထဲသို႔ စေနနံ မ၀င္ေကာင္းဟု ေျပာတတ္သည့္ မိခင္၏စကားကို ေတြးမိသည္။ စေနနံခ်င္းတူပါလ်က္ ဦးထုပ္၊ ထီးႏွင့္ နာရီမ်ားထက္ ဖိနပ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ပိုၿပီး ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္တတ္ပါလိမ့္ဟု ေမးခြန္း ထုတ္မိ၏။ လူေတြက `ဖိနပ္´ကို တျခားလူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တတန္းစားတည္း သေဘာမထားၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ `ဖိနပ္´ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့၊ ေလးနက္ေနခဲ့ ေလသလားမသိ။
ငယ္စဥ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး `ဖိနပ္´ကို အႏႈတ္လကၡဏာသေဘာႏွင့္ လက္ခံလာခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ ၂၀
၀န္းက်င္တြင္ သေဘာထားတခ်ဳိ႕ေျပာင္းလဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့၏၊ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားကို တစံုတရာ ေျပာင္းလဲေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သည့္ `ဖိနပ္´မွာ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ `ဖိနပ္´ေတာ့ မဟုတ္။ ဒိန္းမတ္ ပံုျပင္ဆရာ `အင္ဒါဆင္း´၏ `ပံုျပင္လာ´ဖိနပ္တရံပင္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူ၏ေရွ႕တြင္ ေျခေထာက္ေတြ မည္မွ်ပင္ နာက်င္ရသည္ျဖစ္ေစ တန္ခိုးရွိသည့္ ဖိနပ္ကေလးကိုစီးၿပီး ကခုန္ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ရလွ်င္ ေက်နပ္ေနတတ္သည့္ ေရသူမေလးပံုျပင္ထဲမွ `တန္ခိုးရွိ ဖိနပ္ကေလး တရံ´ကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း သတိရေနတတ္၏။ `ဖိနပ္´ကို အဆင့္အတန္းနိမ့္က်သည့္ အရာ၀တၳဳ တခုအျဖစ္မွ တျခားေတြးေတာဖြယ္ အရာ၀တၳဳအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းလက္ခံလိုက္မိ၏။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က သတိမထားမိဘဲ အလိုလို နက္႐ိႈင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားမိသည့္ `ပံုျပင္လာ ဖိနပ္´ ကေလးအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္တရံကို ေတြ႔ရျပန္၏။ ယင္းဖိနပ္တရံမွာလည္း အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ ဖိနပ္တရံ မဟုတ္ျပန္ေပ။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ထဲက `ဖိနပ္´တရံ ျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီကား၏ လက္ရာရွင္မွာ မည္သူမည္၀ါရယ္ဟု ခြဲျခား မမွတ္မိေတာ့သည့္တိုင္ ပန္းခ်ီကားထဲက `ဖိနပ္´တရံကိုမူ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း မ်က္ေစ့ထဲ၌ ျပန္လည္ျမင္ေနမိ၏။ ပန္းခ်ီကားထဲက ဖိနပ္တရံမွာ `ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးတရံ´ျဖစ္၏။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးတဖက္မွာ တေစာင္းလဲလ်က္ ရွိၿပီး ထိုလဲေနသည့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေယာက္်ားဖိနပ္တဖက္က ပိေနသည့္ ပန္းခ်ီကားပံု ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီကား၏ အမည္မွာ `အေဖက ပန္းနာသည္၊ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္´ဟု ေပးထား၏။ ထိုပန္ခ်ီကားထဲက `ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ကေလး တရံ´ကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြးအမွ်င္တန္းလ်က္ ေၾကကြဲေနခဲ့ဖူး၏။ ရက္မ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ၊ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ထဲက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးအေၾကာင္း လူတကာကို လိုက္ေျပာလို႔မဆံုးေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ဖူးေလသည္။
`ပံုျပင္လာဖိနပ္´၊ `ပန္းခ်ီကားထဲက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္´တို႔မွာ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသည့္ ဖိနပ္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ သို႔ေပသည့္ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္တြင္ တကယ္ရွိသကဲ့သို႔ စိတ္၀င္စား ၿငိတြယ္ခဲ့ရ၏။ အျပင္တြင္ တကယ္ရွိေသာ ဖိနပ္တရံကိုမူ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကာမွ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ ထိုဖိနပ္တရံမွာ ကၽြန္ေတာ့္သား သံုးေယာက္စီးရန္ အိမ္ရွင္မကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ေပးထားသည့္ ဖိနပ္ျဖစ္သည္။ ကတၱီပါသဲႀကိဳးတပ္ သားေရဖိနပ္ တရံျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္မွ ထြက္ကာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ တမိသားစုလံုး၏ စား၀တ္ေနေရးကိစၥကို အိမ္ရွင္မက ေစ်းေတာင္းေခါင္း႐ြက္ၿပီး တာ၀န္ယူေနရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ တႏွစ္ႀကီး တႏွစ္ငယ္ ျဖစ္ၾကသည့္ သားသံုးေယာက္မွာ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ မတိမ္းမယိမ္း သေဘာျဖစ္ သျဖင့္ အိမ္ရွင္မက သားသံုးေယာက္ စလံုး စီးႏိုင္သည့္ အေနေတာ္ ဖိနပ္တရံကို ၀ယ္၏။ ႐ြာထဲတြင္ အလႉပြဲလမ္းရွိလွ်င္ သားသံုးေယာက္ တလွည့္စီ စီးၿပီး ပြဲ၀င္ရန္ စည္းကမ္းခ်က္ခ်၏။ တေန႔ သားသံုးေယာက္စလံုး ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲလုပ္၏။ ထိုအခါ သားသံုးေယာက္စလံုးက ဆရာပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲ သြားခ်င္ၾက ၏။ မိဘႏွစ္ပါးမသိေအာင္ အိမ္ထရံအကြယ္တြင္ အိုးျခမ္းပဲ့ေျမႇာက္ၿပီး မဲခ်ၾက၏။ အိမ္ရွင္မက မၾကားဟန္ျပဳကာ ဟင္း႐ြက္ခူး သြားဦးမည္ဟုဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္က မသိဟန္ေဆာင္ကာ စာကိုသာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္၏။ ထိုေန႔ညက သားသံုးေယာက္စလံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည့္အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ `ဖိနပ္တရံ´ကို ထိုင္ၾကည့္ကာ ေသရာပါမတတ္ ခံစားခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ သားသံုးေယာက္ပိုင္ `ဘံုဆိုင္ ဖိနပ္တရံ´ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့။
အသက္အ႐ြယ္ရလာေသာအခါ `ပံုျပင္လာ ဖိနပ္´၊ `ပန္းခ်ီကားထဲက ဖိနပ္´ႏွင့္ `သားသံုးေယာက္ပိုင္ ဘံုဆိုင္ဖိနပ္´ တို႔အျပင္ စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ရ၊ ေတြ႔ရေသာ ဖိနပ္မ်ားကိုလည္း စိတ္ထဲ၌ စြဲလန္းေအာက္ေမ့ တတ္လာခဲ့၏။ တခါတြင္မူ ဂ်ာမဏီျပည္တြင္ နာဇီဟစ္တလာ လက္ပါးေစမ်ားက လူေတြကို အဆိပ္ခန္းအတြင္း သြင္းကာ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္စဥ္ ေသဆံုးသူမ်ား ခ်န္ရစ္က်န္ရစ္သည့္ ဖိနပ္ပံုႀကီးတပံုကို စာအုပ္တအုပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္ေတြ႔ရ၏။ အဆိပ္ခန္း အတြင္း ၀င္ခဲ့ၾကရသည့္ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္မ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကကြဲရ၏။ ထို႔နည္းတူ ႐ုရွားႏိုင္ငံ ဇာဘုရင့္နန္းေတာ္ကို
၀ိုင္း၀န္းဆႏၵျပၾကသည့္ ႐ုရွားျပည္သူမ်ားကို နန္းေတာ္ေစာင့္တပ္သားမ်ားက ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းအၿပီး အိုဒက္ဆာ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚက လူေသအေလာင္းမ်ား၊ ဦးထုပ္မ်ားၾကားထဲတြင္ ဖိနပ္မ်ားဖ႐ိုဖရဲက်န္ရစ္သည့္ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရ၏။ ထို `အိုဒက္ဆာေလွကားေပၚက ဖိနပ္မ်ား´သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမ့မရႏိုင္သည့္ ဖိနပ္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့၏။
ယခုအခါ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ … လမ္းေဘးတေနရာ၌ သဲႀကိဳးျပတ္ ဖိနပ္တဖက္ သို႔မဟုတ္ ႏြမ္းရိစုတ္ျပတ္ေနသည့္ ဖိနပ္တရံကိုျဖစ္ေစ ဖိနပ္အေကာင္းတရံကိုပင္ျဖစ္ေစ ေတြ႔မိလွ်င္ လမ္းကိုေျဖာင့္ေအာင္မသြားႏိုင္ပဲ ထိုလမ္းေဘးက ဖိနပ္ကိုသာ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့မိ၏။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ ေနမိေလေတာ့၏။
(ဒီအက္ေဆးကေတာ့ ၂၀၀၆-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတုန္းက ဧရာ၀တီအင္တာနက္မဂၢဇင္းမ်ား ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ေငြၾကာယံဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတုိက္ကို၊ စစ္အစိုးရစစ္တပ္ေတြ စီးနင္း၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၿပီး၊ စစ္သားေတြ ေက်ာင္းတိုက္ထဲက ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားတဲ့အခါ၊ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ဖ႐ိုဖရဲက်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရလို႔၊ ဒီအက္ေဆးေလးကို ျပန္ထုတ္ၾကည့္မိရင္းက ဒီကေန႔ အဲဒီ အက္ေဆးေလးကိုပဲ တင္လိုက္တာပါ။)

က်ေနာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

(၁)

၁၉၇၅ခုႏွစ္--------။
ေန ့လည္ခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ စာသင္ခန္းအတြင္းက စာသင္စားပြဲမွာပင္ ထမင္းစား၏။ စာ
ဖတ္၏။ ဆရာ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ခဲ၏၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျငင္းခုန္သံ၊ ေအာ္ဟစ္သံတို ့၏ေအာက္တြင္
စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ဳိ႕က သေဘာမေပါက္ႏိုင္ၾက ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ဒီအတိုင္းေန၊
ဒီအတိုင္းက်င့္၏။ ထိုစာသင္စားပြဲေပၚတြင္ပင္ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ေရးစပ္ျပီး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသို႔ပို႔ႏိုင္္ခဲ့ေလသည္။
“ဆရာ----ဟို--ဟိုမွာ၊ ဟိုမွာ--ၾကြက္ကင္”
စာငံု႔ဖတ္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားၾကီးတေယာက္၊ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ထိတ္လန္ ့တၾကား ရပ္လွ်က္
ေက်ာင္းေရွ ့ေတာင္ကုန္းေအာက္သို ့လက္ညိိွဳးထိုးလွ်က္၊ တစံုတခုက္ုိ ထစ္ထစ္အအ ရွင္းျပေနေလသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲကြ၊ ေျဖးေျဖးေျပာစမ္းပါေမာင္လွေအးရာ၊ မင္းကလည္း“
”ဟို---ဟိုမွာ ၾကြက္ကင္္၊ ၾကြက္ကင္္ ေရတြင္းထဲခုန္ခ်မလို ့တဲ့“
“ဘာ”


( ၂)

