အပိုင္း (၂)
အမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့မဲေဆာက္က ဒီညီလာခံကို ခ်ီတက္ၾကတာ စုစုေပါင္း ၂၆ ေယာက္ပါ။ လူ ၂၀ က ညီလာခံတာဝန္ရွိသူေတြ စီစဥ္ေပးတဲ့ကားနဲ ့သြားၾကရတာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြက သူ ့အစီစဥ္နဲ ့သူ သြားၾကတာပါ။
ညီလာခံမတိုင္ခင္ ၁၅ ရက္ေလာက္ကတည္းက ညီလာခံတက္မယ့္သူေတြ အစည္းအေဝး ၂ ႀကိမ္ထိုင္ၿပီး လူစာရင္းသတ္မွတ္ၾက၊ တာဝန္ခြဲေဝၾကနဲ ့ အဆင္ေျပနိဳင္သမွ်ေျပလည္ေအာင္ တိုင္ပင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီအလုပ္ေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ဒိုင္ခံေဆာ္ၾသစည္းရုံးခဲ့သူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီပါပဲ။ က်ေနာ့္အေတြ ့အႀကံဳအရဆိုရင္ ေမာင္လြမ္းဏီဟာ ဒီတပြဲေလာက္ သီးခံစိတ္ရွည္နိဳင္ခဲ့တာ က်ေနာ္တခါမွမေတြ ့ဘူးေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့သူ စံအိမ္မွာပဲ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတာပါ။ဒါေလာက္ႀကိဳတင္ၿပီး ျပင္ဆင္လုပ္ကိုင္ထားတဲ့ၾကားက အမွားအယြင္းတခ်ိဳ ့အတိမ္းအ
ေစါင္းတခ်ိဳ ့ရွိေကာင္းရွိအုန္းမွာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေမာင္လြမ္းဏီနဲ ့က်ေနာ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ သူ ့ကို က်ေနာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ က်ေနာ္လည္းပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က သူလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ တၾကိမ္တည္းနဲ ့လက္လန္သြားရတယ္။ ဒီအလုပ္မ်ိဳး ဆက္မလုပ္ဖို ့ ဒီအလုပ္နဲ ့ကိုယ္နဲ ့က တာဝန္ကႀကီး ထမ္းေဆာင္နိဳင္စြမ္းက ေသး ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို စိတ္ပင္ပမ္းခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ သူကေကာင္းတာလုပ္တာျဖစ္တဲ့အျပင္ ကိုယ္မလုပ္နိဳင္စြမ္းတာကို လုပ္ေပးေနတာဆိုေတာ့ သူ ့ကို က်ေနာ္နိဳင္သေလာက္ဝန္းရံေပးဖို ့ကိုပဲ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီညီလာခံမွာ က်ေနာ္တို ့တေတြ ေလးျမွားခၽြန္တဲ့အတတ္ပညာ၊ က်ေနာ္တို ့နဲ ့ တေလွတည္းစီးသူမ်ား တိုးတက္ဖို ့ ေႏြးေထြးဖို ့အခြင့္အေရးရနိဳင္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီညီလာခံမွာ က်ေနာ္တို ့လူတခ်ိဳ ့ရဲ့ အေရာင္ေတြ အနံ ့ေတြကို အကဲခတ္ခြင့္ရမွာေသခ်ာတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဆးေၾကာဖို ့ေပါင္းသင္ဖို ့အခြင့္အေရးေတြရမွာ ေသခ်ာတယ္လို ့ပဲ ႏွလံုးပိုက္မိတယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ ့ပဲ က်ေနာ္ သြားခဲ့တာပါ။
ေရာက္တဲ့ညေနမွာပဲ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ညစာထမင္းဆင္းစားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို ့က ခတ္ေစါေစါဝင္စားေတာ့ စားပြဲျပင္ဆင္ေနတုန္းဆိုတာမသိေတာ့ ဟင္းစံုေအာင္မစားခဲ့ၾကရဘူးေလ။ ေဒါသကုမၼာရီမေလး ခင္မင္းေဇာ္ရဲ့ေဆာ္ၾသမွဳေၾကာင့္ ဝကာနီးကာမွ ေနာက္ထပ္ဟင္းပန္းကန္ေတြေရာက္လာၿပီး အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို ့ထမင္းစားတဲ့ေနရာက ပင္မအေဆာက္အဦးၾကီးရဲ့ေအာက္ထပ္မွာပါ။ က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္ ့နဲ ့ေလေကာင္းေလသန္ ့လည္းရပါတယ္။
