မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ

အခုရက္အေတာအတြင္း စိတ္ေရာလူေရာ ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က္ိစၥ၊ စာတမ္းေလးတေစါင္ေရးဖို ့ကိစၥ၊ တျခားတိုစိတိုမြက္ိစၥေတြနဲ ့လံုးေထြးေနခဲ့ရလို ့နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ “မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ”ကို ဆက္ၿပီးမတင္နိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ တူမေလးက စာေတြရုိက္ေပးထားသည့္တိုင္ တလံုးခ်င္းဆီ ျပန္စစ္ၿပီးမွ တင္ရမွာမို ့က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ မတင္နိဳင္ခဲ့ဘူး။

မေန ့ကေတာ့ ညီငယ္ ဘေလာ့ဂါ “ေရႊနႏ”ၵက ပိေတာက္ေျမမွာပါတဲ့ ေအာင္စြမ္းဆိုသူရဲ့ေဆာင္းပါး၊ တဆင့္ပို ့ေပးတာဖတ္ရၿပီး ဒီကေန ့ေတာ့ မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ အပိုင္း(၅) ကို တခုတ္တရပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

တခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္။ “ေအာင္စြမ္း”ဆိုၿပီး ေရးတဲ့ပုဂိဳလ္ဟာ နိဳင္ဝင္းေဆြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြထဲက ၊ ဘေလာ့ေတြထဲက သိတဲ့အသိကို အဓိက အေျခခံၿပီးမွ ေရးတာလို ့က်ေနာ္ ခန္ ့မွန္းမိတယ္။ ဘယ္ေနရာေတြက ဖတ္ၿပီး ယူေရးတယ္ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာက ယူၿပီးပဲ ေရးေရး ဒါက သူ ့ရဲ့ပိုင္ခြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမွဳေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ေနရာမွာ ျပည္သူေတြလိုလားတဲ့ ေနာက္ထပ္စနစ္တခု ျဖစ္ဖို ့အတြက္ သူယုံၾကည္ရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့တာေတြ။ (ဒီေနရာမွာ သူေရြးခ်ယ္တဲ့အလုပ္က မွားတာမွန္တာ ကိစၥ သူ ့တာဝန္၊သူေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥ။)ဥပမာ သူ စာေပေလာကမွာ ဆက္ၿပီးစာေတြေရးေနမယ္ဆိုရင္ အခ်မ္းသာဆံုးစာေရးဆရာ၊ သူ ့ဝတၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို ့လက္ခံရင္ ..။ ဒါေတြကို သူ အသိရွိရွိနဲ ့စြန္ ့လႊတ္ခဲ့တာ။ပန္ဆန္းမွာသူ ဘယ္လိုရပ္တည္ေနထိုင္ခဲ့သလဲ။ က်ေနာ့္မွာ ျပည့္စံုသေလာက္ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကပဲ ကယန္းလူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ၊ သူနဲ ့ပန္ဆန္းမွာ အတူတူေန၊ နိဳင္ဝင္းေဆြ ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်သြားရာအိမ္က သူ ့အိမ္။ အဲဒီပုဂိဳလ္နဲ ့က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာစကားေျပာခဲ့ရပါတယ္။
တခုပဲေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေအာင္စြမ္းေျပာတဲ့ေရးတဲ့အတိုင္းေတာ့ အကုန္လံုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ဂုဏ္ကိုထိခိုက္ေစတဲ့ အေရးအသားေတြကေတာ့ မွားေနပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြ ဝါဒီမဟုတ္ပါဘူး။ နိဳင္ဝင္းေဆြ ခေရဇီပါ။ နိဳင္ဝင္းေဆြနဲ ့က်ေနာ္ မတူတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါက သူမွန္တယ္ ငါမွားတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ သူ ့အေပၚေလးနက္တယ္ဆိုတာက သူ ့အနဳပညာ။ အင္မတန္ ေမွာ္ဝင္လြန္းတဲ့ သူ ့ေႏြတည လို ဝတၳုဳမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္ သူ ့ကို ေလးနက္ခဲ့တာ။

ေၾကကြဲဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ တစံုတရာ ခ်စ္ခင္သင့္တဲ့လူတေယာက္အေပၚမွာေတာင္ ေမတၱာမထားနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ေသြးကြဲမွဳႀကီးကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္ ့မိတယ္။
ဒါပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့သေဘာထားကြဲၾကတာ မဆန္းေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ခ်စ္ခင္စြာ၊ ျမင့္မားစြာ၊ လွပစြာပဲ သေဘာထားကြဲခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ကိုယ္ပိုင္လိပ္ျပာနဲ ့ပဲ ျငင္းခုန္ခ်င္တယ္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ လို စာေရးဆရာမ်ိဳး ဆံုးရွံဳးသြားရတာဟာ က်ေနာ္တို ့စာေပေလာကအတြက္ တကယ့္ကိုဆံုးရွဳံးမွဳတခုပဲ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ေနမိပါေၾကာင္း....။

ၿငိမ္းေဝ

( ၅ )

ဂါတ္ဗိုလ္ျမအုံးႏွင့္ တဲြဖက္ရသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ရထားႀကီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ျပန္လွည့္ထြက္လာကတည္းက က်ေနာ္ႏွင့္ ျမအုံးသည္ ဂါတ္တြဲအတြင္း၌ ထန္းရည္မ်ား စတင္ေသာက္လာခဲ့၏။ ရထားႀကီးသည္ ၾကြယ္ဝေတာင္အနီးမွ တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔လုိက္ကာ ေခါင္းထိေတာင္မႀကီးဖက္သို႔ ေျပးေန၏။

“ရင္ေမာင္ရ မီးရထားဖက္မွာ အမႈထမ္း ေနရတယ္ဆုိတာဟာ ေခ်ာက္ ဟိုဘက္ဒီ ဘက္ ႀကီဳးတန္း ေလွ်ာက္ေနရတာကြ၊ လိမ့္က်ရင္ အရုိးအသားရွာလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတာ့ သိတာေပါ့ကြ ဟုတ္ဘူးလား၊ ဒါေပမယ့္ စားစရာရွိလာေတာ့ လူဆိုတာ စားမွာဘဲ၊ စားတဲ့လူရဲ့အျပစ္လုိ႔ မင္းေျပာရဲသလားကြာ”
“ဟား....ဟား...ဘယ္ေျပာလုိ႔ျဖစ္မလဲကြ၊ ပါးစပ္ထဲ လာခြ႔ံေတာ့ စားတာေပါ့ကြာ၊ ရင္ေမာင္....ဘယ္ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္မလဲလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမေတြးနဲ႔ကြ၊ ဘယ္ေတာ့ေထာင္က်မလဲ၊ ဒါေတြသာလုိက္ေတြးေနရရင္ ရူးမွာဘဲ၊ မိုက္လုိ႔ မီးရထားဖက္ဝင္လုပ္တာလုိ႔ သတိျပဳ၊ သူမ်ားတကာေတြထက္ စားရဲရမယ္ကြ၊ ရဲရဲေတာက္စားရဲရမယ္၊ ဒါေပါ့ကြာ၊ ေအး...ေအး...ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္....မွန္တယ္ကြာ ဟားဟား ၊ ဒုိ႔ စားတာေလးေတြေတာ့ လူသိတယ္၊ လူျမင္စားတာကိုကြ၊ ရုိးရုိးသားသား စားၾကေသာက္ၾကတာကုိးကြ၊ ဟား...ဟား”

က်ေနာ္ကား ျမအုံးႏွင့္ တဲြေနရစဥ္၌ ျမအုံး၏ အဘိဓမၼာကို ႏွစ္သက္ေနျပန္သည္။ “ဟုတ္တယ္ မုိက္ရမယ္...မိုက္ရမယ္” ဟု က်ေနာ္သည္ ေထာက္ခံေန၏။
တခါတရံ၌ ျမအံုးသည္ အင္ေတာက်ယ္ဘူတာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ အလံပင္မျပႏုိင္ေအာင္ အမူးရွိ္န္လြန္လာတတ္၏။
သူသည္ ရထားေပၚ၌ ယိမ္းထုိးေနရင္း ၾကက္ေမာက္ဆည္ထိပ္မွ ထုံးျဖဴျဖဴ ေစတီကို လွမ္းဝတ္ျပဳရင္း သူ႔ကိုသူ ၿမိဳင္ထ မင္္းသားႀကီးဟု ထင္သြားျပန္သည္။
သူသည္ ကိုယ္ကို အႏုိင္ႏုိင္မတ္ၿပီး ထရပ္လုိ္က္၏။

