ခ်စ္သူတို ့ရဲ့ပြဲ

ခ်စ္သူတို ့ရဲ့ပြဲ

အပိုင္း (၆)
၂၆ ၊ ၃ ၊ ၂၀၁၀

မနက္မိုးလင္းလို ့မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ အျပင္ဖက္စားပြဲမွာထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ဒီကေန ့တင္မယ့္စာတမ္းေလးကို ဖတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အက်င့္တခုရွိတယ္။ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ စာမူကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာဆိုရင္ ပိုၿပီးဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဖတ္ရင္လည္း အနီးအနားမွာ လူသူမရွိဘူးဆိုရင္ အသံထြက္ၿပီးမွ ဖတ္ပါတယ္။
ဒီကေန ့တင္မယ့္စာတမ္းေလးကို က်ေနာ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္က ရွိေနေသးလို ့ခတ္ေစါေစါအိပ္ယာက နိဳးတာနဲ ့တျပိဳင္နက္ ျပန္ဖတ္ဖို ့စားပဲြမွာ ထိုင္လိုက္တာပါ။ အမွန္အားျဖင့္ေျပာရရင္ ဒီစာတမ္းက က်ေနာ္ ေနာက္မွထပ္ေရးတဲ့စာတမ္းပါ။ ဒီညီလာခံအတြက္ ပထမ ရည္ရြယ္ထားတဲ့စာတမ္းက ဒီစာတမ္းမဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ့ နိဳင္ငံျပင္ပေရာက္ခဲ ့ရတဲ့သက္တမ္း ၁၈ ႏွစ္တာကာလအတြင္း က်ေနာ္တကယ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မွဳတခုလို ့ေျပာနိဳင္တဲ့ကိစၥကို စာတမ္းတင္ဖို ့ ပထမ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ စာတမ္းရဲ့အမည္ကိုေတာင္မွ ေရြးခ်ယ္ထားၿပီးသားပါ။ က်ေနာ္နဲ ့ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ ့ကို္ “ကဗ်ာဆရာ့ကေဖး” မွာေတြ ့တိုင္း ဒီစာတမ္းကိုေရးမယ္ဗ်ာလို ့ေျပာေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ညီလာခံက်င္းပမယ့္ရက္ နီးလာေတာ့ အခုေရးလာတဲ့စာတမ္းကိုပဲ ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ပထမ ေရးဖို ့စဥ္းစားထားတဲ့စာတမ္းေခါင္းစဥ္က “ ျပည္ပ ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္ထဲက ရသစာေပ ခမ္းေျခာက္မွဳ ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ ဒီခံစားနာက်င္မွဳေၾကာင့္ပဲ ဘေလာ့လုပ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ရသစာေပေတြ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္းေရး သူမ်ားရဲ့ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့စာေတြကိုလည္း တင္မယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳမ်ိဳးေၾကာင့္ အဲဒီစာတမ္း မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုပါေတာ့။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ ့ကလည္း “ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ ့ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ဝင္ေရးေနရတဲ့ ပလက္ေဖါင္းတခုတေလေတာင္ ခင္ဗ်ားစာမူေတြ ကန္းသြားနိဳင္တယ္” လို ့ေျပာတာလည္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က မခ်ိၿပံဳးေတာ့ ၿပံဳးမိတာေပါ့ေလ။ သူေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္လည္း ဟုတ္မယ္ထင္သလားပဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဝင္ေရးခ်င္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဝင္ေရးခြင့္ၿပဳထားတဲ့ ပလက္ေဖါင္းဆိုတာ ဒီဖက္မွာ တကယ့္ကို လက္ငါးေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ေရလို ့မရသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ အေတာ္ေလးကို ညွိၿပီး ကိုယ္ကလည္းဝင္ေရးခ်င္တဲ့ ပလက္ေဖါင္းေတြမို ့ပါ။ အခုေတာ့ အေျခအေနကမေပးဘူးေလ။ နိဳင္ငံေရးအေျခအေနေတြက အခုတင္မယ့္စာတမ္းကို ပိုၿပီးလိုအပ္မလားအထင္နဲ ့ဒီစာတမ္းကို ခ်ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ၿပီးေတာ့ စာမူချပႆနာကိုလည္း ေျပာလုိက္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေတြကိုေျပာရင္ ဒီလူ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲဆိုၿပီးေျပာလာမယ္လည္းထင္လို ့ခဏ ရွိုဳခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေနာင္ အေျခအေနေပးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာရပါလိမ့္ဦးမယ္။

