သစၥာတရားႏွင့္ သတၱိခြန္အား

က်မတို႔

ေဟာဒီ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ

ေသးငယ္ၿပီး အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့

ၿဂိဳလ္ကမၻာေပၚမွာ ေနထိုင္ရင္း

သေကၤတ အားလံုးက ေျပာျပနိဳင္ရာ

ပန္းတိုင္တခုဆီ ဦးတည္ရင္း

သူစိမ္းဆံဆံ ၾကယ္ေကာင္းကင္ေအာက္ ျဖတ္လာခဲ့ၾက

ေနေရာင္ျခည္မ်ားထဲ နေမာ္နမဲ့ဆံဆံ ျဖတ္လာခဲ့ၾက

အဲဒီပန္းတိုင္ဆိုတာ

က်မတို႔ ေလ့လာသင္ယူဖို႔

မျဖစ္မေနလိုအပ္ၿပီး ျဖစ္နိဳင္ဖြယ္လည္းရွိတဲ့

သူရသတိၱနဲ႔ အံ့မခန္း သစၥာတရားတို႔

တည္ရွိရာ ေနရာပါပဲ။

မသိန္းရွင္ဆီ ပို႔ေပးပါ

(၁၆)…နိဂုံးပိုင္း။

ေနာက္ဆုံးေန႔မွ ေနာက္ဆုံးမိနစ္မ်ား
ထုိေန႔မွာ သူ ထန္းလ်က္မ်ား ျပန္တင္လာခဲ့သည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။
ထုိေန႔တေန႔လုံး သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို သူ႔ အနားတြင္ သူထုိင္သည့္ခံုေပၚ၌သာ ရွိေစခ်င္သည္။ တလက္ မမွ်ေဝးသည္ကိုပင္ သူ မႏွစ္သက္။ လူၾကားထဲတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဣေျႏၵႀကီးႏွင့္ ေနရသည္ကုိ သူသည္ အက်ဥ္းေထာင္၌ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ က်ေနသလုိ ခံစားေနရျပန္သည္။

မသိန္းရွင္ဆီ ပို႔ေပးပါ

(၁၅)
ခ်စ္သက္ ခုႏွစ္ရက္

ေလးအိမ္ရြာ၌ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ညားစ ဇနီး ေမာင္ႏွံဟု ေျပာၿပီး အပ္ခ်ဳပ္စက္ဝယ္ရင္း တည အိပ္ခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ညားစ အခါဟု ယုံၾကည္ေနခဲ့သည္။ ေလးအိမ္ရြာမွ ေန႔ခင္းဖက္ အျပင္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့လွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းကို ညားစ လင္မယားလုိပင္ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ ဖက္တြယ္ထားခဲ့ေလသည္။

“သူက သူမ်ားကုိ ညားေနၾကၿပီေျပာေတာ့ ကုိသိန္းေအာင္ႀကီး ျပဳံးေနတာ ရွက္လုိက္တာ” ဟု သူသည္ ေျပာလာခဲ့သည္။

မာနယ္ပေလာ

ငါကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ၿပီး
ငါကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္တဲ့ ဘူတာ
အဲဒီကေနၿပီး
ငါတက္စီးခဲ့တဲ့ရထား
အဲဒါ “မာနယ္ပေလာ”။
(၁၉၉၂၊ဇြန္…)

ေကြ ့ခ်လိုုက္တဲ့ျမစ္တစ္စင္းေပၚက သက္ေသခံပစၥည္းမ်ား

နာက်င္ကိုက္ခဲလြန္းေနဆဲ နာဂစ္…။
နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက က်ေနာ္တို ့ညီအစ္ကိုသားခ်င္းေတြကို
အကူအညီေပးဖို ့ရံပံုေငြရွာတဲ့အေနနဲ ့ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက “ေမရဲ့ပန္းပြင့္ သို ့မဟုတ္ ကမ္းပါးေပၚက ကၽြံက်သြားေသာ ”လို ့အမည္ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း နာဂစ္အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာတပုဒ္ေရးခဲ့တာ ျပန္ၿပီး သတိရေနမိတယ္။ ျပည္တြင္းက ကဗ်ာဆရာေတြနဲ ့အတူတြဲၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဒီကဗ်ာစာအုပ္နဲ ့တြဲၿပီးပါလာတဲ့ ကဗ်ာရြတ္ထားတဲ့အေခြထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူခ်င္းခြဲေနခဲ့ၾကရတဲ့ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ ့ရဲ့ကိုယ္တိုင္ကဗ်ာရြတ္တဲ့အသံေတြကိုလည္းၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္္အဖို ့ အားလံုးကို လြမ္းရျပန္တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ညီမငယ္ေလးလို ခ်စ္ခင္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ ဧဧသန္း၊ (ကို)ေအာင္ဇင္မင္း၊ ကိုခါးႀကီး(ငခါး-ကြမ္းျခံကုန္း)တို ့ရဲ့အသံေတြကို ႏွစ္ေပါင္း(၂၅)ႏွစ္အတြင္း ဒါဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ က်ေနာ္ ျပန္လည္ၾကားခြင့္ႀကံဳလိုက္ရတာပါ။ သူတို ့ကေတာ့ က်ေနာ့္အသံကို ေလလွိဳင္းထဲကတဆင့္ ၾကားေကာင္း ၾကားေနနိဳင္ၾကမလား။ ဒီကေန ့ေတာ့ နာဂစ္အထိမ္းအမွတ္ က်ေနာ္ေရးဖြဲ ့ခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာရွည္ကိုပဲ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ တတိယအႀကိမ္အျဖစ္တင္လိုုက္ပါတယ္။ သရုပ္ေဖၚပံုကေတာ့ “ေမရဲ့ပန္းပြင့္ သို ့မဟုတ္ ကမ္းပါးေပၚက ကၽြံက်သြားေသာ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ဆရာ မင္းေဝေအာင္ ရဲ့ပန္းခ်ီပံုကို စကင္ဖတ္ၿပီးတင္လိုက္တာပါ။

