ေႏြတည

နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည ဝတၳဳရွည္ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တခန္းခ်င္းရုိက္ျပီး တင္ေပးခဲ့တာ အခုဆိုရင္ အခန္း(၁၄)ခန္းရွိပါၿပီ။ ဒီဝတၳဳကို အခုလို တပုဒ္လံုးရိုက္ၿပီး တင္ေပးဖို ့ရာ စကားစပ္မိတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာေလး ညိမ္းညိဳနဲ ့ပါ။လြန္ခဲ့တဲ့ (၄)လေလာက္ကပါ။ ဒါေပမယ့္ စာကူရိုက္ေပးမယ့္သူ အခက္အခဲရွိလို ့ေတာ္ေတာ္နဲ ့မတင္ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ဒီအခက္အခဲကို ကိုညိမ္းညိဳ က သူလည္းဝင္ကူၿပီးရိုက္ေပးမယ္ဆိုလို ့သူ ့ဆီကို ပထမ အခန္း(၁)နဲ ့(၂)ကို စကင္ဖတ္ၿပီးပို ့၊သူက စာရိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ဆီၿပန္ပို ့။ ဒီလိုနဲ ့ဒီဝတၳဳ စၿပီးတင္နိဳင္ခဲ့တာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ေခတၱျပန္ေရာက္လာတဲ့ တူမေလးရဲ့အကူအညီနဲ ့ဆက္ၿပီး ဆက္တိုက္တင္ခဲ့တာ အခုအထိပါပဲ။အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုညိမ္းညိဳတုိ ့တူမေလးတို ့ကို က်ေနာ္က ဒီဝတၳဳအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္အမႊန္းတင္ထားေတာ့ သူတို ့ ့ကလည္းတကယ့္ကို တေလးတစား ဝင္ကူၿပီးလုပ္ေပးၾကတာပါ။
ဒီရက္အေတာအတြင္း အခန္(၁၅)ကို ဆက္မတင္ပဲရပ္ထားခဲ့တာက က်ေနာ္ ခရီးလြန္ေနလို ့ပါ။ တယ္လီဖံုး လက္လွမ္းမမွီတဲ့ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့လို ့ပါ။ က်ေနာ္က တူမေလးရုိက္ၿပီးတဲ့စာမူကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ျပန္ၿပီး မစစ္ေဆးပဲ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ် ဘေလာ့မွာ မတင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ့ဒီရက္ေတြအတြင္း အခန္း(၁၅)ကို မတင္နိဳင္ခဲ့ဘူး။ ဒိအတြက္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
အခု နိဳင္ဝင္းေဆြ အခန္းခြဲထားတဲ့အတိုင္း အခန္း(၁၅) ပထမပိုင္းကိုတင္လိုက္ပါတယ္။


(၁၅ )

တစြန္းတစအရိပ္

ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ခ်ိဳျမေသာအျပဳံး၊ ေဝ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ သင္းျမေသာအျပဳံးသည္ ခပ္သိမ္းေသာအရာ အေပါင္းကုိ လႊမ္းမိုးထားသည္။ ကုန္းအတက္ျဖစ္၍ ျမင္းခြာသံက်ဲက်ဲႏွင့္ ျမငး္လွည္းလိိမ့္တက္ေနသည္။ လမ္းႏွစ္ဖက္ ေႏြ၏ ညေနဆည္းဆာေရာင္ျခည္မ်ားသည္ လွည္းလမ္းေပၚသုိ႔ တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေအာင္က်ေနၿပီး ပါးမုိ႔နီွနီ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီနီႏွင့္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာ ေပၚမွ အျပံဳးမ်ားကုိ ပို၍လွပေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ေပး ထားသည္ႏွင့္တူေနသည္။ ထုိအခ်ိ္န္၌ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာကုိ အျပင္ဖက္လွည့္ထားၿပီး စိတ္ႏွလုံးကုိ ေအးေဆး ၿငိမ္သက္ေနရန္ စိတ္ႏွလံုးထဲမွ ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ရွားေနမႈမ်ားကုိ အခုိးေသေစရန္ ၿငိမ္းသတ္ေနသည္။

