ေႏြတည

( ၁၄ )
တဆစ္ခ်ိဳးသည့္လမ္း

ၿမိဳင္ႀကီးၿမိဳ႔သုိ႔ေရာက္ၿပီး ကုန္းေပၚပုိင္း သီတာျမသားလမ္း အိမ္တြင္ေနစရက္မ်ားက ေဝသည္ အခ်ိန္စကၠန္ ့ပုိင္း တုိင္းတြင္ သမီးေလးကုိသတိရကာ အေဆြးႀကီးေဆြးခဲ့ရသည္။
ထုိရက္မ်ားတြင္ေတာင္ေျခ ၿမိဳ ့ကေလးျဖစ္ေသာ ၿမိဳင္ႀကီး၌ မိုးသည္လည္း အဆက္မျပတ္ ရြာေနခဲ့၏။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚမွ မုိးလံုး မိုးခဲႀကီးမ်ားသည္ ေလႏွင့္အတူ ေကာင္းကင္မွေျပးလာႀကၿပီး ၿမိဳင္ႀကီးၿမိဳ ့ကေလးေပၚသို ့ေရာက္လွ်င္ တဝုန္းဝုန္းျပဳတ္က်ေနၾကသည္။ အိမ္ေရွ႔ျပတင္းဝဖြင့္လုိက္လွ်င္ မုိးေရမ်ားသည္ သီတာျမသားလမ္းေပၚဝယ္ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးတခုအသြင္ျဖင့္ တေဝါေဝါ္ ေျပးဆင္းေနသည္ကုိ ေတြ႔ရမည္။


ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ျပတင္းဝမွာ အၾကာႀကီး ငိုင္ရပ္ေနေသာ ေဝသည္လည္း သမီးေလးအတြက္ စိတၱဇစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားတသြင္သြင္ စီးက်ေနတတ္သည္။
တခါတရံ က်ေနာ္အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေဝျပတင္းဝရပ္ကာ ေငးငုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရလွ်င္ က်ေနာ့္ စိတ္၌ပင္ထိခုိက္လာသည္။ က်ေနာ္ သူ႔အနား သြားရပ္လွ်င္လည္း သူသည္ က်ေနာ္ေရာက္လာသည္ကုိ မသိသလုိပင္ လွည့္၍မွ်မၾကည့္တတ္။ သူ႔ႏႈတ္မွသာ သမီးေလးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စကားမ်ားကို တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး ေျပာေနတတ္သည္။

“မိုးေတြကရြာလိုက္တာေနာ္၊ အခုဆုိရင္ သမီးေလးေျမပုံလဲ မိုးေရေတြနစ္ေနေတာ့မွာဘဲ၊ ညက ခင္ေဝ အိပ္မက္မက္တယ္၊ သမီးကေျပာတယ္၊ သူေရနစ္လို႔ ကယ္ပါအုံးတဲ့၊ ေဟမန္မွာလဲ မိုး ေတြတအားရြာေနတာဘဲတဲ့၊ ခင္ေဝတုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ေနာက္ေန႔ကစရြာတာ ဒီေန႔အထိဘဲတဲ့၊ တရက္မွမျပတ္ေသးဘူး၊ တနာရီေတာင္မျပတ္ေသးဘူးတဲ့၊ ျမစ္ေရေတြ လွ်ံလာတာတမန္ႀကီးကုိ ေက်ာ္ေတာ့မယ္တဲ့၊ ငွက္ေပ်ာျခံႀကီးလဲ ေရထဲျမဳပ္သြားဘီ၊ တမန္ႀကီးက်ိဳးေတာ့မယ္တဲ့၊ ဲသမီးေလးေလ ခ်မ္းလို႔ ခုိက္ခိုက္ တုန္ေနတာဘဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာလုိ႔၊ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကလဲသြက္လုိက္တာေလ။ သမီးအသံက ကုိကို႔အသံနဲ႔ နဲနဲဆင္တယ္၊ သမီးအသံကုိ ကုိကုိၾကားေစ႔ခ်င္လိုက္တာ”

