မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ

(၁၃)
ေနာက္ပိုင္းေန႔ရက္မ်ား

“ဘာလိုလိုနဲ ့ေနာ္ မိုးေတြေတာင္ ရြာလာဘီ↔

ေနာက္ပုိင္းေန႔ရက္မ်ား၌ ညိဳညိဳသည္ ထုိ စကားစုုကို အမွတ္မဲ့ ေျပာေနတတ္သည္။
သူသည္ သူ႔ လက္ကို ရထားျပတင္း အျပင္ဖက္သုိ႔ ဆန္႔ထုတ္ထားသည္။ သူ႔ လက္ဖဝါးျပင္ေပၚ၌ မုိးေပါက္မ်ား သည္ တေျဖာက္ေျဖာက္ ေၾကြက်ေန၏။ မိုးစက္မ်ားသည္ ရထားျပတင္းေဘာင္မွတဆင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လြင့္ စဥ္ေန သည္။
“ဘယ္ေတာ့မ်ား သူမ်ားတုိ႔ အတူ ေနၾကရမွာလဲ... ဟင္” ဟု သူ႔ စိတ္တြင္းမွ ေမးေနသံကုိ က်ေနာ္႔ စိတ္အာ ရုံျဖင့္ ၾကားေနရသည္။
သူ ထုိသုိ႔ တကယ္ ဖြင့္ဟေမးလုိက္လွ်င္ မည္သုိ႔ ေျဖရမည္ကို မသိ။
ေမွာင္လာလွ်င္ သူသည္ သူ႔ လက္တဖက္ကို က်ေနာ္႔ လက္ဖဝါးထဲ လာထည့္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေႏြးေနသည့္ သူ႔ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ေနရင္း.... ဤ ရက္မ်ားအတြင္း၌ သူ႔ အေမ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႔တဲ့လာေနသည္ကုိလည္း ေတြးေနမိ၏။
သူ႔ ကုန္မ်ား မၾကာမၾကာ အဖမ္း ခံေနရသည္ကိုလည္း ေတြးမိသည္။

ကိုေရႊေယာက္ႀကီး ျပထားသည့္ အိမ္သာအမိုး၌ အေပါက္ပါေသာ ရထားတဲြမွာလည္း ျမစ္ငယ္ တဲြျပင္ရုံသုိ႔ ပုိ႔လုိက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ညိဳညိဳ႔ ထန္းလ်က္မ်ားကို ခုိးဝွက္တင္ရန္ ေနရာ မရွိေတာ့သည္ကိုလည္း ေတြးေနမိသည္။
ထြန္းေမာင္အပါအဝင္ မီးရထားရဲသားအခ်ိဳ႔ႏွင့္မညြန္႔ရီတုိ႔ မသင့္တင့္ၾကသျဖင့္ ခုရက္ပုိင္း၌ ေတာင္ တြင္းႀကီး ဘူတာမွ အဖမ္း အဆီးမ်ား ပုိ၍ထူေျပာေနသည္ကိုလည္း ေတြးေနမိသည္။

မၾကာမီကပင္ မီးရထားေပၚမွ ဆင္းသက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည့္ ကုိစုိးေမာင္ႏွင့္မေအးသြယ္တုိ႔ကိုလည္း သတိရေနမိျပန္သည္။
ကုိစုိးေမာင္သည္ စစ္သားေဟာင္းလည္း ျဖစ္၏။ ေတာခိုရဲေဘာ္လည္း ျဖစ္ဖူးသည္။ ေထာင္လည္း က်ဘူး သည္။
သူသည္ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသည္။
ထန္းလ်က္မ်ားကုိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ လုိက္မတင္။
အတာစန္းကုန္းမွ ထန္းလ်က္မ်ားကို တင္သည္။
ထန္လ်က္မ်ား တင္ၿပီးလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္ရွိရာ ဂါတ္တဲြေပၚသို႔ တက္လာသည္။

“ညီေရ ့... ဒီေန႔ေတာ့ ဆယ့္ငါးဘဲ ပါတယ္၊ ညီ ပိုက္ဆံယူအုံးမလား၊ မယူေတာ့ဘူး မႈတ္လား ညီရာ...”
သူသည္ ေဆးတံကုိဖြာရွဳိက္ရင္း ျပံဳးၿပီး ေျပာတတ္သည္။
“သုံးက်ပ္ေတာ့ ေပးအုံးဗ်ာ”
“ေတာ္ပလား”
“ထပ္ေပးအုံးမလုိ႔လား”
“ေတာ္ဘီေျပာမလားလုိ႔ ေမးတာပါကြာ”

