ေႏြတည

( ၃ )

ေ၀သည္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ လူအုပ္ႀကီးၾကားမွ ျဖတ္ သန္းတိုးေ၀ွ ့ေနသည္။ သူသည္အ၀ါေရာင္ ေအာက္ခံတြင္ အညိွဳေရာင္ ပြင့္ခက္မ်ား ျခယ္ထားသည့္ ထမီကို တုိတို လုံးစည္းစြာ ၀တ္ထား၍ ၾကက္ေသြးေရာင္ေတာက္ေနေသာ အကၤ်ီေၾကာင့္ သူ ့အသားမွာ ပုိ၍ ၀င္းညက္ ထင္ေပၚေနသည္။ ဆံပင္ႏွစ္ခြ ဖြတ္ၿမီးက်စ္သည္ ၾကက္ေသြးေရာင္ အကၤ်ီ၏ေက်ာျပင္ေပၚ၀ယ္ လူးလွိမ့္ေနသည္။ တေန ့ကမွ ဆိုင္က ၀ယ္ယူလုိက္သည့္ ဆဲြႀက့ိဳးေလး၏ ေက်ာက္စိမ္းျပားသည္ သူ ့ရင္သားအထက္၌ လွဳပ္ယမ္းေနသည္။
ေစ်း အလယ္ေလာက္တြင္ လူၾကားထဲ၌ ေ၀့ အရပ္ပုပု ကေလးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနရစ္ခဲ့ေလသည္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာ အခါတြင္ သူ ့ကုိ မျမင္မေတြ ့ရေတာ့ေပ။


ေ၀သည္ အိမ္ေထာင္ပစၥည္း တခုခုကုိ ၀ယ္ေနရစ္ခဲ့ သျဖင့္ က်န္ေနခဲ့သည္ထင္၏။ ထူေထာင္ခါစအိမ္ေထာင္၌ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားမွာ ၀ယ္၍ အဆုံးသတ္ႏုိင္သည္ မရွိဘဲ ျပည့္စုံၿပီဟု ထင္မိေသာ္လည္း တခုခုသည္ အစဥ္သျဖင့္ လိုအပ္ေနတတ္ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေဈးထိပ္ ကားလမ္းအတက္မွ ပ်ားပန္းခတ္သြားလာ လွဳပ္ရွားေနသူမ်ားကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနသည္။ ထုိေနရာမွေန ၾကည့္လွ်င္ ေဈးသည္ ပန္းခ်ီးကား တခ်ပ္ကုိ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ျဖန္ ့ခင္းေပးထားသကဲ့သို ့ လွေနသည္။ လူမ်ား အေပၚမွ အညိွဳေရာင္ မုိးစက္မိုးမႈန္မ်ား ဆုိင္းေနကာ ေ၀ ေဈးအလယ္၌ ရပ္ေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ ့ရသည္။ အေ၀းႀကီးမွပင္ ေၾကြရုပ္ကေလးလို လွပေနေသာ ေ၀ ့မ်က္ႏွာ အေပၚမွ အျပံဳးရိပ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ေတြ ့ေနရသည္။ သူသည္ ေဘးပတ္လည္ လွည့္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္ လက္ဆဲြျခင္းကုိယမ္းလ်က္လူမ်ားကုိ တုိးေ၀ွ ့ၿပီး တေနရာသို ့ ေျပးလႊားသြားေလသည္။ သူသည္ ေဈးအလယ္ဘက္ ကြက္လပ္ထိပ္တြင္ လူတေယာက္၏ ပခုံးကုို လုိက္၍ပုတ္ေလသည္။ ထုိသူသည္ သူ ့ဘက္သို ့ျပန္လွည့္လုိက္၏။

ထုိသူ၏မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္သည္ အေ၀းမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သူသည္ ေ၀ ့ကုိလ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္စြာ ျပဳံးျပႏွဳတ္ဆက္ေလသည္။ သူတို ့သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ေန၏။ လူမ်ားတုိးေ၀ွ ့ေနသျဖင့္ သူတုိ ့ခ်င္း ပို၍ နီးကပ္သြားၿပီး ထိစပ္သြားခမန္း ျဖစ္ေနေပသည္။

အိမ္ေထာင္သက္ဆယ့္ႏွစ္ရက္။ ေ၀ႏွင့္က်ေနာ့္ အိမ္ေထာင္သက္မွာ ႏုနယ္လွေသးသည္။ လူႀကီးမ်ားျဖင့္ ေတာင္းရမ္း ရေသးသည္ မဟုတ္၍ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ အိမ္ေထာင္သက္ကုိ အိမ္ေထာင္သက္ဟု ေခၚဆုိ၍ ရခ်င္မွရဦးမည္။ ဤဆယ့္ႏွစ္ရက္တာ အခ်ိန္တုိကေလး၌ပင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ေနသည္တုိ ့ကုိ တခုခုသည္ ပဋိပကၡျပဳရန္ ေပၚလာေတာ့မည္ထင္သည္။ ေ၀ႏွင့္စကားေျပာေနသူမွာ ေမာ္ေတာ္ကားသမားေလာကတြင္ မိ္န္းမမႈ၌ နာမည္အႀကီးဆုံး ကားသမားတဦးျဖစ္ေလသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာပုံပန္း ျပဳံးရယ္ပုံမွအစ သူ၏ မိန္းမမႈေပြေသာ အက်င့္စာရိတၱကုိ ေဖၚျပေပးေနသလို ယခု ေ၀သည္ ထုိသူႏွင့္ရယ္ေမာ၍ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကုန္ေအာင္ စကားေျပာဆိုေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အခ်ိန္မ်ားစြာၾကာမွ ထုိသူသည္ ျပံဳးရယ္ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး သူ ့လမ္းသူ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေ၀သည္ ေဈးထိပ္ဘက္သို ့ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေ၀့ကုိယ္လုံးကေလး ေရြ ့လ်ားလႈပ္ရွားဟန္မွာ တပ္မက္ ခ်စ္စဖြယ္ျဖစ္ေန၍ ေ၀ ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရြန္းလက္ ေတာက္ပေသာ အျပံဳးမွာ ေ၀ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိေနာက္သူူသည္ အတက္ဖက္၌ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေတြ ့ၿပီးအေျပးတပုိင္း တက္လာသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ နံေဘးသို ့ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ လက္ကိုလွမ္းဆုပ္ကုိင္လိုက္ေလသည္။

