မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ

( ၉ )
ျပန္၍ဆုံေတြ႔သည့္အခါ

က်ေနာ္ ခြင့္ရက္ေစ့သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထုိညေနက သူသည္လည္း က်ေနာ္ သ႔ူကုိ ေတာင္းတြင္းႀကီးဘူတာရုံမွ လာႀကိဳေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးလာခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္ေပးသည့္ ထမီကုိ အမွတ္္တရ ဝတ္လာခဲ့သည္။သူ႔ ကို ႀကိဳတင္ ျမင္ႏုိင္ေစရန္ တံခါးေပါက္ဝ၌ ထြက္ရပ္ျပ လာခဲ့သည္။
ေတာင္တြင္းႀကီး၌ ရထားဆုိက္ရပ္လွ်င္ သူသည္ အေျပးဆင္းလာသည္။ သူ႔နာနတ္ျခငး္မ်ားကို ျမင္းလွည္း တစီးေပၚသုို႔ ကမန္းကတမ္း တင္သည္။ က်ေနာ္ ရပ္ေစာင့္ေနရာ ျမင္းလွည္း ဂိတ္တဖက္ေဘးသို႔ အေျပးအလႊား ေလွ်ာက္လာသည္။
က်ေနာ့္ အနားတြင္ရပ္ၿပီး သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို စကားမေျပာႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ေအးတိ ေအးစက္ျဖင့္ ျပံဳးရုံသာ ျပံဳးေနသည္။
က်ေနာ္႔ ကို ေမွာင္ခုိသမားမ်ားသည္ ေနာက္ေျပာင္ သြားေနၾက၏။

သူ႔ ကိုလည္း သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတုိ႔က“ဝမ္းသာေနပလားမိညိဳ” ဟု ေအာ္ေမးေနသည္။
သူသည္ သူ႔ေတာင္းမ်ားကုိ ယူသြားၾကရန္ သူ႔ အေဖၚမ်ားကို ေျပာေလသည္။
“ညိဳညိဳလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျဖးေျဖးမွ လာခဲ့မယ္၊ ေတာင္းေတြခ်ထားႏွင့္ၾကေနာ္၊ ဒီလူ႔ ကုိ စစ္စရာ ေဆးစရာရွိတယ္” ဟု သူ႔ အေဖၚမ်ားကုိ လွမ္းေျပာသည္။

ထုိညေနမွာ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ တဲြကာ ပထမဆုံး လမ္းအတူေလွ်ာက္ၾကသည့္ ညေနျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ အုန္းေတာရပ္ကြက္ ျဖတ္လမ္း က်ဥ္းကေလးတခုအတြင္းမွ ေစ်းဖက္သို႔ အေျဖးေလးႏုိင္ဆုံး ေႏွးကာေလွ်ာက္လာၾက၏။ သူသည္ တဘက္တထည္ကို ေခါင္း၌ ရစ္ေပါင္းထားသျဖင့္ တကယ့္မိန္းမႀကီးတဦးႏွင့္ တူေနျပန္သည္။ ပုခုံးတြင္လည္း လြယ္အိတ္ အနီတလုံးကို လြယ္ထားသည္။ သူ႔ အက်ီၤမွာ ရက္ပိုင္းအတြင္းကမွ ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ သစ္ေနသည္။ က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးသည့္ ထမီမွာလည္း သူ႔ အသားႏွင့္ လုိက္ဖက္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ယခင္ကလိုေမွးမွိတ္မေနေတာ့ေပ။ တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ္႔ ကို ၾကည့္သည့္ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ စိန္ေရာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနၾကသည္။
အေတာ္ၾကာၾကာ အလွမ္းေဝးလာသည္အထိ သူႏွင့္ က်ေနာ္ စကားမေျပာမိ။ လမ္းမွာ ခရီးသြားမ်ားျပတ္ေန၏။ ဓါတ္မီးတုိင္မွ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ေဝးရာေမွာင္ရိပ္ဖက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကေသာအခါ၌ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးလာျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ရင္ခြင္အတြင္း ဆဲြသြင္းေပြ႔ညွစ္ပစ္လုိ စိတ္မ်ား ေပၚလာသည္ကုိ မ်ိဳသိပ္ေနရျပန္္သည္။ ပခုံးခ်င္း ယွဥ္ေလွ်ာက္ေနခုိက္၌ သူ႔ လက္ေမာင္းသားမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းကို လာ၍ထိၾက၏။ သူ႔ ရန္ခုန္သံမ်ားမွာဤလမ္းက်ဥ္းကေလးထဲ၌ လိႈက္ခုန္ေနသည္ ထင္သည္။
ဤ လမ္း၌ ေလွ်ာက္ေနစဥ္ တြင္ သူ႔ ကို က်ေနာ္ မည္မွ် သတိရေနသည္ကုိ ထုတ္္ေဖၚ ေျပာေနရန္မလုိဟု က်ေနာ္ ေတြးလာခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အတြက္ အက်ီၤပိတ္စတခုႏွင့္ သူ႔ အေမအတြက္ ပန္းနာေဆးမ်ားယူလာခဲ့၏။ လမ္းအေတာ္ေဝးေဝး ေလွ်ာက္လာၿပီးသည္ အထိ မေပးျဖစ္ေသးေပ။
လမ္း ဓါတ္မီးတုိင္မ်ား ေအာက္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုိင္မိၾက၏။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စကား မေျပာဘဲ အခ်ိန္ကုိက္ စက္ကရိယာမ်ားလို တၿပိဳင္နက္တည္း ျပံဳးလုိက္မိၾကသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္ေသြးေရာင္မ်ား ေျပးေနျပန္သည္။

