မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ

ဒီရက္မ်ားအတြင္းမွာ နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ “မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ ↔ဝတၳဳ အပိုင္း (၇) ကို ဆက္လက္တင္ရန္ က်ေနာ့္ဖက္က ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒီ အပိုင္း(၇) ကို ဒီကေန ့တင္လိုက္ပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွာ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ဒီအပိုင္း(၇)ကို တင္ဖို ့ရုိက္ထားၿပီးသား စာေတြကို ျပန္စစ္တဲ့အခါ စာသား တလံုးခ်င္းစီ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြ စာလံုးမကြဲေအာင္ မ်က္ရည္မၾကာခဏ ဝိုင္းခဲ့ရတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဖြင့္ဟဝန္ခံၿပီးမွ တင္ေပးလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း…..

အပုိင္း ( ၇ )

ဂါတ္ဗုိလ္ ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ တာဝန္က်သည့္ ရက္မ်ား၌မူ ဂါတ္တဲြေပၚတြင္ တဖက္ခုံမွာ ဦးေအာင္ႀကီး၏ စိတ္အာရုံမွ ပို႔သေနေသာ ေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ထင္သည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားသည္လည္း အပူထဲျဖတ္သန္းေနရာမွပင္ ေအးၿငိမ္းလာေနသည္။
ရင္ထဲမွ အပူေသာကမ်ားသည္ ရထားႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ပါလာေနေသာ ပင္းကန္ေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီးဆီသို႔ လြင့္စင္သြားၾကသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးထံမွ စိတ္အင္အားမ်ား ရရွိေနသလုိ ထင္ေနသည္။
ရထားႀကီး တဂ်ဳန္ုးဂ်ဳန္း ခုတ္ေမာင္းေနလ်က္၊ ဂါတ္တဲြမွာ ယိမ္းထုိး ခါယမ္းလွ်က္ရွိေသာ္လည္း သူသည္ ၿငိမ္သက္ကာ ပုတီးကုိသာ မွန္မွန္စိပ္ေနေလ့ရွိသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကုိ မွိတ္ထားသည္။ သူစကား ေျပာေသာအခါတြင္လည္း ေျဖးေျဖးေလးေလး ေျပာတတ္သည္။ သူ႔ ကို က်ေနာ္ ရသည့္ေငြထဲမွ ခဲြေဝေပးလွ်င္ သူသည္ ေခါငး္ကုိ ညင္ညင္သာသာ ယမ္းျပသည္။

“ငါ့လစာနဲ႔ ငါ စားေလာက္ပါတယ္ကြာ” ဟု ေျဖးေျဖးေလးေလး ေျပာေနသည္။
“သူတို႔ခမ်ာ မ်ားကိုလဲ အရမ္းဖမ္းလား ဆီးလား မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ၊ သိပ္ မ်ားမ်ားစားစား မတင္ၾကဖို႔ဘဲ သတိေပးပါ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ တင္တာေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ ေတာင္းမေနပါနဲ႔၊ တတ္ႏုိင္ရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနကြာ၊ လူဆုိတာ ေလာဘသားေတြ မႈတ္လား၊ သူသူ ငါငါ ပိုက္ဆံေတာ့ လုိခ်င္ၾကတာေပါ့ေလ…..၊ သည္း ေျခ ႀကိဳက္ ဟုတ္လား၊ ယူ သင့္ တဲ့ အခါ က်ေတာ့ ယူေပါ့၊ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ဒိျပင္ကတက္ဖမ္းၾက ျပဳၾကလုိ႔ မိေတာ့လဲ မိၾကေပါ့၊ ငါေတာ့ ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးေအးေနလုိက္တာဘဲ၊ ငါ့ရထားေပၚမွာ ေမွာင္ခုိေတြ အမ်ားႀကီးမိခ်င္လဲ မိမွာဘဲ။ ေမတၱာတရားပြားမ်ားတတ္ဖို႔ လုိတယ္ ေမာင္ရင္ေမာင္၊ ေမတၱာထားတတ္ဖုိ႔လုိတယ္”

က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားမွာလည္း သူ ေျပာသည္တုိ႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္လာေနသည္။
လူ႔ ဘုံေလာကႀကီးတြင္ လူသားအေပါင္းသည္ ဦးေအာင္ႀကီးလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနလွ်င္ အားလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေနၾကေပလိမ့္မည္။ လူလူခ်င္း အမဲလုိက္ေနျခင္း၊ လူူလူခ်င္း သတ္္ျဖတ္စား ေသာက္ ေနျခင္းတုိ႔သည္ ခ်ဴပ္ၿငိမ္းကာ အပူေသာကတုိ႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေပမည္။
ယခုကား က်ေနာ္သည္ ဦးေအာင္ႀကီး အနီး၌ ေနသည့္ အခုိက္အတန္႔ ကေလးတြင္သာ အပူခပ္သ္ိပ္းမွ ကင္းၿငိမ္းေနဟန္ခံစားရ၏။