ဘယ္ဝယ္ ေျမာက္ေတာင္

(က)
၁၉၉၅ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ..၂၂ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန ့။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့မိသည့္အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ပူသြားမိသည္။ သည္အတိုင္းဆိုလ်င္ အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ။ က်ေနာ္ တကယ္မခန္ ့မွန္းတတ္ပါ။

ေရနဲ ့ငါး

(က)
ေရသိမ္ကေလးေပၚတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနသည္။
အကာအရံမရွိသျဖင့္ ေရသ္ိမ္ကေလးတဝိုက္ ကြင္းအႏွံ ျမင္ေနရ၏။ တြဲေလာင္းခ်ထားသည့္ ေျခေထာက္ ေအာက္တြင္ ျမက္ရုိင္းမ်ားထလ်က္။ ေရခန္းလ်က္ရွိသည့္ ရုိးကေလးမွာ ခတ္ေဝးေဝးအေရာက္တြင္ ေသာင္ပုရြာ ဖက္သို ့ခ်ိဳးေကြ ့လိုုက္၏။ ငွက္ေပ်ာေတာတန္းထဲ ေခါင္းထိုးၿပီးဝင္သြား၏။

ဝါးတံတားတခုက ရိုးအလယ္တြင္ေဆာက္ထားသည့္ ေရသိမ္ကေလးႏွင့္ ရုိးထိပ္ကမ္းပါးကို ဆက္သြယ္ထား ၏။ သူက ေရသိမ္ကေလးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သူ ့စာသင္ေက်ာင္းကေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားသည္။

မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ

(၁၄)

မိုးေတြက ေမွာင္ေနသည္
ထုိေန႔က အင္ေတာက်ယ္ ဘူတာတြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ဖုံးထားေသာ သူ႔ ထန္းလ်က္ေသတၱာမ်ားကို တင္ေနစဥ္ ကတည္းက မိုးေကာင္းကင္မွာ ေမွာင္ပိန္းလာေနသည္။
အေမွာင္ရိပ္မ်ားေအာက္၌ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား သည္။ ထန္းေတာညိဳႀကီးမ်ားသည္ ညစ္မိႈင္းသြားသည္။

ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းလူ ကြယ္လြန္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းသူ ့ကဗ်ာပန္းေခြမ်ား

က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ခ်စ္ခင္ေလးနက္ရပါေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းလူ(ေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း)
၂၉၊ ၄၊ ၂၀၁၀ ေန ့က မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးသမားလည္းျဖစ္၊ ကဗ်ာဆရာလည္းျဖစ္၊ လူတိုင္းခ်စ္ခင္ဖြယ္လည္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာၿငိမ္းလူ ရဲ့ ရုပ္ကလပ္ကို ေမလ ( ၁ ) ရက္ေန ့မွာ ဝမ္းနည္းျခင္း ဂုဏ္ျပဳျခင္းအခမ္းအနားျပဳလုပ္ၿပီး မီးသၿဂိဳလ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီစ်ာပနအခမ္းအနားမွာ က်ေနာ္လည္းပဲ ကဗ်ာတပုဒ္ရြတ္ဆိုၿပီး (ကို)ၿငိမ္းလူ ကို ဂုဏ္ျပဳလြမ္းသခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန ့က က်ေနာ္ရြတ္ဆိုခဲ့တဲ့ကဗ်ာဟာ (ကို) ၿငိမ္းလူ ေနာက္ဆံုးေရးဖြဲ ့သြားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာၿငိမ္းလူ ေနာက္ဆံုးေရးဖြဲ ့သြားခဲ့တဲ့ အဲဒီကဗ်ာနဲ ့
ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီနဲ ့ကဗ်ာဆရာ အုပ္စိုးနိဳင္တို ့ရဲ့ လြမ္းသူ ့ကဗ်ာ (၂)ပုဒ္ကိုလည္း ပူးတြဲေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။

(ကို)ၿငိမ္းလူေရ..၊ခင္ဗ်ားကေတာ့ေျပာတာပဲ
“က်ေနာ္လိုခ်င္တာ နည္းနည္းေလးပါဗ်ာ
ဒါေတာင္မွ
ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ပါဘူး↔တဲ့။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ
ခင္ဗ်ား
အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္
ခင္ဗ်ား
ဘဝကို အနိဳင္နဲ ့ပိုင္းနိဳင္ခဲ့တယ္
အထူးသျဖင့္
က်ေနာ္တို ့ မရနိဳင္ေသးတဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္ဟူသမွ်
ခင္ဗ်ား ရသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ
ခင္ဗ်ားရဲ့ အသုဘအခမ္းအနားမွာ
လူတိုင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတာပဲ
ျမတ္ေသာေသျခင္းပါ ရဲေဘာ္..
က်ေနာ္ တကယ္ပဲ ေၾကကြဲရပါတယ္။