လမ္းဆုံးလုနီးမွ “ကဲ….ေျပာစရာရွိလုိ႔မႈတ္လား၊ ေျပာစရာရွိေျပာေလ” က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ခပ္တုိးတုိး ေမးေန၏။
“သူ ပိန္သြားတယ္” ေျပာၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနျပန္သည္။

တခါတခါ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာ ကေလးမွာ တခုခုကုိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ေတြးေနပုံမ်ိဳးလည္း ေပၚလာသည္။ တခါတရံ၌ အျပဳံးရိပ္္မ်ားသည္ အမွတ္မထင္ ျဖတ္သန္းသြားၾကသည္။လမ္းဆုံးလုနီးေရာက္လာမွ သူသည္ စကားမ်ားကုိ ခပ္တုိးတုိး ေျပာလာသည္။ လမ္းကုိ ပုိ၍ ေႏွးေလးစြာ ေလွ်ာက္လာျပန္သည္။

“သူမ်ားကုိ ေမ႔ေနတာမႈတ္လား၊ ဒီေန႔ သူ ဘူတာကလာႀကိဳေနမွာလုိ႔ သင္းသင္းတုိ႔နဲ႔ အေလာင္းအစား လုပ္လာခဲ့တာ၊ လာမႀကိဳဘဲမ်ားေနရင္ သူ႔ ကို ေခၚကို မေခၚေတာ့ဘူးလုိ႔ စိတ္ကူးထားတာ၊ သူလာႀကိဳေနလုိ႔ေပါ႔”
“ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိတာ အဲတာလား”
“မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာကာ သူသည္ လမ္းေကြ႔ဓါတ္မီးတုိင္ ေအာက္တြင္ ရပ္တန္႔လုိက္ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ အနားတြင္ ယွဥ္လ်က္ ရပ္ေနမိ၏။

ေရွ႔တြင္း ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားထဲ၌ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း မႀကီးု လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လမ္းမႀကီးသုိ႔ အကူး ကားျဖတ္ေမာင္းသည့္ အုတ္တန္တားကေလးေပၚတြင္လည္း ႏွင္းမႈန္ ႏွင္းစက္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့္ၾကည့္ေန၏။

“ဒီေန႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေစ်းထဲမွာ သူနဲ႔လုိက္မယ့္ ပုဆုိးတထည္ ေတြ႔လုိ ့ ဝယ္လာခဲ့တာ၊ အဲတာေပးမလုိ႔ပါ၊ လူၾကားထဲမွာေတာ့ မေပးရဲဘူး၊ ရွက္ပါတယ္၊ အဲတာ မနက္ဖက္အလုပ္ဆင္းရင္ ဝတ္လာခဲ့ရမယ္၊ သူနဲ႔ ေဘာင္းဘီနဲ႔ လုံးလုံးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဘာင္းဘီဝတ္လိုုက္ရင္ လူကပိန္ပိန္နဲ႔ ေမ်ာက္နဲ႔ သိပ္တူတာ၊ လုံခ်ည္ဝတ္ရင္ ေခ်ာရဲ ့သားနဲ႔၊ လုံခ်ည္ဝတ္လဲ မုန္းစရာႀကီးပါ၊ လုံခ်ည္ေတာင္ ညီေအာင္ ဝတ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ တို ရွည္ႀကီး၊ တခါေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ ့လုင္က အရီးညိဳတုိ႔အိမ္ ေခၚသြားရအုံးမယ္၊အဲဒီအိမ္က ေခြးႀကီးကပုံပ်က္ ပန္းပ်က္ ျမင္ရင္ သိပ္ကိုက္တာ”

