ေႏြတည

( ၁၃ )

ဗ်ိဳင္းတအုပ္ ေကာငး္ကင္တြင္ ပ်ံလာသည္။ သူတုိ ့သည္ လွည္းမ်ားကုိေက်ာ္ၿပီး သစ္ေတာတန္းကုိ ျဖတ္ၿပီး သစ္ၾကိမ္း၊ မဲေဟာ္ႏွင့္ ေဟမန္ဘက္သို ့ေရွ ႔ရႈသြားမည္။ ၾကည့္ေနရင္းၾကည့္ေနရင္းပင္ သူတုိ ့သစ္ေတာ တန္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားၾကပါၿပီ။ အတန္ၾကာလွ်င္ မဲေဟာ္ကုိျဖတ္ၿပီး သူတုိ ့ေဟမန္သုိ ့ေရာက္ၾကပါေတာ့မည္။ ခ်စ္သမီးစပယ္ခုိင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေဟမန္သို ့ေရာက္ပါလိမ့္မည္။


သမီးေလးကား ေဟမန္ဝယ္ ေနရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေဟမန္သူကေလးသည္ ေဟမန္မွ မည္သည့္အခါတြင္မွ ခဲြခြာေတာ့မည္မဟုတ္။ မ်က္ႏွာဝုိင္းဝိုင္းကေလး၊ ပါးစုံ႔ နီနီေထြးေထြးကေလးႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ သမီးေလး။
သမီးေလးကိုေမြးဖြားမည့္ေန ့နံနက္ခင္းက တဖက္ယပ္တဲကေလး၏ အျပင္ဘက္တြင္ က်ေနာ္သည္ အၿငိမ္မေနႏုိုင္ ဂဏာမၿငိမ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ထုိ ့ ေနာက္ေမြးဖြားလုိ္က္ခ်ိန္တြင္ တဖက္ယပ္ တဲကေလး၏ အခန္းတြင္းမွ ေဝ၏ညည္းသံညဴသံမ်ားႏွင့္အတူ ကေလး၏ “အူဝဲ” သံကုိၾကားလုိက္ရေလသည္။ ဤ “အူဝဲ” သံသည္အျခားေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ေမြးဖြားစ ေအာ္ဟစ္လုိက္သံကေလးႏွင့္ မည္သို ့မွ် ထူး၍ ျခားနားျခင္းမရွိ။ သို ့ေသာ္ ထုိေအာ္သံေၾကာင့္ တဲအျပင္၌ ရပ္ေနေသာ ဖခင္ေလာင္းမွာ ရင္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ထုိအသံေလာက္ထူးျခားေသာ ႏွစ္သက္လြန္းဖြယ္ရာေသာ၊ အသဲႏွလုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္ဖ်စ္ညွစ္ပစ္ႏိုင္ေသာအသံသည္မရွိ။ ကေလး၊ ငိုသံသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ သဲခင္ႏွလုံး၊ အူအသဲအားလုံးတုိ ့ကုိ ဝမ္းထဲမွ ထုတ္ဖယ္ပစ္ေတာ့သည္ႏွင့္ တူသည္။
တဲ၏အျပင္ဘက္သို ့လက္သည္တဦး ထြက္လာသည္။သူက “အမေလးဟဲ႔ လွလုိက္တာ” ဟု ေျပာလုိက္သံသည္ က်ေနာ့္္သဲခင္ႏွလုံးတုိ ့ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ပဲ႔ တင္ရိုက္ခတ္ ေနသည္။

“ေဝ ေရာေနေကာင္းရဲ႔လား”
“ေကာင္းပါတယ္”
“သမီးေလးေနာ္၊ သမီးေလး ”ဟု က်ေနာ္ ေရရြတ္ေနဆဲျပံဳးရႊင္ေနသည့္ လက္သည္သည္ တဲအတြငး္သို ့ျပန္၍ ဝင္သြားေလသည္။

