ေရနဲ ့ငါး

(က)
ေရသိမ္ကေလးေပၚတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနသည္။
အကာအရံမရွိသျဖင့္ ေရသ္ိမ္ကေလးတဝိုက္ ကြင္းအႏွံ ျမင္ေနရ၏။ တြဲေလာင္းခ်ထားသည့္ ေျခေထာက္ ေအာက္တြင္ ျမက္ရုိင္းမ်ားထလ်က္။ ေရခန္းလ်က္ရွိသည့္ ရုိးကေလးမွာ ခတ္ေဝးေဝးအေရာက္တြင္ ေသာင္ပုရြာ ဖက္သို ့ခ်ိဳးေကြ ့လိုုက္၏။ ငွက္ေပ်ာေတာတန္းထဲ ေခါင္းထိုးၿပီးဝင္သြား၏။

ဝါးတံတားတခုက ရိုးအလယ္တြင္ေဆာက္ထားသည့္ ေရသိမ္ကေလးႏွင့္ ရုိးထိပ္ကမ္းပါးကို ဆက္သြယ္ထား ၏။ သူက ေရသိမ္ကေလးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သူ ့စာသင္ေက်ာင္းကေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားသည္။


စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ ေဆာက္လုပ္ၿပီးကာစျဖစ္သည္။ သံုးပင္ႏွစ္ပင္ အေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။ လက္ခုပ္ တေဖါင္အျမင့္ရွိသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝန္းအတြင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္း ဝန္းသပ္သပ္ ကန္ ့လ်က္။စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ျခံစည္းရိုခ်င္းဆက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို တရြာလံုး၏စုေပါင္းေငြျဖင့္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ တစ္လရွိၿပီ။ စာသင္သား ၁၈ ေယာက္သာရွိသည္။ သို ့ေသာ္ သူက အားမငယ္ပါ။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားထံကတဆင့္ ၾကားရ သည့္သတင္းအရ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းအပ္မည့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ရွိေနသည္ကို သူသိသည္။

လက္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားကို သူငယ္တန္းမွ ဒုတိယတန္းအထိ အတန္းခြဲကာ စာသင္ခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္း နိဳင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုသည္။ သခ်ၤာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္သံုးခုကိုသာ စတင္ၿပီး သင္သည္။ အျခားဘာသာရပ္မ်ားကို လိုအပ္သလို ဆက္လက္သင္သြားရန္ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ေက်ာင္း သား အေရအတြက္တည္ျငိမ္သည့္အခါက်မွ ဘာသာစံုသင္ရန္စဥ္းစားသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စရက္ကတည္းက သူက ကာယပညာစုေပါင္းေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ေန ့တိုင္းလုပ္သည္။ ေက်ာင္းသန္ ့ရွင္းေရး ေက်ာင္းဝန္းသန္ ့ရွင္းေရး ေန ့တိုင္းလုပ္သည္။ အထူးသျဖင့္ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္သည့္အလုပ္မ်ားကို ဆက္တိုက္လုပ္သည္။ သံၿပိဳင္ ကဗ်ာ ရြတ္ဆိုျခင္းကို အခ်ိန္မွန္မွန္လုပ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက စာသင္ခ်ိန္နည္းၿပီး အားကစားႏွင့္ အျခားဖြံ ့ျဖိဳးေရး အလုပ္မ်ားက အခ်ိန္ပိုလုပ္သျဖင့္ အားလံုးလိုလို ေပ်ာ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး တက္ တက ္ၾကြၾကြလုပ္ၾကသည္။ တလအတြင္း ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရြာထဲက ေက်ာင္းမေနေသးသည့္ ခေလးမ်ား သိသိသာသာ စိတ္ဓါတ္အေနအထား ကြာျခားသြားသည္။
သူက သူ ့ေက်ာင္းကေလးကို သည့္ထက္ ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ရမည္ကို ေတြးသည္။ အားလပ္သည့္အခ်ိန္တိုင္း ေရသိမ္ကေလးေပၚ လာထိုင္သည္။ ေရသိမ္ကေလးေပၚ ထိုင္ရင္းေတြးသည္။ စာဖတ္ သည္။ သူ ့ေက်ာင္းကေလးကို သံုးလအတြင္း ေအာင္ျမင္တက္ၾကြသည့္ စာသင္ေက်ာင္းကေလးျဖစ္လာရန္ စိတ္ ထက္သန္လ်က္ရွိသည္။