သူ ရယ္ေနေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။
သူ႔ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ထုတ္ယူေနေသာ လုံခ်ည္မွာ ေခတ္ေပါက္ေစ်းျဖင့္ ေလးဆယ္က်ပ္မွ် မေပးဘဲ ရမည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔ နား၌မူ နားေတာင္းကေလးတရံပင္ ဝယ္မဝတ္ႏုိင္။ သူသည္ က်ေနာ္ ထမီတထည္ လက္ေဆာင္ေပးသျဖင့္ သူ႔မာနႏွင့္သူ က်ေနာ္႔ ကို ေအာက္က်မခံ လုံခ်ည္တထည္ ျပန္ေပးေနျခင္းအတြက္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ မာနကို ဦးၫႊတ္ ေလးစားလုိစိတ္မ်ားလည္း ေပၚလာေနရျပန္သည္။
သူသည္ ဤလုံခ်ည္တထည္ က်ေနာ္႔ ကို ျပန္၍ လက္ေဆာင္ေပးႏုိင္ရန္အတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း… သူ႔ မိသားစု၏စုံးစုံး နစ္ျမဳပ္လာေနေသာ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ထန္းလ်က္မ်ားကုိ တင္ေနခဲ့ရေပၿပီလားဟု ေတြးေနမိ၏။
က်ေနာ႔္ ရင္ထဲတြင္ အေစာက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစိတ္ကေလးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ျပယ္ကာ ႏွင္းထုႀကီးအတြင္းသို႔ ပ်ံ ့ႏွ႔ံသြားကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ လုံခ်ည္ကုိ လွမး္မယူေသာ္လည္း…အေစာပုိင္းက ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည့္ သူ႔ စိတ္ႏွလုံးသား အတြင္းမွ ၾကည္ႏူးရႊင္ပ်မႈကေလးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကုိမူ စုိးရိမ္ေသာက ေရာက္မိျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ ႀကိဳးစား၍ ျပံဳးေနရ၏။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ အတြက္ ယူလာခဲ့သည့္ အက်ီၤပိတ္စႏွင့္ သူ႔ အေမအတြက္ ေဆးထုပ္မ်ားကုိ ထုတ္ျပေနသည္။
သူသည္ ထုိတုိက္ဆိုင္ေနမႈအတြက္ ျပဳံးရယ္ေန၏။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ပို၍ ရႊန္းလက္ေတာက္ပလာေနသည္။

“တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ေနာ္….သူမ်ားကလဲဝယ္လာ၊ သူကလဲ ဝယ္လာ”

သူသည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ ၾကည္ႏူးရႊင္ပ်မႈမ်ား ျပည့္ေနသည့္အသံျဖင့္ တတြတ္တြတ္္ ေျပာေနသည္။ သူ႔ ပုဆုိးကိုလည္း လွမ္းေပးေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ပုဆုိးကုိ လွမ္းမယူဘဲ သက္ျပင္းခ်လုိက္မိ၏။

“အဲတာ မင္းဖုိ႔ရယ္… မင္းအေမဖုိ႔ရယ္၊ ကို ေပးတာကုိ မငး္မယူရင္ ထားပစ္ခဲ့ေနာ္၊ မင္းေပးတာကိုေတာ့ ကိုမယူႏုိင္ဘးူ” က်ေနာ္သည္ ေအးတိေအးစက္ ေျပာရင္း အထုပ္ကို သူ႔ ေျခေထာက္ အနားသုိ႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ထုိအခါ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အေစာက ျဖတ္သန္းေနသည့္ ၾကည္ႏူး ရႊင္လန္းမႈကေလးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ မ်က္ႏွာကို မၾကည္ႏုိင္ေတာ့ေပ။

က်ေနာ္သည္ ထုိေနရာမွ ခ်ာကနဲ လွည့္လုိက္ၿပီး သူ အံ့အားသင့္ေနစဥ္ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ လွမ္းေအာ္ေျပာေနသည္ကိုလည္း ဂရုမျပဳ။

“အုိ…အို…ေန…ေနအုံး…ေနအုံး”