က်န္ အခ်ိန္ေပါငး္ ေျမာက္ျမားစြာမွာမူ ဘာမွ်လည္း မလုပ္တတ္၊ ႀကံလည္း မႀကံစည္ႏုိင္၊ ေမာပန္းေနရသည္။
အိမ္ ျပန္ေရာက္သည့္ ညအခါမ်ားတြင္ မည္မွ် ပင္ပန္းလာခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ က်ေနာ္သည္ အိပ္၍ ရုတ္တရက္ မေပ်ာ္ႏုိင္။ ေတာင္တြင္းႀကီးတၿမိဳ႔လုံး အိပ္ေမာက်သြားကာ ေလာကလူ႔ဘုံႀကီးတခုလုံး အသက္အသံ ကင္းမဲ့သြားသည္ဟု ထင္ေနရခ်ိ္န္မ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္ အသက္ရႉသံမ်ားကို ဆူညံစြာၾကားေနရ၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ကား အျပင္ဖက္တြင္ ႏွင္းမ်ားေမွာင္ပိန္းေန၏။ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ တြယ္ရာမဲ့ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနၾက၏။ သြပ္အမုိးေပၚသုိ႔ ႏွင္းစက္ ႏွင္းေပါက္မ်ား တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေၾကြက်ေနသံမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံႀကီးမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ခံစားေနရသည္။

သူ႔ ကို မယူႏိုင္၊ လက္မထပ္ႏိုင္ေသးဘဲလ်က္ႏွင့္ ခ်စ္ေရးဆုိထားခဲ့မိသည္ကုိ က်ဴးလြန္ထားမိေသာ ျပစ္မႈႀကီးတခုလုိ ထင္ေနမိျပန္သည္။
သူ႔ မိသားစု တာဝန္ကုိ မယူႏိုင္လွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ကား အိမ္ေထာင္ျပဳႏုိင္မည္ မဟုတ္။ သူ႔ မိခင္ လူမမာႀကီး၊ ဖခင္မ်က္မျမင္ႀကီး၊ ေမာင္ ေက်ာင္းသားကေလး။ဤလူသား ဒုကၡသည္မ်ားကို သူသည္လည္း တာဝန္မဲ့ ပစ္ပယ္ထားခဲ့ရမည္မဟုတ္။ က်ေနာ္သည္လည္း အေဝးရွိ မိဖ အိမ္ေထာင္စုႀကီး၏တာဝန္တဝက္မွ်ယူေနရသူ၊ လစဥ္ ေငြမ်ားတင္ပုိ႔ေထာက္ပံ့ေနရသူ၊ ညီကေလးတေယာက္ကုိ ေက်ာင္းထားေပးေနရသူ။
သူ႔ မိသားစု တာဝန္ကုိ သူ႔ ေမာင္ကေလးက ယူႏုိင္မည့္ေန႔၊က်ေနာ္႔ ညီကို အားကုိးျပဳဴရမည့္ေနမ်ားမွာ ေဝးကြာလွမည္မဟုတ္ဟုေတြးေနရသည္၏။ ထိုအခိ်န္သို ့တိုင္ေအာင္ေစါင့္ေမွ်ာ္ေနရမည္ကို စိတ္၌ ေမာေနရသည္။

ေန႔ခင္းဖက္ ရထားေပၚတြင္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔နံေဘး၌ထုိင္ေနရင္း စကားေျပာစရာမရွိျဖစ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနရ၏။
“ဒုိ႔ မနက္ျဖန္ကာ လက္ထပ္ပစ္ရေအာင္ေလ” ဟု ေျပာလုိက္ခ်င္၏။
ထုိသုိ႔ မေျပာႏိုင္ေသာအခါ ႏွစ္သက္စရာ စကားဝါက်မ်ားကို ရွာေဖြမေတြ႔ေတာ့ေပ။
သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ စကားေျပာစရာမ်ား ကုန္ခမ္းေနသလုိပင္ တထုိင္ခုံတည္း ထိုင္ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္လည္း မၾကည့္မိ။ သူသည္လည္း သံလမ္းနံေဘး ေတာင္ေျခာက္ကုန္းကေလးမ်ားကုိ စိတ္္မပါဘဲႏွင့္ ၾကည့္လာခဲ့သည္။

ဤရက္မ်ား၌ကား သူ ့အေျခအေနမွာ အဆုိးရြားဆုံး ျဖစ္ေနခဲ့ေပၿပီ။ သင္းသင္းႏွင့္ႏုက သူ႔ ကို ထန္းလ်က္မ်ား တေခါက္ေလး ငါပိႆာတင္ရန္ တုိက္တြန္း လာၾကသည္ကုိ သူသည္ေငးကာ မ်က္ရည္ေဝ႔ကာ နားေထာင္ခဲ့၏။ ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ မၾကားသလုိပင္ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ေနာက္ဆုံး ေျပာလြန္းမကေျပာလာမွ သူသည္ သက္ျပင္းခ်ေနခဲ့၏။

“မလုပ္ဖူး၊ သူမ်ားပစၥၫ္းကုိ ထန္းညက္တလုံးေတာင္ သူတုိ႔မယူူရဘူး၊”

သူသည္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲေနလ်က္ျဖင့္ ျပန္ေျပာခဲ့၏။
ထုိအေၾကာင္းမ်ားကို သင္းသင္းႏွင့္ ႏုႏုတုိ႔သည္ သူ႔ကြယ္ရာ၌ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာၾကေသာအခါ က်ေနာ္ သည္လည္းဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့၏။

