ေႏြတည

( ၆ )

ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္လားၿပီး ကာလ အတန္္ၾကာမ်ွ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ရက္အေပါင္း၌ မေမ့ႏိုင္စရာျဖစ္သည့္ ေ၀၏ ရုပ္ပံု ကားခ်ပ္ငယ္ကေလးေပါင္း မ်ားစြာရွိေပသည္။ ကာလ အတန္ၾကာလာေသာ အခါ၌ ထုိပံုတူလႊာ ကားခ်ပ္ငယ္ကေလးမ်ား သည္ အခ်ိဳ ့ေဆးေရာင္ မိွန္စျပဳလာသည္လည္း ရွိရေပမည္။ အခ်ိဳ ့မပီမသေတာ့သည္လည္း ရွိိရေပမည္။ အခ်ိဳ ့တပိုင္းတစ ပ်က္ျပယ္ေနမည္လည္း ရွိရေပမည္။
ထုိ ေ၀ ့ရုပ္ပံု ကားခ်ပ္ငယ္ကေလး အေပါင္း၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့က်ေနာ္တုိ ့ဆိုက္ေရာက္သြားသည့္ တညေနသည္ တပိုင္းတစ ပ်က္ျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေ၀့ ပုံတူကားခ်ပ္ တခ်ပ္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိကားခ်ပ္ငယ္ေပၚ၌ကား ေ၀သည္ ၿပံဳးရယ္မေနေပ။ ေ၀ ့မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ ညိဳ ့ရိပ္ ေဆြးေရာင္သန္းေနခဲ့သည္။ ေ၀့မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားသည္ စင္းေငးက်ေနခဲ့၏။


ေ၀သည္ ဘယ္ဆီ၀ယ္မဟုတ္ဘဲ ေငးေနခဲ့သည္။ ျမင္းလွည္း ျဖတ္သန္းလာစဥ္၌ နံေဘးတြင္ တရိပ္ရိပ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အညာရႈခင္း ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားကုိလည္း မဟုတ္၊ လမ္းနံေဘးရွိ ဆူးရစ္ခ်ံဳကေလးမ်ားကိုလည္း မဟုတ္၊ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားနံေဘး အနိမ့္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းပုိင္းရွိ စိ္မ္းစုိေနေသာ ယာခငး္ ကြက္မ်ားကိုလည္း မဟုတ္၊ ေနာက္၌ ေတာင္ကုန္းေကြ ့၀ယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ညိဳ့မိွဳင္းေနသည့္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ဘူတာရုံကုိလည္းမဟုတ္၊ ထုိေနာက္ဖက္၌ အေ၀းဆီ၀ယ္ ညိဳ ့ညိဳ ့ဆိုင္းဆုိင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာေတာင္မ်ားကုိလည္းမဟုတ္။

က်ေနာ္တုို ့ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ဘူတာရုံမွ ထြက္အလာ၌ ၿမိဳ ့သို ့အသြား လမ္းေပၚ၀ယ္ မုိးမႈန္မ်ားသည္လည္း မိွဳင္းအုံ ့စြာက်ေန၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားေပၚ၀ယ္ ျမဴမ်ား ရစ္သိုင္းေန၏။ အျမင္မ်ားမွာ ညိဳ ့မိႈင္းအုံ ့ပ်ေနျပန္သည္။ ေရွ ့လျခမ္းေကြ ့အလြန္၌ က်ေနာ္တို ့၏ ခရီးဆုံး ၿမိဳ ့သစ္ကေလးၿမိဳ ့သည္ အနိမ့္ပုိင္းမွ ေပၚလြင္လာေလသည္။
ေ၀သည္ ျမင္းလွည္းကုိ ေက်ာမွီထား၏။ လက္ကုိင္ပု၀ါေထာင့္စြန္းတဖက္ကုိ ကိုက္ေနသည္။ လက္တဖက္ျဖင့္ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ေထာက္ထားသည္။ ေ၀၏ အျပာလဲ့နီလာအေသြးအကၤ်ီသည္ အသားႏွင့္ ကပ္ေန၏။ က်ေနာ္ သူ ့ပခုံးေပၚသို ့လက္တဖက္တင္ကာ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္အထိ သူသည္ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲစြာ ေငးေနလ်က္ပင္။

̎ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ...ဟု ̎ က်ေနာ္သည္ သူ ၾကားသာရုံ ေမးေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ ့စိ္တ္၌ ခံစားေနရသည္တုို ့ကုိမူသိေနသည္။

သူသည္ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ကုိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသျဖင့္ သူ ့အေမကို မည္မွ် လြမ္းေနမိရွာမည္ကို သိပါသည္။က်ေနာ္သည္ ကရုဏာစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲ၀ယ္ ေႏြးေနကာ သူ ့ကုိ ခေလး ကေလးေခ်ာ့သလုိ ပခုံးကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိျပန္သည္။
သူကလည္း က်ေနာ့္ကုိ ေမာ့၍ပင္ မၾကည့္၊ မ်က္လုံးအိမ္၌ကား မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္လာေနေလသည္။ သူသည္ ၿငိမ္ေတြေနရင္း စိတ္ထိခိုက္ေနခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္လည္း ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္ၿပီး ေလာ ေလာဆယ္ဆယ္ ဘယ္ပံု ေနထုိင္ရမည္ကိုလည္း မေတြးအားေသး။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္္၌ ေတာအုပ္ႀကီးအိမ္သို ့အေေရာက္သြား၊ၿပီးမွ ေနစရာရွာ၊ ၿပီးမွ အလုပ္အတြက္ ဆက္ဆံေရး အပုိင္းမ်ားကုိ စဥ္းစား။
ေလာေလာဆယ္တြင္ကား ေ၀ ဤသုိ ့စိတ္ထိခုိက္ေနသည္ကို မျမင္လုိေပ။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ရယ္ေစရန္ တခုခု ေျပာရန္သာ ေတြးေနမိေလသည္။
သို ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ၌ ျပက္လုံး တခုမွ် ၀င္မလာႏုိင္ေပ။ က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာေလးကုိသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူ ့ဆံပင္ကေလးမ်ားကို သပ္တင္ ေပးေနခဲ့မိေလသည္.။

“ ရည္းစားလြမ္းလုိ ့လားဟင္... ေျပာစမ္းပါေ၀ရယ္၊ မ်က္ရည္၀ဲလာရတာက ဟိုက က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားကုိ လြမ္ေနလို ့လား၊ ဒါျဖင့္ ကို ျပန္ပုိ ့ေပးမယ္ေလ၊ ေ၀ ့လူကလဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ ့လက္ခံမွာဘဲမုိ ့လား ”

က်ေနာ္ ရယ္သံႏွင့္ေျပာသည္အထိ ေ၀သည္ လွည့္မၾကည့္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ပါးကုိ မနာမက်င္ လိမ္ဆဲြလုိက္ၿပီး မရႈစိမ့္ႏုိင္ ျဖစ္လာခဲ့မိျပန္သည္။

“ ကုိကိုတု ့ုိ ေပ်ာ္ေနၾကရမယ့္အခ်ိန္မႈတ္လား... ေ၀ ” တီးတုိးေျပာေနမိျပန္သည္။

ေ၀ ့မ်က္လုံးအိမ္မွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား လိမ့္ဆင္းလာကာ က်ေနာ့္လက္ေပၚသို ့
ေၾကြက်လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားကုိ မသုတ္ပစ္ဘဲ သည္အတုိင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားကို စိတ္ျဖင့္ ေရတြက္ၾကည့္ေနခဲ့၏။

ျမင္းလွည္းသည္ လျခမ္းေကြ ့လမ္းကို ေက်ာ္ကာ တမာပင္မ်ား အုံးဆုိင္းေနသည့္ ၿမိဳ့ သစ္ကေလးသို ့ခ်ိဳး၀င္ လုိက္ေလသည္။ ေရွ ့မွေမာင္းႏွင္သြားသည့္ ျမင္းလွည္းမွ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ၿမိဳ ့အ၀င္လမ္းမ၌ ပ်ံ ့၀ဲ့ေနရစ္ခဲ့၏။
လမ္းမ်ားအတန္ငယ္ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိဳးေကြ ့ၿပီးမွ ၿခံႀကီးတခုေရွ ့တြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ၿပီး “ ေတာအုုပ္ႀကီးအိမ္ ေရာက္ပါဘီ ဆရာေလး ” ဟု ျမင္းလွည္းသမား အဖုိးႀကီးက ေျပာေလသည္။
က်ေနာ္တို ့အိမ္ေထာင္ပစၥည္း အခ်ိဳ ့တ၀က္ကုိ တင္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ ျမင္းလွည္းသည္ ေနာက္ဖက္မိုးမႈန္မ်ားက်ေနေသာ လမ္းမအတိုင္း ခပ္ေႏွးေႏွး ေမာင္းလာသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ ေ၀သည္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ေျမေပၚသို ့ေျခခ်လုိက္ၾက၏။ မိုးမႈန္မ်ားက်ေနဆဲတြင္ ၿခံ၀တြင္ ရပ္လုိက္ၾကၿပီး “ ဒို ့မ်ားဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရအုံးမွာလဲမသိဘူးေနာ္ ေ၀ ” က်ေနာ္သည္ စကားဆက္ရွာၿပီး ေျပာခဲ့၏။
ေ၀သည္ ၿခံ၀၌ ေက်ာက္ရုပ္ကေလးလုိ ရပ္ေန၏။ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေသာေက်ာက္ရုပ္ကေလးျဖစ္၏။ ေ၀ ့မ်က္လုံးမ်ားကား ေငးရီေနဆဲပင္။ ေ၀ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနပ္ခါး မႈန္ကေလးမ်ားလည္း ျပယ္ေနၾကေလၿပီ။
ၿခံ၀တြင္ ပစၥည္းမ်ားခ်ခဲ့ၿပီး ျမင္းလွည္း ႏွစ္စီးသည္ တမာပင္မ်ားအုပ္ဆုိင္းေနေသာ လမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ ထြက္သြား၏။ ၿခံ၀င္းႀကီးထဲမွ ေတာအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေတာအုပ္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာၾကေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေတာအုပ္ႀကီးကို လွမ္းၿပံဳး ႏႈတ္ဆက္ေန၏။ စိတ္၌္မူ ယခုက်ေနာ္ႏွင့္ အလုပ္အတူလုပ္ရမည့္ ေတာအုပ္ႀကီးမွာ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း ရွိသူဟုတ္မဟုတ္ ရွာေဖြေလ့ လာေနမိ၏။ ေတာအုပ္ႀကီးမွာလည္း သေဘာသကာယ ေကာင္းမြန္ပုံျဖင့္ အေ၀းမွပင္ လွမ္းၿပံဳးလာေလသည္။
ထုိအခ်ိန္ကေလး၌ ေ၀သည္ လူစိမ္းမ်ားႏွင့္ ဆက္္ဆံရမည္ကုိ ခေလးတေယာက္ေၾကာက္ရြံ ့ပံုမ်ိဳးျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ ့လာသလိုက်ေနာ့္ နံေဘးသုိ ့တိုးကပ္ေလသည္။ သူသည္ ၿခံ၀သို ့ထြက္လာၾကသူမ်ားကို မ်က္လုံး၀ုိင္းႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ေနျပန္သည္။

“ တရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ဒီအိမ္မွာဘဲတဲရမွာေပါ့ ” ဟု က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ကုိေျပာေန၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ကုိလွွည့္မၾကည့္ဘဲ “ ေ၀ ေတာ့ အေမ့ဆီျပန္ေျပးခ်င္ဘီကုိကုိရယ္ ” ဟု ေျပာေနသည္။
“ ဘာျပဳလို ့မ်ားလဲ ”
“ ဘာျပဳလို ့လဲ၊ ေ၀ေလ သူနဲ ့ေနရမွာကုိ ေတြးၿပီးေၾကာက္ေနတယ္၊ သူရုိ္က္မွာကိုေၾကာက္ေနတယ္။ အေမတို ့နဲ ့လဲ ေ၀းလာခဲဘီမႈတ္လားကိုုကုိရယ္ ”

က်ေနာ္သည္ မရယ္ႏုိင္ဘဲ သူ ့ကုိေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ေတာအုပ္ႀကီးႏွင့္ အလုပ္ကိစၥ စကားမ်ား ေျပာေနစဥ္ တြင္လည္းက်ေနာ့္ စိ္္တ္မ်ားမွာ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ ့စိတ္ထဲ၌ တကယ္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ထုိေသာကစိတ္မွာ က်ေနာ့္ကိုနာက်င္လာေအာင္ ရုိက္ခတ္ေလသည္.။ သူသည္ ခေလးကေလးျဖစ္၏။ သူသည္ ခေလးစိတ္တပုိ္င္းႏွင့္ မိန္းမရုိင္းကေလးေပတကား။ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိမယုံၾကည္ႏုိင္ေသာ စိတ္တ၀က္။ ယံုၾကည္စိတ္ တည္းတည္းကေလးမွ်ျဖင့္ပင္ ဤမွ်ေ၀းလံလွေသာ ခရီးရွည္ႀကီးသို ့သြားရာ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လုိက္ပါ လာခဲ့ေပသည္.။

ေ၀ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ ငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာအနက္၀ယ္ မပီမသေတာ့ေသာ ကားခ်ပ္ငယ္ ကေလးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိသည့္အတြငး္၌ ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္ အတူေနခဲ့သည့္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ၿမိဳ ့အစြန္ပိုင္းမွအိမ္ကေလးသည္ လည္းပါ၀င္ျပန္သည္။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာ၌ ေ၀သည္ မေပ်ာ္ပိုက္္ႏိုင္၊ ေသာကေ၀ေနခဲ့ေလသည္.။ အေပါင္းအသင္း မရွိေသးသျဖင့္္ စိတ္အားလည္းငယ္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္မ်ား၌ ေ၀သည္ အိမ္ကေလးထဲ၌ ညိွဳးမွိန္စြာ ေနရစ္ခဲ့၏.။ ညေနခင္းတုိင္း က်ေနာ္အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္မ်ားတြင္ အစဥ္အၿမဲ ၿခံ၀ မွွ ထြက္ေစာင့္ ႀကိဳေနတတ္၏။ က်ေနာ္ ျပန္လာလွ်င္ေ၀သည္ ဖခင္ကုိ ႀကိဳသည့္သမီးကေလးကဲ့သို ့ု က်ေနာ့္ကုိ ေျပးေပြ ့ႀကိဳ တတ္ေလသည္။

အိမ္၌ တေယာက္တည္း ေနစဥ္၀ယ္ ေ၀သည္ သီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္ကို တီးတုိးညည္းရင္း အလုပ္တခုခုကို လုပ္ေနတတ္ေလသည္။ တခါတရံ၌ သူသည္ဆန္ေဆးရင္း ေပါက္တတ္ကရမ်ားကုိ သီခ်င္းလုပ္ ဆုိညည္းကာ မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ က်ေနတတ္ျပန္သည္။ သူ ့သီခ်င္းမ်ား၌ သူ ့အေမကို လြမ္းတေနတတ္ေလသည္။ သူသည္ေပါက္တတ္ကရ စပ္ဆိုရင္းသူ ့အေမကုိ ျမင္ေနေပေတာ့မည္။ သူ ့စိတ္အာရုံသည္ ေတာင္တန္းမ်ား ေခ်ာင္းေျမာင္း အင္းအုိင္မ်ား အလီလီျဖတ္သန္းသြားၿပီး သူ ့အေမ ရင္ခြင္ထဲသို ့ ေျပး၀င္ေနေပမည္။ သူ အလုပ္လုပ္ရာ စပါးစက္ႀကီးသို ့လည္း စိတ္အာရုံမ်ားက ေရာက္ေနေပမည္၊ သူအလုပ္လုပ္ရာတဲတန္းလ်ားကေလးသို ့လည္း ေရာက္ေနေပမည္။

သူ သီခ်င္းကုိ တီၤးတုိးဆုိရင္း ဆန္ထည္းမွ စပါးလံုးေရြးေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္အလုပ္မွျပန္လာၿပီး ေျခသံမၾကားေအာင္ အိမ္ေပၚသို ့တက္သြားသည္။ သူ့ေနာက္ေက်ဘက္မွ တံခါး၀တြင္ ကြယ္ၿပီး အသာရပ္ေနသည္။ ထုိအခါ၌ က်ေနာ္သည္ သူမၾကားေစရန္ အသက္ကုိပင္ မွ်င္းၿပီး ရွဴေနရ၏။
သူေပါက္တက္ကရ သီခ်င္းစပ္္ဆုိေနသည္မွာ ခပ္တိုးတိုးျဖစ္သျဖင့္ မနည္း နားစြင့္ေထာင္ေနရ၏။ သီခ်င္းဆုိရင္း သူ ့အသံကေလးမွာ တုန္လာေနေလသည္။ သူ ့မ်က္လုံးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္လာေနရာမွ မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္လုံးအိမ္ကုိ ပိတ္ဖုံးသြား၏။ သူ ့ပါးျပင္ေပၚသိုု ့မ်က္ရည္မ်ား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိမ့္ဆင္းလာေနစဥ္ သူ ့အသံမွ ပို၍လိႈက္တက္လာေနေလသည္။

မိဒုကၡရဲ ့အပူသယ္ အေမရယ္...အေမ့ သမီးေလး ခင္ေ၀့ကိုကြယ္ ေျပးလုိ ့ျမင္လွဲ ့ကြယ္။
အေမ့ကုိ မခ်စ္လုိ ့အေမ့ကိုပစ္လုိ ့သူ ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္လာခဲ့တယ္...အမိုက္မေလးရယ္..
အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ပုလဲပုတီးေလနဲ ့အခ်ိတ္ထမီရယ္အေမရယ္ ...ဒီေတာ ဒီေတာင္ ရႈိ ေျမာင္ေတြ ျဖတ္လို ့အေ၀းကေန ေဆြ း ေနရပါတယ္၊ ေသာင္ျပင္မွုာ လႊတ္တဲ့ ေခြးလိုကြယ္ မေအးရႏုိင္ေတာ့တယ္။
တယ္နယ့္..တဲ့နယ္...တဲနယ္...တဲ့နယ္...တဲ့နယ္ တယ္္။

ေအာ္ ခင္ေ၀ ခင္ေ၀၊ အမိုက္မေလး အခုေတာ့ နင့္အျဖစ္ဟာ တယ္လုိ ့မို ့ ဆုိးပါလားေနာ္၊ နင္ဟာ လူ ့ျပည္မွာေတာင္ ေနဖုိ ့မေကာင္းေတာ့ဘူး ခင္ေ၀ရယ္၊ တယ္နယ့္...တဲ့နယ္...တဲ့နယ္...တဲ့့နယ္...တဲ့နယ္....တဲ့နယ္...တယ္။