̒ ကုိကုိ ဘာလုိ ့ခင္ေ၀ ့ကုိမေစာင့္တာလဲ၊ လူၾကားထဲမယ္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ̓ သူက ေျပာသည္။ က်ေနာ္သည္ ျပန္၍ ျပံဳးျပေနသည္။

̒ စားရေတာ့သာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္ ကုိကုိ၊ ေဈးထဲမယ္ေရွာက္၀ယ္ရေတာ့ ေငြကုန္တာ စိတ္ေမာလိုက္တာ၊ ေငြတဆယ္သာ ဖ်က္ကနဲ ကုန္သြားတယ္၊ ၀ယ္လုိ ့ပါလာတာ က်ေတာ့လဲ ဘာမွ မဟုတ္ဖူး။ အမဲသား အစိတ္သား၊ ဆီ သုံးဆယ္သား၊ ခင္ေ၀ ဟုိဘက္ေဒါင့္က အထည္္ဆုိင္ေပၚက အထည္တခု ႀကိဳက္လိုိက္တာ၊ နီညိဳေရာင္ထဲမယ္ ေရႊေရာင္ အေျပာက္ကေလးေတြ ပတ္ထားသလုိဘဲ၊ မနက္ျဖန္ ရွိေသးရင္ ခင္ေ၀ ၀ယ္မယ္ေနာ္ ̓

သူႏွင့္ က်ေနာ္ လမ္းမအတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္ လာၾကသည္။ အေစာက မုိးရြာထားသျဖင့္ လမ္း၏ အနိမ့္ကြက္မ်ား၌ ေရအုိင္ကြက္ကေလးမ်ား ထင္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီး ယခု သာယာေသာ ေနျခည္မ်ား ေတာက္ပလာေသာအခါ ေရအုိင္ ကြက္ကေလးမ်ားသည္ မွန္သားလုိ ေရာင္ျပန္ ထေတာက္ေနသည္။ အေစာပိုင္းက မိုးသားႏွင့္ ေနျခည္သည္ ပဋိပကၡျဖစ္ေနၿပီး ေနျခည္သည္ မိုးသားတုိ ့ကို တစခ်င္း ဖယ္ရွားလႊင့္ပစ္ အႏုိင္ယူခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသည့္ အရႈပ္ အေထြးမ်ားကို ေမာင္းႏွင္ ထုတ္ေနသည္။ ေ၀သည္ ကေလးစိ္တ္၊ ကေလး၀မ္း၊ ကေလးအေတြး၊ ကေလးအျပဳအမႈုျဖင့္သာ ျပဳတတ္ေသာ အရြယ္ေရာက္စ မိန္းကေလး။ ေ၀ ့၌ အစဥ္းစား အဆင္ျခင္တုံတရား မရွိေသး၊ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားေကာက္က်စ္တတ္မႈ မရွိေသးေသာ၊ ျဖဴစင္ သန္ ့စင္ေသာ အရြယ္ ကေလးျဖစ္၏။

သို ့ေသာ္ ေ၀ သည္ထုိသူႏွင့္ မည္သည့္စကားမ်ား ေျပာဆုိခဲ့သနည္း။ မည္သည့္ အခ်ိန္အခါမွစ၍ ထုိသူႏွင့္ သိကၽြမ္းေနခဲ့သနည္း။ မည္သို ့မည္ပုံ သိကၽြမ္းခဲ့သနည္း။ ဤသံသယတုိ ့သည္ ေ၀ ့ကုိခ်စ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ မနာလုိ ၀န္တိုကာ ေပါက္ဖြားလာေနသည္။ ေ၀ ့အေမ၏ စိတ္ဓာတ္မ်ားသည္လည္း ေ၀ ့ကုိကူးစက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေ၀ ့အေမ၏ ယခု ေနာက္ဆုံးအိမ္ေထာင္သည္မွာလည္း အသက္ငယ္ရြယ္သူ တဦးျဖစ္၍ မိ္န္းမမႈတြင္ မည္သည့္ မိန္းမကုိမွ် မေရွာင္ရွားတတ္ေသာ စာရိတၱ ခၽြတ္ယြင္းလြန္းေနသူတဦးျဖစ္သည္။ ေ၀ႏွင့္ထုိပေထြးသည္ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ တန္းလ်ား၏ အခန္းငယ္ကေလးထဲတြင္ အိပ္ရာခ်င္း နီးစပ္လ်က္ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတကြ ေနခဲ့ရ၏။ ေ၀၌ ထိုကဲ့သို ့ ေတြး၀ံ့စရာမရွိေသာ ေနာက္ေၾကာင္း အရႈပ္အေထြးမ်ား မရွိႏုိင္ဘူးလား။
သို ့ေသာ္ ေ၀ကုိ က်ေနာ္သည္ ယုံၾကည္ေန၏။ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ သံသယတုိ ့သည္ က်ေနာ္ ့စိတ္ႏွလုံးသားထဲ၌ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနသည္။

