က်ေနာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

ဒီကေန ့က်ေနာ္ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဝတၳဳတိုကေလးက ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က က်ေနာ္နဲ ့အတူတူ တရုံးထဲအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတေယာက္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီဝတၳဳေလး ေရးၿဖစ္သြားတာပါ။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကထုတ္တဲ့ ေဒါင္းအိုးေဝ စာေစာင္မွာေဖၚျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာလည္း တင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ လူတေယာက္က က်ေနာ့္အနဳပညာနဲ ့မဆိုင္တဲ့ကိစၥ မၾကာခဏ ဝင္ၿပီး နာမည္ဝွက္နဲ ့ဝင္ေရးေနတာေတြ ့ေတာ့ က်ေနာ္ ဒီဝတၳဳကေလး ျပန္တင္ရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး ထပ္ၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။ (က်ေနာ္က အဲဒီပုဂိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလည္းဆိုတာသိပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့လက္ရွိဘဝ က်ေနာ့္အသိုင္းအဝိုင္းေလးထဲမွာ အဲသလိုပုဂိဳလ္မ်ိဳးက ခတ္ရွားရွားဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ခန္ ့မွန္းရ လြယ္မွလြယ္ေပါ့။)

လူတခ်ိဳ ့ဟာ ႀကီးသည္ငယ္သည္ရယ္လို ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေလာကႀကီးကိုခ်စ္ဖို ့ လူေတြကိုခ်စ္တတ္ဖို ့ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဆိုရင္လည္း ဒီကိစၥကို အေလ့အက်င့္လုပ္ယူရပါတယ္။ ကိုယ္တတ္တာကို သူမ်ားေတြအသိအမွတ္ျပဳဖို ့ဆိုရင္ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားမွာရွိတဲ့အတိုင္းအတာကို အသိအမွတ္ျပဳနိဳင္စြမ္းရွိရမွာပါ။ ဒီလိုသေဘာထားမရွိပဲ ကိုယ့္ကို လူေတြအသိအမွတ္ျပဳဖို ့အတြက္ မွန္သည္မွားသည္ တရားသည္မတရားသည္ ျပည့္ဝသည္မျပည့္ဝသည္ သင့္ေတာ္သည္မသင့္ေတာ္သည္ ထည့္မစဥ္းစားနိဳင္ပဲ အတင္းအဓမၼလုပ္ယူတဲ့အခါ ေလာကဟာ အက်ည္းတန္ရေတာ့တာေပါ့။က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသလုိပုဂိဳလ္မ်ိဳးဘဝက ကၽြတ္ခ်င္ၿပီ။ အဲသလိုပုဂိဳလ္မ်ိဳးေတြနဲ ့လည္း မေတြ ့ခ်င္ေတာ့တာ ၾကာပါၿပီ။

က်ေနာ္ အဲဒီပုဂိဳလ္အေပၚ စာနာမိပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲသလိုအလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ခဲ့မိမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးက လုပ္သူအတြက္ေရာ အလုပ္ခံရတဲ့သူအတြက္ေရာ ပူေလာင္ေစတာအမွန္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ လုပ္သူအတြက္ ပိုၿပီးပူေလာင္ေစေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ပူေလာင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီဝတၳုဳေလးကိုဖတ္ၿပီး လူေတြကို က်ေနာ္တ္ို ့နားလည္နိဳင္ေအာင္ႀကီဳးစား၊ လူေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္နိဳင္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ၿပီး က်ေနာ့္အတိုင္းအတာေလးနဲ ့က်ေနာ္ က်ေနာ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ဒီဝတၳဳေလး က်ေနာ္ တင္ေပးလုိက္တာပါ။

က်ေနာ္တို ့တေတြ မသာယာေကာင္းတဲ့ကိစၥေတြအေပၚ မသာယာၾကတာ ေကာင္းမယ္လို ့ခံစားမိပါတယ္္။ က်ေနာ္တို ့တေယာက္နဲ ့တေယာက္ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ...။