ထမင္းစားဝိုင္းမွာ ပထမဆံုးၾကားရတဲ့သတင္းကေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္အခန္းမွာ ဘယ္သူနဲ ့တြဲက်တယ္ဆိုတဲ့သတင္းပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ ့ကားတစင္းတည္းစီးလာခဲ့သူေတြလည္း က်ေနာ္တည္းခိုခြင့္ရတဲ့ အထပ္ ၅ မွာခ်ည္းမွာပဲ ေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့နဲ ့မ်က္ေစါင္းထိုးအခန္းေတြမွာဆိုပါေတာ့။က်ေနာ္တို ့နဲ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမွာေတာ့ ဗိုလ္ထက္မင္းတို ့မိသားစုအခန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ထက္မင္းနဲ ့က စကားမေျပာဖူးေသးပါဘူး။ သူ ့ဇနီးနဲ ့ကေတာ့ မႏွစ္က ဆရာႀကီးခိုင္ဦးေမာင္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္ အေပ်ာ္တန္း စာဝင္သင္ေပးတုန္းက သူကလည္း အဲဒီေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းျပဆိုေတာ့ အဲဒီကတည္းက သိခဲ့ၾကတာပါ။
ထမင္းဝိုင္းမွာ က်ေနာ္မသိတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခ်င္းမိုင္ေဒသခံတခိ်ဳ ့ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ညီလာခံအစီစဥ္ကိုၾကည့္ၿ့ပီး ညီလာခံပထမေန ့ ဒါမွမဟုတ္ ဒုတိယေန ့ၾကရင္ေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ အသာလစ္ထြက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြဆီသြားဖို ့စဥ္းစားထားခဲ့တာပါ။ ခ်င္းမိုင္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ဧရာဝတီသတင္းဂ်ာနယ္တိုက္က ကိုစိုး ဆီ ဖံုးဆက္ၿပီး စာအုပ္ဆိုင္ေတြဆီလိုက္ပို ့ဖို ့အကူအညီေတာင္းထားခဲ့တာပါ။ဆရာ ေမာင္သာမည ကိုလည္း အကူအညီေတာင္းဖို ့စဥ္းစားေပမယ့္ သူက က်ေနာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ခ်င္းမိုင္မွာျပဳလုပ္တဲ့ စီမီနာတခုလာတက္တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ပဲ စာအုပ္ဆိုင္ေတြလိုက္ပို ့ကူညီခဲ့တာမို ့ထပ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းရမွာအားနာလို ့ဒီတခါမေတာ့ ကိုစိုးကိုပဲ အကူအညီေတာင္းခဲ့တာပါ။ၿပီးေတာ့ ကိုစိုးနဲ ့ကလည္း လူခ်င္းမ်က္မွန္းတန္းမိေလာက္ေအာင္မဆံုဘူးေသးေတာ့ လူခ်င္းပိုၿပီးရင္းနီးခ်င္တာလဲပါတယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္က ဧရာဝတီအင္တာနက္မဂၢဇင္း စာအုပ္စင္က႑မွာ စာေတြဝင္ေရးေနတာၾကာေပမယ့္ ဒီက႑ကို တာဝန္ယူရဟန္တူတဲ့ ကိုစိုးနဲ ့က ဖံုးထဲမွာပဲစကားေျပာဖူးေသးလို ့အခုလို ႀကံဳတဲ့အခါ လူခ်င္းေတြ ့ရေအာင္ အကူအညီေတာင္းခဲ့တာပါ။
ညစာထမင္းစားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို ့မဲေဆာက္က ရဲေဘာ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားတေျပာေျပာနဲ ့ဝိုင္းဖြဲ ့ထိုင္ၾကတာေတြ ့ရပါတယ္။ ေခတ္ျပိဳင္က ကိုမန္းမ်ိဳးျမင့္၊ ကရင္သတင္းစဥ္က အယ္ဒီတာ နန္းေဖါေဂ၊ အာအက္ဖ္ေအသတင္းေထာက္ေလး ကိုမိုးေက်ာ္၊ ေဒါင္းအိုးေဝစါေစါင္က ဗိုလ္ေက်ာက္၊ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ ့စကားေျပာရင္ အားရပါးရေျပာတတ္တဲ့ ေဒါသကုမၼာရီေလး ခင္မင္းေဇာ္။ သူ ့ေဘးနားမွာ မ်က္မွန္ေလးတဝင္းဝင္းနဲ ့မိန္းခေလးတေယာက္။ ခင္မင္းေဇာ္ကမိတ္ဆက္ေပးမွ အာအက္ဖ္ေအသတင္းေထာက္၊ ဘေလာ့ဂါ မဆုမြန္ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ရဲရဲရင့္ရင့္သြက္သြက္လက္လက္ရွိမယ့္ေကာင္မေလးလို ့က်ေနာ္ထင္မိတယ္။