̒ ဟင္းခ်က္ဖုိ ့ ဒယ္အုိုးတလုံးေတာင္ ၀ယ္ရမယ္ ကိုကုိ၊ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းအတြက္ ၀ယ္ရတဲ့ ေငြေတြကို ခင္ေ၀ေတာ့ ႏွေျမာလာဘီ၊ ၀ယ္လုိ ့ကုိ ကုန္ႏိုင္ေတာ့တယ္ မရွိဘူး၊ တခု၀ယ္ပီး ျပည့္ဘီလုိ ့ထင္ေနရုံရွိေသးတယ္၊ ေနာက္ မ၀ယ္မျဖစ္တဲ့ တခုခုက ေပၚေပၚလာတာဘဲ၊ မနက္ျဖန္ ကုိကုိ ေတာသြားဘုိ ့ ၀တ္ဖုိ ့ယူနီေဖာင္းေတာင္ မေလွ်ာ္ရေသးဘူး၊ ဒါနဲ ့ခင္ေ၀တုိ ့ေျပာင္းရခါနီးလာရင္ အိမ္ေထာင္ ပစၥည္းေတြ သိပ္မ၀ယ္တာ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ေနာ္၊ ေလးငါးဆယ္ရက္ေနတာ ျဖစ္သလုိဘဲ ေနၾကတာေပါ့ေနာ္၊ မေျပာင္းခင္ အေမတို ့ဆီ ျပန္္အပ္တာ ဘာညာလဲ လုပ္အုံးမွေနာ္၊ အဲဒါကလဲ ေငြကုန္ အုံးမွာဘဲ၊ ခင္ေ၀ေတာ့ အဟုတ္စိတ္ညစ္လာဘီ ̓

က်ေနာ္တုိ ့ေနသည့္အိမ္ကုိ လမ္းထိပ္မွ လွမ္းျမင္ရေလသည္။ အိမ္ေရွ ့လမ္းၾကားသဲေျမမ်ားမွာ မုိးရြာၿပီးလွ်င္ ျပန္၍ေျခာက္ေသြ ့သြားလ်က္ မုိးရြာဆဲခဏ၌သာ ေရတင္ေနတတ္ ေလသည္။

အိမ္တံခါးကုိ ဖြင့္ေနစဥ္၌ ေ၀သည္ သီခ်ငး္တပုဒ္ကုိ တီးတုိးညည္းေနသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္မ်ား ရႈပ္ေထြးေနလ်က္ သူႏွင့္ ပဋိပကၡ စျဖစ္ရေတာ့မည္ကုိ စုိးရိမ္ေနသည္။ အေစာက ကိစၥကုိ ေအးေအးၿငိမ္းၿငိ္မ္း ၿပီးသြားေစခ်င္သည္။ ေ၀ ့ကိုေမးလွ်င္ ေ၀သည္ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူႏွင့္ထုိသူ မည္ကဲ့သို ့စကားမ်ား ေျပာဆုိခဲ့သည္ကုိ ရယ္ျပံဳးရင္း ျပန္ေျပာ ပါလိမ့္မည္။ သူ ့သီခ်င္းသံမ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္၍ ညိဳ ့ေနေသာမိုးသည္ ရုတ္တရက္ သြန္းရြာခ်လုို္က္ၿပီး သြပ္အမုိးေပၚသို ့မိုးေရစက္ ထိမွန္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။ သို ့ေသာ္သူသည္သီခ်င္းကုိ ပုိ၍ ေအာ္ဟစ္ဆုိလိုက္ျပန္သည္။

အိမ္တံခါးပြင့္သြားၿပီး က်ေနာ္သည္ သူ ့ေနာက္မွ လွမ္း၀င္လုိက္သည္။ သူသည္ တံခါးရြက္အကြယ္တြင္ သူ ့ကုိယ္ကေလးကုိ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ ့ရင္ခြင္ထဲသို ့ပူးကပ္ တိုး၀င္လုိက္လ်က္ သူ ့ပါးကုိ ထုိးေပးလုိက္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိယ္လံုးကေလးကုိ စိတ္မပါစြာျဖင့္ ၀တၱရားေက်ဖက္လုိက္ၿပီး ျပန္၍လႊတ္လိုက္သည္။ သူသည္က်ုန္ေနေသာ သီခ်င္းတပုိင္းး တစကုိ ဆက္ဆုိကာ လက္ဆဲြျခင္းကုိ ေၾကာင္အိမ္ေပၚ တင္ၿပီး မီးမ်ားဖြင့္လိုက္ေလသည္။ အိမ္တခုလုံးမွာ မီးပြင့္မ်ား ထိန္လင္းသြားလ်က္ သူ ့သီခ်င္းသံကေလးျဖင့္သာယာခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

