အပိုင္း (၈)
အေပး အယူ
ညေနအျပန္ ေမွာင္ရီပ်ိဳးလာလွ်င္ သူတုိ႔သည္ က်ေနာ္႔ကုိ လာဘ္ေပးရန္ က်ေနာ္ရွိရာတဲြသို႔ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေရာက္လာၾကၿပီး ေငြမ်ားကပ္ေပးသြားသည္။
ကုိယ္ဝန္မေပါ့တေပၚႏွင့္ လင္ရွိမယား မေအးျမင့္သည္ ေငြေပးေတာ့မည္ျပဳလွ်င္ က်ေနာ္႔ အနား၌ ကိုယ္ခ်င္း ထိကပ္လာထုိင္တတ္သည္။ က်ေနာ္႔ ဒူးကုိ သူ႔ေပါင္ႏွင့္ ထိထားတတ္သည္။ ေသြးႏုေနေသာ သူ႔ ကုိယ္မွာ ႏူညံ႔ေန၏။ ရမက္ဆႏၵေၾကာင့္ သူ႔ အသားမ်ားသည္ ပူးေႏြးေနလ်က္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆး ရန႔ံသည္ သင္းျမေနလ်က္။ သူ႔ စိတ္ထဲတြင္ မီးရထား အမႈထမ္းမွန္သမွ်ကို ကာမ ဓါးျပ မ်ားဟု အထင္ေသးထားကာ သူ၏ ရမက္ႏႈိးဆြမႈ အျပဳအမူမ်ားသည္ ရဲတင္းေနသည္။
သူသည္ က်ေနာ္ လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ၿပီးမွ ေငြေပးသည္။
“ဒါဘဲေနာ္… ကိုယ့္လူ”
သူက ဘာအဓိပါယ္ႏွင့္မွန္း မသိ ေျပာလိုက္တတ္သည္။
သူ႔အသံမွာ ေႏြးပူေနကာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ကပ္ေျပာသံမ်ဳိးျဖစ္၏။ သူ႔ ေယာက္က်္ား ကုိေအာင္ထြန္းသည္ အျခားတေနရာရာ၌ ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားကုိ စုေဆာင္းေနတတ္၏။
အခ်ိဳ႔သည္ ေညာင္တို ဘူတာတြင္ က်ေနာ္ ထမင္း ဟင္းမ်ား ဆင္းဝယ္ေနစဥ္၌ အနားလာ ကပ္ရပ္ကာ ေပးသြားႀကံသည္။
ကုိေရႊေယာက္သည္ နတ္ေမာက္ဘူတာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ က်ေနာ္ လဖက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္၌ စာပဲြေရွ႔သို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး သတင္းစာကုိ ဆဲြၾကည့္သည္။ သတင္းစာေအာက္၌ တဆယ္တန္တရြက္ ထိုးသြင္းသြားသည္။
သူသည္ ဆုိင္ထဲမွ မထြက္ခြာမီ “ေအာက္မွာ”ဟု တုိးတုိးကပ္ေျပာသြားသည္။
က်ေနာ္သည္ သတင္းစာေအာက္မွ ဆယ္တန္ တရြတ္ကုိ အမွတ္မထင္ ယူလုိက္သည္။ လာဘ္ေပးသည္ဟု တႀကိမ္တခါမွ် မထင္မိေပ။ က်ေနာ္ ေငြမယူလွ်င္သာ ကုိေရႊေယာက္ႀကီးရင္ထဲတြင္ တေလးေလးျဖစ္ေနရသည္ကုိ ေတြးမိသည္။ က်ေနာ္႔ကို ေငြမေပးရေသးလွ်င္ သူ႔ ရင္ထဲ၌ ေလးလံေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ေငြကို ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္အတြင္း ထုိးသြင္းလုိက္ရင္း သူ လူၾကားထဲသို႔ တုိးဝင္သြားေနပုံကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ သူ႔ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါ။ ေခါင္းမွ ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္သည္ တဖြာဖြာ ဝဲပ်ံေနလ်က္။ သူ႔ အက်္ီမွာ ေခ်းမ်ားေၾကာင့္ ညိဳမြဲေရာင္ ေတာက္ေနလ်က္။ သူ႔ ေက်ာ၌ ေခၽြးမ်ား နစ္ေနလ်က္။
