( ၅ )
̔ အခု ခင္ေ၀တုိ ့လာတာ အေ၀းႀကီးေရာက္လာဘီ၊ ဘူတာေတြ ေက်ာ္လာခဲ့ရတာ မနည္းေတာ့ဘူး၊ အေစာတုန္းက ကုိကုိ အိပ္ေနသလား၊ အေမက ခင္ေ၀ ့ကုိ ညည္းေယာက်္ားလာေခၚလို ့ လုိက္သြားၿပီးရင္ အေမ ့ကုိ ေမ့ေနမွာလို ့ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ အေမမ်ားပါလာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲေနာ္၊ အေမေတာ့ လြမ္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာ၊ ဒီေန ့ညေတာ့ ငုိေနမွာဘဲ၊ အေမက ခင္ေ၀နဲ ့တခါမွ ခဲြဘူးတာမႈတ္ဖူး၊ ေဟမန္မယ္ေနတုန္းက ေရႊက်င္က ႀကီးႀကီးေစာတုိ ့ဆီ အလယ္ေခၚသြားလုိ ့ လုိက္သြားတာေတာင္ ဟုိမယ္ ႏွစ္ညဘဲ အိပ္ရေသးတယ္၊ ေနာက္က ငိုၿပီး လုိက္လာေတာ့တာဘဲ၊ အေစာတုန္းက သူအိပ္ေနတုန္း အဖြားကုိ အမွတ္ရလို ့အဖြားဆုိတဲ့ သီခ်င္းကုိ ျပန္ဆုိၾကည့္ေနတာ ̕
ရထားသည္ အေမွာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထဲ၀ယ္ သစ္ေတာႀကီးကုိ အလယ္မွ ခဲြျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္။ သံဂုံုးတဲြ၏ အေပါက္မွသစ္ေတာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည့္ ည ေလေျပမ်ားသည္ တုိးေ၀ွ ့၀င္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ဤ ရထားသံဂုံးတဲြထဲတြင္ သူ ့ပခုံးကေလးကုိ ဖ်စ္ညွစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ား တင္ထားသည့္ ဤသံဂုံးတြဲထဲတြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနရေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သားအျခားေသာ ကမာၻတခုသို ့သြားေနရသည္ဟု ထင္မွတ္ေနရသည္။ ထုိကမာၻမွာ ပို၍ ေပ်ာ္ေမြ ့ဖြယ္ရာ ေကာင္းလိ္မ့္မည္။ သူ ့မ်က္ႏွာမွ အျပဳံးမ်ားမွာ အေမွာင္တ၀က္ထဲတြင္ပင္ ရႊင္ျမဴးေတာက္ပေနသည္ထင္သည္။ သူက“ မလင္းခင္ အတင္းပင္၊ ကုိေရႊလင္၊ ဆိုသရွင္၊ ျမင္းကုိးစီး ၀ယ္လုိ ့ျပင္ ̕↔ဟု အဖြားအုိ တဦး၏ အသံတုန္တုန္ ေမးရုိက္ေမး၀ဲသံျဖင့္ ဆုိခဲ့ေလသည္။
̒ ဒီ အဖြားအုိကေလးကေတာ့ ေမႊးေမႊး ေပးဘုိ ့ေကာင္းေတာ့တာဘဲ ̕ က်ေနာ္သည္ ရယ္ၿပီး ေျပာလုိ္က္၏။
̔ အေမဆုိတာကို လြမ္းမေနေတာ့နဲ ့ေ၀ရယ္၊ အေမနဲ ့အတူတူေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာလွဘီ၊ ကုိယ္နဲ ့ေနရတာက ဘာၾကာေသးလုိ ့လဲ ဆုိတာကုိ ထည့္တြက္အုံးမွေပါ့၊ ကုိယ္တုိ ့သစ္ေတာဌာနက အေျပာင္းအေရႊ ့ဘာရွိလိုု ့လဲ၊ အမႈထမ္းဆုိတာ ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းေရႊ ့ရစၿမဲေပါ့ေလ၊ မီးရထားဌာနကမွ တကယ့္ကို အေျပာင္းအေရႊ ့မ်ားတယ္၊ အေစာက ကုိယ္ေျပာခဲ့တဲ့ သိန္းေဆြႀကီးဆုိရင္ ေတာ္ၾကာ ေျပာင္း၊ အခု ေျပာင္းဘဲ၊ ကိုယ့္လူႀကီးက ဘာေျပာသလဲ သိလား၊ ဒုိ ့ကေတာ့ မိန္းမနဲ ့လစာပါရင္ အေျမာက္ထဲ ထည့္ပစ္လႊတ္၊ က်တဲ့ေနရာမယ္ အလုပ္လုပ္မွာဘဲတဲ့၊ ဒုိ ့သိန္းေဆြႀကီးဆီ ၀င္လည္းအုံးမယ္၊ ကုိယ့္ေ၀ေလး ဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတာ ၀င္ၾကြားရအုံးမယ္၊ အေမကုိ လြမ္းမေနနဲ ့၊ သူတုိ ့မပါဘဲ ဒုိ ့ခ်ည့္ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလဲ ̕
̒ ေပ်ာ္ဘူး ̓
̒ဘာျပဳလုိ ့̓
̒ ကုိကုိက ခင္ေ၀ ့ကို သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္နဲ ့ေပါင္းဘုိ ့ယူလာခဲ့တာေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာကိုး၊ မိဖကုိ အသိေပး ေတာင္းရမ္းယူတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ခုိးယူတာေတာင္မွ မိဖကုိ ျပန္အပ္ ကန္ေတာ့ပီး ယူခဲ့တာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ခင္ေ၀ ကုိကုိ ့ကို မယုံဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ မေပါင္းခ်င္ေတာ့ရင္ ခင္ေ၀့ကုိ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာပီး ရုိက္ႏွက္လႊတ္လုိက္မယ္ ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဖူးလုိ ့ဘယ္သူူက အာမခံႏိုင္မလဲ ̓
ထုိအခါတြင္ အေမွာင္ထဲ၌ က်ေနာ္သည္ သူ ့ပခုံးကို ကုိင္ထားသည့္လက္ ေျဖလႊတ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ သူ ့လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ အေမွာင္ထဲ၌ပင္ စမ္းၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည္၊ ေ၀့လက္ဖ၀ါးမွာ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ခဲ့ရသျဖင့္ ၾကမ္းေထာ္ေန၍ ထိုၾကမ္းေထာ္ေနမႈကပင္ ကရုဏါသင့္စဖြယ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