“ဆရာေလး ဆရာေတာ္ဘုရားက ေခၚေနတယ္↔

ဝါးတံတားေလးထိပ္ ရိုးေပၚတြင္ ေက်ာင္းသား “ေမာင္ၾကြက္ကင္↔ ရပ္ေနသည္။ ညေနပ္ိုင္း ေနေရာင္ တေစါင္းထိုးထားသျဖင့္ ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို မီးဆလိုက္ထိုးထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး။အဝတ္အစားမ်ားမွာ ေဟာင္းႏြမ္းလ်က္။ ဖိနပ္မပါ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ဆံပင္ဗုတ္သိုက္ႏွင့္။
သူက ဝါးတံတားေလးေပၚမွတဆင့္ ကုန္းေပၚတက္သည္။ သူႏွင့္ေမာင္ၾကြက္ကင္တို ့လွည္း လမ္း ေၾကာင္းကို ေက်ာ္ကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္ ဝင္ခဲ့သည္။ သူတို ့ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္း ထိုင္ဆရာေတာ္၏ေရွ ့၌ ရြာသား သံုးေလးဦးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ ထိုင္ေနသူမ်ားက သူ ့ကို ေမါ့ၾကည့္သည္။

“ဆရာေတာ္ေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို ့ပါဘုရား↔

သူက ထိုင္ေနသူမ်ားကိုအကဲခတ္ရင္း ဆရာေတာ္၏ေရွ ့တြင္ ဝပ္ျပဳျခင္းမ်ားျပဳၿပီးမွ ထိုင္သည္။ ေမာင္ၾကြက္ ကင္က ေက်ာင္းေအာက္သို ့ျပန္ဆင္းသြား၏။

“ေအး ေက်ာင္းဆရာကို ေျပာစရာကိစၥရွိလို ့အေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ၊ ဒါက က်ဳပ္တို ့ရြာ သာေရးနာ ေရးအသင္းလူႀကီးေတြပဲ၊ သူတို ့က ေက်ာင္းဆရာနဲ ့စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုလို ့၊ ကဲ ဒကာႀကီးတို ့ေျပာစရာ ရွိတာေျပာၾက၊ ေက်ာင္းဆရာကလည္း သူတို ့ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ပါ↔

ဆရာေတာ္ရဲ့စကားအသြားအလာကိုခန္ ့မွန္းၿပီး သူ ့စိတ္ထဲ ထင့္သည္။ ဘာေတြေျပာၾကမွာလဲ။ ဘယ္ လိုျပႆနာမ်ား ရွိေနလို ့လဲ။

“ေအာ္ ဒီလိုပါ၊ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းေပၚမွာ အေခါင္းေတြတင္ထားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား၊ အဲဒါ က်ေနာ္တို ့သိခ်င္လို ့ပါ↔

သူ ့မ်က္ႏွာ တခ်က္ပ်က္သလိုျဖစ္သြားသည္။ စိုးရိမ္စိတ္က သိသိသာသာေပၚလာသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့အေနႏွင့္ အမွန္အတိုင္းမေျဖလို ့ေတာ့မျဖစ္။