ထန္းေတာႀကီးရြာထိပ္---၊ ေခ်ာင္းကေလးတခုကူးလွ်င္၊ ေတာင္ကုန္းတခု၏ ေျခရင္းသို႔ေရာက္၏။ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ စာသင္ေက်ာင္းတခု ရွိပါသည္။
ထိုအလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ က်ေနာ္ေရာက္စက၊ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ လူေတြအသစ္၊ ဆက္ဆံေရးအသစ္တို႔ႏွင့္ အကာအရံမရွိ ရင္ဆိုင္တိုးလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ဘာတခုကိုမွ် က်နစြာမမွတ္သားႏိုင္ေတာ့ပဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေမာက္လွ်ံ က်ေနခဲ့ရ၏။
ေနာင္အခါ-----၊စာသင္ေက်ာင္း ေနာက္ေဖးေတာစပ္တြင္ တစံုတရာကို လန္ ့ျဖန္ ့ကာ လႊားကနဲခုန္ရင္း ေတာ
စပ္သို ့ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေလ့ရွိသည့္ ယုန္ကေလးမ်ားကို ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း သားတခ်ဳိ႕ႏွင့္၊ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားသို ့သြားကာ ၀ါးခုတ္၊ ေဖါင္ခ်ကူ၏။ ႏွီးျဖာ၊ အိမ္မိုး၊ ထရံယက္ျခင္းမ်ားကို သင္ယူ၏။ ပ်ဳိးႏႉတ္၊ ထယ္ထိုးလုပ္၏။ ထန္းေတာႀကီးရြာသ႔ို ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာသူ က်ေနာ့္မွာ၊ “ဘ၀စာသင္သား“ အျဖစ္အခ်ိန္မ်ား
စြာယူခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက က်ေနာ့္ကို စာသင္ခန္းအတြင္း၌ ဆရာတဦးအျဖစ္ဆက္ဆံေနၾကစဥ္၊ စာသင္ခန္းအ ျပင္ဖက္၌ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကိုပင္က်ေနာ္က မိမိ၏သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာမ်ားအျဖစ္ သေဘာထားခံယူေနထိုင္ခဲ့ရ၏။
“ၾကြက္ကင္“သည္ က်ေနာ့္ဘ၀စာသင္ခန္းမွ ဆရာတစ္ဦး----။
( ၃)
“ေမာင္တင္လွ၊ ေမာင္ဆန္းတင္၊မစန္းရီ၊ ဘုတ္ဆံု၊ ဘြတ္ကလံု၊ၾကြက္ကင္------”
က်ေနာ္သည္ “ဘြတ္ကလံု“ႏွင့္“ ၾကြက္ကင္“ နာမည္မ်ားေအာက္တြင္မ်ဥ္းသား၍မွတ္ထားလိုက္၏။ တန္းစီရပ္ေန ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ထိုင္ျပီးၾကေသာအခါ က်ေနာ္က မ်ဥ္းသားထားသည့္နာမည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ပါသည္။
“ၾကြက္ကင္နဲ ့ဘြက္ကလံု ခဏမတ္တပ္ရပ္ၾကပါဦး“
ပထမေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦး------။ ေနာက္မွာမရြံ ့မရဲ ႏွင့္ ေက်ာင္းသူတဦး။
“ဘယ္သူက ၾကြက္ကင္လည္း ဘယ္သူက ဘြတ္ကလံုလည္း“
“က်------က်ေနာ္ကၾကြက္ကင္ပါ“
“ေအာ္---ေအး---ေအး၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဆရာအၾကံတခုေပးခ်င္တယ္။ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာနာမည္ေျပာင္းေခၚခ်င္ တယ္။ နာမည္လွလွေလးေတြေပါ့ကြာ။ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း၊ ဒီအတန္းမွာ ဆရာစာမသင္ခင္အားလံုးနဲ႔လည္း အမွတ္တရမိိတ္ ဆက္တဲ့သေဘာေပါ့၊ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ ့လိုက္တဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြ ဆရာ-----“
ေျပာလက္စစကားကို လမ္းတ၀က္မွာပင္ က်ေနာ္ရပ္ထားလိုက္ရ၏။ “ေမာင္ၾကြက္ကင္္“ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ “ဘြတ္ကလံု“ကေခါင္းကိုေအာက္သို ့ငံု ့လွ်က္ -----။
“ဘယ္ႏွယ့္လည္းကြ၊ ေမာင္ၾကြက္ကင္၊ ဆရာေျပာတာဘယ္လိုသေဘာရသလဲ“
“ၾကြက္ကင္“က မတုန္မလႈပ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔သူ႔မ်က္လံုးမ်ားစကၠန္႔ပို္င္းမွ်ဆံုမိေနၾက၏။“ၾကြက္ ကင္“ မ်က္ႏွာ မလႊဲ။ ဘာစကားမွ မတုန္႔ျပန္။
“ေျပာေလကြာ၊ မင္းသေဘာမက်ဘူးလား“
“က်----က်ေနာ္----နာမည္မေျပာင္း ခ်င္ဘူး ဆရာ“
သူ႔စကားအဆံုးတြင္၊ သူႏွင့္က်ေနာ္ မိုင္္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀း၍ ရပ္ေနၾကသူႏွစ္ဦးအျဖစ္ ေျခာက္ျခားစြာခံစားလိုက္ရပါ သည္။

( ၄)

က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ေက်ာင္းသားတဦးကို အျခားေက်ာင္းသားတဦးက မ်က္ႏွာေပၚက ဖုန္မႉန္႔မ်ားကို သုတ္ေပးရင္း ရပ္ေနသည္။
“ကဲ-----ဘာျဖစ္ၾကတာလဲကြ၊ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလား“
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ သူ ့ကို ၾကြက္ကင္ကထိုးလို ့က်ေနာ္တို ့၀င္ဆြဲၾကတာပါ“
အထိုးခံရဟန္တူေသာ ေက်ာင္းသားက ေျပက်ေနေသာ ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္၏။ေဘးဘီကို မသိမသာ အကဲ ခတ္လိုက္၏။ ေဘးမွရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားကလည္း ေနာက္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၾကြက္ကင္က ခပ္တည္တည္ရပ္လွ်က္။
က်ေနာ္က ၾကြက္ကင္ကို ေရွ ့တိုးဖို ့ေျပာကာ၊ သူ ့ကိုေစ ့ေစ့ၾကည့္ကာ ဘာျဖစ္လို ့ထိုးတာလဲဟု ေမးလိုက္၏။
“က်ေနာ္နဲ ့သူနဲ ့က အျမဲတမ္းအတူတူ ကစားေနၾက ၊ က်ေနာ္ေျပာရင္၊ က်ေနာ္ေခၚရင္ သူဘယ္ေတာ့မွမျငင္းဘူး ဆရာ၊ ဒီကေန ့သူက က်ေနာ္နဲ ့မကစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က အတင္းေခၚတာမရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္္မို ့က်ေနာ္ထိုးတာ“
၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ က်ာင္းသားမ်ားကိုၾကြက္ကင္က မ်က္လံုးတခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ ရင္ကိုမသိမသာ ေကာ့လိုက္
သည္။ အထိုးခံရေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ေဘးမွ ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားက ၾကြက္ကင္ကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။
“ေအး ဒါဆိုရင္ၾကြက္ကင္္တို ့အသင္းကို (၅)မွတ္ေလွ်ာ့“

( ၅)

“ဘယ္လိုလဲေဟ့ အသင္းလိုက္အမွတ္ေလွ်ာ့ရမလား“
တခန္းလံုး မည္သို ့မွ်မတုန္ ့ျပန္ၾက။ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾက၏။
“တခုခုေတာ့၊ ဒို ့------ဆံုးျဖတ္မွရလိမ့္မယ္“
“က်ေနာ္ေျပာမယ္ဆရာ“
”ေအး၊ ေျပာပါမင္းကအသင္းေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့ကြ ေျပာပါ“
“ၾကြက္ကင္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အသင္းအမွတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာ မ်ားလွျပီဆရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြ အလကားပဲျဖစ္ေနျပီ၊ အခုလည္း ကစားကြင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္ဆူးေတြခ် ျပီးေထာင္ထားလို ့အျပစ္ေပးမယ္ဆိုရင္သူ႔ကိုပဲ အျပစ္ေပးဖို႔ အားလံုးက၀ိုင္းေျပာေနတယ္ဆရာ“
ၾကြက္ကင္ကို တခန္းလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္က ျပဳံးျခင္း၊ရယ္ျခင္းမ်ားမရွိ၊ ခပ္တည္တည္။ သူ႔မ်က္လံုး
မ်ား အေရာင္ေတာက္ေနၾက၏။
အျပစ္ေပး ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္တြင္ “ စည္းကမ္းအပ်က္ဆံုးေက်ာင္းသား ၊ေမာင္ၾကြက္ကင္“ဟုေရးခ်ိတ္ေနၾကစဥ္
ရြာသားအခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္းက က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္သြားၾက၏။ တရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း “ၾကြက္ကင္”၏သတင္းမွာ ရြာထဲသို႔ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေလသည္။
ၾကြက္ကင္က ဟန္အမူအရာမပ်က္။ ကစားမပ်က္။

(၆)

“ေမာင္ၾကြက္ကင္ ခဏမတ္တပ္ရပ္ပါ“
ၾကြက္ကင္က ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ားကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွ ထရပ္၏။
“မင္း----ရြာထဲမွာ၊ တလမ္းလံုးေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆဲဆိုလာတယ္ဆို၊ မဆဲဘို႔ ၀ိုင္းေျပာေတာ့လည္း မင္းကပိုၿပီးေအာ္ဆဲ
လာတယ္ဆို၊“
ၾကြက္ကင္က အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္။
“မင္းဒီလို ျပန္မေျဖပဲ ရပ္ေနလို ့ျဖစ္မလားကြ ၊ ဘယ္လိုလည္း အဲဒါ ဟုတ္သလား၊ ေျပာေလကြာ “
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ“
“ဘာ“
က်ေနာ့္အသံနည္းနည္း မာသြားသျဖင့္ ၾကြက္ကင္သည္ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ယိုင္သလိုျဖစ္သြားရ၏။ က်ေနာ္သည္ ေဒါသကိုထိန္းရင္း သူ႔ကိုစူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလသည္။
“ေအး၊ဒါဆိုရင္ စည္းကမ္းကိုသိရဲ႕သားနဲ႔ မင္းကမလိုက္နာဘူးဆိုေတာ့ မင္းကိုဆရာ တစ္ခုေျပာမယ္။ မင္းတကယ္ပဲ အဆဲ၀ါသနာ ပါသလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆဲခ်င္ဆိုခ်င္ေနသလား။ ဒါဆိုရင္ ဆရာမင္းကို မတားဘူး။ ဒီကေန႔ ညေန ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေဘာလံုးကြင္းအလယ္ေခါင္မွာ မင္းသြားရပ္ျပီး မင္းစိတ္တိုင္းက် အားရွိသေလာက္ ေအာ္ဆဲရမယ္ ။တညေနလံုးရပ္ၿပီး ဆဲေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္းရတယ္။ ေအး----ဒါေပမယ့္ အားရေအာင္ဆဲေနာ္ ။ ဒီတခါမင္း စိတ္တိုင္းက် ဆဲၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ဆဲလိုမရေတာ့ဘူးကြ။ ဟုတ္ၿပီလား“
ထိုေန႔ ညေနက အတန္းသားအားလံုး ကစားကြင္းအတြင္းဆင္းလာခဲ့ၾက၏ ။ ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို အလယ္တြင္ ထားကာ စက္၀ိုင္းသ႑န္ရပ္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္သည္ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ စိတ္ရွိတိုင္းေအာ္ဆဲေလေတာ့သည္။
သူကအဆဲရပ္တိုင္း ဆက္ၿပီးအားရေအာင္ ဆဲေရးဘို ့ကို က်ေနာ္ကသတိေပးေနခဲ့၏။ ၾကြက္ကင္ကဆက္ၿပီးဆဲ၏။ သူကတခါ ေအာ္ၿပီးဆဲေရးတိုင္း ေက်ာင္းသားထုက လက္ခုပ္လက္၀ါးမ်ားတီးကာ ေဘးမွ ၀ိုင္္းၿပီးေအာ္ဟစ္ၾက၏။ ၾကာေတာ့ ၾကြက္ကင္၏ ဆဲသံဆိုသံတို႔မွာ ေက်ာင္းသားထု၏ အသံကို ေက်ာ္မလာႏိုင္ေတာ့။
အျပစ္ေပးပြဲ ၿပီးဆံုးေသာအခါ ၾကြက္ကင္္သည္ က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးတခ်က္၀င့္၍ ၾကည့္ကာ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ေခါင္းငံု ့၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္၏ဆံုးမအျပစ္ေပးမႈမွာ သူ႔အေပၚတစံုတရာထိေရာက္ ေအာင္ျမင္စျပဳ ၿပီဟု ေတြးမိကာ ၾကိတ္ ၍ပီတိျဖစ္ရေလသည္။

( ၇)

က်ေနာ့္မွာ စားပြဲေပၚက ေျမြအေသေကာင္ကို ၾကည့္ကာ ေဒါသ ခ်ဳပ္တည္းေနရေလသည္။
“က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းရိုက္ထားတာပါဆရာ ၊ လူေတြကို သူလိုက္တို႔ ေနတုန္းက အရွင္ႀကီးရွိေသးတယ္ ဆရာ“
ၾကြက္ကင္က ထံုးစံအတိုင္းေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့၏ အလည္တြင္ရပ္လွ်က္။
”ဘုရား------ ဘုရား၊ ဒီေျမြနဲ ့မင္းက တျခားလူေတြကို လိုက္တို ့ေနတယ္ဆို”
”ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ဒါေပမယ့္ေျမြက ေရေျမြပါဆရာ “
“အို၊ ဘာေျမြပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဒီလို လုပ္လို ့ျဖစ္မလားကြ၊ ေျမြဆိုးနဲ ့စပ္ထားတဲ့ေျမြဆိုရင္ ပထမမင္းကိုကိုက္္မယ္ ဒါမွမ
ဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္မယ္“
က်ေနာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ တခန္းလံုုးက္္ုိ အစည္းအေ၀းေခၚကာ “ ၾကြက္ကင္ ”ကို အျပစ္ေပးရန္ အၾကံ ဥာဏ္ေတာင္းရေတာ့၏။
“ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို ေက်ာင္းသံုးရက္ထုတ္သည္“ဟု ေၾကျငာလိုက္္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕၏ေအာ္ဟစ္ အားေပးလိုက္သည့္အသံတို ့မွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ဆူညံေနေတာ့၏။
ေက်ာင္းထုတ္ထားစဥ္ သံုးရက္အတြင္း က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားထုႏွင့္တြဲကာ ကစားပြဲမ်ား၊ အုပ္္စုလိုက္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား၊ စုေပါင္းသီခ်င္းဆိုပြဲမ်ား၊ ရြာအတြင္းသို႔သြားကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေန႔တိုင္းလိုလို လုပ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သံျပိဳင္သီခ်င္းဆိုသံတို႔ မွာ ထန္းေတာႀကီးရြာအတြင္း အသံမစဲေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
“ၾကြက္ကင္”ကို မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ် စကားမေျပာရ၊ မဆက္ဆံရ၊ ၾကြက္ကင္ကဆက္ဆံလာလွ်င္လည္း ျပန္ၿပီးမဆက္ဆံရ။ စည္းကမ္းေဖါက္ဖ်က္လွ်င္ အသင္းလိုက္ရထားေသာ အမွတ္မ်ား အေလွ်ာ့ခံရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။
တတိယေျမာက္္ေသာေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေန ့လည္ခင္းတြင္ကစားကြင္းေဘးမွ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ လာထိုင္၏။ ေက်ာင္းဆီ
သို႔ တညေနလံုးထုိင္ၿပီးေငးေန၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၾကြက္ကင္သည္ လြယ္အိပ္အစုတ္ကေလးလြယ္ကာ ေက်ာင္းကိုအေစာဆံုး ေရာက္လာ၏။ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မၾကာခဏဆိုသလို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ညိွဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ခိုး၍ၾကည့္၏။ က်ေနာ္က မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ကာ အိေျႏၵမပ်က္ စာသင္ေနခဲ့ရေလသည္။

( ၈)

“က်ေနာ္ခိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“သူခိုးထားတာဆရာ၊ အဲ့ဒီခဲတံသူ႔လြယ္အိတ္ထဲက ေတြ႕တာ၊ ဒါပါနဲ ့ဆိုရင္ ပထမတေခ်ာင္းေပ်ာက္တာလည္း သူပဲထင္တယ္။ က်မခဲတံေပ်ာက္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ၊ မသင္ကာလို ့သူ ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွာၾကည့္မွ အဲ့ဒီခဲတံ ျပန္ေတြ ့ရတာဆရာ”
“သူေျပာတာ ဟုတ္သလားေမာင္ၾကြက္ကင္၊ မညာနဲ ့ေနာ္”
“ဟုတ္-----ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူးဆရာ”
တခန္းလံုး ရယ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာ၏။
“အို-----မင္းဟာ၊ ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္တယ္ မဟုတ္ရင္လည္းမဟုတ္ဘူး၊ တခုခုေျပာမွ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ”
“ဟို-----ဟို----သူ ့မွာ ခဲတံငါးေခ်ာင္းေတာင္ရွိပါတယ္ဆရာ၊ က်ေနာ့္မွာစာေရးစရာ ခဲတံမရွိလို ့တေခ်ာင္းေလာက္
ငွားေရးပါလို ့ေတာင္းတာ ေပးမေရးဘူးဆရာ။အဲ့ဒါမနက္တုန္းက ေရးစရာမရွိလို ့ခဏယူေရးတာပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ျပန္ေပးမွာပါ။ ဟို----ဟို အရင္တခါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခဲတံက သူ ့ဖါသာသူက်ေပ်ာက္တာပါ။ က်ေနာ္မယူပါဘူးဆရာ“
“ေအး---ဒါဆိုရင္မင္းမွာ အျပစ္ရွိေနၿပီေပါ့ ခဲတံမရွိရင္ ဆရာ့ဆီမွာေတာင္းေပါ့ကြာ။ သူမ်ားပစၥည္းမသိေအာင္ယူရင္
ခိုးယူတဲ့သေဘာပဲ အျပစ္ရွိတာပဲကြ“
“ေမာင္ၾကြက္ကင္“ကိုဒုတိယအၾကိမ္ေက်ာင္းသံုးရက္္ထုတ္ရန္ဆံုးျဖတ္ရျပန္သည္။ ေန ့လည္ခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္
တြင္ စာသင္ခန္္းအတြင္းထိုင္ကာ စာဖတ္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး က်ေနာ့္ေရွ ့သို ့လာရပ္၏။သူ ့မွာအေ၀းႀကီးက ေျပးလာ
ရသူလို ေမာေန၏။က်ေနာ္က ရုတ္တရက္စကားမေျပာႏုိင္ပဲေမာေနေသာ ေက်ာင္းသားကို ေမာ့ၾကည့္္ေနမိသည္။
“ဟို----ဟိုမွာ၊ ၾကြက္ကင္္ဆရာ၊ ၾကြက္ကင္ေရတြင္းထဲခုန္္ခ်မလို ့တဲ့”
“ဘာ”
က်ေနာ္ႏွင့္အတူေက်ာင္းသားတခ်ဳိ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွ တဟုန္ထိုးေျပးဆင္းလာေနစဥ္ ေရတြင္းေဘး၌ ေက်ာင္းသားသံုးဦးမွာ ဆြဲလားရုန္းလားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ေနရ၏။ ေရတြင္းဆီသို ့ေရာက္ရန္ ၀ါးတရိုက္ခန္ ့အလိုတြင္ လူတေယာက္ေရတြင္းထဲသို ့ခုန္ခ်လိုက္သည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္လိုက္္ၾကရ၏။
ေက်ာင္းသားႀကီးတခ်ဳိ႕၀ါးလံုးမ်ား၊ ေလွခါးမ်ား၊ ႀကိဳးမ်ားယူလာကာ ေရတြင္းထဲသို ့ခ်ၾက၏။ သံုးေယာက္ခန္႔မွာ ေရတြင္းထဲသို ့
ေလွကားႏွင့္ ႀကိဳးမ်ားကိုအသံုးျပဳကာ ဆင္းေနၾကသည္။ ေရတြင္းထဲမွ ေရကူးေနေသာအသံမ်ားကို ၾကားေနရ
၏။ က်ေနာ္သည္ ေရတြင္းေဘးတြင္ ေကြ ့ပတ္ေျပးရင္း ပါးစပ္မွ ထြက္မိထြက္ရာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနခဲ့၏။ မၾကာခင္----ေမာင္ၾကြက္ကင္ ေရတြင္းေဘာင္ႏႈတ္ခမ္္းေပၚသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူ ့တကိုယ္လံုးေရမ်ားစိုရႊဲလွ်က္။ က်ေနာ္က သူ ့လက္မ်ားကို ဆြဲကာ ေရတြင္းေဘးမွာပင္ သူႏွင့္ယွဥ္၍ ရပ္၏။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့ေနာက္သို ့ဆုတ္သြားၾက
ေလသည္။
“ၾကြက္ကင္“သည္ က်ေနာ့္ကိုေမာ့မၾကည့္။က်ေနာ္က “ၾကြက္ကင္“၏တကိုယ္လံုးေနရာအႏွံ ့လိုက္္စမ္းကာတစံုတ
ရာထိခိုက္မႈ ရွိ၊ မရွိစစ္ေဆး၏။ ပါးစပ္မွလည္း “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ငါ့သားရယ္-----“ဟု တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုေနမိ
၏။ ၾကြက္ကင္သည္ က်ေနာ့္လက္မ်ားကို တုန္ယင္ေနေသာ သူ ့လက္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ကာ ငံု ့ထားေသာမ်က္ႏွာကို
ေမာ့၏၊ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၏။ သူ ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္ႏွင္ ့ေရမ်ားေရာယွက္လွ်က္-------။
“က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္း-------ေက်ာင္း------မထုတ္ပါနဲ ့ဆရာရယ္္“
က်ေနာ္သည္ ေရမ်ားတကိုယ္လံုးစိုရႊဲေနေသာ ၾကြက္ကင္၏ ခႏၵာကိုယ္ကိုဖက္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ စာသင္
ေက်ာင္းေလးကို ၾကည့္ကာ ေၾကကဲြဆို ့နင့္ေနေတာ့သည္။

( ၉)

လူသည္အမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကိုခံယူခ်င္သူျဖစ္သည္။ အမ်ား၏အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ တခိ်န္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ဇာတိပုညဂုဏ္မာဏကိုဆြဲ၏။ ဖက္တြယ္၏၊ ကာကြယ္၏၊ ဤသည္တို႔မွာ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲႏွင့္မဆိုင္။ ပညာတတ္ျခင္း ၊မတတ္ျခင္းႏွင့္မပါတ္သက္။ ႀကီးသည္၊ငယ္သည္ႏွင့္မဆက္စပ္။
ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ “ၾကြက္ကင္“ဟူေသာအမည္နာမကိုပင္ ႏွစ္သက္္၏။
“ေမာင္ၾကြက္ကင္“သည္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက သူ႔ကိုအသိအမွတ္ျပဳရန္ လိုလား၏။ အသိအမွတ္ျပဳရန္လည္း တေလွ်ာက္လံုး နည္းမ်ိိဳးစံု ႀကိဳးစား၏။ အသိအမွတ္မျပဳသူမ်ားကို ရန္သူလို ဆက္ဆံ၏။ သူ၏ႀကိဳးစားခ်က္မ်ားအေပၚ တရားသည္ ၊မတရားသည္၊ မွန္သည္၊မွားသည္ကိုမူ သူ ့မွာ သိႏိုင္စြမ္းမရွိ။
က်ေနာ္သည္ လယ္ကူလီမုဆိုးမတဦး၏သားျဖစ္သူ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္၏စာသင္သား တဦးျဖစ္သူ “ၾကြက္ကင္” ထံမွ ဘာတခုမွ်မသင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတကား။
ေနာင္ႏွစ္ဆံုး၍ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီးေသာအခါ ေက်ာင္းရံပံုေငြအတြက္ စပါးရိတ္ၾကရင္းက လယ္ကန္သင္းေဘး
တြင္ ပိုးထိ၍လဲက်ေသဆံုးသြားရေသာ ၾကြက္ကင္၏အေလာင္းကို က်ေနာ္ထမ္းလွ်က္ ဦးစိန္ႀကီးေျမာင္အတြင္း စိတ္ျပိဳကဲြကာ
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း ၾကြက္ကင္္သည္က်ေနာ့္ကို ေသရာပါမည့္သင္ခန္းစာမ်ားေပးသြားခဲ့ပါသည္။-------၁၉၇၆--ခုႏွွစ္။

(၁၀)

ေနာက္ထပ္ “ၾကြက္ကင္”မ်ားႏွင့္ေတြ ့ဆံုရန္ က်ေနာ့္မွာ ဆႏၵမရွိေတာ့ပါ ။ ။
18-6-96

ဓါတ္ပံုလက္ေဆာင္

တခါတေလ လမ္းေဘးမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ပန္း႐ိုင္းပြင့္ေတြကို က်ေနာ္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေလ့ရိွပါတယ္ ... ။ ဒီဓါတ္ပံုေလးကိုၾကည့္ၿပီး တစံုတရာ ခံစားလက္ခံလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ... ။

အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ရန္စာမ်ားထားရန္ေနရာ.

