ဥေရာပမဲဇာ

နိဒါန္းစကားေလးေျပာပါရေစလား ...

၂၀၀၄-ခုႏွစ္တုန္းကပါ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ထုတ္ေ၀တဲ့ “ေရစီးသံ” ဂ်ာနယ္မွာ “ဥေရာပမဲဇာ” ခရီးသြား အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြကို က်ေနာ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရစီးသံဂ်ာနယ္ထြက္စက (၁၅) ရက္ တႀကိမ္ ထုတ္ေ၀တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ တလတႀကိမ္၊ ဒိေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ႏွစ္လ သံုးလေနမွ တႀကိမ္။ က်ေနာ္က ႏွစ္လသံုးလမွ တႀကိမ္ထုတ္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အခန္းဆက္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးေတာ့လည္း စာဖတ္သူေတြ မပ်င္းရိရေအာင္ “ဥေရာပမဲဇာ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ႀကီးေအာက္မွာ ေခါင္းစည္းငယ္ေလးေတြ ဖြဲ႕ၿပီးေရးပါတယ္။ ဥပမာ ... “ဥေရာပမဲဇာ” ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ႀကီးေအာက္မွာ “နမ့္စြယ္ေခ်ာင္းမွသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္သို႔” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ငယ္ရဲ႕ေအာက္မွာ နံပါတ္စဥ္ (၁) (၂) (၃) ... အစ ရိွသျဖင့္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ေရးလာလိုက္တာဟာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။
အခု ... က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ “ဘေလာ့” ေလးမွာ “ဥေရာပမဲဇာ” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြကို တင္ျပဖို႔ စဥ္းစားေတာ့၊ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးေတြဟာ ေရွ႕ေနာက္အစီစဥ္အတိုင္း မေဖာ္ျပပဲ၊ အဆင္ေျပသလို စိတ္ပါသလို ႀကံဳသလုိ တင္ျပရင္လည္း ဖတ္လို႔ရတာပဲဆိုၿပီး အႀကံေပးတဲ့သူကလည္း ေပးလို႔ “ဥေရာပမဲဇာ” ခရီးသြား ေဆာင္းပါးေတြကို အဆင္ေျပသလိုပဲ တင္ဆက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခါ က်ေနာ္တင္တဲ့ ပို႔စ္ကေတာ့ ဥေရာပမဲဇာ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြထဲက ရထားတစင္းနဲ႔ ရြာလည္ ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ေဒၚတန္ခူးရဲ႕ ရထားစီးအေတြ႕အႀကံဳေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ေဆာင္းပါးက ခ်ာတူးလန္ေဆာင္းပါးဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ သိေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ၾကြားခ်င္ေသးလို႔ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ပို႔စ္ တင္လိုက္ရပါတယ္။


ပီ႐ူးဂီတ၊ စေကာ့တလန္ ပုေလြသံ အာဖရိက ဗံုသံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေထာင္ေခ်ာက္ငယ္မ်ား (၆)

အို ... မိတ္ေဆြဗိုက္ကင္းႀကီးရဲ႕
ကြ်ႏု္ပ္ကအာရွအပ်ဳိစင္ပါ
“ေဟာ့ေဒါ့” နဲ႔ “ဟမ္ဘာဂါ” ကို
ဘီယာတခြက္နဲ႔ မလဲႏိုင္သူပါ
ယဥ္ေက်းမႈေထာင္ေခ်ာက္
၀ါးေထာက္ၿပီး မခုန္ႏိုင္ခဲ့သူပါ
ကာ႐ိုဟန္ လမ္းမႀကီးေပၚက
ပီ႐ူးဂီတ၊ စေကာ့တလန္ ပုေလြသံ
အာဖရိက ဗံုသံ
စကန္ဒီေနဗီးယားေနျခည္
စေတာ္ဗယ္ရီအ႐ိုင္း
ဗယ္ရီသီးအျပာ
ဒါေတြကို စြဲမက္ခဲ့သူပါ ... ... ။

“ဥေရာပမဲဇာ” ကဗ်ာရွည္မွ ...