“က်ေနာ္ ေစတနာနဲ႔ ေပးထာပါဆရာ… သူမ်ားတကာေတြလဲ ဒီလိုဘဲ စားေနၾကတာဘဲ၊ တခ်ိဳ႔မ်ား တဲြလုိက္တင္တာ၊ တေထာင္ ကုိးရာကုိ ပက္ကနဲ ယူလုိက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္႔ ထန္းညက္တလုံးမွ မမိေစရဘူးဆရာ၊ သိၾကားမင္း ဆင္းရွာလုိ႔ေတာင္ မေတြ႔ေစရဘူး၊” ဟု သူသည္ သူ ထန္းလ်က္တင္ရာ အိမ္သာ အမုိးေပါက္ကုိ အားကုိးၿပီး လက္မေထာင္လ်က္
ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာသြားတတ္၏။
တခါတရံ၌ ညိဳညိဳ႔ ေရွ႔တြင္ သူတုိ႔ေငြေပးၾကလွ်င္ ညိဳညိဳသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတတ္၏။ သူကလည္း အမ်ားနည္းတူ က်ေနာ့္ကုိ ေငြေပးခ်င္သည္။ မေပးႏုိင္သျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ သိမ္ငယ္ေနရရွာသည္ကို က်ေနာ္ မေတြးမိခဲ့ေပ။
ေငြေပးေငြယူ လုပ္ေနစဥ္၌ သူသည္ မ်က္ႏွာကုိ တဖက္သိ႔ု လႊဲကာ ေမွာင္ရီဆုိင္းေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။
က်ေနာ္႔ ကို အျခား မိန္းမမ်ားက လာ၍ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ လုပ္သည္ကုိ သူ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနရသည္ဟု က်ေနာ္သည္ သာမာန္မွ်သာ ေတြးေနခဲ့၏။
ထုိ႔ေၾကာင္ မေအးသြယ္ေငြလာေပးလွ်င္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ ဂရုုစိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့ရ၏။
မေအးသြယ္သည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္႔ နံေဘး၌လာ၍ တုိးက်စ္ထုိင္သည္။ သူ၏ ေႏြးအိေသာ ကိုယ္လုံးႏွင့္တမင္ ဖိကပ္ထားသည္။ သူ႔ လက္တဖက္ကုိ အမွတ္မဲ့ က်ေနာ္႔ ေပါင္ေပၚသို႔ တင္လုိက္သည္။ သူက က်ေနာ္႔ကုိ အသက္ရွိသည္ဟု မထင္။ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္ႏွာကို ေရွ႔ ငိုက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား ၾကားသာရုံ ခပ္တုိးတုိးေျပာသည္။ သူ႔ အသံမွာ သံလုိက္သံ ပါေနခဲ့သည္။ သူသည္ အၿငိမ့္ မင္းသမီးမ်ားထက္အသံ အထားအသုိ၌ ပုိ၍ ေတာ္သည္။ တမ္းတသံ၊ ရႈိက္ေမာသံ အငမ္းမရသံ၊ ရမက္ဆူပြက္သံ၊ ရမက္အဂၤါမ်ား လႈပ္ရွားေနမႈကို အထင္းသား ေဖာ္ျပေနသံ။
“မေအးသြယ္တုိ႔ ကုိေလ …တီဘီစီေတြေကာ ဂါတ္ဗုိလ္ေတြေကာ၊ ရုံပိုင္ေတြ လက္မွတ္စစ္ေတြေကာ မခင္တဲ့လူ မရွိဘူးသိလား၊ ရဲေတြလဲ အကုန္ခင္ၾကတာ၊ ဦးေလာ္လီႀကီးတုိ႔၊ ကိုပ်ားတုိ႔၊ ကိုထြန္းတင္တို႔….
“ေနာ္….ေနာ္….ဘယ္သူမွ မေအးသြယ္ဆီက ပုိက္ဆပ္ယူၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ မေအးသြယ္တိုု႔လဲ ခင္တတ္ပါတယ္ေတာ္၊ ရွင့္ညိဳညိဳခ်ည့္မွခင္စရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ကဲ…ေျပာစမ္း မေအးသြယ္႔ ကို မခင္ဘူးလား၊ နဲနဲကေလးမွ မခင္ႏုိင္ဘူးလား၊ ေတာ္ဘီ ေတာ္ဘီ၊ ေနာက္ကို ရွင့္ကုိ စကားေျပာမယ့္အစား ေက်ာက္ဆင္းတုကို သြားေျပာေနမယ္၊ ေမာတယ္၊ ရွင္တေယာက္ဘဲ မေအးသြယ္ဆီက ပုိက္ဆံ ယူရက္တာ၊ သုံးက်ပ္ဘဲယူေနာ္….”
