ေအာ္လ္တာေနးတစ္ ၿငိမ္းေ၀

ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား

က်ေနာ့္ဘေလာ့က္ို အနည္းဆံုး
တပါတ္ေလာက္ ခဏနားထားရပါအံုးမယ္။
မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ ပရိႆဒ္မ်ား ခဏသည္းခံၾကဖို ့ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ က်ေနာ္တင္ထားခဲ့ၿပီးသား ကဗ်ာတပုဒ္ကို
ဖုံသုပ္ၿပီး ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း
ဒီကဗ်ာကို ႏွစ္သက္မိလို ့ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တပါတ္ၾကမွ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ခင္ဗ်ား။

မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာခဲ့သူတခ်ိဳ ့ရွိခဲ့ရင္လည္း
က်ေနာ့္ကဗ်ာကို ဖတ္မိၿပီး
အူေၾကာင္ေၾကာင္နိဳင္နိဳင္ၾကပါေစလို ့...ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ေအာ္လ္တာေနးတစ္ ၿငိမ္းေ၀

မနက္မိုးလင္း
က်ေနာ္ အိပ္ယာကနိဳးေတာ့
ျငိမ္းေ၀က မရွိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ ေျပာတယ္
မင္း ဘယ္မွမသြားရဘူး
မင္း ဘာမွမလုပ္ရဘူး ေပါ့
ဒါ မအိပ္ခင္
သူ ့ကို ထိန္းခ်ဳပ္ စက္ခလုပ္ကိုျပ
မွာထားတဲ့စကား။

ဒီေကာင့္အေၾကာင္း
က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့
ပထမ
လဘက္ရည္ဆိုင္
ဒုတိယ
ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ စာအုပ္ဆိုင္
တတိယ
ပန္းခ်ီဆရာမေလး စိန္စိန္လင္း
စတုတၳ
မာနယ္ပေလာ..။

က်ေနာ္
လဘက္ရည္ဆိုင္္ေရာက္ေတာ့
ျငိမ္းေ၀ကို
“ ဂန္တာဂရပ္စ္္” နဲ ့
တစားပြဲထဲ ထိုင္ေနတာ ေတြ ့ရေတာ့တာပဲ
ထုံးစံအတိုင္း
ဒီေကာင္က ေဆာင့္ၾကြားၾကြား
က်ေနာ့္ကို
တခါမွ မျမင္ဘူးသလို ၾကည့္္္
က်ေနာ္
အားနာတယ္ေလ
“ ဂန္တာဂရပ္စ္ ” ဆိုတာ
ကမာၻေက်ာ္ ဂ်ာမာန္ကဗ်ာဆရာပဲ
ဒါနဲ ့
စိတ္ကို ေလ်ာ့
ေဒါသကို ထိန္း
လက္ထဲက ထိန္းခ်ဳပ္စက္ခလုပ္ကိုျပ
မင္း ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေပါ့
လွည့္ျပန္မယ္အလုပ္
“ ဂန္တာဂရပ္စ္ ”ကိုၾကည့္ေတာ့
“ ဂန္တာဂရပ္စ္ ” က
သူ ့ရဲ့ ဆယ့္တေခ်ာင္းေျမာက္
လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ ့စားပြဲကိုေခါက္ေနတာ
ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။

ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာကဗ်ာနာက်င္မွဳ ( စာတမ္း )

ဘေလာ့ဂါ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား

ရက္ပိုင္းအတြင္း က်င္းပရန္ရွိတဲ့ မီဒီယာညီလာခံတခုမွာတင္ဖို ့ေရးထားတဲ့ စာတမ္းကို ဒီကေန ့တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းဟာ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ (၁၅) မိနစ္အတြင္း ကိုက္ညီေအာင္ေရးထားတဲ့စာတမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ညီလာခံမတိုင္ခင္ စာတမ္းမဖတ္ေသးခင္ စာေပဝါသနာရွင္မ်ားရဲ့အၾကံညာဏ္ကို ေတာင္းခံတဲ့အေနနဲ ့ဒီကေန ့တင္လိုက္တာပါ။ လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္နိဳင္ဖို ့ျဖစ္ပါတယ္။

ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာကဗ်ာနာက်င္မွဳ ( စာတမ္း )

နိဒါန္း
“ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာကဗ်ာနာက်င္မွဳစာတမ္း” ကို ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မွ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာကဗ်ာမ်ားကို အေျခခံၿပီးမွ ေရးပါတယ္။စာတမ္းဖတ္ၾကားခြင့္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္အေပၚမူတည္ၿပီးမွ အက်ဥ္းခ်ံဳးဖတ္ၾကားတင္သြင္းတဲ့စာတမ္းငယ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း(က)
လူ ့အဖြဲ ့အစည္းနဲ ့ကဗ်ာ ရဲ့ အခန္းက႑
ကဗ်ာဆိုတာ လူသားေတြတည္ထြင္ထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳေရးရာ အနဳပညာပစၥည္းတခုျဖစ္ပါတယ္။ လူသားက လူ ့ဘဝအဝန္းအဝိုင္းတခုလံုးနဲ ့ပတ္သက္တဲ့အရာဟူသမွ်အေပၚ သူဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ေဖၚျပတဲ့အခါ ကဗ်ာကိုလည္း ခံစားမွဳေဖၚျပေရးကိရိယာတခုအျဖစ္ လူေတြအသံုးျပဳပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ခံစားမွဳေဖၚျပေရးကိရိယာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ လူေတြရဲ့ရင္ခုန္သံကိုေဖၚျပတာ ကဗ်ာပါပဲ။ဒီေနရာမွာ သိသာထင္ရွားေစဖို ့ႏွိဳင္းယွဥ္ခ်က္တခုနဲ ့ယွဥ္ၿပီးေျပာရရင္ “လူေတြအေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ ဝတၳဳဖတ္၊ လူေတြအေၾကာင္းေျပာခ်င္ရင္ ဝတၳဳေရး” ဆိုတဲ့စကားလိုပါပဲ။ “ရင္ခုန္သံကိုၾကားခ်င္ရင္ ကဗ်ာဖတ္၊ ရင္ခုန္သံကိုေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာေရး” ဆုိတဲ့စကားဟာ မွန္ကန္ပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ အနဳပညာေရးနယ္ပယ္ထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္သီးသန္ ့ရွိတဲ့ အနဳပညာပစၥည္းတခုပါပဲ။

ကဗ်ာဟာ လူေတြရဲ့ ခံစားမွဳေဖၚျပေရးကိရိယာတခုလို ့ဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ လူေတြရဲ့ဘဝပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူေတြရဲ့ ေတြးေခၚမွဳပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကဗ်ာထဲမွာရွိတဲ့ အဲဒီရင္ခုန္သံမ်ားကိုအေျခခံၿပီး က်ေနာ္တို ့ေျခရာခံလို ့ရနိဳင္ပါတယ္။ ဥပမာ ခရစ္မေပၚမီ သကၠရာဇ္ ၆၀၀-၅၀၀ ကရွိခဲ့တဲ့ အိႏၵိယတိုက္ငယ္က “မဟာဘာရတ ”နဲ ့“ဘဂဝါဂီတ ”လို ့ေခၚတဲ့ကဗ်ာႀကီးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၇၇၂-၈၈၆ ေလာက္ကရွိခဲ့တဲ့ တရုပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး “ပိုင္ခ်ဴယီ” ရဲ့ကဗ်ာေတြ၊ တခါ ဒီဘက္ကိုနည္းနည္းတိုးလာလိုက္ရင္ ခရာဇ္သကၠရာဇ္ ၁၇၉၂ ခုႏွစ္မွာေမြးၿပီး ၁၉ ရာစုဦးပိုင္းမွာႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ “ရွယ္လီ ”ရဲ့ “ျပည္သူတို ့အတြက္ ကဗ်ာဆရာရဲ့ေတးသံ”(Song-To the Men of England) ကဗ်ာမိ်ဳး၊ “ဒီလန္ေတာမတ္စ္”ရဲ့ “စာရြက္ကို လက္မွတ္ထုိးတဲ့လက္ဟာ ၿမိဳ ့ကိုဖ်က္တယ္” ( The Hand That Signed the Paper Felled a City) ဆိုတဲ့ကဗ်ာေတြျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာ ဒီကဗ်ာေတြဟာ အဲဒီေခတ္အဲဒီကာလ သူ ့သက္ဆိုင္ရာလူ ့ အဖြဲ ့အစည္းရဲ့ လူမွဳဖြဲ ့စည္းဆက္ဆံေရးအေျခအေနေတြကို ေျခရာေကာင္းေကာင္း ေကာက္နိဳင္တဲ့အနဳပညာပစၥည္းေတြပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ “သည္မင္းသည္စိုး သည္သူခိုးနဲ ့သည္မိုးသည္ေလ သည္လူေတြနဲ ့” ဆိုသလို အဲဒီေခတ္လူ ့ အဖြဲ ့အစည္းမ်ားရဲ့ အေျခအေနကို ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေျခရာခံလို ့ရပါတယ္။အဲဒီေခတ္ အဲဒီလူ ့အဖြဲ ့အစည္းဝင္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ားကို က်ေနာ္တို ့အတိုင္းသားၾကားနိဳင္တဲ့ကဗ်ာေတြပါပဲ။

က်ေနာ္တို ့လူမ်ိဳးေတြအဖို ့ေတာ့ ပခက္အတြင္းမွာရွိစဥ္တုန္းက ေတးကဗ်ာနဲ ့ယဥ္ပါးလာလိုက္တာ လူေသကုန္းကုိသြားေတာ့လည္း နိဗၺာနေတးနဲ ့သြားတဲ့အထိ ေတးကဗ်ာနဲ ေမြးဖြား၊ေတးကဗ်ာနဲ ့့ေန၊ ေတးကဗ်ာနဲ ့ဘဝကိုနိဂုံးခ်ဳပ္တဲ့လူမိ်ဳးျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ဟာ ကဗ်ာဖတ္ျပတာ ကဗ်ာရြတ္တာေတြကိုနားေထာင္ၾကပါတယ္။က်ေနာ္တို ့ဟာ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၾကတယ္။ဒီလိုနည္းနဲ ့လူေတြအေၾကာင္းခံစားၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ ့လူေတြရဲ့ရင္ခုန္သံေတြကိုနားေထာင္ၾကတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ ့က်ေနာ္တို ့က ဘဝကိုဆင္ျခင္၊ ဘဝကိုသံုးသပ္ၾကတယ္။

လူဟာ ခံစားမွဳအထိတက္လွမ္းလာနိဳင္မွသာ ဆင္ျခင္သိ သံုးသပ္အသိကို ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရယူနိဳင္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ “ဥာဏ္အသိမွာတင္ရပ္မေနပဲ စ်ာန္အသိအထိ တက္လွမ္းမွသာေရာက္နိဳင္တာဟာ ကဗ်ာပါပဲ” ။ ဒါေၾကာင့္မို ့လည္း ခံစားမွဳအေပၚမွာသာ ေျခစံုရပ္ထားတဲ့ကဗ်ာရဲ့အခန္းက႑ဟာ လူ ့ယဥ္ေက်းမွဳနယ္ပယ္မွာ ျမင့္မားေနတဲ့သေဘာေဆာင္တာပါ။ ကဗ်ာဟာ လူ ့ယဥ္ေက်းမွဳဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းအညြန္ ့အဖူးပါပဲ။

အပိုင္း (ခ)
အဆင့္နိမ့္က်လာေနေသာ ျမန္မာ့လူ ့ အဖြဲ ့အစည္းရဲ့အေျခအေနနဲ ့ကဗ်ာရဲ့ တာဝန္ႏွစ္ရပ္
ျမန္မာ့ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းရဲ့သမိုင္းဟာ ၁၉၆၀ လြန္ႏွစ္ေတြကစၿပီး အာဏာရွင္စနစ္နဲ ့တုတ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံေနရတဲ့ဲ့သမိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသမိုင္းဟာ ဒီကေန ့ ဒီစာတမ္းတင္သြင္းေနတဲ့အခ်ိန္အထိ တည္ရွိေနတဲ့သမိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္နီးပါး (ရာစုႏွစ္တစ္ဝက္နီးပါး) အာဏာရွင္စံနစ္နဲ ့တုတ္ေႏွာင္ျခင္းခံထားရတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာအႏွစ္သာရ မေျပာင္းလဲပဲ တည္ရွိေနတဲ့သမိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းရဲ့ အေျခအေနကို ႏွိဳင္းယွဥ္မွဳႏွစ္ခုနဲ ့ယွဥ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ျဖစ္သင့္ ရွိသင့္တဲ့အေျခအေနထက္ နိမ့္ဆင္းသြားေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ႏွိဳင္းယွဥ္မွဳတခုက တျခားနိဳင္ငံမ်ားနဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္တာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တခုကေတာ့ ကိုယ့္နိဳင္ငံရဲ့အတိတ္ကာလအေျခအေနနဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ နိမ့္ဆင္းသြားေနတယ္လို ့ေျပာနိဳင္တဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ နယ္ပယ္အသီးသီးအလိုက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားနဲ ့တကြ ေျပာဆိုလို ့ရတာရွိသလို ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ၿပီးမွ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို ့ရတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ ကိန္းဂဏန္းအရ ဥပမာတခုေျပာရရင္ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံလူ ့အဖြဲ ့အစည္းရဲ့ လူတဦးခ်င္း၀င္ေငြကိုေထာက္ျပတာမ်ိဳးနဲ ့ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ၿပီးမွ ေကာက္ခ်က္ဆြဲနိဳင္တဲ့ကိစၥကေတာ့ လူေတြ ျဗဟၼစိုရ္တရား ေခါင္းပါးလာေနတဲ့ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ လူေတြ အေတြးအေခၚအရ ခၽြတ္ခ်ံဳက်လာေနတဲ့ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

လူ ့အဖြဲ ့အစည္းတခုမွာ ရုပ္ဝတၳဳလိုအပ္ခ်က္က အေရးႀကီးသလို စိတ္ဆႏNလိုအပ္ခ်က္ဟာလည္း အေရးႀကီးတာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ခုဟာ တခါတေလ အေျခအေနနဲ ့အခ်ိန္အခါအရ တခုက တခုထက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနတတ္ေပမယ့္ ဒါဟာ ယာယီသေဘာမွ်သာျဖစ္ၿပီး တရားသေဘာအရဆိုရင္ ႏွစ္ခုစလံုး အေရးႀကီးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။က်ေနာ္တို ့ရဲ့့ ျမန္မာ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းအေျခအေနဟာ အဲဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္စလံုးမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ နိမ့္ဆင္းက်လာေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။
ဒီလို နိမ့္ဆင္းက်လာေနျခင္းရဲ့ အဓိကတရားခံဟာ က်ေနာ္တို ့ျမန္မာ့လူ အဖြဲ ့အစည္းရဲ့ ဖြဲ ့စည္းတည္ရွိမွဳ ဆက္ဆံေရးအေျခအေနပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့ျမန္မာ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းဟာ ဖြဲ ့စည္းပံုမွားေနတဲ့၊ ဖြဲ ့စည္းပံု ပံုပမ္းပ်က္ေနတဲ့သေဘာမွာရွိပါတယ္။ ဒီဖြဲ ့စည္းပံုဟာ သာမာန္ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးမွဳမဟုတ္ပဲ “ဘုရားကေအာက္ ေမ်ာက္ကအထက္” ဆိုတဲ့ လံုးလံုးႀကီး မွားယြင္းတိမ္းေခ်ာ္ေနတဲ့ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္တည္ေနခဲ့ပါတယ္။သည္လိုအေျခအေနမိ်ဳးမွာ ကဗ်ာဟာ တာဝန္ႏွစ္ခုကိုထမ္းေဆာင္တာေတြ ့ရပါတယ္။ တခုက လူေတြရဲ့လက္ရွိပကတိအေျခအေနအမွန္ကိုထုတ္ေဖၚဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့တာဝန္နဲ ့ဒီဖြဲ ့စည္းပံုပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနႀကီးထဲက ဘယ္လိုရုန္းထြက္သင့္သလဲဆိုတဲ့ သတိေပးႏွိဳးေဆာ္တဲ့တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာတခ်ိဳ ့က လူေတြရဲ့လက္ရွိဘဝအေျခအေနကိုထင္ဟပ္ၿပီး တခ်ိဳ ့ကဗ်ာေတြကေတာ့ လူေတြ ဒီအေျခအေနဆိုးႀကီးထဲက ေဖါက္ထြက္ဖို ့ႏွိဳးေဆာ္တဲ့ကဗ်ာေတြျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့လည္း တခ်ိဳ ့ကဗ်ာေတြက ဒီတာဝန္ႏွစ္ခုကို တၿပိဳင္နက္တည္း ထမ္းေဆာင္နိဳင္တာ ေတြ ့ရပါတယ္။


(ဂ)
ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေခတ္တစ္ခုက နာက်င္မွဳကဗ်ာကိုျပဌါန္းျခင္း
၁၉၆၀ နဲ ့၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း က်ေနာ္တို ့ျမန္မာ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းဟာ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း့ႀကီးတစ္ခုုျဖစ္တယ္လို ့ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၅၀ အတြင္း “ဧကဝါဒ” လႊမ္းမိုးမွဳေအာက္မွာ လူေတြအားလံုး အနိဌါရုံေတြကိုပဲ မ်က္ေမွာက္ျပဳရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္ဝါဒီေတြ တိုင္းျပည္အာဏာရလာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အာဏာရလာတဲ့နည္းကလည္း တရားနည္းလမ္းမက်၊ ရထားတဲ့အာဏာကိုလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ အာဏာရ စစ္ဝါဒီေတြက ညႊတ္ကြင္းေတြ၊တည္ကြင္းေတြ၊ ေက်ာ့ကြင္းေတြ၊ သတ္ကြင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲကိုင္စြဲၿပီး အာဏာတည္ျမဲဖို ့ကိုပဲ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကာ တိုင္းျပည္တိုးတက္စည္ပင္ေရး၊ ၿင္ိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားမွ်တေရး ဆိုတာေတြက ဘယ္နည္းနဲ ့မွ ေခါင္းမျပဴနိဳင္ေတာ့ပဲ လူေတြအားလံုး ဒုကၡတြင္းထဲ တြန္းခ်ခံရသလိုျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ ့အေျခအေနမပ်က္ေအာင္ အေျခအေနေတြ ဆိုးဝါးသထက္မဆိုးဝါးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရတဲ့ လူထုႀကီးနဲ ့အုပ္စိုးသူ စစ္ဝါဒီေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ ့ၿပီး က်ေနာ္တို ့ျမန္မာ ့လူ အဖြဲ ့အစည္းဟာ ပဋိပကၡေတြ ထူေျပာေနခဲ့ရပါတယ္။ဒါဟာ နိဳင္ငံေရး စီးပြါးေရး လူမွဳေရး ပညာေရး က်န္းမာေရးအစရွိတဲ့နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ မိုးေမွာင္ႀကီးက်ေနတဲ့သေဘာပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့လူမ်ိဳးေတြ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတလာၾကရပါတယ္။ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုး စင္းေကာျဖစ္လုနီးပါး၊ မ်က္ရည္နဲ ့ေသြးေတြ ေနာက္ထပ္ ပစ္ေကၽြးဖို ့စေတးဖို ့လက္က်န္မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီလူ ့အဖြဲ ့အစည္းႀကီးတခုလံုး ၿငိီးျငဴသံေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြ၊ ငိုသံေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြကို ေနရာအႏွံ ့ၾကားေနခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနေတြက ဒီလိုနာက်င္မွဳေတြနဲ ့ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ေခတ္တစ္ခုက လူထုထဲကလူတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြကို ရင္ခုန္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြကို နာက်င္မွဳေဖၚျပတဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးလာေအာင္ တြန္းပို ့လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကဗ်ာဆရာ“ေမာင္ေခ်ာႏြယ္” က “ဂီတ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ေရးခဲ့တာပါပဲ။ ဒါဟာျဖင့္ နာက်င္မွဳကဗ်ာကို ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္တစ္ခုက ျပဌါန္းလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။

(ဃ)
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့ “ဂီတ” သို ့မဟုတ္ နာက်င္မွဳကဗ်ာ
ကဗ်ာဆရာ “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္” ဟာ သူ ့ကဗ်ာတပုဒ္ကို “ဂီတ” လို ့အမည္ေပးၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ စာလံုးေရ ( ၅၉ ) လံုးပါရွိၿပီး ပါဒအေရအတြက္ ( ၈ )ခုပဲ ရွိပါတယ္။ ဧကပိုဒ္ကဗ်ာလည္းျဖစ္ပါတယ္။


ဂီတ

လမ္းေဘးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ေနတဲ့ေခြး
ရုတ္တရက္ ကားျဖတ္နင္းခံရ
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း သြင္သြင္က်ိဳး
နာလြန္းလို ့ခမ်ာမွာ
ဘယ္လို ေအာ္ရမွန္းမသိ
သူ ့အသက္ရွဴ ေရငင္ပံုးေလး
ေရတြင္း နက္နက္ႀကီးထဲ
ငင္ငင္ေနတာ ျမင္ရ။ ။

ဒီကဗ်ာမွာ အဓိကအားျဖင့္ နိမိတ္ပံု (၄)ခု။ “ေခြး၊ ကား၊ ေရတြင္း၊ ေရပံုး ” ဆိုတာေတြနဲ ့ဖြဲ ့စည္းထားတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကဗ်ာဖတ္သူကို ခံစားနားလည္နိဳင္ဖို ့အဲဒီနိမိတ္ပံု (၄) ခုကပဲ အဓိက စည္းရုံးေဆာင္ရြက္သြားတာပါပဲ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟာ ခံစားနာက်င္မွဳျပင္းထန္တဲ့ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးတယ္။ သစ္ပင္တပင္ကိုေတာင္ ဒဏ္ရာေတြနန္းခ်င္းျဖစ္ေနတဲ့သစ္ပင္ဆိုၿပီး ေရးတယ္(အရိပ္ေခၽြသစ္ပင္)။ သူ ့ကဗ်ာေတြထဲက နာက်င္မွဳေတြနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး သူေရးတဲ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္းျပန္ေျပာရရင္ “ေသြးစိမ္းတေပါက္ေပါက္နဲ ့တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ သူ ့ဘဝခရီး” (လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ ေကာင္) ဆိုတာမ်ိဳး၊ “က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ဒါဏ္ရာေတြကို ကိုယ့္အနဳပညာနဲ ့ကိုယ္ ေသြးတိတ္ေစခဲ့ၾကပါတယ္” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ သူေရးခဲ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ႀကီးျပင္းျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္မွာ ေခတ္ရဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကို ရုိက္ပုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းရတဲ့ေခတ္ဆိုတာ အထက္က က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ တကိုယ္လံုးစင္းေကာျဖစ္ေနတဲ့ဲ့၊ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့ လူ ့ အဖြဲ ့အစည္းတစ္ခုရဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေသနတ္သံေတြမစဲတဲ့ေခတ္၊ ဒုကၡသည္မ်ိဳးစံုထြန္းကားတဲ့ေခတ္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုအဆံုးစီရင္တာ အမ်ားဆံုးေခတ္၊ ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဖို ့စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖို ့ေတာင္ အခ်ိန္မရနိဳင္တဲ့ေခတ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့ “ဂီတ” ကဗ်ာဟာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ “အလန္ဂ်င္းစ္ဘတ္”(Allen Ginsberg) ရဲ့ “အူသံ”(Howl)ံ ကဗ်ာ နဲ ့ေၾကာင္းတူသံကြဲ ကဗ်ာျဖစ္တယ္။ ဂ်င္းစ္ဘတ္က သူ ့ေခတ္ရဲ့ အေမရိကန္လူထု နာက်င္မွဳကို အဲဒီ “အူသံ”ကဗ်ာနဲ ့ေဖၚျပနိဳင္ခဲ့သလို ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကလည္း သူ ့လူမ်ိဳး မ်ိဳးဆက္တခုလံုးရဲ ့နာက်င္ခံစားရမွဳကို “ဂီတ” ကဗ်ာနဲ ့ေဖၚျပနိဳင္ခဲ့တယ္။ဂ်င္းစ္ဘတ္ရဲ့ “အူသံ”ကဗ်ာဟာ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ အျပင္းထန္ဆံုးနဲ ့အရွည္လ်ားဆံုးအူသံံျဖစ္သလို ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ ့“ဂီတ” ကဗ်ာဟာလည္း က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တခုလံုးရဲ့ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးနဲ ့ အနက္ရွိဳင္းဆံုး ဘဝဂီတသံစဥ္တစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။

အနဳပညာနယ္ပယ္မွာ လူသားရဲ့ မခ်ိမဆန္ ့ေဘးၾကပ္နံၾကပ္အေျခအေနကိုေဖၚျပတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ ့ရွိတယ္။ တခုက ေနာ္ေဝ ပန္းခ်ီဆရာ “အက္ဗတ္ မြန္ ့ခ္” ရဲ့ “ေအာ္သံ” ပန္းခ်ီကား။ ေနာက္တခုက ၿဗိတိသွ်ပန္းခ်ီဆရာ “ဖရန္စစ္ေဘကြန္”(Francis Bacon) ရဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြျဖစ္တယ္။ အက္ဗတ္မြန္ ့ခ္ရဲ့ “ေအာ္သံ”ံပန္းခ်ီကားဟာ တံတားေပၚမွာရပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့လူတေယာက္ ရဲ့ပံုျဖစ္တယ္။ ပါးရုိးနားရုိးေတြခ်ိဳင့္ဝင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက အဆမတန္ျပဴးက်ယ္ၿပီး ခႏၵာကိုယ္မွာရွိတဲ့ခြန္အားဟူသမွ် လည္ေခ်ာင္းကတဆင့္လႊတ္တင္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူတေယာက္။အဲဒီလူရဲ့မခ်ိမဆန္ ့ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့အသံဟာ ဥေရာပတတိုက္လံုးကို တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသြားေစတယ္။ အဲဒီပန္းခ်ီကားဟာ လူသားရဲ့အေထြေထြစိတ္ဖိစီးမွဳကိုေဖၚျပတဲ့ပန္းခီ်ကားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖရန္စစ္ေဘကြန္ ကေတာ့
လူလိုလို တိရစၦာန္လိုလို ကိုယ္လံုးတီးခႏၱာကိုယ္နဲ ့ဒါဏ္ရာရေနတဲ့လူေတြ အေပါက္မရွိတဲ့အခန္းထဲ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့အျဖစ္ကို သူ ့ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာ ထည့္ဆြဲၿပီး လူသားရဲ့ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္အေျခအေနကို ေဖၚျပနိဳင္ခဲ့တယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေျပာဖူးတဲ့စကားရွိပါတယ္။ သူ ့ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ “ဆတ္သြား” ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ေျပာသြားတဲ့စကားပါ။ “ခင္ဗ်ား ေသခ်ာဖတ္မယ္ဆိုရင္ ဆတ္သြားဟာ ႀကီးမားတဲ့ဒါဏ္ရာႀကီးတခုဆိုတာ ေတြ ့ရလိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့စကား သူေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ့ရဲ့ ဒီ “ဂီတ” ကဗ်ာဟာ သူက ဒီကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ဘာတခြန္းမွေျပာခဲ့တာမရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဖတ္သူေတြရဲ့အေတြးမွာေတာ့ ေခတ္တခုရဲ့ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိႏွိပ္မွဳေတြ၊ ေခတ္သစ္တစ္ခုေျပာင္းဖို ့အတြက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္ရည္နဲ ့ေသြးေတြ ပစ္ေကၽြးေနရလြန္းလို ့လူေတြရဲ့ဲ့ နာနာက်င္က်င္ျငီးျငဴသံေတြ၊ ဘဝရဲ့ေမွာင္မိုက္ျခင္းေတြ၊ အတြင္းကလွဳိက္စားေနတဲ့ ေဝဒနာေတြ၊ လူ ့အျဖစ္ရဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့မွဳေတြ၊ ဒါေတြက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကို နာက်င္ေစခဲ့တယ္လို ့ပဲ နားလည္ရပါတယ္။

