ေႏြတည

(၁)

စပယ္ခိုင္ေလး...။
ခ်စ္သမီးေလး... စပယ္ခိုင္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သမီးေလးကို သတိရေနေတာ႔သည္။ သမီးေလးသည္ ကိုယ္႔ႏွလံုးပြားေလးပင္။ ကိုယ္အေသြးတ၀က္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းထားေသာ..ကိုယ္႔စိတ္၀ိညာဥ္တ၀က္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းထားေသာ...ကိုယ္႔ကိုယ္ပြားေလးျဖစ္ေသာ သမီးေလး..ေရ႕ ။ သမီးေလး၏ ပုခက္တြင္းမွ ကန္ေက်ာက္ေနပံု၊ ၀ိုင္းစက္စက္ သမီးေလး၏မ်က္ႏွာ၊ သမီးေလး၏ ႐ႊင္လန္းစြာ ပုခက္တြင္းမွျမွဴရယ္ေနဟန္၊ သမီးေလး၏ သာယာေသာ ငိုသံ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံကေလး။ ကေလးသည္ ဤေတာင္တန္းျပာႀကီး၏ေနာက္ကြယ္...ဤလယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေနရစ္ခဲ႔ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ ေတာင္တန္းႀကီးႏွင့္ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားလ်က္ ေဟမန္ကို သတိတရ ျဖစ္ေနသည္။


ယခုလို ညေနဆည္းဆာ အခါ၀ယ္ ေဟမန္ ၏ နေဘးမွ ေပါက္ပင္ ေတာ္တန္းႀကီးတြင္ အပြင့္မ်ား ရဲရဲေတာက္ ပြင့္ေနလ်က္...႐ြက္၀ါမ်ား ျဖန္႔ခင္းေနမည့္ ျမစ္ျပင္၏ ႏုန္းတင္ေျမႏုမ်ားမွ ေဆးခင္းမ်ားအေပၚတြင္ လွေသာ ဆည္းဆာေရာင္ျခည္မ်ား ျဖန္႔မိုးေနမည္။ ေဟမန္၏နေဘး ျမစ္ျပင္ထက္တြင္ ၾကည္ျမေသာ ျမစ္ေရျပင္သည္ လိႈင္းလိပ္ငယ္မ်ား လွပစြာလြန္႔လူးၿပီး ညင္သာစြာ စီးဆင္းေနမည္။ ေ၀၏ အေၾကာ္တဲဆိုင္ေဟာင္း ေနရာေ႐ွ႕ ျမစ္ဆိပ္ သဲေသာင္ျပင္စသို႔ လိႈင္းၿငိမ္႔ကေလးမ်ားသည္ ေျပးလႊားထိခတ္ၿပီး ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ျမစ္ျပင္ထဲသို႔ ျပန္၍ ဆင္းေျပးသြားေနၾကမည္။ ဤအခါတြင္ ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ ေလွငယ္တစ္စင္းသည္ လူးလာေခါက္ျပန္ ေလွာ္ခတ္သြားေနမည္။ ေလတိုက္ခတ္လိုက္လွ်င္ ေရပန္းေရမႊာမ်ားသည္ ျမစ္ျပင္ထက္မွ အနည္းငယ္ ျဖာတက္သြားၾကလ်က္ ဆည္းဆာ ေနျခည္၀ယ္ သက္တန္႔ေရာင္စံု ျဖာေနေတာ႔မည္။

က်ေနာ္သည္ ေ၀၏ ရယ္ေမာသံကို အမွတ္ရေနျပန္သည္။ ေ၀၏ အၿပံဳးမွာ အစဥ္သျဖင့္ ေတာက္ပေနတတ္၏။
ေ၀႔ရယ္သံမွာ အစဥ္သျဖင့္ ႐ႊင္ျမဴးေနတတ္၏။