“ဟုတ္ကဲ့၊ ေခါင္းႏွစ္လံုးေတာ့ က်ေနာ္ အလွဴခံထားတာ ရွိပါတယ္ အဲဒါ↔
“က်ဳပ္တို ့လာတဲ့ကိစၥက အဲဒီကိစၥပဲ၊ စာသင္ေက်ာင္းေပၚမွာ ေခါင္းေတြတင္ထားေတာ့ အခု ေက်ာင္း သားမိိဘေတြက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လဲလို ့ဒူးမွာ နည္းနည္း ပဲပြန္းသြားတာ အခုထက္ထိ မထနိဳင္ေသးဘူး၊ ဒူးေခါင္းတခုလံုး ဝါးပိုးဝါးေလာက္ေယာင္ေနတယ္၊ ေက်ာင္း မတက္နိဳင္တာ သံုးရက္ရွိၿပီ၊ ဆရာေလးလည္းသိမွာပါ၊ ရြာ့ေတာင္က ကိုခ်စ္ေအးရဲ့သား၊ အခု မိဘေတြက သူတို ့သား ဒီလိုျဖစ္တာ ေက်ာင္းေပၚမွာ လူေသထည့္တဲ့ေခါင္းေတြ တင္ထားလို ့သူတို ့သား မေကာင္းဆိုးဝါးလုပ္ခံရတာဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ အဲဒါ ဆရာေလးကို က်ဳပ္တို ့လာေျပာတာပဲ၊ ေက်ာင္းေပၚမွာ ေခါင္း ေတြဘာလုပ္ဖို ့တင္ထားတာလဲ၊ မထားေစခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ထိခိုက္ထားတဲ့ေက်ာင္းသားအတြက္ နားလည္ တဲ့ဆရာေတြနဲ ့ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပးပါ၊ က်ဳပ္တို ့လာေျပာတာ အဲဒီကိစၥပါပဲ↔

သူ မည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာနိဳင္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္သြားရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ရက္ ၂၀ က၊ ရြာထဲက ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အသုဘကိစၥႏွစ္ခုကို သူသြားခဲ့သည္။ လူေသ ထည့္သည့္အေခါင္းမ်ားက ကၽြန္းသားျဖင့္ေခါင္းစပ္ထားသည္ကို သူေတြ ့သည္။ ထိုေခါင္းမ်ားကို မီးမရွိဳ ့ရန္ႏွင့္ ေက်ာင္း အတြက္လွဴပါရန္ အသုဘရွင္မ်ားထံ အလွဴခံသည္။ ညဥ့္နက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားႀကီး သံုး ေယာက္ ကိုေခၚကာ ေခါင္းမ်ားကို ထမ္းယူလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ခုံတလံုးမွ်မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ ယင္း ေခါင္းမ်ားကိုဖ်က္ကာ စာသင္ခံုလုပ္ရန္ သူ စဥ္းစားသည္။ သို ့ေသာ္ ရုတ္တရက္ စာသင္ခုံမလုပ္နိဳင္ေသး။ ေက်ာင္း သားမိဘ လက္သမားဆရာတဦးက အလုပ္မအားေသးသျဖင့္ ေခါင္းမ်ားကို သည္အတိုင္း စာသင္ေက်ာင္းေပၚ တင္ထားခဲ့ရသည္။

“က်ေနာ္က အဲဒီေခါင္းေတြကိုဖ်က္ၿပီး စာသင္ခံုလုပ္ဖို ့အလွဴခံထားတာပါ၊ လူႀကီးေတြလဲသိတဲ့အတိုင္း ရြာက ေက်ာင္းေဆာက္လိုုက္လို ့ေငြေတြေတာ္ေတာ္ကုန္ထားၿပီးၿပီ၊ စာသင္ခံုမရွိပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒီအတိုင္းစာသင္ရတာလဲ ေရရွည္မွာ မေကာင္းဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ပါ၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ဒီကိစၥ ေက်ာင္းသားမိဘ အေတာ္မ်ားမ်ား သိေနၾကမယ္လို ့က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ ဘယ္သူက ဘာမွမေျပာေတာ့ က်ေနာ္က↔
“ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ေက်ာင္းဆရာကို တိုက္ရုိက္လာေျပာရမွာ ခက္ေနၾကတယ္ေလ၊ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ေက်ာင္းဆရာက နားလည္ရမွာေပါ့၊ေခါင္းေတြတင္ထားတဲ့ေက်ာင္းေပၚမွာ ေက်ာင္းဆရာက တ ေယာက္ထဲအိပ္တာဆိုေတာ့ ရြာက ေက်ာင္းဆရာကို တမ်ိဳးထင္ေနၾကတာလဲရွိတယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ ထပ္ ေျပာစရာကိစၥ တခုရွိေသးတယ္↔

သူက ငံု ့ထားသည့္ေခါင္းကို ျပန္ေမါ့သည္။ သာေရးနာေရးအသင္း ဥကၠဌလုပ္သူ၏မ်က္ႏွာကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္သည္။

