( ၁ )
က်ေနာ္ငယ္စဥ္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္က က်ေနာ့္စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို အေျခအေနနဲ ့ အခ်ိန္အခါက္ို ထည့္စဥ္းစားနိဳင္စြမ္းမရွိပဲ ထုတ္ေျပာမိလို ့အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။
ဒီတုန္းက က်ေနာ္က မိဘမ်ားနဲ ့အတူ ပဲခူးၿမိဳ ့သြန္းဘုရားလမ္းထဲ ေနထိုင္စဥ္တုန္းကျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့အိမ္မွာ တခါတေလ ရပ္ကြက္ထဲက တရားဝါသနာပါတဲ့ ဖခင္ရဲ့ မိတ္သဂၤဟေတြ အိမ္ကိုလာလည္ရင္း ဘုရားအေၾကာင္း တရားအေၾကာင္းဝိုင္းဖြဲ ့ၿပီးေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က လူႀကီးေတြေျပာတဲ့စကားတခိ်ဳ ့ကို ေဘးဘီက ေဝယ်ာဝစၥေလးေတြလုပ္ေပးရင္း နားစြင့္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒီလို မသိမသာ ခိုးၿပီးနားေထာင္တာကို လူႀကီးတေယာက္က သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့တေန ့ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မင္း ဒီလို စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုနားေထာင္ေနရုံနဲ ့ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲေပါ့ မသိတာရွိရင္ သိခ်င္တာရွိရင္လည္း ဝင္ၿပီးေမးေပါ့လို ့ဘိတ္ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲဒီညက အိပ္လို ့ေတာင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေနာက္တခါ အဲဒီဦးေလးႀကီးေတြနဲ ့ဆံုရင္ ငါသိခ်င္တာေလးတခုေတာ့ ေမးလိုက္ဦးမယ္ေပါ့။
ေနာက္တခါ အဲဒီဦးေလးႀကီးေတြ အိမ္မွာစုၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္က အဲဒီေန ့ၾကကာမွ ေရေႏြးေတြဘာေတြတည္ဖို ့မေျပာရေအာင္ လိုေလေသးမရွိျပင္ဆင္ေပးပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းသာေနမိတယ္။ ဝမ္းသာေနမိတယ္ဆိုတာထက္ ရင္ေတြခုန္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္ပါလိမ္ ့မယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့တႀကိမ္တုန္းက က်ေနာ့္ကို စကားဝိုင္းထဲဝင္ဖို ့တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီဦးေလးႀကီးကပဲ က်ေနာ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ မသိတာရွိရင္ေမးေလကြာလို ့ေက်နပ္ၾကည္နဴးတဲ့မ်က္ႏွာနဲ ့ဘိတ္ေခၚျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ေမးခြန္းတခုကိုေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းက ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က ေသဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့မိန္ ့ခြန္းေတြဟာ အဲဒီတုန္းက အသံဖမ္းစက္ေတြ ေပၚကာစျဖစ္တာေတာင္ အကုန္လံုးအသံမသြင္းနိဳင္ခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ရဲ့မိန္ ့ခြန္းအမ်ားစုဟာ မွတ္တမ္းမတင္လိုက္နိဳင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ စာတို ့ေပတို ့မေပၚေသးတဲ့့ ဟိုးႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့တဲ့ ဗုဒၵရဲ့ တရားေတြဟာ စနစ္တက်မွတ္တမ္းတင္နိဳင္ခဲ့တာမဟုတ္လို ့အခု က်ေနာ္တို ့ေျပာေနတဲ့ တရားေတာ္ေတြအားလံုးဟာ ဗုဒၵရဲ့တရားေတာ္ေတြ အကုန္လံုးအမွန္ျဖစ္တယ္လို ့ေျပာလို ့ရနိဳင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ ့ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ဖခင္ရဲ့တုန္ ့ျပန္မွဳကလည္း လ်င္ျမန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေဆြးေႏြးပြဲတံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီဦးေလးႀကီးကလည္း ေနာက္ေနာင္ က်ေနာ္နဲ ့လမ္းမွာေတြ ့ရင္ေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဖခင္ကက်ေနာ့္ကိုေျပာလိုက္တဲ့စကားကလည္း ရွင္းပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ မင္းဒီလိုစကားမ်ိုဳးေျပာမယ္ဆိုရင္ မင္းဒီအိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ ့ဆင္းရမယ္သာမွတ္ ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။
အခု က်ေနာ္ လူထုစိန္ဝင္း ရဲ ့လူထုရနံ ့စာအုပ္ကိုဖတ္တဲ့အခါ ဟုိတခ်ိန္တုန္းက လမ္းမွာေတြ ့ရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားခဲ့တဲ့ ဦးေလးႀကီးကို သတိရေနမိပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းဆီကို ေမးခြန္းေတြ လာလာေမးၾကတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို ့ဆိုနိဳင္တာေပါ့။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ ့ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းက မသိတာလာေမးတဲ့လူငယ္ေတြကို တစံုတရာမရွင္းလင္းလို ့ေစာဒကတက္တဲ့လူငယ္ေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲမသြားပါဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး သူသိသေလာက္ သူရွင္းလို ့ရသေလာက္ အေၾကအလည္ျပန္လည္ရွင္းလင္းလိုက္တာမို ့သူ ့ဆီလာတဲ့လူငယ္ေတြက က်ေနာ့္ထက္ ကံေကာင္းတယ္လို ့က်ေနာ္ ဆိုလိုက္တာပါ။
( ၂ )
ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းဟာ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးနိဳင္တဲ့သူပါ။ အထူးသျဖင့္ က်န္းမာေရးအေကာင္းပကတိ လူငယ္ေတြေတာင္ လုပ္နိဳင္ခဲတဲ့အလုပ္ကို ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ရွဴၿပီးမွ အသက္ရွင္ရသူ လူမမာတဦးအေနနဲ ့လုပ္ျပနိဳင္စြမ္းရွိတာ တခုထဲနဲ ့တင္ လူငယ္ေတြအတြက္ စံျပပုဂိဳလ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ သူဟာျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကမွာ လူငယ္ေတြအေပၚ အေလးအနက္အထားဆံုး၊ လူငယ္ေတြအေပၚ နားလည္နိဳင္ေအာင္ အႀကိဳးစားဆံုး၊ လူငယ္ေတြအေပၚ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မွဳ အရွိဆံုးပုဂိဳလ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းနိဳင္ေအာင္ သူ ့စာေတြက သက္ေသျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
တစ္လတစ္လ သူေရးေပးေနခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေပါင္းစံုအေရအတြက္ဟာ ၁၀၀ ေက်ာ္မွာရွိတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ လာေတြ ့သမွ်လူငယ္ေတြနဲ ့ထိုင္ၿပီးေျပာျပ ရွင္းျပေနခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြပါထည့္တြက္ရင္ လူမမာတဦးအေနနဲ ့ဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးယဥ္လို ့မရနိဳင္တဲ့ အလုပ္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းကေတာ့ အေသအခ်ာကို စိတ္ကူးယဥ္တဲ့သူပါ။ စိတ္ကူးယဥ္နိဳင္စြမ္းတဲ့ အာဂပုဂိဳလ္ပါ။