ေဝႏွင့္က်ေနာ္ကား ဤတႀကိမ္၌မူ အမွန္တကယ္ပင္ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္၊ အေရွ ႔ႏွင့္ အေနာက္ ျခားနားခဲ့ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္အတြင္းတြင္ လႈိက္စားေနေသာ အတြင္းက်ိတ္အနာတို႔ကုိ အျပင္ဘက္သုိ႔ ကန္ထြက္မလာရန္ မ်ိဳသိပ္ထားေနလွ်က္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာမွာမူ မည္သုိ ့မွ် မေျပာင္းလဲဘဲ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ ေအးစက္ေနလ်က္ပင္။ ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုပ္ ရြ ံ႔မုန္းမႈ ေဒါမနႆတို ့သည္ အသဲႏွလုံးေအာက္ေျခ၌ က်စ္လစ္ သိပ္သည္းစြာ တခုေပၚတခုထပ္ေနလ်က္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေပါက္ကဲြလုလု မီးေတာင္၏ အျပင္ဖက္မွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိ္မ္သက္ ေနမႈမ်ိဳးပင္။

သိမ္းေဆြထံမွစာကုိ က်ေနာ္သည္ တရက္မွ်ေမ႔ထား၍ မရႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိစာ၏ ဂယက္သည္ စိတ္ႏွလုံးသားျပင္ဝယ္ ရုိက္ခတ္ေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚသုိ႔ ေလျပင္းမုန္တုိင္းႀကီး က်လာေသာအခါ အေစာပုိင္းက ၿငိမ္သက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့သည့္ ပင္လယ္ျပင္၌ လႈိင္းမုန္တုိင္းႀကီးမ်ား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္ေပၚလာေနသကဲ့သို႔ပင္။ ဤ မုန္္တိုင္းႀကီးအား က်ေနာ္ ထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ သိမ္းေဆြ၏ ထုိစာမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးရက္ကပင္ က်ေနာ့္ထံသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သိမ္းေဆြကား မီးရထားဘူတာရုံႀကီးတခု၌ ကုန္စာေရးႀကီးလုပ္ေနသည္။ ေဝ႔ ကုိက်ေနာ္ ခုိးလာၿပီး ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ေျပာင္းေရြ႔သြားစဥ္က လမ္းတြင္ သူ႔အိမ္၌ဆင္းၿပီး ခဏဝင္ခဲ့ေသးသည္။
“ကုိယ့္ လူႀကီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြ က်ပလား”ဟု သူသည္ ယခင္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကလိုပင္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ေသးသည္။ သူ႔ စာေရာက္လာခ်ိန္က ေဝသည္ ကုန္ေရာင္းထြက္ေနဆဲပင္။ စာအိတ္ကုိ ေဖာက္ၿပီး စာကုိ တလုံးဆီဖတ္ေနဆဲ၌ က်ေနာ့္လက္မ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနသည္။ မီးရထား စာတမ္းရုိက္ထားသည့္ စာေရးစကၠဴ အျဖဴမွာ လက္ထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ခါေနသည္။ သည္တခါတြင္ကား ေဝႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္ အပုိင္းကုိ ေရွာင္ကြင္းထား၍ မရေတာ့။ လွည့္စားလိမ္ညာထား၍ မရႏိုင္ေတာ့။

