ခ်စ္သူတို ့ရဲ့ပြဲ

အပိုင္း ( ရ ) နိဂံုးပိုင္း

က်ေနာ္တို ့တည္းခိုခြင့္ရတဲ့အခန္းမွေနၿပီး ေအာက္ကိုငံု ့ၾကည့္ရင္ ေရကူးကန္ေလးကိုေတြ ့ရပါတယ္။ ေရကူးကန္ေလးနဲ ့က်ေနာ္တို ့အေဆာက္အဦးၾကားမွာ ကြက္လပ္တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြက္လပ္ကေလးထဲမွာ ထီးေလးေတြဖြင့္ၿပီး စားပြဲဝိုင္းတခ်ိဳ ့ခ်ထားတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ေဟာ္တယ္ဝန္ထမ္းေတြ သြားလာေနၾကတာ ေတြ ့ေနရပါတယ္။ က်ေနာ့္ ကုတင္ေဘး လိုက္ကာႀကီးကိုဖယ္ၾကည့္ရင္ ဒါေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ ့ေနရပါတယ္။ မွန္ကာႀကီးေဘးနားရပ္ၿပီး ေအာက္ကိုငံု ့ၾကည့္ေနရင္းက ဒီကေန ့ညစာစားပြဲကို အဲဒီကြက္လပ္ကေလးမွာ ျပင္ဆင္ေနဟန္တူတယ္လို ့ေတြးမိပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ညစာကို သိတ္ၿပီးမစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆာလည္းမဆာပါဘူး။ “ ညီလာခံၿပီးရင္ အခ်ိန္ရရင္ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ လု္ိက္ပို ့ေပးလို ့ရတယ္” ဆိုတဲ့ “ဆရာသာ” (ေမာင္သာမည) ရဲ့စကားကို လက္ခံခ်င္ေပမယ့္ သူ ့ခမ်ာ တေနကုန္ ညီလာခံထဲ ထိုင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို ့“မသြားေတာ့ပါဘူ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာရယ္↔လို ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာသာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္ သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။
ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၉၉ ခုႏွစ္ထဲ ခ်င္းမိုင္မွာလုပ္တဲ့ စီမီနာတခုကိုလာခဲ့စဥ္တုန္းက စာေရးဆရာမေလး “ေမၿငိမ္း” က က်ေနာ့္ကို ဆိုင္တဆိုင္မွာ ထမင္းလိုက္ေကၽြးခဲ့တာ သြားၿပီး သတိရပါတယ္။ သူက ခ်င္းမိုင္မွာေနတဲ့သူ။ က်ေနာ္တို ့ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္( ဟဲ ဟဲ သူနဲ ့က်ေနာ္ တြဲရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုထဲကအတိုင္းဆိုရင္ သူနဲ ့က်ေနာ္ တူဝရီးေလာက္ အသက္ကြာၾကတယ္ဆိုတာေျပာရင္ ဘယ္သူမွယံုၾကမွာမဟုတ္လို အားလံုးနဲ ့သေဘာထားမကြဲရေလေအာင္ေမာင္ႏွစ္မ ဆိုတဲ့စကားလံုး သံုးလိုက္တာပါ။ ဆရာမေလး သေဘာတူပါစ။ ) ဒီတုန္းက ညေနပိုင္းၾကေတာ့ ဆရာသာရဲ့အခန္းမွာ က်ေနာ္နဲ ့ဆရာမ ေမၿငိမ္းတို ့ညစာသြားစားၾကပါေသးတယ္။ တခါ ပိုၿပီး သတိရဖို ့ျဖစ္တာက ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာျပဳလုပ္တဲ့ ဘီအမ္စီ ညီလာခံမွာ သူနဲ ့က်ေနာ္က စာတမ္းတေယာက္ တေစါင္စီ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး တက္ဖတ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခုေတာ့ သူက ပစိဖိတ္သမုဒၵရာႀကီးရဲ့တဖက္ကမ္းကိုေရာက္သြားၿပီး နယ္စပ္က က်ေနာ္တို ့ကို ေမ့ေနေလာက္ၿပီဆိုပါေတာ့။

ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ညီလာခံၿပီးတဲ့အခါ စာတမ္းတင္တဲ့ကိုယ့္တာဝန္ၿပီးဆံုးတဲ့အခါ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားၿပီဆိုကာမွ က်ေနာ္က အခန္းထဲမွာထိုင္ေနရင္း လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတခ်ိဳ ့ဆီ ျပန္ေရာက္သြားေနမိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ရဲ့စိတ္က ဟ္ုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္က ေနာ္ေဝနိဳင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံမွာ အသံလႊင့္သမားအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ၿပီးေတြးေနမိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္လို ့က်ေနာ္ေျပာတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေအာ္စလိုမွာရွိတဲ့ ဒီဗြီဘီ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္တရပ္အေနနဲ ့ သက္ဆိုင္ရာက က်ေနာ့္ကို တာဝန္ေပးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ ေနာ္ေဝကို ထြက္ခြါဖို ့ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခိုက္ သက္ဆိုင္ရာတာဝန္ရွိတဲ့လူၾကီးေတြက “မင္းကို ဒါ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္တရပ္အေနနဲ ့လႊတ္တာ ဒါ အဆင့္ျမင့္တာဝန္ပဲ” ဆိုတဲ့စကားလံုးမ်ိဳးသံုးၿပီး က်ေနာ့္ကို တာဝန္ေပးလို ့ သြားခဲ့တာပါ။ ေနာ္ေဝမွာသြားၿပီး ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ဖို ့က်ေနာ့္မွာ တႀကိမ္တခါမွ မေတြးခဲ့ဘူးပါဘူး။ က်ေနာ္ ဂုဏ္ယူစြာနဲ ့သြားခဲ့တာပါ။ ဟိုၾကေတာ့ အခု ဘီအမ္ေအ ဥကၠဌလုပ္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္နဲ ့ဒီဗြီဘီမွာ ဆံုရတာပဲေလ။