̒ အဲဒီလုိေတာ့ မေျပာနဲ ့ေလ....ေ၀၊ ခ်က္ျခင္း ထေျပာင္းလာရၿပီးေတာ့ မင္းကလဲ ျပန္ေျပးသြားနဲ ့ ဆုိေတာ့ျပန္အပ္ဖုိ ့စီစဥ္ခ်ိန္တုိ ့ ဘာတုို ့ညာတုိ ့ဒို ့ ဘယ္လုိလုပ္ပီး စီစဥ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ၊ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ အၾကင္နာေမတၱာတရားေလာက္ ခုိင္ၿမဲတဲ့ အာမခံ မရွိႏုိင္ပါဘူး ေ၀ရယ္၊ ဒုိ ့က ဘယ္ေတာ့မွ အၾကင္နာေမတၱာတရား ေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ၾကမွာမွ မဟုတ္ဖူး၊ ကံေကာင္းလုိ ့ေနာ္...ကိုယ္ေခၚမိေပလုိ ့၊ အႏုိ ့မို ့ဆုိရင္ ေ၀မပါလာဘဲနဲ ့ဒီတဲြထဲမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ စီးလာရခဲ့ၿပီး အေဆြးေတြ ရင္၀ယ္ျပည့္လုိ ့ရင္ထဲကအန္က်မခန္းျဖစ္ေနရွာရမွာ ̓
က်ေနာ္သည္ ရထားလႈပ္ရွားသံမ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္သြားေအာင္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္လုိက္ေလသည္။ သူသည္ လေမွာင္ထဲတြင္ ကုလားထုိင္ေပၚမွေန၍ မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ ေရွ ့သို ့ တုိးကပ္လိုက္သည္။
̒သူမလာရင္၊ လာမေခၚရင္ ခင္ေ၀ က်ိန္ဆဲတာနဲ ့ တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေတာ ့ မသိဘူး၊ လမ္းမယ္ တခုခုျဖစ္ပီး ဒုကၡေရာက္မယ္၊ လူကုိက ̓
မေန ့ညက သူ ့ကုိ လုိက္၍ ေခၚခဲ့သည္ကို က်ေနာ္သည္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနသည္။
ဖဲြ ့ျပာ ခင္းထားသည့္ စပါးစက္သို ့သြားရာ လမ္းက်ဥ္းကေလးသို ့ ေရာက္ေသာအခါ နံေဘးႏွစ္္ဖက္ သရက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ခုိေအာင္းေနေသာ အေမွာင္ထုသည္ လမ္းကေလးေပၚမွာ ပုိ၍ ေမွာင္ေနၿပီး လမ္းကုိ စမ္း၍ နင္းေနရသည္။
က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ ေ၀ ့သားေရေသတၱာ ကေလးကိုေလးလံစြာ ဆဲြလာလ်က္ မိုးေပါက္ မိုိးစက္မ်ားသည္ မိုးကာအကၤ်ီေပၚတြင္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ထိမွန္ေနလ်က္၊ ကိုခင္ထြန္းအိမ္ကို အေရးတႀကီး သြားရွာခဲ့ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးမရွိ၊ အခ်ိန္ကလည္း မရွိေတာ့၍တေယာက္တည္း စြန္ ့စားထြက္လာခဲ့ရသည့္တုိင္ေအာင္ ေ၀ ့မိ္ဖမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မည္သို ့ဆုိင္ရမည္ကုိုလည္း ေတြးေတာ၍ မရေသးေပ။ ေ၀ ့ကုိက်ေနာ္သည္ တရား၀င္ ဇနီးမယားအျဖစ္ ေတာင္းရမ္း ယူခဲ့ူသည္မဟုတ္ ေသာ္လည္း ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ ႀကိဳေနမည္၊ ေျမွာ္လင့္ေနမည္ဟူ၍သာ တဖက္ကစြဲမွတ္ထားရသည္။
အေမွာင္လမ္းက်ဥ္းကေလး၏တဖက္အစြန္းထိပ္တြင္ က်ေနာ္သည္ အခ်ိန္ၾကာေညာင္းစြာ ရပ္ၿပီး ေတြေ၀ေနသည္။ ေ၀ ့မိဖမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရမည္ကုိ ရင္မဆိုင္ရဲ၀့ံေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ လွည့့္ျပန္သြားရလွ်င္...
လွည့္ျပန္သြားခ်င္စိတ္မ်ား ေပၚေနသည္။ လွည့္ျပန္သြားလွ်င္ သူူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ျမင္ႏုိင္ေတာ့မည္၊ သူ ့အသံ ကေလးကို ၾကားႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္၊
ဤ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကေလးသည္ ေ၀ ႏွင့္ က်ေနာ့္အား တကမာၻစီ ျခားသြားေစလိမ့္မည္၊ ေ၀့ကုိ ေတြ ့ြမည္၊ သူက က်ေနာ္ႏွင့္ျပန္မလိုက္လိုဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္လွ်င္လည္း သူ ့ ေသတၱာကေလးႏွင့္ သူ ့ပစၥည္းကေလးမ်ားကုိ ေပးထားခ့ဲမည္။ အျဖဴႏွင့္အမဲ၊ အေမွာင္ႏွင့္အလင္း၊ တခုခုႏွင့္ ေတြ ့ဆုံရန္ လာခဲ့ျခင္သာျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ေရွ ့၌ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေလး တားဆီးေနသည္။ ဤဘက္ကမ္း လက္်ာဘက္၌ တဲတန္းလ်ားတခုရွိလ်က္ က်ေနာ္သည္လက္ရမ္းမဲ့ တန္တားကေလးေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ေခ်ာင္း၏တဖက္ကမ္း ဆန္စက္၀င္းႀကီးဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။
မိုးသည္ က်ေနာ္တန္တားထိပ္ေရာက္ေသာအခါတြင္ တိတ္သြားေလသည္။ ပ်ဥ္ဆယ္ျပားခန္ ့ စပ္ခင္း ထားေသာ္လည္း လက္ရမ္းမဲ့တန္တားကေလးမွာ ယိမ္းခါေနကာ ေအာက္ဖက္ေခ်ာင္းကေလးထဲတြင္ ေရမ်ား ၿငိမ္သက္စြာ စီးဆင္းေနသည္။