က်ေနာ္လည္း ေဝ႔အနားတြင္ရပ္ကာ ေရမ်ားတေဝါေဝါစီၤးေနသည့္ သီတာျမသား လမ္းအေပၚသို႔ ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္၌ သမီးေလးကုိ သတိရလာကာ သူ၏ ေျခကားယား လက္ကားယား ျဖစ္ေနပုံကုိ ေတြးေနမိကာ ရင္ထဲတြင္ ဆုိ႔နင့္နာက်င္လာ ေနရျပန္သည္။
ဤရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၌ ေဝ႔ကို စိတၱဇပင္ စဲြကပ္မည္ပင္ စုိးလာရသည္။ သူသည္ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္းလည္း အဝတ္မ်ား၊ ဆပ္ပ်ာမ်ားကုိ ပစ္ခ်ထားၿပီး ၾကာရွည္ၾကာျမင့္ ငုိင္ခ်င္ငိုင္ေနသည္။ ထမင္းခ်က္ရင္းလည္း ထမင္းအိုးႀကီး ပြက္ပြက္ဆူေနသည္ကုိ သူသည္ ေငးၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနသည္။
ညအိပ္ရာမ်ားထဲတြင္လည္း သူသည္ တလူးလူး တလွိမ့္လိွမ့္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ တခါတရံ “သမီးေရ” ဟု သူသည္ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ျမွဴခ်ငျ္မွဴေနတတ္၏။ သူအိပ္မက္ ထေရာင္ေနသည္ကုိၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ပင္စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရျပန္သည္။
သူသည္ ေခါင္းအုံးကုိ ေပြ႔ပုိက္ၿပီး “သမီး သမီးကသိပ္လိမၼာတာေနာ္”ဟု ေျပာခ်င္ေျပာသည္။ ေခါင္းအုံးကုိ လႊင့္ပစ္ကာ ျပန္အိပ္သြားသည္။
ၿမိဳင္ႀကီး၌မုိးပါးစ ျပဳလာေသာညမ်ားတြင္ ေကာင္းကင္၌ လေရာင္မ်ား ၾကယ္ေရာင္မ်ားၿပိဳးျပက္လာခဲ့သည္။ စပယ္မ်ားလည္း လႈိင္လိႈင္ ပြင့္လာၿပီျဖစ္၍ ညမ်ား၌ စပယ္ရနံ႔မ်ား သင္းျမလာသည္။ ထုိရက္မ်ားအတြင္းက ညညတြင္ ေဝသည္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္သည္ဟူမရွိိခဲ့။ သူသည္ႏွလံုးသား မၿငိမ္၊ လႈပ္ရွားေနကာအိ္ပ္ယာထဲတြင္ ခဏလွဲအိပ္လုိက္၊ အိပ္ရာမွထၿပီး အိမ္သာသို႔ သြားလုိက္ႏွင့္ အိမ္သာႏွင့္အိပ္ရာ အသြားအျပန္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ေမ႔ပစ္လုိက္မွေပါ့ကြာ၊ မေမ႔ရင္ဒုကၡျဖစ္မယ္” ဟု က်ေနာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာသည္ကုိလည္း သူသည္ နားဝင္ပုံမရေတာ့။
တခါတရံ က်ေနာ္႔ကို အတင္းလႈပ္ႏႈိးၿပီး “ ကုိကုိသမီးေလး၊ ေမေမတို႔လြမ္းလိ႔ု လုိက္လာခဲ့ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာေနတယ္၊ ငိုေျပာတာ၊ ရႈိက္လုိက္တာေလ၊ သမီးမကြ်တ္ပါဘူးကုိကုိ၊အဲဒါအဲဒါ ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္၊ ဆြမး္သြတ္မွျဖစ္မွာ၊ ဒုကၡဘဲ၊ ပုိက္ဆံလဲတျပားမွ မရွိိဘူး” ေျပာခ်င္ေျပာေနသည္။
ေဝ႔ အသားမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာသည္။ က်ေနာ္လည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႏွစ္သိမ့္ ေပးေနရ၏။
ညေန ေနညိဳလာလွ်င္ သမီးေလးအသက္ကုန္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူသည္ ပုိ၍စိတ္လႈပ္ရွားလာတတ္သည္။ သူ႔ကုိ ရုပ္ရွင္မျပတ္ျပ၏။သူသည္ ပိတ္ကားေပၚ၌ အရုပ္မ်ားလႈပ္ရွား ေနၾကသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ငိုစရာမဟုတ္ဘဲႏွင့္လည္းမ်က္ရည္မ်ား တေဝေဝက်လာသည္။