စီးလာသည့္ ရထားကား ေျပးလႊားလ်က္ပင္ ႐ွိေနသည္။ ရထားသည္ တြဲအဆက္မွ အသံျမည္လ်က္ ပုခက္လႊဲသိပ္ေပးေနသလို လႈပ္ခါေပးေနသည္။ က်ေနာ္သည္ တဖက္ခံုလြတ္ိေပၚသို႔ သားေရအိတ္ကို တင္ထားလိုက္လ်က္ ျပတင္း၀မွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ေနာက္မွီအေပၚသို႔ ေမွးတင္ထားလိုက္သည္။ ရထားျပတင္း၀မွ ၀င္လာေသာ ေလထဲတြင္ အပူေငြ႔ ေလ်ာ႔ပါးလာေနသည္။ ထိုအခါတြင္ ဆည္းဆာသည္ တေျဖးေျဖး တစစ ေဖ်ာ႔မွိန္လာေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကဲ႔သို႔ က်ယ္ေျပာလွေသာ ႐ႈေမွ်ာ္မဆံုးႏိုင္သည့္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီး။ ဤလယ္ကြင္းျပင္ ပင္လယ္ႀကီး၏ ကမ္းေျခဟု ထင္မွတ္ရေသာေ၀းေ၀းပ်ပ်ဆီမွ သစ္ေတာတန္းႀကီး။ ေနာက္ဖက္ဆံုး ေနာက္ခံေတာင္တန္းျပာႀကီးမ်ား အေပၚ၀ယ္ လွပေသာ ေဆးေရာင္စံု ျခယ္မႈန္းေပးထားေနသလို ထင္ဟပ္ေနေသာ ညေနဆည္းဆာ၏ ေနျခည္မ်ားမွာ တစထက္တစ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္လာေနသည္။ ဤအရာ၀တၳဳအားလံုးအေပၚသို႔ ေႏြည၏ အေမွာင္ရိပ္ျခည္္ တစြန္းတစသည္ ဖံုးလႊမ္းလာေနလ်က္ပင္။ အေမွာင္ရိပ္ႏွင့္ ဆည္းဆာေနျခည္မ်ား ေဆးစပ္ေရာေႏွာသည့္ အလွတို႔ကို မၾကည့္ျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘဲ က်ေနာ္သည္ မ်က္လံုးမွိတ္ပစ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခံစားထိေတြ႔မႈ စိတ္အာ႐ံုမွန္သမွ်ကို အစေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ေနမိသည္။

မၾကာမီ ၇-၃၅ နာရီတြင္ ဤရထားသည္ အမည္မေဖာ္လိုေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဘူတာတြင္ ၀င္ေရာက္ဆိုက္ကပ္ ရပ္နားေတာ႔မည္။ က်ေနာ္သည္ စိတ္လႈပ္႐ွား လိႈင္းထေနလ်က္ႏွင့္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ အတိတ္သည္ ေ၀းကြာလြန္းလွေသာ အရပ္၌ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႔ၿပီး က်န္ခဲ႔ေသာ အရာဟု ဆိုေသာ္လည္း ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ ေတာက္ပေသာ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္မူ ေႏွာင္ႀကိဳၚတဆက္တည္းႏွင့္ ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ မိမိဘာေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္း ေတြးေနေတာ႔မလဲ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္ေနေတာ႔သည္လည္း မဟုတ္။ စပ္ဆိုင္ေနေတာ႔သည္လည္း မဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္႔လမ္းကို ကိုယ္သြားေနလ်က္မွ သူ႔လမ္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနလိုသနည္း။

ထိုဘူတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနဆဲကာလ၌ အရာရာတိုင္းကို ေမ႔ေနလ်က၊္ ျမင္ ေတြ ့ သိ အာရုံမွန္သမွ် ေပ်ာာက္ေနလ်က္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခ်င္သည္။ သိူ႔ေသာ္ ရထားသည္ ထိုဘူတာႏွင့္ တစထက္တစ ပို၍ နီးကပ္သြားေနလ်က္ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမွာ ပို၍ ျပင္းထန္လာေနသည္။ ဤညေန ဆည္းဆာတို႔သည္ မၾကာျမင့္မီ အလ်င္း ကြယ္ပသြားေတာ႔မည္။ ထိုအခါတြင္ ေႏြေပါင္းမ်ားစြာ၏ ညေပါင္းမ်ားစြာအနက္မွ ေႏြတစ္ခု၏ ညတညသည္ ဆိုက္ေရာက္လာေတာ႔မည္။