လူငယ္ေတြအေပၚစိတ္ဝင္စားျခင္းဟာ အနာဂါတ္အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကိုယုံၾကည္ျခင္းဟာ အနာဂါတ္ကို ယံုၾကည္ျခင္းပါပဲ။ သူ ့ရဲ့ ဒီသေဘာထား ဒီယံုၾကည္မွဳကို ေဖၚျပနိဳင္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ လူထုရနံ ့စာစုမ်ား စာအုပ္ဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့အျပည့္စံုဆံုးစာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ေဆာင္းပါး (၅၅)ပုဒ္ပါရွိတဲ့အနက္ (၂၂ )ပုဒ္ဟာ လူငယ္ေတြကိုခ်ည္း ရည္ညႊန္းေရးသားတဲ့ေဆာင္းပါးမ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြကေတာ့ လူႀကီးေတြကိုရည္ညႊန္းတာလည္းရွိ ဂ်ာနယ္ေလာကသားေတြနဲ ့သူ ့ကိုယ္သူ ရည္ညႊန္းေရးသားတဲ့ ေဆင္းပါးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက လူငယ္ေတြနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးအားလံုးဟာ
ဳ ့ေဆာင္းပါးေတြက သမိုင္းမွာ သခါန္းစာယူစရာကိစၥေတြက္ိုၾကည့္ၿပီး ဒီလိုအမွားမ်ိဳး ေနာက္ မမွားမိေစဖို ့။ ဥပမာ သတင္းစာသမား ဂ်ာနယ္သမားလူငယ္ေတြကို ဆရာက သူရိယနဲ ့ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာႀကီး ႏွစ္ခုရဲ့အျဖစ္ကိုေျပာၿပီး သခါန္းစာယူေစပါတယ္။ သူရိယသတင္းစာႀကီးဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း၊ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းနဲ ့ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းတို ့လိုပုဂိဳလ္ေတြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ ့တကယ့္ လူေရာ ရွင္ပါ ရုိေသေလးစား ၾသစာတကၠမႀကီးမားတဲ့ သတင္းစာႀကီးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘႀကီးဘေဖက ၂၁ ဦးဂိုဏ္းေထာင္ၿပီး အဂၤလိပ္ကေပးတဲ ့ငါးေထာင္စားအလုပ္ကိုလုပ္လို ့သူ ့လက္ထက္ သူရိယသတင္းစာႀကီး ၾသစာက်ဆင္းသြားရတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရနဲ ့ေပါင္းသြားတဲ့ အမ်ိဳးသားသစၥာေဖါက္တေယာက္ရဲ့ သတင္းစာႀကီးအျဖစ္ လူေတြက သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဂဠဳန္ဦးေစါလိုပုဂိဳလ္က သူ ့ရဲ့နိဳင္ငံေရးၾသစာထူေထာင္ဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့အေနနဲ ့သူရိယသတင္းစာႀကီးကို အသံုးခ်တဲ့ အခါ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူရိယသတင္းစာ နိဂုံးခ်ဳပ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို ဆရာက ေထာက္ျပပါတယ္။( ဖတ္ပါ၊ ေလ့လာမါ၊ အတုမခိုးပါနဲ ့)
လူငယ္ေတြ ပါးနပ္ၾကဖို ့၊ ပရဟိတနဲ ့အတၱဟိတကိစၥေတြအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္ဖို ့ကိုလည္း ဆရာက ေရးပါတယ္။ ဥပမာ ကုလသမဂ အဖြဲ ့ႀကီးရဲ့ကုန္က်စရိတ္မွာ အဖြဲ ့ႀကီးရဲ့ အရာရွိႀကီးေတြသြားတာလာတာ ေနတာထိုင္တာေတြေၾကာင့္ စုစုေပါင္းကုန္က်စရိတ္ရဲ့ ေျခာက္ဆယ္ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္ရွိေၾကာင္း ၊ အင္ဂ်ီအိုတခုက ေငြေဆာင္ကမ္းေျခမွာလုပ္တဲ့ ဝပ္ေရွာ့တခုဆိုရင္ ေဟာ္တယ္ႀကီးႏွစ္ခုကို အျပတ္ငွါးၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္နဲ ့ခရီးစရိတ္ေတြပါ က်ခံေပးေၾကာင္း တကယ္ေတာ့ ဒီကုန္က်စရိတ္ေတြက စာသင္ေက်ာင္းနဲ ့ေဆးရုံေတြအတြက္ျဖစ္သင္းေၾကာင္း ေထာက္ျပၿပီး လူငယ္ေတြ အင္ဂ်ီအိုလုပ္ငန္းတိုင္း မသာယာမိဖို ့သတိေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ္တို ့ျပည္ပမွာလည္း စီမီနာေတြ ဝပ္ေရွာ့ေတြလုပ္တိုင္း မကုန္သင့္တာေတြအကုန္ခံၿပီး စီမီနာဝပ္ေရွာ့ယဥ္ေက်းမွဳ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္သြားေတြးမိပါတယ္။(အတၱပရဟိတ လုပ္ငန္း )