ထိုအခါတြင္ကား က်ေနာ္သည္ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာမွ မေအာင့္အီးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလုိက္ရေလသည္.။
သူသည္ လန္ ့ဖ်တ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ေနလ်က္ႏွင့္သူသည္ ထမီတုိတုိ၀တ္ကာ ကမန္းကတမ္း ထရပ္လုိက္တတ္္ေလသည္။ က်ေနာ့္ကုိေယာက္်ားကေလး တေယာက္ကဲ့သို ့လက္သီးဆုပ္ၿပီး တဘုိင္းဘုိင္း ထုိးလုိ္က္တတ္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္သူ ့လက္ကေလးမ်ားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ကုိင္လုိက္ၿပီး သူ ့ကုိ အတင္းသိမ္းႀကံဳးေပြ ့ဖက္လုိက္၏။
` သူသည္ ပုိ၍ စိတ္ထိခုိက္သြားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ တရွဳိက္ရွိိဳက္ငိုျပန္ေလသည္။
ထုိညေနမ်ား၌ သူ ့ရွိဳက္သံႏွင့္က်ေနာ္၏ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္ေမာေနသံ ထုပုတ္ ရုိက္ႏွက္သံမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အိမ္ကေလးမွာလည္း စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ သြားတတ္ျပန္သည္။

ညေနခင္းမ်ား၌ ေ၀သည္ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လွ်င္က်ေနာ္ႏွင့္ အတူ လုိက္လာတတ္ျပန္သည္။ သူသည္ ထမင္းအုိးကိုမီး ကမန္းကတန္း ထုိးၿပီးတည္၏။ က်ေနာ့္ကုိ အတင္းေစာင့္ဆိုင္းခုိင္းထားတတ္၏။ တခါတရံ၌ ေပေပေတေတ မ်က္ႏွာကုိ ကမန္းကတမ္း ပုဆိုးစုတ္ျဖင့္္ သုတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ ေနာက္မွေျပးလုိက္လာေလသည္။
ညေနခင္းမ်ား၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ၿမိဳ ့အျပင္ဘက္ ရစ္ေခြေခ်ာင္းတ၀ိုက္မွာ အစဥ္အၿမဲလိုပင္အသံမရွွိ၊ တိ္တ္ဆိတ္ေအးၿငိမ္းေနတတ္ေလသည္။ ခ်ဳံပုတ္စိမ္္းမ်ားသည္ ေခ်ာင္းကမ္းပါး၌ ကပ္ေပါက္ေန၏။ ဆီးႏွင္းမ်ား က်စျပဳလာလွ်င္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ ေတာင္ေခ်ာက္ကုန္းကေလးမ်ားသည္ ပို၍တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္သည္ တုိးသက္စြာ စီးဆင္းေန၏။ သစ္ရြက္ကေလးမ်ား ေခ်ာင္းေရထဲ၌ ေႏွးေကြးေလးလံလွစြာ ေမ်ာေနစဥ္၌ ေ၀သည္ က်ုေနာ့္ ေနာက္မွ အိေျႏၵရွင္ မိန္းမႀကီးတဦးလုိ ေခ်ာင္းကမ္းပါး အတုိင္း တည္တည္ခန္ ့ခန္ ့ႀကီးေလွ်ာက္လာတတ္ျပန္သည္။

ခပ္ေ၀းေ၀း ယာခင္းေစာင္း ကုန္းျမင့္၌ကား အပြင့္မ်ားရဲေနေသာ လက္ပံပင္ႀကီးမွ လက္ပံပြင့္မ်ားသည္ တသဲသဲ၀ဲလွည့္ေၾကြက်ေနသည္။

“ ေ၀ က တကယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမႀကီးလို ေနတတ္ပါတယ္ ” ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္သည္ အလုပ္အကုိင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေ၀နားမလည္ႏုိင္သည့္ အျခား အေၾကာင္းမ်ား ကုိပါ ေျပာျပလာတတ္ေလသည္။
ေ၀သည္လည္း နားလည္သလုိလို ေခါင္းတဆက္ဆက္ ညိတ္လာရင္းမွ မဆီမဆုိင္ ၾကားျဖတ္ေမးလာေလသည္။

“ ကဲ... ဒါေတြထားကြယ္၊ ေ၀့ကို ကုိ အျမဲတန္းေျပာေနက် စကားဘဲ ေျပာရအုံးမယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ရွင္လုိ မိန္းမပီသေအာင္ ေနတတ္ရမယ္ဟုတ္လား၊ ခေလးဆိုရင္ ခေလးလုိ ေနတတ္ရမယ္၊ ေ၀ ့အေနနဲ ့ဆုိရင္လဲ ေတာအုပ္ကေလးရဲ ့ဇနီး၊ သိမ္သိ္္မ္ေမြ ့ေမြ ့ေနတတ္ရမယ္၊ တခါတရံ ေ၀ေနတာေျပာတာ ခေလးဆန္လြန္းတယ္လို ့ ထင္တယ္ ”
“ အုိ...ခင္ေ၀ ဘာလုပ္လို ့လဲ ”
“ ကဲ...အခု ေျပာတဲ့ ဟာကုိ ေ၀ ့ဘာသာ ေအးေအး ေဆးေဆး စဥ္းစားစမ္း၊ ခု ေ၀ ေျပာလုိက္တဲ့ ဟန္ဟာ ခေလးဟန္ဘဲ ”
“ ေကာင္းဘီ ဒါျဖင့္ လူႀကီးလိုေနျပမယ္၊ ကဲကြယ္...အေမႀကီးအိုကေလးလိုလို ေနျပလိုက္အံုးမယ္ ↔

လမ္းေလွ်ာက္ေရ့ အတန္ငယ္ေ၀းလာေသာအခါ က်ေနာ္ ႏွင့္ေ၀သည္ ေခ်ာင္းစပ္ တေနရာ၌ ထုိင္လိုက္ၾကေလသည္။ ေ၀သည္ ေခ်ာင္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတတ္၏္။
ၿမိဳ ့ကား အတန္းငယ္ေ၀းကြာလာခဲ့ေလၿပီ။ ေခ်ာင္းကမ္းပါး၌ ယာတဲကေလးမ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရေလသည္။ ယာတဲကေလးမ်ားဖက္မွ မီးခိုးမ်ားသည္လည္း အူတက္လာကာ ႏွင္းမႈန္မ်ားျဖင့္ေရာေႏွာသြားေလသည္။
ေ၀သည္လည္း ေ၀းေ၀းပ်ပ်မွ ယာတဲကေလးမ်ားကုိၾကည့္ရင္း “ ေဟမန္နဲ ့ တူလုိက္တာ ” ဟု ေျပာေလသည္။
ေ၀သည္ ျမစ္ကမ္းပါ၌ ရွိေသာ သူ၏ဇာတိ ေဟမန္ရြာကေလးအေၾကာင္းကုိ တလြမ္းလြမ္းတသသျဖင့္ စကားဖြဲ ့ေလေတာ့သည္။ ေဟမန္ရြာႀကီးနံေဘးရွိ ယာခင္းမ်ားသည္ စိမ္းျမေနတတ္၏။ ေဟမန္တာရုိးႀကီးေပၚ၌ ညတြင္ လသာသာ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ကစားရျခင္းကို ေ၀သည္ ဘယ္အခါတြင္မွ ေမ့မည္မဟုတ္။ တာရုိးႀကီးေပၚ၌ ေႏြရာသီ ေရာက္လာလ်င္္ အေဖာ္ အေပါင္းစုံစြာျဖင့္ ကစားၾကရ၏။ လူပ်ိဳအပ်ိဳမ်ားလည္းပါကာ ေတာသဘာ၀အတိုင္း သမီးရည္း စားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ တာရုိ္းေပၚ၌ တလႊားလႊား ေျပားလႊားၾက၏။ တာရုိးႀကီး ေကြ ့ မွ ငွက္ေပ်ာ္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ၌ တူတူပုန္းၾကျပန္ေလသည္။

“ ခင္ေ၀တို ့ေတာ့ေလ...ညတိုင္း ကစားတာ သန္းေကာင္ေက်ာ္ဘဲ သိလား၊ အဲဒါ သိပ္ေပ်ာ္တာဘဲ၊ တခါတခါ ျငင္္းၾကတာေလ၊ တခါတခါေတာ့ စကားထာဖြက္တာ၊ ညည ဖန္ထုပ္ပစ္ၾကတာ၊ အဲ တခါတေလ ေလ သဲျပင္္ထဲ ပုရစ္တူးၾက္ၿပီး မီးဖိုႀကီးေတြ ဖုိၿပီး ကင္စားၾကာတာ ကုိကုိရယ္”
“ရြံ ့စရာေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ ့”
“ ကိုကိုက သိပ္အတာဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ပုစြန္လံုးႏႈိတ္ၿပီး မီးဖုတ္စားၾကတာေကာ၊ ဟုိမွာၾကည့္- ဟုိေခ်ာင္းေရစပ္မွာ ပုဇြန္တြင္းေတြျမင္လား၊ သြားကြယ္ ကိုကုိပုဇြန္လုံး ႏႈိက္ေပးကြယ္၊ အိမ္က်ဖုတ္စားရေအာင္ေလ၊ ကိုကုိ လိမ္မာပါတယ္၊ ညတုန္းကေတာ့ ခင္ေ၀့ ကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိ ”
“ အခု မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ ကို မႏိႈတ္ရဲဘူးကြယ္၊ မေတာ္တဆေျမြရွိ လုိ ့ထြက္ကိုက္လုိက္ရင္ ဒုကၡဘဲ၊ ကို ေၾကာက္တယ္ ”
“ ဒါျဖင့္ ခင္ေ၀ ႏႈိတ္မယ္ေလ ”
“ မႏိႈက္ရဘူး ”
“ ႏိႈက္ရပါတယ္ ”
“ ေဟ ့ေဟ ့ မင္းလူႀကီးလုိ ေနပါ့မယ္္ဆုိ ” ဟုေျပာကာ သူ မတ္တတ္ ထရပ္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ကုိ ေဆာင့္ဆြဲထားေလသည္။ သူသည္ ရယ္လုိက္ၿပီး သူ ့လက္ကုိ ေဆာင့္ရုန္းေလသည္.။

သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ျခင္းပင္ ခေလး မ်က္ႏွာကေလးလုိ ရြန္းရြန္းေ၀ေအာင္ ၿပံဳးရယ္ေနသည္။ ခေလးစိတ္ျဖင့္ သူ ့မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ အျပစ္ကင္းမဲ့စြာ ေတာက္ပရႊန္းလက္လာၾက၏။ သူေဆာင့္ရုန္းလို္္က္ပုံမွာ ခေလးဆံ ေနေလသည္။

“ ဘာဆုိင္လုိ ့လဲ၊ ပုစြန္လုံးႏႈိတ္တာနဲ ့ဘာဆိုင္လို ့လဲ၊ လူႀကီးလဲ ပုစြန္လံုးႏႈိတ္တာဘဲေပါ့၊ ကုိကုိလယ္ထဲ မဆင္းဖူးဘူးမႈတ္လား၊ ပုဇြန္လုံးႏႈိက္တာကုိ ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ လႊတ္စမ္းပါ ”

သူ ရုန္းလြန္းမက ရုန္းသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ကုိ ေျဖေပးလုိက္ရ၏။
သူသည္ ေခ်ာင္းထဲသို ့ေျပးဆင္းသြားကာ ေအးက်င္ေနေသာ ေရစပ္၌ ရပ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ့္ကုိ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံး မိွတ္ျပလိုက္ေသး၏။
သူသည္ အကၤ်ီလက္ေမာင္းကုိ ပင့္တင္လုိက္ၿပီး ပုဇြန္တြင္းကုိ ကုန္းႏႈိတ္ေနသည္။ ကမ္းပါးႏွင့္ ကပ္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာ၌ ေျမနီမႈန္ ့မ်ားလူးကုန္သည္။ သူ ့လက္ေမာင္းတဆုုံး ၀င္သြားၿပီး လက္ေမာင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ႏႈတ္ေလသည္။

“ ပါလာဘီပါလာဘီ ” ဟုလည္း ေအာ္ေျပာေနသည္။

ခဏေနလွ်င္ သူ ့လက္ထဲ၌ ေျခကာယား လက္ကားယားျဖစ္ေနေသာ ပုဇြန္လုံးႀကီးတလုံး ပါလာသည္။ သူသည္လက္ေရမ်ား ေဆးေၾကာၿပီး ပုဇြန္းလုံးကုိ ေျမွာက္ေျမွာက္ျပေန၏။
ပုဇြန္လုံးကား သူ ့အသက္ေဘးအတြက္ ခုခံတုိက္ခုိက္ ေန၏။ ေ၀သည္ ပုဇြန္လုံးကုိ ၾကည့္ရင္း မသတ္ရက္ေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူသည္ အတန္ၾကာ ငိုင္ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ ပုဇြန္းလုံးကုိေရထဲ စြပ္ကနဲ လႊတ္လုိက္၏။ ပုဇြန္လုံးသည္ ေရတိမ္ထဲတြင္ ကမန္းကတမ္း ကူးယက္သြားသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေ၀သည္ ေပ်ာ္လာျပန္ေလသည္။

“ ပုဇြန္လုံးကေလးေရ နင့္တခါလႊတ္လႊတ္၊ ငါ့ ေတြ ့တုိင္းေတြ ့တုိင္းလႊတ္ ” ဟုသူသည္ ေရရြတ္ ဆုေတာငး္ေန၏။ သူ ့ကုိယ္သူ ပုဇြန္လုံးကေလး၏ အသက္ကိုလႊတ္လိုက္ျခင္း အတြက္ကုသုိလ္ရၿပီဟု ယူဆလုိက္ကာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။

ထုိညေနမ်ိဳးႏွိဳက္ မုိးခ်ဳပ္မွပင္ က်ုေနာ္တုိ ့ျပန္လာၾကေလသည္။ လမ္း၌ေ၀သည္ သူ ့လက္ကေလးကို ေျမွာက္ေျမွာက္ၾကည့္ေန၏။ သူ ့လက္မွာ ပုဇြန္တြင္းမွ ေက်ာက္စရစ္စမ်ား စူးရွသျဖင့္ ေသြးမ်ားစုိ ့ေန၏။ သူသည္ “ နာလုိက္တာဟယ္ ” ႏွင့္ေရရြတ္လာေလသည္။
“ အင္း.. ေကာင္းတာေပါ့ ” ဟု က်ေနာ္က အျပစ္တင္သျဖင့္ သူ သည္ကၠုေျႏၵိရရ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္လုိက္လာခဲ့ေလသည္။

တခါတရံ၌ သူသည္ ထုိသုို ့ကၠုေျႏၵိရရ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လုိုက္လာရင္းမွလည္း လမ္းေဘးခ်ံဳပုတ္တုိ ့ကုိေတြ ့လွ်င္ေျခေထာက္ျဖင့္ ေဘာလုံးကန္သလုိ ဆက္ကနဲ က်ေနာ္မျမင္ေအာင္ ကန္လုိက္ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လမ္းကို ခပ္ေႏွးေႏွး ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။
ၿမိဳ ့ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ယာခင္းေစာင္းတခု၌မူ လမ္းသည္က်ဥ္းေျမာင္းသြား၏။ လမ္းတဖက္၌ ယာခင္းႏွင့္ တဖက္၌ အျခားယာခင္းမွ စည္းရုိးတခုရွိ၏။ ႏွင္းမ်ားေ၀က်လာသျဖင့္လမ္းမွာျမက္မ်ားျဖင့္ေရာကာ မသဲမကဲြ ့ ျဖစ္လာေလသည္။ အေမွာင္ဘက္သို ့လုလာၿပီျဖစ္၍ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ယုန္ကေလးမ်ား၏က်စ္က်စ္ေအာ္သံ စတင္ၾကားလာရေလသည္.။
ထိုလမ္းက်ဥ္းကေလး၌ ေ၀သည္အတင္း လုတက္လာ၏။ က်ေနာ့္ကိုယ္ကုိ ကိုယ္ေစာင္းပစ္တိုိက္ကာ လမ္းေနရာလုလုိက္္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ရုတ္တရက္ျဖစ္သျဖင့္တဖက္ ယာခင္းစည္းရုိိးအေပၚသို ့ယိုင္လဲက်သြား၏။
သူသည္ တခစ္ခစ္ ခေလးလုိရယ္ကာ သုတ္သုတ္ျဖတ္ေက်ာ္ ေျပးေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုလိုက္ဖမ္းလိုက္၏။ သူ၏လုံးလုံး က်စ္က်စ္ကိုယ္လုံးကေလးကို သိမ္းေပြ ့ကာ အထက္သို ့ ေျမွာက္ပစ္လိုက္မိေလသည္။ ျပန္အက်၌ သူ ့ကုိ ထိန္းထားေသာ္လည္း သူသည္ ရယ္ေမာရင္းျဖင့္ပင္ လမ္းေပၚ၌ထုိင္လ်က္ က်သြားေလသည္။ သူ၏လူးလဲ ထရပ္သံႏွင့္ ရယ္လိုက္သံသည္ သဲသဲ လႈပ္ေနေတာ့၏။

ေ၀၏ရုပ္ပုံလႊာ ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားကို ေရတြက္လ်င္္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ေဈးသည္လည္း တခုအျဖစ္ျဖင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ပီပီျပင္ျပင္ ေပၚလာရေပမည္။

ၿမိဳ့သစ္ကေလး ေတာင္ကုန္းေဈးသည္ ေဆာင္းနံနက္မ်ား၌ ႏွင္းမႈန္မ်ား ရစ္ဖဲြ ့ေနတတ္၏။ အေပၚမွႏွင္းဆုိင္ ႏွင္းခဲမ်ားတရုတ္တရက္ ၿပိဳ က်လာေတာမလုိပင္။ ေဈးရုံတန္းဘက္မွ သြပ္အမိိုးမ်ားေပၚ၀ယ္ ႏွင္းခဲမ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ ေၾကြက် ေန၏။ ငါးရက္တေဈး ေဈးေန ့တုိင္းလူအမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္ တုိးေနေလသည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီးသည္ ေဈးပတ္ပတ္လည္၌ ရပ္ထား၏။ နံနက္ရထားဆိုက္ကပ္ခ်ိန္တြင္ ခရီးသည္ ေဈး၀ယ္ ေဈးသည္မ်ား ျပြတ္ခဲကာ တုိးဆင္းလာၾကေလသည္။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္စက က်ေနာ္သည္ သူ ့ကို လစာမအပ္ေသးဘဲ ေဈးသုိ ့သူႏွင့္အတူ ထြက္ေလသည္။ သူသည္ က်ေနာ္လစာမအပ္သည္ကုိ ေတာင္းရေကာင္းမွန္လည္း မသိ၊ ေဈး၌ သူ ့အတြက္အကၤ်ီ အ၀တ္အစားမ်ား ၀ယ္ေပးလွ်င္ သူသည္အ၀တ္အစားမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ပုိက္ကာ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကုိ ခေလးကေလးတေယာက္လိုပင္ တြယ္ကာေဈးထဲအႏွံ ့ေလွ်ာက္လိုက္ေလသည္။
တခါတြင္ ေဈး၀၌ သူသည္ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္တဲြထားရင္း “ ကုိကုိလစာေတြ အမ်ားႀကီး ရတာဘဲေနာ္ ” ဟုေျပာေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူသည္ ခေလးကေလးလိုပင္ အျပစ္ကင္းစြာ ၿပံဳးထားသည္။
သူ ့လည္းပင္၌ က်ေနာ္ မၾကာေသးမီက ၀ယ္ေပး လုိက္ေသာ ဆဲြႀကိဳးကေလးမွ ေလာ့ကက္သီးသည္ လႈပ္ယမ္းေန၏။ သူသည္ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဆုိးရံဆိုုးရဲျဖင့္ခပ္ပါးပါး ဆုိးထားသည္။ သူ ့ထမီမွာမူ က်ေနာ္ အတင္းအဓမၼ ျပဳျပင္ထားသျဖင့္ အစရွည္ျဖစ္ေန၏။ သို ့ေသာ္မေသသပ္ေပ။