သူ၏ လွမ္းေအာ္သံမွာ ေနာက္ပိုင္း၌ ေပ်ာက္ကြယ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ အလာက လမ္းအတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူလုိက္ေျပးလာမည္စိုးသျဖင့္ လမ္းခ်ိဳးကေလးတခု၌ ခ်ိဳးေကြ႔လုိက္၏။ က်ေနာ္ထင္သည့္အတုိင္းပင္ သူ၏ ေျပးလုိက္လာသံကုိ ၾကားရသည္။ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ရပ္ေနလုိက္၏။
သူသည္ က်ေနာ္ ခ်ိဳးေကြ႔သည့္ လမ္းေျမွာင္ ကေလးကိုေက်ာ္လြန္ကာ…“ေနအုံး…ေနအုံးေလ” ဟု ေအာ္ရင္း ေျပးလုိက္လာေနသည္။

ထုိညက က်ေနာ္႔ စိတ္အာရုံ၌ သူ႔ ေခၚသံကို ၾကားေယာင္ေနခဲ့သည္။ သူ ေျပးလုိက္လာၿပီး က်ေနာ္႔ ကို ေက်ာ္လြန္္သြားပုံကုိ ျမင္ေယာင္ ေနသည္။ ည၌ က်ေနာ္သည္ “ဘဝေျပာင္းေလသူ” ဟု ေခါင္းစည္းေပးကာ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးေနမိ၏။ ထိုကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း မႏွစ္သက္။ က်ေနာ္သည္ တပိုင္းတစ ေရးၿပီး ကဗ်ာကုိ ဆဲြဆုတ္လႊင့္ပစ္၏။
က်ေနာ္ အလုပ္ျပန္လုပ္ေနသည့္ ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲ၌ ညိဳညိဳ႔ နာနတ္ျခင္းမ်ားေအာက္ဝယ္ ထန္းလ်က္မ်ား တိတ္တဆိတ္ တင္လာေနခဲ့ၿပီ ဟူ၍သာ ယံုၾကည္ေနသည္။ ထုိ အတြက္အျပစ္တင္ရန္ အေၾကာင္းလည္း ရွာမေတြ႔ႏုိင္။ သူကလညး္ သူထန္းလ်က္မ်ားကုိတင္ေနရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ထုတ္္ေဖာ္ေျပာႏုိင္မည္လည္း မဟုတ္။
က်ေနာ္ သူ႔ အနားသြားထုိင္လွ်င္ သူသည္ ရထားျပတငး္ဝမွ မ်က္ႏွာကို အျပင္သုိ႔ လွည့္ထားေနစဥ္၌ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာ ေနသည္ကို က်ေနာ္သည္ ေနာက္ေက်ာဖက္မွ လွမ္းကာ ျမင္ေတြ႔ေနရသလုိ ခံစားေနခဲ့ရသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ သူသည္ အတူတူ ထုိင္ေနပါခဲ့လ်က္ စကားမ်ားလည္း မေျပာျဖစ္။
ေညာင္္တုိသုိ႔ ေရာက္လွ်င္လည္း က်ေနာ္သည္ သူတို႔ ထမင္းဝိုင္းသုိ႔ မဝင္ေတာ့ေပ။
မ်ားစြာေသာ ရက္မ်ား၌ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တြဲြေပၚတြင္သာ ခုိကပ္ေနခဲ့သည္။ သူတုိ႔တဲြသုိ႔ လက္မွတ္ပင္ တက္မစစ္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ သူႏွင့္္ က်ေနာ္႔ ၾကား၌ အစိမ္းေရာင္ ခန္းစီးႀကီးတခုျဖင့္ ဆဲြကာ ျခားနားထားသလုိ ခံစားေနခဲ့ရသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကုိ ျပန္ေပးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသး၏။

“မယူခ်င္ရင္ လႊင့္ပစ္ခဲ့ေပါ့” ဟု က်ေနာ္က ေျပာလွ်င္ သူသည္ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာေနရျပန္သည္။
က်ေနာ့္ ကို သူဝယ္ထားသည့္ ပုဆုိး လက္ေဆာင္ ေပးရန္လည္း မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ တခါတရံ ဘူတာတခုခုတြင္ က်ေနာ္သူတုိ႔တဲြေရွ႔မွ လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ သူသည္ သူထုိင္ေနရာ ျပတင္းဖက္မွ လွမ္းၾကည့္ေနတတ္သည္။