ထိုေန ့နံနက္ဆည္းဆာက က်ေနာ္တုိ ့၏တဖက္ယပ္တဲကေလးမွာ အသာယာဆုံး သာယာလ်က္ရွိေလသည္။ ထုိထက္သာယာစရာ၊ ထုိထက္ပုိ၍ လွပ ျပည့္စုံဖြယ္ရာသည္ မရွိ။ သမီးရတနာ ကေလးႏွင့္ ဆင္ယင္လုိက္သျဖင့္ အလွပဆုံး ျဖစ္ေနသည္။
ယခုမူ ထုိတဲကေလးမွ က်ေနာ္တုိ ့ထြက္ခြာလာခဲဲ့၊ ေဟမန္ကုိပစ္ပယ္လာခဲ့၊ သမီးေလကုိ ေဟမန္ဝယ္ ထားရစ္ခဲ့ရေလၿပီ။
လွည္းေပၚတြင္ ေဝသည္ အေဝးဆီသို ့ေငးေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနသည္.။ သူ ဘာကုိ ျမင္ေတြ႔ေနသလဲမသိ။ ေဝ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ဘာကုိမွ်ျမင္ေတြ႔ေနပုံလည္း မရ။ လွည္းေဆာင့္ လုိက္လွ်င္ေဝ႔ ကုိယ္လုံးကေလးမွာ အရုုပ္ကလးတခုလို လႈပ္သြားသည္။ လွည္းျပန္၍ ၿငိမ္သက္လွ်င္ သူ႔ ကုိယ္ကေလးသာမက မ်က္လုံး မ်က္ႏွာအားလုံး မလႈပ္မရွက္ၿငိမ္သက္ေနျမဲ။ အေဝးသို ့ေငးေနျမဲ။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ပခုံးတဖက္ေပၚသို ့ လက္လွမ္းတင္လုိက္သည္။ “သိပ္ေတြးမေနပါနဲ ့ေဝ” ဟု ေျပာလုိက္သည္။ သုိ ့ေသာ္ေဝသည္ က်ေနာ့္ စကားမ်ားကုိ မၾကားႏိုင္။
ေဝ့ရင္ထဲမွ ပူေလာင္မႈမ်ားသည္ ေဝ႔ပခုံး၊ ေ႔ဝ ပခုံးေပၚမွ က်ေနာ့္လက္။ က်ေနာ့္ လက္မွ က်ေနာ္႔ရင္ထဲသို ့ကူးစက္ေနသည္ ထင္သည္ ။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ထပ္စကား တလုံးမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ ထုိအတိုင္းပင္ ၿငိမ္သက္ေနလုိက္သည္။
သမီးေလးကုိ ပုခက္ထဲ ထည့္လႊဲလ်က္ ေဘးမွ ထုိင္ေနေသာ အခါတြင္လည္း ေဝသည္ ဤကဲ့သို ့ပင္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္ေနတတ္သည္။ သမီးေလးကုိ မ်က္ေတာင္မခပ္ဘဲ ေငးေမာၿငိမ္သက္ေတြေဝစြာ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္လည္း ေဝသည္ ပုခက္အနားမွ မခြာဘဲ ပုခက္အထဲ ငုံ႔ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ထမင္းခ်က္ေနရင္းကပင္ ထမငး္အုိးကမန္းကတန္း ငွဲ ့ခဲ့ၿပီး ေဝသည္ ပုခက္ရွိရာသို ့ျပန္ေျပး လာတတ္သည္။ ပုခက္အတြင္း ငုံ ့ၾကည့္ေနေသာ ေဝ့မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကေလးမ်က္ႏွာေပၚမွ မေရႊ ့လ်ားေတာ့။ စိုုက္ျပီးေတြေနသည္။ ထိုအခါ ေဝ့မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ရယ္ျခင္း ျပံဳးျခင္းလည္းမရွိေတာ့။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ၌ ေမတၱာအခိုးအေငြ ့မ်ား မိွဳင္းအံုလ်က္ရွိျပီး ထိုမိခင္ေမတၱာတို ့သည္ ကေလးအေပၚတြင္ အထပ္ထပ္အလည္လည္ ရစ္ပတ္လ်က္ရႈွိသည္။

‘ ေဝ လုပ္ေနပံုနဲ ့ေတာ့ ကိုယ့္သမီးကို ကိုယ္ေပးတဲ့နာမည္ ဘယ္သူကမွ ေခၚၾကေတာ့မွာမွဳတ္ဖူး၊ ခေလးနာမည္ေတာ့ ပ်က္ပါျပီ၊ အခု စပယ္ခိုင္လို ့ေခၚတာ ကိုယ္တေယာက္ထဲရွိေတာ့တယ္၊ ၾကည့္ ခေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ၊ ပခက္နားက ခြာအံုးမွေပါ့၊ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္တာမဟုတ္ဖူး၊ အခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနလဲ ခေလးကို ငုံ ့ၾကည့္ေနတာဘဲ‛
‘ သြားစမ္းပါ ‛

ေဝသည္ နီေထြးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းရယ္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါတြင္ သူ ့မ်က္ႏွာ ဝိုင္းဝိုင္းတိတိေလးမွာ ပို၍ဝိုင္းစက္သြားတတ္ျပီး မဖီးမသင္ပဲထားေသာ သူ ့ဆံပင္မ်ားသည္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ဝဲျပီးေဝေနလ်က္။ သူသည္ အစြမ္းကုန္ပြင့္လိုက္သည့္ ပန္းကဲ့သို ့ လွေနတတ္သည္။ အေဟာင္းအေျမ့မ်ားေနရာ၌ အသစ္တို ့ျဖင့္ အစားထိုးလဲလွယ္လိုက္သလိုပင္ သမီးေလးေမြးဖြားျပီးမွ ေဝ့အသားတို ့သည္ ပို၍စိုေျပႏုပ်ိဳလာလ်က္၊ သူ ့အလွသည္ အေတာက္ပဆံုးျဖစ္ေနသည္။

‘ပုခက္အနားကမခြာေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲ‛
“ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္သမီးေလးကုိ အုန္းသၤီးေလးလုိ ့ေခၚတာေပါ့ေလ”
“ဒါေတာ့ ကုိကုိ ကုိယ္တုိင္ကမွ ခင္ေဝ႔ကို ေမ်ာက္ အုန္းသီးရထားတာလို႔ ေျပာေတာ့၊ ခေလးကုိ အုန္းသီးေလးလို ့သူတကာေတြ ေခၚေတာ့တာ ဆန္းသလား”