သူ၏ မ်က္ေစာင္းထုိး မဲ့ရြဲ႔ထားသည့္ မ်က္ႏွာကုိ မသဲမကဲြျမင္ေနရ၏။ သူ ေနရာမွ ထသြားေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳမည္သို႔ ခံစားေနရမည္ကုိ ေတြးေနမိသည္။
က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ႔ ခုံသို႔သြားထုိင္ၿပီး အေစာက မေအးသြယ္ က်ေနာ္႔ အနားလာထုိင္သည္မွာ ရုိးရုိးသားသား ျဖစ္ပါေၾကာင္း အစီရင္ခံရန္ စိတ္ေစာေနရျပန္သည္။
က်ေနာ္ သူ႔ အနား၌ လာထုိင္သည္ကုိ ညိဳညိဳသည္ လွည့္မၾကည့္။
ထုိအခါတြင္ကား ရထားသည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ ၿမိဳ႔လုင္မွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာရန္ အားယူေနသည္။ ညိဳညိဳသည္ အျပင္ဖက္ေမွာင္ပ်ပ်ထဲသို႔ ေငးစိုက္ေနသည္။ သူသည္ စိတ္၌ အားငယ္သိမ္ငယ္ေနကာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ တခုခုကုိ အဆုံးအစ မရွိ ေတြးေတာေနပုံမ်ိဳးျဖစ္၏။
ၿမိဳ႔လုင္မွ အထြက္တြင္ မ်ားျပားလွေသာ ေရွးေဟာင္း ဘုရားမ်ားသည္ အညာဆူးရစ္ၿခံဳမ်ား အၾကား၌ ၿငိမ္သက္ေန၏။ တိမ္ေကာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ကန္ေဟာင္းမ်ားဖက္တြင္ ငွက္ကေလးမ်ား အုပ္လုိက္ခ်ီ ပ်ံသန္းေနသည္။ ရထား ခုတ္ေမာင္းေနသံေၾကာင့္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေတးသံကိုမူ မၾကားရ။
ညီအမသုံးေဖာ္ ေစတီသုံးဆူသည္ ရထားနံေဘး၌ ေဝ႔က်န္ရစ္ခဲ့၏။ က်ေနာ္ကား ဥစၥာေစာင့္မ်ားျဖစ္ကာ ယခုတိုင္ရွိေနေသးသည္ဆုိေသာ ထုိညီအမသုံးေဖာ္ထဲမွ အေထြးဆုံး အလွဆုံး ဥစၥာေစာင့္မကေလးကုိ စိတ္၌ ထင္ျမင္ၾကည့္ကာ ညိဳညိဳႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။
စိတ္ကူးထဲ၌ ညိဳညိဳ ့ကိုယ္ေပၚတြင္ ပုဝါရွည္ႀကီးတခု ၿခံဳေပးလုိက္၏။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ေပးၾကည့္၏။ ထုိ အဝတ္မ်ား ဝတ္ေပးၾကည့္ေသာအခါ ညိဳညိဳသည္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ကၠဳေျႏၵမဆည္ႏုိင္ ရယ္ေမာေနျပန္သည္။
ညီအမသုံးေဖာ္ေစတီမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားလွ်င္ ထုိအေတြးမ်ားသည္လညး္ ဖ်တ္ကနဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္။
“မေအးသြယ္…ပုိက္ဆံလာေပးတာပါ” ဟု က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ႔ကို ရွင္းခ်က္ထုတ္ေနရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကုိညႊတ္လုိက္ၿပီး သူၾကားသာရုံေျပာေနမိ၏။ က်ေနာ္႔ အသံမွာလည္း တုိးသက္ေနသည္။
“ကို႔ ကုိ မေအးသြယ္န႔ဲ ဟုိထင္ ဒီထင္ ထင္ေနမွာစိုးလုိ႔ ေျပာျပရတာ”
အတန္ၾကာမွ သူသည္ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ အေမွာင္ရိပ္ရီရီဆုိင္းဆုိင္းတြင္ က်ေနာ္႔ကုိ ၿပံဳးျပရန္ သူ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ႔ အျပံဳးေပၚတြင္ကား သူ၏ အားငယ္ သိမ္ငယ္ေနမႈမ်ား လႊမ္းေနျပန္သည္။ သူ စိတ္၌ ထိခုိက္ေနပုံကို သိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္္ ထိခုိက္ေနရသည္ကုိမူ မသိႏုိင္။
“သူမ်ား ဘာမွ မေျပာပါဘူး”