“ လခဘယ္ေလာက္ရတယ္လုိ ့ မင္းထင္သလဲ ”
“ မသိဘူးေလ၊ ကိုကုိကမွ မေျပာတာ ”
“ အုိ...ေမးထားမွေပါ့ ”
“ ဘာျပဳလုိ ့လဲ ”
“ လခေမးေနရင္ေတာ္ၾကာရင္ ခင္ေ၀့ ကို ပိုက္္ဆံမက္တဲ့ မိန္းမလို ့ ကုိကုိထင္ေနမွာ ေပါ့ ”
“ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေ၀ရယ္ ”

ေ၀သည္ ၿပံဳးရုံးသာ ၿပံဳးေန၏။ ရင္ခြင္ထဲ၌ ေပြ ့ပိုက္လာသည့္ အနီေပၚ၌ အညိဳ အစက္ အေျပာက္ ကေလးမ်ားျဖင့္ပိုးအကၤ်ီ ပိတ္ကေလးကုိသာ ၾကည့္ေနရင္း္ “ ခင္ေ၀နဲ ့လိုက္မယ္ေနာ္ ” ဟုေျပာေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကုိသာ ညိတ္ျပလိုက္၏။ က်ေနာ္အျပဳအမူမ်ား မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီကုိ ေတြးေနခဲ့၏။ ထုိနံနက္က က်ေနာ္သည္သူ၏ လန္းဆတ္လွပေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ၊ အၿပံဳးပန္းမ်ား ေ၀ေနေသာမ်က္ႏွာေလးကို မၾကည့္ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

ေဈး၀၌ ျမင္းလွည္းေပၚသို ့တက္လိုက္ၾကသည္ အထိက်ေနာ္သည္ သူူ ့ကုိ စကားမေျပာ ျဖစ္ေတာ့ေပ။ သူကသာအကၤ်ီပိတ္ကေလးကို တကိုင္ကိုင္လုပ္ေနရင္း စကား တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာလာခဲ့ေလသည္။ ျမင္းလွည္း ေဆာင့္ရုန္း ထြက္ခြာလုိက္ေသာအခါ သူ ့ ကိုယ္ကေလးမွာလည္း ယိမ္းထိုးသြားၿပီး သူသည္ ထုိသိုိ ့ျဖစ္ရသည္ကုိပင္ ရယ္စရာတခုလို ရယ္ေမာခဲ့ေလသည္။
ေဆာင္းရက္မ်ားသို ့ ဆုိက္ေရာက္လာေသာအခါ သူသည္ လစာကို ကုိင္သံုးေနေသာ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မႀကီးတဦးျဖစ္လာရေတာ့သည္။

လစာထုတ္ၿပီးစ လဆန္းရက္မ်ား၌ သူသည္ လစာေငြ မ်ားကို အိတ္ကပ္ထဲမွ ပူေနေအာင္ထည့္ထားၿပီး ညအိပ္ရာ ထဲ၀ယ္စာရင္းတြက္ခ်က္မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ သည္။ ေစာင္ၿခံဳထဲ၌ သူသည္ မ်က္ႏွာကေလးကိုသာ ကြက္ၿပီး ေဖာ္ထား၏။
မီးေရာင္ပ်ပ်၌ သူ ့မ်က္ႏွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမွာ ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနပ္ခါး အၾကမ္းပြတ္ထားသည္။ သူသည္ လက္မ်ားကုိ ေစာင္ၿခံဳထည္းမွ ထုတ္ၿပီး တေခ်ာင္းခ်င္းခ်ိဳးကာ စာရင္းတြက္ေနသည္။
က်ေနာ္လည္း သူ ့ေဘး၌ယွဥ္၍ အိ္ပ္ရာ ေခါင္းမထူႏုိင္ေအာင္ အိပ္ခ်င္ေနတတ္ေလသည္။ သူက အတင္းႏုႈိးထားသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့ဘက္သုိ ့တေစာင္း လွည့္အိပ္ေနရ၏။
မ်က္လုံးကို သူဖြင့္ထားခုိင္းသျဖင့္ ဖြင့္ထားရာ အိပ္ခ်င္စိတ္အားႀကီးလာလွ်င္ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အလိုလိုပိ္္တ္သြားတတ္၏။ ထုိအခါ၌သူသည္ အတင္းအဓမၼ လႈပ္ႏႈိးေနျပန္ေ္လသည္။
“အမဲသားက ငါးဆယ္သားေနာ္၊ အဲတာက ႏွစ္က်ပ္ေနာ္ မွတ္ထားအုံးကြယ္၊ မအိပ္ပါနဲ ့အုံး၊ အေစာကကိုးက်ပ္နဲ ့ေပါင္းရင္ တဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ရွွိဘီေနာ္၊ ဆီငါးဆယ္သားက သံုးက်ပ္၊ ဆယ့္တစ္က်ပ္နဲ ့ေပါင္းရင္ ဘယ္ေလာက္လဲဲ၊ ဆယ့္ေလးက်ပ္ေနာ္မွတ္္ထား၊ ဒုကၡဘဲလက္ေတြလဲခ်ိဳးလို ့ကုန္ဘီ၊ ေျခေထာက္ခ်ိဳးရေတာ့မလိုဘဲ ”
သူ ့စကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ နားထဲမွ ေ၀းသြားျပန္ေလသည္။ သူသည္ လႈပ္ႏႈိးလိုက္ျပန္၏။ မ်က္စိ ျပန္က်ယ္လာၿပီး သူတုိင္ပင္ တြက္ခ်က္ေနသည္ကို အင္းလိုက္ ေနရျပန္သည္။

“ ဆီက ဆစ္ရင္ ငါးက်ပ္ခြဲေလာက္ရမယ္ေနာ္ ”
“ အင္း...”
“ မနက္ျဖန္ကာ ရေအာင္ဆစ္မယ္ ”
“ ရန္ျဖစ္ေနအုံးမယ္ ေ၀ရာ ”
“ မျဖစ္ပါဘူးကိုကုိရဲ့၊ ေစ်း၀ယ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ၀ယ္တဲ့လူဘက္ကၾကည့္ရင္ ရႏုိင္သေလာက္ဆစ္ရမွာဘဲ၊ ေရာင္းတဲ့လူကလဲ ၀ယ္တဲ့လူအေပၚ အျမတ္ မတရားလုိခ်င္တာဘဲ၊ ၀ယ္တဲ့လူကလဲ အျမတ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မေပးရေအာင္ ဆစ္ရမွာေပါ့၊ ဒါ တရားပါတယ္ ”
“ မဟုတ္ဖူး၊ ေ၀ ့ဥစၥာက နဲနဲလြန္သလားလုိ ့ပါ ”
“မလြန္ပါဘူး၊ ကဲ ေျပာေနရင္း မ်က္လံုးႀကီးက မိွတ္သြားျပန္ဘီ ”

သူသည္ က်ေနာ့္ ဘက္လွည့္ၿပီး ပခုံးကိုိ ကိုင္လႈပ္ေန၏။ က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးမဖြင့္ဘဲႏွင့္ ၿပဳံးကာသူ ့ပါးကေလးကို ငံု ့ကိုက္ထားလိုက္ေလသည္။

တခါတရံ ေဈးသုိ ့သူတေယာက္တည္းသြားသည္။
တခါတရံတြင္ကား က်ေနာ္သည္ သူေနာက္မွ အေဖာ္အျဖစ္ျဖင့္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားရ၏။ နံနက္ ႏွင္းလံုးမကြဲ ေသးမီ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွ ထြက္လာေသာ ျမင္းလွည္းေပၚ၌ ေျမာက္ျပန္ေလ ႏွင္းေလးမ်ား တ၀ွီး၀ွီး တုိးျဖတ္ေနသျဖင့္ေအးက်င္ေနသည္။

လျခမ္းေကြ ့လမ္းေပၚတြင္ကား ႏွင္းမ်ား တေဖြ ့ေဖြ ့ေၾကြက်ေန၏။ နံေဘးရွိ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား သည္လည္းႏွင္းထုထဲ၀ယ္ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ နံနက္ ေနျခည္မ်ားသည္လည္းျဖာက်စ။ အေ၀းမွ လွမ္းၿပီး ၿမိဳ ့ျပင္ေဈးမွ အသံပလံမ်ားကို ၾကားေနရ၏။
ေ၀ကား ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ကုတ္ထုိင္ေနရင္း သူ၀ယ္ျခမ္းမည့္ ေဈးမ်ားကုိ စိတ္အာရုံ၌ မေမ့ေအာင္ တြက္ေနေလသည္။ သူ ့ခမ်ာ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရ၊ စာမသင္ခဲ့ရသျဖင့္ ဤစာရင္းကေလးမွ်ကုိပင္ မတြက္ခ်က္တတ္။ သူ ့ကုိ က်ေနာ္သည္ စာနာေနခဲ့မိေလသည္။သူ ့ကို စာသင္ၾကားရန္ ႀကိိဳးစားေသာ္လည္း သူသည္ သင္ၾကားရန္ စိတ္မ၀င္စား။ က်ေနာ့္ လက္မွတ္ေရးထုိးေသာအခါ သူသည္ ေဖာင္တိန္ကုိ တည့္တည့္ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီ “ ခင္ေ၀” ဟု တလုံးစီ ေရးခ်လို္္က္၏။ သူ၏ ေဖာင္တိန္ ကုိင္ထားေသာလက္မွာ တုန္ေနခဲ့၏။ သူသည္ ေဖာင္တိ္န္ကုိ ေၾကာက္ရြံ ့ေနလ်က္ၾကားမွ စြန္ ့စားကိုင္္တြယ္လိုက္ပုံ ရသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ တေစ့တေစာင္းၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲ၌ ဆြတ္ပ်ံ ့နာက်င္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ ့ကုိစာတတ္ရန္ က်ေနာ္ႀကိဳးပမ္းရလိမ့္ဦးမည္။ သူ ့ကုိတကယ္ ့မိန္းမႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ က်ေနာ္ ႀကိဳးပမ္းရလိမ့္ဦးမည္။ က်ေနာ္ကား စိတ္ေမာေနရျပန္ေပသည္။
သူသည္ သူအႏွစ္သက္ဆုံး အနီထဲ၌ အညိုေျပာက္ႏွင့္ အက်ၤီကေလးကို ၀တ္ထား၏။ စိတ္ကူး စာရင္းတြက္ေနရင္းမွ က်ေနာ့္ ကုိလွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