ဒီတုန္းက ဒီဗြီဘီမွာ က်ေနာ္တို ့က တေယာက္ကို အပါတ္စဥ္အသံလႊင့္အစီစဥ္တခုစီ တာဝန္ယူၿပီး အသံလႊင့္ခဲ့ၾကတာ။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့ “ေရႊေမာင္းေဒါင္းညိဳ” အစီစဥ္က အေပါက္ဆံုးေပါ့။ေရႊေမာင္းေဒါင္းညိဳ အစီစဥ္က ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ေရးၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္စီစဥ္တဲ ့အစီစဥ္ပါ။ “ေဒါင္းညိဳ” ဆိုတာက ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ပါ။ “ေရႊေမါင္း” အျဖစ္နဲ ့က ကိုေအးခ်မ္းနိဳင္ပါ။ (ယခု ဒီဗြီဘီ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ သူကလည္း လူ ့အခြင့္္အေရးဆိုတဲ့ အသံလႊင့္အစီစဥ္ကိုတာဝန္ယူထုတ္လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။) ေရႊေမာင္းနဲ ့ေဒါင္းညိဳ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ်စကားေျပာခန္းပါ။ နိဳင္ငံေရးသေရာ္စာပါ။ ( ဟဲ ဟဲ ျမဝတီရုပ္သံကလႊင့္တဲ့ အကိုႀကီးညီေလးစကားေျပာခန္းက သူတို ့ေနာက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်ၿပီးမွ ေပၚလာတာပါေနာ။ ) က်ေနာ္တို ့အထဲမွာ ဒီဗြီဘီရဲ့ အေအာင္ျမင္ဆံုးအစီစဥ္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ႀကံဳတုန္း မွတ္တမ္းေလးမ်ားျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ထည့္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ဒီဗၤြီဘီဝန္ထမ္း ( ၁၃ ) ေယာက္ရွိပါတယ္။ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ဦးဟန္( ဦးဟန္ေညာင္ေရႊ )ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုညႊန္မွဴးက အံတီၿပံဳး (ေဒါခင္ၿပံဳး-ေအာ္စေတးလ်) ျဖစ္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က အံကယ္ႀကီး ေဒါက္တာေအာင္ခင္ပါ။ က်န္တာေတြက က်ေနာ္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ကိုမြန္းေအာင္(ေတးသံရွင္)၊ ကိုေအးခ်မ္းနိဳင္ (ယခု ညႊန္မွဴး) ၊ မသီတာ၊ မမိုးမိုးထြန္း၊ ကိုသိန္းထိုက္ဦး(ထိုက္သူနိဳင္-ယခု ဗၤၤၤြီအိုေအ )၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ေစါနယ္လ္ဆင္ခူး၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တို ့ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္နဲ ့က်ေနာ္သာ တခါတေလ ဘီအမ္ေအကိစၥစကားေျ့ပာလို ့ဆံုျဖစ္တာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူေတြနဲ ့ေတာ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္ကုန္ၾကပါၿ႔ပီ။ ဒါကလည္း ကိုယ္ဝါသနာပါရာ ကိုယ္ထက္သန္ရာလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလ်ာက္ၾကရင္းက လူေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေဝးကြာသြားၾကရတာ သဘာဝေတာ့က်ပါတယ္။ မုန္တိုင္းကထန္တယ္ေလ။ တခ်ိန္က တကိုင္းထဲနားခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ တခ်ိဳ ့က ေႏြႀကိဳငွက္။ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ ေတးသီငွက္။ စိတ္ေျဖလိုိ ့ရတာတခုေတာ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့အထဲက ဘယ္သူမွ ခိုးသားဓါးျပေတြရဲ့ရြာကေလးဆီ ေရာက္မသြားခဲ့ၾကတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ ့ဒါေတြကို လြမ္းေတာ္မူလို ့စာကိုစီရတာ မဆံုးနိဳင္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္နဲ ့အခုလိုဆံုျဖစ္ၾကတာေတာင္မွ သူက အဖြဲ ့အစည္းတခုရဲ့ထိပ္ပိုင္း တာဝန္ရွိသူလည္းျဖစ္ျပန္ တကယ္လည္း အလုပ္ေတြလုပ္နိဳင္ အလုပ္ေတြပိေနတဲ့သူျဖစ္ေတာ့ တႏွစ္ေနလို ့မွ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တေလေရးၿပီး ဘဝကိုေက်နပ္ေနမိတဲ့က်ေနာ္က သူ ့ကို အလိုက္သိစြာပဲ ခတ္ခြါခြါေနလိုက္မိပါတယ္။ ညီလာခံ ဒုတိယေန ့ က်ေနာ္ ေန ့လည္စာစားေနတုန္း ထမင္းစားခန္းထဲ ျဖတ္သြားရင္းက က်ေနာ့္ပခံုးကိုဖိကိုင္ၿပီး “ကိုၿငိမ္း ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးကို စကားမေျပာနိဳင္ေသးဘူးဗ်ာ” လို ့သူ ႏွဳတ္ဆက္တာကို က်ေနာ္ ေက်နပ္စြာပဲ ၾကည္နဳးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က အသံလႊင့္ခန္းတခုထဲ သူနဲ ့က်ေနာ္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ၾကတာေတြ က်ေနာ္နဲ ့ကိုမြန္းေအာင္တို ့ေနာ္ေဝၾကက္ေျခနီစခန္း (က်ေနာ္တို ့ကေတာ့ အဲဒါကို ဒုကၡသည္စခန္းလို ့ပဲ သံုးႏွဳန္းခဲ့ၾကပါတယ္) ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္ သူလိုက္လာၿပီး ေျမွာက္ေပး (အဲေလ မွားသြားတယ္ အားေပး) ခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ဘယ္ေမ့လို ့ရနိဳင္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ့္အထင္ ဘီအမ္ေအမွာ အဖြဲ ့ဝင္တေယာက္အျဖစ္ ပါေနတာကိုယ္၌က သူနဲ ့ပုဂိဳလ္ေရးသံေယာဇဥ္ခတ္တဲတဲတခု က်ေနာ့္မွာရွိေနေသးလို ့ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္လို ့ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ က်ေနာ္က အဖြဲ ့အစည္းနဲ ့လုပ္ရကိုင္ရတဲ့အလုပ္ကို မကၽြမ္းက်င္လို ့ ဘယ္အဖြဲ ့အစည္းကိုမွ ထဲထဲဝင္ဝင္ ဝင္မလုပ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ( က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးတယ္ေလ။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရျဖစ္တယ္မို ့လား။ ဒါဆို လံုေလာက္ၿပီေပါ့။ )