က်ေနာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

(၁)

၁၉၇၅ခုႏွစ္ ။
ေန ့လည္ခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ စာသင္ခန္းအတြင္းက စာသင္စားပြဲမွာပင္ ထမင္းစား၏။ စာ
ဖတ္၏။ ဆရာ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ၏၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျငင္းခုန္သံ၊ ေအာ္ဟစ္သံတို ့၏ေအာက္တြင္
စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ဳိ႕က သေဘာမေပါက္ႏိုင္ၾက ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ဒီအတိုင္းေန
ဒီအတိုင္းက်င့္၏။ ထိုစာသင္စားပြဲေပၚတြင္ပင္ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ေရးစပ္ျပီး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသို႔ပို႔ႏိုင္္ခဲ့ေလသည္။

“ဆရာ ဟို ဟိုမွာ၊ ဟိုမွာ ၾကြက္ကင္”

စာငံု႔ဖတ္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားၾကီးတေယာက္၊ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ထိတ္လန္ ့တၾကား ရပ္လွ်က္
ေက်ာင္းေရွ ့ေတာင္ကုန္းေအာက္သို ့လက္ညိိွဳးထိုးလွ်က္၊ တစံုတခုက္ုိ ထစ္ထစ္အအ ရွင္းျပေနေလသည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲကြ၊ ေျဖးေျဖးေျပာစမ္းပါေမာင္လွေအးရာ၊ မင္းကလည္း“
”ဟို ဟိုမွာ ၾကြက္ကင္္၊ ၾကြက္ကင္္ ေရတြင္းထဲခုန္ခ်မလို ့တဲ့“
“ဘာ”


( ၂)

ထန္းေတာႀကီးရြာထိပ္၊ ေခ်ာင္းကေလးတခုကူးလွ်င္ ေတာင္ကုန္းတခု၏ေျခရင္းသို႔ေရာက္၏။ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ စာသင္ေက်ာင္းတခု ရွိပါသည္။
ထိုအလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ က်ေနာ္ေရာက္စက၊ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ လူေတြအသစ္၊ ဆက္ဆံေရးအသစ္တို႔ႏွင့္ အကာအရံမရွိ ရင္ဆိုင္တိုးလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ဘာတခုကိုမွ် က်နစြာမမွတ္သားႏိုင္ေတာ့ပဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေမာက္လွ်ံ က်ေနခဲ့ရ၏။
ေနာင္အခါ စာသင္ေက်ာင္း ေနာက္ေဖးေတာစပ္တြင္ တစံုတရာကို လန္ ့ျဖန္ ့ကာ လႊားကနဲခုန္ရင္း ေတာ
စပ္သို ့ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေလ့ရွိသည့္ ယုန္ကေလးမ်ားကို ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားသို ့သြားကာ ၀ါးခုတ္၊ ေဖါင္ခ်ကူ၏။ ႏွီးျဖာ၊ အိမ္မိုး၊ ထရံယက္ျခင္းမ်ားကို သင္ယူ၏။ ပ်ဳိးႏႉတ္၊ ထယ္ထိုးလုပ္၏။ ထန္းေတာႀကီးရြာသ႔ို ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာသူ က်ေနာ့္မွာ၊ “ဘ၀စာသင္သား“ အျဖစ္ အခ်ိန္မ်ားစြာယူခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက က်ေနာ့္ကို စာသင္ခန္းအတြင္း၌ ဆရာတဦးအျဖစ္ဆက္ဆံေနၾကစဥ္ စာသင္ခန္းအျပင္ဖက္၌ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကိုပင္က်ေနာ္က မိမိ၏သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာမ်ားအျဖစ္ သေဘာထားခံယူေနထိုင္ခဲ့ရ၏။
ထိုအခါ “ၾကြက္ကင္“ သည္ က်ေနာ့္ဘ၀စာသင္ခန္းမွ ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့၏။