က်ေနာ့္စာတမ္းေလးဖတ္ေနတုန္း ဆရာေနမ်ိဳးေအးနိဳးလာပါတယ္။ သူနဲ ့က်ေနာ္ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ လူသိတ္မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ္တို ့ရဲ့စာတမ္းကို တက္တဲ့သူတိုင္း ေဝေပးေစခ်င္တာ။ ဒါမွ ႀကိဳဖတ္ထားၿပီး ေမးခြန္းေမးဖို ့က်ေနာ္တို ့စာတမ္းေတြကို ပိုၿပီးနားလည္နိဳင္ဖို ့ျဖစ္ပါတယ္။ ညီလာခံဦးစီးက်င္းပရတဲ့သူေတြရဲ့အခက္အခဲကို က်ေနာ္သိတယ္။ သူတို ့နဲ ့က အခုမွသိလာၾကတာမွမဟုတ္တာပဲ။ ဒီညီလာခံျဖစ္ဖို ့သူတို ့ဘယ္ေလာက္အထိ က်ိဳးပမ္းၾကရသလဲဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ ဒီေတာ့ စာတမ္းေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးျဖန္ ့ေဝဖို ့ကိစၥေလာက္ကေတာ့ အပူမကပ္ေတာ့ပါဘူးလို ့ေတြးထားခဲ့တာပါ။ ဟို လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ က်ေနာ္စာတမ္းတေစါင္တင္တုန္းကဆိုရင္ က်ေနာ့္ဖါသာပဲ မဲေဆာက္မွာကတည္းက လူ ၅၀ စာေလာက္ ေကာ္ပီကူးလာၿပီးျဖန္ ့ေဝခဲ့တာပါ။ ဒီႏွစ္က်ေတာ့ ဘယ္လိုကဘယ္လို အလုပ္ေတြမ်ားၿပီးေမ့သြားတယ္မသိပါဘူး။ မဲေဆာက္ကမထြက္ခင္ ညေရာက္ခါမွ သတိရလို ့မိတ္ေဆြေကာ္ပီရာဆိုင္အတင္းအပူကပ္ၿပီး ကိုယ္ဖတ္ဖို ့တေကာ္ပီပဲ ကူးခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္က ဆရာေနမ်ိုးေအးကို သတ္ိေပးရျပန္တယ္။ သူက အားနာတတ္လြန္းတဲ့သူ။ ေတာ္ရုံအခက္အခဲကို ရုတ္တရက္ထုတ္မေျပာတတ္တဲ့သူ။ ဒါနဲ ့က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလဲ ဖတ္ဖို ့စာတမ္းက ပရင့္ထုတ္ထားတာရွိသလား၊ အဆင္သင့္ပဲလား ဆိုေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ သူ ့မွာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး ကိုလြမ္းဏီကို ေျပာရအုန္းမယ္ က်ေနာ္ႀကိဳပို ့ထားတဲ့ စာတမ္းကို ပရင့္ထုတ္ခိုင္းရမယ္လို ့ေျပာလာေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို ့စိတ္ပူၿပီး ေမာင္လြမ္းဏီဆိီ ဖံုးဆက္ ေျပာျပ။ ေမာင္လြမ္းဏီက သူေျပာေပးမယ္ေပါ့။ ခန္းမထဲေရာက္ၿပီး က်ေနာ့္စာတမ္းစာရြက္ကိုလည္း ေမာင္လြမ္းဏီက ေကာ္ပီေတြကူးၿပီး ျဖန္ ့ခိုင္းမယ္ဆိုၿပီးလာယူ။ ဒါေပမယ့္လည္း စာတမ္းဖတ္ဖို ့အခ်ိန္လည္းနီးလာေရာ က်ေနာ္တို ့စာတမ္းေတြ ႀကိဳတင္ၿပီးျဖန္ ့တာမေတြ ့ရပါဘူး။ အခိ်န္နီးကာမွပဲ ေမာင္လြမ္းဏီက က်ေနာ္ေပးလိုက္တဲ့ က်ေနာ့္စာတမ္းနဲ ့ဆရာေနမ်ိဳေအးအတြက္ ပရင့္ထုတ္လာတဲ့ စာတမ္းတစံုလာေပးေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ ့ပဲ က်ေနာ္တို ့ဒီအတိုင္း တက္ဖတ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

ညီလာခံမစခင္ ကိုယ့္အခန္းကုိ ခဏျပန္တက္ရင္း က်ေနာ္က မေရာင္းလိုက္နိဳင္တဲ့ ဆရာတင္မိုးရဲ့ လက္က်န္ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ယူလာၿပီး ေတြ ့တဲ့ ေပးသင့္တယ္လို ့ယူဆမိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက္ုိ တေယာက္တအုပ္စီ လိုက္ေဝလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တာ မစၥတာဘားမား ကိုေတာ့ သတိျပန္ရပါတယ္။