ထုိရက္မ်ားတြင္ မုိးသည္လည္း ခ်ိန္ခါ ဟုတ္ဘဲ ညိဳမဲလာတတ္သည္။ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနဆဲ၌ မိုးသည္ ရုတ္တရက္ မိႈင္းဆုိ႔လာလွ်င္ သက္ရွိသက္မဲ့အရာဝတၱဳ အေပါင္းသည္လည္း ညိဳညစ္ မဲပုပ္လာၾကသည္။ ဤ မဲပုပ္ရစ္ေမွာင္ ေနမႈမ်ားသည္ ႏွလုံးသားကုိလာ၍ အေရာင္ ဟပ္ေနၾကျပန္သည္။ နိမိတ္ဆုိးႀကီးတခု ဖတ္ၾကားေနျခင္းကုိ နားေထာင္ေနရသလုိပင္။

ညိဳညိဳ ့ထန္းလ်က္ေတာင္းမ်ားကုိ က်ေနာ္ စစ္ေဆးမိသည့္ ေန႔ကလည္း ေညာင္္တိုမွ ရထား ထြက္လာေသာအခါ မိုးႀကီးသည္ ၿပိဳမလိုမဲေမွာင္ကာ ရထားႀကီးေပၚသို႔ နိမ့္ဆင္းက်လာေနခဲ့သည္။ ရထားႀကီးသည္လည္း နိမိတ္ဆုိးႀကီးဟု ထင္ရေသာ အရိပ္မဲႀကီး ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ အားသြန္ခုတ္ေမာင္းေနခဲ့သည္။္
က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳတုိ႔တြဲကုိ လက္မွတ္စစ္လာခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကို ေက်ာ္လြန္လာခ့ဲၿပီး တဲြအလယ္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းသုံးေတာင္းကို ထန္းလ်က္ပါသည္ဟု မသကၤာ ျဖစ္ကာ ေျချဖင့္ ကန္ၾကည့္လုိက္သည္။
ထုိေတာင္းသုံးေတာင္းမွာ ေအာက္ဖက္၌ ထန္းလ်က္မ်ား ပါေနသျဖင့္ ေလးလံေနကာ ကန္၍ လႈပ္သင့္ သေလာက္မလႈပ္ေပ။
က်ေနာ္သည္ ေတာင္းတေတာင္းအေပၚတြင္ ေျခေထာက္တဖက္တင္ထားၿပီး မ်က္လုံးဝဲကာ ပိုင္ရွင္ကုိ ရွာၾကည့္ လုိက္သည္။
ခရီးသည္ အမ်ားသည္လညး္ က်ေနာ္႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ ့သည္ ေျပာလက္စ စကားမ်ားကို ရပ္ဆုိင္းထားၾကသည္။ အကယ္၍ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံသာ ဆူညံမေနခဲ့လွ်င္ အပ္က်သံကိုပင္ ၾကားရမတတ္ တိတ္ဆိတ္ ေနလိမ့္မည္။ ႏုႏု၊ သင္းသင္း၊ မေအးသြယ္၊ မေအးျမင့္၊ တင္တင္တုိ႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ ထုိအထဲ၌ က်ေနာ္႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ညိဳညိဳ ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ ေရွ ့သို႔ ေျပးထြက္လာသလုိ ထင္လုိက္ရသည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ အျခားသူမ်ားလုိ ကၠုေျႏၵမရွိေတာ့ဘဲ ေသြးဆုတ္ ျဖဴ ေယာ္သြား သည္။ သူ႔ မ်က္လုံး ဝိုင္းဝိုင္း စက္စက္ႀကီးမ်ားသည္ ပုိ၍ဝိုင္းစက္လာေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴေယာ္ေနရာမွ ေသြးမ်ား ျပန္ျပည့္ နီျမန္း လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္မိႈင္းညစ္လာျပန္သည္။
သူက သူ႔ေတာင္းပါဟု က်ေနာ္႔ ကို လွမ္းေျပာေနသကဲ့သုိ႔ ထင္ေနရ၏။ က်ေနာ္ ပင္းေခ်ာင္းသု႔ိ ေရာက္လွ်င္ အလုပ္သမားမ်ားအကူအညီျဖင့္ ဆဲြခ် ဖမ္းဆီး လုိက္ေတာ့မည္ဟု သူေတြးေၾကာက္ လုိက္ပုံသည္လည္း ကြက္ကနဲ ေပၚလာသည္။ သူသည္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ ထေျပးလာခ်င္သျဖင့္ သူ႔ မ်က္လုံးမွာ ကၠုေျႏၵမရ ျဖစ္လာေနသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိုစကၠန္႔ပုိင္း ကေလးအတြင္း၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အေနႏွင့္ မလုပ္လွ်င္ မျဖစ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ လုပ္ရသည္ဟု အမွန္အတုိင္း ေတြးလိုက္မိ၏။ ရာေပါငး္ မ်ားစြာေသာ အျခား မိန္းမေကာင္းကေလးမ်ားကဲ့သုိ႔ သူ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲလာျခငး္မွာလည္း ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ကေလးမွ် ေပတကား။
က်ေနာ္၏ ၾကည္လင္ေနခဲ့ေသာ စိတ္မ်ားမွာလည္း ညစ္ထုိင္းလာသည္။
က်ေနာ္သည္ ထိုေနရာမွခြာလုိက္ၿပီး ဆက္္လက္၍ လက္မွတ္မ်ားကို ဘာမွ်မျမင္ရဘဲ ခဲတံျဖင့္ ရမ္းျခစ္စစ္ေဆးသြားသည္။ ဤတဲြေပၚမွ လ်င္ျမန္စြာ ဆင္းေျပးသြားလုိစိတ္သာ ေပၚေနခဲ့သည္။
အတာစန္းကုန္း ဘူတာတြင္ ရထားအရွိန္မေသမီ၌ က်ေနာ္သည္ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ဆင္းၿပီး ေနာက္တဲြသုိ႔ တက္လာခဲ့သည္။
တဲြဝ၌ ရပ္ေနမိ၏။ ထန္းလ်က္ေတာင္းငယ္မ်ား၊ အထုပ္အပုိးငယ္မ်ားကုိသယ္ေဆာင္ကာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ၊ တင္ေနၾကသူမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္သည္ တားဆီးလား ဖမ္းဆီးလား မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ညိဳညိဳ ့ေတာင္းမ်ားႏွင့္ အျခား က်ေနာ္႔ကို အသိေပးထားသည့္ ထန္းလ်က္မ်ားကုိ ဝကြက္ ခ်န္လွပ္ခဲ့ၿပီး….. ဤ တကယ္ပင္ မသိနားမလည္ ရုိးသားရွာေသာ သူဆင္းရဲမ်ား၏ ပစၥည္းကေလးမ်ားကုိ ဖမ္းဆီးသိမ္းယူလုိစိတ္ မရွိေတာ့ေပ။
ကံထရုိက္တာ ကိုေရႊသီးသည္ ေျပးလာၿပီး“ဆရာ ထန္းညက္ေတြ၊ ထန္းညက္ေတြ”ဟု က်ေနာ္႔ ကို မ်က္ႏွာလုပ္ကာ ေအာ္ေျပာသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိ ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ျပလုိုက္၏။
ခ်က္ျခင္းပင္ ရထားသည္ ဥၾသသံရွည္တခ်က္ကို ညွစ္ထုတ္ေအာ္ဟစ္လုိက္သည္။ မႏုိင္မနင္း ဝန္ေလးႀကီး သယ္ေဆာင္ကာ ရထားႀကီးသည္ ဘူတာကေလးမွ တေရြ႔ေရြ႔ ထြက္ခြာလာသည္။