“ကိုရင္ေမာင္ႀကီး မလုပ္နဲ႔ ဆုိလုိ႔ မိညိဳ မလုပ္တာပါ၊ ကုိရင္ေမာင္ႀကီး ေျပာပါအုံး၊ သူတုိ႔အေမ အေတာ္မမာေနတာ၊ က်မတုိ႔က အိမ္နီးနားခ်င္း ဆုိေတာ့ မျမင္ခ်င္ဘဲ၊ မၾကားခ်င္ဘဲ ၾကားေနရတာ၊ သူလဲ တင္ပေစေပါ့ရွင္….၊ အမ်ားလဲ ဒီလုိဘဲ လုပ္စားေနရတာ၊ က်မတုိ႔က ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာ ရွိတာမွမႈတ္ဘဲ၊ အမ်ား မုိးခါးေရေသာက္ေတာ့ ကုိယ္လဲေသာက္ေပါ့”

က်ေနာ္သည္ သင္းသင္း၏ မ်က္ႏွာကေလးကုိ စုိ္က္ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ခု…သူစကားေျပာေနသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကေလးကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႔ မသတီဘဲလ်က္ႏွင့္ လူေပါင္း ငါးဆယ္ ေက်ာ္က ရမက္ႀကီးစြာ စုပ္နမ္းခဲ့ၿပီးၿပီကုိ သတိရေနခဲ့သည္။

“အခုၾကည့္ေလ….သူ ထမင္းေတာင္ထုပ္ေနႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ေနရပလဲဆုိတာ၊ သူတုိ႔အိမ္သားေတြဆို ဘယ္လုိေနမလဲ၊ ဒါေတာင္ သုံးလြန္းေလးလြန္းတင္မႈတ္လား”

ႏုႏု၏အသံမွာ ဆုိ႔နင္ေနခဲဲ့သည္။

“ဟုတ္တယ္ရွင္…ကုိရင္ေမာင္ႀကီးေျပာျပစမ္းပါအုံး၊ က်မတုို႔ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး၊ က်မတုိ႔လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒီအခ်ိိန္ကဘယ္သူမွ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ၾကဘူးမႈတ္္လား၊ကိုယ္ဝမ္းစာေတာင္မွ ကိုယ္ မနဲ က်ဲေနရတာ၊ ၾကက္လုိ ယက္စားတယ္ဆုိတာက ေတာ္ေသးတယ္၊ ၾကက္ကယက္လုိက္ရင္ ေကာက္စရာ ေတြ႔တာ မႈတ္လား”

က်ေနာ္သည္ ေမာေနမိ၏။ အသက္ ဆယ္သံုးႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးေသာ မခင္ျမေလး၏အျဖစ္ကို ျမင္ေတြးေနမိ၏။
ေနာက္တဘူတာတြင္ က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔တြဲမွ ဆင္းကာ ဂါတ္တဲြသုိ႔ ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။
ရထားႀကီးမွာ မတုန္မလႈပ္ သူ႔ စက္ရွိ္န္အတုိင္း ေျပးလႊားကာေနေသာ္လည္း က်ေနာ့္စိ္တ္မ်ားမွာမူ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားေနခဲ့သည္။ ေဝခဲြ၍မရ။ ပုိင္းျဖတ္၍မရ။ တုိက္လည္း မတုိက္တြန္းခ်င္။ သူ႔ဖါသာ ထန္းလ်က္မ်ား တင္ လာလွ်င္လည္း ကန္႔ကြက္မည္မဟုတ္။ မလဲြသာမေရွာင္သာ တင္ရေတာ့မည္ကိုကား သိလာေပၿပီ။
ရထားႀကီးသည္ အင္းေတာက်ယ္ ဘူတာမွ ထြက္ခြာေန၏။ ငရံေတာင္၊ ငလင့္စင္ေတာင္၊ ဖုိုးခုိႀကီးေတာင္၊ ေငြတြင္းေတာင္၊ ေတာင္နီေတာင္၊ ေျမျဖဴေတင္၊ ဘုိ႔ေတာင္၊ ၾကက္ေမာက္ေတာင္စသည့္ သံလမ္း ဟုိဖက္သည္ဖက္၊ အနီးကပ္ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌ ျမဴခိုးမ်ားသည္ မႈိင္းဆုိ႔ေန၏။ ဤ မိုႈ္းဆုိ႔ေနျခင္းကား စိတ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေစသည္ကား မဟုတ္။ စိတ္အာရုံကို ထုိင္းမိႈင္းေလလံေစသည္။
ဂါတ္ဗုိလ္ ကုိထြန္းရင္သည္ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ သူ႔တေရာျပားကေလးကို ထုတ္လုိက္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ကို စမ္းေနခဲ့၏။