ေဈးထိ္ပ္၌ ျမင္းလွည္းရပ္ေသာအခါ သူသည္ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ ခုန္္ဆင္းလုိက္ေလသည္။
က်ေနာ္ ့တုိ ့သည္ ေဈးထဲသို ့အတူတူျဖတ္ေလွ်ာက္၀င္သြားၾက၏။ ေဈး၌ကာ လူအမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္္ကားေန၏။ ေျမႀကီးကြက္လပ္မက်န္ လူမ်ားျဖင့္ ညွပ္သိပ္ေန၏။

ထုိေန ့နံနက္က သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ေဈးအ၀င္ကတည္းက လူခ်င္းကြဲသြားၾကေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိျမင္ေနရေသာ္လည္း လူမ်ား တုိးမရျဖစ္ေန၏။ ခဏမွ် မ်က္ျခည္ ျပတ္သြားစဥ္တြင္ သူဘယ္ေရာက္သြားၿပီကုိ မသိေတာ့ေပ။ ေဈး၀ယ္ၿပီးလွ်င္ ဆဲြကူရန္ လုိအပ္သျဖင့္ က်ေနာ္္သည္ လူအမ်ားကို တုိးေ၀ွ ့ၿပီး သူ ့ကုိအႏွံ ့ လုိ္က္ရွာသည္။
ေနျမင့္တက္လာသည္အထိ သူ ့ကိုရွာ၍ မေတြ ့ေတာ့ေပ။ ေဈးကား တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ လူပါးစ ျပဳလာေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အမဲသည္တန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း၌ လမ္းေဘးတြင္ထြက္ရပ္ၿပီး သူ ့ကုိ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ အနီေရာင္အကၤ်ီႏွင့္ မိန္းမမ်ားကုိျမင္လွ်င္သူဟုထင္မိေလသည္။သို့ ေသာ္သူကိုမူမေတြ ့။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာ အခါတြင္ကား အမဲေဈးဆုိင္တန္းဘက္မွ သူ ့အသံကုိ ၾကားရေလေတာ့သည္။ သူ ့အသံသည္ တေ၀ါေ၀ါ ေအာ္ျမည္ေနေသာ လူအေပါင္းကို ေက်ာ္လႊားသြား၏။ လူအမ်ားသည္ သူရွိရာ အမဲေဈး ဆုိင္တန္းဘက္သုိ ့အာရုံျပဳ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ၾကေလသည္။

တေယာက္က “ရန္ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ေျပာေလသည္။

“ေတာအုပ္ မိန္းမတဲ့ဟယ္၊ သိပ္စြာတဲ့ ေကာင္မေလး”ဟု မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ ေျပာသံ မ်ားလည္း ၾကားရ၏။

“လားစမ္းပါ၊ သိပ္စကားမ်ား မေနစမ္းပါနဲ ့၊ ညည္းငါ့အေမေလာက္ႀကီးကုိ ဖနပ္နဲ ့ပါးရိုက္ျပမယ္၊ အမဲသယ္မက အမဲသယ္စကားေျပာ၊ အရိအရြဲမထဲ့ပါနဲ ့ဆုိတာ မ၀ယ္ခ်င္သြား ဘာညာနဲ ့၊ ညည္းအမဲသားကို အလကား ေတာင္းစားေနတာမႈတ္ဖူး၊ ေငြေပးပီး ၀ယ္စားတာေအ့၊ လာပါ၊ ဆင္းခဲ့စမ္းပါ၊ ဆဲမေနပါနဲ ့။ ညည္းနဲ ့ငါနဲ ့သတ္ၾကရေအာင္ပါ”

အမဲသည္တန္းသည္ အနိမ့္ဘက္တြင္ ျဖစ္သျဖင့္ ေဈးဆုိင္တန္းေရွ ့ုကို က်ေနာ့္ေနရာမွ လွမ္းစီးျမင္ေနရသည္။ ေ၀သည္ ေဈးဆိုင္ေရွ့၌ခါးေထာက္ရပ္ေန၏။ ေက်ာဘက္မွ ျမင္ရေသာ္လည္း ေ၀ ့့အကၤ်ီအနီေရာင္သည္ လြင္ေန၏။ ေ၀့ကုိ သဲကဲြစြာမွတ္မိ၏။ ေ၀သည္ ထမီကိုု ေပါင္လယ္ေလာက္အထိ တုိုတို၀တ္လုိက္၏။ ဖိနပ္ ခၽြတ္ကုိင္လုိက္၏။

အမဲသည္မသည္ ဓားမကုိင္ၿပီး ဆုိင္ေပၚမွဆင္းရန္ လုပ္ေနသျဖင့္ လူအမ်ား ၀ိုင္းဆဲြထားသည္။
“ဓားနဲ ့မလုပ္နဲ ့ဗ်ာ၊ နဘမ္းသတ္ၾကပါ” ဟုတေယာက္ကအၾကံေပးေနသံလည္း ၾကားရ၏။ အခ်ိဳ ့က ရယ္လုိက္ၾကေလသည္။
မၾကားေကာင္းမနာသာ ဆဲဆိုသံမ်ား ပုိ၍ ၾကားရေလသည္။ ေ၀၏ ရုိင္းျပလွစြာ ဆဲသံမ်ားမွာလည္း ပြက္ပြက္ညံေနသည္။ ပထမ၌ က်ေနာ္သည္ပင္ ၾကက္ေသေသ ေငးေနခဲ့ ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ရပ္ေနရင္းမွျပင္းထန္စြာ ရွက္ေၾကာက္ေနမိေလသည္။ လူအုပ္ႀကီး သည္ အမဲတန္းဖက္သို ့ၿပိဳဆင္းသြား၏။ ရန္ျဖစ္ေနရာ၌ ေမ်ာက္ပဲြကဲ့သို ့၀ုိင္း၀ိုင္းလည္ေနၾက၏။ ေ၀့ကို လူအမ်ားက ကြယ္သြားေလသည္။
က်ေနာ္သည္ ကမန္းကတမ္း လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ စိတ္၌မႊန္ထူေနေလသည္။ က်ေနာ္သည္္ ဤကဲ့သို ့ျဖစ္ရသည့္ အတြက္ စိတ္၌ ေဒါသျပင္းထန္စြာ မျဖစ္မိေသာ္လည္း ေ၀့အေပၚ၌ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။
ရက္အတန္ၾကာ အထိ က်ေနာ္သည္ မေက်နပ္သည္ကို ထုပ္မေျပာဘဲ က်ိတ္မွိတ္ေန ခဲ့ေလသည္။
ဤအႀကိတ္အခဲကေလးမွာ တျဖည္းျဖည္း၌မူ သူ ့အလိုလိုေၾကညက္သြားခဲ့ေပသည္။

ေ၀၏ ရုပ္ပုံလႊာထဲ၌ ဤကဲ့သို ့အက်င့္စရုိုက္ ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားးသည္ ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ ရွိေပသည္။ တခါတရံ၌ ေ၀့ကိုလူႀကီးလားဟု ေတြးရ၏။ တခါတရံ၌ကား ေ၀သည္ ငယ္ရြယ္လြန္းလွေသာ ခေလးကေလးအသြင္မ်ိဳးလည္းဆန္ ့က်င္ေျပာင္းလဲ သြားျပန္သည္။

ေဝသည္ သူ ့အေမကိုခ်ည္း လြမ္းမေနေတာ့ေပ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနသားက်လာေလသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ခေလးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းကာ အိမ္ေရွ ့၌ဇယ္ေတာက္တမ္း၊ ဖန္ခုန္တမ္း ကစားသည္။ သူသည္ က်ေနာ္အလုပ္သြားေနခ်ိန္၌ အိမ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္ျပန္လာေသာအခါ၌ သူသည္ ေျမျပင္၌ တူးထားေသာ တြင္းတြင္ ဇယ္စက္တမ္း ကစားေနရင္းမွ ၿခံေရွ ့သို ့ထေျပးလာတတ္၏။
ၿခံဝတြင္ သူသည္ ခေလးကေလးတေယာက္ အျပဳအမူျဖင့္ ေျပးထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကုိ သိမ္းဖက္လုိက္တတ္ေလသည္။
က်ေနာ့္ အဝတ္အစားမ်ား၌ သူ ့လက္မွ ဖုံမ်ားျဖင့္ေပေရကုန္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိတြန္းလႊတ္ၿပီး နဖူးကုိ မနာမက်င္ေခါက္သည္။ အက်ၤီ၌ေပေနေသာ ဖုံမ်ားကို လက္ျဖင့္ အသာအယာ ေတာက္ခါပစ္သည္။
သူသည္ သူ ့ကစားေဖာ္ ခေလးမ်ားကုိ ပစ္ပယ္ကာ အိမ္ေပၚသို ့က်ေနာ့္ ေနာက္မွ ေလွ်ာက္လုိက္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေပၚ၌သူ ့ပါးကေလးကို မနာမက်င္လိမ္ဆဲြလိုက္၏။
သူသည္ ခေလးအျပဳအမူျဖင့္ သူ၏ ဖုံေပေနေသာ ပါးကိုေရွ ့ုတိုးေပးလုိက္ေလသည္။