လူငယ္ေတြ စာဖတ္ဖို ့ ေလ ့လာဖို ့လိုတဲ့အေၾကာင္နဲ ့ဒါေပမယ့္ အတုမခိုးနဲ ့လို ့ဆရာက ေျပာပါတယ္။ အတုမခိုးနဲ ့ကုိယ္က အသစ္ထြင္ရမယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ အတုခိုးရင္ သူမ်ားေနာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး အတုဟာ အတုပဲျဖစ္မယ့္အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့က တသက္လံုး စု၊တု၊ၿပဳ နဲ ့ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမို ့ဆရာက ဒီလိုေထာက္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အယူအဆျဖာလိပ္ကို ေခါင္းေပၚကေနလႊတ္ခ်ဖို ့အခုမွပဲ သတိထားမိပါေတာ့တယ္။(ဖတ္ပါ၊ေလ့လာပါ၊ အတုမခိုးပါနဲ ့)
ဆရာက လူငယ္အမ်ားစုမွာ ေၾကာက္စိတ္ရွိေနတယ္လို ့သူထင္ေၾကာင္း၊ ေၾကာက္စိတ္ဟာ မိဘနဲ ့ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ ဖန္တီးမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာမ်ားေၾကာင္း ဆိုၿပီးေရးပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ကိုေပ်ာက္ေအာင္ေဖ်ာက္ဖို ့ဆိုရင္ ဘာမဆိုရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္ရွိဖို ့လိုေၾကာင္း ရင္ဆိုင္ၿပီးတဲ့အခါ ရံွဳးသည္ျဖစ္ေစ နိဳင္သည္ျဖစ္ေစ ေၾကာက္စိတ္ကမရွိေတာ့ေၾကာင္း လူငယ္ေတြက္ို အႀကံေပးပါတယ္။ (ေၾကာက္စိတ္က ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး )
ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းရဲ့ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ က်ေနာ္ သိသိသာသာ သတိျပဳမိတဲ့အခ်က္က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ နိဳင္ငံေရးအျမင္အားနည္းတယ္ဆိုတဲ့အျမင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆန္ ့က်င္ေရးသားတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ (နိဳင္ငံေရးကို ႏွာေခါင္းရွံဳ ့ခဲ့တဲ့ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြ}။ လူထုကို ျမန္မာလူထုကို နိဳင္ငံေရးဗဟုသုတနည္းပါးတယ္ဆိုတဲ့သူေတြ လူထုကို နိဳင္ငံေရးအရ ဟိုဟာလုပ္ပါ ဒီဟာလုပ္ပါဆိုတဲ့သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လူေတြထဲမွာမရွိပဲ လူေတြနဲ့ ့ ကင္းကြာေနတဲ့ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြသာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုလိုက္ပါတယ္။ လူေတြထဲမေန လူေတြအေၾကာင္းမသိေတာ့ တိုင္းၿပည္အေၾကာင္းလည္းမသိေတာ့ဘူးလို ့ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုကိုအထင္မႀကီးပဲ ေက်ာင္းေတာ္ကသင္ေပးတာေလာက္ပဲ အထင္ႀကီး နိဳင္ငံျခားသာေျပတာေတြကိုပဲ အထင္ႀကီးၿပီး လူထုကို ဆရာလုပ္ဖို ့ႀကိဳဳစားၾကတယ္လို ့လည္း ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာလူထုဟာ နိဳင္ငံေရခ်ိန္အျမင့္ဆံုးလူမ်ိဳးပါတဲ့။ ျမန္မာလူမိ်ိဳးဟာ နိဳင္ငံေရးကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္က သင္ယူခဲ့တာမဟုတ္ပဲ ဘဝက သင္ယူခဲ့တာပါတဲ့။ ကိုလိုနီဘဝနဲ ့ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္ေတြမွာ လက္သည္းခြံခြါ ေရေႏြးပူအေလာင္းခံၿပီးမွ သင္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို ့နိဳင္ငံေရးဗဟုသုတျမင့္တဲ့အေၾကာင္း ဥပမာနဲ ့တကြ ေရးပါတယ္။(လွမ္းစို ့တူေပ်ာ္ ေရႊျပည္ေတာ္}။