ေတာင္တတန္း....ေျမွာင္းစမ္းရယ္တုိ႔ ရစ္ခါေခြ...
ေမဓာဝီသမင္မရယ္ ကြယ္ ေတာ....ေတာ....သာတဲ့ေျမ။
ဗုဒၶေဟ...ေဟ....စံေနတဲ့ ၿမိဳင္တေၾကာ...
ႏုတုန္းကြယ္ ဟုိစဥ္က ...ေပ်ာ္စံရႊင္....ေပ်ာ္စံရႊင္
သစၥာသုံးဘယ္....ကြယ္....ငု႔ံမင္း....ငုံ႔မင္း....
ၿမိဳင္ေတာ....ေတာ ေဟာ့ေအာ္...။
“ရင္ေမာင္...တပဲ့ေလး...ငယ္ကၽြန္ႀကီး၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႔ အသံမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ”
“ေကာင္းပါ့....ကုိယ္ေတာ္ေလး”

သူသည္ နက္တုိင္စကိုဆဲြၿပီး မင္းသားႀကီး ဟန္ျဖင့္ ဆက္၍ ဟဲေနျပန္သည္။

“ငယ္ကၽြန္းႀကီး၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေနာက္ေတာ္ပါးက တဖဝါးမကြာ ေရပူေရျခမ္း ကမ္းလွမ္းလုိ႔...အင္း...လုိက္ပါရတာမ်ားေပ်ာ္ရဲ႔ မဟုတ္လားကြဲ ႔၊ တပည့္ေကာင္းမွန္ ပန္းေကာင္းပန္တဲ့၊ ကဲ...ငါ့တပည့္ႀကီး ဘယ္ပန္းပန္ခ်င္သလဲ ေျပာလုိက္စမ္း၊ ေတာင္းတဲ့ပန္းကို ခ်က္ခ်င္း ျဖတ္ေပးလုိက္မယ္”

ေညာင္တုိဘူတာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ခ်ိန္တြင္ကား ေနာက္ထပ္တြင္တြင္သာ ထပ္ေသာက္လာခဲ့သျဖင့္ အမူးရွိ္န္မွာ အျမင့္္ဆုံးသုိ႔ ေရာက္ေနရာ ျမအုံးသည္ မဟန္ႏုိင္ဘဲ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုိးအန္လုိ္က္၏။

“မူးတယ္...မူးတယ္...အားႀကီး မူးတယ္ မျမသိန္းကို ငါယူမယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ သီဆုိေနျပန္သည္။
“မျမသိန္းမွာ လင္နဲ႔ဗ်”ဟု က်ေနာ္သည္ သတိေပးေန၏။
“လင္လင္ကြာ....ေဟ့...လက္ခုပ္ နာနာတီး ေပးကြာ၊ ငါကမယ္၊ မူးတယ္...မူးတယ္...အားႀကီးမူးတယ္၊ ျမသိန္း လင္ ကို ငါယူမယ္”
“ေဟ့...မူးတယ္...အားႀကီးမူး...မူးတယ္၊ ျမသိန္းလင္ကုိ ငါယူမယ္ ”

ျမအုံး၏အကသည္လည္းေကာင္း က်ေနာ္၏ လက္ခုပ္သံသည္လည္းေကာင္း ပင္းေခ်ာင္းအနီးကပ္လာလွ်င္ အရိွန္ ေလ်ာ့က်သြားသည္။

“ပင္းေခ်ာင္းနား ေရာက္လာဘီေနာ္”