ေရွ႔မွ ထုိင္ခုံတြင္္ ထုိင္ေနၾကသည့္ သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတုိ႔က က်ေနာ္႔ကို ေငြထည့္ထားေသာ စာအိတ္ေဟာင္းႏွစ္ခု လွမ္းေပးေနသည့္အခုိက္တြင္ သူသည္ မ်က္ႏွာကို တဖက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားသည္။
“ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ”
က်ေနာ္ ေမးသည္ကိုလည္း ျပန္မေျဖေတာ့ေပ။
အတန္ၾကာလွ်င္ ရုပ္ျဒပ္ပစၥည္း အေပါင္းသည္ အေမွာင္ႏွင့္ ေရာရွက္ကာ တစတစ ဝါးကာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေန၏။ညိဳညိဳ၏ စိတ္ထိခုိက္ေနရမႈ အေပါင္းသည္လည္း ဤအေမွာင္ထုႀကီး အတြင္းသို႔ ေျပးဝင္ေနၾကသည္ ထင္သည္။ တခ်က္တခ်က္၌ သူ၏ သက္မခ်သံေပၚလာေနသည္။ ဤ သက္မခ်သံမ်ားကား အေမွာင္ထဲ၌ ရုပ္ျဒပ္ပစၥၫ္းမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ထင္ရွားစြာ ေပၚလာေနသည္ဟု ထင္ေနရျပန္သည္။
ထုိအခါမွစ၍ ေနာက္ပိုင္း ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္… “ညိဳညိဳ ့ေရွ႔မွာ ေငြးမေပးၾကနဲ႔” ဟု အျခားသူမ်ားကုိ ေျပာထားရ၏။
“ဘာျပဳလို႔လဲ” ဟု သူတုိ႔ေမးၾကသည္ကုိ က်ေနာ္လည္း မေျဖႏုိင္။
သူတုိ႔ ညိဳညိဳ႔ ေရွ႔တြင္ ေငြေပးလွ်င္ က်ေနာ္လည္း မယူေတာ့ေပ။
သူတုိ႔ သည္ ေငြေပးရန္အတြက္ ညိဳညိဳ ့ကိုပါ ေရွာင္တိမ္းေနရသည္။
ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ အခ်ိဳ ့သည္ ညိဳညိဳ ့ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾက၏။ အခ်ိဳ ့က ညိဳညိဳ ကို သူတုိ႔အား ဒုကၡေပးမည့္သူလား ဟူ၍ပင္ သံသယဝင္လာၾကသည္။ အခ်ိဳ ့သည္ ညိဳညိဳ႔ ကို သူတုိ႔ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရသူ၊ သူတုိ႔နည္းတူ ထန္းလ်က္ကုန္ကူးသူ ျဖစ္လာေစခ်င္ၾကသည္။
က်ေနာ္႔ အေဖ ဆုံးေၾကာင္း အေမ့ ထံမွ ေၾကးနန္းရၿပီး က်ေနာ္အေရးေပၚခြင့္ျဖင့္ အေဖ့ကုိ သၿဂၤဳ ိဟ္ရန္ ျပန္မည္ျပဳသည့္ ေန ့တြင္လည္း သူတုိ႔သည္ က်ေနာ္႔ ကို ေငြမ်ား စုေဆာင္းေပးရန္အတြက္ ညိဳညိဳ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ က်ိတ္ တုိင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိသတင္းမွာ ညိဳညိဳ ့ထံသို႔ ဘယ္ကဘယ္သုို႔ ေပါက္ၾကားသြားခဲ့သည္မသိ။
ထုိေန႔ ေန႔ခင္းက ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၌ ခရီးသည္မ်ား မရွိခ်ိ္န္တြင္ သူတုိ႔တေတြ က်ေနာ္႔ ကို ေငြမ်ားေပးရန္ စုေဝးလာၾကေသာအခါ မလွမ္းမကမ္းမွ ညိဳညိဳပါ လိုက္လာသည္။
သူတုိ႔သည္ ဂါတ္တြဲေပၚသို႔ စုေဝး တက္ေရာက္ လာၾကၿပီး က်ေနာ္႔ ကုိ ေငြမ်ား စာရငး္ျပဳလုပ္ကာ အပ္ေနစဥ္၌ ညိဳညိဳ ဂါတ္တဲြတဖက္ဝတြင္ ရပ္ေနသည္ကုိ မသိၾက။
“မၫြန႔္ရီ သုံးဆယ္၊ ေဒၚေခြး ႏွစ္ဆယ္၊ ေဒၚေဒၚၫြန္႔ ႏွစ္ဆယ္၊ ေရႊေယာက္ သံုးဆယ္၊ ဦးေပၚလာ ႏွစ္ဆယ္” စသည့္ စာရင္းကို ကုိေရႊေယာက္သည္ ခဲတန္ျဖင့္ ေတးမွတ္ေန၏။
“ကိုရင္ေမာင့္ ကုိယူတဲ့ မိ္န္းမေတာ့ ေကာ္မွာေနာ္၊ မေအးသြယ္တုိ႔ေတာင္ ကုိရင္ေမာင့္ကုိ တရက္ေလာက္ ယူပလုိက္ခ်င္လာဘီ၊ မုိးလင္းမွ အဆိပ္ ခတ္သတ္ပစ္မယ္၊ ဒီေက်ာက္ဆင္းတုႀကီးနဲ႔ ၾကာရွည္ေတာ့ မေပါင္းႏိုင္ပါဘူး” ဟု မေအးသြယ္ ေျပာသည္ကို အမ်ားက ဝုိင္း၍ရယ္ေနသည္။