( ၃)
“ေမာင္တင္လွ၊ ေမာင္ဆန္းတင္၊မစန္းရီ၊ ဘုတ္ဆံု၊ ဘြတ္ကလံု၊ၾကြက္ကင္ ”

က်ေနာ္သည္ “ဘြတ္ကလံု”ႏွင့္“ ၾကြက္ကင္” နာမည္မ်ားေအာက္တြင္မ်ဥ္းသား၍မွတ္ထားလိုက္၏။ တန္းစီရပ္ေန ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ထိုင္ျပီးၾကေသာအခါ က်ေနာ္က မ်ဥ္းသားထားသည့္နာမည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ပါသည္။

“ၾကြက္ကင္နဲ ့ဘြက္ကလံု ခဏမတ္တပ္ရပ္ၾကပါဦး“

ပထမေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦး ။ ေနာက္မွာမရြံ ့မရဲ ႏွင့္ ေက်ာင္းသူတဦး။

“ဘယ္သူက ၾကြက္ကင္လည္း ဘယ္သူက ဘြတ္ကလံုလည္း“
“က် က်ေနာ္ကၾကြက္ကင္ပါ“
“ေအာ္ ေအး ေအး၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဆရာအၾကံတခုေပးခ်င္တယ္၊ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာနာမည္ေျပာင္းေခၚခ်င္ တယ္၊ နာမည္လွလွေလးေတြေပါ့ကြာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း၊ ဒီအတန္းမွာ ဆရာ စာမသင္ခင္အားလံုးနဲ႔လည္း အမွတ္တရမိိတ္ ဆက္တဲ့သေဘာေပါ့၊ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ ့လိုက္တဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြ ဆရာ ”

ေျပာလက္စ စကားကို လမ္းတ၀က္မွာပင္ က်ေနာ္ရပ္ထားလိုက္ရ၏။ “ေမာင္ၾကြက္ကင္္” မ်က္ႏွာမေကာင္း။ “ဘြတ္ကလံု” ကေခါင္းကိုေအာက္သို ့ငံု ့လွ်က္ ။

“ဘယ္ႏွယ့္လည္းကြ၊ ေမာင္ၾကြက္ကင္၊ ဆရာေျပာတာဘယ္လိုသေဘာရသလဲ“

“ၾကြက္ကင္”က မတုန္မလႈပ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔သူ႔မ်က္လံုးမ်ားစကၠန္႔ပို္င္းမွ်ဆံုမိေနၾက၏။ “ၾကြက္ ကင္” မ်က္ႏွာ မလႊဲ။ ဘာစကားမွမတုန္႔ျပန္။

“ေျပာေလကြာ၊ မင္းသေဘာမက်ဘူးလား”
“က် က်ေနာ္ နာမည္မေျပာင္း ခ်င္ဘူး ဆရာ”

သူ႔စကားအဆံုးတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မိုင္္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀း၍ ရပ္ေနၾကသူႏွစ္ဦးအျဖစ္ ေျခာက္ျခားစြာခံစားလိုက္ရပါ သည္။

( ၄)

က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ေက်ာင္းသားတဦးကို အျခားေက်ာင္းသားတဦးက မ်က္ႏွာေပၚက ဖုန္မႉန္႔မ်ားကို သုတ္ေပးရင္း ရပ္ေနသည္။

“ကဲ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲကြ၊ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလား”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ သူ ့ကို ၾကြက္ကင္ကထိုးလို ့က်ေနာ္တို ့၀င္ဆြဲၾကတာပါ“

အထိုးခံရဟန္တူေသာ ေက်ာင္းသားက ေျပက်ေနေသာ ပုဆိုးကို ျပင္၀တ္၏။ေဘးဘီကို မသိမသာ အကဲ ခတ္လိုက္၏။ ေဘးမွရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားကလည္း ေနာက္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၾကြက္ကင္က ခပ္တည္တည္ရပ္လွ်က္။
က်ေနာ္က ၾကြက္ကင္ကို ေရွ ့တိုးဖို ့ေျပာကာ၊ သူ ့ကိုေစ ့ေစ့ၾကည့္ကာ ဘာျဖစ္လို ့ထိုးတာလဲဟု ေမးလိုက္၏။