ထုိအခ်ိန္၌ သမီးေလးသည္ ပုခက္ထဲမွ ႏုိးလာၿပီး လႈပ္ရွားကန္ေက်ာက္လ်က္ မ်က္လုံးႏွစ္ခုကုိ ဖြင့္လုိက္တတ္ၿပီး “အယ္အယ္”ႏွင့္ ငုိလုိက္တတ္သည္။ ကေလး၏“ အယ္အယ္” ငိုသံမွာ တဲကေလး၏ အသာယာဆုံး ဂီတေတးသံျဖစ္ေနသည္။ စပယ္ခုိင္ေလး၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေတာက္ပ ရႊန္းလက္ ေနတတ္သည္။အႏွီးစမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ေျခေတာက္ႏွင့္ ကန္ေက်ာက္ေန၍ စပယ္ခုိင္၏မ်က္ႏွာေပၚမွ မဲ့ေနဟန္ ကေလးမွာ သနားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ထုိအခါတြင္ ေဝသည္ ပုခက္အတြင္းမွ ကေလးကုိ အသာအယာေပြ႔ ယူလုိက္တတ္သည္။ မိခင္၏ စုတ္သပ္ သားေခ်ာ့သံမွာ ေမတၱာတရားမ်ား လႊမ္းေနသည္။ ေဝသည္အကၤ်ီကုိမၿပီး ကေလး ပါးစပ္ထဲသုိ ့ႏုိ႔ကို ငု႔ံၿပီး ထည့္ေပးေနသည္။ ဤသုိ ့ကေလး ငယ္သည္ ႏို ့ကုိအငမ္းမရစုိ႔ေနဟန္၊ မိခင္၏ေမတၱာျဖင့္ သီကုံးထားေသာမ်က္လုံးတုိ႔ျဖင့္ ကေလးငယ္အားင႔႔ုံၾကည့္ေနဟန္မ်ားမွာ လွပေသာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ျဖစ္ေနသည္။

“ အေမတုိ ့ဆီသြားလယ္ၾကအုံးစုိ႔ေဝ၊ အေမက သူ႔ေျမးမေလးကုိ သိပ္ခ်စ္မွာဘဲ”
“ မရဘူး ကုိုကုိ၊ ခေလးကုိဘယ္သူမွမခ်စ္ရဘူး၊ သူ႔ အေဖက ခ်စ္တယ္ဆုိတာေတာင္ လြန္လြန္းေနဘီ၊ ေတာ္ၾကာ အဖြားႀကီးက ခင္ေဝ႔ သမီးေလးကုိ လက္မလႊတ္ဘဲ ထားရင္း ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စပယ္ခုိင္နဲ ့အဖြားႀကီးနဲ ့ဘာမွေတာ္တာ မဟုတ္ဖူးေနာ္ ကုိကုိ၊ ဘာျပဳလုိ ့လဲဆုိေတာ့ ခေလးက ကုိကုိ သမီးမဟုတ္လို ့ဘဲ၊ ကုိကုိ႔သမီးဆုိရင္ ကုိကို႔လုိ ေက်ာက္ေပါက္မာပါမွာေပါ့ေနာ္ သမီး”

“အို သမီးေလးရွိေနလား၊ သမီးေလးကရီေတာ့ သမီးေလး ေမေမက သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းတာဘဲ၊ ဝဝတုတ္တုတ္ ကေလးေနာ္” က်ေနာ္သည္ ေနာက္ေျပာင္ ေနတတ္၏။ ေဝသည္ မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီး တဲကေလးအတြင္း ဂယက္ရုိက္သြားေအာင္ ရယ္ပစ္တတ္ေလသည္။
“သိပ္ဆုိးတဲ့လူ” ဟု ေဝ၏ေျပာသံမွာ ၾကည္ႏူးစဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ယခုမူ ထုိရက္အေပါင္းသည္ အိပ္မက္၏ အခိုးအရိပ္မ်ားသဖြယ္ ပစၥကၡမွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ေလၿပီ။ ခ်စ္စဖြယ္ သမီးကေလး၏ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံကေလး၊ ရယ္ေနလွ်င္ ခ်ိဳင့္ေနေသာ ကေလး၏ပါးေပၚမွ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး၊ နီေထြးေနသည့္ ပါးစုံ႔ကေလးမ်ား၊ သမီးေလး၏ ကန္ေက်ာက္ေနပုံ အားလုံးတုိ ့သည္ အိပ္မက္ေဟာင္းမ်ား၌ ေပ်ာက္ကြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ သမီးေလးမရွိေတာ့ၿပီဟူေသာ အသိကုိ ယခုပစၥကၡ၌ ဖခင္၏ရင္ထဲတြင္ လက္ခံ၍မရႏုိင္ေသး။.
ေဝ ေငးေမာၾကည့္ရႈေနသည့္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ အဆုံးအစမရွိေသာ၊ လႈိင္းေလအိေနေသာ ပင္လယ္ႀကီးႏွင့္ တူသည္။ လွည္း၏ ေနာက္ဖက္ ေဝးေဝးပ်ပ်၌ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ အနားသတ္မ်ဥ္းကဲ့သို ့သစ္ေတာတန္းႀကီးကုိ ေဝ ျမင္ေနရသည္။ ဤသစ္ေတာတန္းႀကီး၏ ဟုိဘက္၌သစ္ႀကိမ္း၊ မဲေဟာ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သမီးေလးစပယ္ခုိင္ေလး ေနရစ္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေတာလယ္ သာေခါင္မွ ေဟမန္ရြာကေလးရွိေနသည္။
ကုိယ္တုိ ့သည္ အေတာင္က်ိဳးျပတ္ေသာ ငွက္ငယ္မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ ေဟမန္ေတာရိပ္၌ခိုလႈံနားေန အိပ္စက္ခဲ့ၾက၏။ အေတာင္ျပန္ေကာငး္လာ၍ ေဟမန္မွ ထပ်ံလာေသာအခါ၌ ေက်းငွက္ကေလးတေကာင္သည္ေဟမန္သုိက္ျမဳံဝယ္ ခုိလႈံ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ ေဝ။
က်ေနာ္သည္ တင္ထားေသာလက္ကုိ ေဝ႔ပခုံးေပၚမွ ျပန္၍ရုပ္လုိက္သည္။ ထုိအခုိက္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလထဲ၌ လြမ္းဘြယ္ ေဆြးဘြယ္ေသာ မိုးရနံ႔၊ ေရရန႔ံ ပါလာေနသည္။ ေဝ႔ရင္ထဲ၌ မီး တေငြ႔ေငြ႔ ေတာက္ေလာင္ေနသကဲ့သုိ ့ေဝ႔မ်က္ႏွာမွာယခုထက္တုိင္ေအာင္ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းမဲ့ေနဆဲ့ပင္။ ေဝသည္ ရယ္ေမာရန္၊ လႈပ္ရွားရန္၊ အသက္ရွဴရန္အားလုံးကုိ ေမ႔ေလ်ာ့ ေနသကဲ့သို႔ပင္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက အူတုိင္တခုလုံး ေဆြးလုိက္လာေနေသာ သစ္ပင္အုိႀကီးႏွင့္ျခားမည္မဟုတ္ေပ။