မစၥတာဘားမားနဲ ့မေတြ ့တာလဲ က်ေနာ့္အထင္ ၁၉၉၅ ကတည္းကပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ ့သူ ဘန္ေကာက္မွာစေတြ ့ဖူးၾကတာပါ။ သူ ့ကို က်ေနာ္တို ့က ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ပိုင္အိုနီယာလို ့ေတာင္မွ ေခၚၾကေျပာၾကတာပါ။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းမွဳနယ္ပယ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာကို စၿပီးကိုင္တာ ျမန္မာေဖါင့္ေတြ စၿပီးထြင္တာ သူပါပဲ။ ဒါက က်ေနာ္သိထားတဲ့ကိစၥ။ ဒါက မွားခ်င္လည္းမွားနိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ဒီမိုကေရစီေရးျပည္ပနယ္ပယ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြစၿပီးကိုင္တာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြ စၿပီးေဆာင္ရြက္နိဳင္သူကေတာ့ မစၥတာဘားမား (ဆရာ ဝင္းထြန္း )ပါပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ မမွားဘူးဆိုရင္ ေခတ္ၿပိဳင္စာေစါင္ကို စတင္ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့အထဲမွာ ဆရာဝင္းထြန္းရဲ့က႑ဟာ ႀကီးပါတယ္။ညီလာခံခန္းမအျပင္ဖက္မွာ သူနဲ ့က်ေနာ္ ႏွဳတ္ဆက္ရပါတယ္။ သူ ့ကို က်ေနာ္ကလည္း ရုတ္တရက္မမွတ္မိ။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ရုတ္တရက္မမွတ္မိနိဳင္ေအာင္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ၾကာခဲ့ၿပီေလ..။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ဒီဧရိယာနယ္ပယ္ထဲက စင္ထြက္မသြားနိဳင္ၾကေသးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ဒီခရီးသြားေဆာင္းပါးထဲမွာ တခုတ္တရထည့္ေရးရမယ့္ အမိ်ဳးသမီးေလးတေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳသမီးသမဂၢ က “ဘုတ္ဘုတ္↔ ဆိုတဲ့ ခေလးမေလးပါပဲ။ ခေလးမေလးလို ့သံုးႏွဳန္းလိုက္တာက မေလးစားမခန္ ့ျငားလို ့သံုးလိုက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သူ က ကိုယ့္သားသမီးအရြယ္လည္းျဖစ္ျပန္ ညီလာခံမွာ အဖြဲ ့အစည္းတခုရဲ ့ကိုယ္စား လာတက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္းျဖစ္တာမို ့ခင္မင္မွဳနဲ ့ဒီစကားလံုး သံုးလိုက္တာပါ။ ေလးနက္မွဳနဲ ့သံုးၾကည့္လိုက္တာပါ။ သူနဲ ့က်ေနာ္ အရင္က တခါမွ မေတြ ့ဖူးေသးဘူးလို ့က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ ေတြ ့ဖူးရင္လည္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေတြ ့ၿပီး အသိအကၽြမ္းျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ အင္မတန္ငယ္တဲ့ လူငယ္တေယာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့လုိ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြအဖို ့အမွတ္အသားအားနည္းလို ့မမွတ္မိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အဲ သူတို ့ရဲ့အမႀကီး ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ ဆိုရင္ ဘယ္မသိပဲရွိမလဲ။ ေတာထဲမွာကတည္းက အတူတူေနခဲ့ၾကတာပဲ။က်ေနာ္က သူတို ့အဖြဲ ့က ထုတ္တဲ့ ခ်ိဳးလင္းျပာစါေစါင္မွာ တခါတေလ စာဝင္ေရးခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာမူကိစၥ စာမူခကိစၥေတြကို ဘုတ္ဘုတ္ဆိုတဲ့ မိန္းခေလးနဲ ့ပဲ ဖံုးထဲမွာ အီးေမးထဲမွာေျပာခဲ့ရပါတယ္။
ညီလာခံ ပထမေန ့တုန္းက ခန္းမေဆာင္ႀကီးရဲ ့အေပါက္ဝမွာ ညီလာခံကေဝေပးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ ့ရင္ထိုးတံဆိပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးၿပီးထုတ္ေပးေနတဲ့ေကာင္တာမွာ မိန္းခေလးတေယာက္က က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးၿပံဳးျပပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္နာမည္ကိုေျပာၿပီး စာရင္းစာရြက္ထဲ ကိုယ့္နာမည္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီကေလးမေလးက က်ေနာ့္ကိုၿပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္တယ္လို ့ထင္လိုုက္တာပါ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ညီလာခံလာတက္တဲ ့လူႀကီးေတြကို ခင္မင္ေလးစားမွဳနဲ ့ၿပံဳးျပလိုက္တာပဲလို ့ထင္လိုက္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ က်ေနာ္နဲ ့ေမာင္လြမ္းဏီ ထုိင္ၿပီးစကားေျပာေနတဲ့ ေနရာကို အဲဒီမိန္းခေလးေလ်ာက္လာၿပီး သူက ဘုတ္ဘုတ္ပါလို ့မိတ္ဆက္ေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားရေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ သူကလည္း က်ေနာ့္ဆီကို ဘဏ္ကတဆင္ ့စာမူခ ဘတ္ ၅၀၀ လႊဲလိုက္တာရရဲ့လားလို ့ေမးပါတယ္။ တခါ က်ေနာ္ကလည္း လဆန္းရက္က က်ေနာ့္ ဘဏ္အေကာင့္ထဲ ေငြ ၅၀၀ ဝင္ေနတာ ဘယ္သူက မွားပို ့လိုက္တာပါလိမ္ ့ဆိုၿပီး ထုတ္သာသံုးလိုက္ရတယ္ ေနာက္ဆံတင္းေနတုန္း သူေျပာျပမွပဲ အျဖစ္မွန္သိရပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အဲဒီမနက္ ညီလာခံမစခင္ သူ ့ကို ကဗ်ာစာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးဖို ့ရွာၾကည့္ပါေသးတယ္။ မေတြ ့လုိ ့မေပးခဲ့ရပါဘူး။

ညီလာခံစေတာ့ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္က တန္းစီၿပီးထိုင္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီသံုးေယာက္အနက္က က်ေနာ္က စကားအမ်ားဆံုး။ ဆရာစိုးေနလင္းနဲ ့ဆရာေနမ်ိဳးေအးတို ့က လူေအးေတြ။ က်ေနာ္က ညီလာခံမွာ လူေတြ သိသ္ိသာသာ နည္းသြားတာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီအတိုင္းဆိုရင္ က်ေနာ္တို ့စာတမ္းေတြ တေယာက္တခုစီ ေဝေပးလိုက္ၾကတာပဲေကာင္းတယ္ မဖတ္ေတာ့ပါဘူး ကိုယ့္ဖါသာကိိုယ္ အိမ္မွာဖတ္ၾကပါေတာ့လို ့ေျပာလိုက္ရရင္ေကာင္းမလားလို ့ရယ္ပြဲဖြဲ ့ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိမ့္ျပႀကပါတယ္။ တတိယေန ့ ညီလာခံမနက္ပိုင္းေတာင္မွ လူေတြ ဒီေလာက္ေပ်ာက္သြားတာ ညေနပိုင္း က်ေနာ္တို ့အလွည့္ၾကရင္ေတာ့ လူေတြ က်န္မွ က်န္ပါဦးမလားေပါ့။
ဒါနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာေနတုန္းက အေျပာအေဟာေကာင္းတဲ့စာေရးဆရာတေယာက္ စာဆိုေတာ္ေန ့အခန္းအနားတခုမွာ ေျပာဖူးတဲ့စကား ျပန္ၿပီးေတြးမိေသးတယ္။ ေဟာေျပာပြဲတခုမွာ အဲဒီစာေရးဆရာ ေဟာဖို ့ေျပာဖို ့အလွည့္က်လို ့စင္ေရွ ့ကိုၾကည့္ေတာ့ လူ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ဇြဲနဲ ့ထုိင္နားေထာင္ေနတာ ေတြ ့ရပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ ့ပဲ ဒီလူေတြ ဒီေလာင္ဇြဲေကာင္းမွေတာ့ ငါလည္း က်က်နနပဲ ေဟာလိုက္မွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး က်က်နနေဟာပါတယ္တဲ့။ ေဟာလို ့ေျပာလို ့ၿပီးလို ့စင္ေပၚကဆင္းေတာ့ သူက ထိုင္နားေထာင္တဲ့သူေတြဆီသြားၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ားတို ့က်ဳပ္ေဟာတာေျပာတာကို အခုလို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ ့ထုိင္နားေထာင္ၾကတာ က်ေနာ္တကယ္ေက်းဇူလည္းတင္ ေလးလည္းေလးစားပါတယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ထိုင္နားေထာင္ေနၾကသူေတြက သူ ့ကို ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဆရာ က်ေနာ္တို ့က ဆရာေဟာေျပာလို ့ၿပီးရင္ ခံုေတြသိမ္းရမွာမို ့ထိုင္ေစါင့္ေနၾကတာပါ...တဲ့။