“က်ေနာ္နဲ ့သူနဲ ့က အျမဲတမ္းအတူတူ ကစားေနၾက ၊ က်ေနာ္ေျပာရင္ က်ေနာ္ေခၚရင္ သူဘယ္ေတာ့မွမျငင္းဘူး ဆရာ၊ ဒီကေန ့သူက က်ေနာ္နဲ ့မကစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ က်ေနာ္က အတင္းေခၚတာမရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္္မို ့က်ေနာ္ထိုးတာ”

၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ က်ာင္းသားမ်ားကိုၾကြက္ကင္က မ်က္လံုးတခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ ရင္ကိုမသိမသာ ေကာ့လိုက္
သည္။ အထိုးခံရေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ေဘးမွ ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားက ၾကြက္ကင္ကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။

“ေအး ဒါဆိုရင္ၾကြက္ကင္္တို ့အသင္းကို (၅)မွတ္ေလွ်ာ့”

( ၅)

“ဘယ္လိုလဲေဟ့ အသင္းလိုက္အမွတ္ေလွ်ာ့ရမလား”

တခန္းလံုး မည္သို ့မွ်မတုန္ ့ျပန္ၾက။ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾက၏။

“တခုခုေတာ့၊ ဒို ့ ဆံုးျဖတ္မွရလိမ့္မယ္“
“က်ေနာ္ေျပာမယ္ဆရာ”
”ေအး၊ ေျပာပါမင္းကအသင္းေခါင္းေဆာင္ပဲ ေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့ကြ ေျပာပါ”
“ၾကြက္ကင္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အသင္းအမွတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာ မ်ားလွျပီဆရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြ အလကားပဲျဖစ္ေနျပီ၊ အခုလည္း ကစားကြင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္ဆူးေတြခ် ျပီးေထာင္ထားလို ့အျပစ္ေပးမယ္ဆိုရင္သူ႔ကိုပဲ အျပစ္ေပးဖို႔ အားလံုးက၀ိုင္းေျပာေနတယ္ဆရာ”

ၾကြက္ကင္ကို တခန္းလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္က ျပဳံးျခင္း ရယ္ျခင္းမ်ားမရွိ ခပ္တည္တည္။ သူ႔မ်က္လံုး
မ်ား အေရာင္ေတာက္ေနၾက၏။
အျပစ္ေပး ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္တြင္ “ စည္းကမ္းအပ်က္ဆံုးေက်ာင္းသား ၊ေမာင္ၾကြက္ကင္” ဟုေရးခ်ိတ္ေနၾကစဥ္
ရြာသားအခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္းက က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္သြားၾက၏။ တရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း “ၾကြက္ကင္”၏သတင္းမွာ ရြာထဲသို႔ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေလသည္။
ၾကြက္ကင္က ဟန္အမူအရာမပ်က္။ ကစားမပ်က္။

(၆)

“ေမာင္ၾကြက္ကင္ ခဏမတ္တပ္ရပ္ပါ”

ၾကြက္ကင္က ေဘးမွေက်ာင္းသားမ်ားကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွ ထရပ္၏။

“မင္း ရြာထဲမွာ၊ တလမ္းလံုးေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆဲဆိုလာတယ္ဆို၊ မဆဲဘို႔ ၀ိုင္းေျပာေတာ့လည္း မင္းကပိုၿပီးေအာ္ဆဲ
လာတယ္ဆို”
ၾကြက္ကင္က အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။
“မင္းဒီလို ျပန္မေျဖပဲ ရပ္ေနလို ့ျဖစ္မလားကြ ၊ ဘယ္လိုလည္း အဲဒါ ဟုတ္သလား၊ ေျပာေလကြာ ”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ”
“ဘာ”