ျမအုံးသည္ ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္ကာ သူ႔ ထုိင္ခုံသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဒယိန္းဒယို္င္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ေလသည္။
ပင္းေခ်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ပင္းေခ်ာင္းရဲမ်ားႏွင့္ ပင္းေခ်ာင္းရုံပိုင္က ရထားကိုရပ္တန္႔ကာ ရွာေဖြၾကေတာ့မည္ကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး သတိရလာသည္။ သည္အခ်ိ္န္တြင္ကား ရထားႀကီးတစင္းလုံးမွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လာသည္။ မေအးျမင့္၊ မေအးေရႊတုိ ့မွာ ပင္းေခ်ာင္းရုံပုိင္ ေအာင္ႏုိင္ျမင့္ႏွင့္ မတည့္သူမ်ားျဖစ္ရာ အိမ္သာမ်ားအတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ပုန္းေအာင္း ေနၾကေတာ့မည္။ က်ေနာ္၏ ခပ္ရိိပ္ရိပ္ အမူးမွာလည္း ေျပစျပဳလာသည္။
ျမအုံးသည္ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လုိက္၏။

“စဥ္းစားၾကည့္ကြာ ဒါဟာ ေအာင္ႏုိင္ျမင့္ ဘဝင္ကိုင္တာကြ၊ သူ႔ ကိုယ္သူ ရုံပိုင္ဆုိပီး ဒုိ႔ဆီက အာဏာလုယုဳတာကြ၊ ေခြးမသား သူက သူ႔ အဘေတြအားကုိးပီး ရထားေပၚ တက္ရွာ၊ ဟုိအေကာင္ေတြက မေန႔တေန႔က ျပဴေစာထီးက အေရခြံေျပာင္းဝတ္လာတာေတြက၊ ေဟ့...ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေဟ့ ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူးကြ၊ ျမအုံးကြ...အိပ္မယ္ေဟ့...အိပ္မယ္ေဟ့၊ ျမအုံး အိပ္မယ္ေဟ့”

ျမအုံးသည္ သူ႔ထုိင္ခုံေပၚတြင္ မီွအိပ္ခ်လုိက္၏။
ပင္းေခ်ာင္း ေတာၿမိဳ႔ ကေလး သည္လည္း ေကြ႔ထဲတြင္ေပၚလာေနသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း တဖက္ထိုင္ခုံေပၚတြင္ လွဲအိပ္ပစ္လုိက္ေလသည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရွာေဖြေရးမ်ားမွ ထန္းလ်က္ တပိႆာပင္မခ်န္။ ပင္းေခ်ာင္း ရုံပိုင္ဂ်ပု ေခါင္းေဆာင္ကာ ရထားကိုအၾကာႀကီးရပ္ၿပီး ရွာေဖြဖမ္းဆီးေနတတ္၏။
တခါတရံတြင္ ပင္းေခ်ာင္းမွ ရွာေဖြဖမ္းဆီးၿပီး ရထားႀကီးထြက္ခြာလာခ်ိ္န္တြင္ က်ေနာ္သည္ သငး္သင္းတုိ႔ အနား၌ ေရာက္ေနတတ္၏။ က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ခုိ သမားမ်ား၏ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သၾကသံမ်ားကို အနီးကပ္ ၾကားေနရတတ္သည္။
မညြန္႔ရီႏွင့္ မညြန္႔တင္တုိ႔ ညီအမသည္ က်ေနေသာမ်က္ရည္မ်ားကို လူမျမင္ေစရန္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာမ်ားကို အျပင္ဖက္သုိ႔ လွည့္ထားသည္။

“ကဲ...ဘာလုပ္စားၾကမလဲ၊ အရင္းလဲ ျပဳတ္ပီ”