ဒီကဗ်ာထဲမွာ လူေတြ ကိုယ့္အသက္ဓါတ္ကေလးကို ေရတြင္းနက္နက္ႀကီးထဲက မနည္းဆြဲတင္ေနရတဲ့ ေရပံုးကေလးလို ့သူေျပာလုိက္တာ အင္မတန္တိက်တဲ့ နိမိတ္ပံုအတြဲျဖစ္ပါတယ္။လက္ရွိေခတ္ႀကီးကို သူက ေရတြင္းနက္နက္ႀကီးလို ့ေရးၿပီး လူ ့အသက္ဓါတ္ကိုၾကေတာ့ ေရပံုးကေလးလို ့ဆိုပါတယ္။လူ ့အသက္ဓါတ္ မီးစာေလး အခ်ိန္မေရြးၿငိမ္းသြားနိဳင္တဲ့အေျခအေနကို ေဖၚျပတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒီလို လွဳပ္လွဳပ္လဲ့လဲ့ ယဲ့ယဲ့ကေလးသာျဖစ္ေနတဲ့အသက္ဓါတ္ကေလး သူ ့ဆီက လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ အျပင္းအထန္ သတ္ိနဲ ့ျပန္လည္ဆြဲငင္ယူေနရတဲ့ သတၱဝါတစ္ေကာင္ရဲ့ နာက်င္မွဳက္ုိ “ဂီတ” ကဗ်ာထဲ အံဝင္ခြင္က် ေရးခဲ့တယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့ နားထင္ကိုေတ ့ထားတဲ့ ခလုပ္ေမါင္းျဖဳတ္ေတာ့မယ့္ ေသနတ္ေျပာင္းတခုကို ကဗ်ာဖတ္သူေတြက ေကာင္းေကာင္းႀကီးျမင္လိုက္ရတဲ့သေဘာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ ့ရဲ့ “ဂီတ” ကဗ်ာဟာ သူ ့ရဲ့ပုဂလဓိဌခံစားမွဳ နာက်င္မွဳမဟုတ္ေတာ့ပဲ ဓမၼဓိဌနာက်င္မွဳအထိျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ personal ကေနၿပီး universal ျဖစ္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ “ဂီတ” ကဗ်ာဟာ သရုပ္ေဖၚသက္သက္ကဗ်ာမဟုတ္ပဲ လူေတြ ဒီအက်ဥ္းအၾကပ္ထဲ ဒီအတိုင္းဆက္ေနရင္ ဘယ္နည္းနဲ ့မွမျဖစ္နိဳင္ေတာ့တဲ့ လူေတြေတာင့္ခံနိဳင္စြမ္းရဲ့ဒီဖက္အစြန္းအထိေရာက္တဲ့အေျခအေနကိုေဖၚျပတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္တဲ့အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွိမွ၊ ေဖါက္ထြက္မွ၊ အသက္ဆက္လက္ရွင္သန္နိဳင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိကို မလြဲမေသြ စဥ္းစားလာေစနိဳင္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိိုလည္း က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးျဖည့္စြက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တခုလံုးရဲ့နာက်င္မွဳကဗ်ာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္ထဲမွာ လူသားရဲ့ နာက်င္မွဳကို အေပၚလြင္ဆံုး ေဖၚျပနိဳင္တယ္လို ့ယူဆရတဲ့ “ဂီတ” ကဗ်ာေရးခဲ့တဲ့“ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ”ကို ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္။ သူ ့ရဲ့ “ဂီတ” ကဗ်ာ ဟာ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို ့ေခတ္၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တခုလံုးရဲ့ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္နဲ ့ မခ်ိမဆန္ ့အေျခအေနကို ေဖၚျပနိဳင္တဲ့ကဗ်ာျဖစ္တယ္လို ့ေျပာရင္း ဒီစာတမ္းကို နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား....။ ။

ၿငိမ္းေဝ

မွိီျငမ္း။ ။(၁) ဂႏၳဝင္စာေပ စာတမ္းမ်ား (ေမာင္ဆုရွင္၊ ထီလာစစ္သူ၊ တင္ေထြး )
(၂) ဝိညာဥ္ မွန္ကြဲစမ်ားလြင့္ေမ်ာရာ ကႏၱာရ (ေဇာ္ထြန္း)
(၃) ပန္ဒိုရာ ဘေလာ့
(၄) ဆစ္လ္ဗီယာပလာသ္ဘဝ ဆစ္လ္ဗီယာပလာသ္ကဗ်ာ (ေဇယ်ာလင္း)
(၅) ထင္းရွဴးပင္ရိပ္ (ေမာင္သာနိဳး)
(၆) အဓိပၸါယ္မဲ့ ျပဇာတ္ (ေအာင္ခင္ျမင့္)

မိုုးတိတ္ေတး

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက “မဆုမြန္ ဘေလာ့” ကို သြားလည္ေတာ့ ျပည္တြင္းက လူငယ္တေယာက္ရဲ့ကဗ်ာကို က်ေနာ္ဖတ္ရတယ္။ သတင္းေတြထဲမွာလည္း “ ျမဖက္ရွင္စက္ရုံ” က စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမေလးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ထိုင္သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာေတြကိုလည္း ေတြ ့ေနရတယ္။ ကဗ်ာကိုဖတ္ သတင္းေတြကိုဖတ္ ၿပီးေတာ့ မိန္းခေလးေတြခ်ည္းပဲ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတာင္းေနတဲ့စက္ရုံဆီ တန္းစီၿပီးခ်ီတက္လာၾကတဲ့ လံုထိန္းကား၊ မီးသတ္ကားေတြ..ဒါေတြကိုေတြ ့ေတာ့ က်ေနာ္ မခံစားနိဳင္ဘူးေလ။ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ကိုယ့္သားသမီးအရြယ္ခေလးမေလးေတြ တခ်ိဳ ့မ်ား ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ ေဘးမွာခ်လို ့။ က်ေနာ္ အရမ္းစိတ္ပူမိတယ္။ ပစ္လားခတ္လားလုပ္လာရင္...။

ဒီတပြဲမွာေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ စစ္အစိုးရက အၾကမ္းမဖက္ေသးဘူး။ အလုပ္သမားေတြဖက္ကလည္း သပိတ္ေတြက္ို အရွိန္မေသေသးဘူး။ က်ေနာ္ စိတ္ပူတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဘာလုပ္နိဳင္သလဲဆိုေတာ့လည္း လက္ေတြ ့က်တဲ့အလုပ္ ဘာတခုမွမလုပ္နိဳင္လို ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒီအတိုင္းေတာ့က်ေနာ္ မေနနိဳင္ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရဲတာ ကိုယ္လုပ္နိဳင္တာေလာက္ေတာ့ လုပ္ရလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမေလးေတြကို ဂုဏ္ျပဳအားေပးရာေရာက္နိဳင္ေကာင္းရဲ့ဆိုတဲ့စိတ္နဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္ အခ်ိန္မီအသံလႊင့္နိဳင္ဖို ့တာဝန္ရွိသူဆီခြင့္ေတာင္းၿပီး အသံလႊင့္နိဳင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။

ဒီကေန ့ေတာ့ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ မိုဃ္းေဇာ္ရဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ျမဖက္ရွင္စက္ခ်ဳပ္စက္ရုံက အလုပ္သမေလးေတြနဲ ့တကြ သပိတ္တိုက္ပြဲဆင္ေနၾကရတဲ့ အလုပ္သမားအားလံုးကို ဂုဏ္ျပဳအားေပးလိုက္တဲ့သေဘာနဲ ့တင္လိုက္တာပါပဲ။
ေမွာင္လြန္းတဲ့ ရက္ေတြ အျမန္ကုန္ဆံုးပါေစလို ့လည္း ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

မိုးတိတ္ေတး

အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံႀကီးထဲက
ခ်ည္ေမြးညွပ္ ေကာင္မေလးေရ
မင္းရဲ့ ေျမြေရခြံအိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွာ
လံုျခံဳမွဳေတြ ၾကည့္ေကာင္းေသးရဲ့လား
ထမီ တပတ္ႏြမ္းေလးကိုပဲ
အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ဆင္ျမန္းရွာခဲ့၇
သမၼာအာဇီဝဆိုတာ
စကားလံုးအားျဖင့္ လွပါရဲ့
ပရုိတိန္းေတာ့ ၾကြယ္ဝလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။

နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္အေဝး
ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးရဲ့ အေဝးဆီက
ပူေဆြးေနတဲ့လယ္ကြင္းေတြကို မင္းထားခဲ့တယ္
တဘဝလံုး ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့
ေတာသူေတာင္သား မိဘေမာင္ဘြားေတြကို
မင္းထားခဲ့တယ္
ထေနာင္းပင္၊ ထန္းျမစ္နဲ ့
သဲထဲေရသြန္ေန ့ရက္ေတြကို
မင္းထားခဲ့တယ္။

မင္းကေတာ့
အေတာင္အလက္မစံုလင္ပဲ
ေတာင္ဒဂုံ စက္မွဳဇံုထဲမွာ
ဒဏ္ရာရ ငွက္ကေလးတေကာင္လို တုန္ရင္လို ့
ႀကံဳလွီေဖ်ာ့ေတာ့
မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆိုၿပီး
ကိုယ့္ဘဝကို အေမ်ာမခံနဲ ့
သံမဏိႀကိဳးတေခ်ာင္းလို အားတင္းထား
ကြန္ကရစ္တံုးႀကီးေတြလို ႀကံ့ႀကံ့ခံ
လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမားရဲ့ က်ည္ဆံလို
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ပါေစ
ကမၻာႀကီးဟာ အနိဌါရုံခ်ည့္ပဲ မဟုတ္ဘူး
လတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီးဝလံေတြနဲ ့
ေပ်ာ္စရာသီခ်င္းသံေတြလည္း ရွိတယ္ကြယ့္
အဲဒီ အခါက်
မင္းဟာ သားေကာင္းမိခင္လည္း ျဖစ္ခြင့္ရွိ
အိပ္မက္ကို ပခက္လႊဲရင္း
ေလာကကို နိဳ ့ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးခြင့္လည္းရွိ
အခြင့္အေရးမွန္သမွ် အကုန္ရွိေပရဲ့။

အခုလို
မိုးၿပိဳခ်ိန္မွာေတာ့
ဒုကၡကို သရုပ္ျပတင္ဆက္ရင္း မင္းရယ္ေမာ
ေသာကကို ကႀကိဳးဆင္ရင္း မင္းကခုန္
ေဆးေရာင္စံုနဲ ့အနာဂတ္ကို
မင္းယံုၾကည္လိုက္ပါ
ရွင္ေနမင္းဟာ
ငါတို ့ထင္သလို
အေဝးႀကီး မဟုတ္ရပါဘူးကြာ...။ ။

မိုဃ္းေဇာ္
(မိုဃ္းေဇာ္ ရဲ့ မိုးတိတ္ေတး ကဗ်ာစာအုပ္မွ)

မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ

ဒီကေန “့မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ ” အပိုင္း ( ၆ ) ကိုတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
သရုပ္ေဖၚပံုက စာအုပ္ရဲ့ ေနာက္ေၾကာဖံုးပံုျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။


( ၆ )
ကုန္စိမ္းသည္မကေလး ညိဳညိဳ
ထုိမွ ႏွင္းသည္းထန္းလာေသာ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ကား ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနပုံမွာ မႏိုင္ေသာ ဝန္ေလးႀကီးတခုကုိ တညည္းညည္း တညဴညဴ ဆဲြရုန္းသြားေနရသည္ ႏွင့္ တူလာခဲ့သည္။
ေတာင္ တန္း ႀကီးမ်ားသည္လည္း ျမဴမ်ားဆုိင္းတြ လာေနသည္။

အျပန္ခရီးတြင္ ေရႊလင္ပန္းဘူတာသို႔ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ပင္ ရထားဖက္ေဘးရွိ ေနဝန္းသည္ ဝင္လုဆဲဆဲ က်ဆုံးလာေနသည္.။
က်ေနာ္သည္လည္း ညိဳညိဳ႔ အနီး ထိုင္ခုံတခုေပၚ၌ ထုိင္ေနရင္း ေငြစရင္းအင္းမ်ားကုိ တြက္ခ်က္ေနရင္း ညိဳညိဳ႔ အတြက္စိတ္ေသာကျဖစ္စရာမ်ားကို ေတြးလာေနရသည္.။ သူ မေျပာျပဘဲႏွင့္ သူရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းေနရေသာ အခက္အခဲမ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ သိေနခဲ့၏။ သူ႔ အတြင္းစိတ္မွ အလင္းအေမွာင္မ်ား သည္ သူ႔ အျပဳ အမူ၊ သူ႔ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ေပၚေနခဲ့သည္ ထင္သည္။

ဤ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာအတြင္းတြင္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုမိုမွိ္န္ေဖ်ာ့လာေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားေပၚမ် ေတာက္ပမႈ အေရာင္မ်ားသည္ မိွန္ေဖ်ာ့သြား၏။ သူ၏ အားငယ္စိတ္မွာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ လာ၍ ထင္ေနသည္။ သူသည္ သူ႔ အေဖၚမ်ားရယ္စရာေျပာသည္ကို ရယ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေနသည္ကို မေတြ႔ရ။ အတြင္းစိတ္မ်ား အားငယ္လာေသာအခါ အျပင္ရုပ္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း သိမ္ငယ္လာေနသည္။

သူသည္ တေယာက္တည္း အျပင္ဖက္ကုိၾကည့္ကာ ေငးေမာတတ္၏။ မယ္မယ္ရရေတြးေတာကာ အေတြး၌ နစ္ျမဳပ္ေနပုံမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အားငယ္သျဖင့္ သူ႔ ပခုံးစြန္း ႏွစ္ဖက္သည္ပင္ နိမ့္က်သြားသည္ထင္ရသည္။ သူ၏အနားဖြာစျပဳလာသည့္ ေဆးေရာင္မွိ္န္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ အက်ၤီအနီမွာလည္း သူ၏ အားငယ္ေနမႈေၾကာင့္ ပုိ၍ စုတ္ခ်ာေနသည္ထင္ရသည္။ တဖက္သုိ႔ လွည့္ေနစဥ္ သူ႔ ေက်ာဖက္မွ ျမင္ေနရ ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္ေနသည္ကုိ ခံစားျမင္ေနရသည္။

ဆီမလိမ္းႏုိင္ေသာ သူ႔ ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားသည္ ေလေဝွ႔သျဖင့္ တဖြာဖြာ လြင့္ေန၏။ အုန္းဆီးေဈးသည္ လည္း ဆယ္ဆမွ် ျမင့္ေနခဲ့ၿပီ။ တခါတရံ၌မူ သူသည္ ပဲဆီမ်ားသုတ္လာခဲ့၏။ ပဲဆီနံ႔ ထြက္လာမည္ကို သူသည္ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ေနကာ သူ႔ကုိယ္ကုိ က်ေနာ္ႏွင့္အေဝးဆုံး ေနရာေရာက္ေအာင္ တုိးေနသည္။ ပဲဆီနံ႔ထြက္ေနမည္ကို ရွက္ေနေသာ္လည္း သူ႔ ေခါင္းမွ ပဲဆီနံ႔မွာ ေဝ႔ေနသည္။

သူ႔ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေနသည့္ ေသာကမ်ားကုိမူ သူက ေျပာျပေနသလုိ ခံစားေနရသည္။ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ ပန္းနာျဖစ္ေနေသာ သူ႔ မိခင္၏အေျခအေနမွာလည္း ေဆးဝါးမသုံးႏုိင္ေတာ့သျဖင့္္ ပို၍ဆုိးရြားလာေနသည္။

“အေမ႔ဖုိ႔ ေဆးတဖုံ ေဖၚခ်င္တယ္၊ ေဆးတဖုံ ေဖၚႏိုင္ရင္ေတာ့ေကာင္းမွာ၊ ေဆးေဖၚဖုိ႔ဘယ္ကလာမလဲ၊ ပို္က္ဆံေတြ မိုးေပၚက က်လာရင္ ေကာင္းမွာေပါ့ေလ”
သူ ေတြးေနေပမည္။
“အေမ ႔ေဆးတဖုံဆုိ ငါးက်ပ္၊ အေမ သိပ္ပိန္ေနဘီ၊ ညက အေမ ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္တာ တညလုံးဘဲ၊ ေမာလဲေမာေနတယ္၊ ငါႏွိပ္ေပးရေသးတယ္၊ အေမ႔ရင္အုံက အသားမွမရွိေတာ့တာဘဲ၊ အသားေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္ပါလိမ့္မလဲ၊ ေမာင္ရင္ ဘယ္သြားဆြမ္ခံသြား ေရဘယ္သြား ေၾကာင္ခ်ီသြားဆုိတာလုိ ထင္တယ္၊ မဆုိစေကာင္း ဆုိစေကာင္းေနာ္၊ ငါေဆးမေဖၚႏုိင္တာနဲ႔ အေမေသသြားႏုိင္တယ္၊ ဘယ္မဆုိလား ထမင္းငတ္လုိ႔ ေကၽြးဥတူးစားၾကတာ တြင္းထဲလိမ့္က်တာ အားျပတ္ေနတာ ျပန္မတက္ႏုိင္တာနဲ႔ ေသသြားတယ္တဲ့၊ သေရာႀကီး ခုိင္းတယ္ဆုိတာေပါ့ေနာ္၊ သေရာႀကီးဆုိတာ မယ္ဒလင္လုိဟာမ်ိဳးကို ေခၚတာေနမွာထင္တယ္၊ အဲဒါက တေရာဘဲ.....
“ဒါနဲ႔ဘဲ အေမေသခ်င္ေသသြားမွာ၊ ေအးေလ လူေတြေသေနၾကတာဘဲမႈတ္လား၊ ျမန္ျမန္ ေသၾကေတာ့လဲ ျမန္ျမန္ ဝဋ္ကၽြတ္တာေပါ့ေလ၊ အေမ မေသေစခ်င္ပါဘူး၊ မနက္က ငါလာတုန္းကဘဲ အိပ္ရာထဲကလွမ္းပီး ငါ့ကို အားကုိးၾကည့္ ၾကည့္ေနတယ္၊ ငါ့ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္၊ ငါလာရင္ ေဆးပါလာမယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ႔ေနမွာ၊ အေမကေျပာတယ္၊ ထန္းညက္ ေလး ငါးပိႆာတင္လာခဲ့ေပါ့တဲ့၊ ထန္းညက္ ေလး ငါးပိႆာဆုိရင္ ေလးငါးက်ပ္ရတာ၊ ေဆးတဖုံေဖၚႏိုင္တာေပါ့ေလ၊ ေကာင္ကေလး စာအုပ္ဝယ္ခိုင္းတာလဲ မဝယ္ႏုိင္ဘူး၊ အိမ္က်ရင္ မီးထြန္းစရာ ေရနံဆီးလဲ ကုန္ေနတယ္....
“ထန္းညက္တင္ရင္ လူတကာကိုေခ်ာ့ေနရတာ၊ မေကာင္းတဲ့မိ္န္းမျဖစ္သြားမွာ၊ ပီးေတာ့ သူတို႔ဖမ္းတယ္ဆုိတာ ငါ့ပစၥည္းမႈတ္လား၊ ငါ့ပစၥည္းကို သူတုိ႔ေပးလုိက္ရမွာလား၊ ငါမေပးဘူး၊ ေမွာင္ခုိလုပ္တယ္ဆုိတာ မေကာင္းပါဘူးေလ၊ ရထားေပၚစီးေနရတာေတာင္ ကုိယ့္ကို မေကာင္းတဲ့ မိ္န္းမလယ္လို လူေတြက ၾကည့္ၾကတာ၊ ေမွာင္ခုိအလုပ္ဟာ မေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္မွာ ခံရမယ့္အလုပ္၊ အကုသုိလ္ အလုပ္၊ ငရဲက်တယ္ဆုိတာ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ဆီအုိးႀကီးထဲ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ပီးဆင္းရတာ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ငရဲ အနီးကေလးဆုိရင္ေတာ့ ငရဲအုိးထဲက ဆီေတြ သြားခပ္လာခဲ့.... ေတာင္တြင္းႀကီးမွာ ေရာင္းရရင္ ေကာင္းမွာ၊ အုိ...အဲတာလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ဆီေတြကုိ ဖမ္းၾကအုံးမွာေပါ့၊ဆီဆုိတာလဲ ေမွာင္ခုိကုန္ဘဲ မႈတ္လား.....”

သူသည္ အေတြး အလ်ဥ္ျပတ္ပုံမရွိ။

ၿမိဳ႔သစ္မွ လြန္လာခဲ့လွ်င္ နီညိဳ႔ေနခဲ့ေသာ ေနဝန္းႀကီးသည္လည္း စုပ္စုပ္ျမဳပ္ဝင္သြားခဲ့သည္။ အေမွာင္ရိ္ပ္မ်ား သန္းလာေနျပန္သည္။
ဤရက္မ်ားတြင္ကား သူ႔ ကို ျမင္ေတြ႔ေနရပုံမွာ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလုိပင္။ သူ႔ အနား၌ ထုိင္ေနရင္း က်ေနာ္သည္ပင္ အသက္ရႈက်ပ္ကာ ႏြမ္းနယ္လာေနသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ကား မျမင္ရေသာ ႀကိဳးတေခ်ာင္းျဖင့္ ဆက္ႏြယ္ထားကာ သူခံစားေနရသည္တို ့မွာလည္း ...ထိုႀကိဳးမွတဆင့္ က်ေနာ့္ကိုလာ၍ရုိက္ခတ္ေနသည္။
အေစါပိုင္းရက္္မ်ားက သူၿပံဳးလ်င္ သူ ့ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးႏွစ္ခုအေပၚ၌ ယိမ္းခါလွဳပ္ရွားကာ တျဖတ္ျဖတ္အေရာင္လက္ေနေသာ အျပာေရာင္ေက်ာက္ကေလးမ်ားျမွဳပ္ႏွံထားသည့္ နားဆြဲကေလးသည္ ေနာက္ပိုင္း သူ ့မ်က္ႏွာညိွဳးမွိန္လာခဲ့ေသာေန ့မ်ားတြင္မူ အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့ကာ ညစ္ထိုင္းလာေနသလိုပင္။
တေန ့ေသာအခါတြင္ ဤနားဆြဲကေလးကိုပင္ သူ ့ပါးေပၚ၌ မေတြ ့ရေတာ့ေပ။

နားေတာင္းမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ပို၍မွိန္လာခဲ့၏။ ေတာက္ပမွဳ ရႊင္လန္းမွဳကိုလည္း မေတြ ့ရ။ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးေပၚမွ အလွမ်ားသည္ပင္ တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္ ထင္ရသည္။
သူ ့နားေတာင္း ခၽြတ္ေရာင္းလိုုက္သည့္ရက္ကမူ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဝန္ေလးႀကီးတခု ေခတၱမွ်က်သြားကာ သူသည္ လန္းဆန္းေနခဲ့၏။ သူ ့အေမအတြက္ ေဆးပုလင္းမ်ားႏွင့္ သူ ့ေမာင္ကေလးအတြက္ စာအုပ္မ်ားကို ဝယ္လာခဲ့သည္။
ထိုေန ့က သူ ့အနားကို က်ေနာ္သြားထိုင္ေသာအခါ သူသည္ ရႊင္လန္းစြာၿပံဳးရယ္ကာ က်ေနာ့္ကို ေဆးညႊန္းမ်ားဖတ္ခိုင္းေနခဲ့သည္။

“ဒါ ေမာ္လၿမိဳင္ဦးေရႊေက်းေဆးေနာ္....အစစ္ဟုတ္ရဲ့လား၊ အေမက အစတုန္းက ဒါကိုေသာက္တာ၊ ေနာက္ ေဆးျပတ္သြားလို ့ခုေတာ့ဆယ္ပုလင္းကို တခါထဲဝယ္လာခဲ့တယ္၊ နဲနဲလဲေရွာ့ေပးလိုက္တယ္၊ ထပ္ဖတ္ျပစမ္းပါအံုး၊ သသံနသံကြဲေအာင္ဖတ္ပါ၊ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္သြားမွ၊ ေကာင္ကေလးက စာသိတ္ဖတ္တတ္ေသးတာမဟုတ္လို ့ ဖတ္ခိုင္းတာပါ၊ ေျဖးေျဖးလဲဖတ္ေနာ္၊ စာဖတ္ျမန္တာကိုလည္း သိတ္ၾကြားမေနနဲ ့”

က်ေနာ္ ေဆးညႊန္းဖတ္ျပေနစဥ္၌ သူ ့မ်က္ႏွာကို ေရွ ့တိုးကာ စူးစိုက္နားေထာင္ေနသည္။ မသဲကြဲလ်င္ ျပန္ဖတ္ခိုင္းေနသည္။ သနပ္ခါးပါးပါးလိမ္းထားေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ ခ်ိဳျမစြာၿပံဳးထားေနသည္။
သူသည္ ေဆးပုလင္းမ်ားကိုလည္း မၾကာမၾကာ ထုတ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေဆးပုလင္းမ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ေနစဥ္၌ ၿပံဳးရိပ္လႊမ္းေနသည့္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
အမွန္၌ ဤအၿပံဳးရိပ္မ်ားသည္တခဏအတြက္သာျဖစ္၏။ မၾကာမီပင္ သူ ့အလိုလို ၿငိမ္းေသသြားရေပမည္။

“သူ နာနတ္သီးေရာင္းတာ တေန ့ဘယ္ေလာက္က်န္မွာလဲ၊ သံုးေလးက်ပ္ေပါ့၊ အဲဒါနဲ ့ဘယ္လိုလုပ္ စားေသာက္ေနလို ့ရမလဲ၊ ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္မလဲ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ စိတ္ေမာစရာေတြပါ၊ ဒီစိတ္ေမာစရာေတြကို ဘာမွ မေတြးတာေကာင္းတယ္”

က်ေနာ္ကား ပုိ၍ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လာမည့္ရက္မ်ားကို ေစါင့္ေနရင္း ဤရထားႀကီးေပၚ၌ လိုက္ပါေနရသည္။ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေညာင္တိုဘူတာလြန္လာလ်င္ သူတို ့ႏွင့္ ထမင္းလက္ဆံုစားေနၿမဲျဖစ္သည္။ ထမင္းတလုပ္ထဲ အတူစားေနရေသာ္လည္း ဤထမင္းခ်က္လာခဲ့သည့္ဆန္မွာ သူ ့နာနတ္သီးေရာင္းရျမတ္ေငြထဲမွ ၿခိဳးျခံဝယ္ယူရသည္ကို ေတြးမိသည္။ သူ ့ထမင္းထုပ္ထက္ တန္ဘိုးပိုမ်ားေသာဟင္းမ်ားကို မိမိက ဝယ္ေသာ္လည္း သူ ့ထမင္းကိုၿမိဳမက်နိဳင္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ သူ ့ထမင္းမ်ားမွာ ဆန္ကြဲေရာခ်က္ေသာ ထမင္းမ်ားျဖစ္လာခဲ့ၿပီကို က်ေနာ္သည္ သတိမထားသလိုေနလာခဲ့သည္။
ထိုရက္မ်ား၌ ထမင္းစားၾကစဥ္တြင္ သူသည္ေခါင္းကိုငံု ့ထားသည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။အခါတိုင္းကလို သူ ့စကားသံမ်ားက မၾကားရေတာ့။ တရက္ထက္တရက္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ပို၍တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းအတူစားေနရစဥ္၌ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နဴးစိတ္မ်ားပင္ မရွိေတာ့။ ထမင္းဝိုင္းမ်ားမွာ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၿငိမ္သက္လာေနခဲ့သည္။