က်ေနာ့္အသံနည္းနည္း မာသြားသျဖင့္ ၾကြက္ကင္သည္ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ယိုင္သလိုျဖစ္သြားရ၏။ က်ေနာ္သည္ ေဒါသကိုထိန္းရင္း သူ႔ကိုစူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလသည္။

“ေအး၊ဒါဆိုရင္ စည္းကမ္းကိုသိရဲ႕သားနဲ႔ မင္းကမလိုက္နာဘူးဆိုေတာ့ မင္းကိုဆရာ တစ္ခုေျပာမယ္ မင္းတကယ္ပဲ အဆဲ၀ါသနာ ပါသလား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆဲခ်င္ဆိုခ်င္ေနသလား၊ ဒါဆိုရင္ ဆရာမင္းကို မတားဘူး၊ ဒီကေန႔ ညေန ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေဘာလံုးကြင္းအလယ္ေခါင္မွာ မင္းသြားရပ္ျပီး မင္းစိတ္တိုင္းက် အားရွိသေလာက္ ေအာ္ဆဲရမယ္ ၊တညေနလံုးရပ္ၿပီး ဆဲေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္းရတယ္၊ ေအး ဒါေပမယ့္ အားရေအာင္ဆဲေနာ္ ၊ ဒီတခါမင္း စိတ္တိုင္းက် ဆဲၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ဆဲလိုမရေတာ့ဘူးကြ ဟုတ္ၿပီလား။

ထိုေန႔ ညေနက အတန္းသားအားလံုး ကစားကြင္းအတြင္းဆင္းလာခဲ့ၾက၏ ။ ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို အလယ္တြင္ ထားကာ စက္၀ိုင္းသ႑န္ရပ္ၾက၏။ ၾကြက္ကင္သည္ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ စိတ္ရွိတိုင္းေအာ္ဆဲေလေတာ့သည္။
သူကအဆဲရပ္တိုင္း ဆက္ၿပီးအားရေအာင္ ဆဲေရးဘို ့ကို က်ေနာ္ကသတိေပးေနခဲ့၏။ ၾကြက္ကင္ကဆက္ၿပီးဆဲ၏။ သူကတခါ ေအာ္ၿပီးဆဲေရးတိုင္း ေက်ာင္းသားထုက လက္ခုပ္လက္၀ါးမ်ားတီးကာ ေဘးမွ ၀ိုင္္းၿပီးေအာ္ဟစ္ၾက၏။ ၾကာေတာ့ ၾကြက္ကင္၏ ဆဲသံဆိုသံတို႔မွာ ေက်ာင္းသားထု၏ အသံကို ေက်ာ္မလာႏိုင္ေတာ့။
အျပစ္ေပးပြဲ ၿပီးဆံုးေသာအခါ ၾကြက္ကင္္သည္ က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးတခ်က္၀င့္၍ ၾကည့္ကာ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ေခါင္းငံု ့၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္၏ဆံုးမအျပစ္ေပးမႈမွာ သူ႔အေပၚတစံုတရာထိေရာက္ ေအာင္ျမင္စျပဳ ၿပီဟု ေတြးမိကာ ၾကိတ္ ၍ပီတိျဖစ္ရေလသည္။

( ၇)

က်ေနာ့္မွာ စားပြဲေပၚက ေျမြအေသေကာင္ကို ၾကည့္ကာ ေဒါသ ခ်ဳပ္တည္းေနရေလသည္။

“က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းရိုက္ထားတာပါဆရာ ၊ လူေတြကို သူလိုက္တို႔ ေနတုန္းက အရွင္ႀကီးရွိေသးတယ္ ဆရာ”

ၾကြက္ကင္က ထံုးစံအတိုင္းေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့၏ အလည္တြင္ရပ္လွ်က္။

”ဘုရား ဘုရား၊ ဒီေျမြနဲ ့မင္းက တျခားလူေတြကို လိုက္တို ့ေနတယ္ဆို”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ဒါေပမယ့္ေျမြက ေရေျမြပါဆရာ ”
“အို၊ ဘာေျမြပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဒီလို လုပ္လို ့ျဖစ္မလားကြ၊ ေျမြဆိုးနဲ ့စပ္ထားတဲ့ေျမြဆိုရင္ ပထမမင္းကိုကိုက္္မယ္ ဒါမွမ
ဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္မယ္”