ၿငိမ္းေဝ

ေျပာင္းခင္းထဲက ေန (သို႔) ရင့္မွည့္ေစေသာ စာမ်က္ႏွာ

ထားခဲ့ညနဲ႔
သြားမဲ့ည
ေမွာင္တာ တူတာပဲလား။

ဖေနာင့္မွာ
မႏႈတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဆူးက
ပိုနက္သလား။

ထိတာနဲ႔
႐ုန္းဖုိ႔လား
အနီလား
အစိမ္းလား။

ကမ္းပါးကိုမထိတဲ့ လိႈင္းဆိုတာေကာ
ရွိသလား။

ညကိုလမ္းေလွ်ာက္
ေတာင္ေျမာက္ကို ၾကည့္ခြင့္မရတာ
အျပစ္လား။

ဖုန္းဆိုးေတာင္ယာ
တသီတတန္း
ဒီလမ္းကိုေတာ့ ကဗ်ာမဖြဲ႔နဲ႔ ။

တို႔မွာ
ေတာင္တန္း
ကမ္းပါး
လမ္းသြားေတြရွိပါလွ်က္
ျဖစ္ရရင္ေလ
ရက္ရက္စက္စက္။

အရည္ျပားေပၚမွာ
ထင္က်န္ေနတဲ့
အမဲစက္တစက္အတြက္
ခရီးမထြက္နဲ႔လို႔
ေျပာျပသူေတြအတြက္ေတာ့
မနက္ျဖန္မွာ
လၻက္ရည္ဖန္ဖန္ေလး
တခြက္…..
တုိက္လိုက္ပါ။

ဒါၿပီးရင္ေလ
သူတုိ႔က
ပါရီကနံရံေတြအေၾကာင္း
ဇီမာလမ္းဆံုအေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာျပလိမ့္မယ္။

ေဆးေရးႏႈတ္သြင္း
ခ်စ္ျခင္းသီဖဲြ႔
ဗင္းနစ္ရဲ႕ ပန္းခင္းေလွေတြအေၾကာင္း
မေညာင္းတမ္းေပါ့။

ျမင္းတစီး
ဓါးတလက္နဲ႔
ေဇာ႐ိုးရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ကို
မၾကည့္ရစေကာင္းလားလို႔
ေစာင္းပါးရိပ္ေျခ
ေျပာေလအံုးမယ္။

ၿပီးေတာ့ စစ္ေတြနဲ႔ ညႇပ္ထားတဲ့
ပါမုန္႔တခ်ပ္လက္ေဆာင္
စကပ္တုိတုိေပါင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
အသံမၾကားေအာင္
ေၾကြေရသုတ္ ပန္းကန္တခ်ပ္ကြဲ
ဟန္ေဆာင္ၿပီးထြက္ခြာသြားၿမဲ…..။

ခင္ဗ်ားတို႔ ေလ့လာေနၾက
ကဗ်ာထဲက
နာရီမဲ့တဲ့ အိုကိုးရဲ႕ဘ၀ထဲမွာ….
က်ေနာ္ေမြးတုန္းကလည္း
လင္းၾကက္တြန္စဲ
ေတာင္ယာေပၚခ်ိန္ပဲေနာ္…….။ ။

ၿငိမ္းလူ
Australian Burmese Community Journal အတြဲ (၁) အမွတ္ (၁၀) ေမလထုတ္အတြက္ ကိုၿငိမ္း (ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းလူ) ေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ဒါဟာ ဆရာၿငိမ္းလူရဲ႕ ေနာက္ဆုံးကဗ်ာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ရိုးမေပၚမွာ အိပ္ပါေစ

ေကာဇာသကၠရာဇ္၊ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္
ခရစ္သကၠရာဇ္ ႏွစ္ေထာင္တဆယ္
ရိုးမဆြယ္မွာ ေနကြယ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္လား။

လဇူလိုင္ကို
မင္း မပိုင္ေတာ့ဘူးလို ့
ငါ မေျပာႏိုင္ဘူး
မင္းက ရဲ၀ံ့သူႀကီး တေယာက္ပါ။

ငုယင္ဗန္ထရြဳိင္း
သမိုင္းပံုရိပ္ ၊ အိပ္မက္ရွည္လ်ား
တံတားေအာက္မွာ မင္းရပ္ေစာင့္တယ္။

ငွက္ဖ်ားအဆိပ္၊ ႀကိတ္မွိတ္အာခံ
တိတ္ဆိတ္ညယံ၊ ေႏြမီးလွွ်ံ၌
ေမာင္းျပန္တိုက္ခြ်က္ေနဆဲလား။

ေဒါင္းအိုးေ၀ မီးက်ည္
ရိုးမေပၚက ၾကယ္နီ
ဒီလွဳိင္းေတြ ျမင့္သစ္တဲ့ ရာသီ
ငါ့ဆီလာခဲ့အုန္းေလကြာ။