သူသည္ ရယ္ေမာရင္း က်ပ္တန္သုံးရြက္ကို ထုတ္ေပးတတ္သည္္္္္္။
တခါတရံ၌ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ စကားေကာင္းေနတတ္၏။

“အကိုက ညီ႔ကို တကယ့္ညီေလးလုိ ယုံတယ္” ဟု ေျပာတတ္သည္။
သူသည္ မေအးသြယ္ကုိ သူ အတည္တက် ေပါင္းသင္းခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားလည္း ေျပာျပသည္။

“ဟုိတုန္းက အကုိ႔မွာ သမီးတေယာက္ရွိဖူးတယ္၊ အကုိုေထာင္က်ေနတုန္း မိန္းမလဲ ေနာက္ေယာကၤ်ား ယူတာေပါ့၊ အကုိ႔ သမီးေလး ဆုံးသြားတယ္၊ အဲတာ မေအးသြယ့္သမီးေလးကို အကို႔ သမီးလုိ႔ ယုံေနတယ္ကြာ၊ စိတ္ဆုိတာ စဲြလန္းမိရာဘဲ၊ တကယ္ကိုယုံေနတာ၊ ခေလးက ႏွစ္ခါလည္ေလာက္ရွိေသးတာမႈတ္လား၊ အမွန္ေတာ့ မေအးသြယ္ကိုယ္တုိုင္ကကို ဒီခေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔ရလုိက္တဲ့ ခေလးမွန္း မသိဘူး၊ ဒါပုိေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ ခေလးကလဲ အကုိ႔ကို သူ႔အေဖ အရင္းလုိ႔ ယုံမွာ၊ အကုိ မေအးသြယ္ကုိ မႀကိဳက္လွပါဘူး၊ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္၊ သနားတာလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့၊ ဒီ မိန္းကေလးက မိဖမဲ့ မႈတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ အကာအကြယ္မဲ့တဲ့ လူေက်ာ္တန္တား ျဖစ္ေနရတာေပါ့၊ အတည္ယူမယ့္ ေယာက်ာ္းရွိရင္ တကယ့္တည္တည္တ႔ံတံ႔ မိန္းကေလး ေနမွာ၊ သူ႔ မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္ပါလား၊ စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္တယ္ဆုိတာ၊ ဒါေတြ ထားေတာ့ကြာ၊ အကုိက မျဖဴဥေလးကုိ အိပ္မက္ မက္မက္ေနတယ္၊ ဒီ္ခေလးေလးကို ဘာလုိ႔ ဒါေလာက္ စဲြလန္းေနမိမွန္း မသိပါဘူး”

သူသည္ ရထားခုတ္ေမာင္းသံကို ေက်ာ္လြန္ရန္ ေအာ္ေျပာေနရသည္။ သူ႔ နဖူး၌ ဝဲက်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေနရင္း သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ေနခဲ့သည္။

“အကုိက တကယ္ယူမည္ဆုိတာ သူ မယုံဘူးကြာ၊ ေလးငါးခါေျပာေတာ့ အကုိ႔ကုိ ဖက္ငိုတာ၊ ဒိုု႔ ဒီက ေဝးတဲ့ေနရာကိုသြားၾကမယ္၊ ဘယ္ကို သြားရမယ္ဆုိတာေတာ့ ေတြးမရေသးဘူး” ဟု သူသည္ ရယ္သံျဖင့္ ေျပာေနတတ္သည္။
သူ၏ အစီစဥ္မွာ ေျဖးေျဖးေအးေအးမွဟု ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ အစီအစဥ္အတုိင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ရာခ်ည္း ျဖစ္လာေတာ့မည္ဟု ေတြးခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ အျမန္ဆုံး စီစဥ္ဆုံးျဖတ္ခ့ဲရသည္။