တဖက္ ဆန္စက္၀င္းထဲတြင္ ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္မ်ား လင္းေနလ်က္ စပါးစက္ ခုတ္ေမာင္းသံ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ဆူသံ၊ စကားေျပာဆုိ ေအာ္ဟစ္ေနသံ၊ စပါးသယ္အလုပ္သမား၏ ဂရုိ ့ခ်ိဳး ေရတြက္ေနသံမ်ားသည္ လက္ရမ္းမဲ့ တန္တားကေလးထိပ္သုိ ့ေျပးလႊားေရာက္လာေနၾကသည္။ က်ေနာ္ရပ္တန္ ့ေနရာ တန္တားကေလးထိပ္သုိ ့ စက္၀င္းထဲမွအလင္းေရာင္မ်ား မွိန္မွိန္၀ါး၀ါးေျပးလာေနသည္။
တန္တားႏွင့္ မနီးမေ၀း၌ အလုပ္သမားမ်ား၏ ႏုံခ်ာလွေသာ တန္းလ်ားမ်ားမွာ အေမွာင္ထုထဲတြင္ အားကုိးမဲ့လ်က္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မုိးဘက္ ၀င္လာၿပီျဖစ္၍ ဆန္စက္ ပုိင္ရွင္သည္ အလုပ္သမားမ်ားကုိ အေျပးအလႊားစီစဥ္ေနသျဖင့္အလုပ္သမားမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွား ပ်ားပန္းခတ္မွ် ျဖစ္ေနသည္။
ဓာတ္မီး တုိင္ေအာက္မွ စပါးသည္ အလုပ္သမမ်ား အတန္းအစီအလုိက္ ျဖတ္သန္္းသြားေနသည္။ သူတုိ ့သည္ထမီတုိတုိမ်ား၀တ္ထားၾက၍ သူတုိ ့၏ ေျခသလုံးသားမ်ားမွ ေတာင့္ခုိင္ေသာၾကြက္သားေျမာင္းမ်ားကုိ ျမင္ေနရေလသည္.။ ̒ က်မ ငါးဆယ့္သုံးေခါက္ေနာ္...ဟုိလူႀကီး ̓ ဟု အလုပ္သမတေယာက္၏ ေျပာလုိက္သံႏွင့္ဆူညံ့စြာေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာလုိက္ၾက သံမ်ားသည္လည္း တန္တားထိပ္ဖက္သုိ ့ ေရာက္လာေနသည္။
̒ ယိုးဒယားမထြား သုံးဆယ့္ႏွစ္ေခါက္ ̕
ကရုိ ့ခ်ိဳးသူက ခါးေစာင္းေနသည့္အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကုိ ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။
̎မေနာက္ပါနဲ ့̎
̎ ေအးၾကည္သုံးဆယ္၊ ေအးရီ သုံးဆယ့္ရွစ္ေခါက္၊ ခင္ႏု သုံးဆယ့္ႏွစ္ေခါက္၊ မသန္းညြန္ ့သုံးဆယ့္တေခါက္၊ မေခြးအေခါက္ ေလးဆယ့္တိတိ၊ ခင္ေ၀ ေလးဆယ့္တေခါက္ ေနာ္ မျငင္းၾကနဲ ့ ̎
̎ ခင္ေ၀ ေလးဆယ့္တစ္ေခါက္ ̎
က်ေနာ္သည္ တန္တား ထိပ္မွ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းၿပီး ဓာတ္မီးတုိင္အလင္းေရာင္ရွိရာဘက္သို ့သြားေနစဥ္၀ယ္ ေ၀ ့ကုိ ခုိးသည့္ညကႏွင့္မျခား စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
စပါးရြက္သြားေနသည့္ အမ်ိဳးသမီး အစီအတန္းႀကီးထဲတြင္ ေ၀ ့ကုိ ခပ္ေ၀းေ၀းမွမသဲမကဲြ လွမ္းျမင္ လုိက္ရ ေလသည္။ သူသည္ စပါး ေတာင္းကုိ ရြက္ ထား လ်က္ အမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး စက္၀မွ စက္အတြင္းသုိ ့၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဓာတ္မီးတုိ္င္ေအာက္တြင္ ၀င္ရပ္လိုက္ၿပီး....
̎ က်ေနာ္ မခင္ေ၀နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လို ့ပါ၊ မခင္ေ၀ ့အိမ္သားပါ ̎ ဟု အလုပ္သမားတဦးကိုိ ေျပာေလသည္။
သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ၾကည့္သြားလ်က္ သူ ့မ်က္ႏွာ၌ ျပံဳးရိပ္သန္းသြားေလသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ခပ္ေ၀းေ၀းစက္၀ဘက္တြင္သူတုိ ့၏တေသာေသာရယ္ပဲြ ဖဲြ ့လုိက္သံမ်ားသည္ ဓာတ္မီးတုိင္ဘက္သို ့တဖန္ျပန္၍ ေျပးလႊား လာေလသည္။
စက္၀မွေ၀သည္ ေရွ ့ဆုံးမွ ေခါင္းေဆာင္လ်က္ ခပ္သြက္သြက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ ထမီတုိတုိ၀တ္၍ ေတာင္းကုိလက္တဖက္မွ ဆဲြၿပီး ပခုံးေပၚ၌ လုံခ်ည္အစုတ္ တခုတင္လ်က္ သူခပ္သြက္သြက္ ေလွ်က္လာေနပုံမွာ အျမင္္ တမ်ိဳးျခားနားေနသည္။ ဓာတ္မီးတုိင္ အလင္းေရာင္ဘက္နား နီးကပ္လာေသာအခါ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ မသိမသာ အျပံဳးရိပ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ေတြ ့ရသည္။
ေ၀သည္ မီးတုိင္အနား ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္ရွိရာဘက္သုိ ့ ခပ္ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္လာလ်က္ ေခါင္းကုိ မသိမသာ ငုံ ့လုိက္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ျဖဴညက္ေနေသာ သူ ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ နီေထြးသြားၿပီး ̎ ခဏေနအုံးေနာ္၊ ဒီတေခါက္သယ္လုိက္ပီးရင္ ေခါက္ေရသြားေပးလုိက္ေတာ့မယ္ ̎ ဟု တုိးတုိးေျပာၿပီး ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ သူ ့နဖူးေပၚ၌ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စုိ ့ေနသျဖင့္ သူ ့အသားေရာင္မွာ ေခၽြးျဖင့္ပို၍ လတ္ဆတ္ႏုစိုၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူစကားေျပာသြားသံမွာ အသံတုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ လူအုပ္ထဲ ေရာေႏွာသြားၿပီး စပါးသယ္လ်က္ စက္ဖက္သို ့ တေခါက္ျပန္ လုိက္သြားၿပီးမွ တေခါက္ျပန္လာသည္။
