ဥေရာပ မဲဇာ

 နမ္စြယ္ေခ်ာင္းမွသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္သို႔(၃)

                                                          ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္

က်ေနာ္စီးလာသည့္ လာအုိေလေၾကာင္း ေလယာဥ္မွာ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ အေဆာက္အဦ အေပါက္ဝတစ္ခုကို ဥမင္းလႈိင္ေခါင္းလို ျပြန္ႀကီး(Tube)ႏွင့္ ေတ့ဆက္ၿပီး ရပ္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္၏ ျပင္ပအေနအထားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပဲ ေလဆိပ္ႀကီးထဲ ေရာက္လာခဲ့ရ၏။

ဥမင္လႈိင္ေခါင္းလို ျပြန္ႀကီး(Tube)ထဲက ထြက္လ်င္ ထြက္ခ်င္း ေလယာဥ္လႊဲေျပာင္းစီးသူမ်ား နားေနခန္း(Transit Room) လမ္းညႊန္ဆိုင္းပုဒ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္သလိုပင္ ျဖစ္လာမိသည္။

တေနရာတြင္ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဆိုင္းပုဒ္တခုကို ေက်ာ္ခဲ့ရ၏။ အေပါက္ဝတြင္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိပါ။ အေပါက္ဝ ဆိုင္းပုဒ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးသည့္တိုင္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေနာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ေလမလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္ႏွင့္ တကိုယ္လံုး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္လာရေသးသည္။ ခရီးသည္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက ငါ့တစ္ေယာက္ထဲေရြးၿပီး မေခၚတန္ေကာင္းပါဘူးဟူ၍လည္း ေတြးမိသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခတ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သည္အထိ နားကို စြင့္ထားေနမိဆဲ...။

ေလယာဥ္လႊဲေျပာင္းစီးသူမ်ား နားေနေဆာင္ထဲ အခက္အခဲမရွိ ဝင္ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို မသိမသာ ဂရုတစိုက္ လိုက္ၾကည့္သည္။ ခရီးသည္အမ်ားစုမွာ ႀကီးမားလွသည့္ တီဗြီႀကီးတလံုးေရွ႕တြင္ ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႕က လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္(Duty Free Shop)ေတြထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ျပ တီဗြီႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ျပ တီဗြီေမာ္နီတာႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ က်ေနာ္ ဆက္လက္စီးရမည့္ေလယာဥ္က ည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျဖစ္သည္။ ေမာ္နီတာႀကီးမွာ ေဖၚျပေနေသာ ခရီးစဥ္ေတြက အခ်ိန္ေစါေသးသျဖင့္ သန္းေခါင္မတိုင္ခင္အထိသာ ရွိေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူစုလူေဝးႏွင့္ေဝးရာ လူသြားလမ္းက်ယ္ႀကီး၏ တဖက္သုိ႔ ကူးလိုက္သည္။ ဝါးတရိုက္ခန္႔အျမင့္ေထာင္ထားသည့္ မွန္ကာႀကီးမ်ားေဘးက ခံုတန္းလ်ားတခုတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးခ်င္းကပ္ ခံုတန္းတြင္ တရုပ္လိုလို လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကိုၿပံဳးျပသျဖင့္ က်ေနာ္ကလည္း အၿပံဳးျဖင့္ တုန္႔ျပန္လိုက္ရ၏။

ခံုတန္းေလးေပၚထိုင္ရင္း က်ေနာ္၏ လက္ရွိအေျခအေနကို စဥ္းစားသည္။ ယခုအခါ က်ေနာ္သည္ ပထမအဆင့္ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ၿပီ။ ေလယာဥ္လႊဲေျပာင္းစီးသူမ်ား နားေနေဆာင္ႀကီးထဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ။ သည္ခန္းမႀကီးထဲတြင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္မွ် ေတြ႔ဆံုရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ သို႔ေပမယ့္ ဒုတိယအဆင့္ စာေမးပြဲက ရွိေနေသးသည္။