̒ ေ၀ ̓ ဟု က်ေနာ္သည္ တုိးတိုးေခၚၿပီး သူ ့ေနာက္သုိ ့ေလွ်ာက္သြားလ်က္ ဧည့္ခန္းအလယ္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ေနမိၾကသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာ တခုလုံးကုိ အထပ္ထပ္လႊာၿပီး ၾကည့္ေနသလုိ ့ၾကည့္ေနသည္။ သူ ့ပခုံးေပၚသို ့က်ေနာ္သည္ လက္ကုိ လွမ္းတင္လိုက္ၿပီး ဖ်စ္ညစ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ ၿငိမ္သက္ ေနလ်က္ မဲညိဳ ့ေနၿပီးက်ေနာ့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ မသိမသာ တုန္ယင္ေနသည္။
̒ကုိယ္စကားေျပာစရာရွိလုိ ့ေ၀၊ အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ပူပူေႏြးေႏြးဘဲ ေမးရေျပာရမွာဘဲ၊ ကုိယ္ ေလးေလးနက္နက္ေမးတာ ေျပာတာလုိ ့မင္းသတိထားပါ၊ တုိတုိနဲ ့လိုရင္းဘဲ တိုက္ရုိက္ဘဲေမးမယ္၊ ေ၀နဲ ့ေဈးလယ္ေခါင္မယ္ ပူးပူးကပ္ကပ္ ရယ္လားေမာလား စကားေျပာတာ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာစကား ေျပာၾကတာလဲ ̓

ထုိအခါတြင္ ရုတ္တရက္ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွအျပဳံး မွန္သမွ် ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူသည္ ဆြံ ့အေနသူ ကဲ့သို ့ပင္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေငး၍ ၾကည့္ေနသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့မ်က္ႏွာ၌ေသြးေရာင္ လွ်မ္းသြားေနသည္။

̒ ေျပာေလ ေ၀၊ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ၊ သူနဲ ့ ေ၀နဲ ့ ဘာကိစၥအတြက္ စကားေျပာၾကတာလဲ၊ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာၾကတာလဲ၊ သူနဲ ့စကားေျပာခ်င္လို ့ ေ၀ကုိယ့္ကို တမင္ မ်က္ေျချဖတ္ခဲ့တာလား၊ သူနဲ ့ေ၀နဲ ့ သိတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကပလဲ၊ ေျပာေလ ေျပာ၊ အဲဒီလူဟာ ဘယ္လုိ လူစားလဲဆုိတာ ကုိယ္သိတယ္ေ၀၊ ေ၀ဟာ အရင္ကလုိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ အျမဲတမ္း သတိထားရမယ္၊ အိမ္ေထာင္သည္တဦးဆိုတာ ပိုျပီးသတိထားရမယ္၊အေပါင္း အသင္းဆုိတာ လုပ္သင့္တဲ့လူ၊ လုပ္ထုိက္တဲ့လူကုိမွ လုပ္ရမယ္၊ ကုိယ္နဲ ့ေပါင္းသင္းေနခ်ိန္မယ္ ေ၀ဟာ ဟုိတုန္းက မိခင္ေ၀ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟုိတုန္းကလုိ ေျပာလို ့ေနလုိ ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေတာအုပ္ကေလးတဦးရဲ ့ဇနီးသယ္ ျဖစ္ေနဘီ၊ ဒါကို စိတ္ထဲ အျမဲထည့္သြင္း စဥ္းစားထား၊ ကဲ ေျပာေလေ၀၊ မင္းတုိ ့ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာခဲ့ၾကတာလဲ၊ ကုိယ့္ေျပာျပစမ္္းပါအုံး ̓

က်ေနာ္သည္ သူ ့ပခုံးကို ကုိင္လႈပ္ေနလ်က္၊ သူသည္ အရုပ္ကေလးတခုကုိ ကုိင္အလႈပ္ခံေနရသလုိ လႈပ္ရားေနသည္။ သို ့ေသာ္ ရုတ္တရက္ သူသည္ သူ ့ကုိယ္ကုိ ရုန္းထြက္လုိက္ေလသည္။ ̒ အခု ဘာစကားေျပာတာလဲ....̓ ဟု ေအာ္လိုက္လ်က္သူ ့ေအာ္ဟစ္လုိက္သံမွာ မုိးသံႏွင့္ ေရာေထြး ဆုူညံသြားၿပီး သူ ့ကုိယ္လုံးမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္သြားသည္။

̒ စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာရတယ္၊ လူတေယာက္ကုိ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မေျပာဘဲနဲ ့တရားခံလို ေအာက္ေမ့ေနလုိ ့ဘယ္ရမလဲ၊ တရားခံလိုစစ္ေနလို ့ ဘယ္ရမလဲ၊ စက္ထဲက အလုပ္သမားဆုိပီး သက္သက္ အထင္ေသး ႏွိမ္ပီး ေစာ္ကားေနတာ ̓
̒ မေအာ္ပါနဲ ့၊ ေဘးအိမ္ၾကားမွာ မင္း မရွက္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ရွက္တယ္၊ ကုိယ္ေမးတာသာ ေျဖစမ္း ေ၀ ̓
̒ ေျပာျပရမလား ̓
̔ ေကြ ့လယ္ေရွာင္ပတ္ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ ့၊ ကုိယ္ေမးတာသာ ေျပာစမ္းပါ၊ အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးနဲ ့အေပါင္း အသင္းျဖစ္တဲ့ မိန္းမဆုိရင္ ကုိယ္ကတင္ အထင္ေသးတာ မဟုတ္ဖူး၊ လူတုိင္းက ပါအထင္ေသးတယ္။ မင္း အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးနဲ ့စကား ေျပာခ်င္ရင္ လူေရွ ့သူေရွ ့ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမယ္ မေျပာရဘူးေ၀၊ ကိုယ္မင္းကုိ အထင္မေသးခ်င္လုိ ့ ေမးေနတာေလ၊ အထင္ေသးခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေမးေနဘို ့ေတာင္ မလိုဘူး၊ ကဲ...ေမးတာသာ ေျဖစမ္း ေ၀ ̕
̔ ေျပာျပရမလား၊ အဲဒါ က်မနဲ ့ေတြ ့ဘုိ ့ခ်ိန္းတာ၊ မနက္ျဖန္ ရွင္ ေတာဘက္ထြက္ရင္ ဒီအိမ္မယ္ လာေတြ ့ပါလို ့ခ်ိန္းတာ၊ က်မနဲ ့ျဖစ္ေနတာ ၾကာဘီ၊ သူ ့မယ္ သားမယားႀကီး ရွိေနလို ့ ယူလို ့မျဖစ္ၾကတာနဲ ့ ရွင့္ကိုယူရတာ၊ ရွင္းသြားပလား၊ ရွင့္ကိုပါးရုိက္မိလုိ ့သနားၿပီးလုိက္လာတာ၊ ေသရပါေတာ့မယ္ဆုိလို ့သနားပီး လိုက္လာတာ၊ အခု ရွင္က လူစကား မေျပာဘူး၊ လူလို မေမးဘူး၊ လူလုိမေျပာဘူး ̕