ၿမိဳင္ႀကီး၌ေဆာင္းေပါက္လာလွ်င္ ပဲြမ်ားမၾကာ မၾကာ ျပသရာက်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိပဲြၾကည့္ခုိင္း၏။ သူသည္ လူျပကျ္ပက္လုံးမ်ား၌အမ်ားရယ္ၾကေသာ္လည္း မရယ္ႏိုင္ဘဲ လူျပက္ႀကီးမ်ားကုိသာ ေငးၾကည့္ေန၏။ အေတာ္ၾကာလာလွ်င္
“ျပန္ၾကရေအာင္ပတ္မထုတာႀကီး နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူ။ ရင္ထဲ လႈိက္လႈိက္ပီးတုန္သြားတာဘဲ” ဟုေျပာတတ္ေလသည္။
အိမ္အျပန္တြင္ ႏွင္းမႈန္ေရာေသာ လေရာင္ထဲ၌ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေငးေနတတ္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ျမန္လွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္႔ကုိ ဖမ္းကုိင္ထားသည္။
“ေျဖးေျဖးသြားကြယ္၊ ဘာျပဳလို႔ဒါေလာက္ ေလာရတာလဲ”ဟုေျပာကာ သူသည္ ေငးေတြရင္း ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္ေလသည္။
ေဝသည္ တေနရာရာသို႔ ထြက္သြားလုိေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ေျပာခဲ့၏။ သူ႔စိတ္ႏွလုံး မၿငိမ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီကုိ သိေသာ္လည္း ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ မလိုုက္ေလ်ာႏိုင္ခဲ့။ ထုိအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနစဥ္၌ ေဝ႔အေမေရာက္လာေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ေက်နပ္ ဝမ္းသာခဲ့ရေလသည္။

ေဝ႔ အေမသည္ ေယာက်္ား ေနာက္မယားယူသြားသျဖင့္ လင္မယားခ်င္း ကဲြလာၿပီး ယခု သူတုိ႔ၿမိဳ႔တြင္ သူ႔ညီမ ဝမ္းကဲြတေယာက္ႏွင့္ အတူေနကာ ဝါးကုန္ ကူးေနသည္။
အစက ေငြရင္းအနည္းငယ္မွ်ျဖင့္ ကုန္စိမ္း ေကာက္ေရာင္းေနခဲ့ရာမွ ထုိမွတဆင့္ ငရုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္မ်ား၊ ထုိ႔ေနာက္ ဝါးႏွင့္သက္ငယ္မ်ား လုပ္ကုိင္လာရာယခုမူ ေဝ၏ မိခင္သည္ သူတုိ႔ၿမိဳ႔၌ အတန္အသင့္ ခြန္အားရွိေသာ ကုန္သည္ေပါက္စတဦး ျဖစ္ေနခဲ့ေပၿပီ။ သူသည္ ဝါးမ်ားကုိ ရထားတဲြလုိက္ မွာယူေရာင္းခ်ေနသူ ျဖစ္ေနခဲ့ေပၿပီ။
က်ေနာ္သည္ ယခု ေဝ႔အေမ ေရာက္လာၿပီး ဟုိစဥ္က ဆက္ဆံရပုံႏွင့္ ျခားနားေနခဲ့သည္ကုိ သတိထားခဲ့မိသည္။ စပါးစက္ ဝင္းအတြင္းရွိ တန္းလ်ားတခုတြင္ ေနထုိင္ ခဲ့ၾကစဥ္ကႏွင့္မူ ဘာမွ်မတူေတာ့ေပ။ အေပၚယံ အဝတ္အစား အေျပာအဆုိ၊ အေနအထုိင္တုိ႔မွ်သာ မဟုတ္၊ ေဝ႔အေမ၏ အတြင္းစိတ္ထား မ်ားပါ ေျပာင္းလဲ ေနခဲ့ေပျပီ။

ေဝ႔ အေမ အျပန္တြင္ ေဝ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေစရန္တေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔၏ စားဝတ္ေနေရးမွာလည္း ေတာေခါင္း လစာကေလးျဖင့္ ပိုလွ်ံ သည္ မရွိေသာေၾကာင့္ ေဝ႔ ေရႊမ်ား ေပါင္ထားသည္ကုိ ေရြးလုိေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း ေဝ႔ ကုိထည့္လႊတ္လုိက္ရသည္။
ထုိမွ ေဝျပန္လာေသာအခါ ငါးပိ ငါးေျခာက္မ်ား ေတာင္းႀကီးေတာင္းငယ္ႏွင့္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့၏။ ေဝ ျပန္သြားေသာအခါ အထည္လိပ္မ်ား ပါသြားျပန္သည္။
ေဝ႔ အတြက္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ အလုပ္တခုလည္း ရလာျခငး္ေၾကာင့္ ေဝ႔ စိတ္သည္လည္း တည္ၿငိမ္လာခဲ့သည္။ သမီးေလးကိုခ်ည္း သတိရ မေနအားေတာ့ဘဲ သူ႔ အျမတ္ အစြန္းမ်ားကုိ တြက္ခ်က္ရာ၌ အာရုံ ဝင္စားလာေတာ့သည္။ သူတေခါက္ ျပန္လာၿပီးတုိင္း ေရႊတခုခုကို ျပန္ေရြးသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ အတြက္ အဝတ္အစားမ်ားလည္း ဝယ္ျခမ္းသည္။
ထုိမွတဆင့္ ေဝသည္လည္း သူ႔အေမ၏ ဝါးလုပ္ငန္း၌ အရင္းအႏွီးမ်ား ထည့္ဝင္ ျမဳပ္ႏွံလာႏုိင္ခဲ့သည္။
ေဝသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ က်ေနာ့္ကုိ သၤခ်ာ၊ အေရး၊ အေပါင္း၊ အႏႈတ္မ်ားကုိ သင္ခုိင္းသည္။ သူ စိတ္ပါဝင္စားလွသျဖင့္ သင္ၾကားရသည္မွာလည္း သိပ္မၾကာလုိက္ေပ။ မၾကာမီပင္ ေဝသည္ က်င္လည္စြာ ေရး၊ ဖတ္ တြက္တတ္လာသည္။
ေဝ စက္ဘီး အစီးသင္လုိသည္ ဆုိ၍လည္း သင္ေပးခဲ့ရ၏။ စက္ဘီး အစီးတတ္သြားၿပီးေနာက္ ၿမိဳင္ႀကီးၿမိဳ႔ အျပင္ဘက္ေတာလမ္းမ်ားတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးရသည္ကုိ ေဝသည္ ႏွစ္သက္ခဲ့၏။ ကုန္းအဆင္းမ်ားတြင္ စက္ဘီးလႊတ္္စီးရသည္ကုိ ေဝ သည္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနခဲ့၏။

အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ က်ေနာ္သည္ေဝ၏ တစတစ ေျပာင္းလဲသြားမႈမ်ားကုိ သတိ္မထားခဲ့။ ေဝ၏ ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားမွ ယခင္ကလုိ တပတ္လွ်ိဳ ဆံထုံးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လႈုိငး္တြန္႔ လွိဳင္းလိပ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကျခင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ေဝ ဆုိးသည့္ ႏႈတ္ခမ္း ဆုိးေဆးမ်ားမွာ အဖိုးတန္ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆးမ်ားအျဖစ္သ႔ုိ ေျပာင္းလဲလာၾကျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေဝ၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားပုိ၍ ေခတ္ဆံလာျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေဝ၏ စကားေျပာဟန္ သြားဟန္လာဟန္မ်ား တစထက္တစ သဘင္ ဆံလာျခင္းသည္လည္းေကာင္း ႀကီးမားေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ အျပင္အပ ေျပာင္းလဲျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။ တကယ့္ေျပာင္းလဲျခင္းကား အတြင္းစိတ္ႏွလုံး ေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဝ၏ အတြင္းစိတ္၌ နက္ရွိဳင္းစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီကုိမူ ေဝကုိယ္တိုင္ပင္ သိႏုိင္မည္မဟုတ္။

တခါတြင္မူ ေဝၿမိဳင္ႀကီးသို ့ျပန္လာၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ျပန္အလာ စပယ္ျခံ လမ္းေထာင့္တြင္ ေဝ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားၾကားလာရမွ က်ေနာ္လည္း ေဝ၏ ေျပာင္းလဲေနမႈမ်ားက္ုိ ေတြးမိစ ျပဳခဲ့သည္။
ေဝသည္ သူ႔ ကုန္မ်ား ျမတ္စြန္းပုံကုိ အားရစြာ တြက္ခ်က္ျပလာရင္း…

“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကုိကုိ၊ တကယ္ေတာ့ ေငြကို ေငြနဲ႔ရွာရင္အလြယ္ကေလးဘဲ၊ ၾကည့္ေလ ေဝ ေရာင္းတဲ့ အထဲက သူတုိ ့ျပားငါးဆယ္ဘုိးဝယ္ရင္ ေဝ႔ အတြက္ ျပားႏွစ္ဆယ္က်န္ခဲ့ေရာ တေန႔ ဆယ္ပိႆာဘဲ ေရာင္းရရင္ေတာင္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေတာ့ အသာကေလး က်န္ခဲ့တာ၊ ဟုိတုန္းက ေဝတို႔စက္ထဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ သိပ္ညံ႔လုိ႔ေပါ့ေနာ္၊ ဖဲြသယ္ရတာ စပါးသယ္ရတာပင္ပန္းလုိက္တာ၊ တေနကုန္ ခါးခ်ိဳးပီး လုပ္ရတာမွ ႏွစ္က်ပ္သုံးက်ပ္ရတာ၊ မေသရုုံစား မအားရုံေန”

ထုိအခါက က်ေနာ္သည္္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဓာတ္မီးတုိင္ အလင္းေရာင္ မွိန္မိွ္န္ေအာက္တြင္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနခဲ့၏။ ဤ တခဏတြင္ကား က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ကုိ စက္ထဲမွ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး ခင္ေဝဟုမျမင္ေတာ့ေပ။သူသည္ ခင္ေဝ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။

ေဝသည္ သူ႔ကိုယ္သူ“ေဝ” ဟု သုံးႏႈန္းေနခဲ့ေလၿပီ။
ထုိသုိ ့ျဖစ္ေသာ္လည္း ခင္ေဝ ၏ ရုိုးသားျဖဴစင္မႈကေလးမ်ားမွာမူ ပြင့္လန္းေနဆဲဟု စိတ္၌ ယုံၾကည္ေနခဲ့၏။ ဤရုုိးသားစင္ၾကယ္မႈကေလးမ်ား အေပၚတြင္မူ မည္သည့္ အခါတြင္မွ သံသယ ျဖစ္ရမည္မဟုတ္ဟု ေတြးေနခဲ့၏။
အမွန္တြင္ကား ေဝသည္ တဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔ သည္ လမ္းခ်ိဳးသုိ ့ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေဝ႔ႏွလုံးသား၌ ေလဘတရားမ်ားျဖင့္ အညစ္အေၾကး ထူထပ္ ေနခဲ့ပါၿပီ။ ထုိ ေလာဘတရားသည္ မတရားေလာဘျဖစ္၏။ ဤမွတဆင့္ ေဝသည္ ေငြအတြက္ဘာမဆုိ လုပ္မည္ဟူေသာ ေငြကုိသာ ပဓါန ထားတြက္မည့္သူအျဖစ္သို႔ မေျပာင္းလဲဟု ဆုိႏုိင္မည္မဟုတ္သည္ကုိ က်ေနာ္ကားမေတြးခဲ့။

ေဝသည္ ၿမိဳင္ႀကီးသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာတုိင္း သူ႔ကုိရုပ္ရွင္လုိက္ျပပါဟု ပူဆာတတ္၏။ က်ေနာ္ကား သူျပန္လာသည့္ ရက္ပုိင္းကေလးတြင္ သူႏွင့္အတူ အိမ္တြင္ဘဲေနခ်င္သည္။ သုို႔ေသာ္လည္း သူက အတင္းပူဆာေသာ အခါတြင္မူ လုိက္ျပရသည္ ခ်ည္းပင္။

“ဒီေန႔ည ဘုိင္စကုပ္လုိက္ျပမလား၊ မျပဘူးလား” ဟု သူသည္ ညေနခင္းမ်ား၌ စပယ္ျခံမ်ားေရွ႔တြင္ စက္ဘီး အတူစီးလာၾကရင္း ေမးေနတတ္၏။
“ ကုိ လုိက္မျပရင္ ေဝ႔ တေယာက္ထဲ သြားၾကည့္မလုိ႔ ေမးတာလား”
“ ဒီျပင္နည္းလမ္းေကာ ရွိေသးလုိ႔လားကုိကိုရယ္”
“ဒါျဖင့္ ဘုိင္စကုပ္ရုံထဲမွာ မင္းအနား တေယာက္ေယာက္ လာထုိင္ပီး မီးလဲ ဖ်တ္ကနဲပိတ္လုိက္ေရာ”
သူသည္ ရႊင္လန္းစြာ ရယ္ေမာရင္း “ေတာ္ဘီ၊ ဒါေလာက္ ေျပာရင္ ရိပ္မိဘီ၊ အဲဒီလုိဆုိရင္ေလ အသာကေလး ၿငိမ္ေနလုိက္တာေပါ့”ဟု ရယ္သံမ်ား ေရာေထြးကာ ေျပာတတ္သည္။
“အုိ ေဝသိပ္ပီး တုိုးတက္လာပါေပါ့လား”
“ဒါေပါ့၊ ဒါဘာဆန္းသလဲလို႔၊ ကုိကုိဘဲသင္ထားတာမို႔လားဆန္းပါဘူး၊ ကုိကိုေျပာသလုိ အသားကုိ အသားနဲ႔ ထိၾကတာဘဲဟာ၊ ဘယ္သူက သာတယ္နာတယ္ ဆုိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့ မလားကြယ္၊ သူလဲတမ်ိဳး ကုိလဲတမ်ိဳး အတူတူဘဲေလ၊ ဒီေတာ့ မ်က္လုံးေမွးပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ပီး အသာကေလး ေမွ်ာပီးၿငိမ္ေနလုိက္တာေပါ့”
“ဒါ မင္း တကယ္ေျပာေနတာ”
“တကယ္ေျပာေနတာမွန္း ကိုကိုသိတယ္ မႈတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ကုိကုိလဲ ေတာ္ေတာ္ တုိုးတက္ေနတာဘဲ”