သူတုိ႔ မထြက္ခြါမီ တရက္က အတာစန္းကုန္းဘူတာမွ တက္လာခဲ့ၿပီး သူသည္ က်ေနာ္႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္သြား၏။
ထုိေန႔မွာ မိုးဖြဲ႔မ်ား စတင္က်ေသာေန႔ ျဖစ္သည္ကုိ က်ေနာ္သည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ ေမ့ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။
အတာစန္းကုန္ ဘူတာမွ ရထားထြက္လာခဲ့ေသာအခါ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြပက္လက္၏ ေနာက္ဖက္ ဝရံတာ၌ မုိးဖြဲ႔ကေလးမ်ားၾကားတြင္ ရပ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ထန္းလ်က္ အေၾကာင္းလည္းမေျပာေတာ့ေပ။ က်ေနာ္႔ ကုိ ေငြ သုံးက်ပ္ေပးလွဴရန္လည္း ေမ႔ေနသည္။
မိုးမ်ားသည္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၌ ငုိေနသလုိ ညိွဳ႔ဆုိင္းေနသည္။ အျပာေရာင္မ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ မိုးစက္ မႈန္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚသို႔ က်ေနသည္။

“ဒီညဘဲ အကုိ မေအးသြယ္ကုိ ယူလုိက္ေတာ့မယ္ ညီရာ”

သူသည္ ရထားသံကို ေက်ာ္လြန္ေစရန္ ေအာ္ေျပာေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မဲပုပ္ ေနသည္။ သူ႔ ေမးေက်ာႀကီးမ်ား တင္းလာေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ား နီရဲ လာေနသည္။ သူသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ သူ႔ ဆံပင္မ်ားကုိ သပ္တင္ေနသည္။

“မေအးသြယ္ဟာ မိန္းမပ်က္ေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒါ လူတုိင္းသိပါတယ္၊ သူနဲ႔ မအိပ္ဖူးတဲ့ လက္မွတ္စစ္မရွိဘူး၊ မညားဖူးတဲ့ရဲ မရွိဘူး၊ ဂါတ္ဗုိလ္ မရွိဘူး၊ ရုံပိုင္ မရွိဘူး၊ ကြာ... ေပၚတာ... ဂ်မဒါက အစ၊ ဒါေပမယ့္ အကုိ အတည္အက်ယူေတာ့မယ္ ဆုိတာ လူတိုင္းကို ေၾကာ္ျငာၿပီးသား၊ ဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အမဲမဖ်က္သင့္ေတာ့ဘူး မႈတ္လား...

“တေန႔က ဟုိေကာင္...ဟုိေကာင္ ဆုိရင္ ညီသိပါတယ္၊ ေကာင္မေလးကိုထန္းညက္ေကာ လူေကာဖမ္းမယ္လုပ္တယ္ကြာ၊ ေကာင္မေလးကလဲ ခု ေနေတာ့ ေထာင္ မက်ခ်င္ေတာ့ဘူးမႈတ္လား၊ အဲေတာ့ ေခၚရာလုိက္သြားရတယ္၊ မထူးေတာ့ဘူးေလ၊ ပ်ဥ္းမနားေခၚသြားတယ္၊ အဲတာ ဟုိေကာင္က သူ႔ အေပါင္း အသင္းေတြကုိ ေကာင္မေလးနဲ႔ဧည့္ခံတာ၊ လူ ေလးဆယ္ေလာက္၊ ကုန္တဲြေပၚမွာေပါ့ကြာ၊ ေကာင္မေလး သတိလစ္သြားမွ ပစ္ထားခဲ့ၾကတာ၊ ခု ေကာင္မေလးကုိ ေဆးက်ိတ္ကုေနတယ္....
“ညီ.... အကုိ လူေတြအမ်ားႀကီး သတ္ဖူးပါတယ္၊ စစ္တပ္ထဲမွာေရာ ေတာထဲမွာေရာ တာဝန္ေပးလုိ႔ သတ္ဖူး ပါတယ္၊ ခုေတာ့ လူမသတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အကို ေထာင္ထဲဝင္ရင္ ေကာင္မေလး ပုိဒုကၡေရာက္မွာေပါ့ကြာ၊ မနက္ျဖန္ကာ ေကာင္မေလး အိပ္ရာ ထႏုိင္ပါဘီ၊ အကို ဒီေန႔ညဘဲ တရားဝင္ လက္ထပ္မယ္၊ မနက္ျဖန္္ကာ ေခၚသြားမယ္၊ ဘယ္ကုိ သြားရမယ္ဆုိတာေတာ့ မသိေသးဘူး၊ ဒီက ထြက္သြားဖုိ႔ဘဲ အေရးႀကီးတာ၊ အဲတာ ညီ႔ ကုိ အကုိႏႈတ္ဆက္တာ”