“ညေနဘက္ရထားကုိ ေကာင္းေကာင္းမွီပါတယ္ဗ်ာ၊ ဟုိေရာက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ေဟမန္ကုိ မေမ႔ၾကနဲ့ေနာ္၊ မၾကာမၾကာ လာလည္အုံးဗ်ာ၊ ေဟမန္ကုိ စာထည့္ ဘုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္လဲ လိပ္စာ မေပးတတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားအျပန္ နဲနဲေလးေစာသြားတယ္၊ က်ေနာ့္ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးမွ ျပန္ဘုိ ့ေကာင္းတာ”ဟု ကုိျမေလးက စကားစရွာၿပီး ေျပာေနသည္။
သူ႔စကားတုိ ့သည္ ေဝ႔ နားထဲသို ့ေရာက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။ ေဝ႔စိတ္ႏွလုံးသားထဲမွ သမီးေလးအား သတိရေနစိတ္ကုိ ဟန့္တားႏုိင္မည္မဟုတ္။
ကုိျမေလးသည္ သူ႔ႏြားမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းသြားရန္ ႀကိဳးကုိ ထိန္းထားေနသည္။ ေနာက္မွ ပစၥည္းမ်ား တင္လာသည့္လွည္္းမွာ အေဝးတြင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
ေဟမန္သားမ်ားထဲ၌ ခင္မင္ဘြယ္ရာ အေကာင္းဆုံးလူမွာ ကုိျမေလးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ အသက္ ေလးဆယ္အနား ကပ္သီေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆယ့္ငါးႏွစ္ကေလးမေလး မ်ားကုိမွ ပုိးသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘယ္အခါမွ် စြံသည္ဟူ၍လည္းမရွိဘူးခဲ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီး အစဥ္အျမဲ ရယ္ေမာေနတတ္သူျဖစ္သည္။

“ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ေန အုံးမလုိ႔ဘဲ ကုိျမေလးေရ၊ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ေနရင္ ဆံျဖဴသြားက်ိဳးေအာင္ေနရမယ့္ အတူတူေတာ့ အခုထဲကဘဲ လက္ဖဲြ႔ သြားခ်ငိတယ္၊ တကယ္လုိ ့ခင္ဗ်ားမိန္မ မရခင္ အုိပီး ေသသြားမယ္ ဆုိရင္လဲ အသုဘ ကူေငြလို႔ သေဘာထားတာေပါ့”
“ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကုိ ႏွိမ္လြန္းၿပီဗ်ာ၊ မႈတ္ဖူးလားခင္ေဝ၊ ဒီလူ ငါ့ကုိ အထင္ေသးလြန္းေနၿပီ၊ နင္တုိ ့လုိ ႏွပ္ခ်ီးတဲြေလာင္းနဲ ့ေကာင္မေလးေတြေတာင္ လင္ေတြ ဘာေတြရလုိ ့မႈတ္လား၊ အစတုန္းက ခင္ဗ်ာ႔ေဝဟာ တာရိုးေပၚမယ္ ထမီဂြင္းသုိင္းပီး ေဂြလွိမ့္လာခဲ့တာ”