ထမင္းစားၿပီးလို ့အခန္းကိုျပန္တက္ေတာ့ ဆရာေနမ်ိဳးေအးနဲ ့က်ေနာ္ ေထြရာေလးပါးစကားထိုင္ေျပာၾကပါေသးတယ္။ သူက သူ ့ရဲ့စာေပအေတြ ့အၾကံဳေတြကိုေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္မသိေသးတဲ့အခ်က္အလက္တခ်ိဳ ့ကို က်ေနာ္သိခြင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ ့ငယ္စဥ္က သိခဲ့ၾကတဲ့ ကိုဟိန္းလတ္တို ့၊ ကိုေျပၿငိမ္းတို ့အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္သိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ ့ကဗ်ာစာအုပ္ကို က်ေနာ့္ရဲ့အတၱေနာမတိစိတ္နဲ ့ေဝဖန္ခဲ့မိတာကို ဝန္ခံရင္း သူ ့ရဲ့ ↔ေတးတိုတဲ့ငွက္ကေလး ↔ ကဗ်ာကို က်ေနာ္ႀကိဳက္လြန္းလို ့အာအက္ဖ္ေအကေန ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ အသံလႊင့္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူ ့ကိုႏွစ္သိမ့္မိပါတယ္။
သူနဲ ့က်ေနာ္စကားေျပာေနတုန္း အျပင္ဖက္လူသြားလမ္းေပၚက က်ေနာ့္နာမည္ေျပာၿပီး အခန္းေမးေနတဲ့အသံၾကားလို ့အျပင္ကိုေခါင္းျပဴၿပီးထြက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုရီးယားကလာတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုရန္နိဳင္ထြန္းကို ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ သူ ့လက္ထဲမွာ သားေရလက္ဆြဲအိပ္တလံုးဆြဲထားတာကို ေတြ ့ရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ငါးမိနစ္ေလာက္က ဆရာေမာင္လြမ္းဏီက ခင္ဗ်ား ပစၥည္းတခုေရြးရမယ္ အနည္းဆံုးေငြငါးရာပဲ ခင္ဗ်ားကို ေတာင္ကိုရီးယားက ရဲေဘာ္ေတြက လက္ပ္ေတာ့တလံုးေပးလိုက္တယ္ ကိုရန္နိဳင္ထြန္းဆီမွာပါလာတယ္ ဆိုၿပီးေျပာထားလို ့အျဖစ္မွန္ကိုသိထားတဲ့က်ေနာ္က ဝမ္းသာအားရပဲ ကိုရန္နိဳင္ထြန္းကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ကိုရန္နိဳင္ထြန္းက အခန္းထဲဝင္လိုုက္လာၿပီး လက္ပ္ေတာ့ကြန္္ပ်ဴတာနဲ ့သူတိုု ့ေတာင္ကိုရီးယားကထုတ္တဲ့စာအုပ္ ၄ အုပ္ကိုေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ယူလာေပးတဲ့သူ ့ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူလည္းပဲ သူ ့အခန္းသူ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကိုရန္နိဳင္ထြန္းျပန္သြားၿပီး က်ေနာ္နဲ ့ဆရာေနမ်ိဳးေအးတုိ ့တီဗြီထိုင္ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ တီဗြီက လိုင္းဆယ္လိုင္းပဲခ်ိပ္ထားတာမို ့သိတ္ၿပီးအဆင္မေျပလွပါဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးအိပ္ယာဝင္လိုက္ၾကပါတယ္။ အိပ္ယာဝင္မယ္လုပ္ေတာ့ ဟိုဖက္အခန္းထဲက ကိုသီဟေမာင္ေမာင္ ဖံုးစကားေျပာေနတာၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္တပိုင္းကို ဆက္လက္ဖတ္ရွဳၾကပါရန္...
(ေဖၚျပတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို ့အခန္ေလးရဲ့ ဧည့္ခန္းအေနအထားနဲ ့ေဟာ္တယ္ပင္မအေဆာက္အဦးေရွ ့မွာ ရုိက္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ပံုျဖစ္ပါတယ္။ဒီပံုကို ကိုတင္ေအး-ဗကသ ကရုိက္ေပးခဲ့တာပါ။)
ၿငိမ္းေဝ
No comments:
Post a Comment