“ရင္ေမာင္ ဆုိကြာ”
သူသည္ တေရာသံ၊ ရထားသံမ်ားအၾကား၌ ေျပာေနခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကိုယမ္းျပေန၏။
“ဘာလဲကြ… ေမာင္ရင္ ေၾကကဲြေနတာလား၊ ဒါျဖင့္ လြမ္းကြာ၊ ဒါ လြမ္းခန္းေပါ့”
သူ ့တေယာသံကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလုိက္၊ ပ်ံ့လြင့္သြားလုိက္။ သူ၏ သီခ်င္းကို ခၽြဲခဲၽြျပစ္ျပစ္ ဆုိေနသံမွာလည္း စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာျဖစ္၏။
ညိဳ႔…ညိဳ႔….ဆုိင္း…ဆုိင္း….။
အုံ ့….မႈိင္း….ရီေဝ….။
ေမွ်ာ္ေလေလ….တိုင္း…..။
လြမ္းပုံသိ….ေထြြ…..။
အခါတုိင္းကဆုိလွ်င္ က်ေနာ္သည္ သီခ်င္း ဆုိမိတတ္ေသာ္လည္း သည္တခါတြင္ကား ထုိသီခ်င္းသံ မ်ားမွာ အေႏွာင့္အရွက္ျဖစ္ေနခဲ့ေပၿပီ။

“ေတာ္ေတာ့ဗ်” ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
“ကိုထြန္းရင္ရဲ့….ခင္ဗ်ားက လြမ္းေန၊ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးခက္ဗ်သိလား၊ လြမ္းေရးဖက္ ဝမ္းေရးခက္”
သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ ႏုိင္ငံေရးစကား ေျပာသည္ထင္ကာ တေရာအထုိးကုိ ရပ္လိုက္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့၏။
“အဲဒီစကားမ်ိဳး လြတ္လြတ္ ကင္းကင္းမွာ သြားေျပာကြာ ငါေၾကာက္တယ္”

သူေျပာေနသည္တုိ႔ကို က်ေနာ္သည္ စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပ။
က်ေနာ္ကား ညိဳညိဳ ့ အခက္အခဲမ်ားကုို က်ေနာ္ စုေဆာင္းမိခဲ့သည့္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ထဲမွ ဖဲ႔ကူညီသည္ကို သူ လက္ခံလွ်င္ သူ႔အတြက္ တကြက္ တခဏေတာ့ အသက္ ရႉႏုိင္မည္ကုိေတြးေနမိ၏။ သူသည္ ဤသုိ႔ကူညီသည္ကုိလည္း လက္ခံႏုိင္မည္မဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ သူ၏ ေလးစားထုိက္ေသာ မာနစိတ္ကေလးကို သိျမင္ေနရ၏။ ထုိသုိ႔ ကူညီခြင့္ ေတာင္းဆုိသည့္ အတြက္ သူ စိတ္ထိခုိက္ရုံမွတပါးအေရးအရာေရာက္မည္မဟုတ္။ သူ႔ ကိုေစာ္ကားသည္ဟူ၍သာ ထင္ေပလိမ့့္မည္။
ထုိနည္းျဖင့္ ကူညီရန္ စိတ္ကူးကုိ က်ေနာ္သည္ ေမ႔ထားလုိက္ရ၏.။
ရက္အတန္ၾကာပင္ သူ႔ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းရွာၾကည့္ေသာ္လည္း ထန္းလ်က္တင္သည့္ ထြက္ေပါက္တခုမွ်သာရွိသည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ထုိနည္းလမ္းကိုမူ က်ေနာ္သည္ ဖြင့္လွစ္တင္ျပရက္မည္မဟုတ္။
ဤရက္မ်ားတြင္ နံနက္မ်ားတြင္ သူ႔ ကုိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ သူ႔ မိသားစု အခက္အခဲကို ေဖၚျပေနသည့္္ စက္ကရိယာ တခုကိုၾကည့္ေနရသလုိပင္ ထင္လာရသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးေပၚ၌ ထုိအရာမ်ားသည္ ေပၚလြင္ေနခဲ့၏။

သူ ထမင္းပင္ ထုပ္မလာႏုိင္သည့္ ရက္ကလည္း နံနက္ပိုင္းရထားႀကီး ထြက္လာကတည္းက သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ အခါတိုင္းေန႔ရက္မ်ားကထက္ ပုိမိုညိႈးငယ္ေနခဲ့သည္။
သူသည္ သူ႔ ထုိင္ခုံေနာက္မီွကို မွီကာ အိပ္ေနရင္းပင္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ အားနည္းေဖ်ာ့မွိ္န္ေနသည္။
အခါတုိင္းက သူ႔တြင္ မည္မွ် ေသာကျဖစ္ေနသည္ ျဖစ္ေစက်ေနာ္ ေရာက္သြားလွ်င္ ႀကိဳးစားျပဳံးကာ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ထုိေန႔ကမူ သူသည္ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရုံမွ်သာ ၾကည့္ေနသည္။
ေညာင္တုိဘူတာတြင္ က်ေနာ္သည္အခါတုိင္းေန႔မ်ားကလုိ ဟင္းဝယ္ရန္ ရထားေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့လွ်င္ သူသည္လည္းသူစီးလာခဲ့သည့္ တဲြေပၚမွ ဆင္းလာသည္။
ထမင္းဆုိင္ေရွ ့သုိ႔ က်ေနာ္ ေရာက္ၿပီး ဟင္းဝယ္ေနခ်ိ္န္၌ သူသည္ လူအမ်ားကို တုိးေဝွ႔ကာ က်ေနာ္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ က်ေနာ္႔ နံေဘး၌ လာရပ္သည္။ ေမွာင္ခုိသမားမ်ားႏွင့္ အျခားခရီးသည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္ၾက၏။

“ၾကက္သား သုံးက်ပ္ဖုိးလား ဆရာ” ဟုဆုိင္ရွင္သည္ ျပံဳးၿပီးေမးေန၏။
“သူ …ခဏ”