ထုိရထား စထြက္္ဆဲ၌ ညိဳညိဳသည္ သူ ့တဲြ ေပၚမွ ဆင္းလုိက္၏။ သူ႔ ကို က်ေနာ္သည္ အမွတ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ က်ေနာ္႔ ကိုျမင္သြားၿပီး တဲြေပၚသို႔ လွမ္းခုိ တက္လုိက္သည္။
သူ႔ လက္မွာ မမိလိုက္ဘဲ သူသည္ ျပန္ျပဳတ္က်သြား၏။ သူ႔ ဂ်ပန္ဖိနပ္ကေလးမွာ သဲႀကိဳးျပတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဒုန္းေျပးလုိက္လာေန၏။ ရထားတစင္းလုံး သူ႔ ကို လွမ္းၾကည့္ၾကၿပီး ဗလုံးဗေထြး အသံမ်ားျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ဤ အခ်ိန္တုိ ကေလးအတြင္၌ မည္သူမွ် သံႀကိဳးဆဲြၿပီး ရထားကုိ ရပ္တန္႔ပစ္ရန္ စိတ္ကူးမရၾက။
ဒုတိယအႀကိမ္ သူသည္ ရထားကို မွီလာခဲ့၏။ သူသည္ လက္ကိုင္ကုိ လွမ္းဆဲြတက္လုိက္ျပန္သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္မူ လက္ကိုင္ကုိ မိမိရရ ကိုင္မိသြားသျဖင့္ သူ႔ ကိုယ္ကေလးမွာ တဲြလဲ ဆဲြပါလာသည္။ သူ႔ ပခုံးမွ တဘက္သည္ ျပဳတ္က်သြားကာ ေလအရွိန္ျဖင့္ ရထားဘီးေအာက္ ေရာက္သြားသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္မွ ကိုင္ေျမွာက္ၿပီး တဲြေပၚသို႔ ဆဲြတင္လုိက္သည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ ရပ္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔ အသား မ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္ရ႔ြံ ေသြးဆုတ္ ျဖဴေယာ္ေနသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ အၾကာႀကီးေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။

သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို စိတ္ျဖင့္ စကားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ႏႈတ္မွကား စကားလုံးမွ် ထြက္မလာ။ က်ေနာ္႔ တြင္လည္း သူ႔ ကို စကားေျပာစရာရွိ ေန၏။ ေျပာရန္ရိွေသာ စကားေပါင္းမ်ားစြာ၊ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာသည္ ရုတ္တရက္ အေဝးသုိ႔ ထြက္ခြာသြားၾက သျဖင့္ ထုိ အခုိက္အတန္႔တြင္ကား က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ား အတြင္း၌ ဘာမွ်မရွိ။

က်ေနာ္သည္ သူ႔ထံမွ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္ၿပီး သံလမ္းႏွင့္ယွဥ္လုိက္လာေနသည့္ ၾကက္ေမာက္ဆည္ ေရေပး တူူးေျမာင္းမ်ားကို အဓိပါယ္မရွိ ေငးၾကည့္လာမိသည္။ လြင္တီးေခါင္အတြင္းရွိ အညာရြာကေလးမ်ား၊ ႏွမ္းခင္း ဖုံးဆုိးႀကီးမ်ား၊ ထန္းေတာႀကီးမ်ား၊ မန္က်ည္းေတာႀကီးမ်ား၊ ခပ္ေဝးေဝးရွိ ေတာင္တန္းႀကီး၊ ဤ အရာဝတၱဳ အေပါင္းေပၚ၌ က်ေနာ္ မႏွစ္ၿမိဳ ့ေသာ မိုးႀကီးသည္ ပိတ္သည္းဆုိ႔ဆုိင္းေန၏။ မႈိင္းညိဳ ့ညိဳ ့ညစ္ေထးေနေသာ အေရာင္အေသြးသည္ ႏွလုံးသားကုိလာ၍ ရုိက္ဟပ္ေနျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ “ဘာျပဳလုိ႔ ဒါေလာက္ကၠုေျႏၵပ်က္ရတာလဲ” ဟု ညည္းတြား ရြတ္ဆုိမိသလုိ ေမးေနခဲ့မိသည္။
“ကုိ သိပါတယ္ ညိဳညိဳရယ္….မင္း ကို႔ ကို ဖြင့္မေျပာရဲဘူး… ဖြင္မေျပာရက္ဖူး….မင္းမေျပာခ်င္ဘူးမႈတ္လား၊ မင္း ကို႔ ကို ခ်စ္တာဟာ ဒီ အခြင့္အေရးေတြ လုိခ်င္လုိ႔ လုိ႔ ကိုထင္လာမွာ စိုးတယ္ မႈတ္လား၊ ေျပာစမ္း၊ ဒီလုိ လုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရွိမလဲ”
“ဆယ္ခါ….”
“ဆယ္ခါ ဟုတ္လား”
“ဆယ္ခါပါ”
“ဂါတ္ဗုိလ္ ေတြေကာ … ရဲ ေတြ ေကာ အသိေပးတယ္မႈတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေပးပါတယ္”

က်ေနာ္သည္ သူ႔ စိတ္၌ မထိခုိက္ေစလုိသျဖင့္ ဘာမွ် မျဖစ္သလုိ မထူးဆန္းသလုိ ျပံဳးလိုက္ခ်င္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျပံဳးႏုိင္မည္ကား မဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ သက္ျပင္းမခ်မိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသည္။ အျပင္သုိ႔ ဖြင့္မထုတ္လုိက္သည့္ သက္ျပင္းအပူေငြ႔ သည္ ရင္ထဲသုိ႔ ျပန္လွည့္သြားျပန္သည္။