“သံုးလြန္းတင္” ထမင္းကို စားရသည့္ေန ့ကမူ ဤထမင္းဝိုင္း၏ၿငိမ္သက္ေနမွဳမွာ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ရာျဖစ္လာရသည္။
ထမင္းထုပ္ကိုေျဖေနကတည္းက ညိဳညိဳ ့လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ ႀကိဳးမ်ားကို ခတ္ရြရြေျဖေနခဲ့၏။ ရွက္ရႊံ ့အားငယ္ေနသည္။ သူ ့ထမင္းမ်ားကို လူအမ်ားမျမင္ေတြ ့မီ ဤေနရာမွထြက္ေျပးသြားခ်င္ေနသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ပို၍ေမွးမွိန္ေန၏။ ဘာမွ်မျမင္ ဘာမွ်မၾကား ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ေနသလိုပင္။ သူ ့မ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာေတာ့မည္ထင္ရသည္။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ ့ကိုမၾကည့္ပဲ က်ေနာ္ဝယ္လာခဲ့သည့္ဟင္းထုပ္မ်ားကို သြက္သြက္ေျဖခ်လိုက္၏။ သူ ့အေဖၚမ်ားသည္လည္း သူပို၍ ရွက္ရြံ ့အားငယ္မည္စိုးၾကသျဖင့္ သူ ့ကိုမၾကည့္။
ဆန္ခ်ည့္ မခ်က္နိဳင္ေတာ့သျဖင့္ ပဲႏွင့္ေျပာင္းေရာက်ိဳရသည့္ထမင္းကို ႏွိဳက္စားေနရစဥ္တြင္လည္း က်ေနာ္သည္ ဘာမွ်မျဖစ္သလို စားေနရသည္။ သူ ့ထမင္းထုပ္အတြင္း၌ အခါတိုင္းပါေနက် ဟင္းကေလးတခုခုပင္ မပါေတာ့ေခ်။
သူသည္ ေခါင္းကိုမေဖၚေတာ့။ သူ ့မ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ေနသည္ကိုဖံုးကြယ္ရန္အတြက္ သူသည္ ျငဳပ္သီးတေတာင့္လံုး ဝါးစားေနသည္။

“စပ္လိုက္တာ” ဟု သူက အသံတုန္တုန္ျဖင့္ေျပာသည္။
ေခါင္းေမါ့လိုက္သည့္အခိုက္၌ ငရုပ္သီးစပ္သည္ႏွင့္ေရာၿပီး သူ ့မ်က္လံုးမ်ားေပၚ၌ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လာေနသည္။ ထိုမ်က္ရည္မ်ားကို ခံစားနားလည္ေနသည့္ က်ေနာ့္စိတ္၌မူ ထိခိုက္နာက်င္လာေနသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ အာရုံ၌မူ ရထားႀကီးခုတ္ေမါင္းေနသံသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ က်ေနာ္မွာ မီးရထားဖက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ခံတဦးဟူေသာ အသိလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ အငတ္ဝတၳဳမ်ားကို သတိရေနသည္။

ေရႊဥေဒါင္းျပန္ဆိုသည့္ ကိပၸတန္ဆင္ကလဲယား၏ “ေသြးစုတ္ေျမ” ဝတၳဳထဲမွ အငတ္မ်ားကို သတိရလာသည္။
ဂ်က္လန္ဒန္၏ “ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေအာက္မွ လူသားမ်ား” ကို ေတြးမိလာသည္။ ထိုလူသားမ်ားသည္ သက္ရွိထင္ရွား လွဳပ္ရွားလာၾကသည္။ ဖတ္ေကာင္းရုံေရးသည့္ ဝတၳဳမ်ားမဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့မ်က္ႏွာကို မျမင္ရက္ေတာ့ေပ။

က်ေနာ္သည္လည္း ငရုပ္သီးတေတာင့္ကိုေကာက္ယူကာ ဝါးစားပစ္လိုက္၏။
မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္။
“သိပ္စပ္တယ္” ဟု သူ ့ကို ကူေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္က သူ အရွက္ေျပေစရန္ ကူေျပာသည္ကို ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။ ထမင္းကို တြင္တြင္သာ ငံု ့စားေနေသာ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ငိုခ်လိုက္ေတာ့မလား ထင္လာေနရျပန္သည္။

“မထူးေတာ့ဘူးကြယ္ ထန္းညက္တင္ေတာ့၊ တေခါက္ ငါးပိႆာေလာက္တင္ေတာ့” ဟု ေျပာခ်လိုက္ခ်င္သည္။
ဤနည္းလမ္းမွတပါး အျခားလည္းမရွိနိဳင္။ သူ ထန္းလ်က္တင္ေဆာင္လာခဲ ့ရလ်င္လည္း သူသည္လည္း အျခားျဖဴစင္ရုိးသားေသာမိန္းခေလးမ်ားလို အမဲဖ်က္ခံရကာ ေရတိမ္နစ္ကာ မထူးေတာ့ၿပီဟု ဇြတ္ႏွစ္ကာ ဖါထက္ဆိုးေသာဘဝသို ့က်ေရာက္သြားရမည္ကိုလည္း မေတြး၍မရ။

က်ေနာ္သည္ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုတို ့ကိုလွမ္းၾကည့္မိ၏။ ဤမိန္းကေလးမ်ားမွာ ေယာက်ၤားအေရအတြက္ ငါးဆယ္ထက္မနည္းႏွင့္ အိပ္ခဲ့ရၿပီးကို သိေန၏။ မေအးသြယ္၊ တင္တင္၊ မေအးျမင့္၊ မေအးေရႊ။ ထိုမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္တကြ အျခားေသာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ေရာေထြးသြားၾက၏။ သူတို ့ကား ေျခာက္ကမ္းပါးႀကီးေအာက္မွ တစာစာ ေအာ္ေခၚေနၾကေသာ လူသားမ်ားျဖစ္သည္ဟု ခံစားေနရသည္။

မိသားစု (၂)

မိသားစုအေၾကာင္းေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ က်ေနာ္ အသံလႊင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ တယ္လီဖံုးထဲကတဆင့္ အသံလႊင့္ဌါန တာဝန္ရွိသူထံ ကဗ်ာရြတ္ၿပီး အသံပို ့တဲ့အခါ တခါတေလ ကဗ်ာရြတ္ေနရင္းက မ်က္ရည္ဝဲခ်င္ ဝဲေနမိတယ္။အသံအားလံုးပို ့ၿပီးလို ့ တယ္လီဖံုးကို ပခက္ေပၚတင္လိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္က အဲဒီကဗ်ာထဲက မထြက္နိဳင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကပါ။ က်ေနာ္က တနာရီခြဲေလာက္ေလ်ာက္မွေရာက္နိဳင္တဲ့ ျဖဴးၿမိဳ ့ကေလးဆီကေနၿပီး က်ေနာ္ေနတဲ့ လူငယ့္အားမာန္လယ္ယာသမဝါယမအသင္းေနရာကို ေျခလ်င္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ေန ့ေတြ။ တလမ္းလံုး မိုးေတြတျဖိဳင္ျဖိဳင္ရြာေနတဲ့ေအာက္မွာ။ အိမ္ကို မိုးခ်ဳပ္မွေရာက္တယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူက သားအႀကီးေကာင္ကိုေဘးမွာထား သားအလတ္ေကာင္ကို ရင္ထဲမွာလြယ္ထားလ်က္က တဲကေလးတလံုးရဲ့ ေလွကားထိပ္မွာထိုင္ေနခဲ့တယ္။ စစ္ရွံဳးလို ့ေရွ ့တန္းကျပန္လာတဲ့က်ေနာ့္ကို သူတို ့ႀကိဳေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီေန ့က က်ေနာ္က်ဴရွင္ျပေနတဲ့အိမ္မွာ ေနာက္ဆံုးစာသင္ခဲ့ရတဲ့ေန ့။က်ေနာ့္ခ်စ္သူ မွာလိုက္တဲ့ သားႀကီးအတြက္ သံခ်ေဆးမဝယ္လာနိဳင္ခဲ့တဲ့ေန ့။သားႀကီးက ပါးစပ္ထဲက သန္ေကာင္တေကာင္ထြက္လာၿပီးဖ်ားေနလို ့။ ေန ့ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလိုပဲ ေျခလ်င္လမ္းေလ်ာက္ၿပီးျပန္ေနက် ဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန ့ကေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းကိုပင္ပမ္းခဲ့တယ္။

ဒီကေန ့က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတဲ့ “မိသားစုကဗ်ာ”ေတြထဲက ကဗ်ာတပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ “ခရမ္းျပာထက္လူ” ရဲ့ ကဗ်ာပါ။ ၂၀၀၁ ေဖေဖၚဝါရီလထုတ္ ျမွားနတ္ေမာင္မွာပါခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ ေဝမွ်ခံစားလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။

မိသားစု (၂)

နိဳ ့ေခ်ာင္းပိတ္ေနတဲ့ မိခင္နိဳ ့အံုေပၚ
ယင္ေကာင္ေတြ
အဘိုး အေဖတို ့ေျပာျပတဲ့
ဒုတိယကမၻာစစ္ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ေတြလို
တဝီဝီ တဝဲဝဲ။

သမီးေလးက ေျခလက္ကေလးမ်ားကန္ေက်ာက္
ငိုသံနဲ ့ေမာင္းထုတ္လို ့။

ရင္ေသြးရဲ့ဆာေလာင္သံေပၚ
အေမ့မ်က္ရည္
ေႏြသစ္ရြက္ေၾကြမ်ားလို တဖြဲဖြဲ
ရႊဲလို ့။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့
ဟုိအရင္တုန္းက အရွံဳးအနိမ့္မ်ားအတိုင္း
တစ္ေန ့တာရဲ့ တစ္ညေနဟာ တုန္ခါလို ့။

အိမ္တံခါးဝမယ္
မိုးေရေတြ စိုစိုရႊဲ
ညဟာ
ထိန္းမရေအာင္တိတ္ဆိတ္
လူေသေကာင္ေတြ ့သလို ဆူညံလို ့။ ။

ကစားၿပီးေနာက္

ဒီကေန ့ေတာ့ စစ္ဆန္ ့က်င္ေရး နိဳင္ငံရပ္ျခားကဗ်ာတပုဒ္တင္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။
ေမာင္သင္းခိုင္ ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝတဲ ့မျမင္ရတဲ့ျမစ္ စာအုပ္ထဲကပါ။
ၾသစၾတီးယားကဗ်ာဆရာ Vasko Popa ရဲ့ After Play ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။


ကစားၿပီးေနာက္

ရယ္ေမာရလို ့
ဗိုက္ေပါက္ကြဲသြားမွာ စိုးသမို ့
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေတြဟာ
ဗိုက္ကို အုပ္ထားလိုက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ဗိုက္ မရွိဘူး။

နဖူးေပၚက ေအးျမတဲ့ေခၽြးစက္ေတြကို သုတ္ဖို ့
လက္တဖက္ေျမွာက္လိုက္တယ္
နဖူးလည္းမရွိဘူး။

ရင္ဘတ္အျပင္ဖက္ကႏွလံုးသား
ခုန္ထြက္သြားမွာစိုးသမို ့
တျခား လက္တဖက္က
ႏွလံုးသားဆီေရာက္သြားတယ္
ႏွလံုးသားလည္းမရွိဘူး။

အလကားေနရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ကိုခ်လိုက္တယ္
ေပါင္ခြင္ထဲကို ခ်လိုက္တယ္
ေပါင္ခြင္လည္း မရွိဘူး။

ခုေတာ့ လက္တဖက္ေပၚမွာ
မိုးေတြ ရြာေနတယ္
တျခားလက္တဖက္က
ျမက္ေတြေပါက္ေနတယ္
က်ဳပ္ ဘာမ်ားေျပာစရာ လိုေတာ့လို ့လဲ။ ။

ထိပ္မွာေဖၚျပထားတာကေတာ့ ဂူဂဲကဆြဲခ်ထားတဲ ့အီရပ္စစ္ပြဲဆန္ ့က်င္ေရး ဘူဒါပတ္ဆႏၵျပပြဲပံုျဖစ္ပါတယ္။

မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ

အခုရက္အေတာအတြင္း စိတ္ေရာလူေရာ ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က္ိစၥ၊ စာတမ္းေလးတေစါင္ေရးဖို ့ကိစၥ၊ တျခားတိုစိတိုမြက္ိစၥေတြနဲ ့လံုးေထြးေနခဲ့ရလို ့နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ “မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ”ကို ဆက္ၿပီးမတင္နိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ တူမေလးက စာေတြရုိက္ေပးထားသည့္တိုင္ တလံုးခ်င္းဆီ ျပန္စစ္ၿပီးမွ တင္ရမွာမို ့က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ မတင္နိဳင္ခဲ့ဘူး။

မေန ့ကေတာ့ ညီငယ္ ဘေလာ့ဂါ “ေရႊနႏ”ၵက ပိေတာက္ေျမမွာပါတဲ့ ေအာင္စြမ္းဆိုသူရဲ့ေဆာင္းပါး၊ တဆင့္ပို ့ေပးတာဖတ္ရၿပီး ဒီကေန ့ေတာ့ မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ အပိုင္း(၅) ကို တခုတ္တရပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

တခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္။ “ေအာင္စြမ္း”ဆိုၿပီး ေရးတဲ့ပုဂိဳလ္ဟာ နိဳင္ဝင္းေဆြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြထဲက ၊ ဘေလာ့ေတြထဲက သိတဲ့အသိကို အဓိက အေျခခံၿပီးမွ ေရးတာလို ့က်ေနာ္ ခန္ ့မွန္းမိတယ္။ ဘယ္ေနရာေတြက ဖတ္ၿပီး ယူေရးတယ္ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာက ယူၿပီးပဲ ေရးေရး ဒါက သူ ့ရဲ့ပိုင္ခြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမွဳေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ေနရာမွာ ျပည္သူေတြလိုလားတဲ့ ေနာက္ထပ္စနစ္တခု ျဖစ္ဖို ့အတြက္ သူယုံၾကည္ရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့တာေတြ။ (ဒီေနရာမွာ သူေရြးခ်ယ္တဲ့အလုပ္က မွားတာမွန္တာ ကိစၥ သူ ့တာဝန္၊သူေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥ။)ဥပမာ သူ စာေပေလာကမွာ ဆက္ၿပီးစာေတြေရးေနမယ္ဆိုရင္ အခ်မ္းသာဆံုးစာေရးဆရာ၊ သူ ့ဝတၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို ့လက္ခံရင္ ..။ ဒါေတြကို သူ အသိရွိရွိနဲ ့စြန္ ့လႊတ္ခဲ့တာ။ပန္ဆန္းမွာသူ ဘယ္လိုရပ္တည္ေနထိုင္ခဲ့သလဲ။ က်ေနာ့္မွာ ျပည့္စံုသေလာက္ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကပဲ ကယန္းလူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ၊ သူနဲ ့ပန္ဆန္းမွာ အတူတူေန၊ နိဳင္ဝင္းေဆြ ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်သြားရာအိမ္က သူ ့အိမ္။ အဲဒီပုဂိဳလ္နဲ ့က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာစကားေျပာခဲ့ရပါတယ္။
တခုပဲေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေအာင္စြမ္းေျပာတဲ့ေရးတဲ့အတိုင္းေတာ့ အကုန္လံုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ဂုဏ္ကိုထိခိုက္ေစတဲ့ အေရးအသားေတြကေတာ့ မွားေနပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြ ဝါဒီမဟုတ္ပါဘူး။ နိဳင္ဝင္းေဆြ ခေရဇီပါ။ နိဳင္ဝင္းေဆြနဲ ့က်ေနာ္ မတူတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါက သူမွန္တယ္ ငါမွားတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ သူ ့အေပၚေလးနက္တယ္ဆိုတာက သူ ့အနဳပညာ။ အင္မတန္ ေမွာ္ဝင္လြန္းတဲ့ သူ ့ေႏြတည လို ဝတၳုဳမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္ သူ ့ကို ေလးနက္ခဲ့တာ။

ေၾကကြဲဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ တစံုတရာ ခ်စ္ခင္သင့္တဲ့လူတေယာက္အေပၚမွာေတာင္ ေမတၱာမထားနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ေသြးကြဲမွဳႀကီးကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္ ့မိတယ္။
ဒါပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့သေဘာထားကြဲၾကတာ မဆန္းေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ခ်စ္ခင္စြာ၊ ျမင့္မားစြာ၊ လွပစြာပဲ သေဘာထားကြဲခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ကိုယ္ပိုင္လိပ္ျပာနဲ ့ပဲ ျငင္းခုန္ခ်င္တယ္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ လို စာေရးဆရာမ်ိဳး ဆံုးရွံဳးသြားရတာဟာ က်ေနာ္တို ့စာေပေလာကအတြက္ တကယ့္ကိုဆံုးရွဳံးမွဳတခုပဲ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ေနမိပါေၾကာင္း....။

ၿငိမ္းေဝ

( ၅ )

ဂါတ္ဗိုလ္ျမအုံးႏွင့္ တဲြဖက္ရသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ရထားႀကီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ျပန္လွည့္ထြက္လာကတည္းက က်ေနာ္ႏွင့္ ျမအုံးသည္ ဂါတ္တြဲအတြင္း၌ ထန္းရည္မ်ား စတင္ေသာက္လာခဲ့၏။ ရထားႀကီးသည္ ၾကြယ္ဝေတာင္အနီးမွ တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔လုိက္ကာ ေခါင္းထိေတာင္မႀကီးဖက္သို႔ ေျပးေန၏။

“ရင္ေမာင္ရ မီးရထားဖက္မွာ အမႈထမ္း ေနရတယ္ဆုိတာဟာ ေခ်ာက္ ဟိုဘက္ဒီ ဘက္ ႀကီဳးတန္း ေလွ်ာက္ေနရတာကြ၊ လိမ့္က်ရင္ အရုိးအသားရွာလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတာ့ သိတာေပါ့ကြ ဟုတ္ဘူးလား၊ ဒါေပမယ့္ စားစရာရွိလာေတာ့ လူဆိုတာ စားမွာဘဲ၊ စားတဲ့လူရဲ့အျပစ္လုိ႔ မင္းေျပာရဲသလားကြာ”
“ဟား....ဟား...ဘယ္ေျပာလုိ႔ျဖစ္မလဲကြ၊ ပါးစပ္ထဲ လာခြ႔ံေတာ့ စားတာေပါ့ကြာ၊ ရင္ေမာင္....ဘယ္ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္မလဲလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမေတြးနဲ႔ကြ၊ ဘယ္ေတာ့ေထာင္က်မလဲ၊ ဒါေတြသာလုိက္ေတြးေနရရင္ ရူးမွာဘဲ၊ မိုက္လုိ႔ မီးရထားဖက္ဝင္လုပ္တာလုိ႔ သတိျပဳ၊ သူမ်ားတကာေတြထက္ စားရဲရမယ္ကြ၊ ရဲရဲေတာက္စားရဲရမယ္၊ ဒါေပါ့ကြာ၊ ေအး...ေအး...ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္....မွန္တယ္ကြာ ဟားဟား ၊ ဒုိ႔ စားတာေလးေတြေတာ့ လူသိတယ္၊ လူျမင္စားတာကိုကြ၊ ရုိးရုိးသားသား စားၾကေသာက္ၾကတာကုိးကြ၊ ဟား...ဟား”

က်ေနာ္ကား ျမအုံးႏွင့္ တဲြေနရစဥ္၌ ျမအုံး၏ အဘိဓမၼာကို ႏွစ္သက္ေနျပန္သည္။ “ဟုတ္တယ္ မုိက္ရမယ္...မိုက္ရမယ္” ဟု က်ေနာ္သည္ ေထာက္ခံေန၏။
တခါတရံ၌ ျမအံုးသည္ အင္ေတာက်ယ္ဘူတာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ အလံပင္မျပႏုိင္ေအာင္ အမူးရွိ္န္လြန္လာတတ္၏။
သူသည္ ရထားေပၚ၌ ယိမ္းထုိးေနရင္း ၾကက္ေမာက္ဆည္ထိပ္မွ ထုံးျဖဴျဖဴ ေစတီကို လွမ္းဝတ္ျပဳရင္း သူ႔ကိုသူ ၿမိဳင္ထ မင္္းသားႀကီးဟု ထင္သြားျပန္သည္။
သူသည္ ကိုယ္ကို အႏုိင္ႏုိင္မတ္ၿပီး ထရပ္လုိ္က္၏။

ေတာင္တတန္း....ေျမွာင္းစမ္းရယ္တုိ႔ ရစ္ခါေခြ...
ေမဓာဝီသမင္မရယ္ ကြယ္ ေတာ....ေတာ....သာတဲ့ေျမ။
ဗုဒၶေဟ...ေဟ....စံေနတဲ့ ၿမိဳင္တေၾကာ...
ႏုတုန္းကြယ္ ဟုိစဥ္က ...ေပ်ာ္စံရႊင္....ေပ်ာ္စံရႊင္
သစၥာသုံးဘယ္....ကြယ္....ငု႔ံမင္း....ငုံ႔မင္း....
ၿမိဳင္ေတာ....ေတာ ေဟာ့ေအာ္...။
“ရင္ေမာင္...တပဲ့ေလး...ငယ္ကၽြန္ႀကီး၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႔ အသံမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ”
“ေကာင္းပါ့....ကုိယ္ေတာ္ေလး”

သူသည္ နက္တုိင္စကိုဆဲြၿပီး မင္းသားႀကီး ဟန္ျဖင့္ ဆက္၍ ဟဲေနျပန္သည္။

“ငယ္ကၽြန္းႀကီး၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေနာက္ေတာ္ပါးက တဖဝါးမကြာ ေရပူေရျခမ္း ကမ္းလွမ္းလုိ႔...အင္း...လုိက္ပါရတာမ်ားေပ်ာ္ရဲ႔ မဟုတ္လားကြဲ ႔၊ တပည့္ေကာင္းမွန္ ပန္းေကာင္းပန္တဲ့၊ ကဲ...ငါ့တပည့္ႀကီး ဘယ္ပန္းပန္ခ်င္သလဲ ေျပာလုိက္စမ္း၊ ေတာင္းတဲ့ပန္းကို ခ်က္ခ်င္း ျဖတ္ေပးလုိက္မယ္”

ေညာင္တုိဘူတာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ခ်ိန္တြင္ကား ေနာက္ထပ္တြင္တြင္သာ ထပ္ေသာက္လာခဲ့သျဖင့္ အမူးရွိ္န္မွာ အျမင့္္ဆုံးသုိ႔ ေရာက္ေနရာ ျမအုံးသည္ မဟန္ႏုိင္ဘဲ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုိးအန္လုိ္က္၏။

“မူးတယ္...မူးတယ္...အားႀကီး မူးတယ္ မျမသိန္းကို ငါယူမယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ သီဆုိေနျပန္သည္။
“မျမသိန္းမွာ လင္နဲ႔ဗ်”ဟု က်ေနာ္သည္ သတိေပးေန၏။
“လင္လင္ကြာ....ေဟ့...လက္ခုပ္ နာနာတီး ေပးကြာ၊ ငါကမယ္၊ မူးတယ္...မူးတယ္...အားႀကီးမူးတယ္၊ ျမသိန္း လင္ ကို ငါယူမယ္”
“ေဟ့...မူးတယ္...အားႀကီးမူး...မူးတယ္၊ ျမသိန္းလင္ကုိ ငါယူမယ္ ”

ျမအုံး၏အကသည္လည္းေကာင္း က်ေနာ္၏ လက္ခုပ္သံသည္လည္းေကာင္း ပင္းေခ်ာင္းအနီးကပ္လာလွ်င္ အရိွန္ ေလ်ာ့က်သြားသည္။

“ပင္းေခ်ာင္းနား ေရာက္လာဘီေနာ္”

ျမအုံးသည္ ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္ကာ သူ႔ ထုိင္ခုံသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဒယိန္းဒယို္င္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ေလသည္။
ပင္းေခ်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ပင္းေခ်ာင္းရဲမ်ားႏွင့္ ပင္းေခ်ာင္းရုံပိုင္က ရထားကိုရပ္တန္႔ကာ ရွာေဖြၾကေတာ့မည္ကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး သတိရလာသည္။ သည္အခ်ိ္န္တြင္ကား ရထားႀကီးတစင္းလုံးမွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လာသည္။ မေအးျမင့္၊ မေအးေရႊတုိ ့မွာ ပင္းေခ်ာင္းရုံပုိင္ ေအာင္ႏုိင္ျမင့္ႏွင့္ မတည့္သူမ်ားျဖစ္ရာ အိမ္သာမ်ားအတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ပုန္းေအာင္း ေနၾကေတာ့မည္။ က်ေနာ္၏ ခပ္ရိိပ္ရိပ္ အမူးမွာလည္း ေျပစျပဳလာသည္။
ျမအုံးသည္ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လုိက္၏။

“စဥ္းစားၾကည့္ကြာ ဒါဟာ ေအာင္ႏုိင္ျမင့္ ဘဝင္ကိုင္တာကြ၊ သူ႔ ကိုယ္သူ ရုံပိုင္ဆုိပီး ဒုိ႔ဆီက အာဏာလုယုဳတာကြ၊ ေခြးမသား သူက သူ႔ အဘေတြအားကုိးပီး ရထားေပၚ တက္ရွာ၊ ဟုိအေကာင္ေတြက မေန႔တေန႔က ျပဴေစာထီးက အေရခြံေျပာင္းဝတ္လာတာေတြက၊ ေဟ့...ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေဟ့ ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူးကြ၊ ျမအုံးကြ...အိပ္မယ္ေဟ့...အိပ္မယ္ေဟ့၊ ျမအုံး အိပ္မယ္ေဟ့”

ျမအုံးသည္ သူ႔ထုိင္ခုံေပၚတြင္ မီွအိပ္ခ်လုိက္၏။
ပင္းေခ်ာင္း ေတာၿမိဳ႔ ကေလး သည္လည္း ေကြ႔ထဲတြင္ေပၚလာေနသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း တဖက္ထိုင္ခုံေပၚတြင္ လွဲအိပ္ပစ္လုိက္ေလသည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရွာေဖြေရးမ်ားမွ ထန္းလ်က္ တပိႆာပင္မခ်န္။ ပင္းေခ်ာင္း ရုံပိုင္ဂ်ပု ေခါင္းေဆာင္ကာ ရထားကိုအၾကာႀကီးရပ္ၿပီး ရွာေဖြဖမ္းဆီးေနတတ္၏။
တခါတရံတြင္ ပင္းေခ်ာင္းမွ ရွာေဖြဖမ္းဆီးၿပီး ရထားႀကီးထြက္ခြာလာခ်ိ္န္တြင္ က်ေနာ္သည္ သငး္သင္းတုိ႔ အနား၌ ေရာက္ေနတတ္၏။ က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ခုိ သမားမ်ား၏ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သၾကသံမ်ားကို အနီးကပ္ ၾကားေနရတတ္သည္။
မညြန္႔ရီႏွင့္ မညြန္႔တင္တုိ႔ ညီအမသည္ က်ေနေသာမ်က္ရည္မ်ားကို လူမျမင္ေစရန္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာမ်ားကို အျပင္ဖက္သုိ႔ လွည့္ထားသည္။

“ကဲ...ဘာလုပ္စားၾကမလဲ၊ အရင္းလဲ ျပဳတ္ပီ”