သူငယ္ခ်င္းကုိကုိ္
ဒီစာကုိ ကုိယ္မေရးခ်င္ဆုံးဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းနဲ ့ကုိယ္ဟာ ညီအကုိ ေတာ္ေသးတာလဲ တေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အခ်စ္္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတာလဲ တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာ ဒီစာေရးဖုိ႔ တာဝန္ရွိလာၿပီလုိ႔ယူဆတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီစာဖတ္ၿပီးရင္ မင္းစိတ္ခ်မ္းသာတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ ႔တာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ မွန္သမွ် အကုန္ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာဘဲ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးက လွည့္ေတြးေတာ့လဲ ေရးုကိုေရးရေတာ့မယ္လို ့ဘဲ ဆုံးျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဆဲြထားေနရင္းက ေရးကုိ ေရးေတာ့မယ္လုိ ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မငး္ကုိယ္စား ကိုယ္ သိပ္ အခံရ ခက္လုိ႔ဘဲ ကုိကုိ။
စင္စစ္ မင္းမိုက္တာ၊ မင္းတာဝန္ခ်ည္းဘဲ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မင္းဟာ ကုိယ့္မိ္န္မတေယာက္ထဲကုိ ခရီးေဝးႀကီး ညအိပ္ ညေန အျမဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္ျပဳရတာလဲ။ ကုိယ္ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာကုိမွ ယုံၾကည္ရတယ္ဆုိတဲ့ အရာကိစၥဟာ မရွိဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရင့္ သူငယ္မေလးဟာ အရွည္အေဝးကုိ ေတြးေတာတတ္တာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ သူေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ ရုတ္တရက္ ေကာက္လုပ္တတ္တာဘဲ။ မေန႔က ကုန္ရုံက ကုိယ္ ထြက္အလာမယ္၊ မင္းေကာင္မေလးနဲ႔ ကုိယ္မေျပာျပလုိတဲ့ လူတေယာက္ တြဲေတြ ၾကားထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႔တယ္၊ ေကာင္မေလးက ကုိယ့္ကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့ ကုန္ရုံဘက္ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ ငါးပိ တင္မလုိ ့ ဆုိလား၊ ကုိယ့္ကုိ ကုန္ႏႈန္းထား လာေမးၿပီး စကားလာေျပာတယ္။ ဆုိလုိတာက သူတို႔ဟာ ရုိးရုိ္းသားသားပါ ဆုိတာ ျပတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာဆင္ေသကုိ ဆိတ္ေရနဲ႔ ဖုံးတာဘဲ။
ကုိယ္ေတာ့ သိပ္ခါး သိပ္ရြံသြားတယ္။ ဘာၿပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲ့ ဒီလူဟာ ဘယ္လုိလူလဲ၊ ကုိယ္တို႔ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာေပါ့ကုိကုိ။
ဒါဘဲ သူငယ္ခ်င္း။ ေကာင္းမေလးကုိ မင္းဒီအတုိင္းေတာ့ျဖင့္ လႊတ္မထားနဲ ့ေတာ့။ ဒီအတုိင္း ၾကာၾကာေတြ႔မိရင္ ကုိယ္ေတာ့ ေမာင္ရင့္ကုိ လာသတ္မိေတာ့မယ္ထင္တယ္။

ခ်စ္စြာေသာ
သိမ္းေဆြ

ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြြ၏ စာကုိ လက္ထဲ၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေလသည္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ ဘူတာႀကီး၏ ကုန္ရုံေနာက္ဖက္၌ ေဝႏွင့္အျခားသူတဦး ရယ္ေမာရင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ေနသည္။ ေဝ့ စကားသံတိုးတိုးမွာ ထိုေနရာ၌ အသံပင္မထြက္သကဲ့သို ့ရွိေနသည္။ တြဲၾကားေကြ ့တြင္ ထိုသူသည္ ေဝ့ ခါးကေလးကို သိမ္းႀကံဳးေဖြ ့ညွစ္ပစ္၏။ ေဝ့ မ်က္ႏွာ၌ နီရဲေနလ်က္ ေဝ့ဆံပင္ အသိုက္မွာ လွိဳင္းတြန္ ့ေနလ်က္။ ေဝသည္ မပီမသျပံဳးေနလ်က္၊ ေဝ့မ်က္ေတာင္မ်ားမွာ ေမွးစင္းေနလ်က္။