က်ေနာ္က သံုးေယာက္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုးမွ စာတမ္းဖတ္ရမယ့္သူ။ ၿပီး ညီလာခံႀကီးရဲ့ အစီစဥ္ေတြ အားလံုးေတြထဲမွာမွ ေနာက္ဆံုးအစီစဥ္။ ဒီေတာ့ ခုံသိမ္းးဖို ့ေစါင့္ေနတဲ့ သူေတြနဲ ့ေတာ့ ဒက္ထိတိုးမွာေသခ်ာၿပီေပါ့လို ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို မနာက်င္ရေအာင္ အားေပးေနရေတာ့တာေပါ့။( ဟဲ ဟဲ က်ေနာ့္စာတမ္းရဲ့ ေခါင္းစဥ္က ျမန္မာကဗ်ာနာက်င္မွဳ ေလ...။)

ဒီကေန ့ေဟာၾကေျပာၾကသူေတြထဲမွာ က်ေနာ္စိတ္င္စားစြာ နားေထာင္မိသူက ႏွစ္ေယာက္ထဲပါပဲ။ ဇင္ဘာေဘြေရြးေကာက္ပြဲသတင္းပို ့အေတြ ့အႀကံဳကိုေျပာတဲ့ အမိ်ဳးသမီးေတြနဲ ့မဇၥ်ိမက ဆရာကိုစိန္ဝင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဇင္ဘာေဘြေရြးေကာက္ပဲြအေၾကာင္းနားေထာင္ရင္းက က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ဇင္ဘာေဘြကဗ်ာတခ်ိဳ ့ဘာသာျပန္ခဲ့ဖူးတာ ျပန္သတိရတယ္။ ဒီတုန္းက ဇင္ဘာေဘြေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လက္နိဳင္ကိုင္ၿပီးတိုက္ေနရတုန္း။ အခု ဇင္ဘာေဘြသမၼတ မူဂါဘီဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေခါင္းေဆာင္္တေယာက္။ ခုေတာ့ အာဏာရွင္ေပါ့။ သူတို ့ေရြးေကာက္ပြဲအေတြ ့အႀကံဳဟာ က်ေနာ္တို ့မလြဲမေသြေလ ့လာရမယ့္ အေတြ ့အႀကံဳျဖစ္တာမို ့သူတို ့ေျပာသြားတာေတြကိုလည္း က်ေနာ္သေဘာက်ပါတယ္။

မဇၥ်ိ္မက ဆရာ ကိုစိန္ဝင္းကေတာ့ လူထုအခြင့္အေရးကို အကာအကြယ္ေပးနိဳင္သည့္ မီဒီယာရဲ့စြမ္းရည္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ ့ေျပာသြားတာပါ။ ဥပမာေတြနဲ ့အားလံုးနားလည္ေအာင္ေျပာသြားခဲ့တာပါ။ ဒီညီလာခံမွာ ေဟာၾကေျပာၾကတဲ့အခါ သူတို ့ေဟာၾကေျပာၾကတာကို နားေထာင္ရင္ တခ်ိဳ ့က စနစ္တက် ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿ႔ပီးမွ လာခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ စံနစ္တက် ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္လာတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသိသာသာေပၚလြင္ေနတဲ့အျပင္ ေျပာရမယ့္ေခါင္းစဥ္နဲ ့တခါတေလ အမ်ားႀကီးလြဲေခ်ာ္ေနတာေတြလည္းၾကားခဲ့ရပါတယ္။ တခါတေလ သူကိုယ္တိုင္က စိတ္ထဲေပၚရာ လိုက္ေျပာရင္းက ဘယ္ေရာက္လို ့ဘယ္ေပါက္မွန္းေတာင္မသိေလာက္ေအာင္ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲ ျဖစ္သြားတဲ ့သူေတြကိုလည္း ေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို ့ ညီလာခံမွာ တက္ၿပီးစာတမ္းတင္တဲ့သူ ေဟာတဲ့ေျပာတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုမေျပာသင့္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာ က်ေနာ္လိုခ်င္တာက ေပးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို ့အတြက္ ဘာ ေပးနိဳင္မလဲဆိုတာကိုပဲ ေတာင့္တခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တို ့ကို ဘယ္လို ေလးျမွားထြင္နိဳင္မလဲ ဆိုတဲ့နည္းလမ္းေတြကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာပါ။