အေတြးေတြက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးအထိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့ထမင္းစားဆင္းၾကရင္ ေကာင္းမလားလို ့လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ဆရာေနမ်ိဳးေအးရဲ့စကားနဲ ့ က်ေနာ့္အေတြးကို ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့အခန္းက ငံု ့ၾကည့္ရင္ျမင္ရတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးမွာ ညစာစားပြဲျပင္ထားတာ ေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီး ကြက္လပ္ကေလးဆီ ဆင္းလာလိုက္ၾကပါတယ္။

ညစာစားဖို ့ျပင္ဆင္ထားတဲ့ကြက္လပ္ကေလးမွာ လူေတြသိတ္မရွိေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့က အေျခအေနအကဲခတ္ၿပီး ထမင္းစားခ်င္ေနၾကၿပီေလ။ ဒါနဲ ့တေယာက္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ စားလို ့ရၿပီေပါ့။ က်ေနာ္တို ့က လူေတြမမ်ားခင္ ထမင္းစားႏွင့္ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ သီးေလးသီးအၿငိမ့္ ၿပီးေတာ့ နတ္ေရကန္က်(စူဠေရထဲလႊတ္လို ့ေတာ့မဆိုလိုပါဘူးေနာ္။) အဆိုေတာ္ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ေျဖေဖ်ာ္ပြဲေတြနဲ ့တိုးရင္ လူေတြမ်ားၿပီး ထမင္းစားရတာ ဇိမ္မက်ဘူးလို ့ယူဆမိလို ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အခန္းျပန္ၿပီး မွတ္စုေတြေရး မေန ့ က ျမိဳ ့ထဲသြားဝယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္ခ်င္ေနၿပီေလ။

က်ေနာ္တို ့ထမင္းစားေနတုန္း ကြက္လပ္ကေလးထဲ လူေတြခ်က္ခ်င္းေရာက္လာပါတယ္။ ကြက္လပ္ထိပ္က ဧည့္ခံေျဖေဖ်ာ္ေရးစင္ျမင့္ကေလးေပၚမွာ ေဆာင္းေဘာက္ေတြ မိုက္ေတြ ျပင္ၾက ဆင္ၾကတဲ့သူေတြကိုလည္း ေတြ ့လာရပါတယ္။ ထမင္းထိုင္စားေနတုန္းမွာပဲ မိုက္ကရုိဖံုးကိုင္ၿပီး လူတေယာက္ စင္ျမင့္ကေလးေပၚတက္လာပါတယ္။ နတ္ေရကန္က်အဆိုေတာ္ ဘီဘီစီ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး ကို ဘိတ္ေခၚေနတဲ့အသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ မိုက္ကရုိဖံုးကိုင္ၿပီး ဧည့္ခံေျဖေဖ်ာ္ပြဲ ကြင္းဖြင့္လိုက္တဲ့သူကို ျမင္ဖူးပါတယ္ဆိုၿပီးေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္ဆရာေလး မန္းမ်ိဳးျမင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ မန္းမ်ိဳးျမင့္ရဲ့ ဖိတ္ေခၚသံမဆံုးခင္မွာပဲ ဘီဘီစီသတင္းေထာက္ႀကီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး စင္ေပၚေရာက္လာပါတယ္။ သူ ့ဆီကိုႀကိဳတင္ဖိတ္စာပို ့ထားဟန္တူပါရဲ့ မန္းမ်ိဳးျမင့္ရဲ့လက္ထဲက မိုက္ကရုိဖံုးကို လုမယူရုံတမယ္လွမ္းယူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ႏွင္ေျဖေျဖာ္ေရး အဲေလ ဧည့္ခံေျဖေဖ်ာ္ေရးသီခ်င္း တပုဒ္ကို သံကုန္ဟစ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို ့လည္း ကိုယ့္တၿမိဳ ့ထဲသားရဲေဘာ္ေတြကို အားေပးရမွာေပါ့ဆိုၿပီး ကမန္းကတန္းထမင္းစားၿပီး အေပၚျပန္တက္လိုက္ၾကပါတယ္။( အေပၚထပ္ က်ေနာ့္အခန္းကငံု ့ၾကည့္ရင္ ေအာက္ထပ္က သူတို ့ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာေတြကို မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္အဆံုးမို ့အဲဒီ အထူးတန္းကပဲ အားေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆုတ္ခြါလာခဲ့ၾကတာပါ။)