“ကိုၿငိမ္းေ၀က ေနာ္ေ၀းေရာက္ခါမွပဲ၊ ကမၻာႀကီးလံုးတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕သိသြားတာဗ်”
ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္၏ စကားကို က်ေနာ္ႏွင့္ တအိမ္တည္းေနသူ ကိုမြန္းေအာင္(ေတးသံရွင္မြန္းေအာင္)က အၿပံဳးႏွင့္ ေထာက္ခံ သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းထြန္းတို႔က က်ေနာ့္ကို ၿပိဳင္တူၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးၾက၏။ တျခား ဒီဗြီဘီအဖြဲ႕သားမ်ားကမူ နားမလည္သလို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေလသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
မိုးမိုးထြန္း၏ အေမးကို ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္(ယခု ျမန္မာသတင္းသမဂၢ)က ျပန္မေျဖေသးဘဲ ၿပံဳးေန၏။ က်ေနာ္အဖို႔ သည္အတိုင္း ၿငိမ္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၀င္မရွင္းလွ်င္ လူေတြပိုၿပီးစိတ္၀င္စားကာ အက်နာေတာ့မည္ကို သိသျဖင့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ၀င္ရွင္းျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရ၏။
ယမန္ေန႔ညေနက ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္ကို က်ေနာ္သြားခဲ့သည္။ မသြားခင္ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ထံ က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္၏။ ေနာင္လာမည့္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ “ေဘာ့စ္” ၿမိဳ႕၌ ျပဳလုပ္မည့္ တကၠသိုလ္၀င္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲတြင္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ မိတ္ဆက္စကားေျပာဖို႔ ရိွေန၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က စီကာပတ္ကံုး မေျပာတတ္။ အဂၤလိပ္လို ခ်ေရးၿပီးဖတ္ျပဖို႔ စဥ္းစားျပန္ ေတာ့လည္း က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္က်င့္သာရိွၿပီး ေရးက်င့္မရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာသမွ် အဂၤလိပ္လို ျပန္ေရးေပးဖို႔ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ထံ အကူအညီေတာင္းခဲ့၏။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္က သေတာတူသျဖင့္ သူ႔ထံ က်ေနာ္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ့္အဖို႔ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္ကို ယခင္က ႏွစ္ႀကိမ္မွ် ေရာက္ဖူးၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကမူ လမ္းသိသည့္ အေဖာ္၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ အားနည္းခ်က္အတိုင္း လမ္းခရီး၏ထူးျခားခ်က္ႏွင့္ အလွအပမ်ားကိုသာ ဂရုတစိုက္ၾကည့္တတ္ၿပီး ဘူတာအမည္မ်ား၊ လမ္းခရီးတြင္ ျဖတ္သည့္ ဘူတာမ်ားကို ဂရုမစိုက္ခဲ့မိ။ အထူးသျဖင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္ သြားသည့္ခရီးမွာ အထူးတလည္ မွတ္သားၿပီး အဆင့္ဆင့္သြားဖို႔မလိုဘဲ စတင္ တက္စီးသည့္ ေျမေအာက္ဘူတာမွတဆင့္ ယင္းမီးရထားလိုင္း အဆံုးအထိ စီးသြားရသည့္ ခရီးျဖစ္သျဖင့္ မွတ္ရလြယ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုတႀကိမ္ တေယာက္တည္းသြားဖို႔ စီစဥ္ေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အခက္အခဲ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိဟု ယူဆခဲ့ပါသည္။
ပထမ ... က်ေနာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ အနီးဆံုး ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွ အမွတ္ (၃၇) ကားကိုစီးကာ ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္ တို႔ အိမ္ေရွွ႕တြင္ ဆင္း၏။ တခါ ေျမေအာက္ဘူတာ႐ံုကေလးထဲသို႔ ဆင္း၏။ ၿပီးမွ အမွတ္ (၂) ေျမေအာက္ရထား ေပၚ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ဘူတာ႐ံု ဘယ္ႏွစ္ခုမွ် ျဖတ္လာခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စား။ ရထားလမ္းဆံုးတြင္ သူမ်ားနည္းတူ ရထားေပၚကဆင္း ေျမေပၚတက္ခဲ့၏။ ေျမေပၚက ရထားလက္မွတ္ေရာင္း သည့္ အခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္ကာ အျပင္ဘက္ ထြက္လိုက္သည့္အခါ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ား ဘယ္လိုဆက္လက္လွမ္းရ မည္ကို မသိေအာင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထိုအခါက်မွ က်ေနာ္ ရထားမွားၿပီး စီးခဲ့သည္ကို သိလိုက္ရေတာ့သည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္မွာ ဘူတာထဲက ထြက္၊ လက္၀ဲဘက္လမ္းကို သြား၊ တံတားတခုကိုေက်ာ္၊ ေတာင္ကုန္းေပၚက ဆင္းလွ်င္ (၅) မိနစ္အတြင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ႏိုင္သည္။ ယခုေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္သို႕သာ သြားသည့္ လမ္းတခုတည္းသာ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ရိွေန၏။ က်ေနာ္ ရထားမွားၿပီး စီးခဲ့ၿပီ။