ေျပာေနသံမ်ားၾကားရသည္။
သက္ျပင္းခ်သံမ်ားၾကားရ၏။
ရထားတြဲေပၚတြင္ စိတ္မခ်မ္္းသာမႈမ်ားသည္ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေတာမီးလို ကူးစက္ျပန္႔ႏွ႔ံသြားေနသည္။ တဲြေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ ေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနသည္။ မေအးသြယ္၏ ရႈိက္သံကုိ ၾကားရသည္။ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတို႔လညး္ သူတုိ႔နာနတ္ျခင္းမ်ားကိုပါ ဆဲြခ်ထားလုိက္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္႔ ေရွ႔တြင္ ငုိမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနသည္။
မေအးျမင့္ႏွင့္ မေအးေရႊတုိ႔သည္ အိမ္သာမ်ားထဲမွ ထြက္လာၾက၏။
မီးရထားရဲ တပ္ၾကပ္ ပိန္ပိ္န္ပါးပါး သေဘာေကာင္းသည့္ အဖိုးႀကီးသည္ ပုတီးစိတ္ေနရငး္ သူ႔ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြမ်ားကုိထုတ္ယူၿပီး မေအးျမင့္ႏွင့္ မေအးေရႊတို႔ ထြက္လာေသာအခါျပန္ေပးေနသည္။

“ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတာ၊ နင္တို႔ပိုက္ဆံ မယူပါရေစနဲ႔လို႔၊ ပီးေတာ့ ငါတို႔ကုိ အႏုိင္က်င့္ပီး ငါတုိ႔ခုံေအာက္မွာ နင္တုိ႔ဟာေတြ လာထားၾကတာ၊ ခုလိုမိေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ သာစိန္အေၾကာင္းလဲ နင္တုိ႔သိတယ္ မႈတ္လားဟ၊ အလုပ္ျပဳတ္ရင္ နင္တုိ႔လာလုပ္ေကၽြးေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ကိုလဲ ျပန္သနားႀကပါအုံးဟာ....၊ ခုေတာ့ လခ်ီး.....ငါတုိ႔ကခ်ည့္ နင္တုိ႔ကို သနားရတာ”

ညိဳညိဳမွာ ထန္းလ်က္တင္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ...ဤစိတ္ပ်က္စရာမ်ားမွာ သူႏွင့္ မဆုိင္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း သူ႔ ထံသို႔ပါကူးစက္ေနကာ သူသည္လည္း မ်က္ႏွာ မလန္းေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ သူေငးၾကည့္ေနရာ ပင္းကန္ေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီး ကုိ ၾကည့္ေနရင္း...“ဘယ္ေတာ့ သူလဲ ထန္းလ်က္တင္မလဲ”ဟု ေတြးေနခဲ့၏။ ေတာင္တန္းႀကီးမွာ ေအးၿငိမ္းေနဟန္အသြင္ကား ေပၚေနေလသည္။
တဲြဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ ျပန္လွည့္လုိက္လွ်င္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံေနမိၾကျပန္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကေလးမွာ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း သူသည္ ျပံဳးျပရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ယခင္ကလုိ ရွန္႔မေနေတာ့ေပ။ သူသည္ ယခုတခဏ၌ကား လူႀကီးကေလးလုိ သိမ္ေမ႔ြေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ညိဳ႔ပ်ေန၏။ သူ႔စိတ္ထဲမွ က်ေနာ္႔ကုိ စကားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လွမ္းေျပာေနသလုိ ထင္မိေနရျပန္သည္။
အျခားသူမ်ားက ထန္းလ်က္မ်ား အသိမ္းခံရသျဖင့္ ႏွလုံးေၾကကဲြေနၾကသလုိ.... သူသည္လည္း ထန္လ်က္ မတင္ရသျဖင့္ သူတုိ႔ စားဝတ္ေနေရးမွာ မည္မွ် အေျခအေန ယိုင္နဲ႔ေနရၿပီကုိ ေျပာျပေနသလုိ ခံစားေနရျပန္သည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ အေပၚ၌ မည္မွ် တြယ္တာေနမိၿပီကို သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ရွာေဖြၾကည့္ေနမိ၏။ သူ႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို က်ေနာ္တာဝန္ယူ ႏုိင္မည့္ ေန႔ရက္မ်ားကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေအာင္ ေဝးေနျမဲ ျဖစ္သည္ကိုသာ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေတြးလာေနမိ၏။ အခြင့္အေရး သာေနခုိက္တြင္ မိုက္မုိက္ကန္းကန္း ေငြရွာလုိက္လွ်င္ကား ဘာမွ်ၾကာလုိက္မည္မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ပင္ လုပ္သင့္ေနၿပီဟု ေတြးလာမိျပန္သည္။ အတူေနလုိစိတ္မ်ားသည္ တားမရ ဆီးမႏုိင္ ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ထြန္းေန၏။ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ျဖင့္ တအုိုးတအိမ္ထဲတြင္ အတူေနရျခင္းသည္ပင္ နိဗၺာန္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။

“သူမ်ားေတာ့ေလ.... သိလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထန္းညက္မတင္ဘူး၊ ငတ္ေသပါေစ၊ ဒါေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရတဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး”

သူသည္ က်ေနာ္ၾကားသာရုံ စကားကို ခပ္တုိးတုိ္းေျပာေနခဲ့၏။
ကု လား ေမ်ာ တန္တားကုိ ျဖတ္ကူးေနဆဲ၌ ရထားသံသည္လည္း ဆူညံေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္၌မူ ဟန္ေဆာင္တင္းထားရေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အေပၚယံသုိ႔ လႈိက္တက္လာေနၾကျပန္ၿပီ။
ဤ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ကား သူသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ ရွန္႔မေနေတာ့ေပ။ ခ်စ္သူမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ေပြ႔ဖက္ယုယျခင္း မျပဳဘူးၾကေသာ္လည္း သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ၾကည့္ကာ ၿပိဳင္တူျပံဳးလာတတ္ၾကသည္။ တေယာက္စိတ္ထဲမွ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကုိ တေယာက္စိတ္အာရုံျဖင့္ ၾကားသိေနရသလုိပင္ ထင္လာမိၾကသည္။
သူသည္ သူ႔ အနား၌ က်ေနာ္လာထိုင္တတ္သျဖင့္ သူ႔နံေဘးခုံေပၚတြင္ ေတာင္းတခုခုတင္ထားကာ က်ေနာ့္ အတြက္ေနရာလုပ္ထားတတ္သည္။ က်ေနာ္လာမွ ဖယ္ရွင္းထုိင္ရသည္.။ က်ေနာ္လာထုိင္လွ်င္ သူသည္ ေမွ်ာ္ေငးေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ ကာ မသိ မသာ ျပံဳးျပတတ္၏။ ၾကာေသာ္ က်ေနာ္ မလာလွ်င္လည္း သူသည္ ျပတင္းဝမွ လွမ္းလွမ္းၿပီး က်ေနာ္ရွိရာသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။
ေန ့စဥ္လိုပင္ က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ ဝင္ေရာက္စားသည္။
ေညာင္တုိကို ေက်ာ္လာခဲ့လွ်င္ သူတုိ႔ ထမင္းထုပ္မ်ား ျဖည္စားေလ့ရွိသည္။ သူသည္ က်ေနာ္႔အတြက္ပါ ထမင္းဟင္းမ်ားပိုထုပ္လာသည္။ ေညာင္တုိဘူတာ၌ ဟင္းမ်ားဝယ္ၿပီး က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔တဲြရွိသုိ႔ တက္လာခဲ့သည္။
သူ႔ နံေဘး ေနရာလြတ္တြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
ေညာင္တုိမွ ထြက္လာၿပီး ထမင္းထုပ္ျဖည္ကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ လက္ခ်င္းဆုံ စားေနရခ်ိန္မ်ား၌...က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲတြင္ ၾကင္စဦး အၾကင္လင္မယားလုိ ယုံၾကည္ေနခဲ့မိသည္။
ထုိအခါတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္း ရွက္ေသြး ၾကြေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ဟင္းမ်ားကို သူ႔ ဖက္သုိ႔ တုိးေပးလုိက္သည္။ သူသည္ မ်က္လႊာႀကီးပင့္ၿပီး က်ေနာ္႔ ကိုၾကည့္သည္.။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားသည္ စင္းက်ေန၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ အျပံဳးရိပ္မ်ား ေဝ့ေနသည္။
သူကလည္း ဟင္းတဖက္ဆယ္ၿပီးမွ က်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ပို႔မေပးရဲသျဖင့္ အလယ္တြင္ ခ်ထားသည္။ က်ေနာ္ ယူစားလုိက္မွျပံဳးလုိက္သည္။

“ေအာ္... သူတုိ႔မ်ားက်ေတာ့လဲ ၾကင္နာလုိက္ၾကတာ” ဟု သငး္သင္းသည္ တဖက္မွ ခပ္တုိးတုိးေျပာေနကာ ႏုက ရယ္ေနသည္။
ထုိအခါတြင္ကား ညိဳညိဳသည္ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းငုံ႔သြား၏။

“ဒါေပါ့ဗ်ာ... ခ်စ္စခင္စ မႈတ္လား”

ညိဳညိဳသည္ မစားရဲ မေသာက္ရဲ ျဖစ္ေနခဲ့၏။

“သူ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းလာမစားနဲ႔” ဟု ေခါငး္ငုံ႔ရင္း ေျပာေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ၾကည္ႏူးစြာရယ္ေနမိ၏။ ထမင္းစားၿပီးလက္ေရေဆးရာ၌ က်ေနာ္သည္ သူႏွင့္ ၿပိဳင္တူ တခြက္တည္းေဆးရန္ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ သူ႔လက္ႏႈိက္ထားမွ က်ေနာ္႔လက္မ်ားကို ႏႈိက္လုိက္သည္။ သူသည္ သူ႔ လက္မ်ားကုိ ကမန္းကတမ္း ျပန္ရုပ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို မ်က္ေစာင္း ထုိးၾကည့့္သည္။ သူ႔ မ်က္လုံး ဝင္းစက္စက္ႀကီးမ်ားမွာ အေရာင္ရႊန္းလက္ကာ ရယ္ေမာေနသည္ ထင္ရသည္။
အင္ေတာက်ယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ “သူ သြားေတာ့ေလ”ဟု ညိဳညိဳသည္ တုိးတုိးသတိေပးတတ္၏။
ေရွ႔တြင္ ေနာက္ဆုံး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဘူတာသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ သူတုိ႔အနားမွ မခြာ၍ မျဖစ္။ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တြဲသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားရမည္ကုိပင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ေဝးကြာသြားၾကသလုိ စိတ္၌ ထင္ေနမိျပန္သည္။ သူကလည္း က်ေနာ္႔ ကုိသူ႔ အနားမွ ခဲြခြာ သြားေစ႔ခ်င္ပုံမရ။ က်ေနာ္႔ စိတ္၌ သူ႔ အနားမွ မခြာခ်င္ျဖစ္ေနပုံကုိလည္း သူသည္ သိေနပုံရျပန္သည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ က်ေနာ္႔ ကိုႏွစ္သိမ့္ေစရန္ ျပံဳးရိပ္ရိပ္လုပ္ထားသည္။
က်ေနာ္ သူ႔ အနားမွထလာခဲ့စဥ္ သူသည္ က်ေနာ္႔ ကိုလုိက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ က်ေနာ္ အေပါက္ဝသုိ႔မေရာက္မီ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုတုိ႔သည္ တခုခုေျပာၿပီး တုိးတုိး က်ိတ္ရယ္ေနသည္။

“အဲဒီလုိမေျပာပါနဲ႔ဟယ္... ”

ညိဳညိဳ၏ေျပာသံကုိ မသဲမကဲြ ၾကားရသည္။

“အမယ္.... မိညိဳရယ္၊ သူ႔ လူထိေတာ့ နာတတ္လုိ္က္တာ၊ လြန္ကုိ လြန္လြန္းတယ္၊ မုန္းလာေရာ၊ ဒုိ႔လဲ ရည္းစားထားဘူးပါတယ္၊ ဒီေလာက္ မသဲပါဘူး”
“သဲရတယ္ေတာ္”

ေနာက္ဖက္မွ ညိဳညိဳ၏ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္လုိက္သံမွာ သံလုိက္သံရႊင္ေနေလသည္။

က်ေနာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

ဒီကေန ့က်ေနာ္ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဝတၳဳတိုကေလးက ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က က်ေနာ္နဲ ့အတူတူ တရုံးထဲအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတေယာက္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီဝတၳဳေလး ေရးၿဖစ္သြားတာပါ။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကထုတ္တဲ့ ေဒါင္းအိုးေဝ စာေစာင္မွာေဖၚျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာလည္း တင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ လူတေယာက္က က်ေနာ့္အနဳပညာနဲ ့မဆိုင္တဲ့ကိစၥ မၾကာခဏ ဝင္ၿပီး နာမည္ဝွက္နဲ ့ဝင္ေရးေနတာေတြ ့ေတာ့ က်ေနာ္ ဒီဝတၳဳကေလး ျပန္တင္ရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး ထပ္ၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။ (က်ေနာ္က အဲဒီပုဂိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလည္းဆိုတာသိပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့လက္ရွိဘဝ က်ေနာ့္အသိုင္းအဝိုင္းေလးထဲမွာ အဲသလိုပုဂိဳလ္မ်ိဳးက ခတ္ရွားရွားဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ခန္ ့မွန္းရ လြယ္မွလြယ္ေပါ့။)

လူတခ်ိဳ ့ဟာ ႀကီးသည္ငယ္သည္ရယ္လို ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေလာကႀကီးကိုခ်စ္ဖို ့ လူေတြကိုခ်စ္တတ္ဖို ့ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဆိုရင္လည္း ဒီကိစၥကို အေလ့အက်င့္လုပ္ယူရပါတယ္။ ကိုယ္တတ္တာကို သူမ်ားေတြအသိအမွတ္ျပဳဖို ့ဆိုရင္ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားမွာရွိတဲ့အတိုင္းအတာကို အသိအမွတ္ျပဳနိဳင္စြမ္းရွိရမွာပါ။ ဒီလိုသေဘာထားမရွိပဲ ကိုယ့္ကို လူေတြအသိအမွတ္ျပဳဖို ့အတြက္ မွန္သည္မွားသည္ တရားသည္မတရားသည္ ျပည့္ဝသည္မျပည့္ဝသည္ သင့္ေတာ္သည္မသင့္ေတာ္သည္ ထည့္မစဥ္းစားနိဳင္ပဲ အတင္းအဓမၼလုပ္ယူတဲ့အခါ ေလာကဟာ အက်ည္းတန္ရေတာ့တာေပါ့။က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသလုိပုဂိဳလ္မ်ိဳးဘဝက ကၽြတ္ခ်င္ၿပီ။ အဲသလိုပုဂိဳလ္မ်ိဳးေတြနဲ ့လည္း မေတြ ့ခ်င္ေတာ့တာ ၾကာပါၿပီ။

က်ေနာ္ အဲဒီပုဂိဳလ္အေပၚ စာနာမိပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲသလိုအလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ခဲ့မိမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးက လုပ္သူအတြက္ေရာ အလုပ္ခံရတဲ့သူအတြက္ေရာ ပူေလာင္ေစတာအမွန္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ လုပ္သူအတြက္ ပိုၿပီးပူေလာင္ေစေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ပူေလာင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီဝတၳုဳေလးကိုဖတ္ၿပီး လူေတြကို က်ေနာ္တ္ို ့နားလည္နိဳင္ေအာင္ႀကီဳးစား၊ လူေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္နိဳင္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ၿပီး က်ေနာ့္အတိုင္းအတာေလးနဲ ့က်ေနာ္ က်ေနာ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ဒီဝတၳဳေလး က်ေနာ္ တင္ေပးလုိက္တာပါ။

က်ေနာ္တို ့တေတြ မသာယာေကာင္းတဲ့ကိစၥေတြအေပၚ မသာယာၾကတာ ေကာင္းမယ္လို ့ခံစားမိပါတယ္္။ က်ေနာ္တို ့တေယာက္နဲ ့တေယာက္ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ...။


က်ေနာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

(၁)

၁၉၇၅ခုႏွစ္ ။
ေန ့လည္ခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ စာသင္ခန္းအတြင္းက စာသင္စားပြဲမွာပင္ ထမင္းစား၏။ စာ
ဖတ္၏။ ဆရာ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ၏၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျငင္းခုန္သံ၊ ေအာ္ဟစ္သံတို ့၏ေအာက္တြင္
စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ဳိ႕က သေဘာမေပါက္ႏိုင္ၾက ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ဒီအတိုင္းေန
ဒီအတိုင္းက်င့္၏။ ထိုစာသင္စားပြဲေပၚတြင္ပင္ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ေရးစပ္ျပီး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသို႔ပို႔ႏိုင္္ခဲ့ေလသည္။

“ဆရာ ဟို ဟိုမွာ၊ ဟိုမွာ ၾကြက္ကင္”

စာငံု႔ဖတ္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားၾကီးတေယာက္၊ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ထိတ္လန္ ့တၾကား ရပ္လွ်က္
ေက်ာင္းေရွ ့ေတာင္ကုန္းေအာက္သို ့လက္ညိိွဳးထိုးလွ်က္၊ တစံုတခုက္ုိ ထစ္ထစ္အအ ရွင္းျပေနေလသည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲကြ၊ ေျဖးေျဖးေျပာစမ္းပါေမာင္လွေအးရာ၊ မင္းကလည္း“
”ဟို ဟိုမွာ ၾကြက္ကင္္၊ ၾကြက္ကင္္ ေရတြင္းထဲခုန္ခ်မလို ့တဲ့“
“ဘာ”


( ၂)

ထန္းေတာႀကီးရြာထိပ္၊ ေခ်ာင္းကေလးတခုကူးလွ်င္ ေတာင္ကုန္းတခု၏ေျခရင္းသို႔ေရာက္၏။ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ စာသင္ေက်ာင္းတခု ရွိပါသည္။
ထိုအလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ က်ေနာ္ေရာက္စက၊ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ လူေတြအသစ္၊ ဆက္ဆံေရးအသစ္တို႔ႏွင့္ အကာအရံမရွိ ရင္ဆိုင္တိုးလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ဘာတခုကိုမွ် က်နစြာမမွတ္သားႏိုင္ေတာ့ပဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေမာက္လွ်ံ က်ေနခဲ့ရ၏။
ေနာင္အခါ စာသင္ေက်ာင္း ေနာက္ေဖးေတာစပ္တြင္ တစံုတရာကို လန္ ့ျဖန္ ့ကာ လႊားကနဲခုန္ရင္း ေတာ
စပ္သို ့ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေလ့ရွိသည့္ ယုန္ကေလးမ်ားကို ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားသို ့သြားကာ ၀ါးခုတ္၊ ေဖါင္ခ်ကူ၏။ ႏွီးျဖာ၊ အိမ္မိုး၊ ထရံယက္ျခင္းမ်ားကို သင္ယူ၏။ ပ်ဳိးႏႉတ္၊ ထယ္ထိုးလုပ္၏။ ထန္းေတာႀကီးရြာသ႔ို ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာသူ က်ေနာ့္မွာ၊ “ဘ၀စာသင္သား“ အျဖစ္ အခ်ိန္မ်ားစြာယူခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက က်ေနာ့္ကို စာသင္ခန္းအတြင္း၌ ဆရာတဦးအျဖစ္ဆက္ဆံေနၾကစဥ္ စာသင္ခန္းအျပင္ဖက္၌ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကိုပင္က်ေနာ္က မိမိ၏သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာမ်ားအျဖစ္ သေဘာထားခံယူေနထိုင္ခဲ့ရ၏။
ထိုအခါ “ၾကြက္ကင္“ သည္ က်ေနာ့္ဘ၀စာသင္ခန္းမွ ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့၏။

( ၃)
“ေမာင္တင္လွ၊ ေမာင္ဆန္းတင္၊မစန္းရီ၊ ဘုတ္ဆံု၊ ဘြတ္ကလံု၊ၾကြက္ကင္ ”

က်ေနာ္သည္ “ဘြတ္ကလံု”ႏွင့္“ ၾကြက္ကင္” နာမည္မ်ားေအာက္တြင္မ်ဥ္းသား၍မွတ္ထားလိုက္၏။ တန္းစီရပ္ေန ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ထိုင္ျပီးၾကေသာအခါ က်ေနာ္က မ်ဥ္းသားထားသည့္နာမည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ပါသည္။

“ၾကြက္ကင္နဲ ့ဘြက္ကလံု ခဏမတ္တပ္ရပ္ၾကပါဦး“

ပထမေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦး ။ ေနာက္မွာမရြံ ့မရဲ ႏွင့္ ေက်ာင္းသူတဦး။

“ဘယ္သူက ၾကြက္ကင္လည္း ဘယ္သူက ဘြတ္ကလံုလည္း“
“က် က်ေနာ္ကၾကြက္ကင္ပါ“
“ေအာ္ ေအး ေအး၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဆရာအၾကံတခုေပးခ်င္တယ္၊ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာနာမည္ေျပာင္းေခၚခ်င္ တယ္၊ နာမည္လွလွေလးေတြေပါ့ကြာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း၊ ဒီအတန္းမွာ ဆရာ စာမသင္ခင္အားလံုးနဲ႔လည္း အမွတ္တရမိိတ္ ဆက္တဲ့သေဘာေပါ့၊ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ ့လိုက္တဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြ ဆရာ ”

ေျပာလက္စ စကားကို လမ္းတ၀က္မွာပင္ က်ေနာ္ရပ္ထားလိုက္ရ၏။ “ေမာင္ၾကြက္ကင္္” မ်က္ႏွာမေကာင္း။ “ဘြတ္ကလံု” ကေခါင္းကိုေအာက္သို ့ငံု ့လွ်က္ ။

“ဘယ္ႏွယ့္လည္းကြ၊ ေမာင္ၾကြက္ကင္၊ ဆရာေျပာတာဘယ္လိုသေဘာရသလဲ“

“ၾကြက္ကင္”က မတုန္မလႈပ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔သူ႔မ်က္လံုးမ်ားစကၠန္႔ပို္င္းမွ်ဆံုမိေနၾက၏။ “ၾကြက္ ကင္” မ်က္ႏွာ မလႊဲ။ ဘာစကားမွမတုန္႔ျပန္။

“ေျပာေလကြာ၊ မင္းသေဘာမက်ဘူးလား”
“က် က်ေနာ္ နာမည္မေျပာင္း ခ်င္ဘူး ဆရာ”

သူ႔စကားအဆံုးတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မိုင္္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀း၍ ရပ္ေနၾကသူႏွစ္ဦးအျဖစ္ ေျခာက္ျခားစြာခံစားလိုက္ရပါ သည္။

( ၄)

က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ေက်ာင္းသားတဦးကို အျခားေက်ာင္းသားတဦးက မ်က္ႏွာေပၚက ဖုန္မႉန္႔မ်ားကို သုတ္ေပးရင္း ရပ္ေနသည္။

“ကဲ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲကြ၊ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလား”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ သူ ့ကို ၾကြက္ကင္ကထိုးလို ့က်ေနာ္တို ့၀င္ဆြဲၾကတာပါ“

အထိုးခံရဟန္တူေသာ ေက်ာင္းသားက ေျပက်ေနေသာ ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္၏။ေဘးဘီကို မသိမသာ အကဲ ခတ္လိုက္၏။ ေဘးမွရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားကလည္း ေနာက္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၾကြက္ကင္က ခပ္တည္တည္ရပ္လွ်က္။
က်ေနာ္က ၾကြက္ကင္ကို ေရွ ့တိုးဖို ့ေျပာကာ၊ သူ ့ကိုေစ ့ေစ့ၾကည့္ကာ ဘာျဖစ္လို ့ထိုးတာလဲဟု ေမးလိုက္၏။

“က်ေနာ္နဲ ့သူနဲ ့က အျမဲတမ္းအတူတူ ကစားေနၾက ၊ က်ေနာ္ေျပာရင္ က်ေနာ္ေခၚရင္ သူဘယ္ေတာ့မွမျငင္းဘူး ဆရာ၊ ဒီကေန ့သူက က်ေနာ္နဲ ့မကစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ က်ေနာ္က အတင္းေခၚတာမရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္္မို ့က်ေနာ္ထိုးတာ”

၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ က်ာင္းသားမ်ားကိုၾကြက္ကင္က မ်က္လံုးတခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ ရင္ကိုမသိမသာ ေကာ့လိုက္
သည္။ အထိုးခံရေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ေဘးမွ ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားက ၾကြက္ကင္ကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။

“ေအး ဒါဆိုရင္ၾကြက္ကင္္တို ့အသင္းကို (၅)မွတ္ေလွ်ာ့”

( ၅)

“ဘယ္လိုလဲေဟ့ အသင္းလိုက္အမွတ္ေလွ်ာ့ရမလား”

တခန္းလံုး မည္သို ့မွ်မတုန္ ့ျပန္ၾက။ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾက၏။

“တခုခုေတာ့၊ ဒို ့ ဆံုးျဖတ္မွရလိမ့္မယ္“
“က်ေနာ္ေျပာမယ္ဆရာ”
”ေအး၊ ေျပာပါမင္းကအသင္းေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့ကြ ေျပာပါ”
“ၾကြက္ကင္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အသင္းအမွတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာ မ်ားလွျပီဆရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြ အလကားပဲျဖစ္ေနျပီ၊ အခုလည္း ကစားကြင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္ဆူးေတြခ် ျပီးေထာင္ထားလို ့အျပစ္ေပးမယ္ဆိုရင္သူ႔ကိုပဲ အျပစ္ေပးဖို႔ အားလံုးက၀ိုင္းေျပာေနတယ္ဆရာ”

ၾကြက္ကင္ကို တခန္းလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္က ျပဳံးျခင္း ရယ္ျခင္းမ်ားမရွိ ခပ္တည္တည္။ သူ႔မ်က္လံုး
မ်ား အေရာင္ေတာက္ေနၾက၏။
အျပစ္ေပး ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္တြင္ “ စည္းကမ္းအပ်က္ဆံုးေက်ာင္းသား ၊ေမာင္ၾကြက္ကင္” ဟုေရးခ်ိတ္ေနၾကစဥ္
ရြာသားအခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္းက က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္သြားၾက၏။ တရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း “ၾကြက္ကင္”၏သတင္းမွာ ရြာထဲသို႔ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေလသည္။
ၾကြက္ကင္က ဟန္အမူအရာမပ်က္။ ကစားမပ်က္။

(၆)

“ေမာင္ၾကြက္ကင္ ခဏမတ္တပ္ရပ္ပါ”

ၾကြက္ကင္က ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ားကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွ ထရပ္၏။

“မင္း ရြာထဲမွာ၊ တလမ္းလံုးေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆဲဆိုလာတယ္ဆို၊ မဆဲဘို႔ ၀ိုင္းေျပာေတာ့လည္း မင္းကပိုၿပီးေအာ္ဆဲ
လာတယ္ဆို”
ၾကြက္ကင္က အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။
“မင္းဒီလို ျပန္မေျဖပဲ ရပ္ေနလို ့ျဖစ္မလားကြ ၊ ဘယ္လိုလည္း အဲဒါ ဟုတ္သလား၊ ေျပာေလကြာ ”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ”
“ဘာ”

က်ေနာ့္အသံနည္းနည္း မာသြားသျဖင့္ ၾကြက္ကင္သည္ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ယိုင္သလိုျဖစ္သြားရ၏။ က်ေနာ္သည္ ေဒါသကိုထိန္းရင္း သူ႔ကိုစူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလသည္။