ညီလာခံမွာ က်ေနာ္တို ့ဧရာဝတီသတင္းစာတိုက္နဲ ့စာအုပ္ဆိုင္ေတြဆီ သြားေနလို ့နားမေထာင္လိုက္ရေပမယ့္ ညီလာခံရဲ့ လူအမ်ားစု စိတ္ဝင္စားမွဳ အရဆံုးအစီစဥ္ကေတာ့ VOA က ဦးေက်ာ္ဇံသာ ဦးစီးၿပဳလုပ္တဲ့ အသံလႊင့္စကားဝိုင္း အေၾကာင္း အခုထက္ထိ လူေတြေျပာေနဆိုေနတာကို ၾကားေနရဆဲပါပဲ။ က်ေနာ္က နားေထာင္ဖို ့စိတ္မဝင္စားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အစိုးရလုပ္မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲအေပၚ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ကိုယ့္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္နဲ ့ကိုယ္ အခိုင္အမာရွိထားၿပီးသားျဖစ္တယ္လို ့ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ ယူဆထားၿပီးျဖစ္လို ့နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲနဲ ့အဲဒီဖြဲ ့စည္းပံုဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ေန ့ခ်င္းညခ်င္းပ်က္သြားမယ့္ကိစၥလို ့ပဲ ျမင္ေနမိတာမို ့ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ့ ဒါကို အေျခအတင္ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့တာလည္းပါပါတယ္။ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့က စစ္အစိုးရလုပ္မယ့္ သူတို ့ရဲ့ဖြဲ ့စည္းပံုေပၚမူတည္တဲ့ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကို မူအားျဖင့္ကိုယ္၌က သေဘာမတူပါဘူး။ ဒီအေပၚမွာ ျငင္းဖို ့ခုန္ဖို ့မလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ရွင္းၿပီးသားပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ နည္းပရိယါယ္အရသာ က်ေနာ္တို ့စကားေျပာခ်င္တာပါ။ သူ ့လက္နက္ ကိုယ့္လက္နက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို ့ရမယ္ထင္တဲ့သူရွိရင္လည္း လုပ္ၾကေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာက ျပႆနာေတြ အားလံုးကိုေျဖရွင္းနိဳင္တဲ့ ၿပီးသြားနိဳင္တဲ့ အလွည့္အေျပာင္းတခုမွမဟုတ္တာပဲ။ အဲ အလွည့္အေျပာင္းကိစၥေတာင္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။

VOA က ဦးေက်ာ္ဇံသာ ေျပာပံုေဆြးေႏြးပံု က်ေနာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ အသံလႊင့္သမားတေယာက္ရဲ့မလြဲမေသြရွိရမယ့္အသံလံုးအသံထား အားလံုးအတုယူဖို ့ေကာင္းေအာင္ကိုပဲ ေကာင္းပါတယ္။ သူယံုၾကည္ရာကို တည့္တိုးေျပာတတ္တဲ့အတြက္လည္း နာမည္ႀကီးတာပါ။ဒါေပမယ့္ သူတေယာက္ထဲေျပာသြားတဲ့အခ်က္ထဲမွာ စစ္အစိုးရ ဝါဒျဖန္ ့ခ်ိတဲ့ အနဳပညာေရးကိစၥေတြမွာပါဝင္မိလို ့လူေတြက နားလည္မွဳမေပးနိဳင္တာဟာ တကယ္ေတာ့ လူေတြမွာ ေဖါက္ထြက္ေတြးနိဳင္မွဳနဲ ့ျပဳလြယ္ျပင္လြယ္တဲ့အယူအဆ အားနည္းလို ့ျဖစ္တာပါ ဆိုတဲ့စကားကိုေတာ့ က်ေနာ္သေဘာမတူပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့က ရပ္တည္ခ်က္မွားတဲ့သူ ေရြးခ်ယ္မွဳမွားတဲ့သူေတြအေပၚ ျပည္သူေတြက ကန္ ့ကြက္ဆန္ ့က်င္တာ မွန္တယ္လို ့ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါက အေတြးအေခၚအရ ေျခာက္သေယာင္းတာ ေဖါက္ထြက္ၿပီးမေတြးနိဳင္တာ ဆိုတာနဲ ့မဆိုင္ပါဘူး။ ဒီကေန ့ဦးေက်ာ္ဇံသာက စစ္အစိုးရရဲ ့လုပ္ရပ္ေတြကို မွန္တယ္လို ့ျမင္ၿပီး စစ္အစိုးရဖက္ကလိုက္ၿပီး ဝါဒျဖန္ ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ ့ဦးေက်ာ္ဇံသာကို ဆန္ ့က်င္ကန္ ့ကြက္ၿပီး အကယ္၍ ဦးေက်ာ္ဇံသာက စစ္အစိုးရဝါဒျဖန္ ့အနဳပညာရွင္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ ့ဦးေက်ာ္ဇံသာရဲ့အနဳပညာကို လက္မခံပဲေနလိုက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ တရားအရကိုယ္၌က မွားယြင္းေနတဲ့အစိုးရျဖစ္လို ့ပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ မီဒီယာသမားဟာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ နိဳင္ငံေရးသမားျဖစ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီမီဒီယာလုပ္ငန္းဟာ ပ်က္ကေရာ ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္သေဘာမတူပါဘူး။ က်ေနာ္က ထၿပီးကန္ ့ကြက္ဦးမလို ့ပါပဲ။ အခိ်န္မရွိတာရယ္ အေျခအေနက အေၾကအလည္ေျပာဖို ့အေျခအေနမေပးတာရယ္ေၾကာင့္ ဝင္ၿပီးမေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညေနပိုင္းမွာ ဘီဘီစီျမန္မာဌါနမွဴး ေဒၚတင္ထားေဆြ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးလိုက္တဲ့အခ်က္ကလည္း ေကာင္းသြားပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဇံသာရဲ့ေျပာဆိုခ်က္က မီဒီယာသမားဟာ နိဳင္ငံေရးခံယူခ်က္မရွိရဘူးသေဘာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒါသူ လက္မခံတဲ့အေၾကာင္း မွားတယ္လို ့ယူဆေၾကာင္း ၊ မီဒီယာသမားမွာ နိဳင္ငံေရးအျမင္ နိဳင္ငံေရးခံယူခ်က္မရွိရင္ မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းျပန္လည္ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးသြားတာနဲ ့က်ေနာ္လည္း ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတေယာက္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္နိဳင္ငံေရးအျမင္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္နိဳင္ငံေရးခံယူခ်က္မရွိဘူးဆိုရင္ သူပစ္သမွ်ျမွားေတြအားလံုး ပစ္မွတ္နဲ ့လြဲေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲအဆိုးဆံုးအက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳက ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုေတာင္ ျပန္ၿပီးျမွားဝင္စိုက္သြားနိဳင္တဲ့အထိ ပစ္မွတ္လြဲသြားတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။အေရးႀကီးတာက သူက မီဒီယာလုပ္ငန္းလုပ္တဲ့အခါ သူ ့ရဲ့နိဳင္ငံေရးပေယာဂေတြကို အတတ္နိဳင္ဆံုးထိန္းခ်ဳပ္ထားဖို ့ပါပဲ။ သူ ့ရဲ့ နိဳင္ငံေရးအတၱေနာမတိစိတ္ကို သတ္ထားဖို ့သာအဓိကပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေျပာပံုဆိုပံုအရ နိဳင္ငံေရးသမားေတြကို မလိုလားတဲ့သေဘာ နိဳင္ငံေရးသမားေတြကို ႏွိမ့္ခ်ခ်င္တဲ့ေလသံေတြ ပါသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။ နိဳင္ငံေရးသမားဆိုတာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီးေပးဆပ္ရတာေတြက အထင္အရွားရွိေနတာပဲ မို ့လား။