+++

(၂)

"ဟုတ္ပါတယ္ကြာ၊ လာၾကပါၿပီ"
"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ သူ က်ေနာ္႔ပါးကိုေတာင္ ႐ိုက္ထားေသးတာဘဲ၊ သူလိုက္လာတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး"
"မင္း အလြန္ညံ႔ေသးတာဘဲ ကိုကို အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက ေမာင္ရင့္ကို သနားေနတာတဲ႔ဗ်ာ၊ မေ႐ႊက ကိုယ္႔ကို ေျပာထားတာဘဲ၊ မင္း ေကာင္မေလးကိုေတာ႔ ပစ္ေတာ႔မသြားပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္လဲ ဒီေကာင္မေလးကို မင္းပစ္သြားမွာဘဲ စိုးရိမ္တယ္၊ ဒီေကာင္မေလး သူ႔အေမနဲ႔သာ ၾကာရွည္ေနရင္ေတာ႔ သူ႔အေမေရာဂါ ကူးစက္သြားမွာ စိုးရတယ္ ကိုကို၊ အဆိပ္ေရာဂါပိုးထက္ စိတ္ဓာတ္ေရာဂါပိုးဟာ အကူးအစက္ ပိုၿပီးျမန္တယ္၊ ပိုေၾကာက္စရာလဲ ေကာင္းတာဘဲ။ သူ႔အေမနဲ႔ေတာ႔ ခြဲခြဲျခားျခား လားလားမုန္းထားဘဲ ထားဖို ့ကိုယ္သတိေပးျဖစ္ေအာင္ ေပးလိုက္ပါရဲ႕"

အရပ္႐ွည္႐ွည္ ခါးကိုင္းကိုင္း ေလးကိုင္းညႊတ္ေကြးေနဟန္ျဖစ္သည့္ ကိုခင္ထြန္းႀကီးသည္ ကုကၠိဳပင္အရိပ္ေအာက္ အုတ္ခံုမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူတူထရပ္ၿပီး တိုးတိုးရယ္ေနသည္။ သူ႔ရယ္သံသည္ အေမွာင္လႊမ္းေနသည့္ ေက်ာက္စရစ္လမ္းေလးအတိုင္း ေျပးလႊားေနသည္။ လမ္းေပၚ၀ယ္ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ားသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ႏွင္းဖြဲကေလးမ်ားကဲ႔သို႔ ဖြာက်ေနလ်က္၊ မႈန္ပ်ပ် ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္သည္ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ားကို ထြင္းေဖာက္ေနလ်က္။ အနီးကပ္ေနသည့္ မီးရထားစက္ေခါင္း႐ံုမွ ရထားမ်ား၏ ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ ဆူညံသံမ်ားသည္ ဤလမ္းေမွာင္ၾကားကေလး အတြင္းထဲသို႔ ေရာက္လာေနသည္။

ဤဘူတာေနာက္ဘက္ လမ္းကေလးသည္ ေဘာလံုးကြင္းကို လြန္ၿပီးလွ်င္ မီးရထားေဆး႐ံုေ႐ွ႕ဘက္၌ က်ယ္ျပန္႔သြားလ်က္ ေဆး႐ံုေရွ့ေေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႔တြင္ အျခားလမ္းသြယ္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ ဆံုေတြ႔သည္။ ထိုလမ္းသြယ္ကေလးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ သြားသာရုံ က်ဥ္းက်ဥး္ကေလးျဖစ္၍ လမ္း၏ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ သရက္ပင္ပုကေလးမ်ား အုပ္ဆိုင္းေနၿပီး ထိုေနရာမွာ ၿမိဳ႕အစြန္္ပိုင္း တဲအိမ္ငယ္ကေလးမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနသည္။ ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားကင္းမဲ႔ေနေသာ ထိုလမ္းေျမွာင္ကေလးမွာ အစဥ္သျဖင့္ ေမွာင္ပိန္းေနတတ္သည္။

