ဥေရာပ မဲဇာ

ဧရာဝတီ မဲေခါင္ နိပါး ေပၚက လြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္တိုက္မ်ား (၁)

ဘီးတပ္ လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးကို ေစ့ဆြဲ၍ ပိတ္လိုက္သည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္မူ ထည့္သို ယူေဆာင္စရာပစၥည္း မယ္မယ္ရရ မက်န္ရွိေတာ့ပါ။

လက္ဆြဲေသတၱာငယ္ ( ဘန္ေကာက္ NCGUB ရုံးတြင္ မိမိႏွင့္အတူ ေခတၱ လာေရာက္ေနထိုင္သြားၾကသည့္ NLD-LA ရဲေဘာ္္ေလးမ်ားရဲ႕ အေခၚအေဝၚအရ ေခ်းပံုး ) ထဲတြင္မူ ေက်ာ္စုိးမိုး (ယခု ေအာ္စေတးလ်)က စြန္႔ႀကဲထားသည့္ စပို႔ရွပ္ တပါတ္ႏြမ္းတစ္ထည္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ တစ္ထည္၊ တရုပ္ ငွက္ဖ်ားေပ်ာက္ေဆး အာတီစနိတ္ကဒ္ ၃ ကဒ္၊ လ်က္ဆားတစ္ပုလင္း၊ ႏွာရွဴဘူး၊ ႏိုင္ဝင္းေဆြ ရဲ႕ ` ေႏြတည´ ဝတၳဳ စာအုပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ ဟိုကၠဳကဗ်ာစာအုပ္ကို ထည့္လိုက္သည္။ အေပၚဆံုး ေနရာလြတ္တြင္မူ ဘန္ေကာက္ ABSDF ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးက ေအာ္စလိုတြင္ ရွိေနသည့္ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ လက္ေထာက္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ေဒၚခင္ၿပံဳးအတြက္ လူႀကံဳပါးလိုက္ေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေကာင္းစား အသစ္တစ္ထည္ကို ျဖည့္လိုက္ေသာ အခါ ေသတၱာကေလးမွာ ေနရာလပ္မရွိ ျပည့္သြားေတာ့၏။ 

ထိုင္းမွ အထြက္ လာအိုနယ္စပ္တြင္ သက္ဆိုင္ရာ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္တြင္ လက္ဆြဲေသတၱာငယ္ကေလးကို ဖြင့္ျပရသည့္အခါ အေပၚဆံုးက တင္ထားသည့္ ယင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အသစ္တစ္ထည္မွာ လူရိုေသရွင္ရုိေသျဖစ္ဖြယ္ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ ခန္႔ထည္ေနေတာ့မည္ကို ေတြးကာ မိမိဖါသာ မိမိ ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။

ဒီၾကားထဲ လက္ဆြဲေသတၱာငယ္၏ လွဳိ႕ဝွက္ အဖြင့္အပိတ္နံပါတ္မ်ားကို အလြတ္က်က္မွတ္ရျခင္း ႏွင့္ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ရသည္မွာလည္း တဒုကၡ။ ( ယင္း လက္ဆြဲေသတၱာငယ္သည္ကား ထိုစဥ္က ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက မေန႔တေန႔ကမွ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲထားေသာ ေသတၱာငယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ )

ဘီးတပ္ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးကို က်ေနာ္ အေလးအနက္ထားသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ဌါနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္စကတည္းက အၿမဲတမ္းလိုလို ေရးမွတ္ထားခဲ့သည့္ မွတ္စုစာအုပ္မ်ား၊ စုေဆာင္းးထားခဲ့သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားမွာ က်ေနာ့္အတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာအို ေလဆိပ္ လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးမ်ား ခ်ိန္တြယ္ စစ္ေဆးသည့္ေနရာမွစတင္ကာ က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ လက္ဆြဲေသတၱာႀကီး တေနရာစီခြဲၿပီး ခရီးအဆင့္ဆင့္ ကူးေျပာင္းသြားရေတာ့မည္ကို သိထားသျဖင့္ စိတ္တထင့္ထင့္ ရွိေနခဲ့ရ၏။ စိတ္မခ်ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ပတ္စ္ပို႔အေနအထားႏွင့္ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ လတ္တေလာ အေနအထားမ်ားအရ က်ေနာ္၏ ဥေရာပခရီးကို ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္မွ မစတင္ပဲ လာအိုမွတဆင့္ ဒြန္ေမာင္းသို႔ျပန္ဝင္ၿပီးမွ ဥေရာပကို ခရီးထြက္ရမည္ ျဖစ္လာေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးအေပၚ ပိုၿပီး စိတ္မခ်ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ား ဝယ္ၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေျပာသလို ေျပာရလ်င္ က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္း ဟူ၍သာ ဆိုရေခ်ေတာ့မည္။