“ေအး၊ဒါဆိုရင္ စည္းကမ္းကိုသိရဲ႕သားနဲ႔ မင္းကမလိုက္နာဘူးဆိုေတာ့ မင္းကိုဆရာ တစ္ခုေျပာမယ္ မင္းတကယ္ပဲ အဆဲ၀ါသနာ ပါသလား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆဲခ်င္ဆိုခ်င္ေနသလား၊ ဒါဆိုရင္ ဆရာမင္းကို မတားဘူး၊ ဒီကေန႔ ညေန ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေဘာလံုးကြင္းအလယ္ေခါင္မွာ မင္းသြားရပ္ျပီး မင္းစိတ္တိုင္းက် အားရွိသေလာက္ ေအာ္ဆဲရမယ္ ၊တညေနလံုးရပ္ၿပီး ဆဲေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္းရတယ္၊ ေအး ဒါေပမယ့္ အားရေအာင္ဆဲေနာ္ ၊ ဒီတခါမင္း စိတ္တိုင္းက် ဆဲၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ဆဲလိုမရေတာ့ဘူးကြ ဟုတ္ၿပီလား။

ထိုေန႔ ညေနက အတန္းသားအားလံုး ကစားကြင္းအတြင္းဆင္းလာခဲ့ၾက၏ ။ ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို အလယ္တြင္ ထားကာ စက္၀ိုင္းသ႑န္ရပ္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္သည္ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ စိတ္ရွိတိုင္းေအာ္ဆဲေလေတာ့သည္။
သူကအဆဲရပ္တိုင္း ဆက္ၿပီးအားရေအာင္ ဆဲေရးဘို ့ကို က်ေနာ္ကသတိေပးေနခဲ့၏။ ၾကြက္ကင္ကဆက္ၿပီးဆဲ၏။ သူကတခါ ေအာ္ၿပီးဆဲေရးတိုင္း ေက်ာင္းသားထုက လက္ခုပ္လက္၀ါးမ်ားတီးကာ ေဘးမွ ၀ိုင္္းၿပီးေအာ္ဟစ္ၾက၏။ ၾကာေတာ့ ၾကြက္ကင္၏ ဆဲသံဆိုသံတို႔မွာ ေက်ာင္းသားထု၏ အသံကို ေက်ာ္မလာႏိုင္ေတာ့။
အျပစ္ေပးပြဲ ၿပီးဆံုးေသာအခါ ၾကြက္ကင္္သည္ က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးတခ်က္၀င့္၍ ၾကည့္ကာ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ေခါင္းငံု ့၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္၏ဆံုးမအျပစ္ေပးမႈမွာ သူ႔အေပၚတစံုတရာထိေရာက္ ေအာင္ျမင္စျပဳ ၿပီဟု ေတြးမိကာ ၾကိတ္ ၍ပီတိျဖစ္ရေလသည္။

( ၇)

က်ေနာ့္မွာ စားပြဲေပၚက ေျမြအေသေကာင္ကို ၾကည့္ကာ ေဒါသ ခ်ဳပ္တည္းေနရေလသည္။

“က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းရိုက္ထားတာပါဆရာ ၊ လူေတြကို သူလိုက္တို႔ ေနတုန္းက အရွင္ႀကီးရွိေသးတယ္ ဆရာ”

ၾကြက္ကင္က ထံုးစံအတိုင္းေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့၏ အလည္တြင္ရပ္လွ်က္။

”ဘုရား ဘုရား၊ ဒီေျမြနဲ ့မင္းက တျခားလူေတြကို လိုက္တို ့ေနတယ္ဆို”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ဒါေပမယ့္ေျမြက ေရေျမြပါဆရာ ”
“အို၊ ဘာေျမြပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဒီလို လုပ္လို ့ျဖစ္မလားကြ၊ ေျမြဆိုးနဲ ့စပ္ထားတဲ့ေျမြဆိုရင္ ပထမမင္းကိုကိုက္္မယ္ ဒါမွမ
ဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္မယ္”

က်ေနာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ တခန္းလံုုးက္္ုိ အစည္းအေ၀းေခၚကာ “ ၾကြက္ကင္ “ကို အျပစ္ေပးရန္ အၾကံ ဥာဏ္ေတာင္းရေတာ့၏။

“ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို ေက်ာင္းသံုးရက္ထုတ္သည္” ဟု ေၾကျငာလိုက္္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕၏ေအာ္ဟစ္ အားေပးလိုက္သည့္အသံတို ့မွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ဆူညံေနေတာ့၏။
ေက်ာင္းထုတ္ထားစဥ္ သံုးရက္အတြင္း က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားထုႏွင့္တြဲကာ ကစားပြဲမ်ား၊ အုပ္္စုလိုက္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား၊ စုေပါင္းသီခ်င္းဆိုပြဲမ်ား၊ ရြာအတြင္းသို႔သြားကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေန႔တိုင္းလိုလို လုပ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သံျပိဳင္သီခ်င္းဆိုသံတို႔ မွာ ထန္းေတာႀကီးရြာအတြင္း အသံမစဲေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့၏။

“ၾကြက္ကင္”ကို မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ် စကားမေျပာရ၊ မဆက္ဆံရ၊ ၾကြက္ကင္ကဆက္ဆံလာလွ်င္လည္း ျပန္ၿပီးမဆက္ဆံရ။ စည္းကမ္းေဖါက္ဖ်က္လွ်င္ အသင္းလိုက္ရထားေသာ အမွတ္မ်ား အေလွ်ာ့ခံရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။

တတိယေျမာက္္ေသာေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေန ့လည္ခင္းတြင္ကစားကြင္းေဘးမွ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ လာထိုင္၏။ ေက်ာင္းဆီ
သို႔ တညေနလံုးထုိင္ၿပီးေငးေန၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၾကြက္ကင္သည္ လြယ္အိပ္အစုတ္ကေလးလြယ္ကာ ေက်ာင္းကိုအေစာဆံုး ေရာက္လာ၏။ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မၾကာခဏဆိုသလို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ညိွဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ခိုး၍ၾကည့္၏။ က်ေနာ္က မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ကာ အိေျႏၵမပ်က္ စာသင္ေနခဲ့ရေလသည္။

( ၈)

“က်ေနာ္ခိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“သူခိုးထားတာဆရာ၊ အဲ့ဒီခဲတံသူ႔လြယ္အိတ္ထဲက ေတြ႕တာ၊ ဒါပါနဲ ့ဆိုရင္ ပထမတေခ်ာင္းေပ်ာက္တာလည္း သူပဲထင္တယ္က်မခဲတံေပ်ာက္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ၊ မသင္ကာလို ့သူ ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွာၾကည့္မွ အဲ့ဒီခဲတံ ျပန္ေတြ ့ရတာဆရာ”
“သူေျပာတာ ဟုတ္သလားေမာင္ၾကြက္ကင္၊ မညာနဲ ့ေနာ္”
“ဟုတ္ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူးဆရာ”

တခန္းလံုး ရယ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာ၏။

“အိုး မင္းဟာ၊ ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္တယ္ မဟုတ္ရင္လည္းမဟုတ္ဘူး၊ တခုခုေျပာမွ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ”
“ဟို ဟို သူ ့မွာ ခဲတံငါးေခ်ာင္းေတာင္ရွိပါတယ္ဆရာ၊ က်ေနာ့္မွာစာေရးစရာ ခဲတံမရွိလို ့တေခ်ာင္းေလာက္
ငွားေရးပါလို ့ေတာင္းတာ ေပးမေရးဘူးဆရာ။အဲ့ဒါမနက္တုန္းက ေရးစရာမရွိလို ့ခဏယူေရးတာပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ျပန္ေပးမွာပါ။ ဟို ဟို အရင္တခါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခဲတံက သူ ့ဖါသာသူက်ေပ်ာက္တာပါက်ေနာ္မယူပါဘူးဆရာ”
“ေအး ဒါဆိုရင္မင္းမွာ အျပစ္ရွိေနၿပီေပါ့ ၊ခဲတံမရွိရင္ ဆရာ့ဆီမွာေတာင္းေပါ့ကြာ၊ သူမ်ားပစၥည္းမသိေအာင္ယူရင္
ခိုးယူတဲ့သေဘာပဲ အျပစ္ရွိတာပဲကြ”

“ေမာင္ၾကြက္ကင္“ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ေက်ာင္းသံုးရက္္ထုတ္ရန္ဆံုးျဖတ္ရျပန္သည္။ ေန ့လည္ခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္
တြင္ စာသင္ခန္္းအတြင္းထိုင္ကာ စာဖတ္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး က်ေနာ့္ေရွ ့သို ့လာရပ္၏။သူ ့မွာအေ၀းႀကီးက ေျပးလာ
ရသူလို ေမာေန၏။က်ေနာ္က ရုတ္တရက္စကားမေျပာႏုိင္ပဲေမာေနေသာ ေက်ာင္းသားကို ေမာ့ၾကည့္္ေနမိသည္။

“ဟို ဟိုမွာ၊ ၾကြက္ကင္္ဆရာ၊ ၾကြက္ကင္ေရတြင္းထဲခုန္္ခ်မလို ့တဲ့“
“ဘာ”
က်ေနာ္ႏွင့္အတူေက်ာင္းသားတခ်ဳိ့ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ တဟုန္ထိုးေျပးဆင္းလာေနစဥ္ ေရတြင္းေဘး၌ ေက်ာင္းသားသံုးဦးမွာ ဆြဲလားရုန္းလားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ေနရ၏။ ေရတြင္းဆီသို ့ေရာက္ရန္ ၀ါးတရိုက္ခန္ ့အလိုတြင္ လူတေယာက္ေရတြင္းထဲသို ့ခုန္ခ်လိုက္သည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္လိုက္္ၾကရ၏။
ေက်ာင္းသားႀကီးတခ်ဳိ႕၀ါးလံုးမ်ား၊ ေလွခါးမ်ား၊ ႀကိဳးမ်ားယူလာကာ ေရတြင္းထဲသို ့ခ်ၾက၏။ သံုးေယာက္ခန္႔မွာ ေရတြင္းထဲသို ့
ေလွကားႏွင့္ ႀကိဳးမ်ားကိုအသံုးျပဳကာ ဆင္းေနၾကသည္။ ေရတြင္းထဲမွ ေရကူးေနေသာအသံမ်ားကို ၾကားေနရ
၏။ က်ေနာ္သည္ ေရတြင္းေဘးတြင္ ေကြ ့ပတ္ေျပးရင္း ပါးစပ္မွ ထြက္မိထြက္ရာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနခဲ့၏။ မၾကာခင္ “ေမာင္ၾကြက္ကင္”္ ေရတြင္းေဘာင္ႏႈတ္ခမ္္းေပၚသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူ ့တကိုယ္လံုးေရမ်ားစိုရႊဲလွ်က္။ က်ေနာ္က သူ ့လက္မ်ားကို ဆြဲကာ ေရတြင္းေဘးမွာပင္ သူႏွင့္ယွဥ္၍ ရပ္၏။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့ေနာက္သို ့ဆုတ္သြားၾက
ေလသည္။

“ၾကြက္ကင္”သည္ က်ေနာ့္ကိုေမာ့မၾကည့္။က်ေနာ္က “ၾကြက္ကင္”တကိုယ္လံုးေနရာအႏွံ ့လိုက္္စမ္းကာတစံုတ
ရာထိခိုက္မႈ ရွိ မရွိစစ္ေဆး၏။ ပါးစပ္မွလည္း “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ငါ့သားရယ”္ ဟု တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုေနမိ
၏။ ၾကြက္ကင္သည္ က်ေနာ့္လက္မ်ားကို တုန္ယင္ေနေသာ သူ ့လက္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ကာ ငံု ့ထားေသာမ်က္ႏွာကို
ေမာ့၏၊ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၏။ သူ ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္ႏွင္ ့ေရမ်ားေရာယွက္လွ်က္ ။

“က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္း ေက်ာင္း မထုတ္ပါနဲ ့ဆရာရယ္္“

က်ေနာ္သည္ ေရမ်ားတကိုယ္လံုးစိုရႊဲေနေသာ ၾကြက္ကင္၏ ခႏၵာကိုယ္ကိုဖက္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ စာသင္
ေက်ာင္းေလးကို ၾကည့္ကာ ေၾကကဲြဆို ့နင့္ေနေတာ့သည္။

( ၉)

လူသည္အမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကိုခံယူခ်င္သူျဖစ္သည္။ အမ်ား၏အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ တခိ်န္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ဇာတိပုညဂုဏ္မာနကိုဆြဲ၏။ ဖက္တြယ္၏၊ ကာကြယ္၏၊ ဤသည္တို႔မွာ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲႏွင့္မဆိုင္။ ပညာတတ္ျခင္း ၊မတတ္ျခင္းႏွင့္မပါတ္သက္။ ႀကီးသည္ငယ္သည္ႏွင့္မဆက္စပ္။
ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ “ၾကြက္ကင္”ဟူေသာအမည္နာမကိုပင္ ႏွစ္သက္္၏။

“ေမာင္ၾကြက္ကင္”သည္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက သူ႔ကိုအသိအမွတ္ျပဳရန္ လိုလား၏။ အသိအမွတ္ျပဳရန္လည္း တေလွ်ာက္လံုး နည္းမ်ိိဳးစံု ႀကိဳးစား၏။ အသိအမွတ္မျပဳသူမ်ားကို ရန္သူလို ဆက္ဆံ၏။ သူ၏ႀကိဳးစားခ်က္မ်ားအေပၚ တရားသည္ ၊မတရားသည္၊ မွန္သည္၊မွားသည္ကိုမူ သူ ့မွာ သိႏိုင္စြမ္းမရွိ။
က်ေနာ္သည္ လယ္ကူလီမုဆိုးမတဦး၏သားျဖစ္သူ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္၏စာသင္သား တဦးျဖစ္သူ “ၾကြက္ကင္“ ထံမွ ဘာတခုမွ်မသင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတကား။

ေနာင္ႏွစ္ဆံုး၍ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီးေသာအခါ ေက်ာင္းရံပံုေငြအတြက္ စပါးရိတ္ၾကရင္းက လယ္ကန္သင္းေဘး
တြင္ ပိုးထိ၍လဲက်ေသဆံုးသြားရေသာ“ ၾကြက္ကင္”၏အေလာင္းကို က်ေနာ္ထမ္းလွ်က္ ဦးစိန္ႀကီးေျမာင္အတြင္း စိတ္ျပိဳကဲြကာ
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း ၾကြက္ကင္္သည္က်ေနာ့္ကို ေသရာပါမည့္သင္ခန္းစာမ်ားေပးသြားခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွွစ္။

(၁၀)

ေနာက္ထပ္ “ၾကြက္ကင္”မ်ားႏွင့္ေတြ ့ဆံုရန္ က်ေနာ့္မွာ ဆႏၵမရွိေတာ့ပါ ။ ။

ၿင္ိမ္းေဝ
(သရုပ္ေဖၚပံုမွာ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဆရာ ထိန္လင္း ရဲ့ ပန္းပိ်ဳးခင္း ကေလးကဗ်ာမ်ား စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို လိုသလိုျဖတ္ေတာက္ၿပီးမွ အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေ၀ဖန္ေရး၀တၳဳမ်ား

(၁)

၁၉၇၈-ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္က ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္၌ လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး လိႈ္င္းဂယက္တခု ထခဲ့ဖူးသည္။ လူထုအက်ဳိးၿပဳ စာေပအယူအဆကို ဦးထိပ္ထားၾကသည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာစာေရးဆရာမ်ားပင္လွ်င္ ထိုုလက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရးလိႈင္း၏ ျပင္းထန္ေသာဂယက္မ်ား အထိပါးခံခဲ့ၾကရ၏။ ဥပမာ…ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ဒဂုန္တာရာ..အစရိွသူတိို ့ျဖစ္ၾက ၏။

“လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” ၏ အဘိဓမၼာေၾကာရိုးမွာ၊ ‘လူတန္းစားတိုက္ပြဲ’ ကိုအေျခခံထားေသာ္လည္း၊ ထိုအဆင့္တြင္ ရပ္မေနပဲ၊ ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ ’ံ ေရြးခ်ယ္ပံု ေရြးခ်ယ္္နည္းအထိ တဆင့္တက္လာခဲ့ၾက၏။၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ‘ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေတြးအေခၚ’ တပ္ဆင္ထားသည့္ ‘ဇာတ္ေကာင’္ မ်ဳိးကိုသာ ‘ဇာတ္ေကာင္စံ’ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေရးသားရန္ ေတာင္းဆိုၾကေလသည္။ ထိုအခါ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အေျခမခံပဲ၊ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ အထက္တန္းစား လူ တန္းစားဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့သည့္၀တၳဳမ်ားမွာ ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းသည့္ ၀တၳဳမ်ားအျဖစ္ ‘စာေပဇလုပ္တိုက္’ ျခင္း ခံၾကရေလသည္။

၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္က “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပေ၀ဖန္ေရး” စာအုပ္တအုပ္ထြက္လာခဲ့ဖူး၏။ ထိုစာအုပ္မွာ စာေရးသူ တဦးတေယာက္တည္းကေရးသည့္ စာအုပ္မဟုဟ္ပဲ၊ စာေရးဆရာ (၁၀)ဦးခန္ ့က၊ တဦးခ်င္းအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးသံုးဦး တြဲ၍လည္းေကာင္း၊ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားထားသည့္စာအုပ္ျဖစ္၏။ ယင္း..စာအုပ္မွာ၊ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္ျဖစ္ေလ သည္။
“မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း”စာအုပ္တြင္၊ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ရိွသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ၀တၳဳကိုေ၀ဖန္သည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုေ၀ဖန္ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။ ေဆာင္းပါး၏ အဓိက ဆိုလိုရင္း မွာ …၊၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံု လိႈင္းတံပိုးမ်ားထၾကြေနစဥ္ကာလအတြင္း ဒဂုန္တာရာသည္ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ထိုစဥ္အခ်ိန္က၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမၤီးထုကို ေစၚကားသလိုျဖစ္ခဲ့သည္ဟူေသာ ေ၀ဖန္္ေရးျဖစ္၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳမွာ၊ ဓနရွင္ ေပါက္စလူတန္းစား ‘ေမ’ ဟူေသာ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေကာင္တဦးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားသည့္ ၀တၳဳျဖစ္၏။ “လူတန္းစား တိုက္ပြဲ အေျခခံ ၊ ပစၥည္းမဲ့ဇာတ္ေကာင္စံ ” အယူအဆကို အေျခခံထားသည့္ “လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံစာေပ ေ၀ဖန္ေရး” ႀကိမ္လံုးမွာ၊ ဆရာ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ေၾကာေပၚ ၌၀ဲေနခဲ့ေလသည္။

(၂)
ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္မွာ၊ ၀တၳဳ (၁၀)ပုဒ္ကို စုစည္းထားသည့္ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထြက္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စာေပေလာကအတြင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားလွသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ၏ ၀တၳဳအတတ္ပညာ ဆန္းသစ္မႈကို စာဖတ္သူတိုင္းက ခ်ီးမြမ္းၾက၏။
‘ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား ’စာအုပ္တြင္၊ စာေရးဆရာႀကီး (၁၀)ဦး ေရးသားခဲ့သည့္ ႏိူင္ငံေက်ာ္၀တၳဳ(၁၀)ပုဒ္ အေပၚ ၊ ဆရာျမသန္းတင့္က ထပ္မံစ်ာန္၀င္စား ကြန္ ့ျမဴးကာ၊ ၀တၳဳတို (၁၀)ပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ေရးသည့္ ထူးျခားေလးနက္သည့္ ၀တၳဳတို စု စာအုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ…စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲက ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသည့္ အဓိကဇာတ္ေကာင္က၊ အသက္မေသပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသည့္ လူတေယာက္အျဖစ္၊ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ ကိုလာေရာက္ေတြ ့ဆံုသည့္ စိတ္ကူးပံုဖြဲ ့ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာႀကီး ‘မင္းေဆြ’သည္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ဆိုသူကို သူ၏‘ဓါး’ ၀တၳဳႀကီးထဲတြင္ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ရာ၌ “မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္၊ သို ့မဟုတ္ လူထုလမ္းစဥ္ႏွင့္ကင္းကြာေနသည့္ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား” အျဖစ္ဖြဲ ့ဆိုခဲ့သည္ကို၊ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ ကိုယ္တိုင္က၊ ဆရာျမသန္းတင့္ထံ အသက္ရွင္လွ်က္ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ရင္ဖြင့္တင္ျပလာသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးအျဖစ္ ဆရာျမသန္းတင့္က၊ ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။တနည္းအား ျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ စာေရးဆရာ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳကို အေတြးအေခၚအရ ေ၀ဖန္လိုရင္းရိွ၏။ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မွာ တကိုယ္ေတာ္နယ္ခ်ဲ ့ဆန္ ့က်င္ေရး သမား၊ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္တဦးအေနႏွင့္ ၀တၳဳကိုအဆံုးသတ္ ထားသည္ကို ေက်နပ္အားရႏူိင္ဟန္မတူ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ သူျဖစ္ေစလိုေသာ၊ သူထုဆစ္လိုေသာ၊ သူယံုၾကည္ ေသာ၊ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အယူအဆကို အဓိကဇာတ္ေကာင္‘မ်ဳိးျမင့္ရန္ေနာင္’ မွတဆင့္ တင္ျပႏိူင္ရန္ႀကိဳးစားရင္း….‘ဓါး’ ၀တၳဳကို၊ စစ္မွန္ သည့္ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ အေျခခံ၀တၳဳအဆင့္အထိ ဆြဲတင္ဘို ့ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကိုလည္း၊ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘မင္းေဆြ’၏ ‘ဓါး’ ၀တၳဳနည္းတူ ေ၀ဖန္ဖို ့ႀကိဳးစားသည္ကို ေတြ ့ ရ၏။ ‘ဒဂုန္တာရာ’သည္ ‘ေမ’၀တၳဳတြင္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ လူလတ္တန္းစားဇာတ္ေကာင္ ‘ေမ’ကို အဓိကဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ထားၿပီး ေရး၏။‘ေမ’၏လူလတ္တန္းစား အက်င့္စရိုက္ကို ေဖာ္ျပ၏။ ေနာက္ဆံုး ‘ေမ’ကို ‘အေကာင္းကိုရွာ၏၊ အေကာင္းကား မေတြ ့’ ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ေရး၏။ ဆရာ ‘ျမသန္းတင့္’ သည္ ‘ေမ’ကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ နိဂံုးခ်ဳပ္သလို မခ်ဳပ္ခ်င္။ ‘ေမ’ကို ပ်က္စီးသြားသည့္ လူတန္းစားဇာတ္ေကာင္အျဖစ္မွ၊ တိုးတက္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္အေနႏွင့္သာ ျမင္ခ်င္၏။ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ေမ’၀တၳဳထဲက ‘ေမ’မွ တဆင့္၊ သူေျပာဆိုခ်င္သည့္ အယူအဆကို တဆင့္ေျပာခိုင္းခဲ့၏။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္သည္ ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။

(၃)
စာေပနယ္ပယ္၌သာမဟုတ္၊ မည္သည့္နယ္ပယ္တြင္မဆို ‘ေ၀ဖန္ေရး’ သည္ လိုအပ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ‘မူ’ အားျဖင့္ပင္လွ်င္ လက္ခံႀကိဳဆိုၾကရမည္သာျဖစ္၏။

ဆရာျမသန္းတင့္သည္၊ ႏိူင္ငံေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး (၁၀)ပုဒ္ကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးနည္းနာမွာ ယဥ္ေက်း၏။ ပရိယါယ္ၾကြယ္၏။ လွပဆန္းသစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္ေနသည္ကို ေ၀ဖန္ေနသည္ဟူ၍ပင္္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္းရိွ၏။ဤေဝဖန္ေရးနည္းနာမွာ ထိေရာက္ျပင္းထန္နိဳင္စြမ္းရွိ၏။

၁၉၇၈-ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကလည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံအုပ္စုက ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဖူး ၏။ သို ့ေသာ္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စုသည္ မယဥ္ေက်း။ အတံုးအတစ္ဆန္၏။ တရားေသျဖစ္၏။ပံုစံခြက္ျဖစ္၏။ ယခု ဆရာျမသန္း တင့္သည္လည္း ‘ဒဂုန္တာရာ’၏ ‘ေမ’၀တၳဳကို ေ၀ဖန္၏။ သို ့ေသာ္ သည္တခါ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေ၀ဖန္ေရးမွာ ယဥ္ေက်း၏။နည္း နာဆန္းသစ္၏။ အကြက္သေဘာျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” အုပ္စု၏ ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ဆရာျမသန္းတင့္၏‘ေမ’၀တၳဳအေပၚ ေ၀ဖန္ေရး ႏွစ္ခုမွာ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦးတည္ခ်က္အားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း တူၾကေသာ္ျငား ေဝဖန္ေရးနည္းနာမွာမူ မတူၾက။

က်ေနာ္တို ့သည္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ ကို ႀကိဳဆိုအပ္သည့္ကိစၥဟု အထက္တြင္ဆိုခဲ့ၿပီ။ သို ့ေသာ္ ‘ေ၀ဖန္ေရး’ မ်ား မွန္၏ မမွန္၏၊ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ ဆိုသည္ကိုမူ စာဖတ္သူမ်ားအဖို ့ လြတ္လပ္စြာ ထပ္မံေ၀ဖန္စမ္းစစ္ၿပီးမွသာ လက္ခံၾကရမည္သာျဖစ္ေလ သည္။

ၿငိမ္းေဝ

စာအုပ္အမည္ ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား
စာေရးသူ ။ ။ ျမသန္းတင့္
ထုတ္ေ၀သူ ။ ။ ဦးရဲျမင့္ (တက္လမ္းစာေပ)
ထုတ္ေ၀ခုႏွစ္ ။ ။ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၉၇-ခု၊ ၾသဂုတ္လ
တန္ဖိုး ။ ။ ၁၅၀-က်ပ္
အုပ္ေရ ။ ။ (၁၀၀၀) အုပ္

(ဒီစာမူက ၁၉၉၇ ေခတ္ၿပိဳင္ အင္တာနက္မဂဇင္းမွာ နဲ ့က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာတင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထံမၾကာခဏလာၿပီး စာေပစကားေျပာလာၾကတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ ့ရဲ့ေတာင္းဆိုမွဳနဲ ့ဒီေဆာင္းပါးကို က်ေနာ္ထပ္ၿပီးတင္လိုက္တာပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္မွာတုန္းက ကေလာင္အမည္ ေမာင္ဖူးတင့္္ အမည္နဲ ့ေရးခဲ့တာပါ။)

မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ

(၃)
၁၉၆၃
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ သူ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ေနက် ေနရာ၌ပင္ ေတြ႔ရသည္။
သူသည္ ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ ထုိင္ခုံမွလွမ္းၿပီး က်ေနာ္႔ကုိ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ နံနက္ မွဳံမွဳံဝါးဝါး၌ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပဳံးရိပ္မ်ားသန္းေနသည္။ရထားေပၚသို႔ ေရာက္လွ်င္မူ သူသည္ အခါတုိင္းကလုိ က်ေနာ့္ကို တဲြဝတြင္ ေစာင့္မေနဘဲ က်ေနာ္ သူရွိရာတြဲသို႔ ေျပာင္းလာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္တည္း ခရီးသည္မ်ားရွိရာသုိ႔ ေရွာင္တိမ္းသြားေတာ့သည္။
က်ေနာ္သည္ တဲြဝတြင္ ရပ္က်န္ေနခဲ့ရင္း မေက်မနပ္ျဖင့္ျပံဳးေနရသည္။ သူသည္ ခရီးသည္ အမ်ားၾကားမွ လွမ္းၿပီး က်ေနာ္႔ကို မ်က္လုံး ေစြၾကည့္ေနတတ္၏။ က်ေနာ္ မ်က္လုံးမွိတ္ျပလုိက္လွ်င္ သူ႔ မ်က္ႏွာကို ဆတ္ကနဲ တဖက္သုုိ႔လွည့္သြားသည္။
ရထားေပၚမွ အဆင္းတြင္လညး္ သူသည္ လူအမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာကာ သုတ္သုတ္ဆင္းသြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ မသိမသာ ျပံဳးျပသြားသည္။
သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရရန္ ဖန္တီး၍မရ။ ထိုသုိ႔ စကားေျပာခြင့္ရရန္လည္း က်ေနာ္သည္ မက်ိဳးစားခ်င္။ အေဝးမွျမင္ကာ ခ်စ္ေနရသည့္ အခ်စ္စိတ္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ အဆုံးအစမရွိဟု ထင္ရသည္။
တခါတရံတြင္သာ က်ေနာ္သည္ သူ ႏွင့္ လူခ်င္း ကပ္္အေရွာင္၌ “ခ်စ္တယ္” ဟု တိုးတိုးေျပာသြားမိသည္။
က်ေနာ္ ထုိသုိ႔ေျပာသြားတိုင္း သူ႔ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ထူပိန္းသြားစဥ္တြင္ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ပုိ၍ၿငိတြယ္ဖြယ္ရာ လွလာသည္ဟု ထင္ရသည္။
က်ေနာ္ သူ႔ အနားတြင္ ထုိင္သည့္အခါမ်ားတြင္လည္း မ်က္ႏွာမွာ ထုိကဲ့သုိ႔ ထူပိန္းနီျမန္း ေနတတ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ညေနဖက္ ရထားအျပန္တြင္ ခရီးသည္မ်ား နည္းပါးေနသည့္ ေန႔တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔အနား ေနရာလြန္တြင္ သြားထုိင္သည္။

ေရႊပန္းပင္သို႔ေရာက္လွ်င္ တေန႔တာ ေငြစာရင္းမ်ား လုပ္၍ က်ေနာ္သည္ သူ႔တဲြသို႔ ကူးသြားသည္။
က်ေနာ္အနားေရာက္လာလွ်င္ သူသည္္ က်ေနာ္႔ကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာကို ျပတင္းဝဖက္သို႔ လွည့္ထားလုိက္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူႏွင့္ က်ေနာ္႔ ၾကား၌ စာအုပ္မ်ားကုိပစ္ခ်လုိက္၏။ လည္စည္းျဖဳတ္ကာ ေခါက္သိမ္းေနရင္း သူ႔ ကို မသိမသာ ေစာငး္ငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။ နီရဲကာ ရွက္စိတ္၊ ရင္ခုန္စိတ္ျဖင့္ ထူအန္းေနေသာ သူ႔ မ်က္ႏွာ ကေလးမွာ က်ေနာ္႔ စိတ္တြင္ အစြမ္းကုန္ လွလာေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ဆံပင္ႏုကေလးမ်ားသည္ ဝဲေန၏။ အျပင္ဖက္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေတာက္ပေနသည္။ သူ႔ပါးမ်ားသည္ မို႔ၾကြေန၏။ ညေနဆည္းဆာေနျခည္ေၾကာင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ပို၍ ဝင္းပေနသည္။
သူ႔ ကို က်ေနာ္ကလည္း ႏႈတ္မဆက္။ သူကလည္း လွည့္၍ပင္ မၾကည့္။
တခါတရံတြင္ ၿမိဳ႔လုင္သို႔ေရာက္ၿပီး သူဆင္းသြားသည္ အထိ စကားတလုံးမွ် မေျပာမိၾက။
ထုိသုိ႔ စကားမေျပာေနျခင္းသည္ပင္ တမ်ိဳးစိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူ႔ ရင္ခုန္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္-ဟုထင္ရသည္။ သူ႔ ရင္ထဲမွ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွ ခ်စ္စိတ္မ်ားသည္ တေသြးတည္း ေရာစပ္ သြားသျဖင့္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ စကားတလုံးမွ် ေျပာေနရန္လည္း မလုိအပ္၊ ေျပာေနၾကျခငး္သည္ပင္ အပုိအလုပ္ဟု ထင္လာမိသည္။ ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခံစားေနရမႈတို႔မွာ စကားလုံးေပါင္း အသိ္န္း အသန္းျဖင့္ ေဖၚျပ၍ပင္ ရႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ေနမိျပန္သည္။
ရံဖန္ရံခါ၌မူ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဟုိဖက္ခုံ သည္ဖက္ခုံ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုံေနမိၾက၏။
ႏွစ္ဦးစလုံး ရထားျပတင္းဝမွ အျပင္သို႔ ေငးၾကည့္မိၾကသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ စကားေျပာလာေစရန္ ေနာက္ေျပာင္ေနမိျပန္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္ စကားေျပာေနသည္တို႔ကို နားမေထာင္ေၾကာင္း ျပရန္ လက္ကုိင္ပုဝါျဖင့္ နားကုိ မသိမသာ ပိ္တ္ထားသည္။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္္ ထူပိ္န္းေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ကား ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ျပည့္လွ်မ္းေနသည့္ အျပံဳးရိပ္မ်ား ထင္ေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာကို တည္တည္ တင္းတင္း ထားေနေသာ္လည္း သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚတြင္ အျပဳံးမ်ား ေဝ႔လာေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ တင္းထားးပါလ်က္ႏွင့္ အေပၚသို႔တြန္႔သြားေနသည္။

“အဲတာ ကိုတကယ္ေျပာတာ” ဟု က်ေနာ္သည္လည္း အသံကို ျမွင့္ၿပးီ ေျပာေနသည္။
“ကို မိန္းမယူရင္ ကုိ တကယ္ကိုခ်စ္တဲ့ မိန္္းမမွယူမွာ၊ လွလဲလွရမယ္၊ ကိုယ့္ထက္လဲ ငယ္ရမယ္၊ ျပံဳးခ်င္တာေတာင္ မျပံဳးဘဲေနႏုိင္ရမယ္၊ ခပ္တည္တည္ ေနတတ္ရမယ္....”
“ဒါေပမယ့္ ယူပီးရင္ေတာ့ရည္းစားဘဝတုန္းကကုိ႔ ကိုမေခၚခ်င္သလုိိလို မေျပာခ်င္သလုိလုိေနတာတုိ႔၊ ကိုယ့္ကုိခ်စ္တယ္လုိ႔မေျပာတာတို႔၊ ကုိလာရင္ လူၾကားထဲ ေရွာင္ေျပးေနတာတို႔ ေမးေမးပီး ရုိက္ရမယ္၊ တေန႔ကို တေန႔ကို နားရင္း သုံးခါေလာက္အုပ္မယ္၊ အိပ္ယာဝင္ တခါအိပ္ရာထ တခါ ထမင္းစားပီးတခါ....၊ ကုိ စကားေျပာတာကုိ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာတုိ႔၊ နားကုိ လက္ကုိင္ပုဝါနဲ႔ ပိတ္ထားတာတို႔၊ ကုိ႔ ျမင္ရင္ ေရွာင္သြားတာတို႔၊ အဲဒီမိန္းမမ်ိဳးဟာ မိ္န္းမယုတ္ေခၚတယ္၊ ဟတၳဳနိဆုိတာ အဲဒီမိ္န္းမမ်ိဳးကုိ ေခၚတာ၊ ကုိ အနားလာတာနဲ႔ သူ႔ အသားေၾကြသြားမွာ စိုးတယ္ထင္တယ္....
“ကို ယူမယ့္မိ္န္းမဟာ မ်က္ႏွာဝို္င္းဝိုင္းကေလး ျဖစ္ရမယ္၊ အသားျဖဴရမယ္၊ ကဲ...စကားျပန္ေျပာရင္ေျပာ...မေျပာရင္ေအာ္ေျပာလုိက္ေတာ့မယ္”

က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စုိ္က္ၾကည့္ေနရင္း ခပ္တုိုးတိုး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာရယ္ေနမိသည္။ ရထား ခုတ္ေမာင္းေနသံႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးမွ ခရီးသည္တစု က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာေနၾကသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ အသံအေပၚ၌ ဖုံးလႊမ္းသြားေနသည္။
သူသည္ နားမွ လက္ကုိင္ပုဝါကို ဖယ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ထုိးၾကည့္ေနသည္။

“ေအာ္ေျပာလုိက္ေပါ့” ဟု ေျပာေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာကုိ ျပတင္းဝဖက္သုိ႔ တိုးကပ္လုိက္သည္။
“ခ်စ္တယ္ကြယ္... မင္းက သိပ္လွလာတာဘဲ၊ တေန႔ထက္ တေန႔ လွလာတယ္၊ ကုိ ၾကည့္ရတာ ေမာေနတာဘဲ”

သူသည္ ျပတင္းဝမွ မ်က္ႏွာကုိ ဆတ္ကနဲခြာလုိက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေဝးသြားေစရန္ သူ႔ ထိုင္ခုံေနာက္မွီ အေပၚသို႔ ေက်ာကို မွီလုိက္သည္။ ေခါင္းကုိ ခပ္ေမာ့ေမာ့ မွီထားလိုက္သည္။ ထုိအခါတြင္ကား သူ၏ ေနဟန္မွာ ပုိ၍ ေၾကာ့ေရာ့လာသည္။ သူ႔ အလွသည္ ပန္းပုရုပ္တုကေလး တခုႏွင့္ တူလာေနသည္။ ဆည္းဆာေနျခည္ျဖင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေရႊဝါေရာင္ဝါလာသည္။
သူ ၾကားေလာက္ေအာင္ စကားေျပာခြင့္ မရေသာအခါတြင္ က်ေနာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္လာေနမိျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာကိုသူ႔ ဖက္သုိ႔ လွည့္လုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ျပသည့္နည္းျဖင့္ သူ႔ ကို“ခ်စ္တယ္...ခ်စ္တယ္”ဟု ေျပာေနသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား လႈပ္ပုံကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ေနသည္။ နဖူးေၾကာမ်ားရႈ႔ံကာ က်ေနာ္ ေျပာေနသည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီးၾကည့္သည္။ က်ေနာ္ ပါးစပ္လႈပ္သည့္အတုိင္း လုိုက္လႈပ္ၾကည့္ၿပီး သူသည္ သေဘာေပါက္လာကာ ပါးစပ္ကုိ လက္ကုိင္ပုဝါႏွင့္ ဆုိ႔ကာ ရယ္ေနခဲ့သည္။
အတန္ၾကာမွ သူသည္အိိေျႏၵဆယ္ကာ မ်က္ႏွာကုိ တည္တည္ထားလုိက္ျပန္သည္။
သူ၏ အျပဳအမူ ဓေလ့စရုိက္ကေလးမ်ားမွာ စဲြၿငိဖြယ္ရာပင္။
တေန႔ကုန္ကၽြမ္းသြားၿပီး ညပုိင္း အနားယူခ်ိ္န္၌ အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာထက္၌ သူ၏ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာ ၿငိတြယ္ဖြယ္ရာ အျပဳအမူကေလးမ်ားကုိ ဆုံးစမထင္ သတိရေနမိသည္။ က်ေနာ္ကား သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ရမည့္ ရက္မ်ားကုိ စိတ္ကူးယဥ္ေနရသည္။ သူႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔နည္းလမ္းျဖင့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝေရာက္ေအာင္ ဖန္တည္းရမည္ကုိ အရင္းအတုိင္း ဆန္းစစ္မိသည့္ အခါမ်ားတြင္မူ စိတ္ေမာလာမိကာ ထိုအေတြးတုိ႔ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ရသည္။ သူသည္လည္း သူ႔ မိသားစုုကို ေကၽြးေမြးရန္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရသူ...က်ေနာ္လည္း အေဝးရွိ က်ေနာ့္ မိသားစုအတြက္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ....စသည့္ အမွန္တရားမ်ားကုိ သုံးသပ္မိလွ်င္ စိတ္၌ ေလးလံကာ ပင္ပန္းလာသည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္႔ၾကား၌ တြယ္တာစိတ္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားသည္လည္း တခ်ိန္ထက္တခ်ိန္ ပို၍ တင္းက်ပ္ ခုိင္ျမဲလာေနသည္မွာ ...တစထက္တစ အားႀကီးလာေသာ ေရအလ်ဥ္ႏွင့္တူေပသည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ သူကပင္ ျပန္၍ စကားေျပာခြင့္ရရန္ ဖန္တီးေပေနျပန္သည္။
ညေနပိုင္းတြင္ အျပန္၌ ၿမိဳ႔သစ္မွ ရထားထြက္လာခဲ့ေသာအခါသူသည္ လူစီးတဲြအဆင္း အိမ္သာနံေဘးရွိ အေပါက္ဝတြင္ တေယာက္တည္း ထြက္ရပ္လာတတ္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ အနားသုိ႔ မေယာင္မလည္ ေလွ်ာက္သြားကာ သူ႔ ေက်ာဖက္မွ ကာဆီးရပ္လုိက္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္ ေရာက္လာေနၿပီကုိ သိေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနျပန္သည္။
ေမွာင္ရီဆုိင္းစ အလင္းေရာင္မ်ား ေဖ်ာ့မွိန္ သြားခ်ိ္နတြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ေက်ာဖက္မွ အတန္ၾကာမွ် မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း စၾကာဝဠာအျပင္ဖက္သုိ႔ ေရာက္ေနသလို္လညး္ စိတ္၌ ထင္ေနခဲ့ျပန္သည္။ ရင္ထဲ၌ ေႏြးေနသည္။ သူ႔ရင္ခုန္သံကိုလည္း ၾကားေနရသည္ ထင္သည္။
သူသည္ အညာ လယ္ကြင္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနခဲ့၏။ မိုးေႏွာင္းပိုင္း မိုးမႈန္ မုိးဖဲြ႔ကေလးမ်ားသည္ ေလႏွင့္အတူပါလာၾကကာ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယက္စလုံးကုိ လာ၍ စဥ္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ အသက္ကို မွ်င္း ရႉေနမိသည္။
ပုလင္းတန္တားရွည္ႀကီးကုိ ရထား ျဖတ္ေက်ာ္ ခုတ္ေမာင္းေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ဂုတ္ပိုးစကုိ ေနာက္ဖက္မွ ငုံ႔ကာ မထိတထိ နမ္းေနလုိက္သည္။
ပုလင္းေခ်ာင္းထဲ၌ မိုးေႏွာင္းေရမ်ားသည္ တန္တားတိုင္မ်ားကို ညင္သာစြာ ေဝ႔ပတ္အိဆင္းေန၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ညင္သာစြာ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။
“ခ်စ္ တယ္ ကြယ္....ခ်စ္ တယ္....၊ မင္း ကို႔ ကို ခ်စ္ တယ္ မႈတ္လား၊ ခ်စ္ပါတယ္၊ ခ်စ္ရမယ္”
က်ေနာ္သည္ ခပ္တုိးတုိးေျပာေနမိသည္။
သူသည္ ရုန္းကန္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္႔ ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေန၏။ က်ေနာ္ သူ႔ ကို ထပ္၍ ေပြ႔ဖက္ လုိက္လွ်င္ သူသည္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ဂမူး ရႉးထုိး ရုန္းကန္သည္။
“လႊတ္...လႊတ္....လႊတ္ပါ”ဟု အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
သူ႔ ရင္ခုန္သံမ်ားကုိ အတုိငး္သားၾကားေနရသည္။
သူရုန္းကန္လြန္းမက ရုန္းကန္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ေပြ႔ထားရာမွ ေျဖလႊတ္လုိက္၏။ သူ႔ ေရွ႔မွ ပိတ္ကာ တားဆီးထားၿမဲထားသည္။
သူသည္ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ သူ႔ လက္တဖက္ကို လိပ္တင္ေနသည္။ သူ႔ ကို က်ေနာ္ ေစာ္ကားသည္ဟု အေတြးေဟာင္းျပန္ေပၚလာေနျပန္သည္။

“ဒီလုိမလုပ္ရဘူး၊ တကယ္ခ်စ္ရင္ ဒီလုိမလုပ္ရဘူး ဆုိတာသိရဲ ႔လား၊ ဒါက လက္မွတ္စစ္က အႏိုင္က်င့္တာ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေနာ္”

ေျပာရင္း သ႔ူအသံမွာ ပို၍ တုန္လာေနသည္။
သူ႔ မ်က္လုံးေပၚ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနျပန္သည္။
က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာမွာလည္း မျပံဳးႏုိင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ စကားမ်ားသည္ စူးရွျပင္းထန္စြာ လွိမ့္ေျပးလာၿပီး က်ေနာ့္ ႏွလုံးအိမ္ကို လာေရာက္ ထိခုိက္ သြားေနျပန္သည္။

“မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး” ၍သာ က်ေနာ္သည္ ေျပာေနမိ၏။
“ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ပါနဲ႔...ဖယ္”

သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ ကုိ ေဆာင့္တြန္းၿပီး က်ေနာ္ေငးေနစဥ္၌ အိမ္သာမ်ားဖက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ လြတ္သြားမွ ခ်ာကနဲ ေနာက္ျပန္ လွည့္လုိက္သည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနကာ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ အရွိန္မ်ားသည္ ပ်ယ္လုိက္လာေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တျဖည္းျဖည္း အျပံဳးရိပ္ အျပံဳးေငြ႔မ်ား သန္းလာေနသည္။
“သူ....သူ သိပ္ဆုိးတာ”
သူက က်ေနာ္ ၾကားသာရုုံ လွမ္းေျပာၿပီး ပီသစြာ ျပံဳးေလသည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျပန္လွည့္သည္။ ခရီးသည္မ်ား ရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။

(၄)
၁၉၆၄.....
က်ေနာ္သည္လည္း တီဘီစီအျဖစ္ျဖင့္ လက္မွတ္ စစ္ေဆး၊ ကုန္မ်ားကုိ တန္ဆာလုပ္၊ ထိုေန ့စဥ္ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ကေလးမ်ား အတုိင္းသာမဟုတ္ေတာ့ေပ။ အေထြေထြ တားျမစ္ကုန္မ်ားကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးရသည့္ ထာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္လာခဲ့ရျပန္ၿပီ။

က်ေနာ္သည္ ဂါတ္ဗုိလ္ အလဲလဲႏွင့္ တဲြဖက္ကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန၏။ ဂါတ္ဗိုလ္ ကိုစံရီႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျမအုံးႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ခ်စ္ေဆြႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း တဲြဖက္ရသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ကား ဂါတ္တြဲ ထဲတြင္ အရက္န႔ံမ်ား တေထာင္းေထာင္း နံေနေတာ့သည္။
ကုိစံရီပါလာသည့္ ရက္မ်ားတြင္ အခ်ိန္မ်ားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ ျဖတ္သန္း ကုန္ခန္းသြားေနသည္ ထင္ရသည္။

“ေဟ့ ရင္ေမာင္ရ...အမွန္မွာ ဒုိ႔ဟာ ေမ်ာက္သံုးေကာင္ မီးျခစ္ထဲကလုိ ေနသင့္တာကြာ၊ ေမ်ာက္သံုးေကာင္မီးျခစ္ ျမင္ဘူးသလား၊ ဘယ္ျမင္ဘူးမလဲကြ၊ အဲဒီတုန္းကု မင္းဆို ငခၽြတ္္ကေလးရွိ္အုံးမွာ၊ မီးျခစ္ထဲက ေမ်ာက္သံုးေကာင္လုိေပါ့ကြာ၊ မ်က္စိပိတ္တဲ့ အေကာင္ကပိတ္၊ နားပိတ္တဲ့ အေကာင္ကပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္တဲ့ အေကာင္ပိတ္၊ ဒီလုိမႈတ္လားကြ ရင္ေမာင္....ဒုိ႔ ဒီလုိေနသင့္တာ မႈတ္လားကြ။ အုိင္ေဆး ...ဝွတ္ ( တ ) ယူႏုိး.....”
“ဗမာလုိေျပာပါဗ်ာ”
“ငါနဲနဲမူးေနလုိ႔ကြာ၊ အုိင္ဝမ့္ ( တ )တူေဆး ဘုိင္အဂၤလိခ်္”

သူသည္ “ကန္႔ (တ ) ယူႏုိး...ကန္႔ (တ) ယူႏုိး”ႏွင့္ ေရရြတ္ေနရင္း ဇက္က်ိဳးက်လာသည္။ ရထား ေဆာင့္လုိက္သျဖင့္ သူ႔ကုိယ္မွာ က်ေနာ့္ အေပၚသို႔ လွဲမွီလုိက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ ကို ထိ္န္းေပးရင္း အရက္တခြက္ကုိ ျဖည္းျဖည္း ေမာ့ေနမိ၏။

“ဒါေပမယ့္ ဒုိ႔မွာ တားျမစ္ကုန္ေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ရွာေဖြဖမ္းဆီးရမယ့္ တာဝန္ႀကီးေတြ ပခုံးထက္မွာ ရွိတယ္ကြ၊ အြန္( န ) ရွိဴး( လ ) ဒါး...ဦးလည္ မသုန္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္၊ ဒီလုိ မႈတ္လားကြာ....”
“ေအး ျမဲျမဲမွတ္ထား...မွတ္ထား....မွတ္ထား... တာဝန္ဆိုတာ မ်ားမ်ားႀကီး လုပ္ေပးရမယ္၊ ဒါမွ ... ဒုိ႔လို လုပ္သားသူရဲေကာင္းေတြအတြက္ လုပ္အားခေတြ မ်ားမ်ားႀကီး က်န္မယ္၊ ဒီလုိမႈတ္လား...ကဲ အခု ဘယ္ေလာက္ရပလဲ၊ ဘာကြ...တဆယ္ ... တဆယ္ထဲ... ထပ္တရီး...
“ငါ ဝမ္းနည္းတယ္ကြာ ... ဝမ္းနည္း ေၾကကဲြ ပူေဆြး ေသာကေရာက္ေနရဘီ ရင္ေမာင္...ညီေလး၊ ငါက ရထားႀကီတစင္းလုံးကို ေျခ ဖဝါးေတာ္ျမတ္ေအာက္ ထုိးအပ္ထား...ပီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လုိ႔၊ ေမ်ာက္သံုးေကာင္ မီးျခစ္ထဲကလုိ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ ပါးစပ္ပိတ္ ေနရသူပါကြာ...ညီေလး....၊ ရထားႀကီး တစင္းလုံးကို မငး္လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ေနတယ္၊ ေကာင္မေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါတယ္၊ မင္း....မင္းဟာ ဧကရာဇ္ပါကြာ... ဟုတ္ဘူးလား...ၾကက္ဖႀကီးပါကြာ၊ ဧကရာဇ္ ၾကက္ဖႀကီး...ပီးေတာ့မွ ပိုက္ဆံကေလး တဆယ္ထဲရတယ္တဲ့ဗ်ား၊ တဆယ္...တဆယ္...တဆယ္ထဲ...၊ အုိ...အုိင္ အင္ ( မ ) သ ကင္း ( က ) ေအာ့ ( ဖ ) သည္ ဟုိး ( လ ) ထရိန္း ....ေျပာစမ္းကြာ ... ေဟ့ေကာင္ ေဘာက္ဆာ ရင္ေမာင္ႀကီး ...အကုိႀကီးရဲ႔ ညီေလး၊ မင္း ငါ့ကို ပတ္တယ္ကြာ၊ အို....အုိင္ ဝမ့္ ( တ ) တူကစ္ ...ပလိ ( စ္ )”

သူသည္ က်ေနာ္႔ ပခုံးကို ဖက္ၿပီး နမ္းရန္ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္႔ကိုထုိးလုိက္ရန္ လက္သီးကို အားတင္းဆုပ္ကိုင္ေနရင္း အမူးသမား ဝမ္းနည္ျခင္းျဖင့္ ဝမ္းနည္းလာကာ မ်က္ရည္တေတြေတြ က်လာေနျပန္သည္။

“ေဟ့....မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ထုိးမလား၊ မေအေပးေလး...မထုိးရဲပါဘူး၊ ေအး...ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္၊ မွတ္ထားကြ၊ ေငြ...ေငြ ေငြ၊ ေငြဆုိတာ ရေအာင္ ရွာရတယ္ကြာ၊ ဘာတဲ့ ဟုိသီခ်င္း... ေငြ....ေငြ....ေငြဆုိတာ ဘာကိုေခၚတယ္၊ ေငြကုိသာ ရေအာင္ညွစ္မယ္၊ ေယာကၡမ....ေယာကၡမ...ေယာကၡမ မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္၊ က်ေနာ္႔ မယားက မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္၊ မူးမယ္....ေသာက္မယ္၊ လမ္းလယ္မွာဆဲဆဲ လူကုိတဲြလို႔ အိမ္ထဲေခၚမယ္၊ အိပ္ရာထဲေရာက္ ေအာင္ေခၚမယ္ဗ်ာ့ ... ဟား... ဟား-ဘာတဲ့ကြာ မေအေပးေလး ေငြမရွာတတ္တဲ့ ဘုရား အ ေလာင္း ေလး ...အယိန္မ ေဒ ယ် အေလာင္းေတာ္ေလး....။”
“ေဟ့....မိုးဆိုတာရြာရတယ္ကြ၊ မ်ားမ်ားရြာရတယ္၊ အခုရြာေနတာ ဒုိ႔မုိးကြ၊ ဒုိ႔ရဲ႔မုိး၊ ခ်စ္ေသာမုိး၊ ဘာတဲ့လဲကြ ဟုိသီခ်င္း ဒီမွာေလကြာ ေရႊမိုး...ေငြမိုးရြာေတာ့ ခင္ပ်ိဳေမကို သတိရတယ္ ေရႊမိုးေငြမိုးရြာေတာ့ ညိဳညိဳခင္ကုိသတိရတယ္၊ ေဟ့ - ေရႊမိုးေငြမိုးရြာေတာ့ ထကြာ....ထကြာ....ကရေအာင္ကြာ ေဟ့ ....ေရႊမိုးေငြမုိးရြာေတာ့”

က်ေနာ္လည္း ကိုစံရီႀကီးႏွင့္ လက္ခ်င္းတဲြကာ ဝိုင္းႀကီးပတ္လည္ ကေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပိဳင္ ေအာ္ဆုိေနသည္။ ရထားသည္လည္း တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္ေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ နက္တုိင္ အစိမ္းစမ်ားသည္ ေလထဲ၌ ပ်ံကာသန္းကာဝဲေနသည္။
အမွန္တြင္ကား ဤသုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနျခင္းမွာ အခုိက္အတန္္႔မွ်သာျဖစ္၏။ တခ်က္တခ်က္တြင္ ရထားႀကီးကုိ မည္သူေတြက ရပ္တန္႔စစ္ေဆးလုိက္မည္နည္းဟု စုိးရိမ္စိတ္ကေလး ဝင္လာလွ်င္ အမူးသည္ ခဏမွ်ေျပသြားရေတာ့၏။ က်ေနာ္တို႔လိုပင္ လမ္းနံေဘးရွိ ေတာႀကီးမ်ားသည္လည္း ေဝ႔ကာ ေဝ႔ကာ က်န္ရစ္ခဲ့၊ ေနခဲ့သည္။

စင္စစ္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ အေမွာင္ထုႀကီးအထဲ၌ ေလွ်ာက္သြားေနရျခင္းကို ရံဖန္ရံခါ၌ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ ေရွ႔ တေနရာရာ၌ နက္ရႈိင္းလွသည့္ အသူတရာေခ်ာက္ႀကီးတခု တားဆီးထားေနသည္ကိုလည္း မသိျမင္ၾက။
နံနက္မိုးမလင္းမီ၊ ရထားမထြက္ခြာမီအခ်ိန္တြင္ ေတာင္တြင္းႀကီးဘူတာရုံ ပလက္ေဖါင္း အစြန္း ေမွာင္ရိပ္က်ရာ ေနရာမ်ား၌ ေမွာင္ခုိသမားမ်ားသည္ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လွ်ဳိး ေစာင့္ေနၾကသည္။
သူတို႔ကမႈ က်ေနာ္တို႔ကုိ ဒုကၡေပးမည္မဟုတ္။ သူတုိ႔သည္သစၥာရွိ၏။ သူတို႔သာ ေထာင္တန္း အက်ခံလုိက္ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္ တို႔ကို ဆဲြထည့္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ အေမွာင္လမ္း၌ ေလွ်ာက္ေနရေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ အတြက္ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးမွာ အလွမ္းေဝးကြာေနျပန္သည္။ သူ တုိ႔ကို က်ေနာ္တို႔သည္ ေငြယူေကာင္းရုံမွ်သာ ေခ်ာက္လွန္႔ၾကေသာ္လည္း ပိတ္ကား မပိတ္ပင္။