အလုပ္သမမ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကုိၾကည့္ၿပီး တေယာက္က ̎ ေ၀လာပါဘီကုိကုိ ̎ ဟု မၾကားႏုိးနား ေျပာလုိက္လ်က္ ၀ိုင္း၍ရယ္လုိက္ၾကေလသည္။
ေ၀သည္ ဓာတ္မီးတုိင္ေအာက္ဖက္ က်ေနာ့္ ေရွ ့၌ လာ၍ရပ္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ လည္း အလင္းေရာင္ မႈန္ ပ် ပ် ေအာက္တြင္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငး၍ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲတြင္ ကရုဏာ ေစတသိက္တုိ ့ျဖင့္ သိမ့္သိမ့္ခါေနသည္။
သနားစဖြယ္ စက္တြင္း အလုပ္ၾကမ္းသမေလး မခင္ေ၀၊ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ လြန္းရွာသည့္မိန္းကေလး မခင္ေ၀၊ အစစအရာရာေအာက္တန္း ႏံု နဲ ့ရွာသည့္ မခင္ေ၀၊ အေစာ္ကားခံ၊ လူအထင္ေသးခံ လူတန္းစားထဲမွ ေ၀။
ေ၀၏ ပင္ပန္းစြာ၊ ေမာပန္းစြာ အသက္ရွဴရွိဳက္သံကုိ ၾကားေနရသည္။ ဓာတ္မီးတုိင္ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ ေအာက္တြင္ေဆးေရာင္ ပ်က္ေနၿပီး အဖာအေထးမ်ားျဖင့္ သူ ့အကၤ်ီအစိမ္းေရာင္မွာ ႏြမ္းေၾကေနသည္။
̎ မနက္ျဖန္ကို ေျပာင္းရေတာ့မွာ မို ့လုိ ့ ကုိယ္လာေခၚတာ ေ၀ ၊ ဒီကေန ့ဘဲရုံးက အမိန္ ့ထပ္ရတယ္၊ ကုိခင္ထြန္းႀကီးတို ့မေရႊတုိ ့ကိုလဲ ရွာမရတာနဲ ့ ကုိယ္ေတာ့ မနဲကုိ စြန္ ့စားၿပီး ေၾကာက္အားနဲ ့ေရွ ့မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အေရာက္ လာခဲ့တာဘဲ ̎
က်ေနာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခပ္တုိုးတုိး ရယ္လုိက္မိၿပီး ထုိအခ်ိန္တြင္ စိတ္ထဲ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမႈမွာ မႏႈိင္းမေဖာ္ျပႏုိင္္ေအာင္ ရွိေနသည္။
̎ မင္းဘာျပဳလို ့စက္ထဲ ဆင္းေနရတာလဲ၊ ဒုကၡဘဲ၊ မင္းေယာက်္ားဟာ သစ္ေတာဘက္က အငယ္တန္း သစ္ေတာအုပ္ကေလးဆုိတာေကာ သိမ်ားမွ သိရဲ ့လား ေ၀ရယ္၊ ေတာအုပ္ကေလးမိန္မက စပါးစက္ထဲမယ္ စပါးသယ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ လူၾကားလို ့မွ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္က ေပ်ာ္မယားယူထားတာ က်ေနတာဘဲ၊ မင္း မသိမ္ငယ္ဘူးလား၊ ၿပီးေတာ့ ေ၀ မေနႏိုင္လို ့ထြက္သြားခ်င္လဲ သြားတာေပါ့ေလ၊ သြားရင္လဲအ၀တ္အစားေလး ဘာေလးေတာ့ ၀တ္စားသြားဖုိ ့ေကာင္းတာေပါ့၊ အခုေတာ့ ဖိနပ္မပါ အကၤ်ီအဖာတရာနဲ ့ မင္း ထြက္သြားေတာ့ မုိးရြာေနတုန္းမႈတ္လား၊ လူ ဘယ္ေလာက္ အထင္ေသးစရာေကာင္းလဲ ေ၀ရယ္၊ လူေတြဟာ အထင္ေသးလာရင္ ေစာ္ကား လာတတ္ၾကတယ္၊ ကဲ မင္း လုိက္ခဲ့မယ္မႈတ္လား ေ၀ ̎
သူသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္း ေမာ့လိုက္ေလသည္။ နီျမန္းေနသည့္ သူ ့မ်က္ႏွာထက္မွ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ အျပံဳးရိပ္မ်ားကုိ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။
̎ အေမတို ့သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္အုံးမွေပါ့ ̎ ဟု သူက တုိးတုိးျပန္ေျပာသည္။
̎ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ကုိယ္တုိ ့က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ မိဖစုံရာနဲ ့ေတာင္းရမ္းထားတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ၿပီးေတာ့ ခုိးေျပး၊ ၿပီးေတာ့လဲ ျပန္ေတာင္ အပ္ရေသးတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ဒီအတုိင္း ကုိယ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး လုိက္လာရင္ ေစာ္ကားသလုိ က်ေနေတာ့မွာေပါ့၊ ကုိယ့္ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းေနေတာ့ ရင္လဲ မဆုိင္၀ံံ့ဘူူး၊ ကုိယ္အျပင္ဘက္က ေစာင့္ေနမယ္၊ မင္း သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လာခဲ့ေလ ̎
̎ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အေမ့ကို ခင္ေ၀ ေျပာထားၿပီးသားဘဲ ကုိကုိ၊ အေမလဲ သူ ့သမက္ကုိ ျမင္ဘူး ေတြ ့ဘူးခ်င္မွာေပါ့၊ ကုိကုိ ့ကိုအေမလဲ ျမင္ရင္ ခင္မွာ စိတ္ခ်ပါ၊ ေျပာင္းသြားၿပီၤး ခါမွ ဒီကို တမင္သက္သက္ လာေတြ ့ဖုိဆုိတာ မလြယ္ဘူး မႈတ္လား၊ ပီးေတာ့ ဦးေလးလဲ စက္ထဲ အလုပ္ဆင္းေနလို ့ အိမ္မယ္မရွိဘူး၊ တန္တား ဟုိဘက္လမ္းက တန္းလ်ား၊ ဟုိမယ္ မီးေရာင္လက္ေနတဲ့ အခန္းေလ ̎