ဤအေမွာင္လမ္းသြယ္ကေလး၏ အဆံုး၌ ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသည့္ ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခု ကန္႔လန္႔ ဆီးတားထားသည္။ ယခုအခါ ေခ်ာင္းျပင္တြင္ ေရမ်ားစီးဆင္းေန၍ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္သားထားသည့္ လက္ရမ္းမဲ႔တံတားကေလးမွာ လူျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ယိမ္းခါေနသည္။ ေခ်ာင္း၏တစ္ဖက္တြင္ ဓာတ္မီးေရာင္မ်ား ထိန္၀င္းေနသည့္ ဆန္စက္၀င္းႀကီးရွိိလ်က္ ေခ်ာင္းကမ္းနေဘး အလုပ္သမားတန္းလ်ားမ်ားေအာက္တြင္ ယခုအခါ၌ ႐ႊံ႕ေရႏံုးတင္လ်က္ အိုင္မ်ားထြန္းေနသည္။ ေ၀သည္ ဤအလုပ္သမားတန္းလ်ားမ်ား၏ ပ်ံက်တန္းလ်ားေလး တစ္ခုမွ။ သူ႔ဘ၀ ပတ္၀န္းက်င္သည္ထိိိုေနရာမွ။သူ႔အေျခခံ အေျခအေန အေပါင္းသည္ ထိုေနရာမွ။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ ႏွလံုးသား အသိပညာ အေျခခံသည္ ထိုေနရာမွ။
ေဘာလံုးကြင္းအစပ္ အေမွာင္ထဲမွ တိုးေ႐ြ႕လာေနေသာ ခပ္၀ါး၀ါး အရိပ္ႏွစ္ခုကို က်ေနာ္သည္ လွမ္းျမင္ေတြ႔ေနရ၏။ ထိုအရိပ္ႏွစ္ခုသည္ နီးကပ္လာေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး လမ္းဓာတ္မီးတိုင္၏ မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ က်ေရာက္ရာ အမွိန္ဆံုးဘက္သို႔ ေရာက္လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ ရင္ခုန္လိႈင္းထလ်က္ ထိုအရိပ္ႏွစ္ခုကို ေငး၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ လာ၍ထိမွန္ေနေသာ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ားမွာ ခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ အရိပ္ႏွစ္ခုသည္ ပို၍ နီးကပ္လာၿပီး ပို ထင္႐ွားလာသည္။ အရိပ္တစ္ခုသည္ မေ႐ႊျဖစ္လ်က္ ေ၀႔လက္ကို ဆြဲကိုင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားကို အလင္းေရာင္ မႈန္မႈန္၀ယ္ သဲကြဲစြာ ျမင္ေတြ႔ရေလသည္။

ေ၀႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ၀တ္ထားေသာ အကၤ်ီၾကမ္းကေလးမွာ အကြက္မေပၚေတာ႔ဘဲ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္၌ အၿပဲရာတစ္ခု႐ွိေနၿပီး သူ႔ထမီတိုတိုေလးမွာလည္း ညစ္ႏြမ္းေနၿပီ။ သူသည္ အ၀ါေရာင္လြင့္ေနေသာ တဘက္အေဟာင္းေလးတစ္ခုကို ေခါင္းတြင္ ရစ္ပတ္ထားသည္။ သူသည္ ဂ်ပန္ဖိနပ္ အေဟာင္းကေလးကို မိုးေရစပ္စပ္စပ္ထဲ၌ တဖ်တ္ဖ်တ္ အသံျမည္ေအာင္ စီးလာသည္။ သူ႔ပါးျပင္တြင္ ကြက္ထားသည့္ ပါးကြက္တို႔သည္ ေခၽြးစြန္းၿပီး မညီမညာ ပ်က္ျပယ္စ ျပဳလာေနသည္။ သူတို႔သည္ ေ႐ွ႕နား၌ ရပ္တန္႔လိုက္ၾကေလသည္။