“ေမႊး”

သူက တလုံးတည္း တည္တည္ေျပာလုိက္၏။
က်ေနာ္သည္လည္း အကၤ်ီကုိခ်ိတ္၌ခ်ိတ္ရင္းမွ သူ ့ကုိလွည့္ၾကည့္ကာ တခ်က္မွ် ေက်နပ္ေအာင္ နမ္းလိုက္ရ၏။

ေႏြဦးသို ့ဆုိက္လာလွ်င္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသည္လည္း အညာဓေလ့အတုိင္း ညစဥ္ပင္ ခေလးအေပါင္း၏ ေဆာ့ကစားသံမ်ားျဖင့္ ကၽြက္က်ြက္ညံေနေလသည္။
ေဟမန္၏ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ဗီဇစိတ္သည္ ေဝ့စိတ္ႏွလုံးသား၌ အျမစ္တြယ္ေန၏။
ေဟမန္၌္ဆုိလွ်င္ ညလသာသာဝယ္ ရြာ၏ တာရိုးႀကီးေပၚ၌ျဖစ္ေစ၊ ျမစ္ေျခ ေသာင္ခုံမ်ား၌ျဖစ္ေစ၊ ကေလးလူႀကီး အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားပါ ထုတ္စည္းတုိးကစားေလ့ရွိေပသည္။
ေႏြဦးေပါက္ညမ်ား၌ ေဝသည္လည္း ညစဥ္ ညတုိင္းပင္ခေလးမ်ားႏွင့္ ကစားျငင္းခုံလ်က္ရွိ၏။ တခါတရံ၌ ခေလးမ်ားႏွင့္ တုဖက္ၿပီး ရန္ပင္ျဖစ္ေလ့ရွိျပန္သည္။
အစပိုင္း ရက္မ်ားတြင္ ေဝ၏ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္မ်ားထဲတြင္ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ ေကာင္ကေလးမ်ား ပါလာသည္ကို သတိထားမိၿပီး က်ေနာ့္စိတ္မ်ားမွာလည္း အထားအသိုု ေရြ ့ေလ်ာစ ျပဳလာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ အိ္ပ္ရာထဲ၌ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး အလုပ္ ပင္ပန္းလာခဲ့ရသည့္ ၾကားထဲမွပင္ အိပ္မရစ ျပဳလာခဲ့သည္။
တစတစျဖင့္ ေဝ၏ ဆူညံစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားေနမႈမ်ားသည္ က်ေနာ္၏ စိတ္အာရုံကို ပုတ္ခတ္ထိပါးလာသည္။ က်ေနာ္သည္ စိတ္၌ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးစျပဳလာေလသည္။ ေဝ့ကို ထားျမစ္ပိတ္ပင္ရန္ကား က်ေနာ္သည္ သတိမရေသး။
ဤသို ့ျဖင့္ မေသသပ္ေတာ့ေသာ ညမ်ားသည္လည္း ျဖတ္သန္းကုန္ကၽြမ္းသြားၾကေလသည္။
ေဝ၏ ခေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားၾကသံ၊ ဆူသံ၊ ညံသံ၊ ျငင္းခုံသံမ်ား ၾကားေနရစဥ္ ည သန္းေခါင္ယံမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ အိမ္ျပတင္းတံခါးကုိ အသာဖြင့္ထားၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္္ေပၚတြင္ တေယာက္ထီးတည္း အသာအယာ ၿငိမ္သက္ေနတတ္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကည့္၏။ စိတ္အာရုံမ်ားကား ေထြးျပားလႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေပသည္။
အိပ္ခန္းနံေဘး တဝက္ဟထားေသာ ျပတင္းဝမွ လေရာင္ျခည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ အိပ္ေနရာသို ့ ျဖတ္သန္းလာေနၾက၏။ တမာပန္းရနံ ့၊ ဆိတ္ဖလူးရနံ ့၊ ညဥ့္ေလေျပ၊ ၾကယ္ကေလးမ်ား၊ အေဝးမွ ေခြးအူသံ၊ ေဝ၏ကစားေဖာ္ လူပ်ိဳေပါက္ေကာင္ကေလးမ်ား၏ ဟားတုိက္ ရယ္ေမာလုိက္ၾကသံ၊ ေဝသည္လည္း ထုိေကာင္ကေလမ်ားႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းအရြယ္ မိန္းကကေလးတဦးသာတကား။ ေဝသည္လည္း အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စင္စစ္၌ အျခား ခေလးမ်ားႏွင့္ ခဲြျခားမရႏုိင္ေသာ ခေလးတဦးသာတကား။
တမာပန္းရနံ ့သည္ ျပင္းျပလြန္းသည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးေနျပန္သည္။ က်ေနာ့္ လက္တဖက္ကုိ ေဝ မရွိသည့္ သူ ့အိပ္ရာအေပၚသို ့တင္ထားလုိက္၏။ က်ေနာ္ကား ဘာကိုမ်ွ ဆန္းစစ္ေတြးေတာမေနခ်င္။ က်ေနာ္သည္လည္း သဝန္တုိတတ္မႈမစၦရိယစိတ္ မဆိပ္မႊန္ေနတတ္ေသာ စိတ္ထား ေသးသိမ္လြန္းလွေသာ လူတဦးေပတကား။

“ေက်ာ္ရဲရင္ ေက်ာ္ၾကည့္ပါလား”
“သတၱိရိွရင္ ေက်ာ္လုိက္စမ္း”
“ေဟး ေဟး မိေအာင္ဖမ္း ေဟး”
“ေနအုံးေဟ ့ ေနအုံး့၊ ထမင္းေရပူေလာင္ဘီ”
“မေလာင္ဘူး”
“ေလာင္တယ္ေဟ့၊ ေလာင္တယ္၊ ဒီမယ္ၾကည့္၊ ဒီကေက်ာ္ၿပီး ဒီကုိနင္းတယ္၊ ေဟာဒီမယ္ ေတြ ့လား၊ ေျခရာေတြ ့လား မမေဝ”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့ ေတြ ့တယ္”
“မဟုတ္ဖူး ဒီက ေက်ာ္တာ”
“ဒါျဖင့္ နင့္ ဘုရားစူး”
“ျပန္ေက်ာ္မယ္ဗ်ာ”
“မရဘူး၊ မရဘူး၊ အဲဒီလုိ လူလယ္လုပ္လုိ ့မရဘူး”

ခေလးသံမ်ားထဲ၌ ေဝ့အသံမွာ အက်ယ္ ေလာင္ဆုံးျဖစ္ေနသည္။ ေဝသည္ ထမီကုိ ကမန္းကတမ္း ျပင္ဝတ္လုိက္လ်က္ ဆံပင္္ကို အေရးတႀကီး ျပင္ထံုးလိုက္ၿပီး ဇြတ္ ျငင္းခုံေတာ့မည္။ ခေလးမ်ားႏွင့္ တုဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္သည္လည္း မ်က္လုံးကို မိွတ္ထားရင္းပင္ ျပဳံးမိေလသည္။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံသည္ အေဝးမွ ေပၚလာ၏။ ေခါင္းရင္းမွ နာရီသည္ တေဒါက္ေဒါက္ ျမည္ေနသည္။ ေဝ အိပ္သင့္ၿပီဟု က်ေနာ္သည္ ေတြးေနမိ၏။

“ျငင္းမေနၾကနဲ ့ေဟ ့၊ ျပန္စမယ္၊ လူျပန္ခဲြမယ္ေနာ္၊ ကိုယ့္အတြဲနဲ ့ကိုယ္ ရပ္ၾကစမ္း။ သြားေလ နင္က ဟုိဘက္ကဝင္၊ နင္နဲ ့နင္နဲ ့ ေနရာခ်င္းျပန္လဲလုိက္၊ ကဲ ခဲြမယ္။ ႀကိဳက္္ရာေကာက္ အရင္လူဗိတ္ ေနာက္လူဗုိလ္”
“ဒီဘက္က္ို ေကာက္မယ္”
“ေဟး ေဟး မမေဝႀကီးကြ၊ ေဟး မမေဝႀကီးကြ”

က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာမွ စမ္းထလုိက္၏။ အိပ္ခန္းဘက္၌ မႈန္ေရးေရး အလင္းေရာင္ရွိေသာ္လည္း ဧည့္ခန္းဘက္၌မူ တံခါးမ်ား အလုံပိတ္ထားသျဖင့္ ေမွာင္ပ်ေနသည္။ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္စဥ့္ ေဝစားၿပီး တန္းလန္းထားခဲ့သည့္ စာပဲြခုံႏွင့္ ေျခေထာက္ ဝင္တုိက္မိသည္.။
ထမင္းစားပဲြခုံ ေမွာက္သြား၍ ပန္းကန္ျပားမ်ား ကြဲက်သံ၊ ခုံေမွာက္သံမ်ား ေဝါကနဲ ျမည္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ နာက်င္သြားသျဖင့္ ေျခေထာက္ကုိ စမ္းၿပီးႏွိပ္ေနမိ၏။
က်ေနာ္သည္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ဆင္းသြားၿပီး ၿခံဝသို ့ေရာက္လွ်င္ ၿခံတုိင္ကိုမွီၿပီး အသာအယာၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနလုိက္ေလသည္။ ထုိေနရာ၌ တမာပင္ရိပ္သည္ က်ေနာ့္ကို မျမင္ႏုိင္ေစရန္ လေရာင္ကြယ္ေပးလ်က္ရွိသည္။