ထုိေနာက္ သူသည္ စကားေျပာရင္း တန္းလမ္းမွ က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားသည့္ သူ ့သားေရေသတၱာကုိ ျမင္ေတြ ့သြားေလသည္။ ရုတ္တရက္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ မိႈင္းညိဳ ့သြားလ်က္ အျပံးမ်ား လြင့္ေျပးသြားက သူ ့မ်က္လံုးအိ္မ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းလာသည္။ ̎ ဒါက ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္... ̎ ဟု သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ေစ ့ေစ့ ၾကည့္ၿပီး ေမးေလသည္။
̎ေသတၱာက ဘာလုပ္ဖုိ ့ ယူလာတာလဲ၊ ေအာ္...ခင္ေ၀ ့ပစၥည္းဆိုၿပီး ခင္ေ၀ ့ဆီ လာပို ့တာေနာ္ ကုိကုိ၊ ေျပာင္းခါနီးလာႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္ေ၀ ့ကိုျမင္လုိ ့အားနာၿပီး သနားၿပီး ေခၚတာမႈတ္လား ̎
စက္ခုတ္္ေမာင္းေနသံ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ ဆူညံ့လႈပ္ရွားသံ၊ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးမွ ေရစီးသံမ်ားေအာက္တြင္ သူ ့စကား ေျပာသံမွာ တိမ္၀င္သြားသည္၊ က်ေနာ္လည္း သူ ့ေရွ ့သို ့ေျခတလွမ္း တုိးလိုက္သည္။
̎ မဟုတ္ဖူးေ၀ ၊ မင္း အဲဒီလိုခ်ည့္ မေတြးနဲ ့၊ ကုိ္ယ္ကလဲ ေ၀ကုိယ့္ကုိ သိပ္မုန္း၊ သိပ္နာၾကည္းသြားဘီလို ့ထင္တာကိုး၊ ေ၀ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူးလုိ ့ထင္ေနတာကုိး၊ မရအရေတာ့ ေခၚမယ္၊ ကိုယ္တို ့ ရုံးမွာ လက္မွတ္ထုိးထားတာ ရုံးကေနၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚမယ္လုိ ့ကုိယ္ဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀ကမ်ား လုံးလုံးေခၚလို ့မရေအာင္ ဇြတ္ျငင္း ေနမလားလို ့ထင္လာတာနဲ ့ ̎
̎ ဒါျဖင့္ျပန္ေတာ့၊ ခင္ေ၀ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ̎
̎ကဲ သြားမွာသာ သြားစမ္းပါ၊ ေနာက္မွ မေက်နပ္တာကို ေျပာစမ္းပါ ̎
ေ၀ သည္ က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး တန္တားဘက္သို ့သြက္သြက္ လက္လက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ႏွင့္က်ေနာ္ တန္တားအေပၚေလွ်က္သြားေသာအခါ စပါးသယ္ အလုပ္သမမ်ား၏ ေျပာင္ေလွင္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္္သံသည္ ေနာက္ဖက္တြင္ ေ၀းစြာက်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
လက္ရန္းမဲ့ တန္တားကေလးေပၚတြင္ အေမွာင္ရိပ္ထုိးေနကာ အလင္းေရာင္လဲ့လဲ့မွ်သာရွိသည္။ က်ေနာ္ သူ ့ကုိ ေက်ာ္တက္သြားလ်က္ တန္တားအလယ္တြင္ သူ ့လက္ကုိ ဖ်တ္ကနဲ ့လွမ္းဆဲြလိုက္လွ်င္ သူသည္ ဟန္လုပ္၍ ရုန္းေနသည္။ အသားၾကမ္းၿပီး မာေနသည့္ သူ ့လက္ကေလးမွာ က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားလ်က္ သူ ့လက္မွ ထြက္ေနသည့္ ေခၽြးေစးမ်ားသည္ က်ေနာ့္ လက္ကို စြန္းထင္းကုန္သည္။
̎ ခဏရပ္စမ္းပါအုံး၊ ေဒါသခ်ည့္ဘဲ ̎ ဟု က်ေနာ္ ရယ္ေမာေျပာလုိက္သံထဲတြင္ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးသံပါေနသည္။ ယိမ္းထုိးေနေသာ တန္တားကေလး၏အလယ္တြင္ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ အသားခ်င္း ထိကပ္ေနလ်က္ သူ ့အသက္ရွဴသံမွာ လႈိက္ေမာသံပါေနသည္၊
ထို အခ်ိန္တိုကေလး၌ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သံသယသည္ စက္ဆုတ္ရြ ံရွာဘြယ္ရာ ေရးေရး ၀ါး၀ါး ျပန္ေပၚလာရာမွ တျဖည္းျဖည္းထင္ရွားလုိက္လာေနသည္။ ခဏအတြင္းတြင္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးမ်ား၊ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွျပင္းထန္ လႈပ္ရွားေသာ ခ်စ္အားလြန္ စိတ္မ်ားသည္ ေလ်ာ့သြားျပန္သည္။ သူ ့လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ က်ေနာ့္လက္မ်ားမွာအားအင္ ကုန္ခန္းစြာျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း တစစ ေျပေလ်ာ့လိုက္လာေနသည္။ ေ၀ ့ပါးျပင္ထက္တြင္ လူးထားသည့္ သနပ္ခါး ရနံ ့သည္ က်ေနာ့္ကုိ တိုးေ၀ွ ့ေနသည္။ သူ ့လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလမ်ားကမူ က်ေနာ့္ လက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ေ၀သည္ ေမွာက္ပ်ပ်ထဲတြင္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ရွဳေနလ်က္ စကားကုိ တုိးတုိး စတင္၍ ေျပာေလသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ၾကၿပီးမွ သမီးရည္းစားစကားကို ေျပာေနၾကျပန္သည္ ထင္သည္။