ဦးေက်ာ္ဇံသာနဲ ့က်ေနာ္ လူခ်င္းေတာ့မေတြ ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ ဘီဘီစီက အလကၤာပန္းခင္းနဲ ့စာအုပ္စင္က႑ရွိတုန္းက သူက ဘီဘီစီမွာ ရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီက႑မွာ တႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဝင္ၿပီးေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာအုပ္စင္က႑မွာဆိုရင္ တႀကိမ္ ကိုယ့္အသံနဲ ့ကိုယ္ ဝင္ၿပီးအသံလႊင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတုန္းကမွတ္မွတ္ရရ ဂ်ာမာန္ကဗ်ာဆရာ ဂန္တာဂရပ္စ္ ရဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္အေၾကာင္းေရးခဲ့တာပါ။ ဂန္တာဂရပ္စ္က အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ စာေပနိဳဗယ္ဆုရသြားတာပါ။ ဒီတုန္းက အဲဒီက႑ေတြကို ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာ တာဝန္ယူထုတ္လႊင့္ေနတယ္လို ့ယူဆမိပါတယ္။ တႀကိမ္မွာဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ့ “လေရာင္ကို ေကာက္သင္းေကာက္ျခင္း ↔ ကဗ်ာကို ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာ ကိုယ္တိုင္ရြတ္ေပးသြားတာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သူကဗ်ာရြတ္တာကိုနားေထာင္ၿပီး သူဟာ ကဗ်ာကိုလည္း ဝါသနာႀကီးပံုရတယ္လို ့က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ယူဆခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္နိဳင္ရင္ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရြတ္ခ်င္ရြတ္ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေက်ာ္ဇံသာရြတ္ေပးရင္ေကာင္းမွာလို ့ဆုေတာင္းေနခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ဆုေတာင္းျပည့္သြားလို ့ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ဒီတုန္းက စာအုပ္စင္က႑မွာ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးနဲ ့အတူ ျပည္တြင္းက စာေရးဆရာမ ဂ်ဴနီယာဝင္း ရဲ့ေဆာင္းပါး အသံလႊင့္သြားခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက ဘီဘီစီရဲ့စာအုပ္စင္က႑မွာ တႀကိမ္မွာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္အေၾကာင္းအသံလႊင့္ေပးတာပါ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ့ နာမည္ရင္း မ်ိဳးတင့္နိဳင္အေနနဲ ့စာမူေတြပို ့ခဲ့တာပါ။

အခုလို ဦးေက်ာ္ဇံသာနဲ ့လူခ်င္းေတြ ့တုန္း မိတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ သူ ့မွာက မိတ္ဆက္တဲ့သူေတြက မ်ားတယ္ေလ။ ဒါနဲ ့ပဲ လူေတြၾကားထဲ သြားၿပီးမိတ္မဆက္မိေတာ့ပါဘုူး။ တကယ္လို ့လူႀကားထဲသြားၿပီး အဲဒါေတြေျပာျပမိတ္ဆက္မိလို ့သူက အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ေနရတဲ့သူ က်ေနာ္ေျပာျပတာ မမွတ္မိလို ့ဇေဝဇဝါနဲ ့အားနာနာတုန္ ့ျပန္တာမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ ခက္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ ့သြားၿပီးမႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ရပါဘူး။ ညီလာခံပထမေန ့တုန္းက ကိုသန္းလြင္ထြန္းနဲ ့အတူ VOA ကပုဂၢိဳလ္ေတြ ဝင္းခင္းၿပီးထိုင္ေနတုန္းက ခတ္ၿပံဳးၿပံဳးလုပ္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့ အသားညိဳညိဳပုဂၢိဳလ္ဟာ ဦးေက်ာ္ဇံသာပဲဆိုတာ ျပန္ေတြးမိပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ညီလာခံက်င္းပေနတုန္း ေအာက္ထပ္မွာရွိတဲ့ သန္ ့စင္ခန္းကိုအသြား သန္ ့စင္ခန္းအျပင္ဖက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဦးေက်ာ္ဇံသာနဲ ့က်ေနာ္ေတြ ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက တျခားလူေတြလည္းမရွိျပန္ ဒီလို လူခ်င္းေတြ ့ေတာ့လည္း ကိုယ္ေလးစားရတဲ့သူနဲ ့ႏွဳတ္မဆက္ပဲမေနနိဳင္လို ့သူ ့ကို က်ေနာ္က က်ေနာ္မ်ိဳးတင့္နိဳင္ပါလို ့ဟိုတုန္းက ဘီဘီစီမွာ က်ေနာ္စာဝင္ေရးခဲ့တာေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ပါတယ္။ သူကလည္း နည္းနည္းမွတ္မိဟန္တူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္အခု ကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္တဲ့စာတမ္းတင္မယ့္အေၾကာင္း အာအက္ဖ္ေအမွာ ကဗ်ာအိုးေဝက႑လုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းေဝဆိုတာ က်ေနာ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီၿငိမ္းေဝဆိုမွ က်ေနာ္သိတာေပါ့လို ့ရႊႈင္လန္းခင္မင္စြာ ျပန္ၿပီးႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။