က်ေနာ္ႏွင့္ေဝသည္ ၿမိဳ႔အျပင္ဘက္ ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚမွ စက္ဘီးမနင္းဘဲႏွင့္ ေလွ်ာဆင္းေနစဥ္တြင္ ၿပိဳင္တူ ရယ္ေနမိၾကသည္။ ေဝ႔မ်က္လုံးမ်ားသည္ ျမဴးၾကြလာကာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနၾက၏။ ေဝသည္ကုိယ္ကုိ သိမ့္သိမ့္လႈပ္ကာ သူအတု ခုိးလာေသာ ဟန္သစ္တခုျဖင့္ ရယ္ေနခဲ့သည္။

ေဝထြက္ခြာသြားသည့္ နံနက္မ်ား၌မူ ေဝ႔ကို လုိက္ပုိ႔ရာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚ၌ ရွိသည့္ ဘူတာရုံမွ ျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ ့အစြန္ရွိအေဝးေျပးေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဂိတ္မွ ျဖစ္ေစ၊ ျပန္လာခဲ့တုိင္း က်ေနာ့္ စိတ္၌“ ေဝဟာ ဧည့္သည္”ဟု အမွတ္ မထင္ ေတြးလာခဲ့မိသည္။
ထိုအေတြးသည္ ေရတပြက္အၾကာမွ်သာခံၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားရ၏။ ေဝ၏စီးပြားေရး အလုပ္ေၾကာင့္သာ ေဝ႔ ေရႊ ကေလးမ်ားကုိ ျပန္ေရြးႏုိင္သည္ကုိ မေတြး၍ မရ။ ေဝ ကား ငယ္ရြယ္သူ၊ လွပသူျဖစ္သည့္အတုိင္း ဝတ္ခ်င္စားခ်င္ရွာမည္။ က်ေနာ္၏ ေတာေခါင္းလစာကေလးမွ်ျဖင့္ကား ဆင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။ က်ေနာ္ကား အမႈျဖစ္ဖူးကာ မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ အၾကည့္ခံေနရသူျဖစ္၍ အျပင္ဝင္ေငြကုိလည္း မစားဝံ့။ ထုိ႔ အျပင္လည္း ေဝသည္ သူ႔အေမႏွင့္အတူ အလုပ္ကို ဖက္စပ္လုပ္ေနခဲ့ရာ သူ႔ အေမအတြက္လည္း ၾကည့္ရႈရေပမည္။ သူ႔ အေမသည္ အိမ္တလုံးေဆာက္ေန၏။ ေဆးလိပ္ခုံလည္း ေထာင္ေန၏။ စင္စစ္တြင္မူ ေဝ႔အေမကုိ က်ေနာ္သာလွ်င္ တာဝန္ယူ လုပ္ကုိင္ ေကၽြးေမြးသင့္ေပသည္။
ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါတြင္မူ ေဝ အိမ္ျပန္ လာသည့္အခုိက္၌ ညေနခင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႔ဘက္ေနရိပ္တန္းလ်ားေပၚတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ေဝသည္ အတူထုိင္ရင္း စကား စျမည္မ်ားေျပာတတ္ေပရာ က်ေနာ္သည္ေဝ႔ ကုိ ေငးၾကည့္ရင္း “ေဝလဲ ဧည့္သယ္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနဘီ” ဟု စိတ္၌ ခံစားေနရသည္ တုိ႔ကို ဖြင့္ေျပာမိသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိေပသည္။

“ခု ငါလေလာက္မယ္ ေဝအိမမွာေနရက္စုစုေပါင္း အရက္ ႏွစ္ဆယ္ထဲရွိတယ္၊ ေဝလာလုိက္တာ တခါတရံ ကို႔ စိတ္ထဲမွာ ဧည့္သည္တေယာက္လာလုိက္သလုိဘဲ၊ အခုတေခါက္ ဒီညကုန္မွ ေဝေနတာ ေလးရက္ ေလးညေနာ္”
“ကုိ႔ ဆရာကလဲ ခၽြဲတတ္လာဘီ”ဟု ေျပာကာ သူသည္ ရႊန္းလက္ေတာက္ပစြာ ျပဳံးရယ္ခဲ့၏။