ေျပာေနသံမ်ားၾကားရသည္။
သက္ျပင္းခ်သံမ်ားၾကားရ၏။
ရထားတြဲေပၚတြင္ စိတ္မခ်မ္္းသာမႈမ်ားသည္ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ ေတာမီးလို ကူးစက္ျပန္႔ႏွ႔ံသြားေနသည္။ တဲြေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ ေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနသည္။ မေအးသြယ္၏ ရႈိက္သံကုိ ၾကားရသည္။ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတို႔လညး္ သူတုိ႔နာနတ္ျခင္းမ်ားကိုပါ ဆဲြခ်ထားလုိက္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္႔ ေရွ႔တြင္ ငုိမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနသည္။
မေအးျမင့္ႏွင့္ မေအးေရႊတုိ႔သည္ အိမ္သာမ်ားထဲမွ ထြက္လာၾက၏။
မီးရထားရဲ တပ္ၾကပ္ ပိန္ပိ္န္ပါးပါး သေဘာေကာင္းသည့္ အဖိုးႀကီးသည္ ပုတီးစိတ္ေနရငး္ သူ႔ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြမ်ားကုိထုတ္ယူၿပီး မေအးျမင့္ႏွင့္ မေအးေရႊတို႔ ထြက္လာေသာအခါျပန္ေပးေနသည္။

“ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတာ၊ နင္တို႔ပိုက္ဆံ မယူပါရေစနဲ႔လို႔၊ ပီးေတာ့ ငါတို႔ကုိ အႏုိင္က်င့္ပီး ငါတုိ႔ခုံေအာက္မွာ နင္တုိ႔ဟာေတြ လာထားၾကတာ၊ ခုလိုမိေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ သာစိန္အေၾကာင္းလဲ နင္တုိ႔သိတယ္ မႈတ္လားဟ၊ အလုပ္ျပဳတ္ရင္ နင္တုိ႔လာလုပ္ေကၽြးေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ကိုလဲ ျပန္သနားႀကပါအုံးဟာ....၊ ခုေတာ့ လခ်ီး.....ငါတုိ႔ကခ်ည့္ နင္တုိ႔ကို သနားရတာ”

ညိဳညိဳမွာ ထန္းလ်က္တင္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ...ဤစိတ္ပ်က္စရာမ်ားမွာ သူႏွင့္ မဆုိင္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း သူ႔ ထံသို႔ပါကူးစက္ေနကာ သူသည္လည္း မ်က္ႏွာ မလန္းေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ သူေငးၾကည့္ေနရာ ပင္းကန္ေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီး ကုိ ၾကည့္ေနရင္း...“ဘယ္ေတာ့ သူလဲ ထန္းလ်က္တင္မလဲ”ဟု ေတြးေနခဲ့၏။ ေတာင္တန္းႀကီးမွာ ေအးၿငိမ္းေနဟန္အသြင္ကား ေပၚေနေလသည္။
တဲြဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ ျပန္လွည့္လုိက္လွ်င္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံေနမိၾကျပန္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကေလးမွာ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း သူသည္ ျပံဳးျပရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ယခင္ကလုိ ရွန္႔မေနေတာ့ေပ။ သူသည္ ယခုတခဏ၌ကား လူႀကီးကေလးလုိ သိမ္ေမ႔ြေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ညိဳ႔ပ်ေန၏။ သူ႔စိတ္ထဲမွ က်ေနာ္႔ကုိ စကားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လွမ္းေျပာေနသလုိ ထင္မိေနရျပန္သည္။
အျခားသူမ်ားက ထန္းလ်က္မ်ား အသိမ္းခံရသျဖင့္ ႏွလုံးေၾကကဲြေနၾကသလုိ.... သူသည္လည္း ထန္လ်က္ မတင္ရသျဖင့္ သူတုိ႔ စားဝတ္ေနေရးမွာ မည္မွ် အေျခအေန ယိုင္နဲ႔ေနရၿပီကုိ ေျပာျပေနသလုိ ခံစားေနရျပန္သည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ အေပၚ၌ မည္မွ် တြယ္တာေနမိၿပီကို သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ရွာေဖြၾကည့္ေနမိ၏။ သူ႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို က်ေနာ္တာဝန္ယူ ႏုိင္မည့္ ေန႔ရက္မ်ားကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေအာင္ ေဝးေနျမဲ ျဖစ္သည္ကိုသာ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေတြးလာေနမိ၏။ အခြင့္အေရး သာေနခုိက္တြင္ မိုက္မုိက္ကန္းကန္း ေငြရွာလုိက္လွ်င္ကား ဘာမွ်ၾကာလုိက္မည္မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ပင္ လုပ္သင့္ေနၿပီဟု ေတြးလာမိျပန္သည္။ အတူေနလုိစိတ္မ်ားသည္ တားမရ ဆီးမႏုိင္ ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ထြန္းေန၏။ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ျဖင့္ တအုိုးတအိမ္ထဲတြင္ အတူေနရျခင္းသည္ပင္ နိဗၺာန္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။