ေ၀သည္ ေခါင္းကို ေအာက္သို႔ ငံု႕စိုက္ထားၿပီး သူ႔ပါးျပင္ ႏွစ္ဖက္မွာ နီေထြးေနလ်က္။ သူ႔အသားတို႔မွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနလ်က္။ မေ႐ႊလက္ထဲမွ သူ႔လက္ကို ႐ုန္းထြက္ေနသည္။

"ဟင့္အင္း၊ ခင္ေ၀ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ခင္ေ၀႔ကို သက္သက္ ေဆးလိပ္၀ယ္ဆိုၿပီး မလိမ္႔တပတ္ လုပ္ေခၚလာတာ၊ခင္ေ၀ျပန္မယ္၊ ခင္ေ၀ျပန္မယ္" ဟု သူ၏ူေျပာေနသံမွာ တုန္ယင္ေနသည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး ရပ္ေနရာ၌ ဓာတ္မီးတိုင္မွ အလင္းေရာင္ ပို၍ မွိန္ေဖ်ာ႔ေနၿပီး က်ေနာ္သည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ သြားေနသကဲ႔သို႔ သူတို႔ွိရွိရာသို႔ ျဖတ္သြားလ်က္ တကိုယ္လံုးမွာ တုန္ယင္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ေ႐ွ့တြင္ ရပ္တန္႕လိုက္ေလသည္။ အေမွာင္ရိပ္ရိပ္ထဲတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

"လိုက္ခဲ႔ပါ ေ၀ရယ္၊ ကိုယ္က ေျပာင္းမိန္႔က်လာလို႔ ေျပာင္းရေတာ႔မွာမို႔ ေ၀မပါဘဲနဲ႔ ေျပာင္းသြားရရင္ ေ၀နဲ႔ ေ၀းသြားေတာ႔မွာလို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀နဲ႔ ေ၀းရေတာ႔မွာလို႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေ႐ႊကိုလႊတ္ၿပီး ေ၀႔ကို ခဏကေလး ေခၚေပးစမ္းပါ ေတာင္းပန္ေပးစမ္းပါလို႔ ေျပာရတာ။ ကိုယ္ေျပာပါအံုးမယ္၊ ကိုယ္ေျပာပါရေစဦး.."

ေ၀႔ အသက္မွာ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ထက္ ေက်ာ္လြန္ဦးမည္ မဟုတ္ေသး။ ႏိုပ်ိဳသစ္လြင္ေသာ ႐ိုးသားသန္႔စင္ေသာ သူ႔ပင္ကိုယ္ အလွတို႔သည္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ ပို၍ လွေနသည္ ထင္ရသည္။ သူ႔ကို မေ႐ႊသည္ စက္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရာမွ လွည့္႔ပတ္ေခၚလာခဲ႔ၿပီး လမ္းက်မွ ေျပာျပသည္။

"ကိုယ္႔ကို ညွာပါအံုး ေ၀ရယ္..မင္းမလိုက္လာလို႔ မျဖစ္ဖူး"

ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ သူ႔လက္ကေလးကို သာသာဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ သူ႔လက္ကေလးကို ဟန္ေဆာင္ ႐ုန္းကန္မွန္းသိသိ ႐ုန္းကန္ေနသည္။ သူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္မွာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခဲ႔ရသျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းေနသည္။ သို႔ေသာ္..သူ႔လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ကေလးမ်ားသည္ ေႏြးေထြးေနၾကေလသည္။ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ၌ အၿပံဳးရိပ္တခု မထင္မ႐ွား ျဖတ္သန္းသြားသည္။
ဤ ၀ိုင္းစက္ေနသာ ႏုပ်ိဳေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ရယ္လိုက္လွ်င္ ေဖာင္းမို႔နီေထြးေနသည့္ ပါးမို႔ႏွစ္ဖက္၌ ခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးႏွစ္ခု ခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေပၚသြားတတ္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးမွာ ႐ွက္ေသြးမ်ားထူပိန္းစြာ လွ်မ္းတက္သြားၿပီး ပို၍ ႏွစ္လိုဘြယ္ေကာင္းစြာ လွသြားေလသည္။