ယခုေတာ့ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ ေလယာဥ္လႊဲေျပာင္းစီးသူမ်ား နားေနေဆာင္ထဲ က်ေနာ္ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။  လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးကမူ ဘယ္ဆီေရာက္လို႔ ဘယ္ခရီးအထိ ေပါက္ေနၿပီမသိ။

ည ( ၁၁ ) နာရီခြဲၿပီ။ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္း ၂၀ ခန္႔ကို ဝိုင္းပတ္ထားသည့္ ခံုတန္းအဝိုင္းႀကီးဆီ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ နာရီေလာက္က မိမိႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ ေျပာဆိုေမးျမန္းထားခဲ့သည့္ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္း မိန္းကေလး၏ ေရွ႕တြင္ က်ေနာ္ သြားရပ္လိုက္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ျပလိုက္သည္။ ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို တခ်က္ၾကည့္သည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ စကားေျပာစက္ကိုင္ကာ ရပ္ေနေသာ သူ႔ထက္ တာဝန္ပိုရွိသူဟု ယူဆရသည့္ ပုဂိဳလ္ထံ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး က်ေနာ့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ားကို ကိုင္ကာ စကားေျပာၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တျခားဝန္ထမ္း သံုးေလးဦးက သူတို႔ေဘးတြင္ လာရပ္ကာ စကားေျပာၾကသည္။ က်ေနာ့္ဘက္ကို အကဲခတ္ၾကသည္။ အေျခအေနက က်ေနာ့္ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကုိ ေမာင္းတင္လိုက္သလို ျဖစ္လာခဲ့၏။

ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးႏွင့္ စကားေျပာစက္ကိုင္ထားသူအမ်ိဳးသားက က်ေနာ့္ထံ ေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟု က်ေနာ္ ယူဆသည္။ ဘာ ဆက္လုပ္ရမည္ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔သေဘာ ခႏၵာကိုယ္ကို ခတ္မတ္မတ္ထားၿပီး ရပ္ေစါင့္ေနရသည္။ အနားကို ေရာက္လာကာမွ ဘာျပႆနာမ်ား ရွိလို႔လည္းဟု ေမးလိုက္မိသည္။ 

ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးက က်ေနာ့္ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကို ေတာင္းၾကည့္ျပန္သည္။ က်ေနာ္က အသာတၾကည္ပင္ သူ႔လက္ထဲ ပတ္စ္ပို ့စ္ စာအုပ္ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အမွန္စင္စစ္ သူတို႔က က်ေနာ့္ ပတ္စ္ပို႔စ္စာအုပ္ကို ေတာင္းၾကည့္ပိုင္ခြင့္မရိွ ဆိုသည္ကုိ က်ေနာ္သိသည္။ သူတို႔က ေလေၾကာင္းလိုင္းက ဝန္ထမ္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က အသာတၾကည္ပင္ ေပးလိုက္သည္။

သူ႔ေဘးက ရပ္ေနေသာ စကားေျပာစက္ကိုင္ထားသူက က်ေနာ့္ပတ္စ္ပို ့စ္ စာအုပ္ကိုကိုင္ကာ တေနရာကို ဖံုးဆက္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး ထိုင္းလို အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ထိုင္းစကား တလံုးမွ်မတတ္သျဖင့္ သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနၾကသည္ကို က်ေနာ္ မသိ။

ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးက က်ေနာ့္ကို ဒြန္ေမာင္းက ထြက္ရင္ ရရဲ့သားနဲ႔ ဘာျပဳလို႔ လာအိုကတဆင့္ ဒြန္ေမာင္းကို ျပန္ဝင္ၿပီးမွ ဥေရာပကို ခရီးထြက္ရတာလဲဟု တည့္တိုးပင္ ေမးလာခဲ့၏။ သည္လိုျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို အရင္ကတည္းက တြက္ထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္က ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ က်က္မွတ္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ရြတ္ဆိုျပလိုက္သည္။ လာအိုတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိေနေၾကာင္း၊ သူ႔ထံမွ ယူစရာရွိတာယူကာ သူႏွင့္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတူေနခ်င္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့မွ ဒြန္ေမာင္းကို ျပန္ဝင္ကာ ဥေရာပကို ခရီးထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း အက်အေပါက္မရွိ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး က်ေနာ့္စကားမ်ားကို ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုၾကည္ၾကပံုေတာ့ မရပါ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္မသိ။ တာဝန္ပိုရွိသူဟု ယူဆရသူ စကားေျပာစက္ကိုင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသားက က်ေနာ့္ကို(Boarding Pass) ထုတ္ေပးဖို႔ ေျပာလာပါေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးက ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားကာ က်ေနာ့္ကို(Boarding Pass) ထုတ္ေပးပါေတာ့သည္။ တဆက္တည္းဆိုသလို ပတ္စ္ပို႔စ္ စာအုပ္ျပန္ေပးရင္းက မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကန္႔ၾကာသြားရတာကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ေနျပန္ေတာ့သည္။

ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးက ဂိတ္နံပါတ္ ၃၂ ကိုသြားဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာ၏။ က်ေနာ္က မသဲကြဲသျဖင့္ ျပန္ေျပာဖို႔ေတာင္းပန္ေတာ့ သူက စာရြက္အလြတ္တစ္ရြက္ေပၚတြင္ က်ေနာ္ သြားရမည့္ ဂိတ္နံပါတ္ ၃၂ ကို ဆြဲျပရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပ၏။ က်ေနာ္က သူ႔ကို စကားေျဖးေျဖးေျပာဖို႔ ေတာင္းပန္ရျပန္သည္။ သူက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ကာ သနားသြားဟန္တူပါသည္။ အေသအခ်ာ စူးစုိက္နားေထာင္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ အေျခအေနမွန္ကို တစံုတရာ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိသြားဟန္ တူပါသည္။ သူ႔ကို ေၾကာေပးထြက္ခြါသြားေတာ့မည့္ က်ေနာ့္ကို စကားတခြန္း ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေသး၏။ ဂိတ္နံပါတ္ ၃၂ ရဲ့ မ်က္ေစါင္းထိုးမွာ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးအေပါက္ ရွိတယ္၊ အဲဒီအေပါက္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ဂိတ္နံပါတ္ ၃၂ ကိုပဲ တည့္တည့္သြားေနာ္…ဟု လွမ္းေျပာလိုက္ေသး၏။

လမ္းေလွ်ာက္လာေနရင္းက ရင္တုန္ပန္းတုန္ အျဖစ္ကို စဥ္းစားလာေနမိသည္။ အစ ပထမ သူတို႔ က်ေနာ့္ကို မသကၤာျဖစ္ၾကသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ က်ေနာ့္ ပတ္စ္ပို႔စ္က ခတ္ရြဲရြဲ..။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရလည္လည္ မေျပာတတ္။ သူတို႔ေျပာသည့္ အဂၤလိပ္ အသံထြက္ကိုလည္း က်ေနာ္ နားမယဥ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအေနမွာ ပိုဆိုးသြားဟန္ ရွိခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ ပံုက တကယ့္ ေတာႀကိဳအံုၾကားက ဝတ္ေကာင္းစားလွ မေထာ္မႏွမ္း ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ဝတ္လာသည့္ ေတာသူႀကီးသား ပံုမ်ိဳး။ မအူမလည္ အ တိ အ တ ပုံမ်ိဳး.။ ဒီၾကားထဲ သူတို႔ကို အေၾကာက္လြန္ကာ မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္ အေနအထား။ 

သည္လို အသြင္အျပင္ကပင္ က်ေနာ့္ကို ကယ္တင္လိုက္သည္လား မေျပာတတ္ပါ။ သူတို႔က က်ေနာ့္လို မအူမလည္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားၾကာရွည္ မေျပာခ်င္ၾကတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဥေရာပေရာက္ကာမွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို မေႏွာက္ယွက္ၾကေတာ့ပဲ သည္အတိုင္း လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကဟန္တူပါသည္။

ၿငိိိမ္္္းေဝ

ဆက္လက္ ေဖၚျပပါမည္….။