ကြမ္းတယာညက္၊ အရက္တလံုး
ျပည္ဖံုးကားခ်။ ေသတမ္းကဗ်ာ
ေဖြရွာထုဆစ္ေနစဥ္မွာ၊

သင့္ရဲေဘာ္တို ့၊ ကဗ်ာအလံ
တ၀က္ထူလႊင့္ေနၿပီေကာ။ ။

(ရဲေဘာ္ေရးေဖာ္ၿငိမ္းလူသို ့)
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၈ - ၄- ၂၀၁၀

အလြမ္းစာ

ေျပာလုိ ့မွမဆုံးေသး
မာနယ္ပေလာကို လြမ္းတယ္
ထား၀ယ္ခရိုင္ကေလးကို လြမ္းတယ္
စခန္းသစ္ရြာကေလးကို လြမ္းတယ္
မယ္တုကြီေခ်ာင္းကေလးကို လြမ္းတယ္
လြမ္းတယ္ လြမ္းတယ္ လြမ္းတယ္
လြမ္းစရာေတြမ်ားေနတုန္း
အလြမ္းဗုံး ေနာက္တလုံး
(၀ုန္း) ကနဲ ကဲြသြားျပန္ပါပေကာ ...

ခင္ဗ်ားက ..
ရဲေဘာ္ေတြကိုခ်စ္တယ္
ေတာ္လွန္ေရးကိုခ်စ္တယ္
ဗုိလ္မွဴးၾကီး စိန္ျမကိုခ်စ္တယ္
ေရးေဘာ္ ေရးဘက္ ေတြကိုခ်စ္တယ္
မိခ်မ္းလြန္ကိုလဲ ခ်စ္ခ့ဲတယ္

“က်ေနာ္လိုခ်င္ခ့ဲတာနဲနဲေလးပါဗ်ာ
ဒါေပမ့ဲ ..
ဘယ္တုန္းကမွ မရခ့ဲပါဘူး↔တ့ဲ
ဒဏ္ရာဗလပြနဲ ့
ခင္ဗ်ားဘ၀ တစြန္းတစ
ၾကားခ့ဲရဖူးပါရဲ ့
တခါတုန္းက စခန္းသစ္ညမ်ားမွာ ...

“သြားၾက သြားၾက
ခင္းဗ်ားတုိ ့ အကုန္လုံးသြားၾက
လကမၻာေရာက္ေအာင္သြားလုိက္ၾက
က်ဳပ္ကေတာ့
ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ ေနမယ္
ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ ေသမယ္”တ့ဲ
သစၥာ ျမဲသူၾကီးရဲ ့စကား
နိမိတ္မ်ားဖတ္ခ့ဲေလသလား ဗ်ာ ...

ေလွခြက္ခ်ည္း က်န္ရင္ေတာင္
အလံေထာင္ေနဦးမယ့္ ေမာင္ျငိမ္း
“မိုက္လို ့ေသာက္တာမဟုတ္
ၾကိဳက္လုိ ့ကို ေသာက္တာတ့ဲ”

ဘယ္သူ ့ဆီကမွ
ဘာအခြင့္အေရးမွ မယူခ့ဲတ့ဲ
ေတာေပ်ာ္ၾကီးေရ ..
ျမိဳ ့မွာေနရတာ
အသက္ရွဴရ ၾကပ္သတ့ဲ
န- ၀ - တ ျပီးရင္
ထုိင္းပုလိပ္ကုိအမုန္းဆုံးဆုိတ့ဲလူ
ျမိဳ ့ျပရဲ ့အပူေရာင္ေတြၾကားမွာ
ခုေတာ့လဲ ..
ဘယ္သူ ့ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ
လမ္းခဲြလို ့သြားခ့ဲပါပေကာ ...

လြမ္းလုိ ့ေကာင္းေနတုန္းပါဘဲ ကိုျငိမ္းေရ ...
က်ဳပ္ကလဲ
လူတုိင္းကုိ လြမ္းေနရတ့ဲေကာင္
အမွတ္ရစရာေလးေတြက ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္
ေၾကကဲြပြင့္ၾကီးေတြကလဲ ေတာင္လုိေပါက္
ဟုိအရင္တုန္းကလုိဘဲ
က်ေနာ့္ကဗ်ာ တခြက္ႏွစ္ခြက္ေလာက္
ခင္ဗ်ားထ လုိ ့ေသာက္ၾကည့္ပါဦးလားဗ်ာ...။