“ဟုတ္လား၊ ဘာမ်ားလဲခင္ဗ်၊ ေျပာလက္စနဲ ့ေျပာသာေျပာပါ၊ က်ေနာ္လည္းျပင္ဆင္သင့္တာျပင္ဆင္၊ ဆင္ျခင္သင့္တာ ဆင္ျခင္ရတာေပါ့↔

ေျပာမယ့္သာေျပာလိုက္ရေပသည့္ သူ ့ရင္ထဲတြင္မေတာ့ စိတ္ရွဳပ္ေထြး ေၾကကြဲလာမိသည္။

“က်ဳပ္တို ့ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလိုပဲ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာနဲ ့စာသင္လာတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ။ သူတို ့ကေတာ့ ဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမႀကီးေပၚမွာပဲ စာသင္ၾကရတယ္၊ ေက်ာင္းဆရာေတြက မျမဲဘူးေလ၊ ေအာင္လည္းမေအာင္ျမင္ဘူး၊ ေက်ာင္းပ်က္သြားတာခ်ည့္ပဲ၊ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္ စာမသင္ခင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ဘုရားရွိခိုးစာရြတ္ၾကရတယ္၊ အခုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာလက္ထက္ၾကေတာ့ အဲဒီကိစၥဘာျပဳလို ့ျဖဳတ္လုိက္တာလဲ၊ က်ဳပ္တို ့ၾကားတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာက ဘုရားရွိခိုးစာကိုေတာင္ ျပည့္စံုေအာင္မရဘူးဆို၊ ဒါဆိုရင္ ခေလးေတြကုိ စာဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသင္မလဲ↔

ဆရာေတာ္ဘုရား၏ေက်ာင္းမႀကီးေပၚက ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ေနအေတာ္ ေစါင္းခဲ့ၿပီ။ တနာရီေက်ာ္ခန္ ့မွ် ေက်ာင္းမႀကီးေပၚ သူထိုင္ေနခဲ့သည္။ သာေရးနာေရးအသင္းလူႀကိီးမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ ေဆြးေႏြးခဲ့ သည္။ ေခါင္းမ်ားကို သခ်ိၤဳင္းကုန္းသို ့ျပန္ပို ့ကာ မီးရွိဳ ့ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ သူ ့ဖက္က သေဘာတူသည္။ ေက်းရြာက စာသင္ခံုတခ်ိဳ ့ျဖည့္ဆီးေပးရန္ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးေဆာင္ရြက္မည္ဟု လူႀကီးေတြဖက္က ကတိေပးသည္။ ဒူးတြင္ဒဏ္ရာရထားေသာေက်ာင္းသား၏ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္ စာသင္ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းလာေရာက္လ်က္ ရုိးရာ ယံုၾကည္မွဳအရ လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ရန္ သူက သေဘာတူလိုက္သည္။ သူကမူ နားလည္ တတ္ ကၽြမ္းျခင္းမရွိသျဖင့္ အမွားအယြင္းမျဖစ္ေစရန္ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္ေဆာင္ရြက္ေစျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ရသည္။

ေန ့စဥ္ စာမသင္ခင္ အေစါပိုင္း ဘုရားရွိခိုးစာရြတ္ျခင္းကို ေဆာင္ရြက္မည့္အေၾကာင္း သူက ကတိေပးသည္။ထိုသို ့ကတိေပးေနစဥ္ သူ ့ေခါင္းထဲ၌ ဘုရားရွိခိုးစာတတ္သူ ေက်ာင္းသားႀကီးတဦးဦးကို ေခါင္း ေဆာင္ထား ရြတ္ဆိုရန္စဥ္းစားထားလိုက္သည္။ အကယ္၍ ဘုရားရွိခိုးစာရသူ ေက်ာင္းသားႀကီးမရွိေသးပါက သ ူကိုယ္တိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားထံတြင္ ဘုရားရွိခိုးစာသင္ယူရြတ္ဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္ေနမိသည္။