ညိဳညိဳသည္ က်ေနာ္႔ကို တေတာင္ဆစ္ျဖင့္ တြက္ကာ ခပ္တုိးတုိး ေျပာၿပီး ဆုိင္ေရွ႔မွ လွည့္ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ ထမင္းဆုိင္ရွင္ကို လက္ကာျပခဲ့ၿပီး သူ႔ေနာက္မွ လုိက္သြားရေလသည္။
သူသည္ ဘူတာပလက္ေဖာင္းအစြန္ဖက္ ကုကၠုိင္ပင္ေအာက္ က်မွ ရပ္လုိက္၏။

ထုိေနရာမွာ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္လည္း အလွမ္းေဝးကြာေနသည္။ က်ေနာ္သည္သူ႔နံေဘး၌ ကုကၠိဳျမစ္ကို ကန္ကာရပ္တန္႔လုိက္၏။ သူ႔ ကို က်ေနာ္သည္ပင္ ျပံဳးမျပမိ။ သူ႔စ္ိတ္ထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ခံစားေရမႈမ်ားမွာ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚ၌သာေပၚေနသည္မဟုတ္ဘဲ အရာအားလုံးကိုပင္ ဖုံးလႊမ္းထားေနသည္ ထင္ရသည္။
သူသည္ ခရီးသည္အမ်ား လႈပ္ရွားရာဖက္သို႔ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။

အေဝးတြင္ကာ ရထားေခါငး္တဲြႀကီး ျဖဳတ္သြားကာ ေရစက္မွ ေရမ်ားထည့္ေနသည္။ ခရီးသည္မ်ားသည္လညး္ က်ေနာ္တုိ ့ကုိလွမ္းၾကည့္္ေနၾက၏။ မီးရထားဝတ္စုံ ဝတ္ထားသူ က်ေနာ္႔ ကိုမူ ခရီးသည္တိုင္းကလုိလုိ သိေနသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ လည္း သူ႔ ကို ညွာတာသျဖင့္ ဤေနရာ၌ ၾကာရွည္ၾကာျမင့္ရပ္မေနခ်င္။

“ဘာလဲ….ေျပာေလ”

သူသည္ ေခါင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းေမာ့ၿပီး မ်က္လႊာႀကီးဖြင့္ကာ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေန၏။ ထုိမ်က္လုံးႀကီးမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္႔ကိုအားကိုးလုိစိတ္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းေနသလုိ ခံစားေနရသည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ မို႔ကာ တင္းရစ္ေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ငုိထားဟန္ျဖင့္ အစ္ေန၏။ သူ႔ အကၤ်ီလက္ေမာင္း တဖက္စုတ္ေနသည္ကို ဖုံးကြယ္ႏုိင္ရန္ သူသည္ တဘက္ကို ထုိဘက္ပခုံးဖက္သို႔ ပို၍ဆဲြခ်ျခံဳထားေနပုံမွာ စိတ္ကိုနာလာေစသည္။ ယခုပင္လွ်င္ သူသည္မငိုမိရန္ စိတ္ကုိတင္းထားေနရပုံ ေပၚေနသည္။
သူသည္ ေခါင္းကုိ ျပန္ငံု ့လုိက္၏။

“သူ….ဟင္း မဝယ္နဲ႔လုိ ေျပာမလုိ႔ပါ”ဟု ေျပာေနေသာစကားလုံးမ်ားမွာ သူ႔ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ အတစ္တစ္ အဆုိ႔ဆိ႔ု ျဖစ္ေနသည္။
“မွာထား ပီးဘီ၊ ဘာျပဳလို႔လဲ”
“သူမ်ား…သူမ်ား….သူမ်ား….ထမင္း ထုပ္မလာခဲ့ဘူး↔
“ဘာျပဳလို႔လဲ”
“အိပ္ရာထ မိုးလင္းသြားလုိ႔ပါ၊ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္မရေတာ့လုိ႔၊ အဲတာေျပာမလုိ႔၊ သူ ဟင္းလဲမဝယ္နဲ႔၊ ထမင္းလဲမဝယ္နဲ႔၊ သူမ်ားတုိ႔တြဲလဲ လုိက္မလာနဲဲ႔ သိလား၊ သူ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ဇြတ္ဝယ္လာခဲ့ရင္ ငုိရမွာဘဲ၊ သြားမယ္ သြားမယ္…ငုိ….ငုိမိေတာ့မယ္”

သူကုကိၠဳရြက္ေျခာက္မ်ားကုိ နင္းကာ ထြက္ခြာသြားေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိဘဲ ရပ္က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။

သည္ေန႔ နံနက္စာ သူတုိ႔မိသားတစုလုံး ထမင္းငတ္ေနခဲ့ၿပီကုိ မသိ၍ မျဖစ္ေတာ့။
သူ႔ အိမ္ရွိက်န္သူ႔ကိုမွီခုိေနသူမ်ားကား သူ႔ ထက္ေစာစြာငတ္ေနခဲ့ေပမည္။