အုပ္စိုးႏုိင္

မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ

(၁၃)
ေနာက္ပိုင္းေန႔ရက္မ်ား

“ဘာလိုလိုနဲ ့ေနာ္ မိုးေတြေတာင္ ရြာလာဘီ↔

ေနာက္ပုိင္းေန႔ရက္မ်ား၌ ညိဳညိဳသည္ ထုိ စကားစုုကို အမွတ္မဲ့ ေျပာေနတတ္သည္။
သူသည္ သူ႔ လက္ကို ရထားျပတင္း အျပင္ဖက္သုိ႔ ဆန္႔ထုတ္ထားသည္။ သူ႔ လက္ဖဝါးျပင္ေပၚ၌ မုိးေပါက္မ်ား သည္ တေျဖာက္ေျဖာက္ ေၾကြက်ေန၏။ မိုးစက္မ်ားသည္ ရထားျပတင္းေဘာင္မွတဆင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လြင့္ စဥ္ေန သည္။
“ဘယ္ေတာ့မ်ား သူမ်ားတုိ႔ အတူ ေနၾကရမွာလဲ... ဟင္” ဟု သူ႔ စိတ္တြင္းမွ ေမးေနသံကုိ က်ေနာ္႔ စိတ္အာ ရုံျဖင့္ ၾကားေနရသည္။
သူ ထုိသုိ႔ တကယ္ ဖြင့္ဟေမးလုိက္လွ်င္ မည္သုိ႔ ေျဖရမည္ကို မသိ။
ေမွာင္လာလွ်င္ သူသည္ သူ႔ လက္တဖက္ကို က်ေနာ္႔ လက္ဖဝါးထဲ လာထည့္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေႏြးေနသည့္ သူ႔ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ေနရင္း.... ဤ ရက္မ်ားအတြင္း၌ သူ႔ အေမ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႔တဲ့လာေနသည္ကုိလည္း ေတြးေနမိ၏။
သူ႔ ကုန္မ်ား မၾကာမၾကာ အဖမ္း ခံေနရသည္ကိုလည္း ေတြးမိသည္။

ကိုေရႊေယာက္ႀကီး ျပထားသည့္ အိမ္သာအမိုး၌ အေပါက္ပါေသာ ရထားတဲြမွာလည္း ျမစ္ငယ္ တဲြျပင္ရုံသုိ႔ ပုိ႔လုိက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ညိဳညိဳ႔ ထန္းလ်က္မ်ားကို ခုိးဝွက္တင္ရန္ ေနရာ မရွိေတာ့သည္ကိုလည္း ေတြးေနမိသည္။
ထြန္းေမာင္အပါအဝင္ မီးရထားရဲသားအခ်ိဳ႔ႏွင့္မညြန္႔ရီတုိ႔ မသင့္တင့္ၾကသျဖင့္ ခုရက္ပုိင္း၌ ေတာင္ တြင္းႀကီး ဘူတာမွ အဖမ္း အဆီးမ်ား ပုိ၍ထူေျပာေနသည္ကိုလည္း ေတြးေနမိသည္။

မၾကာမီကပင္ မီးရထားေပၚမွ ဆင္းသက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည့္ ကုိစုိးေမာင္ႏွင့္မေအးသြယ္တုိ႔ကိုလည္း သတိရေနမိျပန္သည္။
ကုိစုိးေမာင္သည္ စစ္သားေဟာင္းလည္း ျဖစ္၏။ ေတာခိုရဲေဘာ္လည္း ျဖစ္ဖူးသည္။ ေထာင္လည္း က်ဘူး သည္။
သူသည္ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသည္။
ထန္းလ်က္မ်ားကုိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ လုိက္မတင္။
အတာစန္းကုန္းမွ ထန္းလ်က္မ်ားကို တင္သည္။
ထန္လ်က္မ်ား တင္ၿပီးလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္ရွိရာ ဂါတ္တဲြေပၚသို႔ တက္လာသည္။

“ညီေရ ့... ဒီေန႔ေတာ့ ဆယ့္ငါးဘဲ ပါတယ္၊ ညီ ပိုက္ဆံယူအုံးမလား၊ မယူေတာ့ဘူး မႈတ္လား ညီရာ...”
သူသည္ ေဆးတံကုိဖြာရွဳိက္ရင္း ျပံဳးၿပီး ေျပာတတ္သည္။
“သုံးက်ပ္ေတာ့ ေပးအုံးဗ်ာ”
“ေတာ္ပလား”
“ထပ္ေပးအုံးမလုိ႔လား”
“ေတာ္ဘီေျပာမလားလုိ႔ ေမးတာပါကြာ”

သူသည္ ရယ္ေမာရင္း က်ပ္တန္သုံးရြက္ကို ထုတ္ေပးတတ္သည္္္္္္။
တခါတရံ၌ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ စကားေကာင္းေနတတ္၏။

“အကိုက ညီ႔ကို တကယ့္ညီေလးလုိ ယုံတယ္” ဟု ေျပာတတ္သည္။
သူသည္ မေအးသြယ္ကုိ သူ အတည္တက် ေပါင္းသင္းခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားလည္း ေျပာျပသည္။