ေနေစါင္းေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းကေလးေပၚ သူတက္လာခဲ့သည္။ အိမ္မျပန္ပဲ သူ ့ကိုေစါင့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသား ေမာင္ၾကြက္ကင္ကို ေလွကားရင္းတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ သူက ေမာင္ၾကြက္ကင္၏ပခံုးကိုဖိကာ ႏွစ္သိမ့္သည္။ မည္သို ့ပင္ျဖစ္ပေစ သူကေတာ့ စိတ္မပ်က္နိဳင္ပါ။ စာသင္ ေက်ာင္းကေလးေပၚ လွမ္းတက္လာသည့္ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားက အနည္းငယ္ေတာ့ တုန္ ့ဆိုင္းအားနည္းေနသည္ကိုမူ သူ ့ကိုယ္သူ သတိျပဳမိသည္။ ေနာက္တေန ့ညကစၿပီး သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့အတူလာအိပ္ရန္ မိဘမ်ားထံ အကူအညီေတာင္းမည္ဟု သူစဥ္းစားသည္။ ေမာင္ၾကြက္ကင္ကိုေတာ့ သည္ကေန ့ညကတည္းက သူႏွင့္ အတူ အိပ္ေဖၚေခၚထားရန္ ဆံုးျဖတ္လို္က္သည္။

သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာတလခန္ ့ကတည္းက ေသာင္ပုရြာကေလးဆီေရာက္လာခဲ့သည္။ ရြာက စပါးႏွင့္ငွါးသည့္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူေရာက္လာေတာ့ ရြာက စာသင္ ေက်ာင္းကေလးတခု ဝိုင္းစုၿပီးေဆာက္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းပိုင္ေျမ သပ္သပ္ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ေပးသည္။ သူကလည္း ကိုယ္ထူကိုုယ္ထစာသင္ေက်ာင္းအျဖစ္မွ အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းအဆင့္ေရာက္ရန္ ခြန္တိုက္ အားတိုက္ ႀကိဳးစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ ဤသို ့ျဖင့္ ၿမိဳ ့ကေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာ လူငယ္တေယာက္၏ စိတ္ကူးယဥ္ပညာေရးလုပ္ငန္းတခု အစျပဳခဲ့သည္။

သူက သူ ့ကိုယ္သူ ငါးတေကာင္အျဖစ္သေဘာထားသည္။ ေက်းရြာလူထုက ေရကန္တခု။ ထိုေရကန္ထဲတြင္ သူက ငါးတေကာင္အေနႏွင့္ စတင္ကူးခတ္လို ့ တလမျပည့္တျပည့္အခ်ိန္မွာပင္ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ တိုးလာရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

စာသင္ေက်ာင္းကေလးေပၚတြင္ ေမွာင္ေနသည္။ သူက အလင္းေရာင္က်န္ရွိေနေသးသည့္ ခါးဝက္ခန္ ့အျမင့့္ ထရံကာေဘးတြင္ သြားရပ္သည္။ ေက်ာင္းကေလးေပၚကတဆင့္ ေသာင္ပုရြာကေလးဆီ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေသာင္ပု ရြာကေလးက လယ္ကြက္မ်ားျခားလ်က္ အုန္းပင္သစ္ပင္မ်ားၾကားတြင္ျငိမ္သက္လ်က္။မၾကာခင္ အေမွာင္ထုက ေသာင္ပုရြာကေလးေပၚ လႊမ္းျခံဳလာေတာ့မည္။ သို ့ေသာ္ ယင္းအေမွာင္ထုႀကီးအတြင္းမွာပင္ ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ မ်ား ရွိေနေသးသည္။ ေနာက္တေန ့တြင္ ေသာင္ပုရြာကေလးေပၚ ေနေရာင္ျခည္မ်ား တဖန္ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာေပအံုးမည္။

သူက ေနာက္တေန ့မနက္တြင္ သူ ့စာသင္ေက်ာင္းကေလးဆီ ဖိနပ္မပါ လမ္းေလ်ာက္လာၾကဦးမည့္ ေက်ာင္း သားကေလးမ်ားကို စိတ္မွန္းႏွင့္ေတြးကာ ခြန္အားေတြျပန္လည္ျပည့္ဝ လာေနေလ၏။ ။

ၿငိမ္းေဝ
(လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္က ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာဘဝသို ့ျပန္လည္လြမ္းသလ်က္ျဖင့္...)
(ဤဝတၳဳတိုစာမူမွာ ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္းအတြက္ ေရးေပးခဲ့ေသာ စာမူျဖစ္ပါသည္။)