“ကၠုေျႏၵရရ လုပ္ေပါ့၊ ရဲေတြနဲ႔ေကာ အားလုံးနဲ႔ ေကာဆက္ဆံတဲ့ ေနရာမွာ တည္တည္မွန္မွန္ေပ့ါ၊ သူတုိ႔နဲ႔အဝယ္ ဖက္စပ္သေဘာေပါ့ကြယ္၊ အျမတ္ကို အခ်ိဳးက် မွန္မွန္ခဲြေပးေပါ့၊ ကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ စုိးရိမ္တာေပါ့ေလ၊ ကို ေျပာခ်င္တာေတြ မင္း နားလယ္ပါတယ္၊ နားလယ္တယ္ မႈတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
က်ေနာ္ သူ႔ ဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလွည့္လုိက္ၿပီး သူ႔ ပခုံးေပၚသုိ႔ လက္တင္ကာ သူ႔ ကို ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။ သူသည္ လည္းက်ေနာ္႔ ကို အျပစ္ကင္းစင္သည့္၊ ခေလးဆန္သည့္ သူ႔ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပန္၍ၾကည့္ေနသည္။
သူသည္ မ်က္ေတာင္ မခါ။ မလႈပ္ရွား။ သူ႔ ႏွဖူးမွ ဆံစကေလးမ်ားမွာမူ ၾကည္လင္ေနေသာ မွန္သားလုိမ်က္ႏွာကေလးေၾကာင့္ သူ႔ ကို က်ေနာ္သည္ တဏွာသမုဒယမ်ား ကင္းစင္သြားကာ ညီမကေလး အရင္းလုိ ထင္လာေနျပန္သည္။

“ပီးေတာ့လဲ ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္”
က်ေနာ္သည္ ရယ္သံျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။
“ဟုတ္ကဲ”
“အဲတာ ဘာလဲ သိလား…. အဲတာ ဘာလဲ ဆုိေတာ့…ကို ညိဳညိဳ ့ကို ခ်စ္တယ္”

က်ေနာ္ သည္ အိမ္သာၾကား၌ သူ႔ ကို ခ်ိဳင္းေအာက္မွ ပင့္မၿပီး ရင္ခြင္အတြင္းသုိ႔ သိမ္းေပြ႔လုိက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတသားတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ဖိကပ္ထားသည္။ သူသည္ ဟန္ေဆာင္ရုန္းမွန္းသိသိ ရုန္းေနသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ တြင္ လည္း သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကမာၻသစ္တခုသုိ႔ ေရာက္ေနရသလုိ ထင္လာျပန္သည္။ သူ၏ ေႏြးအိ နီေထြးေနေသာ ပါးကုို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိကပ္ထားျပန္သည္။
အတန္ၾကာမွ အနည္းငယ္ေျဖလႊတ္လုိက္ရင္း….“ ဆင္ရုိင္း က်ဳံးသြင္းသလုိဘဲ၊ မင္းလဲ တေျဖးေျဖး ယဥ္လာဘီေနာ္” ဟု သူ႔ နားအနီး ကပ္ကာ ခပ္တုိးတုိး ေျပာေနမိသည္။
ဤ အခုိက္အတန္႔တြင္ကား စိတ္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလာေနၾကသည္။
သူသည္ ရုန္းထြက္ေနရင္း…“သူကလဲကြယ္၊ သူမ်ား စိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆုိ၊ လႊတ္စမ္းပါအုံး၊ ေမာေနဘီ”
က်ေနာ္ ေျဖလႊတ္လုိက္လွ်င္ သူ႔ အက်ိီကို ဆဲြဆန္႔ေနသ

“သိပ္ဆုိးတဲ့လူ”

သူက ၾကည္ႏူးစြာ တုိးတုိးညည္းညည္း ေျပာေနသည္။
ပင္းေခ်ာင္းႏွင့္ နီးကပ္လာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို အနားမွ ခြာသြားရန္ ေျပာလုိက္ရ၏။
ပင္းေခ်ာင္းရဲမ်ား ရွာေဖြ ဖမ္းဆီေတာ့မည္ကို ေတြးမိၿပီး သူသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာမ်ား ပ်က္လာသည္။ မ်က္လုံးမ်ားမွာ စိုးရိမ္ ေသာကျဖင့္ ဝိုင္းစက္ လာၾကျပန္သည္။ သူ႔ ရင္ထဲတြင္ ကယ္မည့္သူကို တစာစာ ငုိေၾကြးတမ္းတေနသံမ်ား အျပင္သို႔ ထြက္လွ်ံလာေနသလုိပင္။ သူသည္ အားကုိးမဲ့စြာျဖင့္ ခရီးသည္အမ်ားရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ

အပိုင္း (၁၀)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္…။