“ဟုိတုန္းက အကုိ႔မွာ သမီးတေယာက္ရွိဖူးတယ္၊ အကုိုေထာင္က်ေနတုန္း မိန္းမလဲ ေနာက္ေယာကၤ်ား ယူတာေပါ့၊ အကုိ႔ သမီးေလး ဆုံးသြားတယ္၊ အဲတာ မေအးသြယ့္သမီးေလးကို အကို႔ သမီးလုိ႔ ယုံေနတယ္ကြာ၊ စိတ္ဆုိတာ စဲြလန္းမိရာဘဲ၊ တကယ္ကိုယုံေနတာ၊ ခေလးက ႏွစ္ခါလည္ေလာက္ရွိေသးတာမႈတ္လား၊ အမွန္ေတာ့ မေအးသြယ္ကိုယ္တုိုင္ကကို ဒီခေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔ရလုိက္တဲ့ ခေလးမွန္း မသိဘူး၊ ဒါပုိေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ ခေလးကလဲ အကုိ႔ကို သူ႔အေဖ အရင္းလုိ႔ ယုံမွာ၊ အကုိ မေအးသြယ္ကုိ မႀကိဳက္လွပါဘူး၊ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္၊ သနားတာလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့၊ ဒီ မိန္းကေလးက မိဖမဲ့ မႈတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ အကာအကြယ္မဲ့တဲ့ လူေက်ာ္တန္တား ျဖစ္ေနရတာေပါ့၊ အတည္ယူမယ့္ ေယာက်ာ္းရွိရင္ တကယ့္တည္တည္တ႔ံတံ႔ မိန္းကေလး ေနမွာ၊ သူ႔ မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္ပါလား၊ စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္တယ္ဆုိတာ၊ ဒါေတြ ထားေတာ့ကြာ၊ အကုိက မျဖဴဥေလးကုိ အိပ္မက္ မက္မက္ေနတယ္၊ ဒီ္ခေလးေလးကို ဘာလုိ႔ ဒါေလာက္ စဲြလန္းေနမိမွန္း မသိပါဘူး”

သူသည္ ရထားခုတ္ေမာင္းသံကို ေက်ာ္လြန္ရန္ ေအာ္ေျပာေနရသည္။ သူ႔ နဖူး၌ ဝဲက်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေနရင္း သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ေနခဲ့သည္။

“အကုိက တကယ္ယူမည္ဆုိတာ သူ မယုံဘူးကြာ၊ ေလးငါးခါေျပာေတာ့ အကုိ႔ကုိ ဖက္ငိုတာ၊ ဒိုု႔ ဒီက ေဝးတဲ့ေနရာကိုသြားၾကမယ္၊ ဘယ္ကို သြားရမယ္ဆုိတာေတာ့ ေတြးမရေသးဘူး” ဟု သူသည္ ရယ္သံျဖင့္ ေျပာေနတတ္သည္။
သူ၏ အစီစဥ္မွာ ေျဖးေျဖးေအးေအးမွဟု ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ အစီအစဥ္အတုိင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ရာခ်ည္း ျဖစ္လာေတာ့မည္ဟု ေတြးခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ အျမန္ဆုံး စီစဥ္ဆုံးျဖတ္ခ့ဲရသည္။

သူတုိ႔ မထြက္ခြါမီ တရက္က အတာစန္းကုန္းဘူတာမွ တက္လာခဲ့ၿပီး သူသည္ က်ေနာ္႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္သြား၏။
ထုိေန႔မွာ မိုးဖြဲ႔မ်ား စတင္က်ေသာေန႔ ျဖစ္သည္ကုိ က်ေနာ္သည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ ေမ့ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။
အတာစန္းကုန္ ဘူတာမွ ရထားထြက္လာခဲ့ေသာအခါ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြပက္လက္၏ ေနာက္ဖက္ ဝရံတာ၌ မုိးဖြဲ႔ကေလးမ်ားၾကားတြင္ ရပ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ထန္းလ်က္ အေၾကာင္းလည္းမေျပာေတာ့ေပ။ က်ေနာ္႔ ကုိ ေငြ သုံးက်ပ္ေပးလွဴရန္လည္း ေမ႔ေနသည္။
မိုးမ်ားသည္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၌ ငုိေနသလုိ ညိွဳ႔ဆုိင္းေနသည္။ အျပာေရာင္မ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ မိုးစက္ မႈန္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚသို႔ က်ေနသည္။

“ဒီညဘဲ အကုိ မေအးသြယ္ကုိ ယူလုိက္ေတာ့မယ္ ညီရာ”

သူသည္ ရထားသံကို ေက်ာ္လြန္ေစရန္ ေအာ္ေျပာေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မဲပုပ္ ေနသည္။ သူ႔ ေမးေက်ာႀကီးမ်ား တင္းလာေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ား နီရဲ လာေနသည္။ သူသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ သူ႔ ဆံပင္မ်ားကုိ သပ္တင္ေနသည္။

“မေအးသြယ္ဟာ မိန္းမပ်က္ေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒါ လူတုိင္းသိပါတယ္၊ သူနဲ႔ မအိပ္ဖူးတဲ့ လက္မွတ္စစ္မရွိဘူး၊ မညားဖူးတဲ့ရဲ မရွိဘူး၊ ဂါတ္ဗုိလ္ မရွိဘူး၊ ရုံပိုင္ မရွိဘူး၊ ကြာ... ေပၚတာ... ဂ်မဒါက အစ၊ ဒါေပမယ့္ အကုိ အတည္အက်ယူေတာ့မယ္ ဆုိတာ လူတိုင္းကို ေၾကာ္ျငာၿပီးသား၊ ဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အမဲမဖ်က္သင့္ေတာ့ဘူး မႈတ္လား...