̎ ကုိကုိဟာ ဒီလိုခ်ည့္ဘဲ၊ ဘယ္ေတာ့မဆုိ လုပ္လိုက္ရင္လဲဘာမွ မစဥ္စားေတာ့ဘူး၊ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး၊ မိန္းမလာေခၚတာ အခုလို လာေခၚေတာ့ မိ္န္းမျပန္လာတာကို၊ ေနာက္က အထုပ္အပုိးနဲ ့လိုု္က္ပုိ ့တာျဖစ္မေနဘူးလား၊ ဒီေသတၱာႀကီး ပါလာတာ အေမတို ့သိရင္ေတာ့ဒုကၡဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဟုိေန ့ကလဲ သာသာၾကည္ၾကည္ ေမးရင္ ခင္ေ၀ ေျပာျပမွေပါ့၊ ေျပာျပလုိ ့မွ မေၾကနပ္လဲ ရုိက္ခ်င္ရုိက္ သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္၊ အခုေတာ့ ေမးလိုက္ကတဲက ေဒါသနဲ ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္လုိ ့၊ လူကို စြပ္စဲြၿပီးသား တရားခံၾကည့္ၾကည့္ တရားခံစစ္ စစ္ေနတာဘဲ၊ ခင္ေ၀ ျပန္ေျပာေတာ့လဲ သူကဘဲ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ရုိက္ပစ္ေသးတယ္၊ သူ ့မယ္သာ ေဒါသရွိတာေအာင္ေမ့တယ္ထင္တယ္၊ အဲဒီေန ့ကမုန္းလိုက္တာေသေအာင္ လိုု္က္ေခၚလဲ ျပန္ကိုမလိုက္ေတာ့ဘူးလို ့ ဆုံးျဖတ္လာတာ↔
̎ အဲဒီေန ့က ေဈးထဲမယ္ ေတြ ့တဲ့ ကုိတင္စိန္ဟာအေမ့ ေမာင္ ခင္ေ၀ တုိ ့ဦးေလးေတာ္ေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မယ္ အေမ့အေၾကာင္း စုံစမ္းၾကည့္တာ၊ တူမလင္ယူတာကိုု ဦးေလးကိုု ျပန္ စံုစမ္းခို္င္းၾကည့္တယ္ဆုိတာ ေျပာရင္ ခင္ေ၀ကုိ သူအထင္ေသးသြားမွာေပါ့၊ ဦးေလးအရင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
ခင္ေ၀အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူရိုက္လိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အေမ့ကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဘာျပဳလို ့ျပန္လာရတယ္ဆုိိတာလဲ ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ လမ္းမယ္ ေခ်ာ္လဲသြားလို ့ႏႈတ္ခမ္း ေပါက္သြားတယ္လို ့ေျပာေတာ့ အေမက ဘယ္ယုံမလဲ ̎
̎ သူမ်ား အိမ္မယ္ေနရတာ ညတိုင္းငိုေနရတာဘဲ၊ ဦးေလးကလဲ ကုိကုိ ့ကုိသိပ္စိတ္ဆိုးတာ၊ အေမက မနဲ ေခ်ာ့ထားရတယ္၊ ကုိကုိဟာ သိပ္ရက္စက္တယ္၊ အသနား အညွာတာမရွိဘူး သူမ်ားးကို ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဖူးလို ့ထင္ခဲ့တာ၊ ညားၾကလို ့လင္မယားလို ့ေတာင္ေခၚလို ့မရေသးဘူး၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲရုိက္တာဘဲ၊ ေနာက္လဲဒီလိုဘဲေနမွာပါဘဲ ဒီလူ၊ သူမ်ား ျပန္မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မလိုက္ရဲေတာ့ဘူး၊ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ၿပီး ဘယ္ကုိ ေျပာင္းေျပာင္း ေျပာင္းသြားေတာ့၊ ဘယ္က မိန္းမ ယူ ယူ ယူေတာ့ ̎
သူ စကားေျပာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ ့ခါး သိမ္သိမ္ကေလးကို လက္ျဖင့္ တပတ္ရစ္ ဖက္ထားလ်က္ သူ ့ပါးကုိ မထိတထိ နမ္းေနသည္။ သူ ့စကားလုံး အခ်ိဳ ့သည္ နားထဲမွလွ်ံ ထြက္သြားေနသည္။သူ ့အသားမွာ ေႏြးပူေနလ်က္၊
̎̎ တဖက္သတ္ခ်ည့္ ေျပာလို ့ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ေ၀ရယ္၊ ကိုယ္ အမွန္ေျပာရရင္ သေဘာထား မေသးတတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေယာက်္ားေတြနဲ ့ဘယ္မိန္းမေတြ ဘာျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ကုိယ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀နဲ ့ဆိုရင္ေတာ့ သ၀န္တုိတာ၊ သံသယျဖစ္တာ အၿမဲတန္း ျဖစ္မိမွာဘဲဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေ၀ ့ကုိ ကုိယ္ခ်စ္တာက သူတကာေတြ ခ်စ္တာထက္ ရွစ္ဆေတာင္ပိုတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ ကိုတင္စိန္ဟာ ေ၀့ ဦးေလးေတာ္ေသးမွန္းသာ မသိတာ၊ အဲဒီလူ ေပြတာ ရႈပ္တာကိုယ္ကသိေတာ့ အဲဒီလူနဲ ့စကားေျပာတာ အသာဖယ္ထားလို ့ၿပံးျပတာကေလးေတာင္မွ ကုိယ့္အတြက္ သံသယ ျဖစ္ကိုျဖစ္မွာဘဲ၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘယ္လုိေနမလဲ၊ ေ၀ မွန္းဆၾကည့္စမ္း ̎
̎ကိုကုိကေတာ့ လြန္ပါတယ္၊ လႊတ္အုံးကြယ္၊ အခန္းကိုသြားၾကရေအာင္၊ ဒီေသတၱာႀကီးက ယူခဲ့လို ့လဲမေကာင္းဘူး၊ တန္တားေအာက္မွာ ဖြက္ထားခဲ့ရင္လဲ ရႊံ ့ေတြနဲ ့၊ ကဲေလ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ယူခဲ့၊ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ ခ်ထားလုိက္တာေပါ့ ̎
က်ေနာ္တုိ ့ျဖတ္ေလွ်က္သြားၾကေသာအခါ ဤခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းသည့္ တန္တားကေလးသည္ ပုခက္လႊဲသလို ယိမ္းထိုးလႈပ္သြားေလသည္။