မေန ့တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားနဲ ့ျမန္မာမီဒီယာ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ ့ေျပာတဲ့ ဘေလာ့ဂါ (ကို) မင္းဒင္ကိုလည္း က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူက ကဗ်ာတပုဒ္ ကာရန္နဲ ့ေရးတဲ့ကဗ်ာ ဖတ္သြားတာၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြခ်က္ခ်င္းျပဴးက်ယ္ၿပီး ဝမ္းသာသြားရပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ကိုယုပိုင္ရဲ့စကားကိုကိုးကားၿပီးေျပာသြားတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ သူေျပာၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမရွင္းတာ ထေမးဖို ့စဥ္းစားပါေသးတယ္။ စာေပသမားခ်င္း အားေပးတဲ့သေဘာလည္းျဖစ္ေစ ကိုယ့္စိတ္ထဲ မရွင္းတာလဲရွင္းသြားေအာင္ဆိုၿပီး ထေမးဖို ့စဥ္းစားခဲ့တာပါ။
ဆရာမင္းဒင္ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္တာ နည္းနည္းလိုသြားသလားလို ့ပါ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ တေယာက္တမ်ိဳး ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ေရးရင္ျဖစ္တယ္ တေယာက္နဲ ့တေယာက္တူဖို ့လည္းမလို တူလည္းတူမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ ေျပာသြားတာမွာ နားေထာင္သူေတြက ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေပၚ အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲသြားနိဳင္တယ္လို ့က်ေနာ္ခံစားလိိုက္ရတယ္။

က်ေနာ့္အထင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ သူ ့အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြလိုပဲ ခက္ခဲတဲ့ကဗ်ာအမိ်ုးအစားပါပဲ။ သူက ပံုသ႑ာန္မဲ့ပံုသ႑ာန္နဲ ့ေရးတာဆိုေတာ့ သာမာန္အားျဖင့္ဆိုရင္ လြယ္တယ္ ကိုယ္ႀကိဳက္သလိုခ်ေရး ဘယ္သူပဲေရးေရး ျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိုဳး ယူဆေနၾကတာလည္းရွိတယ္။ က်ေနာ္က အဲသလိုအဓိပၸါယ္ဖက္ နည္းနည္းေရာက္သြားတယ္လို ့ထင္တယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ စည္းကမ္းေတြနည္းလမ္းေတြရွိပါတယ္။ ခက္ပါတယ္။ နက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ သူ ့အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ကဗ်ာအမိ်ဳးအစားေတြထက္ ပိုၿပီးသစ္ ပိုၿပီးက်စ္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေမးတာက ဆရာမင္းဒင္ကို ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွားေနၿပီဆိုတာမ်ိဳးလည္းမျဖစ္ေစခ်င္တာရယ္ အခ်ိန္မရပဲ ဒီကိစၥေျပာရင္ မျပည့္မစံုနဲ ့မသိတဲ့သူေတြ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေပၚ အဓိပၸါယ္ေပါက္ ပိုၿပီးမွားကုန္သြားမွာရယ္ကို ေတြးမိၿပီး မေမးခဲ့ရပါဘူး။ၿပီးေတာ့ သူေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ လူေတြကဆူေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမၾကားလိုက္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မရွင္းလင္းပဲ ေသေသခ်ာခ်ာနားမေထာင္လိုက္ရပဲ ထမေမးတာေကာင္းပါတယ္လို ့လည္းေတြးမိခဲ့လို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္မ္ို ့သူ ့ေဟာေျပာခ်က္ကို ႀကိဳတင္ၿပီးေဝေပးထားရင္ ေကာင္းမွာလို ့လည္း ေတာင့္တမိတယ္။

ဘေလာ့ဂါမင္းဒင္ရဲ့ေဟာေျပာမွုဳကိုနားေထာင္ရင္းက်ေနာ္ေတြးမိတာက ဘီအမ္စီညီလာခံအဆက္ဆက္မွာ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး အေလးထားစကားေျပာလာတာ ေတြ ့ရတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါဟာေကာင္းပါတယ္။

မနက္ပိုင္း ေဟာေျပာသူေတြထဲမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးသမဂၢ က ေဒၚတင္တင္ညိဳ ေျပာတာေတြလည္း စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္လိုရာဆြဲေျပာရရင္ နာက်င္မွဳတခုပါပဲ။ မဟာဖိုဝါဒရဲ့ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္အထိနာက်င္ခံစားေနရသလဲဆိုတဲ့ နာက်င္မွဳအသံကို တိတ္ေခြဖြင့္ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ က်ေနာ္က ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးအဖြဲ ့က ရဲေဘာ္ေတြကို ေလးစားမိတယ္။ သူတို ့ေဟာတာေျပာတာတခ်ိဳ ့က်ေနာ္ မၾကာခဏ ၾကားဖူးတယ္။ သူတို ့က သူတို ့ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး အခ်က္အလက္ေတြကို ေရပက္မဝင္ေအာင္စုနိဳင္တယ္။ ေျပာနိဳင္တယ္။ သူတို ့ဘာသာရပ္နဲ ့ပတ္သက္ရင္ တကယ့္ ဝဲလ္ထရိန္းေတြပဲ။ ပရိသတ္က ေဒၚတင္တင္ညိဳ ေျပာတာေဟာတာကို သေဘာက်ခဲ့ၾကပါတယ္။

ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို ့Magnificent 3 ရဲ့ပြဲေပါ့။ အားလံုး မဲေဆာက္က စာေရးတဲ့သူေတြခ်ည္း။ အားလံုး တေယာက္မွ ဘာလက္မွတ္မွမရွိတဲ့ တကယ့္ Migrant Writer ေတြခ်ည္းပဲေပါ့။