ကုိျမေလး၏ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေမာ လုိက္သံႏွင့္အတူ က်ေနာ္လည္း လုိက္ရယ္သည္။ ထုိအခ်ိ္န္တြင္ ေဝသည္ ေနာက္ဖက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး လွည္း၏ အျပင္ဘက္သုိ ့ျပန္လွည့္ျမဲ လွည့္သြားသည္။ ထုိ ေဝ႔အျပဳံးမွာ အျပံဳးမဟုတ္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကား ေဆြးေျမ႔ေနလ်က္ပင္။ သူ႔ႏွလုံးသားမ်ားကား ငိုေကၽြးေနလ်က္ပင္။
ေဟမန္၌ က်ေနာ္တုိ ့အားအစအရာရာကူညီသူမွာ ကုိျမေလးျဖစ္ေလသည္။ သမီးေလး၏ အေလာင္းကုိ သင္းခ်ိဳင္းသို ့ေပြ႔ခ်ီယူသြားသူမွာလည္း ကုိျမေလးပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သမီးကေလးဆုံးေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ သမီးကုိ ေဝ႔ရင္ခြင္ထဲ၌ပင္ ထားခဲ့ၿပီး တဲေရွ႔ ငွက္ေပ်ာေတာဘက္သို ့ဆင္းေျပးသြားခဲ့ေလသည္။ သမီးေလးကား မ်က္ျဖဴလန္လ်က္ အႏွီးစ ႏွစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး သူ႔ေမေမ ရင္ခြင္ထဲတြင္ပင္ တက္ခ်က္ေနေလၿပီ။ ေန႔လယ္ဘက္က ကုိယ္ကေလးေႏြးရုံမွ်သာ ရွိခဲ့လ်က္ ညေနဘက္တြင္ မယံုၾကည္ႏုိင္ဘြယ္ရာ အေျခအေနဆုိးလာခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ ေဆာက္တည္ရာ မရႏုိင္ေတာ့ေပ။ ရင္ထဲမွ အလုံးတခုမွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ တက္လာေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္တဲဘက္မွ “ငိုလုိ္က္ေလ ခင္ေဝ၊ ငုိလိုက္ ”ဟု ေျပာဆုိသံမ်ား ၾကားရသည္။ အသံမ်ားသည္ ပုိမို၍ ဆူပြက္လာၾကသည္။ သမီးေလး၏ သက္တမ္းမွာ ေလးလမွ်ပင္ မျပည့္ေသး။
သမီးေလးကား ေသဆုံးသြားေလၿပီ။ ငွက္ေပ်ာေတာထဲ၌ က်ေနာ္သည္ ထိန္း၍ မထားႏုိင္ေတာ့ဘဲ အလုံးေဆာင့္တက္လာၿပီး ငုိပစ္ရသည္။
သို ့ေသာ္ တဲဘက္္ဆီ၌မူ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကေလးအေမသည္ ကေလးအေလာင္းကုိ ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး စူးစုိက္ငု႔ံၾကည့္ေနသည္။မ်က္လုံးမ်ားမွာ သမီးမ်က္ႏွာေလးေပၚမွ မေရြ ႔လ်ားေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ လႈပ္ရွားမႈ အလ်င္းမျပဳ။ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ လာေနသည္ထက္ ျပည့္သိပ္လာေနၿပီး ေဝ သည္ ကေလးအေလာင္းကုိပုိ၍တင္းက်ပ္သည္ထက္ တင္းက်ပ္ေအာင္ ဖက္ထားသည္။ သူသည္ တခ်က္ရွိဳက္လုိက္ၿပီး အေတာင့္လုိက္ တက္သြားေလသည္။

“လုပ္ၾကပါအုံးဟဲ့၊ ခင္ေဝ ခင္ေဝ ဒီေကာင္မေလးႏွယ္ ငုိလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာလို႔လဲ မရဘူး ၊ ဒါမ်ိဴးဟာ ေသတတ္တယ္။ ေျခမ လွန္ခ်ိဳး၊ မဟုတ္ဖူး တပိုးက်ည္းတြင္းထဲ လက္ႏႈိ္က္ၿပီၤး လက္မနဲ ့ကုတ္လိုက္ရတယ္။ ပူေတာ့ပူတာေပါ့ေအ၊ ဒါေတာ့လြန္လြန္းတယ္”

အေတာ္ၾကာမွ ေဝသည္ သတိျပန္လည္လာၿပီး ေဘးမွဝိုင္း၍ဆဲြထားသည္ တုိ ့ကုိ ရုန္းကန္ေနၿပီး ကေလးအေလာင္းနား ေျပးကပ္ရန္ ႀကိဳးုစားေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ေဝ႔ လက္ထဲသုိ ့ကေလး ျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။ တင္းက်ပ္စြာ မလႊတ္တမ္း ဖက္တြယ္ထားျပန္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သမီးကေလး အေလာင္းကုိ သၿဂိဳလ္ရန္ေတာင္းေသာအခါ သူသည္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပင္ ေပးလုိက္ေလသည္။ ေဝသည္ သၿဂိဳလ္ရာသုိ ့မလုိက္။ ငိုလည္းမငိုဘဲ တဲတုိင္ကုိမွီကာ ေငးက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သမီးေလးအေလာင္းကုိ ကုိျမေလး ေပြ႔ခ်ီၿပီး ညေန ဆည္းဆာရီတြင္ သင္းခ်ိဳင္းဘက္သုိ ့ယူသြားသည္။ ရြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ ေၾကးစည္သံကုိ ၾကားရသည္မွာ ေၾကကဲြဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ေနဝင္ေတာ့မည္။ အလင္းေရာင္ မိွန္မွိန္ကေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။
လွည္းေပၚမွ ကုိျမေလး၏ရယ္သံ အဆုံးသတ္သြားခ်ိန္တြင္ ေဝသည္ ေနာက္သို ့ ျဖည္းျဖည္း ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေလသည္။ ဤေဟမန္သုိ ့အလာတြင္ ေဝသည္ မက်န္းမာ၍ ပိ္န္ခ်ံဳးက်ေနလ်က္ ယခု ဤေဟမန္မွ အျပန္တြင္ ပိန္လွီေနျပန္သည္။