နံနက္၌ ေမွာင္ရိပ္မ်ားတြင္ သူတို႔အုပ္စုမ်ားကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ လင္ေယာက်ၤားရွိပါလ်က္၊ လင္ေယာက်ၤားႏွင့္ အတူတကြလုိက္ပါေနလ်က္ ဖါထက္ပုိ၍ပ်က္စီးေနေသာ မေအးျမင့္၊ အပ်ိဳႀကီး အမည္ယူထားေသာ မေအးေရႊ။ ရထားေပၚတြင္သာ အိပ္တတ္ေသာ သင္းသင္း၊ ႏုႏု။

မညြန္႔ရီသည္ သူ၏ ပိႆာခ်ိန္ ခုႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေလးလံသည့္ကုိယ္ႀကီးကုိ ေဖါ့ကာ တဲြႏွစ္တဲြၾကား အေမွာင္ရိပ္ တခုတြင္ က်ေနာ္႔ကုိရပ္ေစာင့္ေနတတ္သည္။
ဘူတာရုံဖက္မွာ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ လင္းေနေသာ္လည္း သူ ရပ္ေနရာဖက္တြင္ကား ေမွာင္ေနသည္။ သူ႔ ကို အေမွာင္ထဲမွ အရိပ္တခုအျဖစ္ျဖင့္ ေတြ႔ရသည္.။ က်ေနာ္ ျဖတ္လာေနစဥ္ သူသည္ ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လုိ္က္၏။

“ကုိရင္ေမာင္” ဟု တီးတိုးေခၚလုိက္သည္။
“ဘယ္သူလဲ....မေရႊဥလား”
“မေနာက္စမ္းပါနဲ႔၊ ဒီေန႔ ဂါတ္ဗုိလ္ ဘယ္သူလဲ”
“ဘုန္းႀကီးထြက္ပါ”
“ဦးေအာင္ႀကီးလား၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ က်မက ဟုိမသာလားလို႔ ရင္ထဲကို ထိတ္ေနတာ”

သူသည္အေၾကာက္ေျပကာ ပိႆာခ်ိန္ အတန္ငယ္ ေလးလံသည့္ သူ႔ရင္အုံႀကီးေပၚသုိ႔ လက္ျဖင့္ ဖိထား လုိက္သည္။ ေမွာင္ခုိလုပ္ေသာ္လည္း လုိအပ္သည္ထက္္ ပုိ၍ အေလ်ာ့မေပးတတ္သူ၊ မာနရွိသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔ဂါတ္ဗုိလ္မ်ား ရဲသားမ်ားႏွင့္ မတည့္။ အထူးသျဖင့္ ရဲသား ထြန္းေမာင္ႏွင့္ မတည့္။ အျမဲတန္းမူးကာ ဘရန္းဘတာ ျဖစ္ေနတတ္ေသာ ဂါတ္ဗုိလ္ ခ်စ္ေဆြပါလာသည့္ေန ့ဆုိလွ်င္ သူသည္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ေျခေဖါ့နင္းကာ ေနာက္ဆုတ္ထြက္ခြာသြားသည္။
သူသည္ အသက္အစိတ္ပင္ ျပည့္ဦးမည္မဟုတ္။ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ႀကီးႏွင့္ မလုိက္ေလ်ာေသာ မ်က္ႏွာကေလးမွာႏုနယ္လွပေနျပန္သည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ နံေဘးတြင္ ခဏမွ် ရပ္ေနသည္။ သူ၏ လူသာမန္တို႔ထက္ပို၍ ျပင္းထန္ေသာ အသက္ရႉသံကုိ ၾကားေနရသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိ သြားက်ိဳးေနသည့္ အဖုိးႀကီးဦေပၚလာႏွင့္ ေနာက္ေျပာင္ေနက်လည္းျဖစ္ကာ ဦးေပၚလာ ကုိ သတိရလာသည္။

“ဘယ္သူေတြပါေသးလဲ၊ ဦးေပၚလာႀကီးေကာ”
“ေတာ့ ပေထြးႀကီး ပါပါတယ္”
“အမယ္.... ခုမွ ဟုိလႊဲဒီလဲႊ လုပ္မေနပါနဲ႔ မညြန္႔ရီရယ္၊ သိပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူနဲ႔ မခဲြဘဲ တတဲြတဲြ အျမဲေနတယ္ဆုိတာ”
“ေတာ္စမ္း...အေမညြန္႔လဲ ပါတယ္၊မညြန္ ့တင္လဲ ပါတယ္၊ ကုိပုိက္လဲ ပါတယ္”
“အဲဒါေတြအေရးမႀကီးဘူး၊ မညြန္႔ရီ အတၱေဘာႀကီးကုိ လူတုိင္း မွတ္မိေနၾကတာ ခက္တယ္၊ ေမွာင္ခုိလုပ္ရင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ရွိမွေပါ့၊ ေၾကာင္လုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး”
“က်မလဲ သိတ္စိတ္ညစ္တာ၊ သံပုရာသီးေသာက္ရင္ ပိန္တယ္ဆိုလုိ႔ တေန႔ကို သံပုရာသီးငါးလုံးေသာက္တာ ေသာက္ေလ ပိုဝလာေလ၊ အအိပ္ဆင္ျခင္ဆုိလို႔ ဆင္ျခင္မွ ထမင္း ပိုစားေကာင္းလာျပန္ေကာ”
သူသည္ အသံကုိ ထိန္းၿပီးရယ္ေနသည္။
“အခု တေလာေတာ့ နဲနဲ ၾကည့္ေကာင္း လာပါတယ္” ဟု က်ေနာ္သည္ ရယ္သံျဖင့္ေျပာေနသည္။
“အမယ္...မ်က္ႏွာကေလးကေတာ့လွပါတယ္ ေျပာအုံးမယ္လုိ႔လား၊ ၿဖီးမေနစမ္းပါနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ ေတာ့ေကာင္မ ျမင္ရင္ က်ဳပ္ကိုအထင္ေသးေနအုံးမယ္၊ ဒီေန႔ နာနာတ္သီး တင္မလို႔တဲ့ လုိက္လာတယ္”
“သူကေလးကို ေျပာတာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင္-သူကေလးပါ....ညိဳညိဳေလ....ကိုရင္ေမာင္ရဲ႔ မေရႊဥေလး”
“ၾကြပါ.....ၾကြပါ....”

က်ေနာ္သည္ ရယ္ေမာရင္း ထိုေနရာမွ ခြာလာခဲ့သည္။
ညိဳညိဳ ပါလာသည့္ ေန႔ဆုိလွ်င္ ထုိသိုု႔ပင္ က်ေနာ္႔ ထံသို႔ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္က သတင္းပုိ႔သည္။
သူသည္ ေမွာင္ခုိကုန္မ်ားကုိ မကူးဘူးေသး။ သင္းသငး္၊ ႏုႏုတုိ႔ႏွင့္ တဲြၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိကား လုိက္ပါလာေနသည္။ အစက သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုသည္ ရထားလက္မွတ္ ယူစီးေနၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ခင္မင္လာေသာအခါ လက္မွတ္မယူေတာ့။

ေန႔ခင္းဘက္ ခရီးသည္မ်ား နည္းပါးေနတတ္ေသာ သားမွ်ားႏွင့္ေလးအိမ္ၾကားတြင္ က်ေနာ္သည္ သူတို႔တဲြသုိ႔ ကူးသြားတတ္သည္။
ညိဳညိဳ႔ ့အနားမွ ထုိင္ခုံအားတြင္ ထုိင္လုိက္လာခဲ့သည္။
သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတုိ႔က က်ေနာ့္ ကိုျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ္လည္း ညိဳညိဳသည္ က်ေနာ္ ေရာက္လာသည္ကို လွည့္၍လည္း မၾကည့္။ စကားလည္း မေျပာ။ က်ေနာ္ ထုိင္လုိက္လွ်င္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေနဟန္ ေပၚေနသည္။ သူသည္ ရထားျပတင္းဝမွ အျပင္ဖက္သုိ႔သာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္္ေနကာ အေနအထုိင္ က်ဥ္းက်ပ္ဟန္ ေပၚလြင္ေနသည္။
ထိုသုိ႔ သူက လွည့္မၾကည့္၊ စကားမေျပာဘဲ ေနျခင္းမွာ က်ေနာ္႔အတြက္ ၾကည္ႏူးစရာ တမ်ိဳးလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
တခါတရံတြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အေဖာ္မ်ားကို စကားတေဖါင္ေဖါင္ ေျပာရင္း သူ႔ ကို စေနတတ္သည္။ သူသည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲႏွင့္ ျပံဳးေနတတ္၏။ သူ၏ ကၠွေျႏၵဆည္ထားရာမွ ဟန္မေဆာင္ ႏုိင္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေသာ အျပံဳးမ်ားမွာ ႏွစ္သက္ စဲြၿငိစဖြယ္ပင္။ မ်က္ႏွာ တျခမ္းကုိသာ ျမင္ေနရသည္။

“က်ေနာ္ဗ်ာ....တကယ္ေျပာတာပါ၊ သင္းသင္းတုိ႔ ႏုႏုတို႔ကုိ တကယ္ခင္တာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ က်ေနာ္ကသာ ခင္ရတာ၊ က်ေနာ္ခင္သလုိ က်ေနာ္ခ်စ္သလုိ ျပန္ခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ သိပ္ရုိင္းစိုင္းၾကတာ၊ က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔မွ ေစာင္းေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္...၊ သိပ္ရက္စက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါဟာ ဟုိဘဝကဝဋ္ပဲဲ၊ အတုံ႔အလွည့္ဘဲ ဆုိပီး တရားနဲ႔ ေျဖပါတယ္၊ ဒီလုိတရားနဲ႔ ေျဖမွဘဲ တန္ကာက်မွာ မႈတ္လား။ ဘာတဲ့ဗ်ာ... ကၠွတၳိဝဂၤ ံနဒီဝဂၤ ံ ဆုိတာ ၾကားဘူးၾကသလား၊ မိ္န္းမဟူဘိ ထုိကၠွတၳိကား ျမစ္၏သေဘာ ေကာက္ေကြ႔ တတ္၏တဲ့၊ မိ္န္မဆိုတာ မရွိမေကာင္း ရွိ မေကာင္း မႈတ္လားဗ်ာ၊ မေပါင္းလည္းခက္ ေပါင္းဘုိ႔ခက္တဲ့...ဒီလို မႈတ္လားဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္ တခ်ိဳ႔မ်ား က်ေနာ္လာမွ မ်က္ႏွာလဲႊခ်င္ လႊဲထားတတ္ၾကတာ၊ လွည့္ေတာင္ ၾကည့္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူက်ေတာ့ သူတုိ႔ကကို လုိက္ၾကည့္မွာ မႈတ္လား၊ သူစကားေျပာခ်င္တဲ့ လူက်ေတာ့လဲ နားညည္းလာလုိ႔ နားရင္းရုိက္ခ်င္လာေအာင္ ေျပာမွာဘဲ”

သင္းသင္းသည္ ပါစပ္ပိတ္ၿပီး ရယ္ေန၏။ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့ပခုံးကို ဆဲြလွည့္ ပစ္လုိက္ခ်င္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ သင္းသင္းတုိ႔ နာနတ္ျခင္းမ်ားေအာက္တြင္ ထန္းလ်က္ပါမပါေမးကာ သူ႔ ကုိစေနျပန္သည္။

“က်မတုိ႔ ထန္းညက္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာပီးတာေကာ...”
“ဒိီျပင္လူ ေတာင္းထဲမွာေကာ...”
“အဲတာေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ မေလွ်ာက္တတ္ဘူးေလ....ဒိျပင္လူကုိ ေမးၾကည့္မွေပါ့”
“ဒိျပင္လူက အ-ေနတာဘဲဗ်ာ၊ စကားမွ မေျပာတတ္တာ”
ညိဳညိဳသည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ပါးစပ္ကို လက္ကုိင္ပုဝါႏွင့္ ဆုိ႔ ကာ ရယ္ေနသည္။
အတန္ၾကာမွ “ဒိျပင္လူဆုိတာ မေအးသြယ္ကုိ ေျပာတာေနမွာ” ဟုေျပာေနသည္။

သူ႔ အေဖၚမ်ားသည္ ျပဳံးကာ က်ေနာ္႔ကို ၾကည့္ေနၾက၏။
က်ေနာ္သည္လည္း အမွတ္မထင္ ရယ္ေမာေနရေသာ္လည္း ေန ့စဥ္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် က်ေနာ္႔ ရင္ထဲ၌ စိုးရိမ္ေသာက စိတ္ကေလးမ်ားသည္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့၏။ ထုိ ေသာက စိတ္မ်ားသည္ ဆပြားႀကီးထြားလာေနခဲ့၏။
က်ေနာ္သည္ သင္းသင္း မ်က္ႏွာကေလးကုိ အမွတ္မထင္ၾကည့္ေနရင္း...လြန္ခဲ့သည္ ညတညက ေတာင္တြင္းရထားေပၚတြင္ ဤမိ္န္းကေလးႏွင့္ နယ္ဖက္ရွာေဖြေရး ရဲသားသုံးဦး အတူအိပ္ခဲ့သည္ဆုိေသာေပါက္ၾကားလာခဲ့သည့္ သတင္းကုိ သတိရလာျပန္သည္။
မေအးသြယ္ ဆုိလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနခဲ့၏။
မေအးျမင့္လုိ လင္ရွိမယား တဦးသည္လည္း ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေန၏။
ႏုႏု၏ သတင္းမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္သည္ ၾကားခဲ့ၿပီး။
အသက္မ ရႉ ရပ္ထားေသာ္လည္း ဤအန႔ံဆုိးႀကီးမ်ားမွာ ႏွလုံးအိမ္ကို ဖုံးလႊမ္းလာေနၾက၏။ စက္္ဆုတ္စြာ ပ်ိဳ႔ ့အန္ခ်င္လာေနရသည္။

အတန္ၾကာမွ က်ေနာ္သည္ သူ႔တုိ ့အနားမွ ထလာခဲ့သည္။ လူရွင္းေသာ အိ္မ္သာေထာင့္ဖက္ တဲြေပါက္ဝတြင္ ရပ္ၿပီးက်ေနာ္သည္ အေဝးရွိ ေတာင္ေျခာက္ကုန္းမ်ားကို အဓိပၸါယ္ကင္း မဲ႔စြာ ေငးၾကည့္ ေနမိျပန္သည္။ ကုန္းေစာင္းမ်ား၊ ယာခင္းမ်ား၊ ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ကာ ေခ်ာင္းကေလးတခုသည္ ရထားႏွင့္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္လိုက္လာေန၏။
နီးကပ္လာလုိက္၊ ေဝးကြာသြားလုိက္။
က်ေနာ္ကား ညိဳညိဳ႔ ကုိဘာေၾကာင့္ ခ်စ္မိလာသလဲဟူ ေမးၾကည့္ေနမိ၏။ စိတ္ႏွလုံး အိမ္ ထဲတြင္ ဘာေၾကာင့္ သူလာ၍ၿငိတြယ္ လာေနခဲ့ရသနည္း။ ထုိ တြယ္တာစိတ္ သမုဒယသည္ ဘယ္ဆီက ျမစ္ဖ်ားခံ စီးဝင္လာခဲ့ရသနည္း။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ က်ေနာ္႔ တြင္ ညိဳညိဳႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေသာကစိတ္မ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးလာေနခဲ့ရသည္။ သူ႔တဲြဖက္ သင္းသင္း ႏွင့္ ႏုႏု တုိ႔၏ ပုပ္ေဟာင္စျပဳလာေသာ သတင္းမ်ားကုိ မမွန္ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနရ၏။
သည္အခ်ိ္န္ အခါတြင္ကား ဘာမွ် ဆန္းျပားေတာ့သည္မဟုတ္။
အဖိုးတန္ မိန္းကေလးတဦး ဖါျဖစ္သြားသည္မွာ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းအရာ မဟုတ္။
ရင္ထဲတြင္ တေျမ့ေျမ့ နာလာေနရသည္။ က်ေနာ္႔ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္၌ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနၾကသည္တုိ႔ကို ျမင္ခ်င္တုိင္း ျမင္ေနရ၏။
ညိဳညိဳကို္ယ္တုိင္ထန္းလ်က္ေမွာင္ခုိသူျဖစ္လာမည္ကို မစိုးရိပ္၍မရ။ ညိဳညိဳ၏ ယခုအခါဝင္ေငြမွာ ကုန္စိမ္းအလုပ္ကုိ အမ်ားက ဝိုင္းလုပ္ေနၾကၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဟုိစဥ္က တဝက္မွ်သာ ရွိေတာ့မည္။ သူ ဝယ္ယူစားေသာက္ရသည့္ အျခားကုန္ေဈးႏႈန္္းမ်ားက ယခင္ကထက္ ဆယ္ဆမွ်တုိးျမင့္သြား၏။ ထုိေၾကာင့္ ခုအခါ၌ ညိဳညိဳတုိ႔မိသားစုမွာ ယခင္က စားေသာက္ ရသည္ထက္ အဆႏွစ္ဆယ္ပုံ တပုံမွ်သာ စားေသာက္ေနထုိင္ရသည္ဟု အဓိပၸါယ္ ထြက္ရွိေနခဲ့ေပၿပီ။ သူ႔ အိမ္ေထာင္စုမွာ သူ႔ လုပ္စာကေလး အေပၚ၌သာ မွီတြယ္ေနရ၏။
သူဘယ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရမည္နည္း။
သူ႔ ဝမ္းေရးအတြက္ သူ ဘယ္လမ္းကို ေရြးရမည္နည္း။
က်ေနာ္ကား အသက္ ရႉ၍မရ။ ႏွလုံးသားမ်ားသည္ အသက္ရႉေပါက္ဝ၌ ပိတ္ဆို႔ကာ အသက္ရႉ လမ္းေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ထားေတာ့သည္ထင္၏။ မြန္းလာသည္၊ ေမာဟိုက္ ႏြမ္းနယ္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ရထားႏွင့္ ယွဥ္ေျပးလိုက္္လာေနေသာ၊ ၿငိမ္းေအးေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကုိ ေမာ့ ၾကည့္ေနရင္း ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဟု ထင္လာေနျပန္သည္။

ပင္လယ္ႀကီး၌ မုန္တိုင္းႀကီးမ်ား တုိက္ခတ္လာ၏။ ႀကီးမားလွေသာ လႈိင္း လုံး ႀကီးမ်ားသည္ အရာရာ ကို သူတုိ႔ ေျခေထာက္ေအာက္ ခ်နင္းကာ ခ်ိဳးဖ်က္ေျခမႈန္းပစ္ရန္ ေျပးလာေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးအတြင္း၌ လႈိင္းသံ၊ မုန္တုိင္းသံ၊ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ေအာ္ညည္း ၾကသံမ်ား ဆူညံ ပြက္ေလာ ရုိက္ေနသည္။

ညိဳညိဳ႔ ကုိ သတိေပးသည့္ေန ့ကလည္း သတိေပးရန္ စီစဥ္ထားသည့္ စကားလုံးမ်ားသည္ ႏွလုံးအိမ္မွ ပ်ိဳ႔တက္ လာၾကကာ လည္ေခ်ာင္းဝ၌ တစ္ဆုိ႔ ေနၾကသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ အေတာ္ႏွင့္ေျပာမရခဲ့။ စိတ္၌ စူးရွစြာ နာက်င္လာခဲ့သည္။
ထုိေန႔က စကားေျပာရန္ ရွိသည္ဟု ခ်ိန္းထားခဲ့သျဖင့္ ညိဳညိဳသည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဘူတာရုံအနီးမွ ကုကၠဳိပင္ တပင္ ေအာက္တြင္ က်ေနာ္႔ ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့၏။
ခရီးသည္မ်ားလညး္ မေရာက္ေသး။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနား၌ ဝင္ေရာက္ထုိင္ေနစဥ္တြင္ သူ႔ကို ဘာကဘယ္လုိ စေျပာရမည္ကို ေတြး၍မရႏုိင္။ သူကမူ သူ႔ကုိ ရည္းစား စကားေျပာမည္ ထင္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာ တျပင္လုံး ရွက္ေသြးၾကြေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္႔ ကို မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရွက္ရွက္ျဖင့္ ျပံဳးျပလုိက္သည္။ ခ်က္ျခင္း သူ႔ ေခါင္းကုိ ငု႔ံထားလုိက္သည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ အတူယွဥ္ထို္င္ ေနေသာ္လည္း ခပ္ကြာကြာျဖစ္၏။
ကုကၠဳိရြက္ကေလးမ်ားသည္ သူႏွင့္က်ေနာ္႔ ၾကား၌ ဝဲကာပ်ံကာ ေၾကြက်လာေနသည္။
ကုကၠိဳတရြက္သည္ သူ႔ ပခုံးေပၚတြင္ တင္ေနရစ္၏။
က်ေနာ္သည္ ေဝးေဝးရွိ ကုကၠဳိပင္မ်ား ဝန္းရံ ေနသာ အုတ္ကန္ဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ ေနမိသည္။ အုတ္ကန္ ဟုိဖက္၌ မင္းပုန္းေတာင္ႏွင့္ ေခါင္းထိ ေတာင္မႀကီးကား ညိဳ႔ ဆုိင္းေနကာ က်ေနာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ ေအးျမေနဟန္ေပၚေနသည္။ အေပၚ၌ တိမ္တတုိက္သည္ ေျဖးေျဖးညင္ညင္ ေရြ႔လ်ား ေနသည္။

“သူ ဘာေျပာမလုိ႔လဲ”
သူက စတင္ေမးလုိက္သံမွာ ရွက္ေသြးၾကြကာ၊ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ကာ ညင္သာႏုရြေသာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လုိပင္။ ထုိကဗ်ာကေလးသည္ ျဖဴစင္ေသာ သူ႔ႏွလုံးမွ ေျပးဆင္းလာေနသည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ ကို မည္မွ်ခ်စ္မိေၾကာင္း ေလးနက္ခုိင္မာေသာ စကားလုံးမ်ား ရွာေဖြ ေရြးျခယ္ကာ ေျပာေနရသည္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုမူ ဦးတည္၍မရႏုိင္။ က်ေနာ္သည္ မေျပာရက္ႏုိင္ျဖစ္ေန၏။

“ကုိယ္ေျပာ ခ်င္တာက ညိဳညိဳ...အခုမင္း ထန္း ညက္ တင္ ေန ပလားလုိ႔ ေမးမလုိ႔၊ ဘယ္ လုိ စ ေမး ရ မွန္း မသိဘူး၊ မေမးရက္္ဘူး။ နာ နတ္ ျခင္း ေတြေအာက္က ထန္းညက္ ထည့္ ယူေန ပ လားလို႔၊ မလုပ္ေသးဖူး ဆုိတာကို သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုခ်စ္တာ ကတသက္လုံးခ်စ္သြားရမွာမႈတ္လား၊ တသက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္သြားရမွာ၊ ဒါေတာ့ကုိ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားဆုိတာ ေျပာပီးဘီမႈတ္လား၊ အခြင့္အခါသင့္လာရင္ ကိုတုိ႔ လက္ထပ္ၾကမွာေပါ့ကြယ္၊ ဗမာလုိပီပီသသေျပာရင္ ဒုိ႔ ယူၾကမွာမႈတ္လား၊ ရွက္မေနစမ္းပါနဲ့၊ ဒါ ကုိ အဓိကထားေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ မင္း ထန္းညက္ မတင္မိေအာင္လုိ႔ ကို ေျပာခ်င္တာ မင္းလဲသိပါတယ္ေလ၊ ထန္းညက္ တင္ၾကရင္ေပါ့ကြယ္ ေမွာင္ခုိလုပ္ၾကရင္ ဘာျဖစ္သလဲ ဆုိတာေပါ့၊ ဖမ္းႏုိင္ ဆီးႏုိင္တဲ့ သူမွန္သမွ် ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၾကရတယ္ဆုိတာေပါ့၊ ေနာက္ဆုံး တကုိယ္လုံးပုံပီး လုိခ်င္သလုိသုံးပါေတာ့လို႔ သူတုိ႔ကို ထုိးအပ္လုိက္ရတာဘဲ၊ ဒါဟာ ထမင္းငတ္လို႔ မလုပ္မ္ျဖစ္ေတာ့လုိ႔ လုပ္ၾကရတယ္ဆုိတာ ကို မသိလုိ႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဖူးေနာ္၊ ကို ဘယ္သူ႔ မွလဲ အျပစ္မတင္ပါဘူး၊ ကို သိပါတယ္ေလ....။
“ဒါေပမယ့္ မင္းမလုပ္ေစခ်င္ဘူး၊ မင္းမလုပ္ရဘူး၊ ဒီလုိ ပိတ္ပင္တာ ကုိ မတရားဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းမလုပ္ရဘူး ေနာက္ဆုံးတေန႔ကြယ္.. မင္းမလုပ္လုိ႔ မရေတာ့တဲ့ေန႔ ေရာက္လာရင္လဲ ဒီမွာကြယ္ မ်က္ရည္မဝဲစမ္းပါနဲ႔၊ အဲဒီေန႔မွာ ကုိ လူသတ္မိမွာဘဲထင္တယ္၊ ဒါပါဘဲ၊ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေမာလာတယ္၊ စိတ္ေမာလာတယ္ ”

က်ေနာ့္ ရင္ထဲတြင္ အေမွာင္ အဝိဇၹာ တရားမ်ား ပိတ္ဆုိ႔ကာဆီးေနသည္ ထင္ေနရ၏။
ျမင္းလွည္းသံမ်ားၾကားရၿပီး ေမွာင္ခုိသမားမ်ား ေစာစီးစြာ ေရာက္ရွိ လာေနၾကသည္။ ကိုေရႊေယာက္ႏွင့္ သူ႔သားသုံးေယာက္သည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို အေျပးအလႊား သယ္ယူေနၾက၏။ လူစီးရထားေပၚတြင္ မီးရထားရဲသားမ်ားသည္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾက၏။
ညိဳညိဳ ႔မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္။

သူက....
“သူမ်ား ...သူမ်ား...မလုပ္ပါဘူး၊ သူ မလုပ္နဲ႔ဆုိရင္ မလုပ္ပါဘူး....”