က်ေနာ့္ စိတ္တြင္ သူ၏ေျပာင္းလဲ ေနမႈကုိ သတိထားမိ ျပန္သည္း။“ ကို႔ ဆရာ ကုို႔ လူ” စသည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ ေဝသည္ သုံးစဲြေန၏။ ထုိသုံးႏႈန္းတတ္မႈကုိ ေဝဘယ္္လိုူ ဆီက ရလာခဲ့သနည္း၊ ထုိစကားလုံးမ်ားကုိ မိန္းကေလးမ်ားသုံးစဲြလွ်င္ ေပါ့ျပက္ျပက္ အသုံးအႏႈန္း ျဖစ္လာခဲ့၏။ ေဝ႔ က်ေနာ့္ ကုိ ေျပာသည့္စကားမွာလည္း မ်ားစြာ ေပါ့ျပက္ေနသည္ဟု ခံစားေနရျပန္သည္။

“မနက္ျဖန္ကာ သြားရမွာ မင္းေပ်ာ္ေန သလား”ဟူ၍ က်ေနာ္သည္ ေမးခ်လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေမးခဲ့မိ။
တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္တြင္ကား ထုိေမခြန္းမ်ိဳး ေမးရမည္မွာ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ေဝမရွိ၍ ကုန္းေပၚပုိင္း အိမ္ေပၚတြင္ တေယာက္ တည္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ကား က်ေနာ္သည္ ေဝခုဆုိဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိ ထုိင္ေတြးေနမိသည္.။ တခါတရံတြင္မူ ေဝ၏ ေယာက်္ားမိန္းမ မခြဲျခား အေရာတဝင္ ေနတတ္ေသာ အမူအက်င့္မ်ားကို ေတြးမိကာ ရင္ထဲ၌မေကာင္းေသာ စိတ္မ်ား ေပါက္ဖြားလာတတ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိမေလ်ာ္သည့္ အေတြးမ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္းေခ်ဖ်က္ပစ္ရ၏။
ဝန္တိုတတ္ျခင္းကား ေယာက်ာ္း မပီသျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေတြးသည္။

ေဝ ျပန္ေရာက္လာေသာညမ်ား၌ အတူယွဥ္အိပ္ေနရင္း ထုိဝန္တိုတတ္ေသာ ေယာက်ာ္းမပီသသည့္ စိတ္သည္ ရင္ထဲတြင္ မသိမသာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျပန္သည္။
ျခင္ေထာင္ထဲရွိမီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်ေအာက္တြင္ ေဝသည္ ေခတ္ဆံလွစြာျဖင့္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ လွပေနတတ္ေပရာ သူ႔ အလွေၾကာင့္ စုိးရိမ္စိတ္မ်ားလည္း တမွ်ငး္မွ်င္း ေပၚလာေနတတ္၏။ တခါတရံ၌ထုိဝန္တိုစိတ္မ်ားကုိ မ်ိဳသိပ္ထားေနရာမွပင္ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာမိသည့္ အခါမ်ားလည္းရွိခဲ့ျပန္သည္။

“ကုိ႔ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ေဝ မရွိတုန္း ဆုိရင္ တခါတေလ အဆုံးမရွိေအာင္ ေရွာက္ေတြးတယ္၊ သိပ္လွလွပပလဲေတြးတယ္၊ အရုပ္္ဆုိး အက်ည္္းတန္တာေတြလဲ ေတြးမိတယ္၊ အက်ည္းတန္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကေတြလဲအမ်ားႀကီးရွိတာဘဲ မႈတ္လားေဝ၊ ဒါေပမယ့္ ဒုိ႔ မ်ား အိမ္ေထာင္မွာေတာ့ ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္္ဖူးလို႔ ယံုထားတယ္၊ တခါတေလေတာ့လဲ အဲဒီလုိယုံၾကည္မယ့္သာယုံၾကည္ေနတာ၊ ယံုၾကည္ရေအာင္ ခုိင္မာ တယ္ဆုုိတာ အျမဲတမ္းရွိေနမွာ မဟုတ္ဖူးလို႔လဲ ေတြးတယ္”

က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိထုိစကားမ်ား ေျပာေနမိစဥ္ အခါ၌သူ၏ေမတၱာတရားကုိ သက္ေသအခုိင္အမာ ထူျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုိလည္း သတိရေနျပန္ပါသည္။ ဥပမာ က်ေနာ္အလုပ္ရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ခံထားရစဥ္ ရက္မ်ား၊ ဥပမာ က်ေနာ္ ေက်ာက္္ေရာဂါျဖင့္ နာမက်န္း ျဖစ္ခဲ့ရစဥ္ရက္မ်ား။ ထုိေန႔ထုိရက္မ်ားသည္ အခုိင္အမာပင္တည္ရွိခဲ့ဘူး၏။ ထုိအခါမ်ားက ဒုကၡမ်ား ျပြမ္းတည္း ေနခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ေမတၱာတရားျဖင့္္ အခုိင္အမာဖဲြ႔စည္းခဲ့၏။