“ကိုရင္ေမာင္ မရွိ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ေနာက္လူ အသစ္နဲ႔ ေပါင္းရမွာ ရင္ေလးပါတယ္ေတာ္…၊ ေနာက္လူက ကုလားဆုိ၊ ၾကက္သီးထလုိက္တာ၊ မစၥတာ ေအေကာ္နာတဲ့လား၊ ပုိက္ဆံ သိပ္ေတာင္းတဲ့လူဆုိ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ဒီအတုိင္းေတာ့ ပစ္မသြားပါနဲ႔ ကိုရင္ေမာင္ ေနာက္လူနဲ႔လဲ ဆက္ေပးခဲ့ပါအုံး၊ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့”ဟု မၫြန္႔ရီသည္ သူ႔ ကိုယ္လုံး ေသးေသးေကြးေကြးႀကီးကုိ လႈပ္ယမ္းရယ္ကာ ေနာက္ေနသည္။
“ဒါ ကိုရင္ေမာင့္ အေဖအတြက္ ကူတာေနာ္…ကိုရင္ေမာင့္ အတြက္ ကူတာလုိ႔ မွတ္မသြားနဲ႔အုံး”ဟု အတင္က ေျပာေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူတို႔ ေျပာဆုိ ေနၾကသည္ကုိလည္းေကာင္း ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကသည္ကို လည္းေကာင္း အာရုံမစုိက္ဘဲ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာ၌ ရပ္ေနသည့္ ညိဳညိဳ႔ ကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္္။
သူသည္လည္း အမ်ားကုိေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေနပူထဲမွ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ထင္သည္္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ နိီျမန္းေနသည္။ သူသည္ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကုိ တဘက္ျဖင့္ သုတ္ေန၏။
သူ ေရာက္ၿပီး အတန္ၾကာမွ သူ႔ ကို အားလုံး သတိထားလုိက္မိၾကသည္။
ခ်က္ျခင္း ဂါတ္တဲြ တခုလုံးေပၚတြင္ ဆူသံညံသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ တင္တင္သည္ က်ေနာ္႔ အနားတြင္ ထုိင္ေနရာမွ ထလုိက္သည္။ လူအမ်ားစုသည္ ညိဳညိဳ႔ ကို မေတြ႔ ျမင္ဘူးသည့္ သူစိမ္းတဦးလုိ ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္။
ကိုုိေရႊေယာက္သည္ ေငြမ်ားကုိ က်ေနာ္႔ ဦးထုပ္အတြင္းသို႔ ထည့္ေနရင္း…
“ဘာလဲေဟ့ မိညိဳ” ဟု ခပ္တုိးတုိး လွမ္းေမးေနသည္။
ညိဳညိဳသည္ အတြင္းဖက္သို႔ တုိးဝင္လာသည္။ က်ေနာ္႔ ေရွ ့နားအထိေလွ်ာက္လာသည္။ က်ေနာ္႔ ေရွ ့တြင္ရပ္သည္။ သူ႔ အိတ္ကပ္အတြင္းမွ ႏြမ္းေက်ေနေသာ ေငြစကၠဴ က်ပ္တန္ အလိပ္ကေလးကို ထုတ္သည္။ က်ေနာ္႔ ဦးထုပ္ အတြင္းသို႔ သူ႔ လက္ျဖင့္ ထည့္သည္။
“အေစာက စာရင္းဖတ္ေနသံ ၾကားပါတယ္၊ ညိဳညိဳ ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္က်ပ္လုိ႔ ေရးလုိက္အုံးေနာ္…”
သူက ကုိေရႊေယာက္ကို လွမ္းေျပာေနသံမွာ တုန္ယင္ေနသည္။ ကိုေရႊေယာက္သည္ က်ေနာ့္ ကုိ လွမ္း ၾကည့္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္က စာရင္းေရးရန္ ေခါငး္ညိတ္ျပမွ သူသည္ နားရြက္ၾကားမွ ခဲတန္ကို ထုတ္ယူၿပီး စာရင္းေတးမွတ္ေလသည္။
