ဧရာဝတီ မဲေခါင္ နိပါး ေပၚက လြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္တို္က္မ်ား (၂)
တကၠစီကားေေပၚ တက္ကတည္းက ေကာင္းကင္တခုလံုး အုန္႔မႈိင္းကာ သဲသဲမဲမဲ မိုးရြာခ်လိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိုးရြာထဲတြင္ပင္ ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ႀကီးသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။
ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ မိုးေရမစိုေစရန္ ကိုစိုးမင္းက က်ေနာ့္ကိုပဲ ထီးကို ေဆာင္းေစသည္။ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးႏွင့္ ကို႔ယိုကားယားျဖင့္ပင္ ကားဂိတ္ အမိုးေအာက္ ေရာက္လာခဲ့ရ၏။ ကိုစိုးမင္းမွာ တကိုယ္လံုး မိုးေရ စိုရႊဲေနသည့္ၾကားမွပင္ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးကို ဝိုင္းကူၿပီး ဆြဲေပးရေသး၏။
ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီ ရွိေနၿပီ။ ကားထြက္မွာက ၁၁ နာရီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုစိုးမင္းကို အိမ္ျပန္ဖို႔ရန္ ေျပာရသည္။ အစပထမေတာ့ ကိုစိုးမင္းက က်ေနာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ကားဆိပ္မွာ ထားခဲ့ရမွာ အားနာေနေသးသည္။ က်ေနာ္က မရမက တိုက္တြန္းမွ အိမ္ျပန္သည္။ တကိုယ္လံုး မိုးေရစိုရႊဲေနသည့္ၾကားမွ က်ေနာ့္ကို ေၾကာေပးထြက္ခြါသြားသည့္ ကိုစိုးမင္းကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ကိုစိုးမင္းႏွင့္ က်ေနာ္ ေတာ္လွန္္ေရးဌါနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာတြင္ အတူတူ ေနခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ( DVB ) ၊ ေရႊဗဟိုစည္ စတူဒီယိုတြင္ အလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ထိုစဥ္က စတူဒီယိုတာဝန္ခံ ကိုစိုးဟန္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းနီးသူ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ တပ္မဟာ(၁)နယ္ေျမ ဖါးအံၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ခရီးထြက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ NLD-LA အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
သူသည္ မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ သံုးေလးလ ေနခဲ့ၿပီးသူျဖစ္သျဖင့္၊ မသြားတတ္ မလာတတ္ေသးသူ က်ေနာ့္ကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ ကူညီခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း ဥေရာပခရီးစဥ္ကို လံုၿခံဳေရးအရ သူတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ေန႔ရက္ အတိအက် ေျပာျပၿပီး လာအိုကားဂိတ္အဆင္း လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ ကူညီပါရန္ အကူအညီေတာင္းခဲ့သည္။ သူကလည္း လိုလိုလားလားပင္ လိုက္ပါကူညီေပးခဲ့၏။
မိုးေရထဲ က်ေနာ့္ကို ေၾကာေပးကာ ခတ္သုပ္သုပ္ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ ကိုိစိုးမင္းကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။သူသည္ စက္ရုံတရုံမွ အလုပ္ျပဳတ္လာခဲ့သူ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္မွာ တပါတ္ပင္ မျပည့္ေသး။ သူ႔မွာ စားဝတ္္ေနေရး အခက္အခဲႏွင့္ ႀကံဳေနရၿပီကို က်ေနာ္ ရိပ္စားမိခဲ့သည္။ (ယခုအခါ ကိုစိုးမင္းသည္ အေမရိကတြင္ ခိုလႈံေနထိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။)
မာနယ္ပေလာ က်အၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ လာေရာက္ ေသာင္တင္ေနၾကသည့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ားထဲတြင္ ကိုိစိုးမင္းလည္း ပါဝင္လာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လြင့္စင္လာၾကသည့္ သစ္ရြက္မ်ားလို ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲ ဝဲလွည့္ ေနခဲ့ၾကရ၏။ တခ်ိဳ႕ ေလထဲမွာ…။ တခ်ိဳ႕ ဘယ္ဆီေရာက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ မသိ။ ကံမကုန္ၾကေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့ ဟု ကိုိစိုးမင္းကုိ စိတ္ထဲမွ ေျပာေနမိသည္။