ေျမေအာက္ဘူတာ႐ံုထဲ ျပန္ဆင္းခဲ့ရျပန္သည္။ ထြက္ခါနီး စက္ႏိႈးထားသည့္ ရထားေပၚ တက္ခဲ့၏။ က်ေနာ္ တက္ခဲ့သည့္ဘူတာအထိ ျပန္စီးရန္ စဥ္းစားသည္။ ဘူတာတခု၊ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္လာရ၏။ ျဖတ္လာခဲ့ရသမွ် ဘူတာ႐ံုမ်ား၏ အခင္းအက်င္း၊ အျခယ္အသမွာ တခုႏွင့္ တခု ဆင္တူးယိုးမွား ျဖစ္ေနၾက၏။ ပိုဆိုးသည္မွာ ဘူတာ႐ံုနာမည္မ်ားမွာ ေနာ္ေ၀းဘာသာႏွင့္သာ ေရးထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဂိုကတည္းက ဘယ္ဘူတာက စတင္စီးသည္၊ လမ္းတြင္ ဘူတာဘယ္ႏွစ္ခုျဖတ္ရသည္ ဆိုသည္ကို မွတ္သားမထားခဲ့သည့္ က်ေနာ့္အဖို႔ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ရေလေတာ့၏။ ဟုတ္ႏိုးႏိုး ေတြ႕ႏိုးႏိုးႏွင့္ဘူတာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်ာ္လာခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တစံုတခုဆံုးျဖတ္ကာ ေရာက္သည့္ဘူတာတခုတြင္ က်ေနာ္ဆင္းလိုက္၏။ ေတြ႔လို ေတြ႕ျငား ဇေ၀ဇ၀ါစိတ္ႏွင့္ပင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ရထားေပၚ က်ေနာ္ ျပန္ပါလာခဲ့ျပန္သည္။
ဘူတာ (၃) ခုမွ် ေက်ာ္မိေသာအခါ၊ အဂၤလိပ္လို ဆိုင္းဘုတ္တခုကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သို႔ေသာ က်ေနာ္စီးလာသည့္္ ရထားက ထြက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေရွ႕ဘူတာတြင္ ျပန္ဆင္းကာ၊ ယင္း ဆိုင္းဘုတ္ရိွသည့္ဘူတာသို႔ ျပန္စီးရျပန္၏။ ဆိုးဘုတ္ကေလးမွာ “အက္ဗက္ မြန္႔ခ္” ျပတိုက္သို႔ ဟူ၍ ေရးထား၏။ က်ေနာ္ ၀မ္းသာသြားရသည္။ က်ေနာ့္ကို ကယ္တင္သြားခဲ့ေသာ မဏိေမခလာဆိုင္းဘုတ္ကေလး။ ထုိဘူတာတြင္ ဆင္းကာ ေျမေပၚတက္ၿပီး “အက္ဗက္ မြန္႔ခ္ ပန္းခ်ီျပတိုက္” ေရွ႕ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္သြားရသည္။ ဘာမွ် အခက္အခဲမရိွေတာ့။ ဒီျပတိုက္ကို က်ေနာ္တေယာက္တည္း သံုးႀကိမ္မွ်ေရာက္ခဲ့ဖူး ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းကားစီးၿပီး ျျပန္လို႔ရႏိုင္သည္။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ည (၇)နာရီ ရိွေနၿပီ။ အိမ္က စထြက္တုန္းက ညေန (၄) နာရီခြဲ။
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သားအားလံုး က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီး ၀ိုင္းေမးၾက၏။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔ အိမ္ႏွင့္ က်ေနာ့္အိမ္က အိမ္သားမ်ားမွာ ဖုန္း တဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ကာ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ပူေနၾကသည္ဟု သိရ၏။ က်ေနာ္က အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ထံ ဖုန္းဆက္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ ျမင့္က လမ္းခရီးကို အေသအခ်ာ ရွင္းျပ၏။ စိတ္မေက်မခ်မ္းႏွင့္ပင္ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ ခ်ီတက္ရျပန္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္တို႔အိမ္ခန္း တံခါး လူေခၚေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကို ႏွိပ္ေသာအခါ ည (၉)နာရီ ရိွေခ်ေတာ့၏။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ေဒၚေပါက္ႏွင့္ ကေလး (၂) ေယာက္က အေပါက္၀တြင္ အၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ ဆီးႀကိဳ ၾကေလသည္။
ယမန္ေန႔က အေတြ႕အႀကံဳကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေသာအခါ ဒီဗြီဘီအဖြဲ႔၀င္အားလံုးက ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေျပာခဲ့ေသာ စကားကို သေဘာေပါက္လက္ခံသြားၾက၏။ ကမၻာႀကီးလံုးသိအေၾကာင္း က်ေနာ္၏ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈကို ၀ိုင္း၀န္း အသိအမွတ္ျပဳၾက၏။ နဂိုကတည္းက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္အဖို႔မူ က်ေနာ့္အေပၚ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ေနာက္ေျပာင္စရာ အခ်က္ေကာင္းတခ်က္ လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ရရိွလိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေတာ့၏။

ၿငိမ္းေ၀