“တေန႔က ဟုိေကာင္...ဟုိေကာင္ ဆုိရင္ ညီသိပါတယ္၊ ေကာင္မေလးကိုထန္းညက္ေကာ လူေကာဖမ္းမယ္လုပ္တယ္ကြာ၊ ေကာင္မေလးကလဲ ခု ေနေတာ့ ေထာင္ မက်ခ်င္ေတာ့ဘူးမႈတ္လား၊ အဲေတာ့ ေခၚရာလုိက္သြားရတယ္၊ မထူးေတာ့ဘူးေလ၊ ပ်ဥ္းမနားေခၚသြားတယ္၊ အဲတာ ဟုိေကာင္က သူ႔ အေပါင္း အသင္းေတြကုိ ေကာင္မေလးနဲ႔ဧည့္ခံတာ၊ လူ ေလးဆယ္ေလာက္၊ ကုန္တဲြေပၚမွာေပါ့ကြာ၊ ေကာင္မေလး သတိလစ္သြားမွ ပစ္ထားခဲ့ၾကတာ၊ ခု ေကာင္မေလးကုိ ေဆးက်ိတ္ကုေနတယ္....
“ညီ.... အကုိ လူေတြအမ်ားႀကီး သတ္ဖူးပါတယ္၊ စစ္တပ္ထဲမွာေရာ ေတာထဲမွာေရာ တာဝန္ေပးလုိ႔ သတ္ဖူး ပါတယ္၊ ခုေတာ့ လူမသတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အကို ေထာင္ထဲဝင္ရင္ ေကာင္မေလး ပုိဒုကၡေရာက္မွာေပါ့ကြာ၊ မနက္ျဖန္ကာ ေကာင္မေလး အိပ္ရာ ထႏုိင္ပါဘီ၊ အကို ဒီေန႔ညဘဲ တရားဝင္ လက္ထပ္မယ္၊ မနက္ျဖန္္ကာ ေခၚသြားမယ္၊ ဘယ္ကုိ သြားရမယ္ဆုိတာေတာ့ မသိေသးဘူး၊ ဒီက ထြက္သြားဖုိ႔ဘဲ အေရးႀကီးတာ၊ အဲတာ ညီ႔ ကုိ အကုိႏႈတ္ဆက္တာ”

ေနာက္ရက္မွစ၍ သူတုိ႔ကို မေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
သူတုိ႔ ဘယ္ဆီထြက္ခြါသြားၾကၿပီကုိ မည္သူမွ် သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
က်ေနာ္႔ နားထဲတြင္ကား ကိုစုိးေမာင္၏ စကားသံမ်ားသည္ ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္္ေနရစ္ခဲ့၏။ ထုိစကားလုံးမ်ားသည္ မေအးသြယ္ တေယာက္တည္းကုိ ကြက္၍ ထြန္းညိွျပသည္ကား မဟုတ္။

ညိဳညိဳသည္လည္း သူတုိ႔လုိပင္ ရထားႀကီးကုိ အၿပီးတုိင္ စြန္႔ပယ္ ထြက္ခြါသြားရလိမ့္မည္္ ဟူ၍ကား က်ေနာ္သည္ မေတြးဘူးခဲ့။
စင္စစ္၌ ဤေန႔ရက္မ်ားမွာ ညိဳညိဳ ရထားေပၚ၌ ေနာက္ဆုံးလုိက္ပါေနသည့္ ေန႔မ်ားျဖစ္သည္ကို အကယ္၍ ႀကဳိတင္ သိရွိႏုိင္ခဲ့လွ်င္လည္း အတူသြား အတူေနရစဥ္၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည့္ ခဏတာ ၾကည္ႏူးမႈကေလးမ်ားသည္ ရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။

ညဦးပုိင္းမ်ား၌ ေတာင္တြင္းႀကီးတြင္ ရထား ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ညိဳညိဳသည္ ျမင္းလွည္းေပၚသို႔ ထန္းလ်က္ေတာင္းမ်ား တင္ေပးလႊတ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္အတူ မိုးရြာႀကီးထဲ၌ ၿမိဳ႔ထဲသုိ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကသည္။္
မိုးမ်ား တေဝါေဝါသြန္းခ်ေနစဥ္၌ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေရ ပင္လယ္ေဝေနသည့္ လမ္းေပၚ၌ ထီးတလက္တည္း အတူေဆာင္းကာ ေလွ်ာက္ သြားၾက၏။ သူ႔ ပခုံးတဖက္ႏွင့္ က်ေနာ္႔ပခုံးတဖက္မွာမုိးေရမ်ားနစ္ေနသည္။ မုိးရြာသံသည္ ဆူညံေန၏။ အေမွာင္ရိပ္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ နံေဘး လမ္းမေပၚမွ ျမင္းလွည္းမ်ားျဖတ္ေမာင္းသြားေနၾကသည္။
က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲ၌ သူႏွင့္က်ေနာ္မွာ ညားစ ဇနီးေမာင္ႏွံလုိ ထင္ေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ခါးကိုသိမ္းေပ႔ြလုိက္၏။ သူသည္ က်ေနာ္႔လက္ကို အတင္းျဖဳတ္ေန၏။ မရေသာအခါ ေပါက္ျပဲ သြားေအာင္ ဆိတ္ဆဲြလုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္႔ လက္ကို ေျဖလႊတ္ လုိက္ရေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း နမ္းပစ္လုိက္ျပန္သည္။

“သိပ္ကဲတယ္.... မုန္းစရာ ေကာင္းလုိက္တာ”
သူက ေျပာလုိက္သည္။
“ခ်စ္စရာႀကီးပါ”
“အမယ္.... ဒီပုံလား ခ်စ္စရာႀကီး”
“ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ ခ်စ္စရာ ေတြ႔လာမွာေပါ့”