ေနာက္ရက္မွစ၍ သူတုိ႔ကို မေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
သူတုိ႔ ဘယ္ဆီထြက္ခြါသြားၾကၿပီကုိ မည္သူမွ် သိႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
က်ေနာ္႔ နားထဲတြင္ကား ကိုစုိးေမာင္၏ စကားသံမ်ားသည္ ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္္ေနရစ္ခဲ့၏။ ထုိစကားလုံးမ်ားသည္ မေအးသြယ္ တေယာက္တည္းကုိ ကြက္၍ ထြန္းညိွျပသည္ကား မဟုတ္။

ညိဳညိဳသည္လည္း သူတုိ႔လုိပင္ ရထားႀကီးကုိ အၿပီးတုိင္ စြန္႔ပယ္ ထြက္ခြါသြားရလိမ့္မည္္ ဟူ၍ကား က်ေနာ္သည္ မေတြးဘူးခဲ့။
စင္စစ္၌ ဤေန႔ရက္မ်ားမွာ ညိဳညိဳ ရထားေပၚ၌ ေနာက္ဆုံးလုိက္ပါေနသည့္ ေန႔မ်ားျဖစ္သည္ကို အကယ္၍ ႀကဳိတင္ သိရွိႏုိင္ခဲ့လွ်င္လည္း အတူသြား အတူေနရစဥ္၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည့္ ခဏတာ ၾကည္ႏူးမႈကေလးမ်ားသည္ ရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။

ညဦးပုိင္းမ်ား၌ ေတာင္တြင္းႀကီးတြင္ ရထား ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ညိဳညိဳသည္ ျမင္းလွည္းေပၚသို႔ ထန္းလ်က္ေတာင္းမ်ား တင္ေပးလႊတ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္အတူ မိုးရြာႀကီးထဲ၌ ၿမိဳ႔ထဲသုိ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကသည္။္
မိုးမ်ား တေဝါေဝါသြန္းခ်ေနစဥ္၌ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေရ ပင္လယ္ေဝေနသည့္ လမ္းေပၚ၌ ထီးတလက္တည္း အတူေဆာင္းကာ ေလွ်ာက္ သြားၾက၏။ သူ႔ ပခုံးတဖက္ႏွင့္ က်ေနာ္႔ပခုံးတဖက္မွာမုိးေရမ်ားနစ္ေနသည္။ မုိးရြာသံသည္ ဆူညံေန၏။ အေမွာင္ရိပ္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ နံေဘး လမ္းမေပၚမွ ျမင္းလွည္းမ်ားျဖတ္ေမာင္းသြားေနၾကသည္။
က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲ၌ သူႏွင့္က်ေနာ္မွာ ညားစ ဇနီးေမာင္ႏွံလုိ ထင္ေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ခါးကိုသိမ္းေပ႔ြလုိက္၏။ သူသည္ က်ေနာ္႔လက္ကို အတင္းျဖဳတ္ေန၏။ မရေသာအခါ ေပါက္ျပဲ သြားေအာင္ ဆိတ္ဆဲြလုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္႔ လက္ကို ေျဖလႊတ္ လုိက္ရေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း နမ္းပစ္လုိက္ျပန္သည္။

“သိပ္ကဲတယ္.... မုန္းစရာ ေကာင္းလုိက္တာ”
သူက ေျပာလုိက္သည္။
“ခ်စ္စရာႀကီးပါ”
“အမယ္.... ဒီပုံလား ခ်စ္စရာႀကီး”
“ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ ခ်စ္စရာ ေတြ႔လာမွာေပါ့”

သူသည္ ခပ္တုိးတုိးရယ္သည္။ က်ေနာ္႔ လက္ကို လိန္ဆဲြလုိက္ျပန္သည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တတ္ႏုိင္သမွ် အေႏွးဆုံး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက၏။ က်ေနာ္ျမန္သြားလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္႔ လက္ကိုဖမ္းဆဲြထား၏။ မဂၤလာလမ္းထိပ္ ေရာက္လွ်င္ သူက ေရွ႔ဆက္သြားၿပီး က်ေနာ္ ထမင္းဆုိင္အတြင္းဝင္ေနခဲ့ကာ လမ္းခဲြသြားရလိမ့္မည္။
ထုိအခုိက္အတန္႔၌ကား ႏွစ္ဦးစလုံးပင္ လမ္းကို သည္ထက္ပို၍ ရွည္ေစခ်င္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ကုိစုိးေမာင္ႏွင့္ မေအးသြယ္တုိ႔ ခု အခ်ိန္၌ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနၾကမည္ကို ေတြးေနမိၾက၏။ ထုိအေတြးကုိ သူ သည္ လည္း ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခ်င္လာပုံရသည္။