ေျမပံုသံုးခ်ပ္

(က)
က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက ပံုဆြဲ၀ါသနာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပံုတူဆြဲတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္နဲ႔၀ါသနာတူခ်င္း ျဖစ္သည့္တိုင္ က်ေနာ့္ ကို မွီေအာင္ဆြဲႏိူင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း မရိွပါဘူး။ ပဥၥမတန္းကေန အထက္တန္းေရာက္တဲ့အထိ၊ ပထ၀ီဘာသာအခ်ိန္ၾကလို ့ ေျမပံုဆြဲၾက ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်ေနာ့္ကိုပဲ ေျမပံုဆြဲခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးမွာ စာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ဆြဲထားတဲ့ ေျမပံုကိုမွ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက လိုက္္ဆြဲၾကရပါတယ္။



ဒီလိုငယ္စဥ္က ေျမပံုေတြကိုဆြဲတဲ့အခါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကမၻာ့ေျမပံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာ့ေျမပံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာေရာက္ရင္ ဘယ္လုိေကြ႕ရေကာက္ရမယ္၊ ဘယ္တိုက္ႀကီးေတြက ဘယ္လိုပံုပန္းရိွတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္ႀကီးေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ သဲကႏၱာရေတြ၊ ၿမိဳ ့ႀကီးေတြအထိ မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အလြတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ ေျမပံုေတြထဲမွာ က်ေနာ္စိိတ္အ၀င္စားဆံုးကေတာ့ တြင္းထြက္ရတနာမ်ားတည္ရိွ၊ ထြက္ရိွတဲ့ေနရာေတြကိို ဆြဲရျပဳရတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ ငါႀကီးလာရင္ အဲဒီေနရာေတြကို သြားျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေျမပံုေတြရဲ ့ဆြဲေဆာင္မႈေနာက္ကို က်ေနာ္ မလိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ရတနာတြင္းရိွတဲ့ေနရာကိုမွလည္း မသြားႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။ လက္လႈပ္မွပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀က ရတနာတြင္း ရိွတဲ့ေဒသေတြဆီ သြားခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
ႀကီးလာေတာ့ ေျမပံုေတြထဲကတဆင့္သိရတဲ့ ရတနာတြင္းေတြဆီ ေျခဦးမလွည့္ႏိူင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အိမ္ကေလးထဲမွာ ေျမပံု ေတြ၀ယ္ၿပီး ခ်ိပ္ပါတယ္။ အလုပ္အားတဲ့အခါ အပမ္းေျဖတဲ့အေနနဲ ့ ေျမပံုကားခ်ပ္ေတြကိုခ်ၿပီး ၾကည့္တတ္ ပါတယ္။ သားေတြသမီးေတြရလာေတာ့လည္း ေျမပံုကားခ်ပ္ေတြနဲ႔က်ေနာ္ မကင္းကြာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္တြင္မက သားသမီးေတြကိုပါ ေျမပံုကားခ်ပ္ေဘး သြားရပ္ခိုင္းၿပီး ေျမပံုထဲက သိသင့္သိထိုက္တယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို မွတ္သားေစပါတယ္။ တခါတေလ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတတ္လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္အက်င့္ကို ဇနီးျဖစ္သူက ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါတယ္။ ေတာ့္ဖာသာ ေျမပံုေရာဂါထရင္ ထပါ၊ သားသမီးေတြကိုေတာ့ ေတာ္ရံုသင့္ရံုပဲခိုင္းပါ၊ ဒီေလာက္ႀကီး မႏိွပ္စက္ပါနဲ႔…လို႔ဆိုမွပဲ ကိုယ့္အရိွန္ကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး ဘရိတ္အုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
အခု…အသက္(၆၀)နီးလာၿပီ။ ဘ၀အက်ဳိးေပးမေကာင္းလို႔ မိသားစုနဲ႔ေ၀းၿပီး ခြဲေနရေပမယ့္ ေျမပံုေတြနဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီကေန႔အထိ ႏွစ္ပါးဂေဟဆက္ထားတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးမွာ ေျမပံုေတြခ်ိပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္မိသားစုေလး ရိွေနတဲ့ေနရာကအစ၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ေတြ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနတဲ့ အီရတ္ႏိူင္ငံ “ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕” အဆံုး ခဏခဏ လိုက္ၾကည့္ေနရတုန္းပါပဲ။
တေန ့ကေတာ့ ေျမပံုေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို အမွတ္မထင္ က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတပုဒ္ကိုပါ ျပန္ၿပီးသတိရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကလည္း ေျမပံုေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ အလိုလိုမွ ေျမပံုရူးသြပ္သူက်ေနာ့္မွာ ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြအေၾကာင္းဖတ္ရ ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး၊ အဲဒီကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္စလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာကူးမွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြကို စိတ္ကူး နဲ႔ ပံုေဖၚၾကည့္ပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၿပီး အထပ္ထပ္အခါ စဥ္းစားပါတယ္။
က်ေနာ္ေတြ ့ထားတဲ့ကဗ်ာေတြထဲက ေျမပံုေတြဟာ၊ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ ရတနာေျမေဒသေတြကို ညႊန္ျပတဲ့ ေျမပံုေတြလိုပဲ၊ လမ္းျပေျမပံုေတြျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ လူေတြကို သုခနဲ႔ေတြ႕ေစမယ့္ေျမပံု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡနဲ႔ေတြ႕ ေစမယ့္ လမ္းျပေျမပံု…ဒီသေဘာပါပဲ။ တသက္လံုး ႏွစ္(၅၀) ေလာက္ ေျမပံုေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးလာခဲ့တဲ့က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာထဲမွာေတြ႕ ရတဲ့ “ ေျမပံု ” ေတြကိုေတြ႕ကာမွပဲ အေတြးတခ်ဳိ႕ကြန္႔ ျမဴးလင္းလက္လာပါတယ္။





ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္

ကမ ၻာမွာ
စစ္ပြဲႏွစ္ပြဲ ၿပီးသြားတယ္
ငါတို႔ မၿပီးေသးဘူး။

“ စစ္ျဖစ္ေတာ့မွာလား ”
သတင္းေထာက္မ်ား ေမးေတာ့
“ ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔လဲ ”
ေဂ်ာ့ဂ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ ေျဖတယ္။

ငါတို႔ရဲ႕ဟာသကလည္း ထို႔အတူ
ဘယ္အရာနဲ႔လဲ။

ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္
အားလံုးေသကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ။

ဒါကေတာ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေလး “ စိုင္း၀င္းျမင့္ ” ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက “ ေျမပံု ” ပါပဲ။ သူကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာ ထဲမွာ ပါတဲ့ “ လမ္းျပ ” ေျမပံုဟာ လူေတြကို “ ဒုကၡ ” ေတြဆီ လမ္းညႊန္တဲ့ေျမပံုျဖစ္ပါသတဲ့။


အမႊာေကာင္းကင္

မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အမႊာေကာင္းကင္ႏွစ္ခု။
တခုက ကမ ၻာေျမရဲ႕အေပၚမွာ။
ၾကယ္ေတြျပည့္ႏွက္
ဘုရားဖူးလမ္းညႊန္ေျမပံု။
ေသခ်ာတိက်တဲ့လမ္း။

ေနာက္တခုက ေျမႀကီးေအာက္မွာ။
နက္ေမွာင္ေလးလံတဲ့ေကာင္းကင္
ရတနာေတြအျပည့္
ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေျမပံု
ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္မႈ။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ ခ်က္ကဗ်ာဆရာ “ ၀ပ္လ္ဒ္ မာရာ ” ရဲ႕ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္ (၂)ႏူိင္ငံ ကတၱီပါလမ္းမခြဲခင္တုန္းက၊ ၿပီးေတာ့ “ ကတၱီပါေတာ္လွန္ေရး ” မေအာင္ျမင္ခင္တုန္းက ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္လူမ်ဳိးေတြ မိေဒြးေတာ္တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဘယ္လိုေျမပံုမ်ဳိးကို ေရြးၾကမလဲဆိုတဲ့သေဘာ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ စာေပစီစစ္ ေရးရဲ႕ မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ႏိူင္ေအာင္၊ “ သေကၤတ ” အဖြဲ႕ကဗ်ာပါ။ ခ်က္နဲ႔ စလိုဗက္ လူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္လိုလမ္းျပေျမပံုမ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသလဲ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြ ေျမပံုအေ႐ြးမွန္လို႔ အာဏာ႐ွင္လမ္းေၾကာင္းေပၚက၊ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ခ်ီတက္လာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ထဲက “ ေျမပံုသံုးခ်ပ္ ” ကိုဖတ္ရေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ တဘ၀လံုးယွဥ္ၿပီး ေျမပံုေတြနဲ႔ ရူးသြပ္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အေတြးတခ်ဳိ႕လင္းလက္ၿပီး၊ ေအာ္…ငါဟာျဖင့္ ေျမပံုေတြ မေရမတြက္ႏိူင္ေအာင္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးေပမယ့္ “ ေျမပံုေတြ ရဲ႕ တကယ့္သေဘာသဘာ၀ ” ကို မဆုပ္ကိုင္ႏိူင္ခဲ့ပါလားလို႔ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ရပါတယ္။
တသက္လံုး ေျမပံုေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ ေျမပံုေတြရဲ႕ အေကြးအရစ္၊ အမို႔အေမာက္၊ ျမစ္နာမည္ ေတာင္နာမည္၊ ၿမိဳ႕နာမည္ေလာက္ကိုပဲၾကည့္ၿပီး၊ ႏူိင္ငံေတြဘယ္လိုေပၚေပါက္လာရတယ္၊ ျမစ္ေတြဘာေၾကာင့္ေကာသြားရတယ္၊ သဲကႏ ၱာရေတြဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတယ္ဆိုတဲ့ လက္တဆံုးႏိႈ္က္ၿပီး ေတြးသင့္တဲ့အထိ ေရာက္မလာႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းျပေျမပံုေတြ ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ဘယ္လိုပါတ္သက္ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။
တကယ့္ေတာ့ လမ္းျပေျမပံုတိုင္းဟာ နက္နဲတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြရိွေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ ၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ “လမ္းျပေျမပံု” အေ႐ြးမမွားဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။



ကိုးကား။ ။ (၁) နားနားၿပီးေျပာ ( စိုင္း၀င္းျမင့္ )
(၂) CHILD OF EUROPE
( A . NEW ANTHOLOGY OF EAST EUROPEAN POETRY )

ေႏြဦးတခုက်ဆံုးျခင္း

(က)
ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္တလံုး
သိပ္မျမင့္တဲ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚက အိမ္တလံုး
အမိုးေအာက္မွာ ျပတင္းေပါက္တခု----။



ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဆြဲပိတ္ဖို ့လႈပ္ရွားလိုက္္တဲ့ က်မရဲ ့လက္ေတြဟာ တ၀က္တပ်က္မွာတင္ ရပ္သြားရပါတယ္။ ဒီ ေလာက္လွတဲ့ျမင္ကြင္းတခုကို က်မဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ ့မွ မ်က္ကြယ္ျပဳလို ့မရႏိုင္ပါဘူး။ လက္တဖက္က ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ ေပၚတင္ျပီး ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ အလိုလိုမွီၿပီး ရပ္လိုက္မိပါတယ္။
အခုဆိုရင္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုေတာ့ အေသအခ်ာပိတ္ထားလိုက္ၿပီးပါၿပီ။ ဒီေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚက အိမ္တလံုးထဲမွာ က်မက လြဲျပီး ဘယ္သူမွလည္းမရွိပါဘူး။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းထဲက အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး ေတာထဲသြားတဲ့သူကသြား၊ ရထားလမ္းသစ္ဆီ သြားတဲ့သူကသြား။ က်မကေတာ့ က်န္းမားေရးမေကာင္းလို ့ဒီမွာတေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာ၊ ဒီလိုအထီးက်န္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မ ဘယ္လိုခံစားပူေလာင္ရတယ္ဆိုတာ က်မကလြဲၿပီး ဘယ္သူသိႏိုင္မွာတဲ့တုန္း။ ေျပာၾကတာပဲ----။ “ပက္စတာညက္“ ကလည္းေျပာ တာပဲ။“အက္ခ္မာေတာ္ဗာ“ ကဆိုရင္ ပိုၿပီးေျပာတာပဲ။ “စဗက္ထေရဗာေရ------နင့္ဘ၀ဟာ ငါတို ့ထင္ထားတာထက္ပိုၿပီး ခက္ခဲၾကမ္း တမ္းေနတယ္ဆိုတာ“ ငါတို ့သိပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို သူတို ့အားလံုးက်မကို ေျပာခဲ့တာပဲ။
အထူးသျဖင့္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မတကယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ သတိရေနမိတာကေတာ့ က်မရဲ ့“အခ်စ္ဆံုးရန္သူ“ပါ ပဲ။ သူ ့ကို က်မသတိရတယ္ဆိုတာ သာမာန္သတိရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အရိုးခ်င္းထိမိခိုက္မိလို ့ နာက်င္ရတဲ့ နာက်င္မႈမ်ိဳးထက္ပို တဲ့ သတိရျခင္းမ်ိဳးပါ။ သူနဲ ့ပါတ္သက္ရင္ သူ ့အေပၚ “ပက္စတာညက္“ က မွတ္ခ်က္ျပဳထားတဲ့ စကားတခြန္းထဲနဲ ့တင္ က်မမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲလို ့မဆံုးခဲ့ဘူး။ “ပက္စတာညက္ “ကသူ ့ကို “ခြန္အားေတြ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးေနတဲ့လူတေယာက္“ လို ့မွတ္ ခ်က္ျပဳခဲ့တာ။ ေအာင္မယ္ေလးေလး----။ သူ ့ခြန္အားမ်ိဳးလား----။ မရွိဘူး။ ဘယ္သူ ့မွာမွမရွိဘူး။ သူ ့ခြန္အားမ်ိဳးက သူလိုပုဂၢိဳလ္္မ်ိဳး ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္နဲ ့မွ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ႏိုင္တာ။ သူလိုလူပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ ့ႏွလံုးသားနဲ ့မွ ကြက္တိျဖစ္ႏိုင္တာ။ တခါတေလသူက လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းၿပီး ကဗ်ာရြတ္ေနတုန္း ေနေရာင္ျခည္ေတြတုန္းအသြားတာမ်ိဳး ၊ႏွင္းေတြမဲမဲႀကဳတ္သြားတာမ်ိဳး က်မေတြ ့ခဲ့ရဖူး တယ္။ တကယ့္ကိုအံ့ၾသစရာ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုမွ က်မမခ်စ္ခင္ မစြဲမက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ က်မဟာ လူျဖစ္ရက်ိဳးဘယ္နပ္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မို ့သူကက်မရဲ ့အခ်စ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်မရဲ ့“ရန္သ“ူ ။ မာယ ာေကာ္စကီး----။ ဆိုဗဲီယက္ယူနီယံ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္ သမားထုႀကီးရဲ ့ မီးရွဴးတန္ေဆာင္။ “ လီနင္“ ရဲ ့အားအကိုးရဆံုး ၀ါဒျဖန္ ့ခ်ိေရးမွဴးႀကီး ။
ကဗ်ာဆရာ “မာယာေတာ္စကီး“ နဲ့ က်မ၊ မၾကာခင္မွာေတြ ့ဆံုဖို ့ရွိပါတယ္။ သူ ့ကို က်မသြားေတြ ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီး
ေတာ့ သူ ့ဆီကို က်မ ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္သြားရမယ္ဆိုတာကိုလည္းသိတယ္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ က်မရဲ ့စိတ္ေတြဟာ လြတ္ လပ္ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ သူနဲ ့့ေတြ ့ရင္္ ဘာေတြေျပာၾကမလဲ ။ ဘာေတြေဆြးေႏြးမလဲ ။ သူကေတာ့က်မကို ေတြ ့ခ်င္မွေတြ ့ခ်င္ပါ့မ လား။ သူ ့ကိုက်မက “အခ်စ္ဆံုးရန္သူ“ လို ့သံုးႏႈန္းခဲ့တာကိုေရာ သူဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ။
အခန္းတံခါးကို အေသအခ်ာပိတ္လိုက္သလို ျပတင္းေပါက္ကိုလည္း အေသအခ်ာပိတ္ဖို ့ က်မစဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ တမ္း ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္ဖို ့လုပ္ေတာ့ က်မလက္ေတြဟာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာတင္ ရပ္သြားရပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္က တဆင့္ျမင္ေနရတဲ ့ျမင္ကြင္းက က်မလက္ကို ဟန္ ့တားထားလိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ လူသြားလမ္းကေလး လို ျပာလဲ့လဲ့ေတာင္တန္းႀကီးလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး သစ္လြင္လန္းဆတ္တဲ့စိတ္နဲ့ “မာယာေကာ္စကီး“ ဆီက္ို သြားသင့္တဲ့ အေၾကာင္း ဒီျမင္ကြင္းကသတိေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါနဲ ့ပဲ ျပတင္းေပါက္တံခါးကို မပိတ္ေတာ့ပဲ အိပ္ခန္းအလယ္ဖက္ကို က်မေလွ်ာက္လာခဲ့ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးေျခခံုပုေလးေပၚတက္ျပီၤးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႀကိဳးကြင္းတခုက က်မကိုငံု ့ၾကည့္ျပီး ၿပံဳး ျပေနတာေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။



(ခ)
သစ္ရြက္ေျခာက္ပံုေပၚ
ေ၀့ကာ၀ဲကာ၊ နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ
ေၾကြက်လာေနၾကတဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
က်မ
ၾကည့္ေနမိတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က
သူ ့ပန္းခ်ီကားကို
အျပီးသတ္ ေနာက္ဆံုးစုတ္တခ်က္ပက္တင္လိုက္ျပီးတဲ့အခါ
ျမင္ရတဲ ့ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပမာပါပဲ----။

က်မဘ၀မွာအကန္ ့ႏွစ္ကန္ ့ရွိပါတယ္။ အပူအေအးႏွစ္ကန္ ့ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ အေမွာင္နဲ ့အလင္းႏွစ္ကန္ ့လို ့ေျပာရင္ လည္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကန္ ့က ငယ္စဥ္ဘ၀ကစျပီး “အက္ဖရြန္ “နဲ ့အိမ္ေထာင္က်၊ ၿပီးေတာ့ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးရား“ ရဲ ့ ေႏြည မ်ားမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ကာလမ်ား။ ေနာက္ထပ္တကန့္ ကေတာ့ အမိေျမရုရွကို ျပန္လာခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ “မာယာေကာ္ စကီး“ေသဆံုးတာကို ၾကားရတဲ့အခ်ိန္အထိကတကန္ ့။ ဒီအကန့္ ႏွစ္ကန္ ့ဟာ အကာေရာ၊ အႏွစ္ပါမတူၾကတဲ့ က်မဘ၀ရဲ ့အကန့္ ႏွစ္ကန့္ပါပဲ။
ရယ္စရာေကာင္းတာေလးတခု ေျပာၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ က်မက က်မရဲ ့ဘ၀ကို အပူနဲ ့အေအး၊ အလင္းနဲ ့အေမွာင္ ဆိုျပီး အကန္ ့ႏွစ္ကန္ ့ရွိတယ္လို ့ယူဆထားေပမယ့္ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ က်မနဲ ့ “ပက္စတာညက္“ ကိုရုရွႏိုင္ငံရဲ ့ အနက္ရႈိုင္းဆံုး ရင္ခုန္သံကို ေရးဖြဲ ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ႏွစ္ေယာက္ဆိုျပီး ညႊန္းၾကတယ္ဆိုပဲ ။ ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဘေလာ့“ ေျပာတဲ့ “ေၾကာက္မက္ဖြယ္ႏွစ္ကာလမ်ား“ အတြင္း “ပက္စတာညက္ “နဲ ့က်မကရုရွႏိုင္ငံရဲ “့တန္ဖိုး“ကိုကဗ်ာေရးဖြဲ ့မွတ္တမ္းျပဳႏိုင္ၾက တယ္ဆိုပဲ-----။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ အံ့ၾသစရာလည္းေကာင္းမေနေပဘူးလား။
ထားပါေတာ့----။ က်မဟာ ေမာ္စကို တကၠသိုလ္က အႏုပညာပါေမာကၡတဦးရဲ ့သမီး။ စႏၵယားဆရာမ တဦးရဲ ့သမီး။ ဒီအ ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထဲနဲ ့တင္ က်မကို ကဗ်ာဆရာမတဦးျဖစ္လာတာဟာ မဆန္းၾကယ္လွပါဘူးလို ့ ဆိုၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ဒီလိုမထင္ပါဘူး။ ရုရွႏိုင္ငံႀကီးရဲ ့ထူးျခားတဲ့ သမိုင္းေရးအျဖစ္အပ်က္ေတြက တြန္းပို ့ခဲ့လို ့သာ က်မဟာ ကဗ်ာဆရာမျဖစ္လာခဲ့ တာပါ။ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
၁၉၁၂ခု၊ က်မအသက္(၁၇)ႏွစ္မွာ ၊ “ဆာဂ်ီအဖရြန္“ နဲ ့လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၁၄ခု၊ အိမ္ေထာင္သက္ (၂)ႏွစ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေထာင္္ကြဲခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ “က“ရွပ္ျဖဴ “ေတြနဲ ့လက္တြဲျပီး “ဇာဘုရင္“ ဖက္ကရပ္တည္ခဲ့တာရယ္၊ က်မမေပ်ာ္ပိုက္ တဲ့အရပ္မွာ ေနထိုင္ရတာရယ္ေၾကာင့္ သူနဲ ့က်မလမ္းခြဲခဲ့ၾကရတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ “ရွပ္ျဖဴ “ေတြ ကိုဆန္ ့က်င္ျပီး “ကြန္ျမဴနစ္ “ေတြကို က်မေထာက္ခံတဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မဘယ္သူ ့ကိုမွ မေထာက္ခံပါဘူး။ “ဇာဘုရင္“ နဲ ့ “ကြန္ျမဴနစ္ “ကို က်မဘယ္တုန္းကမွ မေထာက္ခံခဲ့ပါဘူး။ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ အဲ့ဒီအရာႏွစ္ခုဟာ အတူတူပဲလို ့ေတာင္မွ ယူဆေနမိခဲ့သလား ဆိုတာ ကိုလည္း မသဲကြဲလွပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ “ဆာဂ်ီ “က “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား“ ကို ျပည္ေျပးအျဖစ္နဲ ့ထြက္ခြာတဲ့ အခါ သူ ့ေနာက္ကို က်မ မလိုက္ခဲ့ဘူး။ “ေမာ္စကို“ ကို က်မတေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်မအထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
“ေမာ္စကို“ ရဲ ့“ေဆာင္းဦးကာလ“ က က်မကို တြန္းေဆာင့္လိုက္သလို တုန္လႈပ္ရျပန္တယ္။ ဟိုမွာ အစိုးရ မိဘမဲ့ေဂဟာ တခုမွာ ထားခဲ့ရတဲ ့က်မရဲ ့ “သမီးငယ္“ ကမရွိေတာ့ဘူးတဲဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္၊ ေမာ္စကိုမွာ အငတ္ေဘးႀကီး က်ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ “သမီးငယ္“ ဟာအစာအဟာရျပတ္ျပီး ဆံုးခဲ့ရျပီတဲ့ ။ ဒီသတင္းကိုၾကားရေတာ့ ေမာ္စကိုျမိဳ ့ရဲ ့လမ္းမေတြေပၚမွာ ေန ့ရယ္ ညရယ္ လို ့က်မသတိမထားမိပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာလမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့မိတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုျဖစ္တာ ၁၉၁၇ခု၊ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ ေရး ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ (၂)ႏွစ္အၾကာ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလိုနဲ ့(၅)ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ က်မေလလြင့္ခဲ့တာေပါ့ ။ က်မဟာ သစ္ရြက္တရြက္လို ေလထဲမွာ ၀ဲေနခဲ့တာ သတိရလို ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိတဲ့အခါေတာ့ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား “ႏိုင္ငံ ဖက္ကို ဦးတည္တဲ့ကားတစီးေပၚမွာ က်မေရာက္ေနခဲ့တာ ေတြရေတာ့တယ္။ သစ္ရြက္ေၾကြေပါင္းမ်ားစြာ အစုလိုက္အပံုလိုက္ ေၾကြ က်ေနတဲ့ အဲ့ဒီ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္ “မွာ “ဆာဂ်ီ “ဆိုတဲ့ သစ္ရြက္တရြက္လည္း ရွိေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လားေလ။
(ဂ)
“ဆာဂ်ီအဖရြန္ “တေယာက္ အသက္ထင္ရွားရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း “အီရင္ဘတ္ “ကက်မကို သတင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက “အီရင္ဘတ္“ ဟာ “ပါရီက်ဆံုးခန္း“ ၀တၳဳႀကီးကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္ “ဆာဂ်ီ “န ဲ ့သူနဲ့ကအဆက္သြယ္မျပတ္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒါနဲ ့ပဲ “ဆာဂ်ီ“ ရွိရာ က်မလိုက္လာခဲ့တယ္ေပါ့။