အခန္းကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကြက္လပ္ကေလးထဲက သီဆိုကခုန္ေနတာေတြကို အားနာနာနဲ ့ခဏေတာ့ က်ေနာ္ ထိုင္ၿပီး မုဒိတာပြါးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာ ေနမ်ိဳးေအးကေတာ့ အျပင္ဖက္ဧည့္ခန္းထဲမွာ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ပါတယ္။ ေအာ္ အဖြဲ ့အစည္းကိစၥေတြ ထဲထဲဝင္ဝင္ ဝင္မလုပ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ထမင္းစားေနတုန္းက ေျဖာင့္ေအာင္ထိုင္မစားနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ဗ်ာမ်ားခဲ့ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို ့ငါးေယာက္အဖြဲ ့က မနက္ျဖန္မနက္ ( ၅ ) နာရီမွာ ေဟာ္တယ္ကေနၿပီး ထြက္ေတာ္မူနန္းကခြါမယ္ေနာ္ဆိုတဲ့ ႀကိမ္နဲ ့ရုိက္ေခၚလိုက္တဲ့အသံကို ကိုမိုးက်ိဳးဆီက ၾကားလိုက္ရၿပီးကတည္းက ကိုယ္နဲ ့တကားထဲစီးလာၾကတဲ့ က်န္တဲ့ပိုဂိဳလ္ေတြဆီ ဖံုးေတြတိုက္ရုိက္ဆက္ တဆင့္ခံနဲ ့လိုက္ဆက္ၿပီး ဘယ္သူကမွေပးတဲ့တာဝန္မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္တာဝန္လို သေဘာထားၿပီး ျပာယာခတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာေျပာၿပီးၿပီဆိုမွပဲ ထမင္းကိုၿမိဳလို ့က်နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဆရာေနမ်ိဳးေအးက အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နစၥဂီတနဲ ့သာယာေနတဲ့က်ေနာ္က အိပ္ယာဝင္ဘုရားရွိခိုးေတာ့မယ့္ သူ ့ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးရာေရာက္ေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး အိမ္ေရွ ့ခန္းကို ဂီတတဏွာအမွ်ဥ္တန္းလန္းနဲ ့ပဲထြက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အိမ္ေရွ ့ခန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာလက္ပ္ေတာ့ေလး စတိုင္က်က်ဖြင့္ၿပီး က်ေနာ္မွတ္ရမယ့္အခ်က္ေတြ ေမ့မွာစိုးလို ့မုိက္ကရုိေဆာ့ဝပ္မွာရုိက္ ၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေစ့ဖ္လုပ္၊ ျပန္ဖတ္။ အလုပ္ၿပီးေတာ့ အီးေမးခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေလးကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ စာဖတ္စရာရွိတာနဲ ့ကြန္ပ်ဴတာကို ဆိုင္းေအာက္လုပ္ၿပီး ပိတ္ပါတယ္။ ဆိုင္းေအာက္လုပ္တယ္ဆိုလို ့ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုင္းေအာက္လုပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း သြားသြားၿပီးသတိရေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာထဲမွာ က်န္တာေတြ က်ေနာ္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ ဆိုင္းေအာက္မလုပ္လို ့မျဖစ္တဲ့အရာေတြဆိုတဲ့သေဘာ ေရးသြားတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ထိန္လင္းရဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ အခုလည္း က်ေနာ္ကြန္ပ်ဴတာေလးကို မပိတ္ခင္ အီးေမးခ်က္ထားတာမို ့ဆိုင္းေအာက္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။