“ခင္ေဝ ေဟမန္က ဘယ္မွမသြားဘဲ၊ ေဟမန္မယ္ဘဲေနခ်င္တယ္၊ အခုေတာ့ ဒို ့ ကထြက္လာၿပီး ဒုိ ့သမီးေလး က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီေနာ္ ကုိုကို၊ ဒို ့နဲ႔ ခဲြလာရၿပီေနာ္၊ ခင္ေဝ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဟမန္ကို ျပန္ေျပးခ်င္ၿပီ ကုိကုိ၊ အလုပ္က ျပန္လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ အဲဒီေငြေလာက္ကုိ ခင္ေဝရေအာင္ ရွာျပပါ့မယ္”

ေဝသည္ ထုိစကားတုိ ့ကုိ ေလးေလးပင္ပင္ ေျပာလုိက္ေလသည္။ ေဝသည္ အမွန္ပင္ ေဟမန္သို႔ပင္ ျပန္ေျပးခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ္လည္း အရယ္ရပ္လုိက္ၿပီး ေဝ႔ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“မဟုတ္ဖူးေဝ၊ ကုိ အထပ္ထပ္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ၊ ဒုိ ့ေဟမန္မယ္ တသက္လုံးေနလုိ ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ”
က်ေနာ့္ ေျပာေနသံမွာ ညည္းညဴးေနသလုိပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

“အျပင္အလုပ္ဆုိတာ ဝင္ေငြအမွန္ တသမတ္ထဲ ရွိတာမ်ိဳးလဲမႈတ္ဖူး၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ကလဲ ဘာမွလုပ္တတ္ ကုိင္တတ္တာလဲမႈတ္ဖူး၊ ေနာင္ေရးေနာင္တာဆုိတာ အရွည္အေဝးႀကီး လွမ္းေျမာ္ၾကည့္ၿပီးမွ လုပ္သင့္တယ္ အထင္ဆုံးကုိ လုပ္ရမယ္၊ အခု လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ အခု စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေကာက္လုပ္၊ အခုစိတ္လုိက္မာန္ပါ ေကာက္ျဖစ္လို ့ မေကာင္းဘူးေဝ၊ အဲဒါဆုိရင္ အမွားေတြထပ္ေနမွာဘဲ၊ ၾကာရင္ မင္းေမ႔ေမ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္မျဖစ္ဘဲ ေနလုိ႔ကုိမရပါဘူး၊ လူဟာအျမဲတမ္းလဲ ငိုမေနႏုိုင္ဘူး၊ အျမဲတမ္းလဲရယ္မေနႏုိင္ပါဘူး၊ၿပီးေတာ့အလုပ္အကုိင္တခုဆုိတာ အခုေခတ္ထဲမယ္ လြယ္ကူေတာ့တာ မဟုတ္ဖူး၊ အခုၾကည့္ေလ၊ အလုပ္ ျပဳတ္မသြားဘုိ႔အတြက္ ကုိယ္တုိ ့စုေဆာင္းလာခဲ့တဲ့ ေရႊကေလးေတြ ျပဳတ္ကုန္သေလာက္ နီးနီးျဖစ္ခဲ့ရဘီ၊ ခဏကေလးနဲ ့ ကုန္သြားမွာဘဲ၊ ကုိယ္ေတာ့ မင့္ေရႊေတြဘယ္လုိ ျပန္ေရြးႏုိင္ရမလဲဆိုတာဘဲ စဥ္းစားေနတယ္၊ ေဟမန္မယ္ကုိယ္တုိ ့စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရေအာင္ မင္းလုပ္ခ့ဲတာ ကိုယ္ေမ႔ေနလုိ ့ေျပာတာမဟုတ္ဖူး ေဝ”