ေတြ ့ဆံုဖို ့
စီစဥ္ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ျပီးမွ
က်မေရာက္လာခဲ့မိတယ္။
ဒီကိုေရာက္လာေတာ့
က်မရဲ ့ဆံပင္ေတြ မြဲေျခာက္ေနၾကျပီ။
ေႏြဦးကို က်မလွမ္းဆုတ္လိုက္မိတယ္။
ျပီးေတာ့
ရွင္က က်မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အျမင့္မားဆံုးတည္ေဆာက္ထားခဲ့တာပဲ။

“ဆာဂ်ီ“ နဲ ့က်မ “ပရပ္ “မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး အတူေနခဲ့ၾကတာလည္းမွန္တယ္။ ဆာဂ်ီ က က်မကို ေႏြးေထြးမႈမေပးခဲ့တာ လည္း မွန္တယ္၊ စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းခဲ့တာလည္းမွန္တယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ေ၀းခဲ့ရတာလဲမွန္တယ္။ က်မရဲ ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္နဲ ့ ကင္းကြာခဲ့တာလည္းမွန္တယ္။ တခါတရံမွာ ဘာမွစားစရာမရွိေတာ့ ေဇာင္းထဲက“ ျမင္းပိိန္တေကာင္“ ကို သတ္ စားခဲ့ၾကတာလည္းမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ “ခ်က္ကိုစလိုဗက္္ကီးယား“ ႏိုင္ငံရဲ ့ျမိဳ ့ေတာ္ “ပရပ္ “မွာေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို က်မ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “ဆာဂ်ီ “နဲ ့အတူ ေနခြင့္ရခဲ့ တာ စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ခြင့္ ရွိခဲ့တာ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ အဲဒီ ဘ၀တကန္ ့အတြင္းမွာ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့တယ္။ ေၾကနပ္ခဲ့တယ္။ “ေႏြဦး“ ေတြတခုျပီးတခု က်မႏွလံုးသားထဲ ေကာက္ထည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ “ေႏြဦး “တခုမွ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရတယ္လို ့ကို မရွိခဲ့ပါဘူး။

(ဃ)
မီးပံုထဲမွာ
ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို ့
က်မကို
သူကသင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီမီးပံုထဲကိုပဲ
က်မကို သူကပစ္ခ်ခဲ့တယ္။
ျပီးေတာ့မွ
ေရခဲျပင္ေလွကားထစ္ေပၚမွာ
က်မကို စြန္ ့ပစ္ထားခဲ့တယ္။

အခ်စ္ရယ္
မင္းက
က်မအတြက္
ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့ျပီးျပီလဲဆိုတာ
က်မသိပါတယ္။
အခ်စ္ရယ္
မင္းအတြက္
က်မ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း က်မသိပါတယ္။

“ပရပ္ “မွာ “ဆာဂ်ီ “မရွိတဲ့ေန ့ေတြ-------။ က်မအဖို ့ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ “ဆာဂ်ီ “ဟာ “ေမာ္စကို “ကို က်မ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ သူဟာ ဇာဘုရင့္လူအျဖစ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံ သစၥာခံတဦးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူ သြားခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ “ဟာ ပေဒသရာဇ္၀ါဒီအျဖစ္ကေနျပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ “ဆာဂ်ီ“ မရွိေတာ့တဲ့ အခါၾက မွ “ဆာဂ်ီ “နဲ ့သူ၊ မၾကာခဏ ျငင္းခဲ့ခုန္ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေတြးမိေတာ့တယ္။ ဆာဂ်ီ က ပေဒသရာဇ္စနစ္နဲ ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ ဟာ မတူၾကဘူးတဲ့ေလ။ အေရာင္ေရာ၊ အနံ ့ပါမတူဘူးတဲ့။ ဒီတုန္းက ပေဒသရာဇ္၀ါဒီအျဖစ္ကေနၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီအျဖစ္ ကူးေျပာင္းေတာ့မယ့္ “ဆာဂ်ီ “ကို က်မမရိပ္မိခဲ့ဘူး။
“ဆာဂ်ီ“ ကက်မကို အသိမေပးပဲ “ေမာ္စကို“ ကိုျပန္သြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း “ဆာဂ်ီ“မရွိတဲ့ “ပရပ္“မွာ က်မ မေနႏိုင္ေတာ့ျပန္ ဘူး။“ ပရပ္ “ရဲ ့အုတ္စီလမ္းမ်ားေပၚမွာ က်မတေယ ာက္ထဲလမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ“ ကက်မကို တေယာက္ထဲထားပစ္ခဲ့ျပီးေနာက္ တႏွစ္အၾကာမွာ က်မလည္း “ေမာ္စကို “ကိုလိုက္လာခဲ့ရျပန္တာေပါ့။
ေမာ္စကိုၾကရင္ “ဆာဂ်ီ“ ကိုေတြ ့ေအာင္ရွာျပီး က်မ-----ဘ၀တခုျပန္စရပါလိမ့္ဦးမယ္။

(င)
က်မရဲ ့ျမစ္
စီးရစ္ေခြဆဲ------။
ၿပီးေတာ့
မင္းရဲ ့ျမစ္
စီးရစ္ေခြဆဲ------။
က်မရဲ ့မင္းရဲ ့လက္ကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိတ္ဆက္လို ့မရ
ဒါမွမဟုတ္
ဆည္းဆာတခုက
အျခားဆည္းဆာတခုကို ဖမ္းဆုပ္ခ်ိတ္ဆက္လို ့မရသလိုမ်ိဳး------။

က်မက အခုလို ေျပာဆိုတုန္ ့ျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ “က်မလား-----။က်မကိုနိဗၺာန္ဘံုနဲ ့ စာေရးျခင္းအလုပ္ႏွစ္ခုအနက္ တခုခုကိုေရြး ပါလို ့ဆိုခ်င္တာလား။ ဒါဆိုရင္က်မက နိဗၺာန္ဘံုကို ျငင္းတယ္“ ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တုန္ ့ျပန္ေျပာဆိုခဲ့ဖူးတာ။ အခုေတာ့ နိဗၺာန္ဘံုလည္းဆံုးရႈံး၊ စာေရးျခင္းအလုပ္လည္း စြန္ ့လႊတ္ရေတာ့မယ္။
“ဆာဂ်ီ “ကိုက်မ အသဲအသန္လိုက္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ“ ဆာဂ်ီ “က လူ ့ျပည္မွာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ “ကို သူတို ့က မယံု ၾကည္ၾကဘူးေလ။ “ဆာဂ်ီ “ကို သူတို ့တေတြ သတ္ပစ္လိုက္ၾကျပီ။ “ဆာဂ်ီ “ကိုသူတို ့အဆံုးစီရင္ျပီးၾကသည့္တိုင္ က်မကို သူတို ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မရဲ ့ေနာက္ထပ္ သမီးေလးကိုလည္း ဖမ္းထားၾကပါတယ္။
ေမာ္စကို ျမိဳ ့ႀကီးထဲမွာ က်မဟာ အထီးက်န္ျဖစ္ျပန္ေတာ့တာေပါ့ ။ လူေတြဟာ က်မကိုေတြ ့ရင္ သရဲ သဘက္တေကာင္ ကို ေရွာင္သလို ေရွာင္သြားၾကတယ္။ တစိမ္းတရံစာ လူေတြကေတာ့ က်မနဲ ့မလွမ္းမကမး္မွာ ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ ဟာ စကားမေျပာပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဒီတုန္းက အဲဒီမ်က္ႏွာစိမး္ေတြဟာ က်မရဲ ့အရိပ္ထက္ပိုၿပီး က်မေနာက္ကလိုက္္ေန ႏိုင္ၾကတယ္လို ့ယူဆမိတယ္ ။ က်မအလင္းေရာင္ထဲမွာ ေနေတာ့လည္း အဒီလူေတြက က်မကို ျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ၀င္ရပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း က်မကို သူတို ့ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္သတင္းစကားတခုက က်မဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မမွာ ခြန္အားဟူသမွ် လံုးပါးပါးရေတာ့တာေပါ့။ “ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ္စကီး ကိုယ့္္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားျပီ“တဲ့။က်မရဲ ့ခ်စ္သူ “ဆာဂ်ီအဖရြန္“မရွိ ေတာ့ဘူး။ က်မအေလးနက္ဆံုး အခ်စ္ဆံုးရန္သူ မာယာေကာ္စကီး မရွိေတာ့ဘူး။

က်မ
အမွန္တရားကို သိတယ္။
တျခား အမွန္တရားအားလံုးကိုေတာ့ က်မစြန္ ့ပစ္လိုက္ၿပီ။
ကမၻာေပၚမွာ
ဘယ္လူသားမွ
ရုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ဘို ့ရာ မလိုအပ္ပါဘူး။
ၾကည့္္စမ္း
အဲဒီ
ညေနဆည္းဆာေပါ့
ၾကည့္စမ္း
အဲဒါ ညနဲ ့အနီးကပ္ဆံုးေပါ့။
ကဗ်ာဆရာေတြ
ခ်စ္သူေတြ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ
သင္တ္ို ့ ဘာေတြေျပာၾကဆိုၾကဦးမွာလဲ-------။

(စ)

၁၉၄၁ ခု၊ ေႏြဦး-----။ “ရယ္လာဘူခါ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း-----။“ ဆိုက္ေဗးရီးယားမဲဇာ-----။
ေခြးေျခပုေလး ေပၚကို က်မတက္လိုက္ပါတယ္။ ထုတ္တန္းမွာ တြဲေလာင္းခ်ထားတဲ့ ႀကိဳးကြင္းကို ယူၿပီး လည္တိုင္မွာ စြပ္လိုက္္ပါတယ္။ ခန္းဆီးတခုရဲ ့ဟိုမွာဖက္မွာ ရွိတဲ့“ မာယာေကာ္စကီး“ဆီကို က်မသြားေတာ့မယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတာအုပ္ကေလးဆီက္ုိ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။
ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေႏြဦးတခုက်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီဆိုတာ က်မအေသအခ်ာသိလိုက္ပါၿပီ။

ကိုးကား။ ။ 1. SELECTED POEM OF MARINA TSVETAYEVA
2. SELECTED POEM ; OSIP MANDELSTAM

ဒံုသမိေခ်ာင္းေပၚေက်ာ္လာတဲ့ စိန္ေျပာင္းက်ည္ဆံမ်ား

(က)

ညတုန္းက ေတာင္ကုန္းထိပ္ ေလကြယ္ရာဖက္ၿခံဳေဘးတြင္ က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့ပုန္းေအာင္းအိပ္စက္ခဲ့ၾက၏။ လူခ်င္း ပူးကပ္ ကာ အိပ္ၾကသည့္တိုင္ အေအးဒဏ္ကိုမူ အံမတုႏိူင္ခဲ့ၾက။ ည ႏွစ္နာရီခန္ ့ကတည္းက မိုးလင္းသည္အထိ မည္သူမွ် ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ မအိပ္ႏိူင္ၾက။ မနက္မိုးလင္းလို ့အိပ္ယါမွ ထေသာအခါ က်ေနာ္တို ့အားလံုး၏ကိုယ္ေပၚတြင္ ႏွင္းမ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုလ်က္ ရိွေလသည္။