လူငယ္ေတြ ျငင္းခုန္ေျပာဆိုၾကတာကိုလည္း ဆရာကအားေပးပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္းက အမွန္တရားကို ဆုပ္ကိုင္လာနိဳင္မယ္လို ့ဆရာက ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့အလုပ္ဟာ ယဥ္ေက်းမွဳေရးအလုပ္ျဖစ္တာမို ့ဆရာက လူငယ္ေတြျငင္းခုန္ၾကတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြက္ို အားေပးသင့္မသင့္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ ့လူငယ္ေတြျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ့အခါ ဘယ္ဟာ ပင္မ ဘယ္ဟာ သာမညဆိုတဲ့အေျဖကို လူငယ္ေတြ ျငင္းခုန္ရင္းက အေျဖရလာနိဳင္တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ (ျငင္းခုန္တာဟာ ရန္ျဖစ္တာမဟုတ္)။ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္လာေစတဲ့ အဓိက တြန္းအား အဓိက တရားခံကို လူငယ္ေတြသိျမင္လာေစၿပီး အဲဒီပင္မကို ရွင္းမွ လူေတြေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့အလုပ္ပေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္တယ္ ပိုက္ဆံလွွွွဴၿပီးကူညီလိုက္ရုံနဲ ့သူေတာင္းစားေတြေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္ဆိုတဲ့ အျမင္ကို ဆရာ လူငယ္ေတြ ျငင္းခုန္ရင္းက ရလာေစတယ္လို ့သူ ့ရဲ့ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ ုုျငင္းခုန္ပြဲေတြကို ဥပမာေပးၿပီးေျပာပါတယ္။
(၃)
ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းရဲံ့ လူထုရနံ ့စာစုမ်ား စာအုပ္ဟာ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေဝတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းက ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီးတဲ့ ဂ်ာနယ္မဂဇင္းေတြမွာ ေဖၚျပၿပီးတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပည္ပမွာဖြဲ ့စည္းထားတဲ့ ျမန္မာသတင္းသမဂက စုစည္းထုတ္ေဝတာပါ။ ျပည္ပမွာ ထုတ္ေဝတာပါ။
ဒီစာအုပ္မွာ အဓိကအားျဖင့္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းက လူငယ္ေတြကို ပညာေပးဖို ့၊ လူငယ္ေတြကို အေတြးအေခၚ ထက္ျမက္ေစဖို ့၊ လူငယ္ေတြကို ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရဲ ေျဖရွင္းနိဳင္ဖို ့အဓိကထားတဲ့ေဆာင္းပါးမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။
လူထုရနံ ့စာစုမ်ား စာအုပ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ဆရာလူထုစိန္ဝင္း ရဲ့ လူငယ္ေတြကို ပညာေပး ဆံုးမပဲ့ျပင္တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုစိန္ဝင္းရဲ့ ပုေတၱာဝါဒအျမင္စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစဥ္အလာ အယူအဆအေဟာင္းအရ ငါေျပာတာနားေထာင္ ငါေျပာတာအမွန္ ခံမေျပာနဲ ့ဆိုတဲ့ ပုေတၱဝါဒအေဟာင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပုေတၱာဝါဒ လက္သစ္သာျဖစ္ပါတယ္။ ။
ၿငိမ္းေဝ
(ဒီေဆာင္းပါးက ဧရာဝတီ အင္တာနက္မဂဇင္းမွာ စာအုပ္စင္က႑အတြက္ ေမာင္ဖူးတင့္ ကေလာင္အမည္နဲ ့ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီမွာ ျပီးခဲ့တဲ့တပါတ္က ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။)
စာအုပ္အမည္။ ။ လူထုရနံ ့စာစုမ်ား
စာေရးသူ ။ ။ လူထုစိန္ဝင္း
ထုတ္ေဝသူ ။ ။ ျမန္မာသတင္းသမဂ
ထုတ္ေဝခုႏွစ္ ။ ။၂၀၁၀၊ ေဖေဖၚဝါရီ