က်ေနာ္သည္ စားပြဲ၌ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ေနရင္း လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားသည္။ တခုခုကို လုပ္ပစ္လိုုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ကဲ့သို ့ထင္ေနသည္။ ရင္ထဲ၌ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေနေလေလ ေဒါသ၊နာက်ည္းမွဳ၊ ခါးသီးမွဳသည္ ျပည့္သိပ္လာေနေလေလ၊ ယခုအခါ၌ ေဝ့ေနာက္ ဤရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာမိန္းမ၏ ေနာက္တြင္ အရိပ္မဲမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ကြင္းဆက္လိုက္၍ ဆက္ေနသည္။
ေဝ့ကိုခိုးေျပးလာျပီး ဆယ့္ႏွစ္ရက္တြင္ ေဝႏွင့္ ေစ်းလယ္ေခါင္၌ ရပ္တန္ ့စကားေျပာသူ၊ ေဝ့ ဦးေလးေတာ္စပ္ေသးသူဟုဆိုသူ၊ ကိုခင္ထြန္း၏စာ။

ယခုတေလာ၌ ေဝ၏ ဆင္ယဥ္ထံုးဖြဲ ့မွဳ၊ ေျပာင္းလဲလာေသာ ေဝ၏ဟန္၊ ေဝ၏စကား၊ ေဝ၏ေနထိုင္မွဳ။ “အသားကို အသားနဲ ့ထိတာ ဘယ္သူက နာတယ္သာတယ္ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး၊ သူလဲတမ်ိဳး ကိုယ္လဲတမ်ိဳးဘဲ၊ ဒီေတာ့ မ်က္လံုးကိုမိွတ္ျပီး မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး အသာကေလးေမွ်ာျပီး ျငိမ္ေနလိုက္တာေပါ့”ဟု သူ ့စကားေျပာသံ။ စကားေျပာေနစဥ္၌ တကယ္ပင္ မ်က္လံုးကို ေမွးမွိတ္ျပေနဟန္တို ့ကို ျပန္ျပီးျမင္ေနသည္။
တညေနခင္းလံုးလံုး က်ေနာ္သည္ စားပြဲမွ မထေတာ့ေပ။ ဤအမွားအယြင္းတို ့မွာ မိမိ၏အမွားအယြင္းလည္းျဖစ္၏။ ေဝသည္ အလြယ္တကူ ေၾကြက်ခဲ့ေသာ မွည့္ရြင္းေနသည့္ သစ္သီးမွည့္ကေလးျဖစ္၏။ အလြန္လြယ္ကူစြာ ေၾကြက်ခဲ့၏။ မထိမတို ့မကိုင္မတြယ္ပဲႏွင့္ ေၾကြက်ခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြ၏စာအတိုင္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မဟုတ္ဟု စိတ္သက္သာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ေတြးခဲ့ပါသည္။ ေဝသည္ ကေလးလိုေနတတ္၊ ေျပာတတ္၊ ဆက္ဆံတတ္၏။ ထိုအေနအထိုင္မွာ ေဘးမွၾကည့္ေနလ်င္ အထင္မွားဘြယ္ရာ ျဖစ္နိုင္သည္။ သိမ္းေဆြႀကီး အထင္အျမင္လြဲမွားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေဝသည္ မိမိအေပၚ၌ အကယ္ပင္ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိဳးတြယ္တာခဲ့ေလသည္။ ေဟမန္၌ေနစဥ္က ၿမိဳ႔ႀကီးသို႔ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္သြားခြင့္ပင္မျပဳခဲ့ဘဲ က်ေနာ္ႏွင့္ ကဲြသြားမည္ကုိ စိုးရိမ္ခဲ့၏။ ေဝသည္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားတတ္သူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဝသည္ ဤကဲ့သို႔ ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားကုိ ျပဳရက္မည့္သူ၊ ေဖာက္ျပန္ရက္မည့္သူကား မဟုတ္ေပ။ အကယ္၍ ေဝ႔အေပၚ၌ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ လြဲလဲြမွားမွား တိမ္းတိမ္းေစာင္းေစာင္း ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သနားစဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ က်ေနာ္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ယခုထက္ တုိင္ေအာင္လည္း ယုံၾကည္မႈ အေပါင္းသည္ လႊမ္းမိုးေနဆဲပင္။ သံေယာဇဥ္ စိတ္တို႔သည္ တင္းက်ပ္စြာျဖင့္ပင္ ထုိယုုံၾကည္မႈ တုိ ့ကုိ ဖန္ဆင္းေပးေနသည္။ လွည့္စားေပးေနပါသည္။
ပုိ၍ေသခ်ာတိက်လာသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနရန္ ကုိသာက်ေနာ္သည္ ေတြးေတာေန၏။ အေသအခ်ာ ျဖစ္လာေသာ၊ အတိအက် ျဖစ္လာေသာအခါတြင္မွ မည္ကဲ့သို႔ုျပဳရမည္ကုိ ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ရမည္။ ေအးေအး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးႏွင့္ ဆုုံးျဖတ္ရမည္။ ေနာက္္ဆုံးသူ႔ကိုသတ္ပစ္ရန္ဆုံးျဖတ္သည္အထိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး ဆုံးျဖတ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေသြးေအးေအးႏွင့္ အၿပီးသတ္သြားရမည္။
အကယ္၍ ထုိအတိုင္းျဖစ္လာသည္္ဆုိလွ်င္ သူ႔ကုိ သတ္ပစ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရမလား။ ရက္စက္လွစြာ ထိုအတိုင္း ျပဳမူလိုက္ရမလား။
သုိ႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ ေဖါက္ျပန္ေနေသာ တန္ဘုိး ကင္းမဲ႔ေသာ မိ္န္းမတဦးအတြက္ႏွင့္ ေထာင္က် ႀကိဳးအေပးခံရျခင္းမွာ မိမိ၌ အတၱမာနမရွိရာက်ေနမည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ အျဖစ္ခံရမည္နည္း။
ဤအျဖစ္အပ်က္တုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဟု ျမက္ျမင္ဒိ႒ေလာက္မေသခ်ာေသးမီ၌ မိမိသည္ ဟန္မပ်က္ ေနထိုင္လ်က္၊ ေျပာေနက်အတုိင္းေျပာ၊ ရယ္ေနက် အတို္္င္း ရယ္လ်က္ မ်က္ႏွာတခ်က္မွ်မပ်က္ယြင္းဘဲ ေနႏိုင္ရမည္။ ဤကိစၥကုိ သူ႔ကုိ အသိေပးထုတ္ေဖာ္စစ္ေဆး၍မျဖစ္။ သူသည္ ကာကြယ္ႏုိင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ အရွက္ကင္းမဲ႔စြာ ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿပီးေနာက္ မဆုံးျဖတ္ရေသးမီ၌ပင္ လူသတ္မႈ တမႈျဖစ္ေပၚသြားႏုိင္သည္။ သူသည္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံျခင္းမျပဳဟု ုေျပာ၍လည္းမရ။ ေဈးထဲ၌အမဲသည္ႏွင့္ ဆဲဆုိရန္ျဖစ္ဝံ့သူ၊ ေဈးလယ္ေခါင္၌ ေအာ္ဟစ္ၿပီး မိမိေယာက်ားႏွင့္ မိ္န္းမတဦးကုိ စြပ္စြဲဝံ့သူ၊ အရွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့သူ။