သူ ့အသံမွာ အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိဘဲ ဆူညံသြားလ်က္ ပဋိပကၡ တုိ ့ကို ေပါက္ကဲြေစရန္ မီးရွိဳ ့ေပးလိုက္ေလသည္။ သူသည္ ရင္ကုိေကာ့ၿပီး ခါးကို ေထာက္ပစ္လုိက္၏။

̒ ေတာ္ ̓̓ ဟု က်ေနာ္သည္ သံကုန္ ေအာ္ဟစ္လုိက္ၿပီး ေဒါသ မႊန္ထူစြာျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ထားသည့္ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚသို ့ လက္သီး အားကုန္ ပစ္ထိုးလိုက္ေလသည္။ လက္သီးႏွင့္ သူ ့မ်က္ႏွာ ထိသြားသည္ကုိ သိလုိက္ၿပီး သူသည္ ေနာက္သုိ ့ ပက္လက္လန္ ပစ္လဲ က်သြားသည္။ သူသည္ ထုိေနရာမွ လူးလဲထၿပီး ပါးစပ္မွအထိန္းအကြပ္မရွိ ဆဲေရး တိုင္းထြာ လိုက္ေလသည္။ ရုန္ ့ရင္းၾကမ္းထမ္းေသာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ သူ ့စကားမ်ားသည္ အိမ္ေပၚ၌ ဆူညံေနသည္။ ̒နင္ ငါ့ကုိ တမင္ ႏွိပ္စက္တာ၊ နင္ေျပာင္းရေတာ့မွာမုိ ့လုိ ့ငါ့ကုိအိမ္္ေပၚက ဆင္းသြားေအာင္ တမင္ႏွိပ္စက္တာ ̕ ဟုလည္း ေအာ္ေျပာ ေန၏။ ထုိ ့ေနာက္ တုိး၍ ဆဲေရးေန၏။ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိယ္ကိုဆဲြထူလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ တခ်က္ၿပီးတခ်က္ ျဖတ္ရိုက္ ေနမိသည္။
ထုိ ့ေနာက္ သူ ့ကုိတြန္းလွဲၿပီး ထားပစ္ခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္လုိက္ၿပီး အိမ္ေပၚမွ အေျပးဆင္းလာခဲ့၏။ ဤ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္သည္ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ရွား ရုိက္ခတ္ေနသည္။

( ၄ )

က်ေနာ္သည္အိပ္ခန္း၀၌ ရပ္ေနရင္း ေန ့လယ္ကပင္ ရလာသည့္ရုံးမွ ေျပာင္းေရႊ ့အမိန္ ့စာကုိ သတိရေနသည္။ အညာသစ္ေတာေဒသကို က်ေနာ္ပင္လွ်င္ ေျပာင္းေရႊ ့ခြင့္ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ေလွ်ွာက္ထားခဲ့လ်က္ ယခု အမိန္ ့စာမွာ မနက္ျဖန္ကာ ေျပာင္းေရႊ ့ရေတာ့မည္ ဆုိေသာအခါ၌ စိတ္ထဲတြင္ တမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ေျပာင္းေရႊ ့ရာ၌ သည္အတိုင္းဆုိလွ်င္ ေ၀ ပါလာ ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ေ၀ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့သည္မွာ ဆယ္ရက္ပင္ ရွိေလၿပီ။

ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လုိႏွင့္ ဇာတ္လမ္း ကေလးတခုမွာ အလြယ္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္လုိက္ၿပီး သစ္သီးမွည့္ ေၾကြသလုိ အလြယ္ ကေလးႏွင့္ ဆုံးခန္းတိုင္ သြားေတာ့မည္ ထင္သည္။
အိပ္ခန္း ခုတင္ေပၚတြင္ ျခင္ေထာင္ၾကိဳးစမ်ား ျပတ္ေတာက္ေန၍ ျခင္ေထာင္သည္ တဲြလဲက်ေနသည္။ ေခါင္းအုံး၊ ေစာင္၊ အ၀တ္အစားမ်ား ကစဥ့္ကရဲ ရႈပ္ပြေနသည္။
ခုတင္ေအာက္မွ ေ၀ ့ေသတၱာကေလးမွာ အဖုံး ပြင့္ေနလ်က္သား။ သူ အႏွစ္သက္ဆုံး အ၀ါတန္းထဲတြင္ ေရႊမွ်င္မ်ား ယက္ရွယ္ထားသည့္ ႏုိင္လြန္ပုိးသား အကၤ်ီကေလးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေန ့က ေဈးထဲတြင္ ၀ယ္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစားမ်ား အားလုံးမွာ ေသတၱာထဲ၌ က်န္ခဲ့သည္။ လက္ေကာက္ ပါးကေလးႏွင့္ဆဲြႀကိဳးကေလးမွာလည္း ေသတၱာေအာက္၌ စကၠဴႏွင့္ ထုပ္ၿပီး ပစ္ထားသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္မွ ၀ယ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ တခုမွ် ယူမသြားဘဲ သူ ့ထမီအႏြမ္း အကၤ်ီစုတ္ ကေလးကုိသာ ၀တ္ဆင္၍ ေခါင္း၌ တဘတ္ရစ္ပတ္ၿပီး ဂ်ပန္ဖိနပ္အိုကေလးကိုစီးလ်က္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့ေလၿပီ။
ရန္ျဖစ္သည့္ေနက က်ေနာ္ ျပန္လာေသာ အခါတြင္ အိမ္ေပၚ၌ သူ ့ကိုမေတြ ့ရေတာ့ေပ။ ဆဲြႀကိဳး၀ယ္သည့္ ေနက သူသည္ ဆဲြႀကိဳးကုိ လည္းပင္၌ ဆဲြထားၿပီး ၀မ္းသာရႊင္ျမူးစြာ ကေလး ကေလးတေယာက္ကဲ့သုိ ့ပင္ က်ေနာ့္ လည္ပင္း ယီးေလးခုိလ်က္ ပါးႏွစ္ဖက္အား နမ္းခဲ့သည္ကုိ ယခုသတိရျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ့္ ရင္ထဲတြင္ ေဒါသလုိလို ေဒါသမဟုတ္ေသာ မီးေတာက္မ်ားသည္ ေတာက္ေလာင္ေန၏။ ေ၀သည္ ဗီဇမမွန္ အညွာလြယ္လြန္းေသာ မိန္းကေလး။ သူသည္ ကားသမားႏွင့္ တကယ္ပင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး စြဲလမ္းေနခဲ့မည္။ သူ ့မိဖအိမ္သုိ ့ျပန္သြားျခင္း ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ မိဖအိမ္ မေရာက္မီ ေလးငါးရက္ ကားသမား၏ရင္ခြင္တြင္ ခုိလႈံေနမည္။ သူသာ ရုိးရုိးသားသားဆုိလွ်င္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ႏွင့္ေျပာျပလိမ့္မည္။ ယခုကားသူသည္ ေဒါသျဖစ္ျပလ်က္သူ ့အျပစ္မ်ားကုိ ဖုံးကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္ ထင္သည္။ မိမိသည္ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ဤဗီဇမမွန္ ေသာမိန္းမတဦးကုိမွ ေရြးခ်ယ္စဲြလမ္းေနရမည္နည္း။

̔ ေယာက်္ားဆုိတာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ရမွာေပါ့၊ တင္းမာႏုိင္ရမွာေပါ့ ဟု က်ေနာ္သည္ စိတ္ကို လွည့္စားေနသည္။

သို ့ေသာ္ ဤအခန္း၀၌ တေန ့တြင္ ေ၀ က‚ ေနသည္ကုိ ၾကည့္ခဲ့ဘူးသည္ကုိ ျပန္၍သတိရမိေသာအခါ ေ၀သည္ကေလးစိတ္ကေလးႏွင့္ မႏႈိင္းမခ်ိန္ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုတဖက္က ေျဖေလ်ာ့ေတြးေနသည္။

သူသည္ ရုိးရုိးသားသား ေျပာဆုိရန္ တခုခုရွိ၍ ေျပာဆုိျခင္းသာျဖစ္လိမ့္မည္။ သူ ့အေပၚတြင္ ထားရွိသည့္ မိမ္ိ၏ ခ်စ္စိတ္မ်ားက သ၀န္တိုစိတ္ ေပၚက္ဖြားလ်က္ သံသယ ၀င္လာျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိ ့ေနက မိမိေမျမန္းေနပုံသည္လည္း သူ ့ကုိအထင္ေသးလြန္းၿပီး သူေျပာသည့္ အတုိင္း တရားခံစစ္ စစ္ေဆးေနခဲ့၍သာ သူကျပန္လွန္ရြဲ ့ေစာင္းသြားျခင္း ျဖစ္မည္။ အကယ္၍ မိမိကသာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေမးခဲ့လွ်င္ ေ၀သည္ အေၾကာင္းစုံကုိ ေရေရလည္လည္ ေျပာျပလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ အိပ္ခန္း၀မွ လွည့္ထြက္ လာၿပီး ဧည့္ခန္း ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္လုိက္ကာ ျပတင္းေပါက္တံခါးကုိ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။ အျပင္ဘက္၌ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သူ ့ကုိခုိးေျပး လာခဲ့သည့္ ညကလိုပင္ မိုးမႈန္မ်ား က်ေနလ်က္ အျပင္ဘက္ သဲလမ္း ေပၚတြင္လည္း မိုးစက္မ်ားခုန္ေပါက္ က်ေနသည္။ ျပတင္း၏ေဘာင္ကုိ ထိမွန္ၿပီး စဥ္လာသည့္မိုးစက္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေျပးလာမွန္ေနၾကေလသည္။

ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္ပစ္ရန္ စိတ္ကူးရေသာ္လည္း သည္အတုိင္း ထားလုိက္သည္။ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစ၊ သည္အတုိင္းၾကည့္ေနတတ္ေသာ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ိဳးရွိႏုိင္ရမည္။ တခါတရံ မခံမရပ္ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ ဆုိးရြားလြန္းလာေသာ အေျခအေနတြင္ လူသည္ဘ၀ကို ျဖစ္လုိရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု ပစ္ထားႏိုင္ေသာသေဘာထားမ်ိဳး ရွိႏုိင္ရေပမည္။

သူ ့အေပၚ၌ မိမိခ်စ္မိသည့္စိ္တ္၊ မိမိခ်စ္မိသည့္ ေမတၱာ၊ က်ေနာ္သည္ ရင္ထဲ၌ တင္းက်ပ္ ေနသမွ်တုိ ့ကို တျဖည္းျဖည္းေျဖေလ်ာ့ခ်ေနသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးသားတို ့ကို ေ၀၏ ကေလးဆံမႈ အေပါင္းက အႏိုင္ယူေနသည္ ထင္မွတ္ရ၏။ မည္မွ်ေလာက္အထိ ကေလးဆံပါသနည္း။

တညေနကို က်ေနာ္ သတိရျပန္သည္။ထိုညေနက ေ၀သည္ က်ေနာ့္ အနား ျပတင္း၀တြင္ ရပ္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ တီးတိုးဆုိေနသည္။ အိမ္ေရွ ့လမ္းၾကားထဲတြင္ ေဈးသြားေဈးျပန္မ်ား ရယ္ေမာၿပီး စကားေျပာဆုိ သြားေနၾကသည္။ သူသည္သီခ်င္း ဆုိေနရင္းမွ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို ရုတ္တရက္ ယီးေလး ခုိလိုက္သည္။ သူ ့ကုိယ္လံုး အေလးခ်ိ္္န္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္က်ေနာ့္ ကုိယ္မွာ ထုိင္သြား ေလသည္။ လမ္းေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏မ်က္ႏွာမွာ ျပဳံးသြားၾကလ်က္ သူ တုိ ့သည္ ေခါင္းငံံု ့သြားၾက၏။

̔ ေ၀ကလဲ ျပတင္း ေပါက္ႀကီးမယ္၊ ဖယ္စမ္းပါအုံး၊ လမ္းေပၚကလူေတြ ၾကည့္သြားၾကတယ္၊ ရွက္စရာ မေကာင္းဘူးလား ̕

သူသည္လည္းပင္းခုိထားေသာလက္ကိုမလႊတ္ေသးဘဲ ကေလးငယ္ကဲ့သို ့အသံကုိဖြင့္ၿပီးရယ္လုိက္သည္။

̒ ၾကည့္ ၾကည့္ေလ၊ ၾကည့္ေတာ့ဘာျဖစ္ေသးသလဲ၊ သူတုိ ့က မနာလုိလုိ ့လား၊ ဟုတ္လား၊ ကုိယ့္ေယာက်္ားကုိယ္္ဖက္တာဘဲ၊ ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာ ေထာက္ညွာေနရအုံးမွာလဲ၊ ေမာင္ကုိကုို္ဆုိတာ ခင္ေ၀ ့ေယာက်္ားေလ၊ ခင္ေ၀ ့လင္၊ ျပတင္းေပါက္ မွာဘဲဖက္ဖက္၊ အိမ္ထဲက အိပ္ယာထဲမွာဘဲဖက္ဖက္၊ ဒါအဆန္းလား၊ ဘာလဲကုိကုိက လူျမင္မခံခ်င္တာ သူ ့ကိုယ္သူ လူပ်ိဳလုပ္ေနခ်င္းေသးလုိ ့ထင္တယ္၊ ဟုိအထဲမယ္ ကုိကုိ ့အဆက္ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပါတယ္ထင္တယ္၊ ဟုိေခါင္းငုံ ့သြားတဲ့ ေကာင္မလားဟင္၊ အလွသားဘဲ၊ ၾကည့္ေနေနာ္၊ ဖက္ျပရုံတင္မႈတ္ဖူး၊ နမ္းကိုနမ္းျပလုိက္မယ္၊ နမ္းေတာ့မယ္ဗ်ိဳ ့လုိ ့ေအာ္ပီးကုိ နမ္းျပလိုက္မယ္၊ ေအာ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ နမ္းပါေတာ့မယ္ဗ်ိဳ ့ ̓

သူသည္ တကယ္ပင္္ ေအာ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ̒ ေဟ ့ ̓ ဟု ေအာ္၍ ဟန္ ့တား လုိက္၏။ သူသည္ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကုိ ႏွိမ္ၿပီး ရယ္ေနေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကို ဇြတ္ေရွ ့တုိးလို္က္ေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ရယ္ၿပီးျပတင္း၀မွ လ်င္ျမန္စြာ ထုိင္လိုက္ရေလသည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ျပတင္းေရွ ့ေျပာင္လက္ေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို ့လဲက်လာသည္။

̒ ဒုကၡဘဲ၊ ေ၀ဟာခေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဇြတ္မေျပာရဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ကၠုေျႏၵမရွိတဲ့ မိန္းမလို ့၀ုိင္းထင္သြားၾကမွာဘဲ၊ မင္းနဲ ့ေတာ့ခက္ပါတယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မျဖစ္လာရင္ အပ်ိဳစင္ထက္ ဆယ္ဆေလာက္ ကၠုေျႏရွိ္မွ တန္ရုံက်တယ္၊ အပ်ိဳစင္ ဆုိတာျဖစ္စရာ တေၾကာင္းထဲရွိေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္က်ေတာ့ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ̕