တန္တားထိပ္တြင္ “ကုိကုိ ခဏေနခဲ့အုံးေနာ္၊ ၿပီးေတာ့မွခင္ေ၀လာေခၚမယ္ ↔သူသည္ တိုးတုိးေျပာသြားၿပီး တန္တားႏွင့္တန္းလ်ားဆက္ထားေသာ နင္းၾကမ္းေပၚမွ စမ္းနင္း၍အေမွာင္ထဲတြင္ တန္းလ်ားေပၚသို ့တက္သြားေလသည္။
ခဏၾကာလွ်င္ အေမွာင္ထဲ၌ တန္းလ်ား၏ ေရွ ့ၾကမ္းျပင္အတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ တီးတုိးေခၚသြားျပန္သည္။
ထုိ ့ေနာက္ သူ ့ေနာက္ဖက္မွကပ္ၿပီးတန္းလ်ားေရွ ့စြတ္စိုၿပီး အေပၚက္အပဲ ့မ်ား ရွိေနသည့္ ၾကမ္းျပင္အတိုင္းနင္းၿပီး မီးခြက္မွိန္မွိန္တခြက္ ထြန္းညွိထားရာ တန္္းလ်ား၏ အလယ္ဘက္အခန္းသုိ ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ တန္းလ်ား၏ေအာက္ဖက္မွ ရႊံ ့ဗြက္ရနံ ့မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ လာ၍ နံေနၿပီး ေခ်ာင္းေရက်သံသည္ မေလ်ာ္မလိုက္ဖက္ေသာ ဂီတေတးသံတခုႏွင့္ တူေနသည္။
သူသည္ မီးေရာင္မွိန္မိွန္ အလယ္ ခန္း၀တြင္ ရပ္ၿပီး “လာေလကုိကုိ ↔ဟု တုိးတုိးေခၚလို္က္ျပန္သည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ေလတုိးလွ်င္ ယိမ္းႏြဲ ့လႈပ္ရွားေနသည့္ မီးခြက္တခုမွ အလင္းေရာင္မိွန္ပ်ပ်သာလွ်င္ မထင္မရွား လင္းေနသည္။ ေပၚက္ပဲ ့ေနေသာ ထရံအေဆြးမ်ားကုိ ေက်ာ္ၿပီး မီးဖုိခန္းဘက္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ဤအခန္း က်ဥ္းကေလးထဲ၌ေခ်းေညွာ္နံ ့၊ ေခၽြးနံ ့မ်ားနံေနသည္။ တဖက္ေထာင့္၌ ေပါက္ၿဗဲေနေသာ ျခင္ေထာင္တလုံးကို တပိုင္းပစ္တင္ေထာင္လ်က္ ဖ်ာေပၚတြင္ ေစာင္အစုတ္မ်ား၊ အ၀တ္အစား ေဟာင္းမ်ား၊ ေခ်းတက္ေနေသာ ေခါင္းအုံးမ်ားရႈပ္ေထြးပြေရာင္းေနသည္။ ထရံ၏ တဖက္၌ ၿပံဳးရႊင္စြာရယ္ေမာေနေသာ ေ၀ ့ဓာတ္ပုံသံုးပံုကိုု မီးေရာင္ မထင္မရွားျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။
ေ၀သည္ ကေလး ကေလးကဲ့သုိ ့ အေျပးအလႊားသြားလ်က္ေထာင့္မွ သင္ျဖဴးဖ်ာတခ်ပ္ကို ယူလာခဲ့ၿပီး ေခ်းေညွာ္မ်ားတင္ေနသည့္ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ျဖန္ ့ခင္းလုိက္ေလသည္။
သူသည္ ဖ်ာတဖက္၌ပုဆစ္ဒူး တုပ္ထုိင္ၿပီး “လာ...ထုိင္ေလ ကုိကုိ ↔ဟုေျပာသည္။
̎ ကုိက္ုိခဏေလးထုိင္္ႏွင့္အုံးေနာ္၊ အေမဟုိဘက္အခန္းမယ္၊ ခဏေလးေနာ္၊ ခင္ေ၀ သြားေခၚ လုိက္အုံးမယ္၊ အေမ့ကုိ ခင္ေ၀ေျပာထားၿပီးသားပါ၊ ကိုကုိနဲ ့ခင္ေ၀ကုိ အေမ သေဘာတူပါတယ္၊ သေဘာမတူရင္ေတာ့ ခင္ေ၀ငိုမွာဘဲ ̎
မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တြင္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးေပၚ ၀ယ္ အားငယ္ သိမ္ငယ္မႈမ်ားကုိ ေဖာ္ျပေနသည္ ဟု ထင္ေနရသည္။ သူသည္ ႏုံ ခ်ာစုတ္ႏုတ္မႈအတြက္ သနားစဖြယ္ အားငယ္ေနရွာေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိေျႏၵမရေသာ ကေလးလုိ အခန္းထဲမွ သြက္လက္စြာထြက္သြားၿပီး အျပင္ဘက္ အေမွာင္ထဲတြင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။
ေရနံဆီ မီးခြက္မွ အလင္းေရာင္သည္ သနားစဖြယ္ ေကာင္းသည့္ေ၀ ့ဘ၀အေျခခံကုိ ထြန္းညိွျပေပးေနသည္။ မီးဖိုဘက္မွ ရုန္ရြဲ ့ေနေသာေၾကာင္အိမ္၊ ေခ်းေညွာ္ လူးေနသည့္ ေမွာက္ထားေသာ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ား၊ အၿမီးက်ိဳးေနသည့္ ေၾကးဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္း စသည့္ အရာ၀တၳဳအေပါင္းေပၚသို ့ မီးေရာင္မွိန္မွိန္က်ေနသည္။ ေ၀ ႏွင့္က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ့္ မိခင္သည္ သေဘာတူလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ေ၀သည္ ႏြံေတာထဲတြင္ ေပါက္ေသာၾကာပန္း အျဖစ္ႏွင့္ အလွေပါင္းစုံစုေနသည္။ ႏြံ၏ရနံ ့ႏွင့္ ၾကာပဒုံတုိ ့၏ ရနံ ့မွာေရာေထြးေနေပသည္။
ေ၀ အခန္း၀မွာသူ ့မိခင္ႏွင့္အတူ ျပန္၀င္လာခ်ိန္တြင္က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကုိငုံ ့ထားလ်က္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေ၀ ့အေမမွာ အသက္သံုးဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ မွ်ထက္ ပိုဦးမည္မဟုတ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ က္ိုယ္လံုးသြယ္သြယ္ႏွင့္ အကၤ်ီ အထူစားကုိပင္ ၀တ္ထားလ်က္ မိန္းမလွတဦးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ အိပ္ရာနံေဘး၌ ကုိယ္ကုိ တေစာင္းလွည့္ထုိင္ၿပီး နံရံကုိၾကည့္၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေငးေနသည္။ သမီးေ၀ႏွင့္ ခဲြရေတာ့မည္ကုိ ေတြးေနေပမည္။