ေရွ႔ဘက္လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး၏ အဆုံး၌ၿမိဳ ့၏ဆင္ေျခဖုံးကုိ လွမ္ျမင္ေနရသည္။ ေဝ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည့္ စပါးစက္၏ စက္ေခါင္းတုိင္သည္ ဝင္လုလုဆည္းဆာ၏ တိ္မ္ေတာင္ တိမ္လိပ္မ်ား ေအာက္ဖက္၌ မႈန္ေရးေရးထင္ေနသည္။ စပါးစက္ထိပ္မွ ခုအခါ ေရေျခာက္ခန္းေနေတာ့မည့္ ေခ်ာင္းကေလး၊ ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္သားထားသည့္ လက္ရန္းမဲ့ ခယိုခယိုင္ တံတားကေလးကုိ သတိတရျဖစ္ေနသည္။ ထုိလက္ရန္းမဲ့ တံတား ကေလးေပၚမွ ေဝႏွင့္က်ေနာ္တုိ ့၏ ဇာတ္လမ္း အတုိအထြာ ကေလးမ်ား၊ အလုပ္သမား တန္းလ်ား၊ စပါးသယ္ အလုပ္သမ ကေလးမ်ား။
ယခုကား ေဝအားကုိးသည့္ ေဝ၏မိဖမ်ားသည္ ထုိေနရာ၌ ရပ္တည္မေနႏုိင္ၾကေတာ့ၿပီ။ သူတို ့သည္ ပ်ံက် ေက်းငွက္မ်ားကဲ့သို ့ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာသို႔ ပ်ံသန္း သြားခဲ့ၾက ၿပီးေလၿပီ။ သူတုိ ့သည္ လူမ်ိဳးစုံေပၚစ သမိုင္းဦး ေခတ္ကာလက အေျခအေနမဲ့ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ သမားမ်ားႏွင့္ျခားနား လြန္းလွသည္ မဟုတ္ေသး။ သူတုိ ့၏ အသိပညာမ်ားကား အေျခအေန အရပ္ရပ္ႏွင့္ ကင္းကြာေနခဲ့ၿပီး ေနာက္သုိ ့ႏွစ္လွမ္းျပန္ဆုတ္၍ က်န္ေနရစ္ခဲ့ဆဲပင္။
လွည္းေပၚတြင္က်ေနာ္က ေဝရယ္ေမာရန္ ျပက္လုံး တခုကုို ထုတ္ခ့ဲေသးသည္။ သို႔ ေသာ္ က်ေနာ္႔ျပက္လုံးမွာ ဟာသရသ ေျခာက္ခန္းေနပါသည္။ က်ေနာ္႔ရယ္သံမွာလည္း ေျခာက္ေသ႔ြေနပါသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ညိႈးငယ္ေနပါသည္။
ဘူတာသုိ ့ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေမွာင္ရီဆုိင္းေနေပၿပီ။ ဘူတာေနာက္ဖဘက္ ကုန္ရုံတြင္ တင္ေဆာင္လာသည့္ အိမ္ေထာင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ခ်ေပးခဲ့ၿပီး ကုိျမေလးႏွင့္ သူ႔အေဖၚသည္ ႏႈတ္ဆက္၍ လွည္းျပန္ေမာင္းသြားၾကေလသည္။
သူ႔တုိ ဒီေန႔ညတြင္ ၿမိဳ ႔၌ပင္အိပ္မည္ျဖစ္ၿပီး နံနက္ ေဈးတြင္မိုးတြင္းစာ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ၾကက္သြန္၊ ေဆးတို႔ကုိဝယ္ၿပီးမွ ျပန္သြားၾကမည္။ သူတုိ ့ကုိ က်ေနာ္သည္ လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ေက်းဇူးတင္၏။သုိ ့ေသာ္ ေက်းဇူးတင္စကားကို တလုံး တပါဒမွ်ထုတ္ေဖာ္၍မေျပာမိ။ သူတုိ ့သည္ ေက်းဇူးအတင္ ခံလုိေသာေၾကာင့္ သို ့မဟုတ္ တခုခုတစုံစုံ အရာရာကုိ အျပန္အလွန္သေဘာျဖင့္ လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္ လုိက္လံ ပုိ႔သၾကျခင္း မဟုတ္ေပ။ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဟု ေျပာလုိက္လွ်င္ ထုိစကားျဖင့္ပင္ သူတုိ ့၏ ေစတနာကို အလဲအလွယ္ျပဳ၍ ေစာ္ကား လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေနေတာ့မည္။

“သြားမယ္ဗ်ိဳ ႔၊ ခင္ဗ်ားတုိ ့ေဟမန္ကုိ မၾကာမၾကာလဲ လာလည္ၾကအုံးဗ်ား ခင္ေဝဒုိ႔ကုိ ေမ႔မသြားနဲ ့ေနာ္၊ ေနာက္တခါအလုပ္ျပဳတ္ရင္ ေဟမန္ကုိလာခဲ့ၾကအုံးဗ်၊ က်ေနာ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေနာက္တခါ အလုပ္ျပဳတ္လာေတာ့မွဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္၊ အဲဒီက်မွ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ျဖစ္မွာ၊ ခင္ဗ်ားက လူပ်ိဳရံလုပ္ဗ်ာ၊ ခင္ေဝကအပ်ိဳရံေပါ့ေလ”