သူသည္ ခပ္တုိးတုိးရယ္သည္။ က်ေနာ္႔ လက္ကို လိန္ဆဲြလုိက္ျပန္သည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တတ္ႏုိင္သမွ် အေႏွးဆုံး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက၏။ က်ေနာ္ျမန္သြားလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္႔ လက္ကိုဖမ္းဆဲြထား၏။ မဂၤလာလမ္းထိပ္ ေရာက္လွ်င္ သူက ေရွ႔ဆက္သြားၿပီး က်ေနာ္ ထမင္းဆုိင္အတြင္းဝင္ေနခဲ့ကာ လမ္းခဲြသြားရလိမ့္မည္။
ထုိအခုိက္အတန္႔၌ကား ႏွစ္ဦးစလုံးပင္ လမ္းကို သည္ထက္ပို၍ ရွည္ေစခ်င္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ကုိစုိးေမာင္ႏွင့္ မေအးသြယ္တုိ႔ ခု အခ်ိန္၌ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနၾကမည္ကို ေတြးေနမိၾက၏။ ထုိအေတြးကုိ သူ သည္ လည္း ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခ်င္လာပုံရသည္။

“ပင္းေခ်ာင္း ရဲေတြ နယ္ေျပာင္းသြားရတာ သူ မ်ားတို ့ေမတၱာပုိ႔လုိ႔ေနမွာ”

သူသည္ စကားကုိ မဆီမဆုိင္ေျပာရင္း ရယ္ေနျပန္သည္။ ခုရက္မ်ား၌ ပင္းေခ်ာင္းမွ အဖမ္းအဆီးမ်ား လြတ္ ကင္းေနျပန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တြင္းႀကီး၌ကား ပုိ၍ အဖမ္းအဆီးထူထပ္ေနသည္ကို က်ေနာ္သတိရလာျပန္သည္။ ညိဳညိဳသည္လည္း ထန္းလ်က္ တဆယ္ထက္ပို၍ မတင္ဝံ့။ သူ႔ အေမ၏ ပန္းနာမွာ ေဆးမဝယ္ႏုိင္သျဖင့္ ပို၍ ဆုိးေနသည္ဟု သင္းသင္းေျပာသည္ကို သတိရလာျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ အခက္အခဲအတြက္ တႀကိမ္ ထပ္၍ ေျဖရွင္းရန္ ေတြးလာမိသည္။
ဤနည္းမွာ ခဏတာ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ၾကာရွည္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရရန္မွာမူ သူ႔ မိဖမ်ား၊ က်ေနာ္႔ မိဖမ်ားကုိ ပစ္ပယ္ကာ ဇြတ္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ၾကရန္၊ သို႔မဟုတ္ မေအးသြယ္ႏွင့္ကိုစုိးေမာင္တုိ႔လုိ အားလုးံကို စြန္႔ပစ္ထြက္ေျပးၾကရန္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကား က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ပို၍ ကံေကာင္းေထာက္မေပသည္။
ညိဳညိဳ၏ အေတြးမ်ားမွာလည္း မေအးသြယ္တုိ႔ထံ ေရာက္သြားျပန္သည္။

“ခုေန မေအးသြယ္တုိ႔ ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္....”

သူက အသံ တုိးတိမ္စြာ ေျပာေနသည္။္

“ကိုစုိးေမာင္ႀကီးက မေအးသြယ့္ ခေလးကို သိပ္ခ်စ္တာဘဲတဲ့၊ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ေနၾကမွာဘဲေနာ္၊ သူတို႔က်ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ မိဖေတြ ငဲ့စရာရွိတာမွ မဟုတ္တာေနာ္”

သူ႔ အသံမ်ားမွာ မုိးရြာသြန္းေနသံမ်ား ေအာက္၌ နစ္ျမဳပ္သြားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ မုိးေရစိုုရဲႊေနေသာ သူ႔ လက္ကေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။
ဒုိ႔လဲ ဇြတ္ယူလုိက္ၾကမယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီလိုေတာ့ မင္းမလုပ္ရက္ဖူးမႈတ္လား၊ ဒုိ႔ ဒီလုိခ်ည့္ေတာ့ အျမဲ ေနသြားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ညရွိရင္ ေန႔ရိွတာေပါ့၊ မုိးရြာရင္ မုိးတိတ္တာရွိတာေပါ့၊ ဒုိ႔ဟာ ကမၻာျခားေနၾကတာမွ မ ဟုတ္ဖဲ၊ ဒီလုိေပါ့ကြယ္၊ ေန႔မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ျမင္ရတာ၊ ညက်ေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာကို ျပန္ ေတြးၾကည့္မယ္၊ မင္းအသံ ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေနမယ္၊ ခုေန ကို သာ မုိက္မိုက္ကန္းကန္း ထန္းညက္ေတြ လွိမ့္တင ္ ခုိင္းလိုက္ရင္ ေငြေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္၊ ဒါေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္၊ တေန႔ေတာ့ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ ရွိလာမွာ ေပါ့။
က်ေနာ္႔ ထုိအေတြးမ်ားကုိ သူ သိေနမည္ဟု ထင္မိျပန္သည္။

နိဳင္၀င္းေဆြ

အပိုင္း(၁၄)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္...