̎̎ကုိကုိက မနက္ျဖန္ကာေျပာင္းရေတာ့မွာတဲ့အေမ၊ ၿမိဳ့သစ္ကေလးဆိုတာ သိပ္မေ၀းဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ေ၀ ့ကိုလာေခၚတာ၊ မနက္ျဖန္ညေနဘက္ရထားနဲ ့ေျပာင္းဖုိ ့မနက္ကထဲက စီစဥ္ရမွာတဲ့၊ သမီးမၾကာမၾကာ လာလည္မွာေပါ့အေမ ̎
ေ၀က တုိးတုိးေျပာသည္။
̎ က်ေနာ္တုိ ့ မၾကာမၾကာ လာလည္ပါမယ္၊ ေ၀လာလည္ခ်င္တယ္္ဆုိလဲ က်ေနာ္အၿမဲလိုက္ပို ့ေပးပါမယ္၊ ေျပာင္းဖို ့ကအေရးတႀကီးျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မစီစဥ္ႏုိင္တာ့ပါဘူး ̎
စင္စစ္ေ၀ ့အား မိသား ဖသားပီပီ ေတာင္ရမ္းမယူႏုိင္ဘဲ လမ္းမွာေတြ ့သည့္ခလုတ္ကုိတိုက္သလို စီစဥ္ေနေသာ က်ေနာ့္ အစီစဥ္မ်ားမွာ ေ၀ေရာ ေ၀့ အေမကိုပါေစာ္ကား ႏုိင့္ထက္ကလူျပဳရာ၊ အထက္စီးယူလြန္းရာ က်ေနကာ က်ေနာ္ သည္္စကားေျပာေနရင္း စိတ္ထဲ၌ မခ်မ္းေျမ့ႏုိင္ေတာ့ေပ။
ေ၀့ အေမသည္ ေ၀့ ကိုစကားတုိးတိုးေျပာၿပီး ငုိက္ရႈိက္ေန၏။ သူ ့ငိုရႈိက္သံၾကားထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေ၀သည္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္၀ယ္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ စြာႏွင့္ ကန္ေတာ့ေနၾကေလသည္။ “အမႀကီး သမီးေလးဟာ ကေလးအရြယ္ေလးရွိပါေသးတယ္ကြယ္၊ ကြယ္ရာမယ္ေတာ့ မႏွိပ္စက္ပါနဲ ့ ↔ဟုေျပာေနသံမွာလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္တုိ ့သည္ ဤက်ဥ္းက်ပ္သည့္ တန္းလ်ားကေလးမွ ထြက္လာၿပီး အျပင္ဘက္ ၾကမ္းျပင္အတိုင္း အေမွာင္ထဲတြင္စမ္းၿပီး နင္းေလွ်ာက္ လာၾကေသာအခါ ေ၀သည္က်ေနာ့္ေဘးမွ လုိက္ပါလာ၍ က်ေနာ့္လက္ထဲမွ၊ သူ ့ေသတၱာကုိ သူ ့ေခါင္းေပၚသို ေျပာင္းေရႊ ့ရြက္လာေနသည္။
̎ ကုိကုိခင္ေ၀့ ကို အမွတ္ေတာင္ မရဘူးမႈတ္လားဟင္ ̎ ဟု ေ၀သည္ တန္တားထိပ္သို့ ေရာက္ေသာအခါ ေမးေန၏။
̎ ခင္ေ၀ကေတာ့ ေန ့တုိင္းညက်ရင္ ငိုရတာဘဲ ၊ အခုေလစက္က ေကာင္မေတြက ခင္ေ၀့ ကုိ အေပါင္းအသငး္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သူတုိ ့က ခင္ေ၀့ကုိ အလကားေကာင္မလို ့ ထင္ေနၾကတယ္၊ ဘာျပဳလုိ ့လဲဆိုေတာ့ ကုိကုိလို ေတာအုပ္တေယာက္က ခင္ေ၀့ ကုိ အတည္ႀကံတာမဟုတ္ဖူး အေပ်ာ္ ႀကံတာတဲ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ ့ကို ၾကြားျပမလုိ ့ ကုိကုိလာေခၚကုိ ေန ့တုိင္းေစာင့္ေနတာ၊ ကိုကုိလာေခၚလိမ့္မယ္လုိ ့ သူတို ့ကို္လဲ ေျပာထားတယ္၊ အေမ့လဲေျပာထားတယ္၊ တကယ္လုိ ့ကုိကုိ္မ်ားလာမေခၚဘဲနဲ ့ခင္ေ၀့ ကုိပစ္ေျပးသြားရင္ ကုိယ့္ကုိကို သတ္ေသပစ္လို္က္မလို ့၊ အိမ္ကဆင္းလာခဲ့တုန္းကေတာ့ စိတ္သိပ္နာတာဘဲ၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံေခၚတာနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလုိက္ဖူးလို မရမကလာေခၚမွ ျပန္လုိ္က္ေတာ့မယ္လုိ ့ ဆုံးျဖတ္ ထားတယ္၊ အခု စက္ထဲဆင္းေနတာ ဟုိေန ့က အိမ္ေပၚကဆင္းလားၿပီးၿပီးခ်င္း ဆင္းတာဘဲ၊ ဆယ္ရက္တိတ္ရွိသြားဘီ၊ ေငြငါးဆယ္ေက်ာ္ေနဘီ၊ အေမ့ကုိေပးပစ္ခဲ့လို္က္တယ္ေနာ္ ̎
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုယ္လုံးကေလးကို ဆဲြေပြ ့လိုက္ၿပီး လက္ရန္းမဲ့ တန္းတားကေလးထိပ္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္ေနမိျပန္သည္။
̎ ကုိကုိ္ ေပ်ာ္ဘူးလားဟင္ ̎ဟု သူကလည္း အသံတုန္တုန္ျဖင့္ တုိးတုိးေမးသည္။
̎ ေ၀လဲေပ်ာ္တယ္မႈတ္လား ̎
̎ ေပ်ာ္ပါဘူး ̎
က်ေနာ္သည္ အသံကုိထိ္န္း၍ ရယ္ေန၏၊ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့ပါးျပင္ကုိ နမ္းလိုက္ေသာအခါ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ပူေႏြးေနေလသည္။ သူ ႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဓာတ္မီးတိုင္မဲ့ လမ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးကပ္ေလွ်ာက္လာၾကစဥ္ “ေနာက္ ခင္ေ၀့ ကို ကုိကုိ္ မရုိက္ပါနဲ ့ေနာ္ ↔ဟု တိုးတုိးေျပာေနသည္။
ယခုလည္း...
“သူမလာရင္ လာမေခၚရင္ ခင္ေ၀ က်ိန္ဆဲတာနဲ ့တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေတာ့ မသိဘူး၊ လူကုိက ↔ဟုေ၀သည္ ေျပာေန၏။
အေမွာင္ႏွင့္ အလင္း ေရာစပ္ေနသည့္ ၾကယ္ေရာင္ျခည္ေအာက္ ခ်ိဳျမစြာ ၿပံဳးရႊင္ထားေသာ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့ေမွာက္၊ သံဂုံးတဲြ၏ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္သံ၊ ရထားခုတ္ေမာင္းသံ၊ ရထားဥၾသ ဆြဲသံမ်ားအၾကား၌ ႏွစ္ၿခိဳက္လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာေနသည္။
No comments:
Post a Comment