မေန ့က ဝယ္လာတဲ့စာအုပ္သံုးအုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ပထမဆံုး ထိုင္း စာေပသမိုင္းစာအုပ္ကို အရင္လွပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးက စာအုပ္နာမည္ကို ကမန္းကတန္းဖတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ပက္လက္လန္သြားလုမတတ္ စ္ိတ္ပ်က္သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္က မေန ့က အဲဒီစာအုပ္ကို ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ ့ကမန္းကတန္းစာအုပ္စင္ကဆြဲယူၿပီး ေငြရွင္းေပးခဲ့တာကိုး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်ေက်နပ္နပ္နဲ ့ဝယ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္။ ဝယ္လာတဲ့စာအုပ္သံုးအုပ္ထဲမွာကလည္း အဲဒီစာအုပ္က ေစ်းအၾကီးဆံုး။ သံုးရာနီးပါး။ ခုေတာ့ ပိုက္ဆံေတြတန္ဘိုးႀကီးေနရတဲ့ၾကား စာေပနဲ ့ယဥ္ေက်းမွဳနဲ ့မွားဖတ္ၿပီး ဝယ္ခဲ့မိတာကို အခုမွ က်ေနာ္ေတြ ့ေတာ့တာကိုး။ အဂၤလိပ္စာမွာက ကားလ္ခ်ားနဲ ့လစ္ထေရးခ်ားနဲ ့က ခ်ားခ်င္းအတူတူဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ ကားလ္ခ်ားကို လစ္ထေရးခ်ားဆိုၿပီး တခါထဲ လာရကိ်ဳးနပ္တယ္လို ့ေတာင္ ထင္ခဲ့မိတာ။ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့ ဟုိက်န္တဲ့စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုပါ အျမင္ကပ္ၿပီး ေကာက္မကိုင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ကဲ က်ေနာ့္ရဲ့ ဒီ ခရီးသြားအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြကို နိဂုံးခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္။ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ေလးေတြျမွားေတြ ြျပင္ၾကသၾက ဖလွယ္ၾက သင္ၾကျပၾက ။ သံုးရက္တာကာလမွာ က်ေနာ္ အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္နိဳင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။ အားလံုးကို ေလးနက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ကိုယ့္အသိုက္ျမံဳရွိရာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ထြက္ခါြၾကပါေတာ့မယ္။ ဒီ သံုးရက္တာကာလ က်ေနာ္ႀကံဳေတြ ့ခံစားရတဲ့ “ပ်ားအံုခံစားမွဳ” ဟာ တကယ့္ကို ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ မနက္အေစါႀကီး က်ေနာ္တို ့ဒီ “ခြန္ ဖူကန္” ေဟာ္တယ္က ထြက္ခြြါၾကပါေတာ့မယ္။ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့ကေလးက ထြက္ခြါၾကပါေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ဘဝအေမါေတြနဲ ့အိပ္ေမါက်ေနေကာင္း က်ေနမယ္ထင္ရတဲ့ ဒီ ေဟာ္တယ္ နဲ ့ဒီၿမိဳ ့ကေလးကို ဒီညကတည္းကပဲ က်ေနာ္ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးမွ အိပ္ယာဝင္လိုက္ရပါတယ္။

See u ခြန္ ဖူကန္...
See u ခ်င္းမိုင္......။ ။

ၿငိမ္းေဝ

ပံု ( ၁ ) ဘီဘီစီ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး နဲ ့ေခတ္ၿပိဳင္ မန္းမ်ိဳးျမင့္တို ့သီခ်င္းဆိုေနစဥ္
႔ံပံု ( ၂ ) ညီလာခံအၿပီး ဘီအမ္ေအ အစည္းအေဝး
႔ပံု ( ၃ ) See u ခြန္ ဖူကန္
ပံု ( ၄ ) See u ခ်င္းမိုင္
ပံု ( ၅ ) မဲေဆာက္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကဗ်ာဆရာ့ကေဖး တြင္ ညီလာခံ အာလူးႏွင့္ ကိုုက္လံကိုျပန္လည္တမ္းတေနသူမ်ား(ခင္မင္းေဇာ္-ေၾကာေပးထိုင္ေနသူ၊ ၿငိမ္းေဝ ၊ ဆရာ ဦးခ်ိန္ဝမ္း ၊ ဆရာေနမိ်ဳးေအး )

ဂ ၊ ၃ ၊ ၂၀၁၀ တြင္ေရးသားၿပီးစီးသည္။