အားလုံးျပန္ဆင္းသြားၾကေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ႔ ကို ခဏေနခဲ့ရန္ တားထားလုိက္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ေရွ ့၌ ရပ္ေနရစ္ခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ စကားလုံးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေျပာခ်င္ေနေသာ္လည္း စကားစရွာမရ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထုိအခါတြင္မွ သူသည္ က်ေနာ႔္ ကို အမ်ားနည္းတူ ေငြမေပးရသျဖင့္ အားငယ္ေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ သိလာရ၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ေငြစကၠဴလိပ္ကေလးကုိ ဦးထုပ္အတြင္းမွ ဆဲြယူၿပီး လက္အတြင္း၌ ဆုပ္နယ္ထားမိသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ကုိၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုငုံံ ့လုိက္သည္။
သူသည္ ဤေငြကေလးမ်ားကုိ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုေဆာင္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ေတြးေနမိသည္။
သူတုိ႔ ဆန္မရွိသျဖင့္ ထမင္းပင္ ခ်က္မစားရသည့္ အခါ၌လည္းေကာင္း…. သူ႔ အေမ ေခ်ာင္းဆုိးေနသည့္အခါ၌လည္းေကာင္း ဤေငြကေလးမ်ားကုိ သူသည္ မသုံးစဲြခဲ့။
ေငြကို က်ေနာ္သည္ ျပန္၍မေပးရက္ ျဖစ္ေနရျပန္သည္္။
“သူ ဘာေျပာမလုိ႔လဲ” ဟု သူက ေမးေနသည္္။
က်ေနာ္သည္ သူူ႔ကို ေျပာရန္ စကားစမရွိဘဲ အတန္ၾကာၿငိမ္ေနခဲ့မိသည္။
“မင္းေငြကို ကုိယူတယ္ေနာ္…၊ အဲတာ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါဘဲ ယူမွာေနာ္…၊ ဒါ ေနာက္ဆုံး ဆုိတာလဲ ေျပာခ်င္တယ္၊ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ခုေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္လဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီလုိလုပ္ေလ… အျပန္က်ရင္ ေညာင္တုိထြက္ရင္ ဂါတ္တဲြကို မင္းလာခဲ့အုံး၊ အေဖာ္တေယာက္လဲ ေခၚခဲ့ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ လူအထင္ေသးေနရင္လဲမေကာင္းဘူး၊ အဲဒီက်မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာမယ္၊ ခု အေဖာ္ေတြရွိတုန္း သြားေတာ့၊ ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ အထင္ေသးေနၾကအုံးမယ္”
သူ ဘူတာရုံသို႔ ေရာက္သြားသည္အထိ ေနာက္ေက်ာဖက္မွ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
က်ေနာ္သည္ သက္ျပင္းခ်ခဲ့မိ၏။
သူ႔ ေငြကိုျပန္ေပး၍လည္း မျဖစ္၊ ယူလည္း ယူ မထားရက္။ သူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ဘာလုပ္ရမွန္း ေတြးမရျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူ ေပးသည့္ ေငြကေလးမ်ားကုိ အလိပ္မပ်က္ အမွတ္တရသိမ္းထားရန္ ဆုံးျဖတ္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို တခုခုျပန္ေပးရန္ေတြးမိမွ ရင္ထဲတြင္ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားသည္။
ထုိေန႔က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ရထားႀကီး ျပန္ထြက္လာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္႔ လက္ထဲတြင္ သူ႔ အတြက္ အက်ီၤပိတ္စတခုႏွင့္ ထမီတထည္ ပါလာခဲ့သည္။ ဤပစၥည္းမ်ားကုိ သူမယူလွ်င္လည္း သူ႔ မ်က္ေမွာက္၌ လႊင့္ပစ္ခဲ့ရန္ ဆုံးျဖတ္လာသည္။