“ပင္းေခ်ာင္း ရဲေတြ နယ္ေျပာင္းသြားရတာ သူ မ်ားတို ့ေမတၱာပုိ႔လုိ႔ေနမွာ”

သူသည္ စကားကုိ မဆီမဆုိင္ေျပာရင္း ရယ္ေနျပန္သည္။ ခုရက္မ်ား၌ ပင္းေခ်ာင္းမွ အဖမ္းအဆီးမ်ား လြတ္ ကင္းေနျပန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တြင္းႀကီး၌ကား ပုိ၍ အဖမ္းအဆီးထူထပ္ေနသည္ကို က်ေနာ္သတိရလာျပန္သည္။ ညိဳညိဳသည္လည္း ထန္းလ်က္ တဆယ္ထက္ပို၍ မတင္ဝံ့။ သူ႔ အေမ၏ ပန္းနာမွာ ေဆးမဝယ္ႏုိင္သျဖင့္ ပို၍ ဆုိးေနသည္ဟု သင္းသင္းေျပာသည္ကို သတိရလာျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ အခက္အခဲအတြက္ တႀကိမ္ ထပ္၍ ေျဖရွင္းရန္ ေတြးလာမိသည္။
ဤနည္းမွာ ခဏတာ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ၾကာရွည္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရရန္မွာမူ သူ႔ မိဖမ်ား၊ က်ေနာ္႔ မိဖမ်ားကုိ ပစ္ပယ္ကာ ဇြတ္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ၾကရန္၊ သို႔မဟုတ္ မေအးသြယ္ႏွင့္ကိုစုိးေမာင္တုိ႔လုိ အားလုးံကို စြန္႔ပစ္ထြက္ေျပးၾကရန္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကား က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ပို၍ ကံေကာင္းေထာက္မေပသည္။
ညိဳညိဳ၏ အေတြးမ်ားမွာလည္း မေအးသြယ္တုိ႔ထံ ေရာက္သြားျပန္သည္။

“ခုေန မေအးသြယ္တုိ႔ ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္....”

သူက အသံ တုိးတိမ္စြာ ေျပာေနသည္။္

“ကိုစုိးေမာင္ႀကီးက မေအးသြယ့္ ခေလးကို သိပ္ခ်စ္တာဘဲတဲ့၊ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ေနၾကမွာဘဲေနာ္၊ သူတို႔က်ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ မိဖေတြ ငဲ့စရာရွိတာမွ မဟုတ္တာေနာ္”

သူ႔ အသံမ်ားမွာ မုိးရြာသြန္းေနသံမ်ား ေအာက္၌ နစ္ျမဳပ္သြားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ မုိးေရစိုုရဲႊေနေသာ သူ႔ လက္ကေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။
ဒုိ႔လဲ ဇြတ္ယူလုိက္ၾကမယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီလိုေတာ့ မင္းမလုပ္ရက္ဖူးမႈတ္လား၊ ဒုိ႔ ဒီလုိခ်ည့္ေတာ့ အျမဲ ေနသြားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ညရွိရင္ ေန႔ရိွတာေပါ့၊ မုိးရြာရင္ မုိးတိတ္တာရွိတာေပါ့၊ ဒုိ႔ဟာ ကမၻာျခားေနၾကတာမွ မ ဟုတ္ဖဲ၊ ဒီလုိေပါ့ကြယ္၊ ေန႔မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ျမင္ရတာ၊ ညက်ေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာကို ျပန္ ေတြးၾကည့္မယ္၊ မင္းအသံ ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေနမယ္၊ ခုေန ကို သာ မုိက္မိုက္ကန္းကန္း ထန္းညက္ေတြ လွိမ့္တင ္ ခုိင္းလိုက္ရင္ ေငြေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္၊ ဒါေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္၊ တေန႔ေတာ့ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ ရွိလာမွာ ေပါ့။
က်ေနာ္႔ ထုိအေတြးမ်ားကုိ သူ သိေနမည္ဟု ထင္မိျပန္သည္။

နိဳင္၀င္းေဆြ

အပိုင္း(၁၄)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္...