သည္တခါ လာအိုခရီးမွာ အရင္တေခါက္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ပိုက္ဆံပိုေပးၿပီး စီးရသည့္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ထိုင္ရျပဳရသည္မွာ ေခ်ာင္ခ်ိသည္။ ေကၽြးေသာ အစားအေသာက္ကလည္း ေကာင္းသည္။ ကားတစ္စင္းလံုး သန္႔ျပန္႔ ေမႊးႀကိဳင္လ်က္။
တေနရာအေရာက္တြင္ လက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းကေလးမ်ားကို ဘတ္စ္ကား ဧည့္ႀကိဳမိန္းကေလးက ခရီးသည္ တစ္ဦးခ်င္းစီ လိုက္ေဝသည္။ တခ်ိဳ႕က မယူ။ အမ်ားစုကမူ ယူထားလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္ကမူ ထိုင္းလိုေရးထားသည္မို႔ ဘာမွ်မသိသည့္တိုင္ ယူေတာ့ ထားလိုက္သည္။
ဧည့္ႀကိဳမိန္းကေလးက အရပ္အေမာင္း မျမင့္တျမင့္။ အသားျဖဴျဖဴ။ ဒူးဆစ္ေအာက္ စကဒ္ကို ခ်ပ္ခ်ပ္ယပ္ယပ္ဝတ္ၿပီး ကိုယ္ကိုႏြဲ႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သူက ရုပ္ကလည္းေခ်ာ မ်က္ႏွာထားကလည္း ခ်ိဳသျဖင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ `ဂ်ပန္ျပည္မွာ ခုႏွစ္ညတာ´ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားထဲက ဘတ္စ္ကား ဧည့္ႀကိဳ မိန္းကေလးကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ထို ဇာတ္ကားမွာ အလြမ္းျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းထားေသာ ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။
နံနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္တြင္မူ က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဝင္လာခဲ့သည္။ သည္ၿမိဳ႕ကေလးကို အရင္တေခါက္ ဗီဇာရက္ တိုးဖို႔လာခဲ့စဥ္က ယခုလိုပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။ တညလံုး မိုးရြာထားခဲ့ဟန္တူပါသည္ လမ္းေတြမွာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သန္႔ျပန္႔ေျပာင္လက္လ်က္ ရွိေနသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ ဘတ္စ္ကားႀကီး ခ်ိဳးေကြ႔ၿပီး ဝင္လာပုံ ကိုယ္၌က ကဗ်ာဆန္လြန္းသည္ဟု ခံစားေနမိသည္။ က်ေနာ့္အေျခအေနက မိသားစုႏွင့္ ေဝးသထက္ ေဝးရာ က်ေနာ္ ခ်စ္မက္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေဝးသထက္ ေဝးသည့္ေနရာ ဥေရာပသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္လာခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ အလြမ္းဓါတ္က အိုင္ထြန္းလ်က္ ရွိေနခဲ့သည္။ သည္ၾကားထဲ လြမ္းေမာဘြယ္ ထိုင္းသီခ်င္း တပုဒ္ကလည္း ဖြင့္ေပးထားသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ပိုၿပီး ခံစား လြမ္းေမာေနမိသည္။ အဝါေရာင္ လမ္းေဘးမီးတိုင္ မီးေရာင္မ်ား ေအာက္တြင္ ဘတ္စ္ကားႀကီးသည္ အိပ္မက္တစ္ခုထဲကလို ညင္သာစြာ ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ဝင္လာေနခဲ့၏။ေရမ်ား ေျပာင္လက္ရႊန္းစိုေနသည့္ လမ္းမႀကီး၊ အိပ္ေမာက် တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိေသာ အိမ္မ်ား။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ နံမည္က ဥဒြန္းဌါနီ ျဖစ္၏။ လာအိုႏွင့္ ကပ္လ်က္ ထိုင္း နယ္စပ္ ၿမိဳ႕ကေလး ျဖစ္ေလသည္။
ၿမိဳ႕စြန္သို႔ အေရာက္တြင္ ထိုင္း လာအို ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးႏွင့္ တံတားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေဟာ္တယ္ႀကီး တစ္ခု ေတြ႔ရသည္။ ဘတ္စ္ကားက တံတားႀကီးႏွင့္ ခတ္လွမ္းလွမ္း တေနရာတြင္ သြားၿပီး ရပ္လိုက္သည္။ ခရီးသည္မ်ား ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေဘး အေဆာက္အဦးတခုတြင္ ကားလက္မွတ္မ်ား ျဖတ္ၾကရသည္။ က်ေနာ္က ဘန္ေကာက္မွာကတည္းက ခရီးသြားေအဂ်င္စီႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ပိုက္ဆံ ထပ္ေပးဖို႔မလိုပဲ လက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ ခရီးသည္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာေအဂ်င္စီ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက စီစဥ္ေပးသည့္ ဘတ္စ္ကားမ်ားဆီ ကားေျပာင္းစီးဖို႔ ေဆာ္ၾသေနၾကသည္။ ခရီးသည္မ်ား ကားေျပာင္းစီးကာ တံတားထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ခရီးသည္မ်ားအားလံုး တံတားထိပ္က လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္တြင္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး တန္းစီၾကရျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဝင္ၿပီး တန္းစီေနေသာ ဂိတ္ဝ တန္းစီေနသူ အမ်ားစုမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားက အမ်ားစု ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ားစုသည္ပင္ ျမန္မာပတ္စ္ပို႔စာအုပ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း တေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္ ဂိတ္တခု ရွိေနေသးသည္။ ထို ဂိတ္တြင္ ဥေရာပ တုိက္သားတခ်ိဳ႕ တန္းစီေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔အထဲက လူတခ်ိဳ႕က သူတို႔ဘက္သြားၿပီး တန္းဝင္စီဖို႔လုပ္ေတာ့ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး လူတစ္ေယာက္က လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ တားၿပီး နဂို က်ေနာ္တို႔ဘက္တြင္ပင္ ျပန္တန္းစီဖို႔ ေျပာေနေလသည္။
ဂိတ္ဝတြင္ တံဆိပ္တုံး ထုၿပီးေနာက္ ဝန္းျခံႀကီးထဲ ဝင္လာၿပီးကာမွ အေဆာက္အဦးတခုထဲ ဝင္ၾကရျပန္သည္။ က်ေနာ္က သူမ်ားနည္းတူ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးပုဂိုလ္တစ္ေယာက္ေရွ႕က စားပြဲေပၚ ဘတ္ေငြ ၂၀၀ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အခုလို ေပးရသည္ကို က်ေနာ္ မသိ။ ေမးျမန္းၾကည့္ဖို႔ရာကလည္း ကိုယ္ႏွင့္ အတူ ဝင္လာၾကသူ အားလံုးက စားပြဲေပၚ ဘတ္ေငြ ၂၀၀ တင္ေပးလိုက္ၾကသည္ကိုၾကည့္ၿပီး မေမးပဲ ေနလိုက္ရသည္။ ေနာင္မွ သိရသည္မွာ အခုလို ဘတ္ေငြ ၂၀၀ ေပးရသည္မွာ အာရွတိုက္သားမ်ား တန္းစီေနသည့္ ဂိတ္တြင္္္သာ ျဖစ္ၿပီး ဥေရာပတိုက္သားမ်ားကမူ တျပားတခ်ပ္မွ မေပးၾကရဟု သိလာရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ကသိကေအာက္ႏွင့္ပင္ ဘတ္စ္ကားဆီ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ဘတ္စ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဆာေလာင္လ်က္ ရွိေနၿပီ။ ဥဒြန္းဌါနီ ၿမိဳ႕ကေလး မေရာက္ခင္ လမ္းေပၚတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ ကပ္ထိုင္ေနသည့္ ခရီးသည္ တစ္ဦးက ခင္ဗ်ား ဘာျပဳလို႔ ကားခဏနားတဲ့ေနရာမွာ ဆန္ျပဳပ္ ဝင္မေသာက္ခဲ့တာလဲ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဆန္ျပဳပ္ဗ် ၾကက္သားကလည္း အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးတာ ဟု ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ဗ်ာ ကားေပၚမွာလည္း ေကၽြးတာပဲဟာ ဟု ျပန္္ေျပာခဲ့မိ၏။ သူက က်ေနာ့္ကို နားမလည္ႏိုင္သလို တခ်က္ၾကည့္ကာ ဆန္ျပဳပ္က ပိုက္ဆံမေပးရဘူးေလဗ်ာ ကားေပၚမွာ ခင္ဗ်ား လက္မွတ္ကေလး ယူထားလိုက္တာ ေတြ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း ဆန္ျပဳပ္ေသာက္မယ္ထင္လို႔ က်ေနာ္ေတာင္ ဆိုင္ထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္ ဟု ေျပာလာ၏။ ထိုအခါက်မွ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ယူထားလိုက္မိသည့္ လက္မွတ္ကေလးမွာ ဆန္ျပဳပ္ စားလို႔ရသည့္ တံုကင္လက္မွတ္ကေလးျဖစ္သည္ကို ေတြးမိကာ က်ေနာ့္မွာ ပိုၿပီး ဆာေလာင္လာရေတာ့၏။
ယခု လာအိိုဘက္ကမ္း ကူးေတာ့မည္ ရွိေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ ဗိုက္ထဲတြင္ တဂ်ဳပ္ဂ်ဳပ္ျမည္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္ လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကားေပၚတြင္ လူျပည့္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကားမွာ တံတားေပၚ တက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တံတားေပၚတြင္ ကားျဖတ္ေမာင္းလာေနစဥ္ က်ေနာ္သည္ မဲေခါင္ျမစ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဆာေလာင္ေနသည့္ စိတ္သည္ပင္ ေမ့သြားရေတာ့၏။
ၿငိမ္းေဝ
ဆက္လက္ ေဖၚျပပါမည္….။
