အခုတေလာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း ေျပာတဲ့အသံေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကားလာရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားသံနဲ႔ ေဝးေနခဲ့ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ဆိုလုိက္တာနဲ႔ လူေတြ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေစတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အခိ်န္အၾကာႀကီး ကင္းကြာခဲ့ေတာ့ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေလသံၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ခ်ိဳနဲ႔လားလို႔ ေျပာသူကေျပာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈဆိုတာ မတရားတဲ့အုပ္စိုးသူကို အေလွ်ာ့ေပးတဲ့နည္းလို႔ ေျပာသူကေျပာ၊ တခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားတဲ့နည္းဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔ခြါသြားတာ စသည္ျဖင့္… ေျပာတဲ့သူက ေျပာလာၾကတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ျပဳျပင္ေရး မတူဘူးဆိုတာ သိဖို႔လိုသလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ျပဳျပင္ေရးကိုလည္း ခြဲၿပီး ျမင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။
တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအျမင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ လူေတြ ဘက္ေပါင္းစံု စဥ္းစားလို႔ ရတာေပါ့။ ဘယ္အေတြးအေခၚမဆို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေျပာပါေစ။ လိုအပ္တဲ့အခါ အမ်ားသေဘာတူတဲ့ လမ္းကို က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာက္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ က်ေနာ္တို႔က ဒီလိုေတြ ဟိုလိုေတြ ေျပာေနေပမယ့္ လူထုကလည္း သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ အယူအဆကို ေရြးမွာပဲ။ သူနဲ႔မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တဲ့ အယူအဆဆိုရင္ ေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္မွာပဲ။ လူထုဟာ ေျခာက္တိုင္းမေၾကာက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ိဳး ရွိသလို ေျမွာက္တိုင္းလည္း လိုက္မလုပ္တတ္တာ က်ေနာ္တို႔ သိရမယ္။ ေျခာက္တဲ့ ေျမွာက္တဲ့လူရဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေျခာက္လံုး ေျမွာက္လံုးေတြရဲ့ အတိမ္အနက္ကို လူထုက သိတယ္။ လူထုက ဘဝနဲ႔ ရင္းၿပီး ဒါေတြကို ေနာေက်ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အုပ္စိုးသူ ေျခာက္တိုင္းမေၾကာက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျမွာက္ေပးတိုင္း လုိက္မလုပ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူထုကို အႀကံျပဳတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္က လက္ေတြ႔က်ဖို႔ လိုအပ္တယ္။
လူထုကေတာ့ ႏွစ္(၆၀)ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ ဖြါးဘက္ေတာ္ ျပည္တြင္းစစ္ကို အဆံုးသတ္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အေျခအေနေပးရင္ ေပးသေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈကို လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီတခါအခြင့္အခါ သာလာပံုက အုပ္စိုးသူကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသံက ျပင္းထန္ပါတယ္။ အုပ္စုိးသူႀကီးစိုးထားတဲ့ သူ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲအထိ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ရြာခရိုးက ေရႊခ်ိဳးကူသံက ေနျပည္ေတာ္အထိ ခ်ဥ္းကပ္လာေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမလားပဲ။
စစ္ဝါဒီေတြ အာဏာရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူထုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံ ေကာက္ေထာင္ဖို႔လုပ္တာ ေကာင္းတယ္။ စစ္ပြဲနဲ႔ ရပ္တည္ရတဲ့ စစ္ဝါဒီေတြအဖို႔ လူထုရဲ့ ခ်ိဳးငွက္ကူသံက သူတို႔အတြက္ ငွက္ဆိုးထိုးသံျဖစ္ေစတယ္။ လူထုက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတာင္းဆုိလာတာဟာ အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ စစ္တံတိုင္းႀကီးတခုလံုး က်ိဳးက်သြားေစေလာက္ေအာင္ ကူးစက္ျပင္းထန္သြားႏိုင္တယ္။ လူထုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုရာကေန ေခတ္ေျပာင္းဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အထိ လမ္းေပါက္သြားေစႏိုင္ေသးတယ္။