"ကဲ..ဆရာေလး၊ ကိုယ္႔ဖာသာရေအာင္ ေခ်ာ႔ခ်က္ႏွဴးႏွက္ၿပီး အပါေခၚလာခဲ႔ေပေတာ႔ေနာ္။ မိန္းမဆိုတာ နဲနဲပါးပါး မူလိုက္ရမွ မိန္းမတန္ဖိုးတက္တယ္ထင္တာ၊ ေတာ္ၾကာေန မူတာနဲ႔ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္ မိန္းမဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္တာဘဲ..." ဟု မေ႐ႊက ေျပာေန၏။

သူ႔စကားေျပာဟန္ စကားေျပာသံမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ ရယ္စရာေကာင္းေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ လမ္းအတိုင္း စက္ေခါင္းရုံဘက္ ခ်ိဳးေကြ႕ရန္ ေဘာလံုးကြင္းေဟာင္းႀကီးကို ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္သြားေနၾကေလသည္။

"မလိုက္ဖူး..မလိုက္ဖူး။ ဘာျပဳလို႔ လိုက္ရမွာလဲ"

က်ေနာ္သည္ ႐ုန္းကန္ေနေသာ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္လိုက္ကာ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။

"ဘာျပဳလို႔မွ မဟုတ္ဖူး၊ ကိုယ္က ေ၀႔ကိုခ်စ္လို႔ ေ၀လိုက္ခဲ႔ရမွာ"

က်ေနာ္သည္ လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔ခါးေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခါးကိုသိမ္း၍ ေပြ႔ဖက္လိုက္ေလသည္။ သူ႔ခါး သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ကေလးမွာ လက္ထဲတြင္ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလား ထင္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာသည္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ထဲတြင္ နီးကပ္သြားေလသည္။ သူ႔႐ုန္းကန္ေနမႈမွာ ေလွ်ာ႔လိုက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ၾကက္ေသြးေရာင္မွာ ပို၍ေတာက္ပသြားသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ေပြ႕ယူခမန္းဆြဲၿပီး စက္ေခါင္း႐ံုဘက္မွ လမ္းသို႔သြားရန္ ေဘာလံုးကြင္းဘက္သို႔ ေခၚလာခဲ႔သည္။ ေဘာလံုးကြင္းျပင္ႀကီးေပၚတြင္ တင္ေနသည့္ ႐ႊံ႕ဘြက္ေရအိုင္မ်ားကို နင္းေလွ်ာက္လာရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ားမွာ ပို၍ သဲလာသည္။

"မင္း..မွတ္မိေသးလားေ၀..၊ ဟိုတညက ကိုခင္ထြန္းႀကီး ဆြမ္းေကၽြးမယ္ ကိုယ္႔ပါးကို ေ၀႐ိုက္လိုက္တာေလ၊ ပထမ ကိုယ္ဖက္လိုက္တုန္းကေတာ႔ ေ၀႔မ်က္ႏွာက ၿပံဳးလိုက္သလိုဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကနမ္းလိုက္ေတာ႔မွ မင္းက ႐ိုက္လိုက္တယ္၊ အခုလဲ မင္းကိုယ္႔ကို ႐ိုက္အံုးမွာဘဲလား"
"႐ိုက္မွာဘဲ"
"႐ိုက္ေလ..႐ိုက္ေလ"