“ကုိကုိဘာေျပာတာလဲ၊ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရွင္း ေျပစမ္းပါ”ဟု ေဝသည္ ျပန္ေမးကာ သူ႔မ်က္လႊာႀကီးကုိ ပင့္ၿပီးက်ေနာ္႔ကုိရုိးသားစြာ၊ နားမလည္စြာ ၾကည့္ေနလွ်င္ က်ေနာ္သည္ စကားကုိဆက္မေျပာမိဘဲ အတန္ၾကာ ေငးေတြးေနမိျပန္သည္။

အတန္ၾကာမွက်ေနာ္သည္ ရင္ထဲ၌ျဖစ္ေနသည့္ ဝန္တုိစိတ္မ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ ထုတ္ပယ္သလုိ သက္ျပငး္ခ်မိသည္။

“ကိုေျပာတာက အခုအတုိင္းဆိုရင္ ဒုိ႔ဟာလင္ရယ္ မယားရယ္ေတာင္မွ ဟုတ္ၾကေသးရဲ႔လားလုိ႔ ေမးရမလုိ ျဖစ္ေနတာကုိ ေျပာခ်င္တာ၊ တညႏွစ္ညခ်ိန္းေတြ႔ေနၾကတဲ့ သမီးရည္းစားလုိဘဲ၊ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ေနၾကတုန္းမွာသာ မင္းကုိ ကိုယ္ပုိင္ ကိုယ့္ကုိ မင္းပုိင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ခြာလုိက္ရင္ မင္းနဲ႔ကို္ယ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဘယ္သူကမွ မပုိင္ၾကေတာ့ဘူးလုိဘဲေဝရယ္၊ မ်က္စိေအာက္ကခြာလုိက္ရင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ျဖစ္သြားရသလုိဘဲ၊ မင္းကိုယ့္သမီးေလးကို မေမ႔ႏုိင္ေသးဘူး မို႔လား၊ ကိုယ္ေတာ့ ကိုယ့္သမီးေလးက္ုိ ကုိယ့္ေသြးဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ႏုိင္ဘူး၊ကုိယ့္သမီးအရြယ္ေရာက္လာရင္ ေဝ႔ လိုဘဲ ေနမယ္၊ ေဝ႔ အတုိင္းေနမွာဘဲလုိ႔ ကုိယ္ယုံတယ္။ ကုိယ္ေလေဝ႔ ကုိတခါတရံေတာ့ ကုိ႔ သမီးေလး စပယ္ခုိင္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ခ်င္ထင္ေနတယ္၊ ေဝ႔ ကို သမီးေလးကုိယ္စားပါ ကုိသံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္၊ ဒို႔မ်ား အိမ္ေထာင္သက္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က်မွ ဒီစကားမ်ိဳးေျပာရတာ ပါးစပ္ရြံစရာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကုိ မင္းသိထားမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ကို ယုံေနတယ္ေဝ၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့”

က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။ ထုိအခါတြင္ကား ေဝသည္ က်ေနာ္႔ ဖက္မ်က္ႏွာလွည့္ကာ က်ေနာ့္လည္ပင္းကုိ တင္းက်ပ္စြာဖက္ၿပီး က်ေနာ္႔ပါးကုိ အထပ္ထပ္နမ္းရင္း မ်က္ရည္မ်ား က်လာျပန္သည္။ ပူေႏြးေသာ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ပါးစပ္၌ စုိုစြတ္ေန၏။
“ကုိကို ကိုကုိ”ဟု သူသည္ လႈိက္လွဲစြာတုန္ယင္စြာ ေအာ္ေနျပန္သည္။
“ကုိကုိ ေအးတိေအးစက္ႀကီးေနတတ္လို႔ ေဝ႔ ကုိမခ်စ္ဖူးလုိ႔ ထင္တာသိလား၊ အခုမွ ကုိကုိေဝ႔ ကုိဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာသိရတယ္၊ ကိုကိုေဝ႔ ကုိယုံထားပါေနာ္၊ ေဝ ေလ အိမ္က တဖဝါးမွမခြာခ်င္ဘူးဆုိတာ ကုိကုိ အသိေနာ္။ ဒါေပမယ့္…”
ေဝ က သူ႔ေရႊကေလးမ်ားေရြး၊ သူ႔ အေမ အိမ္ေဆာက္ၿပီးလွ်င္ အိမ္မွ တဖဝါးမွ မခြာေတာ့ပါဟု တတြတ္တြတ္ ေျပာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္လည္း မိုးမလင္းမီ ေဝ အိမ္ကုိ စြန္႔ခြာကာ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္အတြက္ အေဝးသို႔ သြားရေတာ့မည္ ကုိသာ အဆက္မျပတ္ေတြးေနမိသည္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