အိမ္ေရွ ့ဘက္ တမာပင္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနေသာ လမ္း၌ေဝႏွင့္ခေလးမ်ားသည္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေန၏။ ေန ့လုိလင္းေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေဝသည္လည္း လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေန၏။
ေဝ ျဖတ္ေက်ာ္မည့္ စည္း၌ အပ်ိဳေပါက္မေလးတဦး ဆီးထားသည္။ ေဝသည္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြလုပ္ၿပီး ေခ်ာက္လွန္္ ့ေနသည္။ ေဝ၏ ဆံပင္မ်ားသည္ ေက်ာျပင္၌ လႈပ္ယမ္းေန၏။
ေဝသည္ ထမီကို ေျခသလုံးသားေပၚ တင္းတင္းက်စ္က်စ္ ဝတ္ထားသည္။
ေျခသလုံးသားေဖြးေဖြး၊ ခါးသိမ္သိမ္ ကိုယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ က်စ္က်စ္၊ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ ပန္းပြင့္သလုိ လန္းေနေသာအျပဳံး အားလုံးတုိ ့သည္ လေရာင္ထဲ၌ ပို၍ လွပ ႏုစိုေနလ်က္။
သုတ္ကနဲ ထပ်ံလုိက္သည့္ ငွက္ကေလးကဲ့သို ့ေဝသည္ စည္းကုိ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ကူူးလုိက္၏။ လြတ္ေျမာက္လာသျဖင့္ ေဝသည္ လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီးကာ အားရဝမ္းသာျဖင့္ အတားအဆီီးမဲ့ ရယ္လုိက္ေလသည္။
ထုိ ့ေနာက္ ေဝသည္ ေနာက္ဆုံးစည္းးကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ေျပးလိုက္၊ ေခ်ာက္လွန္ ့လိုက္လုပ္ေနသည္။ ျဖတ္္ေျပးသြားတုိင္း ေဝ့ ေက်ာေပၚမွ ဆံပင္မ်ားသည္ ပ်ံဝဲသြား၏။
သူ ့ေရွ ့စည္းမွေစာင့္သူ လူပ်ိဳေပါက္စ ေကာင္ က ေလးသည္လည္း သူရယ္တုိင္း သူႏွင့္အၿပိဳင္ လိုက္ရယ္ေနသည္။
ေဝသည္ လွ်ပ္ျပက္သလို ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းခုန္လုိက္၏။
ေကာင္းကေလးသည္ လက္ႏွစ္္ဖက္ျဖင့္ ေဝ့ခါး သိမ္သိမ္ ကေလးကို သိမ္းဖက္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္သားသည္ စည္းႀကိဳးေပၚသို ့ ပူးတဲြ ထပ္လ်က္ လဲက်သြားၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္း ထပ္က်သြား၏။ ေဖာင္းမို ့ေသာ ေဝ့ပါးျပင္ထဲသို ့ေကာင္ကေလး၏ႏွာေခါင္းမ်ား သည္ ထုိခဏ၌ ဝင္ေရာက္နစ္ျမွဳပ္သြား၏။ ထုိလွ်ပ္တျပက္၌ ေဝေကာ ေကာင္ကေလးပါ မူပ်က္ သြားၾကလ်က္ မ်က္ႏွာမ်ား နီျမန္းသြားၾကေလသည္။
ေဝသည္ ကမန္းကတမ္း လူးလဲထလုိက္၏။

“ငါေသဘီေဟ့....ငါ့မိသြားဘီ”

ေဝသည္ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ေအာ္ေျပာလုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာတခုလုံး နီျမန္းေနကာ ရယ္စရာတခုျဖစ္ရသလုိ ရယ္လို္က္ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေဝ့ကုိ အိပ္ေတာ့ရန္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၿခံဝမွ လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ အိပ္ရာေပၚ သို ့ေရာက္ေသာအခါ၌ကား က်ေနာ္သည္ မေတြးေတာခ်င္သည့္ အရာမ်ားကို ေတြးေတာေနျပန္ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းလုိက္ၿပီး မ်က္စိကိုျပန္မိွတ္ထားလုိက္၏။ ရင္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနျခင္းမွာ မလုိတမာ မစၦရိယစိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပလိမ့္မည္။
ေဝတုိ ့၏ ကစားဆူညံ့ၾကသံမ်ား ကိုကားၾကားေနရဆဲပင္။
ေနာက္ထပ္ နာရီေမာင္း ေခါက္သံမ်ားသည္လည္း ၾကားရ၏။ အေဝးမွ ၾကက္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ တြန္ၾကျပန္သည္.။ ညေလသည္ အိမ္အျပင္ဘက္၌ ကစဥ့္ကလ်ား ေဝွ ့ယမ္း တုိက္ခတ္ေန၏။ ျပတင္းဝမွ ျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္လယ္ဝယ္ ၾကယ္ကေလးမ်ားမွာလည္း ပရမ္းပတာ ပက္ႀကဲထားရာမွ အသက္ရွင္လႈပ္ရွားလာၾကသလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ တလက္လက္ ေတာက္ပ လာၾကျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေနာက္ေန ့၌ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေတာဆင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်င္ေလသည္။ ႀကိဳးဝုိင္း နံပတ္သံုးမွ ကၽြန္းသစ္မ်ား ခုိးထုတ္မႈ တမႈကုိ ယခုေလာေလာဆယ္၌ က်ေနာ္လို္က္္ေနရသည္က္ုိ ေတြးမိျပန္သည္.။ သစ္ခိုးဂုိဏ္းႀကီးမွာ ရႈပ္ေထြးေန၏။ လက္နက္ကုိင္ လူတစုပင္ သစ္ခုိးဂုိဏ္းထဲ၌ ပါေနသျဖင့္ ေဖာ္ထုပ္ရမည္ကို က်ေနာ္သည္ ဝန္းေလးေန၏။ နံနက္၌ သြားရမည့္ ခရီးစဥ္မ်ားကို စိတ္ကူးထဲ၌ မွန္းဆၾကည့္ ေနရင္း က်ေနာ္သည္ ညအခ်ိ္န္မ်ားကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး၌ကား ေဝသည္ အကစားရပ္ၿပီး အိမ္ေပၚသုိ ့တက္လာသည္။ အိမ္ေပၚသို ့ အတက္၌ က်ေနာ္ မႏုိးေစရန္သူ၏ ေျခဖြနင္းလာသံမ်ားသည္ ၾကားရသည္။ အိမ္မတံခါးကုိ ျဖည္းျဖည္းပိ္တ္သည္။ ဧည့္ခန္းအေမွာင္ထဲ၌ သူထားပစ္ခဲ့ေသာ စားပဲြခုံကုိ မနင္မိေစရန္ ေရွာင္ရွားၿပီး အိပ္ခန္းဘက္သုိ ့ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ေလွ်ာက္လာသည္။

သူသည္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းဘက္၌ ရပ္တန္ ့ကာ အေမာတေကာ အသက္ရွဴရင္း ဆံပင္ျပင္ထုံးသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လေရာင္ထဲဝယ္ ငံု ့ၾကည့္ေလသည္။
သူ၏ေခၽြးေစးမ်ားျဖင့္ စီးထန္းေနေသာ လက္ကေလးျဖင့္ က်ေနာ့္ နဖူးေပၚမွ ဆံပင္မ်ားကုိ အသာအယာ သပ္တင္ေပးေလသည္.။
အေတာ္ၾကာမွ ကုတင္ေပၚသို ့တက္အိပ္သည္။ က်ေနာ့္လက္တဖက္ေပၚတြင္ သူ့့့့့့့့့့့့့့့့့ ့ ေခါင္းကုိ ခ်ထားသည္။သူ၏ ေဖာင္းမုိ ့ေနေသာပါးျဖင့္ က်ေနာ့္ ပါးျပင္ကို ကပ္ထားသည္။
သူ ့ထုိပါးကေလးမွာ အေစာက ေကာင္ကေလး၏ႏွာေခါင္းနစ္ျမွဳပ္္ခဲ့ေသာပါး။ က်ေနာ္သည္ ထုိအေတြးကုိ မေတြးသင့္ဘဲလ်က္ႏွင့္ ေတြးေနမိျပန္သည္။

“ ကုိကုိ...ကိုကုိ...ကိုကို...အိပ္ေနပလား ကုိကို”

က်ေနာ္သည္ သူ ့ခါးကေလးေပၚသုိ ့လက္တဖက္ကို ေျဖးေျဖး တင္လုိက္ေလသည္။ မ်က္လံုးကို ေျဖးေျဖး ဖြင့္လိုက္ေလသည္။ အေစာက စိတ္၌ ထင္ခဲ့ေသာ မျဖစ္စေလာက္ ထိခုိက္လႈပ္ရွားမႈကေလးမ်ားသည္ တေငြ ့ေငြ ့ျပယ္လုိက္ လာၾကေလသည္၊
က်ေနာ္သည္ ႏွာေခါင္းကုိ သူ ့ပါးကေလးထဲ၌ အၾကာႀကီး ႏွစ္ျမွဳပ္ထားေနရျပန္သည္။

“ေဝဟာ ခေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေဝ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ဆုိတဲ့အသိ ရွိိိေနသင့္ဘီ၊ အိမ္ေထာင္သက္ ခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၾကဘီ၊ ဒါေပမယ့္ ေဝကေတာ့ ခေလးလုိေတြးတုန္း ေျပာတုန္း၊ခေလးလုိ ကစားေနတုန္း၊ ေတာအုပ္ကေလးဟာ ခေလးကုိမုန့္ေပးေခၚလာခဲ့တယ္လုိ ့ေျပာေနၾကဘီ”

“ေတာ္စမ္းပါ” ဟု ေျပာကာ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ အားကုန္ ဖ်စ္ညွစ္ ျပန္ဖက္ထားရင္း တုိးတုိးသက္သက္ ရယ္ေနခဲ့သည္။