အျပန္၌ ေညာင္တုိမွ ရထားႀကီး ထြက္လာခဲ့လွ်င္ သူႏွင့္ သူ႔ အေဖာ္ သင္းသင္းသည္ ဂါတ္တဲြေပၚသုိ႔ တက္ေရာက္လာၾက၏။
သင္းသင္းသည္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ လြတ္လပ္စြာ စကားေျပာခြင့္ရေစရန္ ဂါတ္တဲြေရွ ့ဖက္ ဝရံတာတြင္ တေယာက္တည္း ရပ္ေနခဲ့သည္။
အလယ္ ဂါတ္ဗုိလ္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲ၌ ဂါတ္ဗုိလ္ ကုိထြန္းေအာင္သည္ အေသအေမ်ာ အိပ္ေပ်ာ္လာခဲ့၏။
သူသည္ ဝရံတာ မွီရင္း ေခါင္းငုံံ႔ေန၏။ က်ေနာ္သည္ လက္ထဲ၌ အထည္မ်ားထည့္သည့္ စကၠဴအိတ္ကိုဆုပ္ကုိင္ထားရင္း မည္သို႔ စေျပာရမည္ကို မသိ။
အတန္ၾကာမွ “ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိ” ဟု သူ သည္ ခပ္တုိးတုိး စတင္ေမးျမန္းသည္။
က်ေနာ္သည္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ သူ႔ လက္အတြင္းသုိ႔ စကၠဴအိတ္ကိုထည့္လိုက္သည္။သူသည္ စကၠဴအိတ္ကိုငံ႔ုၾကည့္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္႔ ကို အတင္းျပန္ေပးေနသည္။
“မယူဘူး…မယူဘူး… သူမ်ား မိ္န္းမပ်က္ မဟုတ္ဘူး” ဟု ျငင္းဆန္ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ား ဝုိင္းလာသည္။
အသား တဆတ္ဆတ္္ တုန္လာသည္။ မ်က္ႏွာကေလး မဲလာသည္။
ထုိအခ်ိန္၌ ေနေရာင္ကုိ တိမ္တတိုက္သည္လည္း ျဖတ္သန္းေနကာ ေနျခည္မ်ားလည္း ေမွးမွိ္န္ေနသည္။ အရိမ္မဲႀကီးမ်ား အတြင္း၌ ရထားသည္ ျဖတ္သန္းေန၏။
က်ေနာ္သည္ မၾကံစည္ဘဲလ်က္ႏွင့္ သူ႔ တကုိယ္လုံးကို ရင္ခြင္အတြင္း၌ ႏွစ္ျမွဳပ္ ေပြ႔ဖက္ထားသည္။ သူ၏ အတြတ္တြတ္ျငင္းဆန္ေနသံမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။ သူ႔ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္႔ ရင္အုံမွာ ရႊဲနစ္လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ငိုသံ ျငင္းပယ္ေနသံမ်ား အၾကား၌ သူ႔ မ်က္ႏွာကုိ ဆဲြေမာ္႔လုိက္ၿပီး အထပ္ထပ္နမ္းပစ္ေနမိ၏။ သူ႔ ကို က်ေနာ္ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္း၊ တကယ့္ ေမတၱာျဖင့္ ညီမကေလးအရင္းကို ေပးသလုိ ေပးရေၾကာင္း၊ အစီအစဥ္မရွိေလွ်ာက္ေျပာေနမိ၏။
ေနာက္ဆုံး၌ သူ႔ ကို ေပး၍ ရေတာ့မည္မဟုတ္ဟု သိလာရသည္။
သူသည္ အထုပ္ကုိ လႊတ္ခ်ထားသျဖင့္၊ ရထားလႈပ္ကာ ခုန္ေနသျဖင့္၊ က် မက်န္ရစ္ခဲ့ေစရန္ က်ေနာ္သည္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ဖိနင္း ထားေနရသည္။
သူ႔ ကို နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ရွင္းျပေနသည္ကို သူ ျငင္းဆန္ျမဲျငင္းဆန္ ေနသျဖင့္ က်ေနာ္သည္လည္း စိတ္၌ ထိခုိက္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိေျဖလႊတ္လုိက္ၿပီး အနည္းငယ္ ဆတ္တြန္း တြန္းလုိက္၏။
“ေတာ္ဘီ…မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ကုိယ့္ေမတၱာကုိ နားလယ္မွာ မဟုတ္ဘူး”
က်ေနာ္သည္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိေနမိ၏။