က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြ၏စာကုိိ ျဖန္႔ၿပီး ေသေသသပ္သပ္ျပန္ေခါက္ေနသည္.။ ထုိ႔ေနာက္ စာကုိ စာပဲြအံဆဲြထဲ ထည့္လ်က္ေသာ့ကုိအေသအခ်ာ ပိတ္ခဲ့သည္။
ဤစာေရာက္ၿပီး သုံးရက္တိ္တိ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေပၚ၌ပင္ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနခဲ့သည္။ သုံးရက္တိတိဤစာသည္ စိတ္ႏွလုံးသားထဲ၌ လႈိင္းရုိက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိရုိက္ခတ္ေသာ လႈိင္းတုိ႔ကုိ ၿငိမ္သက္ရန္ မႀကိဳးစားႏိုင္ေတာ့။ မေန႔ညေနခင္းပုိင္းက ေဝသည္ ယခင္ကေရာက္လာေနၾကအတိုင္းပင္ ကုန္အေရာင္းမွျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ေဝျပန္ေရာက္လာေနခ်ိ္န္၌အျပင္ဘက္တြင္ ေျပာင္းလဲမႈတခုမွ်မရွိခဲ့။ အားလုံးမွာ ယခင္က ရွိျမဲအတုိင္းေနျမဲအတိုင္းရွိေနခဲ့ေလသည္။
မေန႔ညေနက ေဝသည္ အခါတုိင္း ျပန္ေရာက္ေနက်အတုိင္းပင္ ၿခံဝ၌ ျမင္းလွည္းတစၤီးျဖင့္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
“အိမ္ရွင္တုိ႔မရိွၾကဘူးလားရွင္၊ ဒီမယ္ ဧည့္သည္အစစ္လာေနပါတယ္”ဟု ေဝသည္ ျခံဝမွလွမ္းေအာ္ခဲ့သည္။
ေဝသည္ လက္ဆဲြအိတ္အနက္ကုိ ယမ္းခါလ်က္ျခံေရွ ့ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားထဲ လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာ ေလသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚဝယ္ ယခင္ကအတုိင္းပင္ အျပဳံးမွာ ေဝေနလ်က္။ ေဝ၏ဆန္းသစ္ေသာ ကႏဲြ႔ ကယ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ေဝ႔အလွအေပါငး္တုိ႔ကုိ ေဖၚၾကဴးထားသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလ်က္။
က်ေနာ္သည္လညး္ အိမ္ေပါက္ဝမွ သူ႔ကုိ ဆီးႀကိဳ႔ႏုိင္ခဲ့သည္။
မ်က္ႏွာေပၚ၌ျပဳံးရယ္၍ မထားႏုိင္ေသာ္လည္း “ဒီတခါေတာ့ ကုိယ့္ဧည့္သည္အလာ ျမန္လွခ်ည့္လား၊ဆယ္ရက္ဘဲ ၾကာေသးတယ္” ဟုေျပာႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
“ကုန္ေတာ့ပါမလာဘူး၊ ရထားနဲ႔တင္လုိက္တယ္ ကုိကုိ၊ မနက္ျဖန္မွ ေရာက္မယ္ထင္တယ္၊ကုိယ့္အိမ္သားကုိ ႀကိဳတာျပဳံးျပဳံးရယ္ရယ္နဲ့ႀကိဳစမ္းပါ” ေျပာၿပီး ေဝသည္ လွပစြာ ရယ္ေမာခဲ့ေသးသည္။
ညကလည္း ေဝ႔ကုိ ယခင္ကကဲ့သုိ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံေျပာဆုိ ႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခင္က သူျပန္လာစဥ္ အခ်ိ္န္မ်ားအတုိင္းပင္ အားလုံးမွာ ေသသပ္ ပိရိေနခဲ့သည္။ ရယ္စရာ ေမာစရာ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆုိၿပီး ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ႏုိင္ေသးသည္။ သူငါးေျခာက္လုပ္သည့္ေနရာသို႔ လုိက္လည္ဦးမည္ဟုပင္ ရယ္ေမာၿပီးေျပာခဲ့ေသးသည္။ သည့္ေန႔မိုးလင္းလာေသာ အခါတြင္လည္း ယခင္ကအတုိင္းပင္။ ေဝသည္ ဤအိမ္ကေလးကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ ရွင္းလင္းေနလ်က္ က်ေနာ္သည္လည္း အခါတုိုင္းကလုိပင္ ရယ္စရာေမာစရာေျပာဆိုေန ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။ အားလုံးမွာ ပိရိေသသပ္ လွပေနလ်က္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ႏွလုံးသားထဲ၌မူ သိမ္းေဆြ၏စာသည္ ဂယက္ရိုက္ခတ္ေနသည္။