က်ေနာ့္ အသံမွာလည္း ရယ္သံပါေနသည္၊ က်ေနာ္သည္ ႏုေထြးေနသည့္ သူ ့ပါးကေလးကုိ လိမ္ဆဲြလိုက္သည္။ သူသည္ ထရပ္ၿပီး သမင္မကေလးတေကာင္၏ လ်င္ျမန္ သြက္လက္မႈမ်ိုဳးျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို ့၀င္ေျပးသြားေလသည္။သူ ့ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ရယ္ေမာသံမွာ တအိမ္ေထာင္လုံး၏ လုိအပ္ေနသမွ် ကြက္လပ္မ်ားကုိ ျဖည့္တင္းေပးလုိက္သကဲ့သို ့ရွိေလသည္။

အိမ္ေထာင္္သက္ ဆယ့္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွ သူ ့လႈပ္ရွားမႈအေပါင္းမွာ ႏုပ်ိဳေသာ သမင္မေလး တေကာင္၏ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေပ်ာ္ျမဴးတတ္ေသာ ကေလးကေလးတဦး၏ ေဆာ့ကစားမႈမ်ိဳး မ်ားသာျဖစ္ေနလ်က္ ခ်စ္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းေလသည္။

ျပတင္း၀မွ ခုန္၀င္လာေနသည့္ မိုိးစက္မ်ားမွာ ေလ်ာ့နည္းလာၿပီး အျပင္ဖက္၌ မုိးသည္ စဲစ ျပဳေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ ကုလားထုိင္ေပၚမွ ထရပ္လုိက္လ်က္ ခုတင္ဘက္သုိ ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး အိပ္ရာထက္၌ ညင္သာစြာ လွဲ အိပ္လုိက္ေလသည္။ ၀ယ္ၿပီးစျဖစ္သည့္ ဖြင့္ထားေသာ သူ ့သားေရ ေသတၱာမွ သားေရစိမ္းနံ ့သည့္ ဤအခန္းကေလးထဲ၌ လႈိင္ပ်ံ ့ေနသည္။ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္သည္ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးတေခ်င္းကုိ ကန္လိုက္မိလ်က္ ျခင္ေထာင္တဖက္မွာ ျပဳတ္က်သြားျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ ျခင္ေထာင္ကုိ သည္အတုိင္းပင္ ထားလုိိက္၏။ မနက္ျဖန္တြင္ ေ၀ပါမလာေတာ့ဘဲ က်ေနာ္သြားရေတာ့မည္။ သူ ့ကိုသူ ့မိဖထံတြင္ ေတာင္းရမ္းယူခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လုိက္ေခၚ၍လည္းမျဖစ္၊ သူ ့ကိုျပန္၍ ခုိးယူရန္လည္း သူူက က်ေနာ့္ကုိ မုန္းတီးရြံ ့ရွာသြားေလၿပီ။ သူသည္ မ်ိဳးရုိးဗီဇ မမွန္ကန္ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္သည္ စိတ္ကုိတင္း၍ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ေနျပန္သည္။
ထုိအခါ ကုတင္ေပၚ၌ လက္၀ဲဘက္မွ အိပ္ရာကေလး တေတာင့္ထြာမွာ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္မိျပန္သည္။ ကြက္လပ္ေနရာကေလးသည္ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ စင္စစ္၌ အိမ္၏ေနရာတကာတြင္ ကြက္လပ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္စိတ္အတြင္းတေနရာ၌လည္း ကြက္လပ္ျဖစ္လ်က္ မျပည့္မစုံ ျဖစ္ေနသည္။
အကယ္၍ သူသည္ ရုိးရုိးသားသား စိတ္ေကာက္ ဆင္းသြားျခင္းျဖစ္လွ်င္ က်ေနာ္ထုိးႀကိတ္ ရုိက္ႏွက္လုိက္သည္ကုိ ကေလးစိတ္ျဖင့္ သူ ့အေမအား ငိုယိုတိုင္ၾကားလိမ့္မည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူ ့ကုိသူ ့ပတ္၀န္းက်င္မွ အမ်ားက လူေက်ာ္တန္တား တခုလပ္မကေလးအျဖစ္ မေလးမခန္ ့ျပဳၾကေတာ့မည္။ သူသည္ စိတ္ဆုိးတခဏ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ လိုက္ေခၚလိမ့္္မည္ဟု ယုံထားၿပီး က်ေနာ္ လိုက္အေခၚကို ေန ့စဥ္ေန ့ဆက္ ေျမွာ္လင့္ တမ္းတေနေတာ့မည္။ တေန ့တြင္ က်ေနာ္ လာေခၚႏိုးႏုိးျဖင့္ ည တုိင္း သူ တုိ ့၏ တန္းလ်ားေနာက္္ဖက္၌ တိတ္တဆိတ္ ငုိယိုေနလိမ့္မည္။ ထုိသိုု ့ဆုိလွ်င္ က်ေနာ္ လုိက္ေခၚလွ်င္ သူသည္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး တန္းလ်ားဘက္သို ့ ေျပး၀င္သြားလ်က္ တန္းလ်ားေရွ ့မွ မသိမသာ ျပဳံးျပလိမ့္မည္။
သို ့ေသာ္ သူသည္ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး အစားထဲမွလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။ က်ေနာ့္ ဆီမွ သူ ့မိဖအိမ္ကို္္မျပန္ဘဲ တေနရာ၌ ၀င္ေရာက္ခုိနားခ်င္ နားေနလိ္မ့္မည္။