သူသည္ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ဘဲ၊ မထင္မွတ္ဘဲ ယခု က်ေနာ္႔ေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာခဲ႔ေလသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္မွာ အိပ္မက္တခု မက္ေနရသလို ျဖစ္၏။ အိပ္မက္သည္ ေႏြးေထြးေသာ အိပ္မက္ျဖစ္၏။ အလင္းေရာင္မႈန္မႈန္ထဲတြင္ မသဲမကြဲျမင္ေနရေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပံဳးေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကိုခင္ထြန္း၏ ဆြမ္းေကၽြးညကို က်ေနာ္သည္ သတိတရ ျဖစ္ေန၏။ ထိုေန႔က သူ႔ကို က်ေနာ္ စတင္ ျမင္ဘူးသည္။ ထိုညက ကိုခင္ထြန္းႀကီးက အကြက္ဆင္ေပးခဲ႔သျဖင့္ သူ႔ကို စကားစေျပာခဲ႔ရ၏။

"အဲဒီတုန္းကေတာ႔ မင္းကိုယ္႔ကို ဘာလို႔ ႐ိုက္တာလဲ"
"ေစာ္ကားလို႔"
"အခုေတာ႔ မင္းကိုယ္နဲ႔ လိုက္လာတယ္ေနာ္"

သူသည္ ကိုယ္ကို ေဆာင့္႐ုန္းေန၏။

"ဒါျဖင့္ ျပန္မယ္ေလ၊ ခင္ေ၀က သူ႔ကို သနားလို႔ လိုက္လာခဲ႔တာ၊ သူက ခင္ေ၀လိုက္မလာရင္ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသမယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာခဲ႔ရတာ"

က်ေနာ္က တိုးတိုး ရယ္ေမာေနျပန္သည္။

"မေ႐ႊကေခၚလို႔ စက္ထဲမယ္ ဆန္သယ္ေနရင္း ဘာမသိ ညာမသိ လိုက္လာခဲ႔တာ၊ အခုမွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ခိုးရာလိုက္ေနမိမွန္း သိေတာ႔တာဘဲ၊ ဒီလူႀကီး မေကာင္းဘူး၊ ဒီေန႔ ေလးက်ပ္ဖိုးရတယ္။ ေငြေတာင္ မထုတ္ခဲ႔ရေသးဘူး"

ခ်စ္စဖြယ္တုန္ယင္ေနေသာ သူ႔စကားသံသည္ မိမိ၏ ႏွလံုးသားအေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားၿပီး တိုးေ၀ွ႕ေနသည္ဟု ထင္၏။ ထိုေနရာတြင္ က်ေနာ္သည္ တႀကိမ္ထပ္ သူ႔တကိုယ္လံုးကို ေပြ႕ညွစ္ပစ္မိျပန္သည္။ သူ႔ပါး ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ကေလးႏွင့္ ထိေတြ႔သြား၏။ ေႏြးေထြးေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္စဖြယ္ျဖာက်ေနသည့္ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ား အၾကားတြင္ သူ႔ရင္ခုန္သံ၊ သူ႔အသက္႐ွဴသံတို႔ကို ၾကားေနရသည္။ သူသည္ က်ေနာ္႔အိမ္သို႔ လိုက္ခဲ႔ေတာ႔မည္။ က်ေနာ္ေျပာင္းေ႐ြ႕ရာသို႔ လိုက္ပါခဲ႔ေတာ႔မည္။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲတြင္ က်ေနာ္႔ကို သူပိုင္၍ သူ႔ကို က်ေနာ္ပိုင္ေနၿပီ ဆိုေသာ အသိစိတ္ အာ႐ံုျဖစ္ေပၚေနသည္။

ထိုအသိစိတ္သည္ မည္သည့္အခါကာလတြင္မွ ေလ်ာ႔ပါး ပ်က္ျပယ္သြားမည္္မဟုတ္။ ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ မဟုတ္။ အစဥ္အၿမဲ ခိုင္ခံ႔ စြဲၿမဲ႔ေနမည္ဟု ထင္ထားသည္။

+++

( အခန္း ၃ - ၄ ကို မၾကာမီ ေမွ်ာ္....)