က်ေနာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ တခန္းလံုုးက္္ုိ အစည္းအေ၀းေခၚကာ “ ၾကြက္ကင္ “ကို အျပစ္ေပးရန္ အၾကံ ဥာဏ္ေတာင္းရေတာ့၏။

“ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို ေက်ာင္းသံုးရက္ထုတ္သည္” ဟု ေၾကျငာလိုက္္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕၏ေအာ္ဟစ္ အားေပးလိုက္သည့္အသံတို ့မွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ဆူညံေနေတာ့၏။
ေက်ာင္းထုတ္ထားစဥ္ သံုးရက္အတြင္း က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားထုႏွင့္တြဲကာ ကစားပြဲမ်ား၊ အုပ္္စုလိုက္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား၊ စုေပါင္းသီခ်င္းဆိုပြဲမ်ား၊ ရြာအတြင္းသို႔သြားကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေန႔တိုင္းလိုလို လုပ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သံျပိဳင္သီခ်င္းဆိုသံတို႔ မွာ ထန္းေတာႀကီးရြာအတြင္း အသံမစဲေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့၏။

“ၾကြက္ကင္”ကို မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ် စကားမေျပာရ၊ မဆက္ဆံရ၊ ၾကြက္ကင္ကဆက္ဆံလာလွ်င္လည္း ျပန္ၿပီးမဆက္ဆံရ။ စည္းကမ္းေဖါက္ဖ်က္လွ်င္ အသင္းလိုက္ရထားေသာ အမွတ္မ်ား အေလွ်ာ့ခံရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။

တတိယေျမာက္္ေသာေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေန ့လည္ခင္းတြင္ကစားကြင္းေဘးမွ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ လာထိုင္၏။ ေက်ာင္းဆီ
သို႔ တညေနလံုးထုိင္ၿပီးေငးေန၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၾကြက္ကင္သည္ လြယ္အိပ္အစုတ္ကေလးလြယ္ကာ ေက်ာင္းကိုအေစာဆံုး ေရာက္လာ၏။ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း မၾကာခဏဆိုသလို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ညိွဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ခိုး၍ၾကည့္၏။ က်ေနာ္က မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ကာ အိေျႏၵမပ်က္ စာသင္ေနခဲ့ရေလသည္။

( ၈)

“က်ေနာ္ခိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“သူခိုးထားတာဆရာ၊ အဲ့ဒီခဲတံသူ႔လြယ္အိတ္ထဲက ေတြ႕တာ၊ ဒါပါနဲ ့ဆိုရင္ ပထမတေခ်ာင္းေပ်ာက္တာလည္း သူပဲထင္တယ္က်မခဲတံေပ်ာက္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ၊ မသင္ကာလို ့သူ ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွာၾကည့္မွ အဲ့ဒီခဲတံ ျပန္ေတြ ့ရတာဆရာ”
“သူေျပာတာ ဟုတ္သလားေမာင္ၾကြက္ကင္၊ မညာနဲ ့ေနာ္”
“ဟုတ္ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူးဆရာ”