က်ေနာ္သည္ သူရွိရာသို႔ ထမင္းဟင္းမ်ား ဝယ္မသြားေတာ့ေပ။ ဝယ္ၿပီးသြားခဲ့လွ်င္ သူ ငိုေတာ့မည္ ကို အမွန္ပင္ သိေနမိ၏။
ရထားထြက္လာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေပၚရွိ ထုိင္ခုံတြင္ ပစ္လဲွေနမိ၏။
ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုေမာင္ကုိ္ႀကီးက ….“မင္း ေကာင္မေလးကို အုိေက ပီးပလား” ဟု လွမ္းေမးေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ ျပံဳးလည္းမျပမိ။ ေခါင္းလည္း ယမ္းမျပမိ။
အရက္ကေလး အနည္းငယ္ ေသာက္တတ္ေသာ လူေအးလူေကာင္း ဂါတ္ဗုိလ္ႀကီးသည္ ရထားထြက္ခြာရန္ အလံကုိ ေႏွးေႏွး ယမ္းျပေနသည္။
“ရင္ေမာင္တုိ႔ကေတာ့ စြန္တယ္ကြာ”ဟု ေျပာကာ သူသည္ တဟဲဟဲရယ္ရင္း က်ေနာ္႔ကိုေနာက္ေျပာင္လာေလသည္။
ရထားႀကီးသည္ သူ႔ ခရီးစဥ္အတုိင္း ဆက္လက္ ထြက္ခြာေန၏။

ညိဳညိဳ၏ ခရီးစဥ္မွာလည္း ေမွာင္ခုိသူ ျဖစ္လာရန္သာလွ်င္ ရွိေတာ့သည္ကုိ ျငင္းဆန္၍ ရေတာ့မည္မဟုတ္။ ညိဳညိဳကား အခက္အခဲမ်ား လည္းပင္ေက်ာ္ေအာင္ နစ္လာေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ မာနႏွင့္ သူ တင္းခံထားဆဲ။ သူ႔ မာနမွာ ေလးစားထုိက္ေသာ မာနျဖစ္သည္ကုိ အသိအမွတ္ မျပဳ၍ ရမည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုမာနျဖင့္ တင္းခံ၍ မရႏုိင္ေတာ့သည့္ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္နီးကပ္လာေနၿပီကုိမူ သိရွိေနရေလၿပီ။

ဤေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ဦးေအာင္ႀကီး၏ ေမတၱာတရားမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို ပုိ၍ နက္ရွိဳင္းစြာ ထိေတြ႔ လာရေလသည္။

“သူတုိ႔ခမ်ာမ်ား အရမ္း ဖမ္းလား ဆီးလာ မလုပ္ပါနဲ႔ ကြာ၊ မေတာ္ေလဘနဲ႔ လုပ္လာၾကရင္ေတာ့လဲ တမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီလုိလုပ္မယ့္လူလဲ မရွိၾကပါဘူး၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံကေလး တင္ၾကတာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါကြာ၊ မ်ားလာရင္ေတာ့ သတိေပးေပါ့”

က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ခုိကုန္မ်ားကုိ ဖမ္းရ ဆီးရမည္ ရွိတိုင္း သူ႔စကားမ်ားကုိ နား၌ ၾကားေနရ၏။ သူကား ဂါတ္ဗုိလ္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ဖမ္းဆီးရန္ က်ေနာ္႔ေလာက္ တာဝန္မႀကီး။ က်ေနာ္ကား မဖမ္းဆီးလွ်င္ ျပႆနာမ်ားကို မရွင္းႏိုင္ျဖစ္ရေပမည္။

“မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ…သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ဝမ္းေရးအတြက္ သူတို႔လုပ္ေပါ့၊ ငါလဲ ငါ့ဝမ္းေရးအတြက္ ဖမ္းလား ဆီးလား လုပ္ရမွာေပါ့၊ ငါ အလုပ္ျပဳတ္ ခံႏုိင္ပါ့မလား”

အျပန္ခရီးမ်ားတြင္ ထန္လွ်က္မ်ားစြာတင္ေသာ အတာစန္းကုန္းဘူတာႏွင့္ နီးကပ္လာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ထုိဂါထာကို ရြတ္ေနရ၏။ ထန္းလ်က္ တင္သူမ်ား မေတြ႔ပါရေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းလာခဲ့ရ၏။
ထုိဆုေတာင္းသည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ ျပည့္မည္မသိ။

အတာစန္းကုန္းသို႔ ရထားဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ ဝဲယာႏွစ္ဖက္မွ ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္မ်ား ရြက္ကာ ထမ္းကာ လူအမ်ားေျပးလာၾက၏။ က်ေနာ္သည္ ကမန္းကတန္း ရထားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္ၿပီး…
“ထန္ညက္ေတြ မတင္ၾကနဲ႔ေနာ္…မတင္ၾကနဲ႔၊ အဆုံးမခံခ်င္ရင္ မတင္ၾကနဲ႔၊ ဖမ္းရမွာဘဲ” ဟု ေအာ္ေျပာေနရ၏။