နံနက္ (၈)နာရီထိုးကာနီးမွ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ က်ေနာ္ဆင္းလာ၏။ ေတာင္ကုန္းေအာက္တြင္ရိွသည့္ စမ္းေခ်ာင္းရိွရာ ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ စမ္းေခ်ာင္းေပၚ အုပ္မိုးထားသည့္ ရိႈထဲတြင္ ေနေရာင္ျခည္ေကာင္းစြာ မရတတ္ေသး။ ႏွင္းမ်ား တေပါက္ ေပါက္ က်ေနသည့္အသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ စိမ့္ေအးစိုထိုင္းလ်က္ရိွေသာ ရိႈထဲတြင္ ေခတၱခဏမွ်ရပ္ကာ နားစြင့္ၾကည့္မိ ေသးသည္။ “ ေတာထဲ၌ မ်က္ေစ့သည္ နားေလာက္အသံုးမ၀င္ ” ဟူသည့္ စကားကိုလည္း ေတြးမိသည္။ သို ့ေသာ္ မည္သည့္ ထူးျခားသည့္အသံမွ် မၾကားရ။ ညက သည္ေတာင္ကုန္းေအာက္၊ ရိႈထဲမွ “ ေခ် ” ေဟာက္သံ မၾကာခဏ ၾကားေနခဲ့ရ၏။ “ အသံ က်ယ္သေလာက္ ခြါရာငယ္လြန္းသည္ ” ဟူသည့္ တရုပ္စကားပံုတခုကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိေသး၏။

စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ကိုႏႈိးကာ ရိႈထဲသို ့အရင္ဆင္းသြားခဲ့၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ရဲေဘာ္ေလး “ ေ၀ွ ့စာ ” တို ့ႏွစ္ဦး၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္ယါက မထႏိူင္ေသး။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ေရာက္သြားေတာ့ ဗိုလ္သိန္းစိုးက ကာဘိုင္ေသနတ္ကို ေဘးကသစ္ပင္တြင္ေထာင္ကာ မီးထုိင္ေမႊးေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ က်ေနာ္က သူ ့ေဘးတြင္ သြားရပ္ကာ စမ္းေခ်ာင္းေရႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ စိတ္ကူးေလသည္။

“ ေဖါင္း-----ဂ်ိန္း၊ -----ေဖါင္း-----ဂ်ိန္း၊ -----ေဖါင္.း-------ဂိ်န္း၊-----ေဖါင္း-----ဂ်ိန္း ”

ဗိုလ္သိန္းစိုးႏွင့္က်ေနာ္ ၿပိဳင္တူလိုပင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ဗိုလ္သိန္းစိုးက ေသနတ္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚသို ့အေျပးတက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း တစံုတရာေျပာလိုက္၏။

“ ဒီေကာင္ေတြ ရြာထဲကို ၆၀ မမ ပစ္ထည့္လိုက္တာပဲျဖစ္မယ္ ကိုၿငိမ္း ”

က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေလး “ ေ၀ွ ့စာ ” သည္လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေန သည္ကို ေတြ ့ရ၏။ ၿခံဳပုတ္မ်ားကိုေက်ာ္ကာ၊ ေတာင္ကုန္းေအာက္္ဖက္ “ က်ဳံစိန္ ” ရြာဆီကို ကမန္းကတန္း လွမ္းၾကည့္ၾကရ၏။ ရြာလယ္မရိွတရိွေနရာမွ မီးခိုးမ်ားအူတက္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ လူေတြ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံ၊ ေခြးေဟာင္သံမ်ား ၾကားေန ရ၏။

ဗိုလ္သိန္းစိုးက ဦးေဆါင္ကာ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္၊ ေတာင္ကုန္းေအာက္ကို အေျပးဆင္းလာခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္က အသံဖမ္းစက္ကေလးကို ေစ့ဖြင့္ကာ လက္တဖက္ကေဖးၿပီး လည္ပင္းတြင္ခ်ိပ္၏။ က်န္လက္တဖက္က “ ကင္မရာ ” ကို အဆင္သင့္ကိုင္ကာ ေတာင္ကုန္းေအာက္ကို ေျပးဆင္းေနမိသည္။

ေတာင္ကုန္းေအာက္ လူသြားလမ္းကေလးေပၚအေရာက္ ရြာထဲက ေျပးထြက္လာၾကသည့္ လူအုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ သံုးေယာက္ ၀ါးတရိုက္အကြာတြင္ ဘြားကနဲသြားဆံုလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့က လူသြားလမ္းေပၚရပ္မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္၊ က်ေနာ္တို ့ဆီေျပးလာေနသည့္ လူအုပ္မွာ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္သူရပ္၊ ေနာက္ကို ေဘးကို ျပန္ေျပးသူေျပးႏွင့္ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္ၾကရ၏။

ဗိုလ္သိန္းစိုးက ကရင္လိုေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုရင္း လူေတြကိုလွမ္းၿပီး ရွင္းျပေနေလသည္။လူတခ်ဳိ ့ရပ္ၿပီး နားေထာင္ေနၾက၏။ ဖိနပ္မပါ တုတ္တေခ်ာင္းကိုေထာက္ၿပီး ရပ္ေနသည့္ အဘြားအိုတဦးက က်ေနာ္တို ့ႏွင့္အနီးဆံုးေနရာတြင္ရပ္ကာ က်ေနာ္တို ့ကို အကဲခက္ေန၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ က်ဳံစိန္ရြာထဲက လက္နက္ငယ္ပစ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ ေတာစပ္တြင္၊ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ရုတ္တရက္ ရင္ဆုိင္ေတြ ့သျဖင့္ ေနာက္ျပန္ဆုပ္ဖို ့ႀကိဳးစားေနၾကသည့္ လူအုပ္မွာ၊ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည့္အခါ က်ေနာ္တို ့ရိွရာသို ့ပင္ ဇြတ္အတင္းတိုး၀င္ ေျပးလာၾကေလသည္။ ဗိုလ္သိန္းစိုးႏွင့္ က်ေနာ္တို ့လည္း ေတာထဲသို ့ လူအုပ္ႏွင့္အတူ ေျပး၀င္လာခဲ့ၾကေလသည္။

(ခ)

က်ဳံစိန္ႀကိဳး၀ိုင္းအတြင္း က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ ေခတၱနားေနဖို ့ ရပ္လိုက္ၾကေသာအခါ ရြာသားမ်ားအားလံုး က်ေနာ္တို ့ ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ၾက၏။ က်ဳံစိန္ရြာသား “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” ကို ရြာသားတိုင္းက သိထားၾကၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ၀ိုင္းထိုင္ လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၊ တပ္ခြဲမွဴးေလး “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” ကို ရြာသားမ်ားက တေလးတစားရိွသည္ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိျပဳမိ၏။

ဗိုလ္သိန္းစုိးက ကရင္လို တစံုတရာေျပာလိုက္ေသာအခါ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေယာက်ၤား (၄)ေယာက္ ေရွ ့သို ့ထြက္လာ ၾက၏။

“ ဒီမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ပါလာသလဲ၊ ဆန္ေတြဘာေတြ ယူလာႏိူင္တာရိွသလား၊ အဲဒါ-ဒီလူႏွစ္ေယာက္နဲ ့အတူ၊ ကိုၿငိမ္း လိုက္ၿပီးေမးၾကည့္ထားပါ၊ က်ေနာ္နဲ ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ရြာဖက္ခဏ ျပန္သြားၿပီးၾကည့္မယ္---ကဲ---ကဲ ျမန္ျမန္လုပ္ ”

ဗိုလ္သိန္းစိုးက လူအုပ္ကို ကရင္လို အလ်င္အျမန္ရွင္းျပကာ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရြာသားႏွစ္ေယာက္က ရြာသားေတြကို တေယာက္ခ်င္းလိုက္ၾကည့္ၿပီး စံုစမ္းရေတာ့၏။ ခေလး လူႀကီး စုစုေပါင္း (၂၈)ေယာက္ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဖြားအို(၂)ဦး။ အသက္(၂)ႏွစ္ေအာက္ဟု ခန္ ့မွန္းရသည့္ကေလး (၄)ဦး။ (၁၀)ႏွစ္သားအရြယ္ (၃)ဦး။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရြာသားႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ကာ ရြာသားမ်ားကို စနစ္တက်ေနရာခ်ထား ေပးလိုက္ၾက၏။ ရြာသားမ်ား၏ေျပာစကားအရ၊ သည္ေနရာသို ့ န၀တစစ္တပ္မ်ား မည္သည့္အခါမွ် လာေလ့မရိွဟုဆို၏။ က်ေနာ္သည္လည္း လုံၿခံဳေရးအတြက္ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားရ၏။ မိသားစုအလိုက္၊ ၀ါးရံုပင္ ၿခံဳပင္မ်ားေဘးတြင္ ေနရာယူၾကၿပီးေနာက္ ညစာအတြက္ စဥ္းစားရေတာ့သည္။

က်ေနာ္က ညစာအတြက္ စဥ္းစားေနစဥ္ ရြာသား(၂)ဦးကမူ အပူအပင္မရိွသလို ထိုင္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္ကပဲ စၿပီး ညစာ ကိစၥေမးရေတာ့၏။ ထိုအခါၾကမွ ရြာသားေတြအားလံုး၊ ဒီကေန ့ညစာ မည္သူမွ် မစားပဲ အိပ္ၾကေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့၏။ ခေလးေတြကေကာ ေနႏိူင္ပါ့မလားဟု က်ေနာ္က ေစါဒက တက္မည္အျပဳတြင္ ခေလးေတြသည္လည္း သည္အတိုင္းေနလို ့ရၾက ပါသည္ဟု ရြာသားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပ၏။ က်ေနာ့္မွာ သက္ျပင္းကိုသာ မသိမသာ ခ်လိုက္မိေလသည္။

(ဂ)

၀ါးရံုပင္ေဘးတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားခင္းကာ က်ေနာ့္အတြက္ အိပ္ယါတခုျပင္ဆင္လိုက္၏။ ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္တြင္ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” ႏွင့္အဖြဲ ့ ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ သူတို ့ႏွင့္အတူ ေနာက္ထပ္ ရြာသား(၁၅)ေယာက္လည္း အတူပါလာၾက၏။ ဗိုလ္သိန္းစိုးဆီက က်ဳံစိန္ရြာ၏ အမဂၤလာသတင္းကို က်ေနာ္ေရးမွတ္ေနခဲ့မိေလသည္။