တကယ္ေတာ့လည္း ေလယာဥ္လႊဲေျပာင္းစီးသူမ်ား နားေနေဆာင္ႀကီးထဲ အခုလို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ရွိလာႏိုင္ျခင္း တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ‘ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္´၏ ေက်းဇူးမွာ ႀကီးမားလွပါဘိ။ ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္က ေနာ္ေဝးတြင္ရွိသည့္ ဒီိမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ (DVB)တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္သည္။ ေအာ္စလိုမွ ဘန္ေကာက္သို႔ ေခတၱေရာက္လာေနသည္ဟု ၾကားသျဖင့္ သူ႔ကို က်ေနာ္ သြားေတြ႔ရ၏။ သူက ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ား ခရီးထြက္ဖူးသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ထံ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပ သင္ျပေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ရ၏။ သူက ေလဆိပ္မ်ားတြင္ ခရီးသည္တစ္ဦး မလြဲမေသြ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥအဝဝကို က်ေနာ့္အား အေသးစိပ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပ၏။ ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္၏ လမ္းညႊန္ခ်က္နည္းနာမ်ားမွာ က်ေနာ္၏ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံသြားခရီးစဥ္ မဟာဗ်ဴဟာအတြက္ တကယ့္ကို အသံုးတည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဒုတိယအဆင့္ စာေမးပြဲကေတာ့ Boarding Pass ထုတ္ယူေရး ျဖစ္သည္။ ဒီအဆင့္ကေတာ့ ဘာမွ် ထူးေထြ ခက္ခဲျခင္း ရွိမည္မဟုတ္ပါ။

မိမိစီးနင္းလိုုက္ပါရမည့္ ေလယာဥ္ မဆိုက္ေရာက္ေသးခင္ ေလဆိပ္ႀကီးထဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုင္ေစါင့္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ ပ်င္းရိျခင္း မရွိပါ။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ဝင္စားစရာ ပံုသ႑ာန္ဒီဇိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဥပမာ ေလယာဥ္မွဴးဟုထင္ရသူ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေလယာဥ္မယ္ဟုထင္ရသူ အမ်ိဳးသမီး သံုေလးေယာက္ လွပသည့္ ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္ ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လွပလြန္းသည့္ သူတို႔လူအုပ္ကို မင္သက္မိမတတ္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိ၏။

 တစ္နာရီနီးပါးထိုင္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စ်ာန္ဝင္စားေနခဲ့စဥ္ က်ေနာ့္ လည္ေခ်ာင္းတဝိုက္က အလြန္အမင္း တင္းၾကပ္လာေနသျဖင့္ က်ေနာ္က လည္စီးနက္တိုင္ကို အနည္းငယ္ ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ရ၏။ ထိုအခါက်မွ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေခၽြးေစးမ်ား စီးက်လာေနသည္ကို သတိျပဳမိသြားရသည္။ က်ေနာ့္ခႏၵါကိုယ္ေပၚက သကၠလပ္ ကုတ္အက်ၤီႀကီးမွာ တစ္ပိႆာခန္႔ ေလးလံလ်က္ရွိေန၏။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္တြင္ စြပ္ထားသည့္ ဘိုစီးဖိနပ္မ်ားကလည္း က်ေနာ့္ေျခဖ်ားမ်ားကို ျပဳတ္တူႏွင့္ညွပ္သလို ျဖစ္္ေန၏။

က်ေနာ့္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ ခရီးသည္လူအုပ္ကို က်ေနာ့္ လိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ သူတို႔အထဲက လူတခ်ိဳ႕ဆိုလ်င္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ ပါးပါးေလးမ်ားကိုပင္ စီးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ပါးလ်ာေပါ့ပါးေသာ အျဖဴေရာင္အက်ီဝတ္ဆင္ကာ သြက္လက္လန္းဆန္းစြာ စကားေျပာလာေနသည့္ အဖြါးအိုတစ္ဦးက စိတ္မသက္မသာ ထိုင္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို ငဲ့ၾကည့္သြားခဲ့၏။ က်ေနာ္…က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလာခဲ့ျပန္သည္။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြား လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနၾကသည့္ ခရီးသည္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ေနာ္ေဝးကိုခရီးသြားမည္ဆိုလ်င္ ဘိုလိုဝတ္စံုတစ္စံု အေကာင္းစား မလြဲမေသြ ဝယ္ဝတ္သြားမွျဖစ္မည္ဟု အႀကံျပဳခဲ့ၾကသည့္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလာရသည္။ ေလဆိပ္ႀကီးထဲတြင္ ထူထဲေသာ ဘိုလိုဝတ္စံုႀကီးဝတ္ကာ တံေတြးၿမိဳခ် မရေလာက္ေအာင္ အက်ဥ္းအၾကပ္ဆိုက္ေနသည့္ က်ေနာ့္အေျခအေနကို သိလ်င္ သူတို႔ ဘယ္လိုေျပာၾကမည္ေတာ့မသိ။ က်ေနာ္ကမူ သူတို႔ကို စိတ္ထဲမွႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာသာ ပို ့ေနမိေလသည္။ 

ၿငိမ္းေဝ

ဆက္လက္ ေဖၚျပပါမည္...။