က်ေနာ္ ဖမ္းမည္ကို သိၾကလ်က္ႏွင့္လည္း သူ႔ ထက္ ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ေနာ္႔ကို ေျပာကာ သူတို႔သည္ ဇြတ္တင္ေနၾက၏။ ေတာင္းမ်ားကုိ ထုိးတင္ေနၾက၏။ ဖမ္းဆီးမည္ကို ေၾကာက္ၾကလ်က္ႏွင့္ တင္ေနၾကေသာ သူတို႔စိတ္မ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ နားမလည္ႏိုင္။ သူတုိ႔ ကုိယ္သူတုိ႔ပင္ နားလည္ၾကမည္မဟုတ္။
က်ေနာ္ကား သည္မွ် မ်ားျပားလွသည္ကုိ မဖမ္း၍လည္း မျဖစ္ေတာ့သျဖင့္ ပင္းေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ မီးရထားရဲမ်ား အကူအညီ၊ ပင္းေခ်ာင္းဘူတာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမမ်ားအကူအညီျဖင့္ ဖမ္းဆီရေတာ့၏။
ပင္းေခ်ာင္း ဘူတာရုံေရွ ့တြင္ ေတာင္းႀကီး ေတာင္းငယ္မ်ား စုထပ္ေသာအခါ ေတာင္ပုံရာပုံ ျဖစ္လာေလသည္။
က်ေနာ္ဖမ္းဆီးေနသည္ကို ရထားတစင္းလုံးရွိ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာသည္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။
ဖမ္းဆီးၿပီး ကုန္မ်ားကုိ ကတၱားတင္ခ်ိန္ၿပီး ရုံပိုင္ထံ လႊဲအပ္ၿပီးျပန္ေလွ်ာက္ လာခဲ့ေသာ အခါ ထုိမ်က္လုံး မ်ားသည္ က်ေနာ္႔ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ထုိအထဲတြင္ ညိဳညိဳ၏မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကုိ သတိထားမိျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္႔ကို ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ထိခုိက္ေနပုံေပၚေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ကို သူႏွင့္ မသိသူတဦးကိုၾကည့္သလုိ စိမ္းေနၾက၏။

ရထားႀကီးထြက္လာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သည္ စိတ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ သူ႔အနားရွိ ထုိင္ခုံတြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
ထုိ အခါတြင္ ကား ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး ႏြမ္းနယ္စြာျဖင္ က်ေနာ္သည္ ထုိင္ခုံေနာက္မွီအေပၚသုိ႔ အရုပ္က်ိဴးျပတ္ လဲွမွီလုိက္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ကုိ မၾကည့္ရဲသလုိ မ်က္ႏွာ အျပင္ဖက္သုိ႔ လွည့္ထားသည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္႔ ၾကား၌ အရံအတားႀကီးတခုျဖင့္ ကာဆီးထားၾကသလုိ ခံစားေနရသည္။

“မတတ္္ႏုိင္ဘူး၊မတင္ၾကပါနဲ႔ ဆုိတာ ဇြတ္တင္ၾကတာကုိး၊ က်ေနာ္မဖမ္းလဲ ဒီျပင္က ဖမ္းၾကမွာဘဲ” ဟု က်ေနာ္သည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေျပာေနသလုိ ေျပာေနမိ၏။

ထုိေလွ်ာက္လဲခ်က္မွာ ညိဳညိဳႏွင့္ တကြ အားလုံးအတြက္ ျဖစ္၏။
အဖမ္းခံ အသိမ္းခံမ်ား၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ က်ေနာ့္ကုိ မ်က္ရည္ဝဲေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ပစၥည္းမ်ား ဆုံးသြားၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္႔ ကိုအျပစ္ျမင္ဟန္မရွိၾက။
သူတုိ႔သည္ ရုိးသားေသာ အညာသူ အညာသား ဆင္းရဲသားမ်ားျဖစ္၏။ ႏွစ္နံစပ္လုံခ်ည္ဝတ္ကာ လုံခ်ည္ၾကမ္းမ်ားေခါင္းေပါင္းထားၾကသည္။ ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္း ေနစဥ္၌သူတို႔သည္ က်ေနာ္ထုိင္ေနရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာၾက၏။ သူတုိ႔ ပစၥည္းဘယ္ေရြ႔ ဘယ္မွ် ပါသြားၾကသည္ ဝိုင္းေျပာေနၾကသည္။ က်ေနာ္႔ အေပၚ၌ ယုံၾကည္ေနၾက၏။ အခင္အမင္လည္း မပ်က္။

“သြားၾကဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဥစၥာက အမ်ားႀကီး မႈတ္လား၊ မဖမ္းလုိ႔လဲၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ မတင္မီက က်ေနာ္ ေတာင္းပန္သားဘဲ၊ ခုလုိ လာေျပာေနၾကရင္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လူေတြပါထပ္ဖမ္းေနရအုံးမယ္၊ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဗ်ာ… က်ေနာ္ မဖမ္းရင္ဒီျပင္ေနရာေတြက ဖမ္းၾကမွာဘဲ၊ မဖမ္းဘူးထား … ပစ္စာတင္ရင္ က်ေနာ္လဲအလုပ္ျပဳတ္ ေထာင္က်၊ ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာလုိ႔ လုပ္ရတာဘဲဗ်ာ”

အတန္ၾကာေအာင္ က်ေနာ္ သည္ လာ ေျပာျပသူမ်ားကုိ ရွင္းျပေနရ၏။ သူတုိ႔သည္ က်ေနာ္႔ကို ခြင့္္လႊတ္ကာ ထြက္ခြာသြားေနၾက၏။
အခ်ိဳ ့သည္ နားမလည္ႏုိင္ၾကသျဖင့္ သူတုိ႔ ေတာင္းေလးမ်ားကုိ ျပန္ေပးရန္ ငိုယို၍ပင္ ေတာင္းပန္ေနၾကသည္။