က်ီးလန္႔စာစားလုပ္ေနရတဲ့ အုပ္စိုးသူက လူထုရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုတဲ့ ေလးညွ္ိဳ႕ သံကို ဘယ္ မၾကားပဲ ေနမလည္း။ သူလည္း ၾကားတာေပါ့။ ဒီတခါ ဒီေရလႈိင္းက အရင့္အရင္ လႈိင္းေတြထက္ ႀကီးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူကလည္း ေမွ်ာကူးဖို႔ လုပ္တယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖၚေဆာင္မႈေကာ္မတီဆိုၿပီး ဖြဲ႔တာမ်ိုးေတြ လုပ္လာတယ္။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ေျမအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကပါဆိုတဲ့ နည္းနာအထိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္တယ္။ ဒါက ဘာသေဘာလည္းဆိုေတာ့ လူထုက ေကာက္ေထာင္လိုက္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံေအာက္ကို ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ဝင္ေရာလိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။ အတိအက်ေျပာရရင္ လူထုရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံကို တိုက္ဖို႔ လူထုအလံကိုပဲ သူတို႔လည္း ေကာက္ေထာင္လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။ သူတို႔က `သူ႔အလံကိုတိုု္က္ဖို႔ သူ႔အလံကို လိုက္ေထာင္သင့္ရင္ ေထာင္ရမယ္´ ဆိုတဲ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့အျမင္ကို ကိုင္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ က်ေနာ္တို႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရိုးမ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ လုပ္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ရာဇဝင္ထဲမွာ ေနခဲ့ၾကရမယ္။
ဒါန႔ဲပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ စစ္ဝါဒ အုပ္ျမစ္ခ်သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း တက္လာကာစ (၁၉၆၃)ခုႏွစ္ထဲမွာ ` ျပည္တြင္းၿငိမ္ခ်မ္းေရး ´ ေခၚခဲ့တာကို ျပန္စဥ္းစာပါ။ အဲဒါ လူထုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားတဲ့ဆႏၵ ျပင္းျပလာေနတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက လူထုရဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအရွိန္ ေလွ်ာ့သြားေအာင္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းလြဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့သေဘာပဲ။ လူထု ေထာင္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံေအာက္မွာ သူကလည္း ဝင္ရပ္ျပလိုက္တာပဲ။ လူထု အလံကိုတိုက္ဖို႔ လူထုအလံကိုပဲ အသံုးခ်တဲ့သေဘာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစစ္အမွန္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတုနဲ႔ ေရာသမေမႊလိုက္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ေအာင္လုပ္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ `သူတို႔ ျပည္သူကို ေက်ာခိုင္းသြားၾကၿပီ´ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရဲႏြယ္ေခ်ာင္းကူးၿပီး ေတာထဲျပန္ဝင္သြားၾကရတဲ့သူေတြရဲ့ ဓါတ္ပံုကို ေဖၚျပ၊ ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္လိုက္တာပဲ။
စစ္ေအးကာလႀကီးအတြင္းတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့စကားကို အက်ယ္ေလာင္ဆံုးေျပာခဲ့တာ ဘယ္သူေတြလည္း။ ဒီတုန္းက ႏိုင္ငံတကာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးျပည္သူေတြရဲ့ေရွ႕က ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ တရုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံတို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေတာ္လွန္ေရးဆန္႔က်င္တဲ့ အေခ်ာင္သမားလမ္းစဥ္ဆိုၿပီး ေဘးဖယ္ခ် မထားခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီတုန္းက အာရွ အာဖရိက လက္တင္အေမရိက ဖြံ႔ၿဖိဳးစဲႏိုင္ငံေတြ၊ လြတ္္ေျမာက္ေရးဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏိုင္ငံေတြကိုု အဲဒီႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုကပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံႀကီးေတြကို လက္ခံက်င္းပေပးခဲ့ၾကတာပဲ။ ကမၻာတဝွမ္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားသူ စာေပပညာရွင္ေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အမ်ိဳးသားစာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဆုိရင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကေပးတဲ့ စတာလင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရခဲ့တာပဲ။ ဒါေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ တခ်ိန္တုန္းက ေတာ္လွန္တဲ့ကမၻာက က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ေတြဆီက မွားတာကိုပယ္သလို မွန္တာကို ယူၾကရမွာပဲမို႔လား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ကမၻာကို နယ္ေျမက်ဥ္းေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံကို ေထာင္ခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ ေမ့ထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစည္းေဘာင္ကို အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး ခ်ဲ႕ေပးထားခဲ့တာ၊ ကမၻာတဝွန္းက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ အသားအေရာင္ေပါင္းစံု၊ အေတြးအေခၚေပါင္းစံုရွိတဲ့လူ အားလံုးပါဝင္လာႏိုင္ေအာင္ စည္းကို အက်ယ္ဆံုး ခ်ဲ႕ထားခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ အတုယူၾကရမယ္။
ဒီေနရာမွာ သတိရလို႔ နည္းနည္းျဖည့္စြက္ၿပီး ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္လြန္ ကာလေတြတုန္းကပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္ဝါဒီေတြက အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတို႔ အလုပ္သမားလယ္သမားအေရးတို႔ဆိုၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ စာေပနယ္မွာ စာေပလႈပ္ရွားမႈတခု လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာကို သတိရလို႔ပါ။ ဒီတုန္းက စာေပနယ္မွာ ႏိုင္ငံတကာေတာ္လွန္ေရးေတြ ေတာ္လွန္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ စာေပေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ အုပ္စိုးသူရဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ အသံေအာက္မွာပဲ လူထုဘက္က စာေပသမားတခ်ိဳ႕က တကယ့္ေတာ္လွန္္ေရးအစစ္အမွန္ စာေပေတြကို ေရးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီတုန္းက လူထုစာေပသမားတခ်ိဳ႕ဟာ သူ႔အလံကိုတုိက္ဖို႔ သူ႔အလံကို ေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒီကာလေလးဟာ သိတ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ့္အထင္ ဆယ္စုႏွစ္တခု မရွိတရွိအခ်ိန္ပဲ ၾကာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီစာေပမ်ိဳးေတြလည္း ေျမလွ်ိဳးသြားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို ထိေရာက္လြန္းပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေျခဖ်က္လို႔မရႏိုင္တဲ့ စာေပေခတ္ကေလး တေခတ္ေတာင္မွ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အထိပါပဲ။
အခုလည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ အဲသလိုပဲ လုပ္သင့္ရင္ လုပ္ၾကရမယ္။ တျခားနည္းလမ္းေပါင္းစံုလည္း ရွိအုန္းမယ္။ က်ေနာ္တို႔ နည္းလမ္းသစ္ေတြ ေျမလွန္ၿပီး ရွာၾကရမွာပဲ။ ဟုိတခ်ိန္တုန္းက ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ေတြ လုပ္သြားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း ေလ့လာရမယ္။ နည္းလမ္းေကာင္းေတြယူကို ယူရမယ္။ ဥပမာ… ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္္ေတာ္မႈိင္းဦးစီးတဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ။ တကယ့္ကို ခန္႔ျငားေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြပါ။ ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ လူထုႀကီးတရပ္လံုးပါလာေအာင္ ဘယ္လို နည္းေတြ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသလဲ။ ဟိုတုန္းက ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းသားေတြက လူထုထဲဆင္းၿပီး အႏုျမဴလက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုတဲ့ လက္မွတ္ေတြ လိုက္ေကာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ၾကရမွာပဲ။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စားပြဲဝိုင္းနဲ႔ အေျဖရွာဖို႔ တိုင္းျပည္သိေအာင္ ေဆာ္ၾသခဲ့တယ္။ သူမသာ ကိုယ္မနာ နည္းကိုယူဖို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ေဟာ အခု အျပန္အလွန္ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳေရး၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္းဟာ ဘယ္သူမွ မႏိုင္ဘူး ဘယ္သူမွ မရႈံးဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ေျပာပံုေျပာနည္းေတြ ေျပာင္းကို ေျပာင္းၾကရမွာပဲ။ လူထုရဲ့နားထဲ အသိမ္ေမြ႔ဆံုး ဝင္ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ တင္ျပခ်က္ေတြကို ရွာၾကရပါလိမ့္မယ္။
အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ သက္ေတာ္ရွည္ကဗ်ာဆရာႀကီး ` ဒဂုန္တာရာ ´ က ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တိုင္းျပည္ကေလးစားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ျပေနၿပီ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြကလည္း ေရတိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတုအေယာင္ကိုပယ္ၿပီး ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။ အုပ္စိုးသူရဲ့ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာင္မွ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာတာကို အုပ္စိုးသူက အရင္တုန္းကလို ဖမ္းဆီးအေရးယူဖို႔မေျပာနဲ႔ ေျပာင္ထၿပီး တားျမစ္လို႔ေတာင္ မရဘူး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဟာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လမ္းခင္းေပးေနတဲ့သေဘာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လူထုရဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုဖို႔ေထာင္လိုက္တဲ့ အလံေတာ္ေအာက္ ဝင္ၿပီး ရပ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္ေတြၿင္ိမ္းသြားေစဖို႔အတြက္ စစ္တုိက္ခဲ့ၾကတာ ရွိမယ္။ ဒါဟာ စစ္ကို ခ်စ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္ကို မုန္းလို႔ စစ္တိုက္ၾကရတာပါလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အႏိၱမကိစၥက စစ္ပြဲေတြမဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။ မတတ္သာလို႔သာ စစ္တိုက္ခဲ့ၾကရလို႔ တတ္သာတဲ့လမ္းျမင္ရင္ အဲဒီလမ္းကိုလည္း အသံုးခ်သင့္ရင္ ခ်ၾကရမွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္က အေျမွာက္ဆံေတြ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ိဳးငွက္လႊတ္ပြဲေတာ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္ကိုကိုးကြယ္ဖက္တြယ္သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘာျပဳလို႔ အေျခအေနကေတာင္းဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအခါအခြင့္ကို အရိုးမ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ လုပ္ေနမလည္း။ အေျခအေနအရ အုပ္စိုးသူက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဝင္ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီအေျခအေနကိုပဲ အသံုးခ်ၿပီး သူ႔အရိုးနဲ႔ သူ႔ျပန္ထိုးတာမ်ိဳး၊ သူ႔ ႀကိဳးနဲ႔ သူ႔ျပန္ခ်ီတာမ်ိဳးလုပ္ကို လုပ္ၾကရမွာပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားသူ လူထုပါဝင္ႏိုင္တဲ့ေဘာင္ကို ခ်ဲ႕ႏိုင္သမွ်ခ်ဲ႕ၿပီး စစ္လိုလားသူ စစ္ဖန္တီးသူေတြရဲ့ေဘာင္ကို က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းသြားေအာင္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မဆို လူထု မပါရင္ မၿပီးပါဘူး။ ဒီေတာ့ လူထု ပါဝင္ႏိုင္မွာေသခ်ာတဲ့ နည္းလမ္းရွိရင္ အဲဒီနည္းလမ္းကို က်ေနာ္တို႔ အမိအရ ကိုင္ဆြဲၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔က ဒီတခါမွာေတာ့ အရင္တခါတုန္းကလို မျဖစ္ရေအာင္ လူထုရဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံေအာက္မွာ အျမန္ဆံုး ဝင္ရပ္ၾကဖို႔ လိုတယ္။ အုပ္စိုးသူက မတတ္သာလို႔ သူပါ ေရာၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာလာေနတဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ပြဲေတြ ေနာက္တခါ ေခါင္းလွည့္မလာႏုိင္ေတာ့တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဒက္ထိေရာက္ေစတဲ့အထိ တြန္းတင္ၾကရမယ္။အေျခအေနေပးရင္ အုပ္စိုးသူက က်ားကြက္တကြက္ အေရႊ႕မွားရင္ က်ေနာ္တို႔ လူထုတိုက္ပြဲေတြ တတိုင္းျပည္လံုး ကူးစက္ေတာက္ေလာင္ၿပီး စစ္ဝါဒ က်ဆံုးတဲ့အထိ လမ္းပြင့္သြားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ့ ဖြါးဘက္ေတာ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေမ့လို႔မျဖစ္ပါဘူး။
အခု ေရႊခ်ိဳးကူသံက ရြာခရိုးတင္မက ရြာထိပ္အထိ ေရာက္လာေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ တတိုင္းတျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔က်င္းပႏိုင္တဲ့ ခ်ိဳးငွက္လႊတ္ပြဲႀကီးျဖစ္လာေအာင္ အျမန္ဆံုး ခ်ိပ္ဆက္လုပ္ကိုင္ ခ်ီတက္ၾက။ ။
ၿငိမ္းေဝ
(ဒီေဆာင္းပါးက မိုးမခ မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ လဆန္းပိုင္းက တင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ )
No comments:
Post a Comment