ကုိျမေလး၏ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ရယ္ပစ္မိ၏။သူတုိ႔လည္း ရယ္ေမာၿပီး လွည္းမ်ားကုိ ျပန္ေမာင္း သြားၾကသည္။
ကုန္ရုံတြင္ တန္ဆာလုပ္ၿပီး ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဘူတာပလက္ေဖာင္း၏ ေဒါင့္စြန္းထုိင္ခုံဘက္သို ့ ေလွ်ာက္သြားၾကေလသည္။ သည္ဘူတာသုိ ့လူစီးရထားသည္ ည ၇-နညရီ ၃၅-မိနစ္တြင္ ဆုိက္ေရာက္လိမ့္မည္။ ယခုပင္ မီးေရာင္ကင္းမဲ့သည့္ ေနရာမ်ား၌ အေမွာင္ရိပ္မ်ား လႊမ္းေနေလၿပီ။ ထုိင္ခုံေပၚ၌ ထုိင္ေနရင္း ရထားဆုိက္ကပ္ရန္ နီးကပ္လာခ်ိန္အထိ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ စကားတလုံးမွ် မေျပာမိၾကေပ။ ေထာင့္စြန္း ထုိင္ခုံေပၚဝယ္ အေမွာင္ရိပ္ဘက္သို ့လွည့္ထားသည့္ ေဝ႔မ်က္ႏွာ ကေလးမွာ ႏြမ္းေရာ္ေနျမဲပင္။ ထုိ ့ေနာက္ေဝ၏ သက္ျပင္းရွိဳက္သံ၊ သက္မခ်သံမ်ားသည္ ငိုရွဳိက္သံ၊ ငိုေၾကြးသံမ်ားကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ေနရျပန္သည္။
သမီးေလးစပယ္ခုိင္ အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္၊ သူ႔လုိမ်က္ႏွာဝိုင္းဝုိင္းကေလးႏွင့္ ရယ္လုိက္လွ်င္ သူ႔လုိပင္ပါးခြက္ ကေလးႏွစ္ခု ခ်ိဳင့္ခြက္သြားလိမ့္မည္။ စကားေျပာလုိက္လွ်င္လည္း ေဝ႔အသံအတိုင္း၊ ရယ္ေမာလုိက္သံ သည္လည္း ေဝအသံအတုိင္း၊ လႈပ္ရွားမႈ ဟန္ပန္သည္လည္း ေဝႏွင့္ခဲြျခား၍ ရမည္ မဟုတ္။စိတ္ဓာတ္သည္လည္း ေဝ႔လုိပင္ေနမည္။ ထုိအခ်ိန္၌ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခဏဝယ္ ေဝ႔ကုိပင္ အရြယ္ေရာက္ ေနေသာသမီးေလး စပယ္ခုိင္ဟု ထင္ေနျပန္ေလသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေဝ႔ အေပၚ၌ထားေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားမွာ ပိုမို၍ ျမဲခိုင္လာေနသည္။ ေဝ႔ကုိ ကုိယ့္သမီးေလးကုိယ္စား သံေယာဇဥ္ ထားရမည္ဟု ေတြးေတာေနမိျပန္သည္။
“ရထားဆုိက္ကပ္ရန္ ငါးမိနစ္မွ်သာ လုိပါေတာ့သည္”ဟုေၾကညာသံသည္ ပလက္ေဖာင္းအေပၚဘူတာ အမိုးေအာက္မွ ေပၚလာေလသည္။.
မၾကာမီ ၇- ၃၅ ရထားသည္ ပလက္ေဖာင္း ေဘးသို ့ခပ္ေႏွးေႏွးဝင္လာၿပီး မီးေရာင္ေအာက္၌ ကိုယ္ရွိန္သတ္ ရပ္တန္ ့လုိက္ေလသည္။
ရထားေပၚ၌ေနရာမရႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္တုိ ့သည္ အိမ္သာေထာင့္ေလွကားခုံ ၌ရပ္လုိက္ၾကေလသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ၇-၃၅ ရထားသည္ ခ်စ္သမီးေလး က်န္ေနရစ္ခဲ့ရာ ေဟမန္ေျမမွ တစတစ ခြာလာေတာ့သည္။ ပလက္ေဖာင္းမီးေရာင္မွာ ေနာက္ဖက္ ေဝးစြာ၌ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ ့ရပ္ေနရာ အိမ္သာေထာင့္မွာ ေမွာင္ေနသည္။
ရထားသည္ သံလမ္းပြိဳင့္၊ အျပင္အလံတိုင္၊ ထုိ ့ေနာက္ၿမိဳ ့၏ ဆင္ေျခဖုံးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ေအးစက္ ေနေသာေဝ႔လက္သည္ အေမွာင္ထဲတြင္ က်ေနာ့္လက္ကုိ တင္းရစ္စြာဆုပ္ကုိင္ထားၿပီး သူ႔ကုိယ္လုံး က်စ္က်စ္ကေလးမွာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ကုိ အားကုိးႀကီးစြာ မွီခုိထားေနသည္။

“ခင္ေဝတုိ ့တကယ္ေဟမန္က ထြက္လာၾကတာေနာ္၊ ေဟမန္နဲ႔ေဝးရၿပီေနာ္၊ သမီးေလးနဲ ့ေဝးရၿပီ၊ အခုတကယ္ေဝးၾကၿပီ၊ ကုိကုိ႔သမီးေလးေသတာ တကယ္ဘဲေနာ္၊ သမီးေလး ေျမပုံကုိ ခင္ေဝမၾကည့္ခဲ့ရဘူး”

ထုိအခါတြင္ကား ေဝ႔အသံမွာ ရင္ထဲမွ ဆုိ႔တက္လာၿပီး ငိုေတာ့မည့္ အတုိင္း ျဖစ္ေနသည္္။ ထုိ ့ေနာက္ ရထားသည္ေႏွးသြားၿပီး ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ တဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႔ႀကီးအတုိင္း ေတာင္ေျခဘက္သုိ ့ဦးေခါင္းလွည့္ခ်ိဳး ေကြ႔သြားေနေလၿပီ။
အလားတူပင္ ကုိယ္တုိ ့ဇာတ္လမ္းသည္လည္း တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔ရေတာ့မည္ ထင္သည္ေဝ…..။