“အေမ႔ေတာင္းကေလးေတာ့ မဖမ္းဘူးထင္တာကြယ္၊ ပုိက္ဆပ္ ႏွစ္ဆယ္ဘုိး၊ အေမ႔ေျမးကေလး လက္စြပ္ ေရာင္းလာခဲ့ရတာပါ၊ အေမ႔ကုိျပန္ေပးပါ” ဟု ေတာင္းပန္သူလည္းရွိ၏။

က်ေနာ္သည္ ပင္းေခ်ာင္းရုံပုိင္ထံ အပ္ႏွံခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပုံကုိ နားလည္ေအာင္ မရွင္းျပႏိုင္သျဖင့္ စိတ္ေမာလာရသည္။

“ငါသားျပန္ေပးရင္ ရပါတယ္၊ သူမ်ားေတြလဲ ဒီလိုဘဲ တင္ေနၾကတာဆုိလုိ႔ အေမလဲ တင္တာေပါ့”

အက္်ီပြႀကီးကုိ ဝတ္ထားကာ ဆံပင္မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာအေမအုိသည္ က်ေနာ့္ ေျခရင္း၌ထုိင္ကာ တတြတ္တြတ္ ငုိေျပာေနခဲ့၏။ မ်က္ရည္မ်ား သုတ္လုိက္ ငုိလုိက္ လုပ္ေန၏။
က်ေနာ္သည္ အေမအုိကုိ ေပြ႔ထူလုိက္သည္။ သူႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ရန္ မည္သုိ႔ေျပာရမည္ကိုလည္း မသိေတာ့ေပ။ ခရီီးသည္အမ်ားသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အမအုိကုိ လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။
ညိဳညိဳသည္လည္း က်ေနာ္႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။

“အေမ…. ေနာက္ကုိ ငါးပိႆာထက္လဲ ပုိမတင္နဲ႔၊ အေမတင္ရတယ္လို႔လဲ ဘသူ႔မွ မေျပာနဲ႔၊ အေမ႔ေတာင္းကုိ အေမ႔ခုံေအာက္ထားပါ၊ ဒါမွ က်ေနာ္ ေရွာင္တတ္မွာ”

က်ေနာ္သည္ နံေဘးမွ မၾကားေစရန္ အသံႏွိမ့္ၿပီး တုိးတုိးကပ္ေျပာေနရသည္။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံ၊ အျခားခရီးသည္မ်ား၏ အသံေအာက္တြင္ က်ေနာ္႔ အသံမွာ နစ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။ အေမအို မသဲမကဲြသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ထပ္ေျပာေနရ၏။
အေမအုိ၏ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ ေပ႔ြ ထူေနစဥ္ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ ရပ္ေဝး၌ ေနေသာ က်ေနာ္႔ အေမကုိသတိရေနသည္။ ၾကည္ညိဳ ေမတၱာစိတ္မ်ား ပြားမ်ားလာေနသည္။ အေမအိုသည္ က်ေနာ္႔ ကို ဆုေတာင္းေမတၱာမ်ား ပို႔သၿပီး သူထုိင္ရာ အိမ္သာၾကားဖက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။

“ကို႔ အေမနဲ႔ သိပ္တူတာ” ဟု က်ေနာ္သည္ တီးတိုးေရရြတ္ေနမိ၏။

က်ေနာ႔္ ေရရြတ္သံမွာ အလြန္တရာ ေဝးကြာ နက္ရႈိင္းလွေသာ ေဒသမွ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရသလုိပင္။ ထုိစကားလုံးမ်ားကို ရြတ္ဆုိေနဆဲ၌ စိတ္အာရုံ တခုလုံး ဆြတ္ပ်ံ ့လာကာ ငိုခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ္႔ မ်က္လုံးမ်ားေပၚ၌ မ်က္ရည္မ်ား တက္လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ ျပံဳးလုိက္ရသည္။

သင္းသင္း၊ ႏုႏု၊ မေအးသြယ္တုိ႔သည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိေငးၾကည့္ေနၾက၏။
ညိဳညိဳသည္လည္း က်ေနာ္႔ ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ႏူးညံ့ေနၾက၏။ သူသည္ တျဖည္းျဖည္း တရိပ္ရိပ္ ျပဳံးလာေနသည္။ က်ေနာ္႔ မ်က္လုံးအိမ္အတြင္းသို႔ နက္ရႈိင္းစြာ ထုိးေဖာက္ ၾကည့္ေနသလို ထင္ေနရသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ဖက္သို႔ တုိးေရႊ႔လုိက္၏။

“ဟုိက အေမ ထမင္းစားရဘို႔ … ဒီက အေမ႔ ပစၥည္းေတြ ဖမ္းရတာေနာ္….၊ သူ႔ အလုပ္မ်ိဳးေတာ့ ေကာင္ကေလး ႀကီးလာရင္ မလုပ္ခုိင္းေတာ့ဘူး”

သူသည္ အျခားသူမ်ား မၾကားႏုိင္ေအာင္ ခပ္တုိးတုိးေျပာေနသည္။

************************************************

အပိုင္း(၈)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္…။