တခန္းလံုး ရယ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာ၏။

“အိုး မင္းဟာ၊ ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္တယ္ မဟုတ္ရင္လည္းမဟုတ္ဘူး၊ တခုခုေျပာမွ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ”
“ဟို ဟို သူ ့မွာ ခဲတံငါးေခ်ာင္းေတာင္ရွိပါတယ္ဆရာ၊ က်ေနာ့္မွာစာေရးစရာ ခဲတံမရွိလို ့တေခ်ာင္းေလာက္
ငွားေရးပါလို ့ေတာင္းတာ ေပးမေရးဘူးဆရာ။အဲ့ဒါမနက္တုန္းက ေရးစရာမရွိလို ့ခဏယူေရးတာပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ျပန္ေပးမွာပါ။ ဟို ဟို အရင္တခါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခဲတံက သူ ့ဖါသာသူက်ေပ်ာက္တာပါက်ေနာ္မယူပါဘူးဆရာ”
“ေအး ဒါဆိုရင္မင္းမွာ အျပစ္ရွိေနၿပီေပါ့ ၊ခဲတံမရွိရင္ ဆရာ့ဆီမွာေတာင္းေပါ့ကြာ၊ သူမ်ားပစၥည္းမသိေအာင္ယူရင္
ခိုးယူတဲ့သေဘာပဲ အျပစ္ရွိတာပဲကြ”

“ေမာင္ၾကြက္ကင္“ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ေက်ာင္းသံုးရက္္ထုတ္ရန္ဆံုးျဖတ္ရျပန္သည္။ ေန ့လည္ခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္
တြင္ စာသင္ခန္္းအတြင္းထိုင္ကာ စာဖတ္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး က်ေနာ့္ေရွ ့သို ့လာရပ္၏။သူ ့မွာအေ၀းႀကီးက ေျပးလာ
ရသူလို ေမာေန၏။က်ေနာ္က ရုတ္တရက္စကားမေျပာႏုိင္ပဲေမာေနေသာ ေက်ာင္းသားကို ေမာ့ၾကည့္္ေနမိသည္။

“ဟို ဟိုမွာ၊ ၾကြက္ကင္္ဆရာ၊ ၾကြက္ကင္ေရတြင္းထဲခုန္္ခ်မလို ့တဲ့“
“ဘာ”
က်ေနာ္ႏွင့္အတူေက်ာင္းသားတခ်ဳိ့ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ တဟုန္ထိုးေျပးဆင္းလာေနစဥ္ ေရတြင္းေဘး၌ ေက်ာင္းသားသံုးဦးမွာ ဆြဲလားရုန္းလားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ေနရ၏။ ေရတြင္းဆီသို ့ေရာက္ရန္ ၀ါးတရိုက္ခန္ ့အလိုတြင္ လူတေယာက္ေရတြင္းထဲသို ့ခုန္ခ်လိုက္သည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္လိုက္္ၾကရ၏။
ေက်ာင္းသားႀကီးတခ်ဳိ႕၀ါးလံုးမ်ား၊ ေလွခါးမ်ား၊ ႀကိဳးမ်ားယူလာကာ ေရတြင္းထဲသို ့ခ်ၾက၏။ သံုးေယာက္ခန္႔မွာ ေရတြင္းထဲသို ့
ေလွကားႏွင့္ ႀကိဳးမ်ားကိုအသံုးျပဳကာ ဆင္းေနၾကသည္။ ေရတြင္းထဲမွ ေရကူးေနေသာအသံမ်ားကို ၾကားေနရ
၏။ က်ေနာ္သည္ ေရတြင္းေဘးတြင္ ေကြ ့ပတ္ေျပးရင္း ပါးစပ္မွ ထြက္မိထြက္ရာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနခဲ့၏။ မၾကာခင္ “ေမာင္ၾကြက္ကင္”္ ေရတြင္းေဘာင္ႏႈတ္ခမ္္းေပၚသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူ ့တကိုယ္လံုးေရမ်ားစိုရႊဲလွ်က္။ က်ေနာ္က သူ ့လက္မ်ားကို ဆြဲကာ ေရတြင္းေဘးမွာပင္ သူႏွင့္ယွဥ္၍ ရပ္၏။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့ေနာက္သို ့ဆုတ္သြားၾက
ေလသည္။