၁၉၉၃-ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၇)ရက္၊ နံနက္ (၈း၃၀)တြင္ ဒံုသမိေခ်ာင္း အေနာက္ဖက္ကမ္းတြင္ စခန္းခ်ေနသည့္ န၀တ စစ္တပ္ တပ္မ (၉၉) လက္ေအာက္ခံ၊ ခ.လ.ရ (၈၄)သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တဖက္ကမ္းတြင္ရိွသည့္ “ က်ဳံစိန္ ” ရြာေပၚသို ့ လက္နက္ႀကီး (၄)လံုး ပစ္သြင္းလိုက္၏။ ထိုေန ့က က်ဳံစိန္ရြာတြင္ အရိုးေကာက္ပြဲ ( အသုဘ အခမ္းအနား ) ရိွေန၏။ လူေတြ အရိုးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆန္မ်ား က်လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံထိမွန္ မႈေၾကာင့္ အဖ ဦးဖါးလိပ္၊ အမိ ေဒၚေနာ့ေရာ္တို ့၏သား အသက္ (၃၇)ႏွစ္ရိွ၊ ကိုလွေရႊ ထမင္းစားေနစဥ္ ရင္ညႊန္ ့တြင္ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံထိမွန္ေသဆံုး။ အဖြားအို “ ဖီးသူးမဲ ” အသက္(၇၅)ႏွစ္ ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ (၉)ႏွစ္ သမီးေလး “ ေနာ္ေကာ္က်ဳိး ” တို ့ ေျခေထာက္ႏွင့္လက္မ်ားတြင္ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာရ။ တရြာလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနစဥ္၊ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းမွ န၀တ စစ္တပ္မ်ား ရြာဖက္ကမ္းသို ့ခ်က္ခ်င္းကူးလာ။ လက္နက္ငယ္မ်ားပစ္ကာ ရြာထဲသို ့၀င္။ရြာထဲတြင္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူမ်ားမွ အပ က်န္သူအားလံုး ေတာထဲသို ့အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုျဖင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ၾကရ။ ရြာသူႀကီးမ (သည္နယ္တ၀ိုက္တြင္ ေယာက်ၤားသူႀကီး မလုပ္ရဲၾကသျဖင့္ မိန္းမသူႀကီးမ်ားသာရိွ ) ကို စစ္တပ္ကေခၚၿပီး ေန ့ခ်င္းၿပီး က်ပ္ေငြ ႏွစ္ေသာင္းစုေဆာင္းေပးရ မည္ ဆိုသျဖင့္ သည္ေန ့ည (၄)နာရီက ရြာႏွင့္ဒံုသမိေခ်ာင္းၾကား ယါယီတပ္စြဲထားသည့္ န၀တစစ္တပ္ကို ေငြမ်ားစုေဆာင္းၿပီးမွ သြားပို ့ခဲ့ရ။ ရြာထဲသို ့့ လက္နက္ႀကီးႏွင့္ပစ္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ-----၊ သည္ကေန ့မနက္ (၈း၀၀)နာရီ တြင္ က်ဳံစိန္ရြာအေနႏွင့္ ၀က္သားအခ်ိန္(၃)ပိသာကို စစ္တပ္စခန္းသို ့ ပို ့ေပးရမည္ဟု အမိန္ ့ရထားေသာ္လည္း ရြာသားမ်ားမွာ ရြာတြင္ အရိုးေကာက္ပြဲရိွေန၍ (၈း၀၀)နာရီေက်ာ္သည္အထိ မပို ့ေပးႏိူင္သည္ကို မေက်နပ္သျဖင့္ အခုလို ရြာထဲသို ့ စိန္ေျပာင္း က်ည္ဆံမ်ား ပစ္ထည့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရ-----။

၀ါးရံုပင္ေျခရင္းက သစ္ရြက္ေျခာက္အိပ္ယါေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း မည္မွ်အထိ အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ေနခဲ့မိေလသည္မသိ။ သတိရလို ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ေနေရာင္ျခည္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ၊ လေရာင္ မွိန္ျပျပ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။

သစ္ရြက္ေျခာက္အိပ္ယါေပၚတြင္ အသာအယါ ျပန္လည္လဲေလ်ာင္းရင္း၊ က်ဳံစိန္ႀကိဳး၀ိုင္းႀကီးအတြင္း၊ ေျပး၀င္ပုန္းခိုရင္း သစ္ပင္ ၿခံဳပင္မ်ားအၾကား၊ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းေနၾကမည့္ တျခား က်ံဳစိန္ရြာသားမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ပူေနမိေလသည္။

ဥေရာပမဲဇာ

နမ့္စြယ္ေခ်ာင္းမွသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္သို ့(၂)

နမ့္စြယ္ေခ်ာင္းမွာ ေရခမ္းလုနီးပါး ရိွေနသည္။ေျခမ်က္ေစ့သာသာ ေရကိုျဖတ္ကာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚတက္လာခဲ့ၾကသည္။

နမ့္စြယ္ရြာအျပင္ဘက္ နမ့္စြယ္ေခ်ာင္း၏တဖက္ကမ္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္ေရးနယ္ေျမ)မွ ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ ေခတၱထိုင္ေနသည့္တဲကို ေက်ာဘက္ကုန္းျမင့္ေတာင္ေျခတြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ထိုတဲမွျပန္လာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆံုးက ဦးေမာင္ေမာင္ေအး(ျပန္ၾကားေရးဌာန၀န္ႀကီး၊ အမ်ဳိးသားညြန္ ့ေပါင္းအစိုးရ)၊ အလယ္က ခြန္မားရ္ကို ဘန္း(ဖယ္ခုံၿမိဳ ့နယ္၊ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ေရးကိုယ္စားလွယ္)ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္…….။

ေခ်ာင္းထိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ၀ႆႏၱ၏ ေရွ႕ေျပးေလကို ရွဴရိႈက္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နမ့္စြယ္ရြာကို လယ္ကြက္မ်ား၏အစပ္တြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ မိုးတိမ္တခ်ဳိ႕ နမ့္စယ္ရြာေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္သြားၾကသည္။ ရြာထဲံမွ ကားသံ၊ေခြး ေဟာင္သံႏွင့္ ကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္သည့္အသံကို သဲ့သဲ့မွ်ၾကားေနရသည္။

ကန္သင္းရိုးေပၚေလွ်ာက္လာစဥ္ မလွမ္းမကမ္းမွ ရင္ေဘာင္တန္းရိွေနသည့္ ေရသြင္းေျမာင္းကေလးဆီက ေရစီးသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလွ်ာက္လာေသာ ပေဒါင္လုံမငယ္ႏွစ္ဦးကို လမ္းဖယ္ေပးၾကရ၏။ သူတို႔သည္ နမ့္စြယ္ရြာႏွင့္ နာရီ၀က္သာသာခရီး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံနယ္စပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀း၊ ပေဒါင္ရြာကေလးမွ ျဖစ္ၾကေပမည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး က်ေနာ္တို႔ေဘးမွ ျဖတ္ ေလွ်ာက္လာၾကေသာအခါ မ်က္ႏွာေခ်ႏွင့္ ေပါင္ဒါနံ့မ်ား ေ၀့၀ဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

လယ္ကန္သင္းရိုးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တဲတလံုးေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက လမ္းေဘးသို ့ဆင္းကာ တဲေရွ ့ တြင္ရပ္လိုက္သည္။ တဲေပၚတြင္ မည္သူွ်မရိွ။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူသူေလးပါး မျမင္ရ။

“ငါ မင္းကိုေျပာစရာရိွတယ္ ၿငိမ္းေ၀၊ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမို ့လို ့ အိမ္မွာမေျပာဘဲ ဒီမွာပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။ လာကြာ ဒို ့ဒီမွာခဏ ထိုင္ရင္း စကားေျပာရေအာင္“

ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက ေျပာေျပာဆိုဆို တဲေရွ ့ ကျပင္တြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ခြန္မားရ္ကိုဘန္းက ေဘးခ်င္း ယွဥ္လ်က္တြင္၀င္ထိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ေခါင္းေအးေအးထားကာ ဦးေမာင္ေမာင္ေအး ဆက္ေျပာမည့္စကားကို နားစြင့္ေနမိသည္။

“မင္းကို အဆင့္ျမင့္တာ၀န္တခု ေပးစရာရိွတယ္။ မင္း “ေနာ္ေ၀း“ကိုသြားၿပီး DVB မွာအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ျပင္ဆင္စရာရိွတာ ျပင္ဆင္ထားပါ။ ဒီကိစၥကို သိပ္ၿပီးမေပါက္ၾကားေစနဲ ့၊ ငါ ေနာက္တေခါက္ ဘန္ေကာက္ကဆင္းလာရင္ မင္းကို တပါတည္းေခၚမယ္။

ဒီတလအတြင္း မင္းထြက္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္”

ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရိွ၊ လိုလားစိတ္ကူးခဲ့ျခင္းမရိွသျဖင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေအး၏စကားကို က်ေနာ္ ဘယ္လို လက္ခံတုန့္ျပန္ ရမည္ကို မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ၀မ္းသာရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား။ က်ေနာ္ တကယ့္ကိုမသိ။ အံ့ၾသသြားမိသည္ေတာ့ရိွ သည္။

“ဒါဆိုရင္၊ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကေကာ……“

ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္ကာ ေခါင္းကို တခ်က္ၿငိမ့္လိုက္၏။

“ေအး၊ ဒါေတာ့ မင္းနဲ ့ငါတိုင္ပင္ၿပီး လူရွာရေတာ့မွာေပါ့ကြာ။ တာ၀န္ခံ ရွာလို ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ၊ မင္း“ေနာ္ ေ၀း“ကို အျမန္ဆံုးသြားဖို ့က ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါစဥ္းစားထားတာက စိုး၀င္းညိဳကိုေခၚရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ“

ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက ေျပာျပသည့္ ကိုစိုး၀င္းညိဳကို ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုတာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ေပးရန္ကိစၥ၊ က်ေနာ့္တြင္ ကန္ ့ကြက္ရန္မရိွ။ ကိုစိုး၀င္းညိဳသည္ DVB တြင္ က်ေနာ္တို႕ႏွင့္ တခ်ိန္လံုး လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

အမွန္စင္စစ္ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုမွာ ယခုမွပင္ ျပန္လည္စတင္ဖြဲ ့စည္းလႈပ္ရွားရမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္လေက်ာ္က က်ေနာ္တို ့သည္ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကို လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္မ်ား ပစ္ခတ္သံတို ့၏ေအာက္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကမ္းသို ့ သယ္ထုတ္လာခဲ့ၾကရ၏။ သံလြင္ျမစ္တဖက္ကမ္း ေဖြးေပၚလူရြာႏွင့္ ပဟီလူရြာသို ့ေရႊ ့ခဲ့ၾကရသည္။ ထို ့ေနာက္ ပုခံုးျဖင့္ထမ္း၍တဖံု၊ ေလွျဖင့္တတန္၊ ကားျဖင့္တသြယ္၊ ေသာ္လဲထရြာသို ့၎၊ မယ္စရီးယန္းသို ့၎၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္သို ့၎၊ နမ့္စြယ္ရြာကေလးသို ့ ၎၊ အဆင့္ဆင့္ သယ္ပိုးထုပ္ယူခဲ့ၾကရသည္။ တေနရာေရာက္လွ်င္ အေရးႀကီးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သယ္ယူၾကရၿပီး၊ ေနာက္တေနရာေရာက္လွ်င္ ထပ္မံ၍ ပိုမိုအေရးႀကီးသည့္ ပစၥည္းကုိေရြးကာ သယ္ၾကယူၾကရျပန္သည္။ မသယ္ႏိုင္၊ မပိုးႏိိုင္ေတာ့ သျဖင့္ စခန္းတခုတိုင္းတြင္ ပစၥည္းတခ်ဳိ ့ကို စြန္ ့ပစ္ထားခဲ့ၾကရ၏။ တခ်ဳိ ့ေတာထဲမွာ၊ တခ်ဳိ ့လမ္းေဘးမွာ၊ တခ်ဳိ ့ေခ်ာင္းေဘးမွာ…။

သို ့ေသာ္ နမ့္စြယ္ရြာသို ့ ေရာက္သည့္အထိ ေရႊွဗဟိုရ္စည္္စတူဒီယိုမွာ အသံရပ္သြားျခင္းမရိွ။ သတင္းမ်ား၊ ေတြ ့ဆံုေမး ျမန္းခန္းႏွင့္ ပံုမွန္တာ၀န္က်အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကို မပ်က္မကြက္ အသံသြင္းယူကာ “ေနာ္ေ၀း“ သို ့ပို ့ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။

မာနယ္ပေလာမွ ထြက္ခြာလာသည္မွစကာ စခန္းတခုသို ့ေရာက္သည့္အခါတိ္ုင္း ေရႊဗဟိုရ္စည္စတူဒီယိုတြင္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ တေယာကၿပီးတေယာက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကရ၏။ မိခင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသို႕ ထြက္ခြါသြားၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရႊဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကို ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္း ႏိုင္ေရး၊ က်ေနာ့္မွာ တခ်ိန္လံုး ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့မိ၏။

ယခုလို အေရးကိစၥႀကံဳလာေသာအခါ သြားတတ္လာတက္၊ သြားႏိုင္လာႏိုင္သည့္ လူကိုရွာကာ စရိတ္ကစေပးလွ်က္ ေတာ္ လွန္ေရးနယ္တခုအတြင္းသို ့ ေရာက္ေနသည့္ ကိုစိုး၀င္းညိဳကို အေခၚလႊတ္ၾကရေလသည္။ ကိုစိုး၀င္းညိဳ ေရာက္လာၿပီး ေရႊဗဟိုရ္ စည္စတူဒီယိုကို သူ ့ထံလႊဲေျပာင္းေပးၿပီးေသာအခါက်မွသာ “ေနာ္ေ၀း“သြားေရးအတြက္ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပင္ဆင္ႏိုင္ေတာ့၏။