အိတ္ကို ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး အိတ္အတြင္းမွ အက်ီၤပိတ္စကို ဆဲြထုတ္လုိက္သည္။ က်ေနာ္႔ လက္အတြင္း၌ အက်ီၤပိတ္စသည္ ျပန္႔သြားၿပီး အလံနီႀကီးတခုကုိ လႊင့္လုိက္သလုိ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္သည္ ၾကက္ေမာက္ဆည္ ေရသြင္းေျမာင္းတူးေနၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ပိတ္စ လွမ္းေျမာက္ျပကာ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္။
အက်ီၤပိတ္စသည္ ေလစုတ္ယူသျဖင့္ ရထားေနာက္မွ အတန္ၾကာ ေဝးေဝးအထိ လုိက္ေျပးလာေနသည္။ ေရသြင္းေျမာင္း အလုပ္သမမ်ားသည္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အုပ္စုလုိက္ ရထားေနာက္မွ ေျပးုလိုက္လာေနသည္။
အေတာ္ၾကာလွ်င္ ပိတ္စက်ရာ ေနရာသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ သူတုိ႔ ဝိုင္း၍လုေနၾကသည္ကုိ ညိဳညိဳသည္ လွည့္ၾကည့္ေန၏။
သူသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကုိက္ထားၿပီး အလုပ္သမမ်ားကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာေနသည္။
“မင္း ကုိ႔ ကုိ အထင္ေသးတာ ညိဳညိဳ၊ ကုိ႔ ကို လက္ေဆာင္ေပးပီး မိ္န္းမသိုက္တူးေနတဲ့ သုိက္သမားလုိ႔ မင္းထင္တာ၊ ေနာက္ လူအုပ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဒီထမိန္ပါ ပစ္ခ်ခဲ့မယ္”
က်ေနာ္သည္ ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ေျပာရင္း ထမီကုိ ဆဲြထုတ္လုိ္က္၏။
သူသည္ ငုိရွိဴက္ေနရင္းမွ က်ေနာ္႔ လက္ကို ဖမ္းဆဲြထားသည္။
“မင္းကုိ ပုိက္ဆံျပန္ေပးရမယ္၊ မင္း ကို႔ ကိုေတာ့ သူေတာင္းစားေပးသလုိ ေပးသြားတာမႈတ္လား၊ ကို႔ ကုိ အထင္ေသးတာမႈတ္လား၊ ကဲ….ျပန္ယူေလ….ဒီပုိ္က္ဆံျပန္ယူူ၊ ကိုက ဒီေငြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသုံးဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ၊ ကုိ႔ တသက္လုံး အမွတ္တရ သိမ္းသြားဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာ”
သူသည္ က်ေနာ္ သူ႔ေငြမ်ား ျပန္ေပးေနသည့္ လက္ကုိအတင္း ဖမ္းဆုပ္ထားသည္။
သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္အတြင္းသုိ႔ ငိုရွဴိက္ရင္း လွဲမွီလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ခါးကို သူ ့လက္မ်ားႏွင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္း သူ ့မ်က္ႏွာျဖင့္ ပြတ္တိုက္ေနျပန္သည္။
အတန္ၾကာလ်င္ က်ေနာ္သည္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ သူ ့လက္အတြင္းသို ့ထမီစကၠဴအိတ္ကိုထည့္ေပးလုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။ အတာစန္းကုန္းနားကပ္လာမွ သူသည္ က်ေနာ့္ရင္ခြင္အတြင္းမွ ထြက္လိုက္ၿပီး ဝရံတာကို မွီရပ္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားသုပ္လိုက္ၿပိီး ေငးေနျပန္သည္။
“သူ သြားမွာ..ဆယ့္ငါးရက္ေတာင္ ၾကာမွာေနာ္၊ အၾကာႀကီးဘဲ ↔
သူ၏ ခပ္တိုးတိုးေျပာသံမွာ ရထားခုတ္ေမါင္းသံ၊ သူ ့သက္ျပင္းခ်သံမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။
သူ ဆက္ေျပာေနသည့္ အျခားစကားမ်ားမွာ သူ ့အသံတိမ္ဝင္သြားေနသျဖင့္ မၾကားနိဳင္ေတာ့ေပ။ ။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
No comments:
Post a Comment