ေျပာရင္း ေျပာေနရင္း အသံမ်ားတုန္ယင္လာေနသည္။
သူက ထိုသုိ႔ေျပာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္ကား သူ႔ကို တားဆီးပိတ္ပင္မိျခငး္မွာ မတရားဟု ထင္လာျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ဤသုိ႔တားဆီးပိတ္ပင္ရမည္ဟု ထပ္၍ဆုံးျဖတ္ေနမိ၏။ က်ေနာ္သည္ ခံစားမႈမရွိဘဲႏွင့္ သူ႔ လက္တဖက္ကို လက္ေမာင္းရင္းမွ ဖမ္းဆုပ္ကုိင္ထားေနမိ၏။
ေျပာစရာမရွိဘဲႏွင့္ “ညိဳညိဳ”ဟု တုိးတုိး ညည္းညည္း ေခၚေနမိျပန္သည္။

ပင့္သက္

အမွန္အားျဖင့္ဆိုလ်င္ ဒီဝတၳဳေလးနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ ဘာမွဝင္ေျပာရမယ့္ ေျပာခြင့္ရွိတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ နည္းနည္းေတာ့ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာတင္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ သတိရစရာတခ်ိဳ ့မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႀကံဳခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲဒီအထဲက မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္စရာ ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ တခ်က္က ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ ေနာက္ဆံုးေန ့မ်ားနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို ပုဂိဳလ္တေယာက္ကအခိုင္အမာလာၿပီး ေျပာျပသြားတဲ့အခ်က္နဲ ့နိဳင္ဝင္ေဆြရဲ့သမီးေလးက နီဟိန္း ဆိုတဲ့ကေလာင္အမည္နဲ ့သူ ့ဖခင္ နိဳင္ဝင္းေဆြ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ဝတၳဳေလး ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာ ဂါမဏိက ၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ မေဟသီမွာပါတဲ့ ဒီဝတ ၳဳေလးကို လမ္းညႊန္လို ့က်ေနာ္ ဒီဝတၳဳေလးကို ဒီကေန ့က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ရုိက္တင္ေပးလိုက္တာပါ။

ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ ့ျပည္တြင္းမွာ ထပ္မံထုတ္ေဝခြင့္ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ား ၾကားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ တခ်ိန္တုန္းက သူ ့စာအုပ္ေတြ ထုတ္ေဝခြင့္ရဖို ့ေနေနသာသာ သူ ့နာမည္ကိုေတာင္ စာထဲမွာ ထည့္ေရးလို ့မရတဲ့အေျခအေနမွာ အခုလို သူ ့စာအုပ္တခ်ိဳ ့ထပ္မံထုတ္ေဝ ခြင့္ရတာၾကားရလို ့က်ေနာ္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေနာ္ရုိက္တင္ေပးေနတဲ့ “မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ” ဝတၳဳမ်ိဳး “ေရဆန္လမ္း” နဲ ့“ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ား” ဝတၳဳစာအုပ္မ်ိဳးေတြ ျပန္လည္ထုတ္ေဝခြင့္ရဖို ့ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့တေတြ မလြဲမေသြ ေစါင့္ၾကရဦးမယ့္သေဘာရွိပါတယ္။

အခု “မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ”ဝတၳဳ ထုတ္ေဝခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ျပည့္ပါေတာ့မယ္။
ဆရာနိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့သမီးေလး စာေရးဆရာမေလး နီဟိန္း ရဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို ဖတ္ၿပီး မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ ကို ပိုၿပီးခံစားနားလည္နိဳင္ေကာင္းရဲ့လို ့က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ထိပ္မွာတင္ထားတဲ့ သရုပ္ေဖၚပံုကလည္း မေဟသီမွာပါတဲ့ပံုကို စကင္ဖတ္ၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။



ပင့္သက္

ေဖေဖထားခဲ့သည့္အေမြ။
အေမြဆိုလို႔ စိန္ေရႊေငြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဖေဖ အျမတ္တႏုိးစုေဆာင္းခဲ့တဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႔ သူ ့ပင္ကိုယ္ေရးရသဝတၳဳရွည္စာအုပ္ေတြ၊ မဂဇင္းအသီးသီးမွာေရးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတုိနဲ ့ သမုိင္းေနာက္ခံေဆာင္းပါးမ်ား.။ ဆုိရွယ္လစ္ စာေပသေဘာတရားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဗီရုိထဲမွာေတာ့ ေဖေဖ့ဘဝ အႏုပညာပစၥည္းလက္ရာ၊ ေဖေဖနဲ႔ ဆရာထက္ျမက္တုိ႔ ပူးတဲြဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ တရုတ္ျပည္ စာေရးဆရာခ်န္ခ်င္းေမရဲ႔ တရုတ္ျပည္သူရဲေကာင္း “အိုယန္ဟုိင္၏ေတးသံ” တရုတ္ဂႏၱဝင္ဝတၳဳရွည္ႀကီး၊ ဗီရုိထဲမွာ အထူဆုံးစာအုပ္ႀကီးေပါ့။ သူ႔နီးနီး ပင္ကုိယ္ေရးဝတၳဳရွည္ကေတာ့ ရာဇဝင္ေနာက္ခံ “မဟူရာေမတၱာ” ပဲေပါ့။ ေဖေဖဟာ စာအုပ္ဗီရုိနဲ႔စာအုပ္စင္ကို ေတာင္ငူက ကၽြန္းသားအႏွစ္ကုိမွာၿပီးလုပ္ခဲ့တာ။

ေက်ာက္ေရတြင္း ႏွင္းဆီၿခံေလးရဲ ့တဲအိမ္ေလးဟာ ျခံေထာင့္ေလးမွာ ေဆာက္ထားၿပီး သုံးဆယ့္ငါးေပ၊ ေပငါးဆယ္ေျမကြက္ထဲမွာ ေဘာင္ခတ္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ႏုိင္ငံျခားမ်ိဳး။ ဟယ္နီနတ္ရႊန္း၊ ပရာဗုိ႔ ႏွင္းဆီပင္ပ်ိဳေတြ အေရာင္အေသြးေတာက္ပဖူးပြင့္ေနတာဟာ ျခံေလးရဲ႔မဂၤလာတစ္ပါးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ေက်ာက္ေရတြင္းဘူတာေလးက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႔ အေနာက္ဘက္ကုိထြက္လုိက္ရင္... ရြာလမ္းမ ေျမာက္ဘက္ကို နည္းနည္းေလွ်ာက္လုိက္တာနဲ ့ၿခံႀကီးဝငး္ႀကီးေရစက္နဲ႔ ႏွစ္ၿခံေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ေဖေဖ့ႏွင္းဆီၿခံေလး။ ဝါးေမာင္းတက္နဲ႔တြင္းေရကို ဆြဲငင္ေနတဲ့ အၿပံဳးလဲ့လဲ့ေဖေဖဟာ သူ႔ ျမစိမ္းရင့္ရင့္ပင္ရြက္ေတြၾကားက ထုိးထြက္ဖူးပြင့္ေနတဲ့ နီရင့္ရင့္ ပန္းႏုေရာင္တစ္ဝက္ အနီ။ နံနက္ေရအထမ္း ၆၀၊ ညေန အထမ္း ၈၀၊ ရာသီဥတုအေပၚ အတိုးအေလွ်ာ့ ႏွင္းဆီခင္းေရထမ္းေလာင္းရင္း ေဖေဖ့မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အားတက္ေပ်ာ္ဝင္ေနပုံ ပုံရိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ေဖေဖ့ေက်ာက္ေရတြင္း “ႏွင္းဆီၿခံေလးထဲမွာ စာေပစကားဝိုင္းေလးရွိခဲ့သတဲ့။ ၇၀ ခုႏွစ္လြန္ကာလမ်ားက မိုးေဝစာေပဂဇင္းနဲ ့ကဗ်ာဆရာလူငယ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ။ သည့္အျပင္ ဆရာဒဂုန္တာရာေတာင္ ႏွင္းဆီၿခံေလးကိုေရာက္တတ္သတဲ့။ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေလးေတြက ဒီစာေပဝိုင္းေလးကို “ ဆည္းဆာကဗ်ာစာေပဝိုင္း” တဲ့။ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ၊ မုဆုိးစုိင္သင္၊ ကာရန္မဲ့မဲ့မမဲ့မဲ့ အဘိဓမၼာမမဲ့ဖို႔ စတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ၊ ေခတ္ၿပိဳင္လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႔ ကဗ်ာေတြ အေတြးေတြထဲမွာ ထြန္းေတာက္ေနၾကတယ္။ အာရွ၊ အာဖရိက၊ လက္တင္အေမရိကႏုိင္ငံေတြရဲ ့အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပဲြေတြဟာ စစ္ပဲြေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ။ အဲဒီကာလေတြမွာပဲစာေပ အႏုပညာသည္ေတြဟာလည္း ကဗ်ာလက္နက္နဲ႔ ပူးေပါင္းအားျဖည့္ၾကပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပဲြမွာ... နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပဲြေတြမွာ... ျမန္မာကဗ်ာဟာ ႀကီးႀကီးမားမား ပါဝင္ပတ္သက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဖိႏွိပ္မႈ၊ မတရားမႈေတြကို ေခတ္အဆက္ဆက္၊ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြဝင္ခဲ့တာ အထင္အရွားပါပဲ။ အဲဒီကာလ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္က်င္ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အခုေတာ့ ငါးဆယ့္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္သက္တမ္းသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီေပါ့။

ေဖေဖဟာလည္း သူ႔အႏုပညာနဲ႔ ျပည္သူ႔ဘဝေတြကို ထုဆစ္ဖန္တီးေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ရႈမဝမဂဇင္းမွာ ေဖေဖေရးတဲ့ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ႀကီးပါေနခ်ိန္၊ ေဖေဖဟာ ဝန္ထမ္္းဘဝေပါ့။ မီးရထားဌာနမွာ ကုန္စစ္တာဝန္နဲ႔ ပ်ဥ္းမနား - ေတာင္တြင္း လမ္းပုိင္းမွာပါ။ ေဖေဖ ရထားဝန္ထမ္းလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းႀကီးဟာလည္း ေခတ္ေကာင္းေနခ်ိ္န္၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမဟာ ေမွာင္ခုိေခတ္ရဲ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္လာရတာေပါ့။

ေဖေဖဟာ ျမန္မာ့မီးရထားဌာနက ေပးထားတဲ့ ၿမိဳ ့လုင္ဘူတာေလးက အိမ္ခန္းေလးမွာ ေနထုိင္ရတယ္။ ကုန္စစ္တာဝန္ဆုိေတာ့ ပ်ဥ္းမနား - ေတာင္တြင္းလမ္းပိုငး္ ရထားေတြကို ၾကားဘူတာေတြက တက္စစ္ရတာမ်ိဳးလည္းရွိတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ရွာေဖြေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔တဲြၿပီး လုိက္စစ္ရတာလည္းရွိတာေပါ့။
တစ္ေန႔ ေဖေဖဟာ ပ်ဥ္းမနားဘက္ကိုထြက္လာတဲ့ ေလာ္ကယ္ရထားကိုိ နတ္ေမာက္ဘူတာကေန လုိက္ပါလာၿပီး ေတာင္တြင္းဘူတာအလြန္ တဲြတစ္တြဲေပၚတက္ၿပီးစစ္ေဆးပါတယ္။ တဲြတစ္တြဲေပၚက ေဖေဖနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိသူ ကုန္းကူသူ အေရာင္းအဝယ္သမားေတြက ေဖေဖ့ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း တစ္ခုံၿပီးတစ္ခုံေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး စစ္ေဆးလာရာ ေရွ ့ေပါက္နားက ထုိင္ခုံေအာက္က ထန္းေခါက္ေတာင္းေပၚ ပုဆုိးေဟာင္းတစ္ထည္အုပ္ထားတဲ့ ထန္းလ်က္ေတာင္းကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

“ ဒီထန္းလ်က္ေတာင္း ဘယ္သူ႔ပစၥည္းလဲ”

ေဖေဖဟာ အနီးထုိင္ခုံက ခရီးသြားေတြကုိ ေမးေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္တြဲလုံးရဲ႔မ်က္လုံးေတြဟာ ေဖေဖ့ဆီစုၿပဳံေရာက္ေနတယ္။ ထန္းေခါက္ေတာင္းအေပၚက ထုိင္ခုံမွာထုိင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ေဘးကထုိင္ေနတဲ့ေမေမ့ကုိ ေမးထုိးၿပီး “သူ႔ေတာင္းပါဆရာရယ္” လို ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ ေမးေနတာ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုဘာလုိ႔မေျဖရတာလဲ၊ အစုိးရကန္႔သတ္ကုန္ထဲမွာ ဒီပစၥည္းေတြပါေနတယ္ဗ်” “ ကၽြန္မေၾကာက္လုိ႔ပါ” “ ခက္ေတာ့တာပဲ... ခင္ဗ်ားဒီကုန္ကူးေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”
“အခုပါနဲ ့သံုးေခါက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ရွင့္”
“ခင္ဗ်ားက ကုန္းကူးတာ သုံးေခါက္ပဲရွိေသးေတာ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိေစေတာ့။ ေနာက္ေတြ႔ရင္ မညွာႏုိင္ေတာ့ဘူးေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေနာက္ ကၽြန္မ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”

ေဖေဖဟာ ေျပာဆုိၿပီး ေရွ ့ပို္င္းေတြကိုဆက္စစ္ၿပီး ၾကားဘူတာျဖစ္တဲ့ ဒလန္႔ခၽြန္ဘူတာေလးမွာ ဆင္းက်န္ရစ္ေတာ့တယ္။ ေမေမက သူ႔ေဘးကထုိင္ေနတဲ့ ေဒၚျမကိုေျပာျပမိတယ္။

“ဘုရားမလုိ႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ တက္လည္းေပ်ာက္၊ ေလွလည္းေမွာက္ပဲ ေဒၚျမေရ။ ဒီထန္းလ်က္ကို ေတာင္တြင္း၊ ကန္ေပၚေက်ာင္း၊ ခရုေဆးလိပ္ခုံလမ္းတစ္လမ္းတည္းေနတဲ့ ေဒၚသိန္းရွင္ဆီက ေန႔ျပန္သြင္းနဲ႔ေငြးေခ်းယူၿပီး တစ္ႏုိင္ထန္းလ်က္ဝယ္ေရာင္းတာပါေတာ္။ အဖမ္းထိသြားရင္ မေတြးဝ႔ံစရာႀကီးပါေတာ္။ သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့ လူသူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ေတြ႔ေပလုိ႔သာ”
“ဟဲ့ ခင္ေဝ... ဒီဆရာကဒီလုိင္းကုိ ေရာက္လာတာမၾကာေသးဘူးဟဲ့။ သေဘာေကာင္းတယ္။ အရင္ကုန္စစ္နဲ႔ကေတာ့ကြာပါ့ေအ။ အရင္လူက အကုန္ဖမ္းပဲ။ နည္းနည္းမ်ားမ်ား။ ငုိယိုေတာင္းပန္ေျခဖက္ေတာင္းပန္တာေတာင္ ေျခနဲ႔ကန္ထုတ္ပစ္တာ။ ဒီဆရာက...“
”ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေဒၚျမ။ သူၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာေလးက ၿပဳံးေနတာပဲ။ ေလးစားဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ”
“ဟဲ့ ေကာင္မ ေလးစားရံုပဲ ေလးစားပါေတာ္။ ဒီထက္ပိုသြားရင္”
“ေဒၚျမကလည္း စာနာသနားတတ္ပုံကုိေျပာတာပါ”

ေဖေဖနဲ႔ေမေမဟာ ေမွာင္ခုိေခတ္ႀကီးထဲမွာပဲ လက္ထပ္ၿပီးအိပ္ေထာင္ျပဳလုိက္ၾကတယ္။ ေဖေဖဟာ သူထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ မီးရထားဌာနကေန ထြက္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖဟာ လုံးခ်င္းဝတၳဳရွည္ႀကီးေတြထြက္ေနၿပီေလ။ စာေပေလာကတစ္ခုလုံး ေဖေဖ့ရသဝတၳဳလုံးခ်င္း စာအုပ္ေတြဟာ တစ္အုပ္ဆုိတစ္အုပ္ ေျပာစမွတ္ျပဳခံရပါတယ္။ ဆရာေအာင္လင္းဆုိရင္ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္၊ ပခုံးကိုပုတ္ၿပီး “ ညီေလး မင္းေခတ္ မင္းေခတ္ကြလို႔” အသိအမွတ္ ျပဳခံရပါတယ္။

ေဖေဖဟာ မီးရထားဌာနကထြက္ၿပီး ေမေမ့ကိုေခၚကာ သူ႔ဇာတိျဖစ္တဲ့ ေတာင္ငူကၽြန္းကုန္းကိုျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္းကုန္းမွာ စာေပနယ္နဲ႔ေဝးတာေၾကာင့္ ေျမာက္ဥကၠလာ ေက်ာက္ေရတြင္းကို ေျပာင္းလာၾကတယ္။ ေဖေဖ့အစ္မတစ္ဝမ္းကဲြ ေဒၚခင္စီနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေျမကြက္ေလးဝယ္၊ တဲအိမ္ေလးေဆာက္၊ ေဒၚခင္စီက ေနရာခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ စာမူခေငြေပါင္းၿပီးဝယ္၊ လုိေငြကိုေတာ့ ေဖေဖ့အစ္မေဒၚခင္စီကစိုုက္၊ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပးေပါ့။

ေဖေဖေရာက္လာတဲ့ေဒသဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အထူးသျဖင့္ ပန္းမ်ိဳးစုံစုိက္တဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။ ႏွင္းဆီပန္းကုိေတာ့ အထူးစုိက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ ဧကနဲ႔စုိက္တဲ့ ႏွင္းဆီၿခံေတြဆုိ အလုပ္သမားနဲ႔ ေရစက္နဲ႔ ပိုက္ေတြနဲ႔ ေရလႊတ္တာမ်ိဳး။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စီးပြားျဖစ္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြ မ်ားမွမ်ား။ ေဖေဖကေတာ့ သူ႔တစ္ႏိုင္ ႏွင္းဆီၿခံေလးကို သူ႔လုပ္အားနဲ႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္။ ေမေမဟာ ေဖေဖ့ၿခံထြက္ ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ တျခားၿခံထြက္ စံပယ္ပန္းကိုယူၿပီး စိန္ဂၽြန္းေဈးမွာ နံနက္ေစာေစာ သြားၿပီးေရာင္းရတယ္။ သမီးေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ေမေမနဲ႔ပန္းေဈးကို လုိက္သြားတယ္။ စိန္ဂၽြန္းေဈးဟာ အဲဒီကာလက ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ရဲ ့အႀကီးဆုံး ေမွာင္ခုိပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရတဲ့၊ ေရာင္းတဲ့ ေဈးႀကီးေပါ့။

ေဖေဖ့ႏွင္းဆီၿခံေလးကို ပန္းခ်ီဦးဝသုန္နဲ႔ ပန္းခ်ီဦးညိဳလွတုိ႔ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ညေနခင္း ေဖေဖဟာ ပန္းၿခံေရေလာင္းၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ေက်ာက္ေရတြင္း ဘီအီးဆုိင္ေလးမွာ အခ်ိန္ယူတတ္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ အင္းစိန္မွာေနတဲ့ ဦးၾကည္ႏုိင္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလပန္းခ်ီဦးယဥ္မင္းပုိက္လည္း ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဦးၾကည္ႏုိင္နဲ႔က ေဖေဖဟာ ညီအစ္ကိုအရင္းလုိခ်စ္ခင္ၾကတာ။ ဦးၾကည္ႏိုင္ဇနီးေဒၚရီကုိ မိန္းမခုိးေတာ့ ေဖေဖရယ္၊ ေစာင္းဦးသိန္းဝင္း၊ ဦးယဥ္ပိုက္္တုိ႔နဲ့အတူ ဦးၾကည္ႏုိင္တုိ႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီး ေက်ာင္းဆရာ ဦးတင္ေငြရွိ္တဲ့ အင္းစိန္တစ္ဖက္ကမ္း ေရႊလင္ပန္းရြာေလးဆီ ခုိးသြားၾကတယ္။

မိုးေဝကဗ်ာဆရာေတြထဲက ေဖေဖနဲ႔အရင္ႏွီးဆုံး ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဆရာေမာင္ရန္ပုိင္နဲ႔ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ သာေကတရဲ ့ေျမာက္ဘက္ၾကည္စုရြာေလးက စာေပလူငယ္တစ္စု စာေပေဟာေျပာပဲြက်င္းပဖုိ႔ စာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္ပါတယ္။ ဆရာအီၾကာေကြးရယ္၊ ဦးျမတ္လြန္းနဲ႔ ေဖေဖတို႔သုံးေယာက္ေပါ့။ ၾကည္စုရြာေလးရဲ႔ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေဖေဖေဟာရတဲ့ေခါင္းစဥ္က “ဘာေၾကာင့္ မသိန္းရွင္..မသိန္းရွင္ဆီပုိ႔ေပးပါ ဝတၳဳထဲက ေမွာင္ခုိေခတ္ႀကီးဘဝလႈိင္းတံပိုးေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ဇာတ္ေကာင္ညိဳညိဳရဲ ့ေၾကကဲြဖြယ္၊ လြမ္းေမာဖြယ္ဘဝေတြ။ ေဟာေျပာပဲြကို ဦးၾကည္ႏိုင္တုိ႔ ပုပၸားကိုကိုေဇာ္တုိ႔လည္း လုိက္ပါနားေထာင္ၾကသတ့ဲ။

ျပည္သူ႔ၾကယ္ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာကေန ေဖေဖရ႔ဲ “အခ်စ္ည” ဝတၳဳကို ဆရာထက္ျမက္က ေဝဖန္လုိက္တယ္။ ေဖေဖဟာ သူ႔ “အခ်စ္ည” ဝတၳဳဘက္က ျပန္လည္ေခ်ပေရးခဲ့တယ္။။ ေနာင္ ဆရာထက္ျမက္နဲ႔ ေဖေဖဟာ တရုတ္ျပည္သူရဲေကာင္း “အုိယဥ္ဟုိင္ရဲ ့ေတးသံ” ကို အတူတကြပူးတဲြဘာသာျပန္လုိိက္ၾကတယ္။ ေဝဖန္ေရးညီညႊတ္ေရးေတြ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြပါပဲ။

သမီး စပယ္ႏုိင္ေလး
သမီးေလး
ေဖေဖ့သမီး စံပယ္ႏုိင္ေလး၊ ေဖေဖ့ကိုယ္ပြားေလး။
သမီးေဖေဖက သမီးကို သိပ္ခ်စ္ရွာတာတဲ့။ ေဝ ကိုယ္တုိ႔သမီးေလးကို ၾကည့္ပါဦး။ အေမနဲ႔တူလုိ႔။ ေတာက္ပတဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္ေနရင္း ေဖေဖေျပာတတ္သတဲ့။

ေမေမဟာ ေဖေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ႏွင္းဆီၿခံေလးကို ေရာင္းၿပီး ေမေမ့အစ္မႀကီးႀကီးေဒၚခင္ေမတုိ႔ေနတဲ့ အင္းစိန္ ေဖာ့ကန္ရပ္ကြပ္ေလးကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ႀကီးႀကီးေမဟာလည္း မုဆုိးမ၊ သားတစ္ေယာက္ရွိတာကလည္း စစ္ထဲပါသြားတာျပန္မလာေတာ့။ ေမေမနဲ႔သမီးလာေနေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့။ ေမေမဟာ သူေရာင္းေနက်ပန္းကိုပဲ စိန္ဂၽြန္းေဈးမွာေရာင္းၿမဲ။
ေမေမဟာ ေဖာ့ကန္ရပ္ကြက္ေလးေရာက္ၿပီးလုိ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ႔ေရာဂါေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါနဲ႔ဆုံးသြားရွာတယ္။ ေမေမဆုံးသြားေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာမွာေနတဲ့ ႀကီးႀကီးေမတို႔ ေမေမတုိ႔နဲ႔ ေသြးသားမကင္းရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ေဒၚညိဳညိဳ ႀကီးႀကီးညိဳဟာ ေမေမ့ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔ ေနာက္မျပန္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ “သမီး စပယ္ႏုိင္ေလး ႀကီးႀကီးညိဳ မျပန္ေတာ့ဘူး။ သမီးတုိ႔နဲ႔ပဲ ႀကီးႀကီးညိဳေခါင္းခ်တဲ့အထိ ေနသြားေတာ့မယ္”
ႀကီးႀကီးညိဳ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းဆုိလို႔ တစ္ေယာက္မွမရွိ။ “ ေနေပါ့ ႀကီးႀကီးရယ္၊ သမီးဝမ္းသာတာေပါ့” ဝမ္းသာလြန္းလုိ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတာင္လည္ခဲ့ရတယ္။
ေမေမရဲ႔ လက္ငုတ္လက္ရင္း ပန္းေဈးမွာ ပန္းေရာင္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ထဲပါလုိ႔ အဖ်က္ခံရၿပီး ေရႊျပည္သာၿမိဳ႔သစ္မွာ ေပ၂၀ ေပ၆၀ ၊ ေျမတစ္ကြက္ေပၚအိမ္ေလးေဆာက္၊ ႀကီးႀကီးညိဳရယ္၊ သမီးရယ္ ေနၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႔သစ္ဆုိေတာ့ လမ္းေတြကမေကာင္း၊ အသြားအလာကခက္၊ လုံၿခဳံမႈကလည္း သိပ္မေကာင္း၊ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ ျမန္မာမုန္႔စုံနဲ႔ ဒိန္ခ်ဥ္ေရာင္း။ ၿမိဳ႔သစ္ကေန ရထားနဲ႔သမုိင္းတို႔ အုတ္က်င္းတို႔ ၿမိဳ႔ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရာင္းရပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကိုစစ္ႏုိင္နဲ႔ေတြၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ကိုစစ္ႏုိင္အေဖနဲ႔ ကၽြန္မေဖေဖတုိ႔ဟာ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြေပါ့။ သူ႔အေဖကလည္း စာေပသမား။ ကိုစစ္ႏုိင္က ေဆးဆုိးပန္းရုိက္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သမီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔ရပါၿပီ။ ေဖေဖသာ ရွိရင္ သူ႔ေျမးမေလးကိုခ်စ္ရွာမွာပါ။

ေျပာၾကတယ္ေလ။ ေသေသာသူၾကာရင္ေမ့ဆိုုေပမယ့္ ကၽြန္မ ေဖေဖ့ကို တစ္ေန႔မွမေမ့ပါ။ “ဓါးဝတၳဳႀကီးေရးခဲ့သူ စာေရးဆရာႀကီးမင္းေဆြ”ကလည္း ယေန႔အထိေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့တာရွိတာပဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။

မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးညတစ္ည၊ ကၽြန္မ တိမ္တုိက္ေတြ ႏွင္းမႈန္ေတြလြင့္ေနတဲ့ ႏွင္းပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ ေမ်ာေနမိတယ္။ တိမ္တုိက္ေတြ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းပြင့္ေတြေအာက္မွာ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ၊ နက္ရႈိင္းလွတဲ့ ေခ်က္ကမၻားႀကီးေတြ၊ ထူထပ္သိပ္သည္းေနတဲ့ႏွင္းထုႀကီးထဲကေခၚသံ “သမီး စပယ္ႏုိင္ေလး...” ေဖေဖ့အသံ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွငး္မႈန္ႏွင္းထုလႊာထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေဖေဖ့အၿပံဳးမ်က္ႏွာ...“ေဖေဖရယ္ သမီးတုိ႔ဆီ ဘာလုိ႔ျပန္မလာတာလဲဟင္” “ သမီး... ေဖေဖ ဝတၳဳရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ေရးေနတာ ၿပီးေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ေဖေဖျပန္လာခဲ့မွာပါ” “ ေဖေဖ့ ဝတၳဳွရွည္္ႀကီးက ဘာတဲ့လဲဟင္” “ ႏွင္းေသာက္တဲ့ေႏြ” လုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္ သမီးရဲ႔”
“သမီး... ကေလးတစ္ေယာက္ရၿပီ။ အေဖ...အေဖ့ေျမးမေလးကို နာမည္ေပးပါဦး ေဖေဖရယ္” “ ေအး ေပးရမွာေပါ့” “ ျမစံပယ္ရုံ” “ ျမစံပယ္ရုံ...ျမစံပယ္ရုံတဲ့”

ေႏြတစ္ညသည္ အမွန္ပင္ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ညေပါင္းမ်ားစြာ ေႏြတညမွာပင္ တည္ေနေတာ့မည္။ ။

နီဟိန္း