“ၾကြက္ကင္”သည္ က်ေနာ့္ကိုေမာ့မၾကည့္။က်ေနာ္က “ၾကြက္ကင္”တကိုယ္လံုးေနရာအႏွံ ့လိုက္္စမ္းကာတစံုတ
ရာထိခိုက္မႈ ရွိ မရွိစစ္ေဆး၏။ ပါးစပ္မွလည္း “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ငါ့သားရယ”္ ဟု တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုေနမိ
၏။ ၾကြက္ကင္သည္ က်ေနာ့္လက္မ်ားကို တုန္ယင္ေနေသာ သူ ့လက္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ကာ ငံု ့ထားေသာမ်က္ႏွာကို
ေမာ့၏၊ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၏။ သူ ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္ႏွင္ ့ေရမ်ားေရာယွက္လွ်က္ ။

“က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္း ေက်ာင္း မထုတ္ပါနဲ ့ဆရာရယ္္“

က်ေနာ္သည္ ေရမ်ားတကိုယ္လံုးစိုရႊဲေနေသာ ၾကြက္ကင္၏ ခႏၵာကိုယ္ကိုဖက္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ စာသင္
ေက်ာင္းေလးကို ၾကည့္ကာ ေၾကကဲြဆို ့နင့္ေနေတာ့သည္။

( ၉)

လူသည္အမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကိုခံယူခ်င္သူျဖစ္သည္။ အမ်ား၏အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ တခိ်န္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ဇာတိပုညဂုဏ္မာနကိုဆြဲ၏။ ဖက္တြယ္၏၊ ကာကြယ္၏၊ ဤသည္တို႔မွာ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲႏွင့္မဆိုင္။ ပညာတတ္ျခင္း ၊မတတ္ျခင္းႏွင့္မပါတ္သက္။ ႀကီးသည္ငယ္သည္ႏွင့္မဆက္စပ္။
ေမာင္ၾကြက္ကင္သည္ “ၾကြက္ကင္”ဟူေသာအမည္နာမကိုပင္ ႏွစ္သက္္၏။

“ေမာင္ၾကြက္ကင္”သည္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက သူ႔ကိုအသိအမွတ္ျပဳရန္ လိုလား၏။ အသိအမွတ္ျပဳရန္လည္း တေလွ်ာက္လံုး နည္းမ်ိိဳးစံု ႀကိဳးစား၏။ အသိအမွတ္မျပဳသူမ်ားကို ရန္သူလို ဆက္ဆံ၏။ သူ၏ႀကိဳးစားခ်က္မ်ားအေပၚ တရားသည္ ၊မတရားသည္၊ မွန္သည္၊မွားသည္ကိုမူ သူ ့မွာ သိႏိုင္စြမ္းမရွိ။
က်ေနာ္သည္ လယ္ကူလီမုဆိုးမတဦး၏သားျဖစ္သူ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္၏စာသင္သား တဦးျဖစ္သူ “ၾကြက္ကင္“ ထံမွ ဘာတခုမွ်မသင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတကား။

ေနာင္ႏွစ္ဆံုး၍ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီးေသာအခါ ေက်ာင္းရံပံုေငြအတြက္ စပါးရိတ္ၾကရင္းက လယ္ကန္သင္းေဘး
တြင္ ပိုးထိ၍လဲက်ေသဆံုးသြားရေသာ“ ၾကြက္ကင္”၏အေလာင္းကို က်ေနာ္ထမ္းလွ်က္ ဦးစိန္ႀကီးေျမာင္အတြင္း စိတ္ျပိဳကဲြကာ
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း ၾကြက္ကင္္သည္က်ေနာ့္ကို ေသရာပါမည့္သင္ခန္းစာမ်ားေပးသြားခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွွစ္။

(၁၀)

ေနာက္ထပ္ “ၾကြက္ကင္”မ်ားႏွင့္ေတြ ့ဆံုရန္ က်ေနာ့္မွာ ဆႏၵမရွိေတာ့ပါ ။ ။

ၿင္ိမ္းေဝ
(သရုပ္ေဖၚပံုမွာ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဆရာ ထိန္လင္း ရဲ့ ပန္းပိ်ဳးခင္း ကေလးကဗ်ာမ်ား စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို လိုသလိုျဖတ္ေတာက္ၿပီးမွ အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)