“သူမ်ားေတာ့ေလ.... သိလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထန္းညက္မတင္ဘူး၊ ငတ္ေသပါေစ၊ ဒါေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရတဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး”

သူသည္ က်ေနာ္ၾကားသာရုံ စကားကို ခပ္တုိးတုိ္းေျပာေနခဲ့၏။
ကု လား ေမ်ာ တန္တားကုိ ျဖတ္ကူးေနဆဲ၌ ရထားသံသည္လည္း ဆူညံေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္၌မူ ဟန္ေဆာင္တင္းထားရေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အေပၚယံသုိ႔ လႈိက္တက္လာေနၾကျပန္ၿပီ။
ဤ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ကား သူသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ ရွန္႔မေနေတာ့ေပ။ ခ်စ္သူမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ေပြ႔ဖက္ယုယျခင္း မျပဳဘူးၾကေသာ္လည္း သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ၾကည့္ကာ ၿပိဳင္တူျပံဳးလာတတ္ၾကသည္။ တေယာက္စိတ္ထဲမွ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကုိ တေယာက္စိတ္အာရုံျဖင့္ ၾကားသိေနရသလုိပင္ ထင္လာမိၾကသည္။
သူသည္ သူ႔ အနား၌ က်ေနာ္လာထိုင္တတ္သျဖင့္ သူ႔နံေဘးခုံေပၚတြင္ ေတာင္းတခုခုတင္ထားကာ က်ေနာ့္ အတြက္ေနရာလုပ္ထားတတ္သည္။ က်ေနာ္လာမွ ဖယ္ရွင္းထုိင္ရသည္.။ က်ေနာ္လာထုိင္လွ်င္ သူသည္ ေမွ်ာ္ေငးေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ ကာ မသိ မသာ ျပံဳးျပတတ္၏။ ၾကာေသာ္ က်ေနာ္ မလာလွ်င္လည္း သူသည္ ျပတင္းဝမွ လွမ္းလွမ္းၿပီး က်ေနာ္ရွိရာသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။
ေန ့စဥ္လိုပင္ က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ ဝင္ေရာက္စားသည္။
ေညာင္တုိကို ေက်ာ္လာခဲ့လွ်င္ သူတုိ႔ ထမင္းထုပ္မ်ား ျဖည္စားေလ့ရွိသည္။ သူသည္ က်ေနာ္႔အတြက္ပါ ထမင္းဟင္းမ်ားပိုထုပ္လာသည္။ ေညာင္တုိဘူတာ၌ ဟင္းမ်ားဝယ္ၿပီး က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔တဲြရွိသုိ႔ တက္လာခဲ့သည္။
သူ႔ နံေဘး ေနရာလြတ္တြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
ေညာင္တုိမွ ထြက္လာၿပီး ထမင္းထုပ္ျဖည္ကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ လက္ခ်င္းဆုံ စားေနရခ်ိန္မ်ား၌...က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲတြင္ ၾကင္စဦး အၾကင္လင္မယားလုိ ယုံၾကည္ေနခဲ့မိသည္။
ထုိအခါတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္း ရွက္ေသြး ၾကြေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ဟင္းမ်ားကို သူ႔ ဖက္သုိ႔ တုိးေပးလုိက္သည္။ သူသည္ မ်က္လႊာႀကီးပင့္ၿပီး က်ေနာ္႔ ကိုၾကည့္သည္.။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားသည္ စင္းက်ေန၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ အျပံဳးရိပ္မ်ား ေဝ့ေနသည္။
သူကလည္း ဟင္းတဖက္ဆယ္ၿပီးမွ က်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ပို႔မေပးရဲသျဖင့္ အလယ္တြင္ ခ်ထားသည္။ က်ေနာ္ ယူစားလုိက္မွျပံဳးလုိက္သည္။