က်ေနာ္တို ့အရုိးသားဆံုးနဲ ့အေလးစားဆံုးထားၿပီး က်ေနာ္တို ့ရဲ့စာတမ္းေတြကို ဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။က်ေနာ္တို ့တာဝန္ယူမွဳ တာဝန္သိမွဳအျပည့္နဲ ့စာတမ္းေတြဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ္က စာတမ္းဖတ္ၿပီးလို ့ေရွ ့ကိုၾကည့္ေတာ့ ပရိသတ္က လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္မရွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟဲ ဟဲ က်ေနာ္ျဖင့္ တကယ့္ကို နာက်င္သြားရတယ္ဆိုပါေတာ့။ (က်ေနာ့္စာတမ္းရဲ့ေခါင္းစဥ္က ျမန္မာကဗ်ာနာက်င္မွဳ ၊ အခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာနာက်င္မွဳလို ့အစကတည္းက ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့ရရင္အေကာင္းသား)။ ဒါေပမယ့္ ေရွ ့မွာထိုင္ေနတဲ့သူေတြဟာ ခံုသိမ္းဖို ့ေစါင့္ေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ အေသအခ်ာအခိုင္အမာေျပာနိဳင္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူေတြရွိပါတယ္။ တကယ့္ကို ေက်းဇူူးတင္မိတယ္။ ဘီဘီစီျမန္မာဌါနမွဴး ေဒၚတင္ထားေဆြဆိုရင္ ညီလာခံအစကအဆံုးအထိ ထိုင္သြားတဲ့သူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့စာတမ္းေတြဖတ္ေနတဲ့တခ်ိန္လံုး စိတ္ဝင္တစားထိုင္ရာမထ နားေထာင္ေနခဲ့တာေတြ ့ရပါတယ္။ (ထိုင္နားေထာင္တဲ့သူ မရွိမွာစိုးလို ့အားနာၿပီးထိုင္ေနတာေတာ့ မဟုတ္တန္ေကာင္းပါဘူးေနာ္)ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လူေတြ အားငယ္ေနမယ္ဆိုၿပီး ေမးခြန္းေတြထေမးဖို ့တိုက္တြန္းခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေမာင္သာမည ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္စကား မေျပာပဲထားခဲ့လို ့ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။

ေအာ္ ေျပာဖို ့က်န္ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ စာတမ္းဖတ္တဲ့အခါၾကေတာ့ စာေပသမားခ်င္း ရုိင္းပင္းအားေပးတဲ့သေဘာနဲ ့ကဗ်ာဆရာေမာင္လြမ္းဏီက က်ေနာ္တို ့အစီစဥ္ၾကကာမွ အခန္းအနားမွဴးလုပ္ေပးသြားတာကို လည္း က်ေနာ္တို ့ေက်းဇူးစကား ပါးရပါလိမ့္ဦးမယ္။

ေဟာတဲ့ေျပာတဲ့အစီစဥ္ေတြျပီးေတာ့ ဘီအမ္ေအအတြင္းေရးမွဴးရဲ ့အစီရင္ခံစာနဲ ့ဘီအမ္ေအအဖြဲ ့ဝင္မ်ားခ်ည္းျပဳလုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးကို က်ေနာ္နဲ ့ေမာင္လြမ္းဏီ တက္ရပါေသးတယ္။ လုိအပ္တယ္ထင္တာတခ်ိဳ ့တင္ျပေဆြေႏြး။ အေရးအႀကီးဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ အမွဳေဆာင္ေကာ္မီတီအသစ္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ကိစၥ သံုးလအတြင္း အဖြဲ ့ဝင္ေတြထံ အီးေမးလ္နဲ ့ဆႏၵေတာင္းၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖြဲ ့စည္းဖို ့ဆံုးျဖတ္တဲ့အခ်က္ပါပဲ။

အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေနမ်ိုးေအးက ကုတင္ေပၚမွာမွိန္းၿပီး အနားယူေနပါၿပီ။ ဟိုဖက္ခန္းက ကိုသီဟေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေရကူးကန္မွာ ေရသြားကူးေနပါတယ္။ ဟိုဖက္ခန္းက ဖံုးေခၚသံၾကားလို ့အမွတ္မထင္ နားေထာင္လိုက္မိပါတယ္။ အခန္းထဲမွာက်န္ေနတဲ့ ကိုစ်ာန္က “ ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေရသြားကူးေနတယ္ ” ဆိုတဲ့ ေအာ္ေျပာသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကိုသီဟတေယာက္ ေရခ်ိဳးၿပီးလို ့အခန္းကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဖံုးေခၚသံထပ္ေခၚတာၾကားရၿပီး ကိုသီဟရဲ့ ေလသံတိုးတိုးနဲ ့ေတာင္းပန္တိုးရွိဳးေနတဲ့အသံကိုၾကားေနရလို ့သူတို ့အခန္းဘက္ေခါင္းျပဴၿပီးသြားၾကည့္ေတာ့ ကိုစ်ာန္က ဖံုးစကားေျပာေနတဲ့ ကိုသီဟေမာင္ေမာင္ေမာင္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ ။

ပုံ (၁) ဦးေက်ာ္ဇံသာ ဦးစီးတဲ့ ေရဒီယိုေတာ့
ပံု (၂) ဦးေက်ာ္ဇံသာနဲ ့ေဒါသကုမၼာရီေလး ခင္မင္းေဇာ္
ပုံ (၃) အခန္းအနားမွဴးလုပ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္လြမ္းဏီ
ပံု (၄) ဆရာစိုးေနလင္း၊ ဆရာ ေနမိ်ဳးေအး၊ ၿငိမ္းေဝ (ဘယ္သူ အနဳပ်ိဳဆံုးလို ့ထင္နိဳင္ပါသလဲ)


ေနာက္တပိုင္းဆက္ဖတ္ပါရန္...