“ေအာ္... သူတုိ႔မ်ားက်ေတာ့လဲ ၾကင္နာလုိက္ၾကတာ” ဟု သငး္သင္းသည္ တဖက္မွ ခပ္တုိးတုိးေျပာေနကာ ႏုက ရယ္ေနသည္။
ထုိအခါတြင္ကား ညိဳညိဳသည္ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းငုံ႔သြား၏။

“ဒါေပါ့ဗ်ာ... ခ်စ္စခင္စ မႈတ္လား”

ညိဳညိဳသည္ မစားရဲ မေသာက္ရဲ ျဖစ္ေနခဲ့၏။

“သူ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းလာမစားနဲ႔” ဟု ေခါငး္ငုံ႔ရင္း ေျပာေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ၾကည္ႏူးစြာရယ္ေနမိ၏။ ထမင္းစားၿပီးလက္ေရေဆးရာ၌ က်ေနာ္သည္ သူႏွင့္ ၿပိဳင္တူ တခြက္တည္းေဆးရန္ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ သူ႔လက္ႏႈိက္ထားမွ က်ေနာ္႔လက္မ်ားကို ႏႈိက္လုိက္သည္။ သူသည္ သူ႔ လက္မ်ားကုိ ကမန္းကတမ္း ျပန္ရုပ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို မ်က္ေစာင္း ထုိးၾကည့့္သည္။ သူ႔ မ်က္လုံး ဝင္းစက္စက္ႀကီးမ်ားမွာ အေရာင္ရႊန္းလက္ကာ ရယ္ေမာေနသည္ ထင္ရသည္။
အင္ေတာက်ယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ “သူ သြားေတာ့ေလ”ဟု ညိဳညိဳသည္ တုိးတုိးသတိေပးတတ္၏။
ေရွ႔တြင္ ေနာက္ဆုံး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဘူတာသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ သူတုိ႔အနားမွ မခြာ၍ မျဖစ္။ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တြဲသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားရမည္ကုိပင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ေဝးကြာသြားၾကသလုိ စိတ္၌ ထင္ေနမိျပန္သည္။ သူကလည္း က်ေနာ္႔ ကုိသူ႔ အနားမွ ခဲြခြာ သြားေစ႔ခ်င္ပုံမရ။ က်ေနာ္႔ စိတ္၌ သူ႔ အနားမွ မခြာခ်င္ျဖစ္ေနပုံကုိလည္း သူသည္ သိေနပုံရျပန္သည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ က်ေနာ္႔ ကိုႏွစ္သိမ့္ေစရန္ ျပံဳးရိပ္ရိပ္လုပ္ထားသည္။
က်ေနာ္ သူ႔ အနားမွထလာခဲ့စဥ္ သူသည္ က်ေနာ္႔ ကိုလုိက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ က်ေနာ္ အေပါက္ဝသုိ႔မေရာက္မီ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုတုိ႔သည္ တခုခုေျပာၿပီး တုိးတုိး က်ိတ္ရယ္ေနသည္။

“အဲဒီလုိမေျပာပါနဲ႔ဟယ္... ”

ညိဳညိဳ၏ေျပာသံကုိ မသဲမကဲြ ၾကားရသည္။

“အမယ္.... မိညိဳရယ္၊ သူ႔ လူထိေတာ့ နာတတ္လုိ္က္တာ၊ လြန္ကုိ လြန္လြန္းတယ္၊ မုန္းလာေရာ၊ ဒုိ႔လဲ ရည္းစားထားဘူးပါတယ္၊ ဒီေလာက္ မသဲပါဘူး”
“သဲရတယ္ေတာ္”

ေနာက္ဖက္မွ ညိဳညိဳ၏ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္လုိက္သံမွာ သံလုိက္သံရႊင္ေနေလသည္။